ความคิดเห็นที่ 1 ตอนที่ 2 จักรวาลขับรถพุ่งทะยานออกจากบริษัทแฮปปี้เอ็นเตอร์เทนเมนท์ด้วยความเร็วสูง จนเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยหน้าบริษัทเปิดรั้วกั้นให้แทบไม่ทัน “ว้าย ! ! !” เรืองฤทธิ์ร้องวี้ดว้าย พลางกระชับมือไว้กับเข็มขัดนิรภัยอย่างเหนียวแน่นยิ่งกว่ามือตุ๊กแก “ถ้าผมจับไอ้คนที่ตัดต่อภาพผมไปโพสท์ในอินเตอร์เน็ทได้นะพี่ฤทธิ์ มันตายแน่” จักรวาลกล่าวอาฆาต อีกทั้งมือหนาทั้งสองข้างยังกำพวงมาลัยรถไว้แน่น จนเส้นเลือดที่หลังมือปูดโปนจนเห็นได้ชัด “พี่ว่าเราสองคนจะตายก่อนไอ้หมอนั่นนะ ถ้าจักรยังขับรถปาดซ้าย ปาดขวาอยู่อย่างนี้” เรืองฤทธิ์ค่อนขอด “ก็ผมโมโหนี่พี่ แล้วยังจะไอ้ชยตร์นั่นอีกคน ผมอยากจะชกหน้ามันสักทีจริงๆ” ซุปเปอร์สตาร์หนุ่มกล่าวด้วยอารมณ์เดือดดาลเต็มพิกัด เมื่อนึกถึงใบหน้ายียวนกวนอารมณ์ของพระเอกคู่แข่งคนสำคัญ จนลืมตัวเหยียบคันเร่งจนมิด ส่งผลให้คนที่นั่งข้างๆ ผงะหงายหลัง ศีรษะกระแทกเข้ากับเบาะอย่างแรง “ว้าย ! ขับดีๆ สิจักร” เรืองฤทธิ์กรีดร้องเสียงดังลั่นรถอีกครั้ง “พี่ฤทธิ์ก็นั่งดีๆ สิครับ” “จักรใจเย็นๆ นะ เรื่องนี้พี่จะหาทางเคลียร์ให้เอง” เรืองฤทธิ์พูดไปทั้งที่ตัวเองก็ยังมืดแปดด้านอยู่ “จะให้เย็นได้ยังไงครับ ในเมื่อเรื่องมันวุ่นวายอยู่แบบนี้” จักรวาลสวนกลับทันควัน “นี่ถ้าจักรมีแฟนเป็นผู้หญิงสักคน เรื่องมันก็คงจะจบได้ไม่ยาก แต่ตอนนี้จักรเองก็ยังไม่มีแฟนเป็นตัวเป็นตนสักคน ได้แต่ควงคนโน้นที คนนี้ที เปลี่ยนคู่ควงบ่อยยิ่งกว่าเปลี่ยนถุงเท้า คนก็เลยมองว่าจักรคบผู้หญิงเพื่อบังหน้ายังไงล่ะ” ผู้จัดการส่วนตัวร่างอวบพูดพร่ำไปเรื่อยเปื่อย   “ผู้หญิงน่ะหาง่าย แต่ผู้หญิงที่จะมาเป็นแม่ของลูกผมน่ะหายาก แล้วอีกอย่าง ผมยังไม่คิดจะผูกมัดตัวเองไว้กับผู้หญิงคนไหนทั้งนั้น อยู่อย่างนี้ก็สบายดีอยู่แล้ว” “พี่รู้ว่าจักรยังรักอิสระ ยังหวงความโสด พี่ก็แค่คิดเล่นๆ ว่าปัญหานี้มันคงจบง่ายขึ้น ถ้าจักรมีแฟนเป็นผู้หญิงสักคน” ฉับพลัน ผู้พูดก็ทำตาลุกวาว คล้ายกับคิดแผนการอะไรบางอย่างขึ้นได้ จากนั้นจึงพูดต่อด้วยแววตามาดมั่นว่า “พี่จะหาแฟนให้จักรเอง พวกนักข่าวมันจะได้เลิกตีข่าวว่าจักรเป็นเกย์สักที” “เฮ้ย ! จะบ้าเหรอพี่ฤทธิ์” คนที่กำลังขับรถร้องเสียงดังลั่น “แบบนี้แหละเวิร์คสุดๆ แล้ว” เรืองฤทธิ์ยกสองมือขึ้นประสานบริเวณหน้าอก แล้วแสดงอาการกระหยิ่มยิ้มย่อง ปลาบปลื้มกับความคิดของตัวเอง “ผมไม่เอาด้วยหรอก” จักรวาลค้านหัวชนฝา “จักรฟังพี่นะ ตอนนี้กระแสมันแรงมาก ว่าแฟนคลับส่วนใหญ่รับไม่ได้ที่จักรมีแฟนเป็นผู้ชาย แต่ถ้าจักรมีแฟนเป็นผู้หญิง พี่ว่าอะไรๆ ก็น่าจะดีขึ้นนะ” แววตาของเรืองฤทธิ์ส่องแสงวิบวับเป็นประกาย ราวกับมั่นใจนักหนาว่าแผนการของตัวเองต้องได้ผลร้อยเปอร์เซ็นต์ “ไม่ว่าผมจะมีแฟนเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย แฟนคลับก็ไม่ปลื้มทั้งนั้นแหละครับ” ซุปเปอร์สตาร์หนุ่มทำหน้าเซ็งๆ “ตอนนี้เราต้องแก้ปัญหาเฉพาะหน้ากันก่อน และที่เร่งด่วนที่สุดก็คือ ข่าวเกย์ของจักร พี่ว่าถ้าเราหาผู้หญิงสักคนมารับบทเป็นแฟนจักรก็น่าจะโอเค” เรืองฤทธิ์บอก “ไม่มีทางหรอกพี่ ขนาดตอนนี้มีข่าวว่าผมคบกับปิ่น ทุกคนยังพร้อมใจกันเชื่อ ว่าผมไปนอนกับผู้ชายมาจริงๆ” จักรวาลเอ่ยถึงปิ่นปัทม์ นางเอกสาวดาวรุ่งที่กำลังผลงานละครคู่กับเขาอยู่ในขณะนี้ “โอ๊ย...ข่าวซุบซิบกับยายปิ่นน่ะ ชาวบ้านชาวช่องเขารู้ทันกันหมดแล้ว ว่าเป็นแผนโปรโมทละคร ไม่มีใครเขาเชื่อหรอก ว่าจักรกับยายปิ่นน่ะคบกันจริงๆ รายนั้นก็ใช่ย่อยซะที่ไหน ขนาดมีข่าวกับจักร ก็ยังอุตส่าห์มีข่าวเมาท์ว่าหล่อนควงใครต่อใคร ไปทำอะไรต่อมิอะไรกันที่คอนโดฯ ของหล่อนได้เลย” เรืองฤทธิ์จีบปากจีบคอพูด “ถ้าอย่างนั้นพี่จะทำยังไง” ชายหนุ่มกระแทกเสียงอย่างไม่สบอารมณ์ “พี่เป็นผู้จัดการส่วนตัวของจักร เรื่องนี้ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของพี่เอง...โอเค้” เรืองฤทธิ์ส่งสายตาปิ๊งปั๊งให้จักรวาล แล้วยิ้มทำใจดีสู้เสือ ทั้งที่ลึกๆ แล้วเขาก็กังวลอยู่ไม่น้อยว่าจะไปหาหญิงสาวจากที่ไหนมารับบทเป็นแฟนของซุปเปอร์สตาร์หนุ่ม เพื่อแถลงข่าวตบตาสื่อมวลชน และเจ้าของสินค้าทั้งหลายที่กำลังพากันปลดซุปเปอร์สตาร์หนุ่มออกจากการเป็นพรีเซนเตอร์สินค้า การจ้างผู้หญิงสักคนมาทำงานนี้ไม่ใช่เรื่องยาก แต่การหาคนที่ไว้ใจได้ และพร้อมจะเก็บเรื่องราวทั้งหมดไว้เป็นความลับสุดยอดนั้นไม่ใช่เรื่องง่าย แค่คิดเรืองฤทธิ์ก็เริ่มจะปวดหัวขึ้นมาเสียแล้ว “จักรเลี้ยวเข้าซอยนี้ทำไม กองถ่ายละครไม่ได้อยู่ในนี้นะ” เรืองฤทธิ์ทักท้วง “วันนี้ผมไม่มีอารมณ์ถ่ายละคร อีกอย่างตอนนี้นักข่าวคงไปดักรออยู่ที่โน่นเป็นขโยงแล้วล่ะ ตอนนี้ผมยังไม่อยากตอบคำถามอะไรทั้งนั้น” จักรวาลกล่าวอย่างเบื่อหน่าย “อย่าเกเรสิ จักรไม่ใช่เด็กๆ แล้วนะ” “ผมขอวันนึงก็แล้วกัน พี่ฤทธิ์ช่วยโทร. ไปบอกที่กองให้หน่อยว่าผมป่วย หรือผมเป็นอะไรก็ได้ วันนี้ไปถ่ายละครไม่ได้” “จักรก็อย่างนี้ทุกที” เรืองฤทธิ์บ่นอุบอิบ แต่ก็ยอมหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาโทร. หาผู้จัดการกองถ่ายตามที่ชายหนุ่มร้องขอ จักรวาลจอดรถไว้ข้างรั้วไม้ระแนงสีขาวของร้าน Sweet Cup Coffee ซึ่งอยู่ห่างจากปากซอยไม่มากนัก แล้วก้าวลงจากรถพร้อมกับผู้จัดการส่วนตัวของเขา “ร้านนี้บรรยากาศดีจัง จักรเคยมาแล้วเหรอ” เรืองฤทธิ์ถามพลางกวาดตามองไปทั่วบริเวณ แล้วยิ้มพอใจกับบรรยากาศร่มรื่นรอบตัว “ไม่เคยหรอกครับ แต่เมื่อกี้ผมเห็นป้ายชื่อร้านที่หน้าปากซอย เลยลองเลี้ยวเข้ามา ผมอยากอยู่เงียบๆ สักพัก ร้านนี้อยู่ในซอย คนคงจะไม่เยอะ” จักรวาลกล่าวจบก็เดินนำเรืองฤทธิ์เข้าไปในร้าน ชายหนุ่มกวาดสายตาสำรวจไปทั่วบริเวณ ซึ่งก็มีลูกค้านั่งอยู่บางตาสมใจ ซุปเปอร์สตาร์หนุ่มเลือกที่นั่งในมุมลับตาคน และเป็นส่วนตัวมากที่สุด ส้มแป้นเห็นลูกค้าสองคนเดินเข้ามาในร้าน เธอจึงรีบผละจากเฌอปรางค์ออกไปต้อนรับทันที “สวัสดีค่ะ รับอะไรดีคะ” เจ้าของร้านยื่นเมนูให้ลูกค้า แต่แล้วก็ต้องตกตะลึง ตาโต อ้าปากค้าง ตัวแข็งทื่อ เมื่อเห็นว่าลูกค้าหนุ่มตรงหน้าคือจักรวาล ซุปเปอร์สตาร์อันดับหนึ่งของเมืองไทย “ยายหน้าจืด !” เรืองฤทธิ์ตะเบ็งเสียงลั่นร้าน ทำให้ส้มแป้นตกใจสะดุ้งสุดตัว มือไม้อ่อน จนเผลอปล่อยเมนูร่วงลงพื้น เฌอปรางค์รีบปราดเข้าไปหาเพื่อนทันทีที่ได้ยินเสียงเอ็ดตะโรดังแว่วมา “เกิดอะไรขึ้น” เฌอปรางค์ถามเสียงแข็งเตรียมปกป้องเพื่อนรัก ดังเช่นสมัยเรียนมหาวิทยาลัย ด้วยความที่ส้มแป้นเป็นหญิงสาวหัวอ่อน และเรียบร้อยมากเกินความจำเป็น จึงทำให้เฌอปรางค์ต้องออกหน้าปกป้องอยู่เสมอ “ไม่มีอะไรหรอก” ส้มแป้นตอบเสียงสั่น “นี่มันอะไรกันคะ ทำไมต้องขึ้นเสียงกันอย่างไร้มารยาทแบบนี้ไม่ทราบ เพื่อนฉันทำอะไรพวกคุณอย่างนั้นเหรอ ถ้าไม่พอใจก็เชิญออกไปนั่งที่ร้านอื่น ร้านเราไม่ต้อนรับลูกค้านิสัยอันธพาลแบบนี้” เฌอปรางค์ถลึงตาถามกะเทยขาวอวบ ที่นั่งเงยหน้าจ้องเธอตาไม่กระพริบ หญิงสาวมองตอบ อย่างไม่สะทกสะท้าน ขณะเดียวกันก็มีสายตาไม่สบอารมณ์ของจักรวาลมองมาที่เฌอปรางค์อีกทอดหนึ่งด้วย เฌอปรางค์เคยชินกับการควบคุมคนงานจำนวนมากในรีสอร์ตและสวนดอกไม้ส่งออกของครอบครัวอยู่แล้ว ดังนั้นเธอจึงไม่กลัวกะเทยร่างใหญ่ และชายหนุ่มตัวโตตรงหน้าเลยแม้แต่น้อย มิหนำซ้ำในใจของเฌอปรางค์ยังนึกค่อนขอด ว่าสองคนนี้คงจะเป็นคู่ขากันอีกต่างหาก “ตกลงมีเรื่องอะไรกันคะ อย่าคิดว่าเป็นซุปเปอร์สตาร์แล้วจะมาทำตัวกร่างกับชาวบ้านแบบนี้ได้นะ” เฌอปรางค์ทวงถามคำตอบพลางปรายหางตามองไปทางจักรวาลอย่างเหยียดหยัน จักรวาลมองหน้าเฌอปรางค์สลับกับเรืองฤทธิ์ด้วยความหงุดหงิด เขาตั้งใจจะหาร้านเงียบๆ เพื่อนั่งสงบสติอารมณ์ แต่กลับต้องมาเจอเรื่องที่ทำให้อารมณ์ขุ่นมากกว่าเดิม และในที่สุดซุปเปอร์สตาร์หนุ่มก็ตัดสินใจลุกพรวดขึ้น แล้วพยายามแทรกตัวผ่านเฌอปรางค์ ซึ่งยืนขวางทางออกอยู่ ทว่าหญิงสาวกลับใช้ฝ่ามือยันแผงอกของเขาเอาไว้ “คุณยังไปไม่ได้ จนกว่าจะตอบคำถามฉัน” เฌอปรางค์พูดเสียงกระด้าง จักรวาลก้มหน้าลงมองฝ่ามือของหญิงสาวที่ประทับอยู่บริเวณอกข้างซ้ายของตน แล้วออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงกดต่ำว่า “เอามือของคุณออกไปเดี๋ยวนี้” เรืองฤทธิ์เห็นท่าไม่ดีจึงรีบกระชากมือของเฌอปรางค์ออกจากหน้าอกของจักรวาล แล้วบอกชายหนุ่มเบาๆ ว่า “จักรอย่าเพิ่งโมโหนะ เดี๋ยวพี่จัดการยายสองคนนี้เอง” เมื่อพูดกับซุปเปอร์สตาร์หนุ่มจบ ผู้จัดการส่วนตัวร่างอวบก็หันไปตะเบ็งเสียงใส่สองสาวว่า “ยายมะปราง ! ยายหน้าจืด ! เธอสองคนจำฉันไม่ได้เหรอยะ”   เฌอปรางค์และส้มแป้นจ้องหน้าเรืองฤทธิ์เขม็ง ทั้งคู่พยายามทบทวนความจำอยู่ชั่วอึดใจ แล้วก็ร้องประสานเสียงออกมาว่า “พี่ฤทธิ์ !” “ริชชี่ย่ะ” เรืองฤทธิ์สะบัดหน้าพรืด เมื่อถูกเรียกด้วยชื่อเดิม ซึ่งเจ้าตัวไม่ปรารถนาจะได้ยิน มีเพียงจักรวาลคนเดียวเท่านั้นที่เขายอมให้เรียกชื่อนี้   “ค่ะ พี่ริชชี่” ส้มแป้นยิ้มหน้าบานด้วยความยินดี ที่ได้พบเพื่อนรุ่นพี่อีกครั้ง หลังจากที่ไม่ได้เจอกันมานานหลายปี “เธอสองคนจำฉันไม่ได้จริงๆ เหรอ” เรืองฤทธิ์ถามซ้ำคำถามเดิม “ก็เมื่อก่อนพี่ริชชี่ไม่ได้เป็นแบบนี้นี่คะ” มะปรางกล่าวพลางมองสำรวจไปทั่วเรือนร่างของเพื่อนรุ่นพี่ ซึ่งผิดแผกไปจากอดีตมาก เมื่อก่อนเรืองฤทธิ์เก็บกิริยาจนคนอื่นแทบดูไม่ออก ว่าเขานั้นเป็นพวกเบี่ยงเบนทางเพศ จะมีก็แต่เพื่อนสนิทไม่กี่คนเท่านั้นที่รู้ แต่ปัจจุบันเรืองฤทธิ์เต็มที่กับการเปิดเผยตัวตนที่แท้จริงมาก ไม่ว่าจะเป็นเสื้อผ้า หน้า ผม ทุกอย่างเต็มที่มาก “ฉันสวยขึ้นใช่ไหมล่ะ” เรืองฤทธิ์กล่าวพลางเชิดหน้าอย่างน่าหมั่นไส้ “ใช่ค่ะ สวยจนส้มจำไม่ได้เลย” ส้มแป้นกล่าวสำทับ “ยายหน้าจืด ต่อไปนี้ให้เรียกฉันว่าริชชี่นะยะ” “พี่ก็อย่าเรียกส้มว่ายายหน้าจืดสิคะ” ส้มแป้นสวนกลับไปเบาๆ “แล้วเมื่อกี้นี้พี่ริชชี่ตวาดยายแป้นทำไมคะ” มะปรางยังไม่หายแคลงใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ “ฉันดีใจที่เจอยายส้มแป้น เลยเผลอเรียกเสียงดังไปหน่อย แล้วยายนี่ก็ทำเป็นตกใจซะโอเวอร์เชียว” จักรวาลซึ่งยืนมองสถานการณ์อยู่นานเริ่มทนไม่ไหว จึงพูดเสียงแข็งกับเรืองฤทธิ์ว่า “เชิญพี่คุยกับเพื่อนเก่าตามสบายนะครับ” พูดจบชายหนุ่มก็เบียดตัวออกจากโต๊ะ แต่ด้วยมุมที่คับแคบ จึงทำให้ไหล่หนาของเขากระแทกกับไหล่บอบบางของเฌอปรางค์ที่ยืนขวางทางออกอยู่ จนคนถูกชนเกือบจะล้ม จักรวาลรู้ตัวว่าชนเฌอปรางค์เข้าอย่างจัง แต่อารมณ์ของเขาในเวลานี้ มันคุกรุ่นมาจากเรื่องราวมากมายที่เกิดขึ้นตลอดทั้งวัน ดังนั้นเขาจึงจงใจละเลยการกล่าวคำขอโทษ ซึ่งผิดจากนิสัยปกติของเขา ที่แม้จะเป็นคนใจร้อน วู่วาม แต่เขาก็ไม่ใช่อันธพาล “เดี๋ยวก่อน” เฌอปรางค์เอ่ยรั้งคู่กรณีเสียงกร้าว พร้อมตวัดมือเรียวไปคว้าข้อมือหนาของเขาเอาไว้ “อะไรของคุณ !?” จักรวาลชะงักเท้า แล้วหันกลับมามองหน้าเฌอปรางค์อย่างหงุดหงิด “เดินชนผู้หญิงจนเกือบจะล้ม ไม่คิดจะขอโทษสักคำรึไง หรือคิดว่าตัวเองเป็นซุปเปอร์สตาร์ เป็นดาราดัง เลยไม่ต้องเห็นหัวคนอื่นงั้นสิ” หญิงสาวต่อว่าพร้อมกับเงยหน้าขึ้นสบตากับชายหนุ่มร่างสูงอย่างเอาเรื่อง “ถ้าเป็นคนอื่นผมจะขอโทษ แต่กับผู้หญิงปากจัด ไร้มารยาทอย่างคุณ คงไม่จำเป็นต้องพูด” คนอย่างจักรวาลไม่ชอบให้ใครมาออกคำสั่ง ยิ่งออกคำสั่ง เขาก็ยิ่งจะทำในสิ่งตรงกันข้าม “เอ๊ะ...หรือว่าต้องเป็นผู้ชาย หนุ่มๆ หล่อๆ ล่ำๆ กล้ามเป็นมัดๆ คุณถึงจะยอมขอโทษแต่โดยดี” เฌอปรางค์พูดจาเสียดสี เพราะเชื่อตามข่าว ว่าซุปเปอร์สตาร์หนุ่มเป็นเกย์จริงๆ   จักรวาลโกรธมากที่ถูกหยามความเป็นลูกผู้ชายซึ่งๆ หน้า ดังนั้นเขาจึงสะบัดแขนของตัวเองออกจากการเหนี่ยวรั้งของเฌอปรางค์อย่างแรง จนหญิงสาวรู้สึกเจ็บที่ข้อมือ จากนั้นจักรวาลก็ก้าวเข้าไปประชิดตัวเฌอปรางค์ แล้วใช้สองมือบีบต้นแขนทั้งสองข้างของหญิงสาวเอาไว้แน่น “ผมไม่ได้เป็นอย่างที่คุณหรือใครๆ กำลังพยายามยัดเยียดให้ผมเป็น ครั้งนี้ผมจะยกโทษให้ แต่ครั้งหน้า ถ้าคุณสบประมาทผมอย่างนี้อีก คุณเจอดีแน่” จักรวาลกัดฟันพูด “ปล่อยฉันนะไอ้จักรยานซอมซ่อ” “ผมชื่อจักรวาล !” ซุปเปอร์สตาร์หนุ่มกัดฟันบอก “ฉันจะเรียก ‘จักรยาน’ มีอะไรไหม ไอ้จักรยานโบราณ ไอ้จักรยานไม่มีกระดิ่ง ไอ้จักรยานขึ้นสนิม” “ยายผู้หญิงปากจัด” จักรวาลไม่รู้จะโต้กลับอย่างไรดี เพราะไม่เคยมีเรื่องกับผู้หญิงมาก่อน     เรืองฤทธิ์สังเกตเห็นลูกค้าภายในร้านเริ่มหันมามอง และซุบซิบกัน บางคนก็หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาถ่ายภาพจักรวาล ดังนั้นเขาจึงรีบดึงตัวซุปเปอร์สตาร์หนุ่มให้นั่งลงที่โต๊ะเดิม พร้อมกันนั้น ส้มแป้นก็ดึงตัวเฌอปรางค์ให้นั่งลงที่ฝั่งตรงกันข้าม แม้จะถูกจับแยกกันแล้ว ทว่าคู่กรณีทั้งสองก็ยังมิวายจะส่งสายตาอาฆาตให้แก่กันแบบไม่มีใครยอมใครอยู่นั่นเอง “คนกันเองทั้งนั้น อย่ามีเรื่องกันเลยนะ” เรืองฤทธิ์พยายามไกล่เกลี่ย เฌอปรางค์กำลังจะอ้าปากเถียง แต่ก็ถูกเพื่อนรุ่นพี่ดักคอเอาไว้เสียก่อน “ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้นยายมะปราง ฤทธิ์มากไม่เปลี่ยนแปลงเลยนะยะหล่อน” “ไม่พูดก็ได้...ก็ได้...ก็ได้ค่ะ !” เฌอปรางค์กระแทกเสียง พูดซ้ำคำ ราวเด็กหญิงเอาแต่ใจ “เธอสองคนคงรู้จักจักรดีอยู่แล้วใช่ไหม ฉันคงไม่ต้องแนะนำ” เมื่อพูดกับสองสาวจบ เรืองฤทธิ์ก็หันไปพูดกับจักรวาลต่อว่า “ยายแว่นหน้าจืดนี่ชื่อส้มแป้น ส่วนยายคนนี้ชื่อ มะปรางขาวีน เป็นรุ่นน้องที่มหาวิทยาลัยเดียวกับพี่” “มะปรางเฉยๆ ก็พอค่ะพี่ฤทธิ์ ไม่ต้องมี ‘ขาวีน’ มาต่อท้ายหรอกค่ะ” “ริชชี่ย่ะ บอกว่าให้เรียกฉันว่าริชชี่” เรืองฤทธิ์ขว้างค้อนวงใหญ่ใส่รุ่นน้อง “พี่ริชชี่ก็เรียกมะปรางว่ามะปรางเฉยๆ สิคะ” รุ่นน้องสาวหัวรั้นไม่ยอมลดราวาศอก “ตอนนี้คุณน้องก็กำลังจะวีนคุณพี่อยู่เห็นๆ แล้วจะไม่ให้เรียกว่ายายมะปรางขาวีนได้ยังไงยะ” “ผมกลับก่อนนะพี่ฤทธิ์” ซุปเปอร์สตาร์หนุ่มเจ้าอารมณ์โพล่งออกมากลางวง แล้วลุกพรวดออกไปอย่างไม่สนใจใครทั้งสิ้น แม้ว่าผู้จัดการส่วนตัวของเขาจะพยายามร้องเรียก แต่ร่างสูงก็ยังคงเดินดิ่งออกไปนอกร้าน อย่างไม่แยแส   เรืองฤทธิ์จำใจต้องวิ่งตามจักรวาลออกไป แต่ก่อนที่ร่างขาวอวบจะพ้นประตูร้าน เขาก็หันกลับมามองสองสาวอีกครั้ง พลางคิดในใจว่า ‘ฉันเจอคนที่จะมาเป็นแฟนจักรแล้ว’ จากคุณ : ปัณณรี (พันธนาการแสงดาว) เขียนเมื่อ : 4 เม.ย. 55 15:39:22

ความคิดเห็นที่ 2 เมื่อออกจากร้าน Sweet Cup Coffee จักรวาลก็ขับรถกลับบ้านทันที เพราะคิดว่าคงไม่มีที่ไหนจะสงบสุขได้เท่ากับ ‘บ้าน’ อีกแล้ว ชายหนุ่มก้าวเข้าไปในห้องรับแขกของบ้านสองชั้นหลังใหญ่ แล้วทิ้งตัวลงบนโซฟาหนานุ่มด้วยความเซ็งในอารมณ์ เรืองฤทธิ์เดินเลยเข้าไปในห้องครัว และกลับออกมาพร้อมกับน้ำแร่เย็นเฉียบสำหรับซุปเปอร์สตาร์หนุ่มหนึ่งขวด และน้ำส้มคั้นสำหรับตัวเองหนึ่งแก้ว “ดื่มน้ำก่อนนะจักร อารมณ์จะได้เย็นลง” เรืองฤทธิ์พูดพลางส่งขวดน้ำแร่ให้จักรวาล จากนั้นก็ยกแก้วน้ำส้มคั้นขึ้นจรดริมฝีปากที่เคลือบด้วยลิปสติกสีชมพูจางหวานของตัวเอง แล้วทำสีหน้าชื่นใจสุดขีด   “นี่พี่ฤทธิ์ยังจะอารมณ์ดีได้อยู่อีกเหรอครับ” เจ้าของบ้านเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด เพราะตลอดทั้งเช้าที่ผ่านมามีแต่เรื่องชวนปวดหัว โดยเฉพาะข่าวนักเรียนหญิงฆ่าตัวตาย อันมีสาเหตุมาจากข่าวเกย์ของเขา “แล้วจักรจะเครียดไปทำไม พี่บอกแล้วว่าเรื่องนี้พี่จัดการได้ เชื่อมือพี่สิ” เรืองฤทธิ์ขยิบตาซ้ายให้จักรวาลอย่างสบายอารมณ์ “เรื่องอื่นผมไม่สนหรอก แต่เรื่องนักเรียนหญิงคนนั้นฆ่าตัวตาย มันเป็นเพราะข่าวของผม” จักรวาลวางข้อศอกทั้งสองข้างลงบนหน้าขาของตัวเอง แล้วก้มหน้ากุมศีรษะด้วยความรู้สึกผิด ทั้งๆ ที่ไม่ใช่ความผิดของเขา เรืองฤทธิ์ขยับเข้าไปนั่งที่โซฟาตัวเดียวกับจักรวาล แล้วยกมือขึ้นบีบบ่าชายหนุ่มเบาๆ เพื่อปลอบประโลม ตลอดระยะเวลาหลายปีที่ทำงานร่วมกัน จักรวาลเป็นมากกว่าเพื่อนร่วมงาน ซุปเปอร์สตาร์หนุ่มผู้นี้เปรียบเสมือนน้องชายของเขาคนหนึ่ง   “จักรอย่าคิดมากสิ ยังไงเด็กคนนั้นก็ตายไปแล้ว ไม่ว่าจักรจะเสียใจแค่ไหน ก็ไม่มีทางที่เขาจะฟื้นขึ้นมาได้” “จะให้ผมทำเป็นไม่รู้ร้อนรู้หนาวได้ยังไง ชีวิตคนทั้งชีวิตนะครับ แล้วพ่อ แม่ ของเด็กคนนั้นจะว่ายังไง ที่ลูกสาวเขาต้องมาตายเพราะผม ผมอยากไปเยี่ยมครอบครัวเขา พี่ช่วยสืบให้หน่อยนะครับว่าบ้านเด็กคนนั้นอยู่ที่ไหน” จักรวาลพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ แม้ว่าเขาจะเป็นคนใจร้อน มุทะลุ แต่เขาก็มีความอ่อนโยนอยู่เต็มหัวใจ ซึ่งน้อยคนที่จะได้เห็นมุมนี้ของเขา นอกจากคนคนในครอบครัว และคนใกล้ชิดที่สนิทกันจริงๆ เท่านั้น “อย่าเลยจักร ฝ่ายนั้นก็ไม่ได้เรียกร้องอะไร พี่ว่าเราอย่าไปยุ่งให้เป็นข่าวเลยนะ แต่ถ้าจักรไม่สบายใจ พี่จะส่งเงินไปให้พ่อแม่เด็กสักก้อนนึง แล้วก็จะพาจักรไปทำบุญ อุทิศส่วนกุศลให้เขาก็แล้วกัน” จักรวาลนิ่งไม่ตอบรับหรือปฏิเสธ ดังนั้นเรืองฤทธิ์จึงพูดถึงเรื่องที่เขาเก็บไว้ในใจตั้งแต่ออกจากร้านกาแฟของส้มแป้นว่า “พี่หาผู้หญิงที่จะมาแถลงข่าวเป็นแฟนจักรได้แล้วนะ” “พี่ฤทธิ์จะทำอย่างนั้นจริงๆ เหรอครับ ผมว่าอย่าดีกว่า ผมไม่อยากหลอกลวงประชาชน” ซุปเปอร์สตาร์หนุ่มคัดค้าน “ถ้าไม่ทำอย่างที่พี่บอก แล้วจักรมีวิธีอื่นที่ดีกว่านี้ไหมล่ะ ต่อให้จักรตะโกนบอกความจริงปาวๆ ยังไงก็ไม่มีใครเชื่อหรอก ว่าจักรไม่ได้ไปแก้ผ้านอนกอดกับผู้ชาย ไอ้คนทำมันก็เก๊งเก่งนะ ทำรูปซะเนียนอย่างกับรูปจริงแน่ะ” “พี่ฤทธิ์เลิกพูดถึงเรื่องรูปอุบาทว์นั่นสักทีได้ไหม !” ซุปเปอร์สตาร์หนุ่มกล่าวเสียงแข็ง แล้วเดินหนีไปยังสวนหย่อมหน้าบ้าน ภาพที่ผู้จัดการส่วนตัวของเขาพูดถึงนั้น เป็นภาพที่น่าสะอิดสะเอียน น่าขยะแขยง ซึ่งชายแท้ร้อยเปอร์เซ็นต์อย่างจักรวาลไม่อาจรับได้ ยิ่งเรืองฤทธิ์กล่าวย้ำในเวลาที่เขาอยากลืม ก็ยิ่งทำให้อุณหภูมิความโกรธของเขาพุ่งสูงขึ้นจนยากที่จะควบคุม เรืองฤทธิ์เดินตามจักรวาลออกมาติดๆ แต่ก็เลือกที่จะทิ้งจังหวะไว้ครู่ใหญ่ เพื่อให้สายลมเย็นยามบ่ายช่วยพัดพาความร้อนรุ่มออกจากอกของซุปเปอร์สตาร์หนุ่มไปเสียก่อน แล้วค่อยเปิดประเด็นสนทนาว่า “จักรเชื่อพี่เถอะนะ ว่าวิธีนี้เป็นวิธีที่ดีที่สุด” “ผมว่าการหลอกลวงไม่ใช่วิธีแก้ปัญหาที่ดี มันจะทำให้ทุกอย่างแย่ลงมากกว่า” จักรวาลรู้สึกลำบากใจ “เราก็ไม่ได้หลอกลวงประชาชนมากมายนี่นา ก็แค่บอกว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นแฟนจักร พอข่าวเกย์ของจักรเงียบ เราก็บอกประชาชนและแฟนคลับว่าจักรเลิกกับผู้หญิงคนนั้นแล้ว ดาราสมัยนี้รักกันง่ายหน่ายกันเร็ว ประชาชนไม่ติดใจอะไรมากหรอก” “ถึงยังไงผมก็ไม่สบายใจที่จะทำอย่างนี้อยู่ดี” “เชื่อพี่นะจักร เราไม่มีทางเลือก เราต้องสู้ เพื่อกู้ศักดิ์ศรีกลับคืนมาให้ได้ ถ้าเราไม่ทำแบบนี้ เจ้าของสินค้าพวกนั้นมันก็จะฟ้องเรา แล้วยังจะเสี่ยสาโรจน์หน้าเลือดนั่นอีก พูดแล้วก็โมโห จักรทำเงินให้เขาตั้งเท่าไร แต่พอมีเรื่องแค่นิดเดียว ดันจะมาฟ้องเรียกค่าเสียหายจากเรา แล้วยังคิดจะปั้นไอ้ชยตร์ขึ้นมาแทนจักรอีก คิดแล้วเจ็บใจจริงๆ” “ฟ้องก็ฟ้องสิพี่ฤทธิ์ ในเมื่อผมไม่ได้ทำอะไรผิด ผมไม่ได้เป็นอย่างที่ข่าวลง ผมไม่กลัว” “ขึ้นโรงขึ้นศาล มันไม่สนุกหรอกนะจักร แล้วไหนจะคุณย่าอีก ท่านคงไม่สบายใจ ถ้าเห็นข่าวพวกนี้” จักรวาลมีสีหน้าเคร่งเครียดขึ้นมาถนัดตา เมื่อนึกถึงคุณย่าประไพพรรณ ซึ่งมีอายุมากแล้ว มิหนำซ้ำสุขภาพยังไม่สู้ดีนัก ดังนั้นชายหนุ่มจึงคลายความดื้อดึงลงมาก “พี่ฤทธิ์จะให้ใครมาทำงานนี้ครับ” “ถามแบบนี้ แปลว่าจักรยอมแล้วใช่ไหม” เรืองฤทธิ์เอ่ยถามด้วยอาการลิงโลด เมื่อเห็นจักรวาลพยักหน้ารับแบบเนือยๆ เขาก็พูดต่อว่า “ก็เพื่อนพี่ ที่เราเจอที่ร้านกาแฟวันนี้ไง” “คนไหนครับ ?” “หนึ่งในสองคนนั้นแหละ” เรืองฤทธิ์เฉไฉ ทั้งที่มีคำตอบอยู่ในใจแล้ว จากคุณ : ปัณณรี (พันธนาการแสงดาว) เขียนเมื่อ : 4 เม.ย. 55 15:41:08

ความคิดเห็นที่ 3 ตอนที่ 3 เฌอปรางค์ช่วยงานในร้านกาแฟไม่วางมือ แม้ว่าจะมีแตงโม ลูกจ้างสาววัยสิบเจ็ดปี ซึ่งเป็นเด็กนักเรียนมัธยมปลาย ที่มาทำงานพิเศษหลังเลิกเรียน คอยช่วยงานส้มแป้นอยู่แล้วคนหนึ่งก็ตาม แต่ช่วงเวลาเย็นจนเลยไปถึงหัวค่ำนั้นมีลูกค้าหนาตากว่าช่วงเช้าหลายเท่าตัว เพราะร้าน Sweet Cup Coffee ของส้มแป้นนอกจากจะขึ้นชื่อเรื่องกาแฟรสเลิศ แล้วยังมีขนมเค้กนานาชนิดที่เจ้าของร้านเป็นผู้ลงมือทำเองทุกเช้าเป็นพระเอกในการเรียกลูกค้าอีกด้วย ดังนั้นช่วงเย็นจึงมีลูกค้าแวะเวียนมาที่ร้านจำนวนมาก ทั้งมานั่งรับประทานเป็นกลุ่ม และซื้อกลับบ้าน จนจัดใส่กล่องแทบไม่ทัน   เฌอปรางค์ทำงานด้วยความสนุกสนาน แม้ว่าส้มแป้นจะบอกให้ไปพักผ่อน เพราะเห็นว่าเธอมีอาการเหน็ดเหนื่อยจากการเดินทางไกล แต่หญิงสาวก็ยืนกรานจะอยู่ช่วย ดังนั้นสามสาวจึงวิ่งวุ่นกันตั้งแต่เย็นจนกระทั่งสามทุ่ม ซึ่งเป็นเวลาปิดร้าน “พี่ส้มคะ โมปิดประตูหน้าร้านให้แล้วกลับบ้านเลยนะคะ” แตงโมตะโกนบอก ในขณะที่แขนเรียวเล็กของเจ้าตัวก็ดึงประตูอลูมิเนียมม้วนหน้าร้านลงมาด้วย “พรุ่งนี้ไม่ต้องมาทำงานนะจ๊ะ อาทิตย์หน้าโมมีสอบ พี่ให้หยุดเตรียมตัวสอบ ไม่หักค่าจ้าง สอบเสร็จแล้วค่อยมาทำงานนะ” ส้มแป้นบอกลูกจ้างสาวอย่างมีน้ำใจ “ขอบคุณค่ะ พี่ส้มน่ารักที่สุดในสามโลกเลย” แตงโมตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงระรื่น “จ้ะ กลับบ้านดีๆ นะ” แม้ว่าบ้านของแตงโมจะอยู่ลึกเข้าไปในซอย ซึ่งห่างจากร้านกาแฟแห่งนี้ไปเพียงสองร้อยเมตร แต่ส้มแป้นก็อดเป็นห่วงไม่ได้ ที่เด็กสาวต้องปั่นจักรยานกลับบ้านคนเดียวในเวลาค่ำมืดเช่นนี้ ส้มแป้นมองสำรวจความเรียบร้อยของประตู และหน้าต่างรอบร้านอีกครั้ง ก่อนจะพาเฌอปรางค์ขึ้นไปชั้นสองของร้าน ซึ่งเธอใช้เป็นที่พักอาศัย บริเวณชั้นสองถึงแม้จะมีห้องนอนขนาดเท่ากันอยู่สองห้อง แต่เพราะส้มแป้นอยู่คนเดียว ดังนั้นอีกห้องจึงถูกปล่อยให้ว่าง หากแต่เจ้าของสถานที่ก็ไม่ได้ทิ้งให้สกปรก เธอหมั่นทำความสะอาดอยู่เสมอ แต่คงจะไม่สะอาดพอที่จะให้เฌอปรางค์พักในคืนนี้ “แกนอนห้องเดียวกับฉันไปก่อนนะ พรุ่งนี้ฉันจะจัดห้องนั้นให้” ส้มแป้นกล่าวพลางพยักพเยิดไปทางห้องว่าง แล้วก้าวนำเฌอปรางค์เข้าไปในห้องนอนของตนที่อยู่ฝั่งตรงกันข้าม “อย่าลำบากเลยแป้น ฉันคงอยู่กับแกแค่ไม่กี่วันหรอก” เฌอปรางค์ก้าวตามเข้าไปในห้อง แล้ววางกระเป๋าเดินทางลงบนพื้นข้างเตียงนอน จากนั้นจึงทรุดตัวลงนั่งที่ปลายเตียงอย่างอ่อนล้า ทั้งเหนื่อยกายจากการเดินทางไกล อีกทั้งยังเหนื่อยใจกับบางสิ่งที่มองไม่เห็น ซึ่งติดหนึบอยู่ในหัวใจตั้งแต่ก้าวออกจากบ้าน “แล้วแกจะไปไหน” ส้มแป้นถาม “ยังไม่รู้” เฌอปรางค์ตอบตามตรง เพราะเธอหนีออกจากบ้าน โดยที่ไม่ได้วางแผนอะไรไว้ในใจเลย นอกจากคิดว่าจะต้องหนีออกมาให้เร็วที่สุด และไกลที่สุด เนื่องจากยายเสาวรสกำลังจะรวบรัดจัดงานแต่งงานให้เธอในสัปดาห์หน้า หากไม่รีบหนีออกมา เธอคงจะต้องตกนรกทั้งเป็นไปตลอดชีวิตแน่นอน “ถ้ายังไม่รู้ ก็อยู่ด้วยกันที่นี่แหละ” “ฉันเกรงใจ” เฌอปรางค์บอกเสียงเบาหวิว “ถ้าคิดว่าเราเป็นเพื่อนกัน ก็อย่าพูดคำว่าเกรงใจอีก จำไว้ว่าเพื่อนคนนี้จะไม่มีวันทิ้งแกเด็ดขาด” ส้มแป้นกล่าวพลางเดินเข้าไปนั่งข้างๆ เฌอปรางค์ แล้วเอื้อมมือไปแตะหลังมือของเธอแผ่วเบา แล้วพูดต่อไปอีกว่า “แกจำไว้นะว่าเพื่อนมีไว้สำหรับช่วงเวลาแบบนี้นี่แหละ แกจะอยู่กับฉันสักกี่วันก็ได้ หรือจะอยู่ตลอดไปก็ยังได้ ดีซะอีกฉันจะได้มีเพื่อน อยู่คนเดียวเหงาจะตาย” เมื่อเห็นว่าส้มแป้นมีสีหน้าสลดลงยามที่คำว่า ‘เหงา’ หลุดออกจากปาก เฌอปรางค์ก็อดที่จะถามถึงคนรักของเพื่อนไม่ได้ “แล้วแฟนแกไม่มาหาบ้างเหรอ” “ช่วงนี้เต้งานยุ่งมาก เลยไม่ค่อยมีเวลามาหาฉัน” ดวงตาเรียวเล็ก ภายใต้เปลือกตาชั้นเดียว หม่นแสงลง เมื่อเอ่ยถึงคนรักที่ไม่ได้มาหาเธอนานนับเดือน ไม่มีแม้แต่โทรศัพท์มาคุย มิหนำซ้ำเวลาที่เธอโทร. ไปหา เขาก็ไม่ยอมรับสาย และไม่เคยโทร. กลับแม้แต่ครั้งเดียว “ถึงจะงานยุ่งยังไง ก็น่าจะปลีกเวลามาหาแกบ้าง นายเต้ของแกนี่มันเป็นแฟนประสาอะไร” เฌอปรางค์ไม่พอใจ ที่เขาไม่ใส่ใจดูแลความรู้สึกของเพื่อนเธอบ้างเลย “อย่าว่าเต้เลย ฉันเข้าใจเขาดี” แม้ปากจะบอกว่าเข้าใจ แต่ส่วนลึกในใจของส้มแป้นก็คิดไม่ต่างจากเฌอปรางค์ “แกก็เป็นอย่างนี้ตลอด เอะอะอะไรก็ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร แล้วก็มาแอบคิดมาก แอบเสียใจอยู่คนเดียว” เฌอปรางค์รู้นิสัยเพื่อนเป็นอย่างดี ส้มแป้นหันไปยิ้มแห้งๆ ให้เฌอปรางค์แล้วลุกขึ้นบอกว่า “เดี๋ยวฉันลงไปทำกับข้าวข้างล่างนะ แกรีบอาบน้ำ เก็บข้าวเก็บของ เสร็จแล้วรีบตามลงไปกินข้าวด้วยกัน” เมื่อส้มแป้นออกจากห้องไปแล้ว เฌอปรางค์จึงเอนกายนอนแผ่ลงบนเตียงนอนอย่างคนสิ้นเรี่ยวแรง จากนั้นก็ปิดเปลือกตาที่ปราศจากเครื่องสำอางเพื่อพักสายตา ในขณะที่เปลือกตาปิดสนิทจนเห็นแต่ความมืดมิด ภายในใจกลับมีภาพเหตุการณ์ในคืนก่อนที่เธอจะรอนแรมจากเชียงใหม่ มาสู่ใจกลางเมืองหลวงของประเทศแห่งนี้แจ่มชัดขึ้น คืนก่อน เวลาเกือบเที่ยงคืน ภายในห้องนอนขนาดใหญ่ ซึ่งถูกตกแต่งไว้ด้วยเครื่องเรือนชั้นดี สมกับเป็นห้องนอนของหลานสาวสุดรัก ของเจ้าของบูติกรีสอร์ตที่ใหญ่ที่สุดในจังหวัดเชียงใหม่ หากเป็นยามปกติ เฌอปรางค์คงจะหลับใหลอย่างมีความสุข บนเตียงนอนหนานุ่มหลังใหญ่ไปแล้วอย่างไม่ต้องสงสัย ทว่าคืนนี้ ผู้เป็นเจ้าของห้องกลับยังคงนั่งตาค้างอยู่ที่ปลายเตียง สายตาคู่หม่นประทับไว้ที่ชุดเจ้าสาว สีขาวฟูฟ่อง ที่ถูกออกแบบและตัดเย็บมาเพื่อเธอโดยเฉพาะ ชุดนั้นสวมอยู่บนหุ่นจำลอง แล้วตั้งไว้ที่มุมหนึ่งของห้องนอน งานแต่งงานของเฌอปรางค์กำลังจะเกิดขึ้นในสัปดาห์หน้า โดยมียายเสาวรสเป็นหัวเรือใหญ่ในการเตรียมการให้ทุกอย่าง ไม่เว้นแม้กระทั่ง ‘เจ้าบ่าว’ ผู้เป็นยายก็คัดสรรมาให้หลานสาวด้วยตัวเอง เฌอปรางค์ละสายตาออกจากชุดเจ้าสาวแสนสวย เมื่อประตูห้องนอนของเธอถูกเปิดออก จากนั้นร่างผอมของสตรีวัยกลางคนคนหนึ่ง ก็ก้าวเข้ามาภายในห้อง “คุณป้าวัลย์” เจ้าของห้องเอ่ยทักวิลาวัลย์ ผู้เป็นพี่สาวแท้ๆ ของมารดาผู้ล่วงลับของตนอย่างแผ่วเบา “ป้าเห็นไฟในห้องหนูยังเปิดอยู่ เลยเข้ามาดู ทำไมยังไม่นอนอีกล่ะลูก” วิลาวัลย์กล่าวพลางหย่อนกายลงนั่งข้างๆ หลานสาว แล้วยกมือที่ปรากฏริ้วรอยเหี่ยวย่นตามวัยขึ้นลูบผมดำขลับของเฌอปรางค์อย่างรักใคร่ “สีหน้าหนูไม่ดีเลย มีเรื่องไม่สบายใจอะไร บอกป้าได้ไหม” “คุณป้าวัลย์ขา มะปรางจะทำยังไง ถึงจะหยุดงานแต่งงานครั้งนี้ได้คะ ทำไมคุณยายถึงใจร้ายกับมะปรางขนาดนี้ล่ะคะ” หลานสาวกล่าวพลางยกแขนเรียวทั้งสองข้างขึ้นโอบกอดรอบเอวของผู้เป็นป้า อีกทั้งยังซบศีรษะได้รูปของตนลงบนไหล่ของคนที่ถูกกอดอีกด้วย “ป้าก็ไม่เห็นด้วยนักหรอกนะ ที่คุณยายคิดคลุมถุงชนหนูกับชานนท์แบบนี้ แต่หนูก็รู้ ว่าป้าก็ไม่มีสิทธิ์จะไปคัดค้านคุณยายได้ เพราะตัวป้าเอง ก็ผ่านการคลุมถุงชนจากคุณยายมาเหมือนกัน” วิลาวัลย์ตอบพลางยกมือขึ้นกอดร่างบอบบางของหลานสาวกำพร้าเอาไว้หลวมๆ ด้วยความรู้สึกเห็นอกเห็นใจเป็นอย่างยิ่ง “แต่คุณลุงนพก็เป็นคนดี และรักคุณป้าวัลย์มากนะคะ” เฌอปรางค์แย้ง เพราะถึงแม้วิลาวัลย์และมานพจะแต่งงานกันเพราะถูกคลุมถุงชน แต่เมื่อทั้งสองได้ใช้ชีวิตคู่ร่วมกัน ก็รักและอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขมาเกือบสามสิบปี จนมีบุตรชายด้วยกันหนึ่งคนคือ ภาคิน “ป้าโชคดีที่ได้เจอคนดีอย่างลุงมานพของหนู ถ้าเป็นคนอื่นก็ไม่รู้ว่าชีวิตป้าจะเป็นยังไง” วิลาวัลย์ระบายยิ้มอบอุ่นเมื่อนึกถึงสามี ที่ทั้งเอาการเอางาน และรักครอบครัวมาก “ชานนท์เขาก็อาจจะดีกับหนู เหมือนที่ลุงมานพดีกับป้าก็ได้นะ ป้าเห็นเขาเอาอกเอาใจหนูสารพัด” “นายชานนท์ไม่มีทางดีเท่าคุณลุงนพแน่นอนค่ะ” เฌอปรางค์แย้งขึงขัง เมื่อวิลาวัลย์ยกชายที่เธอไม่ชอบขี้หน้าขึ้นมาเปรียบเทียบกับลุงมานพ ผู้ที่เธอเคารพรักเสมือนบิดา วิลาวัลย์เพียงแค่ยิ้มกว้างรับคำพูดของหลานสาว โดยไม่พูดอะไร “คุณป้าวัลย์ขา ที่คุณยายใจร้ายกับมะปรางอย่างนี้ เพราะมะปรางเป็นเด็กกำพร้า ไม่มีพ่อ ไม่มีแม่ใช่ไหมคะ” หญิงสาวสาวเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ จนคนฟังรู้สึกสะท้านในอก “อย่าพูดอย่างนั้นสิลูก ถึงแม่สินีของหนูจะเสียไปแล้ว แต่หนูก็ยังมีพ่ออยู่นะ” ผู้เป็นป้าต้องการปลอบใจหลานสาว จึงเผลอเอ่ยถึงบุคคลต้องห้ามออกมา เฌอปรางค์ได้ทีจึงรีบถามต่อ “แล้วคุณพ่อของมะปรางอยู่ที่ไหนล่ะค่ะ ทำไมไม่มีใครยอมบอกอะไรมะปรางเลย โดยเฉพาะเวลาที่มะปรางถามคุณยาย คุณยายก็จะโกรธมาก แล้วก็ดุมะปรางทุกครั้งเลย” “ป้าว่าเราอย่าพูดถึงเรื่องนี้กันอีกเลยนะ ดึกแล้ว หนูนอนเถอะ” วิลาวัลย์ตัดบท เมื่อเห็นว่าหลานสาวกำลังพยายามจะค้นหาคำตอบ ในเรื่องที่ยายเสาวรสสั่งให้เก็บเป็นความลับ ห้ามไม่ให้แพร่งพรายให้เฌอปรางค์รู้เด็ดขาด ดังนั้นบุตรสาวคนโตผู้หัวอ่อน และอยู่ในโอวาทของมารดามาค่อนชีวิตอย่างวิลาวัลย์ จึงต้องปฏิบัติตามอย่างเคร่งครัด เฌอปรางค์กระชับเรียวแขน ที่โอบอยู่รอบเอวของวิลาวัลย์ให้แน่นกว่าเดิม เมื่อผู้เป็นป้ากำลังจะขยับตัวลุกขึ้น หญิงสาวกอดผู้ที่เธอรักเสมือนมารดาเอาไว้แน่น แล้วพูดแผ่วเบาว่า “ขอมะปรางกอดคุณป้าวัลย์เป็น...” เฌอปรางค์รีบกลืนคำว่า ‘ครั้งสุดท้าย’ ให้หายไปในลำคออย่างรวดเร็ว เพราะกลัววิลาวัลย์จะจับพิรุธได้ วิลาวัลย์เอื้อมมือไปลูบศีรษะของหลานสาวอีกครั้ง แล้วกล่าวด้วยความรักล้นใจว่า “โตจนจะเป็นเจ้าสาวอยู่ไม่กี่วันนี้แล้ว ยังจะอ้อนเป็นเด็กๆ อยู่อีกนะเรา” เฌอปรางค์เงยหน้าขึ้นยิ้มให้วิลาวัลย์ แล้วคลายมือออกอย่างอาวรณ์ หญิงสาวทอดสายตามองตามจนร่างผอมของผู้เป็นป้าเดินลับตาออกจากห้องไป จากนั้นจึงเหลือบลงมองกระเป๋าเดินทางขนาดย่อมที่วางซุกไว้ใต้เตียง แล้วรำพึงในใจว่า ‘มะปรางขอโทษนะคะคุณป้าวัลย์ขา แต่มะปรางไม่มีทางเลือกจริงๆ ในเมื่อคุณยายไม่ยอมยกเลิกงานแต่งงาน มะปรางก็ต้องหนี’ จากคุณ : ปัณณรี (พันธนาการแสงดาว) เขียนเมื่อ : 4 เม.ย. 55 15:43:30

ความคิดเห็นที่ 4 ส้มแป้นนั่งรอเฌอปรางค์อยู่ที่โต๊ะอาหารชั้นล่างเป็นเวลานาน จนกับข้าวเริ่มเย็น แต่ก็ไม่มีวี่แววว่าเพื่อนสาวจะตามลงมา ดังนั้นเธอจึงขึ้นไปตาม แต่เมื่อแง้มประตูห้องแล้วชะโงกหน้าเข้าไปภายใน ก็พบว่าคนที่เธอตั้งใจมาตามไปรับประทานอาหารนั้นหลับไปเสียแล้ว ส้มแป้นคิดว่าเฌอปรางค์คงจะเหนื่อยจากการเดินทางไกล และไหนจะวิ่งวุ่นช่วยงานในร้านตั้งแต่ช่วงสายจนค่ำอีก ดังนั้นเธอจึงปล่อยให้เพื่อนได้นอนพัก ในเวลาเช้า รถยนต์คันหรูแล่นเข้าไปจอดนิ่งอยู่หน้าบ้านของคุณยายเสาวรส สักครู่ประตูด้านข้างคนขับก็ถูกเปิดออกโดยผู้ที่นั่งอยู่ภายใน จากนั้นคุณนายสร้อยสุดาก็ก้าวออกมายืนเชิดหน้าอย่างคนถือตัว สตรีวัยกลางคนหน้าแฉล้มแต่งตัวจัด และมีเครื่องประดับเพชร ทอง แพรวพราวเต็มตัวผู้นี้ เป็นภรรยาม่ายของนายตำรวจใหญ่ประจำจังหวัดเชียงใหม่ สามีของเธอเสียชีวิตขณะเข้าปราบปราบผู้ก่อการร้ายเมื่อหลายปีก่อน คุณนายสร้อยสุดามีรีสอร์ตขนาดกลาง ซึ่งมีพื้นที่อยู่ติดด้านท้ายรีสอร์ตของยายเสาวรส แต่เมื่อสามีเสียชีวิต ธุรกิจรีสอร์ตของเธอก็ซบเซาลง เพราะขาดผู้บริหารงาน ประตูรถด้านคนขับถูกเปิดออกในเวลาไล่เลี่ยกัน จากนั้นร่างขาวท้วมของชานนท์ ผู้มีความสูงเพียงห้าฟุต ก็ก้าวออกมายืนปั้นหน้าหล่อ ทั้งที่ความจริงแล้ว ชายผู้นี้ห่างไกลจากคำว่า ‘หล่อ’ อยู่มากโข ด้วยใบหน้ารูปเหลี่ยม คิ้วหนาเป็นแผ่น คล้ายตัวการ์ตูนเด็กชายจอมทะเล้นชาวญี่ปุ่น ซึ่งดูแล้วไม่เข้ากับดวงตาเรียวรีที่ส่อแววเจ้าเล่ห์อยู่ตลอดเวลา จมูกเป็นสันโด่ง ช่วงปลายใหญ่คล้ายผลชมพู่ขนาดย่อม ริมฝีปากที่ชอบยกยิ้มมุมปากอยู่เนืองๆ นั้น ก็ค่อนข้างหนา จะมีดีอยู่อย่างเดียวก็คือ ผิวที่ขาวละเอียดดังเช่นชาวเหนือส่วนใหญ่เท่านั้นเอง “รีบเข้าไปข้างในกันได้แล้วชานนท์” คุณนายสร้อยสุดาเร่งบุตรชาย “เดี๋ยวก่อนครับคุณแม่” ชานนท์ร้องเรียกผู้เป็นมารดา ซึ่งขณะนี้ก้าวนำหน้าเขาไปหลายก้าวแล้ว คุณนายสร้อยสุดาชะงักเท้า แล้วหันมาดุบุตรชายตาเขียว “อย่ามากเรื่องได้ไหม รีบเดินตามมาเร็วๆ เข้า” “คุณแม่คิดดีแล้วเหรอครับ ที่จะเอาเครื่องเพชรชุดนี้ไปให้ยายมะปราง ตอนนี้ฐานะทางบ้านเราก็ไม่ได้ดีเหมือนเมื่อก่อนแล้วนะครับ” ชานนท์กล่าวพลางเหลือบตามองกล่องกำมะหยี่สีแดงกล่องใหญ่ในมือมารดา อย่างแสนเสียดาย คุณนายสร้อยสุดาชูกล่องเครื่องเพชรในมือขึ้น แล้วยิ้มเยือกเย็น ก่อนจะพูดกับบุตรชายว่า “ถ้าคิดจะ ตกปลาใหญ่ก็อย่าเสียดายเหยื่อ เอาไว้ให้แกแต่งงานกับยายมะปรางเมื่อไร ฉันจะเรียกคืนทุกบาท ทุกสตางค์ที่ลงทุนไปให้สาสมเชียวล่ะ”   “แต่ว่า...เหยื่อของคุณแม่ไม่ชิ้นใหญ่ไปหน่อยเหรอครับ ผมว่าให้ผมเอาไปต่อทุนน่าจะดีกว่านะครับ” “ถ้าแกอยากถูกไอ้พวกนักเลงคุมบ่อนมันยิงทิ้ง เพราะเอาเพชรปลอมไปหลอกมันก็เอาสิ !” “คุณแม่คิดจะใช้เหยื่อปลอมตกปลาอย่างนั้นเหรอครับ” ชานนท์รู้สึกทึ่งในความฉลาดแกมโกงของผู้เป็นมารดา คุณนายสร้อยสุดาใช้กล่องเครื่องเพชรเคาะศีรษะชานนท์อย่างแรง แล้วพูดว่า “ของมีค่าทุกอย่างในบ้าน แกก็เอาไปถลุงในบ่อนจนหมด แล้วแกคิดว่าบ้านเราจะยังเหลือเครื่องเพชรราคาแพงพวกนี้อยู่อีกอย่างนั้นเหรอ ไอ้ลูกไม่รักดี ตั้งแต่พ่อแกตายไป แกก็ไม่เคยคิดจะช่วยฉันดูแลรีสอร์ต จนตอนนี้รีสอร์ตกำลังจะเจ๊ง แบงค์จะมายึดอยู่เดือนสองเดือนนี้แล้ว ทรัพย์สมบัติอะไรก็แทบจะไม่มีเหลือ ไม่ใช่เพราะแกหรอกเหรอไอ้ลูกล้าง ลูกผลาญ” “โอ๊ย ผมเจ็บนะครับคุณแม่” คนถูกตีร้องเสียงดังลั่น “แค่นี้มันยังน้อยไป ฉันไม่เอาเลือดหัวแกออก ที่ทำให้ฉันสิ้นเนื้อประดาตัวก็ดีแค่ไหนแล้ว ฉันจะให้โอกาสแกไถ่โทษ ด้วยการสูบเงิน สูบทอง จากยายมะปรางมาให้ฉันให้มากที่สุด ฉันอุตส่าห์ทำให้ยายเสาวรสยอมยกหลานสาวให้แกได้แล้ว ถ้าส่วนที่เหลือแกยังจัดการไม่ได้ ฉันจะตัดหางแกปล่อยวัดแล้วนะ” ผู้เป็นมารดาด่าจบก็สะบัดหน้าพรืด แล้วก้าวฉับๆ เข้าไปภายในตัวบ้านทันที ภายในห้องโถง คุณยายเสาวรสวัยเจ็ดสิบปี กำลังใช้แปรงขัดทำความสะอาดเครื่องเพชรอย่างเพลิดเพลินอยู่ที่โซฟาชุดสุดหรูกลางห้อง มือเหี่ยวย่นที่มีแหวนเพชรวงเขื่องประดับอยู่ที่นิ้วกลาง และแหวนเพชรวงเล็กอีกวงหนึ่งที่นิ้วนางหยุดชะงัก เมื่อเห็นสร้อยสุดาและชานนท์ก้าวเข้ามา “สวัสดีค่ะคุณเสาวรส” คุณนายสร้อยสุดายกมือขึ้นไหว้อย่างอ่อนช้อยยิ่งกว่านางงามเวทีใดๆ   “สวัสดีครับคุณยาย” ชานนท์เอ่ยทักพร้อมกระพุ่มมือไหว้ผู้อาวุโสอย่างนอบน้อมเช่นกัน “คุณสุดา ตานนท์ มากันแต่เช้าเชียว มีธุระอะไรรึ” ยายเสาวรสวางมือจากเครื่องเพชร แล้วเงยหน้าขึ้นทักทายสองแม่ลูก “แหม คุณเสาวรสก็พูดเป็นอื่นไปได้ค่ะ เราก็กำลังจะเป็นทองแผ่นเดียวกันอยู่แล้ว ต้องมีธุระด้วยหรือคะ ถึงจะไปมาหาสู่กันได้” “ฉันเห็นว่ามันยังเช้าอยู่น่ะคุณสุดา” ยายเสาวรสบอกเหตุผลด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “ดิฉันตั้งใจเอาเครื่องเพชรมาให้หนูมะปรางไว้ใช้ในวันแต่งงานค่ะ” คุณนายสร้อยสุดากล่าวหน้าระรื่น แล้วยื่นกล่องเครื่องเพชรไปตรงหน้ายายเสาวรส ในขณะเดียวกัน สายตาก็แอบชำเลืองมองเครื่องเพชรมากมายที่วางเรียงรายอยู่บนโต๊ะด้วยแววตาละโมบ “ไม่เห็นจะต้องลำบากเอาอะไรมาให้เลย นี่ฉันก็กำลังเลือกเครื่องเพชรไว้ให้ยายมะปรางใช้ในวันงานอยู่ แต่ยังไงก็ขอบใจมากนะ เดี๋ยวฉันจะเอาให้เขาดูก็แล้วกันว่าจะชอบไหม” ผู้อาวุโสกล่าวพลางเปิดกล่องเครื่องเพชรที่รับมาจากคุณนายสร้อยสุดาออกดูอย่างเผินๆ สักครู่ก็ปิดกล่อง แล้ววางลงบนโต๊ะอย่างไม่ให้ความสนใจสักเท่าใด สองแม่ลูกลอบมองหน้ากัน แล้วถอนหายใจอย่างโล่งอก ที่ยายเสาวรสไม่ทันสังเกต ว่าเครื่องเพชรชุดนี้เป็นของปลอม “น้องมะปรางอยู่ไหมครับคุณยาย” ชานนท์กวาดตามาองไปทั่วบริเวณ แล้วเอ่ยถามถึงว่าที่เจ้าสาวของตน   “เช้านี้ยายก็ยังไม่เห็นหน้าเห็นตาเหมือนกัน เดี๋ยวยายให้บัวบานไปตามมาให้นะ” เมื่อกล่าวจบยายเสาวรสก็หันไปบอกบัวบาน สาวใช้เก่าแก่ ซึ่งมีวัยไล่เลี่ยกับวิลาวัลย์ ให้ไปตามเฌอปรางค์ลงมาพบว่าที่เจ้าบ่าว บัวบานรับคำสั่งแล้วรีบลุกออกไปทันที แต่เพียงครู่เดียวก็วิ่งหน้าตาตื่นกลับมา “เกิดเรื่องแล้วค่ะคุณท่าน !” “เกิดอะไรขึ้น” ยายเสาวรสเริ่มใจไม่ดี “คุณมะปรางหนีไปแล้วค่ะ นี่จดหมายที่คุณมะปรางทิ้งไว้ค่ะ” บัวบานส่งกระดาษสีขาว ขนาดเอสี่ที่ไม่มีรอยพับแม้แต่รอยเดียวส่งให้ยายเสาวรส คุณนายสร้อยสุดาและชานนท์มองหน้ากันเลิ่กลั่ก เมื่อได้ยินว่าเฌอปรางค์หนีออกจากบ้าน และก็เป็นชานนท์ที่เอ่ยขึ้นก่อน “น้องมะปรางหายไปไหนครับคุณยาย น้องมะปรางหนีผมไปไหนแล้วครับ โธ่...น้องมะปรางของพี่นนท์ ทำไมถึงได้ทำกับพี่นนท์อย่างนี้ ไม่มีเจ้าสาว แล้วพี่นนท์จะแต่งงานกับใคร นี่พี่นนท์ต้องเป็นม่ายขันหมากเหรอเนี่ย ไม่นะ...พี่นนท์รับไม่ได้ พี่นนท์เสียใจ...เสียใจที่สุด” ชานนท์แสร้งคร่ำครวญ บีบน้ำตาและตีหน้าเศร้าสุดชีวิต ทว่าภายในใจนั้น กำลังนึกเสียดายบ่อเงินบ่อทอง ที่อันตรธานหายไปอย่างไร้ร่องรอยต่างหาก “หยุดร้องไห้ก่อนนะนนท์ ให้คุณยายอ่านจดหมายก่อนดีกว่า เราจะได้รู้ว่าน้องหายไปไหน” คุณนายสร้อยสุดาแสร้งปลอบใจบุตรชาย แล้วหันไปเร่งเร้าให้ยายเสาวรสรีบอ่านจดหมาย มือเหี่ยวย่นของยาวเสาวรสสั่นระริกขณะที่ถือจดหมายของเฌอปรางค์ สายตาฝ้าฟางของหญิงชรา กวาดมองตัวอักษรที่เขียนด้วยลายมือตัวบรรจงของหลานสาว ผ่านแว่นสายตากรอบสีทองอย่างเชื่องช้า เรียนคุณยายที่รัก ในขณะที่คุณยายได้อ่านจดหมายฉบับนี้ มะปรางคงจากคุณยายไปไกลแสนไกลแล้ว มะปรางกราบขอโทษ ที่ต้องหนีไปแบบนี้ แม้ว่ามะปรางจะเป็นลูกกำพร้า ไม่มีพ่อ ไม่มีแม่ แต่มะปรางก็มีเลือดเนื้อ มีหัวใจ มะปรางยอมไม่ได้ ที่จะให้คุณยายจับแต่งงานกับคนที่มะปรางไม่ได้รัก ในเมื่อมะปรางขอร้องให้คุณยายยกเลิกงานแต่งงานครั้งนี้แล้ว แต่คุณยายไม่ยอม มะปรางก็ไม่มีทางเลือกอื่น ยกโทษให้หลานสาวคนนี้ด้วยนะคะ สักวันมะปรางจะกลับมากราบเท้าขอโทษคุณยายด้วยตัวเองค่ะ รักคุณยาย เฌอปรางค์ ยายเสาวรสกำจดหมายไว้แน่น จนกระดาษแผ่นนั้นยับยู่ยี่ แล้วปล่อยให้ความเจ็บปวดในอดีตแผ่ตัวเข้าครอบคลุมพื้นที่หัวใจ ครั้งหนึ่งนานมาแล้ว นานเท่ากับอายุของเฌอปรางค์ ยายเสาวรสเคยได้รับจดหมายแบบเดียวกันนี้จากสินี ผู้เป็นมารดาของเฌอปรางค์เช่นกัน แต่ต่างกันเพียงครั้งนั้น สินีเขียนจดหมายลา เพื่อหนีไปอยู่กับชายคนรัก ผู้ที่ยายเสาวรสไม่อนุญาตให้คบหาเท่านั้นเอง ‘ทำไมประวัติศาสตร์จะต้องซ้ำรอย ทั้งลูกสาวและหลานสาวที่ฉันรักดั่งดวงใจ ทำไมถึงได้ทำร้ายจิตใจฉันได้ถึงเพียงนี้’ ยายเสาวรสนิ่งงันอยู่เนิ่นนาน และในที่สุดก็กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ทว่าเจือความโกรธขึ้งอยู่ในทีว่า “ตามเจ้าเกลือมาหาฉันเดี๋ยวนี้ !” --- โปรดติดตามตอนต่อไปนะคะ --- จากคุณ : ปัณณรี (พันธนาการแสงดาว) เขียนเมื่อ : 4 เม.ย. 55 15:45:44

ความคิดเห็นที่ 5 ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามนะคะ เรื่องนี้ปิดต้นฉบับเรียบร้อยแล้ว และจากนี้จะอัพครั้งละสองตอนเพื่อความเต็มอิ่มของท่านผู้อ่านนะคะ :D พิมพ์นรา :: อิอิ เข้ามาเชียร์ เป็นกำลังใจให้นะคะ สู้ๆค่า^^ ปัณณรี :: ขอบคุณกองเชียร์ผู้น่ารักค่ะ นิชนันท์ :: เข้ามาเป็นกำลังใจด้วยคนครับ ^^ ปัณณรี :: ขอบคุณมากจ้ะหมี ที่เป็นกำลังใจให้พี่เสมอๆๆๆๆๆๆๆ ห้าสิบป่าย :: อ่านต่อครับ ปัณณรี :: ขอบคุณสำหรับการติดตามค่ะ : ) คุณหญิง ร่ำรวยมหาศาล :: เป็นกำลังใจให้พี่อุ้ยค่ะ ^^ ปัณณรี :: ขอบคุณมากๆๆๆ ค่ะ แพรวดาว :: จำได้ว่าเคยอ่านตอนนี้แล้วใช่มั้ยคะนี่? ปัณณรี :: ดีใจจังเลยที่คุณแพรวดาวยังจำได้ คราวนี้สัญญาว่าจะอัพอย่างต่อเนื่อง ไม่หายไปไหนแล้วค่ะ ฝากติดตามด้วยนะคะ สุดท้ายนี้ ขอบคุณสำหรับกิฟท์ จากผู้มีรายนามต่อไปนี้ค่ะ ..... พิมพ์นรา, นิชนันท์, สะเก็ดดาวเสาร์, นารีจำศีล แล้วพบกันตอนหน้านะคะ ^^" จากคุณ : ปัณณรี (พันธนาการแสงดาว) เขียนเมื่อ : 4 เม.ย. 55 15:52:16

ความคิดเห็นที่ 6 สนุกมากค่ะ เนื้อเรื่องดีน่าติดตาม รออ่านนะค่ะ จากคุณ : ปุ๊กกุย เขียนเมื่อ : 4 เม.ย. 55 18:02:04

ความคิดเห็นที่ 7 เป็นกำลังใจให้ค่ะ จากคุณ : ya cold za (ya cold za) เขียนเมื่อ : 4 เม.ย. 55 20:31:49

ความคิดเห็นที่ 8 จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 9 เม.ย. 55 19:56:17