ความคิดเห็นที่ 1 บทที่  ๓๓         ขณะที่แอร์โฮสเตสสาวสวยต่างพากันยกมือไหว้ขอบคุณผู้โดยสาร ที่ทยอยพากันเดินผ่านประตูทางออกของเครื่องบิน สจ๊วร์ตหนุ่มหลายคนพากันส่งสายตาที่ชื่นชมในความสวย แต่ก็มีบางคนที่มองค้อนมาด้วยสายตาหมั่นไส้ในความมั่นใจ ของหญิงสาวร่างสูงสง่าในชุดเสื้อคอกะลาสีลายขวางขาวน้ำเงินเข้าชุดเลกกิ้งสีเงินเข้มเข้ารูปกับสะโพกสวย ที่ทำให้สิตาดูโดดเด่นกว่าใครๆ           สิตาเดินทิ้งระยะกับณัฐ ที่เดินคุยมากับทีมงานคนอื่นๆไม่ไกลนัก แต่ก็พอจะทำให้ทุกสายตาหันมามองที่หล่อนอย่างชื่นชม ซึ่งเป็นสิ่งที่หล่อนได้พบปฏิกิริยาเหล่านั้นเสมอๆ ยามที่หล่อนเดินทาง           จนเมื่อหญิงสาวเดินเฉิดฉายลงมาจากบันไดเลื่อนของสนามบิน เพื่อมาสมทบกับคนอื่นๆที่มาร่วมจัดงานเลี้ยง เผยแพร่การท่องเที่ยวของประเทศไทย โดยมีโรงแรมในเครือของไทยทัศน์เป็นผู้สนับสนุนหลัก ก็พบกับสายตาของคนที่หล่อน ไม่คาดคิดว่าจะได้พบในต่างแดนเช่นนี้          “แหม...ผมคิดว่าคุณจะมีสจ๊วร์ตหนุ่มๆเดินถือกระเป๋ามาส่งให้ถึงรถแล้วซี” ภัทร อดไม่ได้ที่จะแสดงความรู้สึกลึกๆที่แอบหึงหวงของเขาออกมาไม่ได้            “นี่เชฟก็มาทำงานที่สิงคโปร์เหมือนกันด้วยเหรอคะ ไม่ยักทราบ” สิตา ทำเป็นไม่ได้ยินในสิ่งที่ภัทรพูดออกไป เพราะเข้าใจไปเองว่า ใครก็ตามที่เห็นสายตาที่ผู้คนแสดงต่อความสวยของหล่อนนั้น ก็อดที่จะหมั่นไส้ไม่ได้เช่นกัน แต่หล่อนก็ทำใจรับมือกับมันมานานแล้ว             “ตอนแรกก็ตั้งใจจะทำให้คุณประหลาดใจ แต่ก็ดีที่ได้เห็นว่าคุณชอบบริหารเสน่ห์ใส่ใครต่อใคร...” ยังไม่ทันที่ภัทรจะพูดจบ สิตาก็เดินเข้ามาใกล้พร้อมกับหยิกเข้าที่เอวของเขาอย่างแรง จนชายหนุ่มสะดุ้งโหยง สิตาจึงชิงพูดออกมาว่า             “เลิกว่าโน่นว่านี่เป็นป้าแก่ได้แล้วค่ะเชฟ ถ้ายังบ่นไม่เลิกอย่างนี้ สงสัยจะต้องตัวใครตัวมันซะแล้วล่ะ ในทริปนี้”            เมื่อเห็นหญิงสาวปรามออกมาด้วยเสียงดุ ภัทรก็เริ่มรู้สึกตัวว่าตนเองไม่ควรทำสิ่งนี้ เขาจึงรีบเอ่ยขอโทษเบาๆ ให้ได้ยินกันแค่สองคน แต่สิตาก็ไม่ได้ตอบรับอะไร หล่อนเดินจากเขาไปขึ้นรถรับรองที่มาจอดรออยู่แล้ว            เมื่อนำข้าวของไปเก็บที่โรงแรมเรียบร้อยแล้ว สิตาก็ไปดูสถานที่จัดงานเลี้ยงซึ่งตั้งอยู่ที่ ซันเทค ซิตี้ ซึ่งเป็นฮอลล์ขนาดใหญ่สำหรับจัดงานเลี้ยงหรืองานประชุม ขณะนี้บนเวทีกำลังติดตั้งเครื่องเสียงและเครื่องดนตรีด้วยทีมงานชาวสิงคโปร์ ก่อนที่นักร้องและนักดนตรีคนอื่นๆในวงจะบินตามมาสมทบในวันรุ่งขึ้นเพื่อซ้อมในช่วงบ่าย ก่อนเล่นจริงในตอนกลางคืนของวันอาทิตย์เท่านั้น            จากนั้นในช่วงบ่าย สิตาและณัฐต้องไปพบกับทีมงานเพลงสากลของหล่อน เพื่อพูดคุยกันในเรื่องงานเปิดตัวศิลปินประจำไตรมาสของบริษัทในภาคพื้นเอเชีย ซึ่งหล่อนก็มีการแสดงปิดท้ายของงานคืนนั้นด้วยเช่นกัน             การประชุมผ่านไปด้วยความเรียบร้อย เพราะทางทีมงานจากเมืองไทยได้มีการติดต่อสื่อสารและส่งข้อมูลเกี่ยวกับงานเพลงของสิตามาล่วงหน้าแล้ว เหลือเพียงการมาปรากฏตัว เพื่อพรีเซ้นต์ผลงานของหญิงสาว ต่อหน้าผู้บริหารของประเทศสิงคโปร์และชาติอื่นๆในภาคพื้นเอเชียเพียงเท่านั้น            แม้จะมีเพียงผู้บริหารของบริษัทไม่ถึงสิบคน แต่เสียงปรบมือกลับดังมากกว่าจำนวนคนที่อยู่ในห้องประชุมของบริษัท เมื่อสิตาร้องเพลงสากลทั้งช้าและเร็วของหล่อนจบลง หล่อนสังเกตเห็นได้ถึงความพึงพอใจในแววตาของทุกคนที่ได้ฟังเพลงของหล่อน จนสิตาอดที่จะภูมิใจในตัวเองไม่ได้ ที่ความพยายามของหล่อนที่เพียรสั่งสมมานาน ประสบผลสำเร็จได้อย่างงดงามในระดับหนึ่งแล้ว แม้ว่ามันจะเพิ่งเป็นการเริ่มต้นก็ตาม            การประชุมเลิกเร็วกว่าที่คาด ทำให้มีเวลาเหลือพอ ที่จะเดินช้อปปิ้งข้าวของอย่างไม่ต้องรีบร้อน จากบริษัทแม่ในสิงคโปร์ สิตากับณัฐพากันเดินไปตามทางเชื่อมใต้ดิน ที่สามารถจะเดินทะลุไปเข้าในสถานีรถไฟใต้ดินได้ ระหว่างทางมีร้านรวงขายข้าวของมากมาย ดูแล้วเพลินตา จนสิตาก็มาเจอกับร้านค้าร้านแรก ที่หล่อนตั้งใจไว้ว่า ทันทีที่มาถึงสิงคโปร์ หล่อนจะต้องหาเวลาแวะมาเยือนให้ได้             ห้องกระจกขนาดใหญ่ ที่ถูกตกแต่งอย่างทันสมัย ด้วยดิสเพลย์ของรูปจากโปสเตอร์ต่างๆ เมื่อเดินเข้าไปแล้ว จะเห็นว่าแต่ละโซนของร้านค้า ถูกแบ่งแยกตกแต่งไว้อย่างชัดเจน สิตาเดินชมไปรอบๆร้านอย่างพึงพอใจ ราวกับหลุดมาอยู่ในโลกของความรื่นรมย์ หญิงสาวค่อยๆเดินผ่านชั้นวางดีวีดีภาพยนตร์นานาชาติ ที่ทั้งสูงและกว้างใหญ่ จนไปถึงชั้นวางซีดีเพลงหลากหลายชนิดที่มุมร้าน อย่างตื่นตาตื่นใจ ในมือของหล่อนมีตะกร้าพลาสติกที่ยังว่างเปล่าอยู่ แต่มันคงจะเต็มในไม่ช้านี้แน่ เมื่อหล่อนมาหยุดอยู่ที่หน้าชั้นวางดีวีดีบันทึกการแสดงละครเวทีร้องบรอดเวย์            เวลาผ่านไปนานเท่าใด สิตาก็ไม่ได้สนใจ แต่คงนานโขพอดู โดยสังเกตได้จากจำนวนดีวีดีที่วางอยู่เกือบเต็มตะกร้า แต่หล่อนก็ยังตัดสินใจไม่ได้ ว่าจะกวาดไปให้ครบทุกเรื่องดีหรือไม่ จนได้ยินเสียงกระแอมดังขึ้นข้างๆ จึงนึกได้ว่าตนเองไม่ได้อยู่ตามลำพัง ยังมีณัฐที่ยืนรอหล่อนอยู่ เมื่อนึกขึ้นได้หญิงสาวจึงรีบขอโทษขอโพยด้วยความเกรงใจที่ทำให้เขาเสียเวลาไปกับหล่อนว่า             “อุ๊ย!...ตายจริง สิตาลืมไปเสียสนิทเลยว่า พี่ณัฐรออยู่ ขอโทษทีค่ะ พอมาเจอของชอบ มันลืมตัวทุกทีเลย” สิตาหัวเราะอย่างเก้อเขิน แต่สายตายังคงจับจ้องอยู่ที่ดีวีดี อย่างไม่อยากละสายตา โดยที่ยังไม่ทันจะหันไปหาชายคนข้างๆ            “มิเป็นไรได้ครับ คุณผู้หญิง กระผมพร้อมจะยืนรอด้วยความเต็มใจ”            สิตาหันขวับไปมองอย่างตกใจ หล่อนก็พบว่าเป็นภัทร ที่ยืนรอตนอยู่ แทนที่จะเป็นณัฐ ตามแต่แรกที่คิดไว้ เมื่อเห็นว่าเป็นชายหนุ่มเต็มตา หล่อนก็สะบัดหน้าไปอย่างขุ่นอารมณ์ จากเหตุการณ์เมื่อตอนเช้าที่สนามบินนั่นเอง หญิงสาวควานหาโทรศัพท์มือถือในกระเป๋าอย่างหงุดหงิด หมายจะโทรไปเฉ่งนายณัฐให้อ่วม โทษฐานที่ปล่อยให้หล่อนต้องอยู่ตามลำพังกับภัทร            “ไม่ต้องโทรไปหาพี่ณัฐหรอกครับ พอดีผมเดินมาเจอแกอยู่แถวๆหน้าร้านนี่เอง แกบอกว่ามีนัดสำคัญต่อ บังเอิญเป็นเรื่องด่วนเสียด้วย ก็เกี่ยวกับงานเพลงของคุณล่ะครับ แกเห็นว่าคุณกำลังเลือกของเพลินอยู่ เลยไม่อยากกวนใจ เห็นผมว่างอยู่ แกเลยฝากผมให้ช่วยอยู่เป็นเพื่อนคุณแทน ดีใจไหมครับ?”             ภัทร ตีขลุมไปเอง ทั้งๆที่ความจริงแล้วเขาโทรมาหาณัฐ และขอให้ณัฐไปพักที่โรงแรม เพื่อเปิดโอกาสให้เขาได้อยู่ตามลำพังกับสิตา และก่อนที่สิตาจะโวยวายอะไรมาได้ เขารีบชิงไปหยิบดีวีดี ของนักร้องสาวชาวอิตาเลี่ยนชื่อดังแนวคลาสสิคขึ้นมา แล้วบอกว่า              “โอ๊ะ! นักร้องคนนี้ ป้าทับทิม แกชอบฟังเพลงของเธอ เห็นชอบดูตอนที่เคเบิ้ลทีวีในบ้านเราเอามาฉายเทปการแสดงสด เสียงงี้หวานใส เพร้าะ...เพราะ คุณว่าผมซื้อไปฝากป้าทับทิมดีไหม”              สิตา ทำตาโตเท่าไข่ห่านใส่ดีวีดีนั้น ราวแม่สิงโตเห็นลูกกวางน้อย แล้วพูดขึ้นมาอย่างลืมตัวว่า             “ตายจริงเชฟ เชฟไปหยิบแผ่นนี้มาจากไหนคะเนี่ย สิตาหาอยู่ตั้งนาน หาไม่ยักเจอ สงสัยจะเลือกมากจนตาลาย กำลังอยากได้อยู่พอดี”            เมื่อหล่อนมองไปที่ชั้นก็ไม่เห็นมีแผ่นดีวีดีแบบเดียวกันเหลืออยู่ จึงหันไปถามพนักงานขาย ก็ได้ความว่าเหลือแผ่นสุดท้ายพอดี สิตาทำหน้าเหยเก ก่อนที่จะส่งดีวีดีแผ่นนั้นไปให้ภัทรอย่างเสียดาย          “เชฟซื้อไปฝากป้าทับทิมเถอะค่ะ ป้าทับทิมจะได้ดีใจว่าเชฟตั้งใจซื้อของฝากไปให้ แถมเป็นของที่ชอบอีกด้วย” สิตาพูดเสียงอ่อยๆอย่างผู้เสียสละ ทั้งที่สายตายังไม่ละไปจากดีวีดีแผ่นนั้นเลย              เมื่อภัทร จ่ายสตางค์เสร็จเรียบร้อย เขายืนรอสิตาที่ยืนตรวจสินค้าที่พนักงานขายบรรจุลงถุงอย่างไม่วางตา ปากหญิงสาวก็ปรารภกับภัทร อย่างเป็นกันเอง จนภัทรคิดว่าหล่อนคงจะลืมเรื่องราวเมื่อเช้าไปแล้ว             “เสียดายจัง มีหลายเรื่องที่อยากได้ ไหนจะหนังอีก เพลงอีก โอ๊ย...อยากได้ไปหมด แต่ไม่มีมือจะถือ รู้งี้ เอานายรักมาด้วยก็ดี ไม่น่าปล่อยให้ไปเรียนเลย พลาดไปแล้วจริงๆ สิตาเอ๋ย....” สิตาบ่นยังทันจบ ก็ต้องหยุดไว้ เมื่อหันไปสบตาของภัทรที่ทำตาแข็งใส่ เป็นเชิงว่า              'ผมยังไม่ว่าอะไรคุณนะ ที่คุณโดดเรียนมาทำงานงาน นี่ยังจะให้นายรักขาดเรียน เพื่อมาช่วยคุณถือของช้อปปิ้งเนี่ยนะ!’            สิตา เข้าใจดังนั้นจึงเสหัวเราะกลบเกลื่อน ก่อนที่จะรวบถุงพลาสติกใบใหญ่ เดินตัวปลิวออกไปจากร้านอย่างอารมณ์ดี            เมื่อทั้งคู่พากันเดินมาถึงทางแยกที่จะเข้ายังสถานีรถไฟใต้ดิน สิตาก็เอ่ยปากลาภัทร อย่างหน้าตาเฉยว่า          “เราแยกกันตรงนี้เลยนะคะเชฟ เดี๋ยวสิตาจะไปซื้อของให้พี่ดาว หมายถึงพี่แอนเจลิน่า ลิ้ม น่ะค่ะ แกฝากให้สิตาไปซื้อชุดบัลเล่ต์ให้ลูกสาวของแก เห็นว่ากำลังเก่งเลยทีเดียว แล้วเจอกันที่โรงแรมนะคะ”          ภัทร งุนงงกับพฤติกรรมของหญิงสาวตรงหน้าอย่างที่สุด เมื่อสักครู่ระหว่างทางเขากับหล่อนยังพูดคุยกันอย่างเพลิดเพลิน แต่แล้วจู่ๆหล่อนก็กลับผลักไสไล่ส่งเขาได้อย่างหน้าตาเฉย ภัทรหน้าเสียลงไปอย่างเห็นได้ชัด            แต่สิตาก็ไม่พูดอะไรต่อ หญิงใช้มืออีกข้างที่ว่างโบกให้เขาอย่างอารมณ์ดี ก่อนที่จะเดินตรงไปที่ตู้ขายบัตรแบบหยอดเหรียญ อย่างไม่สนใจเขาที่ยืนเงียบอีกต่อไป ภัทรยืนมองหญิงสาวท่าทางปราดเปรียวเดินผ่านเครื่องกั้นเข้าไปในสถานี เขาตัดสินใจทำในสิ่งที่ไม่คิดว่าตัวเองจะทำมาก่อน ด้วยการวิ่งไปที่ขอบกระจกกั้นของช่องทางผ่าน แล้วตะโกนออกไปอย่างสุดเสียงว่า           “ให้ผมไปกับคุณได้ไหมครับ สิตา!”            สิตาที่กำลังเดินมุ่งหน้าอย่างรวดเร็ว หยุดชะงักแล้วหันมาตามเสียงเรียกที่เป็นภาษาไทย ในต่างถิ่นที่ได้ยิน หล่อนเห็น ภัทรยืนเกาศีรษะ ทำหน้าแดงอย่างเก้อเขิน ชายหนุ่มหายใจหอบถี่อย่างเห็นได้ชัด ไม่แน่ใจว่าเป็นเพราะเกิดจากความเหนื่อยจากการวิ่งตามหล่อน หรือจากการเขินอายที่ต้องตามตื้อหล่อนกันแน่            สิตาหันไปยิ้มกว้างจนเห็นฟันเรียงกัน หล่อนไม่พูดอะไรออกมา นอกจากชี้ไปที่เครื่องขายบัตรที่อยู่ไม่ไกลภัทรนัก แล้วกวักมือให้ชายหนุ่มตามเข้ามา และเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายมีอาการลิงโลดอย่างเห็นได้ชัด หล่อนก็อดหัวเราะออกมาไม่ได้เช่นกัน            ภัทร ยืนมองสิตา ที่กางแผนที่ดูเส้นทางการเดินทางอย่างคล่องแคล่ว หญิงสาวเดินนำเขาเปลี่ยนขบวนรถไฟอย่างว่องไว ทั้งที่ในมือมีข้าวของพะรุงพะรัง ถึงแม้ว่าภัทรจะเคยมาสิงคโปร์แล้วหลายครั้ง แต่เขาไม่เคยได้มาเดินลุยตามท้องถนนแบบนี้เลยสักครั้ง จึงดูงุ่มง่ามราวกับคนที่เพิ่งมาเยือนเป็นครั้งแรก              ในแต่ละครั้งที่มา เขาจะแต่มัวคร่ำเคร่งกับการเตรียมงานหรือการจัดการอย่างเต็มที่ จนไม่มีเวลาเหลือพอที่จะได้ไปเที่ยวเล่นหรือพักผ่อน เพราะเมื่อเสร็จงานก็ต้องรีบบินกลับไปทำงานที่คั่งค้างต่อไป               ไม่นานนัก ทั้งคู่ก็เดินขึ้นมาโผล่ที่สถานีแห่งหนึ่งปลายถนนออร์ฉาด อากาศร้อนจากแสงแดดในตอนบ่ายสี่โมงเย็น ไม่ได้เป็นอุปสรรคระหว่างภัทรกับสิตา ในการดั้นด้นหาร้านขายชุดบัลเล่ต์ ที่ซ่อนตัวอยู่ในตึกที่ตั้งไม่ไกลนัก ทั้งสองเดินพูดคุยกันไปเรื่อยๆ ต่างฝ่ายต่างแลกเปลี่ยนความคิดเห็นในเรื่องสัพเพเหระต่างๆนานา อย่างออกรสชาติ จนมาถึงร้านขายชุดที่ซ่อนตัว ตั้งอยู่เพียงร้านเดียวในชั้นบนสุดของตึกที่เก่าแก่ อย่างทันไม่รู้ตัว          สิตาพูดคุยกับเจ้าของร้านด้วยภาษาจีนอย่างฉะฉาน ราวกับเจ้าของภาษา เสียงหวานใสของหล่อนเจื้อยแจ้วดูน่าฟัง ต่างจากการพูดภาษาจีนแบบกระโชกโฮกฮาก แบบที่เขาเคยได้ยินมาก่อนจากชาวจีนคนอื่น          จนเมื่อสิตาได้รับของใส่ถุงเรียบร้อย หล่อนจึงเอ่ยลาเจ้าของร้านและลูกจ้างในร้าน อย่างคุ้นเคย ก่อนออกจากร้านไป สิตาก็ไม่ลืมที่จะยื่นถุงพลาสติก ที่ภายในนั้นมีกล่องที่ปิดผนึกอย่างดี เมื่อเจ้าของร้านได้รับไปเปิดดู ก็แสดงอาการดีใจยกใหญ่ ขอบอกขอบใจหญิงสาว เป็นภาษาจีนดังโฉ่งฉ่าง           ภัทรที่แม้จะฟังไม่ออกยังอดยิ้มไปด้วยไม่ได้ แล้วจู่ๆสิตาก็โบกไม่โบกมือเป็นเชิงปฏิเสธด้วยหน้าตาแดงก่ำ ก่อนที่รีบดึงแขนของภัทรออกมาจากร้านด้วยอาการเก้อเขินอย่างเห็นด้วยชัด           พออกมาจากตึกนั้นได้ ภัทรก็อดถามออกมาถึงเหตุการณ์เมื่อครู่ไม่ได้ว่า          “เมื่อครู่นี้คุณเอาอะไรยื่นให้เขาไปเหรอครับ?”          “ของฝากน่ะค่ะ อีตาเจ้าของร้านแกเคยมาเที่ยวเมืองไทยกับภรรยาของแก แกชอบกินทุเรียนกวนกับทุเรียนทอดบ้านเรา แกเล่าให้สิตาฟังในอีเมล์ที่เราสั่งออเดอร์แกมาก่อนนะค่ะ ยิ่งตอนนี้ ภรรยาแกท้องลูกคนที่สองอยู่ คนแพ้ท้องกำลังอยากกินมากอยู่พอดี ถึงที่นี่จะมีขาย แต่ก็คงไม่อร่อย เท่าเราหาซื้อแล้วหิ้วมาฝากด้วยตัวเองหรอก จริงไหมคะ”          ภัทร ยิ้มรับอย่างชื่นชมในน้ำใจของหญิงสาว แล้วเขาก็ถามต่อไปอีกว่า        “แล้วก่อนที่ คุณจะลากผมออกมาจากร้าน ที่คุณบุ้ยใบ้หน้าตาแดงก่ำน่ะ เขาว่าอะไรเหรอครับ แล้วเกี่ยวกับผมรึเปล่า ผมว่าใช่นะ ผมฟังออก” ภัทรแกล้งพูดลักไก่ออกไป เขาทำหน้ากรุ้มกริ่มใส่ สิตาที่กำลังอึกอักหน้าแดงอีกครั้ง ก่อนที่หญิงสาวจะเฉลยออกมาว่า          “เขาก็ถามว่า... เชฟเป็นใครกัน แล้วก็...เป็นแฟนรึเปล่า เพราะทุกทีเห็นว่าสิตาจะมาคนเดียว หรือไม่ก็มากับพี่ดาว ไม่เคยเห็นพาผู้ชายมาด้วยแต่ไหนแต่ไร...” สิตาหยุดพูดเพียงแค่นั้น หล่อนคงรู้ตัวแล้วว่าพูดไปก็รังแต่จะเข้าเนื้อตัวเอง เพราะชายหนุ่มร่างสูงโปร่งที่เดินเคียงข้างหล่อนมาอย่างช้าๆนั้น หันมามองหล่อนด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์และสายตาคมปลาบ แบบที่เขามักจะทำเสมอๆ ตอนที่เขาชอบแอบมองหล่อนในห้องเรียนยามที่มีโอกาส ไม่ใช่ว่าหล่อนไม่รู้ไม่เห็น แต่หล่อนไม่อยากจะทำเป็นสนใจให้เข้าทางชายหนุ่มนั่นเอง              ภัทร ยื่นมือหนานุ่มมาจับที่ข้อศอกหล่อนเบาๆ สิตาหยุดชะงักไป อย่างตกใจ ก่อนจะเงยหน้ามองอีกฝ่ายที่สูงกว่าที่กำลังทำหน้าเคร่งเครียด จ้องมองมาที่หล่อน จนหล่อนรู้สึกประหม่าไปไม่ได้เช่นกัน ภัทรพูดช้าๆแต่หนักแน่นและชัดเจน ราวกับจะให้หล่อนยึดเอาคำพูดนั้นเป็นคำมั่นไว้ในใจตลอดไป            “นี่คุณมาซื้อของในตึกที่เปลี่ยวๆแบบนี้คนเดียวบ่อยๆเหรอครับ คราวหน้า ถ้าคุณจะมาอีก บอกผม ผมจะมาเป็นเพื่อนคุณเอง หรือถ้าผมไม่ว่าง ก็ต้องให้นายรักมาเป็นเพื่อนคุณนะ รู้ไหม ว่าผมเป็นห่วง”             สิตาระบายลมหายใจอย่างโล่งอก ตอนแรกหล่อนคิดว่าภัทรจะดุว่าอะไรหล่อน ตามประสาคนอารมณ์ขึ้นๆลงๆของเขา แต่เมื่อได้ฟังคำพูดห่วงใย ที่ออกมาจากริมฝีปากบางแดงน่าดู อีกทั้งสายตาคมแปลบที่ส่งผ่านความรู้สึกภายในออกมา            มันทำให้หล่อนรู้สึกวาบหวานในใจพิลึก หัวใจมันเต้นไม่เป็นส่ำ ระรัวดังราวกับเสียงกลอง ร่างกายคล้ายจะลอยได้ โดยที่ไม่สามารถควบคุมตัวเองได้เลย ให้ร้องเพลงบนเวทีต่อหน้าคนนับร้อยนับพันนับหมื่น ยังไม่ทำให้หล่อนใจสั่นได้เท่ากับคำพูดไม่กี่คำของชายหนุ่มตรงหน้าเลยแม้แต่น้อย           “คุณเป็นอะไรไปครับสิตา ทำไมดูเหม่อลอยพิกล เหนื่อยมากเหรอครับ?” ภัทร ทักหญิงสาวที่กำลังอยู่ในภวังค์ ด้วยเสียงซื่อ เขาเขย่าตัวหล่อนเบาๆจนหล่อนได้สติกลับมาอีกครั้ง สิตาหัวเราะออกมาอย่างเก้อๆ แล้วเสไปมองรอบๆกาย ก่อนจะร้องเสียงดังออกมาว่า             “เอ้อ!...สงสัยจะหิวน้ำมั้งคะ ตรงข้างหน้ามีร้านขายน้ำเต้าหู้ ดูน่ากินเชียว ไปซื้อกินกันไหมคะ เชฟ เดี๋ยวเราต้องไปกันอีกหลายที่นะคะ ไปเถอะค่ะ”            ภัทรอดที่จะแปลกใจในตัวของสิตาไม่ได้ เมื่อทั้งคู่พากันเดินไปตามถนนออร์ฉาด ที่ทั้งสองฝั่งถนนเป็นที่ตั้งของร้านขายของแบรนด์เนมทั้งสิ้น สิตาไม่สนใจที่จะแวะดูเลยแม้แต่น้อย ต่างจากผู้หญิงหลายๆคนที่เขาได้มีโอกาสตามติดไปไหนมาไหนด้วย ยามไปต่างประเทศ ด้วยเหตุผลของหญิงสาวที่มีให้ ทำให้เขายิ่งประหลาดใจในตัวหล่อนมากยิ่งขึ้น            “ไม่ใช่ไม่ชอบนะคะ ชอบมากกก แต่ถ้าจะซื้อ ไปซื้อที่บ้านเรา ก็มีเหมือนกัน ราคาก็ไม่ได้แตกต่างอะไรมากมายนัก จะได้ช่วยกระจายได้ภายในประเทศ คนไทยเราก็จะได้มีงานทำ เศรษฐกิจบ้านเราจะได้หมุนเวียน เชฟว่าจริงไหมคะ” สิตา จบคำพูดที่ฟังดูดีนั้น ด้วยรอยยิ้มเก๋ไก๋ ดวงตาใสซื่อ เป็นประกาย อย่างน่าประทับใจ              ...แต่ใจจริงแล้ว สิตาตั้งใจว่า อีกสองวันถ้ามีเวลาว่าง หล่อนจะลากแดงมาช่วยเลือก ช่วยหล่อนถือของต่างหาก ให้มาเลือกของสวยๆงามๆกับเชฟภัทรเนี่ยนะ ดีไม่ดี โดนเอ็ดตายเลย ยิ่งผีเข้าผีออกอยู่ด้วย!            คราวนี้ภัทรเป็นฝ่ายพาสิตา ไปในสถานที่ ที่เขาชอบบ้าง ภัทรพาหญิงสาวเข้าไปในร้านหนังสือขนาดใหญ่ที่ตั้งอยู่บริเวณชั้นใต้ดินของห้างสรรพสินค้าขนาดใหญ่ เขาเดินตรงไปยังชั้นขายหนังสือเกี่ยวกับอาหาร ยืนเลือกดูเล่นโน้นเล่มนี้อย่างเพลิดเพลิน            สิตาปล่อยให้ชายหนุ่มอยู่ในโลกส่วนตัว อย่างเข้าใจ ก่อนที่จะเดินไปยืนฟังเพลงที่แผนกขายซีดีเพลงอีกด้านของห้าง หล่อนอดตื่นตาตื่นใจไปกับเจ้าเครื่องเล่นซีดีของที่นี่ไม่ได้ เพราะเพียงแต่นำบาร์โค้ดของแผ่นซีดีที่ต้องการฟังไปแตะที่เครื่องรับขนาดเล็กเท่ากัน รายชื่อเพลงในอัลบั้มนั้นๆก็ปรากฏขึ้นมาให้เลือกฟัง โดยไม่ต้องเปลี่ยนแผ่นให้ยุ่งยาก จนรู้สึกตัวอีกทีหล่อนก็เห็นภัทรมายืนอมยิ้ม ส่งสายตาวิบวับ อย่างขบขันจากดวงตาคมคู่นั้น ในท่าทางของหล่อน             ระหว่างที่ยืนเข้าคิวจ่ายเงินอยู่นั้น สิตา เหลือบไปเห็นตำราทำขนมเล่มใหม่ล่าสุด ที่ยังไม่มีขายในเมืองไทย หล่อนจึงหยิบมาถือไว้ รวมกับซีดีเพลงที่หล่อนวางไว้ด้วย พร้อมกับอธิบายให้ภัทรที่กำลังตั้งคำถามจากสายตานั่นเอง            “สิตาไม่ได้ซื้อให้ตัวเองหรอกค่ะ เล่มนี้ ตั้งใจจะซื้อให้นายรักเขาน่ะค่ะ เชฟรู้ไหมคะ ว่านอกจากอาหารไทยแล้ว นายรักทำขนมเค้ก หรือพวกเบเกอรี่ได้อร่อยมากเลยนะคะ ที่บ้าน ห้องทำขนมดูจะใหญ่กว่าห้องนอนของนายรักซะอีก”              ภัทร ยิ้มรับ และเมื่อถึงคิวจ่ายเงินของเขา เขาเอื้อมมือไปหยิบหนังสือเล่นนั้นมารวมกับหนังสือของเขา แล้วบอกสิตาว่า            “งั้น ผมขอเป็นคนซื้อให้นายรักเขาเองก็แล้วกันนะครับ จะได้ตอบแทนน้ำใจที่เขาอุตส่าห์ต้มน้ำแกงมาฝากผมตั้งหลายครั้ง”            เสียงโทรศัพท์มือถือของสิตา ดังขึ้น หญิงสาวใช้เวลาสนทนากับปลายสายไม่นานนักก็วางสายไป หญิงสาวทำหน้าเซ็งๆ ก่อนจะหันมาถามภัทรด้วยเสียงอ่อยๆ เป็นเชิงขอคำปรึกษาว่า             “พี่ณัฐโทรมาบอกว่า ทางเจ้าภาพเขาขอเลี้ยงพวกเราที่ร้านอาหารไทย ตอนสองทุ่ม ตอนแรก สิตา ตั้งใจว่า มาถึงสิงคโปร์ ทั้งที จะไปหาอาหารท้องถิ่นแบบอร่อยๆกินสักหน่อย คราวนี้คงต้องล้มเลิกแผนซะแล้วซี”              “ผมเองมาสิงคโปร์หลายครั้ง แต่ยังไม่เคยลองกิน อาหารท้องถิ่นแบบสตรีทฟู้ด อย่างที่สิตาว่าเลยสักครั้ง ชักอยากจะลองตามแผน ที่สิตาว่าด้วยคน เอาเป็นว่า เราก็กินของเราไปให้เรียบร้อย พอสองทุ่มเราไปสมทบกับพวกนั้น ก็กินนิดหน่อยพอเป็นพิธี คงจะไม่เป็นไรมั้งครับ”             เมื่อมีคนสนับสนุนแผนการของตน สิตาก็ปรบมือเสียงดังราวกับเด็กได้ของเล่นถูกใจ พร้อมกับส่งเสียงร้องออกมาอย่างร่าเริง หล่อนเผลอตัวกระโดดกอดภัทรอย่างถูกใจ เหมือนกับที่ทำกับแดงเป็นประจำ             “ฮูเร! เย้ๆๆๆ ดีใจจังเลย เชฟภัทรน่ารักที่สุดเลยค่า...” และแล้วสิตาก็ได้สติ หล่อนหยุดกอดภัทรอย่างทันที เมื่อเห็นอีกฝ่ายทำหน้าแดงและตัวแข็งทื่ออย่างตกใจกับพฤติกรรมของหล่อน ก่อนจะรีบจูงมือกันออกเดินทางไปอย่างรวดเร็ว              ระหว่างการเดินทางกลับด้วยรถไฟใต้ดินอีกครั้ง ขณะนั้นเป็นเวลาหกโมงกว่าๆ ผู้คนที่เพิ่งเลิกงานต่างพากันมาใช้บริการรถไฟกันตามปกติ จนแน่นขนัดไปทั้งขบวน สิตาหิ้วของพะรุงพะรัง ยืนอยู่ที่ริมประตูด้านในขบวน           แม้ว่าภัทรพยายามจะเอ่ยปากช่วยหล่อนถือของทั้งหมดเอง แต่หญิงสาวก็ยืนกรานที่จะถือด้วยตัวเอง ยิ่งในมือมีแผนที่กางอยู่ด้วย ทำให้ดูทุลักทุเลพอควร ภัทรบอกให้สิตาเตรียมตัวเปลี่ยนขบวนรถในอีกสองสถานีข้างหน้า            ขณะที่หญิงส่าวกำลังรวบรวมถุงข้าวของที่วางพักไว้ที่พื้นนั้น ประตูรถก็เปิดขึ้นผู้คนภายนอกก็พากันกรูเข้ามาภายในรถไฟกัน จนแออัด มีผู้ชายคนหนึ่งเดินเบียดเข้ามาชนสิตา ขณะที่รถกำลังเคลื่อนตัววิ่งไปยังสถานีปลายทางของทั้งคู่ แรงเหวี่ยงของรถไฟ ทำให้สิตาเซไปมาอย่างเสียหลัก เนื่องจากทั้งสองมือ ไม่สามารถจะใช้ยึดที่จับได้เลย           ก่อนที่หญิงสาวจะถูกเหวี่ยง ไปกระแทกกับประตูรถที่ปิดอยู่ อย่างแรงนั้น ภัทรก็ตวัดแขนอีกข้างที่ไม่ได้ยึดราวไว้ มาสวมกอดสิตาได้ทัน แต่แรงเหวี่ยงนั้นก็แรงพอสมควร ทำให้ภัทรต้องรัดตัวสิตาที่พอดีกับช่วงไหล่ของหญิงสาวไว้แน่น            ยังไม่ทันที่จะได้คลายออก รถไฟก็มาเทียบอีกสถานีหนึ่ง ผู้คนภายในต่างก็พากันกรูออกไป ทั้งเบียดและดัน จนภัทรไม่มีโอกาสจะคลายสิตา ออกจากอ้อมกอดของเขาได้เลย เวลาผ่านไปจนรถเริ่มเคลื่อนขบวน ผู้คนเริ่มน้อยลงไปบ้างแล้ว         แต่ทั้งภัทรและสิตา ไม่อยากจะให้เวลานี้ผ่านไปเลยแม้แต่น้อย  สองสายตาประสานกันอย่างมีความหมาย เสียงของหัวใจสองคนเต้นเป็นจังหวะเดียวกัน ฟังดูแล้วเพลิดเพลิน ราวกับเสียงกลองที่ดังมาจากสรวงสวรรค์ ส่งให้บรรยากาศรอบตัวของทั้งคู่ ดูอบอุ่นสดใสซาบซ่าอย่างบอกไม่ถูก            แม้ว่าสิตาอยากสะบัดตัว ออกจากพันธนาการของชายหนุ่มมากเท่าใด แต่ร่างกายของหล่อนกลับไร้เรี่ยวแรง ราวกับลูกนกปีกหักที่พอใจ ที่จะหลบอยู่ในรังอันแสนอบอุ่นของมัน            ช่างเป็นความรู้สึกพิเศษอย่างที่หล่อนไม่เคยเป็นมาก่อนเลย! จากคุณ : Awork เขียนเมื่อ : 5 เม.ย. 55 02:46:37

ความคิดเห็นที่ 2 บทที่  ๓๔          ร้านอาหารที่สิตาพาภัทรมาชิมอาหารนั้น เป็นหมู่ตึกโบราณ ที่ตั้งอยู่ตรงหัวมุมถนน ของย่านไชน่าทาวน์ ตัวตึกเป็นสถาปัตยกรรม แบบบาร็อคของจีน ทาสีขาวตัดสลับด้วยสีเทาเข้ม ตามลวดลายโดยรอบ ภายในร้าน มีโต๊ะเก้าอี้เข้าชุดกัน ตั้งอยู่กระจายทั้งในร้านและริมฟุตบาท          เพราะเป็นร้านอาหารที่มีชื่อเสียงโด่งดัง จนเป็นที่เลื่องลือในความอร่อย จากทั้งชาวสิงคโปร์ รวมถึงนักท่องเที่ยวชาวต่างชาติด้วย จึงทำให้ ผู้คนต่างพากันจับจองเก้าอี้ จนแน่น          บังเอิญมีที่ว่างที่โต๊ะริมถนนอยู่สองที่พอดี สิตาให้ภัทรไปนั่งจองไว้ก่อน   ส่วนหล่อนก็เดินไปสำรวจตามซุ้มอาหารต่างๆที่ตั้งอยู่ภายในร้านอย่างสนใจ ไม่นานนัก อาหารประจำชาติของสิงคโปร์ก็ถูกนำมาวางบนโต๊ะจนเต็ม จนภัทรอดสงสัยไม่ได้ ว่าอาหารตรงหน้านั้น สำหรับเขาสองคนเท่านั้นหรือเปล่า          “กินพอเป็นพิธีเท่านั้นนะคะ เชฟ เดี๋ยวเราต้องไปร่วมงานเลี้ยงต่ออีก ไม่งั้นล่ะ เพียบกว่านี้อีก!” สิตาพูด พลางทำตาลุกวาว ใส่อาหารหลากหลายจานตรงหน้า ก่อนที่จะเริ่มลงมือจัดการอย่างคล่องแคล่วในทันที           สิตาเริ่มต้นด้วยการตัก ลักซา ใส่ชามแบ่งสำหรับทั้งสองคน  อาหารที่มีหน้าตาคล้ายขนมจีนแกงกะทิ ผสมกับข้าวซอยหรือก๋วยเตี๋ยวแขก แต่ข้าวของที่ใส่ในชามโคมขนาดใหญ่สำหรับสามถึงสี่คนกิน ดูคละเคล้ามาหลากหลายอย่างเสียจน ภัทรไม่รู้ว่านี่คือลักซาหรือแกงโฮะแบบทางเหนือกันแน่           “อย่ามัวแต่พินิจพิจารณากับอาหารตรงอยู่เลยค่ะ เชฟ ทิ้งความเป็นเชฟไว้ก่อน แล้วคิดว่าเราสองคนเป็นนักท่องเที่ยวชาวไทยในต่างแดน มาทดลองหาประสบการณ์แปลกใหม่ด้วยรสชาติทางอาหาร อย่านำไปเปรียบเทียบกับอาหารบ้านเรา เพราะมันไม่เหมือนกัน อาหารที่นี่ก็สำหรับคนที่นี่กิน เรามาเป็นคนที่นี่ ก็ต้องลองกินด้วยรสชาติของที่นี่ งั้น! เรามาเริ่มกันเลยนะคะ” สิตาพูดใส่ชายหนุ่ม เมื่อเขาตักลักซาในชามตรงหน้าขึ้นดม แล้วเขี่ยไปมาอย่างอึดอัดใจ            เมื่อเห็นหญิงสาวตักลักซาใส่ปากอย่างเอร็ดอร่อย เขาจึงค่อยตักขึ้นชิม โดยปราศจากอคติใดๆ นี่เป็นครั้งแรก ที่เขารู้สึกได้ว่าอาหารแต่ละชาตินั้น ต่างมีเสน่ห์ในตัวของมันเองอย่างเหลือเชื่อ             ลักซา ไม่ได้มีรสชาติจัดจ้านอย่างข้าวซอยหรือขนมจีนน้ำยากะทิ หรือเต็มไปด้วยกลิ่นเครื่องเทศเผ็ดร้อนอย่างก๋วยเตี๋ยวแกง ทั้งที่จัดอยู่ในประเภทเดียวกันได้ กะทิมีรสหวานปะแล่มๆ ปนเค็มของเกลือทะเล เมื่อซดไปแล้วทำให้รู้สึกสดชื่นกำลังดี เหมาะกับอากาศร้อนชื้นของสิงคโปร์ได้อย่างดี ทั้งเส้นและเครื่องเคราที่คละปนกันมาในชามก็เข้ากันได้เป็นอย่างดี             สิตา มองภัทรกินอาหารในถ้วยจนหมดก็รู้สึกดีใจ หญิงสาวเริ่มหันไปจัดการกับไก่และเนื้อสะเต๊ะ ที่จัดวางมาในจานเปลขนาดใหญ่ ไม่ต่ำกว่าชนิดละยี่สิบไม้ หล่อนยื่นให้ภัทรชิมอย่างละไม้ ก่อนที่จะจัดการที่เหลืออย่างเอร็ดอร่อยเหมือนเช่นเคย จนภัทรอดสงสัยไม่ได้ว่า แต่ละไม้ที่สิตารูดด้วยปากจนหายวับไปอย่างรวดเร็วนั้น มันไปสะสมอยู่ในส่วนไหนของเอวคอดแบนราบที่เขาเคยแอบเห็นยามหล่อนเผยสัดส่วนชวนมองนั้นผ่านชุดราตรีสวยงาม             เมื่อสะเต๊ะจานใหญ่ตรงหน้าหมดลง ข้าวมันไก่ไหหลำจานใหม่ ก็ถูกนำมาวางอย่างทันเวลาพอดี ไก่ตอนติดหนังเนื้อนุ่มชิ้นใหญ่ จิ้มกับน้ำจิ้มรสเค็มปะแล่มๆ ก็ได้ความรู้สึกไปอีกแบบ ในความคิดของภัทร ซึ่งจะว่าไปเขาเองเพิ่งจะชิมได้ไม่ถึงสามคำ นอกนั้นหญิงสาวที่นั่งตรงหน้า จัดการเสียเรียบวุธในเวลาอันรวดเร็ว              ภัทร เพลิดเพลินไปภาพบรรยากาศโดยรอบ เขารู้สึกผ่อนคลายอย่างบอกไม่ถูก การได้กินของอร่อยๆ กับคนพิเศษที่รู้ใจ ในต่างบ้านต่างเมืองที่ไม่ต้องสนใจว่าใครจะมองว่าเขาเป็นใคร ทำอะไร และมาจากไหน อย่างที่ผู้คนในเมืองไทยปฏิบัติกับเขา             ชายหนุ่มบอกกับตัวเองในใจว่า เขาต้องการเพียงเท่านี้สำหรับชีวิตของเขา แต่ชายหนุ่มก็หลุดจากภวังค์แห่งความสุข กลับมาสู่โลกแห่งความเป็นจริงอีกครั้ง ด้วยเสียงโทรศัพท์มือถือในกระเป๋าเป้ ข้างๆกายนั่นเอง              เขาใช้เวลาไม่นาในการสนทนา เมื่อวางสายลง เขาก็เปิดอีเมล์ที่อีกฝ่ายส่งมา ด้วยโทรศัพท์แบบปาล์มในมือ ให้สิตาดู พร้อมกับอธิบายว่า           “สุรักษ์โทรมาบอกว่า เขาจัดแพ็คของสำหรับใช้ในงานเลี้ยงวันพรุ่งนี้ เรียบร้อยแล้ว คงจะมาทางเครื่องบิน พร้อมกับพวกที่จะมาในไฟลท์ เช้าพรุ่งนี้ นี่เขาส่งรูปตอนที่บรรจุของมาให้ คงจะกลัวผมไม่เชื่อใจ จริงๆแล้วไม่ต้องถึงขนาดนั้น แต่ก็ทำให้สบายใจดี”             “ทุกครั้งที่ออกมาทำ ฟู้ด โปรโมชั่น (Food Promotion) เชฟจะต้องซีเรียสกับการเตรียมข้าวของอาหารจากเมืองไทยเสมอๆเลยเหรอคะ” สิตา ถามด้วยความสนใจ พร้อมกับซดชาร้อนแบบจีนกลิ่นมะลิแก้วใหญ่ไปด้วย            “ถ้าที่ ที่ผมไปทำงาน ไม่ไกลกับบ้านเรานัก ผมจะพยายามเตรียมข้าวของจากไทยทัศน์ไปให้มากที่สุด เพราะเราต้องการนำเสนอเกี่ยวกับอาหารไทยต้นตำรับ ในแต่ละวัน เพื่อเป็นการเผยแพร่และเป็นไฮไลท์ของงาน ส่วนของที่เราจะมาประยุกต์ใช้ ก็ขึ้นอยู่กับแต่ละประเทศที่เราไป”             สิตา คิดตามไปด้วย ภายในใจหล่อนคิดว่า ภัทรคงกลัวจะเสียชื่อเสียงของตนเอง ที่สะสมมานาน จนต้องซีเรียสกับเรื่องเหล่านั้นมากมายจนเกินจริง แต่หล่อนยังคิดไม่ทันจะจบ ภัทรก็ให้เหตุผลที่ทำให้หล่อนต้องมองเขาต่างออกไปจากที่เคยว่า            “คุณรู้ไหมว่า ถ้ามีข้อผิดพลาดเกิดในงานที่เรารับผิดชอบ ไม่ใช่ผมหรอกนะที่จะเสียหน้า เสียชื่อเสียง แต่เป็นชื่อเสียงของประเทศต่างหาก เราออกมาเผยแพร่งานอาหาร ที่เป็นวัฒนธรรมสำคัญ และละเอียดอ่อนมากของไทยเรา หากทำได้ดี ผู้คนบ้านเมืองนั้นๆก็จะพากันรับรู้ถึงวัฒนธรรมที่ดีงามของเรา และเป็นการประชาสัมพันธ์ แบบปากต่อปาก ที่มีผู้คนระดับสูงของสังคมประเทศนั้นๆ ช่วยเป็นผู้เผยแพร่ไปอย่างไม่มีที่สิ้นสุด โดยที่เงินจำนวนเท่าไหร่ก็คงจะมาประมาณค่าไม่ได้ แต่ถ้าหากเกิดข้อผิดพลาดล่ะก้อ... คงไม่ต้องบอกนะว่ามันจะเป็นเรื่องราวบานปลายไปได้ขนาดไหน”         สิตา ยิ้มรับอย่างเข้าใจ ในคำพูดของภัทร ทำเอาหล่อนนึกตำหนิตัวเองไม่ได้ว่า ทำไมหล่อนจึงคิดถึงแต่ชื่อเสียงเฉพาะของตน ยิ่งตอนนี้ หล่อนเองก็กำลังจะกลายมาเป็นตัวแทนของประเทศ ในด้านการร้องเพลงเช่นเดียวกัน หล่อนควรจะนึกถึงอะไรที่กว้างมากกว่านี้ แล้วหล่อนคงจะทำอะไร ตอบแทนแผ่นดินบ้านเกิด ได้อย่างที่ภัทรกำลังตั้งใจทำอยู่ก็เป็นได้           ภัทร เห็นว่าการรับประทานอาหารในมื้อนี้เสร็จสิ้นเรียบร้อย เขาจึงหยิบดีวีดีบันทึกการแสดงสดของศิลปินสาว ที่เขาซื้อไว้ เพื่อแกล้งแหย่สิตาให้เสียดายเล่นออก มายื่นให้หญิงสาว พร้อมกับเฉลยว่า           “จริงๆแล้ว ป้าทับทิม แกไม่ได้ชอบฟังเพลงคลาสสิค อะไรแบบนี้หรอกครับ สิตา ถ้าเป็นลูกกรุง พวก คุณสุเทพ ชรินทร์ สวลี อะไรแบบนั้น ค่อยเข้าทางอยู่ แผ่นนี้ ผมตั้งใจซื้อให้สิตาต่างหากล่ะครับ”           ในความดีใจที่แสดงออกมาอย่างนอกหน้า นอกตาของสิตา หญิงสาวก็อดใจไว้ไม่ยื่นมือออกไปในทันที อย่างที่ภัทรคาดเอาไว้ กลับถามชายหนุ่ม ด้วยความถือตัวว่า          “ซื้อให้สิตา ทำไมกันคะ สิตา ซื้อเองได้ ไม่ต้องลำบาก เชฟ ให้เปลืองสตางค์หรอกค่ะ”           ‘นี่ละน้า!...ผู้หญิง เข้าใจยากเสียจริง ทั้งๆที่แววตาเต็มไปด้วยความดีใจ แต่ปากกลับพูดไปอีกอย่าง เขาทำไมตัวไม่ถูกเสียแล้ว’          ก่อนที่ทุกอย่างจะพังลงไปมากกว่านี้ ภัทรจึงต้องกลั้นใจบอกเหตุผล ที่เขาไม่เคยคิดว่าตนเองจะกล้าพูดกับใครได้อีก            “ผมตั้งใจจะมอบให้สิตา ไว้เป็นที่ระลึก เนื่องใน...เอ่อม...ในโอกาส...ที่เราได้มา เดต! กันเป็นครั้งแรกนะครับ” กว่าที่คำสำคัญนั้นจะหลุดออกมาได้ ภัทรรู้สึกว่าตนเองอยากจะเอาหน้ามุดลงไปใต้โต๊ะอย่างบอกไม่ถูก แต่เมื่อได้บอกออกไปแล้วเขากลับรู้สึกตัวเบาหวิว โลกสดใส หัวใจเต้นแรง อย่างที่ไม่เคยเป็นมานาน อีกครั้งแล้ว            สิตา ยิ้มกว้างอย่างพอใจในคำตอบนั้น ราวกับเป็นคนละคนกับเมื่อครู่นี้ จนภัทรอดงงไม่ได้ หญิงสาวยื่นมารับของในถุงพลาสติก ก่อนจะพูดแบบเก้อๆ ด้วยน้ำเสียงเครือๆ แบบที่หล่อนเองก็ไม่อาจควบคุมมันได้           “งั้นก้อ... ขอบคุณค่ะ มันเดตที่ประหลาดๆสักหน่อย ว่าไหมคะ เชฟเป็นฝายเดินตามสิตา ซื้อข้าวของมากมาย แต่จะว่าไป มันก็สนุกดีเหมือนกัน ว่าไหมคะ” ภัทร ยิ้มรับอย่างเขินๆ เขามองหาพนักงานเสิร์ฟ เพื่อเรียกเก็บเงิน แต่สิตาก็ขัดขึ้นมาเสียก่อนว่า           “สิตา จ่ายเงินค่าอาหารทั้งหมดไปแล้ว ตอนแรกก็ลำบากใจอยู่ที่จะต้องบอกว่า ช่วยกันออก แต่เมื่อเชฟให้ของขวัญ และบอกว่านี่คือเดตแรกของเรา สิตา ก็ขอเป็นเจ้ามือ ตอบแทนน้ำใจเชฟก็แล้วกันนะคะ”         สิตาพูดรวบรัดด้วยน้ำเสียงอ้อนอ่อนหวาน ทำให้ภัทรพูดไม่ออก เขามองหน้าหญิงสาวตรงหน้าอย่างทึ่งระคนประหลาดใจ เขาไม่เคยพบผู้หญิงแบบสิตามาก่อนเลย หล่อนสามารถดูแลตัวเองได้ดี แม้ว่าจะอยู่ในต่างบ้านต่างเมืองก็ตาม ไม่ทำตัวเป็นภาระสำหรับใครและไม่ยอมให้ใครมาเอาเปรียบ มีน้ำใจตอบกลับทันทีที่มีโอกาส ยิ่งนานวัน ยิ่งทำให้ภัทรแน่ใจว่าเขามองคนไม่ผิดจริงๆด้วย          หัวใจของหญิงสาวเต้นแรงไม่เป็นส่ำอีกครั้ง ใบหน้าของหล่อนรู้สึกร้อนวูบวาบขึ้นลงไปมาอยู่ตลอดเวลา กระทั่งสายตาก็ดูเหมือนจะพร่าเลือนไปชั่วขณะ แต่ก็ยังพอเห็นแววตาวิบวับจากตาคมคู่สวย ของชายหนุ่มหน้าคมเข้ม ที่นั่งจ้องหล่อนอยู่ตรงหน้า ลอยเข้าออกมาใกล้ชิดหล่อน ราวกับใส่หน้ากากดูภาพยนตร์สามมิติ สิตาหยิกตัวเองแรงๆให้ได้สติอยู่หลายที กว่าจะกล้าพอที่จะเอ่ยออกมาว่า          “เอ่อ... เรารูบ...อุ๊ย รีบไปสมทบกับคนอื่นๆ ที่ร้านอาหารดีกว่าหมาย...คะ ปะ..ปะ...ป่านนี้ คนถุง เอ๊ย คงถึงกันแล้วล่ะคะ” กว่าจะพูดจบ เล่นเอาหญิงสาวอดระบายลมหายใจออกมาเฮือกใหญ่ไม่ได้ ทำไมหนอลิ้นมันถึงพันกันได้เพียงนี้ สิตาเอ๋ย! ภัทร ไม่พูดตอบว่าอะไร นอกจากหัวเราะเบาๆ แล้วเดินตามหญิงสาวร่างสวยที่หอบข้าวของ เดินนำลิ่วไปเรียกรถแท็กซี่อย่างเอียงอาย          ร้านอาหารไทยที่ทั้งสองเดินทางมาสมทบกับทีมงานในมื้อค่ำนั้น ตั้งอยู่ที่โบ๊ทเค_ย์(Boat Quay) ริมแม่น้ำสิงคโปร์ มีร้านอาหารนานาชาติ ผับ บาร์ ตั้งเรียงรายขนานไปตลอดแนวตึก         เมื่อเข้าไปถึง บรรยากาศในร้านกำลังสนุกสนานได้ที่ แตง พนักงานหญิงจากไทยทัศน์กำลังร้องเพลงคาราโอเกะลูกทุ่งอย่างออกรส จักรินทร์ พนักงานชายอีกคนเดินถือแก้วเหล้า เข้ามาหา ภัทรกับสิตาที่ยืนกอดอกมองดูอยู่ห่างๆ          “ขออนุญาตสนุกเต็มที่นะครับ เชฟ” จักรินทร์ที่ปกติจะเงียบขรึม ทำแต่งานในห้องบุชเช่อร์ พูดอย่างอ้อแอ้ ราวกับเป็นคนละคน ด้วยฤทธิ์ของน้ำเมา หน้าตาแดงก่ำด้วยความสนุกสนาน           ภัทร ไม่ว่าอะไร นอกจากพยักหน้ายิ้มให้ ทั้งคู่ยืนดูทุกคนในร้านเต้นรำร้องเพลงกันเสียงดังอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะพากันออกมาเดินเล่นกันที่ท่าริมแม่น้ำ           เสียงเพลงแจ๊สลอยมาเบาๆ จากร้านอาหารอิตาเลี่ยน ที่ตั้งอยู่ไม่ไกลนัก ทำให้บรรยากาศริมแม่น้ำสิงคโปร์ ที่ประดับประดาไปด้วยไฟหลากสีสัน ดูรื่นรมย์ สายลมพัดโชยเอื่อย พาเอาละอองเย็นของน้ำมากระทบผิวกายให้พอสดชื่น ภัทรชวนสิตามาหยุดนั่ง ตรงที่ขอบบันไดปูนของท่าน้ำ ที่แบ่งเป็นขั้นไป จนกลืนหายไปกับแม่น้ำ          “เสียดายที่เรามีเวลาน้อยเกินไปนะครับ ไม่งั้น ผมจะพาสิตานั่งเรือล่องไปตามแม่น้ำสิงคโปร์ ดูบรรยากาศริมสองฝั่งของแม่น้ำ” ภัทร เอ่ยขึ้นมาลอยๆ เขาไม่กล้าหันไปมองหญิงสาวที่นั่งอยู่ข้างกาย           “สิตา อยากเห็นสะพานข้ามแม่น้ำนั่น ใกล้ๆจัง สีขาวของมันคงจะสวยเวลาโดนแสงแดดนะคะ” สิตาหันไปมองสะพานเหล็กสีขาวพาดกันไปมาแบบโปร่ง ที่ตั้งอยู่ไม่ไกลนัก ก่อนจะพูดต่อไปว่า            “แต่ไทยทัศน์ของเรา ก็ตั้งอยู่ริมแม่น้ำเจ้าพระยาเหมือนกัน พอตอนเย็นๆเวลาใกล้พระอาทิตย์ตก  มองไปจะเห็นสะพานพระรามแปด ต้องกับแสงอาทิตย์ยามเย็นสวยมากเลย สิตาชอบชวนนายรักไปยืนดูบ่อยๆ เชฟก็ว่ามันสวยเหมือนกันใช่ไหมคะ?”            ภัทร นิ่งไปอึดใจ เหมือนกับจะหลุดเข้าไปในภวังค์ ก่อนจะพูดออกมาเบาๆว่า          “ผมไม่มีเวลา ได้ไปยืนดูที่ตรงนั้น นานมากแล้วครับ เพราะงานยุ่งเสียจนลืม แต่จำได้ว่า สมัยก่อน ที่ยังไม่มีสะพาน ผมจะมีอาจารย์ ที่ผมนับถือเขาเหมือนกับพ่ออีกคนหนึ่ง ในตอนเย็นของวันหยุด บางครั้ง เขาจะพาภรรยาและลูกสาวของเขาไปเดินเล่นที่ป้อมพระสุเมรุ พวกเราจะเตรียมของกินไปปิ๊กนิกกัน คุณได...เอ่อ...ภรรยาของอาจารย์ จะทำแซนด์วิช สิตาเชื่อไหมครับว่า ผมไปมาทั่วโลกแล้วก็จริง แต่ไม่มีแซนด์วิชที่ไหนอร่อยเทียบเท่าฝีมือของเธอได้เลย ช่วงเวลานั้น ผมรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนที่มีความสุขมากที่สุดในโลก ผมยังจำภาพที่ผม พาน้องแอนนี่ หัดขี่จักรยานสี่ล้อได้อย่างติดตา เสียงหัวเราะของอาจารย์กับภรรยา ที่มองดูแก ล้มลุกคลุกคลานยังคงอยู่ในความทรงจำของผมเสมอๆ...”           ภัทร หยุดเล่าขึ้นมากะทันหัน เขารีบดึงความคิดกลับมาในทันที ก่อนที่จะตัดบทออกมา ด้วยเสียงแข็งเข้มแน่นหนัก จนคนฟังอดรู้สึกไม่ได้ ว่ามีความผิดปกติในเรื่องราวในอดีตนั้น           “เรื่องราวมันนานมากแล้วละครับ ไม่มีประโยชน์อะไรที่จะไปรื้อฟื้น พูดถึงมันอีก”           สิตา มองชายหนุ่มที่นั่งเหม่อทอดสายตาไปยังสายน้ำที่ไหลเอื่อย แสงไฟสะท้อนระลอกน้ำเป็นประกายวับวาว แววตาแห่งความเจ็บปวดร้าวราน ผุดขึ้นมาแวบหนึ่ง  ก่อนที่เจ้าตัวจะควบคุมมันให้กลับมาเป็นปกติได้ตามเดิม หญิงสาวกุมมือของภัทรเบาๆ เพื่อถ่ายทอดความรู้สึกที่หล่อนรับรู้ ก่อนจะพูดออกมาเบาๆว่า             “กลับไปแล้ว สิตาจะทำแซนด์วิชให้เชฟทาน อาจจะไม่อร่อยเท่าไหร่ แต่ก็พยายามทำให้ดีที่สุด แล้วเราไปนั่งเล่นที่นั่นกันอีกนะคะ”            เมื่อภัทรหันไปสบตากับหล่อนโดยตรง ก็เห็นรอยยิ้มที่แสนอบอุ่นผุดกระจ่างขึ้นมาจากแววตา นัยน์ตาคมสวยสะท้อนประกายวับวาวบางอย่างที่ทำให้เขารู้สึกมั่นคงและมีความสุขอย่างประหลาด ชายหนุ่มไม่พูดอะไรออกมาอีก นอกจากกระชับมืออันแสนนุ่มของอีกฝ่าย แทนคำขอบคุณ และปล่อยให้มันเป็นไปอย่างนั้น            ล้อบบี้ของโรงแรมที่ถูกตกแต่งไว้อย่างทันสมัยสวยงาม มีแขกที่มาเข้าพัก พากันเดินเข้าออกตลอดเวลา สิตาเลือกนั่งอยู่ที่โซฟาสีน้ำเงินเข้ม อ่านหนังสือพิมพ์ เพื่อฆ่าเวลา รอให้ภัทร ที่นัดตนไว้เพื่อไปรับ รักษภูมิและเพื่อนๆที่สนามบินในยามเช้าของวัน            พนักงานขับรถของโรงแรม เดินเข้ามาแจ้ง ว่าต้องออกเดินทางไปยังสนามบิน ในทันที เพราะอาจจะทำให้ ไม่ทันกับคนและสิ่งของ ที่จะมากับเครื่องบินในเที่ยวนั้นได้ สิตาพยายามติดต่อภัทรทางโทรศัพท์หลายครั้ง แต่ไม่มีผู้รับสาย จนหญิงสาวตัดสินใจไปที่รถตู้ของโรงแรมก่อน          ขณะที่รถกำลังจะเคลื่อนตัวออกไปยังโรงแรม ภัทรเดินแกมวิ่งมาที่รถยังรีบร้อน สิตาสังเกตได้ว่าชายหนุ่มมีหน้าตาที่เคร่งเครียด แต่หล่อนยังไม่อยากเอ่ยปากถาม ปล่อยให้ภัทร นั่งพักจนหายเหนื่อยหอบจากการรีบร้อนมาที่รถ ผ่านไปได้ประมาณครึ่งทาง ภัทร บอกสิตาด้วยเสียงเคร่งเครียดว่า            “คุณแตงกับคุณจักรินทร์ อาหารเป็นเป็นพิษ ตอนนี้แอดมิทอยู่ที่โรงพยาบาล ผมเลยต้องวางระบบงานใหม่ทั้งหมด นี่ก็ยังไม่เรียบร้อยดีนัก ผมขอโทษด้วยที่มาสาย” สิตา  ตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน มากกว่าที่มัวมาถือโทษโกรธภัทร ในเรื่องที่ไม่เป็นเรื่อง ทันทีที่รวบรวมสติได้ หญิงสาวรีบถามต่อกลับว่า           “แล้ว งานคืนนี้เชฟจะทำยังไงดีคะ ลูกมือที่รู้งานดี มาพากันป่วยไปเสียหมด จะทำอาหารได้ทันเวลาเหรอคะ?”            “เรื่องของลูกมือ ผมจัดการ ขอยืมพนักงานจากโรงแรมในเครือ มาได้แล้วครับ อาจจะขลุกขลักไปบ้าง แต่ถ้า รอบคอบตอนทำงานมากขึ้นเสียหน่อย คงจะไม่มีปัญหาอะไร” ภัทร ตอบให้หล่อนสบายใจ แต่ในน้ำเสียง ของเขาก็ยังแฝงไปด้วยความกังวล            “ส้าธุ! ....ขอให้เรื่องทุกอย่าง ในคืนนี้ผ่านพ้นไปด้วยดี ด้วยเถอะ อย่าได้มีอะไรวุ่นวายเกิดขึ้นอีกเลยนะ สิตาไหว้ล่ะ” สิตา พนมมือขึ้นหัวขอพรอย่างเสียงดัง จนภัทรที่กำลังเคร่งเครียดกับเรื่องที่เกิดขึ้น อดหัวเราะไปกับท่าทางของหญิงสาวไม่ได้               กลุ่มผู้โดยสารที่เดินทางมาถึงสิงคโปร์จากสายการบินเที่ยวล่าสุด ทยอยเดินออกมาตามทางออก สิตา ชี้ให้ภัทรดูกลุ่มคนที่เดินออกมาอย่างร่าเริง ชายหนุ่มร่างสูงโปร่ง ในเสื้อยืดเทาทับด้วยแจ็คเก็ตสปอร์ตสีฟ้าน้ำทะเล ขลิบสีเงินกับกางเกงยีนส์เดฟสีฟ้าซีด ดวงตาสดใสภายในใบหน้าจิ้มลิ้มขาวใส ถูกอำพรางด้วยแว่นตาสีชา         ส่วนผู้ชายอีกคนที่เดินมาข้างกัน คือชายหนุ่มร่างสันทัด ในชุดเสื้อเชิร์ตสีดำแขนยาวกับกางเกงยีนส์ขาเดฟสีน้ำตาล ที่คอมีกล้องถ่ายรูปแบบครบเซ็ตแขวนอยู่ และตามมาที่ด้านหลัง คือเด็กสาวร่างผอมเพรียว ในชุดเสื้อแจ็คเก็ตแบบมีฮู้ดสีน้ำตาล กับกางเกงยีนส์ตัวโคร่งและรองเท้ากีฬา ดูทะมัดทะแมงคล่องตัว จนดูเผินๆแล้วคล้ายกับเด็กชายวัยรุ่นมากกว่า          เมื่อทุกคนเดินมาถึงจุดที่ภัทรและสิตายืนรออยู่ ทันทีที่ทักทายสวัสดีกันจนเรียบร้อย ภัทร ก็เอ่ยทักทายทุกคนเรียงตัวกันว่า          “เหนื่อยไหมครับคุณรัก เปียโนก็มากับเขาด้วยเหรอ แต่ที่น่าแปลกใจก็คือนายคนนี้  ดีใจ ไหง มาถึงนี่ได้ ทุกวันหยุด ต้องออกนอกเมือง ไม่ใช่เหรอเรา”          “ก็รักเขาชวนมาถ่ายรูปสิตา และมาดูงานที่พี่ภัทรจัดด้วย เรียนทำอาหารทั้งที มาดูงานบ้างก็คงสนุกดี มีที่พัก ที่กินฟรี อย่างงี้ ผมไม่พลาดอยู่แล้ว ฮ่า ฮ่า” ดีใจ ตอบรับอย่างอารมณ์ดี           “ไหนๆมาถึงสิงคโปร์กันพร้อมหน้าพร้อมตาแล้ว ถ่ายรูปเป็นที่ระลึกกันหน่อยดีกว่า อ้าว! เปียโน ไปไหนล่ะ อ้อ! ไปแอบคุยโทรศัพท์อยู่โน่นแน่ะ สงสัยจะทะเลาะกับแม่อีกตามเคย พี่ภัทร รู้มั้ย กว่าออกจากกรุงเทพได้ ก็มัวแต่ช้า ตรงที่เปียโนมัวแต่คุยโทรศัพท์ ทะเลาะกับแม่อยู่นั่นแหละ คุยกันเป็นภาษาเยอรมัน ดังลั่นสนามบินเลย แม่ของเปียโน นี่ก็แปลกคนเนอะ ทีส่งลูกสาวข้ามน้ำข้ามทะเล มาเรียนที่เมืองไทย แถมอยู่คนเดียวอีกต่างหาก ไม่ยักกะห่วง แต่กะอีแค่มาเที่ยวสิงคโปร์แค่นี้ ต้องห้าม ต้องห่วงด้วย อะไรก็ไม่รู้”            ดีใจ พล่ามไปเรื่อยตามนิสัยคนช่างพูด แต่ทุกคนก็ไม่ได้เสริมความคิดเห็นอะไรออกมา จนเปียโน ที่ยืนคุยโทรศัพท์อยู่ เห็นว่าทุกคนยืนรอตนอยู่เพียงคนเดียว จึงรีบวางสายแล้วตามมาสมทบ             เมื่อถ่ายภาพกันเสร็จเรียบร้อย พนักงานของโรงแรมที่ไปรับของจากไทยทัศน์ ที่ส่งมาเพื่อใช้ในงานเลี้ยงคืนนี้ ก็มาบอกว่าได้จัดของขึ้นรถเรียบร้อย ภัทรจึงบอกให้ทุกคนเดินทางกลับไปพักที่โรงแรมกันได้ แต่เปียโน ที่มัวแต่หากล้องของตนเองในกระเป๋าเป้ของตน ในตอนแรก ก็ค้นเจอพอดีจึงร้องบอกทุกคนว่า             “โทษทีค่ะ เปียโนเจอกล้องแล้ว ช่วยมารวมตัวถ่ายรูปกันอีกทีได้ไหมคะ จะได้เก็บไว้เป็นที่ระลึก แต่รบกวน เชฟช่วยเป็นคนถ่ายให้ ได้ไหมคะ”            ภัทร รับกล้องถ่ายรูปมาถ่ายให้ทุกคนอย่างเต็มใจ เมื่อถ่ายรูปเสร็จยังไม่ทันที่จะได้คืนกล้องให้กับเปียโน พนักงานก็รีบมาตามภัทร ให้ไปที่รถขนของเสียก่อน เขาจึงต้องรีบปลีกตัวจากทุกคนไปทันที             เมื่อทุกคนเข้าไปเก็บของที่ห้องพักในโรงแรมเสร็จเรียบร้อย สิตาพักอยู่กับเปียโน รักษภูมิกับดีใจพักอยู่ห้องติดกัน จึงเดินไปมาหาสู่กันอย่างวุ่นวาย ทั้งหมดใช้เวลาถกเถียงกัน เรื่องแผนการท่องเที่ยวในช่วงสายของวันจนถึงตอนบ่าย             เนื่องจาก สิตา ต้องกลับมาซาวน์ดเช็คที่งานเลี้ยง และแต่งตัวเพื่อขึ้นแสดง ส่วนคนที่เหลือก็จะสามารถเที่ยวต่อได้ตามสะดวก จนกว่าจะค่ำ แล้วจึงจะไปสมทบกันที่หลังเวทีอีกครั้ง กว่าจะลงตัวในแผนการท่องที่ยวได้นั้นก็ใช้เวลาพอสมควร ทันทีที่จะออกเดินทางไปขึ้นรถนั้น เปียโนก็ร้องขึ้นมาอย่างเสียไม่ได้ว่า           “ว้า! ...ลืมกล้องไว้ที่เชฟอ่ะค่ะ เราแวะไปเอากล้องที่เชฟก่อนได้ไหมคะ มาเที่ยวทั้งทีไม่ได้ถ่ายรูปล่ะเสียดายแย่เลย”             จากนั้น ทุกคนก็พากันเดินไปหาภัทร ที่ห้องครัวที่ทางโรงแรมจัดเตรียมไว้ เพื่อเตรียมของในงานเลี้ยงไว้ในขั้นตอนแรก ก่อนที่จะไปปรุงอีกครั้ง ที่ครัวในงานเลี้ยงในตอนค่ำ พนักงานกำลังทำงาน ตามที่ได้รับมอบหมายมา อย่างวุ่นวาย ภาพที่ทุกคนเห็น คือความโกลาหล เนื่องจากอาหารส่วนใหญ่ จะเป็นอาหารไทยประยุกต์ พนักงานของโรงแรมซึ่งเป็นคนพื้นที่ ไม่มีใครถนัดในการทำอาหารไทยมาก่อน จึงดูงุ่มง่าม ทำให้งานดำเนินไปได้ช้า กว่าที่ควรจะเป็น  แต่ยังไม่มีใครได้พบกับภัทร               จนทุกคนเดินไปที่ห้องเก็บของสด ก็ได้ยินเสียงของภัทร ที่โต้ตอบกับอีกฝ่ายทางโทรศัพท์ ด้วยเสียงเคร่งเครียด อย่างที่ไม่เคยได้ยินมาก่อน               “สุรักษ์ ทำไมข้าวของมันจึงเละเทะ เสียหายขนาดนี้ ไหนคุณรับรองกับผมว่าจัดบรรจุมันมาอย่างดีไง ทำไมมันถึงได้ออกมาเป็นแบบนี้!” จากคุณ : Awork เขียนเมื่อ : 5 เม.ย. 55 02:54:49

ความคิดเห็นที่ 3 ลง ตอนที่ ๓๒-๓๓-๓๔ เพื่อชดเชยที่เหลวไหลไป ๑ สัปดาห์นะครับ ตอนหน้ามีทีเด็ด หวังว่าคงจะติดตามให้กำลังใจกันต่อไปนะครับ   บทที่ ๑-๒ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11558804/W11558804.html บทที่ ๓-๔ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11576157/W11576157.html บทที่ ๕-๖-๗ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11611906/W11611906.html บทที่ ๘-๙-๑๐ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11644913/W11644913.html บทที่ ๑๑-๑๒-๑๓ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11679578/W11679578.html บทที่ ๑๔-๑๕-๑๖ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11709162/W11709162.html บทที่ ๑๗-๑๘-๑๙ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11743840/W11743840.html บทที่ ๒๐-๒๑-๒๒ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11794284/W11794284.html บทที่ ๒๓-๒๔-๒๕ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11825104/W11825104.html บทที่ ๒๖-๒๗-๒๘ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11850646/W11850646.html บทที่ ๒๙-๓๐-๓๑ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11911524/W11911524.html ขอบคุณ คุณ ใยไหมกะใบม่อน คุณ กุหลาบมอญ คุณ NUAOFFYHUB  คุณ mementototem คุณ ห้าสิบป่าย สำหรับ Give ที่ตั้งใจมอบให้ครับ คุณ ใยไหมกะใบม่อน คุณ NUAOFFYHUB ขอบคุณสำหรับ กำลังใจดีๆครับ คุณ ห้าสิบป่าย ตอนหน้า มีอะไรให้ประหลาดใจครับ หวังว่าคงจะรอลุ้นกันต่อไปนะครับ ^_^ ขอบคุณ เพื่อนนักอ่านที่ไม่ได้แสดงตัว แต่มาให้กำลังใจผมเสมอครับ ^_^ จากคุณ : Awork เขียนเมื่อ : 5 เม.ย. 55 03:02:50

ความคิดเห็นที่ 4 มีฉากหวานแหววแย้วว^^  ชอบๆๆค่ะ^__^ จากคุณ : ใยไหมกะใบม่อน เขียนเมื่อ : 5 เม.ย. 55 08:30:27

ความคิดเห็นที่ 5 ดีใจ เปียโน หรือ..... ใคร ที่เป็นไอ้โม่ง แต่อยากอวดว่าแม่ยังผัดเครื่องแกงกับกระทิครับ จากคุณ : ห้าสิบป่าย เขียนเมื่อ : วันจักรี 55 18:10:29