ความคิดเห็นที่ 1 ตะกร้าสานสี่เหลี่ยมทรงสูงสีขาวคล้ายที่แม่บ้านนิยมใช้ไปจ่ายตลาดบัดนี้ปักดอกกุหลาบสีชมพูอ่อนจนเกือบขาวสลับกับดอกเยอบีร่าและคาร์เนชั่นสีคล้ายกันแตกต่างเพียงเฉดสีเข้มอ่อนที่ทำให้แลดูมิติยิ่งขึ้น เมื่อแซมด้วยใบเฟิร์นสีเขียวจัดก็ทำให้ยิ่งสวยงามสะดุดตา ดอกไม้กลีบบางที่เต็มจนล้นปากตะกร้าส่งกลิ่นหอมจนผู้ที่ก้าวเข้ามาในห้องทำงานส่วนตัวชะงัก อันดามันมองตะกร้าดอกไม้บนโต๊ะอย่างแปลกใจ ริมฝีปากแย้มออกนิดๆ เธอวางกระเป๋าคอมพิวเตอร์แล้วขยับเข้าไปช้อนชูตะกร้ามาเชยชมยกดอกกุหลาบขึ้นจรดจมูก สูดกลิ่นหอมอ่อนๆ อย่างชื่นใจ เสียงฝีเท้ากึงๆ ที่เบื้องหลังทำให้หญิงสาวหันกลับไปพร้อมด้วยรอยยิ้มสดชื่นที่สุดประดับไว้บนใบหน้า หากเมื่อเห็นสายตาของบุรัณที่ปราดมองมายังของในมือเธอ หัวใจที่เพิ่งพองฟูด้วยความยินดีก็แฟบลง และความเบิกบานนั้นก็เปลี่ยนแปรไปเป็นรอยขมขื่นที่ค่อยผุดพลุ่งขึ้น เมื่อบุรัณตั้งคำถามด้วยน้ำเสียงห้วนๆ “ใครส่งมาให้” “ไม่ทราบสิคะ” ทีแรกเธอยังนึกว่ามันเป็นดอกไม้ของเขาเสียด้วยซ้ำ “แล้วทำไมถึงทำท่าดีใจสดชื่นนัก ผมนึกว่าคุณรู้แล้วเสียอีกว่ามาจากไหน” “เอ็มไม่ได้ดีใจที่ได้ดอกไม้หรอกค่ะบอส” เธอเน้นสรรพนามเสียงเข้มเพื่อประชดประชัน “แต่ดีใจเพราะได้รู้ว่ายังมีใครสักคนเห็นคุณค่าของเอ็ม ยังมีคนต้องการเอ็มอยู่บ้างเท่านั้นเอง” รอยกรามที่ขบกันแน่นของผู้ชายตรงหน้าทำให้อันดามันไม่นึกเสียใจเลยสักนิดที่แขวะเขาไปเช่นนั้น ดีเสียอีกเผื่อมันจะทำให้เขารู้บ้าง ว่าที่ผ่านมาเธอรู้สึกตัวเองไร้ค่ามากแค่ไหน ดวงตาบุรัณเริงโรจน์ราวกับกองไฟที่พร้อมผลาญทำลายทุกสิ่งในรัศมี   “ถ้าเอ็มจะชวนทะเลาะตั้งแต่เช้า งั้นผมขอตัวไปทำงานก่อนดีกว่า” เอ่ยจบร่างสูงนั้นก็หมุนกายเดินไปจากห้องทำงานของเธอทันที อันดามันตวัดค้อนตามไปอย่างหงุดหงิด มือเกือบจะกระแทกกระเช้าดอกไม้ลงบนโต๊ะตามอารมณ์แล้ว หากความสวยงามบอบบางของมันก็เตือนให้หญิงสาวเปลี่ยนใจ สุดท้ายจึงทำได้เพียงประคองมันวางไว้มุมด้านหนึ่งของโต๊ะทำงาน เพื่อที่ทุกครั้งที่ล้าสายตาเธอจะได้หันขึ้นมามองและรู้สึกสดชื่นได้ง่ายขึ้น! เพียงช่วงสาย เจ้าของตะกร้าดอกไม้ก็แสดงตัว เมื่อโทรศัพท์มือถือของเธอดังขึ้น พร้อมกับน้ำเสียงห้าวที่ขรึมเข้มเสมอต้นเสมอปลาย “หายตกใจหรือยังครับ” แทนการทักทาย ปลายสายกลับตั้งคำถามลอยๆ “หายแล้วค่ะ” อันดามันเผลอยิ้ม อดหมั่นไส้ความขี้เก็กของอีกฝ่ายไม่ได้ “มิน่า คุณเอ็มถึงได้ลืมไปหมดแล้วว่าต้องระวังตัว ผมบอกแล้วไงว่าจะไปรับคุณที่คอนโด. ทำไมไม่อยู่คอยผม?” ศิราย้อนถาม “ตายแล้ว! เอ็มลืมไปสนิทเลย” อันดามันอุทาน “นี่คุณศิราไปรับเอ็มที่คอนโด.จริงๆ หรือคะ?” “จริงสิครับ พนักงานที่เคาน์เตอร์ด้านหน้าบอกผมว่าคุณออกมาทำงานแล้ว เช็คกับยามเขาก็ว่ารถคุณไม่อยู่ประจำที่จอด ผมถึงได้รู้ว่าไปเสียเที่ยวซะแล้ว” “ขอโทษค่ะคุณศิรา ขอโทษสักล้านครั้งเลย เอ็มลืมไปสนิทจริงๆ แหละค่ะ” อันดามันไขว้นิ้ว เพราะกำลังโกหกคำโต เธอน่ะหรือจะลืม? จำได้ขึ้นใจเลยน่ะสิไม่ว่า แต่ที่เธอไม่คอยเขา ก็เพราะนึกไม่ออกต่างหากว่าจะปั้นหน้าอย่างไร ในเมื่อเธอดันเปิดเผยความสัมพันธ์บางส่วนของตนกับบุรัณให้เขารับรู้ไปแล้ว “ผมจะยกโทษให้ก็ต่อเมื่อคุณเอ็มบอกผมว่ากลางวันวันนี้คุณว่าง และรับปากไปทานมื้อกลางวันด้วยกันเท่านั้น ว่ายังไงฮะ” ศิรารุกตรงๆ อันดามันเหลือบมองตารางนัดบนโต๊ะนิ่งๆ ยังไม่ทันตอบรับหรือปฏิเสธ อีกฝ่ายก็เสริมขึ้น “อย่าลืมนะ ว่าคุณเอ็มสัญญาแล้วน่ะ” นิ่งคิดครู่เดียว หญิงสาวก็ตอบรับ “ตกลงค่ะ” “งั้นผมจะแวะไปรับสักสิบเอ็ดโมงครึ่งนะครับ” แม้จะวางสายด้วยความสมใจที่ศิราดูจะกระตือรือร้นในการเข้ามาใกล้ชิดกับเธอ แต่สิ่งที่ทำให้อันดามันรื่นรมย์เสียยิ่งกว่า เห็นจะเป็นเสียงบุรัณที่โวยวายลูกน้องที่ดังลอยเข้ามาให้ได้ยินเป็นระยะ และอาการปึงปังลงส้นหนักกว่าปกติทุกครั้งที่เขาเดินผ่านหน้าห้องเธอต่างหาก เพราะนั่นบอกให้รู้ว่าเขาหัวเสียมากมายเพียงใดที่มีใครสักคนหนึ่ง...ส่งดอกไม้มาให้เธอ การได้รู้ว่ายังเป็นที่รัก เป็นที่ต้องการของบุรัณ ทำให้หญิงสาวสุขใจ! นานมากแล้ว...ที่บุรัณไม่มีอาการหึงหวงให้เห็นอย่างนี้! อันดามันเอื้อมไปดึงตะกร้าดอกไม้เข้ามาใกล้ แตะไล้ปลายนิ้วลงบนกลีบดอกบอบบางเบามือ ขณะพึมพำแผ่วๆ “ขอบคุณนะคะคุณศิรา วันนี้นอกจากดอกไม้ของคุณจะทำให้เอ็มรู้สึกมีค่าแล้ว มันยังทำให้เอ็มเพิ่งจะนึกขึ้นได้ ว่าความสุขหน้าตามันเป็นอย่างนี้นี่เอง” สีหน้าของผู้บริหารคีรีธารากรุ๊ปที่นั่งคอยอยู่บนรถแลเคร่งขรึมจนทำให้หญิงสาวอึดอัด เธอรีบก้มลงสำรวจความเรียบร้อยของเดรสเข้ารูปพอดีตัวสีน้ำตาลไหม้ผ่าตอนหน้าติดกระดุมตลอดความยาวไปจนถึงเหนือหัวเข่า ตรงชายกระโปรง สาปเสื้อและปลายแขนขลิบด้วยลูกไม้สีขาวน้อยๆ โดยมีเข็มขัดหนังสีขาวเส้นโตคาดเอวไว้ หญิงสาวลูบด้านข้างของกระโปรงเพื่อความมั่นใจ แอบก้มลงหายใจลึกตรงมุ่นผ้าสีขาวพิมพ์ลายที่เธอบรรจงทบรอบคอทิ้งชายไว้ด้านหน้าเพื่อสำรวจว่ากลิ่นน้ำหอมเอ๊คล่าของลองแวงยังหอมกรุ่นชวนเคลิ้มตามที่ตั้งใจ แล้วจึงเปิดประตูขึ้นไปนั่งบนรถ แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงเกรงใจ “ขอโทษด้วยนะคะ ที่ทำให้ต้องคอย” เงียบ... ท่าที่อีกฝ่ายนั่งหลังตรงเคลื่อนรถออกช้าๆ ทั้งยังจับจ้องถนนเบื้องหน้าเขม็งทำให้หญิงสาวเอะใจ “คุณศิรา คุณศิราคะ” “คุณเอ็มว่ายังไงนะครับ” ชายหนุ่มเพิ่งรู้สึกตัว “มีอะไรหรือเปล่าคะ ท่าทางคุณศิราเหมือนมีเรื่องคิดหนัก” “จริงๆ แล้วก็...มีครับ อันที่จริงผมคิดอยู่ตลอดทั้งคืนเลยนะว่าจะเริ่มต้นพูดเรื่องนี้กับคุณยังไงถึงจะเหมาะสมที่สุด” รถติดสัญญาณไฟพอดี เขาจึงใส่เกียร์ว่างและดึงเบรคมือ หันมามองหน้าเธอด้วยท่าทีจริงจัง “เรื่องคุณกับคุณบุรัณน่ะ เรียกง่ายๆ ก็ต้องบอกว่าเป็นแฟนเก่า ต่อให้คุณบอกว่าตอนนี้เป็นเพื่อนกันแล้ว แต่ผมเดาว่าถึงยังไงการต้องพบเจอกันอยู่ทุกวันก็คงเป็นเรื่องลำบากใจอยู่ดี ไม่ว่าคุณจะบริสุทธิ์ใจแค่ไหน แต่มันก็ไม่แปลกใจหรอกที่แม่ของเขาจะระแวง คนหัวเก่าน่ะเขาชอบพูดกันว่าน้ำตาลใกล้มด ใครจะอดใจได้” อันดามันโล่งใจ เมื่อรู้ว่าเขาไม่ได้รำคาญที่เธอเป็นภาระ แต่ที่นิ่งเงียบไปก็เพราะหาวิธีเริ่มต้นพูดเรื่องนี้กับเธออยู่ หญิงสาวจึงทำเสียงล้อเลียนแก้คำผิดให้อีกฝ่ายเพื่อผ่อนคลายบรรยากาศจริงจังที่เกิดขึ้น “คุณศิราใช้คำเชยจัง สมัยนี้เขาต้องบอกว่าถ่านไฟเก่ามันเขี่ยติดไฟได้ง่ายต่างหากล่ะคะ” “นั่นแหละ...จะคำไหน ความหมายมันก็ไม่ต่าง ในฐานะที่เราเป็นเพื่อนกัน ผมขอแนะนำคุณตรงๆ ได้ไหม” เมื่ออันดามันพยักหน้า เขาจึงเอ่ยต่อ “พยายามหลีกเลี่ยงที่จะต้องอยู่ใกล้ชิดกับเจ้านายคุณให้ได้มากที่สุดเถอะนะ ต่อให้คุณบริสุทธิ์ใจแค่ไหน แต่เราห้ามความคิดคนอื่นไม่ได้หรอก แล้วคุณน่ะเป็นฝ่ายหญิงยังไงก็มีแต่จะเสียหาย บางคนอาจจะยัดเยียดข้อหามือที่สามมาเป็นสร้อยห้อยท้ายชื่อให้แบบไม่ต้องร้องขอ ทั้งข่าวลือทั้งคำพูดปากต่อปากสมัยนี้มันไปไกลไปเร็วยิ่งกว่าไฟลามทุ่งอีก ดีไม่ดีคุณอาจถูกประณามขยายความให้คนนินทากันมันปากขึ้นว่าเป็นเมียน้อยเขามาแรมปี ยิ่งยุ่งเข้าไปใหญ่ งานนี้เอ็มได้ไม่คุ้มเสียหรอก เชื่อผมเถอะ” หญิงสาวคงจะรู้สึกผิดน้อยกว่านี้ ถ้าเธอไม่ได้กำลังเป็นแทบ ‘ทุกอย่าง’ ที่ศิราเพิ่งจะพูดถึงไปเมื่อครู่! “ขอบคุณค่ะที่คุณศิราเป็นห่วง เอ็มจะวางตัวให้ดี จะคอยระวังอย่างที่คุณแนะนำค่ะ” อันมามันพูดได้แค่นั้น จะให้บอกเขาได้ยังไงล่ะว่าเธอกับบุรัณไม่มีอะไรกัน และปัณรสีแค่คิดไปเองทั้งนั้น เพราะถ้าเกิดอีกหน่อยเธอกับบุรัณแต่งงานกัน ศิราอาจโกรธก็ได้ถ้ารู้ว่าเธอพูดปดกับเขา! จู่ๆ อันดามันก็รู้สึกไม่ดีขึ้นมาทันควัน ทั้งที่ศิราเตือนด้วยความห่วงใยแท้จริง แต่เธอกลับโกหกเขา เพียงเพื่อรักษาหน้าตัวเอง รักษาชื่อเสียงของบุรัณ! “ผมดีใจนะที่คุณไม่โกรธหรือหาว่าผมก้าวก่าย ถ้าคุณเอ็มมีอะไรที่ผมพอจะช่วยไหว คุณบอกผมได้นะ ไม่ว่าเรื่องอะไรก็ตาม ผมจะช่วยเท่าที่ผมทำได้...จริงๆ” ตลอดชีวิตของการเป็นสาวสวยเสน่ห์แรง ไม่เคยเลยมีสักครั้งที่ใครจะบอกเธอเช่นนี้ เป็นคำพูดแบบที่ไม่มีเจตนาเพื่อเรียกคะแนนหรือถามเพียงเพื่อให้ประทับใจ แต่เป็นความห่วงใย ใส่ใจ ที่บอกชัดถึงความปรารถนาดีต่อกันอย่างบริสุทธิ์ใจแท้จริง! “เอ็ม...” นั่นสินะ เธอควรจะตอบรับหรือปฏิเสธกันล่ะเนี่ย ในเมื่อความปรารถนาดีที่เขาหยิบยื่นมา เธอเองก็ไม่ได้ต้องการสักหน่อย เพราะความเป็นจริงแล้วบุรัณก็มิได้ทำให้เธอลำบากกระไรนักหนา ส่วนจะให้ปฏิเสธซึ่งตามบทแล้วน่าจะเหมาะที่สุด แต่ศิราก็คงจะถามต่อแน่นอนเลยว่าถ้าไม่มีปัญหา แล้วไฉนเธอจึงตั้งข้อสังเกตว่าปัณรสีอาจเป็นต้นเหตุเรื่องการข่มขู่สาดน้ำกรดปลอมได้อีก ถึงอย่างไรความห่วงใยในสวัสดิภาพของตัวเองก็มีมากกว่า อันดามันจึงเลือกหนทางที่เธอจะปลอดภัยไว้ก่อน “บางทีคุณรัณกับแม่เขาอาจไม่มีอะไรเกี่ยวกับเรื่องที่เอ็มถูกขู่สาดน้ำกรดนี่เลย เป็นแค่ความสติแตกแล้วก็ประสาทหวาดผวาไปล่วงหน้าของเอ็มเองคนเดียวก็เป็นได้ เพียงแต่ว่า...เอ็มก็แค่ไม่อยากประมาทน่ะค่ะ พอนึกได้ว่ามันอาจมีส่วนเกี่ยวข้องกันก็เลยอยากให้คุณรับทราบไว้ด้วยเท่านั้นเอง” “ผมแจ้งท่านนายพลกิตติ เพื่อนของคุณพ่อที่เข้ามาดูแลคดีนี้ด้วยตัวเองไปแล้ว เห็นท่านว่าจะส่งคนจับตาดูความเคลื่อนไหวของคุณปัณรสีเพิ่มเติม ว่าแต่แน่ใจนะว่าคุณไม่ได้ไป ‘ก่อเรื่อง’ อะไรไว้ที่ไหนที่อาจเป็นสาเหตุได้อีกน่ะ” ศิรากระเซ้า “แหม...คุณศิราพูดเหมือนเอ็มเป็นพวกโรคจิต อยู่ดีไม่ว่าดี ชอบแกว่งเท้าหาเสี้ยนอย่างนั้นแหละ” คนพูดทำเสียงกระเง้ากระงอด “ถ้าคุณเอ็มไม่ได้เป็นอย่างที่ผมว่า ก็อย่าร้อนตัวสิครับ” ศิราโต้ทันควัน “ว่าแต่คุณเอ็มตัดสินใจเลือกร้านอาหารได้หรือยังครับ” ศิราเอ่ยถามขึ้น เมื่อขับรถออกมาได้พักใหญ่ “ทีแรกเอ็มว่าจะชวนคุณศิราไปหาอะไรง่ายๆ รับประทานแค่แถวนี้ แต่ไหนๆ รถคุณศิราก็เร็วจับใจซะขนาดนี้ เราขับรถไปกินข้าวหมูแดงที่นครปฐมกันดีไหมคะ” “อะไรนะครับ” ศิราว่าเขาไม่ได้ตกใจที่เธอจะชวนเขาขับรถไปถึงนครปฐมหรอกหรอก แต่เป็นตรงที่เธอจะชวนเขาไปกินข้าวหมูแดงต่างหาก! “นี่เป็นมุกใช่ไหมครับเนี่ย” ผู้หญิงร้อยละร้อยที่เขาให้เลือกร้านอาหาร ถ้าไม่เลือกอาหารฝรั่งเศส อาหารอิตาลี อาหารญี่ปุ่น ก็ต้องเป็นอาหารชาติไหนสักชาติที่ฟังดูสวยหรูดูดี แล้วก็...แพง! แต่ผู้หญิงคนนี้ชวนเขาไปกินข้าวหมูแดงเนี่ยนะ “แหม...คุณศิรารู้ทัน ไม่สนุกเลย ถูกค่ะมันเป็นมุก ก็เอ็มเห็นรถคุณวิ่งเร็วออก ๓๒๐ กิโลเมตรต่อชั่วโมงเนี่ย ขับไปนครปฐมสักสามสิบกิโลได้มั้ง งั้นก็ใช้เวลาแค่หกหรือเจ็ดนาทีเองนะคะ” อันดามันหัวเราะร่วน ล้อเลียนด้วยคำนวณทั้งระยะทางและระยะเวลาให้อีกฝ่ายฟัง “ด้วยสภาพการจราจรอย่างนี้ หกนาทีนี่เราจะไปพ้นสี่แยกหรือยังก็ไม่รู้” ศิราแตะเบรคเป็นครั้งที่สามเมื่อรถราที่ทยอยออกจากอาคารสูงในช่วงใกล้เวลาพักเที่ยงค่อนข้างคลาคล่ำเป็นพิเศษ อันดามันพยักหน้ารับคำ “นั่นสิคะ งั้นเดี๋ยวขอเอ็มเช็คเส้นทางเลี่ยงรถติดแป๊บนะคะ” เธอก้มลงกดโทรศัพท์มือถือยุกยิกอยู่ชั่วครู่ จึงเอี้ยวศีรษะไปทางคนขับบอกเส้นทางอย่างละเอียด “คุณศิราวิ่งออกพระรามสี่เลยค่ะ พอผ่านหน้าหัวลำโพง ข้ามสะพานผดุงกรุงเกษมแล้ว เราจะเลี้ยวซ้ายเข้าถนนตรีมิตร คุณศิราชิดซ้ายไว้นะคะ เอ็มจะพาไปจอดรถตรงหัวถนนก่อนถึงวัดไตรมิตร แล้วเดินนิดเดียว เราก็จะได้ทานข้าวอร่อยๆ กันแล้ว” ศิราขับรถไปตามเส้นทางที่อีกฝ่ายบอก “ช้าๆ ค่ะ นี่ล่ะค่ะ ที่จอดรถลับสุดยอดของเอ็ม เลี้ยวซ้ายเข้าอาคารนี้ได้เลย” อันดามันหัวเราะเสียงใส เมื่อรถแล่นเข้ามาจอดเบื้องหน้ารั้วกั้นอัตโนมัติ และผู้ดูแลอาคารไม่อนุญาตให้รถผ่านเข้าไป “รบกวนคุณศิราเปิดหน้าต่างฝั่งคุณหน่อยสิคะ” และเพียงเขาทำตามคำขอนั้น ดวงหน้างามละมุนก็เอนเฉียดผ่านหน้าเขาไป เพื่อยื่นหน้าให้คนนอกหน้าต่างฝั่งคนขับเห็นเธอได้ชัดๆ เสียงใสแจ๋วตะโกนบอก “น้าสมชายขา เอ็มเองค่ะ” ชายกลางคนผิวสีดำแดงไว้หนวดเฟิ้มที่ประจำในป้อมก้มลงมามองหน้าเจ้าของเสียงชัดๆ “อ้าว...คุณเอ็มเองเหรอ เข้ามาๆ “ ทันทีที่จบประโยค รางไม้ที่กั้นไว้ก็ยกขึ้นอัตโนมัติ หญิงสาวยืดตัวนั่งให้สง่างามดังเดิม “ขับเข้าไปเลยค่ะคุณศิรา จอดด้านหน้านี่แหละค่ะ รับรองว่ารถอยู่ในนี้ปลอดภัยไร้กังวลแน่นอน” “ที่นี่ที่ไหนหรือครับ” ศิราเพิ่งรู้ตัวว่าเมื่อครู่ตอนที่เธอเอื้อมตัวผ่านหน้าเขาไปทักทายคนเฝ้าประตู ชายหนุ่มแทบต้องกลั้นหายใจเลยทีเดียว! “เมื่อก่อนเป็นศูนย์ซ่อมรถ แต่ตอนนี้บริษัทฯ เขาย้ายไปแล้ว พอดีว่าเอ็มรู้จักกับน้าคนดูแลอาคารน่ะค่ะ ไปค่ะ...เราเดินไปอีกนิดเดียวก็จะถึงร้านอาหารที่เอ็มภูมิใจนำเสนอแล้ว ส่วนตอนนี้ขอเอ็มไปขอบคุณน้าสมชายแป๊บนึงนะคะ” หญิงสาวเปิดประตูลงจากรถ ปรี่ไปหาชายวัยกลางคนที่ป้อมยามโดยไม่คอยให้เขาปฏิเสธ ศิราตามลงมายืนอยู่ข้างรถมองร่างโปร่งบางที่ยืนทักทายกับคนรู้จักด้วยความรู้สึกแปลกๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เมื่อกิริยาสาวโสภาเหลือเพียงเด็กหญิงเล็กๆ ที่หัวเราะเสียงดังชอบอกชอบใจสิ่งที่อีกฝ่ายพูดให้ฟัง ท้ายที่สุดอันดามันยัดเยียดธนบัตรใส่มือชายกลางคนผู้นั้น แล้วรีบวิ่งหนีกลับมาสมทบกับเขาด้วยใบหน้าพราวรอยยิ้ม ทั้งยังมีรอยแดงๆ เปื้อนอยู่ตรงพวงแก้มนวลเสียด้วย ในตอนนั้นเองที่ศิราเผลอส่งยิ้มคืนกลับไปให้อย่างอดไม่ได้ น่าแปลก...อย่าว่าแต่จะรำคาญสตรีผู้นี้เหมือนกับผู้หญิงคนอื่นๆ ที่เคยพบเลย นอกจากเธอจะไม่น่าเบื่อแล้ว อันดามันยังมีอะไรน่าประหลาดใจให้เขาเพลิดเพลินอยู่ตลอดเวลาเสียด้วยซ้ำ ผู้อำนวยการสาวสวยนำเพื่อนร่วมอุดมการณ์คนรักความเร็วด้วยกันเดินทะลุอาคารอีกด้านหนึ่งออกมาข้ามถนนสายเล็กๆ ไปยังตึกแถวฝั่งตรงข้าม ร้านค้าสองคูหาค่อนข้างเก่า หากในร้านคลาคล่ำด้วยผู้คนจำนวนมากที่จับจองโต๊ะแทบทุกตัวในร้านไปจนไม่เหลือที่ว่าง ศิราสำรวจความจอแจวุ่นวายตรงหน้าด้วยอาการไม่เชื่อสายตาตัวเอง อันดามันปรายตามองคนที่ยืนเยื้องอยู่เบื้องหลังอย่างพอใจ เมื่อเห็นเขาทำท่าแปลกใจชัดตา เขาคงคาดไม่ถึงล่ะสิ ที่เธอพาเขามากินข้าวหมูแดงจริงๆ ไม่ใช่แค่เล่นมุก! “ถึงแล้วค่ะ ร้านสีมรกต ข้าวหมูแดง หมูกรอบร้านนี้น่ะเขาเปิดมาตั้งห้าสิบกว่าปีแล้ว รับรองว่าอร่อยจนคุณศิราไม่เคยรับประทานที่ไหนมาก่อนแน่นอน” ศิราผงกศีรษะรับคำ แตะข้อศอกเธออย่างสุภาพ ให้เดินเข้าสู่ร้านอาหารเพื่อหาโต๊ะว่างด้านใน และเพราะไม่ทันได้ตั้งตัว ร่องรอยเล็กๆ จากข้อศอกที่ชายหนุ่มแตะแทบจะเพียงปลายนิ้วไว้จึงพาความรู้สึกบางอย่างแล่นไปตามเนื้อตัวช้าๆ อันดามันปล่อยความอบอุ่นอวลขึ้นในใจโดยไม่ทันควบคุม หยาดน้ำตารื้นขึ้นมาตามกระบอกตาโดยไม่ได้รับเชิญทันควัน หญิงสาวรีบหายใจเข้าลึกและกะพริบตาถี่ๆ ไล่ละอองน้ำร้อนจางหายไปอย่างรวดเร็ว ไม่เคยเลย! ตลอดทั้งชีวิตที่ผ่านมา ไม่เคยมีใครปฏิบัติกับเธอเฉกนี้ ผู้ชายแทบทุกคนที่อันดามันเคยพบ ล้วนแล้วแต่พยายามมากเกินไป หรือไม่ก็น้อยเกินไป บางคนพยายามรุกเข้ามาใกล้จนน่าอึดอัด หลายคนคอยแต่จะต้องหาโอกาสแทะเล็มล่วงเกิน ขณะที่อีกบางคน...บุรัณ...ทั้งที่เป็นคนรักกันแท้ๆ แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าธารกำนัล เขาก็จำต้องวางตัวห่างเหิน อาจเรียกได้ว่าห่างเหินมากกว่าผู้ชายคนอื่นๆ ในชีวิตเสียด้วยซ้ำ ไม่เคยมีเลยจริงๆ คนที่ปฏิบัติต่อกันอย่างที่ศิรากำลังทำอยู่นี่! สุภาพอ่อนโยน ให้เกียรติและยกย่อง วางระยะ แต่ก็ไม่ห่างเหิน! อันดามันช้อนสายตาขึ้นมองผู้ชายที่เยื้องอยู่เบื้องหลังนิดๆ แล้วก็รีบก้มลงแอบยิ้มกับตัวเองคนเดียว เมื่อเจอโต๊ะว่างศิราจึงปราดเข้าไปทันที หัวหน้าทัวร์ตามไปนั่งลง และสั่งอาหารคล่องแคล่ว อาจเพราะอะดรีนาลีนจากความตื่นเต้นที่ได้นั่งรถในฝันซึ่งยังฉีดพล่านในเนื้อตัว หรือไม่ก็อาจเพราะเดินตากแดดข้ามถนนมาก็เป็นได้ ดวงหน้าของหญิงสาวจึงเป็นสีก่ำชัดเจน และเจ้าตัวคงไม่รู้ตัวเลยกระมัง ว่าขนาดมีพื้นหลังเป็นร้านข้าวหมูแดงซอมซ่อ แต่ใบหน้าของเธอในยามนี้ก็ช่างน่ามองนัก! จากคุณ : สิริณ (แม่มณี) เขียนเมื่อ : 7 เม.ย. 55 04:41:50

ความคิดเห็นที่ 2 พนักงานทั้งบริษัททยอยกันออกไปรับประทานอาหารกลางวันกันเกือบหมด ชั้นสำนักงานค่อนข้างเงียบและเปิดไฟไว้เพียงบางดวงตามนโยบายประหยัดไฟ ทว่าในห้องทำงานของผู้อำนวยการฝ่ายการตลาดที่ว่างเปล่ากลับยังคงเปิดไฟจ้า ชายหนุ่มร่างสูงยืนค้ำอยู่ที่กรอบประตูเงียบๆ ทอดสายตามองตะกร้าดอกไม้ที่วางอยู่บนโต๊ะนิ่งๆ พลางนึกย้อนไปถึงระยะเวลาตลอดสามปีที่ผ่านมา วันเวลาของความรัก ความหวัง และอนาคตอันสดใสกับสตรีเดียวผู้เป็นเจ้าของหัวใจ เขาเคยนึกนิยมความเก่ง ปราดเปรียว เชื่อมั่นในตัวเองของอันดามัน เคย...แม้กระทั่งคิดว่านั่นคือคุณสมบัติที่ดีที่สุด และเขาคงไม่หวังอะไรไปมากกว่าขอแค่มีเธออยู่เคียงข้างก็พอแล้ว ทว่าเกือบปีที่ต้องคอยปกป้องดูแลผู้เป็นภรรยา รับรู้และเห็นสีหน้าเปี่ยมความหวัง สายตาที่ทอดมองมาอย่างเชื่อมั่น มันทำให้เขาชักจะคุ้นเคยกับการเป็นผู้นำ เป็นที่พึ่งของใครอีกสักคนหนึ่งมากขึ้นเรื่อยๆ โดยไม่รู้ตัว แม้จะมีบ้างบางครั้งที่เขานึกหงุดหงิด ไม่ได้ดังใจกับความนุ่มนวลของเพียงฤทัย แต่ลึกๆ แล้วเขาภูมิใจทุกครั้งเมื่อเห็นสายตาที่เธอมองเขาด้วยความชื่นชมบูชา อาจเพราะเหตุนั้น ยิ่งใกล้ครบหนึ่งปีตามคำสัญญาที่ให้ไว้กับอันดามัน เขาจึงรู้สึกตัวเองอ่อนแอกว่าเคย บุรัณเพิ่งรู้ตัว...เขาคาดหวังจากอันดามันมากยิ่งขึ้น นอกจากเก่งกาจ เชื่อมั่นดังเคยแล้ว เขายังอยากให้เธอน่ารัก อ่อนหวาน ช่างเอาใจอย่างเพียงฤทัยอีกด้วย! ชายหนุ่มเข้าไปในห้องทำงานอันว่างเปล่า นั่งลงบนเก้าอี้แล้วเพ่งพินิจช่อดอกไม้สีชมพูจางจนเกือบขาวตรงหน้า แล้วถอนหายใจยาว เขาเคยเห็นอันดามันออกไปไหนมาไหนกับผู้ชายคนแล้วคนเล่ามากมาย ข้าวของกำนัลหลากหลายถูกส่งมาให้หญิงสาวนับครั้งไม่ถ้วน แต่น่าแปลก ไม่เคยมีของชิ้นไหนที่ทำให้เขาเกิดความหวั่นใจได้มากเท่านี้มาก่อนเลย บางทีเขาคงต้องโทษไอ้ถ้อยคำบ้าๆ ที่เธอเคยบอกเขากระมัง ‘ผู้บริหารคีรีธารากรุ๊ปลงมาสรุปเนื้องานให้เอ็มฟังเอง แถมยังกรุณาพาชมโรงแรมด้วยตัวเองอีกด้วย’ ฟังดูก็รู้ว่าไอ้หมอนั่นมันคงคิดจะเอาจริง ทั้งที่อันดามันสวมแหวนแทนใจของเขาไว้โทนโท่ แต่ดูท่ามันยังจะไม่แคร์สักนิดว่าต้องแย่งชิงเธอไปจากคนอื่น! นับจากวันที่เข้าพิธีสมรสกับสตรีที่มารดาเลือกให้ บุรัณกังวลอยู่เสมอว่าวันที่เขาต้องขอแยกทางกับเพียงฤทัย ภรรยาผู้แสนอ่อนหวานจะเป็นอย่างไรต่อไป แต่อาจเป็นความเห็นแก่ตัว ที่ทำให้เขาปัดมโนธรรมในใจทิ้ง หาขออ้างให้ตัวเองว่าหากทำห่างเหินเย็นชากับเพียงฤทัยนัก หญิงสาวอาจผิดสังเกตและสงสัยการกระทำของเขา ชายหนุ่มจึงรั้งเหตุนั้นไว้เพื่อใช้ชีวิตเยี่ยงสามีภรรยากับเพียงฤทัยตลอดมา หลายครั้งที่เขาหวั่นว่าตนเองอาจเป็นฝ่ายที่ไม่สามารถรักษาสัญญาที่ให้ไว้กับอันดามันได้ คำขอ...ที่ให้เธอรอ แม้จะเป็นแค่ช่วงเวลาสั้นๆ แค่หนึ่งปี ซึ่งเขาเคยคิดว่ามันไม่ใช่เวลาที่นานกระไรเลย ทว่าเมื่อหญิงสาวเป็นฝ่ายออกปาก ว่าเธออาจไม่อยู่ที่เดิม ไม่อยู่คอยเขาตรงที่ที่เคยบอกรักกันครั้งนั้น ชายหนุ่มจึงได้รู้... เขามัวแต่หลงระเริงไปกับความสุขความสบายเล็กๆ น้อยๆ จนลืมไปว่าที่แท้เขาควรจะเลือกให้ความสำคัญกับคนที่ร่วมทุกข์ร่วมสุข ฝ่าฟันก่อตั้งบริษัทมาด้วยกัน เคยลำบากต้องเดินขึ้นลงสถานที่ราชการทุกแห่ง อ้อนวอนบริษัทลูกค้าเพื่อของาน กระเบียดกระเสียนรัดเข็มขัดค่าใช้จ่ายส่วนตัวกันสุดฤทธิ์เพื่อหมุนเงินพาบริษัทผ่านพ้นมาได้จนทุกวันนี้ ไม่ยุติธรรมเลย ถ้าเขาจะปันใจจากผู้หญิงที่เคยอยู่เคียงข้างตลอดมา ใจร้ายเกินไป ถ้าเขาจะคาดหวังอยากให้อันดามันเป็นในสิ่งที่ไม่ใช่ตัวเธอ เขาเคยรักในสิ่งที่เธอเป็น และวันนี้เขาจะเรียกย้อนความรู้สึกเหล่านั้นกลับคืนมาให้ได้ บุรัณสัญญาหนักแน่นในใจ   เขาจะไม่ทำให้ผู้หญิงที่รักเขา...ผิดหวัง อันดามันจะต้องไม่เสียใจที่เธอเลือกเขา และรักเขา! จากคุณ : สิริณ (แม่มณี) เขียนเมื่อ : 7 เม.ย. 55 04:42:37

ความคิดเห็นที่ 3 จบตอนค้าบบบบบ โปรดติดตามตอนต่อไป ^^ # คุยกันหลังโพสต์ # คุณรพิชา : จริงค่ะ คุณรพิชาอ่านเกมขาดมาก บุรัณน่ะโทษแต่คนอื่น ไม่เคยเห็นความผิดของตัวเองเลย เมณี่ดีใจจังที่ถ่ายทอดออกมาแล้วคุณรพิชารับสารได้ด้วย เย้ๆๆ ^^ คุณปันฝัน : จริงๆ มีบอกไว้นะคะ ว่าทำไมนางเอกไม่รู้เรื่องบัญชีบริษัท แต่เมณี่ชักเลือนๆ ว่าบอกไว้ตอนต้นเรื่อง หรือจะบอกตอนหลังๆ T_T เอ...หรือตัดฉากนั้นทิ้งไปแล้วหว่า??? อ้อ...นึกออกแล้ว เมณี่ตั้งใจเขียนทิ้งเป็นปมไว้ค่ะ เดี๋ยวมีเฉลยตอนท้ายเรื่องว่าสิมิลันรู้หรือเปล่า ^^ ส่วนที่บุรัณแอบฟังเอ็มคุยโทรศัพท์ นางเอกเดินข้ามไปอีกห้องแล้วไงคะ เมณี่เขียนละเอียดไปไหมเนี่ย คุณปันฝันอ่านแล้วงง เดี๋ยวขอไปพิจารณาตัวเองด่วนเลย เผื่อจะปรับให้กระชับและเข้าใจง่ายกว่านี้ ^^ คุณห้าสิบป่าย : ค่ะ มาอ่านทีละสองตอนก็ดีใจแล้วค่ะ อุ่นใจว่ายังไม่ทิ้งกันไปไหน ^o^ วันนี้มาแล้วนะคะ หวังว่าคงไม่ต้อง ร นาน :P ขอบคุณคุณ minafiba, คุณรพิชา, คุณกุหลาบมอญ, คุณSatohara Miki และคุณปุ๊กกุย สำหรับกิ๊ฟท์นะคะ เห็นเพื่อน ยังตามอ่าน ยังกดกิ๊ฟท์ให้กันอย่างนี้ ไม่เหงาเลย ขอบคุณค่ะ ^^ จากคุณ : สิริณ (แม่มณี) เขียนเมื่อ : 7 เม.ย. 55 04:48:57

ความคิดเห็นที่ 4 ^___^ จากคุณ : รพิชา เขียนเมื่อ : 7 เม.ย. 55 05:43:54

ความคิดเห็นที่ 5 อะไรทำให้เอ็มผูกใจกับบุรัณขนาดนี้ อยากเอาชนะแค่นั้นหรือคะ เปลี่ยนใจยังทัน จากคุณ : goldensun เขียนเมื่อ : 7 เม.ย. 55 19:29:38

ความคิดเห็นที่ 6 เดี๋ยวนี้ไม่ได้เข้าถนนทุกวัน อาจจะไม่ได้เมนท์ทุกตอนนะจ๊ะ (อ่านเพลินจริงๆ ไม่ได้ยอจ้า) จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 7 เม.ย. 55 22:58:59

ความคิดเห็นที่ 7 หยุดสงกรานต์ไปเที่ยวรึเปล่าคะ? แอบกลัวไม่มีนิยายอ่าน กำลังมันส์ 5555555 ลงล่วงหน้าทิ้งไว้ก็ได้นะคะ อิอิ ตามอ่านอยู่เสมอค่ะ :) จากคุณ : Satohara Miki เขียนเมื่อ : 8 เม.ย. 55 12:26:23

ความคิดเห็นที่ 8 ตอนที่ ๑๙ ทันกัน http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11940826/W11940826.html จากคุณ : สิริณ (แม่มณี) เขียนเมื่อ : 9 เม.ย. 55 02:05:10

ความคิดเห็นที่ 9 ตามย่อนหลัง ไม่มีนะ เขาไม่เห็น เรื่องนิยายน่เขาสจำแม่นนะเรือ่งเรียนค่อยว่ากัน 555 จากคุณ : ปันฝัน เขียนเมื่อ : 9 เม.ย. 55 13:01:14

ความคิดเห็นที่ 10 คุณปันฝัน : เมณี่ไปอ่านทวนแล้วค่ะ เมณี่ตัดออกเองแหละ ดันจำผิดคิดว่าเก็บไว้ อิอิ จากคุณ : สิริณ (แม่มณี) เขียนเมื่อ : 2 พ.ค. 55 06:29:04