ความคิดเห็นที่ 1 “อู้ย อู้ย อุ้ย! พี่ตี้ มันเจ็บนะ ทำเบาๆหน่อยสิ” เด็กสาวร้องขึ้น เมื่อชายหนุ่มใช้สำลีชุบแอลกอฮอล์เช็ดรอบๆบริเวณรอยแผลถลอก ถึงแม้จะไม่ใช่แผลใหญ่มากมาย แต่เมื่อน้ำยาแอลกอฮอล์ถูกเช็ดไปตามผิดหนังที่มีลอยถลอก ก็ทำเอาเจ็บแสบได้เหมือนกัน “นี่พี่ก็เบามือสุดๆแล้วนะเนี่ย” ชายหนุ่มพูด “แม่นะแม่ ไม่เห็นต้องทำแผลเลยนี่นา แผลแค่นี้เดี๋ยวมันก็หายไปเองแหละ” เด็กสาวบ่นงึมงำถึงแม่ของเธอ ที่พอหลังจากเข้าบ้านมาก็คะยั้นคะยอจะให้เธอทำแผลให้ได้ อันที่จริงเธอเองก็บอกแล้วว่าเดี๋ยวอาบน้ำแผลก็ดีขึ้นเอง แต่แม่ของเธอก็ไม่ยอม บอกจะให้ทำแผลลูกเดียว เธอซึ่งเป็นลูกสาวที่รักจึงหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะต้องมานั่งทำแผลโดยวันนี้มีคุณหมอจำเป็นพิเศษก็คือชายหนุ่มนั่นเอง “ไม่ทำได้ยังไงหล่ะ ไม่ทำแล้วถ้าเกิดมันเป็นรอยแผลเป็นหล่ะ” ชายหนุ่มพูด เด็กสาวทำหน้าบึ้งยับยู่ยี่ ชายหนุ่มหัวเราะน้อยๆด้วยความน่ารักนั่น ถึงเด็กสาวจะทำหน้าบึ้งยับยู่ยี่ยังไง ก็ยังคงสวยน่ารักเหมือนเดิม “มันจะเป็นก็เป็นไปเถอะ ไม่เป็นแล้วไม่ใช่ว่าจะสวยขึ้นซักหน่อย” “หืม ไม่ห่วงสวยเหรอ วัยนี้ผู้หญิงใครๆเค้าก็ห่วงสวยกันทั้งนั้นนี่” “ไม่เลยสักนิด” เด็กสาวตอบ ก็ใช่นะซิ เธอนะไม่เคยแต่งหน้า อย่างมากก็แค่ทาครีมทารองพื้น แล้วคนที่ให้เธอทาก็คือแม่ของเธอ ไม่ใช่ตัวของเธอเองอยากทา แต่กว่าเธอจะยอมทา แม่ของเธอก็คะยั้นคะยอนานอยู่เป็นวันๆ แถมเล่นซื้อครีมมาให้เสร็จสรรพ เธอจะไม่ทาไม่ใช้ก็กะไรอยู่ เสียดายของ “ยังเหมือนเดิมเลยนะ ตอนเด็กๆก็เป็นลิงทโมนกะโปโลยังไง โตมาก็ยังเป็นเหมือนเดิม” ชายหนุ่มพูด หญิงสาวทำหน้าบึ้งยับยู่ยี่รอบสอง “แต่แผลนี้มิ้นท์ไม่ได้ทำเองซะหน่อย จู่ๆแผลมันก็มาหามิ้นท์เองนะ” “นี่ แล้วก็นิสัยช่างเถียงเนี่ย เถียงได้เถียงดีจริงๆเลยนะเราเนี่ย” “อ้าว เค้าไม่ได้เรียกว่าเถียงซะหน่อย เค้าเรียกว่าพูดความจริงต่างหาก” เด็กสาวพูดพลางทำหน้าทะเล้น ชายหนุ่มถอนหายใจเบาๆแล้วส่ายหน้า ถึงจะไม่ได้เจอกันนานถึงหกปี แต่นิสัยของเด็กสาวก็ไม่เคยเปลี่ยนไปเลย ยังคงเหมือนเดิม เป็นเด็กสาวที่เร่าเริงแจ่มใสคนเดิมเสมอมา แต่ชายหนุ่มจะรู้มั้ยว่า ภายใต้ใบหน้าที่ร่าเริงแจ่มใส เด็กสาวแบกรับความทุกข์ ความเจ็บปวดเอาไว้มากมายเท่าไหร่ บางทีชายหนุ่มเองอาจจะไม่เคยรับรู้เลย...และอาจจะตลอดไป “อ๊ะ ทำแผลเสร็จแล้ว” ชายหนุ่มทิ้งสำลีลงในถังขยะแล้วจัดการหยิบขวดแอลกอฮอล์และยาชนิดอื่นอีกสองสามชนิดที่นำออกมาใช้เก็บเข้ากล่อง ประจวบเหมาะกับที่คนเป็นแม่ของเด็กสาวเดินเข้ามาเสิร์ฟน้ำในห้องโถงพอดี “อ๊ะนี่จ๊ะ น้ำมะพร้าวอ่อนเย็นๆ เมื่อวานเห็นมิ้นท์บ่นว่าอยากดื่ม เมื่อตอนกลางวันพ่อกลับบ้านมาเร็ว แม่ก็เลยชวนออกไปซื้อที่ตลาดมา” คุณแม่วางแก้วน้ำมะพร้าวลงบนโต๊ะสองแก้ว เด็กสาวยิ้มอย่างดีใจเมื่อเห็นว่าเป็นน้ำมะพร้าวอ่อนของโปรด จัดการหยิบแก้วน้ำขึ้นมาซดดื่มทันที คนแม่เป็นมองลูกสาวดื่มน้ำอย่างเอ็นดู “แล้วนี่ตี้มีธุระที่ไหนต่อหรือเปล่าจ๊ะ อยู่ทานข้าวเย็นด้วยกันก่อนซิ” คุณแม่หันไปถามชายหนุ่มแล้วชักชวนให้อยู่ทานข้าวด้วยกันตอนเย็น เมื่อเด็กสาวได้ยินก็หูผึ่ง แต่ไม่ได้พูดจาอะไร เพียงแต่นั่งฟังคำตอบเงียบๆ “อ้อ พอดีผมมีนัดทานข้าวแล้วนะครับ” ชายหนุ่มตอบ เด็กสาวมีสีหน้าเสียใจเล็กน้อยเมื่อได้ฟัง โธ่ นึกว่าจะได้กินข้าวเย็นด้วยกัน “เอ๋ นัดกับสาวหล่ะซิ ถึงได้กล้าปฏิเสธป้าแบบนี้” “แหะๆ ก็ไม่เชิงหรอกครับ” ชายหนุ่มตอบ เด็กสาวหันไปมองหน้าชายหนุ่มที่กำลังยิ้มอย่างมีความสุขก็อดที่จะคิดไม่ได้ว่า บางทีสาวคนนั้นอาจจะเป็นพี่มีน ลูกพี่ลูกน้องของเธอ “จ๊ะ ไม่เป็นไร วันหลังก็มาทานด้วยกันนะ ชวนคุณพ่อคุณแม่ของหนูมาด้วยซิ ไม่ได้เจอกันนานเลย นะๆ” “ครับ งั้นผมขอลาเลยนะครับ พอดีนัดทานข้าวไว้สี่โมงครึ่ง ตอนนี้ก็สามโมงกว่าแล้ว กลัวว่าจะไปไม่ทัน” ชายหนุ่มยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดู แล้วหยิบน้ำมะพร้าวขึ้นมาดื่มเป็นมารยาท ถ้าไม่ดื่มเลยจะเป็นการเสียใจของฝ่ายเจ้าบ้านเอาซะได้ “จะไปแล้วเหรอ” เด็กสาวหันไปถามพยายามทำเสียงและสีหน้าให้ปกติที่สุดเท่าที่ทำได้ ถึงแหมตอนนี้ในใจจะเริ่มสั่นหวั่นไหว เพียงแค่นึกถึงใครอีกคนที่ชายหนุ่มนัดไว้ พวกเขาสองคนคงจะนั่งกินข้าวด้วยกันอย่างอร่อยและมีความสุข “อื้อ ไปแล้วนะ แล้วเจอกันใหม่ คุณป้าสวัสดีครับ” ชายหนุ่มหันไปสวัสดีคุณแม่ของเด็กสาว “จ๊ะ วันหลังเจอกันใหม่นะลูก มิ้นท์จ๊ะ เดินไปส่งพี่เค้าที่หน้าบ้านหน่อยซิ” “คะแม่” เด็กสาวรับคำ หลังจากนั้นเธอกับชายหนุ่มก็เดินออกมายังตรงหน้าบ้านที่ที่รถของชายหนุ่มจอดอยู่ พูดคุยบอกลากันสักพักชายหนุ่มก็ขับรถออกไปทันที เด็กสาวมองตามหลังรถมินิคูเปอร์คันสีชมพูไปด้วยจิตใจที่ว้าวุ่นปนเสียใจ เธอไม่อยากจะให้ชายหนุ่มจากไปเหมือนกับอดีต แต่ว่าเธอเป็นเพียงแค่อดีตเด็กข้างบ้านแต่กะโปโลและไม่มีเสน่ห์ของความเป็นผู้หญิงเอาซะเลย เธอจะไปสู้อะไรกับลูกพี่ลูกน้องของเธอได้ เพราะพี่มีนนะทั้งสวย ฉลาด และเรียบร้อย ถ้าเทียบกับเธอนั้น ก็เหมือนฟ้ากับเหวนั่นเอง เป็นเวลาเกือบจะห้าทุ่มแล้ว เด็กสาวก็ยังไม่สามารถข่มตาลงนอนได้ เธอเพียงแต่คิดถึงชายหนุ่มที่ได้เจอกันวันนี้ ชายหนุ่มที่เธอไม่ได้เจอมาตลอดหกปี ชายหนุ่มที่เธอเฝ้าฝันหา ชายหนุ่มที่ได้ใจของเธอไปครอบครองตั้งแต่เมื่อเจ็ดปีก่อน เด็กสาวนึกถึงวันแรกที่ได้เจอกับชายหนุ่มอดีตพี่ชายข้างบ้านเป็นครั้งแรก ตอนนั้นเธอเรียนอยู่ชั้นประถมห้า วันนั้นเป็นวันที่ชายหนุ่มย้ายเข้ามาเป็นเพื่อนบ้านของเธอวันแรกพอดี คุณพ่อคุณแม่ของชายหนุ่มได้นำของฝากมาทักทายคุณพ่อคุณแม่ของเธอที่บ้าน แน่นอนว่าตัวชายหนุ่มซึ่งตอนนั้นเรียนอยู่ชั้นมัธยมห้าก็มาด้วย ขณะที่ทุกคนกำลังพูดคุยถึงเรื่องกิจกรรมหมู่บ้านที่กำลังจะจัดขึ้น ตัวของเธอที่กำลังปีนต้นไม้เล่นอยู่อย่างสนุกสนานจู่ๆก็เหยียบกิ่งไม้พลาด กิ่งไม้หักและเธอกำลังร่วงลงสู่พื้นดิน ตอนนั้นทุกคนตกใจมาก เธอคิดว่าตัวเองคงจะไม่รอดแล้วเป็นแน่ เธอหลับตาปี๋เตรียมรับชะตากรรม แต่เมื่อเธอตกลงมาถึงพื้นดิน เธอกลับไม่รู้สึกเจ็บอะไรเลย พอลืมตาขึ้นมาก็เห็นชายหนุ่มนั้นนอนอยู่ข้างใต้เธอ หรือจะพูดให้ถูกก็คือชายหนุ่มวิ่งมารับตัวเธอที่กำลังจะตกจากต้นไม้ มาเป็นเบาะรองแทน นั่นคือความประทับใจแรกกับอดีตพี่ชายข้างบ้าน หลังจากนั้นชายหนุ่มก็มาเล่นด้วยกันกับเธอทุกวันแม้จะอยู่กันคนละโรงเรียนก็ตาม เพียงแค่นึกถึงตอนนั้นใจของเธอก็มีความสุข ถึงแม้มันจะเป็นอดีตไปแล้ว เป็นแค่ความทรงจำส่วนหนึ่งภายในชีวิตของเธอ แต่มันเป็นความทรงจำที่ล้ำค่า เพียงแค่เธอนึกขึ้นมาจิตใจที่เศร้าหมองของเธอก็กลับมาสดใสอีกครั้ง เด็กสาวผล็อยหลับไปพร้อมกับรอยยิ้มแห่งความสุขในความทรงจำอันแสนหวาน และหวังว่าเธอจะมีความฝันที่แสนดี “แม่คะ เช้านี้มีอะไรกินบ้าง หนูหิวจะตายอยู่แล้ว” เด็กสาวตะโกนลงมาจากชั้นสอง หลังจากนั้นไม่นานก็เดินลงมาจากบันได คนเป็นแม่ยิ้มให้กับลูกสาวแสนซนที่เดินมาที่ห้องทานข้าวพร้อมกับลูบหน้าท้องเป็นเชิงว่าหิวมากจริงๆ “จ๊ะ มีไส้กรอกเบคอนไข่ดาว ขนมปังปิ้งแล้วก็แยมกุหลาบของโปรดของลูกยังไงหล่ะจ๊ะ” “ว้าวๆ แยมกุหลาบ ของโปรด” เด็กสาวตะโกนขึ้นอย่างอารมณ์ดีแล้วรีบไปนั่งที่เก้าอี้ประจำของตัวเอง คนเป็นแม่ลุกขึ้นไปยังมุมห้องจัดการชงโกโก้ร้อนให้กับลูกสาวหนึ่งแก้ว “เอ๋ พ่อคะ วันนี้ไม่ไปทำงานเหรอคะ นี่จะสิบโมงแล้วนะ” เด็กสาวหันไปถามบุคคลที่กำลังนั่งกางหนังสือพิมพ์อ่านอยู่ คนเป็นแม่เมื่อได้ฟังสรรพนามที่เด็กสาวเรียกว่า ‘พ่อ’ ก็ขำน้อยๆ เด็กสาวหันไปมองคนเป็นแม่อย่างสงสัย หลังจากนั้นเสียงของบุคคลที่เด็กสาวเพิ่งจะเรียกว่าพ่อก็พูดเสียงดังขึ้น “อ้าว นี่พี่แก่ขนาดเป็นพ่อของมิ้นท์เลยเหรอเนี่ย” ชายหนุ่มพับหนังสือพิมพ์วางลงบนโต๊ะเหมือนเดิมและหันไปส่งยิ้มให้กับเด็กสาวที่นั่งอ้าปากค้างอยู่ข้างๆ “อ้าว เป็นไรเนี่ย ถึงกับค้างเลยเหรอ” ชายหนุ่มทักขึ้นเมื่อเห็นเด็กสาวมองมาที่ตนเองอย่างตกใจ คนเป็นแม่ชงโกโก้ร้อนเสร็จก็เดินเอาแก้วโกโก้มาให้เด็กสาวพร้อมกับพูดว่า “พี่เค้ามาแต่เช้า แม่ก็เลยชวนมาทานข้าวเช้าด้วยกันเลยนะ....ตี้จ๊ะ งั้นป้าขอตัวไปรดน้ำต้นไม้หน้าบ้านก่อนนะจ๊ะ อยู่ทานข้าวกับน้องไปนะ” เมื่อคนเป็นแม่พูดจบ ก็เดินออกไปจากห้องทานอาหารทันที ตอนนี้จึงเหลือแค่สองคนในห้องทานอาหารเท่านั้น “พี่ตี้มาได้ไงเนี่ย” เด็กสาวถามขึ้น พลางมือก็หยิบขนมปังขึ้นมาทาเนยก่อนที่จะทาแยมกุหลาบลงไปอีกที “ขับรถหลงทางมานะ” ชายหนุ่มตอบ เด็กสาวทำหน้ามุ่ยเพราะรู้ว่าชายหนุ่มแกล้งหลอกเล่น แล้วค่อยกัดขนมปังกินอย่างเอร็ดอร่อย หลังจากเคี้ยวเสร็จไปก็หันไปถามชายหนุ่มอย่างจริงจังอีกครั้ง “เอาดีๆดิ มาได้ไงเนี่ย หลงทางไกลจังเลยนะ” “ฮ่าๆๆ ก็พอดีว่าจะชวนมิ้นท์ไปเที่ยวด้วยกันนะ” “เที่ยว...เที่ยวอะไร” เด็กสาวทำหน้างง ชายหนุ่มยิ้มน้อยๆเมื่อเห็นว่าเด็กสาวทำหน้าเหมือนจะไม่เข้าใจ “ก็เที่ยวปกติเนี่ยหล่ะ ดูหนัง กินข้าว ว่างไม่ใช่เหรอเรา” “หืม แล้วมาชวนมิ้นท์เนี่ยนะ” “ใช่ พี่อายุเข้าวัยทำงานแล้ว เพื่อนๆพี่เค้าก็ทำงานกันหมด ไม่รู้จะไปกับใครดี ก็เลยมาชวนมิ้นท์ไง” “ห๋า ซะงั้นนะ แล้วพี่ตี้ไม่มีงานทำเหรอไง เป็นตำรวจมาแอบอู้ได้ไงเนี่ย” “งานพี่ไม่เป็นไรหรอก” “อู้ๆๆ เดี๋ยวจะเขียนจดหมายไปฟ้องนายกว่าพี่ตี้แอบอู้งาน” เด็กสาวทำจมูกยู่ ชายหนุ่มหัวเราะเบาๆในความน่ารักของอดีตน้องสาวข้างบ้านคนนี้ “แล้วจะไปมั้ย พี่ขับรถมาตั้งไกลนะเนี่ย” ชายหนุ่มถามอีกรอบ เด็กสาวทำหน้าครุ่นคิดสักพัก ชายหนุ่มส่ายหัวเบาๆก่อนจะหยิบมีดขึ้นมาหั่นไส้กรอกบนจานของตนเอง “เร็วๆสิ เดี๋ยวพี่เปลี่ยนใจไม่ชวนแล้วซะเลย” “โหๆ ขอเล่นตัวหน่อยก็ไม่ได้ โอเค ไปก็ไป เห็นแก่ที่อุตส่าห์ขับรถมาตั้งไกลนะเนี่ย” เด็กสาวตอบ อันที่จริงแล้วเธอดีใจมากที่ชายหนุ่มมาชวนเธอออกไปเที่ยวกับเขา ไม่รู้ว่าชายหนุ่มตั้งใจชวนเธอไปเที่ยวจริงๆหรือเปล่า ถึงแม้จะเป็นการเที่ยวแบบพี่น้องก็ตาม แต่ตอนนี้หัวใจของเธอกำลังพองโตมีความสุขมาก ไม่นานนักทั้งสองคนก็รับประทานอาหารเช้ากันเสร็จ เด็กสาวเดินออกไปหน้าบ้านขอคุณแม่ออกไปเที่ยวกับชายหนุ่ม ซึ่งแน่นอนว่าฝ่ายคุณแม่เองก็ไม่ขัดข้องอะไร เพียงแต่กำชับว่าห้ามกลับบ้านดึกเกินไปเท่านั้น เด็กสาวรับคำ ก่อนที่ทั้งสองคนจะนั่งรถออกไปจากบ้าน โดยฝ่ายชายหนุ่มเป็นคนขับ และเด็กสาวนั่งอยู่ตรงเบาะนั่งข้างๆคนขับ เกือบตลอดทั้งวัน ชายหนุ่มพาเด็กสาวไปเดินเล่นตามห้างสรรพสินค้า ซื้อของ ช็อปปิ้ง ทานข้าว เป็นวันที่สนุกสนานและมีความสุขมากสำหรับเด็กสาว เธอเหลือบมองใบหน้าชายหนุ่มตอนนี้ที่กำลังเล่นเกมส์ตู้อย่างสนุกสนาน ชายหนุ่มร้องเฮอย่างอารมณ์ดีเมื่อเห็นว่าตนเองได้คะแนนเป็นที่หนึ่งของผู้ที่เคยแข่งทั้งหมด “ดูซิ พี่ได้ที่หนึ่งหล่ะ” ชายหนุ่มชี้ให้หญิงสาวดูผลคะแนนบนหน้าจอ เด็กสาวอมยิ้มน้อยๆกับท่าทางดีใจของชายหนุ่ม “อื้อ เก่งคะเก่ง” “ใช่มั้ยหล่ะ แล้วนี่มิ้นท์อยากไปไหนต่อหรือเปล่า เบื่อหรือยัง” ชายหนุ่มหันไปถามเด็กสาว เขาเห็นว่าเธอเลิกเล่นเกมส์ก่อนที่เขาจะเล่นจบและก็ดูไม่ได้สนใจเกมส์ชนิดอื่นๆเลย เด็กสาวส่ายหน้าเล็กน้อย ก่อนจะตอบไป “เปล่าคะ ไม่เบื่อเลย” แต่มีความสุขมากเลยต่างหาก เด็กสาวคิดแต่ไม่ได้พูดออกไป “แต่พี่ว่ามิ้นท์ต้องเบื่อแล้วแน่ๆ เอางี้ เราลงไปชั้นใต้ดินดีกว่า พี่มีร้านเจ๋งๆ รับรองมิ้นท์ต้องชอบแน่” ชายหนุ่มพูด ก่อนจะจับมือเด็กสาวเดินออกจากร้านเกมส์ไปพร้อมๆกัน เด็กสาวใจเต้นตึกตักเมื่อชายหนุ่มเอื้อมมือมาจับ ตอนนี้เธอและเขากำลังจับมือเดินกันอยู่ในห้างสรรพสินค้า ราวกับว่าเป็นแฟนกัน หัวใจของเธอพองโตอย่างมีความสุข เธออยากจะหยุดเวลานี้เอาไว้ให้นานแสนนาน ให้ชั้นใต้ดินนั้นไกลแสนนั้น อยากจะขอเก็บความสุขครั้งนี้เอาไว้ ไม่นานทั้งสองก็ลงบันไดเลื่อนเดินมาถึงยังชั้นใต้ดิน ชายหนุ่มพาเด็กสาวเดินไปยังร้านร้านหนึ่งซึ่งที่ตั้งอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากลิฟต์ ก่อนที่เด็กสาวจะยิ้มออกมาด้วยความดีใจเมื่อรู้ว่าชายหนุ่มพาเธอมาร้านอะไร สิ่งนี้เป็นกิจกรรมยามโปรดของมาตั้งแต่เด็ก ชายหนุ่มรู้ดี จนถึงตอนนี้เธอก็ยังชอบอยู่เหมือนเดิม “ถึงแล้ว ร้าน Flower Pearl” “ว้าว! พี่ตี้รู้จักที่นี่ได้ยังไงคะ” เด็กสาวหันไปถาม ห้างนี้เป็นห้างเพิ่งเปิดใหม่ได้ไม่นาน เธอเองก็เคยมาเดินเล่นแค่สองสามครั้ง แต่ไม่ยักกับรู้ว่ามีร้านดอกไม้ตั้งอยู่บนชั้นใต้ดิน ถ้าเธอรู้หล่ะก็ เธอคงจะหาโอกาสมาทุกวันแน่ “ก็นะ” ชายหนุ่มไม่ได้ตอบอะไร ก่อนจะเดินนำหน้าเด็กสาวเข้าไปในร้าน ในร้านดอกไม้นั้นตกแต่งอย่างระเบียบเรียบร้อยสวยงาม เด็กสาวเดินดูดอกไม้ชนิดต่างๆด้วยความชื่นชม ก่อนจะนึกขึ้นได้ เด็กสาวเดินไปหาหญิงสาวที่ดูเหมือนว่าจะเป็นเจ้าของร้าน ซึ่งยืนอยู่ตรงเคาเตอร์ก่อนจะกระซิบเบาๆ “ขอบโทษนะคะ มีดอกบลูเบลล์ไหมคะ” เด็กสาวกระซิบพลางเหลือบตาไปมองชายหนุ่มที่ดอกตอนนี้กำลังสนใจอยู่กับดอกไม้ชนิดแปลกๆ เมื่อเด็กสาวเห็นว่าชายหนุ่มไม่ได้สนใจมองมาที่เธอจึงโล่งใจ “อ้อ มีคะ ไม่ทราบว่าจะให้ห่อเลยไหมคะ” “คะ ห่อเลย” เด็กสาวพยักหน้าตอบ หญิงสาวเดินหายตัวเข้าไปที่หลังร้านสักพักก่อนจะเดินออกมา ในมือนั้นถือดอกบลูเบลล์ช่อนึงออกมาด้วย หญิงสาวเตรียมจัดแจงน้ำดอกบลูเบลล์มาจัดเรียงและห่อเป็นช่ออย่างสวยงาม ก่อนจะยื่นให้กับเด็กสาว เด็กสาวยิ้มรับและหยิบกระเป๋าสตางค์ออกมาจ่ายเงินไปให้กับพนักงาน “อ๊ะ นี่ให้” เด็กสาวพูดพลางยื่นช่อดอกบลูเบลล์ให้กับชายหนุ่ม ชายหนุ่มทำหน้าตกใจเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยถามขึ้น “ดอกอะไรเหรอ” “ดอกบลูเบลล์” “เหรอ ขอบใจนะ” ชายหนุ่มพูดพลางส่งยิ้มมาให้เด็กสาว ก่อนจะหยิบช่อดอกไม้มาดมและหอมต่อหน้าเด็กสาว เมื่อเด็กสาวเห็นกิริยาที่ชายหนุ่มทำกับดอกไม้ที่เธอให้ก็เขินอายหน้าแดงอย่างไม่รู้สาเหตุ ชายหนุ่มหอมดอกไม้หอมดอกไม้ต่างหากไม่ได้หอมเธอ นี่เธอจะหน้าแดงไปทำไมกันนะ “เอ่อ...อ...ภ...ภาษาดอกไม้ ดอกบลูเบลล์ก็แปลว่าขอบคุณเหมือนกัน วันนี้ขอบคุณมากนะคะที่พามินท์มาเที่ยว” พูดเสร็จเด็กสาวก็รีบเดินออกจากร้านทันที ชายหนุ่มมองเด็กสาวที่กำลังเดินออกจากร้าน ก่อนจะเผยรอยยิ้มแล้วเดินตามเด็กสาวออกไป ทั้งคู่เดินขึ้นบันไดเลื่อนเพื่อจะไปยังชั้นที่จอดรถเอาไว้ พอเดินออกจากประตูห้างได้ไม่ไกลก็ถึงรถที่จอดเอาไว้ ชายหนุ่มกดกุญแจรีโมทปลดล็อคประตูรถก่อนที่เปิดประตูด้านหลังเพื่อเก็บของที่ซื้อมาในวันนี้เข้าไป และก็ไม่ลืมที่จะวางช่อดอกไม้ของเด็กสาวเอาไว้บนเบาะอย่างทะนุถนอม หลังจากนั้นไม่นานทั้งคู่ๆก็นั่งรถออกจากห้างสรรพสินค้ามุ่งหน้าสู่ถนนสุขุมวิท กลับบ้านของเด็กสาว ตลอดระยะที่นั่งรถกลับบ้านของเด็กสาวนั้น ทั้งคู่พูดคุยกันอย่างสนุกสนาน ส่วนมากจะเป็นเรื่องราวสมัยเด็กที่ทั้งคู่เคยทำด้วยกันมาก่อน เด็กสาวหัวเราะขำ เมื่อฟังชายหนุ่มเล่าเหตุการณ์บ้างเรื่องที่เกี่ยวกับเธอและเขา วันนี้เป็นวันที่เธอมีความสุขมากที่สุดในรอบหกปี การที่ได้นั่งอยู่ข้างๆชายหนุ่ม เดินเที่ยว ทานข้าวด้วยกัน เล่นเกมส์ด้วยกัน มันเหมือนเป็นความฝันที่หายไปกลับมามีใหม่อีกครั้ง ทั้งคู่กลับมาสนิทพูดคุยกันเหมือนเดิม เหมือนเมื่อหกปีที่แล้ว เด็กสาวเหลือบมองชายหนุ่มก่อนจะอมยิ้ม หันไปมองถนนข้างทางที่ตอนนี้ท้องฟ้าเริ่มจะเป็นสีส้มอ่อนๆ แต่ก่อนเธอรู้ว่าท้องฟ้าสีส้มมันช่างดูอ้างว้างเหลือเกิน แต่ตอนนี้เธอกลับรู้สึกว่าท้องฟ้าสีส้มวันนี้ช่างดูอบอุ่น ให้ความรู้สึกสงบ เธอคิดไปพลางอมยิ้มไปพลางอย่างอารมณ์ดี เมื่อเสียงหัวเราะของเด็กสาวเงียบลง ชายหนุ่มหันหน้าไปมองเด็กสาวที่ตอนนี้เหม่อลอยมองออกไปนอกกระจกอย่างอารมณ์ดีก่อนจะยิ้ม เขาตัดสินใจถูกจริงๆที่ตื่นแต่เช้า ขับรถมาชวนเด็กสาวออกไปเที่ยวด้วยกัน ตอนแรกเขาไม่รู้ว่าเด็กสาวจะยอมออกไปเที่ยวกับเขาไหม ถึงแม้ว่าแต่ก่อนจะเคยสนิทกันมาก แต่นั่นก็นานมาแล้ว เด็กสาวอาจจะลืมเขาไปแล้ว แต่เขาไม่เคยลืมเด็กสาวเลย และถึงแม้เด็กสาวจะไม่รู้ถึงความนัยที่เขาชวนเธอออกไปเที่ยว แต่แค่เธอไปกับเขาด้วยนั้น เขาก็มีความสุขที่สุดแล้ว ....กริ๊ง....กริ๊ง....กริ๊ง.... เสียงโทรศัพท์บ้านดังขึ้น เด็กสาวซึ่งกำลังนั่งดูรายการโทรทัศน์กดลดเสียงลง ก่อนจะเดินไปรับโทรศัพท์ซึ่งตั้งอยู่ไม่ไกลจากโซฟา วันนี้คุณพ่อและคุณแม่ของเธอไม่อยู่ทั้งคู่ เนื่องจากคุณแม่มีประชุมของสมาคม และดูเหมือนว่าจะกินเวลาการะประชุมเกือบทั้งวันเพราะคุณแม่ของเธอเป็นถึงหัวหน้าฝ่ายแม่บ้าน ส่วนคุณพ่อก็มีงาน เธอจึงอยู่บ้านคนเดียว “สวัสดีคะ บ้านวรติชากรณ์คะ” เด็กสาวกรอกเสียงลงไปในโทรศัพท์ทันทีเมื่อยกหูขึ้น “ไงมิ้นท์ นี่พลอยเองนะ” เสียงของอีกฝั่งตอบ เด็กสาวดีใจเมื่อรู้ว่าเสียงของอีกฝั่งคือพลอย เพื่อนสนิทของเธอเอง เด็กสาวหันไปกดลดเสียงจากโทรทัศน์ให้น้อยลงกว่าเดิม ก่อนจะหันกลับมาตั้งใจคุยโทรศัพท์ “ไงพลอย ฟ้าดลใจเหรอไงถึงโทรมาหาเราอ่ะ” เด็กสาวพูดเสียงเป็นเชิงน้อยใจเพื่อน แต่ใบหน้ากลับอมยิ้มดีใจ “โห ไรอ่ะ แต่ก่อนนะ เราโทรมาหาบ่อยๆ มิ้นท์ก็ว่าว่าว่าง พอเราไม่โทรหาก็ว่าเราอีก เฮ้อ ผู้หญิงนี่เดาใจไม่ถูกเลยจริงๆ” “อ้าวๆ ซะงั้นนะ แล้วพลอยไม่ใช่ผู้หญิงเหรอไง” “เราเป็นผู้ฉิง ไม่รู้เหรอ” เด็กสาวหัวเราะร่วนเมื่อได้ยินคำตอบของเพื่อนที่แกล้งหยอกเธอเล่น ในกลุ่มของเธอ พลอยเป็นเพื่อนที่เล่นมุขตลกได้ฮาที่สุด เธอมักจะมีเรื่องให้ขำบ่อยๆเพราะเพื่อนคนนี้ “จ้าๆ ยัยผู้ฉิง แปลงเพศตั้งแต่เกิดแล้วใช่มั้ยเนี่ย คิคิ เอ้อ เห็นน้ำหวานว่าจะมากรุงเทพฯวันจันทร์ที่จะถึงนี้แล้วใช่ไหม อีกสามวันนะซิ” “ก็ตอนแรกก็กะว่าจะไปวันจันทร์นะแหละ แต่เกิดติดธุระที่บ้าน กว่าจะได้ลงไปก็เปิดเทอมพอดีเลย” “อ้าว แล้ววันจันทร์จะได้เจอกันมั้ยเนี่ย” “ก็นี่จะโทรมาบอกเนี่ยแหล่ะ น้ำหวานกับน้ำแข็งฝากมาบอกว่าเจอกันตอนเปิดเทอมเลยก็แล้วกัน เพราะสองคนนั้นเห็นว่าไปต่างจังหวัด เห็นว่าจู่ๆญาติฝ่ายของคุณพ่อสักคนเกิดเสียชีวิตกะทันหัน แล้วต้องไปช่วยงานอะไรเนี่ยแหละ” “อ้าวหรอ เฮ้อ น่าเสียดายเนอะ" เด็กสาวพูดพลางล้มตัวลงโซฟา เธอตั้งใจว่าวันจันทร์ที่จะถึงนี้หลังจากไปที่บ้านของน้ำหวานเย็นน้ำแข็งใส จะชวนทุกคนไปดูหนังที่กำลังจะเข้าใหม่ซักหน่อย เฮ้อ อดเลย ต้องไปดูคนเดียวอีกแล้ว “เอาน่า เดี๋ยวก็ได้เจอกันแล้ว อีกแค่สองอาทิตย์เอง” “อื้อ โอเคๆ ขอบใจมากนะที่โทรมาบอก” “อื้อ แค่นี้ก่อนนะ ตอนนี้ลูกค้าที่รีสอร์ทเยอะมาก มึนมากเลย วันนึงๆมาไม่รู้กี่ล้านคน โอ้ย เหนื่อย” “ดีแล้ว ดีกว่าไม่มีลูกค้า ตั้งใจทำงานนะ” “อื้อ จ้า ขอบใจมากน้า บ้ายบาย” “อื้อ บ้ายบาย” เด็กสาววางโทรศัพท์แล้วหันกลับไปดูทีวี ไม่นานก็ถอนหายใจเบาๆพลางคิดว่าจะทำอะไรดี ในบรรดากลุ่มเพื่อนดูเหมือนว่าปิดเทอมครั้งนี้เธอจะว่างที่สุด เพื่อนๆทุกคนมีงานมีธุระให้ทำ แต่เธอนอกจากนั่งเบื่อๆที่บ้าน ออกไปทานข้าวข้างนอกบ้าง เดินเล่นบ้าง ก็ดูเหมือนว่าจะไม่มีอะไรเป็นชิ้นเป็นอันทำสักอย่าง จะทำงานพิเศษพ่อแม่ก็ไม่ยอม แต่สำหรับตัวเธอนั้นคิดว่าการมีอะไรทำดีกว่าที่จะนั่งอยู่เฉยๆ ‘ติ๊งต่อง’ เด็กสาวนั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อยได้ไม่นาน จู่ๆเสียงกดกริ่งประตูหน้าบ้านก็ดังขึ้น เด็กสาวสะดุ้งตกใจเล็กน้อยก่อนจะลุกขึ้นและชะเง้อคอออกไปมองที่นอกหน้าต่าง เมื่อมองออกไปเธอก็เห็นว่าคนที่มากดกริ่งประตูหน้าบ้านของเธอนั้นคือชายหนุ่มคนเดียวกันกับชายหนุ่มเมื่อวานที่พาเธอออกไปเที่ยว เด็กสาวรีบวิ่งออกไปประตูรั้วหน้าบ้านก่อนจะทำคิ้วขมวดด้วยความสงสัย ก่อนจะถามออกไปด้วยความสงสัย “มีธุระอะไรเหรอคะ” “แหม ทักกันด้วยคำนี้เลยนะ พี่อยากจะมา มาไม่ได้เหรอ ต้องมีธุระเหรอถึงจะมาได้ แต่ก่อนตอนสมัยเด็กๆพี่ก็มาเล่นด้วยบ่อยๆ” ชายหนุ่มตอบ เด็กสาวเปิดปลดกลอนรั้วออกก่อนจะเปิดให้ชายหนุ่มเข้ามาในบริเวณบ้าน ชายหนุ่มเดินเข้ามาแล้วหันไปใส่กลอนให้ “ก็มาได้ มิ้นท์ก็ไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย” “เหรอ พี่ก็นึกว่าเจอกันแค่สองวัน จะเบื่อหน้าพี่เลยไม่อยากเจอแล้ว” ชายหนุ่ม เด็กสาวทำหน้าเหรอหราก่อนจะส่ายหัวหงึกๆเป็นเชิงปฏิเสธ “เปล่าๆ ไม่ใช่แบบนั้น” “เหรอ” ชายหนุ่มยิ้ม เด็กสาวมองหน้าชายหนุ่มสักพักก่อนจะถามต่อ “แล้วไม่ทำงานเหรอ” “หึ ไม่อ่ะ ขี้เกียจ” “เฮ้ย เป็นตำรวจแล้วขี้เกียจเนี่ยนะ” เด็กสาวตกใจทำตาโต ชายหนุ่มอมยิ้มนิดๆเมื่อเห็นท่าทางน่ารักน่าเอ็นดูนี้ “อือ” “เฮ้ยได้ไง อย่างนี้ประเทศชาติก็เสียหายดิ เดี๋ยวมิ้นท์จะฟ้องนายกเลยคอยดู้” “ฮ่าๆๆ ล้อเล่นๆ พี่ลางานแล้ว เลยว่าง” ชายหนุ่มหัวเราะก่อนจะเอ่ยความจริงให้เด็กสาวฟัง เด็กสาวทำหน้ามุ่ยก่อนจะเดินเข้าไปในบ้าน เธอดีใจอยู่หรอกที่ชายหนุ่มมาหาเธอถึงที่บ้าน แต่เขาชอบแกล้งอำเธอเหมือนเด็กๆบ่อยๆนี่ซิ เฮ้อ เธอยิ่งเชื่อคนง่ายอยู่ “โอ๋ๆ อย่าโกธรพี่น้า” ชายหนุ่มเดินตามง้อเด็กสาว เขาไม่ได้ตั้งใจจะทำให้เธอโกธรเลย เพียงแค่อยากจะแกล้งอำเล่นเฉยๆ เขารู้มาตั้งแต่สมัยก่อนแล้วว่าเด็กสาวเป็นคนเชื่อคนง่าย ใครพูดอะไรเชื่อหมด บางเรื่องแกล้งพูดเล่นก็เชื่อเป็นตุเป็นตะ กว่าจะรู้ว่าความจริงเป็นยังไงบางทีเป็นเดือน พอรู้แล้วก็มาโกธรเขาที่ไปแกล้งอำเธอ เขาเองชอบเด็กสาวตรงที่มีเสน่ห์ความใสซื่อบริสุทธิ์อยู่ในตัว และดูเหมือนว่าจนถึงตอนนี้ เสน่ห์ตรงนั้นก็ไม่เคยหายไปจากเด็กสาวเลยแม้แต่น้อย “เชอะ” เด็กสาวสะบัดหน้าก่อนจะเดินเข้าห้องโถง กดเร่งเสียงโทรทัศน์ให้ดังขึ้น ทำท่าทีไม่สนใจชายหนุ่ม “โอ๋ๆ ดีกันน้าๆ อย่างอนพี่เลยน้า เดี๋ยวพี่พาออกไปเที่ยวนะ” ชายหนุ่มพูดเสร็จ เด็กสาวก็หันขวับกลับไปมองทันที ชายหนุ่มยิ้มเมื่อเห็นว่าดูท่าเด็กสาวจะสนใจข้อเสนอของเค้าอยู่ “จริงเหรอ” เด็กสาวถามขึ้น ตอนนี้เธอกำลังเบื่อมาก เพื่อนก็ไม่ว่าง พ่อแม่ก็ไม่อยู่ ถ้าได้ออกไปเที่ยวเธออาจจะรู้สึกดีขึ้น “จริงสิ พี่เคยโกหกมิ้นท์ด้วยเหรอ” “ตลอดอ่ะ ตั้งแต่เด็ก จนโตแล้วก็ยังมีโกหกมิ้นท์อีก” เด็กสาวหน้ามุ่ยตอบ ถ้าใครที่จะโกหกเก่งที่สุดในโลก เธอก็ขอยกให้อดีตพี่ชายข้างบ้านคนนี้เลย ชอบโกหก ชอบอำเธออยู่ตลอดเวลา ....แต่เธอก็ชอบเขาตรงนิสัยขี้เล่นแบบนี้หล่ะ... “โอเคๆ พี่ไม่อำแล้ว ไปเที่ยวกันป่ะ” ชายหนุ่มพูด เด็กสาวยิ้มกว้างเมื่อรู้ว่าชายหนุ่มไม่ได้โกหกเธอเล่น “เย้ๆ ไปเที่ยวกัน” “แต่ว่าต้องเตรียมเสื้อผ้าไปด้วยนะ” ชายหนุ่มพูดขึ้นหลังจากเห็นเด็กสาวทำท่าดีใจเมื่อรู้ว่าเขาไม่ได้โกหก เด็กสาวหันหน้ามามองเขาด้วยความสงสัยก่อนจะถามขึ้น “ทำไมต้องเอาเสื้อผ้าไปด้วยอ่ะ” นั่นซิ แค่ออกไปเดินเล่นปกติไม่ใช่เหรอ ไม่ได้ไปค้างที่ไหนซักหน่อย “ก็พี่กำลังจะชวนไปเที่ยวอัมพวาไง” เมื่อจบคำพูดชายหนุ่ม เด็กสาวทำตาโตอย่างตกใจ “อัมพวา!” “ใช่ อัมพวา” “ไปไกลขนาดนั้นเลยเหรอ” เด็กสาวถามอย่างกังวล อัมพวานี่ไม่ได้อยู่ในกรุงเทพฯไม่ใช่เหรอ ชายหนุ่มยิ้มก่อนจะตอบคำถามของเด็กสาว “ไม่ไกลหรอก แค่สมุทราปราการเอง ขับรถแป็ปเดียวเอง” “แต่มิ้นท์ยังไม่ได้ขอพ่อกับแม่เลย” “ไม่เป็นไร พี่โทรไปขอพ่อกับมิ้นท์แล้ว” ชายหนุ่มพูด เด็กสาวทำตาโตตกใจอีกรอบ ชายหนุ่มหัวเราะเบาๆก็ท่าทางของเด็กสาว หน้าตาไม่เคยปิดบังความรู้สึกเลยสักครั้งซิน่า “พี่ตี้มีเบอร์พ่อแม่มิ้นท์ได้ไงอ่ะ” “ก็ขอท่านมาไง เมื่อวานนะ เบอร์มิ้นพี่ก็มีนะ นี่ไง” ชายหนุ่มโชว์โทรศัพท์ขึ้นให้เด็กสาวดู เด็กสาวรีบคว้าโทรศัพท์มาดูเพื่อความแน่ใจ ก่อนจะเห็นว่าเป็นเบอร์โทรศัพท์ของเธอจริงๆ “จริงๆด้วย เบอร์ของมิ้นท์จริงๆด้วย” ชายหนุ่มยิ้มตอบ เด็กสาวอมยิ้มด้วยความดีใจน้อยๆ พยายามจะไม่แสดงออกมาให้ชายหนุ่มเห็น เธอดีใจที่ชายหนุ่มมีเบอร์โทรศัพท์ของเธอ ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรก็ตามที่ชายหนุ่มมีเบอร์โทรศัพท์ของเธอ แค่นี้เธอก็มีความสุขแล้ว เด็กสาวค่อยๆเลื่อนรายชื่อดูเบอร์โทรศัพท์ต่างๆในโทรศัพท์มือถือของชายหนุ่ม แต่เมื่อเห็นรายชื่อของหญิงสาวคนหนึ่ง สีหน้าของเด็กสาวก็สลดลง จู่ๆก็เกิดอาการเจ็บแปล๊บขึ้นมาในหัวใจ Mean เธอจำได้ดีว่าลูกพี่ลูกน้องของเธอคนนี้สนิทกับชายหนุ่มมากแค่ไหน ถึงแม้วันเวลาจะผ่านมานานแล้ว แต่ทั้งคนก็ยังคงรักกันเหมือนเดิม ฟังการสนทนาจากวันก่อนที่เธอบังเอิญนั่งอยู่ในรถตอนที่ลูกพี่ลูกน้องของเธอคนนี้โทรมาก็รู้ดี ความสัมพันธ์ของทั้งสองคนไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงเลย เมื่อก่อนเคยรักกันยังไง ตอนนี้ก็ยังคงเป็นเช่นนั้น คงจะเหมือนกับความรักของเธอ เมื่อก่อนเคยรักชายหนุ่มมากเท่าใด ตอนนี้ก็ยังคงรักมากเท่านั้น หรือ...อาจจะมากกว่าเดิม “นี่พี่ตี้ เอ่อ....” เด็กสาวหันไปจะถามชายหนุ่มเกี่ยวกับเรื่องลูกพี่ลูกน้องของเธอที่เธอไม่ได้ติดต่อมานาน ไม่ใช่ว่าไม่อยากติดต่อ...แต่ไม่กล้าติดต่อต่างหากหล่ะ เพราะกลัวว่าจะต้องรับรู้เรื่องราวที่ต้องทำให้เสียใจไปมากกว่านี้ “อะไรเหรอ” ชายหนุ่มถาม เมื่อเห็นว่าจู่ๆเด็กสาวก็หยุดพูดแล้วทำหน้าลำบากใจ เด็กสาวมองหน้าชายหนุ่มก่อนจะถอนหายใจเบาๆแล้วส่งโทรศัพท์มือถือคืนให้ “ไม่มีอะไรหรอก ไปกี่วันเหรอ มิ้นท์จะขึ้นไปเก็บเสื้อผ้าหล่ะ” เด็กสาวยิ้มแล้วลุกขึ้น เตรียมตัวที่จะเดินขึ้นบ้านไปจัดกระเป๋าเดินทาง “อืม...พรุ่งนี้ก็กลับแล้ว” ชายหนุ่มตอบ “อืมได้ แต่พี่ตี้ไม่เป็นไรเหรอ เห็นลางานมาหลายวันแล้ว” “ไม่เป็นไรหรอก” “ลางานอะไรเยอะแยะจัง มีตำรวจที่ไหนเค้าลากัน” “ก็มีที่พี่นี่ไง แค่นี้เอง ลาได้ ไม่เป็นไรหรอก” ชายหนุ่มส่งยิ้มตอบ “รีบๆขึ้นไปจัดกระเป๋าเร็ว เดี๋ยวจะไม่ทัน” ชายหนุ่มพูดพลางยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดู เมื่อเห็นว่าตอนนี้เวลาล่วงเลยจนมาเกือบจะสิบเอ็ดโมงแล้ว กว่าจะขับรถไปถึงอัมพวาก็ราวๆสองชั่วโมง คงจะไปทันงานช่วงเย็นพอดี... “มีนัดอะไรหรือเปล่า” เด็กสาวถามขึ้นอย่าสงสัย ถ้าแค่ไปเที่ยวธรรมดาคงไม่ต้องห่วงเรื่องเวลาหรอก “ไม่มีอะไรหรอก เดี๋ยวไปถึงก็รู้เอง” ชายหนุ่มส่งยิ้มตอบ เด็กสาวทำหน้ายู่อย่างไม่พอใจ ชายหนุ่มหัวเราะเบาๆเมื่อเห็นท่าทางการแสดงออกของเด็กสาว ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าเธอกำลังขัดใจอยู่ แต่เขาเองก็แค่ส่งยิ้มกลับไปให้เธอ ไม่ได้พูดอะไรไปมากมายกว่านี้ เด็กสาวมองหน้าเค้นหาคำตอบอยู่สักพักกับชายหนุ่ม แต่ไม่นานก็ถอดใจ ในขณะที่กำลังจะเดินขึ้นบ้านไปจัดกระเป๋า เด็กสาวก็หันหน้ามามองชายหนุ่มอีกครั้งแล้วทำให้มุ่ยใส่ ชายหนุ่มหัวเราะอย่างชอบใจในการแสดงออกที่น่ารักของเด็กสาว มีคนเคยบอกไว้ว่า กาลเวลาทำให้คนเปลี่ยนไป แต่เขาว่ามันไม่จริงเลย เด็กสาวที่เขาเพิ่งจะนั่งคุยด้วยกันเมื่อกี้ ถึงแม้จะเป็นระยะเวลาหกปีแล้วที่ทั้งเขาและเธอไม่ได้เจอกัน แต่เมื่อกลับมาพบเจอกันอีกครั้ง เขาก็ไม่รู้สึกว่าเธอเปลี่ยนไป เด็กสาวยังคงเป็นคนเดิมในสมัยก่อน เด็กสาวตัวน้อยที่น่ารัก ร่าเริง ใสซื่อบริสุทธิ์ ทุกสิ่งทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม แต่อาจจะมีแค่เสียงเดียวที่เปลี่ยนไปก็คือในวันนี้เด็กตัวน้อยคนนั้นได้โตขึ้นมาเป็นสาวสวยน่ารัก น่าเอ็นดูและทะนุถนอม หลังจากนั้นไม่นาน เด็กสาวก็เดินลงมาจากชั้นบนของบ้าน มือข้างขวาถือกระเป๋าเดินทางขนาดเล็กลงมาด้วย เมื่อชายหนุ่มเห็นจึงเดินขึ้นบันไดไปช่วยเด็กสาวถือ แต่แรกเด็กสาวยึกยักไม่ยอมส่งกระเป๋าให้ชายหนุ่ม แต่ชายหนุ่มคะยั้นคะยอจะถือเองให้ได้ เด็กสาวใจอ่อนยอมส่งให้แต่โดยดี หลังจากนั้นชายหนุ่มจึงเดินถือไปที่รถมินิคูปเปอร์สีชมพูของเขาที่จอดอยู่หน้าบ้าน เปิดประตูและวางกระเป๋าลงบนไว้บนเบาะข้างหลังรถ เด็กสาวเดินไปยังห้องโถงเพื่อไปปิดโทรทัศน์ ก่อนจะเดินไปล็อคกลอนประตูหลังบ้านและเดินออกมาปิดประตูล็อคกลอนหน้าบ้านให้เรียบร้อย หลังจากนั้นจึงเดินไปขึ้นรถของชายหนุ่มที่จอดรออยู่หน้าบ้าน “ตอนสมัยที่ยังอยู่บ้านที่สมุทรปราการ ทุกวันเสาร์อาทิตย์มิ้นท์ก็ชอบอ้อนให้พ่อกับแม่พาไปเที่ยวอัมพวาบ่อยๆ” เด็กสาวพูดขึ้นหลังจากที่ขึ้นรถมาได้ไม่นาน เธอนึกถึงสมัยก่อนตอนเป็นเด็ก ที่ตัวเธอเองมักจะร้องอยากไปอัมพวาเกือบทุกอาทิตย์ และทุกครั้งที่ไป ชายหนุ่มอดีตพี่ชายข้างบ้านคนนี้ก็มักจะไปด้วย ถึงแม้จะเป็นความทรงจำที่นานมาแล้ว แต่ภาพในวันวานก็ยังคงฉายอยู่ในใจของเธอชัดเจน ภาพความทรงจำนี้มันทำให้เธอได้รู้ว่าตอนนั้นเธอมีความสุขมากขนาดไหน “ใช่ แล้วก็ร้องง๊องแง๊งจะกินไอ้นี่จะซื้อไอ้นู้นทุกรอบเลย ฮ่าๆๆ” ชายหนุ่มพูดแล้วหัวเราะร่วน เด็กหันมามองหน้าชายหนุ่มก่อนจะทำหน้ามุ่ยหันออกไปมองนอกกระจก ก่อนจะพูดด้วยเสียงอู้อี้เหมือนเด็กๆ “อะไรกัน มาล้อเค้า ก็ตอนนั้นเค้าเป็นเด็กนี่” “ตอนนี้ก็ยังเป็นเด็กนะ” ชายหนุ่มพูดอย่างอารมณ์ดี เด็กสาวหันมามองหน้าชายหนุ่มแว๊บหนึ่งก่อนจะมองออกไปนอกกระจกเหมือนเดิม “เด็กอะไร ปีนี้มิ้นท์ก็อายุ 18 ปีแล้วนะ”เด็กสาวพูดจบ ชายหนุ่มหัวเราะเล็กน้อยก่อนจะตอบกลับไป “โตแต่อายุนะซิ แต่ตัวยังเล็กเด็กน้อยเหมือนเดิมเลย ฮ่าๆๆ” พูดจบก็หัวเราะอีกรอบ เด็กสาวทำหน้ามุ่ยไม่พูดอะไรตอบได้แต่นั่งเงียบ ชายหนุ่มเองก็ไม่ได้พูดอะไรต่อเพราะกำลังตั้งใจอยู่กับการขับรถ ตอนนี้รถทั้งคันจึงตกอยู่ในสภาวะความเงียบ หลังจากนั้นไม่นานเด็กสาวที่จู่ๆก็รู้สึกว่าง่วงนอนจากความเงียบจึงผล็อยหลับไปอย่างไม่รู้สึกตัว ชายหนุ่มเมื่อเห็นว่าเด็กสาวหลับไปแล้วจึงจอดรถไว้ข้างทาง ก่อนที่จะปรับเบาะเอนไปข้างหลังเพื่อไม่ให้เด็กสาวตื่นขึ้นมารู้สึกเมื่อยหลังหรือเจ็บคอ แล้วจึงค่อยหันกลับมาเหยียบคันเร่งเพื่อเดินทางไปสู่อัมพวาต่อไป ยังมีต่อคะ จากคุณ : mollaly เขียนเมื่อ : 5 เม.ย. 55 12:06:00

ความคิดเห็นที่ 2 “มิ้นท์...มิ้นท์...ตื่นได้แล้ว ถึงอัมพวาแล้ว” “อื้ม....อื้อ....” เด็กสาวครางในลำคอ ชายหนุ่มมองเด็กสาวหลับด้วยความเอ็นดู จริงๆเขาเองก็ไม่อยากจะปลุกหรอกเพราะเห็นกำลังหลับสบายอยู่ แต่ว่าตอนนี้เขาขับรถมาถึงอัมพวาแล้ว จะไม่ปลุกก็คงจะไม่ได้ “มิ้นท์...มิ้นท์...ถึงอัมพวาแล้ว” ชายหนุ่มเอื้อมมือไปเขย่าแขนเด็กสาวเบาๆ เด็กสาวค่อยๆปรือตาขึ้นมาอย่างช้าๆ ดูเหมือนว่าเด็กสาวจะรู้สึกตัวแล้ว สักพักจึงยันตัวขึ้นมาจากเบาะนั่ง และมองไปรอบๆพร้อมกับกระพริบตาถี่ๆ “ถึงแล้วเหรอ” “อื้อ ถึงแล้ว ป่ะลงไปกันเถอะ เอาของไปเก็บกันก่อนแล้วค่อยเดินออกไปเที่ยว” ชายหนุ่มพูด เด็กสาวพนักหน้าเล็กน้อยก่อนจะเปิดประตูออกไป ชายหนุ่มเปิดประตูเบาะหลังเพื่อหยิบกระเป๋าเดินทางของเขาและของเด็กสาวออกมาจากรถ และเดินเข้าไปยังรีสอร์ทแห่งหนึ่งซึ่งรถจอดอยู่ไม่ไกล เด็กสาวเมื่อได้สติก็วิ่งตามชายหนุ่มเข้าไปทันที “โห พี่ตี้ ที่นี่สวยจังเลย” เด็กสาวพูดขึ้นแล้วมองไปยังรอบๆรีสอร์ทที่ประดับไปดาไปด้วยดอกกุหลาบสีสันต่างๆ “มีแต่ดอกกุหลาบเต็มไปหมดเลย” “ก็วันนี้เป็นวันพิเศษของรีสอร์ทแห่งนี้นี่” ชายหนุ่มตอบก่อนจะเดินไปที่เคาเตอร์ซึ่งตั้งอยู่ไม่ไกลจากทางเข้า เด็กสาวเดินตามชายหนุ่มไปยังเคาเตอร์ของรีสอร์ท ทำหน้าไม่เข้าใจ เธองงว่าชายหนุ่มรู้ได้ยังไงว่าวันนี้เป็นวันพิเศษของรีสอร์ท เหมือนชายหนุ่มจะรู้ว่าเธอคิดอะไร แต่ไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่ส่งยิ้มให้เท่านั้น “คุณปติกรณ์ใช่มั้ยคะ” พนักงานสาวพูดขึ้นและส่งยิ้มมาให้พวกเขาทั้งสองคน เด็กสาวมองไปด้านหลังของเคาเตอร์ เป็นผนังซึ่งมีรูปถ่ายที่ถูกใส่กรอบแขวนไว้มากมาย ส่วนมากบุคคลที่ถูกถ่ายมักจะเป็นดารานักร้องพิธีกรหรือไม่ก็คนในแวววงไอโซ นอกจากนี้ยังมีลายเซ็นเซ็นกำกับไว้บนภาพด้วย “ครับ” ชายหนุ่มตอบ พนักงานสาวส่งคีย์การ์ดมาให้ ชายหนุ่มหยิบก่อนจะเดินออกมาจากเคาเตอร์ เด็กสาวก้มหัวให้กับพนักงานสาวที่กำลังส่งยิ้มให้เธอก่อนจะเดินออกมา “ที่ด้านหลังเคาเตอร์มีแต่รูปคนดังทั้งนั้นเลย ที่นี่คงจะดังมากเลยเนอะ” “ดังซิ เป็นรีสอร์ทที่ดีที่สุดในอัมพวาเลย ถึงจะสร้างมาได้ไม่นานก็เถอะ” ชายหนุ่มตอบ เด็กสาวพยักหน้าเล็กน้อยเป็นเชิงเห็นด้วย ก่อนจะมองไปรอบๆรีสอร์ทอย่างจริงจังอีกรอบ ถึงแม้ตัวอาคารจะสร้างตัวอิฐแต่ก็เป็นรีสอร์ทที่ให้ความรู้สึกเป็นธรรมชาติมากกว่ารีสอร์ทอื่นๆทั่วไป โดยเฉพาะเมื่อมีดอกกุหลาบสีสันต่างๆประดับประปรายด้วยแล้วกลับให้ความรู้สึกเป็นธรรมชาติมากยิ่งขึ้น “ถึงห้องแล้ว” ชายหนุ่มวางกระเป๋าลงกับพื้น หยิบคีย์การ์ดขึ้นมาแตะที่ลูกบิดประตูก่อนที่ประตูจะถูกเปิดอัตโนมัติ เด็กสาววิ่งเข้าไปในห้องทันทีเมื่อเห็นว่าห้องถูกจัดตกแต่งไว้อย่างสวยงาม และเมื่อมองออกไปนอกกระจกหน้าต่างนั้นก็เห็นว่าเป็นไร่ดอกทานตะวัน เด็กสาวยิ้มกว้างเพราะดอกทานตะวันคือดอกไม้ที่เธอชอบที่สุดพอๆกับดอกกุหลาบ “ไง ห้องสวยไหม” ชายหนุ่มทักขึ้นหลังจากมองเด็กสาวชื่นชมห้องและทุ่มดอกไม้อย่างอารมณ์ดี “อื้อ สวยมากๆเลย” เด็กสาวตอบ ชายหนุ่มยิ้มน้อยๆ ก่อนจะส่งคีย์การ์ดใบเล็กให้เด็กสาว “นี่เป็นการ์ดห้องนอนของมิ้นท์นะ อยู่ทางด้านซ้าย ส่วนห้องนอนของพี่อยู่ทางด้านขวา” “อ๋อ ขอบคุณมากคะ” “เอาหล่ะ รีบไปอาบน้ำแต่งตัวเถอะ นี่ก็บ่ายโมงแล้ว งานเลี้ยงฉลองเริ่มตอนบ่ายสอง เดี๋ยวจะไม่ทัน” ชายหนุ่มพูด เด็กสาวทำหน้างง งานเลี้ยงฉลองอะไรกัน... “เอาเถอะ รีบๆไปอาบน้ำเถอะ อ๋อ รู้สึกว่าชุดของมิ้นท์จะมีคนเอามาวางบนเตียงในห้องไว้ให้แล้ว ใส่ชุดนั้นไปงานนะ” ชายหนุ่มพูด เด็กสาวยิ่งทำหน้างงมากกว่าเดิม มีชุดเตรียมไว้ให้แล้วด้วยเหรอ... “ไม่ต้องทำหน้างงเลย รีบๆไปอาบน้ำแต่งตัวเร็วๆ พี่ก็ต้องไปอาบน้ำแล้วเหมือนกัน” ชายหนุ่มพูดเสร็จก็หยิบคีย์การ์ดขึ้นมาเปิดประตูและเดินเข้าไปในห้องนอนของตนเองทันที เด็กสาวยังคงทำหน้างงเพราะไม่ได้รับคำตอบเช่นเคย แต่เมื่อได้เห็นชายหนุ่มเดินเข้าห้องของตัวเองไปแล้ว เธอจึงเดินกลับไปยังห้องของเธอก่อนจะแตะคีย์การ์ดที่ลูกบิดประตูและเดินเข้าห้องไป “พี่ตี้ ทำไมคนเยอะจัง” เด็กสาวมองไปรอบๆบริเวณหน้าห้องโถงของรีสอร์ทซึ่งตอนนี้มีคนมากมายกำลังพูดคุยกันอยู่ กว่าทั้งชายหนุ่มและเด็กสาวจะอาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็ปาเข้าไปเกือบบ่ายสอง เพราะชุดที่มีคนเตรียมมาให้เป็นชุดที่ใส่ยากอยู่พอสมควร เด็กสาวแค่มองปร๊าดเดียวก็รู้แล้วว่าวันนี้คงจะต้องมีงานอะไรสักอย่างแน่ แต่เธอไม่ได้คิดว่าคนมาร่วมงานจะเยอะแยะมากมายขนาดนี้ “ก็เป็นงานเลี้ยงฉลองแต่งงานนี่” “แต่งงาน!” เด็กสาวเผลออุทานเสียงดัง ชายหนุ่มหันมาส่งยิ้มให้เธอก่อนจะจับมือเธอเดินเข้าไปในห้องโถง เด็กสาวหน้าแดงขึ้นทันที ถึงแม้การจับมือครั้งนี้ชายหนุ่มจะตั้งใจหรือไม่ได้ตั้งใจก็ตาม แต่ว่าตอนนี้หัวใจของเธอกำลังเต้นแรง มันเต้นแรงมากจนจะหลุดมาข้างนอกให้ได้อยู่แล้ว เด็กสาวก้มหน้าลงหลบความอายที่เกิดขึ้นเพื่อปิดบังไม่ให้ชายหนุ่มเห็น “อ้าวไงตี้ กว่าจะมาได้นะ” เสียงหญิงสาวคนหนึ่งทักชายหนุ่มขึ้น เด็กสาวตอนนี้ที่กำลังก้มหน้ารู้สึกว่าเสียงนี้คุ้นหูเธอมาก เหมือนเคยได้ยินจากไหนมาก่อน และพอเธอเงยหน้าขึ้นเธอก็ต้องประหลาดใจเมื่อหญิงสาวที่เพิ่งจะทักชายหนุ่มไปก็คือ พี่มีน ลูกพี่ลูกน้องซึ่งแก่กว่าเธอหกปี เธอคงจะไม่รู้สึกประหลาดใจอย่างนี้ถ้าเกิดชุดที่หญิงสาวสวมใส่อยู่ไม่ใช่ชุดเจ้าสาวไทยโบราณ และมีชายหนุ่มหน้าตาหล่อแบบฝรั่งใส่ชุดเจ้าบ่าวไทยโบราณยืนอยู่ข้างๆหญิงสาว “ไงมีน ขอโทษทีนะที่มาสาย พอดีตอนเช้าแวะไปรับมิ้นท์มานะ” ชายหนุ่มตอบ หญิงสาวหยักหน้าเข้าใจก่อนจะหันมาทางเด็กสาวและส่งยิ้มให้ “น้องมิ้นท์ ไม่ได้เจอกันตั้งนาน สบายดีมั้ยจ๊ะ” เด็กสาวได้สติจึงรีบยกมือขึ้นพนมสวัสดีลูกพี่ลูกน้อง และก็ไม่ลืมที่จะสวัสดีชายหนุ่มหน้าฝรั่งด้วย ซึ่งชายหนุ่มหน้าฝรั่งเองก็ยกมือขึ้นมาพนม ก่อนจะสวัสดีเธอตอบ “เอ่อ...ก็....สบายดีคะ น...นี่พี่มีน...เอ่อ...แต่งงาน...แล้วเหรอคะ” “จ๊ะ เมื่อเช้าไปแต่งงานที่โบสถ์มา ตอนกลางวันก็มีเลี้ยงฉลองแต่งงานกันนะ อ้อ นี่ขอแนะนำนะจ๊ะ สามีพี่เอง ชื่อ แดนดริว เมคเกอร์ พี่กับเค้าไปเจอกันสมัยเรียนอังกฤษนะจ๊ะ” หญิงสาวยกมือขึ้นแนะนำชายหนุ่มฝรั่งข้างๆ เด็กสาวยกมือขึ้นพนมไหว้อีกครั้งเป็นมารยาท ชายหนุ่มฝรั่งเองก็ยกมือไหว้ตอบ หญิงสาวหัวเราะร่วนด้วยความชอบใจ ก่อนจะหันกลับไปคุยกับชายหนุ่มที่ยืนข้างๆเด็กสาว “ตี้ เดี๋ยวเราไปทักทายแขกคนอื่นๆก่อนนะ บ้ายบาย น้องมิ้นต์บ้ายบายจ๊ะ” หญิงสาวพูดจบก็เดินควงแขนกับชายหนุ่มฝรั่งที่เธอบอกว่าเป็นสามีเข้าไปทักทายแขกคนอื่นๆ เด็กสาวยังคงยืนนิ่งมองตามลูกพี่ลูกน้องของเธอเดินเข้าไปทักทายแขกคนอื่นๆ พี่มีนแต่งงานแล้ว...และแต่งงานกับฝรั่ง “ไง อึ้งหล่ะซิ เซอร์ไพรส์มั้ย” ชายหนุ่มหันมาถามเธอ เด็กสาวหันกลับไปทำหน้าตาเหลือเชื่อกับชายหนุ่มก่อนที่ชายหนุ่มจะหัวเราะร่วนเพราะหน้าตาของเด็กสาวตอนนี้ดูประหลาดใจสุดๆ “ฮ่าๆๆ พี่ไม่อยากบอกก่อนเพราะเดี๋ยวจะไม่เซอร์ไพรส์ยังไงหล่ะ” “แต่ว่าพี่ตี้ งานแต่งงานพี่มีน...ทำไมมิ้นท์ไม่รู้เลยหล่ะ พ่อแม่มิ้นท์ก็ไม่รู้ ไม่มีใครเคยบอกมิ้นท์เลย” “อันที่จริงเมื่อเช้าพ่อแม่ของมิ้นท์เค้ามาร่วมงานแต่งงานที่โบสถ์ไปแล้วหล่ะ แล้วตอนนี้ก็กลับกรุงเทพฯไปแล้ว” เด็กสาวทำตาโตมากกว่าเดิมขึ้นสองเท่า  หมายความว่าพ่อแม่ของเธอรู้แต่ไม่ยอมบอกเธอยังงั้นเหรอ... “พี่กับมีนไม่ให้พวกท่านบอกเองแหละ” ชายหนุ่มตอบอย่างรู้ทัน “เอ๋!” ตอนนี้เป็นเวลาเกือบหกโมงเย็น งานเลี้ยงฉลองแต่งงานได้ใกล้จะจบลงแล้ว เจ้าบ่าวและเจ้าสาวยืนขอบคุณแขกเหรื่อบนเวทีก่อนจะหอมแก้มกันอย่างมีความสุข เด็กสาวมองภาพเหล่านั้นด้วยความรู้สึกทั้งยินดี ประหลาดใจและอิจฉา เธอตบมือตามแขกคนอื่นๆ และหันไปส่งยิ้มให้กับชายหนุ่มที่ยืนข้างๆเธอ ถึงแม้เธอจะไม่รู้ว่าทำไมชายหนุ่มและหญิงสาวถึงไม่ยอมบอกเธอก่อนว่าหญิงสาวกำลังจะแต่งงาน...กับชายหนุ่มคนอื่น... พอครั้นเมื่อตอนที่เพิ่งรู้ความจริงเธอก็คะยั้นคะยอถามชายหนุ่มที่เดินทักทายแขกคนอื่นๆทั่วงาน แต่ชายหนุ่มก็ไม่ยอมตอบคำถามของเธอซักที และมีการชวนเธอนั่งลงกินข้าวอย่างอารมณ์ดี เธอเองก็เริ่มจะเหนื่อยที่จะถาม ประจวบกับมีญาติบางคนในงานมาทักทายเธอ เธอเองก็ยุ่งๆอยู่กับการพูดคุยกับญาติๆเหล่านี้ ดังนั้นจนถึงตอนนี้เธอเองก็ยังคงไม่ได้รับคำตอบ “พี่มีนคะ มิ้นท์ขอให้พี่มีนมีความสุขมากๆนะคะ” เด็กสาวอวยพรให้กับพี่สาวลูกพี่ลูกน้องเมื่องานเลี้ยงจบลง หญิงสาวส่งยิ้มมาให้น้องสาวลูกพี่ลูกน้องผู้เป็นที่รัก ก่อนจะคว้าตัวน้องสาวมากอดด้วยความคิดถึง ตลอดหกปีที่ผ่านมาเธอไม่มีโอกาสพบกับน้องสาวคนนี้เลย เมื่อวันที่ได้กลับมาพบกันอีกคือวันมงคล เธอเองก็ดีใจ “ขอบใจมากเลยนะ วันนี้พี่มีความสุขมากๆ ยังไงพี่ก็ขอให้มิ้นท์มีความสุขเช่นกันนะจ๊ะ” “ผมก็ขอบคุณมากครับ” ชายหนุ่มฝรั่งเอ่ยขอบคุณเด็กสาว เด็กสาวหันไปส่งยิ้มให้กับเขาก่อนที่จะผละออกมาเพื่อให้บรรดาแขกคนอื่นๆเข้ามาอวยพรพี่สาวของเธอบ้าง เด็กสาวเดินออกไปยังหน้าประตูห้องโถงซึ่งตอนนี้ชายหนุ่มได้ยืนรอเธออยู่ เด็กสาวส่งยิ้มน้อยๆไปให้เขาด้วยความสุขใจ เขายิ้มตอบและพยักหน้าเบาๆเป็นการเข้าใจ ก่อนที่ทั้งคู่จะเดินออกไปจากห้องโถงด้วยกัน “นี่ เราไปเดินเล่นกันที่ตลาดกันไหม” หลังจากเดินออกจากห้องโถงได้สักพัก ชายหนุ่มจึงเอ่ยชวนเด็กสาวไปเดินเล่นที่ตลาดอัมพวายามเย็น เด็กสาวพยักหน้าน้อยๆก่อนที่ทั้งสองจะเดินออกจากรีสอร์ทตรงไปยังตลาดซึ่งอยู่ไม่ไกล เมื่อไปถึงเด็กสาวก็ต้องแปลกใจเพราะคนไม่ได้เยอะมากมายอย่างที่เธอคิดเอาไว้ หรืออาจจะเป็นเพราะวันนี้เป็นวันธรรมดา และด้วยนักเรียนนักศึกษาภาคปกติตอนนี้ยังอยู่ในช่วงเวลาสอบ ยังไม่ถึงเวลาปิดเทอม ช่วงนี้จึงเป็นช่วงที่คนน้อยเป็นพิเศษ แต่ร้านรวงต่างๆยังเปิดกันอยู่ตามปกติ เด็กสาวเดินชมตลาดอัมพวาซึ่งตอนนี้เปิดไฟหลากหลายสีสันประดับประดาด้วยความรู้สึกสนุกสนาน “สนุกไหม” ชายหนุ่มถามขึ้นระหว่างการเดินชมตลาด จริงๆเขารู้อยู่แล้วว่าเด็กสาวสนุกหรือไม่สนุก เพราะเพียงแค่มองรอยยิ้มที่กำลังมีความสุขของเด็กสาว ก็พลันทำให้เขามีความสุขตามไปด้วย “อื้อ สนุกมากเลย” เด็กสาวตอบ แต่สายตายังคงมองไปรอบๆบริเวณตลาด มองของซื้อของขายด้วยความสนใจ แต่ในขณะที่เด็กสาวกำลังเพลิดเพลินกำลังการชมสิ่งของอยู่นั้น เธอก็คิดขึ้นมาได้ว่าชายหนุ่มยังไม่ได้ตอบคำถามของในงานเลี้ยงเลย เด็กสาวหยุดเดินเลยหันไปทำหน้าสงสัย “พี่ตี้ พี่ตี้ยังไม่ได้มิ้นท์เลยนะ” “หืม ตอบอะไรเหรอมิ้นท์” ถึงคราวชายหนุ่มทำหน้างงบ้าง “ก็เรื่องที่ว่าทำไมถึงไม่บอกมิ้นท์ว่าพี่มีนแต่งงาน” พอจบคำเด็ก ชายหนุ่มเผยยิ้มน้อยๆให้แก่เด็กสาว สายตาที่จ้องมองดูอ่อนโยนขึ้นนั้นทำให้จิตใจของเด็กสาวเต้นรัวและแรงขึ้นอย่างฉุดไม่อยู่ ถึงแม้ชายหนุ่มจะเคยยิ้มให้เธอมาแล้วหลายรอบ จ้องมองเธอมาแล้วหลายครั้ง จนถึงตอนนี้ตัวของเธอเองก็ยังคงไม่เคยชินกับสิ่งเหล่านี้ของเขา เธอยังรู้สึกตื่นเต้นและดีใจทุกครั้งที่เขาส่งมอบเหล่านี้มาให้ “อยากรู้จริงๆเหรอ” ชายหนุ่มถาม เด็กสาวพยักรัวเป็นเชิงว่าอยากรู้มาก “งั้นไปกันเถอะ” พูดจบชายหนุ่มก็จับมือของเด็กสาวเดินไปทันที เด็กสาวเดินตามแต่ใบหน้ากลับฉายแววสงสัย “ไปไหนเหรอ” “เดี๋ยวถึงก็รู้เอง” ชายหนุ่มพูดและหันมาส่งยิ้มให้ ไม่นานนักพวกเขาทั้งคนก็เดินกลับมาถึงรีสอร์ท เด็กสาวก็ต้องตกตะลึง เพราะแสงไฟยามค่ำคืนของรีสอร์ทมันช่างดูสวยงาม และยิ่งดูสวยมากขึ้นเมื่อตกกระทบลงกับดอกกุหลาบหลากหลายสีสันที่ประดับประดาอยู่รอบๆ มองเผินๆรีสอร์ทแห่งนี้เหมือนเป็นปราสาทขนาดย่อมในเทพนิยายที่ตอนเด็กๆเธอชอบอ่านอยู่บ่อยๆ “ว้าว สวยจังเลย” เด็กสาวพูด ชายหนุ่มหันมองเด็กสาว อมยิ้มน้อยๆก่อนจะจับมือเด็กสาวเดินอ้อมไปด้านหลัง “เอ๋ พี่ตี้ ไม่เข้าทางข้างหน้าเหรอ” เด็กสาวทำหน้าเหรอหรา มองสองข้างทางที่ตอนนี้ดูเหมือนจะมืดลงเรื่อยๆ ถึงแม้จะมีแสงไฟจากทางตัวรีสอร์ทส่องมาถึงบ้าง แต่มันก็น่ากลัวมากอยู่สำหรับเธอ ชายหนุ่มหันมาส่งยิ้มให้เธอแต่ไม่ได้ตอบอะไร ก่อนจะหันหน้ากลับไปต่อ ไม่นานนัก เด็กสาวก็เห็นแสงสีขาวจากหลอดนีออนที่อยู่ตรงด้านหน้า เธอชะเง้อคอมองอย่างสงสัย ก่อนที่ชายหนุ่มจะพาเดินทะลุออกมาทางด้านหลังรีสอร์ท ที่มีสระน้ำกวางใหญ่ และมีเรือนกระจกลูกๆตั้งอยู่ตรงริมฝั่ง “เอ๋ รีสอร์ทที่นี่มีเรือนกระจกแบบนี้ด้วยเหรอ” เด็กสาวมองไปรอบๆอย่างสงสัย แสงไฟจากเรือนกระจกส่องสว่างออกมาทำให้มองเห็นรอบๆบริเวณได้ชัดเจนกว่าปกติ มันดูเหมือนจะเป็นสถานที่ลึกลับ เพราะไม่มีคนอื่นเลยนอกเธอและเขาสองคน “ป่ะ เข้าไปข้างในกันเถอะ” ชายหนุ่มพูด ก่อนจะเดินนำหน้าไปยังเรือนกระจกที่ตั้งอยู่ไม่ไกล วินาทีแรกที่เด็กสาวเดินตามชายหนุ่มเข้าไป เด็กสาวก็ต้องตกตะลึง ก่อนจะหยุดและมองไปรอบๆด้วยความตื่นเต้น เพราะมองจากภายในจะเห็นเป็นกระจกมัวๆไม่ทันได้สังเกต แต่เข้ามาข้างในแล้ว มีแต่ดอกกุหลาบหลากหลายสีสันปลูกเรียงรายเต็มไปหมด “ว้าว สวยจังเลย มีแต่ดอกกุหลาบทั้งนั้นเลย” เด็กสาวเอ่ยขึ้น ชายหนุ่มเดินไปหยุดอยู่ตรงกลางห้อง ก่อนจะหันหลังกลับมาและส่งยิ้มให้เธอ เป็นรอยยิ้มที่ดูมีความหมายล้ำลึกมากเกินกว่าครั้งไหนๆ ตอนนี้เด็กสาวเลิกมองดอกกุหลาบแล้ว แต่กำลังมองหน้าชายหนุ่มด้วยหัวใจที่เต้นรัว เธอไม่เข้าใจว่าทำไมครั้งนี้เธอถึงได้ตื่นเต้นมากกว่าครั้งอื่นๆเป็นพิเศษ...ราวกับว่าจะมีเรื่องพิเศษเกิดขึ้น “สมัยก่อน มิ้นท์เคยบอกว่าพี่ว่ามิ้นท์อยากมีเรือนกระจกเป็นของตัวเองใช่ไหม” ชายหนุ่มเอ่ยถามขึ้น คำพูดของชายหนุ่มทำให้เด็กสาวนึกย้อนไปถึงสมัยเด็กที่เธอมักจะพูดกับชายหนุ่มบ่อยๆ “พี่ตี้ ดูสิ ดอกไม้สวยมากๆเลย” เด็กสาวกางหนังสือรวมรูปภาพดอกไม้ที่เธอเพิ่งจะซื้อมาจากร้านขายหนังสือหน้าโรงเรียนวันนี้เมื่อตอนเย็น ชายหนุ่มก้มลงมองตาม ก่อนจะถามขึ้น “มิ้นท์นี่ชอบดอกไม้จริงๆเลยนะ วันก่อนก็เห็นซื้อมาแล้วเล่มนึงนี่” “ก็แหม มันสวยจริงๆนี่นา” เด็กสาวตอบพลางยิ้มอย่างอารมณ์ดี ถึงเธอจะลิงทโมนกะโปโลยังไง แต่มีสิ่งเดียวที่ทำให้ดูเป็นผู้หญิงขึ้นมาบ้างก็คือดอกไม้ “จ้า แล้วมิ้นท์ชอบดอกอะไรมากที่สุดหล่ะ” ชายหนุ่มเอ่ยถามอีกครั้ง “มิ้นท์ชอบทุกชนิดเลย แต่ชอบมากที่สุดก็คือดอกทานตะวันกับดอกกุหลาบ” “อ้าว ทำไมหล่ะ” “เพราะว่ามิ้นท์ชอบคำหมายของมันทั้งสอง” “อ้าว แค่นี้เนี่ยนะ” “ใช่” เด็กสาวหยักหน้าตอบ “ความหมายของมันทั้งสองนะดีมากเลยนะ พี่ตี้โตแล้วไม่รู้เหรอไง” “ก็พี่เป็นผู้ชายนี่” ชายหนุ่มตอบ เด็กสาวมองหน้าพี่ชายข้างบ้านสักพักก่อนจะส่ายหน้าเบาๆ หลังจากนั้นก็ก้มลงอ่านหนังสือต่ออย่างอารมณ์ดี “ถ้ามิ้นท์โตขึ้น มิ้นท์อยากจะมีเรือนกระจกเอาไว้ปลูกดอกไม้ของตัวเองจังเลย” “เหรอ ขนาดนั้นเลย” “อื้อ ใช่ คอยดูนะ มิ้นท์จะปลูกดอกกุหลาบให้เต็มเลย แล้วก็จะทำแปลงปลูกดอกทานตะวันให้สวยงามเลย” จู่ๆเด็กสาวก็นึกถึงไร่ดอกทานตะวันที่ตั้งอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากห้องนอนของเธอ เป็นไร่ที่ถ้ามองออกจากหน้าต่างไปจะสวยงามมาก แต่เธอก็เพิ่งนึกขึ้นมาได้ว่าถ้าพูดถึงนำเอามาปลูกในรีสอร์ท ก็ดูจะเป็นการกินพื้นที่ไปหน่อย เพราะดอกทานตะวัน ยิ่งปลูกรวมกันเยอะๆก็ยิ่งสวย ดังนั้นอาจจะกินพื้นที่มากกว่าดอกไม้อื่นๆ อย่างนี้มันดูแปลกอยู่ “ดอกทานตะวัน หมายถึง รักของฉันมั่นคงและภักดีต่อเธอเสมอ ดุจดั่งทานตะวันที่ไม่เคยหันมองผู้ใดนอกจากดวงอาทิตย์” ชายหนุ่มพูดขึ้น หัวใจของเด็กสาวเต้นระรัว เขาช่างพูดตรงกับหัวใจของเธอตอนนี้เสียเหลือเกิน รักที่มั่นคง...เปรียบได้ดั่งความรักของเธอที่มีให้เขา วันแรกรักยังไง จนถึงตอนนี้ก็ยังคงรักอยู่อย่างนั้น รักที่ไม่เคยเปลี่ยนแปลงแบ่งปันไปให้ผู้ใด... “ส่วนดอกกุหลาบ หลากสีสัน ก็หลากความหมาย” ชายหนุ่มพูดค้างไว้ ก่อนจะเดินไปยังมุมห้อง หยิบกรรไกรขึ้นมาตัดดอกกุหลาบสีม่วงดอกหนึ่ง ก่อนจะหันไปมองเด็กสาว “ดอกกุหลาบสีม่วง หมายถึง รักแรกพบ...” “..........” “ดอกสีหลาบตูมสีขาว หมายถึง ช่างไร้เดียงสาและน่าทะนุถนอม” “..........” “ดอกกุหลาบสีแดง หมายถึง ความปรารถนา” “..........” “ดอกกุหลาบสีแดงเข้ม หมายถึง เธอช่างมีเสน่ห์ งดงามเหลือเกิน” ชายหนุ่มค่อยๆเดินตัดดอกกุหลาบสีทีละสี ก่อนจะบรรยายความหมายของดอกกุหลาบแต่ละสีนั้นให้แก่เด็กสาว เขาไม่เคยสนใจความหมายของดอกไม้เป็นพิเศษเลย จนกระทั่งเมื่อหกปีก่อน ที่เขาได้แยกจากเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆจอมซนคนหนึ่งไปเรียนต่อปริญญาตรีที่อังกฤษ... “ก่อนที่พี่จะตัดสินใจไปเรียนต่อที่อังกฤษ พี่รู้นะว่ามิ้นท์คิดยังไงกับพี่...” เด็กสาวตัวชา เมื่อได้ฟังชายหนุ่มพูด ชายหนุ่มรู้...ชายหนุ่มรู้มาตลอด...แต่ทำไมหล่ะ... “พี่ตี้......” “ตอนนั้นพี่ก็คิดกับมิ้นท์แค่ว่าน้องสาวข้างบ้านคนหนึ่ง พี่ลำบากใจมาก คิดว่าถ้ายังอยู่ใกล้ๆมิ้นท์ ทั้งพี่และมิ้นท์อาจจะต้องตกอยู่ในสภาวะลำบากด้วยกันทั้งคู่” ถึงตอนนี้ น้ำตาค่อยๆรื้อขึ้นมาในดวงตาของเด็กสาว มันช่างเป็นความจริงที่เจ็บปวดใจเสียจริง...ถ้าเป็นแต่ก่อน เธอคงจะร้องไห้เสียใจฟูมฟายแล้วเป็นแน่ แต่ตอนนี้เธอโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว จึงรู้จักเก็บคำพูดและความคิดเอาไว้ข้างใน “พอดีกับที่มีนเค้าชวนไปเรียนต่อที่อังกฤษ พี่ก็เลยไป พี่มารู้ตอนหลังว่ามีนเค้าเองก็รู้ว่ามิ้นท์รู้สึกยังไงกับพี่และพี่รู้สึกยังไงกับมิ้นท์ เค้ากลัวว่าน้องสาวของเค้าจะเสียใจ เลยให้พี่ไปไกลๆทางน้องสาวเค้า ฮ่าๆๆ” “แต่ว่า...การไปเรียนต่อที่อังกฤษ ทำให้พี่ได้รู้ใจตัวเอง...ว่าจริงๆแล้วพี่คิดยังไงกับมิ้นท์” เด็กสาวมือสั่น หัวใจเต้นรัว มองดูชายหนุ่มที่กำลังเดินเข้ามาหาเธอ น้ำตาที่รื้อขึ้นมา จู่ๆก็หลั่งไหลสู่แก้มนวลอย่างช้าๆ ชายหนุ่มยิ้มน้อยๆก่อนจะใช้มือซ้ายถือดอกกุหลาบ และมือขวาหยิบผ้าเช็ดหน้าที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงออกมาเช็ดให้กับเด็กสาว “พี่คิดถึงมิ้นท์มาก จะทำอะไรพี่ก็นึกถึงมิ้นท์ เคยคิดถึงจนอยากจะบินกลับไทยมาหา แต่ก็ไม่กล้า พี่ก็แปลกใจตัวเองอยู่เหมือนกันว่าทำไมถึงได้คิดถึงน้องสาวข้างบ้านจอมลิงทโมนอยู่ได้นะ แล้วพี่ชอบมิ้นท์จริงๆหรือเปล่า หรือจะเป็นแค่เพียงอารมณ์เหงาชั่ววูบเท่านั้น...” “พี่นึกถึงตั้งแต่วันแรกที่ได้เจอมิ้นท์ ทุกครั้งที่เล่นด้วยกัน เที่ยวด้วยกัน ทำกิจกรรมต่างๆด้วยกัน มิ้นท์ค่อยๆเอาความเป็นตัวของตัวเอง ส่งเข้ามาในใจของพี่...” ชายหนุ่มพูดจบก็ยื่นดอกกุหลาบสีดอกต่างสีและต่างความหมายให้กับเด็กสาวรับไว้ รักแรกพบ ไร้เดียงสา ปรารถนา เสน่ห์ที่งดงาม เด็กรับและก้มลงมองดอกกุหลาบสีสันต่างๆ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองชายหนุ่มอีกรอบ “มันคงจะเป็นตั้งแต่แรกพบ...ที่ได้รัก...เพราะเธอนั้นดูไร้เดียงสาและน่าทะนุถนอม เสน่ห์ที่งดงามเกินกว่าใครคนอื่นจะมีได้นั้น เป็นความปรารถนาที่พี่ใฝ่ฝันมาตลอด” “.........” “พี่รักมิ้นท์นะ” “.........” “พี่เรียนจบกลับไทยมาทำงาน พี่ก็ยังไม่กล้าพอที่จะเข้าไปหามิ้นท์ ถึงแม้พี่จะรู้ดีว่ามิ้นท์ก็รักพี่ แต่ว่าเวลาสี่ปี อาจจะทำให้หัวใจของมิ้นท์เปลี่ยนไป” “พี่คิดว่า ถ้าเกิดฟ้ายังคงเห็นถึงความรักของพี่ และมิ้นท์เองก็ยังคงรักพี่ สักวันนึงคงจะมีความบังเอิญ ที่ทำให้เราสองคนได้มารักกันแน่ๆ” “พี่ตี้” “มิ้นท์ เป็นแฟนกับพี่นะ” ชายหนุ่มเอ่ยขึ้น ตอนนี้หัวใจของเด็กสาวสั่นระรัวสั่นไหวไปหมด เธอไม่เคยคิดไม่เคยฝันมาก่อนว่าจะได้ยินประโยคนี้จากชายหนุ่ม มันดูเหมือนความฝัน เหมือนดั่งเธอกำลังอยู่ในโลกเทพนิยาย สมัยก่อนเธอเคยคิดว่าเทพนิยายก็คือเทพนิยาย ไม่มีวันเป็นจริงได้ แต่ ณ ตอนนี้ เทพนิยายก็คือตัวของเธอเอง “พี่ตี้พูดจริงเหรอ” “ฮ่าๆๆ อันนี้พี่ไม่นับเป็นคำตอบนะ” “ก็พี่ตี้ชอบแกล้งอำมิ้นท์ตลอดเลย” เด็กทำตอบหน้ามุ่ย  ชายหนุ่มหัวเราะขำๆเมื่อได้ยินคำตอบของเด็กสาว “พี่รักมิ้น มิ้นท์เป็นแฟนกับพี่นะ” ชายหนุ่มพูดอีกครั้ง ก่อนจะคุกเข่าลง เอื้อมมือข้างขวาคว้ามือซ้ายของเด็กสาวมาจูบ เด็กสาวมองการกระทำนั้นด้วยความเขินอาย ก่อนจะเดินไปวางดอกไม้ลงบนโต๊ะที่วางอยู่มุมห้อง และหยิบกรรไกรตัดดอกไม้ที่วางอยู่ขึ้นมา ชายหนุ่มลุกขึ้นมองเด็กสาวด้วยความไม่เข้าใจ เด็กสาวกำลังคิดอะไรอยู่กันนะ “ภาษารักผ่านดอกไม้ มันเป็นสิ่งแรกที่มิ้นท์พยายามจะสื่อผ่านบอกพี่ตั้งแต่สมัยก่อนแล้ว ดอกทานตะวันเอย ดอกกุหลาบเอย” เด็กสาวพูดก่อนจะหันมามองหน้าชายหนุ่ม หลังจากนั้น เด็กสาวก็เดินตรงไปยังมุมห้อง ตัดดอกกุหลาบสีดอกหนึ่งออกจากต้น ก่อนจะเดินกลับมาและยื่นให้ชายหนุ่ม “ดอกกุหลาบสีส้ม หมายถึง ฉันยังรักเธอเหมือนเดิม” ชายหนุ่มยิ้มกว้าง เขารู้แล้วว่าเธอหมายความว่าอย่างไร บทพูดแห่งรักที่สื่อผ่านภาษาดอกไม้ ได้ส่งตรงไปยังทั้งใจของเธอและเขา ลึกซึ้งและให้ความอบอุ่นยิ่งกว่าการให้เพชรนิลจินดาใดๆ ชายหนุ่มเอื้อมมือไปรับดอกกุหลาบสีส้มที่เด็กสาวยื่นมาให้ ก่อนจะคว้าตัวเด็กสาวมากอดตาม “ขอบคุณมิ้นท์ที่ยังให้โอกาสพี่นะ” เด็กสาวไม่ได้พูดอะไร เพียงแต่ยิ้มและกอดชายหนุ่มตอบอย่างมีความสุข จบคะ เป็นเรื่องสั้นที่ยาวพอสมควร(ฮา) แต่จะมีตอนพิเศษต่อ เป็นเรื่องราวสั้นๆที่คุณหยินมีส่วนมาเกี่ยวข้องด้วย อิอิ จากคุณ : เด็กน้อยMN (mollaly) เขียนเมื่อ : 5 เม.ย. 55 12:18:45

ความคิดเห็นที่ 3 ให้กุหลาบทุกสีเลย จากคุณ : ห้าสิบป่าย เขียนเมื่อ : วันจักรี 55 17:10:51