ความคิดเห็นที่ 1 กลิ่นแก้วนั่งเฝ้าบิดาอยู่ในห้อง แต่ทว่าความรู้สึกและความเป็นห่วงนั้นกลับตกไปอยู่ที่ใครอีกคนแทนที่จะเป็นบิดาเธอที่นอนอยู่ตรงหน้า รู้สึกผิด.... กลิ่นแก้วบอกกับตัวเองว่า คงเป็นเพราะเธอรู้สึกผิดมากกว่าเลยทำให้ตัวเองค่อนข้างกระวนกระวายรอคอยว่าเมื่อไหร่พี่ชายและมารดาจะกลับมาเสียที กลิ่นแก้วจะได้รู้ว่า เขาเป็นอย่างไรบ้าง แต่จนแล้วจนรอด พี่ชายและมารดาไม่กลับมาเสียที เลยทำให้กลิ่นแก้วตัดสินใจผุดลุกขึ้นแล้วเดินเปิดประตูออกไปนอกห้อง แล้วเดินมุ่งหน้าไปยังห้องพักของผู้ชายคนนั้นทันที พอมาหยุดตรงห้องที่ต้องการ หญิงสาวก็มีอาการลังเลอีกว่าจะเคาะประตูแล้วเปิดเข้าไปดีหรือไม่ แล้วถ้าเข้าไปล่ะ กลิ่นแก้วจะบอกกับมารดาและพี่ชายว่าอย่างไร เพราะว่าเธอนึกเป็นห่วงคนที่นอนป่วนอยู่ในห้องนี้มาก จนต้องตามมาดูให้เห็นกับตาหรือ ไม่ ! หญิงสาวส่ายหน้าให้กับความคิดนั้นทันที และกลิ่นแก้วจะหันกลับอยู่แล้วเชียว ประตูห้องพักผู้ป่วยห้องนี้ก็เปิดออก พร้อมๆ กับเสียงอุทานของคนที่กลิ่นแก้วรู้จักดี “อ้าวกลิ่น!  ทำไมมายืนอยู่ตรงนี้ล่ะลูก” “แม่...”  กลิ่นแก้วหันกลับไปมอง เห็นมารดาและพี่จุกก้าวออกมาจากห้องนั้น ทั้งสองต่างส่งสายตาอันเต็มไปด้วยความสงสัยว่าทำไมเธอถึงมายืนอยู่ตรงนี้ “เอ่อ คือว่ากลิ่น เอ่อ...” “นั่นน่ะสิ...”  จุกรำพึงจ้องหน้าน้องสาว ที่บัดนี้กลิ่นแก้วเอาแต่ก้มหน้าหงุด  “หรือว่าพ่อกำนันตื่นแล้ว กลิ่นเลยจะมาตามพี่และแม่ไปดูพ่อใช่มั้ย!” จุกอุทานขึ้นมาบ้าง จากนั้นแม่เพ็ญระตีก็ขานรับอีกเสียงหนึ่ง “จริงหรือลูก! พ่อเค้าตื่นแล้วหรือ!” “เอ่อ ...”   ในที่สุดไม่รู้ว่าจะหาคำอธิบายใดมาพูดกับมารดาและพี่ชาย กลิ่นแก้วจำปดๆ ไปตามน้ำ  “ค่ะๆ ใช่แล้วค่ะ” “งั้นมายืนอยู่ตรงนี้ทำไม? ไปรีบกลับห้องสิ ไปดูพ่อกัน” แม่เพ็ญไม่พูดพล่ามทำเพลงรีบตวัดมือแล้วลากลูกสาวกลับ กลิ่นแก้วที่ยังอ้ำๆ อึ้งๆ แถมมีส่งสายตาอันน่าเสียดายมองเข้าไปในห้องพักผู้ป่วยตรงหน้า   “มองอะไรเหรอน้องกลิ่น?” จุกยื่นหน้าอันงงงวยมาถาม กลิ่นแก้วจึงตวัดสายตามองพี่ชายพร้อมส่ายหน้าหวือ “เปล่าๆ นี่ ไปกันเถอะ ไปดูพ่อกำนันกัน” จากนั้นกลิ่นแก้วก็ถูกดึงกลับห้องไปที่ห้องพักของบิดา ด้วยความรู้สึกยังเสียดายที่ไม่ได้รู้อาการของหนุ่มเจ้าของไร่เพียงดิน . ครั้นพอกลับมาที่ห้องกลิ่นแก้วก็ถูกมารดาและจุกรุมดุ  ด้วยข้อหาที่ปดคนทั้งคู่ว่าคนเป็นพ่อตื่นแล้ว กลิ่นแก้วจึงแก้ตัวอ้ำๆ อึ้งๆ ว่าสงสัยเธอตาฝาดไปที่เห็นบิดาลืมตาขึ้น จากนั้นเมื่อเห็นว่ากำนันเพิ่มศักดิ์ยังไม่ตื่นแม่เพ็ญระตีจึงคิดที่จะกลับไปทำกับข้าวที่บ้าน เพราะพอกำนันเพิ่มศักดิ์ตื่นขึ้นมาจะได้ทาน กำนันเพิ่มศักดิ์จะติดใจในรสมือทำกับข้าวของผู้เป็นศรีภรรยามากกว่าที่จะทานจากที่อื่น   ดังนั้นหน้าที่การเฝ้าดูแลกำนันเพิ่มศักดิ์จึงตกเป็นของกลิ่นแก้วและจุก ตลอดเวลากลิ่นแก้วเองที่ยังรู้สึกติดค้างอยู่ในใจ   เธอยังไม่ทราบอาการของรักษ์ไทเลยว่าจะเป็นอย่างไรบ้าง  จึงคิดที่จะให้จุกเล่าให้ฟัง แต่จนแล้วจนรอดพี่ชายเธอคนนี้ก็ซื่อบื้อเสียจนมองไม่ออกว่าเธอกำลังพยายามหลอกถามอาการรักษ์ไท โดยที่เธอเอาแต่จ้องหน้าพี่ชาย เอาเขาก็เอาแต่อ่านหนังสือพิมพ์ไม่ยอมเลยสายตาขึ้นมาสบสายตากับเธอเลย สุดท้ายกลิ่นแก้วหมดอารมณ์ที่จะถาม จึงตวัดสองแขนขึ้นมากอดอก แล้วถอนหายใจออกหนักๆ สีหน้าบึ้ง  ได้แต่ปล่อยให้ความอยากรู้มันค้างๆ คาๆ อยู่อย่างนั้นไปก่อน . “พี่รักษ์ครับ!” เสียงเรียกนั้นทำให้คนที่เอาแต่เหม่อสายตามองออกไปนอกระเบียงห้อง ต้องยอมลดสายตากลับมาจ้องหน้านุชิต “ทานข้าวมั้ยครับพี่รักษ์  แม่เพ็ญระตีทำข้าวต้มปลามาให้พ่อกำนันแล้วแบ่งมาให้พี่รักษ์ด้วยนะครับ” รักษ์ไทส่ายหน้า ก่อนจะถามถึงคนป่วยอีกคนที่เขาเพิ่งทราบมาจากชายหนุ่มคนนี้  ในตอนเช้าเมื่อเขาฟื้นขึ้นมาอีกครั้ง ในห้องๆ นี้ “ลุงกำนันเป็นยังไงบ้างชิต?” “ตอนนี้ก็ดีแล้วครับพี่  ลุงกำนันน่ะเหมือนพี่รักษ์เลย พอตื่นขึ้นมาก็ถามหาพี่รักษ์คนแรก ไม่ได้นึกห่วงตัวเองเลย” รักษ์ไทยิ้ม ตวัดมือจับตรงศีรษะ ที่มีผ้าพันแผลพันเอาไว้ ดีนะที่เขาแค่หัวแตก ผลจากการตรวจสมองก็ยังไม่พบสิ่งผิดปรกติอะไร แล้วเพื่อความสบายใจของคนอื่นๆ  เขาก็เลยต้องนอนอยู่ที่นี่ไปสักคืนสองคืน   “ยังเจ็บแผลอีกเหรอพี่รักษ์?”  นุชิตถามอีกด้วยความเป็นห่วง “ไม่แล้วล่ะ” ชายหนุ่มปฏิเสธเรียบๆ “พี่อยากไปดูลุงกำนันหน่อย” ชายหนุ่มพูดพร้อมทำท่าจะขยับแต่ชายหนุ่มต้องรีบห้ามปรามทันที “ไม่ได้นะพี่รักษ์ อย่าเพิ่งขยับไปไหนเลย” “แต่ว่า....” “ผมรู้นะว่าพี่รักษ์เป็นห่วงลุงกำนันมาก  แต่ลุงกำนันแกปลอดภัยแล้ว แกกำลังพักผ่อนอยู่ พี่รักษ์ก็เพิ่งฟื้น ยังสะลึมสะลืออยู่ เอาไว้ก่อนดีมั้ยครับ” รักษ์ไททำหน้าครุ่นคิดเพียงเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้ายอมเชื่อฟังคำห้ามของชายหนุ่ม จากนั้นชายหนุ่มก็หันไปดูโทรทัศน์ในห้องพักตามเดิม  ช่วงเวลานี้แหละที่รักษ์ไทมีเวลาอยู่เงียบๆ คนเดียวอีกครั้ง สายตาของเขาส่อแววครุ่นคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน เรื่องลอบดักทำร้ายเขาระหว่างทาง ถึงแม้ก่อนหน้านั้นจะมีนายตำรวจมาสอบปากคำเพิ่มเติม และสอบถามว่าเขาสามารถจดจำรูปพรรณสัณฐานของคนร้ายได้หรือไม่ เขาตอบได้คำเดียวเลยว่า ‘ไม่‘  ไม่ในที่นี้ไม่ได้หมายความว่าเขาจะไม่สามารดจดจำรูปพรรณสัณฐานของคนร้าย แต่สำหรับเขานั้นหมายความว่า ไม่อยากที่จะบอกตำรวจมากกว่า นี่แหละคือสิ่งที่เขาไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงไม่บอกตำรวจไปทั้งหมดรวมทั้งน้ำเสียงข่มขู่เขาเสียงนั้น ‘เฮ๊ย! พอแล้วไม่ต้องซ้ำ  คุณผู้หญิงบอกว่าเอาแค่สั่งสอนก็พอ’ คุณผู้หญิง  คุณผู้หญิงคนนั้น คือใคร??  รักษ์ไทครุ่นคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นอย่างหนัก... เพราะมีหลายๆ คนต่างก็พากันพูดไปเป็นเสียงเดียวกันว่านี่ไม่ใช่การทำร้ายตนเพื่อมุ่งหวังทรัพย์สิน เนื่องจากกระเป๋าเงิน และก็ยังมีเงินจำนวนหนึ่งอยู่ในรถ รวมทั้งคอมพิวเตอร์โน๊ตบุ๊คก็ยังอยู่ที่เดิมไม่ได้หายไปไหน  ถ้าอย่างนั้นสาเหตุการทำร้ายร่างกายเขาก็คงจะมีเพียงแค่สาเหตุเดียว นั่นคือมุ่งทำร้ายร่างกาย แต่ไม่ให้ถึงแก่ชีวิต เพียงแค่สั่งสอนให้เขารู้จักจำ และหวาดกลัว! ใครเลยที่จะทำเรื่องแบบนี้กับเขาได้  ชายหนุ่มคิดมาตั้งแต่ช่วงกลางวัน และหนึ่งคำตอบที่เขาได้ก็คือ เสียงข่มขู่เสียงหนึ่งก่อนที่เขาจะขับรถกลับมาที่ไร่ ‘กลับบ้านดึกๆ รับรองจะต้องมีคนดักตีหัวแตกแน่!’ นี่คือเรื่องบังเอิญหรือเป็นเรื่องที่อยากให้เกิดขึ้นจริง! กลิ่นแก้ว คุณทำเรื่องแบบนี้กับผมจริงๆ หรือ? (มีต่อ) . แก้ไขเมื่อ 05 เม.ย. 55 23:04:17 จากคุณ : พิณพลอย เขียนเมื่อ : 5 เม.ย. 55 23:03:30

ความคิดเห็นที่ 2 . กำนันเพิ่มศักดิ์กระพริบตามองเพดานตรงหน้า ความรู้ตัวก่อนที่จะหลับไปเพราะฤทธิ์ยาบวกกับนอนนั้นเห็นเลือดเลยเป็นลมไปด้วย บอกกับตัวเองว่า ตัวเองถูกรถมอเตอร์ไซต์คันหนึ่งพุ่งเข้ามาชนด้วยความรวดเร็ว ใครจะไปรู้ว่ารถคันนั้นพุ่งเข้ามาชนตนด้วยสาเหตุอะไร อุบัติเหตุ หรือความจงใจ   กำนันเพิ่มศักดิ์ส่ายหน้าไปมา สุดที่จะคาดเดา แต่ที่แน่ๆ ไม่ใช่มีเพียงแค่ตัวเองคนเดียวเท่านั้นที่เจ็บตัว  ยังมีชายหนุ่มอีกคนหนึ่งที่ต่างก็เจ็บตัวไปไม่น้อยกว่าตน นั่นคือรักษ์ไท พอตนมีสติเต็มที่คนแรกที่ตัวเองนึกถึงนั่นก็คือรักษ์ไท กำนันเพิ่มศักดิ์เอ่ยถึงอาการของรักษ์ไท และพอทราบคำตอบตนก็พอเบาใจเป็นอย่างมาก แต่มีอีกเรื่องหนึ่งที่ยังไม่เบาใจนั่นก็คือ สาเหตุของการทำร้ายร่างกาย ปรกติรักษ์ไทก็ไม่ได้มีความขัดแย้งกับใครเลยนี่ พอเขาสอบถามจุก จุกก็ตอบว่ารักษ์ไทสามารถให้ปากคำกับตำรวจได้ แต่ก็ไม่ได้ให้อะไรมากนักบอกแต่เพียงว่า เขาไม่เคยมีเรื่องขัดแย้งกับใครมาก่อน แล้วที่สำคัญรักษ์ไทก็ไม่สามารถจำรูปพรรณสัณฐานของคนที่ทำร้ายเขาได้ น่าเสียดาย ...กำนันเพิ่มศักดิ์นึกอย่างนี้อยู่ในใจ   สายตาของกำนันเพิ่มศักดิ์เหลียวมองรอบๆ ห้องพักตอนนี้กลิ่นแก้วกลับไปบ้าน กลับไปเอาเสื้อผ้าและข้าวของส่วนหนึ่งเพื่อจะมานอนเฝ้าตนในคืนนี้ กำนันเพิ่มศักดิ์กลอกตามองเพดาน ไอ้เรื่องที่ได้เจ็บตัวนั้นมันก็ไม่ได้เป็นเรื่องดีแน่ๆ  แต่ทว่าในความโชคร้ายย่อมมีเรื่องดีๆ ซ่อนเอาไว้อยู่แน่นอน ว่าแล้วกำนันเพิ่มศักดิ์จึงเบือนหน้าไปทางจุกที่กำลังกุลีกุจอตักข้าวเพื่อป้อนเขาอยู่ เพื่อจะบอกเรื่องดีๆ เรื่องหนึ่งที่ตนนึกได้  แล้วแกจึงรีบตวัดมือขึ้นมาห้ามก่อนเป็นอันดับแรก “พอแล้วจุก” “พ่อกำนันอิ่มแล้วเหรอจ้ะ ทานต่ออีกหน่อยนะ น้องกลิ่นอุตส่าห์กำซับให้จุกป้อนพ่อกำนันให้หมด เอาอีกคำนะพ่อนะ นะๆๆๆ” ไม่พูดเปล่า แต่จุกยังทำท่าจะป้อนกำนันต่ออีกคำ คราวนี้แหละที่กำนันต้องเอ็ดมันก่อน “ข้าบอกพอแล้วก็พอแล้วน่า ถ้าเอ็งอยากจะรู้เรื่องที่ดีๆ ที่ข้าเพิ่งนึกได้ ก็รีบวางช้อนลงก่อนเร็ว!” “จ้ะๆ”  จุกกุลีกุจอวางช้อนแล้วรีบยื่นหน้าเข้าไปถาม “ว่าไงจ้ะพ่อ สมองอันฉลาดปราดเปรื่องของพ่อคิดเรื่องดีๆ อะไรได้อีกล่ะ” เหมือนมันจะชม .... กำนันพยายามคิดปลอบใจตัวเองว่าถ้อยคำเยินยอของเจ้าหลานชายคือคำชมหาใช่คำประชดไม่  กำนันเพิ่มศักดิ์จึงดึงหูเจ้าหลานชายเข้ามากระซิบกระซาบเรื่องที่ตนเองเพิ่งคิดมาได้ให้จุกฟัง  พอฟังจบจุกก็ถามไร่มาอย่างไม่แน่ใจนักว่าจะทำตามที่พ่อกำนันบอกมั้ย “จะดีหรือพ่อ?” “ดีสิ  ถ้าข้าทำแบบนั้นได้ แกรู้มั้ยผลมันจะออกมายังไงบ้าง” “ยังไงจ้ะพ่อ?” หัวคิ้วทั้งสองของจุกขมวดเข้าด้วยกันแน่น ยามถามกลับและมองสีหน้าอมยิ้มแปลกๆ ของพ่อกำนัน  และแทนที่ตัวเองจะได้คำตอบกลับมาเป็นอย่างแรก จุกกลับได้คำด่าคำโตมาก่อนเสียนี่ “โธ่! ทำไมแกไม่หัดใช้สมองของแกคิดให้มากๆ ก่อนจะถาม! เจ้านี่!”  พอโดนด่า  จุกก็ใช้ใบหน้าซื่อๆ ของตนได้ทำท่าครุ่นคิดตามทันที   แต่ทว่ากำนันเพิ่มศักดิ์ชักรำคาญ เพราะกว่ามันจะคิดออกกลิ่นแก้วคงกลับมาพอดี  แล้วตนก็ไม่ทันบงการให้จุกทำตามที่สั่งให้ได้  กำนันเพิ่มศักดิ์ชักสีหน้ารำคาญพอเป็นพิธี จากนั้นจึงต้องเฉลยความให้มันฟัง “ก็..  กลิ่นแก้วจะได้ใกล้ชิดกับรักษ์ไทอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้น่ะสิ” “เออ  จริงจ้ะพ่อ!” จุกเปล่งเสียงเห็นด้วยอย่างที่สุด  พร้อมแสดงอาการเห็นด้วย ด้วยรอยยิ้มกว้างขวาง ซึ่งกำนันเพิ่มศักดิ์ที่นอนเจ็บอยู่บนเตียงก็พลอยยิ้มอย่างกว้างขวางตามไปด้วย . กลิ่นแก้วกลับมาที่โรงพยาบาลพร้อมด้วยกระเป๋าใส่ของใช้บางอย่าง ยามเปิดประตูห้องพักของบิดาเข้าไป เธอก็พบกับความแปลกใจยิ่งนัก ห้องทั้งห้องนั้นว่างเปล่า เหมือนไม่เคยมีใครเข้ามานอนอยู่ในห้องนี้เลย หญิงสาวแปลกใจจึงเดินเข้าไปดูในห้อง ในอารามรีบ เธอเลยเปิดประตูออกไปดูนอกห้องอีกครั้ง คราวนี้เห็นจุกกำลังเดินมาทางนี้ กลิ่นแก้วจึงรีบตรงดิ่งเข้าไปถามจุกทันที “พี่จุก พ่อล่ะ พ่ออยู่ที่ไหน!” จุกที่มีสีหน้าไม่สะทกสะท้านกลับดูอารมณ์ดีด้วยซ้ำบอกให้น้องสาวใจเย็นๆ ก่อน  “พ่อแค่ย้ายห้องเท่านั้นแหละ” “ย้ายห้อง!” “จ้ะ ย้ายห้อง” จุกยังตอบด้วยรอยยิ้มกริ่ม คราวนี้กลิ่นแก้วยิ่งย่นคิ้วทั้งสองข้างเข้าด้วยกันแน่น จากนั้นจุกก็ไม่เปิดโอกาสให้เธอไถ่ถามอะไรอีก จุกรีบฉวยข้อมือแล้วพาออกเดินไปยังห้องใหม่ที่บิดาเธอขอย้ายไปอยู่ที่นั่นทันใด . ครั้นพอจุกพาน้องสาวมาหยุดห้องที่บิดาย้ายมาพัก กลิ่นแก้วถึงกลับรีบดึงมือตัวเองออกจากมือพี่ชาย แล้วถามด้วยน้ำเสียงตกใจ “นี่มันอะไรกันพี่จุก ไหนบอกว่าพ่อกำนันย้ายห้องไง แล้วพากลิ่นมาอยู่ห้องๆ นี้ทำไม!” ‘ห้องๆ นี้’ ที่กลิ่นแก้วหมายถึง นั่นก็คือห้องพักรักษาตัวของรักษ์ไทนั่นเอง... จุกหันมามองหน้าน้องสาวด้วยสีหน้าเช่นเดิมคืออารมณ์ดี แปลกๆ กลิ่นแก้วจึงได้แต่กระพริบตามองแล้วนำมาครุ่นคิดเอง จากนั้นหญิงสาวจึงโพล่งขึ้นด้วยน้ำเสียงอันดัง “นี่อย่าบอกนะว่าห้องที่พ่อกำนันย้ายมา ก็คือ!” “ใช่จ้ะ พ่อกำนันขอย้ายมาพักห้องเดียวกันกับห้องพ่อรักษ์” ฟังคำตอบอันฉะฉานจากจุก กลิ่นแก้วถึงกลับมีอาการหน้าเสีย ถึงแม้เธอจะอยากเห็นว่าเขาเจ็บหนักปานใดแค่ไหน แต่จะให้เธอมาๆๆ... “มาสิน้องกลิ่น พ่อกำนันรออยู่” ไม่รอให้กลิ่นแก้วได้ลังเลนานเกินไป จุกก็ทำท่าจะพากลิ่นเข้าไปในห้องพักตรงหน้า แต่ทว่ากลิ่นแก้วก็หันมาส่ายหน้าแล้วถามถึงสิ่งที่ตนเองแปลกใจออกมาแทน “ไม่ ... พี่จุกให้พ่อทำอย่างนี้ได้ไง แล้วที่จะย้ายห้องพัก ปรึกษา..” “แม่เพ็ญก็เห็นด้วย” จุกเอ่ยต่อให้ ด้วยรอยยิ้ม  ก่อนจะอธิบายถึงสาเหตุที่ทำให้ต้องย้ายห้องพักรักษาตัวของกำนันเพิ่มศักดิ์มายังห้องนี้ “อีกอย่างพ่อกำนันแกหงุดหงิด แกบอกว่าถ้าหมอไม่ย้ายแกมาที่นี่ แกจะกลับบ้าน ไม่กินยา ไม่ยอมรักษาตัวต่อ”   กลิ่นแก้วจะอ้าปากเถียง แต่ก็เถียงไม่ออกเลยทีเดียว ยามฟังคำบอกเล่าจากจุก “เร็วสิน้องกลิ่น! พ่อกำนันรอน้องกลิ่นอยู่นะ” กลิ่นแก้วทำสีหน้าปั้นยากเหลือเกิน.... นี่ๆ เธอจะต้องปรนนิบัติผู้เป็นพ่อตลอดเวลา โดยที่มีผู้ชายที่เธอไม่ชอบอยู่ด้วย แล้วที่สำคัญเธอก็ดันปากเสียแช่งชักเขา เขาก่อนที่จะถูกคนทำร้ายจริงๆ  เสียด้วยนี่สิ! (จบบทที่ 14 ต่อ บทที่ 15 ค่ะ) . จากคุณ : พิณพลอย เขียนเมื่อ : 5 เม.ย. 55 23:07:44

ความคิดเห็นที่ 3 . บทที่15 จุกเปิดประตูห้องพักผู้ป่วยเข้ามาด้วยรอยยิ้ม และด้านหลังของตนเองก็มีหญิงสาวคนนึ่งเดินตามกันมาติดๆ พอจุกเบี่ยงตัวออก เผยให้เห็นร่างของผู้หญิงคนนั้น ที่ยามนี้สีหน้าเธอนั้นยากบ่งบอกความรู้สึกเหลือเกิน ทั้งนี้ทั้งนั้น ตัวเธอเองไม่รู้ว่าจะปั้นสีหน้าเช่นไร ยามที่ได้พบหน้ากับชายหนุ่มอีกคนนั่นเอง “กลิ่น มาแล้วเหรอลูก” กำนันเพิ่มศักดิ์ที่นอนป่วยบนเตียงโดยที่เท้าข้างหนึ่งต้องเข้าเผือกเอาไว้ เอ่ยทักลูกสาวด้วยน้ำเสียงยินดี กลิ่นแก้วเงยหน้ามองไปทางพ่อที่อยู่อีกเตียงหนึ่งแล้วพยายามยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะเบือนสายตาไปมองอีกเตียงที่ตั้งอยู่ใกล้ๆ กันโดยที่เตียงผู้ป่วยทั้งสองจะมีก็เพียงแค่ผ่านม่านกั้นเท่านั้น และพอ กลิ่นแก้วเบือนสายมองไปอีกเตียงหนึ่งเพื่ออยากจะได้เห็นกับตาเสียทีว่า คนที่เธออยากรู้อาการเขาหนักหนานั้น จะมีสภาพที่ได้รับบาดเจ็บเช่นไรบ้าง แต่ทว่าใบหน้านั้นก็ประดับไว้ด้วยสายตาแห่งความว่างเปล่าเย็นชา เขาเมินสายตาหนีด้วยสีหน้านั้นเรียบเฉย ทำเอาคนที่มองรู้สึกใจหาย.... หรือว่าเขาจะโกรธ ที่คำแช่งชักของเธอที่มันบังเอิญกลายเป็นจริงขึ้นมา ! กลิ่นแก้วคิดได้เช่นนี้จึงพยายามปรับความรู้สึกใหม่ และปั้นสีหน้าเรียบเฉยให้เขากลับไปบ้าง ก่อนจะสาวเท้าเข้าไปหาผู้เป็นพ่อที่อีกเตียงหนึ่ง “พ่อเป็นไงมั่งจ๊ะ” “ดีขึ้นเยอะเลยลูก” กำนันเพิ่มศักดิ์ตอบ พลางส่งสายตาเป็นสัญญาณให้จุกรีบขอตัวกลับไปโดยเร็ว “งั้นพี่กลับไปบ้านก่อนนะ แล้วเดี๋ยวดึกๆ จะแวะมาใหม่” “เดี๋ยวๆ พี่จุกเดี๋ยว!” กลิ่นแก้วพยายามส่งเสียงห้ามแต่ทว่าจุกทำเหมือนไม่ได้ยิน และก่อนที่พี่ชายของเธอคนนี้จะปิดประตูห้องออกไป จุกยังฝากฝังให้เธอช่วยดูแลคนป่วยอีกคนด้วย “อ้อ พี่ฝากดูพ่อรักษ์ด้วยนะ พอดีนุชิตกลับไปทำงานที่ไร่ ยังไม่มา อีกอย่างกว่าจะมาได้ก็คงค่ำๆ น่ะ นะ” ไม่รอให้กลิ่นแก้วได้เอ่ยคำตอบรับหรือปฏิเสธ จุกรีบปิดประตูลงทันที  กลิ่นแก้วหุบปากลงพร้อมถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะเบือนสายตาไปทางบิดาที่รายนี้ก็ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ แล้วเบือนสายตามองไปทางคนป่วยที่จุกหมายถึง รายนั้นก็ทำหน้าเรียบเฉยเหมือนเดิม ทำราวกับว่าเธอเป็นเพียงอากาศธาตุในห้องนี้   กลิ่นแก้วถอนหายใจฉุนๆ ก่อนจะเดินไปนั่งข้างๆ เตียงบิดาแล้วทำเหมือนไม่รู้ไม่ชี้ว่ามีเขาอยู่ในห้องนี้กลับไปบ้าง บ่ายๆ ของอีกวันคนป่วยที่เพิ่งจะมีอาการหน้าบานเมื่อแผนการเด็ดๆ  ที่ตนอุตส่าห์ขอย้ายห้องพักผู้ป่วยมาอยู่ห้องเดียวกับรักษ์ไทเพื่อให้ลูกสาวสุดที่รักของตัวเองได้มีโอกาสกับรักษ์ไทอีกทางหนึ่งเป็นอันต้องกร่อย จืดสนิทเมื่อพบว่า ประตูห้องที่ถูกเปิดออกมาในเวลาตอนสายๆ มีชายหนุ่มที่ตนแสนจะเกลียดขี้เดินเข้ามาด้วยรอยยิ้มพร้อมกระเซ้าผลไม้ กระเซ้าใหญ่ ตามด้วยคำบรรยายสรรพคุณโอ้อวดสารพัดว่าเป็นผลไม่เกรดดี นำเข้าจากนอก “ผลไม้พวกนี้ ผ่านการคัดเกรดมาทั้งนั้นนะครับคุณพ่อ เอ๊ย คุณลุง” ธาวินยื่นกระเช้าเยี่ยมไข้ไปตรงหน้าคนป่วย ด้วยรอยยิ้มกว้างขวาง แต่รอยยิ้มอันนั้นของเขาก็เลือนหายไปในเวลาต่อมา... “คัดกงคัดเกรด ข้าก็ไม่กิน จะกินแต่ผลไม้ที่มาจากไร่พ่อรักษ์คนเดียว ข้าไม่อยากตายผ่อนส่ง!” ว่าแล้วก็ชำเรืองหางตามองกระเซ้าผลไม้ลูกโตน่ากินในมือของธาวินเพียงเล็กน้อย ก่อนจะหันไปสั่งจุกเสียงดังฟังชัด “ จุก!” “จ๋าพ่อ...” “ไปเอาผลไม้ที่ไร่พ่อรักษ์มากินซิ... ข้าชักอยากกินแล้ว”   “จ้า..” จุกยื่นหน้าไปขานรับใกล้ๆ ตัวชายหนุ่มอีกคน ที่แน่นอนว่าเสียงขานรับนั้นมันช่างเสียดแทงรูหูและหัวใจธาวินดีเหลือเกิน ธาวินทำหน้า ขัดใจ นึกอยากจะเหวี่ยงกระเซ้าผลไม้ที่ตนอุตส่าห์ถือให้หนักมือมาทิ้งนัก แต่ก็ยั้งไว้ก่อนกลิ่นแก้วที่ยืนไม่ห่างก็ทำใจดีสู้  แล้วนึกขัดใจแทนธาวินเพราะผู้ชายอีกคนที่นอนอยู่อีกเตียงหนึ่ง บัดนี้เขาก็ยังคงทำหน้าราบเรียบสนิทไม่รู้สึกรู้สาอยู่เช่นกัน กลิ่นแก้วเบือนสายตามองไปทางเขาเล็กน้อย แต่สำหรับธาวินแล้วนั้นกลับมองด้วยอาการตาขวางจัดทีเดียว  ไอ้หมอนี่มันมานอนพักอยู่ห้องนี้ห้องเดียวกันกับบิดาของหญิงสาว อย่างนี้กลิ่นแก้วก็มีโอกาสใกล้ชิดกับมันน่ะสิ! อีกอย่างกลิ่นแก้วก็ไม่อยากจะว่าอะไรบิดานักช่วงนี้ท่านไม่สบายขี้หงุดหงิด อารมณ์แปรปรวนง่าย  เธอจึงทำได้แค่มาหยิบกระเซ้าจากมือเขาไป แล้วพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนหวานกับธาวินแทน “มาค่ะ เดี๋ยวกลิ่นกินเองก็ได้” คล้อยหลังกลิ่นแก้วหิ้วกระเซ้าผลไม่ไปเก็บ คนป่วยก็ปรายสายตามาพูดจาประชดประชันธาวินต่อ “ถูกรถชนไปตั้งหลายวัน เพิ่งมาเยี่ยมได้เหรอ” “คือผมติดงานน่ะครับ หลายงานยุ่ง แต่ผมก็โทร.มาถามอาการป่วยของคุณลุงตลอดเวลานะครับ ถามกลิ่นได้” “จริงค่ะพ่อ” กลิ่นแก้วส่งเสียงมาช่วยยืนยัน ผู้เป็นพ่อได้แต่ลอบชักสีหน้าหมั่นไส้ให้แทน ประเภทว่า กลิ่นแก้วนี่ชอบออกหน้ารับมันอยู่เรื่อย  เชอะ ...ไม่อยากฟัง !! ธาวินหันไปสบสายตากับหญิงสาว  แล้วพยายามหันมาคุยกับบิดาของเธอดีๆ ทำเหมือนเอาใจสุดฤทธิ์ “ผมยังแนะนำให้กลิ่นย้ายคุณพ่อไปรักษาตัวต่อที่กรุงเทพฯ เลย เอามั้ยครับผมพอจะรู้จัก หมอเก่งๆ ดังๆ หลายคนเลย”   “หมอที่ไหน ก็เก่งเหมือนกันนั่นแหละ  อีกอย่างหมอที่นี่ก็รักษาข้ามาหลายปี หลายโรค รู้จักกันหมด ข้าเชื่อมั่นในฝืมือของเค้า ไม่จำเป็นต้องไปทำอะไรให้มันยุ่งยาก” ธาวินเริ่มหน้ามุ่ย บอกตรงๆ ว่าถ้าจะให้เขามาเอาใจตาแก่นี่ เขาไม่อยากเอาด้วยเลย นี่ถ้าไม่เห็นแก่คำแนะนำของสายสุนีย์ว่าให้พลิกวิกฤตให้เป็นโอกาสที่ไอ้แก่นี่ไม่ตายสมใจมาเป็นโอกาสทำดี เอาใจเพื่อให้มันใจอ่อนยอมรับเขามั่ง แต่นี่มัน..เหลือเกินจริงๆ ! กลิ่นแก้วมองเห็นอาการหงุดหงิดเล็กๆ ในแววตาธาวิน เธอจึงเดินมาประชิดข้างตัวชายหนุ่มสบตากับเขาราวกับปลอบใจอีกครั้งและธาวินก็ส่ายหน้าหงุดหงิดให้  ในการกระทำนั้นก็ อยู่ในหางตาของกำนัน ที่กำลังหันไปลอบยิ้มกับเจ้าจุกอยู่ไม่ห่าง   . (มีต่อค่ะ) จากคุณ : พิณพลอย เขียนเมื่อ : 5 เม.ย. 55 23:09:56

ความคิดเห็นที่ 4 . “นี่มันหมายความว่าไงเหรอครับ น้องกลิ่น!” พอได้จังหวะที่สามารถดึงตัวกลิ่นแก้วออกมาจากห้องพักผู้ป่วยห้องนี้ได้ ธาวินก็ถามกลิ่นแก้วเสียงเข้ม กลิ่นแก้วเองก็ทราบว่าสิ่งที่ธาวินกำลังเค้นเธอเสียงเข้มนั้นคือเรื่องใด หญิงสาวมีอาการเครียดขึ้นมาทันใด  ก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปอธิบายเรื่องเพื่อให้เขาเข้าใจและเห็นใจเธอมากยิ่งขึ้น “พี่วินต้องเข้าใจก่อนนะคะ ก่อนที่พี่วินจะมาเยี่ยมคุณพ่อของกลิ่นที่นี่ กลิ่นก็อธิยายให้พี่วินฟังคร่าวๆ แล้วไงว่า กลิ่นไม่รู้ ไม่เห็นเกี่ยวกับเรื่องนี้ เมื่อวานพอกลิ่นกลับมาที่นี่อีกครั้งหนึ่ง คุณพ่อของกลิ่นท่านก็ย้ายมาอยู่ห้องเดียวกับเขาเรียบร้อยแล้ว” ธาวินหันกลับมาส่งสายตาไม่เชื่อใจมองใบหน้าหญิงสาวที่กำลังอธิบายเรื่องๆ นี้เพิ่ม แต่ทว่าเขาไม่เห็นแววแห่งการเสแสร้งตรงไหนเลย  อีกอย่างกลิ่นแก้วบอกว่าถ้าไม่ย้ายบิดาเธอมาอยู่ห้องนี้ เจ้าแก่นั่นจะไม่ยอมรับการรักษา รบเร้าจะกลับบ้านท่าเดียว หึ! เขามองออกว่านี่เป็นลูกไม้ของบิดาเธอ ลูกไม้ตื้นๆ ที่จะดึงกลิ่นแก้วให้ไปใกล้ชิดกับไอ้เจ้าของไร่กระจอกๆ นั่นน่ะสิ ! “แล้วพี่วินจะให้กลิ่นทำยังไงคะ ? กลิ่นอึดอัดจนบอกไม่ถูกอยู่แล้ว ไหนจะขัดคุณพ่อไม่ได้ แล้วไหนพี่วินก็ยังมา....” “เอาล่ะๆ”  ธาวินตวัดสองมือขึ้นมาปราม สีหน้านั้นก็บ่งบอกว่ารำคาญและอึดอัดไม่แพ้กัน “เอาเป็นว่พี่จะพยายามเข้าใจน้องกลิ่น   ว่าน้องกลิ่นไม่ได้อยากที่จะให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น  อีกด้านน้องกลิ่นก็ขัด คุณพ่อ ...” จอมแสบ !  “ของน้องกลิ่นไม่ได้” กลิ่นแก้วค่อยโล่งอกที่ได้ยินธาวินพูดแบบนี้ อย่างน้อยเขาก็ได้พยายามที่จะเข้าใจในสิ่งที่เธอทำให้มากขึ้น “ขอบคุณค่ะ งั้นกลิ่นคงส่งพี่ได้แค่นี้นะคะ” ธาวินพยักหน้ารับเร็วๆ อย่างเข้าใจ “ก็ได้ พี่กลับก่อนนะครับ  แล้วอย่าลืมโทร. หาพี่ด้วยล่ะ” “ค่ะวิน” กลิ่นแก้วยิ้มยามรับคำ จากนั้นก็ทอดสายตามองตามแผ่นหลังของธาวินที่เดินลับเข้าไปในลิฟท์ตัวหนึ่งจนลับตา หลังจากอยู่ทนกล้ำกลืนกับความรู้สึกที่ต้องพยายามทำดีเพื่อเอาใจคนป่วยอยู่นาน ธาวินก็รีบผละออกมาโดยให้เหตุผลกับกลิ่นแก้วว่าเย็นนี้เขาต้องไปต่างจังหวัดกับบิดาเขา   ชายหนุ่มกำมือแน่นกลับไปยังที่ลานจอดรถ หงุดหงิดตาแก่นั่นเหลือเกิน นี่ถ้าไม่เห็นว่ามันสามารถอำนวยประโยชน์มากมายมหาศาลให้กับตน  จ้างให้ตนก็ไม่ไปเสียเวลาไปกับมันเหมือนกัน! “คุณวิน! คุณวินคะ...!” . ธาวินออกอาการเงอะงะ ขณะเดินอยู่ในลาดจอดรถที่เงียบกริบของโรงพยาบาล เขาเหลียวมองรอบๆ เพื่อหาเจ้าของเสียงกระทั่งสายตาไปจรดเข้ากับร่างของเด็กสาวคนหนึ่งที่กำลังยืนลับๆ ล่อๆ อยู่หลังเสาต้นใหญ่ ธาวินรีบดึงตัวเด็กสาวให้ก้าวไปหลบอยู่ท้ายรถอีกคัน ธาวินกำลังทอดสายตามองเด็กสาวด้วยความอ่อนเชื่อม ใช้มือหนาๆ ลูบตามเนื้อตัวเด็กสาวราวกับเป็นเจ้าของ จากนั้นคนทั้งคู่ก็พูดคุยอะไรกันสองสามคำ ธาวินจึงเดินไปเปิดประตูรถ หาของสักอย่าง แล้วหันยื่นให้แหวน แหวนรับถุงนั้นมาแกะดู  วินาทีนี้เด็กสาวตาโตขึ้น ก่อนจะผละออกจากกัน ธาวิน ดึงเด็กสาวเข้ามากอด จูบ ก่อนแล้วจะจำใจปล่อยเด็กสาวออกมา แหวนเดินออกจากโรงพยาบาลด้วยท่าทางลับๆ ล่อๆ ในมือเธอก็กำกระเป๋าแน่น เพราะมันมีเงินจำนวนมากซุกซ่อนอยู่ในนั้น จังหวะที่กำลังจะเลี้ยวออกจากจากโรงพยาบาลข้ามถนนเดินเข้าไปในซอยเล็กๆ ประจวบกับเป็นเวลาเดียวกันกับที่นุชิตกำลังขี่มอเตอร์ไซต์เพื่อมาดูรักษ์ไทต่อ  ชายหนุ่มเห็นสีหน้าแหวนดูเร่งรีบชอบกล ไอ้ครั้นจะตะโกนตามไป ร่างของแหวนก็หายเข้าไปในซอยเล็กๆ ข้างโรงพยาบาลเสียแล้ว ทางด้านแหวนเมื่อเดินเข้าไปในซอยเล็กๆ ซอยหนึ่งที่ค่อนข้างลึก เด็กสาวเหลียวมองหาเป้าหมายที่นัดแนะให้มาเจอกันที่นี่เพื่อมารับเงินค่าจ้างไป กระทั่งสายตาของเด็กสาวไปจรดเข้ากับมอเตอร์ไซต์คันหนึ่งที่จอดและมีเด็กวัยรุ่นสองคนเองก็กวักมือเรียกให้เด็กสาวรีบเดินเข้าไปหา ครั้นพอไปถึงตัวเด็กวัยรุ่นทั้งสอง  แหวนจึงรีบดึงถุงกระดาษที่เพิ่งรับจากธาวินมาจากกระเป๋า นำเงินที่ได้จากนั้นแบ่งเป็นสองส่วนแล้วให้เด็กสองคน   แม่เด็กสาวทำท่าทีเท้าสะเอวจีบปากจีบคอคล้ายสั่งหรือกำซับไอ้เด็กสองคนนั่นไม่ห่างเลย  จากนั้นมันก็สตาร์ทเครื่องแล้วบิดคันเร่งขับออกไปโดยไว  เหลือไว้แต่เด็กสาวที่รีบเดินกลับออกมาทางเดิมที่ทำให้ร่างของใครคนหนึ่งต้องรีบหลบซ่อนตัว เพื่อไม่ให้แหวนเห็น . นุชิตกระพริบตามองเด็กสาวด้วยความไม่เชื่อ  น้ำเสียงแหลมๆ ของแหวนนั้นเสียดแทงเข้าไปในโสตประสาทของตัวเองได้เป็นอย่างดี ‘รับเงินไปแล้วพวกแกก็  หาที่เงียบๆ อยู่ไปก่อนนะ เดี๋ยวให้เรื่องนี้มันซาแล้วค่อยกลับมาให้เห็นหน้า’ ‘แล้วคุณผู้หญิงจะให้ทำอะไรอีกก็โทร. ไปบอกนะ’  แหวนอมยิ้มขึ้นมาทันทีเพราะคำว่า ‘คุณผู้หญิง’ ตนชอบให้ไอ้เด็กพวกนี้เรียกตนว่าเป็นคุณผู้หญิง  เด็กสาวก็อยากเป็นผู้หญิงเคียงข้างกับคุณธาวินของตัวเอง ‘เออ น่า เดี๋ยวถ้าฉันมีงานอะไรจะโทร. ไปเรียกพวกแกมาจัดการอีก ’ พวกแกที่แหวนหมายถึงต่างมองหน้ากันยิ้มๆ  ก่อนจะหยิบหมวกกันน้อคสีทึบขึ้นมาสวม แล้วสตาร์ทรถขี่ออกไปด้วยความเร็วทันที เหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ทำให้นุชิตกลืนน้ำลายลงคอแรงๆ นี่มันหมายความว่าอย่างไร! . เมื่อกลิ่นแก้วกลับมาที่ห้องพัก บิดาเธอนั่งมองหน้าเธอเขม็งนัยว่า...ท่านดูจะไม่ชอบใจที่เห็นเธอหายไปส่งธาวินมานั่นเอง กลิ่นแก้วตีหน้าไม่รู้ไม่ชี้  และเธอเพิ่งสังเกตเห็นว่าพี่ชายเธอหายตัวไปอีกแล้ว แล้วการที่จุกของหายไป มันจะทำให้เธอไม่สามารถปฏิเสธที่จะช่วยดูผู้ป่วยอีกคนได้ ถ้ามีพี่จุกอยู่ด้วย เวลาบิดาเธอกะเกณฑ์ให้เธอทำอะไรให้รักษ์ไท เธอจะได้โยนให้พี่จุกทำแทน อย่างเช่นเวลานี้เหมือนกัน จังหวะหนึ่งที่เขาขยับตัวดื่มน้ำ บิดาเธอก็มาเจ้ากี้เจ้าการให้เอาให้เขาดื่มพอเธอทำตามจะเลื่อนน้ำให้ เขากลับปฏิเสธน้ำใจเธอกลับมาด้วยน้ำเสียงเย็นชาเสียนี่ “ไม่เป็นไร ผมดื่มเองได้” กลิ่นแก้วตวัดสายตาง้ำๆ จ้องหน้าเขาเพียงนิด จากนั้นก็วางแก้วน้ำลงในลักษณะกระแทกกระทั้น ก่อนจะหมุนตัวเดินกลับมานั่งที่โซฟาตัวยาว โดยไม่สนใจว่าลักษณะสีหน้าของเธอจะขัดผู้เป็นพ่อปานใด หญิงสาวฉวยเอาหนังสือพิมพ์ขึ้นมาทำทีกางอ่าน เพื่อไม่อยากให้ผู้เป็นพ่อเห็นสีหน้ายามนี้ เธอทั้งหงุดหงิด และกำลังใช้ความคิดไปในคราวเดียวกัน เพราะมีสิ่งนึ่งที่ทำให้กลิ่นแก้วเก็บเอามาคิดว่า  ถึงเขาจะโกรธเธอเนื่องจากปากพล่อยที่ดันเผลอไป แช่งชักเขาแค่ไหน แต่ก็ไม่น่าจะมากมายจนเวลาเลยข้ามไปวันสองวันไปด้วยอาการไม่อยากเห็นหน้าเธอ หรือทำเหมือนเธอไม่มีตัวตนอยู่ในห้องนี้สิ! ไม่เข้าใจเลยจริงๆ โกรธเธอทำไมนะ? (มีต่อค่ะ) . จากคุณ : พิณพลอย เขียนเมื่อ : 5 เม.ย. 55 23:12:14

ความคิดเห็นที่ 5 . รักษ์ไทเบือนสายตามองไปทางอีกคนที่กำลังทำทีเหมือนอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ตรงมุมรับแขก แล้วต้องรีบชักสายตาหนีกลับมาโดยไว เพราะสายตาของใครอีกคนกำลังจับต้องตนด้วยอาการสังเกตสังกา เนื่องจากเขากำลังใช้สายตาลอบลองดูลูกสาวคนเดียวของท่านนั้นเอง ยามรักษ์ไทดึงสายตากลับมาแล้ว เขาก็พยายามปั้นหน้านิ่งขรึมเพื่อไม่ให้กำนันเพิ่มศักดิ์จับความรู้สึกของเขาที่มีต่อกลิ่นแก้วออก ไม่ว่าจะเป็นความรู้สึกใดๆ ก็ตาม ...เขาไม่อยากให้ท่านล่วงรู้ แต่ถึงแม้ว่าเขาจะพยายามปั้นสีหน้าให้อยู่ในอาการปรกติมากเพียงใด ก็ไม่สามารถจะทำให้กำนันเพิ่มศักดิ์ลดการจับจ้องเขาด้วยความสังเกตลงได้ ทางที่ดีที่สุดก็เห็นจะมีเพียงแค่ทางเดียวเท่านั้นคือหลับตาลงไปให้เหมือนคนนอนหลับ และยามที่เขาหลับตาลงนิ่งๆ  รับรู้ว่าดวงตาทั้งคู่ดูร้อนผ่าว เขาน่าจะมีไข้  ใช่ตอนเช้าที่พยาบาลมาวัดอุณหภูมิก็บอกเช่นนั้นเหมือนกัน ว่าเขามีไข้ รักษ์ไทพยายามข่มตาหลับ ทั้งๆ ที่รู้อยู่เต็มอกว่าบิดาเธอพยายามทำทุกวิถีทางที่จะให้ลูกสาวมีโอกาสได้ใกล้ชิดกับเขาไม่ว่าเขาจะขยับตัวเพียงนิด กำนันเพิ่มศักดิ์จะเจ้ากี้เจ้าการให้เธอทำนั่นทำนี่ให้เขา เพื่อเป็นการตัดปัญหา เขาจึงต้องหลับทั้งๆ ที่เขาไม่อยากจะนอนหลับเท่าไหร่ และในช่วงที่เขานอนหลับตานิ่งๆ สิ่งที่คิดไม่ตกมาตลอดก็คือเรื่องของกลิ่นแก้ว ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ชอบหน้าเขา แต่คงไม่ต้องถึงกับบงการคนให้มาดักทำร้ายเขาถึงแบบหรอกมั้ง?? เกือบบ่าย ที่รักษ์ไทตื่นมาอีกครั้ง  เป็นเวลาเดียวกันที่พี่ชายต่างมารดา ดร.นิธิดล ได้มาเยี่ยมเขา ซึ่งคงทราบเรื่องมาจากนุชิตที่ได้โทร. ไปเล่าให้พ่อและแม่ของตนที่บ้านบริบูรณ์รักษ์ทราบว่าเขาถูกทำร้ายกระมัง พี่ชายต่างมารดาคนนี้จึงต้องปลีกตัวจากการงานที่ยุ่งยาก มาเยี่ยมเขาถึงที่ รักษ์ไทยอมรับ เขารู้สึกดีที่พี่ชายคนนี้มาเยี่ยม นั่นทำให้เขารู้สึกว่า  เขาไม่ได้โดดเดี่ยวเท่าที่คิด หลังจากสูญเสียบิดา ที่พึ่งสุดท้ายของตัวเองไปเมื่อหลายๆ ปีก่อน จังหวะหนึ่งดูเหมือนดร.นิธิดลมีบางเรื่องที่อยากจะคุยกับเขาเป็นการส่วนตัว ดังนั้นดร.นิธิดลจึงสะกิดรักษ์ไทเพื่อให้ออกมายืนคุยกันตรงระเบียงห้อง เสียงรถที่สัญจรอยู่ภายนอกโรงพยาบาลพอที่จะช่วยกลบเสียงพูดคุยของทั้งสองหนุ่มได้ดีทีเดียว “ตกใจ ตอนที่รู้ข่าวว่านายถูกคนดักทำร้ายร่างกายเช้านั้น” ดร.นิธิดลเอ่ยขึ้นมาก่อน ขณะที่ยืนจ้องมองน้องชายอีกคนของตนที่มีผ้าพันแผลพันที่ศีรษะเอาไว้ สายตาและสีหน้าของรักษ์ไทเท่าที่เขาจับได้ ดูเหมือนมีบางเรื่องที่ทำให้คิด และไม่ค่อยพูดคุยได้อย่างร่าเริงเป็นปรกติ   “มันไม่ได้ทำไปเพราะหวังทรัพย์สินหรือจะฆ่านายให้ตาย แต่มันทำไปเพื่อ….” “ข่มขู่ สั่งสอน” รักษ์ไทเบือนหน้ากลับมาต่อ “นึกไม่ออกเลยว่าจะเป็นเรื่องที่ไปขัดแย้งกับใครได้?”   “นายก็ไม่รู้อะไรอีกเหรอรักษ์ มีนายคนเดียวนะ ที่จะช่วยให้คดีนี้มันคืบหน้า”  ดร.นิธิดล ลองถามรักษ์ไทดู เผื่อว่าเรื่องนี้ มันอาจจะมีเงื่อนงำบางอย่าง และคนที่พอจะคลำเงื่อนงำนั้นได้ ก็คงไม่พ้นเจ้าตัวนั่นแหละ   “ไม่ ....” แต่ยามที่รักษ์ไทหันมาตอบด้วยสีหน้าเรียบเฉย  ดร.นิธิดลรับฟังด้วยความนิ่งเงียบ  “อืมมม  แล้วนายจำหน้าพวกมันไม่ได้สักคนหรือไง?” คำถามของดร.หนุ่ม ทำให้หนุ่มเจ้าของไร่เพียงดิน ตวัดมือทั้งสองข้างขึ้นมากอดอก  กดหัวคิ้วทั้งสองเข้าไว้ด้วยกันจนเป็นร่อง ...เพราะเรื่องนี้แหละที่เขาไม่อยากจะพูดถึง เขาจำได้ว่าคนที่มาทำร้ายเขาเป็นคนรูปร่างสูงและฟังจากน้ำเสียงก็ไม่ใช่คนในวัยฉกรรจ์  น้ำเสียงเหมือนชายหนุ่มรุ่นๆ เดียวกับนุชิตเสียด้วยซ้ำ “เงียบไปทำไมรักษ์?”   คำถามที่ดังขึ้นมาอีกครั้งของพี่ชายต่างมารดา ทำให้รักษ์ไทเหลียวกลับไปมองหญิงสาวอีกคนที่อยู่ในห้อง ...ก่อนจะเบือนหน้ากลับมาทางเดิม  บางทีเรื่องนี้ เขาอาจจะเก็บไว้เคลียร์เอง  อย่าเพิ่งให้กลายเป็นเรื่องใหญ่  เพราะเขาก็ยังไม่แน่ใจเลยว่า การที่เขาถูกลอบทำร้าย จะมีกลิ่นแก้วเกี่ยวข้องด้วยหรือไม่ ถ้ามันเกี่ยวข้อง เขาก็ทำใจไม่ได้เหมือนกันที่จะสืบสาวไปถึงตัวเธอ    เขาไม่ต้องการ นึกๆ แล้วก็ให้มาแปลกใจตัวเองดีเหลือเกิน ไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงเป็นห่วงเป็นใยและอยากปกป้องหญิงสาวได้ถึงขนาดนี้ “ไม่” รักษ์ไทหันกลับมาตอบคำถาม พร้อมถอนหายใจแรงๆ เห็นทีว่าเรื่องๆ นี้อาจจะมืดมน นั่นคือ ตนอาจจะถูกคนฟาดศีรษะฟรีๆ โดยที่ไม่สามารถตามตัวใครให้มารับผิดชอบได้   ดร.นิธิดลเลยไม่ได้ซักถามอะไรอีก   จริงๆ เหตุผลที่เขามาเยี่ยมรักษ์ไท นอกจากอยากจะเห็นอาการของเขากับตาแล้ว  เหตุผลจริงๆ อีกข้อเพราะตนก็มีความหวั่นใจว่าเรื่องที่รักษ์ไทโดนทำร้ายร่างกายนั้น จะเกี่ยวข้องกับน้องชายอีกคนของตนหรือไม่ เนื่องจากรายนั้นชอบมาขู่กับตนบ่อยๆ ครั้งว่าจะหาทางกลับมาเล่นงานรักษ์ไทอีกแน่ทถ้ามีโอกาส ดร.นิธิดลมีความลำบากใจ ทางไหนก็น้อง  ถึงแม้ทางนี้จะเป็นแค่น้องชายต่างมารดา  แต่เขาก็ให้ความรักและเมตตาเทียบเท่ากับน้องชายร่วมมารดาเดียวกัน เหมือนกัน (จบบทที่ 15) . จากคุณ : พิณพลอย เขียนเมื่อ : 5 เม.ย. 55 23:15:01

ความคิดเห็นที่ 6 ขอบคุณกิ๊ฟท์จากคุณ ห้าสิบป่าย, mimny ค่ะ จากสองตอนนี้ คุณสก๊อตตี้คงทราบแล้วนะคะ ว่าเป็นฝีมือกลิ่นแก้วตีหัวพระเอกหรือเปล่า ^^ โปรด ติดตามตอนต่อไปค่ะ จากคุณ : พิณพลอย เขียนเมื่อ : 5 เม.ย. 55 23:16:58

ความคิดเห็นที่ 7 ต้องย้อนไปอ่านความเห็นเก่า เล่นแรงนี่ พูดถึงพ่อกำนันค่ะ ไม่ได้คิดว่ากลิ่นแก้วจะทำอยู่แล้วค่ะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : วันจักรี 55 01:25:49

ความคิดเห็นที่ 8 ค่าา..คุณสก๊อตตี้ เข้าใจผิดเอง อิๆ ^^" จากคุณ : พิณพลอย เขียนเมื่อ : วันจักรี 55 17:44:13

ความคิดเห็นที่ 9 นุชิตจะเล่าเรื่องที่แอบได้ยินให้รักษ์ไทฟังหรือเปล่าเพราะตัวเองก็รักแหวนด้วย จากคุณ : mimny เขียนเมื่อ : วันจักรี 55 22:01:06