ทำสิ่งใดล้วนใฝ่ในความหวัง เชื่อสักครั้งเป็นจริงในสิ่งฝัน จนลืมคิดสมมติฐานการรำพัน ดำริกันด้วยตนเพียงคนเดียว
ใครไหนเล่าเขารู้เป็นคู่คิด ย่อมไร้สิทธิเรียกร้องต้องเฉลียว บอกทุ่มเทเห่กล่อมถนอมเชียว กลับไม่เหลียวแลเราแล้วเศร้าตรม
คำเสนอไม่สมบูรณ์ไร้จูนจับ สนองรับขาดไปจนไส้ขม ก็ควรแล้วที่ตนหม่นระทม ทุกข์ทับถมคมที่บาดพลาดที่ตน
โลกออนไลน์ไฟจอพอดับแสง ไม่แสดงใดอื่นในคืนหม่น ใจต้องปิดจิตต้องปรับไม่นับปน โลกของคนบนดินเคยชินชา
ไปหวังใดในคำออกนำสู่ คนทุกหมู่สู่ฝันทั้งนั้นหนา วจีหวานสานถ้อยร้อยวาจา ล้วนส่งมาชื่นทั่วเพียงชั่วคราว
จึงควรตั้งยั้งใจอย่าไปหวัง ความจริงจังสั่งได้เพียงไขข่าว ทุกอย่างล้วนป่วนตนบนเรื่องราว โลกยังพราวขาวสดใส...มองให้ดี.
จากคุณ |
:
chanjit
|
เขียนเมื่อ |
:
8 เม.ย. 55 04:31:02
|
|
|
|