ความคิดเห็นที่ 1 กิเลนเงินแห่งวังหลวงหวงไป่หวินเลือกเนินเขาเตี้ย ๆ ไม่ไกลจากเรือนเพลินบุปผาเป็นที่ตั้งหลุมฝังศพของซินแสเทวะ จากด้านหน้าหลุมศพเมื่อทอดมองลงไป จะเห็นสายแม่น้ำคดเคี้ยวไหลผ่านระหว่างผืนป่าเขียวขจี  แล้วพอกวาดตาถัดจากแม่น้ำเข้ามา แวบแรกคล้ายจะเห็นเรือนไม้ไผ่กลางหมู่ผกา ตั้งตระหง่านเป็นภาพซ้อนทับในห้วงคำนึง หากเพียงกระพริบตา...ที่กระจ่างชัดคือซากตอตะโกของความเป็นจริง พอรวมกับกลิ่นไหม้ซึ่งลอยมาปะปนกลิ่นควันธูปในอากาศ ให้ความรู้สึกหดหู่อย่างบอกไม่ถูก ฟ่านไป่หนิงคุกเข่าพินิจป้ายหินหน้าหลุมศพเงียบงัน ยิ่งมองสือหย่งหลุนยิ่งปวดแปลบในหัวใจ ล่วงเข้าช่วงบ่ายหลังกิเลนเงินแห่งวังหลวงเดินทางไปแล้ว ฟ่านไป่หนิงก็ตื่นขึ้นภายใต้ท้องฟ้าซึ่งกลับมาสดใสอีกครั้ง และเป็นตามที่หวงไป่หวินทำนายไว้ นางเลิกอาละวาดหากเอาแต่นั่งเซื่องซึมอยู่บนเตียง สือหย่งหลุนพยายามคะยั้นคะยออย่างไรก็ไร้การตอบสนอง สุดท้ายมันจึงบอกว่า “ไป่หนิง ไปเยี่ยมหลุมศพซินแสเทวะกันไหม” ราวปาฏิหาริย์ นัยน์ตาเลื่อนลอยพลันเกิดประกายสว่างวาบ ดรุณีน้อยยอมลุกจากเตียงเป็นครั้งแรกในรอบหลายวัน ติดตามเด็กหนุ่มจนมาถึงที่นี้ จากนั้นก็เอาแต่เหม่อมองหลุมศพ มือกำธูปแน่นหากมิยอมปักลงไปเสียที ความเกลียดแค้นที่สุมในอกราวอสูรกายซึ่งพยายามแหวกกรงขังออกมา นางต้องคอยเก็บกดมันไว้เต็มความสามารถ...ทั้งที่ทรมาณแสนสาหัส อาจารย์...ฟ่านไป่หนิงคร่ำครวญในใจ ข้าทราบดีว่าท่านสั่งเสียเช่นนั้นเพราะเป็นห่วง ถ้าท่านเห็นข้าในตอนนี้คงต้องบอกว่าจงอภัยแก่ศัตรูเสียเถิด การแก้แค้นมิเคยส่งผลดีต่อใคร แต่ข้าทำไม่ได้! มิอาจละวางความชิงชังนี้ลงได้ ดรุณีน้อยรู้สึกราวตนเองสะสมไว้ด้วยสิ่งสกปรก จนไม่กล้าแม้แต่จะปักธูปคำนับหลุมศพอาจารย์ เพราะเกรงกลัวว่าจะทำให้สถานที่สงบสุขแห่งนี้ต้องเปรอะเปื้อน นางต้องทำอย่างไร จึงจะหลุดพ้นจากวังวนที่น่ารังเกียจเสียที... และตอนนั้นเอง สือหย่งหลุนก็ย่อกายลงเคียงข้างนาง เอ่ยเสียงแผ่ว “ไป่หนิง เจ้ารับปากได้หรือไม่ว่า นับจากนี้เราสองคนจะอยู่ด้วยกัน เจ้าจะไม่มีวันไปไกลจากข้า” คำถามซึ่งโพล่งออกมานี้ไม่เข้ากับสถานการณ์เลยสักนิด แม้ยังจับต้นชนปลายไม่ถูก แต่ดรุณีน้อยก็พยักหน้าตอบอย่างเลื่อนลอย “ดี! ข้านึกโมโหเจ้าประมุขรัตติพิกลเต็มทีแล้ว เจ้าก็ติดตามช่วยข้าสืบหาเจ้าคนลึกลับนี่ด้วยกันเถอะ” ชั่วครู่แรกดรุณีน้อยยังคงไร้ปฏิกิริยาโต้ตอบ หากแล้วจู่ ๆ นางก็สะบัดหน้ามาเบิกตาโพลง จับจ้องราวเพิ่งเคยเห็นสือหย่งหลุนเป็นครั้งแรกฉะนั้น เด็กหนุ่มฝืนยิ้ม พอคาดเดาอาการประหลาดใจของอีกฝ่ายอยู่บ้าง เพราะกระทั่งตัวมันเอง ก็มิเคยนึกฝันว่าตนจะกล่าวเช่นนี้ออกมาได้ “แต่...คำสั่งเสียของอาจารย์...” ฟ่านไป่หนิงเอ่ยตะกุกตะกัก เด็กหนุ่มจึงพูดแทรกขึ้นว่า “สมัยที่ข้ามาอาศัยเรือนเพลินบุปผาภายหลังการตายของท่านแม่ ซินแสเทวะได้เข้ามาคุยกับข้าเรื่องนี้ ด้วยการแนะนำของท่านสุดท้ายข้าจึงสรุปกับตนเองได้ว่า ข้าจะไม่กระทำเพราะความแค้น หากทำเพื่อปกป้องชีวิตคนเท่านั้น ข้าถึงเห็นว่าคำสั่งเสียของซินแสเทวะมิใช่เพื่อให้เจ้ามานั่งสับสนอยู่เช่นนี้ แต่เพื่อให้เจ้าละวางความแค้นลงต่างหาก ดังนั้นเจ้าลองถามตัวเองดูให้ดีเถอะ ถ้าเจ้าฆ่าศัตรูได้แล้ว เจ้าจะหายแค้นจริง ๆ หรือ” ดรุณีน้อยนิ่งเงียบ...ยาวนานจนสือหย่งหลุนนึกว่านางจะไม่ตอบคำถามนี้แล้ว ฟ่านไป่หนิงค่อยส่ายหน้าช้า ๆ “ไม่ ความทรมาณอันน่าขยะแขยงนี่ แม้สับมันเป็นหมื่นท่อนก็ไม่มีวันจางหาย แต่...” มือที่กำธูปบีบเข้าหากันแน่นจนข้อนิ้วขาวโพลน “แต่ข้าก็ยังอยากเห็นเลือดพวกมันอยู่ดี อยากให้พวกมันทรมาณเหมือนเช่นที่ข้าเป็นในตอนนี้!” นางเงยใบหน้าที่สับสนราวกับเด็กหลงทาง จ้องเข้าไปในดวงตาเด็กหนุ่ม “พี่อภัยให้คนที่สังหารบิดาได้อย่างไร จนบัดนี้ข้าก็เคยไม่เข้าใจ” “อาจเพราะข้าได้ทราบเหตุผลทั้งหมด จึงทราบว่าเหตุการณ์เลวร้ายเหล่านั้นจะไม่เกิดขึ้นเลย ถ้าเพียงแค่ใครก็ได้ในตอนนั้นรู้จักให้อภัยและเห็นใจผู้อื่นบ้าง” “แล้วข้าจะละวางความแค้นบ้างได้ไหม” “ข้าก็ไม่รู้ แต่ถ้าพบประมุขรัตติพิกลเมื่อไหร่ เจ้าอาจพบคำตอบก็ได้นะ” ส่วนลึกของนัยน์ตาฟ่านไป่หนิงเปล่งประกายวาบ ทว่าก็ดับวูบลงในพริบตา “ถ้าเกิด...ถ้าเกิดเราได้พบผู้บงการเบื้องหลังเข้า แล้วข้าควบคุมอารมณ์มิได้จนลงมือเกินเลย เช่นนี้มิถือว่าเนรคุณต่อ...” สือหย่งหลุนยกมือบังหน้านางแทนการขอให้หยุดพูด แล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงมั่นคง “หากเกิดเหตุการณ์ดังกล่าวขึ้นจริง ๆ ข้าจะใช้ทุกวิถีทางหยุดเจ้าไว้ให้ได้ ไม่มีวันให้เจ้าผิดคำพูดกับท่านซินแสเทวะโดยเด็ดขาด เจ้าอย่าได้กังวลด้วยเรื่องนี้เลย จงตามหาเจ้าคนลึกลับนี่ด้วยความสบายใจเถอะ!” กล่าวจบก็รวบมือนางมากุมมั่น ก่อนรั้งมันลง...เพื่อปักธูปยังพื้นดินหน้าป้ายหลุมศพไปพร้อมกัน ฟ่านไป่หนิงนิ่งอึ้ง เหม่อมองสือหย่งหลุนด้วยอารมณ์เอ่อท้น ฝ่ามือซึ่งเกาะกุมนางอยู่ทั้งหนาใหญ่และหยาบกร้าน หากก็เป็นมือที่พร้อมจะแหวกขวากหนามเปิดทางให้นางก้าวเดิน พร้อมเข้าพยุงยามเมื่อนางอ่อนแอจนถึงขีดสุด และพร้อมยับยั้งหากเห็นว่านางกำลังจะก้าวไปผิดทาง... แม้ซินแสเทวะสิ้นไปแล้ว แต่นางยังมีมันอยู่ นางอาจไม่มีวันละวางความแค้นไปได้ตลอดชีวิต แต่ก็ไม่จำเป็นต้องหวั่นกลัวว่าสักวันตนเองจะโดนความทรมาณกดดันจนขาดสติ ไปกระทำเรื่องที่ผิดต่ออาจารย์อีกแล้ว เบื้องหน้าพลันพร่าเลือนไปด้วยม่านน้ำตา ทว่ามิใช่การร้องไห้อาละวาดดังเช่นก่อน บัดนี้นางคล้ายเพิ่งสูดลมหายใจได้เต็มที่เป็นครั้งแรกนับแต่อาจารย์ตาย คำพูดของสือหย่งหลุนช่วยลบรอยด่างพร้อยในความรู้สึก จนนางเลิกหมกมุ่นกับตะกอนน่าขยะแขยงจากส่วนลึก นี่จึงมิใช่น้ำตาแห่งความเกลียดแค้น หากคือการร่ำไห้อาลัยต่อผู้มีพระคุณด้วยหัวใจบริสุทธิ์ เด็กหนุ่มมิคิดห้ามปรามหยาดน้ำตาของนาง เพราะมันเห็นว่ายิ่งหยดน้ำใสหลั่งไหลมากเพียงใด ฟ่านไป่หนิงคนเดิมก็ค่อย ๆ กลับมาหามันใกล้ขึ้นเท่านั้น มันจึงแค่ดึงร่างสั่นสะอื้นมาแนบอก ปล่อยให้นางร่ำไห้จนพอใจ หากพอมันเงยหน้าขึ้น ป้ายศิลาสลักนามเจ้าจื้อสุยก็คล้ายเขม้นมองตรงมา ดั่งคำตัดพ้อจากชายชราว่าเหตุใดมันจึงตัดสินใจเช่นนี้ ถ้าซินแสเทวะฟื้นมาถามมันเช่นนี้ได้จริง สือหย่งหลุนก็คงจนปัญญาจะตอบ... เด็กหนุ่มไม่ต้องการให้ฟ่านไป่หนิงแก้แค้น มันยังคงเห็นว่าการใช้ความรุนแรงมิใช่วิธียุติปัญหา ทว่านางก็ควรมีสิทธิรับรู้ความจริง มิใช่เคว้งคว้างอยู่ในวังวนของความกังขาตลอดไป ข้าอาจกำลังทำผิดอยู่ก็ได้ มันยอมรับกับซินแซเทวะในห้วงคำนึง แต่ข้าทนมองไป่หนิงในสภาพนี้มิได้จริง ๆ ถ้าข้าจำต้องทำตามคำบงการอย่างงมงายแล้วปกป้องนางมิได้ล่ะก็... ข้าขอเป็นผู้ไม่รู้จักดีชั่ว เพื่อดูแลไป่หนิงอย่างเหมาะสมที่สุดเสียดีกว่า! ********** กว๊าก! ฝูงอีกาบินหนีท่อนไม้ที่ปลิวใส่ สาวใช้ผู้เป็นต้นเหตุได้แต่ยืนเท้าเอวกระฟัดกระเฟียด “บ้านนอกติดป่าเขามีแต่วพวกนกน่าเกลียด คิดถึงเมืองหลวงจริงเชียว” ขณะบ่นพึมพำกับตัวเองหางตาก็เหลือบเห็นปีกสีดำกระพือใต้ร่มไม้ สาวใช้แสยะยิ้ม หยิบไม้ท่อนใหม่ขว้างสู่เป้าหมายทันที ทว่าปีกสีดำพลันมีนิ้วมือโผล่ออกมาคว้าไม้ไว้อย่างแม่นยำ! สาวใช้อ้าปากค้าง ครั้นเห็นถนัดว่าปีกสีดำกลับกลายเป็นชายเสื้อคลุมบนร่างบุรุษหนุ่มนามโต่วอี้เหริน นางก็ลนลานย่อกายคารวะ “ขออภัยคุณชายสามอย่างยิ่ง บ่าวเห็นสีดำแวบ ๆ ก็เลย...” “นึกว่าข้าเป็นอีกา?” สาวใช้ได้แต่หดหัวด้วยอาการประหวั่น หากเมื่อไม่มีการดุด่าติดตามมาค่อยแอบเงยหน้าสังเกตการณ์ จึงพบว่าที่แท้เจ้านายกำลังยืนพิงต้นไม้เหม่อมองไปทางเรือนตะวันออก ที่ซึ่งสือจินหลิง “เคย” พักอาศัยอยู่นั่นเอง พอโต่วอี้เหรินขยับกายหมายจากไป สาวใช้ก็รีบพูดขึ้นว่า “คุณชายสามเจ้าคะ ความจริงบ่าวกำลังตามหาท่านอยู่พอดี คือว่าท่านเจ้าบ้านเรียกพบคุณชายเจ้าค่ะ” ฝีเท้าบุตรบุญธรรมสกุลโต่วเชื่องช้าลงชั่วครู่ ก่อนมันจะพยักหน้ารับทราบระหว่างปลีกตัวจากไปตามถนนทอดยาว มุ่งสู่หมู่ตึกแห่งใหม่ของตระกูลโต่ว ระหว่างเดินไปตามระเบียง สายตาบังเอิญมองไปทางถนนอีกฝั่งซึ่งคั่นกลางไว้ด้วยสวนขนาดใหญ่ จึงทันพบร่างคนผู้หนึ่งผลุบหายไปจากหัวมุมพอดี โต่วอี้เหรินขมวดคิ้ว นึกในใจว่าไฉนเศรษฐีไร้ยางอายมาทำตัวลับ ๆ ล่อ ๆ แถวนั้น ถึงด้านที่มันยืนอยู่คือส่วนพื้นที่ตระกูลโต่ว ทว่าฝั่งตรงข้ามกลับเป็นอาคารของพรรคอสุราอาฆาตที่มีอยู่เดิม นับแต่โจซานตงตายไป งูอสนีบาตหงเสี้ยนประมุขคนใหม่มักติดต่อเงารางเลือนเป็นหลัก มันจึงเริ่มคุ้นกับสตรีผู้ปิดบังใบหน้าเป็นเนืองนิจ ทว่าชายชราผู้นี้กลับหายหน้าหายตาไป ถ้าไม่มีธุระคงแทบไม่มีใครพบเห็นมันเลยด้วยซ้ำ โต่วอี้เหรินหรี่ตาครุ่นคิด ทิศทางที่เศรษฐีไร้ยางอายมุ่งตรงไป จำได้ว่าเคยเป็นเรือนพักของอดีตประมุขพรรคอสุราอาฆาตผู้ตกตาย อันที่จริงด้วยฐานะชายชราจะไปป้วนเปี้ยนแถวนั้นก็มิใช่เรื่องแปลก ทว่าชายหนุ่มอดเกิดสังหรณ์พิกลมิได้ คิดถึงตรงนี้ก็มาถึงจุดหมายพอดี โต่วอี้เหรินจึงได้แต่สลัดเรื่องเล็กน้อยทิ้งไป เอ่ยทักทายบิดาจากด้านนอกประตูที่ปิดสนิท รอจนได้รับคำอนุญาตค่อยย่างเท้าเข้าห้อง แม้ทุกอย่างจะเป็นสิ่งปลูกสร้างใหม่ ทว่าห้องทำงานของเจ้าบ้านโต่วยังคงบรรยากาศลี้ลับเฉกเดิมมิผิดเพี้ยน ราวกับยกห้องเดิมมาวางแทนที่ฉะนั้น ทางโต๊ะทำงาน โต่วจินเซิงวางพู่กันลงพลางผายมือไปยังเก้าอี้ด้านตรงข้าม รอจนบุตรบุญธรรมมันหย่อนกายจึงถามว่า “อาการคุณหนูสือ เป็นอย่างไรบ้าง” โต่วอี้เหรินเท้าคางด้วยสีหน้าเฉยเมย “นับเป็นโชคดีในโชคร้าย เนื่องจากนางต้องการซ่อนของไว้ จึงบีบยาลูกกลอนเสียแบนเพื่อให้ใส่ในถุงผ้าได้แนบเนียน พอตัวยาด้านในถูกอากาศพิษย่อมเสื่อมลงกว่าครึ่ง เศรษฐีไร้ยางอายผู้มาตรวจอาการนางบอกว่าถ้าเป็นคนปกติรักษาตัวสักเจ็ดวันก็ทุเลา แต่ร่างกายนางอ่อนแออยู่ก่อน คงต้องดูแลกันเป็นเดือน ข้าเห็นว่าบ้านพักอยู่ไกลจึงย้ายนางมาพำนักในหมู่ตึก เพื่อเวลาปรุงยาและจัดสาวใช้ดูแลจะได้สะดวก” “หากนางเป็นอันใดไป ตระกูลสือคงหันมาเล่นงานเราไม่เว้นว่าง ความผิดพลาดครั้งนี้ของเจ้าน่าตระหนกนัก” “มันจะไม่มีทางเกิดขึ้นเป็นครั้งที่สอง” จากคุณ : จันทร์พันฝัน เขียนเมื่อ : วันจักรี 55 19:02:53

ความคิดเห็นที่ 2 ดวงตาปูดโปนของโต่วจินเซิงหรี่ลงเล็กน้อย “ข้ารู้ว่าเจ้าไม่พอใจแผนตัวประกันต่อรองในครั้งนี้” “ท่านพ่อบุญธรรมเข้าใจผิดแล้ว ตรงกันข้าม...ข้ากลับขอบคุณแผนนี้ด้วยซ้ำ” ครั้นเห็นอีกฝ่ายเลิกคิ้วสงสัย มันจึงอธิบายว่า “เพราะความบาดหมางของสองตระกูล เรื่องของข้าและจินหลิงคงไม่มีวันเป็นจริงได้ การพานางหลบหนียิ่งไม่ใช่หนทางที่ดี เมื่อเป็นเช่นนี้สุดท้ายพวกเราคงต้องพรากจากกัน แต่เพราะแผนตัวประกันต่อรองท่านพ่อบุญธรรมถึงยอมให้รับนางมาอยู่ใกล้ข้า นั่นย่อมดีกว่าการทนดูนางตกเป็นของชายอื่นมิใช่หรือ” “ฮ่า ๆ เทียบกับหลานชายคนรองของตระกูลสือ ที่ยอมรับการเหยียดหยามว่าอกตัญญูเพื่อสตรีนางเดียว ความรักของเจ้ากลับไม่มีคำว่าเสียสละแม้แต่น้อย” “ชีวิตปากกัดตีนถีบสอนข้าว่า การเสียสละคือความคิดของคนโง่ การเสียสละเดียวที่ข้าเห็นว่าเหมาะสม คือการเสียสละเพื่อครอบครัวเท่านั้น!” รอยยิ้มพึงพอใจที่แทบไม่พบเห็นจากเจ้าบ้านโต่ว พลันปรากฏขึ้นช้า ๆ “ผลงานของเจ้าตอนสยบความวุ่นวายในพรรคอสุราอาฆาตถือว่ายอดเยี่ยม ผู้อาวุโสจึงเห็นพ้องต้องกันว่า ควรเลื่อนเจ้าขึ้นเป็นรองหัวหน้ากองกำลังของตระกูล” ประกายเจิดจ้าวูบผ่านนัยน์ตาชายหนุ่มก่อนจางหายราวมิเคยเกิดขึ้น ทว่าหรือจะรอดพ้นการสังเกตของเจ้าบ้านโต่วไปได้ โต่วจินเซิงทราบดีว่าด้วยฐานะบุตรบุญธรรมทำให้โต่วอี้เหรินถูกกีดกันจากผู้อาวุโสของตระกูลมาตลอด นี่ย่อมเป็นย่างก้าวอันสำคัญยิ่ง โต่วอี้เหรินค้อมศีรษะกล่าวว่า “ขอบคุณท่านพ่อบุญธรรมที่ให้การสนับสนุน ข้าจะคอยแบ่งเบาภาระท่านพี่อี้อานซึ่งดำรงตำแหน่งหัวหน้ากองกำลังให้ดีที่สุด” พอได้ยินชื่อบุตรชายผู้เป็นทายาทของตน โต่วจินเซิงก็พยักหน้าเอ่ยว่า “ตอนนี้อาอานกำลังวุ่นวายกับกิจการบ่อนพนันและหอนางโลม เจ้าก็ช่วยมันจัดการเหล่าชาวยุทธ์และเป็นตัวกลางกับพรรคอสุราอาฆาตเถอะ” โต่วอี้เหรินรับคำก่อนขอตัวจากไป แล้วพอโต่วจินเซิงส่งสัญญาณ ค้างคาวโลกันตร์องครักษ์ประจำตัวมันก็เผยตัวขึ้นอย่างเงียบงัน “เลิกส่งคนแอบติดตามอาเหรินได้แล้ว คนพรรคมารเก่ามารวมตัวมากขึ้นทุกที ย้ายไปจับตาด้านนั้นดีกว่า” “จะเหมาะสมหรือขอรับ ข้ากลับเห็นว่าการที่คุณหนูสือฆ่าตัวตายต่อหน้าคุณชายสามในครั้งนี้ อาจกระตุ้นให้คุณชายสำนึกบางอย่างขึ้นมาได้นะขอรับ” “ฮึ ๆ” โต่วจินเซิงเหยียดยิ้มราวขบขันเสียเต็มประดา “เจ้ารู้หรือไม่ว่าจุดเด่นของบุตรข้าคนนี้คือสิ่งใด” “เอ้อ น่าจะเป็นความรวดเร็วเชิงกระบี่ การเก็บงำความรู้สึก” “ผิดแล้ว จุดเด่นที่สุดของอาเหรินคือความสามารถในการคาดการณ์ บุรุษหนุ่มวัยเท่ามันยามมีความรักมากอุปสรรค คงคิดแต่การพาคนรักหนีโดยไม่สนใจสิ่งใดแล้ว ยังจะมาใคร่ครวญผลดีร้ายในภายภาคหน้าอีกหรือ” พูดไป มือก็ฝนหมึกเตรียมทำงานอีกครั้ง “และเพราะการรู้จักคาดการณ์นี่แหละที่ทำให้มันทราบว่า ตนเองไม่มีทางหันหลังกลับได้อีกแล้ว” “ทำไมเล่าขอรับ เท่าที่ข้ามอง...คุณชายยังสามารถแอบพาตัวคุณหนูสือคืนสู่บ้าน ตระกูลสือเมื่อได้เครื่องมือต่อรองกลับไป รวมทั้งข่าวการถูกลักพาตัวคงทำให้นางมิอาจแต่งเข้าบ้านอื่นได้อีก ทางนั้นน่าจะยินดีรับคุณชายสามผู้สำนึกผิดเป็นบุตรเขย สมความปรารถนาทุกฝ่าย” “แล้วหลังจากนั้นเล่า ตระกูลสือจะเชื่อถือคนเจ้าแผนการผู้เคยทรยศตระกูลตนเช่นนี้ได้อีกหรือ แม้เป็นเขยก็คงไต่เต้าได้แค่บุคคลระดับรองในสกุล หลบปีกหดหางอยู่ใต้ใบบุญตระกูลสือตลอดชีวิต บุรุษเช่นมันหากต้องทนอยู่ในสภาพนั้น มิสู้ตายไปเสียดีกว่า” ผู้เป็นบ่าวขมวดคิ้ว “ทว่าหากมันชั่งน้ำหนักผลดีร้ายได้จริง ไฉนไม่แปรพักตร์เสียตั้งแต่ต้น เพราะตอนนั้นมันก็ไม่ทราบว่าตนเองจะได้รับการยอมรับจากตระกูลโต่วเหมือนในยามนี้ หากจากไปเสียย่อมไม่ผิดใจกับคนรัก” “หากก็ยังได้ชื่อว่าทรยศตระกูลโต่วอยู่ดี ผลบั้นปลายย่อมไม่แตกต่างกันเลย แต่เมื่อมันเลือกภักดีกับตระกูลโต่ว แม้ทำให้ได้การยอมรับฐานะของตน ทว่าคุณหนูสือก็จะเป็นชนักติดหลังจนไม่กล้าแปรพักต์ มิหนำซ้ำกลับต้องสนับสนุนตระกูลโต่วสุดชีวิตเพื่อให้เป็นปราการคุ้มครองตนเองตลอดไป ข้าจึงไม่ต้องกลัวว่ามันจะทรยศ!” ค้างคาวโลกันตร์กระจ่างแจ้งในบัดดล ถ้าโต่วอี้เหรินเคยเป็นคนของตระกูลโต่วมาก่อน ไม่ว่าอย่างไรก็มิมีวันได้รับการยอมรับจากตระกูลสือ ทว่าหากมันยังคงฐานะบุตรบุญธรรมอยู่ เมื่อสองตระกูลแตกหักกันตามแผนการของเจ้าบ้านโต่ว สือจินหลิงย่อมไม่อาจหักหลังครอบครัวมาเข้าข้างมัน ปัญหาคือโต่วอี้เหรินมิอาจตัดใจจากนางได้ จึงเหลือแค่วิธีเดียว... “เมื่อย่างเท้าบนเส้นทางสายนี้ ก็มิอาจหวนกลับได้อีกแล้ว” “ถูกต้อง” โต่วจินเซิงเหยียดยิ้มเหี้ยมเกรียม “แม้ข้างหน้าคือขุมนรกเดือดพล่าน มันก็มีแต่ย่ำเท้าต่อไปเท่านั้น!” ********** สือจินหลิงเลิกเปลือกตาขึ้นเชื่องช้า หากต้องใช้เวลาอีกพักใหญ่กว่าจะรับรู้ภาพตรงหน้าได้กระจ่างชัด ที่นี่ย่อมมิใช่ห้องนอนของนางในหมู่ตึกตระกูลสือ ทว่าก็ไม่เหมือนห้องพักซึ่งเริ่มคุ้นชินในช่วงก่อนหน้า แล้วมันคือสถานที่ใดกัน ยังมิทันตอบคำถามตนเองได้ สายตาก็ปะทะเข้ากับใบหน้าเฉยชาซึ่งอยู่ใกล้จนแทบรู้สึกถึงลมหายใจอีกฝ่าย สือจินหลิงสะท้านเฮือก สำเหนียกได้ว่าตนสวมชุดผ้าผืนบางอยู่ชั้นเดียว ต้องรีบกระชับผ้าห่มที่คลุมตัวอยู่ให้แน่นเข้า การกระทำยามเผลอนั้นเรียกแววตาอ่อนโยนจากโต่วอี้เหรินขึ้นมาได้ อย่างน้อยถ้านางเกิดความประหม่า ก็แสดงว่ามิได้ละทิ้งความอาลัยชีวิตไปเสียทีเดียว หากความเอ็นดูกลับมลายไปเร็วยิ่งกว่าตอนที่เกิดขึ้นเสียอีก บุตรบุญธรรมสกุลโต่วกอดอกแน่น อธิบายด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ข้านำเจ้ามารักษายังเรือนใหญ่ คาดว่าเจ้าต้องอยู่ที่นี่อีกสักพัก” พอได้รับรู้สถานการณ์ปัจจุบัน สือจินหลิงค่อยคืนสู่ความสงบ ก่อนจะเบือนนัยน์ตาแห้งผากไปเสียอีกทาง โต่วอี้เหรินจึงตอบสนองท่าทีหมางเมินนั้นด้วยการตบมือหนึ่งครั้ง สิ้นเสียงสัญญาณ ประตูห้องพลันเปิดออกพร้อมคำอุทานดังลั่น “คุณหนู! คุณหนูเป็นอันใดหรือไม่เจ้าคะ” หลานสาวสกุลสือสะบัดหน้ามองผู้ที่ผ่านประตูเข้ามาพร้อมสาวใช้ตระกูลโต่วอย่างไม่เชื่อสายตา “เพ่ยเพ่ย เจ้ามาได้อย่างไรกัน” เพ่ยเพ่ยดีใจจนน้ำตาไหลพราก ตั้งใจวิ่งไปหานายสาวด้วยความคิดถึง หากแล้วกลับชะงักฝีเท้าลง เขม้นมองโต่วอี้เหรินซึ่งนั่งอยู่ข้างกายสือจินหลิงด้วยอาการหวาดระแวง บุตรบุญธรรมสกุลโต่วจึงว่า “ตระกูลสือขับนางกลับบ้านเกิด ข้าถึงสามารถลักพาตัวนางมาอย่างง่ายดาย” ระหว่างพูดก็ผินหน้าไปสบตาคนบนเตียง “ต่อไปเพ่ยเพ่ยต้องอยู่ข้างกายเจ้าตลอดเวลา แล้วข้าจะให้สาวใช้คนอื่นผลัดเปลี่ยนมาช่วยนางดูแลเจ้า จำเอาไว้...ถ้าเจ้าไม่ยอมทานอาหาร เพ่ยเพ่ยจะถูกลงโทษ ถ้าเจ้าไม่ยอมรับการรักษา เพ่ยเพ่ยก็จะถูกลงโทษ และถ้าเจ้าทำร้ายตนเองอีกเมื่อไหร่ ข้าจะใช้วิธีเดียวกันลงโทษนางเพิ่มเป็นสองเท่า!” ริมฝีปากโฉมงามสั่นระริกพร้อมคิ้วขมวดมุ่น แล้วในขณะที่บุรุษหนุ่มยืดกายหมายจากไปอย่างไม่แยแส กำปั้นเล็ก ๆ ก็กระหน่ำเข้าทุบใส่มันรัวเร็ว ทว่าผู้กล้าลงมือต่อบุตรบุญธรรมสกุลโต่วมิใช่สือจินหลิง หากกลายเป็นเพ่ยเพ่ยสาวใช้ประจำตัวนาง! “เจ้าคนอำมหิต!” เพ่ยเพ่ยผรุสวาท “คุณหนูเคยทำอันใดไม่ดีกับเจ้าถึงทำร้ายนางเพียงนี้ เจ้ามันปีศาจไร้หัวใจ ขอให้ตกนรกหมกไหม้ตลอดกาล!” สือจินหลิงรีบคว้าตัวสาวใช้มาโอบแน่น กล่าวร้อนรน “เจ้าเข้าใจผิดแล้ว ที่ข้าเป็นเช่นนี้มิใช่เพราะ... ช่างเถอะ เอาเป็นว่าเจ้าอย่าได้ทำแบบนี้ ประเดี๋ยวจะเป็นอันตราย” เนื่องจากร่างกายนางอ่อนแอยิ่ง เมื่อฝืนออกกำลังได้พักเดียวก็ต้องอ้าปากหอบ ทรุดตัวลงกับพื้นเตียง เพ่ยเพ่ยตกใจจนหยุดอาละวาด สาวใช้ตระกูลโต่วก็กรูเข้ามาดูแลจ้าละหวั่น โต่วอี้เหรินเองรีบเอื้อมมือคว้าตัวนาง เพ่ยเพ่ยเห็นแล้วยิ่งพยายามปัดมือมันออกเต็มแรง บรรดาสาวใช้จึงต้องหันมาคร่ากุมตัวนางไว้ยังมุมห้อง ปล่อยให้โต่วอี้เหรินโอบร่างซึ่งเบาหวิวจนมันใจหาย พลิกมานอนบนเตียงตามเดิม ในภวังค์ครึ่งหลับครึ่งตื่น สือจินหลิงก็ครางแผ่วเบา “เรื่องของเราไม่มีวันสมหวังอีกแล้ว เมื่อเสียสละเพื่อข้ามิได้ ไยไม่ปล่อยข้าไป” คำพูดไร้น้ำหนัก หากบดขยี้หัวใจจนแหลกราญ... บุรุษหนุ่มเม้มริมฝีปากแน่น เพลิงโทสะในดวงตาผลาญความเยือกเย็นมลายสิ้น หัวหน้าสาวใช้สบเข้าถึงกับขนลุกซู่ ทราบดีว่ายามที่เจ้าบ้านโต่วสั่งให้นายน้อยทำงานลอบสังหารคราใด มันมักบังเกิดประกายตาเฉกนี้แทบทุกครั้ง เพียงไม่ทราบว่าครานี้ มันนึกอยากบดขยี้ผู้ใดกันแน่ โต่วอี้เหรินยืดกายขึ้น ดึงเสื้อซึ่งยับยู่ยี่จากการประทุษร้ายให้เข้าที่ พลางก้าวออกจากห้องก่อนดึงบานประตูกระทบกันดังเปรื่อง แล้วท่ามกลางทางเดินเปล่าเปลี่ยวอ้างว้าง มันก็แหงนหน้ายืนพิงประตูอยู่ในท่านั้น บุตรบุญธรรมสกุลโต่วมิได้นึกโกรธเคืองสาวใช้ประจำตัวสือจินหลิงแม้แต่น้อย ตรงกันข้าม ตอนที่ได้ยินนางด่าว่า มันแทบหลุดหัวเราะออกมาด้วยซ้ำ ปีศาจไร้หัวใจ? หากมันคือปีศาจไร้หัวใจจริง คงทำลายสือจินหลิงทิ้งไปง่ายดาย มิปล่อยไว้เป็นเสี้ยนหนามขวางหนทางเช่นนี้หรอก ทว่ามันคือมนุษย์...ซึ่งต่อให้ทำท่าเย็นชาเพียงไหน ก็มิอาจสลัดซึ่งเยื่อใยโดยสิ้นเชิง เมื่อทำเช่นนั้นมิได้ โต่วอี้เหรินจึงได้แต่กักขังหัวใจตนไว้เบื้องหลังบานประตูปิดสนิท  เพราะมันมิอาจมีหัวใจเพียงเพื่อเสียสละแก่ความรักได้ ไม่เคยมีใครสอนมันให้รู้จักความรู้สึกเช่นนั้น เป็นครั้งแรก...ที่โต่วอี้เหรินนึกอิจฉาสือหย่งหลุนจับใจ *********** จบตอนที่ 94 ค่ะ จากคุณ : จันทร์พันฝัน เขียนเมื่อ : วันจักรี 55 19:05:14

ความคิดเห็นที่ 3 หากมีท่านไหนอยากอ่านตอนก่อนหน้า ตามไปในนี้ได้เลยค่า http://writer.dek-d.com/yasitang/story/view.php?id=617692 ********** ขอบคุณกิฟท์จากคุณ GTW, คุณ tiger18, คุณลูนาติก, คุณ Kiwi_brown, คุณ NUAOFFYHUB, คุณรุริกะ และคุณปฤษณะ นะค้า คุณ GTW - ตอนนี้มันต้องเศร้าไม่ใช่เหรอ ทำไมเค้าอ่านเมนท์นี้แล้วขำอ่ะ ^_^ คุณกาปอมซ่า - ขอบคุณค่า อร๊ายยย...หิวอ่ะ T_T คุณ tiger18 - ขอเถียงค่ะ เรื่องนี้ยังไม่จบง่าย ๆ แน่นอน จะอยู่หลอกหลอนไปอีกนานเลยอ่า อีกอย่าง...ยังตายไม่หมดนะเอ้อ ^_^ เห็นไหมค้า เค้าใจดีออก ฮ่า ๆ คุณ scottie - ตาสามโต่วนี่ นิสัยเปลี่ยนยากค่ะ ฮา พวกมาดเยอะมักมีปัญหาประเภทนี้เนอะ จะมาแนวทำร้ายจิตใจนางเอกตลอด...เอ๊ะ นี่ฉันเขียนนิยายรักหรือนิยายกำลังภายในนะเนี่ย T_T คุณปฤษณะ - เจ็บค่ะ แต่ยังไม่จบ ฮ่า ๆ ^_^ คุณรุริกะ - หนาย...มาโป้งเค้า เค้าใจร้ายตรงไหนเหรอ (ทำหน้าบ๊องแบ๊วประกอบคำพูดสุดฤทธิ์) ^_^ คุณ Kiwi_brown - ขอบคุณนะค้า ^_^ คุณนู - แน่ะ มีแอบยิ้มนี่ ฮี่ ๆ          สงสัยทะลุร้อยตอนจริง ๆ ล่ะค่ะ ก่อนเริ่มเขียนก็ทำใจไว้ว่าคงยาว แต่ไม่นึกว่าจะยาวขนาดนี้นะเนี่ย T_T จากคุณ : จันทร์พันฝัน เขียนเมื่อ : วันจักรี 55 19:17:08

ความคิดเห็นที่ 4 ทุกสิ่งที่อยู่ปลายปากกาจริงๆ แหม จะให้ใครตายใครอยู่สั่งได้ดังใจนึก ไชโย คุณหนูสือ ฟื้นแล้วเพราะยาพิษอ่อน ส่วนซินแสเทวะ เสร็จเรียบร้อยเพราะพิษแก่ แต่ตรงนี้ น่าจะใจลอย ...ให้ตงเหลียงความคำสั่งของผู้แทนพระองค์ ตามต่อไป จากคุณ : tiger18 เขียนเมื่อ : วันจักรี 55 20:16:41

ความคิดเห็นที่ 5 อืมม์ จะว่าไปอาการหนูหนิงยังไม่น่าไว้ใจ เริ่มจากภาวะอาละวาด---ซึมเศร้า...หมดอาลัย--ฆ่าตัวตาย ตามขั้นตอนจิตวิเคราะห์^^ ชายสือแน่มาก ขนาดหน้าหลุมฝังศพยังเปลี่ยนเป็นบรรยากาศไออุ่นแห่งรักได้ สงสัยว่าต่อไป เวลามาจีบมาหวานกันต้องมาในป่าช้าแล้ว โต่วอี้เหรินเป็นปีศาจไร้ใจเพราะว่ามันไม่ใร้ใจ พอไม่ไร้ใจเลยเข้าสู่ภาวะไร้ใจแบบไม่ไร้ใจ ดังนั้นมันจึงไม่อาจมีใจเพื่อเสียสละให้ความรัก แต่กลายเป็นไร้ใจเพื่อความรักที่ดูไม่เหมือนรักแต่รักลึก ลึกลับจนเหมือนไร้ใจไร้รัก ภาวะเช่นนี้จะทำให้มันกลายเป็นคนมองบุคคลลิกสองวิญญาณในอนาคต ถ้าไม่มีการรักษา Psycho Hospital ยินดีต้อนรับ ^__^... แก้ไขเมื่อ 07 เม.ย. 55 06:47:35 จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : 7 เม.ย. 55 06:46:17

ความคิดเห็นที่ 6 ยุงยง --> ยุยง หรือยุแยง ไว้วาน --> ไหว้วาน เร็ดลอด --> เล็ดลอด ทรมาณ --> ทรมาน เคยไม่เข้าใจ --> ไม่เคยเข้าใจ? มีแต่วพวกนก --> มีแต่พวกนก จูจุ๊บ จ๊วบๆ ^____^ จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : 7 เม.ย. 55 15:35:54

ความคิดเห็นที่ 7 เฮ่อ สงสารคุณชายสามโต่ว จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 7 เม.ย. 55 23:31:50

ความคิดเห็นที่ 8 หรือว่าจะทะลุสองร้อยดีคะ อิอิ จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 8 เม.ย. 55 20:57:47

ความคิดเห็นที่ 9 แล้วเรื่องนี้ก็จะกลายเป็นตำนาน  จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 10 เม.ย. 55 13:29:24

ความคิดเห็นที่ 10 เริ่มชอบคุณชายโต่วล่ะครับ จากคุณ : ปฤษณะ เขียนเมื่อ : 12 เม.ย. 55 02:39:49

ความคิดเห็นที่ 11 ตำนาน ที่ว่า คือ เขียน นานที่สุด หลายตอนที่สุด ในถนนนักเขียน (เรื่องไหนตอนสั้นๆไม่เอามาคิด ต้องตอนยาวๆแบบนี้) นี่ก็ 94 แล้ว เหลืออีกเพียง 106 ตอนเท่านั้น ก็จะครบ 200 ตอน พยายามเข้านะครับ <แวะมาแซว แล้วก็เผ่น> จากคุณ : GTW/PSYCHO MAN (GTW) เขียนเมื่อ : 12 เม.ย. 55 05:31:37