ความคิดเห็นที่ 1 ตอนที่ 4 ภาคินใช้เวลาเพียงสิบนาที ในการขับรถกระบะโฟล์วีลคู่ใจ จากไร่ดอกไม้เมืองหนาวซึ่งมีเนื้อที่กว่าหนึ่งร้อยไร่ ซึ่งอยู่ห่างจากบ้านไปเพียงไม่กี่กิโลเมตรกลับมาที่บ้าน เมื่อก้าวเข้าไปภายในห้องโถง ภาคินก็พบคุณนายสร้อยสุดา และชานนท์นั่งอยู่กับยายเสาวรส แต่ชายหนุ่มร่างสูง ผิวขาวจัดก็ไม่ได้ใส่ใจทักทาย เนื่องจากไม่ชอบหน้าสองแม่ลูกคู่นี้เป็นทุนเดิมอยู่แล้ว   “เกิดอะไรขึ้นครับคุณยาย” ภาคินเอ่ยถามอย่างร้อนรน เพราะไม่บ่อยนักที่ยายเสาวรสจะเรียกตัวมาพบด่วนแบบนี้ ยายเสาวรสส่งจดหมายของเฌอปรางค์ให้หลานชายแทนคำตอบ และเมื่อเขาอ่านจนหมายจบ ก็อุทานเสียงดังลั่นห้อง “มะปรางหนีออกจากบ้าน !” “เกลือต้องไปตามน้องกลับมาให้ทันวันแต่งงานนะ” ผู้เป็นยายออกคำสั่งราวกับเป็นเรื่องง่าย เช่นการไปซื้อผักซื้อปลาที่ตลาดสด ภาคินระบายลมหายใจออกมาหนักๆ ก่อนจะตอบว่า “คุณยายก็ทราบว่ามะปรางหนีไปเพราะไม่อยากแต่งงาน ถ้าคุณยายอยากได้หลานสาวคืน ก็แค่ยกเลิกงานแต่งงานก็สิ้นเรื่อง” ชานนท์พรวดพราดลุกขึ้น แล้วกล่าวแย้งคำพูดของว่าที่พี่เขยว่า “อ้าว คุณเกลือ ทำไมพูดอย่างนี้ล่ะครับ หรือว่าคุณเกลืออยากให้น้องสาวเป็นม่ายขันหมาก” ภาคินก้าวเข้าไปยืนประชิดตัวชานนท์อย่างเหลืออด ด้วยความสูงหกฟุตกว่าของภาคิน เมื่อเทียบกับชานนท์ที่มีความสูงเพียงแค่ห้าฟุต ทำให้คนตัวสูงกว่าต้องก้มหน้าพูดกับคนตัวเตี้ยว่า “คนที่เป็นม่ายขันหมากคือคุณต่างหาก ถึงขนาดนี้แล้วยังคิดไม่ได้อีกรึไง ว่าที่น้องสาวผมต้องหนีออกจากบ้าน ก็เพราะไม่อยากแต่งงานกับคุณ” ชานนท์เห็นว่าตัวเองสู้ภาคินไม่ได้ทั้งทางด้านสรีระและเหตุผล ดังนั้นเขาจึงปรี่เข้านั่งข้างๆ ยายเสารส แล้วเกาะแขนของหญิงชราไว้มั่น จากนั้นก็สวมวิญญาณนักแสดงนอกจอ “ผมรักน้องมะปรางด้วยใจจริงนะครับคุณยาย ผมอยากแต่งงานกับน้องมะปราง อยากดูแลน้องมะปรางจริงๆ นะครับ ถ้าต้องอยู่โดยไม่มีน้องมะปราง ผมขอตายซะดีกว่า”   ยายเสาวรสยกมือขึ้นลูบศีรษะของชายหนุ่มที่ซบอยู่กับท่อนแขนของตนแล้วปลอบใจว่า “ใจเย็นๆ นะตานนท์ ยังไงยายก็จะต้องเอาตัวยายมะปรางกลับมาแต่งงานกับนนท์ให้ได้ เชื่อยายนะ” ชานนท์ลอบส่งรอยยิ้มสมใจให้คุณนายสร้อยสุดาที่นั่งอยู่ฝั่งตรงกันข้าม ส่วนภาคินก็แอบทำหน้าเซ็ง ที่เห็นยายเสาวรสหลงว่าที่หลานเขยอย่างไม่ลืมหูลืมตา “เกลือต้องไปตามน้องกลับมาให้ทันงานแต่งงานให้ได้นะ” ยายเสาวรสออกคำสั่งซ้ำอีกครั้ง “คุณยาย...” ชายหนุ่มจะแย้ง แต่ก็ถูกผู้อาวุโสชิงตัดบทเสียก่อน “ไม่ต้องเถียง ทำตามที่ยายสั่ง” “ผมไม่เห็นด้วยที่คุณยายทำแบบนี้” “ถ้าอย่างนั้น โครงการพัฒนาไร่ดอกไม้ให้เป็นสถานที่ท่องเที่ยวเชิงเกษตร ที่แกอยากจะทำนักหนาก็ไม่ต้องทำ ยายกำลังจะเขียนเช็คให้อยู่พอดี ก็ดีเหมือนกัน ยายจะได้ไม่ต้องเสียเงินตั้งสิบล้าน ให้แกไปทำโครงการที่ไม่รู้ว่าจะเกิดประโยชน์โภคผลอะไรขึ้นมาบ้างหรือเปล่า” ผู้เป็นยายงัดไม้ตายขึ้นมาต่อรองกับหลานชาย ภาคินไต่ตรองข้อเสนอของยายเสาวรสนิ่งนาน เขาอยากพัฒนาไร่ดอกไม้เมืองหนาวให้เป็นสถานที่ท่องเที่ยวเชิงเกษตร เหมือนอย่างไร่องุ่นและฟาร์มต่างๆ ที่มีให้เห็นในหลายจังหวัด แต่ก็ติดที่ไม่มีเงินลงทุนมากพอ ชายหนุ่มเคยเสนอโครงการนี้ให้ยายเสาวรสเมื่อหลายเดือนก่อน แต่ก็ยังไม่ได้รับความเห็นชอบ แต่แล้ววันนี้ผู้เป็นยายบอกว่ากำลังจะอนุมัติโครงการ และมันก็ทำให้เขาต้องเลือก ว่าจะทำเพื่อน้องสาว หรือทำเพื่อตัวเอง “ว่าไงเจ้าเกลือ ตกลงไหม” ยายเสาวรสเอ่ยถาม เมื่อเห็นหลานชายใช้เวลาคิดนานเกินไป “ตกลงครับ” ในที่สุดภาคินก็ตกปากรับคำ “มะปรางกลับมาเมื่อไร ยายจะเซ็นเชคให้ทันที” ยายเสาวรสยิ้มพอใจ “ให้ผมไปช่วยตามหาน้องมะปรางด้วยนะครับคุณเกลือ” ชานนท์รีบเสนอตัว “ไม่ต้อง เกะกะ” ภาคินตอบอย่างรำคาญใจ “ก็ผมเป็นห่วงน้องมะปรางนี่ครับ” ชานนท์แสร้งตีหน้าเจี๋ยมเจี้ยมเรียกคะแนนสงสารจากยายเสาวรส “น้องผม ผมไปตามหาเองได้” ภาคินตอบด้วยน้ำเสียงขึงขัง แล้วหันไปพูดกับยายเสาวรสว่า “ถ้าคุณยายอยากให้ผมตามหามะปรางให้เจอไวๆ ก็ช่วยบอก ‘ไอ้เตี้ย’ นี่ให้อยู่ห่างๆ ผมด้วยนะครับ” ชายหนุ่มก้าวออกจากห้องโถงทันทีที่พูดจบ โดยไม่สนใจชานนท์ ซึ่งทำท่าฟึดฟัด ไม่พอใจที่ถูกตอกย้ำปมด้อย ภาคินขับรถกลับเข้าไร่ดอกไม้ด้วยความกังวลใจ เขาพยายามกดโทรศัพท์หาเฌอปรางค์เป็นร้อยๆ ครั้ง แต่ก็ติดต่อไม่ได้ “ปิดเครื่องหนีเลยเหรอยายตัวแสบ” ชายหนุ่มโยนโทรศัพท์มือถือรุ่นใหม่ล่าสุดลงบนเบาะว่างข้างตัวอย่างไม่ไยดี ตอนนี้หัวอกของคนเป็นพี่ชายรู้สึกเป็นห่วงน้องสาวมากกว่าสิ่งใด ตั้งแต่เล็กจนโต เฌอปรางค์ใช้ชีวิตอยู่แต่ในเชียงใหม่ หากจะไปเที่ยวหรือไปทำธุระที่อื่น ยายเสาวรสก็จะสั่งให้เขา หรือไม่ก็มานพ เป็นผู้พาไปทุกครั้ง ภาคินนึกไม่ออกจริงๆ ว่าเฌอปรางค์จะหนีไปไหนได้ คงต้องเริ่มต้นตามหาในเชียงใหม่ก่อน ถ้าไม่เจอ ก็ค่อยว่ากันอีกที’ ชายหนุ่มบอกตัวเองขณะขับรถโฟล์วีลคู่ใจทะยานฝ่าแสงแดดยามสายผ่านเข้าไปในประตูหน้าไร่ดอกไม้ของตัวเอง จากคุณ : ปัณณรี (พันธนาการแสงดาว) เขียนเมื่อ : 9 เม.ย. 55 13:55:44

ความคิดเห็นที่ 2 เฌอปรางค์ขยับเปลือกตาสู้แสงแดดยามสาย ซึ่งส่องทะลุผ้าม่านสีชมพูหวาน เข้ามาทางหัวเตียง หญิงสาวขยับกายลุกขึ้น แล้วกวาดตามองไปรอบตัว พลันนึกขึ้นได้ว่าตอนนี้เธอยู่ที่บ้านของส้มแป้น คิดได้ดังนั้น ดวงตาสีน้ำตาลเข้มที่ยังลืมตาไม่เต็มตื่นก็มองหาเพื่อนสาวทันที เมื่อไม่พบผู้เป็นเจ้าของห้อง เธอจึงรีบอาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วลงไปชั้นล่าง “ทำเค้กอยู่เหรอแป้น” เฌอปรางค์เอ่ยถาม พลางชะโงกหน้าเข้าไปในครัว ส้มแป้นวางมือจากการเทแป้งเค้กลงในถาดอบ แล้วเงยหน้าขึ้นยิ้มให้คนที่ยืนเกาะขอบประตู จนตาชั้นเดียวนั้นแทบปิดสนิท ก่อนจะบอกว่า “ฉันทำข้าวต้มกุ้งไว้ให้นะ” “แกกินรึยัง” เฌอปรางค์ถามกลับ “ยัง ฉันรอกินพร้อมแก” ส้มแป้นบอกพลางหันไปหยิบถาดแป้งเค้กที่เทไว้เมื่อครู่ยัดใส่เตาอบ แล้วกดปุ่มตั้งเวลา และอุณหภูมิด้วยความชำนาญ จากนั้นจึงหันกลับมาพูดกับเฌอปรางค์อีกครั้งว่า “ป่ะ เราไปกินข้าวกัน เค้กนี่ก็ทิ้งไว้ครึ่งชั่วโมง แล้วค่อยมาเอาออก” ผู้เป็นเจ้าของบ้านเดินไปตักข้าวต้มใส่ชามสองชาม แล้วเดินนำไปที่โต๊ะอาหาร ซึ่งตั้งอยู่ในมุมข้างหน้าต่างห้องครัว เฌอปรางค์รินน้ำใส่แก้วแล้วเดินตามไป “แกนอนดึก ตื่นเช้าทุกวันอย่างนี้ ไม่เหนื่อยบ้างหรือไง” เฌอปรางค์นึกสงสารที่เพื่อนต้องทำงานหนัก แต่อีกใจหนึ่ง หญิงสาวก็นึกชื่นชมในความขยัน และอดทนของเพื่อนด้วย “เหนื่อยสิ แต่จะทำยังไงได้ ในเมื่อฉันต้องกินต้องใช้ แล้วยังต้องส่งเงินไปให้แม่ที่อยู่ต่างจังหวัดทุกเดือนด้วย แต่ถึงจะเหนื่อยยังไง ฉันก็มีความสุขนะ เพราะฉันได้ทำงานที่ฉันรัก เพื่อคนที่ฉันรัก” แม้จะพูดว่าเหนื่อย ทว่าแววตาของผู้พูดกลับส่องประกายความสุขอย่างเปี่ยมล้น “ฉันอิจฉาแกจัง” เฌอปรางค์พูดด้วยน้ำเสียงเบาหวิว “หลานสาวเศรษฐีนีอย่างแก จะมาอิจฉาอะไรฉัน ฉันต้องเป็นฝ่ายอิจฉาแกมากกว่า ที่เกิดมามีพร้อมทุกอย่าง” ส้มแป้นแกล้งเย้าเพื่อน “แต่แกก็มีในสิ่งที่ฉันไม่มีนะ” "อะไรเหรอ?” คิ้วเรียวเหนือแว่นสายตากรอบสีชมพูขมวดเข้าหากันด้วยความสงสัย ว่าอะไรในตัวเธอที่ทำให้เพื่อนรักคนนี้อิจฉาได้ “แม่ กับ อิสรภาพ ยังไงล่ะ สองสิ่งนี้เป็นสองสิ่งที่ตลอดชีวิตนี้ ฉันจะไม่มีวันมีได้เลย” เฌอปรางค์บอกด้วยน้ำเสียงที่เจือความเศร้าอย่างเปิดเผย “ทำไมแกจะไม่มีแม่ ถ้าไม่มีแม่แล้วแกจะเกิดมาได้ยังไง เอ๊ะ...หรือแกเกิดจากกระบอกไม้ไผ่” ส้มแป้นแกล้งพูดให้ตลก เมื่อเห็นว่าเฌอปรางค์ทำหน้าเศร้าจริงจัง แล้วพูดต่อด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล คล้ายปลอบโยนอยู่ในทีว่า “แม่จะอยู่ในใจเราเสมอ ฉันเชื่อว่าตอนนี้ แม่กำลังมองแกอยู่บนฟ้า เพราะฉะนั้นแกต้องเข้มแข็งนะ ไม่อย่างนั้นแม่จะเป็นห่วงรู้ไหม” เฌอปรางค์ยิ้มให้กับคำปลอบใจของส้มแป้น ท่ามกลางความโดดเดี่ยวในเมืองหลวง อย่างน้อยเธอก็ยังมีเพื่อนที่แสนดีคนนี้อยู่เคียงข้าง และทำให้โลกกว้างใหญ่ใบนี้ ไม่อ้างว้างเกินไป “ถึงยังไงฉันก็ยังขาดอิสรภาพอยู่ดี” เฌอปรางค์เปรยเบาๆ “ตอนนี้แกประกาศอิสรภาพให้ตัวเอง ด้วยการหนีออกจากบ้านมาแล้วนี่ไง” ส้มแป้นกล่าวพลางฉีกยิ้มจนตาหยี จากนั้นจึงตักข้าวต้มใส่ช้อนแล้วชูขึ้น “เรามาชนช้อน ฉลองอิสรภาพของแกดีกว่า” “แด่อิสรภาพ” สองสาวประสานเสียงอย่างร่าเริง แล้วยกช้อนขึ้นชนกัน “แป้น” เฌอปรางค์เรียกชื่อเพื่อนท่าทางจริงจัง “แกเคยได้ยินไหม ที่โบราณเขาว่า ถ้าช้อนชนกัน จะมีแขกไม่ได้รับเชิญมาหาน่ะ” “ไม่เคย” ส้มแป้นส่ายหน้าดิกๆ รถยนต์คันหนึ่งแล่นเข้ามาจอดเทียบอยู่ข้างรั้วไม้ระแนงสีขาวของร้าน Sweet Cup Coffee เป็นเวลานาน แต่บุคคลที่นั่งอยู่ภายในรถก็ยังไม่ยอมลงจากรถ “จักรจะไม่เข้าไปในร้านกับพี่จริงๆ เหรอ” “ไม่ครับ พี่ฤทธิ์จะจัดการยังไงก็ตามใจ แต่เร็วหน่อยก็แล้วกัน ผมต้องรีบไปถ่ายละคร” จักรวาลตอบหน้าตึงอยู่หลังพวงมาลัย “ไม่ต้องเอางานมาอ้างหรอกพ่อพระเอกคิวทอง พี่เป็นผู้จัดการส่วนตัวของจักร ทำไมพี่จะไม่รู้ว่าวันนี้จักรว่างทั้งวัน เมื่อเช้ากองถ่ายโทร. มาแจ้งยกกอง เพราะเมื่อคืนนี้ยายปิ่นปัทม์ นางเอกของจักรเมาปลิ้น วันนี้เลยตื่นไปถ่ายละครไม่ไหว” “พี่จะแกล้งทำเป็นไม่รู้บ้างไม่ได้หรือไงนะ” ชายหนุ่มออกอาการหงุดหงิดกลบเกลื่อนอาการหน้าแตก แล้วดึงปีกหมวกแก๊ปลงมาปิดใบหน้า จากนั้นจึงปรับเบาะเอนนอน เพื่อหลบสายตาของคนที่เดินผ่านไปมา “โอเค ไม่ลงก็ไม่ลง” เรืองฤทธิ์พูดจบก็ก้าวลงจากรถ แล้วเดินหายเข้าไปในร้านกาแฟอย่างว่องไว เสียงโมบายที่แขวนไว้เหนือประตูกระจกของร้านดังขึ้น ส่งผลให้ส้มแป้นซึ่งยืนเช็ดแก้วอยู่หลังเคาน์เตอร์ ต้องเงยหน้าขึ้นมองผู้ที่มาเยือนแต่เช้า “สวัสดีจ้ะสาวๆ“ เรืองฤทธิ์กล่าวทักทายด้วยน้ำเสียงสดใส “พี่ฤทธิ์ มาแต่เช้าเชียว” ผู้เป็นเจ้าของร้านร้องทักอย่างดีใจ “ริชชี่ย่ะ เรียกฉันว่าริชชี่” กะเทยร่างท้วมกล่าวเสียงสะบัด แล้วขว้างค้อนวงใหญ่ใส่เพื่อนรุ่นน้อง “ค่ะ พี่ริชชี่” ส้มแป้นปฏิบัติตามอย่างว่าง่าย "แล้วนี่ยายมะปรางอยู่ไหน” เรืองฤทธิ์ถามพลางสอดส่ายสายตาไปรอบร้าน “มะปรางอยู่นี่ค่ะ พี่ริชชี่ขา” เฌอปรางค์ส่งเสียงอ่อนเสียงหวานทักทายเพื่อนรุ่นพี่ ก่อนที่ร่างชุ่มเหงื่อจะโผล่ออกมาจากซอกโต๊ะ โดยมีผ้าขี้ริ้วผืนเล็กดำปี๋ติดมืออยู่ด้วย “ว้าย ! คุณหนูเฌอปรางค์ ทำไมเธอถึงได้มอมแมมอย่างนั้นล่ะยะ” เรืองฤทธิ์แทบลมจับ เมื่อเห็นสภาพของเฌอปรางค์ “ไปล้างไม้ล้างมือซะก่อนไป๊ แล้วค่อยมานั่งคุยกัน” เฌอปรางค์หายเข้าไปในห้องน้ำหลังร้านเพียงอึดใจ จากนั้นก็ออกมานั่งหน้าระรื่นอยู่ต่อหน้าเรืองฤทธิ์ด้วยสภาพที่ไม่ต่างจากเมื่อครู่สักเท่าใดนัก ส้มแป้นตามมาร่วมวงสนทนาด้วยอีกคน “พี่ริชชี่มีธุระอะไรเหรอคะ ท่าทางซีเรียสจัง” เฌอปรางค์เอ่ยถามพร้อมกับจ้องหน้าเรืองฤทธิ์อย่างรอคอยคำตอบ “ฉันมีงานจะให้เธอทำ งานง่ายๆ รายได้ดี สนใจไหม” เรืองฤทธิ์หยั่งเชิง “งานอะไรคะ ถ้าเป็นงานผิดกฎหมายมะปรางไม่ทำนะคะ” เฌอปรางค์รู้สึกสนใจมาก เพราะตอนนี้เธอกำลังต้องการหางานทำ ช่วงนี้หญิงสาวไม่อยากใช้บัตรเอทีเอ็มหรือบัตรเครดิต เนื่องจากกลัวว่ายายเสาวรสจะแกะรอยเธอได้จากข้อมูลการใช้บัตรเหล่านี้ “ต๊าย หน้าฉันเหมือนมิจฉาชีพนักรึไงยะ” เรืองฤทธิ์ประชดเสียงสูง “มะปรางพูดเล่นน่ะค่ะ ว่าแต่พี่ริชชี่มีงานอะไรให้มะปรางทำคะ” เฌอปรางค์ยิ้มประจบ "ฉันจะจ้างเธอเป็นแฟนจักร” เรืองฤทธิ์บอกหน้าตาเฉย “ว่าไงนะคะ !?” เฌอปรางค์และส้มแป้นประสานเสียง ตกใจสุดขีด “นี่เธอสองคนจะตะโกนทำไมฮึ แก้วหูฉันจะแตกอยู่แล้ว” เรืองฤทธิ์บ่นพลางยกมือขึ้นลูบใบหูที่มีต่างหูเพชรเม็ดเล็กประดับอยู่ "พี่ริชชี่หมายความว่ายังไงคะ ที่ว่าจะจ้างมะปรางไปเป็นแฟนไอ้จักรยานเบรคแตกนั่นน่ะค่ะ” เฌอปรางค์ถามอย่างข้องใจ “อุ้ยตาย ทำไมหล่อนไปเรียกจักรนั้นล่ะ ปากคอเราะร้ายนักนะ” เรืองฤทธิ์ตำหนิไม่จริงจังนัก แล้วพูดต่อว่า “ก็อย่างที่พวกเธอรู้นั่นแหละ ว่าตอนนี้จักรเขาโดนข่าวซัดซะเละเป็นโจ๊กว่าเป็นเกย์ แล้วมันก็มีปัญหาอีกร้อยแปดตามมา ฉันก็เลยคิดว่าพรุ่งนี้จะจัดงานแถลงข่าวเปิดตัวแฟนตัวจริงของจักร แล้วผู้หญิงคนนั้นก็คือเธอ...ยายมะปราง” เรืองฤทธิ์ชี้นิ้วไปที่เฌอปรางค์ แล้วสบตากับหญิงสาว เป็นเชิงบังคับว่าต้องรับงานนี้ “ไม่ค่ะ มะปรางไม่มีวันยอมเป็นแฟนนายดาราขี้เก๊กนั้นเด็ดขาด” เฌอปรางค์ปฏิเสธเสียงแข็ง “ก็แค่แฟนปลอมๆ เท่านั้นเอง” เรืองฤทธิ์บอก “ไม่ค่ะ แต่ถ้าจำเป็นจริงๆ พี่ก็ให้ยายแป้นรับงานนี้แทนแล้วกันค่ะ งานนี้มะปรางขอบายค่ะ” “เฮ้ย...ทำไมถึงได้โยนมาให้กันง่ายๆ อย่างนี้ล่ะ” ส้มแป้นโวยวายขึ้นทันควัน สองสาวทำท่าจะเถียงกันต่ออีกยาว เรืองฤทธิ์จึงต้องรีบยกสองมือขึ้นโบกห้ามทัพ “หยู้ดดด...หยุด อย่าเพิ่งเถียงกันจ้ะเด็กๆ ฉันจะอธิบายให้เธอสองคนเข้าใจเดี๋ยวนี้แหละ ว่าทำไมต้องเป็นมะปราง" เรืองฤทธิ์ให้เหตุผลที่เลือกเฌอปรางค์มารับตำแหน่งคู่รักกำมะลอของจักรวาล แทนที่จะเป็นส้มแป้นว่า บุคลิกของส้มแป้นนิ่งและเรียบร้อยเกินไป อีกทั้งยังเป็นคนหัวอ่อน ขี้ตกใจ ขี้กลัว หากปล่อยให้ไปอยู่ต่อหน้าสื่อมวลชนร่วมร้อยชีวิต คงได้ถูกนักข่าวตั้งคำถามต้อนจนมุมแน่นอน “ถือว่าฉันขอร้องนะมะปราง ช่วยฉันสักครั้งเถอะ แค่แถลงข่าวว่าเธอเป็นแฟนจักร แล้วรอสักอาทิตย์หรือสองอาทิตย์ให้ข่าวเงียบ จากนั้นก็แยกย้าย ทางใครทางมัน เห็นไหมว่าง่ายจะตาย ไม่มีข้อผูกมัดใดๆ ทั้งสิ้น แถมจักรยังจ่ายไม่อั้นด้วยนะ” “มะปรางช่วยพี่ริชชี่ไม่ได้จริงๆ ค่ะ” เฌอปรางค์บอกเสียงเรียบ ก็จะให้เธอรับงานนี้ได้อย่างไร ในเมื่อเธอเพิ่งจะหนีออกจากบ้านมาเมื่อวานนี้ หากไปร่วมงานแถลงข่าวกับจักรวาล คงได้ดังไปทั่วประเทศเพียงชั่วข้ามคืนอย่างไม่ต้องสงสัย และยายเสาวรสคงได้ส่งคนมารับตัวเธอกลับไปแต่งงานกับชานนท์ แบบไม่ต้องออกแรงตามหาให้เหนื่อยเลย “ถ้าฉันให้ค่าตอบแทนเธอเป็นตัวเลขเจ็ดหลักล่ะ เป็นเจ็ดหลักตอนปลายด้วยนะ สนใจไหม” เรืองฤทธิ์พยายามยื่นข้อเสนอที่คิดว่าอาจทำให้เฌอปรางค์เปลี่ยนใจได้ “มะปรางไม่ได้ร้อนเงินขนาดต้องเอาตัวเข้าแลกหรอกค่ะ” “ว้าย ! ทำไมพูดอย่างนั้นล่ะยะ ฉันก็ไม่ได้จะให้เธอไปพลีกายให้จักรซะหน่อย” เรืองฤทธิ์รีบโต้ “ถึงยังไงมะปรางก็รับงานนี้ไม่ได้จริงๆ ค่ะ พี่ริชชี่อย่าเสียเวลาหว่านล้อมมะปรางอีกเลย” “ทำไมถึงใจร้ายกับฉันนักล่ะมะปราง ถือว่าฉันขอร้องสักครั้งได้ไหม ทำเพื่อพี่คนนี้สักครั้งเถอะนะ นะ..นะ...นะ...พลี๊สสส” เรืองฤทธิ์พยายามเอาน้ำเย็นเข้าลูบ แทนการใช้เงินเข้าล่อ เพราะเห็นแล้วว่าคนอย่างเฌอปรางค์ไม่สามารถซื้อด้วยเงิน “หรือเธอจะให้ฉันคุกเข่าขอร้อง ฉันทำได้นะ” เรืองฤทธิ์พูดพลางขยับตัวจะทำตามที่พูดจริงๆ จนรุ่นน้องทั้งสองคนต้องช่วยกันรั้งไว้ เฌอปรางค์ลำบากใจกับคำขอร้องของเรืองฤทธิ์ ครั้นจะให้เธอยอมรับงานนี้ก็ทำไม่ได้ ดังนั้นหญิงสาวจึงตัดสินใจตั้งเงื่อนไขที่คิดว่าไม่มีทางเป็นไปได้ว่า “ถ้าจะให้มะปรางช่วย พี่ริชชี่ต้องให้นายจักรวาลมาขอโทษมะปรางเรื่องเมื่อวานนี้ซะก่อน มะปรางถึงจะยอมช่วย” เรืองฤทธิ์อยากจะถอนหายใจให้ปอดหลุด เมื่อได้ยินเงื่อนไขสุดหิน การจะให้คนที่ถือตนเป็นใหญ่อย่างจักรวาลมากล่าวคำขอโทษต่อเฌอปรางค์นั้น คงต้องรอให้พระอาทิตย์ขึ้นทางทิศตะวันตกนั่นแหละ ถึงจะเกิดขึ้นได้ อย่างไรก็ตาม เรืองฤทธิ์ก็พยายามทำใจดีสู้เสือ ยอมตกปากรับคำทั้งที่มองไม่เห็นทางเป็นไปได้ “ถ้าเธอต้องการอย่างนั้น ฉันก็จะไปพาจักรมาขอโทษเธอเดี๋ยวนี้แหละ” เรืองฤทธิ์พูดจบก็รีบวิ่งออกไปหาจักรวาล ซึ่งนอนรออยู่ในรถ เรืองฤทธิ์เปิดประตูรถแล้วก้าวเข้าไปนั่งภายในด้วยจังหวะหัวใจที่เต้นถี่กว่าปกติ ซึ่งขณะนี้ไม่สามารถแยกแยะได้ว่าเกิดจากการวิ่งมาเมื่อครู่ หรือเกิดจากเรื่องที่กำลังจะพูดกันแน่ “เรียบร้อยแล้วใช่ไหมครับพี่ฤทธิ์” จักรวาลเอ่ยถามพลางปรับเบาะที่เอนอนให้ตั้งขึ้น จากนั้นก็ทำท่าจะเคลื่อนรถออก แต่ก็ต้องชะงัก เมื่อได้ยินผู้จัดการส่วนตัวพูดว่า “ทุกอย่างจะเรียบร้อย ถ้าจักรเข้าไปขอโทษมะปรางเรื่องเมื่อวานนี้ซะก่อน” เรืองฤทธิ์กลั้นใจบอก แล้วนิ่งรอปฏิกิริยาตอบโต้จากชายหนุ่มเลือดร้อนข้างกาย “ไม่มีวัน ! ยายนั่นคิดว่าตัวเองเป็นใคร ถึงจะต้องให้ผมไปขอโทษ” จักรวาลเข่นเขี้ยวด้วยความหมั่นไส้ ที่เฌอปรางค์กล้าต่อรองกับเขาเช่นนี้ “มะปรางก็เป็นคนที่จะพาจักรหลุดออกจากวงจรอุบาทว์ของข่าวคาวๆ อย่างที่เป็นอยู่ทุกวันนี้ยังไงล่ะ” เรืองฤทธิ์ตอบเสียงแข็งกว่าที่เคย เพราะเหน็ดเหนื่อยกับความดื้อรั้นของซุปเปอร์สตาร์หนุ่มเต็มทน “เราจ้างคนอื่นก็ได้นี่ ไม่เห็นจะต้องไปง้อคนเรื่องมากอย่างยายมะปรางนั่นเลย” “เรามีเวลาไม่มากแล้วนะจักร และอีกอย่างพี่ก็ไม่ไว้ใจใคร นอกจากมะปรางคนเดียวเท่านั้น” เรืองฤทธิ์ถอนหายใจเฮือกใหญ่ แล้วพูดต่อว่า “ถ้าภายในวันพรุ่งนี้เราไม่แถลงข่าวเปิดตัวมะปรางในฐานะแฟนตัวจริงของจักร ชีวิตในวงการบันเทิงของจักรก็คงต้องจบสิ้นเพียงเท่านี้แหละ จักรจะยอมให้ข่าวบ้าบอพวกนี้มาทำลายชีวิตจักรง่ายๆ เหรอ อีกอย่าง ไอ้คนที่สร้างข่าวนี้ขึ้นมา มันก็คงจะนั่งหัวเราะเยาะจักรอย่างสบายใจเฉิบ” จักรวาลคล้อยตามสิ่งที่เรืองฤทธิ์พูดทุกคำ ถึงแม้ผู้จัดการส่วนตัวคนนี้จะชอบเจ้ากี้เจ้าการกับเขาในทุกเรื่อง แต่ก็ต้องยอมรับว่าทุกสิ่งล้วนมาจากความหวังดี และเป็นผลดีกับเขาทั้งสิ้น และที่สำคัญเขาก็อยากจะจับตัวคนร้ายที่จ้องทำลายชื่อเสียงเขาให้ได้เช่นกัน ‘อยากให้ผมขอโทษงั้นเหรอ คุณยังรู้จักผมน้อยไป...มะปราง !’ จักรวาลพรวดพราดลงจากรถ แล้วตรงดิ่งเข้าไปในร้าน เรืองฤทธิ์รีบวิ่งตามจักรวาล พลางกู่ร้องอย่างอัดอั้นภายใจตนเองว่า ‘อร๊าย...ฉันอยากจะบ้าตายวันละสิบแปดตลบ ฤทธิ์เยอะ เรื่องมากกันจริงจริ๊ง พ่อคุณ แม่คุณ ทั้งหลาย’ จากคุณ : ปัณณรี (พันธนาการแสงดาว) เขียนเมื่อ : 9 เม.ย. 55 14:05:00

ความคิดเห็นที่ 3 ตอนที่ 5 จักรวาลย่างสามขุม สีหน้าบึ้งตึงมาหยุดอยู่ตรงหน้าเฌอปรางค์ แล้วก้มหน้าลงมองหญิงสาวหน้าตามอมแมมที่กำลังนั่งเชิดหน้า กอดอกแบบคนที่คิดว่าถือไพ่เหนือกว่า แล้วโคลงศีรษะไปมาอย่างรับสภาพไม่ได้ ในขณะเดียวกัน เฌอปรางค์ก็ช้อนสายตาขึ้นมองซุปเปอร์สตาร์หนุ่มด้วยอวดดีของเขาก็ยังเป็นที่จดจำของเฌอปรางค์ไม่มีวันลืมแววตาท้าทายเช่นกัน ถึงแม้จักรวาลจะใส่หมวกแก๊ป อำพรางใบหน้าช่วงบนเอาไว้ ทว่าท่าที “ถ้าจะมาขอโทษฉันก็รีบๆ พูด ฉันมีงานต้องทำอีกเยอะ ชักช้า เสียเวลา” เฌอปรางค์เป็นฝ่ายเอ่ยขึ้นก่อน “อยากให้ผมขอโทษอย่างนั้นเหรอ?” จักรวาลพูดด้วยน้ำเสียงเยาะหยันอยู่ในที “ใช่” หญิงสาวตอบเพียงคำเดียวสั้นๆ “ถ้างั้น คุณก็ต้องขอโทษผมก่อน ที่เมื่อวานคุณสบประมาทผม” จักรวาลตั้งเงื่อนไขบ้าง “ฉันไม่ขอโทษ เพราะสิ่งที่ฉันพูดมันคือเรื่องจริง !” เฌอปรางค์ยืนกรานปฏิเสธ “โอเค งั้นผมก็ไม่ขอโทษคุณเหมือนกัน” จักรวาลไหวไหล่อย่างไม่อนาทรร้อนใจ “ถ้าไม่ขอโทษ ก็เชิญออกจากร้านฉันไปได้แล้ว อ้อ...ฝากบอกพี่ริชชี่ด้วยนะ ว่าให้ไปจ้างคนอื่นมาเป็นแฟนคุณแทนฉันได้เลย เพราะคนอย่างฉันจะไม่วันร่วมมือกับเกย์จอมลวงโลกอย่างคุณ เพื่อหลอกลวงประชาชนเด็ดขาด !” จักรวาลเลือดขึ้นหน้าเมื่อถูกพูดแทงใจดำ จึงเผลอตวัดฝ่ามือไปบีบต้นแขนของเฌอปรางค์ไว้แน่น แล้วรั้งร่างบางให้ลุกขึ้นสบตากับตัวเอง แล้วกัดฟันพูดว่า “ผมไม่ได้เป็นอย่างที่คุณพูด” “ยอมรับความจริงเถอะว่าคุณเป็นเกย์...คุณชอบผู้ชาย พรุ่งนี้ก็แถลงข่าวบอกชาวบ้านไปเลย ว่าคุณเป็นพวกรักป่าเดียวกัน” ยิ่งมือหนาของจักรวาลบีบต้นแขนของเฌอปรางค์แรงเท่าใด หญิงสาวก็ยิ่งยั่วให้เขาเจ็บใจมากขึ้นเท่านั้น “ผมไม่ได้เป็น !” จักรวาลเพิ่มแรงบีบมากขึ้น ตามอารมณ์ที่กำลังพุ่งสูงขึ้นอย่างยากจะฉุดให้ลดอุณหภูมิลงได้ในเวลานี้ “ฉันไม่เห็นว่าการเป็นเกย์มันจะน่าอายตรงไหน” “ผมก็ไม่ได้รังเกียจคนที่เป็นแบบนี้ และถ้าผมเป็น ผมก็กล้าพอที่จะยอมรับตัวตนของตัวเอง แต่นี่มันไม่ใช่...ผมไม่ได้เป็นอย่างที่ใครๆ กำลังพยายามยัดเยียดให้ผมเป็น” เรืองฤทธิ์และส้มแป้นที่สังเกตการณ์อยู่ใกล้ๆ เห็นท่าไม่ดี จึงรีบเข้ามาจับจักรวาลและเฌอปรางค์แยกออกจากกัน “พอได้แล้ว จะกัดกันทำไมยะ แค่นี้ยังปวดหัวไม่พอรึไง !” เรืองฤทธิ์เอ็ดตะโรเสียงดังลั่น พลางดึงตัวซุปเปอร์สตาร์หนุ่มให้ถอยห่างจากเฌอปรางค์ “คนของพี่ริชชี่มาหาเรื่องมะปรางก่อนนะคะ” เฌอปรางค์เถียง “คุณนั่นแหละ ที่มาว่าผมก่อน” จักรวาลไม่ยอมลดราวาศอกเช่นเดียวกัน “โอ๊ย หยุดได้แล้ว ทั้งคู่เลย ฉันบอกให้หยุด !” เรืองฤทธิ์ดุเสียงดังอีกครั้ง จักรวาลยอมหยุด หากแต่สายตายังมองสำรวจเฌอปรางค์ ตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า แล้วพูดกับผู้จัดการส่วนตัวของเขา โดยที่สายตาคบกริบนั้นยังจับจ้องอยู่ที่ร่างบอบบางของหญิงสาวตรงหน้าว่า “ผมรับไม่ได้ ถ้าพี่ฤทธิ์จะให้ผู้หญิงหน้าตามอมแมม หัวฟูยิ่งกว่ารังนกคนนี้มาเป็นแฟนผม เรื่องข่าวบ้าบอพวกนั้น ผมจะจัดการของผมเอง ไม่ต้องให้ผู้หญิงคนนี้เข้ามาวุ่นวายในชีวิตผม” “ว่าใครเป็นผู้หญิงมอมแมมฮ่ะ ไอ้จักรยานโบราณ” เฌอปรางค์ตวาดแว้ด “เรียกชื่อผมให้มันถูกสักครั้งได้ไหมยายผู้หญิงมอมแมม” ซุปเปอร์สตาร์หนุ่มต่อว่าอย่างไม่พอใจ “อย่ามาเรียกฉันอย่างนี้นะ” “ทีคุณยังเรียกผมว่าจักรยานโน่น จักรยานนี่ได้เลย แล้วทำไมผมจะเรียกคุณว่าผู้หญิงมอมแมมบ้างไม่ได้” “ฉันไม่ได้มอมแมม” เฌอปรางค์เถียงหน้าหงิก “คุณไปส่องกระจกดูเองก็แล้วกัน อย่าให้ผมพูดอะไรมากไปกว่านี้เลย“ จักรวาลเดินออกจากร้านทันทีที่พูดจบ   เรืองฤทธิ์หันรีหันขวาง มองจักรวาลที เฌอปรางค์ที อย่างไม่รู้จะไปทางไหนดี ในวินาทีเร่งรีบ เรืองฤทธิ์ตัดสินใจหยิบนามบัตรของตนยัดใส่มือเฌอปรางค์หนึ่งใบ แล้วบอกว่า “เก็บนามบัตรฉันไว้นะ ถ้าเธอเปลี่ยนใจเมื่อไรก็รีบโทร. หาฉันทันที...โอเค้” เฌอปรางค์มองตามร่างตุ้ยนุ้ยของเพื่อนรุ่นพี่ ที่รีบวิ่งตามจักรวาลออกไปจนลับตา แล้วก้มลงมองนามบัตรในมือ หญิงสาวขยำกระดาษแผ่นเล็กจนบู้บี้ แล้วทำท่าจะปาลงถังขยะใกล้ตัว แต่ก็เปลี่ยนใจ เพราะถึงแม้เธอจะไม่โทร. หาเรืองฤทธิ์ด้วยเรื่องของจักรวาล แต่เธอก็สามารถเก็บนามบัตรของเรืองฤทธิ์ไว้ใช้ติดต่อเรื่องอื่นได้ ในเมื่อเธอและเขาต่างก็เป็นเพื่อนกันมาก่อน เฌอปรางค์ปลีกตัวขึ้นไปจัดการกับตัวเองบนห้องนอนชั้นสอง แต่ก่อนที่จะไปอาบน้ำ หญิงสาวได้หยิบโทรศัพท์มือถือเครื่องเล็กออกมาจากกระเป๋าเดินทาง แล้วกดปุ่มเปิดเครื่อง หลังจากที่ปิดไว้ ตั้งแต่ก่อนขึ้นเครื่องบิน ตอนเช้ามืดของเมื่อวาน ทันทีที่ระบบโทรศัพท์เริ่มทำงาน เสียงเตือนข้อความเข้าก็ดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง และยาวนาน ผู้เป็นเจ้าของเครื่องรอจนกระทั่งเสียงสุดท้ายเงียบลง จากนั้นจึงอ่านข้อความซึ่งปรากฏอยู่บนหน้าจอสี่เหลี่ยมเล็กว่า ‘สายที่ไม่ได้รับ 897 สาย’ เฌอปรางค์เป่าปากอย่างเหนื่อยใจ ไม่ต้องเดา ก็รู้ว่าต้องเป็นสายเรียกเข้าจากคนทางบ้านแน่นอน เมื่อเปิดอ่านรายละเอียด ก็เป็นจริงดังคาด เพราะมีสายเรียกเข้าจาก ยายเสาวรส ป้าวิลาวัลย์ ลุงมานพ ภาคิน และรายสุดท้ายคือ ‘ชานนท์’ คนนอกบ้านที่อยากจะเป็นคนในบ้านเสียเต็มประดา เฌอปรางค์ลังเลใจอยู่ครู่หนึ่งว่าจะโทร. กลับไปหาบุคคลเหล่านั้นหรือไม่ แต่สุดท้ายหญิงสาวก็ตัดสินใจโทร. กลับไปหาภาคิน ผู้เป็นพี่ชายเพียงคนเดียวเท่านั้น “มะปรางอยู่ไหน” ภาคินเอ่ยถามด้วยความดีใจที่ได้รับการติดต่อจากน้องสาว “อยู่ในที่ๆ ปลอดภัยค่ะ พี่เกลือไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ” เฌอปรางค์ตอบพลางพยายามสกัดกั้นหยาดน้ำตาไม่ให้ไหลริน เพียงแค่ได้ยินเสียงพี่ชาย ความคิดถึงบ้านก็พุ่งเข้าใส่คนไม่เคยไกลบ้านอย่างรุนแรง “ที่ๆ ปลอดภัยน่ะ มันที่ไหน อยู่ในเชียงใหม่รึเปล่า” “พี่เกลือไม่ต้องเสียเวลาตามหามะปรางหรอกค่ะ ถึงเวลามะปรางจะกลับบ้านเอง” พูดจบเฌอปรางค์ก็กดตัดสายโทรศัพท์ทันที “เดี๋ยวก่อนมะปราง อย่าเพิ่งวาง มะปราง มะปราง !” ภาคินตะโกนรั้งคนปลายสาย แต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว และเมื่อเขาโทร. กลับไป อีกฝ่ายก็ไม่ยอมรับสายอีกเลย หลังจากอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ เฌอปรางค์ก็กลับลงมายังชั้นล่างอีกครั้ง แต่ก็ต้องตกใจสุดขีด เมื่อพบว่าส้มแป้นกำลังยืนร้องไห้สะอึกสะอื้น เนื้อตัวสั่นเทาด้วยความหวาดกลัวอยู่ต่อหน้ากลุ่มชายฉกรรจ์ หน้าตาถมึ_ทึงจำนวนสี่คน เฌอปรางค์กวาดตามองสภาพร้านที่เธอเพิ่งทำความสะอาดไปเมื่อครู่ ซึ่งขณะนี้ได้แปรสภาพจากหน้ามือเป็นหลังมือ เคาน์เตอร์คิดเงิน ที่ปกติจะมีแจกันดอกไม้ และของกระจุกกระจิกวางประดับอยู่ บัดนี้สิ่งของเหล่านั้น ถูกปัดตกลงเกลื่อนพื้น อีกทั้งโต๊ะและเก้าอี้สำหรับลูกค้า ก็ถูกล้มระเนระนาด มิหนำซ้ำเก้าอี้บางตัวก็ถูกทุบจนขาหัก แม้แต่ผนังกระจกด้านหนึ่ง ก็ถูกทุบแตกละเอียด เศษกระจกกระจายเต็มพื้น เฌอปรางค์นึกแปลกใจอยู่ไม่น้อย ว่าสภาพร้านย่อยยับขนาดนี้ เหตุใดตอนที่เธออาบน้ำอยู่ชั้นบนจึงไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย   “เกิดอะไรขึ้น แล้วพวกนี้เป็นใคร” เฌอปรางค์รีบวิ่งเข้าไปยืนเคียงข้างส้มแป้นแล้วกระซิบถาม “ฉันไม่รู้ จู่ๆ พวกนี้ก็บุกเข้ามาทำลายข้าวของในร้าน” ส้มแป้นตอบด้วยน้ำเสียงปนสะอื้น “แกไม่ต้องกลัว เดี๋ยวฉันจัดการเอง” เฌอปรางค์ปลอบใจเพื่อน แล้วก้าวไปข้างหน้าสองก้าว จนอยู่ห่างจากกลุ่มนักเลงพวกนั้นเพียงแค่ช่วงแขนเดียว “พวกแกเป็นใคร เพื่อนฉันไปทำอะไรให้ ถึงได้ทำกันถึงขนาดนี้” หญิงสาวร่างบอบบางกระชากเสียงถาม ทั้งที่ในใจก็นึกหวั่น แต่เธอก็ต้องซ่อนความกลัวของตัวเองเอาไว้ให้มิดชิดที่สุด เพราะในวินาทีที่ไม่มีใครคอยช่วยเหลือ เธอก็ต้องปกป้องตัวเอง และเพื่อนสาวที่กำลังยืนร้องไห้อยู่ข้างหลังให้ได้ “พวกเรามาทวงหนี้” ชายฉกรรจ์ผู้คาดว่าจะเป็นหัวหน้ากลุ่ม เป็นผู้ตอบคำถาม “ฉันไม่เคยเป็นหนี้พวกมัน หน้าพวกมันแต่ละคนฉันยังไม่เคยเห็นด้วยซ้ำ” ส้มแป้นรีบปฏิเสธ เฌอปรางค์จ้องหน้าชายคนที่ตอบคำถามเธอเมื่อครู่ แล้วพูดว่า “พวกแกคงจะมาผิดร้านแล้วล่ะ เชิญออกจากร้านของเพื่อนฉันไปได้แล้ว แต่ก่อนจะออกไป ช่วยจ่ายค่าเสียหายให้ด้วย ไม่อย่างนั้นฉันจะแจ้งตำรวจ” “ก่อนแจ้งตำรวจก็ดูคลิปนี่ก่อนก็แล้วกัน” ผู้ชายคนเดิมล้วงโทรศัพท์มือถือออกมาจากกระเป๋ากางเกง แล้วกดเปิดคลิปวิดีโอให้เฌอปรางค์และส้มแป้นดู “เต้ !” ส้มแป้นตกตะลึง ร้องเรียกชื่อบุคคลที่อยู่ในคลิปเสียงดังลั่น “แฟนแกนี่” เฌอปรางค์อึ้ง ในคลิปนั้น เต้ถูกจับมัดมือมัดเท้าติดกับเก้าอี้ อยู่ในห้องสี่เหลี่ยมที่ทั้งมืดและคับแคบ ตามร่างกายมีร่องรอยของการถูกซ้อมปรากฏอยู่ชัดเจน โดยเฉพาะใบหน้า มีรอยเขียวช้ำทั้งบริเวณรอบดวงตา โหนกแก้ม และมุมปาก แต่ถึงอย่างไรเขาก็ยังฝืนร้องขอความช่วยเหลือออกมาจนได้ว่า “ส้มช่วยผมด้วย พวกมันจะฆ่าผม คุณต้องช่วยผมนะ ผมยังไม่อยากตาย ช่วยผมด้วย” “ไอ้เต้ มันให้พวกเรามาทวงเงินที่นี่ มันบอกว่าเจ้าของร้านนี้เป็นแฟนมัน” ชายฉกรรจ์ผู้นั้นกล่าวพลางกดปิดคลิป ส้มแป้นละล่ำละลักถามด้วยความเป็นห่วงคนรักว่า “เต้เป็นหนี้พวกแกเท่าไร เดี๋ยวฉันจะใช้ให้เอง แต่พวกแกต้องปล่อยเขาออกมาก่อนนะ อย่าทำอะไรเขานะ”   “มันเป็นหนี้ในบ่อนสองล้านห้า แล้วคิดจะหนี มันก็ต้องเจอแบบนี้แหละถึงจะสาสม” หัวหน้ากลุ่มตอบเหี้_มเกรียม แล้วระเบิดเสียงหัวเราะดังลั่น เหล่าลูกน้องที่ยืนอยู่แผงหลังก็พร้อมใจกันส่งเสียงหัวเราะมาประสานให้ยิ่งน่าสะพรึงกลัวมากขึ้นไปอีก ส้มแป้นหน้าซีดเผือด เมื่อได้ยินว่าคนรักของตนเป็นหนี้พนันจำนวนมาก มิหนำซ้ำเขายังให้นักเลงกลุ่มนี้มาทวงหนี้ที่เธออีก   เฌอปรางค์โมโหจนลืมความกลัว ตวาดกลับไปว่า “คนที่เป็นหนี้พวกแกคือนายเต้ พวกแกก็ไปทวงกับมันสิ เรื่องอะไรมาทวงกับเพื่อนฉัน” “เงินตั้งสองล้านห้า ฉันจะไปหาที่ไหนมาให้” ส้มแป้นพูดพลางร้องไห้สะอึกสะอื้น “ถ้าวันนี้เธอไม่มีเงินใช้หนี้ พวกเราก็จะเอาตัวแฟนไอ้เต้ไปขัดดอกไว้ก่อน” หัวหน้ากลุ่มคนเดิมพูด พร้อมกับเดินเข้ามากระชากข้อมือของส้มแป้นอย่างแรง จนหญิงสาวร่างเล็กปลิวหวือไปอย่างง่ายดาย “ว้าย ! ปล่อยฉันนะ มะปรางช่วยด้วย” ส้มแป้นร้องขอความช่วยเหลือ พลางใช้มืออีกข้างทุบตีผู้ชายตัวโตที่จับเธอไว้เป็นพัลวัน “ปล่อยเพื่อนฉันนะ” เฌอปรางค์ปรี่เข้าไปดึงตัวส้มแป้นออกมา แต่ก็ถูกชายอีกคนผลักจนล้มลงไปกองกับพื้น แต่เธอก็รีบดีดตัวลุกขึ้น โดยคว้าขาเก้าอี้ที่หักอยู่ติดมือขึ้นมาด้วย หญิงสาวฟาดไม้ไปยังชายคนที่ผลักเธอล้มจนสุดแรง แต่ชายคนนั้นก็เบี่ยงตัวหลบได้ทัน และในขณะเดียวกัน ชายผู้นั้นก็ใช้มือซึ่งแข็งแรงกว่าบิดไม้ออกจากมือของเฌอปรางค์ได้อย่างง่ายดาย จากนั้นชายฉกรรจ์อีกคนหนึ่ง ก็ปราดเข้าไปล็อคตัวเฌอปรางค์ไว้แน่นหนา “ปล่อยฉันนะ ไอ้บ้า ฉันบอกให้ปล่อยฉัน” หญิงสาวพยายามดิ้นรน จนหลุดออกมาได้ “ถ้าพวกเธอไม่มีเงินจ่าย ฉันก็จะเอาแฟนไอ้เต้ไป” หัวหน้ากลุ่มชายฉกรรจ์กล่าวพลางลากตัวส้มแป้นถูลู่ถูกังออกจากร้าน “ปล่อยฉันนะ ปล่อยฉัน !” ส้มแป้นตะโกนจนสุดเสียง ในขณะเดียวกันก็พยายามฝืนตัวเองไม่ให้ไหลไปตามแรงฉุดของชายฉกรรจ์ผู้นั้น ทว่าหญิงสาวตัวเล็กๆ อย่างเธอก็มิอาจต้านทานพละกำลังของผู้ชายตัวโตได้ “ปล่อยเพื่อนฉัน แล้วฉันจะหาเงินมาใช้หนี้ให้” เฌอปรางค์จำใจต้องตะโกนบอกออกไปอย่างไม่มีทางเลือก ชายร่างบึกบึนที่กำลังลากส้มแป้นออกจากร้านชะงักเท้า หันหน้ากลับมามองเฌอปรางค์ แล้วพูดว่า “เอาเงินมาก่อน ฉันถึงจะปล่อยเพื่อนเธอ” “ปล่อยเพื่อนฉันก่อน ฉันถึงจะหาเงินมาให้” หญิงสาวสวนกลับ “ถ้าฉันปล่อยนังนี่ไป แล้วเธอสองคนพากันหนี ใครจะรับผิดชอบฮึ” “พวกแกจะกลัวอะไร ในเมื่อพวกแกก็มีไอ้เต้เป็นตัวประกันอยู่แล้วทั้งคน” เฌอปรางค์พยายามหลอกล่อ และดูเหมือนว่าจะได้ผลดีเสียด้วย ชายหัวหน้ากลุ่มนักเลง นิ่งคิดนิดหนึ่ง แล้วตบตกลง “ก็ได้ แต่เธอต้องหาเงินมาใช้หนี้ภายในวันนี้นะ” “จะบ้าเหรอ เงินตั้งสองล้านห้า ฉันจะไปหามาจากไหนภายในวันเดียว ให้เวลาฉันหน่อยสิ พรุ่งนี้พวกแกค่อยมารับเงินก็แล้วกัน” เฌอปรางค์พยายามหาทางประวิงเวลา เพราะหากจะให้เธอหาเงินสองล้านห้ามาใช้หนี้ภายในวันนี้ เห็นจะมีอยู่ทางเดียวคือ ขอความช่วยเหลือจากยายเสาวรส แต่ในเมื่อเธอตัดสินใจหนีออกมาจากกรงทองของผู้เป็นยายแล้ว เธอก็ต้องยืนให้ได้ด้วยขาของตัวเอง “ก็ได้ แล้วอย่าคิดตุกติกล่ะ ไม่งั้นไอ้เต้ตายแน่” นักเลงกลุ่มนั้นยอมยกขบวนกลับ แต่ก็กล่าวย้ำก่อนจากไป ว่าจะกลับมารับเงินในวันรุ่งขึ้น “ไอ้เต้นี่มันชั่วจริงๆ แกไปคบคนแบบนี้ได้ยังไง” เฌอปรางค์โกรธจัดจนแทบระงับอารมณ์ไม่อยู่ ส้มแป้นพูดอะไรไม่ออก ได้แต่นั่งก้มหน้าร้องไห้จนตัวโยน ทั้งตกใจที่ร้านถูกทำลายจนเสียหายยับเยิน และทั้งเสียใจที่คนรักของตนทำแบบนี้ได้ลงคอ “เงินตั้งสองล้านห้า จะไปหาจากไหนภายในวันเดียว” เฌอปรางค์พูดพลางยกมือขึ้นกุมขมับสองข้างอย่างจนปัญญา “ฉันขอโทษ ที่ทำให้แกต้องเดือดร้อนไปด้วย” ส้มแป้นขอโทษด้วยน้ำเสียงปนสะอื้น “ช่างเถอะ แกเป็นคนบอกฉันเองนี่ ว่าเพื่อนไม่มีวันทิ้งกัน ฉันจะหาทางช่วยแกเอง” “ฉันมีเงินเก็บอยู่สองแสน” ส้มแป้นบอกเสียงเครียด เพราะจำนวนเงินที่มีมันห่างไกลจากยอดหนี้มาก “ฉันก็มีเงินติดบัญชีอยู่ไม่เท่าไร ถึงยังไงเงินของเราสองคนรวมกันก็ไม่ถึงสองล้านห้าอยู่ดี” เฌอปรางค์เครียดมากขึ้น เมื่อเหลือบตามองไปทางหน้าร้าน แล้วเห็นนักเลงสองคนเดินป้วนเปี้ยนคุมเชิงอยู่ พวกมันคงคอยเฝ้าไม่ให้เฌอปรางค์และส้มแป้นหลบหนี “แล้วเราจะทำยังไงกันดี” ส้มแป้นเครียดจัด ไม่ได้เป็นห่วงเฉพาะคนรัก แต่ตอนนี้เธอกำลังเป็นห่วงชะตากรรมของตัวเองและเฌอปรางค์ในวันพรุ่งนี้ด้วย “ถ้านักเลงพวกนั้นมันไม่ขู่ว่าจะเอาตัวแกไป ฉันจะไม่ยุ่งกับเรื่องนี้เลย ถ้าพวกมันอยากฆ่าไอ้เต้ ก็ให้ทำไปเลย คนพรรค์นั้นอยู่ไปก็รกโลก” เฌอปรางค์กัดฟันพูดด้วยความแค้นใจ จากคุณ : ปัณณรี (พันธนาการแสงดาว) เขียนเมื่อ : 9 เม.ย. 55 14:16:50

ความคิดเห็นที่ 4 เฌอปรางค์และส้มแป้น ช่วยกันทำความสะอาดร้านตั้งแต่ช่วงสายจนกระทั่งบ่ายแก่ๆ จากนั้นจึงเรียกช่างมาเปลี่ยนกระจกผนังร้าน ในขณะที่มีช่างซึ่งเป็นชายวัยกลางคนกับลูกมือเด็กหนุ่มวัยรุ่นอีกหนึ่งคนอยู่ที่ร้าน เฌอปรางค์ก็ขอตัวออกไปทำธุระข้างนอก แต่ก่อนจะออกไปหญิงสาวได้ขอให้ช่างกระจกทั้งสองคน อยู่เป็นเพื่อนส้มแป้นจนกว่าเธอจะกลับมา เพราะไม่ไว้ใจนักเลงสองคนที่ยืนเฝ้าอยู่หน้าร้าน เฌอปรางค์ก้าวพ้นรั้วไม้ระแนงสีขาวออกไปได้เพียงก้าวเดียว นักเลงที่เฝ้าอยู่หน้าร้านก็รีบเข้ามาดักหน้าหญิงสาวเอาไว้ “บอกแล้วไงว่าอย่าคิดหนี” “ถ้าอยากได้เงินก็ถอยไป” เฌอปรางค์โบกมือไล่อย่างรำคาญใจ แล้วพูดต่อว่า “ถ้ากลัวฉันหนี พวกแกคนใดคนหนึ่งจะตามไปก็ได้นะ หรือจะไปทั้งสองคนฉันก็ไม่ว่า แต่ห้ามเข้าใกล้ฉันเกินสามเมตร” หญิงสาวต้องการดึงนักเลงทั้งสองให้อยู่ห่างจากส้มแป้นให้มากที่สุด หรืออย่างน้อยให้เหลือไว้เพียงคนเดียว เพราะหากนักเลงพวกนี้คิดจะทำมิดีมิร้ายกับเพื่อนของเธอ ช่างกระจกสองคนนั้นก็คงจะรับมือไหว เฌอปรางค์ไปถอนเงินที่ธนาคาร โดยมีนักเลงตามไปห่างๆ หนึ่งคน ส่วนอีกคนยืนเฝ้าส้มแป้นอยู่ที่หน้าร้านกาแฟ เมื่อเข้าไปติดต่อเจ้าหน้าที่ธนาคาร หญิงสาวก็ต้องเกิดอาการเซ็ง เมื่อเจ้าหน้าที่แจ้งว่าเงินจำนวนแปดแสนกว่าบาทในบัญชีของเธอถูกอายัดไว้ เฌอปรางค์มั่นใจว่าต้องเป็นฝีมือของยายเสาวรสแน่นอน ‘ถึงมะปรางจะไม่มีเงินของคุณยาย มะปรางก็ต้องยืนอยู่ให้ได้ด้วยขาของตัวเอง’ หญิงสาวนึกในใจ แล้วเดินหน้าม่อยออกจากธนาคาร แต่ก่อนที่ร่างบอบบางจะพ้นประตูธนาคารออกไป สายตาของเธอก็เหลือบไปเห็นโปสเตอร์ของ ‘จักรวาล’ แปะอยู่ที่บอร์ดประชาสัมพันธ์ ฉับพลันคำพูดของเรืองฤทธิ์ ที่เคยพูดกับเธอก็ดังขึ้นในโสตประสาทว่า ‘ฉันมีงานจะให้เธอทำ งานง่ายๆ รายได้ดี สนใจไหม’ ‘ฉันจะจ้างให้เธอเป็นแฟนจักร’ ‘ถ้าฉันให้ค่าตอบแทนเธอเป็นตัวเลขเจ็ดหลักล่ะ เป็นเจ็ดหลักตอนปลายด้วยนะ...สนใจไหม’ เฌอปรางค์เขม้นมองซุปเปอร์สตาร์หนุ่มในภาพ ซึ่งอยู่ในอิริยาบถสบายๆ ดวงตาสีเข้มที่ส่องประกายวาววับของชายหนุ่ม ราวกับกำลังจ้องมาที่เธอเช่นเดียวกัน และริมฝีปากได้รูปสีชมพูระเรื่ออย่างคนสุขภาพดี ที่คลี่ออกเป็นรอยยิ้มสดใสนั้น ก็ทำให้เฌอปรางค์ไม่แปลกใจเลย ว่าทำไมเขาจึงเป็นขวัญใจสาวๆ ทั้งบ้านทั้งเมือง “ไม่มีวันที่ฉันจะขอความช่วยเหลือจากดาราขี้เก๊กอย่างคุณ !” หญิงสาวบอกกับคนในโปสเตอร์ แล้วเดินคอตกออกจากธนาคาร ดึกมากแล้วแต่เฌอปรางค์ก็ไม่สามารถข่มตาหลับ เธอยังยืนครุ่นคิดเรื่องหาเงินมาใช้หนี้อยู่ริมหน้าต่าง และเมื่อเหลือบตาลงเบื้องล่าง ก็พบเงาตะคุ่มของนักเลงสองคน ที่ยังคงเดินวนเวียนไปมาอยู่หน้าร้านตลอดเวลา ในขณะเดียวกันส้มแป้นก็นอนลืมตาโพลงอยู่บนเตียงนอนกลางห้องเช่นเดียวกัน “เราจะทำยังไงกันดีล่ะมะปราง ถ้าพรุ่งนี้ไม่มีเงินใช้หนี้ พวกมันต้องฆ่าเต้แน่ๆ” ส้มแป้นเอ่ยถามอย่างเคร่งเครียด “แกห่วงตัวเองก่อนดีกว่า ถ้าพรุ่งนี้ไม่มีเงินให้พวกมัน แกต้องโดนจับไปเป็นตัวขัดดอกแน่” เฌอปรางค์เว้นจังหวะ สูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วบอกว่า “ฉันจะไปแจ้งตำรวจ” “ไม่ได้นะ ถ้าเราแจ้งตำรวจ พวกมันจะฆ่าเต้” ส้มแป้นดีดตัวลุกขึ้นนั่งอย่ารวดเร็ว แล้วส่งสายตาขอร้องไม่ให้เพื่อนแจ้งตำรวจ “มันเลวถึงขนาดคิดขายแกให้นักเลงพวกนั้น แกยังจะห่วงมันอยู่อีกเหรอ” เฌอปรางค์ทุบกำปั้นกับขอบหน้าต่างด้วยความขัดใจ ที่เพื่อนรักยังหลงผู้ชายเลวๆ อย่างไม่ลืมหูลืมตา หญิงสาวมองฝ่าความมืดมิดยามราตรีไปยังดวงจันทร์เต็มดวง ที่ลอยเด่นอยู่บนผืนฟ้าเบื้องบน แล้วเว้าวอนแค่เพียงในใจว่า ‘จันทร์เจ้าขา มะปรางจะแก้ปัญหานี้ยังไงดีคะ’ --- โปรดติดตามตอนต่อไปนะคะ --- จากคุณ : ปัณณรี (พันธนาการแสงดาว) เขียนเมื่อ : 9 เม.ย. 55 14:19:02

ความคิดเห็นที่ 5 ขอบคุณคุณปุ๊กกุย & คุณ ya cold za ที่แวะมาให้กำลังใจค่ะ และต้องขอบคุณกิฟท์จาก พิมพ์นรา, ปุ๊กกุย, นารีจำศีล, แพรวดาว, นิชนันท์, jeanna, npuiy, สะเก็ดดาวเสาร์, เขมปัณณ์ พบกันอีกครั้งหลังสงกรานต์ค่ะ :D * แก้คำผิด แก้ไขเมื่อ 10 เม.ย. 55 07:20:29 จากคุณ : ปัณณรี (พันธนาการแสงดาว) เขียนเมื่อ : 9 เม.ย. 55 14:23:47

ความคิดเห็นที่ 6 มาอ่านค่ะ เที่ยวสงกรานต์ให้สนุกนะคะ จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : 9 เม.ย. 55 17:30:29

ความคิดเห็นที่ 7 ไม่ได้เข้ามานาน แวะมาให้กำลังจ้า จากคุณ : พี่มน (Setakan) เขียนเมื่อ : 9 เม.ย. 55 18:22:25

ความคิดเห็นที่ 8 จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 9 เม.ย. 55 20:03:32

ความคิดเห็นที่ 9 แล้วกลับมาจริงๆนะ อย่าให้รอเก้ออีกล่ะ จากคุณ : ห้าสิบป่าย เขียนเมื่อ : 9 เม.ย. 55 20:56:01

ความคิดเห็นที่ 10 ชอบชื่อล็อคอินจังเลยค่ะ น่าเป็นชื่อนิยายมากๆ ไม่ทราบมีแรงบันดาลใจอะไรคะ เผื่อได้ไอเดียจากชื่อมั่ง อิ อิ จากคุณ : นวลน้ำผึ้ง เขียนเมื่อ : 11 เม.ย. 55 23:45:22