ความคิดเห็นที่ 1 ดึกแล้วเมื่อมีโอกาสได้อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ห้องน้ำของเรือนหลังริมคลองยังคงเป็นห้องซึ่งสร้างแยกออกมาต่างหาก เมื่อครั้งสร้างบ้านหลังใหญ่ขึ้นใหม่ก็เพียงบูรณะห้องน้ำของเรือนหลังเล็กให้อยู่ในสภาพดีเหมือนเดิมเท่านั้นเอง คุณรามเคยคิดจะสร้างห้องอาบน้ำขึ้นใหม่ให้เป็นส่วนหนึ่งของตัวเรือน แต่เมื่อช่างมาดูก็บอกว่าทำไม่ได้เพราะต่อท่อประปาลำบาก เรือนไม้นี้สร้างมานานหลายสิบปีแล้ว ทั้งยังสร้างแบบเก่า สมัยที่ยังไม่มีน้ำประปาใช้ จะต่อท่อเข้าไปภายในนั้นเป็นเรื่องยุ่งยาก จึงจำต้องปล่อยเลยตามเลย เธอเองไม่เคยมีปัญหากับการเดินไปห้องน้ำในความมืดในเมื่อคุ้นเคยกับสถานที่ดี ทั้งยังวางใจในเรื่องความปลอดภัยเสมอมา บ้านหลังนี้เป็นบ้านของเธอเอง ผู้อยู่อาศัยก็มีเหลือกันไม่กี่คน มีแท่นเป็นชายหนุ่มอยู่เพียงคนเดียว หรือแม้จะมีใครพายเรือในเวลาค่ำคืนมาแอบขึ้นฝั่งที่นี่เธอก็ไม่เคยรู้สึกกลัว ดึกดื่นแค่ไหนเธอลงมาอาบน้ำคนเดียวได้ทุกเมื่อ แต่คราวนี้ต่างออกไป คราวนี้พอเปิดประตูห้องน้ำกลับออกมาก็เห็นร่างใหญ่โตยืนอยู่ข้างพุ่มมะลิหน้าห้องน้ำ ในมือมีตะเกียงลานดวงหนึ่ง “อ้าว กริช มายืนอยู่มืดๆ” ไอรีนกระชับผ้าขนหนูซึ่งคลุมอยู่รอบไหล่ให้รัดกุมขึ้นอีกตามความเคยชิน “กลัวคุณหญิงจะมองไม่เห็นทางครับ” เขาบอก นัยน์ตาเข้มเฉียบทอประกายอยู่ในความสลัวขณะจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าเล็กๆ สะอาดเอี่ยมยังคงมีหยดน้ำเกาะพราว ผมสีน้ำตาลเข้มเปียกชื้น และสำหรับเขาแล้วเรือนร่างบอบบางซึ่งเวลานี้มีเพียงผ้าถุงกระโจมอกนี้งดงามเสมอไม่ว่าจะเมื่อใด ไอรีนหลบสายตาสะท้อนความรู้สึกลึกซึ้งที่เหมือนจะส่งกระแสร้อนจัดให้ความรู้สึกอบอุ่นไปทั้งตัว  ทั้งๆ ที่ไม่ใช่การมองอย่างจาบจ้วงเลยสักครั้ง สายตาเขาเวลาที่มองเธอนั้นสุภาพและอ่อนโยนเสมอ แต่นั่นกลับทำให้เธอหวั่นไหวเสียยิ่งกว่า กลบเกลื่อนความขัดเขินเสียด้วยเสียงหัวเราะ “โถ ทางแค่นี้ เดินจนชินแล้วล่ะจ้ะ” กริชหลีกทางให้เธอเดินนำไปก่อน ตัวเขาเองตามมาข้างหลัง ยกตะเกียงขึ้นสูงเพื่อให้เธอมองเห็นทาง แสงวับแวมจากตะเกียงลานสะท้อนเงาของคนสองคนที่เดินมาด้วยกันบนทางเดินลาดปูน อ้อมตัวเรือนไปด้านหน้า ลมจากลำคลองพัดมาเอื่อยเฉื่อย และไอรีนก็ต้องกระชับผ้าขนหนูอีกครั้ง “คุณหญิงหนาวหรือครับ” เสียงทุ้มลึกสะท้อนความอาทรเต็มเปี่ยม ร่างใหญ่ๆ ขยับเข้ามาใกล้ขึ้นอีกราวจะใช้ตัวเองกำบังลมให้ “ไม่หรอกจ๊ะกริช คืนนี้ไม่หนาวเลยนะ แล้วนี่สุชัยเข้านอนแล้วหรือ” เธอถามโดยไม่หันมามอง ในเมื่อรู้ตัวตลอดเวลาว่าเขาอยู่ห่างไปทางด้านหลังเพียงไม่กี่คืบ “ครับ” “สุชัยนอนเร็วอย่างนี้ทุกคืนอย่างนั้นซี เป็นแบบนี้มาแต่เด็กๆ แล้ว” “ครับ พอได้เวลาก็หลับแล้ว ไม่ว่าอยู่ที่ไหนกำลังทำอะไรสุชัยหลับได้ทุกแห่งครับ ตอนเด็กๆ คราวที่ถูกคุณท่านทำโทษให้ไปอยู่ที่ศาลา ” บรรยากาศที่คุ้นเคยทำให้ชายหนุ่มอดไม่ได้ที่จะทบทวนความทรงจำแต่หนหลัง ความทรงจำของอดีตที่เคยมีร่วมกัน “ใช่ ใช่ ฉันจำได้” เสียงใสราวระฆังเงินกลั้วหัวเราะเมื่อนึกถึงเหตุการณ์คราวนั้น สุชัยในวัยหกขวบมีเรื่องชกต่อยกับเด็กในบ้านรุ่นเดียวกัน เหตุก็เพราะถูกอีกฝ่ายล้อว่าพิการ คุณรามจึงลงโทษทั้งคู่ให้แยกกันไปนั่งคนละมุมบ้าน สุชัยถูกส่งไปที่ศาลาหกเหลี่ยมริมคลอง “พอถึงเวลานอนสุชัยก็หลับอยู่ที่นั่น จนใครๆ ลืมไปแล้วว่าถูกคุณรามลงโทษเพราะไม่เห็นมากินข้าว จำได้ไหมกริช” “จำได้ครับ” สำหรับกริชแล้วเรื่องราวทั้งหลายทั้งปวงในอดีตพาเอาความทรงจำอย่างหนึ่งติดตามมาด้วยเสมอ เป็นความทรงจำของยุคสมัยที่เขายังเป็นเด็กหนุ่มผู้เฝ้าแต่ลอบมองภรรยาเลือดผสมของนายทหารคนสำคัญผู้เป็นทั้งญาติของตัวเอง เป็นทั้งเจ้าของบ้านซึ่งเขาเติบโตขึ้นมา และเป็นผู้มีพระคุณล้นเหลือ ความประทับใจนั้นก่อตัวขึ้นนับแต่วินาทีแรกที่สบตากันก็ว่าได้ จากครั้งแรกที่ตื่นตะลึงด้วยความงดงามซึ่งผิดแผกไปจากผู้หญิงคนอื่นที่เคยเห็นในชีวิตวัยเด็ก ค่อยๆ กลายเป็นความประทับใจในอุปนิสัยและการวางตัว ความรู้สึกเหล่านั้นเริ่มแปรเปลี่ยนอย่างเชื่องช้า หากมั่นคง และต่อมาก็เปลี่ยนไปอีกเมื่อตัวเขาเองเข้าวัยหนุ่ม กลายเป็นความผูกพันลึกซึ้งชนิดที่แรกๆ ไม่เข้าใจว่าคืออะไรกันแน่ “ตอนนั้นคุณท่านยังบอกเลยว่าสุชัยกำลังกินกำลังนอน กำลังนอนคือนอนได้ทุกที่” เธอเหลียวหลังมาอีกครั้งขณะก้าวขึ้นบันไดระเบียงเรือน นัยน์ตาพราวระยับด้วยรอยยิ้มขบขัน “ครับ” ถึงอย่างไรเขาก็รู้ดีว่าแม้ตัวจะไม่อยู่แล้ว แต่เงาของ ‘คุณท่าน’ จะยังคงอยู่กับภรรยาม่ายของท่านตลอดไป ไม่มีใครจะเข้ามาแทนที่ได้ ความรักที่ ‘คุณหญิง’ มีให้ท่านนั้นลึกซึ้งจนเขาเองต้องยอมรับ เฝ้าระวังระไวให้ร่างเล็กๆ ที่เดินนำอยู่ข้างหน้าก้าวขึ้นบันไดเรือนได้อย่างปลอดภัย และเขาก็คิดว่ามีเรื่องควรต้องอธิบาย แน่ใจว่าเธอรู้เรื่องทั้งหมดแล้ว “คุณหญิงครับ” ใบหน้าหมดจดเหลียวกลับมาอีกเมื่อเขาเรียกแล้วเงียบไป “มีอะไรหรือกริช” “คุณหญิงคงรู้เรื่องนั้นแล้วใช่ไหมครับ” ขาเรียวที่กำลังก้าวขึ้นขั้นบนสุดของบันไดระเบียงเรือนถึงกับชะงัก “รู้เรื่องแล้ว” แม้ประโยคนั้นติดจะห้วนไปสักนิด หากการทอดหางเสียงทำให้ฟังดูไม่หยาบกระด้างจนเกินไป คราวนี้เป็นเขาเองที่ชะงักไปบ้างด้วยคาดไม่ถึงกับสุ้มเสียงลักษณะนั้น แน่ใจว่าคงเป็นเพราะคุณหญิงเชื่อทั้งหมดที่ได้ยิน จึงได้ถ่วงเวลาคิดหาคำพูดที่เหมาะสมด้วยการหรี่ไฟในตะเกียงลานลงจนดับวูบไป แสงไฟจากโคมเหนือเพดานระเบียงเรือนสว่างเพียงพอโดยไม่ต้องอาศัยแสงตะเกียง เห็นสีหน้าและอากัปกิริยาของเขาไอรีนรู้สึกตัว สุ้มเสียงจึงอ่อนลง “อยากรู้เหมือนกันแหละกริชว่าเรื่องมันเป็นอย่างไรกันแน่” “คุณหญิงสวมเสื้อเสียก่อนดีกว่าไหมครับ ดึกๆ อย่างนี้ลมจากคลองอาจเย็นเกินไป” เขายังไม่วายเป็นห่วง ที่จริงเห็นปฏิกิริยาเมื่อครู่ของเธอเขาคิดว่าคงต้องเรียบเรียงคำพูดที่เตรียมมาเสียใหม่ แก้ไขเมื่อ 05 เม.ย. 55 11:36:27 แก้ไขเมื่อ 05 เม.ย. 55 09:15:09 แก้ไขเมื่อ 05 เม.ย. 55 09:14:00 จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 5 เม.ย. 55 07:52:26

ความคิดเห็นที่ 2 และเธอก็เห็นจริงตามนั้น ตัวเองว่าไปแล้วเวลานี้มีเพียงผ้าถุงและผ้าขนหนูผืนไม่ใหญ่นักปกปิดเรือนกายเท่านั้นเอง ความคุ้นเคยกับการอาศัยอยู่ในเรือนเล็กๆ หลังนี้เพียงคนเดียวมาหลายวันทำให้ลืมคิดไปว่าเวลานี้มีชายหนุ่มถึงสองคนมาอาศัยอยู่ด้วย “กริชคอยประเดี๋ยวนะ ฉันเพียงสวมเสื้อ ไม่นานหรอก” “ครับคุณหญิง” เมื่อกลับออกมาอีกครั้งหลังแต่งตัวเรียบร้อยก็เห็นร่างสูงใหญ่ยืนหลังพิงราวระเบียงเรือน สองแขนไขว้กันบริเวณแผ่นอก ใบหน้าก้มต่ำ ตาจับจ้องอยู่ที่พื้นไม้ เขาเงยหน้าขึ้นทันทีเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าแม้เพียงแผ่วๆ   ร่างระหงในซิ่นผ้าฝ้ายสีอิฐและเสื้อคอกระเช้าขาวนวลเดินเนิบช้ามาหยุดยืนใกล้ๆ สายตาทอดมองออกไปทางลำคลองเมื่อสายลมบางเบาพัดพากลิ่นดอกราตรีมากระทบฆาณประสาท บรรยากาศรอบตัวเวลานี้สงบและสงัด มีก็เพียงเสียงหรีดหริ่งเรไรกรีดปีกมาจากต้นกกข้างคลอง “เกิดอะไรขึ้นกันกริช” เธอถามนำขึ้นก่อนหลังยืนเคียงกันเงียบๆ อยู่นาน สายตาจับนิ่งอยู่เพียงต้นพุทธรักษาที่เห็นเป็นเงาตะคุ่มๆ ตรงบริเวณซึ่งครั้งหนึ่งเคยเป็นศาลาหกเหลี่ยมที่คุณรามสร้างให้เธอ ศาลานั้นรื้อไปแล้วเมื่อสร้างบ้านขึ้นใหม่ คำตอบของเขาน่าฉงนยิ่งขึ้นไปอีก “ผมไม่ทราบครับคุณหญิง” เสียงทุ้มลึกแผ่วเบา หากก็หนักแน่นจนเธอแน่ใจว่าเขาพูดจริง “ทำไมไม่ทราบล่ะกริช ทำอะไรไม่รู้ตัวหรอกหรือ” นั่นไม่ใช่การปรักปรำ เธอคิดว่าไม่ใช่ “ผมไม่ทราบจริงๆ ครับ หลังจากที่คุณหญิงกลับพระนครได้สองวัน คุณฉวีขอให้ปลัดสิงห์พาไปหาหมอ ปลัดสิงห์ก็เลยพาไปโรงพยาบาล วันนั้นมีเรื่องมีราวกันที่เบิกไพร เกี่ยวกับรังวัดที่ดินสร้างอ่างเก็บน้ำครับ ผมต้องไปดูด้วยตัวเอง กลับมาถึงตัวอำเภอก็ค่ำแล้ว พอกลับมาถึงนั่นแหละครับถึงได้รู้ว่าคุณฉวีไปโรงพยาบาล ตอนแรกผมคิดว่าป่วยธรรมดา แต่พอผมจะตามไปดูที่โรงพยาบาล ปลัดสิงห์ห้ามไว้ ผมถึงได้รู้ขึ้นมาว่า ” ไอรีนปรายตาไปที่ไหล่กว้างที่อยู่ห่างออกไปพอสมควร มีคำถามมากมายอยู่ในใจ แต่เรียบเรียงออกมาเป็นคำพูดไม่ถูกเลยสักอย่าง “คุณฉวีเจ็บจริงอย่างที่เขาว่ากันหรือเปล่า” นั่นอาจเป็นคำถามที่ฟังดูเข้าท่าที่สุด “ที่คุณหญิงได้ยินเขาว่าอย่างไรบ้างครับ” เธอตวัดสายตาขุ่นข้องขึ้นมองเขา สบนัยน์ตาอ่อนโยนหากแฝงร่องรอยกระวนกระวายที่มองเธออยู่ก่อนแล้ว “หมายความว่าอย่างไรกันล่ะกริช” “พูดกันไปหลายอย่างครับ ที่ปลัดสิงห์บอกผมก็อย่างหนึ่ง พอไพจิตรมาถึง ไปดูคุณฉวีที่โรงพยาบาล กลายเป็นอีกอย่าง” คราวนี้เธอพอเข้าใจบ้างแล้ว “ที่ได้ยินมาก็ ” เธอลำบากใจแม้แต่จะนำเอาคำพูดของเจ้าคุณพิชัยมาบอกซ้ำ และเขาก็เข้าใจ “คุณหญิงเชื่อหรือเปล่าครับ” สำหรับเขาแล้วเรื่องนั้นสำคัญกว่าอื่นใดหมด คำถามนั้นของเขาสะท้อนคำพูดของเจ้าคุณสูงวัยชัดแจ้ง ‘พ่อกริชคงเสียใจถ้าคุณหญิงระแวง ลุงรู้ ว่าสำหรับพ่อกริช คุณหญิงเป็นคนสำคัญที่สุด’ จนถึงขณะนี้ไอรีนก็ยังไม่แน่ใจว่าตัวเองเชื่อเรื่องนั้นมากน้อยแค่ไหน แต่ก็เลี่ยงที่จะตอบด้วยการย้อนกลับด้วยอีกคำถามแทน  “ว่าแต่เธอไม่ได้ทำร้ายคุณฉวีจริงๆ อย่างที่เขาว่ากันใช่ไหม” คำตอบของเขากลับกลายเป็นสิ่งที่เธอคาดไม่ถึง เป็นเหมือนคำสารภาพแบบที่เธอไม่เคยคิดว่าจะได้ยินจากผู้ชายในวัยฉกรรจ์อย่างนี้ “คุณหญิงครับ ผมไม่เคยแตะต้องผู้หญิงคนไหนเลยครับ” สุ้มเสียงของเขาราบเรียบ นุ่มนวล หากก็หนักแน่น “ไม่ว่าใครทั้งนั้นครับคุณหญิง ผมไม่เคยแม้แต่คิดจะ ทำอะไร ไม่ว่าจะแบบไหน คุณหญิงคงเข้าใจ เพราะว่า ” แทบจะต่อด้วยการสารภาพความรู้สึกส่วนลึกของตัวเองว่าเพราะเหตุใดจึงไม่เคยแตะต้องผู้หญิงคนไหนมาก่อนเลย ในเมื่อสำหรับเขาแล้วการเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับหญิงอื่นคือการทรยศต่อความรู้สึกของตัวเองที่มีให้ผู้หญิงเพียงคนเดียวเท่านั้นในชีวิต แต่กริชยั้งตัวเองไว้ได้เสียก่อน เธอจะรู้สึกอย่างไรถ้าเขาสารภาพเรื่องแบบนั้นในเวลาที่ไม่เหมาะสมอย่างนี้ “ฉันเข้าใจล่ะกริช” แต่คำถามก็ยังมีมากมาย “แล้วเรื่องนี้จะทำอย่างไรกัน กริชจะเดือดร้อนหรือเปล่า เธอถามคุณฉวีบ้างไหมว่าเรื่องราวเป็นอย่างไรกันแน่ เธอมีโอกาสได้ทำความเข้าใจกับคุณฉวีบ้างหรือเปล่า แล้วคุณไพจิตรว่าอย่างไรบ้าง” “ไพจิตรกับคุณฉวีเลิกกันแล้วครับคุณหญิง” คราวนี้เธอตกใจอย่างแท้จริง “อะไรกัน” “คุณฉวีกลับมากรุงเทพแล้วครับหลังจากเลิกกับไพจิตร” “ถึงขนาดหย่ากันเลยหรือกริช” “ไม่ได้จดทะเบียนแต่งงานกันครับ” “เวรกรรม แล้วกริชเองล่ะ จะทำอย่างไรต่อไป เจ้าคุณพิชัยแนะนำว่าถ้าขอย้ายเข้ากรมได้ก็น่าจะลองดู” “ผมคิดเรื่องนั้นอยู่เหมือนกันครับ แต่ก็อยากพิสูจน์ความจริงเรื่องนี้เสียก่อน ผมไม่อยากไปจากจอมบึงในขณะที่หลายๆ คนยังเข้าใจว่าผมข่มขืนใจใคร” ไอรีนผงกศีรษะรับรู้ สำหรับเธอแล้วทางออกทางเดียวที่มองเห็นคือปล่อยให้เรื่องเงียบไปเอง อะไรลักษณะนี้จะพิสูจน์กันได้อย่างไร แต่เรื่องก็ไม่เงียบไปได้ง่ายๆ เมื่อปัญหาของกริชกลับตามเธอมาถึงบ้าน เพียงเดือนกว่าๆ หลังจากงานเผาคุณรามเสร็จสิ้น และกริชกลับราชบุรีไปนานแล้ว เมื่อแท่นวิ่งมาบอกว่ามีผู้หญิงขอพบเธอและเวลานี้คอยอยู่หน้าบ้าน “เขาบอกว่าชื่อฉวีครับคุณ” ลูกชายแม่นาบบอกเธอว่าอย่างนั้น “คุณฉวี” เธอถึงกับอุทานอย่างคาดไม่ถึง ก่อนควบคุมสติได้อย่างรวดเร็ว “ให้เข้ามาเถอะจ๊ะแท่น” วางมือจากมะเขือที่กำลังหั่นเพื่อทำแกงไก่ แล้วลุกออกไปต้อนรับหญิงสาวซึ่งไม่คิดว่าจะมีโอกาสได้พบกันอีก เธอเดาไม่ออกเลยว่าหลังเลิกกับปลัดไพจิตรแล้วฉวีเป็นอย่างไรบ้าง ที่สำคัญคือมาหาเธอทำไม และหาบ้านพบได้อย่างไร ฉวีอยู่ในชุดเสื้อกระโปรงติดกันสีสดใส ผมเกล้าไว้เป็นทรงสูงตามสมัยนิยม ใบหน้าตกแต่งไว้อย่างงดงามไม่มีที่ติ รองเท้าส้นสูงหัวแหลมส่งให้เรือนร่างซึ่งเพรียวระหงดูสูงขึ้นอีก หล่อนหิ้วกระเป๋าหนังใบใหญ่ และกระพุ่มมือไหว้ทันทีที่เห็นกัน พร้อมกับทักทายร่าเริง “คุณหญิงสบายดีหรือคะ” ไอรีนรับไหว้อย่างงุนงง “สบายดีค่ะ คุณฉวีล่ะคะ” “หวีสบายดีค่ะคุณหญิง” หล่อนเข้ามาจับมือจับแขนเธอราวสนิทสนมกันมานาน และโดยไม่พูดพล่ามทำเพลง หล่อนบอกถึงสาเหตุที่ได้ดั้นด้นมาหาถึงบ้านเลยในทันที “หวีมาบอกคุณหญิงค่ะว่าหวีกำลังท้อง หวีท้องกับคุณกริชค่ะ เพิ่งรู้นี่แหละค่ะ หวีไปให้หมอตรวจมาแล้ว” ไอรีนตะลึง ฝ่ายนั้นพูดอะไรอีกหลายประโยค แต่เธอจับใจความแทบไม่ได้เลย ทั้งหมดหมายความว่าอย่างไรกัน หลังงานคุณรามกริชกลับราชบุรีทันที เขากลับไปจริงๆ หรือเปล่าเธอไม่อาจรู้ได้ หรือเขาไปพบฉวีแทน และหลังจากนั้นเกิดอะไรขึ้น ที่สำคัญทำไมประโยคที่ว่า ‘หวีท้องกับคุณกริชค่ะ’ เพียงประโยคเดียวนั้นจึงทำเอาเธออ่อนยวบไปทั้งตัวและใจเต้นรุนแรงแบบนี้ แก้ไขเมื่อ 05 เม.ย. 55 09:28:23 จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 5 เม.ย. 55 07:53:03

ความคิดเห็นที่ 3 อาจารย์หนุ่ม (สามปอยหลวง) : ขอบคุณสำหรับกิฟต์ค่ะ คุณ Mnemosyne : ขอบคุณสำหรับกิฟต์ค่ะ คุณเรียวรุ้ง : ขอบคุณสำหรับกิฟต์ค่ะ น้องแพรว thezircon (thezircon) : บทนี้อาจยังตอบข้อสงสัยไม่ได้ทั้งหมดนะคะ ขอบคุณสำหรับกิฟต์ค่ะ คุณ MidNite : กริชยังไม่กล้าสารภาพรักค่ะ ต้องเจอเหตุร้ายอีกเรื่องก่อนค่ะ ขอบคุณสำหรับกิฟต์ค่ะ คุณ Hermosa : กริชอยากบอกรักคุณหญิงเต็มทีแล้วค่ะ แต่เวลายังไม่เหมาะสม ก็เลยยังยั้งไว้ก่อนค่ะ ขอบคุณสำหรับกิฟต์ค่ะ จารย์จี (GTW) : เรื่องผูกพันกับตัวละครเรื่องนี้นี่จริงๆ เลยค่ะ เป็นเรื่องที่ยาวมาก ติดต่อมาจากเรื่องก่อนโน่นเลยค่ะ ขอบคุณสำหรับกิฟต์ค่ะ คุณ scottie : ถนนพหลโยธินสมัยที่ยังชื่อถนนประชาธิปัตย์ถือเป็นถนนที่ทันสมัยมากเลยค่ะสำหรับสมัยนั้น คุณ jureeporn : เริ่มเขียนเลยค่ะ เอาใจช่วยนะคะ น้องมิ้ว (mimny) : ยังมีเรื่องร้ายเกิดขึ้นอีกเรื่องค่ะ เป็นเรื่องแบบเดียวกับที่ไอรีนเคยเจอมาก่อนด้วยค่ะ ขอบคุณน้องมิ้วที่ดูคำผิดให้อีกนะคะ ไปแก้ที่ต้นฉบับแล้วค่ะ ขอบคุณสำหรับกิฟต์ด้วยค่ะ คุณ Travel to the moon : กริชเองก็ไม่รู้ค่ะว่าเกิดอะไรขึ้นกับฉวี จนตอนนี้ก็เลยยังไม่รู้ว่าจริงๆ แล้วเกิดอะไรขึ้น ขอบคุณสำหรับกิฟต์ค่ะ น้องปุ้ย อรุสา (npuiy) : กริชต้องมางานของรามอยู่แล้วค่ะ ขอบคุณสำหรับกิฟต์ค่ะ คุณ nasa nasa : กริชคิดอยู่เหมือนกันค่ะว่าไอรีนคงสงสัยว่าตัวเองผิดจริง ก็เลยต้องพยายามอธิบาย ส่วนประพันธ์เป็นเพื่อนพี่ชายที่ไอรีนยังเกรงใจอยู่ค่ะ ก็เลยไม่กล้าทำอะไรให้เด็ดขาด คุณพิชช์ (pichayaratana) : ประพันธ์ยังอยู่ต่อไปอีกนิดหน่อยค่ะ ยังไม่ยอมไปไหน ขอบคุณสำหรับกิฟต์ด้วยค่ะ คุณระรินใจ : ยังมีให้อึดอัดต่อไปอีกนิดหน่อยค่ะ ขอบคุณสำหรับกิฟต์ด้วยค่ะ น้องนุ้ย (นารีจำศีล) : ขอบคุณที่แก้ขนมแป้งสิบให้ค่ะ ตอนแรกก็สงสัยอยู่เหมือนกันว่าเขาเรียกว่าอะไรกันแน่ เดี๋ยวไปแก้ที่ต้นฉบับค่ะ ขอบคุณสำหรับกิฟต์ด้วยค่ะ คุณ pormare : ขอบคุณสำหรับกิฟต์ค่ะ คุณแก้วกังไส : ขอบคุณสำหรับกิฟต์ค่ะ คุณพิมพ์นรา : ขอบคุณสำหรับกิฟต์ค่ะ แก้ไขเมื่อ 05 เม.ย. 55 09:54:22 จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 5 เม.ย. 55 07:53:28

ความคิดเห็นที่ 4 วันนี้รีบมาอ่านเลยค่ะ ก่อนจะไม่ว่างไปอีกหลายวัน ดูแล้วกริชน่าจะมีทางพิสูจน์ตัวเองได้นะคะ ถ้าไม่ได้อยู่กับฉวีตอนเกิดเรื่อง ก็น่าจะมีพยานมาช่วยยืนยันได้บ้าง ส่วนฉวีคงต้องรุกหนักด้วยการเข้าทางไอรีนต่อ สงสารกริชจังค่ะ  T^T แก้ไขเมื่อ 05 เม.ย. 55 08:48:14 จากคุณ : นารีจำศีล เขียนเมื่อ : 5 เม.ย. 55 08:45:28

ความคิดเห็นที่ 5 สวัสดีคะ อ่านบทนี้แล้ว .... อยากบีบคอ ยัยฉวี จังเลย (อินจัด) จากคุณ : Hermosa เขียนเมื่อ : 5 เม.ย. 55 09:40:06

ความคิดเห็นที่ 6 เมนต์ไม่ถูกเลยค่ะ ในใจกำลังกรีดร้องชื่อฉวี 55 จากคุณ : thezircon (thezircon) เขียนเมื่อ : 5 เม.ย. 55 11:30:02

ความคิดเห็นที่ 7 ต๊าย ตาย แม่ฉวี หล่อนช่างกล้านะยะ! จากคุณ : MidNite เขียนเมื่อ : 5 เม.ย. 55 11:47:34

ความคิดเห็นที่ 8 ฉวีเป็นโรคจิตรึเปล่าคะ แบบที่คิดเองเออเอง ว่าคนอื่นทำอย่างนั้นอย่างนี้กับตัวเองน่ะค่ะ ส่วนฉวีถ้าไม่ท้องลมก็คงลูกไพจิตรนั่นแหละ สมัยนั้นยังไม่มีการตรวจ DNA ซะด้วยสิคะ จากคุณ : รพิชา เขียนเมื่อ : 5 เม.ย. 55 15:25:32

ความคิดเห็นที่ 9 โห ฉวีมารุกฆาตถึงที่เลยหรือคะ จากคุณ : อรุสา (npuiy) เขียนเมื่อ : 5 เม.ย. 55 16:07:32

ความคิดเห็นที่ 10 แอบลุ้นให้กริชสารภาพรักแต่สถานการณ์ก็ไม่เหมาะเอาซะเลยนะคะ ส่วนฉวีนี่ก็เหลือเกืนจริงๆ แผนมาแบบต่อเนื่องเลย (ฮึ่มๆๆๆ) อยากรู้จังคะว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอกันแน่ จากคุณ : pichayaratana เขียนเมื่อ : 5 เม.ย. 55 16:08:43

ความคิดเห็นที่ 11 สงสารกริช สงสารคุณหญิง  ฉวีชักจะมากไปแล้วนะ ต้องการอะไรกันแน่เนี่ย >< จากคุณ : Travel to the moon เขียนเมื่อ : 5 เม.ย. 55 21:44:35

ความคิดเห็นที่ 12 อู๊ย ฉวีนี่ช่างกล้า รอให้คลอดไปเล้ย จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : วันจักรี 55 01:31:33

ความคิดเห็นที่ 13 ตามฉวีด้วยความสนใจอย่างยิ่งครับ จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : วันจักรี 55 05:30:22

ความคิดเห็นที่ 14 ไอรีน หนักแน่นไว้นะ! จากคุณ : รุ้งปลายฟ้า เขียนเมื่อ : วันจักรี 55 11:11:43

ความคิดเห็นที่ 15 อ่านแล้วอยากจะพ่นคำหยาบใส่ยัยฉวีจริงๆ อินเกินไปแล้วเรา^^   ไม่มีทางพิสูจน์ความจริงเรื่องนี้เลยเหรอคะเนี่ยพี่ไก่   - ‘เธอเป็นผู้หญิง มันเป็นผู้ชาย จะไปนอนอยู่ห้องติดกันในเรือนหลังเล็กกระจิดริดแบบนั้นได้อย่างไร’  ===>กระจิริด   -“ไม่หรอกจ๊ะกริช คืนนี้ไม่หนาวเลยนะ แล้วนี่สุชัยเข้านอนแล้วหรือ” เธอถามโดยไม่หันมามอง ในเมื่อรู้ตัวตลอดเวลาว่าเขาอยู่ห่างไปทางด้านหลังเพียงไม่กี่คืบ ===>จ้ะ   -ร่างระหงในซิ่นผ้าฝ้ายสีอิฐและเสื้อคอกระเช้าขาวนวลเดินเนิบช้ามาหยุดยืนใกล้ๆ สายตาทอดมองออกไปทางลำคลองเมื่อสายลมบางเบาพัดพากลิ่นดอกราตรีมากระทบฆาณประสาท บรรยากาศรอบตัวเวลานี้สงบและสงัด มีก็เพียงเสียงหรีดหริ่งเรไรกรีดปีกมาจากต้นกกข้างคลอง  ===>ฆานประสาท   -“ให้เข้ามาเถอะจ๊ะแท่น”  ===>จ้ะ จากคุณ : mimny เขียนเมื่อ : วันจักรี 55 16:21:44

ความคิดเห็นที่ 16 ฉวีเธอร้ายกว่าที่คิด แล้วกริชจะรอดจากงานนี้ได้ยังไง คุณหญิงก็เหมือนไม่เชื่อใจกันเลย น่าน้อยใจแทน จากคุณ : nasa nasa เขียนเมื่อ : 10 เม.ย. 55 11:49:51