ความคิดเห็นที่ 1 ตอนที่ 1... ย่างเข้าสู่ฤดูฝน ท้องฟ้าที่กำลังอึมครึมพาให้บรรยากาศรอบบ้านดูเงียบเหงา แม้ว่าจะเป็นฤดูที่น่าเบื่อสำหรับใครหลายคน แต่ทว่า... สายฝนเป็นสิ่งที่อมีนาหลงใหลมากที่สุด อากาศชุ่มฉ่ำ นั่งฟังเสียงฝนหล่นโปรยปรายกระทบหลังคา อวลกลิ่นของต้นไม้ใบหญ้ารอบๆ บ้านหอมระรวยมาตามลม เท่านี้ก็ไม่ต้องไขว่คว้าหาความสุขที่ไหนอีกแล้ว บ้านหลังน้อยยังคงรูปลักษณ์แบบไทยเอาไว้ ตัวบ้านมีสองชั้น ชั้นบนมีห้องนอนสามห้อง ทุกๆ ห้องจะมีระเบียงยื่นออกไปด้านนอก ชั้นล่างมีโถงกว้างคั่นกลางระหว่างห้องรับแขกและห้องครัวซึ่งมีประตูหลังทะลุออกไปเป็นสวน ปลูกต้นไม้ใบหญ้าหลากหลายชนิดไว้อย่างร่มรื่น จากประตูห้องโถงออกไปเป็นทางแคบๆ ปูด้วยหินกาบ เชื่อมไปยังประตูหลังของร้านอาหาร “บ้านมณฑา” ซึ่งยังคงโครงสร้างแบบไทยไว้เช่นกัน ร้านนี้เปิดกิจการมาร่วมสิบปี แต่เดิมพื้นที่ตรงนี้เป็นสวนผลไม้ เมื่อทางการมีโครงการสร้างถนนตัดผ่าน คุณมณฑา ผู้เป็นเจ้าของบ้านจึงมองหาลู่ทางทำมาหากินโดยอาศัยประโยชน์จากการที่มีรถน้อยใหญ่สัญจรไปมา ท่านจึงใช้เงินที่ได้รับจากการขายสวนมาลงทุนเปิดร้านอาหาร  ตกแต่งร้านแบบไทย ก่อสร้างด้วยไม้ทั้งหลัง ไม่แตกต่างจากตัวบ้านซึ่งอยู่ถัดไปด้านหลังมากนัก ที่แตกต่างอย่างเดียวคือประตูหน้าบ้านยังคงเป็นประตูไม้แบบดั้งเดิม ส่วนประตูหน้าร้านอาหารเป็นประตูกระจกเลื่อน ล้อมรอบด้วยรั้วดอกโมกส่งกลิ่นหอมกั้นเขตไว้เป็นพื้นที่จอดรถสำหรับลูกค้า แม้ปัจจุบัน คุณมณฑาจะส่งทอดกิจการให้ลูกสะใภ้ดูแลอย่างเต็มตัว แต่วันไหนที่ลูกค้าเข้าร้านมาก หญิงชราก็ยังคงช่วยงานในครัวบ้าง ด้วยบรรยากาศแบบไทยๆ แวดล้อมด้วยแมกไม้ร่มรื่นนานาพันธุ์ ประกอบกับอาหารไทยระดับรสมือที่สืบทอดมาจากต้นตำรับอย่างคุณมณฑาซึ่งถ่ายทอดให้กับลูกสะใภ้ ส่งผลให้ลูกค้าขาประจำและขาจรต่างก็ติดใจ ภายในร้านมีลูกจ้างสามคน คอยรับออเดอร์ เสิร์ฟอาหาร ล้างจาน และเก็บโต๊ะ รวมถึงเปิดร้านจนกระทั่งเก็บร้าน มีอาหารให้สามมื้อ ที่พักฟรี คุณมณฑาปลูกเรือนให้อยู่ที่หลังบ้าน เวลาเปิดร้านคือเช้าตรู่จนกระทั่งเย็น บางวันขายดีหน่อยก็จะเลื่อนไปปิดตอนค่ำๆ อย่างเช่นวันนี้ “มีน ฟ้าเริ่มมืดแล้ว ทำไมไม่เปิดไฟล่ะลูก” ผู้เป็นแม่ร้องเตือนจากด้านล่าง เมื่อมองไปเห็นบุตรสาวนั่งจดจ้องอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์โน๊ตบุ๊กอย่างเคร่งเครียดบนชานระเบียงชั้นสองของบ้าน ซึ่งเป็นมุมโปรดที่มักจะนั่งเล่น ทำการบ้าน อ่านหนังสือ และมุมนี้สามารถมองเห็นฝั่งร้านอาหารได้ชัดเจน เวลาที่มีลูกค้าเยอะ เธอจะได้รีบไปช่วยแม่ได้ “แปบนึงจ้ะแม่” อมีนาตอบผ่านๆ สายตายังไม่ละจากหน้าจอโน๊ตบุ๊กที่วางอยู่บนโต๊ะไม้ตัวเตี้ย เอกสารบางส่วนที่ใช้ในการทำรายงานวางอยู่ถัดจากโน๊ตบุ๊กถูกทับไว้กันลมพัดด้วยที่ทับกระดาษรูปนาฬิกาทราย “ยังจะแปบนึงอะไรอีก เดี๋ยวสายตาเสียนะ” สุ้มเสียงเป็นเชิงเอ็ดเล็กน้อย แต่เสียงนั้นยังไม่เข้าหูบุตรสาวที่ทำท่าเหมือนนึกอะไรได้ จึงลุกพรวดพราดยืนเท้าแขนตรงริมระเบียงพร้อมกับร้องถามแม่ “แม่... แล้วย่าล่ะ” “ก็ไปวัดดอนเจดีย์กับยายหวัณไง ย่าบอกไว้ตั้งแต่เมื่อวานแล้วนี่” มารดาตอบ “อ้าว! แล้วทำไมย่าไม่เรียกมีนล่ะ มีนอุตส่าห์บอกไว้แล้วว่าถ้าจะไปให้บอกด้วย” น้ำเสียงของผู้พูดผิดหวังเสียเต็มประดา “ดูทำเสียงเข้าสิ ก็ย่าเห็นหนูทำการบ้านอยู่ ไว้คราวหน้ามีเวลาว่างๆ ค่อยไปก็ได้ มีน ทำหูทวนลมนะ แม่บอกให้เปิดไฟยังไม่เปิดอีก เดี๋ยวคอยดูเถอะต้องมานั่งตัดแว่นใส่เป็นคนแก่” ผู้เป็นแม่ทวนเรื่องเดิม “แล้วใครจะยอมเป็นคนแก่ มีนใส่คอนแทคเลนส์ก็ได้” เด็กสาวตอบยิ้มๆ ก่อนจะเอื้อมมือข้างหนึ่งไปกดเปิดสวิตซ์ แสงไฟสีทองจากซุ้มโคมไฟที่ประดับอยู่ตามริมระเบียงนั่นล่ะ คือแสงสว่างที่หญิงสาวพึ่งพา แม้ว่าจะมีโคมไฟตั้งโต๊ะ แต่หญิงสาวก็ชอบแสงสว่างสีทองจากซุ้มโคมไฟมากกว่า อมีนารักต้นไม้เป็นชีวิตจิตใจ ถอดแบบผู้เป็นย่ามาไม่ผิดเพี้ยน ตั้งแต่ลืมตาดูโลกจนกระทั่งตอนนี้อายุย่างเข้ายี่สิบปีแล้ว เรียกว่าโตมาก็มองเห็นแต่สีเขียวขจีของต้นไม้ก็เป็นได้  แม้แต่เลือกเรียนก็ยังเรียนคณะพฤกษศาสตร์ เอกวิจัยพันธุ์พืชเป็นหลัก ‘กลิ่นอะไรนะ หอมชื่นใจจัง’ หญิงสาวรำพันเบาๆ เมื่อได้กลิ่นดอกไม้หอมแปลกจมูกรวยริน พลางมองหาต้นไม้เจ้าของกลิ่น แม้รอบบ้านมีต้นไม้หลายชนิด แต่หญิงสาวกลับไม่คุ้นกับกลิ่นนี้ กลิ่นโชยแรงขึ้นเรื่อยๆ หญิงสาวจึงรู้ว่ากลิ่นนั้นคือ... ‘เอ๊ะ! กลิ่นดอกแก้วนี่ หรือว่าย่าจะเพิ่งเอามาปลูก...’ หญิงสาวตั้งคำถามกับตัวเอง ‘แต่... ไม่น่าใช่ เพราะคุณย่าไม่ชอบดอกแก้ว หรือว่าบ้านยายหวัณปลูกไว้’ แล้วก็คิดเอง ตอบเองเสร็จสรรพ ไม่ทันรู้ตัว ความง่วงงุนก็ครอบงำ เปลือกตางามปิดลงช้าๆ ก่อนจะฟุบหน้าหลับลงบนโต๊ะ หารู้ไม่ว่ากลิ่นหอมละมุนเมื่อครู่ได้แปรเปลี่ยนเป็นกลิ่นคาวเลือดเหม็นคลุ้ง ........................................................................................................ ร่างบอบบางยืนเท้าแขนอยู่ริมระเบียง ชื่นชมบรรยากาศรอบตัวบ้านอย่างไม่เคยเบื่อหน่าย กลับยิ่งรู้สึกผูกพันและหลงใหลมากขึ้นทุกวัน คืนนี้พระจันทร์สวย... หากไร้แสงจันทร์คืนข้างแรมส่องสว่างลงมาคงมืดสนิท แมลงกลางคืนเริ่มส่งเสียงร้องระงม ไกลออกไป ต้นไม้ต้นหนึ่งแปลกตาตะคุ่มดำอยู่ในความสลัวราง หญิงสาวจดจ้องไปที่ต้นไม้ต้นนั้นอย่างสนใจใคร่รู้ “หนู...” เสียงแหบแห้งของหญิงชราแว่วมาจากมุมไหนสักแห่งท่ามกลางความมืด หญิงสาวหันขวับ แต่ไม่พบใคร “ยายอยู่ที่นี่ หนูออกมาหายายสิ” เสียงเดิมเรียกอีกครั้ง แต่ข้างนอกมืดเหลือเกิน หญิงสาวพยายามเพ่งมองหาเจ้าของเสียง เงาเลือนรางของใครคนหนึ่งตะคุ่มอยู่ข้างต้นไม้ใหญ่ “ยายหนาว หายใจไม่ออก มาช่วยยายหน่อย” หญิงชราบอกเสียงแหบสั่นเครือ แม้จะไม่รู้จักกัน แต่หญิงสาวก็รู้สึกเป็นห่วง เธอคิดลังเลอยู่ในใจว่าควรจะออกไปดีหรือไม่ แต่หากไม่ช่วยก็ดูจะแล้งน้ำใจเกินไป “จ้ะๆ ยายอย่าเพิ่งเป็นอะไรนะ เดี๋ยวหนูลงไป” เธอจึงตัดสินใจเดินลงบันไดมา แล้วเลี้ยวขวาเข้าครัวเพื่อออกประตูหลังไปยังสวนตรงจุดที่หญิงชรายืนอยู่ ยิ่งเดินมาใกล้ กลิ่นเหม็นคาวก็โชยรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ “ยาย ไม่สบาย เป็นอะไรคะ” อมีนาเอ่ยถาม แม้จะพยายามสบตาหญิงชราแปลกหน้า แต่อีกฝ่ายกลับหลบตา “ยายอึดอัด เหมือนอะไรมารัดคอยาย” เสียงไอค่อกแค่กแทรกมาในความเงียบ “เดี๋ยวหนูพายายกลับบ้านนะ บ้านยายอยู่ไหน ทำไมหนูไม่คุ้นหน้ายายเลย” แล้วหญิงชราก็ไอค่อกแค่กออกมาอีก “ดูท่ายายไม่สบายมาก หนูพาไปหาหมอดีกว่า” “ไม่เป็นไรๆ อีกไม่นานยายก็หาย หนูนั่นแหละจะเป็นคนที่ทำให้ยายหายจากความทุกข์ทรมาน” หญิงชรากระตุกยิ้ม แววตาที่เหี่ยวย่นจิกมองเด็กสาว หากแต่อมีนาไม่ทันได้สังเกต “หนูน่ะเหรอ ยังไงคะ หนูไม่เข้าใจ” เด็กสาวถามกลับไปอย่างงงๆ “อีกไม่นาน... คนที่ฉันเกลียดที่สุดก็จะได้รับความเจ็บปวดเหล่านั้นบ้าง” หญิงชราเปลี่ยนสรรพนามแทนตัว พูดด้วยน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความเคียดแค้น ความหวาดกลัวเริ่มแผ่ซ่านครอบคลุมจนหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ ลมที่พัดมาเบาๆ เริ่มแรงขึ้นจนต้นไม้ใบหญ้าบริเวณนั้นโอนเอนไปมา อมีนาชักใจคอไม่ดี วินาทีนั้นที่เหลียวมองกลับมายังต้นไม้ใหญ่เบื้องหน้า หญิงสาวก็ตกใจจนแทบทรุด เมื่อมองเห็นรอยเลือดสีแดงฉานกำลังไหลเอื่อยจากยอดไม้ลงมายังรากแล้วไหลเรื่อยมายังที่ที่หญิงสาวยืนอยู่ อมีนาตัวสั่นและทรุดลงนั่งกับพื้น แข้งขาอ่อนแรง พยายามกระเถิบถอยหลังเท่าไหร่ รอยเลือดก็ยังคงไหลตามเธอไป ขณะเดียวกัน เมื่อชำเลืองมองไปบนกิ่งไม้ หัวใจก็แทบหยุดเต้น ร่างของหญิงชราผู้นั้นผูกคอตายห้อยต่องแต่งอยู่กลางอากาศ ลิ้นจุกปาก ดวงตาเหลือกลานที่มองไปยังเบื้องล่างนั้นแปรเปลี่ยนทิศทางมองมายังหญิงสาวซึ่งตัวสั่น ปากสั่นราวกับเจ้าเข้า น้ำตานองหน้าด้วยความหวาดกลัวยิ่งนัก “คุณมีน! คุณมีน!” เสียงเรียกของหนึ่งในลูกจ้างของมารดาทำให้หญิงสาวที่กำลังฟุบหลับอยู่บนโต๊ะสะดุ้งตื่นทั้งหายใจยังเหนื่อยหอบ หยดเหงื่อซึมทั่วใบหน้าและลำคอ ใจยังสั่นกับภาพฝันเมื่อครู่ไม่หาย ‘เฮ้อ... ฝันไปหรอกเหรอเรา’ เมื่อได้รู้ว่าเหตุการณ์ก่อนหน้าเป็นเพียงความฝัน อมีนาก็ถอนใจอย่างโล่งอก “ฮั่นแน่! คุณมีน ไหนว่าทำรายงาน แอบหลับนี่นา...” อมีนายิ้มแห้งๆ ก่อนจะแก้ต่าง “แหม...พี่อุ๊ ก็มีนจ้องหน้าคอมมาตั้งนาน ขอพักสายตาบ้างสิ นี่ปิดร้านเสร็จแล้วเหรอ” “เสร็จแล้วค่ะ นี่พี่ว่าจะไปอาบน้ำ แต่เห็นคุณมีนฟุบหลับอยู่ ฝนทำท่าจะตกแล้วด้วย ถ้าง่วงก็ไปนอนในห้องล่ะ ไม่ใช่มาแอบนอนตากฝนอยู่ พี่ไปอาบน้ำละ” ลูกจ้างสาวรุ่นพี่กระเซ้า ก่อนจะเดินจากไป ท่ามกลางความมืดสลัว ได้ยินเพียงเสียงรถวิ่งผ่านเป็นระยะๆ ระคนกับเสียงแมลงร้องระงมอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยและเมื่อความเงียบมาเยือนอีกครั้ง สาวน้อยทบทวนความฝันพลันครุ่นคิด ก่อนหลับฝัน หญิงสาวจำได้ว่าไม่ได้รู้สึกง่วงนอนเลยแม้แต่น้อย อยู่ๆ ก็ฟุบหลับแล้วฝันถึงยายแก่ที่ผูกคอตายกับต้นไม้ในความฝันช่างน่าสะพรึงยิ่งนัก ร่างบอบบางลุกขึ้นยืนเท้าแขนตรงริมระเบียง ดวงตากลมโตมองทอดไปยังจุดเดียวกับในความฝัน เพื่อมองหาต้นไม้นิรนามต้นนั้น แต่ก็ไม่พบ ...คงจะฝันไปจริงๆ กระมัง กว่าที่จะรู้เนื้อรู้ตัว เม็ดฝนก็ร่วงหล่นเปาะแปะกระทบผิวหนัง หญิงสาวจึงรีบยกโต๊ะตัวเตี้ยที่วางคอมพิวเตอร์โน๊ตบุ๊กและเอกสารกองพะเนินเข้าไปในห้อง ทั้งที่รู้ว่าเป็นเพียงฝัน แต่ความหนาวจากสายฝนไม่ได้ทำให้หญิงสาวขนลุกเท่าเสียงหอนของสุนัขเจ้าถิ่นที่แว่วมาอย่างโหยหวน พาให้จูดี้ สุนัขพันธุ์โกลเด้นตัวโปรดลุกขึ้นมาหอนตามไปด้วย เพียงเท่านั้นอมีนาก็รีบเลื่อนปิดประตูกระจกที่คั่นกลางระหว่างระเบียงกับภายในห้องนอน และลงกลอนอย่างแน่นหนา รูดม่านปิดสนิท เพื่อไม่ให้สามารถมองเห็นวิวด้านนอก ซึ่งผิดปกติวิสัยของเธอที่มักจะนอนเปิดประตูนั้นไว้เพื่อให้อากาศถ่ายเทรับอากาศบริสุทธิ์จากธรรมชาติได้ หากแต่คืนนี้... ใจมันหวั่นๆ พิกล ราวกับว่ามีสายตาของใครบางคนกำลังจับจ้องมาตลอดเวลา ........................................................................................................ ทิพย์ระวีง่วนอยู่ในครัวตั้งแต่ฟ้ายังไม่สว่างดี เป็นเช่นนี้ทุกวัน เพื่อคอยควบคุมลูกจ้างในการเตรียมของขาย แม้จะมีลูกจ้างคอยช่วยอยู่หลายคน แต่ผู้เป็นนายที่ดีจะต้องรอบรู้ให้มากกว่า เพื่อที่จะสอนสั่งลูกน้องได้ หลังจากที่สามีของเธอเสียชีวิตไปตั้งแต่บุตรสาวอายุได้เพียงสิบขวบ ทิพย์ระวีต้องทำหน้าที่เป็นเสาหลักให้กับครอบครัว คอยดูแลแม่สามีและลูกสาวเพียงลำพังด้วยความเข้มแข็ง นาฬิกาบอกเวลาหกโมงครึ่ง หญิงวัยกลางคนวางมือจากงานแล้วเดินออกมาตรงประตูหลังร้าน แหงนหน้ามองไปยังระเบียงห้องนอนของลูกสาว แว่วเสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นอยู่ไม่ถึงนาทีก็เงียบลง ทิพย์ระวีเดาว่าลูกสาวคงจะรู้สึกตัวตื่นแล้ว จึงเดินกลับเข้าครัวไปเตรียมของต่อ แต่หารู้ไม่ว่า... หญิงสาวที่นอนคุดคู้อยู่บนเตียงนุ่มกลับเอื้อมมือมากดปิดด้วยอาการสลึมสลือ ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนต่อ จนกระทั่งแปดโมงเช้า ก็ยังไม่เห็นวี่แววว่าอมีนาจะลงมาเลย ผู้เป็นแม่เกรงว่าลูกสาวจะไปไม่ทันนัดตอนเก้าโมงเช้า ทิพย์ระวีจึงวางมือจากในครัวแล้วเดินเข้าไปในตัวบ้าน แล้วขึ้นไปยังห้องนอนของลูกสาวที่ยังนอนหลับสบาย “มีน มีน ตื่นได้แล้ว มีน...” มารดาเขย่าตัวเรียกเบาๆ บุตรสาวยังนอนนิ่ง ไม่... แม้แต่พลิกตัว เงียบ... ไม่มีแม้เสียงใดๆ ตอบรับ ผู้เป็นแม่จึงเขย่าเรียกอีกครั้ง “มีน แปดโมงแล้วนะลูก นัดกับธารไว้ไม่ใช่เหรอ” คำว่า “แปดโมง” พาให้หญิงสาวลุกขึ้นจากที่นอนราวกับติดสปริง ความง่วงงุนพลันหายเป็นปลิดทิ้ง “แปดโมงจริงเหรอแม่” คำถามของอมีนา ทำให้ทิพย์ระวีเอื้อมหยิบนาฬิกาปลุกบนหัวเตียงมาให้บุตรสาวดูเวลาเพื่อเพิ่มความแน่ใจ “หา!! แปดโมงจริงๆ ด้วย ตายล่ะทีนี้” อมีนาพร่ำบ่นอย่างร้อนรน ก่อนจะวิ่งคว้าผ้าขนหนูเข้าห้องน้ำไปอย่างรวดเร็ว ผู้เป็นแม่มองตามไปยิ้มๆ พร้อมกับส่ายหน้าอย่างเอ็นดู เสียงฝักบัวลอดออกมาจากห้องน้ำดังซู่ๆ ทิพย์ระวีเพิ่งรู้สึกว่าบรรยากาศในห้องนอนของลูกสาวที่คุ้นตาดูแปลกไปจากทุกวัน ห้องนอนห้องนี้จะไม่มีหน้าต่าง มีแต่ประตูระเบียงที่จะเปิดไว้เสมอเพื่อให้อากาศถ่ายเท แต่เวลานี้กลับปิดสนิท ม่านสีเขียวอ่อนก็ถูกรูดมิดชิด ลงกลอนประตูไว้อย่างแน่นหนา ซึ่งปกติแล้วหากไม่ฝนตกหนักหรือว่าลมพัดแรงจริงๆ ประตูระเบียงบานนี้จะไม่เคยถูกปิดเลย ไม่มีใครจะรู้จักอมีนาดีเท่ากับผู้เป็นแม่ หลายครั้งที่ทิพย์ระวีขึ้นมาบนห้องนอนของลูกสาวช่วงเช้าๆ แล้วเห็นว่ากำลังหลับสบาย ทิพย์ระวีจะรูดม่านปิดเพื่อไม่ให้แสงแยงตา แต่อมีนาจะรู้สึกตัวตื่นทันทีที่ปิดม่าน โดยให้เหตุผลว่า... “ถึงมีนจะนอนหลับแต่หูก็ยังได้ยินเสียงนกร้องทักทาย ยิ่งเช้าๆ แบบนี้กลิ่นไอธรรมชาติจะอบอวลเข้ามา ถ้าปิดประตูมีนจะได้กลิ่นหอมชื่นใจได้ยังไงล่ะแม่...” เด็กสาวว่าอย่างนั้น... แต่ทำไมวันนี้จึงแปลกไป... แม้จะเอะใจ แต่นี่ก็เป็นครั้งแรกที่เห็นเช่นนี้ จึงไม่อยากเก็บมาคิดอะไรให้มากความ ทิพย์ระวีจึงออกจากห้องของลูกสาวไปทำงานในครัวที่คั่งค้างต่อ หลังจากอาบน้ำอย่างลวกๆ เรียบร้อยแล้ว อมีนาก็คว้าเสื้อยืดสีขาว กับกางเกงยีนส์มาสวมอย่างรวดเร็ว แล้วรวบผมเกล้าขึ้นไปขมวดไว้อย่างง่ายๆ ประแป้งเล็กน้อยพอเป็นพิธี ก่อนคว้ากระเป๋าสะพายข้างใบเก่ง วิ่งลงมายังชั้นล่างอย่างรวดเร็ว “เอ้าๆ ไม่ต้องรีบขนาดนั้นก็ได้ เดี๋ยวก็สะดุดล้มหัวล้างข้างแตกกันพอดี นี่ถ้าย่าอยู่ได้ถูกว่าบ้างล่ะ” ผู้เป็นแม่เตือน ขณะที่ถือทัพพีติดมือออกมาจากครัว “ไม่ให้รีบได้ไงล่ะแม่ นัดไอ้ธารไว้เก้าโมง นี่แปดโมงครึ่งแล้ว เฮ้อ... ดันนอนเพลิน มีนไม่น่าสะเพร่าเล้ย ดันทำข้อมูลที่กว่าจะรวบรวมได้เปียกฝนเกือบหมดเลย ไม่งั้นคงไม่ต้องรีบตื่นขนาดนี้ ไม่รู้ทางร้านเขาจะว่าไงบ้าง” ปากบ่นไปมือก็สวมถุงเท้าไปด้วย “ยังอีกตั้งเดือนกว่าจะเปิดเทอม เวลาตื่นสายยังมีอีกหลายวัน หนูก็รู้อยู่ว่าเป็นข้อมูลสำคัญไว้ใช้ทำรายงาน ทำไมไม่ระวังล่ะลูก” ผู้เป็นแม่ตำหนิเล็กน้อย “มีนไม่ได้ตั้งใจเสียหน่อย ตอนขี่มอเตอร์ไซค์กลับบ้าน จู่ๆ ฝนก็เทลงมาไม่ตั้งตัว กว่าจะหาที่หลบฝนได้ เอกสารในกระเป๋าเป้ก็น้ำซึมเข้าเกือบหมด มีนไปแล้วนะแม่” อมีนาสวมรองเท้าผ้าใบเหยียบส้นกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปที่ “หวานแหวว” รถจักรยานยนต์คู่ใจ มือเรียวค้นหาบางสิ่งบางอย่างภายในกระเป๋าแต่ก็ไม่พบ “โธ่เอ๊ย! ดันลืมกุญแจไว้บนห้องอีก เซ็งจริงๆ คนยิ่งรีบๆ อยู่” หญิงสาวหันกลับมาไม่ดูตาม้าตาเรือ จนรถกระบะโฟร์วีลล์สีดำที่กำลังเคลื่อนมาจอดหน้าร้านอาหารเหยียบเบรคเสียงดังเอี๊ยดแทบไม่ทัน “โธ่เอ๊ย! ขับรถไม่ดูตาม้าตาเรือ ซื้อใบขับขี่มาหรือไง” หญิงสาวตวาดแหว แล้วรีบวิ่งกลับเข้าไปอย่างไม่เหลียวมองข้างหลัง “อ้าว ลืมอะไรลูก” ผู้เป็นแม่ร้องถามไล่หลังไป แม้ผู้ถูกถามจะได้ยินแต่ด้วยความรีบจึงเบรกมาตอบไม่ทัน เพราะหญิงสาวใส่เกียร์สุนัขวิ่งผ่านร้านทะลุออกประตูหลังที่เชื่อมสู่ตัวบ้านอย่างรวดเร็ว เพียงชั่วอึดใจ ร่างบางก็วิ่งลงบันไดเสียงดังตึงตังอย่างรีบร้อน แต่หญิงสาวก็ยังไม่ลืมที่จะตอบคำถามของมารดาที่ถามไว้ “ลืมกุญแจรถจ้ะแม่ มีนไปนะ” เสียงกรุ๋งกริ๋งจากหน้าประตูดังขึ้น อมีนาวิ่งปานจรวด หาได้เงยหน้ามองลูกค้าที่เดินสวนทางเข้ามาไม่ และไม่ได้รู้สึกตัวแม้แต่น้อยว่ามีสายตาของใครบางคนมองตามจนรถเลี้ยวลับตาไป ........................................................................................................ ร่างเพรียวบางจอดหวานแหววไว้ที่หน้าตลาดในตัวเมือง ไกลออกไปเป็นท่ารถที่มีคนยืนรออยู่ราวๆ สามสี่คน และหนึ่งในนั้นก็คือเพื่อนสนิทสาวซึ่งนั่งหน้ามุ่ยรออยู่นานแล้ว “จ๊ะเอ๋!” แม้ธารทิพย์จะสะดุ้งแต่ก็ยังเก็บอาการ แล้วเหลือบสายตามองอมีนาเพียงเล็กน้อยเท่านั้น “ธาร หิวข้าวไหม ไปๆ ไปหาอะไรกินกัน ฉันเป็นเจ้ามือเอง” อมีนาพยายามง้องอนสุดฤทธิ์ แต่ธารทิพย์ก็ยังนั่งนิ่ง ไม่มองหน้า ไม่ตอบคำถาม แต่ถามกลับไปเสียงห้วน “นี่กี่โมงแล้ว” “แกก็มีนาฬิกานี่ มาถามฉันทำไม” อีกฝ่ายตอบกลั้วหัวเราะ “ไม่ตลกนะ แกดูนาฬิกาซิ นี่มันปาเข้าไปจะสิบโมงแล้ว แกนัดฉันเก้าโมงนะ ขนาดฉันนั่งสองแถวมา ฉันยังถึงก่อนแกเลย” “อ้าว! จริงเหรอ ฉันก็คิดว่าพี่ชายแกมาส่งซะอีก ธารจ๋า ธารคนสวย ขอโทษนะ” อมีนาออดอ้อนเพื่อน ก่อนจะอธิบายต่อ “ก็ดันมีลูกค้ามาเข้าร้านแต่เช้า ย่าก็ยังไม่ลงมา ฉันก็เลยต้องอยู่ช่วยแม่ก่อนน่ะสิ” หญิงสาวโกหกเพื่อน ธารทิพย์ได้ฟังอย่างนั้นก็ไม่อยากซักไซ้ เพราะเหตุผลที่เพื่อนจอมเจ้าเล่ห์อ้างมาก็พอฟังขึ้นอยู่บ้าง “แต่แกก็น่าจะโทรบอกกันบ้างนะมีน ไม่ใช่มาให้ฉันแกร่วรอแกแบบนี้” “โทษที ฉันก็รีบนะ ว่าจะโทรบอกแกเหมือนกัน แต่ดูสิ ขนาดมือถือฉันยังลืมเลย” ผู้ตอบเพิ่งนึกได้ว่าลืมโทรศัพท์มือถือจริงๆ “โอเคๆ ตลอดเลยนะแกน่ะ แล้วนี่หวานแหววอยู่ไหนล่ะ” ธารทิพย์ถามถึงมอเตอร์ไซค์ของเพื่อนสนิท “โน่น ฉันจอดไว้ในตลาด เดี๋ยวเราเดินไปหาอะไรกินกันก่อน แล้วค่อยไปร้านชัยพฤกษ์แล้วกันนะ” อมีนาพูดยิ้มๆ พร้อมทำท่าประกอบ “ลงทุนนะแกเนี่ย จอดรถไว้ตั้งไกลเพียงเพื่อจะมาแกล้งเพื่อน ไปๆ รีบไปเถอะ” ธารทิพย์ค่อนขอดด้วยความหมั่นไส้ แต่อีกฝ่ายกลับยิ้มหน้าเป็นพร้อมกับกอดคอเพื่อนเดินไปด้วยกัน แสงแดดปกคลุมทุกอณูพื้นที่ แต่ไม่จัดจ้านเท่าใดนักอาจเป็นเพราะหน้าฝน ต่างกับหน้าร้อนที่แดดแผดเผาจนไม่อยากจะเยื้องย่างออกนอกบ้าน ในตลาดมีผู้คนฟลุกพล่าน เดินจับจ่ายซื้อของกันหนาตาเป็นพิเศษ อาจเพราะวันนี้เป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ก็เป็นได้ ‘แก้วป่ากรุ่นละมุนหอม อบอวลฤทัย ดั่งเนิ่นนานลำนำหวน ยังขับกล่อม หอมกลิ่นรักเจ้าดวงใจ ดวงพยอม อุ่นถนอมรักนี้หนอ เต็มดวงมาลย์...’  เสียงเพลงลูกกรุงแว่วมาจากทรานซิสเตอร์เครื่องจิ๋วของแม่ค้าขายข้าวแกงร้านที่สองสาวเลือกเป็นอาหารมื้อแรกแห่งวัน อมีนาฟังเพลงแล้วยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ จนเพื่อนสาวที่กำลังจะตักข้าวคำแรกเข้าปากต้องชะงัก “เพื่อนฉัน นับวันท่าจะบ้า” แต่อีกฝ่ายหาได้ใส่ใจไม่ ยังคงยิ้มกริ่มพลางจัดแจงใช้ช้อนเขี่ยกระเทียมที่ปะปนมาในข้าวผัดออกมาวางไว้ริมจาน “ทีหลังไม่กิน ก็บอกแม่ค้าไปเลยว่าเอาข้าวผัดไม่ใส่กระเทียม” ธารทิพย์ประชด “ไม่ใส่กระเทียมก็ไม่หอมน่ะสิ” อมีนาตอบ และตั้งใจกับการเขี่ยกระเทียมต่อไป “มีน แกนี่นะ ทำตัวเหมือนกับคนอายุห้าสิบหกสิบก็ไม่ปาน” ธารทิพย์ยังไม่เลิกค่อนขอด “เขี่ยกระเทียมเนี่ยนะ ทำตัวเหมือนคนอายุห้าสิบหกสิบ” อีกฝ่ายย้อน “อย่ามาทำเป็นแกล้งโง่น่ะมีน ฉันหมายถึงที่แกชอบฟังเพลงแบบป้าขายข้าวแกงนี่ต่างหากล่ะ” ฝ่ายที่ถูกค่อนขอดแค่เพียงยักไหล่เล็กน้อย ธารทิพย์ส่ายหน้าอย่างระอาแล้วถามต่อ “มีน ว่าแต่ว่ามะรืนนี้แกก็อายุครบยี่สิบปีเต็มแล้ว แกว่าคุณย่าจะยกสร้อยที่แกอยากได้นักหนาให้จริงหรือเปล่า” ได้ยินคำถามจากเพื่อน อมีนาหยุดเขี่ยกระเทียมและวางช้อน ดวงตามองเหม่อไปข้างหน้าอย่างครุ่นคิด “ย่าคงไม่ผิดคำพูดกับฉันหรอก แม้ว่าสร้อยเส้นนี้จะเป็นสิ่งเดียวที่ย่าเก็บไว้ระลึกถึงปู่ก็ตาม” “ฉันว่านะ ที่ย่ารอเวลามาถึงวันนี้ ก็คงเพราะอยากให้แกโตก่อน รู้จักรักษาของ เพราะของเก่าแก่มีค่าแบบนี้ ถ้าหายไปคงน่าเสียดายไม่น้อย ไม่อย่างนั้นท่านคงให้แกมานานแล้วล่ะ แต่ฟังจากที่แกเล่าถึงลักษณะของสร้อยเส้นนั้นแล้วคงสวยน่าดู จะว่าไปสร้อยโบราณแบบนั้น สมัยนี้คงไม่มีใครใส่กันแล้วล่ะมัง” “ก็ฉันชอบของฉันนี่ บางทีฉันยังอดสงสัยไม่ได้เลยว่าย่าอาจมีความหลังอะไรเกี่ยวกับสร้อยเส้นนี้ที่นอกเหนือจากว่าเป็นของที่ระลึกจากปู่ แต่ถ้าย่าไม่อยากเล่า ฉันก็ไม่อยากเซ้าซี้ ฉันรู้นิสัยของย่าดี” “ก็อาจจะเป็นความหลังวันหวาน ครั้งที่ย่ากับปู่ของแกพบรักกันก็ได้นะ” ธารทิพย์คาดเดา   หากใจของผู้ฟังกลับฉุกคิดถึงความฝันเมื่อเย็นวาน ลังเลอยู่ในใจว่าจะเล่าให้เพื่อนฟังดีหรือไม่ เดี๋ยวถ้าเล่าไปเจ้าเพื่อนมันจะหาว่าคิดมากอีก แต่ความฝันก็คือความฝัน แม้จะเป็นฝันที่ราวกับเกิดขึ้นจริงก็ตาม เพราะตั้งแต่เกิดมาจนป่านนี้ไม่เคยฝันอะไรที่น่ากลัวแบบนี้เลย จากคุณ : dayydream_m เขียนเมื่อ : 9 เม.ย. 55 18:14:29

ความคิดเห็นที่ 2 เห็นชื่อเรื่อง ก็น่าสนใจ เข้ามาอ่านครับ จากคุณ : GTW/PSYCHO MAN (Psycho man) เขียนเมื่อ : 9 เม.ย. 55 22:13:56

ความคิดเห็นที่ 3 มาให้กำลังใจจ้า อัพบ่อยๆ นะ :D จากคุณ : พี่ปันนี่ (พันธนาการแสงดาว) เขียนเมื่อ : 10 เม.ย. 55 07:21:31

ความคิดเห็นที่ 4 มาอ่านค่ะ ความแค้นนี่ไม่ดีเลยเนอะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 10 เม.ย. 55 20:32:34