ความคิดเห็นที่ 1 รถตู้สีดำจอดสงบนิ่งในตรอกมืดห่างจากถนนใหญ่ มันซุ่มเงียบรอนาทีแล้วนาทีเล่า จู่ๆ ความเงียบก็ครอบคลุมถนนทั้งสาย ลมหยุดพัด เมฆหยุดเคลื่อนไหว สัญญาณไฟสีเหลืองกระพริบกลางถนนที่ไร้ผู้คนและรถรา มันค่อยๆ เคลื่อนออกจากตรอกอย่างระมัดระวัง เคลื่อนไหวเชื่องช้าจนเหมือนเงาที่คืบคลานได้เอง ในรถมีแต่แวมไพร์หนุ่มที่นั่งเกร็งเครียด พวกเขาอยู่กลางถิ่นของศัตรู ต้องลักลอบเข้า-ออก ราวทหารอเมริกันที่แอบบุกอีรักในยามค่ำไม่มีผิด หากถูกพบคงไม่ต่างจากเนื้อสดๆ  ที่ถูกปิรันย่ารุมทึ้ง ทุกคนจึงเกร็งเตรียมพร้อมตลอดเวลา แวมไพร์ร่างอ้วน หัวเกรียนด้านหลังกล้อนผมเป็นตัวหนังสือสีแดงๆ   คำว่า  ข้าเจ๋งที่สุด เป็นคนขับรถออกไป ถนนใหญ่ที่โล่งตลอดสายราวกับมีใครเสกให้คนทั้งเมืองหายไป เสียงรถครางหึ่งๆ ขณะแล่นช้าๆ ไปได้ระยะหนึ่งพอให้มั่นใจว่าไม่มีใครตาม จึงเร่งความเร็วขึ้น ลูน่าจึงมีเวลาถอนหายใจยาวๆ  ไม่มีการขัดขวางอย่างนี้แสดงว่าถ้ายังไม่รู้ตัว ก็คงจงใจปล่อยให้หนี หญิงสาวนั่งอยู่ตอนท้ายรถกลางวงล้อมแวมไพร์ 5-6 คน รู้สึกได้ถึงแรงกดดันที่เบาบางลงเล็กน้อย  พวกนี้กลัวตายแต่ก็ต้องหน้าที่ตามคำสั่งให้ถึงที่สุด  ต่างจากเธอที่มีโอกาสได้คิด ตัดสินใจเอง ลูน่าค่อนข้างแน่ใจว่ายูเลียสจะไม่ทำร้ายพ่อและแม่ของเธอ จนกว่าจะได้คำตอบที่ต้องการ แต่แมตต์ อาจไม่โชคดีเท่า คิดแล้วก็ยิ่งทำให้วิตกกังวลมากขึ้น รถตู้แล่นออกนอกเมือง พอเจอด่านตรวจก็เกร็งตัวแข็งกันไปหมด ทุกตนแทบจะลืมหายใจ พลอยทำให้ลูน่าเครียดไปด้วย ที่สุดตำรวจก็ปล่อยให้ผ่านไปได้ เท่านั้นเองรถแล่นด้วยความเร็วที่เพิ่มขึ้นราวกับเครื่องบินที่ทะยานขึ้นฟ้า กลิ่นลมเย็นๆ โชยเข้ามาพอให้เดาได้ว่าออกนอกเมือง  เพราะมีกลิ่นหญ้าติดมากับสายลมด้วย 20นาทีต่อมา รถก็หยุดในที่แห่งหนึ่ง ลูน่าก้าวลงจากรถอย่างไม่ลังเล ที่นี่เป็นโรงงานฆ่าสัตว์ร้าง แวดล้อมด้วยหญ้ารกท่วมหัว บ้านคนที่ใกล้ที่สุดอาจอยู่ไกลเป็นไมล์ “ทางนี้ !” “แมตต์ อยู่ไหน ?” เธอรีบถามหา “นายท่านรออยู่” แวมไพร์ตนหนึ่งว่า “ฉันไม่สน แมตต์ อยู่ไหน ?” ร่างสูงแข็งแรง เดินผ่านคนอื่นๆ เข้าไปในอาคาร ไม่สนใจใคร  กลิ่นไอแวมไพร์รายล้อมราวกับเดินเข้าไปในเตาอบเนื้อย่างที่กลิ่นคลุ้งรอบตัว   รวมถึงกลิ่นไอเย็นยะเยือกที่น่าสะพรึงกลัวนั้นด้วย ลูน่าไม่หวั่นไหวเธอรู้ว่าอีกไม่นานฟ้าจะสว่างแล้ว อมนุษย์พวกนี้ต้องหลบแสง ทางรอดของเธอยังมีอยู่สูงจึงมีกำลังใจ  เมื่อตั้งสติได้แล้วค่อยๆ สูดกลิ่นไออย่างตั้งใจ กลิ่นจางๆ ที่โชยมาไกลๆ นั้นคือ ลมหายใจของมนุษย์ กลิ่นอ่อนๆ กระตุ้นให้อยากเลือด กลิ่นนี้อาจจะเป็นแมตต์   เขายังไม่ตาย..ความหวังทำให้ดวงตาของหญิงสาวเป็นประกายขึ้นมา “หยุดนะ!” “ไปให้พ้น!!” แวมไพร์ตนหนึ่งกระโดดมาขวางหน้าคำรามใส่  ลูน่า รำคาญ นึกอยากผลักให้พ้นทาง มือยื่นไปหมายจะกระชากคอเสื้อ วินาทีนั้นฝ่ามือสัมผัสถึงเส้นชีพจรที่ลำคอ แวมไพร์ถึงจะเป็นอมตะ แต่ก็ยังมีความต้องการอาหารเหมือนมนุษย์ ‘หิว!!’ ความต้องการบอกเธอว่าอย่างนั้น จากที่ต้องการแค่ปัดอีกฝ่ายออกไปให้พ้นทาง มือเหวี่ยงออกไปแล้วกลับเปลี่ยนใจ นิ้วเรียวสัมผัสเพียงเบาๆพลังชีวิตของอีกฝ่ายก็ถูกกระชากออกจากร่างทันที!  ความคิดเพียงเสี้ยววินาทีทำให้แวมไพร์โชคร้ายตนนั้นหมุนคว้างตามแรงผลักไป กระแทกเสาเหล็กเก่าๆ แล้วร่วงหล่นลงมาสลายกลายเป็นฝุ่นผง เหมือนถุงแป้งเก่าๆ ขว้างใส่กำแพง แวมไพร์ที่เห็นต่างอุทานด้วยความตกใจ ไม่มีใครทำได้แบบนี้นอกจากนายเหนือหัว แวมไพร์ที่ไม่มีกลิ่นไอของอำนาจทำได้อย่างไม่น่าเชื่อ   ลูน่าตะลึงมองฝ่ามือตัวเองอยู่นาน พลังชีวิตแวมไพร์ที่ตายยังอยู่ มันรวมกลุ่มก้อนค่อยๆ  ซึมซับเข้าไปในฝ่ามือช้าๆ  สร้างความอิ่มเอมให้กับเธอ  ความรู้สึกเหนือกว่าพอกพูนขึ้นมา  ริมฝีปากได้รูปของหญิงสาวคลี่ยิ้มออกมาช้าๆ ‘มดปลวกแท้ๆ ....เจ้าพวกนั้นมันก็แค่ชีวิตชั้นต่ำ ฆ่าให้ตายแล้วจะสร้างขึ้นมาเท่าไรก็ได้   เจ้าสัตว์ที่น่าสมเพช ฮึ....’ เธอยังยิ้มเย้ยหยันอยู่เช่นนั้นก่อนจะฉุกคิดได้ว่า ตนเองกำลังคิดอะไรอยู่  มันช่างน่าสะพรึงกลัวยิ่งนัก  เธอก็ไม่ต่างกับแวมปีศาจร้ายพวกนี้เลย “พระเจ้า...” หญิงสาวร้องครางออกมาด้วยความหวั่นไหว นี่เธอกำลังจะเปลี่ยนไปนอกจากร่างกายแล้วจิตใจจะห่างไกลจากความเป็นมนุษย์เข้าไปทุกที “แมตต์ !! คุณอยู่ไหน ”  ลูน่าร้องหาผู้ชายคนเดียวที่จะดึงความเป็นมนุษย์ของเธอกลับมาได้ “แมตต์ !! ” เสียงของหญิงสาวดังก้องไปทั่วบริเวณ เรียกให้เจ้าของชื่อรับรู้การมาของเธอ   “ลูน่า...” นั่นเสียงของเขา  แล้วอยู่ที่ไหนกันเล่า แล้วไฉนเธอถึงได้ยินเสียงบางสิ่งลากครืดคราดคล้ายกับโซ่ตามมาด้วยเล่า “แมตต์ !!” “อย่าเข้ามา หนีไปซะ!!?” คำห้ามไม่เป็นผลร่างอรชรนั้นวิ่งไปยังต้นเสียง  ยามนี้ดวงตาของเธอมองเห็นในความมืดได้ชัดเจนยิ่งกว่าเวลากลางวันเสียอีก เธอเห็นทุกซอกทุกมุมในโรงฆ่าสัตว์ร้างกระจ่างชัด รวมถึงเหล่าแวมไพร์ที่แอบซ่อนตามมุมต่างๆ ก็ไม่อาจหลบพ้นสายตาเธอได้ จากคุณ : นวลน้ำผึ้ง เขียนเมื่อ : 5 เม.ย. 55 23:07:02

ความคิดเห็นที่ 2 ยิ่งฝ่าความมืดเข้าไปก็ยิ่งได้กลิ่นของแมตต์ แรง เธอหยุดที่หน้าห้องทีเคยใช้ชำแหละเนื้อสัตว์ มีทางลาดเอียงลงไปเพื่อใช้เข็นเนื้อที่รับการตัดแต่งเรียบร้อยแล้วขึ้นมายังอีกห้อง  แวมไพร์สาวเดินลึกเข้าไปเรื่อยๆ  สายตาสอดส่ายด้วยความระแวดระวัง  ภายในห้องนั้นมีรางเหล็กสูงเหนือพื้นสองเมตรเศษไว้สำหรับแขวนเนื้อขนาดใหญ่  เพื่อให้พนักงานแล่ออกได้สะดวก  หากตอนนี้รางเหล่านั้นว่างเปล่ามีเพียงกลิ่งสาปสางเก่าๆ เป็นเพื่อน  ร่างของแมตต์ ถูกแขวนแทนที่เนื้อวัว  เด่นท่ามกลางสีขาวของแผ่นกระเบื้อง “แมตต์ ” ลูน่าตรงรี่เข้าไปปลดโซ่ที่ตรึงอยู่ข้างผนัง   ปล่อยแมตต์ ลงมานอนกองกับพื้น  แล้วรีบแกะโซ่ที่พันธนาการสองมือออก ไม่ได้พบหน้ากันเพียงสองสามวันเท่านั้น อีกฝ่ายเปลี่ยนไปเยอะเลย หน้าซีดเซียว แก้มตอบท่าทางอิดโรย อ่อนเพลีย เนื้อตัวเหม็นเปรี้ยว กลิ่นเหงื่อหมักหมมกับกลิ่นปัสสาวะหึ่งไปทั้งตัว แต่ลูน่าก็ไม่คิดจะรังเกียจ ยังไงกลิ่นของคนมีชีวิต ก็ย่อมดีกว่าแวมไพร์ไร้ชีวิตมากมายนัก ร่างอุ่นจัดนั้นมีเสียงหัวใจเต้นแรงมั่นคง “แมตต์ ....แมตต์  ฉันคิดถึงนาย ฉันเป็นห่วงนาย” ลูน่ากอดเขาแน่นด้วยความคิดถึง หญิงสาวเพิ่งรู้สึกตัวว่าชายคนนี้เท่านั้นที่ทำให้เธอยังคงความรู้สึกเยี่ยงมนุษย์ ร่างอุ่นๆ นี้ชดเชยความเย็นชืดในใจได้มากเกินจะบรรยาย “ลูน่า...เหรอ ?” ชายหนุ่มถามอย่างไม่แน่ใจ ในห้องนั้นมืดมาก มองเห็นแต่สีฟ้าขุ่น จางๆ ของท้องฟ้าจากรอยแยกของแผ่นไม้ที่ปิดทับหน้าต่างและช่องลม “ฉันเอง...เป็นไงบ้าง” ลูน่าถาม “หนีไปเร็วเข้า!!” แมตต์ ว่าเสียงขาดๆ หายๆ  ลำคอแห้งผาก ตลอดสามวันที่ผ่านเขาถูกจับมัด แขวนห้อยอยู่อย่างนี้ทั้งวันทั้งคืน ไม่ได้กินหรือดื่มอะไรเลย สองมือก็ล้าจนไร้ความรู้สึก   “ฉันจะพานายออกไปจากที่นี่” เธอยกแขนแมตต์ พาดบ่า ถึงเห็นเสื้อที่ขาดกระรุงกระริ่ง เนื้อตัวมีรอยข่วนจนลายเกือบทั่วตัว คงถูกทรมานมาไม่น้อย ร่างสูงใหญ่ที่เคยแข็งแรงมั่นคง ตอนนี้อ่อนแรงจนพยุงตัวเองไม่ไหว ลูน่าดึงร่างอ่อนแรงขึ้น น้ำหนักทั้งหมดเอนเอียงมาที่เขา แวบหนึ่งที่ลูน่ารู้สึกขอบคุณที่มีพลังแวมไพร์ ถ้าไม่เช่นนั้นแล้วคงทุลักทุเลกว่านี้แน่ เมื่อละสายตาจากแมตต์ ชั่วครู่ เธอถึงรู้ตัวว่ามีแวมไพร์มากกว่าครึ่งร้อยรายล้อมอยู่ จิตสังหารมุ่งตรงมายังทั้งคู่ นั่นยังไม่สำคัญเท่ากับ คนที่อยู่แถวหน้าเพียงคนเดียว จ้าวแห่งแวมไพร์ที่เก่าแก่ที่สุด ผู้ให้กำเนิด ปีศาจมากมาย  เดมอน เซเฟอร์ คริสโตนอฟ ผมเขาสีดำ รวบมัดหางม้ายาวถึงกลางหลัง ปอยผมม้วนหยักศกน้อยๆ  ดวงตาสีแดงสวยราวทับทิมวูบวาบยามล้อแสง เขาสวมเสื้อยืดสีดำคอเต่าแขนยาวพับแขนครึ่งข้อศอก ดูสบายๆ ริมฝีปากสีระเรื่อตัดกับใบหน้าสีขาวเผือดไร้อารมณ์ราวกับรูปสลัก ใช่....เดมอนงดงามเหมือนรูปสลัก   ราวกับเป็นงานฝีมือเลื่องชื่อของ ศิลปินเอก ไมเคิล แองเจโล เหลือเกินงามสง่าแบบโบราณ  ดวงตาดุดันทรงอำนาจ เพียงแค่เห็นไกลๆ ก็รู้สึกได้ว่านี่คือราชสีห์ ที่จะฉีกเธอเป็นชิ้นถ้าคิดต่อต้านแม้เพียงน้อยนิด เดมอนมองหญิงสาวตั้งแต่หัวจรดเท้า มาหยุดที่ใบหน้าอ่อนเยาว์ กับเส้นผมยาวสลวยสีดำ ความรู้สึกคลับคล้ายบางประการกระตุ้นเตือนความจำที่อยู่ลึกๆ ขึ้นมา “หลิงหลิง” เขาพึมพำกับตัวเอง คล้าย...แต่ไม่เหมือน หลิงหลิงนั้นตัวเล็ก บอบบาง ขี้อาย ดวงตาสีดำคู่นั้นมองเขาซื่อๆ ไร้มารยา  แวมไพร์สาวตรงหน้าไม่ได้บอบบางจนเหมือนจะแหลกสลายได้ในมือหากดูแลไม่ดี   แต่ตรงข้ามเธอเป็นสาวกว่า หลิงหลิงนัก รูปร่างโปร่งบางมีส่วนเว้าโค้งอย่างคนโตเป็นสาวโดยสมบูรณ์  หน้าอกนั้นแม้ไม่ได้อวบอัดมากแต่ก็อิ่มเหมาะสมกับรูปร่างอ้อนแอ้นนั้น  ดวงตาสีน้ำเงินของเธอจ้องมองมายังเขา  ด้วยความตื่นกลัวเหมือนลูกแมวน้อยพยายามขู่สุนัข   เดมอนคลี่ยิ้มลึกลับเยือกเย็นยากแก่ความเข้าใจนัก  ลูน่าไม่คิดว่าการปักหลักสู้ที่นี่จะเป็นความคิดที่ดี  ในเมื่อเผชิญหน้าคนที่แข็งแกร่งกว่าตัวเองอยู่ “พวกเจ้าถอยไป” น้ำเสียงช้าๆ เนิบๆ สั่ง ทั้งหมดหายไปในทันที! ไม่เหลือใครเลย แทนที่จะรู้สึกดีขึ้น ลูน่ากลับเครียดกว่าเดิม แรงกดดันจากอีกฝ่ายรุนแรงจนสั่นไปทั้งตัว “หนีไป...เธอสู้เขาไม่ได้” แมตต์ กระซิบบอก “ ฉันรู้” “นามของเจ้า” เดมอนถาม “ลูน่า...ลูน่า ฮาร์วี่” ร่างสูงขยับแค่วูบเดียวก็มายืนอยู่ตรงหน้าเธอได้ ลูน่าตกตะลึงในความเร็วนั้น ทำให้เธอต้องรีบถอยห่างออกไปด้วยท่าทีที่เหมือนผงะมากกว่า  มือใหญ่แข็งแรงปัดแมตต์ ทิ้งไปอย่างไม่แยแส  แล้วก้าวเข้ามายื่นมือมายังหญิงสาว กำคอเรียวเล็กได้ด้วยมือเพียงข้างเดียว แล้วยกร่างอ้อนแอ้นจนลอยสูงจากพื้น การคุกคามอย่างรวดเร็วทำให้ตกใจจนไม่ทันขยับหนี ลูน่าได้แต่มองหน้าของเขา ลมหายใจเย็นๆ ปะทะใบหน้า สร้างความหวาดหวั่นกดดันเป็นอันมาก แต่แก้วตากลมโตสีน้ำเงินนั้นยังประสานสายตาไม่ยอมสยบ เธอไม่ต่อต้าน  ไม่มีการต่อสู้ป้องกันตัวใดๆ ทั้งสิ้น  สิ่งที่หญิงสาวทำคือแค่มองเขาไม่ยอมหลบตา  เธอกล้าหาญนักแม้จะกลัวจนริมฝีปากบางสั่นอยู่แท้ๆ  ทำให้เดมอนนึกขำ ซ้ำยังชวนให้นึกถึงใครบางคนในอดีต ฝ่ามือเย็นเฉียบถูกยกขึ้นไล้ผิวคอนุ่มเบาๆ ไม่ปรากฏรอยกัด แต่กลิ่นของแวมไพร์ชัดเจนจนน่าฉงน  นี่เจ้าหมอนั่นมันประทับรอยเขี้ยวไว้ตรงไหนบนร่างเธอกันนะ  ราชาแวมไพร์ไม่ได้เอ่ยถามแต่ใช้สายตามรุมร้อนนั่นกวาดตาสำรวจไปทั่ว “อย่า...” ลูน่าร้องห้าม กลัวว่าเขาดูดเลือดแล้วสูบเอาความทรงจำไป  ความลับทั้งหมดจะถูกเปิดเผย เรื่องยาของแม่จะให้รู้ไม่ได้  หญิงสาวกลั้นหายใจนึกถึงแต่ยูเลียส ด้วยความหวังที่เลือนรางว่า  อีกฝ่ายจะได้แต่ความจำเรื่องอื่นไปแทนแต่สายไปแล้วเมื่อเดมอนบังคับให้เธอเอียงคอให้แด่เขา ฟันคมๆ กัดเข้าที่ผิวอ่อนนุ่ม ดูดดื่มเลือดดึงเอาความจำที่มากมายเกินกว่าจะเรียงร้อยเป็นคำพูด ผ่านกระแสเลือดเข้าสู่สมองตนเอง อ่านต่อตอนหน้าค่ะ ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : นวลน้ำผึ้ง เขียนเมื่อ : 5 เม.ย. 55 23:08:23

ความคิดเห็นที่ 3 ตาม.... จากคุณ : รุ้งปลายฟ้า เขียนเมื่อ : วันจักรี 55 11:05:50

ความคิดเห็นที่ 4 ยังตามอ่านอยู่ค่ะ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : วันจักรี 55 21:43:05

ความคิดเห็นที่ 5  เดมอนเปิดตัวได้ระทึกและน่ากลัวจัง แอบกลัวแทนลูน่า จากคุณ : สายลมที่พริ้วไหว เขียนเมื่อ : วันเนา 55 00:23:24

ความคิดเห็นที่ 6 ตอนที่ 14 ค่ะ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11967754/W11967754.html จากคุณ : นวลน้ำผึ้ง เขียนเมื่อ : 16 เม.ย. 55 17:57:47