ความคิดเห็นที่ 1 ตอนที่ 3 ๓. บุษบาต้อนรับเช้าวันใหม่ด้วยความสดใสเหมือนเคยหลังจากผ่านราตรีอันระทึกขวัญมาได้ เธอได้รับข้อความทางโทรศัพท์มือถือและเป็นข่าวดี “สวัสดีค่ะ คุณเจ้าของร้าน” สาวน้อย ทักทายเสียงดัง หน้าบานเหมือนดอกไม้ช่อใหญ่ “กล่องเพลงคงซ่อมเสร็จแล้วใช่มั้ยคะ” รัตติกรณ์เกือบหลุดหัวเราะออกมา เพราะว่าลูกค้าสาวก็ยังเข้ามาในเวลาที่ป้ายหน้าร้านก็ไม่ยังไม่ได้หันหน้า 'เปิด' ออก แถมมาเช้ากว่าเมื่อวานเสียอีก รัตติกรณ์ ส่งกล่องไม้บุกำมะหยี่สีดำให้เธอ “ลองหมุนดูซิครับ” บุษบา ตื่นเต้นดีใจเหมือนเด็กๆได้ของขวัญ เธอรอวันนี้มานานแสนนาน พยายามหาใครสักคนที่พอจะช่วยทำให้เสียงเพลงที่จะเชื่อมต่อความรู้สึกจากคนสำคัญของเธอได้สำเร็จ เมื่อครอบครัวเล็กๆจูงมือกันออกเดิน เสียงดนตรีแหลมเล็กและกังวาลเริ่มบรรเลง หัวใจของบุษบาหมุนไปพร้อมกับเสียงเพลงทรอยเมอราย บทเพลงแห่งความฝันของศิลปินผู้อาภัพวาดภาพแห่งวัยเด็กของสาวน้อยขึ้นมาอีกครั้งหนึ่ง ท่วงทำนองเศร้าสร้อยลึกๆชวนให้นึกถึงเด็กหญิงบุษบาคอยเดินตามหาคุณพ่อในบ้านหลังเก่า เมื่อทำนองเปลี่ยนเป็นสดใสก็ไม่ต่างกับเมื่อเธอพบรอยยิ้มของชายวัยกลางผู้ให้กำเนิดกางแขนออกรอให้เธอโผเข้ากอด บุษบาแอบอมยิ้ม เมื่อเห็นคุณพ่ออุ้มเธอนั่งลงบนตักและดึงคันชักไวโอลินอย่างชำนาญกล่อมให้ลูกสาวฟัง แม้จะเป็นเสียงแหลมๆเหมือนกับที่ลูกศิษฐ์ของคุณพ่อบรรเลง แต่ความไพเราะนั้นต่างกับฟ้ากับเหว สาวน้อยตัวเล็กดื่มด่ำห้วงเวลาความสุขสั้นๆนี้อย่างเต็มใจจนเสียงโน้ตตัวสุดท้ายสิ้นสุดลง บุษบาคิดถึงพ่อจับใจ กล่องเพลงนี้คุณพ่อของเธอรักษาด้วยชีวิต เพื่อเป็นของฝากให้ลูกสาวตามสัญญา “ของสำคัญของพ่อคุณเหรอครับ” รัตติกรณ์ พูดพลางวางกล่องทิชชู่ให้บุษบา เธอ พยักหน้าพลางเช็ดน้ำตา อันที่จริงรัตติกรณ์อยากจะเอ่ยถามถึงเรื่องราวของกล่องเพลงนี้เหมือนกัน และไม่ใช่เพราะว่าเรื่องในอดีตของครอบครัวลูกค้าสาวหรอกที่ทำให้สนใจ แต่เป็นเพราะจำได้ดีว่ากล่องเพลงนี้เป็นกล่องเดียวกับภาพหลอนที่ฉายในหัวเมื่อคืน “คุณพ่อฉัน เป็นครูสอนไวโอลิน” บุษบาเอ่ยขึ้น ราวกับได้ยินสิ่งที่รัตติกรณ์กำลังคิด “ท่านใช้ห้องรับแขกของที่บ้านทำเป็นห้องเรียนให้แก่เด็กนักเรียน ตั้งแต่ฉันจำความได้ ห้องรับแขกของเราไม่เคยว่างเว้นจากเสียงไวโอลินเลยสักวัน โรงเรียนของคุณพ่อเป็นเพียงโรงเรียนเล็กๆในหมู่บ้านชานเมืองที่ไม่มีชื่อเสียง แต่ถึงอย่างนั้นก็แทบไม่เคยมีวันที่คุณพ่อจะได้พักเลย เพราะเด็กนักเรียนติดท่านมาก” ชายหนุ่มชุดดำ ตาเบิกโพลงนั่งลงฟังอย่างตั้งใจ พลางนึกว่าตัวเองตอนนี้ก็คงคล้ายๆกับบุษบา เมื่อตอนรู้ว่า กล่องดนตรีจะกลับมาบรรเลงได้ใหม่ “แต่ก็น่าแปลกนะคะ ฉันกลับไม่มีหัวเรื่องดนตรีเลยสักนิดตั้งแต่เด็ก ฉันไม่เคยเข้าใจเสียงแหลมๆในห้องรับแขกเลย รำคาญบ่อยๆด้วยซ้ำ” บุษบา หัวเราะทั้งน้ำตา “พอฉันอายุประมาณ 7 ขวบ อาจารย์ชาวออสเตรียของคุณพ่อส่งจดหมายเพื่อเชิญครอบครัวของเราไปพบที่เวียนนา ทีแรกท่านกะว่าจะพาฉันกับคุณแม่ไปด้วย แต่คุณแม่ในตอนนั้นยังต้องรักษาอาการโรคหัวใจ คุณพ่อนับถืออาจารย์ท่านนี้มากจึงตัดสินใจไปคนเดียว และสัญญาว่าจะซื้อของมาฝากฉันกับคุณแม่เยอะๆเป็นการขอโทษ แต่ว่า ...” เสียงแหลมๆของหญิงสาวร่างเล็กๆนั้นเริ่มฟังดูเป็นเสียงสะอื้นกลายๆ “คุณพ่อ บอกก่อนวันบินกลับว่า จะถึงเมืองไทยราวๆสองทุ่มคืนวันศุกร์ ฉันกับคุณแม่ออกไปรอที่สนามบินตั้งแต่หกโมงด้วยความคิดถึง หลังจากวิ่งเล่นซนจนเหนื่อยฉันก็หลับบนตักอุ่นๆของคุณแม่ ก่อนจะถูกปลุกขึ้นด้วยหยดน้ำตาและเสียงร้องไห้ของท่าน” “เที่ยวบิน TG 4044*1” ชายหนุ่มเอ่ยขึ้น พลางนึกถึงข่าวใหญ่ที่เขาเองก็เคยได้ยิน “คุณพ่อของคุณ … อยู่บนเที่ยวบินจากเวียนนาถึงกรุงเทพ ที่ถูกผู้ก่อการร้ายเข้ายึดเมื่อยี่สิบปีก่อน” หญิงสาว พยักหน้า “ฉันยังเด็กเกินกว่าจะรับรู้ว่ารัฐบาลแก้ปัญหาในตอนนั้นยังไง ฉันกับคุณแม่ได้แต่เฝ้ารอจนถึงเช้า สุดท้ายก็ได้รับการติดต่อจากโรงพยาบาลในวันรุ่งขึ้นเพื่อไปรับศพ เจ้าหน้าที่ในห้องดับจิตนำสิ่งของมาให้ชั้นอย่างหนึ่งก็คือ กล่องเพลงนี้แหละค่ะ เขาเล่าให้ฟังว่าศพของคุณพ่อกอดเจ้ากล่องใบนี้ไว้แน่นจึงทำให้มันไม่เสียหายมากนัก ฉันบิดลานก้นกล่องด้วยความไร้เดียงสา แม้ว่าจะเป็นเสียงดนตรีที่ฟังไม่เข้าใจ แต่ฉันกับคุณแม่ก็น้ำตาไหลเพราะความอบอุ่นของเสียงเพลงที่บรรเลงออกมา มันเป็นของที่คุณพ่อรักษาด้วยชีวิตเพื่อจะนำมาฝากฉันตามสัญญา” ชายชุดดำ ปล่อยให้บุษบาระบายความรู้สึกที่อัดอั้นผ่านทางหยดน้ำตา เขารู้สึกละอายเมื่อความอยากรู้อยากเห็นที่บังเอิญได้รับการตอบสนอง ต้องทำให้ลูกค้าสาวนึกถึงเรื่องเศร้าในอดีต “ตายจริง ฉันพูดอะไรออกไปเยอะแยะก็ไม่รู้นะคะ แค่มารับของแท้ๆ” บุษบา แกล้งหัวเราะพลางลุกขึ้น “ความจริงฉันลืมเรื่องนี้ไปนานมากแล้วล่ะค่ะ แต่ตอนนี้ที่ย้ายไปอยู่หอพักตอนเรียนที่มหาวิทยาลัย ฉันอยากได้ของน่ารักๆสักชิ้นหนึ่ง วางไว้บนโต๊ะอ่านหนังสือ ฉันเลยนึกถึงกล่องเพลงของคุณพ่อ และมันก็ทำให้ฉันคิดถึงอดีตที่ฉันเกือบเผลอลืมไปแล้ว ต้องขอบคุณมากเลยนะคะ ที่ทำให้ความทรงจำที่ขาดหายไปของฉันกลับมาอีกครั้ง” “ไม่เป็นไรหรอกครับ มันเป็นงานของผมอยู่แล้ว” รัตติกรณ์พูด “จริงซิคะ” บุษบา หันหลังกลับที่หน้าประตูร้าน “ฉันลืมขอบคุณที่ช่วยชีวิตฉันไว้เมื่อคืน” รัตติกรณ์ยิ้ม แต่ไม่ได้ตอบอะไร “ฉันอยากตอบแทน และคุณก็ห้ามปฏิเสธด้วย” ลูกค้าสาวออกคำสั่ง “แต่เอาไว้ขอคิดก่อนนะคะ ว่าจะตอบแทนคุณยังไงดี ขอตัวไปทำงานก่อนค่ะ” รัตติกรณ์นึกถึงคำพูดเมื่อครู่ของลูกค้าสาว เขาแน่ใจมากขึ้นว่า เคยเห็นกล่องเพลงใบนี้มาก่อน แต่ที่ไหนเมื่อไรนั้น ดูเหมือนคำตอบอาจจะซุกซ่อนอยู่ใน 'ความทรงจำที่ขาดหายไป' ของตัวเขาเอง *1รหัส และ ตัวเลขสมมติ ไม่มีในระบบการบินจริง จากคุณ : FlowerSong เขียนเมื่อ : 9 เม.ย. 55 11:11:50

ความคิดเห็นที่ 2 ทำเอาใจหายใจคว่ำ ไปกับการกรองคำ และเหตุการณ์ในเรื่องที่อย่างน้อยบุษบาก็รอดปลอดภับล่ะ ส่วนการจงใจสะกดผิด ไม่มีปัญหาครับ ในถนนนักเขียนหลายๆๆคน ก็ใช้วิธีการนี้ เพื่อหลีกเลี่ยงการสแกนตรวจจับของระบบกรองคำ เช่นกันครับ จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : 9 เม.ย. 55 12:44:07

ความคิดเห็นที่ 3 อ่าน 3 ตอนรวดเลยค่ะ สนุก และมีอะไรให้ลุ้นตลอด จะรอตอนต่อไปนะคะ จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : 9 เม.ย. 55 22:08:59