ความคิดเห็นที่ 1 “อุ๊ย! บ่ายโมงกว่าแล้วเหรอคะ แหม...นี่เราทานข้าวกันไป คุยกันไปเพลินจนเอ็มไม่รู้เวลาเลยนะเนี่ย” อันดามันยกมือตบหน้าผากเบาๆ “ว้า...เอ็มนี่แย่จริง รบกวนเวลาแล้วก็ชวนคุณศิราคุยเป็นนานสองนาน ไม่รู้จักถามไถ่ก่อนว่าคุณอาจจะมีธุระที่อื่นหรือเปล่า” หญิงสาวรู้ตัวว่าโยงเรื่องไม่ค่อยเข้าท่าเท่าไร แต่เธอเพิ่งนึกได้ว่ายังมีบางเรื่องที่ค้างคาใจ อยากรู้คำตอบ จึงจำต้องถามเปิดประเด็นเพื่อนำไปสู่การค้นหาสิ่งที่ต้องการทราบ “คุณเอ็มเป็นลูกศิษย์ท่านติช นัท ฮันต์ก็น่าจะเดาได้ไม่ใช่หรือครับว่าถามอย่างนี้ คำตอบของผมควรจะเป็นอย่างไร” อันดามันไม่แน่ใจนักหรอก ว่าเขาลองภูมิหรือแค่อยากจะหาเรื่องชวนคุยกันแน่ และนี่อาจเป็นคำตอบชี้ชะตาเลยก็ได้ ที่ผู้ชายคนนี้จะใช้มันเพื่อพิจารณาว่าเธอน่าสนใจพอสำหรับเขาหรือไม่! “คุณศิราคงจะหมายถึงคำสอนเรื่อง ‘เวลาที่สำคัญที่สุด’ ของท่านใช่ไหมคะ” แวบหนึ่งที่อันดามันนึกหงุดหงิดที่เก้าอี้ในร้านเป็นแค่เก้าอี้ไม้ทรงกลมไร้พนัก เพราะมันทำให้อดนั่งเอนพิงวางมาดสบายๆ แล้วบรรยายเรื่องนี้เป็นฉากๆ เหมือนเล่าเรื่องลมฟ้าอากาศเล้ย! “คุณศิรากำลังจะบอกว่าคุณยึดคำสอนที่ท่านบอกว่า ‘บุคคลสำคัญที่สุดก็คือคนที่กำลังอยู่ตรงหน้าเรา เพราะเราไม่อาจรู้ได้เลยว่าในอนาคต ในวินาทีถัดไปเราจะมีโอกาสได้ติดต่อหรือพูดคุยกับใครอีกหรือเปล่า’ อย่างนั้นหรือคะ?” คราวนี้เธอยกคำสอนจากเรื่อง ‘เวลาที่สำคัญที่สุดคือปัจจุบัน’ ในหนังสือ ปาฏิหาริย์ของการตื่นอยู่เสมอ ของท่านติช นัท ฮันต์ขึ้นมาประกอบ ใช่แต่รอยยิ้มกว้างที่สุดของศิราเท่าที่เคยได้เห็นเท่านั้น ประกายชื่นชมที่ฉาดฉานจากดวงตาคู่นั้นยังบอกได้แทนคำพูดนับร้อยอีกด้วย ว่าถ้านี่เป็นการสอบ อันดามันก็ผ่านฉลุย! “เคยมีคนบอกคุณเอ็มไหมครับ ว่าคุณน่าทึ่งมากแค่ไหน” “อืม...เคยแต่ชมอย่างอื่นค่ะ แต่น่าทึ่งนี่ยังไม่เคยมีใครชมเลยนะ คุณศิราจะเป็นคนแรกที่ชมเอ็มหรือเปล่าล่ะคะ” อันดามันล้อเลียน “ด้วยความยินดีเลยครับ คุณเอ็มเป็นผู้หญิงที่น่าทึ่งจริงๆ และตอนนี้ผมก็ดีใจมากด้วยที่คุณยอมมาทานข้าวกลางวันกับผมในวันนี้” อันดามันเกือบจะแหย่เย้าอีกฝ่ายไปตามเกมแล้ว หากเมื่อนึกได้ว่ายังไม่ได้คำตอบเรื่องที่อยากรู้ เธอจึงลากเข้าเรื่องใหม่ “คุณศิราพูดแบบนี้กับผู้หญิงทุกคนที่ยอมรับคำชวนมาทานข้าวกับคุณแบบนี้หรือเปล่าคะเนี่ย” ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้วจู่โจมเลยล่ะกัน! หลอกถามข้อมูลกันโต้งๆ แบบนี้ไปเลย เพราะถึงจะสวยเก่งและมั่นใจเพียงใดก็ตาม แต่คติประจำใจของอันดามันก็คือเธอจะไม่ยุ่งกับคนมีเจ้าของโดยเด็ดขาด หญิงสาวจำได้ดีเชียวล่ะ ว่าวันที่คนของเธอถูกความเหมาะสมพรากเขาไปสู่อ้อมกอดของผู้หญิงแปลกหน้าอีกคนนั้นมันเจ็บปวดเพียงไร และอันดามันไม่อยากให้ใครต้องมาเจอประสบการณ์แบบเดียวกับที่เธอเคยเป็นมาแล้ว เธอจะไม่มีวันให้ผู้หญิงคนไหนต้องมาเสียใจกับการกระทำของตัวเองเด็ดขาด แต่...เอิ่ม...กรณีของบุรัณก็ไม่ควรนับเข้าประเด็นนี้หรอกนะ เพราะเขาไม่ได้รักเพียงฤทัย เขาแต่งงานเพราะความจำเป็น และการดึงตัวเขากลับมาต้องบอกว่าเป็นสิทธิโดยชอบธรรมของเธอต่างหาก “ถ้าผมบอกว่าคุณเอ็มเป็นผู้หญิงคนแรกที่ทำให้ผมอยากให้เวลาอาหารกลางวันยาวนานออกไปกว่านี้ คุณเอ็มจะเชื่อไหมครับ” ผู้ชายคนนี้ฉลาดเป็นบ้าเลย! อันดามันคิดในใจ เขาไม่บอกว่าชวนผู้หญิงออกไปทานข้าวด้วยกันบ่อยแค่ไหน แถมยังเฉไฉด้วยการใช้คำพูดแบบที่ฟังเผินๆ คนฟังคงจะตัวลอยเข้าข้างตัวเองได้ไม่ยากเลย แต่ใสเจีย เสียใจด้วยนะ เธอไม่ใช่ผู้หญิงทั่วๆ ไปที่จะรู้ไม่ทันความเจ้าเล่ห์ของเขาหรอก! “ที่อยากให้เวลาอาหารกลางวันยาวนานกว่านี้ ก็เพราะอาหารที่นี่อร่อยถูกปากมากใช่ไหมคะ ส่วนเพื่อนร่วมโต๊ะน่ะ ไม่เกี่ยวด้วยเล้ย” ดีล่ะ เมื่อเขาเล่นเกมมาก่อน เธอก็จะต้อนให้เขาพูดจาชมกันออกมาตรงๆ ให้ได้! สีหน้าศิราบอกชัดว่าเขา ’รู้ทัน’ ความคิดเธอ “คุณเอ็มพูดอย่างนี้ผมเสียใจนะเนี่ย” เห็นไหม! เขาฉลาดเป็นกรดเลย เปลี่ยนประเด็น เลี่ยงในสิ่งที่เธอต้องการได้ยินอีกแล้ว หญิงสาวชักสงสัยว่าเธอจะต้อนศิราให้จนมุมได้ไหมนี่? “แค่นี้ก็เสียใจแล้วหรือคะ แหม...เอ็มชักสงสัยซะแล้วสิว่าต้องพูดแบบไหนนะ ถึงจะทำให้คุณศิราดีใจ” “ก็...อาจจะเป็นคำพูดทำนองว่า....” เขาทำท่าคิด “คุณเอ็มยังมีร้านอาหารอร่อยๆ ที่จะแนะนำให้ผมรู้จักอีกเป็นสิบเป็นร้อยร้านค้าเลยเป็นไงครับ” อันดามันยอมรับว่าเธอชัก ‘สนุก’ กับการพูดคุยกับผู้ชายคนนี้อย่างจริงจังเสียแล้ว การเค้นสมองเพื่อโต้คารมชิงไหวพริบกับคนฉลาดๆ ก็ย่อมต้องท้าทายน่าตื่นเต้นกว่าการต้อง ‘แกล้งโง่’ เพื่อให้คู่สนทนาลำพองใจว่าเขาฉลาดกว่าเธออยู่แล้ว! “ยังไงเสีย...ประเด็นก็ยังอยู่ที่คุณศิราดีใจตรงจะได้ไปชิมอาหารร้านอร่อยๆ ที่เอ็มรู้จัก แต่ไม่ใช่เพราะคุณดีใจเพราะคนที่ไปด้วยอยู่ดี” คราวนี้หญิงสาวยู่หน้าแสนงอน เมื่อรู้สึกว่าเธอท่าจะต้องยอมแพ้ให้เขาจริงๆ เสียแล้ว สงสัยเขาคงจะไม่ยอมหลงกลเธอง่ายๆ อย่างผู้ชายคนอื่น เชอะ! “ใครว่าล่ะครับ ประเด็นของผมอยู่ตรงที่ว่า ไม่ว่าจะอาหารร้านไหน ถ้ามีเพื่อนร่วมโต๊ะอย่างคุณเอ็มอยู่ด้วย อาหารมื้อนั้นๆ ก็อร่อยขึ้นกว่าที่เป็นอยู่ได้แล้ว” สุดท้ายเขาก็เอาตัวรอดไปได้ด้วยการใช้คำ ‘เพื่อนร่วมโต๊ะอย่างคุณเอ็ม’ แปลว่าเพื่อนร่วมโต๊ะคนไหนก็ได้ที่มีอะไรคล้ายๆ เธอ ไม่จำเป็นต้องเป็นเธอเท่านั้น! ฉลาดนะยะคุณเจ้าของโรงแร๊ม อันดามันเข่นเขี้ยวในใจ หากใบหน้ากลับแต้มยิ้มพอใจ เธอรู้ตัวว่าไม่ได้เถียงแพ้ หรือจนด้วยคำพูดแต่ประการใด หญิงสาวแค่นับถือความฉลาดและรอบจัดของผู้ชายคนนี้เท่านั้นเอง มีผู้ชายไม่มากหรอกนะ ที่ทำให้เธอรู้สึกแบบนี้ได้น่ะ ไม่ใช่ความรัก ความหลงไหลได้ปลื้มอย่างที่รู้สึกกับบุรัณ ไม่ใช่ความคิดที่ว่าควบคุมสถานการณ์ได้ และสามารถชักเชิดอีกฝ่ายให้กระทำตามที่เธอต้องการเหมือนหนุ่มๆ ในคาถาที่ล้วนแล้วแต่ผลัดกันเข้ามาพยายามสานสัมพันธ์ ไม่ใช่ความขยะแขยง หรือรังเกียจเข้าไส้ เหมือนยามถูกหนุ่มๆ โลมเลียทั้งด้วยสายตา คำพูด หรือที่เลวร้ายที่สุดคือการกระทำ อันเป็นผลมาจาก ‘ข่าวลือเกี่ยวกับตัวเธอ’ แต่สิ่งที่เธอรู้สึกต่อศิรา มันเป็นคล้ายความชื่นชม นับถือในไหวพริบของเขาต่างหาก! “เอาเป็นว่าถ้าคุณศิราอยากทานอะไร ขอแค่บอกมาเท่านั้นเอง รับรองว่าถ้าเอ็มรู้จักร้านอร่อย เอ็มจะเขียนแผนที่อย่างละเอียดให้เลยค่ะ รับประกันว่าฝีมือการบอกทางของเอ็ม คุณจะไม่มีวันหลงทางโดยเด็ดขาด” แพ้น่ะได้! แต่ขอแพ้แบบมีศักดิ์ศรีหน่อยเถอะ เล่นแง่กับเขาอีกนิด ให้เขารู้สึกว่าเธอน่ะ ไม่ได้อยากจะกระโดดเกาะเขาเป็นปลิง หรือพยายามยัดเยียดตัวเองไปไหนมาไหนกับเขาได้ง่ายๆ หรอกนะ “เรื่องอะไรจะต้องรบกวนคุณเอ็มเขียนแผนที่ให้ลำบากล่ะครับ ไหนๆ คุณเอ็มจะแนะนำร้านอาหารอร่อยแล้ว คุณก็ต้องเป็นไกด์พาผมไปชิมด้วยสิ ขืนปล่อยให้ผมไปคนเดียว ผมคงเปิ่นแย่เลย” ดูเถิด เขาช่างมีวิธีพูดแสนฉลาดที่ทำให้เธอพูดไม่ออกบอกไม่ถูกกันเลยทีเดียว “แหม...หนุ่มโสดเนื้อหอมติดอันดับเมืองไทยอย่างคุณศิรา คงไม่มีสาวที่ไหนยอมปล่อยให้คุณไปทานข้าวตามลำพังหรอกมังคะ” “คุณเอ็มชมผมเกินไปแล้ว ผู้ชายทำแต่งานอย่างผม จะมีใครที่ไหนมาสนใจ” แม้ไม่แน่ใจนักว่าศิราจงใจเปิดทางให้เธอ หรือกำลังลองใจเธออยู่กันแน่ แต่อันดามันก็ยังอดหว่านเสน่ห์ไว้ลายไม่ได้ “โอ้โห..ขนาดผู้ชายเพอร์เฟคอย่างคุณศิรายังใจฝ่อถอดใจกับความโสดของตัวเองขนาดนี้ ผู้ชายที่คุณสมบัติน้อยกว่าคุณคงหนีไปเป็นเกย์กันหมดแน่ๆ สาวๆ อย่างเอ็มเห็นทีคงต้องขึ้นคานกันหมดก็คราวนี้เอง” “ผู้หญิงสวยๆ อย่างคุณเอ็มน่ะหรือครับจะขึ้นคาน ผมว่าแค่ชี้นิ้วเลือก รับรองคงไม่มีผู้ชายคนไหนกล้าปฏิเสธคุณแน่นอน” เขาปากหวานตามมารยาทหรือเปล่าก็ไม่รู้ล่ะ แต่นี่เป็นโอกาสอันดีที่เธอจะหย่อนเหยื่อลงน้ำอีกชิ้น และนั่งคอยว่าปลาจะกินเบ็ดหรือไม่! “แล้วคุณศิราล่ะคะ คิดว่าเอ็มน่าสนใจไหม” หญิงสาวปล่อยหมัดเด็ดทันทีที่สบโอกาส ศิราทำท่าเหมือนจะสำลักเลยทีเดียว เมื่อได้ยินคำถามตรงๆ อย่างนั้น “ทำไมจะไม่น่าสนใจล่ะครับ คุณเอ็มเป็นผู้หญิงที่น่าสนใจมาก แล้วก็...ไม่ต้องห่วงเลยครับ ผมมั่นใจว่าคงไม่มี ‘หนุ่มคนไหน’ ยอมปล่อยให้คุณขึ้นคานแน่ๆ” ศิราโต้ทันควัน หากก็ฉลาดพอที่จะไม่ผูกมัดตัวเองสักคำ แหม...นี่ถ้ามีเป็นการแข่งขันชกมวยโอลิมปิก อันดามันคงกดคะแนนให้เขาหลายหนแล้ว โทษฐานที่ชกเข้าเป้า เอ๊ย! ตอบได้โดนใจเธอเหลือเกิ๊น! “คุณศิรานี่ให้กำลังใจคนเก่งจังเลยนะคะ นี่ถ้าวันไหนขาดกำลังใจ สงสัยต้องแวะไปให้คุณศิราสงเคราะห์สักหน่อยแล้ว คงจะไม่ว่ากันนะคะ” “คุณเอ็มชมผมเกินไปแล้ว ถ้าหากมีอะไรที่ผมช่วยได้ ก็ยินดีครับ ไม่ต้องเกรงใจเลย ผมมีข้อแม้แค่ข้อเดียวเอง” เขากลับทิ้งท้ายด้วยสีหน้าเจ้าเล่ห์ วู้ย! มีคำไหนในพจนานุกรมไหมเนี่ย ที่มันแสดงความรู้สึกดีอกดีใจได้แจ่มแจ้งกว่าคำว่า ไชโย! อันดามันจะเหมามาใช้สักสิบคำรวดเลยทีเดียว เพราะตรงหน้าเธอนี้เอง...ศิราไม่เพียงยิ้ม แต่เขากำลังทำกิริยาล้อเลียนเธอด้วย ว้าว...นับว่าเธอทำคะแนนได้ไม่เลวจริงๆ “คะ?” หญิงสาวย้อนถาม เลิกคิ้ว แตะความสงสัยแบบไร้เดียงสาไว้บนใบหน้า “ก็ผมอยู่ไม่ค่อยเป็นที่เป็นทาง ถ้าคุณเอ็มอยากได้กำลังใจ ก็อาจต้องลงแรงตามหาตัวผมสักหน่อยน่ะสิครับ ไม่รู้เหมือนกันว่าถึงตอนนั้นคุณเอ็มจะยังอยากได้กำลังใจจากผมอยู่หรือเปล่า” “อุ๊ย! คุณศิราพูดอย่างนี้เอ็มเสียใจนะเนี่ย” เธอยกคำพูดของเขามาใช้บ้างเป็นการล้อเลียน ก่อนแย้มริมฝีปากออกอีกครั้ง คราวนี้ดวงตาคู่สวยกะพริบวับวาวประหนึ่งมีใครมาแต้มดาวเอาไว้ “แต่ผมจะไม่ถามหรอกนะครับ ว่าต้องพูดยังไงให้คุณเอ็มดีใจ” คนพูดสบตาเธอแน่วแน่ ยกมุมปากขึ้นนิดๆ ดูราวกับหมายมาดบางสิ่งไว้ในใจแล้ว “เพราะผมคิดว่า...น่าจะเดาได้!” อันดามันมองกิริยาที่เขาหันไปส่งสัญญาณเรียกพนักงานมาคิดค่าอาหารอย่างชื่นชมเป็นครั้งที่...นับไม่ถ้วน! พร้อมๆ กับที่นึกสงสัยว่าผู้ชายที่ดูดีทุกอิริยาบถแบบนี้ไปอยู่ที่ไหนมาเสียตั้งนาน เสียดายที่เธอเจอเขาช้าเกินไป นี่ถ้ารู้จักกันก่อนที่บุรัณจะก้าวเข้ามาเป็นเจ้าของความโสดของเธอ หญิงสาวเชื่อมั่นเหลือเกินว่าเธอจะต้องเคลิบเคลิ้มไปกับเสน่ห์เกินห้ามใจของผู้ชายคนนี้แน่นอน เฮ้อ...ไม่รู้เหมือนกันว่าควรจะขอบคุณพระพรหมที่ขีดลิขิตชีวิตเธอไว้แบบนี้ดีไหมนะ! “เชิญครับ” หลังจากชำระค่าอาหารเรียบร้อย ศิราก็ลุกขึ้นยืนคอยเธอตามประสาสุภาพบุรุษ อันดามันเดินนำหน้าด้วยความอบอุ่นแปลกๆ เมื่อปลายนิ้วอุ่นจัดแตะอยู่ที่ข้อศอกอย่างสุภาพอีกครั้ง หญิงสาวซ่อนยิ้มไว้ในหน้าด้วยความพอใจกับผลงานของตนเอง โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับความคืบหน้า และโอกาสที่เธอเปิดไว้ให้อีกฝ่ายเต็มเปี่ยม รูปถ่ายของอันดามันที่วางเกลื่อนอยู่บนโต๊ะทำงานถูกผู้เป็นเจ้าของห้องหยิบขึ้นมาพิจารณาอย่างครุ่นคิด เมื่อคนสนิทก้าวเข้ามาในห้องพร้อมกับทำความเคารพ ผู้อาวุโสจึงพยักหน้าเรียกให้เข้ามาใกล้ “ท่านมีอะไรจะให้ผมรับใช้หรือครับ” “ผู้หญิงคนนี้...ฉันรู้สึกว่าหล่อนจะเป็นหนามตำใจฉันนานเกินไปแล้วนะ” “ผมจะจัดการให้เองครับ รับรองว่าแนบเนียน และสาวมาไม่ถึงเราแน่นอนครับ” “ดี! ถ้างานนี้ทำสำเร็จ ฉันจะมีรางวัลให้อย่างงามเลยทีเดียว” คนสนิทของเจ้าของห้องดวงตาเป็นประกายระยับด้วยความยินดี ท่าที่ชายหนุ่มลุกขึ้นยืนและค้อมศีรษะลงอย่างนอบน้อมบอกความภักดีสูงสุด “เป็นพระคุณอย่างสูงครับ ผมจะไม่ทำให้ท่านผิดหวังโดยเด็ดขาด” คนสนิทออกจากห้องไปนานแล้ว แต่คนชรายังคงนั่งประจำที่ด้วยสีหน้าเคร่งขรึมกว่าเคย ดวงตาเป็นประกายกล้าเพ่งมองรูปถ่ายบนโต๊ะอีกครั้ง แววตาถมด้วยความเหี้ยมเกรียม เสียงที่พึมพำต่ำทุ้ม “โทษทีนะ อันดามัน แต่ฉันจำเป็นต้องทำอย่างนี้จริงๆ ช่วยไม่ได้ที่เธอดันเอาตัวเองเข้ามาแทรกกลางในเรื่องที่ไม่สมควรเอง ทั้งที่ฉันก็ให้โอกาสเธอถอนตัวตั้งนานแล้ว!” จากคุณ : สิริณ (แม่มณี) เขียนเมื่อ : 9 เม.ย. 55 01:50:57

ความคิดเห็นที่ 2 เมื่อกลับมาที่รถ ศิรากดปุ่มบนกุญแจเพื่อปลดล็อกแล้วเงยขึ้นมาจะชวนคุย แต่ก็ต้องอมยิ้มเมื่อเห็นอันดามันแอบย่อตัวลงไปพิจารณาล้อรถอย่างจริงจัง ทว่าพอเห็นเขามองไป เธอก็รีบเก็กท่าวางกิริยาเป็นปกติ ดวงตาเป็นประกายของหญิงสาวทำให้ศิราซึ่งปกติแล้วค่อนข้างจะรักและหวงรถคันนี้มากเป็นพิเศษ นึกสนุกและใจกว้างมากพอจนยื่นตลับกุญแจหรือที่เรียกว่าอีซียูส่งให้เธอ พร้อมกับข้อเสนอที่แม้แต่ตัวเองก็ยังแปลกใจที่เขา...กล้าตัดสินใจเพียงนั้น “อยากลองขับดูไหมครับ” “คะ?” ดวงตากลมโตเบิกกว้างยิ่งกว่าเก่า แต่มิใช่เพราะความหวาดกลัว ดวงตาเธอวาววามด้วยความตื่นเต้น มันเป็นแววตาที่ทำให้ศิราปัดความรู้สึกอื่นออกจากใจจนหมด เหลือไว้เพียงความพอใจลึกซึ้งอันไม่สามารถอธิบายได้ด้วยคำพูดใดทั้งสิ้น ชายหนุ่มจึงแตะข้อศอกดันเธอมาที่ฝั่งคนขับ เขาเปิดประตูคอยท่า แล้วจับมือบางแบออกวางกุญแจลงในนั้น เอ่ยล้อเลียน “ถ้าจะกรุณาติวเข้มฝีมือขับรถให้ผมด้วยก็จะเป็นพระคุณอย่างสูงเลยนะ” คนพูดอ้อมหน้าหม้อรถตั้งท่าจะไปเปิดประตูที่นั่งฝั่งด้านข้างของคนขับ “คุณศิรา!” อันดามันเพิ่งได้สติ รีบงับประตูเข้าด้วยกันแล้วจ้ำตามมาส่งของในมือคืนเขา “เอ็ม...เอ่อ...เอ็มขับไม่ได้หรอกค่ะ เกิดซิ่งไปข่วนโดนอะไรเข้า จะเอาปัญญาที่ไหนไปซ่อมให้คะ” คนพูดส่ายหน้าหวือ ท่าทางสยองแท้จริง “คุณเล็กขับน่ะดีแล้ว ขืนให้เอ็มขับมีหวังคงตื่นเต้นจนขาแข็งไม่มีแรงเหยียบคันเร่งกันพอดี” “คิดซะว่ากำลังขับรถของตัวเองอยู่ แค่นี้ก็ไม่เกร็งแล้ว” “โอย...แอสตัน มาร์ตินกับน้องเพ็ชร์เนี่ยนะคะ มันหนังคนละม้วนกันชัดๆ” ชื่อประหลาดที่ออกจากปากเธอทำให้ศิราผิดหู “น้องเพ็ชร์?” “อ๋อ...ก็เต่าน้อย ๑๖๓ แรงม้าที่บังอาจไปแข่งกับแอสตันมาร์ตินของคุณศิราตอนโน้นนั่นไงคะ” หญิงสาวประชดรถของตัวเองด้วยการกดเสียต่ำต้อยทั้งที่ถ้าเอาไปเทียบกับรถที่ใช้ในเมืองทั่วไป หนึ่งร้อยหกสิบสามแรงม้าของเบนซ์สปอร์ตคันนั้นถือว่ามีกำลังสูงกว่ารถยนต์เกินครึ่งที่วิ่งกันตามท้องถนนเสียด้วยซ้ำ “ถ้าคุณเอ็มไม่ขับ เราสองคนคงไม่ได้กลับไปทำงานตลอดช่วงบ่ายที่เหลือนี่แน่ๆ ” ศิราแซวแล้วเปิดประตูเข้าไปนั่งประจำที่ฝั่งข้างคนขับอย่างสบายใจ อันดามันยืนมองกุญแจรถในมือด้วยอาการชั่งใจ ถ้าถามว่าอยากลองขับดูไหมก็บอกได้เลยว่าอยากแน่นอน ในชีวิตใช่ว่าจะมีแอสตันมาร์ตินให้ทดลองขับได้ทุกวันเสียหน่อย แถม...นี่มันยังเป็นรถในฝันของเธอเสียด้วย เมื่อสบโอกาสแล้วจะปล่อยให้ผ่านไปง่ายๆ ได้อย่างไรกัน ทว่า...รถคันละหลายสิบล้านอย่างนี้ เกิดเธอพลาดพลั้งขับซิ่งไปเฉี่ยวชนอะไรเข้า จะเอาปัญญาที่ไหนไปจ่ายค่าซ่อมกันล่ะ ดีไม่ดีมีหวังต้องอดข้าวแรมเดือนแรมปีเลยล่ะมั้ง เหตุผลสองฝ่ายต่อสู้กันอยู่ในใจหนักหน่วง และท้ายที่สุดภาคแม่สาวนักซิ่งผู้ไม่กลัวอะไรก็เป็นฝ่ายชนะ อันดามันหายใจเข้าลึกๆ รวบรวมความกล้าแล้วเปิดประตู ค่อยๆ หย่อนตัวลงบนเก้าอี้คนขับอย่างนุ่มนวล มือเธอกำอีซียูหรือกุญแจรถในมือนิ่งๆ โลหะเย็นที่หุ้มรอบทำให้คลายความตื่นเต้นลงบ้าง หญิงสาวติดเครื่องรถยนต์ตามที่เคยเห็นศิราทำมาแล้ว และนั่งนิ่งๆ ฟังเสียงเครื่องยนต์กระหึ่มขึ้น ความตื่นเต้นที่พยายามข่มให้สงบคงที่เริ่มฟุ้งกระจายในอารมณ์อีกครั้ง นาน...กว่าเธอจะสงบสติค่อยไล่สายตาละเลียดสำรวจหน้าปัทม์ต่างตรงหน้าช้าๆ แทน ก่อนยกสองมือประคองจับพวงมาลัยหนังแท้สีดำและกำหลวมๆ พอให้มั่นคง เนื้อสัมผัสหยาบนิดๆ แต่หนังกลับนุ่มมือกว่าที่คิด ตราสัญลักษณ์ของแอสตันมาร์ตินบนพวงมาลัยราวกับจะโลดขึ้นมาทักทายกัน อันดามันไล้ปลายนิ้วแตะลงบนโลหะเล็กๆ นั้นด้วยความรู้สึกอันอธิบายไม่ได้ เจ้าของรถเปิดเครื่องปรับอากาศ แล้วจึงใจดีเอื้อมตัวมาอธิบาย “หน้าปัทม์พวกนี้ก็เหมือนที่คุณเอ็มเคยเห็นคุ้นนั่นแหละ ไม่มีอะไรน่ากลัวหรอกน่า” “เกจบอกความเร็วที่มีตัวเลขสูงสุด ๓๒๐ กิโลเมตรต่อชั่วโมงเนี่ย มันมากกว่าคำว่าน่ากลัวจะอธิบายได้นะคะ น้องเพ็ชร์คันเก่งนั่น ขนาดว่าเอ็มภูมิใจของตัวเองแล้วนะ ยังวิ่งได้เร็วสุดแค่ ๒๒๐ กิโลเมตรต่อชั่วโมงเอง” “เร็วไปก็เท่านั้นแหละครับ เพราะถนนในกรุงเทพฯเนี่ย ผมบอกตรงๆ นะ ว่าวันไหนได้วิ่งเร็วถึงร้อยผมก็ดีใจจะแย่แล้ว” หญิงสาวหายใจเข้าลึกๆ รวบรวมกำลังใจ บีบพวงมาลัยแน่นๆ พลางร้อง “เอาล่ะน้า!” แล้วรองเท้าลูบูแตงคู่งามก็ขยับเข้าประจำที่ อันดามันปล่อยคลัชท์แตะคันเร่งให้รถค่อยเคลื่อนออกจากที่ช้าๆ ทั้งเป็นการทดลองน้ำหนักคันเร่ง และด้วยความระมัดระวังเกินกว่ามาตรฐานปกติ ซอยที่คับแคบทำให้หญิงสาวมือเท้าเกร็งเมื่อต้องประคองรถคันใหญ่ออกมาให้ได้โดยสวัสดิภาพ ไม่ไปกวาดรถที่จอดเต็มสองข้างทางเข้าเสียก่อน คนนั่งข้างเอนพิงพนักสบายใจ ศิราไม่มีท่าทีแตกตื่นเลยสักนิด แม้เมื่อเธอเลี้ยวรถออกมาและเกือบจะเสยพรวดเข้าหาข้างทางเพราะกะน้ำหนักเหยียบคันเร่งแรงเกินไปหน่อย! ความเงียบทำให้บรรยากาศยิ่งตึงเครียด ศิราจึงเอื้อมไปเร่งเสียงเพลง ให้ดนตรีแจ๊ซนุ่มนวลลอยควะคว้างแผ่วเบาคลายความเครียดให้อันดามัน เพียงชั่วขณะที่เธอทำความคุ้นเคยกับรถ และคลายอาการเกร็งหลังไหล่ลงได้ทีละนิด เมื่อรถออกสู่ถนนใหญ่ หญิงสาวก็เปลี่ยนเกียร์เพิ่มความเร็วอย่างย่ามใจ จากที่ตั้งสมาธิขับรถอย่างเดียว ก็เริ่มปล่อยใจสบายจนกล้าชวนเจ้าของรถคุย ท่าที่เธอค่อยๆ เอนพิงพนักอย่างผ่อนคลายบอกให้รู้ว่าเริ่มคุ้นกับรถ แต่เข็มบนหน้าปัทม์บอกความเร็วชี้เพียงแค่เลข ๔๐ กิโลเมตรต่อชั่วโมงเท่านั้น รถราที่ค่อนข้างหนาตาทำให้ศิราชวน “ถ้าคุณเอ็มไม่ต้องรีบกลับไปทำงาน งั้นเราขึ้นทางด่วนไปซิ่งเล่นกันสักรอบก่อนดีไหมครับ” ไฟแดงพอดี อันดามันจึงแตะเบรคแล้วหันมาทางเขา สีหน้าตื่นเต้นเหมือนเด็กผู้หญิงได้ตุ๊กตาบาร์บี้เป็นของขวัญเป็นตัวแรกในชีวิต ผิดกันตรงที่... “ทำอย่างนั้นได้จริงๆ เหรอคะ คุณศิรา...อนุญาตเหรอคะ” “อ้าว...พูดขนาดนี้แล้ว ยังไม่เรียกว่าอนุญาตอีกหรือครับ” แม้แต่ศิราก็ไม่เข้าใจตัวเองเช่นกัน ว่าแค่การที่ผู้หญิงคนนี้ชอบรถซิ่ง ชอบความเร็ว ทั้งยังทำท่าคลั่งไคล้รถยนต์ของเขา มากกว่ากิริยาที่เธอแสดงความชื่นชมต่อ ’ตัว’ เขา จะเป็นเหตุผลที่ดีเพียงพอหรือยัง ที่ทำให้เขารู้สึกสบายใจยามอยู่ใกล้ ทั้งยังคุ้นเคยกับเธอมากพอที่จะล้อเลียนราวกับสนิทกันมานานปีกระนั้น! “เข้าช่องจ่ายเงินอัตโนมัติได้เลยครับ ผมติดบัตรทางด่วนไว้แล้ว” ศิรารีบบอกเมื่อคนขับเคลื่อนรถเข้าสู่ด่านเก็บค่าผ่านทาง เพื่อขึ้นทางด่วนตามที่เขาออกปากอนุญาตไว้ เพียงขึ้นสู่ทางพิเศษ อันดามันก็เปลี่ยนเกียร์เร่งเครื่องรถ ทะยานออกตัวไปรวดเร็วราวธนูพุ่งลิ่วจากแล่ง “วันนั้นคุณศิราออมมือให้เอ็มแน่ๆ เลย เพราะถ้าวิ่งเต็มกำลังรถจริงๆ อย่าว่าแต่ฝุ่นเลย มีหวังรถคุณวิ่งผ่านไปจนฝุ่นหายตลบแล้ว น้องเพ็ชร์ยังไล่ตามไปไม่ทันเลย” หญิงสาวหัวเราะคิกคัก มองเข็มบนหน้าปัทม์ที่ชี้บอกความเร็วไต่ขึ้นอย่างรวดเร็ว มือที่กระชับจับพวงมาลัยมั่น ขณะสายตาคมจับจ้องท้องถนนอย่างตั้งใจ ภาพวิวสองข้างทางที่ปราดผ่านไปเห็นเป็นเพียงแถบสี แยกรายละเอียดไม่ได้ เมื่อได้ ‘เล่นสนุก’ จนพอใจแล้ว ในที่สุดอันดามันก็เปลี่ยนเกียร์อีกครั้งและลดความเร็วลง สีหน้าพึงใจยิ่ง “โอ๊ย! เอ็มถือว่าตัวเองไม่เสียชาติเกิดแล้วนะคะเนี่ย ชีวิตนี้เกิดมาได้ขับแอสตันมาร์ตินกับเขาสักครั้งหนึ่งในชีวิตแล้ว” หญิงสาวให้สัญญาณขอทางและบังคับเปลี่ยนเลนเพื่อลงจากทางด่วน เมื่อแอสตันมาร์ตินสีดำแบล็คคาร์บอนเคลื่อนเข้ามาจอดสนิทที่ลานจอดรถของสำนักงาน อันดามันจึงปลดสายเข็มขัดนิรภัย พร้อมกับใช้หลังมือซับเหงื่อเม็ดเล็กๆ บนหน้าผาก “แอร์ไม่เย็นหรือครับ” ศิราแกล้งถาม “ใครว่าคะ แอร์รถน่ะเย็นฉ่ำจนเอ็มน่ะจะแข็งอยู่แล้วต่างหาก” “อ้าว แล้วทำไมคุณเอ็มถึงยังมีเหงื่ออีกล่ะครับ” ดวงหน้าที่แต้มด้วยรอยก่ำบนพวงแก้ม และดวงตาเป็นประกายพราวราวกับใครแต้มดาวเอาไว้ แตะยิ้มนิดๆ เพิ่มให้เขาเห็นอีกคำรบ “เหงื่อออกเพราะตื่นเต้นไงคะ” เธอแบมือที่กำพวงมาลัยจนเห็นเป็นรอยก่ำจ้ำๆ ให้เขาชม “ดูสิคะ มือเอ็มชื้นเหงื่อไปหมดเลย” “งั้นต้องให้คุณขับบ่อยๆ จะได้หายตื่นเต้น...ดีไหม” ผู้อำนวยการสาวส่ายศีรษะ “อย่าดีกว่าค่ะ อะไรที่มีแค่ครั้งเดียวมันประทับใจกว่า ขืนได้ขับอีก เดี๋ยวความรู้สึกของวันนี้มันจะจืดจางเสียหมด แต่แหม...คุณศิรานี่ใจดี๊ดีนะคะ บอกตรงๆ นะ ว่าถ้าเอ็มเป็นเจ้าของรถที่พิเศษอย่างเจ้าสายฟ้านี่ จ้างให้เอ็มก็ไม่ยอมให้ใครแตะรถของเอ็มหรอก หวงค่ะ” “เดี๋ยวครับ เมื่อกี้คุณเอ็มเรียกรถผมว่าอะไรนะ” ศิราขมวดคิ้ว อันดามันยกมือปิดปากทันควัน “อุ๊ยตาย! ลืมตัว ขออภัยค่ะ” “ไม่รับคำขออภัยครับ จนกว่าคุณเอ็มจะบอกผมอีกทีว่าเมื่อกี้ผมไม่ได้ได้ยินอะไรผิด หรือเข้าใจอะไรพลาดไปเอง” หญิงสาวหัวเราะแหะๆ “เอ็มเรียกรถคุณศิราว่าเจ้าสายฟ้าน่ะค่ะ คือ...ขอโทษด้วยที่ถือวิสาสะตั้งชื่อไว้เรียกเองแบบนี้” “เจ้าสายฟ้าเหรอ!” ศิราหัวเราะร่วน “ผมชอบชื่อนี้แฮะ” คนฟังหน้าตาดีขึ้นมาทันควัน “พูดจริงหรือคะ ไม่ได้แกล้งชมเอ็มแน่นะ” “ครับ แต่ผมสงสัยจังว่าทำไมคุณเอ็มชอบตั้งชื่อให้ข้าวของเครื่องใช้หรือครับ” “ก็ไม่ถึงกับว่าชอบหรอกนะคะ เพียงแต่เอ็มคิดเอาเองว่าถ้าเราตั้งชื่อให้ข้าวของพวกนี้ เราจะรู้สึกเหมือนเขาเป็นเพื่อน มีชีวิตจิตใจน่ะค่ะ เวลาจะใช้เขา เราจะได้ปฏิบัติต่อเขาอย่างเคารพ ไม่ใช่ว่าตะลุยใช้งานแบบไม่บันยะบันยัง หรือไม่ทนุถนอมน่ะค่ะ” “คุณเอ็มคิดอะไรแปลกดี เป็นความแปลกที่ดีจริงๆ นะ ผมชอบแฮะ” ศิราย้ำตอนท้าย “ดีเลยฮะ งั้นจากนี้ไปผมจะเรียกชื่อรถผมว่าเจ้าสายฟ้าอย่างที่คุณเอ็มตั้งให้ละกัน” “แล้วถ้าเกิด...เอ้อ...คนอื่นเขาขับรถคันนี้แล้วเขาไม่ชอบชื่อนี้ล่ะคะ” แหม...เธอรู้หรอกน่าว่าผู้ชายสมบูรณ์แบบอย่างนี้ คงมีผู้หญิงในชีวิตมากมาย แล้วเธอก็ไม่ได้หวังด้วยว่าตัวเองจะพิเศษที่สุดเพียงคนเดียวน่ะ! “คนอื่น?” ศิราฉงน “ไม่มีใครได้ขับอีกหรอกครับ ผม...ค่อนข้างจะหวงรถน่ะ นอกจากผมแล้ว ก็เพิ่งมีคุณเอ็มนี่แหละที่ได้ลองขับเจ้าสายฟ้า” “อ้าว! แล้วทำไม...” อันดามันชักงง หาคำมาเติมในช่องว่างไม่ถูกเช่นกัน ว่าถ้าเขาหวงรถขนาดนั้น แล้วเหตุใดจึงยอมให้เธอขับง่ายๆ ไม่ต้องไปหาที่ไหนไกล ดูอย่างรถเธอเองนั่นปะไร ถึงแม้ว่ามันออกจะเป็นรถ ‘บ้านๆ’ เมื่อเทียบกับแอสตันมาร์ตินคันหรูนี้ แต่เธอก็ยังหวงชนิดไม่ยอมให้ใครแตะเลย ขนาดบุรัณเคยอาสาจะขับรถให้เธอนั่งสบายๆ หญิงสาวยังปฏิเสธเลยด้วยซ้ำ “ไม่รู้สิครับ ปกติคันนี้ผมก็ไม่เคยให้ใครขับเหมือนกัน แต่บางทีอาจเป็นเพราะผมพอจะเข้าใจความรู้สึกของคนชอบความเร็วด้วยกัน หรือไม่ก็อาจเป็นความรู้สึกเหมือนเด็กขี้อวด ที่อยากอวดเพื่อนว่าของเล่นตัวเองเจ๋งแค่ไหนก็เป็นได้” “งั้นในฐานะของคนที่มีของเล่นสู้ไม่ได้ เอ็มคงต้องขอบคุณอีกครั้ง แล้วก็ต้องบอกว่าคุณศิรามีน้ำใจมากๆ ค่ะ” อันดามันยิ้มกว้าง “สงสัยคืนนี้เอ็มคงนอนไม่หลับแหงเลย แบบว่านึกถึงความรู้สึกตอนที่รถพาเราวิ่งฉิวไปข้างหน้าด้วยความเร็วขนาดนั้นแล้วยังตื่นเต้นไม่หาย เหมือนอยู่ในความฝันเลยจริงๆ แหม...เอ็มล่ะอยากให้วงจรการพัฒนารถยนต์เป็นเหมือนคอมพิวเตอร์จัง เพราะถ้าเป็นอย่างนั้นจริงทุกวันนี้โรลสรอยซ์อาจจะลดราคาเหลือแค่ไม่กี่พันบาท ใช้น้ำมันลิตรเดียววิ่งได้สักล้านกิโล แล้วก็พังปีละหน เหมือนที่คอม.มันต้องแฮงค์ทุกๆ อาทิตย์ ” อันดามันหัวเราะคิกคัก “เห็นทีผมคงต้องยืนยันอีกครั้งแล้วล่ะครับว่าคุณเอ็มน่ะเป็นผู้หญิงที่น่าทึ่งจริงๆ “ ท่าทีชะม้ายชายตาเพียงเล็กน้อยของอันดามัน แต่เขากลับสัมผัสได้ว่าเธอพึงใจกับคำชมของเขา ศิราไม่รู้ตัวเลยสักนิดว่าเขาดีใจแค่ได้ทำให้ใครคนหนึ่งรู้สึกเช่นนั้นได้ “ไม่เอาล่ะค่ะ คุณศิราชมเอ็มบ่อยๆ เอ็มชักจะเขินแล้วนะนี่” เธอคล้องหูกระเป๋าไว้ที่ข้อมือเป็นสัญญาณบอกว่าพร้อมจะลงจากรถ “ขอบคุณนะคะ ที่เลี้ยงอาหารกลางวัน แล้วก็ยังกรุณากลับมาส่งที่สำนักงานอีกครั้งน่ะค่ะ” “ด้วยความยินดีครับ เป็นมื้อกลางวันที่อร่อย และน่าจดจำสำหรับผมมากๆ เช่นกัน” อันดามันลงจากรถ แล้วหันไปโบกมือให้ศิรา ซึ่งฝ่ายนั้นก็ยิ้มตอบ ก่อนเคลื่อนรถออกจากที่จอดช้าๆ หญิงสาวมองตามแอสตันมาร์ตินคันหรูแล่นลับไปจากสายตา อดคิดถึงครั้งแรกที่เจอรถคันนี้บนท้องถนนไม่ได้ ชั่วขณะที่อันดามันนึกรักอีตาโคเปอร์นิคัส นักวิทยาศาสตร์คนที่ค้นพบว่าโลกกลมขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก ใครจะเชื่อว่ารถหรูที่เคยอยู่ไกลเกินเอื้อม แค่ได้เห็นก็เป็นบุญตานักหนา วันนี้...นอกจากจะแค่ได้สัมผัส เธอยังได้รับอนุญาตจากผู้เป็นเจ้าของให้ลองขับเสียด้วย หญิงสาวอมยิ้มพลางก้าวสง่างามเข้าสู่อาคาร นึกขอบคุณใครก็ตามที่จัดฉากชีวิตเธอได้ลงตัวและสวยหรูอย่างที่ไม่เคยคาดคิดมาก่อนด้วยซ้ำ! แม้จะแยกจากอันดามันมาพักใหญ่แล้ว แต่อารมณ์รื่นเริงก็ยังคงอยู่กับศิราต่อไปอีกนานพอสมควร ความแปลกใจตื่นตากับผู้หญิงที่ไม่เหมือนใครราความกระชุ่มกระชวยในหัวใจลงเล็กน้อย เมื่อเห็นสัญญาณไฟเปลี่ยนเป็นสีแดงอีกครั้ง โดยที่รถเขาแทบจะไม่ได้ขยับจากตำแหน่งเดิมสักเท่าไรเลย อาการปวดตึงๆ ที่ขมับทำให้ชายหนุ่มหลับตาลงพลางหายใจเข้าลึกเพื่อบำบัดตนเอง และนั่นเองที่เป็นสาเหตุให้เขาได้กลิ่นหอมอ่อนๆ บางอย่างรวยรินอยู่ไม่ไกล ศิราตั้งใจก้มลงดมฟุดฟิดหาที่มาของกรุ่นกลิ่นหอมอันมีเอกลักษณ์เฉพาะตัวนั้น มันใกล้คล้ายจะอยู่แค่ปลายจมูก หากที่แท้กลับลอยคว้างอยู่กลางอากาศ ไขว่คว้าหาสิ่งใดยึดเหนี่ยวเป็นชิ้นอันมิได้เลย นาน...กว่าเขาจะพบที่มาของต้นเหตุที่ก่อความรู้สึกประหลาดขึ้นในใจ สายคาดเข็มขัดนิรภัยตรงตำแหน่งที่ไพล่เฉียงผ่านแนวบ่าเขาตรงอกนั่นเอง ศิราก้มลงสูดหายใจเข้าลึก...นึกสงสัยว่ากลิ่นหอมอ่อนๆ ดังว่ามาอยู่ตรงนั้นได้อย่างไร แล้วความนึกคิดก็วาบขึ้นเมื่อระลึกถึงเหงื่อเม็ดเล็กๆ ที่ผุดอยู่ตามไรผมของอันดามันตอนเธอขับรถกลับไปสำนักงาน ไม่ว่ามันจะเป็นกลิ่นเหงื่อหรืออะไรก็ตาม ศิราพบว่ากลิ่นหอมอ่อนๆ ที่หญิงสาวทิ้งไว้บนรถเขานั้นช่าง...ฉมชวยรวยตามลม เหมือนกลิ่นน้องต้องติดใจ! รอยยิ้มแต้มบนใบหน้าเขาโดยอัตโนมัติ ถือเป็นโชคดีของเขาหรือเปล่านะ ที่จำต้องเข้ามาขวางกลางระหว่างเธอกับพ่อ ถ้าไม่ใช่เพราะเหตุผลนั้น เขาคงไม่ยัดเยียดตัวเองเข้ามาพัวพันกับสตรีผู้นี้ และได้มี ‘เพื่อน’ ที่คุยสนุก มีอะไรให้ตื่นเต้น น่าสนใจได้ในทุกวินาทีที่ได้ใกล้ชิดกันเฉกที่เป็นอยู่ ไม่แน่หรอกนะ หลังจากแสดงให้พ่อเห็นธาตุแท้ และทำให้เธอหันมาทางเขาได้แล้ว บางทีเขาอาจคบเธอไว้ต่อไปก็ได้ อย่างน้อยยามอยู่กับอันดามัน เขาก็มีความสุขกว่าเวลาอยู่กับผู้หญิงอีกหลายคนที่เคยผ่านมา! ศิราผ่อนความหงุดหงิดออกจากใจโดยไม่รู้ตัว เขานั่งนิ่งๆ มองสัญญาณไฟสีแดงด้วยความสงบกว่าเคย เสียงดนตรีอ่อนหวานจากเครื่องเสียงชั้นยอดภายในรถนำความสุขมาอวลฟุ้งอยู่รอบกาย กรุ่นกลิ่นหอมบางเบารวยรินอยู่ปลายจมูกพาความสดชื่นมาทักทายกัน และในบางวินาทีนั้นเองที่ชายหนุ่มรู้สึกเหมือนว่าเขาไม่ได้อยู่ ณ ตรงนั้นตามลำพังเหมือนเคย...อีกต่อไป! จากคุณ : สิริณ (แม่มณี) เขียนเมื่อ : 9 เม.ย. 55 01:58:23

ความคิดเห็นที่ 3 ตอนนี้ยาวเนอะ คาดว่าคงจะสะใจแฟนคลับคุณศิรา ^^ ติดตามตอนต่อไปนะค้า... # คุยกันหลังโพสต์ # คุณรพิชา : เป็นคอมเม้นต์แรกแทบทุกวันเลย เดี๋ยวพอโพสต์จบ เมณี่จะเก็บสถิตินะคะ เพื่อนๆ ท่านไหน ที่มาคอมเม้นต์เป็นคนแรก "บ่อย" ที่สุด จะมีรางวัลแจกให้ดีกว่า อิอิ ^^ คุณ goldensun : สาเหตุที่อันดามันผูกใจกับบุรัณนัก จริงๆ เมณี่พยายามจะอธิบายเหตุผลไว้ในตัวเรื่องนะคะ แต่สงสัยจะทำได้ไม่ดีพอ ถึงทำให้คุณ goldensun สงสัย T_T แต่ไม่เป็นไร...เมณี่ยังหวังว่า ตอนท้ายๆ จะมีเฉลยเหตุผล คุณ goldensun อาจจะเข้าใจการกระทำของอันดามันเพิ่มขึ้นก็ได้เนอะ (หลอกล่อ + ชวนให้อ่านไปจนจบกันอย่างเนียนๆ เลยช้านนน ฮิฮิ) เพิ่งได้มีโอกาสทักทายคุณ goldensun เป็นครั้งแรก ยินดีต้อนรับสู่โลกของเมณี่นะคะ ขอให้มีความสุขกับการอ่านค่ะ ^^ คุณ scottie : ไม่เม้นท์ทุกตอนไม่เป็นไรค่ะพี่สก๊อตตี้ แค่แวบมาเป็นพักๆ พอให้เมณี่อุ่นใจว่ายังไม่ทิ้งกันไปไหน แค่นี้เมณี่ก็ดีใจแล้ว ^_____________^ คุณ Satohara Miki : สงกรานต์ยังไม่มีแพลนเลยค่ะ ต้องรอคุณหญิงแม่บัญชา ฮี่ๆๆๆ แต่ไม่ต้องห่วงนะคะ ต่อให้ไม่ว่าง เมณี่ก็จะพยายามมาลงนิยายให้อ่านต่อเนื่องให้ได้ค่ะ ไม่สัญญาว่าจะเป็นทุกวัน แต่จะพยายามให้ได้อย่างน้อยที่สุดวันเว้นวันค่ะ ว่าแต่...ถ้าเกรงไม่มีนิยายอ่าน ขอเสนอ "ภาพรักในฝัน" หรือ "รอยตะวัน" จากแผงหนังสือให้พิจารณาได้ไหมคะ  ^^ หาซื้อได้ตามร้านนายอินทร์ทุกสาขาค่ะ (ได้โอกาสล่ะหล่อนไม่พลาดเชียวนะยะ ยายเมณี๊! <- ทำเสียงสูง :D) ขอบคุณกิ๊ฟท์จากคุณรพิชา, คุณปุ๊กกุย, คุณgoldensun, คุณกุหลาบมอญ, คุณ Satohara Miki และคุณ minafiba ค่ะ ดีใจจังเห็นเพื่อนใหม่ในกระทู้แบบนี้ ^^ ป.ล. งานสัปดาห์หนังสือจบลงไปแล้ว เพื่อนพี่น้องไปช็อปฯ หนังสืออะไรกันมาบ้างคะ มาอวดกันบ้างสิ เมณี่ไม่มีโอกาสได้ไปเดินเลย เสียดายมาก มีหนังสืออยากซื้อเพียบเลย T_T น่าสงสารเนอะ <- กล้าพูดอีกแล้ว :P จากคุณ : สิริณ (แม่มณี) เขียนเมื่อ : 9 เม.ย. 55 02:00:41

ความคิดเห็นที่ 4 อร๊ายยยย ลงมือตอนนี้เดี๋ยวก็โดนจับหรอก รอดูคนร้ายโดนกระชากหน้ากากค่ะ กำลังสงสัยว่าอาจจะมีมือที่สามที่ไม่ใช่แม่บุรัณหรือฤทัย แต่อาจเป็นคนที่หลงรักบุรัณ อาจเป็นคนในสำนักงานสักคน อิอิ .................................................................. เดี๋ยวกลับบ้านช่วงหยุดยาวก็ไม่มีเน็ตใช้แล้วค่ะ ^^ ตอนนี้กำลังเก็บหนังสือค่ะ วันนี้ไปเก็บตกมา ตอนนี้ไม่กล้ารวมเงินค่าหนังสือเลยค่ะ ^^" ยังห่อปกไม่เสร็จเลย แต่ว่าจะนอนแล้วค่ะ จากคุณ : รพิชา เขียนเมื่อ : 9 เม.ย. 55 03:07:28

ความคิดเห็นที่ 5 เอ็มเรียกคุณศิราว่าคุณเล็กด้วยตรงคุณเล็กขับน่ะดีแล้ว ปกติเรียกคุณศิราตลอด เอ็มกับศิราท่าทางจะเขวจากความตั้งใจเดิมทั้งคู่นะคะ จากคุณ : goldensun เขียนเมื่อ : 9 เม.ย. 55 08:35:44

ความคิดเห็นที่ 6 แค่กลิ่นก็ตรึงใจอะ จากคุณ : ปันฝัน เขียนเมื่อ : 9 เม.ย. 55 13:10:38

ความคิดเห็นที่ 7 ขนาดกลิ่นติดเข็มขัด แล้วตอนอยู่ด้วยกันไม่กลิ่นแรงเกินไปหรอ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 9 เม.ย. 55 14:14:28

ความคิดเห็นที่ 8 จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 9 เม.ย. 55 21:34:03

ความคิดเห็นที่ 9 มาเก็บไปก่อน พึ่งอ่านได้ตอนต้นๆ เองค่ะ จากคุณ : nasa nasa เขียนเมื่อ : 10 เม.ย. 55 11:15:56

ความคิดเห็นที่ 10 ตอนที่ ๒๐ เขารักจริงให้สู่ขอกับพ่อแม่ อย่าวิ่งแร่หลงงามไปตามง่าย http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11951745/W11951745.html จากคุณ : สิริณ (แม่มณี) เขียนเมื่อ : 11 เม.ย. 55 16:32:57