Defeated by your love ปราชัยรัก (Defeat love) ตอนที่ 4 โกหกคำโต (เมื่อเรื่องเกิด)

สวัสดีคะ ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้น คำติชม มากๆเลยคะ เป็นแรงผลักดันทำให้เขียนนิยายได้ดีเชียวคะ (ฮา)


+ คุณ scottie หนูเปลี่ยนชื่อเรื่องแล้วนะคะ เป็น Defeated by your love ปราชัยรัก


ถ้ามีอะไรผิดพลาดก็ขอความกรุณาช่วยแนะนำด้วยนะคะ หนูโง่อิ้งจริงๆ





แล้วก็ตอนนี้เป็นตอนที่เรื่องกำลังจะดำเนินอย่างจริงๆแล้วคะ



ต่อไปนี้เรื่องราวจะเร็วขึ้น เร็วจนน่าอัศจรรย์ใจทีเดียว (ฮา)


เค้าว่าความรักถ้ามันยังไม่มาเราก็คงยังหาไม่เจอ จะค้นจะรื้อให้ตายก็ไม่มี แม้มันจะอยู่ใกล้ตัวของเรา แต่เหมือนเส้นผมมาบังภูเขา มองยังไงก็ไม่เห็น

แต่ว่าถ้าเกิดมันจะมาก็รวดเร็วจนน่าตกใจ เรียกว่า ตั้งตัวไม่ทันเหมือนคะแนนสอบออกกันเลยทีเดียว ฮ่าๆๆๆ

(อาทิตย์หน้าสอบมิดเทอม คะแนนสอบอีกสองอาทิตย์จะรู้ผล รวดเร็วจริงเชียวคะ รู้สึกเหมือนเพิ่งเปิดเรียน T^T)




ขอขอบคุณทุกคนที่อ่านนิยายเด็กน้อยMNนะคะ มีอะไรก็สามารถแนะนำติชมได้เสมอคะ ขอบคุณคะ





ตอนที่ 1 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11907790/W11907790.html


ตอนที่ 2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11912841/W11912841.html


ตอนที่ 3 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11920897/W11920897.html














ตอนที่ 4




...ติ๊งต่อง...ติ๊งต่อง...


ตอนนี้เวลาก็ล่วงเลยเกือบจะสี่ทุ่มแล้ว แต่ว่ายังคงมีเสียงกดกริ่งดังขึ้นจากประตูรั้วหน้าบ้านของบ้านขนาดกลางแห่งหนึ่งในตัวเมืองของกรุงเทพมหานคร

แม่บ้านวัยกลางคนเปิดประตูวิ่งออกมาดูหน้าบ้าน ใครกันนะ หรือว่าคุณปติกรณ์จะกลับบ้านแล้ว

แต่เมื่อวิ่งมาถึงรั้วหน้าบ้านก็ต้องประหลาดใจ เพราะนอกจากจะไม่ใช่เจ้านายของเธออีกคน แต่กลับเป็นหญิงสาวสวยใส่แว่น ผมสั้นประบ่า กำลังยืนส่งยิ้มให้เธออยู่หน้ารั้วประตูบ้าน


“อ้าว คุณญิณรานี่เอง” แม่บ้านวัยกลางคนทักขึ้น เมื่อเห็นว่าหญิงสาวตรงหน้าคือเลขาฯสาวสวยของเจ้านาย ผู้ซึ่งเป็นประธานบริษัท


“สวัสดีคะป้าน้อม” ญิณรายกมือไหว้ตอบ ก่อนจะส่งยิ้มให้ เธอเคยมาบ้านของเจ้านายอยู่สองสามหน ครั้งที่เจ้านายของเธอเคยโดดงานหายตัวไปในช่วงแรกๆ เธอจึงมาตามหาเขาถึงที่บ้าน แต่ก็ไม่เคยเจอสักที แต่พอผ่านไปได้สักพัก เจ้านายของเธอก็กลับบริษัทไปทำงานปกติ จนหลังๆเธอไม่เคยคิดจะตามเขาที่บ้านอีก เพราะรู้ว่าตามยังไงก็คงไม่เจอที่บ้านอยู่ดี


“มาหาคุณปติกรณ์เหรอคะ ตอนนี้คุณยังไม่กลับเลยค่ะ”


“ป...เปล่าคะ คือว่าวันนี้หยินมาหาคุณพัฒนาคะ”


“อ้อ คุณพัฒนา กำลังอาบน้ำอยู่บนบ้านน่ะค่ะ เชิญเข้ามาก่อนซิคะ” แม่บ้านวัยกลางคนเปิดประตูรั้ว ก่อนจะเชิญหญิงสาวเข้าบ้าน ญิณราส่งยิ้มอีกรอบให้ ถึงแม้เธอจะเคยมาบ้านของเจ้านายแค่ไม่กี่หน แต่เธอก็คุ้นเคยกับแม่บ้านวัยกลางคนผู้นี้เป็นอย่างดี


“ขอบคุณคะป้าน้อม” ญิณรากล่าวขอบคุณ ก่อนจะเดินเข้าไปในบริเวณบ้าน ถอนหายใจเบาๆเมื่อคิดว่าในที่สุดเธอก็ต้องวิ่งกลับมาร้องขอลายเซ็นจากรองประธานหนุ่ม ที่ชอบคิดเล่นอะไรตลกๆแผลงๆ แต่หวังว่าคราวนี้การบ้าของเขาจะดีขึ้นกว่าตอนกลางวัน หวังว่าคงไม่คิดเล่นตลกแผลงๆอีกนะ






“เดี๋ยวดิฉันจะไปยกน้ำมาให้ดื่มนะคะ” แม่บ้านวัยกลางคนพูดขึ้น หลังจากที่พาหญิงสาวเข้ามาในห้องรับแขกชั้นล่างของบ้าน ญิณราพยักหน้าเล็กน้อย และไม่ลืมที่จะกล่าวขอบคุณแม่บ้านวัยกลางคนผู้นี้


“ขอบคุณมากคะป้าน้อม” แม่บ้านวัยกลางคนไม่ได้ตอบอะไร เพียงแค่ส่งยิ้มให้ ก่อนจะเดินหายตัวเข้าไปในครัว แต่ว่าหลังจากนั้นเพียงไม่วินาที เสียงปิดประตูและเสียงฝีเท้าก็ดังขึ้น มีคนกำลังเดินลงบันไดจากชั้นสองลงมา ซึ่งนั้นก็เดาได้มากไม่ยากว่าบุคคลผู้นั้นคือใคร


“แหมคุณหยิน มาหาผมดึกดื่นๆ มีธุระไม่ทราบครับ” พัฒนาเอ่ยทักทาย พลางยิ้มแบบที่หญิงสาวคิดดูกวนประสาทและดูเจ้าเล่ห์มากที่สุดเท่าที่ไม่เคยเห็นคนอื่นยิ้มมาก่อน


“ดิฉันมาขอให้ท่านรองช่วยเซ็นเอกสารคะ” ญิณราตอบ นี่ก็ล่วงเลยเวลามาจนดึกดื่นแล้ว แต่ก่อนจะกลับมากรุงเทพฯ เธอได้โทรไปหาทัศพร บอกว่ากำลังจะนำเอกสารไปให้ท่านรองเซ็น แล้วเธอจะให้แมสเซ็นเจอร์ของบริษัทรีบนำเอกสารไปส่งให้โดยด่วนภายในคืนนี้


“ฮ่าๆๆ อย่างที่ผมบอกไว้ไม่มีผิดเพี้ยนเลยใช่ไหมหล่ะครับคุณหยิน” พัฒนาหัวเราะร่วน เขาไม่เคยทายอะไรๆที่เกี่ยวกับลูกพี่ลูกน้องคนสนิทผิดเลยแม้แต่ซักเรื่องเดียว ถึงแม้ลูกพี่ลูกน้องจะไม่เคยปริปากบอกอะไรเขา เขาเองก็ไม่เคยซักไซ้ไล่ถาม แต่เขาก็รู้หมด ก็นะ อยู่บ้านเดียวกันมาตั้งหลายเดือนหลายปี คิดอะไรทำอะไร เขาก็รู้ได้เอง


“แล้วทำไมทีแรกท่านรองไม่บอกดิฉันก่อนหล่ะคะ”


“อ้าว ผมก็บอกคุณไปแล้วนะ คุณไม่เชื่อผมเอง นี่คงจะไปเจอไอ้ตี้มา แต่มันไม่เซ็นให้ใช่ไหม”


“คะ ไปที่รีสอร์ทพีเอ็นมา”


“โห ลงทุนนะครับ ไปไกลถึงตั้งสมุทรปราการแหนะ เสียค่ารถไปเก้อเลยซิ”


“ท่านรองคะ” ญิณรามองหน้าพัฒนาตาขวาง ชายหนุ่มตรงหน้าเธอนี่กวนประสาทเธอได้กวนประสาทเธอดี ให้ตายซิ รู้งี้น่าจะลาออกไปซะตั้งแต่ได้เลื่อนตำแหน่งมาเป็นเลขาฯตอนแรกๆ หรือไม่ก็ไม่ขอเลื่อน เป็นพนักงานแผนกบัญชีไปตลอดชาติดูท่าจะดีกว่า


“โอเคๆ ไม่พูดแทงใจดำแล้วก็ได้ จะให้ผมช่วยเซ็นเอกสารให้คุณใช่ไหม”


“ใช่คะ และก็ไม่มีการเล่นตลกๆอะไรแบบเมื่อตอนกลางวันด้วยนะคะ” ญิณราพูดด้วยน้ำเสียงและสีหน้าจริงจัง พัฒนาขำเล็กน้อย ก่อนจะเดินไปนั่งลงบนโซฟาฝั่งตรงข้าม หญิงสาวคิดว่าเขาเป็นคนพูดง่ายเชื่อง่ายขนาดนั้นเลยหรือ เขานะก็ไม่ได้ต่างอะไรกับปติกรณ์ แถมจะพูดยากเชื่อยากกว่าอีก


“อะไรครับคุณหยิน ตลกอะไร ตอนกลางวันผมไม่ได้ตลกเลยสักนิดนะครับ”


“ท่านรอง ช่วยเซ็นให้ดิฉันเถอะนะคะ” ญิณราเดินไปยืนข้างๆโซฟา ก่อนจะยื่นแฟ้มเอกสารสีดำให้ พัฒนาหันไปมองแฟ้มเอกสารสลับกับมองหน้าหญิงสาว ก่อนจะยื่นมือทำท่าหยิบแฟ้มเอกสาร


ญิณราอมยิ้มเมื่อเห็นชายหนุ่มทำท่ายื่นมือจะหยิบแฟ้มเอกสาร คราวนี้ดูว่าง่ายจังแหะ แต่ก็ดีแล้ว เธอจะได้ไม่ต้องพูดปวดหัวมากกว่านี้ แค่นี้เธอก็รู้สึกทั้งเหนื่อยทั้งล้า เหมือนต้องกินพาราสักสิบเม็ดในคราวเดียวถึงจะหาย


‘ฟึ่บ’


“ว้าย!” ญิณราอุทานดังลั่นด้วยความตกใจ เมื่อชายหนุ่มไม่ได้คว้าแต่แฟ้มเอกสารไปดูเพียงอย่างเดียว แต่ทว่าพัฒนายังคว้าข้อมือของเธอลงไปอีกด้วย เพราะไม่ทันตั้งตัวจึงเป็นสาเหตุให้ตอนนี้เธอกำลังนั่งอยู่บนตักชายหนุ่มอย่างช่วยไม่ได้


“ผมก็บอกคุณแล้วไงว่าถ้าอยากให้ผมเซ็น ต้องหอมแก้มผมก่อน” พัฒนากระซิบข้างหูของหญิงสาว ญิณราที่กำลังอึ้ง ยังไม่ได้สติว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง “หรือจะให้ผมหอมคุณก็ได้นะ”


“.............”


“ยังงี้แปลว่าให้ผมหอมคุณงั้นสิ” พัฒนาพูดซ้ำอีกรอบทำให้ญิณาราได้สติ จึงรีบผลักชายหนุ่มออกไป แต่ว่าไม่เป็นผล มีหรือแรงหญิงสาวจะสู้แรงของชายหนุ่มได้ พัฒนากอดเอวหญิงสาวแน่น หืม เอวเล็กจังเลย ดูจากภายนอกไม่รู้เลยว่าตัวจะเล็กขนาดนี้


“ท่านรอง ทำอะไรคะเนี่ย”


“อ้าว ก็ถ้าอยากให้ผมช่วยเซ็น ก็ให้ผมแหมแก้มก่อนซิ หรือจะหอมแก้มผมก็ได้นะ อ๊ะนี่ๆ เร็วๆเลย” พัฒนายื่นแก้มให้หญิงสาว ญิณราหน้าแดงด้วยความเขินอาย พยายามดิ้นให้หลุดจากอ้อมแขนที่ชายหนุ่มกอดเธอเอาไว้ แต่ยังไงๆก็ไม่หลุด เหมือนแรงของเธอจะไม่สะทกสะท้านชายหนุ่มเลยแม้แต่น้อย ให้ตายซิ นี่นอกจากจะกวนประสาทแล้ว มือยังเหนียวยังกับปลาหมึกอีกด้วยนะเนี่ย


“ท่านรองคะ เอามือออกไปเดี๋ยวนี้เลยนะคะ เดี๋ยวใครมาเห็นเข้าแล้วจะดูไม่ดี”


“ก็ถามอยากให้ปล่อย ก็หอมผมก่อนซิ”


“ไม่ค่ะท่านรอง ปล่อยนะคะ อย่าเล่นแบบนี้ซิคะ”


“แหม ก็บอกแล้วว่าไม่ได้เล่นๆ เอาเป็นว่าผมหอมคุณหยินก็แล้วกัน เพื่อไม่ให้เสียเวลา ‘ฮึ่บ’ ” พูดจบ พัฒนาก็ยื่นปากหอมแก้มหญิงสาวทันที ญิณราตาโตด้วยความตกใจ ตายแล้ว นี่รองประธานหนุ่มกำลังหอมแก้มเธอ แล้วเธอก็นั่งอยู่บนตักของชายหนุ่มให้เขาหอมแก้ม


“.........” ญิณราอึ้งจนพูดอะไรไม่ออก พัฒนายิ้มด้วยความพอใจ ก่อนจะกระซิบข้างหูอีกครั้ง


“แหม แต่หอมแค่ครั้งเดียวมันไม่ชื่นใจเลย ผมขออีกสักหลายๆรอบ จนกว่าผมจะพอใจก็แล้วนะ”


“ว้ายๆๆ หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะคะท่านรอง ปล่อยดิฉันลงไปเดี๋ยวนี้เลยนะคะ” ญิณราพูดด้วยความตกใจ ก่อนจะอกแรงดิ้นมากกว่าเดิม นี่เธอไม่ใช่คนใจง่ายมาให้ใครหอมแก้มง่ายๆนะ แค่หอมแค่ครั้งเดียวก็รู้สึกอับอายขายขี้หน้าจะแย่อยู่แล้ว


“ฮ่าๆๆ นิดหน่อยเองคุณหยิน เดี๋ยวผมเซ็นให้” พัฒนาหัวเราะร่วน แต่มือก็ไม่ได้คลายแรงเลยแม้แต่น้อย แต่กลับรัดแน่นขึ้นเมื่อหญิงสาวดิ้นแรงขึ้น แหม สนุกจริงๆ


“ปล่อยนะคะ”


“ฮ่าๆๆ”




“ว้ายตาเถรตก!” หญิงสาววัยกลางคนอุทานเสียงดังด้วยความตกใจ ก่อนจะเดินเข้ามาในห้อง มองดูคู่ชายหนุ่มหญิงสาวกำลังกอดกันอยู่บนโซฟา โดนที่ฝ่ายหญิงนั่งอยู่บนตักของชายหนุ่ม


ตอนแรกเมื่อทั้งคู่ได้ยินเสียง ก็นึกว่าเป็นเสียงของป้าน้อม แม่บ้านของชายหนุ่ม แต่ว่าพอทั้งสองหันไปดูตามเสียง กลับกลายเป็นหญิงสาววัยกลางคน ผิวพรรณเนียนจนไม่น่าเชื่อว่าจะเข้าวัยกลางคนแล้ว เกล้าผมขึ้นเหนือศีรษะ ใส่ชุดผ้าไหมสีชมพู เหมือนเพิ่งจะไปงานเลี้ยงอะไรมาสักอย่าง


“คุณป้า!” พัฒนาเอ่ยชื่อของหญิงสาววัยกลางคนตรงหน้าห้องอย่างตกใจ ทำไมคุณป้าของเขาถึงมายืนอยู่ตรงนี้ได้

ญิณรามองหญิงสาววัยกลาง แล้วก็นึกได้ว่าผู้หญิงตรงหน้านี้คือคุณหญิงพิสมัย คุณแม่ของคุณปติกรณ์ ประธานบริษัทหรือเจ้านายของเธอเอง ตายหล่ะ ซวยๆๆ จะโดนไล่ออกจากงานก็คราวนี้เองแน่ๆ หญิงวัยกลางคนชุดไหมสีชมพูจ้องมองมาที่ทั้งสองด้วยแววตาไม่พอใจ


“นี่มันอะไรกันนะตาพัต”


“เอ่อ...คือ...เรื่องนี้ผมอะ...”


“มีอะไรเหรอครับคุณแม่ / มีอะไรเหรอคะคุณป้า” ยังไม่ทันที่พัฒนาจะได้พูดอะไรไปมากกว่านี้ จู่ๆก็มีชายหนุ่มและหญิงสาวคู่หนึ่งเดินมาจากทางประตูทางเข้าหน้าบ้าน ก่อนที่ชายหนุ่มคนนั้นจะอุทานด้วยความตกใจเมื่อเห็นลูกพี่ลูกน้องกับเลขาฯของตนเองกำลังนั่งกอดกันอยู่บนโซฟา


“เฮ้ย! ไอ้พัต คุณหยิน”


“ท่านประธาน!” ญิณราเอ่ยด้วยความตกใจ ก่อนจะกระเด้งตัวออกมาจากอ้อมแขนของชายหนุ่มที่ซึ่งตอนนี้คลายออกเป็นที่เรียบร้อยแล้ว


“เรื่องนี้ต้องคุยกันให้รู้เรื่อง” หญิงสาววัยกลางคนชุดไหมสีชมพูพูดด้วยเสียงดังฟังชัด ญิณราหน้าถอดสีความกลัว งานนี้ไม่รอด ไม่รอดทั้งชีวิต ไม่รอดทั้งงานแน่ๆ







“ตาพัต ตอบป้ามาซะดีๆ นี่มันเรื่องอะไรกันห๊ะ” คุณหญิงพิสมัยเอ่ยถามหลานชายคนโปรดด้วยเสียงที่แข็งกร้าว พัฒนายิ้มแหยๆส่งให้คุณป้าของตนเอง ก่อนจะอ้ำๆอึ้งๆเพราะไม่รู้จะตอบว่าอย่างไรดี ญิณราซึ่งตอนนี้ได้ย้ายไปนั่งอยู่บนโซฟาอีกเบาะเห็นท่าจะไม่ดี จึงพูดแทรกขึ้น


“คือว่าอันที่จริงแล้ว”


“ไม่ได้ถาม อย่าพูดสอด” คุณหญิงพิสมัยเห็นหน้ามาทำตาดุใส่หญิงสาว ญิณราทำตัวเล็กคอหดทันทีเมื่อโดนดุ แม่กับลูกนี่ไม่เหมือนกันเลยแหะ


“คุณป้าคะ คุณญิณรากลัวจนตัวเล็กเหลือสองนิ้วแล้วนะคะ” หญิงสาวที่อายุอ่อนที่สุดในวงสนทนาเอ่ยขึ้น ก่อนจะลูบมือของหญิงวัยกลางคนเพื่อทำให้อารมณ์เย็นขึ้น คุณหญิงพิสมัยทำหน้าอ่อนลงเมื่อได้ฟังคำของเด็กสาวว่าที่ลูกสะใภ้ในอนาคต


“ใช่ครับคุณแม่ ใจเย็นๆครับ อย่าโมโหไปให้ปวดสมองไปเลยครับ” ชายหนุ่มอีกคนเสริม ก่อนจะหันไปมองหน้าพัฒนา ลูกพี่ลูกน้องของตนเอง ส่งยิ้มอย่างรู้ทันในเรื่องคราวนี้ให้ พัฒนาเองก็ยิ้มตอบ พลางเหล่ตาไปยังสาวน้อยที่นั่งอยู่ข้างๆคุณป้าของตน ทั้งคู่ขำในความรู้ทันของกันและกัน ไก่เห็นตีนงู งูเห็นนมไก่ชัดๆ


“ตาตี้ หนูมิ้นท์ จะไม่ให้แม่โมโหได้ไง ดูซิมานั่งกอดรัดกันกลางบ้านกลางเรือนไม่อายฟ้าอายดิน ถ้าเกิดไม่มาเห็นเข้า ป่านนี้จะไปถึงไหนกันแล้วก็ไม่รู้” คุณหญิงพิสมัยตอบ ญิณราทำหน้าเจื่อนด้วยความรู้สึกผิด ถึงแม้เรื่องจะเกิดโดยที่เธอไม่ได้ตั้งใจ แต่คนที่ทำให้เรื่องมันเกิดขึ้นก็คือตัวของเธอเอง เมื่อโดนผู้ใหญ่ดุมา เธอก็ต้องรู้สึกแย่เป็นธรรมดา


“โธ่ป้าครับ ผมกับคุณหยินเราไม่ได้ทำอะไรน่าเกลียดขนาดนั้นสักหน่อย” พัฒนาพูด คุณหญิงพิสมัยหันมาทำหน้าดุใส่หลานชาย


“ไม่ได้น่าเกลียดขนาดนั้น แต่น่าเกลียดมากนะซิ นี่ถ้าเกิดพิไลกับตานัยย์รู้ว่าลูกชายตัวเองมานั่งกอดจูบลูบคลำหญิงสาวกลางบ้านโล่งโจ่ง จะทำยังไงห๊ะ”


“โธ่ป้าพิสครับ ก็ดีซิครับ พวกท่านจะได้สบายใจ อย่างน้อยผมก็เป็นชายแท้แน่นอน ไม่ต้องกลัวว่าผมจะไปเป็นตุ๊ดเป็นแต๋วที่ไหน” พัฒนาตอบ คุณหญิงพิสมัยส่ายหัวน้อยๆกับคำตอบของหลานชายของตน ก่อนจะหันไปมองหญิงสาวที่นั่งทำหน้าตาสำนึกผิด อันที่จริงมองดูดีๆหญิงสาวคนนี้ก็ไม่ได้ดูเป็นผู้หญิงไม่ดี แต่ออกจะดูเป็นผู้หญิงเรียบร้อยมากกว่าด้วยซ้ำ


“เป็นแฟนกันเหรอ” คุณหญิงพิสมัยเอ่ยหญิงสาว ญิณราเงยหน้ามามองหญิงวัยกลางคนก่อนจะทำหน้าสงสัย


“คะ?”


“ฉันถามว่าเธอกับตาพัตเป็นแฟนกันเหรอ” เมื่อคุณหญิงพิสมัยพูดซ้ำอีกรอบเพื่อให้หญิงสาวเข้าใจ ญิณราตาโต ก่อนจะยกมือขึ้นทำท่าปฏิเสธ


“เอ๋ เปล่าคะเปล่า หนูกับคุณพัฒนาเราสองคนไม่ได้ อุ๊บส์!” ยังไม่ทันที่หญิงสาวจะพูดจบ พัฒนารีบวิ่งไปยกมือขึ้นปิดปากของหญิงสาวทันที ญิณราดิ้นขลุกขลัก พยายามแกะมือของชายหนุ่มออก แต่ก็ไม่เป็นผลสำเร็จ


“ครับคุณป้า เราสองคนเป็นแฟนกันครับ” พัฒนาตอบ ญิณราหันไปมองชายหนุ่มตาโต ทำหน้าตาตกใจ ออกแรงดิ้นมากขึ้น


“อื้ออื้ออุ้นอั้นอะนาอ่อยอิอันอะอะ”


“นั่นพูดอะไรนะ ฟังไม่เห็นรู้เรื่องเลย” คุณหญิงพิสมัยถาม ชายหนุ่มหันหน้าไปมองหน้าป้าของตนเอง พลางส่งยิ้มไปให้


“อ้อ เปล่าหรอกครับคุณป้า คุณหยินเค้าคงจะบอกว่าเราสองคนเป็นแฟนกันที่รักกันม๊ากมากเลยนะครับ”


“ถ้าอย่างนั้นก็ดีไป แต่ไม่ใช่วันนี้รักกัน พรุ่งนี้เลิกกันเหมือนวัยรุ่นสมัยนี้หล่ะ”


“โห ไม่หรอกครับคุณแม่ คุณหยินแกเป็นเลขาฯของผม แกเป็นจริงจังทุกเรื่องนะครับ” ปติกรณ์ตอบ ก่อนจะหันไปส่งยิ้มให้กับพัฒนาและเลาขาฯสาวของตนเอง ญิณราตาโตขึ้นมากกว่าเดิมเมื่อได้ฟังคำชายหนุ่มเจ้านายตนเองพูด นี่มันชักจะไปกันใหญ่แล้วนะ


“อ้าว แม่สาวคนนี้เป็นเลขาฯของตี้หรอกเหรอ แม่จำหน้าไม่ได้”


“ครับคุณแม่ เลขาฯที่ทำงานไม่เคยพลาดให้ผมแม้แต่สักเรื่องเดียวยังไงหล่ะครับ งานไม่เคยขาดตกบกพร่องล้าช้าหรือทำให้ลูกค้าไม่พอใจ ทุกอย่างก็เพราะคุณหยินแกเป็นคนคอยตักคอยเตือนคอยช่วยผมทั้งนั้นแหละครับ”


“โธ่ อย่างนี้แม่ก็เบาใจ ได้แฟนดีขนาดนี้ก็ดีแล้วหล่ะตาพัต ป้าก็เบาใจ หนูจ๋า ฉันขอโทษด้วยนะที่ตอนแรกว่าหนูนะ ยังไงก็ขอบใจเรื่องงานของตาตี้มาตลอดนะ”


“เอ่อคือว่าคุณหญิงคะ” ในที่สุดญิณราก็ดิ้นหลุดจากมือของพัฒนาสำเร็จ หญิงสาวทำท่าจะปฏิเสธอีกครั้ง แต่ยังไม่ทันที่จะได้พูดอะไร คุณหญิงพิสมัยก็พูดขึ้น


“เอาหล่ะ ในเมื่อไม่มีอะไร ยังงั้นแม่ก็ขอขึ้นไปบนบ้าน อาบน้ำอาบท่าเข้านอนก่อนนะ น้อมคงจะยกกระเป๋าขึ้นไปแล้ว คืนนี้แม่นอนห้องตี้นะลูก แล้วอย่าลืมขับรถไปส่งหนูมิ้นท์ที่บ้านด้วยหล่ะ”


“ครับแม่”


“ขอบคุณมากคะคุณป้า”


“ไม่เป็นไรจ๊ะ ส่วนตาพัต หลานก็อย่าลืมขับรถพาแฟนไปส่งที่บ้านหล่ะ ดึกๆดื่นๆจะให้ผู้หญิงนั่งรถกลับเองมันอันตรายนะ เข้าใจมั้ย” คุณหญิงพิสมัยหันไปกำชับพัฒนาหลานชายของตน พัฒนายิ้มร่ารับคำสั่ง คุณหญิงพิสมัยที่เห็นว่าทุกคนเข้าใจหน้าที่ของตนเองเรียบร้อยแล้วจึงเดินออกจากห้องรับแขก เดินขึ้นบันไดเพื่อจะขึ้นไปยังชั้นที่สองของบ้าน






“ฟู่ เกือบไปแล้วไหมหล่ะ” หลังจากที่คุณหญิงพิสมัยออกไปได้ไม่นาน ปติกรณ์ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนเดินมานั่งลงบนยังโซฟาข้างๆเด็กสาว มินตรา แฟนของตน


“ดีนะคะเนี่ยที่คุณป้าแกเข้าใจไปแบบนั้น ไม่งั้นโดนซักยาวแน่”


“ใช่ คุณแม่ท่านยิ่งไม่ชอบอะไรที่ไม่ถูกทำนองคลองธรรมอยู่ ไอ้พัต วันหลังทำไรก็ดูหน้าดูหลังมั่งนะเว้ย”


“อะไรไอ้ตี้ แกต่างหาก หายไปไหนแป๊ปเดียว กลับมานี่หิ้วสาวมาด้วยเลยนะ”


“อ้าวพี่พัต จำมิ้นท์ไม่ได้เหรอคะ”


“มิ้นท์?”


“มิ้นท์ที่แต่ก่อนอยู่ข้างๆบ้านพี่ตี้ที่สมุทรปราการไงคะ ตอนเด็กๆก็เคยเล่นด้วยกันบ่อยๆ แหม ลืมมิ้นท์ซะแล้วเหรอ”


“เฮ้ย มิ้นท์ ยัยม้าดีดกะโหลก ไม่เจอกันตั้งนาน โตขึ้นเป็นสาวสวยเชียวนะเราเนี่ย”


“นี่ชมหรือว่ากันแน่คะเนี่ยพี่พัต”


“ชมแหละมิ้นท์ ไอ้พัตมันเป็นคนชมแปลกๆมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว ฮ่าๆๆ” ปติกรณ์หัวเราะร่วน ทำให้สองคนที่เหลือหัวเราะตาม ทั้งสามคนเคยเล่นด้วยกันมาก่อนตอนสมัยเด็กๆ ก่อนที่ชายหนุ่มทั้งสองจะไปเรียนต่อต่างประเทศ และเด็กสาวจะย้ายบ้านมาอยู่ในกรุงเทพมหานคร


“เอ่อ...ขอขัดจังหวะสักครู่นะคะ” ญิณราเอ่ยขึ้น ทั้งสามคนหยุดหัวเราะ หันหน้ามามองญิณราที่กำลังมองพวกเขาทั้งสามด้วยความสงสัย เธอยังคงมึนและไม่เข้าใจกับเรื่องที่โกหกคำโตไปเมื่อกี้ ทำไมต้องโกหกด้วย


“อะไรเหรอคุณหยิน” ปติกรณ์ถาม


“ทำไมต้องโกหกคุณหญิงด้วยคะ ดิฉันกับท่านรองเราไม่ได้เป็นอะไรกันเลยนะคะ” ญิณราถาม พัฒนา ปติกรณ์ และมินตรามองหน้ากัน ก่อนที่ปติกรณ์จะถอนหายใจออกมาเบาๆ


“เอาเป็นว่าเดี๋ยวผมจะขับรถไปส่งมิ้นท์ที่บ้าน แล้วก็ขับรถไปส่งคุณหยินด้วยเลย ระหว่างนั้นผมจะอธิบายให้คุณฟังเอง ส่วนแกไอ้พัต นั่งไปด้วยกัน ขากลับแกเป็นคนขับ เข้าใจ้?”


“เออ แกไม่บอกฉันก็จะตามแกไปด้วยอยู่แล้ว” พัฒนาตอบ หลังจากนั้นไม่นานทุกคนก็เดินออกจากห้องรับแขกไปยังประตูรั้วหน้าบ้านซึ่งมีรถมินิคูเปอร์สีชมพูของปติกรณ์จอดอยู่







ขอบคุณที่ติดตามคะ ^^

แก้ไขเมื่อ 05 เม.ย. 55 11:41:34

จากคุณ	: mollaly
เขียนเมื่อ	: 5 เม.ย. 55 11:30:41