ความคิดเห็นที่ 1 “หนูเอ็ม! หนูปลอดภัยดีหรือเปล่า เป็นยังไงบ้าง ตกใจมากไหม” คีรีแทบจะผวาเข้ามาหาร่างบอบบางที่ยืนหน้าซีดดวงตาแดงช้ำอยู่ข้างบุตรชายเลยก็ว่าได้ ศิรานั้นเหมือนนกรู้ เพราะนอกจากจะขยับตัวมายืนล้ำอยู่เบื้องหน้าหญิงสาวเล็กน้อยแทนการขวางทางระหว่างบิดาและคนข้างกายแล้ว เขายังคว้ามือเธอไปจับไว้คล้ายต้องการให้กำลังใจอย่างแนบเนียนอีกด้วย รัฐมนตรีสูงวัยชะงัก ดวงตากวาดมองหญิงสาวอย่างตรวจตราบอกยากว่าเป็นไปด้วยความรู้สึกใดกันแน่ ระหว่างกังวลกับสิ่งที่ไม่เป็นไปดังคาด หรือผิดหวังกับภาพที่เห็นตรงหน้า! “คุณเอ็มปลอดภัยแล้วครับพ่อ” ศิราบอกเสียงเย็น “เอ็มไม่เป็นไรแล้วค่ะท่าน” อันดามันฝืนยิ้มทั้งที่ดวงหน้ายังไร้สีเลือด ร่างระหงเผลอหลบไปยืนอยู่ด้านหลังศิราโดยไม่รู้ตัว “เอ้อ...ท่านครับ เจ้าหน้าที่ตำรวจเก็บหลักฐานจากที่เกิดเหตุเรียบร้อยแล้ว ตอนนี้มาคอยสอบปากคำคุณเอ็มกับคุณศิราอยู่ ท่านจะเชิญให้เข้ามาเลยไหมครับ” บัณฑิตแทรกขึ้นอย่างนอบน้อม คีรีพยักหน้า “ให้เข้ามาได้เลย” หลังการสอบปากคำเจ้าทุกข์และพยานในที่เกิดเหตุ เจ้าหน้าที่ตำรวจก็ลากลับไป ในห้องจึงเหลือเพียงคีรี พร้อมที่ปรึกษาส่วนตัว บุตรชายของรัฐมนตรีชื่อดัง และเป้าหมายที่ถูกข่มขู่ซึ่งยังคงนั่งล้อมโต๊ะประชุมรูปไข่ที่มุมด้านหนึ่งของห้อง โดยมีความเงียบมหาศาลที่รายล้อมรอบกาย “หนูเอ็ม ยังไหวไหม” คีรีถามสั้นๆ ทว่าได้ใจความชัดเจน “ไหวค่ะ” อันดามันซึ่ง สวมเสื้อสูทของศิราเอาไว้และอยู่ในสภาพที่ดีขึ้นกว่าเดิมมากตอบทันควัน แม้ดวงหน้าจะยังคงเผือดขาวจากอาการตกใจ แต่เห็นได้ชัดว่าแววตาของเธอเต็มไปด้วยความเด็ดเดี่ยวเป็นประกายกล้ามุ่งมั่นอย่างเห็นได้ชัด “ไม่ต้องกลัวนะหนูเอ็ม ตราบใดที่ฉันยังอยู่ ฉันจะไม่ปล่อยให้ใครทำร้ายหนูแน่ๆ ” คีรียิ้มปรานี เอื้อมมือมาแตะบ่าเธอเบาๆ เพื่อให้คำมั่น โดยไม่สนใจสายตาเขียวขุ่นของบุตรชายที่จ้องตามตาแทบถลนเลยสักนิด “พ่อไม่ต้องห่วงหรอก เดี๋ยวผมจะดูแลคุณเอ็มเอง” ศิราโพล่งตามอารมณ์ “อย่าดีกว่าเล็ก เดี๋ยวพ่อจะส่งธีระไปคุ้มกันหนูเอ็มชั่วคราวเอง” คีรีปฏิเสธ หารู้ไม่ว่านั่นทำให้มือคร้ามที่ทิ้งอยู่ข้างตัวชายหนุ่มบีบกันแน่น ชื่อบอดี้การ์ดที่บิดาเพิ่งเอ่ยออกมา คือคนคุ้มกันมือหนึ่งที่มีความชำนาญในวิชาชีพสูง พูดง่ายๆ ว่าพ่อไม่เคยไว้ใจใครมากไปกว่าธีระ และตลอดเวลาที่ผ่านมาที่ทางของบอดี้การ์ดชื่อดังรายนี้ก็คืออยู่ข้างกายรัฐมนตรีอาวุโส ทว่าวันนี้...พ่อกำลังจะส่งมือดีที่สุดที่ตัวเองมีไปคุ้มครองผู้หญิงอีกคนเนี่ยนะ! เขายอมให้พ่อเดินไปตามเส้นทางสายต้นงิ้วนี้ไม่ได้เด็ดขาด! “ผมว่าถ้าทำอย่างนั้น คนคงจะผิดสังเกตนะฮะ ที่บอดี้การ์ดประจำตัวท่านรัฐมนตรีจะไปปรากฎตัวใกล้ผู้หญิงที่กำลังจะเข้ามาประมูลงานที่กระทรวงฯ เอาเป็นว่าพ่อไว้ใจให้เรื่องนี้เป็นหน้าที่ของผมดีกว่า รับรองว่าผมจะคุ้มครองคุณเอ็มให้ปลอดภัยอย่างที่พ่อต้องการเอง” “แต่ว่า...” “พ่ออย่าปฏิเสธความตั้งใจของผมเลยฮะ” “แต่พ่อไม่อยากให้เล็กต้องมาวุ่นวายไปด้วย” คีรีอ้อมแอ้มพูดไม่เต็มปาก บุรุษสูงวัยเผลอหันไปทางที่ปรึกษาส่วนตัว คล้ายต้องการถามความคืบหน้าเรื่องที่ท่านเคยมอบหมายให้บัณฑิตส่งคนติดตามหญิงสาว “ต่อให้ต้องวุ่นวายกว่านี้ ผมก็เต็มใจครับ” เพราะผมยังไม่อยากมีแม่เลี้ยงอายุน้อยกว่าตัวเอง! ศิรางำประโยคหลังเอาไว้ในใจเพียงคนเดียว หลังจากโต้แย้งกัน กระทั่งคีรีจนด้วยคำอธิบายว่าไฉนจึงไม่ต้องการให้บุตรชายเข้าไปชิดใกล้กับอันดามัน สุดท้ายท่านจึงจำต้องตัดใจ “ถ้าเล็กว่าอย่างนั้นก็ตามใจ ยังไงก็ระวังตัวไว้ด้วยนะลูก” “ครับ ผมรู้ดีว่ากำลังทำอะไรอยู่” “ว่ายังไงหนูเอ็ม ถ้าเล็กจะเป็นคนคุ้มครองหนูชั่วคราว หนูจะอึดอัดหรือเปล่า” “อย่าให้เอ็มต้องรบกวนขนาดนั้นเลยค่ะ” ศิราขัดหู เอ่ยเสียงแข็ง “ผมยืนยันไปแล้วว่าไม่ได้เป็นการรบกวน” คนเพิ่งผ่านเรื่องร้ายมา หมดแรงจะวางท่าเข้มแข็งหรืออวดเก่ง ทำได้เพียงรีบพยักหน้า “เอ้อ...ถ้าคุณศิรายืนยันแบบนั้น เอ็มก็ไม่มีปัญหาค่ะ” หญิงสาวรับคำ มั่นใจลึกๆ ว่าตราบเท่าที่เธออยู่ข้างผู้ชายคนนี้ เธอต้องปลอดภัยแน่นอน อย่างน้อยคีรีก็คงไม่กล้าลงมือ เพราะเกรงว่าบุตรชายจะพลอยโดนลูกหลงไปด้วย “ว่าแต่...เจอเรื่องอย่างนี้ หนูเอ็มอยากจะถอนตัวเรื่องงานโครงการหรือเปล่า” รัฐมนตรีอาวุโสถามอันดามันด้วยน้ำเสียงปรานี “เอ็มยอมรับนะคะว่าเอ็มกลัว กลัวมากด้วย” คนพูดประสานสายตากับคีรีเขม็ง ยกมือกดลงตรงหัวใจแรงๆ ทั้งที่รู้ดีว่ากิริยาเช่นนั้นไม่สามารถทำให้ความหวาดกลัวที่แผ่ขยายแทบจะกินพื้นที่ทั้งหมดของหัวใจให้แคบลงได้ดังต้องการ แต่อย่างน้อยการทำเช่นนั้นก็ช่วยให้เธอรู้สึกมั่นคงขึ้น...แม้จะแค่เล็กน้อยก็ตามที “แต่เอ็มไม่ยอมหดหัวอยู่ในกระดอง ให้ใครมันหยามได้ง่ายๆ หรอกค่ะ ถ้าคนที่มันทำแบบนี้คิดว่าเอ็มจะกลัวจนยอมแพ้ มันก็คิดผิด เมื่อเอ็มตัดสินใจที่จะทำ ‘เรื่องนี้’ เอ็มก็ทำใจไว้แล้วว่าอาจต้องแลกด้วยชีวิต!” คีรีหน้าเสีย ฝืนเอ่ย “หนูจะไม่ต้องสู้กับเรื่องนี้ตามลำพัง ฉันสัญญา” “ผมว่าพ่อเองก็ควรจะต้องระวังตัวเหมือนกันนะครับ ผมว่านายบุญธรรมมันคงจะไม่หยุดอยู่แค่การข่มขู่หรอก ตอนนี้เป็นเอ็ม ผมว่าเป้าหมายต่อไปมันน่าจะเล็งมาที่พ่อ” ศิราออกความเห็น แม้จะยังไม่แน่ใจในหลายๆ เรื่องอันเกี่ยวเนื่องจากความสัมพันธ์ระหว่างพ่อกับสตรีข้างกาย แต่ให้อย่างไรเขาก็ห่วงใยในเรื่องความปลอดภัยของผู้เป็นบิดาอยู่ดี คีรีพยักหน้า “ขอบใจนะเล็ก พ่อรับปากว่าจะไม่ประมาท” เขาหันไปทางอันดามัน “ฉันว่าหนูน่าจะกลับไปพักผ่อนดีกว่านะ เจออะไรมาเยอะเหลือเกินแล้ว ฉันกำลังจะกลับบ้านพอดี เดี๋ยวจะแวะส่งหนูก่อนดีไหม” “ไม่เป็นไรค่ะท่าน เอ็มคิดว่าเอ็มยังขับรถเองไหว” “ฉันไม่ได้ห่วงว่าหนูขับรถไหวหรือเปล่า แต่ห่วงเรื่องความปลอดภัยด้านอื่นมากกว่า” “พ่อไม่ต้องลำบากหรอกครับ เดี๋ยวผมจะไปส่งคุณเอ็มเอง” ศิราเสนอตัว “แต่ว่า...” “แต่ว่า...” ทั้งคีรีและอันดามันค้านขึ้นแทบจะพร้อมกัน “อย่าลืมสิครับ ว่าพ่อเพิ่งยกหน้าที่คุ้มครองคุณเอ็มให้ผมเมื่อกี้นี้เอง” ศิราขัดขึ้นด้วยสีหน้ายิ้มๆ คีรีมองสองหนุ่มสาวสลับกันด้วยแววตาที่อ่านไม่ออก ท่านทำท่าจะเอ่ยบางสิ่ง แต่แล้วก็เปลี่ยนใจ ทำได้เพียงแค่ลุกไปยังตู้เซฟขนาดเล็กที่มุมห้อง ไขกุญแจดึงของสิ่งหนึ่งกลับมาวางไว้บนโต๊ะตรงหน้าบุตรชาย “งั้นเล็กก็เอานี่ติดตัวไว้ด้วย” อันดามันอ้าปากค้าง เมื่อ ‘นี่’ ที่รัฐมนตรีคีรีพูดถึงคือปืนพกสีเงินเงาวับ ด้ามจับเป็นสีดำน่าเกรงขาม ศิราหยิบปืนกระบอกนั้นมาเดาะทดสอบน้ำหนัก แล้วจึงเลื่อนสลักปลดซองกระสุนออกสำรวจจำนวนลูกปืน ก่อนกระชากรางสไลด์บนลำกล้องปืนสองครั้งเพื่อฝึกให้คุ้นมือ ท้ายที่สุดชายหนุ่มจึงสอดซองกระสุนที่ใต้ด้ามปืนเพื่อให้พร้อมใช้งาน “ผมไม่ยักรู้ว่าพ่อเก็บของอย่างนี้ไว้ที่ห้องทำงานด้วย” ศิราเปรยลอยๆ ขณะวางปืนไว้บนโต๊ะ “เล็กพกใบอนุญาตมาหรือเปล่า” คีรีไม่ตอบ แต่ถามถึงใบอนุญาตพกพาอาวุธปืนของบุตรชายแทน “พกติดตัวตลอดแหละฮะ” “งั้นก็ดี ฝากเล็กพาหนูเอ็มไปส่งให้เรียบร้อยที ระวังตัวให้มากล่ะ” น้ำเสียงนั้นบอกความห่วงใยชัดเจน ชั่วขณะที่ศิราอยากจะถามนัก ว่าน้ำเสียงห่วงใยของพ่อนั่น พ่อห่วงเขาหรืออันดามันกันแน่! คีรีหันมาทางหญิงสาวพร้อมกับแบมือออก “ขอกุญแจรถของหนูไว้ให้ฉันด้วย เดี๋ยวฉันจะเรียกคนขับรถที่บ้านมาจัดการขับไปส่งให้เอง หนูเอ็มจะให้เอารถไปจอดไว้ที่บ้าน หรือที่ทำงานดี?” อันดามันยังไม่ทันได้เริ่มต้นปฏิเสธ คีรีก็โบกมือปรามเสียก่อน “ฉันรู้ว่าหนูหวงรถมาก ขอให้เชื่อใจว่าคนของฉันจะจัดการส่งรถคืนให้หนูโดยสวัสดิภาพแน่นอน หากมันเป็นรอยไปแม้แต่นิดเดียว เดี๋ยวฉันจะชดใช้ให้” “มิได้ค่ะท่าน” คนหวงรถรีบแก้ตัว “เอ็มไม่ได้กลัวรถเป็นอะไร แต่เกรงใจทั้งท่าน แล้วก็เกรงใจคุณศิราจริงๆ ค่ะ ที่ต้องมาเป็นภาระกับเรื่องของเอ็ม” “ขอให้หนูเอ็มรู้ไว้เถอะว่าฉันเต็มใจ หากมีอะไรที่ฉันทำให้หนูได้ หนูเอ็มบอกฉันได้เลยนะ” ประโยคนั้นทำให้อันดามันซ่อนรอยยิ้มหยันไว้แทบไม่ทัน “คุณเอ็มอย่าคิดมากเลย มันก็เป็นหน้าที่ของสุภาพบุรุษอยู่แล้วที่จะต้องให้ความคุ้มครองสุภาพสตรี” ศิรายืนยันด้วยสีหน้าจริงจังบ้าง ถูกสายตาสองคู่ทั้งออกคำสั่งแกมด้วยขอร้องและกดดัน สุดท้ายผู้หญิงคนเดียวในที่นั้นจึงพยักหน้า  เปิดกระเป๋าสะพายหยิบกุญแจรถส่งให้คีรีแต่โดยดี ศิราเลื่อนปืนไปตรงหน้าหญิงสาว “จะให้ผมถือโทงๆ ออกไปด้วย ผู้คนคงแตกตื่นกันหมด ฝากใส่กระเป๋าคุณเอ็มไว้ก่อนได้ไหม เดี๋ยวขึ้นรถแล้วค่อยคืนให้ผม ผู้อำนวยการสาวยู่หน้า บ่นกระปอดกระแปด แต่ก็ยอมทำตามคำขอนั้นแต่โดยดี “คุณศิรานี่ใช้ของผิดวัตถุประสงค์จริงๆ เลย เอาหลุยส์วิตตองมาแบกปืน คอยดูนะถ้ากระเป๋าเอ็มเป็นรอยล่ะก็...” “เอาน่า...ถ้ามันเป็นรอยเพราะปืนฉันจริง เดี๋ยวฉันซื้อใช้ให้ละกัน” คีรีรีบบอก และส่ายหน้าเอ็นดู เมื่ออันดามันหน้ายุ่งไม่หาย “ถ้าท่านจะซื้อให้จริง เอ็มขอแอร์เมสเลยได้ไหมคะ จะได้คุ้มกับชีวิตของเอ็มที่ต้องเอามาเสี่ยงกับมันหน่อย” อันดามันย้อนอย่างมีเลศนัย พลางกระชับด้ามปืนหย่อนใส่กระเป๋าสะพายใบโปรด คีรีหัวเราะหึๆ “จะแอร์เมส หรือจะยี่ห้ออะไรก็ได้ ถ้าหนูยอมให้ฉันซื้อให้จริงๆ ฉันก็พร้อมจะจ่ายนะ” “เราจะไปกันหรือยังครับ” น้ำเสียงกระด้างที่โพล่งขึ้นกลางคันของศิรา ทำให้อันดามันหันไปมองด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย แต่ก็โอนอ่อนตามไปแต่โดยดี “ค่ะ งั้นเอ็มลาเลยนะคะท่าน” เธอทำความเคารพรัฐมนตรีคีรี แล้วรีบเดินตามศิราที่นำหน้าไปเปิดประตูห้องคอย แล้วก้าวผ่านหน้าชายหนุ่มออกมาอย่างรวดเร็ว “ฝากน้องด้วยนะลูก” คีรีย้ำกับบุตรชายเป็นครั้งสุดท้าย มองตามสองหนุ่มสาวจนประตูงับลงสนิทแล้วจึงหันไปสบตากับบัณฑิตนิ่งๆ ไม่มีคำพูดใดต่อกันแม้แต่คำเดียว “ผมมั่นใจว่าทุกอย่างจะต้องเรียบร้อยครับท่าน” บัณฑิตให้ความมั่นใจ คีรีพยักหน้า แม้ใจหนึ่งจะยินดีว่าเหตุการณ์ในวันนี้น่าจะทำให้ความต้องการในตัวอันดามันใกล้ความจริงเข้ามาอีกก้าว แต่อีกทางหนึ่งเขากลับไม่แน่ใจเลยว่าภาพที่บุตรชายแสดงความหวงอันดามันออกนอกหน้าขนาดนั้น จะทำให้สิ่งที่เกิดขึ้นคุ้มค่าจริงหรือ? “ขอให้คุณพูดถูกเถอะ บางทีผมก็ชักไม่แน่ใจแล้วว่าผมคิดถูกหรือผิดกันแน่ ที่ยอมให้หนูเอ็มตามที่เธอร้องขอ บอกตรงๆ ว่าผมชักจะกลัวใจกับความกล้าของเธอเสียแล้วล่ะสิ!” จากคุณ : สิริณ (แม่มณี) เขียนเมื่อ : 4 เม.ย. 55 18:30:49

ความคิดเห็นที่ 2 “จากนี้ไป ผมจะไม่ยอมให้คุณคลาดสายตาโดยเด็ดขาด” ศิราประกาศก้องระหว่างขับรถมุ่งหน้าสู่คอนโดมิเนียมหรูริมแม่น้ำเจ้าพระยาเพื่อไปส่งหญิงสาว “อะไรนะคะ” อันดามันซึ่งเพิ่งนำปืนใส่ช่องเก็บของตรงกลางระหว่างเบาะนั่งทั้งสองแล้วปิดฝาให้เรียบร้อยตามที่ศิราบอก หันขวับไปถามเจ้าของรถด้วยความตกใจ “ผมรับปากพ่อไว้แล้วว่า ระหว่างที่การประกวดราคายังไม่สิ้นสุดลง ผมจะดูแลคุณเอง เพราะฉะนั้นคุณเอ็มไม่ควรไปไหนมาไหนตามลำพังในช่วงนี้ คุณจะไปไหนก็บอก ผมจะเป็นสารถีให้ชั่วคราว” อันดามันกลอกตาอย่างอึดอัด ศิราไม่ใช่แฟน เป็นแค่เป้าหมายแหย่ยั่วให้บุรัณหึงหวงเท่านั้น แล้วขืนเธอต้องไปไหนมาไหนกับผู้ชายคนนี้ตลอดเวลา คนแรกเลยที่จะรับไม่ได้ก็คือบุรัณ! ส่วนเธอ...การต้องมีผู้คุมคอยตามประกบตลอด ก็เหมือนนกน้อยผู้รักอิสระอย่างเธอต้องถูกจำกัดเสรีภาพ รับรองได้ว่าแค่สามวัน ถ้าไม่เฉาเสียก่อน เธอก็คงต้องขาดใจตายด้วยความอึดอัดแน่ๆ! “คุณศิราคะ อย่าให้เอ็มต้องรบกวนถึงขนาดนั้นเลยค่ะ เกรงใจ” เธอปฏิเสธเสียงอ่อย รถติดสัญญาณไฟพอดี ศิราจึงหันมามองเธอด้วยสายตาที่อ่านไม่ออก “ผมรับปากพ่อไว้แล้ว ก็ต้องทำตามคำพูด” เขาตอบเสียงเรียบ ท่าทีนิ่งขรึมนั้น ทำให้อันดามันจนด้วยคำพูด ไม่กล้าดึงดันขัดใจ บรรยากาศในรถจึงอึมครึมจนเกือบหายใจไม่ออก “อ้อ...คุณเอ็มหิวไหม เราแวะทานอะไรกันก่อนดีหรือเปล่า” ศิราเพิ่งนึกได้ว่าทั้งตัวเขาและหญิงสาวต่างก็ยังไม่ได้รับประทานอาหารกลางวัน เพราะเกิดเรื่องขึ้นเสียก่อน “บอกตรงๆ ว่าเอ็มทานอะไรไม่ลงหรอกค่ะ แต่ถ้าคุณศิราหิว ก็เชิญตามสบายเลยนะคะ เอ็มไปนั่งเป็นเพื่อนเฉยๆ ก็ได้” “ผมถามเพราะห่วงคุณ ไม่ใช่เพราะผมหิว ดูเถอะ สุดท้ายวันนี้เราก็ไม่ได้ออกไปทานข้าวด้วยกันอยู่ดี สงสัยผมจะไม่มีวาสนา พอจะเข้าใกล้ความจริง ก็กลับมีอะไรเข้ามาแทรกกลางเราตลอดเลย” “อย่าพูดขนาดนั้นเลยค่ะคุณศิรา เอ็มขอโทษจริงๆ แต่วันนี้มันเป็นเรื่องสุดวิสัยนี่คะ ถ้ายังไงเอ็มขอผลัดไว้เป็นโอกาสหน้าแทนนะคะ” “คุณสัญญาแล้วนะ” ศิราขอคำมั่น “ค่ะ...สัญญา!” อันดามันตอบรับ โดยไม่ทันหยุดคิดเลยสักนิดว่านี่เป็นครั้งแรกที่เธอ...สัญญา! “ผมรู้ว่าขอมากไป แต่คุณเอ็มอย่าไปสัญญาแบบนี้กับคนอื่นอีกนะ” “คะ?” คนฟังตาโต “ผมอยากเป็นคนเดียวที่คุณเอ็มสัญญาแบบนี้ด้วยนี่นา” “เพื่ออะไรคะ” หญิงสาวยังตามไม่ทัน “ก็...ผมอยากเป็นคนพิเศษกว่าคนอื่นๆ ที่คุณเอ็มรู้จักนี่ครับ” ศิราย้ำกับตัวเองว่าเขาแค่ทำตามบทเท่านั้น ย้ำซ้ำๆ และหวังเหลือเกินว่าตนเองจะเชื่อมั่นเช่นนั้นด้วยเช่นกัน ทั้งที่เคยชินกับการถูกเกี้ยวพาราสี แต่น่าแปลก...ที่ครั้งนี้อันดามันกลับขัดเขินอย่างบอกไม่ถูก หญิงสาวรีบตั้งคำถามเปลี่ยนเรื่องทันควัน “นี่คุณศิราเห็นว่าเอ็มยังตกใจไม่พอหรือคะ ถึงได้มาแกล้งกันอย่างนี้ซ้ำเติมกันอีกเนี่ย” ศิราหัวเราะขัน เมื่อเห็นคนมั่นใจถึงกับพลิกตำราตอบโต้ไม่ทัน “อันที่จริงแล้วคุณไม่จำเป็นต้องเสี่ยงแบบนี้เลยนะคุณเอ็ม“ อันดามันแสร้งหัวเราะกลบเกลื่อน “แหม...ไม่เสี่ยงก็ไม่มีกินสิคะ” “แล้ว...ถ้าผมยกงานที่คีรีธารากรุ๊ปให้คุณดูแลทั้งหมด เพื่อแลกกับการที่คุณเอ็มยอมถอนตัวจากโครงการของพ่อ คุณจะว่ายังไงครับ” คนฟังเลิกคิ้วแปลกใจ “มีเหตุผลอะไรไหมคะ ที่คุณศิราขอให้เอ็มทำแบบนั้น” “มีครับ เหตุผลของผมก็คือ...ผมเป็นห่วงคุณ!” โพล่งออกไปแล้ว ศิราก็ตกใจที่เขาพูดคำนั้นออกมาง่ายดายปานนั้น “ห่วง?” ไม่ใช่แค่แปลกใจที่ศิราเอ่ยคำพูดดังกล่าวออกมา แต่หญิงสาวยังประหลาดใจยิ่งขึ้นเมื่อพบว่าเธอสัมผัสได้ถึงความจริงใจที่สอดแทรกมาในคำพูดนั้นเต็มเปี่ยมอีกด้วย “ห่วงเอ็ม? คุณศิราหมายความว่ายังไงคะ” แม้ว่าโดยความเคยชิน อันดามันจะอยากได้ยินคำพูดเหมือนที่หนุ่มทุกคนเคยหาคำหวานมาปรนเปรอป้อยอ แต่แล้วแวบหนึ่ง...หญิงสาวกลับภาวนาในใจ ขออย่าให้ศิราเป็นเหมือนผู้ชายคนอื่นๆ เลย! และดูเหมือนว่าคำภาวนาของเธอจะดังไปถึงพระผู้เป็นเจ้า! “ผมหมายความตามที่พูดครับ คุณเอ็มคงไม่คิดว่าผมบังอาจนะครับ ถ้าจะบอกว่าแม้เราจะเพิ่งรู้จักกันได้ไม่นานก็จริง แต่ผมรู้สึกเหมือนคุณเอ็มเป็นเพื่อนคนหนึ่งของผม และเมื่อผมบังเอิญรู้มาว่าเพื่อนกำลังอยู่ในอันตราย ก็เป็นหน้าที่ที่เพื่อนจะต้องห่วงใยกันก็เท่านั้นเอง” มีสถานภาพมากมายที่ผู้ชายหลายคนล้วนแล้วแต่อยากได้รับการยอมรับจากเธอ คนรัก แฟน คนพิเศษ และอีกสารพัดสารเพ แต่ผู้ชายคนนี้...บอกว่าเธอเป็นเพื่อน! อันดามันปล่อยให้ข้อความนั้นค่อยๆ ซึมลงในเนื้อใจทีละนิด ความรู้สึกแปลกๆ แล่นซ่านไปทั่วตัว และโดยไม่ทันห้ามตัวเองไว้ ริมฝีปากเธอก็ยกตรงมุมขึ้นน้อยๆ ก่อนจะกลายมาเป็นรอยยิ้มกว้างขวางในที่สุด เพื่อน! แปลกจัง...ทำไมเธอชอบสถานภาพนี้นักก็ไม่รู้ “ขอบคุณคุณศิรามากนะคะ ที่กรุณานับให้เอ็มเป็นเพื่อน” “ความจริงดูจากอายุแล้ว คุณน่าจะเป็นน้องมากกว่า แต่บังเอิญว่าผมไม่ค่อยถนัดถ้าจะมีน้องสาว แล้วอีกอย่าง เวลาเราคุยกัน ผมคิดว่าคุณเอ็มคุยสนุกเหมือนเพื่อนผู้ชายมากกว่า” คนฟังชักมึน เริ่มนึกไม่ออกว่าควรจะปลาบปลื้มกับคำชมนั้นดีหรือไม่ “คุยสนุกก็ฟังดูดีนะคะ แต่คุยแล้วเหมือนเพื่อนผู้ชายนี่มันจะดีหรือคะคุณศิรา” “ผมไม่รู้จะอธิบายให้คุณเอ็มฟังได้ยังไง แต่ขอให้คุณมั่นใจได้อย่างหนึ่งว่าสำหรับผมแล้ว นั่นเป็นเรื่องดีพันเปอร์เซนต์ครับ” “ตกลงค่ะ คุณว่าดี เอ็มก็ว่าดีไปด้วยก็ได้” อันดามันโอนอ่อน “ว่าแต่คุณศิราแน่ใจหรือคะ ว่าการที่เราตัดสินใจปิดเรื่องนี้เงียบไว้ไม่ให้เป็นข่าวมันจะเป็นความคิดที่ดีแล้วก็เหมาะสมจริงๆ น่ะ” “ผมเห็นด้วยกับเจ้าหน้าที่ตำรวจนะคุณเอ็ม ในเมื่อการข่มขู่นี่มีสาเหตุมาจากความขัดแย้งทางธุรกิจ ถ้าเรากระโตกกระตากเป็นข่าว ฝ่ายนั้นก็คงเก็บตัวและหยุดความเคลื่อนไหวทั้งหมด แต่ถ้าเราปิดข่าวซะ มันก็จะชะล่าใจว่าเรากลัวมัน และอาจลงมืออีกครั้ง คราวนี้ล่ะเราจะได้จับมันได้คาหนังคาเขา” คนที่จะต้องเป็นเหยื่อล่อทำหน้าสยอง ถอนหายใจอย่างสิ้นท่า “นั่นแหละค่ะ...ที่ทำให้เอ็มคิดว่ามันไม่น่าจะเป็นความคิดที่ดีเลย เกิดคราวหน้ามันเอาน้ำกรดจริงๆ มาสาดเอ็มล่ะคะ เอ็มมิซวยแย่หรือ” ศิราเหยียดยิ้ม เขาละมือข้างหนึ่งจากพวงมาลัยมาดึงมือเธอที่วางอยู่บนตักไปบีบไว้เบาๆ ด้วยอาการปลอบใจ น้ำเสียงที่เปล่งประโยคถัดไปหนักแน่น ดุดัน “ขอให้คุณเอ็มวางใจเถอะ พ่อกับผมไม่ยอมปล่อยให้คุณเป็นอะไรแน่นอน ‘เรา’ เอาเกียรติของศิวกรณ์เป็นประกัน!” หญิงสาวหันขวับไปมองคนพูดทันควัน ทั้งที่ไม่มั่นใจนักว่าเกียรติของศิวกรณ์คนพ่อจะมีไว้เพื่อปกป้องเธออย่างที่เขาว่าจริงหรือ แต่แสงแดดจากเบื้องนอกที่ทอลอดกระจกสีชาเข้ามาภายในเพียงบางเบา และประกายสีส้มจ้าที่สาดต้องเสี้ยวหน้าของผู้บริหารหนุ่มแห่งคีรีธารากรุ๊ปก็กลับทำให้หญิงสาวรู้สึกอบอุ่นอย่างประหลาด ชั่วขณะนั้นเองที่อันดามันบีบมือชายหนุ่มตอบแผ่วเบา มุมปากทั้งสองยกขึ้นนิดๆ จนแทบสังเกตไม่เห็น อีกทั้งกระแสสับสนในดวงตาก็ละมุนลง แปรไปเป็นความเชื่อมั่นอย่างที่เธอเองก็ยังอดแปลกใจไม่ได้ ด้วยไม่เคยรู้สึกปลอดภัย ไว้วางใจ และได้รับความคุ้มครองเช่นนี้มาก่อนเลย ไม่เคย...แม้แต่ยามที่อยู่กับบุรัณ! จากคุณ : สิริณ (แม่มณี) เขียนเมื่อ : 4 เม.ย. 55 18:31:12

ความคิดเห็นที่ 3 จบตอน! ติดตามอ่านตอนต่อไปนะค้าบ... # คุยกันหลังโพสต์ # คุณปันฝัน : แอร๊ย! มาแล้วค่ะๆ ตอนใหม่มาแล้ว เขาจะได้เลิกกอดกันเสียที ฮ่าๆๆ อันนี้ขอถามเป็นความรู้นะคะ หมั่นไส้ยายเอ็มที่ปล่อยผู้ชายกอด หรือหวงคุณเล็กไม่อยากให้ไปกอดสาวอื่นกันเอ่ย :P คุณห้าสิบป่าย : ผู้หญิงอย่างอันดามัน จริงๆ เมณี่เชื่อว่าอยู่รอบตัวคุณห้าสิบป่ายนี่แหละค่ะ เพียงแต่ว่า...เขาจะกล้าแสดงโหมดไหนให้คุณเห็นเท่านั้นเอง บางคนเขาก็กลัวผู้ชายจะหาว่าเขาหัวแข็งไม่น่ารัก ก็เลยต้องแสร้งทำทีเป็นอ่อนแอ (แต่ลับหลังยกโซฟาคนเดียวยังไหวเลยนะ ฮี่ๆๆ) คุณห้าสิบป่ายชอบสาวแกร่งแรงเกินร้อยหรือคะ สาวห้าวอ่านเจอเข้าคงแอบตีปีกดีใจ เพราะสมัยนี้เห็นมีแต่คนชอบผู้หญิงหวานๆ อ่อนๆ กันทั้งนั้นนิ! คุณอาราเร่ : หนูเอ็มเธอคู่กรณีเยอะเหมือนกันนะนี่ ชวนคนอ่านเดากันไปเรื่อยๆ ก่อนค่ะ ระหว่างลุ้น ก็แอบยิ้มกับโหมดนุ่มๆ พระเอ๊ก พระเอกของคุณเล็กไปด้วยเนอะ คุณ scottie : โหย...พี่สก๊อตตี้ขา เมณี่ยังกลัวคนอ่านตาลายว่ามันยาวเกิ๊น คุณพี่พูดงี้ว่ามันยังสั้น เมณี่ปลื้มเลยนะ แอบเข้าข้างตัวเองว่าสงสัยจะเขียนดีจัด พี่สก๊อตตี้อ่านเพลินไปเล้ยยยย ฮิฮิ ป.ล.เพิ่งไปเห็นคอมเม้นต์พี่สก๊อตตี้ในตอนที่ ๑๔ เรื่องแซฟไฟร์ แง่วๆๆๆ แอบรู้สึกผิดแหละ เมณี่จบสายวิทย์นาค้า จบ com-sci. ด้วย แต่...เมณี่โง่เคมีมากๆๆ (เคยอยากเป็นเภสัชฯ แต่เคมีห่วยสุดๆ เลยไปเอาดีทางเลขกะฟิสิกส์แทน อิอิ) เรื่องไพลินไม่มีสีนี่ เมณี่ไปแก้ในต้นฉบับตามที่พี่สก๊อตตี้แนะนำมาแล้วล่ะค่ะ เพิ่งรู้ตอนนี้เองแหละ ว่าการเอาเรื่องมาโพสต์ก่อนตีพิมพ์ มีประโยชน์ คือนอกจากจะได้กำลังใจดีๆ แล้ว ยังมีเพื่อนๆ อีกมาก ช่วยกันติติง ตรวจสอบความถูกต้องของข้อมูลด้วย ^^ คุณรพิชา : อย่าลืมคนพ่นสเปรย์ที่หน้าบริษัทอีกคนนะคะ เอ...จะว่าไปเมณี่ชักเสียเซ้ว.... เขียนนิยายยังไงหว่า ปล่อยให้ยายหนูเอ็มสร้างศัตรูไปทั่วเลยแฮะ! คุณปุ๊ยกุย : เห็นชื่อคนคุ้นเคยทุกครั้ง หัวใจมันพองโตบอกไม่ถูกค่ะ ^^ จะว่าไปแล้ว อยากให้คนอ่านรู้สึกลุ้นๆ ทุกตอนแบบนี้แหละค่ะ จะได้ติดตามอ่านกันต่อไงเนอะ ขอบคุณทีมกดกิฟท์คุณกุหลาบมอย คุณอาราเร่ และคุณปุ๊กกุยค่ะ ทุกท่านอาจจะคิดว่าสิ่งที่ทำเป็นเรื่องเล็กน้อย ไม่เหลือบ่ากว่าแรง แต่สำหรับเมณี่แล้ว ทุกคอมเม้นต์ ทุกกิฟท์ที่มอบให้ ทำให้เมณี่สุขใจ รู้สึกดี แล้วก็ปลาบปลื้มมากๆ จริงๆ ขอบคุณทุกๆ คนที่มาร่วมเป็นส่วนหนึ่งของความทรงจำดีๆ ของเมณี่นะคะ ^^ อุ๊ยๆ ว่าแล้วก็นึกได้ค่ะ สิริณเพิ่งพิมพ์หนังสือสวดมนต์ร่วมกับญาติโยมจำนวน ๕,๐๐๐ เล่ม ตัวหนังสือใหญ่บิ๊กเบิ้ม เนื้อหาดีมาก (เพราะสิริณเขียนเอง คิกคิก) ท่านใดอยากได้หนังสือสวดมนต์ดีๆ ไว้สวดเอง หรือจะเอาไปให้ญาติผู้ใหญ่สวดได้สบายสายตา ส่งที่อยู่ไปให้สิริณที่ si.rinแอทhotmail.com นะคะ เดี๋ยวสิริณจัดส่งไปให้ที่บ้านค่ะ ชวนเชิญทุกท่านที่นี่ ร่วมโมทนาบุญด้วยกันด้วยนะคะ ^^ แก้ไขเมื่อ 04 เม.ย. 55 19:00:19 จากคุณ : สิริณ (แม่มณี) เขียนเมื่อ : 4 เม.ย. 55 18:42:22

ความคิดเห็นที่ 4 สาดน้ำใส่หน้ากลายเป็นเรื่องใหญ่เพราะดันอยู่กับลูก รมต. พอดี งานนี้คงหาตัวคนทำได้ไม่ยาก แต่คนทำคงกรีดร้อง ศัตรูเยอะขนาดนี้ จบเรื่องอาจมีคนนอนคุกหลายคนใช่มั้ยคะ อิอิ จากคุณ : รพิชา เขียนเมื่อ : 4 เม.ย. 55 19:08:34

ความคิดเห็นที่ 5 เอ ทำไมต้องแก้ พี่ลืมไปแล้วว่าเมณี่เขียนว่าไง กลัวทำเมณี่สับสน เอาอีกทีแล้วกันนะ แซฟไฟร์จัดเป็นคอรันดัมประเภทหนึ่ง โครงสร้างหลักคือ Al2O3 ซึ่งไม่มีสี แต่ถ้ามีสิ่งเจอปนก็อาจทำให้มีสีได้ ถ้ามีเหล็กกับไทเทเนียมปน จะทำให้มีสีน้ำเงิน เรียกว่าบลูแซฟไฟร์หรือไพลินจ้ะ (พี่ก็ลืมเคมีเหมือนกัน แฮ่ๆ) หรอ เขียนยาวจริงอะ อ่านเพลินไม่รู้ตัวเลยจริงๆ จ้า จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 4 เม.ย. 55 21:23:07

ความคิดเห็นที่ 6 อานเพลินเหมอืกนัน รู้สึกว่าพระเอกจะจิรรงใจมากเกินไป ดูไม่เหมือนคนเจ้าชู้เลยอะ เพิ่งเป็นแปะในบล๊อกด้วยอะคะ แต่ตามอ่านในนี้มันส์กว่า 555 จากคุณ : ปันฝัน เขียนเมื่อ : 4 เม.ย. 55 21:58:26

ความคิดเห็นที่ 7 ตอนที่ ๑๗ บอกผมได้ไหมว่าผู้ชายคนนั้น...เป็นใคร? http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11929491/W11929491.html จากคุณ : สิริณ (แม่มณี) เขียนเมื่อ : วันจักรี 55 03:14:38