Defeated by your love SP : เรื่องราวระหว่างนั้น...I will tell you I love you by...แผนรัก แผนลับ แผนร้าย

สวัสดีคะ ตอนพิเศษตอนนี้อันที่จริงก็คือเรื่องที่ต่อกันนั้นเองคะ เพียงแต่ว่าที่ตั้งเป็นตอนพิเศษเพราะเป็นเรื่องราวที่เกิดขึ้นหลังจากที่ทั้งสองคนเป็นแฟนกันแล้ว และมินตราก็ได้รับรู้ความจริงจากปติกรณ์ ถึงเรื่องราวที่ผ่านมาด้วยคะ



ตอนนี้มีคุณหยินโผล่มาด้วยคะ



I will tell you I love you by… ตอนพิเศษ แผนรัก แผนลับ แผนร้าย








“เอ้อพี่ตี้ สรุปพี่ตี้ก็ยังไม่ได้บอกมิ้นท์เลยนะว่าทำไมถึงไม่ยอมบอกมิ้นท์เรื่องงานแต่งพี่มีนก่อน” เหมือนเด็กสาวจะเพิ่งนึกขึ้นได้ จึงหันไปถามชายหนุ่มที่เดินจูงมืออยู่ข้างๆอย่างสงสัย


ตอนนี้พวกเขาทั้งสองคนเดินกลับเข้ามาในรีสอร์ทแล้วและกำลังมุ่งหน้าตรงไปยังห้องรับประทานอาหาร ชายหนุ่มทำหน้าเหมือนกำลังชั่งใจอะไรบางอย่างอยู่ แต่ไม่นานก็ถอนหายใจ ก่อนจะหยุดเดินยังตรงห้องโถงของรีสอร์ท


“คือมิ้นท์ พี่มีเรื่องจะบอก คือว่าอันที่จริงแล้ว....”


“ท่าน ประ ธาน คะ!” จู่ๆเสียงเรียกเย็นๆของหญิงสาวคนหนึ่งดังขึ้นมาจากมุมห้องโถง เด็กสาวหันหน้าไปมองตามเสียงเรียกนั้น ก็เห็นหญิงสาวใส่แว่นคนหนึ่งกำลังยืนกอดอกมองมาที่พวกเขาทั้งคู่ด้วยใบหน้าที่ดูเหมือนจะโกธรอยู่ หญิงสาวคนนี้แต่งชุดเหมือนชุดพนักงานออฟฟิศทั่วไป ผมตรงสั้นประบ่า ช่างดูเข้ากับใบหน้าของหล่อน เด็กสาวมองหญิงสาวด้วยความสงสัย เมื่อกี้หญิงสาวออฟฟิศคนนี้เรียกใครว่าท่านประธานนะ


“ท่านประธานคะ แอบมาอู้งานอยู่ที่นี่เอง ดิฉันตามหาตัวซะแทบแย่!” เมื่อหญิงสาวพูดจบก็เดินตรงมายังชายหนุ่มกับเด็กสาว ชายหนุ่มถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะหันหน้าไปส่งยิ้มให้กับหญิงสาวแหยๆ


“แหะๆ โทษทีครับคุณเหยิน”


“หยินคะ!”


“ครับคุณหยิน พอดีวันนี้ผมมีธุระนิดหน่อยนะครับ” ชายหนุ่มพูดพลางส่งยิ้มแหยๆเหมือนกับเด็กถูกจับได้ว่าทำความผิด เด็กสาวฟังการสนทนาอย่างไม่เข้าใจ ประธาน...อู้งาน... อะไรกันนะ


“เอ่อ ขอโทษนะคะ มีเรื่องอะไรกันเหรอคะ มิ้นท์ไม่เข้าใจ” เด็กสาวถามขึ้นอย่างสงสัย ชายหนุ่มหันมามองเด็กสาวแว๊บหนึ่งก่อนจะถอนหายใจเบาๆ


“คือว่ายังงี้นะมิ้นท์ คือพี่จริงๆแล้ว...”


“สวัสดีคะ ยินดีที่ได้รู้จักคะ ดิฉันชื่อญิณรา เป็นเลขาของคุณปติกรณ์คะ คุณคงจะเป็นคุณมินตรา วรติชากรณ์ใช่มั้ยคะ” หญิงสาวที่อ้างตัวว่าเป็นเลขาฯขอชายหนุ่มพูดขึ้นก่อนจะส่งยิ้มอย่างเป็นมิตรให้ เด็กสาวทำหน้าเหรอหราสักพักก่อนจะโค้งศีรษะเบาๆเป็นการทักทาย


“ตอนประธานเซ็นเอกสาร ถ้าเหม่อๆจะเห็นประธานเขียนชื่อคุณลงบนกระดาษเอกสารบ่อยๆ ดิฉันต้องเอาไปนั่งพิมพ์ใหม่บ่อยๆตั้งหลายรอบ เลยคิดว่าคุณคงจะเป็นคนพิเศษของท่านประธานแน่ๆ” จบคำหญิงสาว เด็กสาวหันไปส่งสายตาให้ชายหนุ่มด้วยความสงสัย หมายความว่าอะไรกัน


“ประธาน พี่ตี้เนี่ยเหรอคะ” เด็กสาวทำมือชี้ไปที่ชายหนุ่มอย่างสงสัย


“ใช่คะ ประธาน” หญิงสาวตอบอย่างมั่นใจ “คุณปติกรณ์ ประธานรุ่นที่สองของบริษัท xxx แถมยังเป็นเจ้าของรีสอร์ทที่นี่ด้วยนะคะ” เด็กสาวตกใจเมื่อได้รู้ความจริง ก่อนจะหันไปส่งสายตาอาฆาตให้กับชายหนุ่มที่ตอนนี้หน้าซีดเป็นไก่ต้มไปแล้ว


“ไหนว่าเป็นตำรวจไง” เด็กสาวพูดด้วยเสียงโกธร ชายหนุ่มเหงื่อตก หญิงสาวทำหน้างงไม่เข้าใจ


“ตำรวจ ประธานไปเป็นตำรวจตั้งแต่เมื่อไหร่กัน จะมีก็แค่วันก่อนที่ไปทำงานร่วมงานกับตำรวจเลยจำเป็นต้องใส่ชุดฟอร์มตำรวจไปร่วมพิธีด้วย แล้วพอช่วงบ่ายก็หายไปไหนก็ไม่รู้ ไม่ยอมเข้าบริษัทเลย” หญิงสาวพูดขึ้น เด็กสาวนึกไปถึงวันแรกที่เจอชายหนุ่ม ตอนนั้นชายหนุ่มแต่งตัวเป็นตำรวจ...


“คุณเหยิน เอ้ย คุณหยินครับ มีธุระอะไรกับผมหรือเปล่าครับ” ชายหนุ่มเอ่ยขึ้น ดูเหมือนว่าลางร้ายกำลังมาเยือนยังไงก็ไม่รู้


“มีแน่คะ มีแน่ๆ ประธานแอบโดดงานไม่บอกไม่กล่าวหยินได้ยังไงคะ มีเอกสารด่วนตั้งเยอะที่ประธานต้องเซ็นต้องอนุมัติ นี่ประธานไม่อยู่ แล้วใครจะเซ็นจะอนุมัติล่ะคะ”


“โธ่คุณหยิน รองประธานก็มี ไอ้พัตทำไมไม่ให้เซ็นไปก่อนหล่ะ” ชายหนุ่มกล่าวถึงลูกพี่ลูกน้องของตนเอง พัฒนาอายุเท่ากับเขา เรียนจบด้านบริหารธุรกิจเกียรตินิยมอันดับหนึ่งที่อเมริกา กลับมาทำงานในบริษัทพร้อมๆกับเขา ความสามารถเองก็ไม่ใช่น้อยๆ


“ก็คุณรองประธานเนี่ยหล่ะคะที่เรื่องมาก หยินจะให้เซ็นก็ไม่ยอมเซ็น ยังไงแกก็ไม่ยอมเซ็นให้หยิน หยินถึงต้องตามหาตัวประธานให้วุ่นแล้วถ่อมาถึงนี่ยังไงหล่ะคะ”


“ฮ่าๆๆ” ชายหนุ่มหัวเราะร่วน พัฒนาเป็นคนเก่ง แต่ก็ขี้เล่นเหมือนกับเขาเป๊ะ โดยเฉพาะกับเลขาฯของเขา พัฒนาชอบทั้งอำทำแกล้ง เขาเองก็ไม่ใช่จะมองไม่ออกว่าพัฒนาคิดยังไงกับเลาฯของเขา


“มิ้นท์กลับห้องก่อนนะคะ” จู่ๆเด็กสาวก็รีบเดินออกจากห้องโถงตรงไปยังทางห้องนอนของตนเองทันที ชายหนุ่มที่เห็นว่าท่าจะไม่ดีจึงบอกลาเลขาฯสาวก่อนจะวิ่งตามเด็กสาวไป


“เดี๋ยวก่อนคะประธาน แล้วเรื่องเอกสารจะเอายังไงคะเนี่ย” หญิงสาวตะโกนถามเมื่อเห็นว่าประธานหนุ่มจู่ๆก็วิ่งออกไป เธอก็ฉลาดพอจะเข้าใจสถานการณ์ของประธานดี แต่เอกสารที่ต้องใช้นี่หล่ะจะให้เธอทำยังไง


“พรุ่งนี้ตอนดึกๆผมจะกลับกรุงเทพฯ คุณหยินรอหน่อยหล่ะกัน” ชายหันมาหนุ่มตะโกนตอบ


“พรุ่งนี้ก็ไม่ทันแล้วนะคะประธาน”


“ไม่ทันก็ไม่ต้องเอาแล้ว ผมรีบ ไปหล่ะ บ้ายบาย” จบคำชายหนุ่มเร่งฝีเท้าก่อนจะวิ่งหายไป หญิงสาวกุมขมับก่อนจะถอยหายใจเฮือกใหญ่ สงสัยจะต้องตีรถกลับกรุงเพทฯ ไปขอร้องให้ชายหนุ่มอีกคนซึ่งมีตำแหน่งเป็นรองประธานยอมเซ็นให้เธอซะแล้ว เฮ้อ ซวยจริงๆเลยเธอเนี่ย ทั้งประธานและรองประธานของบริษัทนี้ทำให้เธอปวดหัวไม่เคยเว้นแต่ละวัน ไม่น่ามาสมัครทำงานที่นี่เพราะเห็นแก่เงินเดือนเลยให้ตายซิ






‘ปังๆๆๆ’ เสียงเคาะประตูรัวมาจากหน้าห้องนอน เด็กสาวหันไปมองก่อนจะทำทีเป็นไม่สนใจ เธอนั่งลงบนเตียงก่อนจะถอดรองเท้าออกทีละข้างอย่างอารมณ์เสีย


“มิ้นท์ มิ้นท์ เปิดประตูให้พี่หน่อย มิ้นท์ ฟังพี่อธิบายก่อน มิ้นท์” เสียงชายหนุ่มดังขึ้นจากด้านนอกห้องรับแขก หญิงสาวทำทีเป็นไม่สนใจ ก่อนจะเดินไปยังโต๊ะเครื่องเพื่อหยิบหวีขึ้นมาหวีผม


“ได้มิ้นท์ ไม่ยอมเปิดดีๆใช่มั้ย ได้ แล้วอย่าหาว่าพี่ไม่แฟร์นะ” หญิงสาวคิ้วขมวดหันไปมองยังประตู ไม่เข้าใจกับความหมายที่ชายหนุ่มพูด แต่ไม่นานก็มี ‘ติ๊ด’ ของคีย์การ์ดดังขึ้น ก่อนประตูห้องนอนเด็กสาวจะถูกเปิดขึ้น


“เฮ้ย พี่ตี้เข้ามาในห้องมิ้นท์ได้ไง” เด็กสาวโวยวาย ก่อนจะวิ่งเข้าดันชายหนุ่มออกไปจากห้อง แต่มีหรือแรงของเด็กสาวจะสู้ชายหนุ่มได้


“เมื่อกี้ก็ได้ยินชัดแล้วไม่ใช่เหรอ ว่าพี่เป็นเจ้าของรีสอร์ทที่นี่ คีย์การ์ดทุกห้องของที่นี่พี่มีหมดหล่ะ” ชายหนุ่มพูดแล้วยิ้มอย่างมีเลศนัย เด็กสาวมองหน้าชายหนุ่มอย่างโกธรๆ


“พี่ตี้ขี้โกงนี่นา”


“เมื่อกี้พี่ก็บอกแล้วไงว่าอย่ามาหาว่าพี่ไม่แฟร์นะ” ชายหนุ่มพูด เด็กสาวทำหน้ามุ่ยก่อนจะหันไปมองทางอื่น ชายหนุ่มรู้ดีว่าเด็กสาวกำลังไม่พอใจเขาเป็นอย่างมากเรื่องที่ไม่ได้บอกความจริงเกี่ยวกับอาชีพของเขา


“พี่รู้นะว่ามิ้นท์โกธรอะไรพี่ แต่พี่ไม่ได้ตั้งใจจะโกหกมิ้นท์นะ แต่สถานการณ์มันพาไปเฉยๆ”


“สถานการณ์พาไปอะไรหล่ะห๊ะ”


“ก็มิ้นท์บอกว่าพี่เป็นตำรวจ พี่ก็เลยเออๆออๆไปตามน้ำ สนุกดี” ชายหนุ่มตอบก่อนจะหัวเราะเบาเมื่อนึกถึงตอนที่แฟนสาวของเธอขู่เขาว่าจะเขียนจดหมายส่งไปฟ้องนายกว่าเขาแอบอู้งาน


“สรุปคือมิ้นท์ผิด” เด็กสาวถามกลับ ชายหนุ่มรีบยกมือขึ้นปฏิเสธเมื่อดูว่าเรื่องชักจะไปกันใหญ่


“เฮ้ย เปล่าๆ ไม่ใช่แบบนั้น มิ้นท์ฟังพี่ก่อน คือวันนั้นพี่ผิดเองที่ไม่ยอมบอกความจริงมิ้นท์ พี่ขอโทษ นะนะ อย่าโกรธพี่เลยนะ” ชายหนุ่มพูดออดอ้อนอย่าน่ารักพลางบีบแขนของเธอเล่น หญิงสาวมองด้วยหางตาก่อนจะอมยิ้มน้อยๆ อันที่จริงเธอก็ไม่ได้โกรธอะไรชายหนุ่มมากหรอก เพราะไม่ว่าเข้าจะทำงานที่ไหน อาชีพอะไร เธอก็ยังรักเขาเหมือนเดิม


“โอเคๆ มิ้นท์ไม่โกรธก็ได้ แต่แอบโดดงานมาแบบนี้ มันไม่ดีรู้มั้ย วันหลังห้ามโดดอีกนะ”


“เย้ คร้าบพ้ม ทราบแล้วครับ ฮ่ะๆๆ” ชายหนุ่มยกมือขึ้นทำท่าวันทยหัตถ์ก่อนจะหัวเราะเบาๆ


“หัวเราอะไร” เด็กสาวหันไปถามชายหนุ่มแล้วตีแขนเบาๆ ชายหนุ่มสะดุ้งเล็กน้อย แต่ไม่ใช่เพราะความเจ็บ แต่เป็นเพราะความรักต่างหาก


“พี่ว่า คุณหยินเค้าคงจะชินแล้วหล่ะ เพราะจริงๆพี่ก็โดดงานบ่อยมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว”


“นี่ ทำไมถึงทำตัวแบบนี้เนี่ย” เด็กสาวตีไปที่แขนของชายหนุ่มอีกรอบ ชายหนุ่มหัวเราะอย่างขำๆ ก่อนจะดึงแขนของเด็กสาวให้นั่งลงบนเตียง ส่วนชายหนุ่มเองก็นั่งข้างๆ


“ก็นี่แหละคือเหตุผลที่พี่ให้มีนบอกพ่อกับแม่ของมิ้นท์ว่าอย่าบอกมิ้นท์ว่ามีนกำลังจะแต่งงาน” ชายหนุ่มพูด เด็กสาวทำหน้าไม่เข้าใจ เรื่องมันเกี่ยวกันยังไงเนี่ย เธอไม่เข้าใจ


“ก็พอพี่กลับเมืองไทย พี่ก็ให้มีนตามหาว่ามิ้นท์ย้ายบ้านไปที่ไหน เรียนที่ไหน และก็ให้มีนบอกพ่อกับแม่ของมิ้นท์ว่าอย่าบอกเรื่องของมีนไม่ว่าจะเรื่องอะไรสักเรื่องเด็ดขาด เพราะพี่คิดว่าถ้ามิ้นท์รู้เรื่องของมีน มิ้นท์ก็จะรู้เรื่องของพี่ด้วย”


“แล้วทำไมพี่ตี้ถึงไม่อยากให้มิ้นท์รู้เรื่องของพี่ตี้หล่ะ”


“ก็เพราะพี่ยังไม่แน่ใจนะซิว่ามิ้นท์มีแฟนหรือคนรักใหม่แล้วหรือยัง พี่กลัวว่าถ้าเกิดพี่เดินดุ่มๆเข้าไปหามิ้นท์ แล้วเกิดมีผู้ชายคนอื่นยืนอยู่ข้างๆ พี่จะทำใจไม่ได้” ชายหนุ่มส่งยิ้มให้เด็กสาว ตอนนี้หัวใจของเธอสั่นระหัวเหมือนกันกับระฆังของโบสถ์ เธอไม่เคยรู้เลยว่าชายหนุ่มจะรักเธอมากขนาดนี้


“พี่ก็เลยแอบดูมิ้นท์อยู่ห่างๆ ตลอดเวลาเกือบสองปี ถ้าวันไหนพี่คิดถึงมิ้นท์มาก พี่ก็ขับรถจากกรุงเทพฯไปพัทยา แอบมองมิ้นท์อยู่ข้างนอกรั้วโรงเรียน เสาร์อาทิตย์ก็คอยแอบมองแอบตามเวลามิ้นท์ออกจากบ้านไปซื้อของหรือไปเที่ยวกับเพื่อน ปิดเทอมก็ไปแอบดูมิ้นท์ทำงานพิเศษ...”


“โห แบบนี้เค้าเรียกสโตกเกอร์ชัดๆ” เด็กสาวพูด ก่อนจะแกล้งเขยิบตัวถอยห่าง “พี่ตี้น่ากลัวอ่ะ มิ้นท์ชักกลัวพี่แล้วนะ”


“แค่นี้ยังน้อยไปนะ ใครที่มาจีบมิ้นท์ พี่เล่นงานไม่มีเหลือซักราย” จบคำชายหนุ่ม เด็กสาวดีดตัวลุกขึ้นจากเตียงก่อนจะชี้นิ้วไปยังชายหนุ่มที่กำลังนั่งยิ้มอยู่อย่างอารมณ์ดี


“อ้อ ที่แท้ก็พี่ตี้นี่เองที่เล่นงานคนพวกนั้น พี่ตี้ใช่มั้ยเนี่ยที่ต่อยคนพวกนั้นซะน่วมเลย ตอนแรกมีข่าวลือด้วยนะว่ามิ้นท์มีของ ที่แท้พี่ตี้ก็คือต้นเหตุใช่มั้ย”
เมื่อประมาณปีที่แล้วที่โรงเรียนและที่ทำงานพิเศษของเด็กสาวมีข่าวลือว่าใครก็ตามที่มาจีบเธอจะต้องเจอดีไปทุกราย คือถ้าผู้ชายคนนั้นให้ของขวัญหรือให้ดอกไม้กับเธอ วันต่อมาจะได้ไปนอนหยอดน้ำเกลือในโรงพยาบาลทันที พอสอบปากคำจะเค้นเอาความจริงเกิดอะไรขึ้น พวกผู้เคราะห์ร้ายเหล่านั้นก็ไม่กล้าปริปากพูดอะไร ได้แต่สั่นตัวงกๆ พอหายดีกลับไปเรียนได้หรือกลับไปทำงานได้ เดินเจอเธอทีไรก็จะพยายามหลบหน้า เธอทักก็ไม่ทักตอบ ที่แท้คนที่ทำให้เกิดเรื่องนี้ขึ้นก็คือชายหนุ่มตรงหน้าของเธอนี่เอง


“ก็นิดหน่อยนะ” ชายหนุ่มยิ้มตอบ


“พี่ตี้ พี่ตี้ทำอะไรลงไปเนี่ย ไปทำพวกร้ายพวกเขาทำไม” เด็กสาวพูดพลางทำหน้าบึ้ง ถึงเธอจะไม่ได้ชอบผู้ชายเหล่านั้น แต่เธอก็สงสารที่ทุกคนต้องมารับเคราะห์รับกรรมเพราะเธอ


“ก็ช่วยไม่ได้นี่ พี่รักของพี่นี่” ชายหนุ่มแล้วลุกขึ้น ก่อนจะเอื้อมมือไปลูกสาวหน้าเด็กสาวอย่างเอ็นดู เด็กสาวชะงักเมื่อได้ยินชายหนุ่มบอกรักกันโต้งๆแบบนี้ เธอเขินอายหน้าแดงก่อนจะหลบสายตาที่ชายหนุ่มจ้องมองมาที่เธอ ให้ตายซิ เกิดอะไรขึ้นเนี่ย วันนี้พี่ตี้กินยาแล้วลืมเขย่าหรือเปล่า


“อะไรเล่า พูดอะไรเนี่ย” เด็กสาวพูดกลบเกลื่อนความรู้สึก ชายหนุ่มหัวเราะเบาๆเพราะเขาเองก็มองออกว่าเด็กสาวกำลังเขินอยู่ ใบหน้าที่แดงก่ำ บวกกับท่าทางเขินอายนั้น ทำให้เค้าอยากจะจ้องมองนานๆ เด็กสาวช่างดูบริสุทธิ์ไร้เดียงสาจนเค้าอยากจะปกป้องไปตลอดชีวิต


“พี่รัก...รักๆๆๆ...รักมิ้นท์...มิ้นท์ได้ยินมั้ย” ชายหนุ่มพูดขึ้น เด็กสาวก้มหน้าลงต่ำกว่าเดิม ก่อนจะพยักหน้าเบาๆ “มิ้นท์หล่ะ รักพี่มั้ย”


“อื้อ” เด็กสาวพยักหน้าตอบเบาๆด้วยความเขิน


“‘อื้อ’ เนี่ยคืออะไรเหรอ พี่ไม่เห็นจะเข้าใจเลย” ชายหนุ่มแกล้งถามเด็กสาวอีกครั้ง ทำไมเขาจะไม่รู้หล่ะว่าเด็กสาวรักหรือไม่รักเขา


“ก็อื้อไง เมื่อตอนเย็นก็ให้กุหลาบไปแล้วนี่” เด็กสาวเงยหน้ามามองชายหนุ่ม ทั้งๆที่เขาเองก็รู้ความหมายนั้นดีกว่าใครๆ แต่ก็ยังจะแกล้งถามเธอ ให้เธอเขินอายเล่นอีก


“ก็อื้อ แต่พี่อยากได้ยินนะ ได้ยินจากปากของมิ้นท์เอง...ว่า...รัก” ชายหนุ่มเอื้อมไปคว้ามือทั้งสองข้างของเด็กสาวขึ้นมา ก่อนจะกุมเอาไว้ที่หน้าอก ทำเสียงออดอ้อนเด็กสาว


“..........” เด็กสาวมองหน้าชายหนุ่มอย่างชั่งใจสักพัก ใครว่าเธอนะดื้อ ใครว่าเธอนะซน ไม่จริงเลย เพราะชายหนุ่มตรงหน้าทั้งดื้อทั้งซนมากกว่าเธอหลายเท่า แถมเจ้าเล่ห์เพทุบาย เจ้าแผนการ ดูซิ เรื่องราวทั้งหมดทั้งมวลที่เกิดขึ้น เป็นแผนการของผู้ชายคนนี้ทั้งนั้น นี่เธอหลงชอบผู้ชายแบบนี้ไปได้ยังไงกันเนี่ยตั้งเจ็ดปี


“พูดหน่อยสิ พี่อยากได้ยินจริงๆนะ” ชายหนุ่มยังคงทำเสียงออดอ้อนน่ารัก เด็กสาวถอนหายใจเบาๆ เฮ้อ แต่ว่ารักไปแล้ว ทำยังไงได้หล่ะ


“มิ้นท์ก็...รัก...พี่ตี้” เด็กสาวพูดเสียงเบาด้วยความเขินอาย ชายหนุ่มอมยิ้มน้อยๆเมื่อได้ฟัง แต่ด้วยความอยากแกล้งเด็กสาว เขาทำมือป้องหูก่อนจะทำท่าเหมือนไม่ได้ยินในสิ่งที่เด็กสาวพูดไป


“อะไรเหรอ เมื่อกี้มิ้นท์พูดอะไร พี่ไม่ได้ยินเลย”


เด็กสาวรู้ดีว่าชายหนุ่มคนรักของเธอนั้นได้ยินคำบอกรักของเธอแน่นอน แต่แกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน เธอมองหน้าชายหนุ่มอย่างหมั่นไส้ก่อนจะนึกแผนการดีๆออก เธอทำท่ากระดิกนิ้วเรียก ชายหนุ่มเมื่อเห็นเด็กสาวกระดิกนิ้วจึงเอียงหูลงไปฟังอย่างอารมณ์ดี ก่อนที่จะเอามือปิดหูแทบไม่ทัน


“บ้า!” เด็กสาวตะโกนเสียงดังใส่หูของชายหนุ่ม ก่อนจะรีบวิ่งออกไปยังห้องรับแขก ปล่อยให้ชายหนุ่มยืนมึนงงในห้องนอนเพราะเสียงตะโกนที่ดังเกินไปจนแสบแก้วหู


“ทำกับพี่แบบนี้เหรอ มาให้พี่จับทำโทษซะดีๆ” เมื่อได้สติ ชายหนุ่มจึงวิ่งตามเด็กสาวออกไปทันที หนอย แกล้งกันได้นะ


“ฮ่าๆๆ ก็บอกอยากฟังไม่ใช่เหรอ ตะโกนแล้วยังไม่ได้ยินเหรอไง” เด็กสาวพูดพลางหัวเราะ ก่อนจะวิ่งหลบชายหนุ่มที่พยายามจะจับเธอไปทั่วห้อง
ถ้ามีใครบังเอิญเดินผ่านมาแถวห้องนี้ คงจะได้ยินเสียงทั้งคู่วิ่งไล่จับกันทั่วห้องอย่างสนุกสนาน ก่อนที่จะได้ยินเสียงหัวเราะคิกคักอย่างมีความสุขของทั้งสองคน...เสียงหัวเราะแห่งความสุข...ที่จะคงอยู่ตลอดไป


คุณลองเงี่ยหูฟังสิ...ได้ยินมั้ย?






จบแล้วคะ ขอบคุณมากๆนะคะที่ติดตามอ่าน มีอะไรติชมได้นะคะ แล้วจะนำไปแก้ไขคะ

จากคุณ	: mollaly
เขียนเมื่อ	: 5 เม.ย. 55 12:25:42