ความคิดเห็นที่ 1 (ต่อ) แสงตะวันก้าวเข้ามาในร้าน ‘บ้านพิมพัฒ’ ในช่วงเย็นของวันจันทร์ ซึ่งได้รับการต้อนรับเป็นอย่างดีจากเจ้าของร้านหนุ่มและเด็กเสิร์ฟเหมือนเช่นทุกครั้ง และหลังจากทักทายกับทุกคนเรียบร้อยแล้ว เขาก็เข้าไปในครัวเพื่อทานอาหารและพูดคุยกับเจ้าของร้านสาวคนสวยที่มักขลุกอยู่แต่ในครัวเสมอเมื่อเขามาถึง “มีอะไรให้ทานบ้างมั้ยครับ” ชายหนุ่มถาม พริมาละสายตาจากหม้อน้ำซุปที่กำลังเคี่ยวหันมามองด้วยสีหน้าเรียบเฉย ก่อนจะหันกลับไปสนใจงานตรงหน้าอีกครั้ง ผิดกับแม่ครัวอีกสองคนที่กระวีดกระวาดยกอาหารมาวางตรงหน้า เพราะรู้อยู่แล้วว่าวันนี้แสงตะวันจะมา จึงเตรียมอาหารไว้รอ “วันนี้ป้าทำหน่อไม้ฝรั่งผัดกุ้งให้พ่อแสงด้วยนะ หน่อไม้เขาทั้งสดทั้งกรอบ รับรองว่าพ่อแสงต้องชอบแน่ๆ” ป้าอุ่นบรรยากาศสรรพคุณเอาใจ “ขอบคุณมากครับ” “ป้าก็ทำแกงเลียงผักรวมให้ อาจจะเผ็ดนิดหน่อยเพราะต้องใส่พริกไทยดำ พ่อแสงน่าจะทานได้นะ” ป้าจันเอ่ยอย่างไม่แน่ใจ “ทานได้ครับ ขอบคุณป้าจันกับป้าอุ่นมากครับ” เขาตอบด้วยรอยยิ้ม เมื่อป้าทั้งสองเอ็นดูและห่วงใยเขาถึงขนาดนี้ ก่อนละสายตาไปมองแผ่นหลังของร่างบอบบางที่ยังสนใจแต่หม้อน้ำซุปไม่เลิก “พ่อแสงกินเลยนะ ไม่ต้องเกรงใจ ถ้าหมดก็เติมได้อีก ป้าทำไว้เต็มหม้อเลย” ป้าจันบอกก่อนจะผละไปทำงานของตนต่อเช่นเดียวกับป้าอุ่น “ได้ครับ ขอบคุณป้ามากครับ” เขารับคำก่อนจะลงมือจัดการกับอาหารรสเลิศที่บรรจุความตั้งใจไว้อย่างเต็มเปี่ยม ชายหนุ่มทานข้าวในจานหมดอย่างรวดเร็วและไม่ขอเติมรอบสอง เพราะต้องการเจียดเวลาที่มีนั้นไปช่วยงานแม่ครัวทั้งสามคน ตอนนี้พริมาเคี่ยวน้ำซุปของเธอเสร็จเรียบร้อยแล้ว และกำลังผละไปหั่นผักหลายชนิดเพื่อเตรียมไว้ ส่วนแม่ครัวรุ่นใหญ่ทั้งสองกำลังหั่นเนื้อหมูและจัดเตรียมของสดอยู่ “ให้พี่ช่วยอะไรมั้ยครับ” แสงตะวันถามขึ้นเมื่อเดินไปเก็บจานชามที่อ่างล้างซึ่งอยู่ใกล้กับพริมา หญิงสาวส่ายหน้าก่อนจะเลี่ยงนำผักไปวางอีกที ทำเอาชายหนุ่มถึงกับขมวดคิ้วในความผิดปกตินั้น เมื่ออาทิตย์ก่อน พริมายังคุยดีกับเขาอยู่เลยแถมยังใจดีทำอาหารให้เขาทานอีกด้วย และท่าทางของเธอก็เปลี่ยนไปมาก ดูเป็นมิตรและใส่ใจเขามากขึ้น แต่แล้วทำไมวันนี้ถึงได้กลับมาทำมึนตึงใส่เขา หรือเขาจะทำอะไรให้เธอไม่พอใจ ชายหนุ่มถามตัวเองก่อนส่ายหน้า คงไม่ใช่หรอก เพราะเขาไม่ได้มาที่นี่สองวันแล้ว ไม่น่าจะทำเรื่องให้เธอขุ่นเคืองได้ “เป็นอะไรหรือเปล่าครับ” ชายหนุ่มเดินเข้าไปถามอีกครั้ง เขายังไม่ละความพยายามที่จะหาคำตอบให้ได้ “เปล่าค่ะ ตอนนี้พิมกำลังยุ่ง พี่แสงออกไปข้างนอกดีกว่านะคะ ในครัวจะได้ทำงานสะดวกขึ้น” พริมาเอ่ยไล่ทางอ้อมด้วยน้ำเสียงที่มึนตึงอย่างเห็นได้ชัด “พี่ทำอะไรให้น้องพิมไม่พอใจหรือครับ” “เปล่าค่ะ ขอตัวก่อนนะคะ” เธอตอบก่อนจะเป็นฝ่ายเลี่ยงออกไปเอง ปล่อยให้แสงตะวันมองตามด้วยความไม่เข้าใจ “พ่อแสงมาช่วยป้ายกหม้อนี้ลงหน่อยจ้ะ” ป้าจันเอ่ยขอแรง ชายหนุ่มรับคำก่อนตรงเข้าไปช่วย หม้อใบใหญ่บรรจุน้ำสีดำข้นที่กำลังเดือดพล่าน ส่งควันลอยฟุ้งและกลิ่นหอมๆ ของเครื่องยาจีน ถือเป็นเมนูเอกของที่นี่อีกหนึ่งอย่าง ซึ่งก็คือ ซี่โครงอ่อนตุ๋นยาจีน ความร้อนของมันทำให้แสงตะวันต้องหาผ้ามาจับป้องกันความร้อนอีกชั้นหนึ่ง แต่เพราะความใหญ่ของหม้อและความร้อนที่เลยจุดเดือด ทำให้เขายกไม่สะดวกนัก แม้จะใช้ความระมัดระวังแค่ไหนแต่ก็ยังถูกน้ำร้อนกระเซ็นเข้าใส่จนได้ “โอ้ย!” ชายหนุ่มร้องพร้อมสะดุ้ง ก่อนจะรีบวางหม้อไว้อีกเตา พร้อมทั้งถูแขนข้างนั้นเบาๆ “เจ็บมั้ยพ่อแสง มาให้ป้าดูหน่อย” ป้าอุ่นพูดด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงและดึงแขนของเขามาสำรวจ รอยแดงปรากฏขึ้นบนท้องแขนแข็งแรงเป็นปื้นวงใหญ่ จนป้าอุ่นต้องดึงตัวของเขาไปยังอ่างน้ำใกล้ๆ “ไม่เป็นไรครับ แค่แสบๆ นิดหน่อยเองครับ” ชายหนุ่มบอก ระหว่างนั้นประตูห้องครัวเปิดออกพร้อมร่างบางของพริมาที่เดินเข้ามา หญิงสาวขมวดคิ้วเมื่อเห็นแม่ครัวทั้งสองกำลังรุมล้อมแสงตะวันอยู่หน้าอ่างน้ำ “อะไรคะ” หญิงสาวถามพร้อมเดินเข้าไปใกล้ “พ่อแสงมาช่วยป้ายกหม้อยาจีนน่ะจ้ะเลยโดนน้ำร้อนลวกใส่” ป้าจันบอกพร้อมซับแขนของเขาให้แห้งเพื่อจะทายาให้ “หรือคะ” น้ำเสียงของพริมาเต็มไปด้วยความห่วงใย “ทายาก่อนดีกว่าค่ะ เดี๋ยวมันจะบวมมากกว่านี้” แม่ครัวสาวบอกพร้อมเดินไปหยิบเจลว่านหางจระเข้สำหรับทาแผลน้ำร้อนลวกออกจากตู้เย็น “ขอโทษพ่อแสงด้วยนะจ๊ะที่ทำให้ต้องเจ็บตัวแบบนี้” ป้าจันเอ่ยขอโทษอีกครั้ง ในขณะที่แสงตะวันยิ้มรับ “ไม่เป็นไรครับ ผมไม่ทันระวังเองมากกว่า” “ทายาก่อนค่ะ” พริมาเดินกลับมาอีกครั้ง แม่ครัวใหญ่อีกสองคนเมื่อเห็นว่าเธอเป็นคนไปหยิบยาก็ปล่อยหน้าที่ให้เธอเป็นคนจัดการ หญิงสาวก็ไม่อยากโยนภาระให้กับป้าทั้งสองและเห็นว่าเขายังเจ็บอยู่ หากให้จัดการเองคงไม่สะดวก เธอจึงจำต้องรับหน้าที่ปฐมพยาบาลเขาไปโดยปริยาย ส่วนแม่ครัวทั้งสองเมื่อเห็นว่าแสงตะวันมีพริมาคอยดูแลอยู่แล้วก็หมดห่วง จึงแยกย้ายไปทำงานของตนต่อ แสงตะวันไม่อยากยืนเกะกะจึงเลี่ยงไปมุมหนึ่งเพื่อไม่ให้ขวางทาง “พี่ขอโทษที่ทำให้น้องพิมต้องลำบาก” ชายหนุ่มพูดเสียงเบาเพื่อให้ได้ยินเฉพาะสองคน “พิมไม่ได้ลำบากอะไรนี่คะ” เธอตอบเสียงเรียบ และบรรจงเกลี่ยเจลสีเข้มบนท้องแขนให้เขาอย่างตั้งใจ “พี่ทำอะไรให้น้องพิมไม่พอใจหรือเปล่าครับ” เขาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงแฝงความรู้สึกผิดไว้ “เปล่านี่คะ” หญิงสาวย้ำคำเดิม “แต่ท่าทางของน้องพิมเปลี่ยนไป ถ้าพี่ทำอะไรให้น้องพิมโกรธหรือไม่พอใจ พี่ขอโทษนะครับ พี่ไม่ได้ตั้งใจ” แม้จะไม่รู้ว่าได้ทำสิ่งใดลงไป แต่เพื่อความสบายใจของตัวเอง เขาก็ยอมเป็นฝ่ายเอ่ยขอโทษเธอก่อน “พิมบอกแล้วไงคะว่าพิมไม่ได้เป็นอะไร แค่...ก็แค่” ไม่พอใจที่เห็นเขาสนิทกับคนอื่น...หัวใจตอบเช่นนั้น แต่จะให้ตอบอย่างที่หัวใจบอกได้อย่างไร “บอกให้พี่รู้ความผิดของตัวเองได้มั้ยครับ” น้ำเสียงนั้นพูดอย่างอ้อนวอนและร้องขอ พริมาเงยหน้าขึ้นสบกับดวงตาคมกล้าของเขา ทำเอาหัวใจดวงน้อยเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ จนเธอต้องรีบละสายตามองไปทางอื่น “พิม...พิมแค่เหนื่อยน่ะค่ะ” หญิงสาวตอบ และเดินเลี่ยงไปเก็บยาในตู้เย็น หลังจากที่ทายาให้เขาเสร็จเรียบร้อยแล้ว แสงตะวันมีสีหน้าดีขึ้นเมื่อรู้สาเหตุก่อนจะพูด “ถ้าพี่สามารถช่วยแบ่งเบาความเหนื่อยนั้นได้ น้องพิมบอกพี่นะครับ พี่เต็มใจช่วย” “ขอบคุณค่ะ ตอนนี้งานในครัวไม่มีอะไรแล้ว พี่แสงไปเตรียมตัวเถอะค่ะ พิมขอตัวก่อนนะคะ” เธอบอกก่อนจะเลี่ยงไปยังงานหน้าเตา แสงตะวันยืนมองแม่ครัวทั้งสาม จนเมื่อแน่ใจแล้วว่าแม่ครัวรุ่นป้าทั้งสองไม่มีงานให้เขาทำแล้ว จึงผละตัวออกจากห้องครัวตามคำเชิญแกมไล่ของพริมา . . . งานของแสงตะวันดำเนินไปได้เพียงแค่ครึ่งทางก็มีอันต้องชะงักหยุดลง เหตุเพราะฝนได้ตกลงมาอย่างหนักในช่วงเวลาสามทุ่มกว่า หลายคนคาดการณ์ไว้ก่อนหน้านั้นแล้ว เพราะมีกระแสลมและฟ้าที่แลบเป็นระยะคอยเตือนมาแต่ไกล ลูกค้าส่วนใหญ่เมื่อเห็นฝนตั้งเค้ามาก็เริ่มทยอยกลับเพราะเกรงจะติดฝนกัน แต่ก็ยังมีลูกค้าบางส่วนที่ไม่กลัว เนื่องจากด้านบนมีหลังคาคอยกันแดดฝนอยู่แล้ว ส่วนแสงตะวัน เมื่อเห็นลูกค้ายังนั่งฟังอยู่ เขาก็ยังเล่นต่อไป จนเมื่อละอองฝนพัดผ่านมานั่นแหละ เขาจึงหยุดเช่นเดียวกับลูกค้าที่ยอมล่าถอยเมื่อสายฝนลงเม็ดหนักขึ้น เด็กเสิร์ฟคนอื่นๆ เมื่อเห็นลูกค้ากลับหมดแล้ว จึงทยอยกันเก็บร้านให้เรียบร้อย โดยมีแสงตะวันเป็นลูกมือช่วยอีกแรง เพราะไม่ต้องการนั่งรอให้ฝนหยุดเฉยๆ เขานั่งรอเพื่อให้ฝนหยุดตกก่อนถึงจะเดินทางกลับ เพราะวันรุ่งขึ้นเขาไม่มีงานที่ไหนอยู่แล้ว จึงไม่จำเป็นต้องรีบร้อนกลับ ฝนเริ่มจะซาเม็ดหลังจากเวลาผ่านไปชั่วโมงกว่า เด็กเสิร์ฟผู้ชายสี่คนออกมาจัดการกับลานด้านนอกที่เต็มไปด้วยเศษใบไม้และกิ่งไม้จากกระแสลมแรงที่หอบเข้ามา แม้ว่าลานด้านนอกจะมีหลังคาและมีกันสาดผ้าใบเลื่อนลงมากันฝนอีกชั้น แต่ก็ไม่อาจต้านกระแสลมที่พัดกระหน่ำมาได้ แสงตะวันออกมาช่วยเพื่อให้จะได้เสร็จเร็วขึ้นและทุกคนจะได้กลับบ้านกัน “นี่ดีนะครับที่มีหลังคาและกันสาด ไม่งั้นโต๊ะพวกนี้คงเสียหมดแล้ว” พัฒนะบอก ขณะที่เด็กเสิร์ฟช่วยกันดึงสายกันสาดเพื่อเก็บม้วนให้เรียบร้อย “แล้วนี่คุณพัฒน์จะเก็บแล้วหรือครับ ผมว่าปล่อยไว้ก่อนดีกว่า เพราะไม่รู้ว่าฝนจะตกอีกหรือเปล่า ด้านโน่นผมยังเห็นฟ้าแลบๆ อยู่เลย” แสงตะวันบอกพร้อมทั้งบุ้ยหน้าไปยังท้องฟ้าสีดำสนิท “นั่นสินะครับ ถ้าเก็บแล้วคืนนี้ตกลงมาอีก คงแย่เลย” พัฒนะเริ่มเห็นด้วย “น่าแปลกนะครับ ช่วงนี้ก็ไม่ใช่หน้าฝนด้วย” เจ้าของร้านพูดพลางขมวดคิ้ว “ตอนนี้เอาแน่เอานอนไม่ได้แล้วครับ โลกเปลี่ยน อากาศเปลี่ยน หน้าฝน หน้าร้อนสลับกันหมดแล้ว” “นั่นสินะครับ” พัฒนะเห็นด้วย “เมื่อช่วงเย็นผมดูข่าวผ่านๆ เขาบอกว่ามีพายุเข้าทางภาคใต้ แต่ไม่คิดว่าจะมาถึงกรุงเทพเร็วขนาดนี้” “ถ้าอย่างนั้นก็อย่าเพิ่งเก็บเลยครับ กันพลาด” แสงตะวันแนะนำ ทำให้พัฒนะต้องหันไปบอกเด็กเสิร์ฟสี่คนที่กำลังดึงเชือกเก็บม้วนกันสาดอยู่ “พี่ว่ากางไว้อย่างเดิมดีกว่า เผื่อคืนนี้ฝนจะตกมาอีก เขาว่าจะมีพายุเข้ามาด้วย” เจ้าของร้านบอกเด็กของตน “ได้ครับ ผมก็กำลังจะบอกพี่พัฒน์อยู่พอดีเลย ว่ารู้สึกเหมือนมีลมเย็นๆ พัดมา คืนนี้ดึกๆ น่าจะตกลงมาอีกแน่เลย” อ๊อดบอก “ยังไงก็ขอแรงอีกหน่อยนะ เสร็จจากตรงนี้ก็คงไม่มีอะไรแล้ว น่าจะกลับกันได้” เขาบอกรวมๆ พร้อมตบบ่าอ๊อดซึ่งอยู่ใกล้ๆ เหมือนฝากให้ช่วยจัดการ ก่อนจะเดินเลี่ยงออกมา เด็กหนุ่มรับคำแข็งขันพร้อมทั้งหันไปบอกเพื่อนอีกสามคน ซึ่งก็ได้รับความร่วมมือเป็นอย่างดี ทั้งสี่จึงหันไปปลดสายเชือกที่เพิ่งดึงม้วนเก็บให้เลื่อนลงมาอีกครั้ง แต่เพราะความเร่งรีบและต้องการให้งานเสร็จเร็วขึ้นของต้นทำให้เขาปล่อยมือจากเชือกเส้นนั้นออกเพื่อให้ผ้าใบที่ม้วนอยู่ด้านบนไหลเลื่อนลงมาเอง โดยที่คนจับเชือกอีกฝั่งไม่รู้การกระทำนั้นด้วย “เฮ้ย! บอย ระวัง” ต้นร้องทักเสียงดัง แต่ก็ไม่ทันการเสียแล้ว เพราะคานเหล็กที่ถูกปล่อยมาโดยเร็ว กระทบเข้ากับศีรษะของเด็กหนุ่มเต็มแรง “โอ๊ย!” บอยร้องอย่างเจ็บปวดพร้อมทั้งกุมศีรษะไปด้วย ความเจ็บนั้นทำให้เขาถึงกับทรุดลงไปกองกับพื้น “บอย!” เพื่อนอีกสามคนเรียกชื่อเขาอย่างตกใจ พัฒนะกับแสงตะวันที่กำลังจะเดินกลับเข้าไปในร้านหันมามองตามเสียงที่ร้องดังขึ้น สองหนุ่มเบิกตากว้างด้วยความตกใจ เพราะทันเห็นเสาเหล็กม้วนผ้าใบอันนั้นหล่นลงมากระทบศีรษะของบอยเข้าพอดี ก่อนจะรีบตรงเข้าไปดูอาการ บริเวณด้านข้างของศีรษะเต็มไปด้วยเลือดสีข้นที่ไหลออกจนเลอะมือที่กุมไว้ พร้อมเสียงร้องโอดครวญของเจ้าตัวที่ดังมาอย่างต่อเนื่อง “พี่พัฒน์ ผมไม่ได้ตั้งใจนะครับ ไม่คิดว่าบอยจะยืนใกล้ขนาดนั้น” ต้นรีบบอกเสียงสั่น ใบหน้าของเขาซีดเซียวด้วยความเป็นห่วงเพื่อน “เอาเถอะๆ อย่าเพิ่งมาพูดอะไรก่อนเลย มาช่วยกันพาบอยไปส่งโรงพยาบาลก่อนดีกว่า” พัฒนะบอกเร็วๆ และพยุงให้บอยลุกขึ้น โดยมีเด็กเสิร์ฟอีกสามคนช่วยพยุงอีกแรง “พิมอยู่ดูร้านนะ เดี๋ยวพี่พาบอยไปหาหมอก่อน” พัฒนะหันไปบอกน้องสาว ที่เพิ่งวิ่งออกมาดูเหตุการณ์พร้อมด้วยเด็กเสิร์ฟผู้หญิง เธอก็พยักหน้ารับเร็วๆ ก่อนจะก้าวตามไปส่งที่รถ และยืนรอจนรถยนต์ของพี่ชายขับลับไป กระแสลมค่อยๆ พัดมาและเพิ่มระดับความแรงขึ้น หญิงสาวแหงนหน้ามองท้องฟ้าอันมืดสนิทก่อนห่อไหล่และรีบก้าวกลับเข้าไปในตัวร้าน เพราะเริ่มรู้สึกว่าลมแรงจะพัดเอาเม็ดฝนมาด้วย “ตรงนี้ไม่มีอะไรแล้ว ทุกคนรีบกลับเถอะ ก่อนที่ฝนจะตกลงมาอีกรอบ” เจ้าของร้านสาวบอกรวมๆ กับเด็กเสิร์ฟและแม่ครัวที่ยังยืนกันอยู่อย่างครบทีม “บอยจะเป็นอะไรมั้ยคะพี่พิม” อ้อมถามเสียงสั่น “ไม่เป็นอะไรมากหรอก พี่พัฒน์พาไปส่งโรงพยาบาลแล้ว เดี๋ยวก็หาย” เธอหันไปยิ้มปลอบ “อ้อมรีบกลับบ้านเถอะ เมื่อกี้พี่เห็นฟ้าแลบๆ มาแล้ว อีกเดี๋ยวคงตกอีก รีบกลับก่อนที่จะติดฝน” ท้ายประโยคเธอหันไปบอกทุกคนอีกรอบ เพราะแต่ละคนยังยืนเฉยไม่ยอมขยับหรือมีท่าทีว่าจะกลับกัน “ให้ป้าอยู่เป็นเพื่อนมั้ยน้องพิม ระหว่างที่รอพัฒน์กลับมา” ป้าจันพูดอย่างเป็นห่วง “ไม่ต้องค่ะ เดี๋ยวพิมก็จะปิดร้านและขึ้นข้างบนแล้ว” หญิงสาวบอกด้วยรอยยิ้มและมองขึ้นไปด้านบน ซึ่งเป็นตัวบ้าน “เป็นห่วงก็แต่ทุกคน ถ้าฝนตกลงมาอีก ไม่รู้จะกลับกันได้มั้ย” เธอพูดอย่างเป็นกังวลและมองออกไปด้านนอก “ถ้าอย่างงั้นตากลับก่อนนะคะ” ต้องตาพูดขึ้นเป็นคนแรกก่อนจะหันไปพยักหน้าชวนอ้อม หนิงและเมย์ สามสาวหันมาบอกลาพริมาก่อนจะเดินไปด้านหลังเคาน์เตอร์เพื่อหยิบกระเป๋า เช่นเดียวกับสองแม่ครัวรุ่นใหญ่ ส่วนเก่งไม่มีอะไรติดตัวเหมือนสาวๆ เขาจึงยืนรออยู่หน้าประตู . . . จากคุณ : latics1 เขียนเมื่อ : 7 เม.ย. 55 20:57:14

ความคิดเห็นที่ 2 (ต่อ) “พี่แสงก็เหมือนกันนะคะ ตรงนี้ไม่มีอะไรแล้ว น่าจะกลับไปพักผ่อน” เจ้าของร้านหันมาบอกนักดนตรีหนุ่มที่ยังยืนอยู่ที่เดิม “อยู่คนเดียวได้แน่นะครับ” เขายังไม่วายเป็นกังวล “ได้สิคะ นี่บ้านพิมนะคะ” เธอตอบด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ แสงตะวันก็เหมือนจะรู้ตัว เขายิ้มแก้เก้อเล็กน้อยก่อนจะเดินไปหยิบเสื้อผ้าของตัวเองด้านหลังเคาน์เตอร์และเดินหายไปทางห้องน้ำด้านหลัง เพื่อเปลี่ยนชุดม่อฮ่อมกางเกงขาก๋วยที่ใส่อยู่ให้กลับมายังชุดเดิมของตน เด็กเสิร์ฟและแม่ครัวทยอยเดินทางกลับ บางคนขับรถมอเตอร์ไซค์มา บางคนก็เดินกลับเพราะบ้านใกล้ บางคนก็รอให้คนที่บ้านมารับ พริมาเดินไปส่งทุกคนที่หน้าร้าน จนเมื่อรถจักรยานยนต์ของลูกชายป้าจันขับออกไปเป็นคนสุดท้าย เธอจึงเดินกลับเข้ามาในร้าน ซึ่งเป็นเวลาเดียวกับที่แสงตะวันเดินออกจากห้องน้ำและกำลังเก็บชุดและขลุ่ยไม้ใส่กระเป๋าใบย่อมของเขา “น้องพิมอยู่คนเดียวได้นะครับ” ชายหนุ่มถามอีกครั้ง ซึ่งก็ได้รับการพยักหน้าเป็นการยืนยันอีกครั้ง “ที่นี่เป็นบ้านของพิมนะคะ” หญิงสาวย้ำ “ให้พี่อยู่เป็นเพื่อนรอคุณพัฒน์กลับมาดีมั้ยครับ” เขาเสนอ แต่ได้รับคำตอบเป็นการส่ายหน้า “พี่แสงกลับเถอะค่ะ พิมจะได้ปิดร้านและขึ้นข้างบน” เจ้าของร้านสาวบอกเป็นเชิงไล่ เหมือนให้รู้ว่า หากเขาอยู่ เธอก็จะปิดร้านไม่ได้ แสงตะวันพยักหน้าอย่างจำยอม ก่อนจะเดินออกจากร้านพร้อมกะเป๋าใบย่อมของตน มีพริมากางร่มออกไปส่งเขา เพราะฝนกำลังลงเม็ดหนาขึ้นเรื่อยๆ แถมยังมีลมกรรโชกแรงอีกด้วย “น้องพิมไม่ต้องออกไปหรอกครับ ฝนตกลมแรงแบบนี้เดี๋ยวจะเปียกเปล่าๆ” ชายหนุ่มแสดงความเป็นห่วงพร้อมทั้งยื่นมือออกมาจับร่มที่เธอถืออยู่ “รถก็จอดอยู่ด้านหน้าตรงนี้เอง พี่กลับเองได้ครับ” หญิงสาวมองออกไปด้านนอกอย่างประเมินก่อนยื่นส่งร่มให้ แสงตะวันรับร่มมาถือไว้และส่งยิ้มให้เจ้าของร้าน หญิงสาวยืนส่งและรอให้เขาเดินลงจากบันไดไปก่อนถึงจะปิดประตู ชายหนุ่มหันมามองอีกครั้งก่อนที่จะก้าวลงบันได เขายิ้มให้เจ้าของร้านสาวคนสวยเมื่อเห็นว่าเธอยังยืนส่งเขาอยู่ นักดนตรีหนุ่มหันกลับไปยังทางเดินและก้าวเท้าลงบันไดเป็นจังหวะเดียวกับแสงไฟที่แลบผ่านเข้ามาในดวงตาพร้อมด้วยประกายไฟและเสียงที่ดังกึกก้องปานระเบิดจนเจ้าตัวถึงกับผงะตกใจ บึ้ม! กรี๊ด! เสียงร้องของหญิงสาวที่ดังจากด้านหลังให้แสงตะวันรีบวิ่งเข้าไปดู ร่มที่ถืออยู่ถูกปล่อยออกจากมือเพื่อไม่ได้เกะกะ ด้านในของร้านมืดสนิท ซึ่งน่าจะเกิดจากเสียงดังและประกายไฟเมื่อครู่ “น้องพิม” ชายหนุ่มเรียกเมื่อมาถึงตัว แสงสลัวจากเบื้องนอกทำให้เขาเห็นเจ้าของร้านสาวทรุดลงไปนั่งย่องๆ กับพื้น มือทั้งสองข้างยกขึ้นปิดหู ใบหน้าก้มงุดกับเข่า ร่างบางสั่นเล็กน้อยด้วยความกลัวและตกใจ “น้องพิม” แสงตะวันเรียกอีกครั้งพร้อมทั้งแตะบ่าเธอเบาๆ เสื้อผ้าของเขาเปียกโชก เพราะวิ่งฝ่าสายฝนเข้ามา “พิมกลัว” หญิงสาวบอกเสียงสั่น “ไม่เป็นอะไรแล้วครับ แค่หม้อแปลงระเบิด” เขาพูดเหมือนเป็นเรื่องเล็กน้อยพร้อมพยุงเธอให้ลุกขึ้น มือข้างหนึ่งหยิบโทรศัพท์มือถือออกจากกระเป๋ากางเกงและกดปุ่มเพื่อให้เกิดแสงไฟ “ไปนั่งข้างในดีกว่าครับ เดี๋ยวพี่อยู่เป็นเพื่อน” เขาอาสาอีกครั้ง หญิงสาวพยักหน้ารับโดยปราศจากข้อโต้แย้ง “ดีนะคะที่พี่แสงยังไม่กลับ ไม่งั้นพิมคงแย่” หญิงสาวพูด น้ำเสียงของเธอไม่สั่นแล้วและสีหน้าก็ดีขึ้นเล็กน้อย ในขณะที่คนฟังยิ้ม “เห็นหรือยังครับว่ามีพี่อยู่ด้วยแล้วดีแค่ไหน” “แต่พิมทำพี่แสงตัวเปียกหมดเลย เดี๋ยวพิมไปหยิบผ้าขนหนูให้นะคะ” เธอบอกก่อนจะคลำทางไปยังด้านหลังเคาน์เตอร์ ซึ่งมีบันไดตรงไปยังชั้นสองของบ้าน “ไม่ต้องหรอกครับ แค่นี้เอง เดี๋ยวก็แห้งแล้วครับ” “ไม่ได้หรอกค่ะ” เธอยังยืนยันคำเดิมและหยิบไฟฉายซึ่งวางอยู่บนเคาน์เตอร์มาถือไว้และเดินขึ้นชั้นบน เพียงไม่กี่อึดใจ หญิงสาวก็เดินลงมาพร้อมด้วยผ้าขนหนูผืนเล็ก “เช็ดผม เช็ดตัวก่อนค่ะ เดี๋ยวจะไม่สบาย” ชายหนุ่มยิ้มพร้อมรับผ้าผืนนั้นมาซับเส้นผม ลำคอและเสื้อผ้า ในขณะที่พริมาเดินไปหยิบเทียนจากกล่องในลิ้นชักมาใช้ “ให้พี่อยู่เป็นเพื่อนจนกว่าไฟจะมาหรือคุณพัฒน์จะกลับมานะครับ” แสงตะวันเอ่ยขึ้น เมื่อหญิงสาวกลับมานั่งบนเก้าอี้พร้อมทั้งจุดเทียนวางไว้บนโต๊ะเพื่อสำรองไฟจากถ่ายไฟฉายไว้ใช้ในยามฉุกเฉิน “ค่ะ ขอบคุณนะคะที่อยู่เป็นเพื่อนพิม ทำให้พี่แสงต้องลำบากกลับบ้านไม่ได้เลย” เจ้าของร้านสาวบอกด้วยน้ำเสียงเกรงใจ “ไม่เป็นไรหรอกครับ พรุ่งนี้พี่ไม่มีงาน กลับดึกได้” “แสดงว่าถ้าพรุ่งนี้มางาน ก็คงกลับไปตั้งนานแล้วใช่ไหมคะ” เธอถามด้วยน้ำเสียงสะบัดเล็กน้อย “ไม่ครับ ต่อให้พรุ่งนี้มีงานเช้าแค่ไหน พี่ก็จะขออยู่เป็นเพื่อนน้องพิมครับ และไม่ว่าจะอยู่ดึกแค่ไหน พี่ก็จะอยู่” น้ำเสียงและสีหน้านั้นพูดด้วยความหนักแน่นจริงจัง “ติดก็ตรงที่น้องพิมจะให้พี่อยู่หรือเปล่าเท่านั้น นี่ถ้าหม้อแปลงไม่ระเบิดและไฟไม่ดับ พี่ก็คงไม่มีความหมาย” เขาพูดต่อด้วยน้ำเสียงน้อยใจนิดๆ “ใครว่าล่ะคะ” พริมารีบแก้โดยเร็วก่อนชะงักไปเมื่อสบเข้ากับดวงตาคมกล้าสีดำสนิทของเขาที่ทอประกายอยู่ใต้แสงเทียนสีส้มนวลตา “แสดงว่าพี่ก็มีความหมายกับน้องพิม” แสงตะวันถามเสียงเบาพร้อมขยับเข้ามาใกล้ “คือ...ที่พิมไม่อยากให้พี่แสงอยู่เพราะไม่อยากรบกวนเวลาของพี่แสงน่ะค่ะ แต่ถ้าพรุ่งนี้พี่แสงไม่มีงานต่อ พิมก็สบายใจค่ะที่ตัวเองไม่ได้เบียดเบียนเวลาพักผ่อนของใคร” “ต่อให้เบียดเบียนหรือลำบากแค่ไหน พี่ก็เต็มใจครับ” “แย่จังนะคะที่ไฟดับแบบนี้ ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะมาด้วย” หญิงสาวเปลี่ยนเรื่อง เพราะน้ำเสียงและสีหน้าของแสงตะวันกำลังทำให้เธอไม่เป็นตัวของตัวเอง “ไฟดับในเมือง ไม่นานก็มาแล้วครับ ไม่เหมือนต่างจังหวัด ข้ามวันนู่นแน่ะกว่าเขาจะมาซ่อม” ชายหนุ่มบอกเพื่อให้เธอคลายความกังวล “หรือคะ ดับนานขนาดนั้นแล้วจะอยู่กันยังไง” เธอถามด้วยความสนใจ “ก็อยู่กันแบบชาวบ้านนั่นแหละครับ โดยเฉพาะถ้าดับช่วงกลางดึกด้วยแล้ว รอให้เช้านู่นกว่าไฟจะมา “แสดงว่าบ้านพี่แสงไฟดับบ่อย” เธอถามยิ้มๆ “ไม่บ่อยหรอกครับ แต่เวลาดับแล้ว นานเลยครับว่าจะมา เพราะบ้านพี่ไม่ได้อยู่ในตัวเมือง แต่พี่ก็ไม่เดือดร้อนนะครับ เพราะส่วนมากไฟจะดับตอนฝนตก ซึ่งอากาศมันก็เย็นอยู่แล้ว นอนสบายกว่าเปิดพัดลมเป็นไหนๆ” “น่าอิจฉาจังนะคะ ถ้าเป็นที่กรุงเทพ ยิ่งฝนตกก็ยิ่งร้อนค่ะ แล้วถ้าไฟดับด้วยละก็ ไม่อยากคิดเลยค่ะว่าจะนอนกันยังไง” “นั่นอาจเป็นสาเหตุก็ได้นะครับว่าทำไมเวลาไฟดับในเมืองถึงได้ดับแป๊บเดียว คงเป็นเพราะคนโทรไปแจ้งจนเจ้าหน้าที่ไม่เป็นอันนอน ต้องรีบออกมาซ่อมไฟกัน” เขาพูดติดตลก พลอยทำให้คนฟังยิ้มขำไปด้วย ทั้งสองนั่งคุยและผลัดกันเล่าเรื่องสมัยเด็กๆ ที่ตนเคยพบเจอมาให้อีกคนฟังเพื่อฆ่าเวลา และเมื่อไฟมาแล้ว เขาก็ยังไม่กลับ โดยบอกว่าจะรอพัฒนะกลับมาก่อน อีกชั่วโมงถัดมา พี่ชายของพริมาก็เดินทางกลับมาจากโรงพยาบาล แสงตะวันสอบถามอาการของบอยจนทราบว่าเด็กหนุ่มปลอดภัยดีแล้วจึงคลายสีหน้าเป็นกังวลลงและเอ่ยขอตัวกลับ โดยมีพัฒนะกางร่มไปส่งที่รถ แม้ว่าฝนจะหยุดตกแล้ว แต่ก็ยังมีละอองอยู่เล็กน้อย เจ้าของร้านหนุ่มเอ่ยขอบคุณแสงตะวันที่อยู่เป็นเพื่อนน้องสาวระหว่างที่ไฟดับ และยืนส่งจนรถยนต์ของแสงตะวันขับออกจากลานด้านหน้าไปในเวลาเกือบเที่ยงคืน . . . จากคุณ : latics1 เขียนเมื่อ : 7 เม.ย. 55 20:59:16

ความคิดเห็นที่ 3 (ต่อ) ตอนที่ 17 เช้าวันต่อมา บรรยากาศของร้าน ‘บ้านพิมพัฒ’ เต็มไปด้วยความเงียบเหงา พริมานั่งมองสายฝนที่ตกลงมาอีกรอบจากชั้นสองของตัวบ้าน ท้องฟ้าเช้านี้มืดครึ้มเป็นสีเทาและดูท่าทางแล้วฝนคงจะตกแบบนี้ไปตลอดทั้งวันด้วย พัฒนะเดินเข้ามานั่งบนโซฟาหน้าโทรทัศน์เครื่องใหญ่ใกล้น้องสาว ทำให้หญิงสาวละสายตาจากสายฝนด้านนอกหันมามอง “วันนี้เราคงต้องปิดร้านแล้วล่ะ ตกทั้งวันแบบนี้คงขายไม่ได้ เมื่อเช้าพี่ฟังพยากรณ์อากาศ เขาบอกว่าวันนี้กรุงเทพจะตกทั้งวัน อาจจะตกถึงพรุ่งนี้ด้วย” “พี่พัฒน์จะปิดทั้งช่วงเช้าและช่วงค่ำเลยหรือเปล่าคะ” “คงต้องปิดทั้งวันนั่นแหละ ฟ้าครึ้มออกอย่างนี้ รับรองว่าต้องตกทั้งวันแน่ๆ” “แล้วนี่พี่พัฒน์โทรบอกป้าอุ่น ป้าจันกับเด็กๆ หรือยังคะ” หญิงสาวถามพร้อมทั้งเหลือบมองนาฬิกาบนผนังไปด้วย ซึ่งแสดงเวลาแปดโมงกว่า “โทรบอกป้าอุ่นกับป้าจันแล้ว เดี๋ยวพิมโทรบอก อ้อม เมย์ หนิงและต้องตาละกัน ส่วนเด็กเสิร์ฟผู้ชายกับคุณแสงเดี๋ยวพี่โทรหาเอง” “ได้ค่ะ” น้องสาวรับคำก่อนจะหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเพื่อโทรหาเด็กเสิร์ฟในร้าน ซึ่งเธอได้บันทึกเบอร์โทรศัพท์ไว้ทุกคนแล้ว ส่วนพัฒนะนั้นเดินออกไปคุยด้านนอกห้องรับแขกเพื่อไม่ให้เสียงคุยตีกับน้องสาว เด็กเสิร์ฟต่างบ่นเป็นเสียงเดียวกันที่ร้านปิดแต่ก็เข้าใจด้วยสภาพอากาศที่ฝนตกทั้งวันแบบนี้ แถมยังต้องซ่อมกันสาดที่ชำรุดอีก ผลจากการปล่อยให้มันร่วงลงมาเองของต้น ทำให้เชือกมัดกันสาดขาดเสียหาย และคนสุดท้ายที่พัฒนะโทรหาคือแสงตะวัน เพราะจะได้คุยกับเขาได้นานหน่อยโดยไม่ต้องกังวลว่าจะคุยเพลินจนลืมโทรหาใคร “คุณพัฒน์จะไปไหนหรือครับ” แสงตะวันถามด้วยน้ำเสียงเสียดายเมื่อได้รับแจ้งว่าวันนี้ร้านปิดให้บริการ “เปล่าหรอกครับ แต่พอดีว่าวันนี้ฝนตกทั้งวัน ฟังพยากรณ์อากาศเขาบอกว่าฝนจะตกหนักเลยไม่อยากเสี่ยงเปิดน่ะครับ แถมกันสาดก็ต้องซ่อมด้วย เลยคิดว่าปิดดีกว่าครับ” “แย่จังนะครับ” นักดนตรีหนุ่มเปรย “นั่นสิครับ ความจริงผมก็ไม่อยากปิด แต่มันก็เป็นเหตุสุดวิสัยจริงๆ” พัฒนะบอก “แล้วนี่คุณพัฒน์จะปิดกี่วันครับ” “ต้องลองดูพรุ่งนี้อีกวันครับ ถ้าฝนไม่ตกอาจจะเปิด แต่ช่วงเช้าคงขรุขระนิดหน่อยเพราะต้องให้ช่างมาซ่อมกันสาดด้วย” “แล้ววันนี้หยุด คุณพัฒน์มีโปรแกรมจะไปไหนหรือเปล่าครับ” แสงตะวันถามอีกครั้ง “คงไม่ครับ วันนี้คงอยู่จัดร้านมากกว่า เพราะไม่ได้ตั้งใจจะหยุดอยู่แล้ว” “หรือครับ” ชายหนุ่มรับคำพร้อมพยักหน้าไปด้วย “ยังไงผมกวนคุณแสงแค่นี้นะครับ ถ้าร้านเรียบร้อยเมื่อไหร่ ผมจะโทรบอกอีกครั้ง แต่คิดว่าคงไม่ปิดไปถึงวันศุกร์แน่ครับ” เจ้าของร้านหนุ่มบอกด้วยน้ำเสียงติดตลก เพราะวันศุกร์เป็นวันที่แสงตะวันจะมาเล่นดนตรีที่ร้าน “ได้ครับ ขอบคุณมากครับ” ชายหนุ่มลดโทรศัพท์มือถือลงพร้อมด้วยสีหน้าขบคิด ก่อนจะยิ้มเมื่อคิดอะไรบางอย่างได้ เขาลุกจากโซฟาหน้าโทรทัศน์เครื่องใหญ่ในห้องรับแขกบนคอนโดหรูที่พักอยู่ เพื่อจัดการตัวเอง เมื่อรู้แล้วว่าวันนี้เขาจะไปไหน . . . พัฒนะเดินกลับเข้ามาในห้องรับแขกอีกครั้ง หลังจากที่คุยกับแสงตะวันเสร็จ เช่นเดียวกับน้องสาวที่เพิ่งวางสายจากอ้อมเป็นคนสุดท้าย สองพี่น้องมองหน้ากันอย่างตัดสินใจว่าจะทำอะไรกันดี เพราะกิจวัตรที่ทำเป็นประจำได้หายไป “พิมคิดว่าวันนี้จะจัดร้านใหม่ พี่พัฒน์จะไปไหนหรือเปล่าคะ” น้องสาวเป็นคนเปิดประเด็นขึ้นก่อน “บ่ายๆ พี่กะไว้ว่าจะไปเยี่ยมบอยที่บ้าน แต่ช่วงเช้ากับเที่ยงยังว่างอยู่ จัดร้านใหม่ก็ดีเหมือนกัน” ชายหนุ่มสนับสนุน “งั้นเริ่มหลังจากมื้อเช้าละกัน จะได้มีแรง วันนี้พิมทำอะไรให้พี่กินล่ะ” เขากะเกณฑ์เวลาพร้อมถาม “ข้าวผัดละกันนะคะ ในตู้เย็นด้านล่างมีของสดอยู่นิดหน่อยเอง ถ้าทำเป็นกับคงไม่พอแน่ๆ” “เอาสิ ฝีมือพิมพี่กินได้ทั้งนั้น ทำอะไรก็อร่อย” พี่ชายส่งลูกยอ “งั้นไปค่ะ ลงไปกินข้าวล่างจะได้จัดร้านเลยทีเดียว” พริมาเอ่ยชวนพร้อมดึงแขนพี่ชายให้ลุกจากโซฟา และหลังจากจัดการกับข้าวผัดหมูอย่างง่ายๆ แสนอร่อยเรียบร้อยแล้ว งานที่ตั้งใจไว้ก็เริ่มต้น อย่างแรกคือการจัดเคาน์เตอร์ที่รกไปด้วยกระดาษโน้ตและของที่วางอย่างระเกะระกะให้เป็นระเบียบ โดยหน้าที่นี้พัฒนะเป็นคนจัดการ เพื่อความสะดวกในการมาหาครั้งต่อไป เพราะเขาเป็นคนนั่งทำงานตรงนั้น ส่วนพริมาเข้าครัวเพื่อจัดการกับตู้เย็นเครื่องใหญ่ แต่ก็ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง เพราะเธอกับแม่ครัวรุ่นใหญ่เป็นคนรักสะอาดและไม่เคยทิ้งอะไรให้ตกค้างในตู้เย็นนานเกินสองวัน ส่วนงานต่อไปคือขัดเตาล้างคราบเขม่าและสนิมที่เริ่มเกาะ โดยมีพี่ชายมาช่วยด้วยอีกแรง งานจัดร้านใหม่ดำเนินมาถึงเวลาสิบเอ็ดโมงกว่าก็มีอันต้องสะดุดลง เพราะพัฒนะได้รับโทรศัพท์จากเพื่อนคนหนึ่ง แจ้งข่าวดีถึงสมาชิกใหม่ที่เพิ่งลืมตาดูโลกเมื่อค่ำคืนที่ผ่านมา ชายหนุ่มแสดงความดีใจและรับปากว่าจะไปเยี่ยมในช่วงเที่ยง “พี่จาเขาเพิ่งคลอดน้องเมื่อคืนนี้ พี่ว่าจะไปเยี่ยมหน่อย พิมจะไปกับพี่มั้ย” พัฒนะเอ่ยชวน เมื่อเดินกลับเข้ามาในห้องครัวอีกครั้ง “ไม่ดีกว่าค่ะ” น้องสาวส่ายหน้าพร้อมปฏิเสธ “ทำไมล่ะ งานตรงนี้ก็เรียบร้อยแล้วนี่” “ไม่ล่ะคะ พิมไม่ค่อยสนิทกับพี่จา ถ้าไปด้วยก็ไม่รู้คุยอะไร เดี๋ยวจะทำให้พี่พัฒน์กับเพื่อนๆ เก้อเปล่าๆ” หญิงสาวบอก “แน่ใจนะ” เขาถามย้ำอีกครั้ง “แน่ใจค่ะ พิมอยากเก็บห้องด้านบนด้วย นานๆ จะได้หยุดแบบนี้สักครั้ง” “แบบนั้นก็ได้” พี่ชายไม่เซ้าซี้มาก “ถ้าอย่างนั้นเย็นนี้พี่แวะไปเยี่ยมบอยเลยนะ อาจจะกลับมาค่ำเลย” “ได้ค่ะ ไม่มีปัญหา ฝากความยินดีถึงพี่จาด้วยนะคะ ขอให้คุณแม่และน้องมีสุขภาพแข็งแรงค่ะ” “ได้จ้ะ แล้วพี่จะบอกให้” “ตรงนี้ไม่มีอะไรแล้ว พี่พัฒน์ไปอาบน้ำเตรียมตัวเถอะค่ะ ที่เหลือเดี๋ยวพิมจัดการเอง” น้องสาวบอก เพราะในครัวเหลือเพียงเก็บกวาดอีกนิดหน่อยก็เสร็จเรียบร้อยแล้ว พัฒนะกวาดตามองรอบๆ ก่อนจะปลดผ้ายางกันเปื้อนออก “ถ้าอย่างนั้นพี่ไปก่อนนะ เพราะนัดเพื่อนๆ ทานข้าวเที่ยงกันด้วย” “ค่ะ” หญิงสาวรับคำ และเมื่อพี่ชายเดินออกจากครัวแล้ว เธอก็หันไปเก็บกระดาษหนังสือพิมพ์ที่เพิ่งเช็ดเตาใส่ถุงดำพร้อมทั้งใช้ผ้าแห้งเช็ดรอบเตาให้แห้งสะอาด . . . จากคุณ : latics1 เขียนเมื่อ : 7 เม.ย. 55 21:01:58

ความคิดเห็นที่ 4 (ต่อ) แสงตะวันก้าวขึ้นมายังลานด้านหน้าของร้านอาหารที่เขาเดินทางมาแสดงดนตรีขลุ่ยเป็นประจำ ภายในร้านเงียบเหงาเพราะปิดให้บริการ ชานด้านนอกยังปรากฏร่องรอยของความเสียหายจากพายุฝนเมื่อคืนที่ผ่านมา เสียงกรุ๋งกริ๋งจากโมบายกระดิ่งซึ่งติดอยู่หน้าประตูดังขึ้นเมื่อถูกเปิดออก หญิงสาวเจ้าของ ร้านซึ่งใช้ไม้ขนไก่ปัดเศษฝุ่นตามรูปที่ติดอยู่บนผนังหันมามองพร้อมพูด “ขอโทษด้วยนะคะ วันนี้ร้านปิดค่ะ...อ้าว พี่แสง” ท้ายประโยคเธอเอ่ยทักอย่างแปลกใจเมื่อเห็นคนที่ยืนอยู่หน้าประตู “สวัสดีครับน้องพิม” ชายหนุ่มทักทายด้วยรอยยิ้ม “มีธุระอะไรหรือเปล่าคะ” เจ้าของร้านสาวถามพร้อมละมือจากงานที่ทำ “ไม่มีครับ พอดีช่วงเช้าพี่ว่าง ไม่รู้จะไปไหน เลยแวะมาคุยด้วย เห็นคุณพัฒน์บอกว่าไม่มีโปรแกรมจะไปไหน” “วันนี้พี่พัฒน์ไม่อยู่ค่ะ ออกไปเยี่ยมเพื่อนที่เพิ่งคลอดลูกและเย็นๆ คงจะแวะไปเยี่ยมบอยที่บ้าน” “อ้าว หรือครับ แย่จัง” น้ำเสียงนั้นบ่งบอกถึงความผิดหวังและเสียดาย “นัดพี่พัฒน์ไว้หรือเปล่าล่ะคะ” เธอถามอีกครั้ง แสงตะวันยิ้มแห้งๆ พร้อมส่ายหน้า “ไม่ได้นัดไว้ครับ เพราะตอนแรกคุณพัฒน์บอกว่าไม่มีโปรแกรมจะไปไหน แต่พี่ก็ผิดเองด้วยที่ไม่ได้บอกคุณพัฒน์ไว้ก่อน” เขากล่าวโทษตัวเองด้วย ก่อนจะเปลี่ยนเรื่อง “แล้วนี่น้องพิมไม่ไปกับคุณพัฒน์หรือครับ” “ไม่ค่ะ พิมอยากจัดร้านใหม่และฝนก็ตกด้วย เลยไม่อยากออกไปไหนค่ะ” “จัดร้านใหม่หรือครับ มีอะไรให้พี่ช่วยมั้ย” ชายหนุ่มขันอาสาทันที “ไม่มีอะไรแล้วค่ะ หลักๆ พิมกับพัฒน์จัดการแล้ว ตอนนี้ก็เหลือแค่ปัดกวาดตามผนังที่นานๆ จะทำสักครั้งเท่านั้น” “ให้พี่ช่วยนะครับ ไหนครับ มีตรงไหนที่ยังไม่ได้ทำบ้าง” เขาถามอย่างกระตือรือร้นพร้อมทั้งฉวยไม้ขนไก่ที่วางอยู่บนโต๊ะมาถือไว้ด้วย “ไม่มีแล้วค่ะ พิมทำเสร็จหมดแล้ว” หญิงสาวรีบบอก “ไม่เป็นไรครับ วันนี้พี่ว่างทั้งวัน พี่ช่วยน้องพิมได้ครับ” แสงตะวันยังอาสา เพราะรู้ดีอยู่แล้วว่าเธอต้องเกรงใจไม่ยอมให้เขาช่วยงานแน่ๆ “พิมทำเสร็จหมดแล้วจริงๆ ค่ะ” เจ้าของร้านย้ำอีกครั้ง และก่อนที่จะเกิดศึกแห่งความเกรงใจขึ้น ก็มีเสียงหนึ่งร้องทักเป็นระฆังคั่นเวลาเสียก่อน “ไม่เปิดร้านหรือคะน้องพิม” พริมาและแสงตะวันหันไปมองทางต้นเสียง และเห็นหญิงสาวสามคนยืนอยู่หน้าประตู พร้อมด้วยร่มในมือ “วันนี้ร้านปิดค่ะ” “ว้า แล้วพวกพี่จะทำยังไงล่ะคะ” สาวในชุดออฟฟิศบ่นพร้อมหันมองเพื่อนอย่างถามความเห็น “ต้องขอโทษด้วยนะคะ พอดีว่าเมื่อคืนฝนตกหนัก กันสาดด้านข้างพังลงมาน่ะค่ะ พี่พัฒน์เลยตัดสินใจปิดร้าน เพราะฟังพยากรณ์แล้ว เขาบอกว่าฝนจะตกทั้งวัน” “แล้วนี่น้องพิมจะปิดกี่วันคะ” อีกคนถาม “ยังไม่แน่ค่ะ ถ้าพรุ่งนี้ฝนยังตก อาจจะปิดอีกวัน เพราะกันสาดตรงนั้นก็ยังไม่ได้ซ่อมเลย” เจ้าของร้านสาวบอกด้วยน้ำเสียงเกรงใจ “ฝนตกนี่แย่จัง ร้านรวงพากันปิดหมด แล้วแบบนี้พี่จะไปกินข้าวที่ไหนดีล่ะ” หญิงสาวคนเดิมพูดด้วยน้ำเสียงเหนื่อยใจเล็กน้อย “นั่นสิ เมื่อกี้เดินผ่านร้านที่เปิดอยู่ก็มีคนนั่งเต็มเลย ถ้าเราไปอีก ไม่รู้จะได้กินเมื่อไหร่” อีกคนพูดบ้าง พริมามองลูกค้าประจำทั้งสามพูดคุยกันด้วยความเห็นใจ ก่อนตัดสินใจลองถามความเห็นดู “จริงๆ ที่ร้านก็มีข้าวกับของสดอีกนิดหน่อย พอจะทำข้าวผัดได้ ถ้าไม่รังเกียจ จะทานที่นี่ก็ได้นะคะ” “ได้สิได้ พวกพี่ไม่เรื่องมากหรอก” คนหนึ่งพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงดีใจพร้อมกับหันไปมองเพื่อนเหมือนถามความเห็น “ใช่จ้ะ พี่ก็ทานได้ ฝีมือน้องพิมทำอะไรก็อร่อย” อีกคนรีบพูดเช่นกัน ส่วนคนสุดท้ายตอบคำถามด้วยการเดินมานั่งยังโต๊ะใกล้ประตู โดยมีเพื่อนอีกสองคนตามเข้ามาสมทบ “งั้นเดี๋ยวพิมทำเป็นข้าวผัดแหนมกับต้มจืดฟักใส่หมูสับให้แล้วกันนะคะ” เจ้าของร้านบอกเมนูซึ่งก็ได้รับการตอบกลับด้วยความยินดีจากลูกค้าทั้งสาม “พี่แสงอยากช่วยพิมใช่ไหมคะ” พริมาหันไปกระซิบถามแสงตะวัน ระหว่างที่เดินกลับเข้าครัว ชายหนุ่มพยักหน้ารับด้วยสีหน้ากระตือรือร้น “ถ้าอย่างนั้นช่วยเสิร์ฟน้ำให้ลูกค้าหน่อยนะคะ ในตู้เย็นเล็กพอจะมีน้ำแข็งก้อนอยู่นิดหน่อย น่าจะพอสำหรับสามคน” “ได้ครับ” ชายหนุ่มรับคำก่อนจะเดินไปเปิดตู้เย็นข้างเคาน์เตอร์เพื่อจัดการทำตามหน้าที่ที่ได้รับมอบหมาย ส่วนพริมารีบเดินเข้าครัวเพื่อจัดเตรียมอาหารให้กับลูกค้า รอไม่นาน เมนูที่ได้บอกลูกค้าไว้ก็ถูกนำมาเสิร์ฟ แม้จะเป็นเพียงอาหารง่ายๆ แต่ก็ถูกใจลูกค้าเจ้าประจำเป็นอย่างยิ่ง หลังจากนั้นพริมาก็เลี่ยงออกไปจัดโต๊ะอีกมุมหนึ่งเพื่อฆ่าเวลาระหว่างที่ลูกค้านั่งทานข้าว โดยมีแสงตะวันตามไปช่วย แม้หญิงสาวจะห้ามเพียงใดก็ไม่เป็นผล จนในที่สุดก็ต้องให้เขาช่วยเก็บกวาดและจัดโต๊ะด้วยเช่นกัน ระหว่างนั้นยังมีลูกค้าเข้ามาอย่างประปราย แต่เจ้าของร้านสาวจำต้องปฏิเสธไป เพราะข้าวที่หุงไว้ทานกับพี่ชายเมื่อเช้านี้ได้หมดหม้อไปแล้ว ทำให้ลูกค้าต่างต้องกลับไปด้วยความผิดหวัง โดยมีสีหน้าเกรงใจแกมขอโทษของพริมาคอยส่งออกจากร้าน หลังจากนั้นประมาณครึ่งชั่วโมง ลูกค้ากลุ่มแรกและกลุ่มสุดท้ายของร้านก็เรียกเก็บเงิน และออกจากร้านโดยไม่ได้อยู่นั่งคุยนั่งย่อยเหมือนเช่นทุกครั้ง เพราะเข้าใจดีว่า วันนี้เป็นวันหยุดของทางร้าน พร้อมทั้งเอ่ยขอบคุณยกใหญ่ที่พริมายอมเปิดร้านให้พวกเธอโดยเฉพาะ ซึ่งหญิงสาวก็ยิ้มรับและเอ่ยขอโทษในความไม่สะดวกที่เกิดขึ้น “แสดงว่าช่วงเที่ยง ที่ร้านคนต้องแน่นมากเลยใช่มั้ยครับ” แสงตะวันถามขึ้นระหว่างที่ช่วยเจ้าของร้านเก็บโต๊ะให้เรียบร้อย “ก็นิดหน่อยค่ะ เพราะด้านในซอยมีบริษัทหลายแห่งตั้งอยู่” “แบบนี้น้องพิมก็เหนื่อยแย่เลย แต่ก็น่าดีใจนะครับ ที่มีลูกค้าเยอะขนาดนี้ ถ้าเป็นพี่ เหนื่อยแค่ไหนก็หายเหนื่อยครับ” “ใช่ค่ะ พิมก็คิดแบบนั้น” หญิงสาวยิ้มรับด้วยความรู้สึกยินดีเมื่อได้คุยกับคนที่มีความคิดเช่นเดียวกับเธอ ไม่เหมือนรุจิโรจน์ที่ไม่เคยเข้าใจความรู้สึกนึกคิดของเธอเลย เขามักพูดเสมอให้เธอเลิกทำสิ่งนี้ ทั้งๆ ที่เธอย้ำไปหลายครั้งแล้ว ว่าการทำอาหารเป็นสิ่งที่เธอรัก แต่เขาก็ยังไม่เห็นดีเห็นงามกับความเหนื่อยอย่างเต็มใจของเธอเลย และนั่นก็นำมาซึ่งความอึดอัดใจทุกครั้งเมื่อได้คุย “บางครั้งพี่ก็เหนื่อยนะครับ เวลาที่ลูกค้าขอให้เป่าเพลงซ้ำๆ กันหลายรอบ ยิ่งเป็นเพลงที่ต้องใช้พลังปอดเยอะๆ ด้วยแล้ว พี่ยิ่งเหนื่อย แต่พอเห็นสีหน้ามีความสุขของคนที่ได้ฟังแล้ว พี่ก็รู้สึกมีพลังและอยากเป่าให้เขาฟังหลายๆ รอบเลยนะครับ” นักดนตรีหนุ่มเล่าเรื่อยๆ ด้วยรอยยิ้ม ทำให้ใบหน้าคมเข้มอ่อนลงอย่างประหลาด เหมือนไม่ใช่คนเดียวกัน จนพริมาอดมองและยิ้มตามไม่ได้ “แล้วพี่แสงเคยเหนื่อยเวลาที่ต้องเป่าขลุ่ยบ้างมั้ยคะ” เธอเอียงคอถามพร้อมเลิกคิ้วแสดงความสงสัยไปด้วย ในขณะที่คนถูกถามยิ้มเต็มหน้า ยิ่งทำให้ใบหน้านั้นอ่อนเยาว์และน่ามองมากขึ้น “ไม่เลยครับ” เขาตอบด้วยน้ำเสียงหนักแน่น ก่อนจะโน้มตัวข้ามโต๊ะมาใกล้เธอและพูดเสียงเบา “เพราะทุกครั้งที่มาที่นี่ พี่มีแต่ความสุข โดยเฉพาะได้มาเจอกับคนที่อยากเจอ พี่ก็ยิ่งมีความสุข” ดวงตาคมกล้าจ้องลึกลงไปในดวงตาคู่สวยของพริมาในขณะที่พูด น้ำเสียงนั้นจริงจังและหนักแน่น บอกถึงความรู้สึกของตนอย่างชัดแจ้ง จนหญิงสาวถึงกับใบหน้าร้อนด้วยความขัดเขินพร้อมใจที่เต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ “คงเป็นคนที่มานั่งฟังเสียงขลุ่ย” เสียงหวานเปรยเบาๆ พร้อมทั้งหันหลังเพื่อเดินเข้าครัว “พี่เชื่อว่าน้องพิมรู้ ว่าพี่หมายถึงใคร” น้ำเสียงทุ้มนุ่มนั้นพูดมาอีกพร้อมทั้งยกถาดใส่จานตามเธอเข้าไปในครัว “ตรงนี้ไม่มีอะไรแล้ว พี่แสงออกไปนั่งพักเถอะค่ะ” เธอบอก “ให้พี่ช่วยน้องพิมล้างจานพวกนี้ละกันนะครับ รับรองว่าพี่ล้างเป็น ไม่แตกแน่นอน” ชายหนุ่มปฏิญาณน้ำเสียงแข็งขัน “อย่าเลยค่ะ พี่แสงช่วยพิมตั้งหลายอย่างแล้ว เดี๋ยวที่เหลือพิมจัดการเองค่ะ” “ไม่เป็นไรหรอกครับ แค่นี้เอง พี่ทำได้” กร่อก...กร่อย...เสียงหนึ่งดังขึ้นขัดจังหวะการยื้อแย่งเกรงใจของทั้งสอง โดยต้นเสียงนั้นมาจากในท้องของแสงตะวัน ทำเอาเจ้าตัวและเจ้าของร้านสาวต้องหยุดชะงัก ก่อนชายหนุ่มจะยกมือขึ้นลูบท้องด้วยสีหน้าขัดเขิน “คือ...ตอนแรกพี่ตั้งใจว่าจะมาคุยกับคุณพัฒน์และจะมาฝากท้องที่ร้านน่ะครับ” “จริงสิ นี่มันก็เลยเวลาเที่ยงมาตั้งนานแล้ว” หญิงสาวอุทานพร้อมทั้งมองเวลาจากนาฬิกาที่ติดอยู่บนผนัง ซึ่งบอกเวลาบ่ายโมงกว่าแล้ว “พิมขอโทษนะคะที่ไม่ได้ถามพี่แสงตั้งแต่แรก ไม่งั้นคงทำอะไรให้ทานแล้ว รอสักยี่สิบนาทีได้มั้ยคะ เดี๋ยวพิมหุงข้าวก่อน” หญิงสาวรีบพูด “ถ้าอย่างนั้นเราออกไปทานข้าวนอกดีกว่ามั้ยครับ น้องพิมจะได้ไม่เหนื่อยด้วย” แสงตะวันลองเสี่ยงเอ่ยชวน “แล้วพี่แสงรอได้หรือคะ กว่าจะถึง กว่าจะนั่งรอที่ร้านอีก” “ถ้าน้องพิมไปกับพี่ รอนานเท่าไหร่ พี่ก็รอได้ครับ” น้ำเสียงนั้นเต็มไปด้วยความหนักแน่นจริงจังแกมร้องของ จนคนฟังอดที่จะเขินไม่ได้ ทำไมนะ เพียงแค่ประโยคสั้นๆ ง่ายๆ จากเขาเท่านั้น มันไม่ใช่คำมั่น คำสัญญาเสียหน่อย ทำไมเธอต้องเก็บมาคิดเป็นจริงเป็นจังให้ใจตัวเองหวั่นไหวแบบนี้ด้วยนะ! “ถ้าอย่างนั้นรอพิมยี่สิบนาทีนะคะ ขอพิมอาบน้ำแต่งตัวใหม่ก่อน” คำพูดนั้นทำเอาแสงตะวันถึงกับยิ้มกว้างเต็มใบหน้า ชายหนุ่มรับคำก่อนจะหันไปหยิบผ้ากันเปื้อนมาสวม “งั้นพี่จะฆ่าเวลาด้วยการจัดการกับจานพวกนี้นะครับ รับรองว่าสะอาดและไม่แตกแน่นอน” เขารับปากอีกครั้ง ซึ่งพริมาก็ยอมให้เขาทำแต่โดยดี เพราะมันดีกว่าการให้เขานั่งรอเฉยๆ ซึ่งอาจทำให้ความหิวของเขาร้องประท้วงขึ้นมาอีกก็ได้ ไม่นาน จานชามทั้งหมดก็ถูกจัดอย่างเป็นระเบียบในชั้นวาง ชายหนุ่มเช็ดมือกับผ้ากันเปื้อนก่อนจะปลดมันออกและวางไว้บนโต๊ะ เขามองสำรวจในห้องครัวอีกครั้งจนเมื่อแน่ใจว่าทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว จึงเดินออกมานั่งรอพริมาหน้าเคาน์เตอร์ หัวคิ้วหนาของแสงตะวันขมวดเข้าหากันอย่างแปลกใจเมื่อเห็นนมกล่องและขนมปังกรอบวางอยู่บนเคาน์เตอร์พร้อมด้วยโน้ตใบหนึ่ง ‘ดื่มนมกับขนมรองท้องก่อนนะคะ จะได้ไม่หิวเกินไป’ ข้อความเพียงสั้นๆ แต่ก็ทำให้รอยยิ้มของแสงตะวันเผยกว้างเต็มใบหน้าด้วยความรู้สึกอิ่มเอม ถึงท้องจะร้องด้วยความหิว แต่ใจของเขาอิ่มไปเรียบร้อยแล้ว . . . จากคุณ : latics1 เขียนเมื่อ : 7 เม.ย. 55 21:04:07

ความคิดเห็นที่ 5 แก้ไขเมื่อ 07 เม.ย. 55 21:07:25 จากคุณ : latics1 เขียนเมื่อ : 7 เม.ย. 55 21:07:05

ความคิดเห็นที่ 6 ฮ่า.... ขอเปลี่ยนสี เพื่อให้เข้ากัน (ต่อ) พริมาหันซ้ายมองขวาสำรวจตัวเองอยู่หน้ากระจกบานใหญ่ด้วยสีหน้าครุ่นคิดและไม่มั่นใจในชุดที่สวม แม้ว่ามันจะดูดีและเรียบร้อยแล้วก็ตาม หญิงสาวเหลือบมองนาฬิกาแวบหนึ่งก่อนตัดสินใจเลือกชุดเดรสแขนกุดกระโปรงสั้นที่สวมอยู่เพื่อความสะดวกเพราะจะได้ไม่เปียกฝนระหว่างเดินทาง และไม่ลืมที่จะโทรบอกพี่ชาย ว่าแสงตะวันแวะมาหาเขาที่ร้านเพราะเห็นว่าเป็นวันหยุดเลยตั้งใจจะมาคุยและฝากท้องที่ร้าน แต่มีลูกค้าเข้ามาเสียก่อน เธอจึงนำข้าวในหม้อทำอาหารให้ลูกค้าไปแล้ว และเพิ่งมารู้ภายหลังว่า นักดนตรีหนุ่มยังไม่ได้ทานอะไรเลย เธอก็เลยจะออกไปทานข้าวข้างนอกเป็นเพื่อนเขา พัฒนะบ่นเสียดายเล็กน้อยและรู้สึกผิดที่เป็นคนบอกแสงตะวันเองว่าเขาว่าง พร้อมทั้งฝากคำขอโทษไปให้แสงตะวันด้วยที่ไม่ได้อยู่ตามที่ได้บอกไว้ และแสดงความดีใจเมื่อน้องสาวบอกว่าเธอจะออกไปทานข้าวกับแสงตะวันเพราะที่ร้านไม่มีอะไรเหลือเลย แถมยังอวยพรเล็กๆ ให้เธอเที่ยวอย่างสนุกอีกด้วย จนพริมาต้องรีบวางสาย ก่อนจะเดินออกจากห้องรับแขกชั้นสองตรงไปยังบันได แสงตะวันยืนขึ้นและยิ้มรับให้กับเจ้าของร้านคนสวยในชุดที่ดูแปลกตาเมื่อเธอก้าวลงจากบันไดด้านข้างเคาน์เตอร์เข้ามาสมทบ ชุดที่เธอสวมอยู่ สวยหวานรับกับใบหน้าเรียวที่แต่งเติมด้วยเครื่องสำอางแบบอ่อนๆ พวงแก้มใสระเรื่อเป็นสีชมพูเช่นเดียวกับริมฝีบางอิ่มที่ระบายด้วยกรอสสีใสดูวาววับ “รอนานมั้ยคะ” หญิงสาวถามแก้เขินเพราะแสงตะวันยังมองเธออยู่อย่างนั้นไม่วางตา “ไม่ครับ พี่ไม่หิวเท่าไหร่ โชคดีที่มีนมกับขนมรองท้องก่อนแล้ว” เขาตอบพร้อมทั้งบุ้ยหน้าไปยังกล่องนมและซองขนมเปล่าที่วางอยู่ “ขอบคุณนะครับที่เป็นห่วงพี่” เขาพูดต่อด้วยน้ำเสียงทุ้มนุ่ม ฟังแล้วชวนให้ใจสั่นพิลึก “เมื่อกี้พิมโทรหาพี่พัฒน์แล้วนะคะ พี่พัฒน์ฝากมาขอโทษพี่แสงด้วย ที่วันนี้ไม่ได้อยู่ที่ร้าน ทำให้พี่แสงต้องมาเก้อ” “ไม่เป็นไรครับ เพราพี่ก็ไม่ได้มีธุระกับคุณพัฒน์ แค่จะแวะมาคุยเรื่องทั่วไปเท่านั้น” เขาตอบ และอยากจะบอกเธอเหลือเกินว่า เขารู้สึกดีใจด้วยซ้ำที่พัฒนะติดธุระ เพราะมันทำให้เขาได้อยู่ใกล้ชิดกับเธอ แถมยังได้ออกไปทานข้าวกับเธอแบบสองต่อสองอย่างไม่คาดคิดอีกด้วย เขาต้องขอบคุณพัฒนะถึงจะถูก ที่เปิดโอกาสอย่างไม่ตั้งใจเช่นนี้ให้กับเขา “ตอนนี้ฝนหยุดแล้ว พิมว่าเรารีบไปดีกว่าค่ะ ก่อนที่ฝนจะตกลงมาอีก” หญิงสาวเอ่ยชวนก่อนจะเดินไปหยิบกุญแจจากด้านหลังเคาน์เตอร์และผายมือเชิญเขา พริมามองพื้นหินกรวดในลานจอดรถที่มีน้ำขังเป็นหย่อมพร้อมทำหน้านิ่วด้วยความขัดใจนิดๆ ชุดสวยคงสวยกว่านี้หากสภาพอากาศเป็นใจ ก่อนจะปรับสีหน้าให้เป็นปกติโดยเร็ว เพื่อป้องกันแสงตะวันสงสัย เธอไม่อยากให้เขารู้ว่าเธอตั้งใจเลือกชุดนี้นานแค่ไหนทั้งยังบรรจงแต่งหน้าอ่อนๆ อีกด้วย เพื่อให้เป็นที่ประทับใจเขา...ไม่รู้ว่าทำเพื่ออะไรและทำทำไม รู้แต่ว่าอยากทำทุกอย่างให้ประทับใจเขาที่สุด อาจเพราะต้องการตอบแทนที่เขายอมทนหิวมาช่วยงานที่ร้านก็เป็นได้ และเธอก็ไม่ใช่คนใจไม้ไส้ระกำที่จะมองข้ามความดีของเขา...หญิงสาวหาเหตุผลให้ตัวเอง . . . ร้านอาหารที่ทั้งสองเลือกไปทานข้าวมื้อบ่ายนั้น เป็นร้านอาหารไทยที่ตั้งอยู่ในห้างสรรพสินค้าไม่ไกลจากร้านของพริมา เหตุเพราะไม่อยากเสียเวลาตระเวนหาร้าน ซึ่งในช่วงเวลาบ่ายเช่นนี้ค่อนข้างหายากแถมด้วยฝนที่กำลังลงเม็ดมาอีกครั้งด้วยแล้ว การจอดรถในห้างถือว่าสะดวกที่สุด แสงตะวันเปิดอ่านเมนูเล่มใหญ่สีสันสวยงามของทางร้านอยู่เป็นนาน ก่อนยกหน้าที่ในการสั่งอาหารให้กับพริมา โดยให้เหตุผลสั้นๆ ว่าเชื่อในการเลือกของเธอ และเขาก็ทานได้ทุกอย่าง และที่สำคัญคือ รายการอาหารที่ละลานตาทำให้เขางงจนเลือกทานไม่ถูก ซึ่งหญิงสาวก็ไม่ขัดข้อง เพราะเห็นอาการลังเลของเขาแล้ว หากยังให้เลือกอยู่อย่างนั้น มีหวังไม่ได้ทานกันแน่ๆ แต่ทำสำคัญยิ่งกว่านั้นคือ เขาต้องการดูว่าพริมาจะสั่งอะไรให้เขากิน ซึ่งนั่นย่อมแสดงถึงความใส่ใจที่เธอมีให้เขา ซึ่งรายการอาหารที่เธอสั่งมา ก็ไม่ทำให้ชายหนุ่มผิดหวัง เพราะเธอเลือกสั่งแต่อาหารไม่เผ็ดและแต่ละอย่างล้วนเป็นอาหารที่เขาเคยบอกว่าเป็นของโปรดทั้งนั้น ไม่ว่าจะเป็นไข่เจียวกุ้งสับ แกงจืดสาหร่าย ไก่อบซอสมะนาว ซึ่งเป็นเมนูขึ้นชื่อของทางร้าน “ผัดฉ่าทะเลอีกอย่างด้วยครับ” แสงตะวันบอกบริกรก่อนที่เขาจะเดินเลี่ยงไป พริมาหันมาเลิกคิ้วมองคนสั่งอย่างแปลกใจ “มีแต่อาหารจืดๆ ทั้งนั้น สั่งเผ็ดมาตัดหน่อยน่าจะดีนะครับ” เขาบอกก่อนที่จะถูกถาม เพราะรู้ในความสงสัยของเธอดี “ก็ดีค่ะ” หญิงสาวเห็นด้วย “ผัดฉ่าทะเลที่หนึ่งค่ะ ไม่ต้องเผ็ดมากนะคะ” เธอหันไปกำชับเด็กเสิร์ฟ เรียกรอยยิ้มจากแสงตะวันให้เผยออกอีกครั้งพร้อมความดีใจที่ปรี่ล้น “ขอบคุณนะครับที่น้องพิมจำได้” “พิมเป็นแม่ครัวนี่คะ แล้วก็ทำอาหารให้พี่แสงเกือบทุกเย็นด้วย” หญิงสาวตอบเรียบๆ พร้อมทั้งคว้าเมนูมาเปิดดู “เวลาไปทานที่ร้านอื่น พิมชอบดูเมนูของทางร้านค่ะ เขาทำออกมาสวยๆ ทั้งนั้น” เปรยกึ่งบอกก่อนจะหันความสนใจไปยังรูปอาหารตรงหน้า เพื่อหลีกเลี่ยงการคุยกับเขา แต่แสงตะวันก็ไม่เดือดร้อน เพราะถึงแม้จะไม่ได้คุยกับเธอ แต่แค่เห็นหน้าและได้อยู่ใกล้ๆ แค่นี้เขาก็ดีใจแล้ว หญิงสาวเหลือบตาขึ้นมองคนนั่งตรงข้ามและสบเข้ากับนัยน์ตาคมวาวของอีกฝ่ายที่นั่งมองยิ้มๆ ไม่วางตา ทำเอาใบหน้าของเธอออกสีเล็กน้อย และเริ่มรู้ตัวว่าคิดผิด ที่ไม่ยอมคุยกับเขา ทำให้ตัวเองต้องตกเป็นเป้านิ่งให้เขานั่งมองเพียงฝ่ายเดียว โชคดีที่คนในร้านมีไม่เยอะ ทำให้อาหารที่สั่งไปมาเสิร์ฟเร็วกว่าที่คิด สร้างความโล่งใจให้กับพริมาเป็นอย่างมาก เพราะความสนใจของเขาจะได้เปลี่ยนไปยังอาหารแทนใบหน้าของเธอ สีสันหน้าตาของอาหารนั้นไม่แตกต่างไปจากรูปภาพในเมนูนัก แถมยังมีกลิ่นหอมน่าทานอีกด้วย แสงตะวันหน้าชื่นขึ้นเมื่อมองอาหารที่ทยอยนำมาวาง ซึ่งหญิงสาวร่วมโต๊ะรู้ดีว่าเขาต้องหิวมากแน่ๆ แต่เก็บไว้ไม่บอกเท่านั้น แต่ถึงจะหิวเพียงใด แต่แสงตะวันก็ไม่ขาดตกเรื่องการดูแลเอาใจใส่ผู้ร่วมโต๊ะ เขาตักแกงจืดใส่ถ้วยเล็กให้พริมาและเป็นคนรอให้หญิงสาวตักอาหารก่อน ตัวเองถึงจะลงมือบ้าง ซึ่งก็ไม่ทำให้คนหิวผิดหวัง เพราะแต่ละอย่างล้วนมีรสอร่อย คุ้มค่ากับการทนหิว แต่ความอร่อยก็ต้องมาหยุดลงชั่วคราวเมื่อเขาตักผัดฉ่าทะเลมาทาน แม้จะรู้ว่าตัวเองทานเผ็ดไม่ค่อยได้ แต่เขาก็อยากลองเพราะพริมาได้กำชับไปแล้วว่า ขอรสชาติไม่เผ็ด ซึ่งเขาน่าจะทานได้...จนเมื่อได้ตักเข้าปาก ชายหนุ่มก็รู้ว่าตัวเองคิดผิด! เพราะรสชาติของมันช่างเผ็ดขึ้นสมอง จนเขาต้องคว้าน้ำมาดื่มแทบไม่ทัน เช่นเดียวกับพริมาที่เพิ่งตักผัดฉ่าจานนั้นเข้าปาก หญิงสาวนิ่วหน้าพร้อมยกแก้วน้ำขึ้นดื่มและมองเขาด้วยสายตาเป็นห่วง “เผ็ดมากใช่มั้ยคะ” เธอถาม เพราะขนาดเธอเป็นคนที่กินเผ็ดอยู่แล้ว ยังรู้สึกถึงความเผ็ดที่มากกว่าปกติเลย แล้วเขา คนที่ไม่กินเผ็ดจะทนกับรสชาติได้หรือ “ครับ เผ็ดมาก นี่ขนาดน้องพิมบอกไปแล้วนะครับว่าไม่ต้องเผ็ด นี่ถ้าไม่บอก สงสัยคงกินไม่ได้แน่ๆ” “ความจริงเผ็ดฉ่าไม่น่าจะเผ็ดถึงขนาดนี้นะคะ แถมพิมยังย้ำกับเขาแล้วด้วยว่าไม่ต้องเผ็ดมาก” เธอพูดอย่างข้องใจก่อนจะหันมองพนักงานของร้าน เด็กสาวคนหนึ่ง ซึ่งยืนรออยู่ด้านข้างหันมามองพอดีก่อนจะเดินเข้ามาถามไถ่อย่างรู้งาน “เมื่อกี้พี่สั่งผัดฉ่าแบบไม่เผ็ดไปน่ะค่ะ แต่นี่รสชาติมันเผ็ดมาก ถามน้องที่รับออเดอร์ให้หน่อยสิคะว่าจดผิดหรืออะไร” พริมาบอก เด็กเสิร์ฟพยักหน้ารับก่อนจะเดินไปสอบถามกับคนรับรายการ เพียงไม่นานเด็กสาวคนเดิมก็กลับเข้ามา พร้อมสีหน้ารู้สึกผิด “ขอโทษด้วยนะคะ พอดีว่าเกิดความผิดพลาดระหว่างแม่ครัวกับเด็กเสิร์ฟน่ะค่ะ เขาฟังจากไม่เผ็ดเป็นเผ็ดๆ ยังไงเดี๋ยวหนูเปลี่ยนจานใหม่ให้นะคะ” พูดพลางจะยกจานเจ้าปัญหานั่นไป แต่แสงตะวันยกมือห้ามไว้ “ไม่เป็นไรครับ” “ไม่เป็นไรเหมือนกันค่ะ เป็นความผิดของทางร้านเอง ต้องขอโทษคุณสองคนด้วยนะคะที่ทำมาให้ผิดแบบนี้ เด็กยังใหม่อยู่น่ะค่ะ เลยบอกไม่เคลียร์” “ถ้าอย่างนั้นก็ขอบคุณมากนะครับและขอโทษด้วยที่ทำให้ต้องลำบาก” แสงตะวันพูดด้วยน้ำเสียงเกรงใจ ทั้งๆ ที่ไม่ใช่ความผิดของเขาเลยสักนิด เด็กสาวยิ้มรับและมีสีหน้าโล่งใจ เพราะนานๆ ถึงจะเจอแขกที่สุภาพไม่ถือโทษกับความผิดพลาดที่เกิดขึ้น ก่อนจะเดินเลี่ยงออกไปและไม่ลืมย้ำว่าจะรีบนำมาเสิร์ฟให้โดยเร็ว “พี่ทำให้เขาต้องลำบากเลยนะครับ” ชายหนุ่มยังคงแสดงความกังวลอยู่เช่นเดิม “ไม่หรอกค่ะ ถือเป็นความรับผิดชอบของทางร้านที่ต้องทำให้เราใหม่ พี่แสงอย่ากังวลไปเลยค่ะ” หญิงสาวปลอบ ทำให้สีหน้าของแสงตะวันคลายลงเล็กน้อย เขาหันไปตักอาหารจานอื่นมาทานและไม่ติดใจตำหนิเด็กเสิร์ฟที่รับรายการผิด ความใจเย็นและมีน้ำใจของเขา สร้างความประทับใจให้เกิดขึ้นทีละน้อยในใจของพริมา หญิงสาวลอบยิ้มโดยไม่ให้เขาเห็น และอดนึกเปรียบเทียบเขากับรุจิโรจน์ไม่ได้ คนหนึ่งที่เธอสนิทใจด้วย เป็นคนอารมณ์ร้อนและไม่ยอมให้เรื่องเล็กๆ น้อยๆ เช่นนี้ผ่านตาไปได้ แต่อีกคนหนึ่ง ที่เธอเคยนึกกลัวสายตาและท่าทาง กลับเป็นคนใจเย็นและมีน้ำใจและไม่เคยนำเรื่องเล็กน้อยมาคิดให้เสียอารมณ์ ความรู้สึกที่มีต่อคนหนึ่งเริ่มลดลง แต่ความรู้สึกกับอีกคนกลับเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ โดยที่เธอก็ไม่รู้ตัว! ..............................................................     ขอบคุณสำหรับการติดตามค่ะ ^_______^ . . จากคุณ : latics1 เขียนเมื่อ : 7 เม.ย. 55 21:08:11

ความคิดเห็นที่ 7 so cool !! จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : 7 เม.ย. 55 22:56:59

ความคิดเห็นที่ 8 ค่อยเป็นค่อยไป เข้ากันได้เรื่อยๆ แล้ว ^^ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 7 เม.ย. 55 23:49:17

ความคิดเห็นที่ 9 น่าร๊ากกกกก จากคุณ : mimny เขียนเมื่อ : 8 เม.ย. 55 00:16:28

ความคิดเห็นที่ 10 ชอบ จากคุณ : ห้าสิบป่าย เขียนเมื่อ : 8 เม.ย. 55 14:33:55

ความคิดเห็นที่ 11 เปรียบเทียบให้เห็นกันจะ ๆ จากคุณ : จะรักใครก้อใจฉัน เขียนเมื่อ : 9 เม.ย. 55 16:43:48