ความคิดเห็นที่ 1 “ไม่ได้นะคะท่านรอง ท่านรองจะกลับตอนนี้ไม่ได้ เอกสารนี้สำคัญมาก ถ้าเกิดท่านรองไม่เซ็นให้ แล้วใครจะเซ็นให้ดิฉันหล่ะคะ” ญิณราพูด ใช่ เอกสารคราวนี้สำคัญกับเธอมากๆ เพราะเธอรับปากเป็นมั่นเป็นเหมาะกับรุ่นพี่สาวไว้แล้วว่าจะเซ็นภายในวันนี้ให้ได้ แต่จู่ๆประธานหนุ่มก็มาหายตัวไป ไม่มีการติดต่อ ตอนนี้เธอไม่มีตัวเลือกแล้ว คนที่จะสามารถช่วยเธอได้ตอนนี้มีแต่ชายหนุ่มตรงหน้าคนเดียวเท่านั้น พัฒนายิ้มเจ้าเล่ห์ นี่เป็นครั้งแรกในรอบสองปีตั้งแต่ได้ทำงานกับหญิงสาว ญิณราไม่เคยขอร้องอะไรเขามาก่อน ถึงแม้เขาจะเป็นรองประธานบริษัท แต่ในเมื่อญิณราเป็นเลขาฯของประธานบริษัทเอง ก็ไม่มีเหตุจำเป็นที่หญิงสาวจะต้องมาขอร้องเขาให้ช่วยงาน “ผมช่วยคุณเซ็น แล้วผมจะได้อะไรหล่ะ” “แต่ก็เป็นงานของบริษัทนะคะ” “งานของบริษัทมีตั้งมากมาย ถ้าจะไม่พิจารณาสักงานสองงาน ไม่เซ็นอนุมัติ ผมว่าบริษัทเราก็คงไม่ถึงกับเจ๊งหรอกมั้ง” “แต่.....” “ผมว่าคุณหยินหลีกทางดีกว่านะ ผมจะกลับห้องทำงานผม” “ท่านรองประธานคะ ดิฉันขอร้องเถอะนะคะ ช่วยพิจารณางานนี้ให้หน่อย” ญิณรายกมือขึ้น ก่อนจะไหว้พัฒนาทำท่าขอความเห็นใจ เธอไม่เคยขอร้องใครเท่านี้มาก่อน แต่ว่างานครั้งนี้สำคัญต่อเธอมากและก็ต่อแผนกเก่าของเธอด้วย เธอไม่อยากเป็นคนผิดสัญญาและก็ไม่อยากจะให้คนที่เธอเคารพรักขาดความเชื่อมั่นในตัวเธอ รวมถึงผู้ร่วมงานคนอื่นๆด้วย “คุณหยินครับ ต่อให้คุณยกมือไหว้ผมอีกกี่ล้านรอบ ผมก็ไม่เห็นใจคุณหรอก ยกเว้นเสียแต่....” พัฒนาหยุดพูดค้างไว้แค่นั้น ญิณรายกมือลง แต่ยังคงทำหน้าตาขอความเห็นใจ “แต่อะไรคะท่านรอง” “แต่...ตรงนี้ๆ หอมตรงนี้เต็มๆแรงเลยนะ” พัฒนาชี้นิ้วไปยังที่แก้ม ก่อนจะยื่นให้หญิงสาว ญิณราทำตาโตตกใจ นี่ชายหนุ่มจะให้เธอหอมแก้มเขายังงั้นเหรอ “ท่านรอง ท่านเล่นบ้าอะไรอยู่คะเนี่ย” “อ้าว ผมไม่ได้เล่นบ้านะ ผมจริงจังนะเนี่ย” พัฒนาตอบ ก่อนจะอมยิ้มนิดๆเมื่อเห็นสีหน้าของหญิงสาวที่กำลังแดงก่ำด้วยความเขินอาย นึกว่าจะทำเป็นแต่หน้านิ่งๆกับหน้าแหยๆเป็นอย่างเดียวเสียอีก ทำหน้าเขินก็เป็นนี่ “ท่านรองคะ ดิฉันไม่เล่นนะคะ” ญิณราพูดด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ ถ้านี่คือการแกล้งของชายหนุ่มอีก ก็คงจะเป็นการแกล้งที่ตลกร้ายที่สุดเท่าที่เขาเคยแกล้งเธอมาเลย “ผมก็บอกแล้วไงว่าผมไม่ได้เล่น ผมจริงจัง ถ้าคุณแค่หอมแก้มผมตรงนี้ ผมจะยอมเซ็นเลย” “โธ่ท่านรองคะ ท่านรองโตเป็นผู้ใหญ่แล้วนะคะ” ญิณราทำท่าอิดออด นี่ชายหนุ่มพูดจริงใช่ไหม นี่เธอจะต้องหอมแก้มเขาจริงๆใช่ไหมเนี่ย “โตแล้วทำไมหล่ะคุณหยิน โตแล้วหอมแก้มไม่ได้เหรอ” พัฒนาแกล้งทำหน้าตาย เขาสนุกที่ได้แกล้งญิณรา ถึงแม้เขาจะแกล้งเธอมามากมายหลายเรื่อง แต่ไม่เคยมีเรื่องไหนที่ทำให้เขาสนุกและมีความสุขแบบนี้มาก่อน ท่าทางตกใจและใบหน้าที่แดงก่ำของเธอ กำลังทำให้เขามีความสุข “............” “เงียบทำไมหล่ะครับคุณหยิน เอ๊ะ หรือว่าไม่อยากแค่หอมแก้ม แต่อยากอย่างอื่นด้วย ถ้าแบบนั้น ผมก็เต็มใจนะครับ” พัฒนาแกล้งแหย่หญิงสาว ญิณราเปลี่ยนมาทำหน้ามุ่ยเมื่อได้ฟังคำพูดของชายหนุ่ม แต่ใบหน้ายังคงแดงก่ำเหมือนเดิม “ท่านรองคะ ดิฉันไม่เล่นนะคะ ดิฉันจริงจัง” “ผมก็บอกคุณแล้วไงว่าผมก็จริงจังเหมือนกัน” “โธ่ ท่านรองคะ แบบนี้เนี่ยนะคะจริงจัง แบบนี้เค้าเรียกว่าเล่นนะคะ” “อ้าวคุณหยิน แต่สำหรับผมแบบนี้เนี่ยจริงจังนะครับ ถ้าเล่นๆผมก็ไม่ทำแบบนี้หรอก อุ๊บ!” “...............” ญิณราคิ้วขมวดด้วยความไม่เข้าใจ ประโยคเมื่อกี้ของรองประธานหนุ่มหมายความว่ายังไง เธอชักจะไม่เข้าใจเขามากขึ้นทุกวัน พัฒนายิ้มแหยๆ ก่อนจะฉีกยิ้มอย่างจริงใจ ยื่นหน้าเข้าไปใกล้หญิงสาวอีกรอบ “เอาหล่ะ ตกลงว่ายังไงครับคุณหยิน จะหอมหรือไม่หอม” “ไม่คะ ดิฉันไม่หอม ดิฉันไม่เล่นอะไรบ้าๆกับคุณแน่ๆ” “ถ้าคุณไม่หอม งั้นผมกลับห้องทำงานผมหล่ะ” พัฒนาเบี่ยงตัว ทำท่าจะเดินออกจากห้อง ญิณรารีบเบี่ยงตัวตาม กันท่าไม่ให้พัฒนาเดินออกไปได้ “ท่านรองคะ ท่านจะไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น ได้โปรดช่วยงานของดิฉันก่อนเถอะคะ” “ผมก็บอกคุณหยินแล้วนี่ครับว่าทำยังไงผมถึงจะช่วย” “แต่ท่านรองคะ...” ยังไม่ทันที่ญิณราจะพูดจบ ชายหนุ่มหาจะจังหวะที่หญิงสาวเผลอ เบี่ยงตัวหลบออกมาจากในห้องสำเร็จ “อ๊ะ ท่านรอง” ญิณราตกใจเมื่อชายหนุ่มเบี่ยงตัวหนีเธอได้สำเร็จ ก่อนจะหันหน้าไปมองชายหนุ่มที่กำลังยืนยิ้มมองเธอ “เอาเป็นว่า ผมกลับห้องทำงานของผมก่อนนะครับ ถ้าตัดสินใจยังไงก็ไปหาผมได้เสมอนะ” พัฒนายิ้มขำ ญิณรามองชายหนุ่มด้วยใบหน้าที่กำลังบูดบึ้ง พัฒนาขำมากขึ้น จริงๆใบหน้าตอนบูดบึ้งไม่พอใจก็ดูสวยไปอีกแบบนะ “ก็ได้คะท่านรอง ถ้าไม่ช่วยเซ็นให้ดิฉัน ดิฉันตามตัวท่านประธานมาเซ็นเองก็ได้คะ” ญิณราพูดเสียงดัง ตัวเลือกหนึ่งในสอง สองเหลือแค่หนึ่ง ไม่คนใดก็คนหนึ่ง เธอจะต้องให้เขาเซ็นให้ได้ “ก็เอาเถอะ ถ้าคุณคิดว่าคุณจะตามตัวไอ้ตี้มันเจอนะ” พัฒนาพูดอย่างอารมณ์ดี เขารู้จักนิสัยของลูกพี่ลูกน้องคนนี้ดี ก็ไม่ได้ต่างอะไรกับเขา ลื่นเป็นปลาไหลไม่ต่างกัน ดังนั้นต่อให้หญิงสาวตามตัวเจอ ก็ใช่ว่าจะได้ลายเซ็นซะเมื่อไหร่ “ได้ซิคะ ยังไงก็ต้องได้” “แต่ผมว่าไม่นะ ผมรู้จักนิสัยมันดี เอาเป็นว่าผมจะปะแป้งรอคุณก็แล้วกันนะครับ คุณหยิน” พูดจบ พัฒนาหันหลังเดินกลับห้องอย่างอารมณ์ดี ญิณรามองตามหลังด้วยสายตาไม่พอใจ ก่อนจะเดินไปมารอบห้องอย่างใช้ความคิด นี่เธอจะทำยังไงดี ชายหนุ่มรองประธานก็เล่นอะไรบ้าๆ ขอให้ช่วยดีๆก็ไม่ยอมช่วย ส่วนเจ้านายของเธอก็หายตัวไปไม่บอกไม่กล่าว ติดต่อก็ไม่ได้ นี่เธอควรจะต้องทำยังไงดีเนี่ย เวลาผ่านไปได้สักพัก ญิณราตาโตดีดนิ้วเหมือนคิดอะไรบางอย่างออก หญิงสาวเดินไปเปิดลิ้นชักที่โต๊ะ หยิบกุญแจสำรองห้องเจ้านายของเธอขึ้นมา อันที่จริงตั้งแต่ทำงานกับชายหนุ่มประธานบริษัทมา เธอไม่เคยละลาบละล้วง เปิดห้องเจ้านายโดยพละการมาก่อน แต่ว่าคราวนี้มันเป็นเหตุสุดวิสัย บางทีในห้องอาจจะมีข้อมูลหรือว่าอะไรบางอย่างบ่งบอกได้ว่าเขาไปไหน “ขอโทษนะคะท่านประธาน หยินไม่ได้ตั้งใจจะแอบเข้าไปในห้อง แต่มันจำเป็นจริงๆ” ‘...แอ๊ด...’ เมื่อประตูถูกเปิดขึ้น หญิงสาวรีบเดินตรงไปยังโต๊ะทำงานของประธานหนุ่ม มองไปยังรอบๆโต๊ะและหยิบแฟ้มเอกสารบนโต๊ะขึ้นมาเปิดอ่าน เพื่อดูว่ามีอะไรเกี่ยวข้องกับการหายตัวไปครั้งนี้ของชายหนุ่มบ้างหรือเปล่า แต่ก็ดูเหมือนว่าไม่เป็นผล เพราะเอกสารทุกอย่างล้วนแล้วแต่เป็นเอกสารของบริษัท ไม่มีเอกสารอะไรพอจะบ่งบอกได้เลยว่าเจ้านายของเธอไปที่ไหนทำอะไรเป็นพิเศษ เฮ้อ แล้วเธอจะทำยังไงดีเนี่ย กุญแจลิ้นชักก็คงจะอยู่ที่ท่านประธาน ถึงเธอจะเปิดห้องได้ แต่ก็ไม่สามารถเปิดค้นในลิ้นชักได้ ในขณะที่ญิณรากำลังจัดแฟ้มเอกสารทุกอย่างให้เข้าที่เข้าทางเหมือนเดิม จู่ๆซองจดหมายสีชมพูก็ร่วงหล่นมาจากแฟ้มเอกสารใบหนึ่ง หญิงสาวมองด้วยความสงสัย ซองอะไรกันนะ เธอเคยนำซองจดหมายนี้มาส่งให้ท่านชายหนุ่มด้วยเหรอ มือเรียวค่อยๆเปิดซองจดหมายดู ก่อนจะเห็นว่าเป็นการ์ดเชิญร่วมงานแต่งงานและงานเลี้ยงฉลองแต่งงานของชายหนุ่มหญิงสาวคู่หนึ่ง ซึ่งเธอจำได้ว่าหญิงสาวในรูปภาพของการ์ดนี้เป็นเพื่อนสนิทของเจ้านายของเธอ เพราะเคยเจอบ่อยๆ เวลาที่หญิงสาวมาหาชายหนุ่มที่บริษัท “เฮ้ย นี่มันการ์ดงานแต่งคุณมีน แล้วนี่ ในการ์ดก็ระบุว่าแต่งวันนี้ด้วย ส่วนสถานที่ รีสอร์ทพีเอ็น จังหวัดสมุทรปราการ!” ญิณราอ่านข้อความในการ์ดเชิญไปเรื่อยๆ ก่อนจะสะดุดกับชื่อสถานที่จัดงาน ครั้งที่ชายหนุ่มมารับตำแหน่งเป็นประธานบริษัทใหม่ๆ ชายหนุ่มได้ให้เธอติดต่อซื้อที่ดินที่อัมพวา และสร้างรีสอร์ทขึ้น ซึ่งต่อมารีสอร์ทนั้นก็คือรีสอร์ทพีเอ็น รีสอร์ทที่ถูกระบุไว้ในการ์ดเชิญใบนี้นี่เอง “อืม เข้าใจหล่ะ เจ้านายคะ วันนี้ยังไงๆก็ต้องเซ็นให้หยินนะคะ หยินไม่อยากจะกลับไปขอร้องท่านรองแล้ว” ญิณราพูดกับตัวเอง เก็บการ์ดเชิญใส่ในซองเหมือนเดิม ก่อนจะรีบเดินออกจากห้อง ล็อคประตูห้องทำงานของเจ้านายให้เรียบร้อยเหมือนเดิม เดินไปที่โต๊ะทำงานของตนเองหยิบกระเป๋าสะพายขึ้นมา และไม่ลืมที่จะหยิบแฟ้มเอกสารมาด้วย “ยังไงวันนี้ก็ต้องให้เซ็นให้ได้” ติดตามอ่านกันตอนหน้านะคะ ขอบคุณมากๆคะ มีอะไรติชมได้เสมอนะคะ ^^ แก้ไขเมื่อ 04 เม.ย. 55 09:40:20 แก้ไขเมื่อ 04 เม.ย. 55 03:25:10 จากคุณ : เด็กน้อยMN (mollaly) เขียนเมื่อ : 4 เม.ย. 55 03:23:04

ความคิดเห็นที่ 2 ตามไปอ่านตอนเก่ามาแล้ว และจะตามอ่านต่อนะครับ จากคุณ : ห้าสิบป่าย เขียนเมื่อ : 4 เม.ย. 55 10:51:20

ความคิดเห็นที่ 3 มันสั้นไปหรือเปล่า รู้สึกว่าเรื่องไม่คืบหน้าเลย คือความหมายของชื่อที่น้องเขียนมา defeat จะทำหน้าที่เป็นคำกริยา love เป็นกรรม เอาชนะ(ความ)รัก ซึ่งไม่ใช่ปราชัยรัก ไม่ใช่จะขึ้นกับคนอ่านค่ะว่าจะตีความอย่างไร จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 4 เม.ย. 55 20:46:00

ความคิดเห็นที่ 4 เพิ่งดำเนินเรื่องมาคะ โอเคคะ ตกลงเปลี่ยนชื่อเรื่องคะ Defeated by your love จากคุณ : เด็กน้อยMN (mollaly) เขียนเมื่อ : 4 เม.ย. 55 21:32:38

ความคิดเห็นที่ 5 พัฒนา ทำแบบนี้ไม่ดีเลย เหมือนสมภารจะกินไก่วัดยังไงชอบกล จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : วันจักรี 55 06:55:21