ความคิดเห็นที่ 1 บทที่  ๓๖       ห้องสูทที่ตกแต่งไว้อย่างสวยงามทันสมัย แสงไฟสีนวลจากโคมไฟที่ประดับอยู่บนหัวเตียง ส่องลงมาสว่างพอที่จะไม่ทำให้ห้องมืดจนเกินไป สิตานอนกระพริบตาอยู่บนเตียงนอนแสนนุ่ม อยู่ครู่หนึ่ง จนได้สติมาเต็มร้อย จึงหันไปมอง เปียโนที่นอนหลับอย่างมีความสุข อยู่ที่เตียงด้านข้าง เด็กสาวคงจะเหนื่อยจากงานเมื่อคืน ที่ต้องมารับผิดชอบงานช่วยภัทร ทั้งๆที่หล่อนตั้งใจชวน ให้มาเที่ยวด้วยกันในวันหยุดแท้ๆ         จากเหตุการณ์เมื่อวาน ที่เกิดปัญหาขึ้นในช่วงสาย กว่าจะแก้ไขเรื่องราววุ่นวายจนจบไปด้วยดี ก็เข้าไปช่วงบ่ายแล้ว พอทุกคนย้ายไปใช้ครัวที่ซันเทค สิตาและรักษภูมิก็ต้องแยกตัวไปซ้อม และแต่งหน้าแต่งตัวเพื่อขึ้นเวทีในช่วงค่ำ        โชคช่วยที่จักรินทร์และแตง พนักงานที่มาจากเมืองไทยในตอนแรก แล้วเกิดอาหารเป็นพิษ จากงานเลี้ยงต้อนรับในช่วงคืนวันเสาร์ จนต้องเข้าไปรักษาตัวที่โรงพยาบาล ก็มีอาการดีขึ้น จนสามารถมาทำงานแทน หล่อนและรักษภูมิได้ทันเวลาพอดี        แต่ถึงอย่างนั้น ดีใจและเปียโนก็ยังขันอาสาที่จะช่วยงานในครัว สลับกับออกมาเต้นรำ และถ่ายรูปหล่อน ตอนแสดงบนเวที กันอย่างสนุกสนานไปด้วย       เมื่อทำธุระส่วนเสร็จเรียบร้อย สิตายังคงสวมเสื้อคลุมอาบน้ำสีขาว เดินไปเดินมาระหว่างห้องน้ำและตู้เสื้อผ้า เพื่อออกไปรับมือกับงานสำคัญ ที่จะเกิดขึ้นในคืนนี้ หล่อนแต่งตัวอย่างเงียบเสียงที่สุด  เพราะเกรงว่า จะไปทำให้ เปียโนตื่นขึ้นมาจากนิทรารมย์         เมื่อคืนเปียโนเผลอละเมอร้องไห้ออกมา ในตอนดึก อยู่ครู่ใหญ่ จนสิตาที่กำลังจัดการล้างเครื่องสำอางอยู่ ถึงกับตกใจ แต่ก็เข้าใจว่า เด็กสาวคงฝันถึงคนในครอบครัวที่อยู่ทางไกล จึงเข้ามาปลอบโยนจนเด็กสาวเงียบเสียงไปในที่สุด        จนมีเสียงโทรทัศน์ดังขึ้นด้านนอก ลอยเข้ามาให้ได้ยยิน ก็ทำให้หล่อนรู้ว่าเปียโนตื่นแล้ว        “เป็นยังไงบ้าง หลับสบายดีไหม เปียโน” สิตาทักเด็กสาวที่นอนเอกเขนกดูโทรทัศน์อยู่ ขณะที่หอบข้าวของส่วนตัว มาพับเก็บในกระเป๋าเดินทาง        “หลับปุ๋ยเลยค่ะ สงสัยจะสนุกกับงานเมื่อคืนมากไปหน่อย หนูช้อบ...ชอบ ฟังพี่ร้องเพลงจังค่ะ ดีกว่าดูโชว์ของนักร้องดัง บางคนที่เคยได้ดูมาเลยละค่ะ” ขณะที่พูดเด็กสาวก็ยืดตัวบิดขี้เกียจไปด้วย         “เอ...แล้วเปียโน เคยดูโชว์ของใครมาบ้างละ ดูที่ไหนที่เมืองนอกเหรอ?” สิตา ถามพลางแต่งหน้าไปด้วยที่หน้ากระจก จึงไม่ทันสังเกตท่าทีอึกอักของอีกฝ่าย นอกจากได้ยินเสียงตะกุกตะกักเหมือนแก้ตัวว่า         “ปละ... เปล่าค่ะ หนูหมายถึง ดูในดีวีดี หรือดูตามยูทูปอ่ะค่ะ หนูไม่มีปัญญาไปดูคอนเสิร์ตกะเขาหรอกค่ะ”  เด็กสาวแอบระบายลมหายใจออกมาเบาๆ เมื่อหาเหตุผลมาแก้ตัวได้ ก่อนที่จะเดินเข้าห้องน้ำไปทำธุระส่วนตัวเช่นกัน         เสียงเคาะประตูดังขึ้นที่หน้าห้อง เปียโนที่เตรียมตัวพร้อมวิ่งไปเปิดประตูต้อนรับอย่างร่าเริง เพราะรู้ว่าต้องเป็นรักษภูมิและดีใจ ตามที่นัดไว้        เมื่อเปิดประตูออกไป ก็เห็นดีใจสวมแจ็กเก็ตหนังสีดำ ใส่เสื้อโปโลสีสันสดใสเข้าชุดกับกางเกนยีนส์สีซีด มีกล้องถ่ายรูปคู่ใจแขวนคออยู่ ส่วนรักษภูมิสวมแจ็กเก็ตสูทผ้ากำมะหยี่สีน้ำเงินเข้มเข้ารูป ทับเสื้อคอวีสีเลือดหมูกับกางเกงเดฟสีเงินเข้ม ในมือมีกระเป๋าเครื่องสำอางชุดใหญ่         แต่ยังมีบุคคลที่สาม นอกเหนือไปจากทั้งสองคนคือ ชายหนุ่มร่างสูงกำยำสวมแจ็กเก็ตสูทสีดำทับเสื้อยืดฟ้าอ่อนเข้าชุดกับกางเกงยีนส์สีเดียวกัน ดูทะมัดทะแมงกว่าที่เคยเป็น สีหน้าของเขาดูผ่อนคลายด้วยรอยยิ้มอย่างอารมณ์ดี เมื่อเห็นเด็กสาวมองมาอย่างประหลาดใจ          สิตา พูดตามหลังอย่างไม่รู้อิโหน่อิเหน่ “อ้าว! ไม่เข้ามาข้างในกันก่อนเหรอ จะออกไปเลยก็ได้นะ เดี๋ยวรอ สิตาหยิบของแป๊บนึงนะ ทุกคน” แต่หญิงสาวก็หยุดเสียงเมื่อออกมาหยุดที่หน้าประตู แล้วอุทานออกมาอย่างประหลาดใจเมื่อเห็น ชายหนุ่มคนที่สามว่า “อุ๊ย! เชฟ มาได้ยังไง ยังไม่กลับหรอกเหรอคะเนี่ย!”        ภัทร หัวเราะอย่างชอบอกชอบใจ ที่เห็นหน้าตาเหรอหราของสิตา ก่อนที่หญิงสาวจะหงุดหงิดใส่ตามนิสัย จึงรีบเฉลยว่า “วันนี้เป็นวันหยุดของผม กลับไปก็ไม่มีอะไรทำ ฉะนั้น ผมขออาสาเป็นคนถือของให้สิตากับทุกคนก็แล้วกัน ขอตอบแทนที่ช่วยผม ในเรื่องเมื่อวานนี้ ได้ไหมครับ?” ชายหนุ่มทำเสียงอ้อนอย่างเป็นกันเอง          สิตา ทำตาวาวอย่างใช้ความคิด ก่อนจะที่เอ่ยปากออกมาว่า “งั้นก้อ โอเค! แต่ห้ามบ่น ถือว่าวันนี้เชฟมาเป็นคนคอยดูแลพวกเรา ตกลงตามนี้ละกัน”         ภัทร ยกมือขึ้นตะเบ๊ะที่ข้างขมับอย่างกระวีกระวาด ก่อนที่สิตาจะเดินนำไปที่ลิฟต์อย่างผู้กำชัยชนะ โดยมีทุกคนเดินตามไปอย่างอารมณ์ดีเช่นกัน         สถานที่ ที่จะใช้จัดงานแถลงข่าวและเปิดตัวศิลปินในช่วงแต่ละไตรมาสของปี คือ ห้องออดิทอเรี่ยมที่ทันสมัยที่สุดในอาคารของค่ายเพลงแม่ในประเทศสิงคโปร์ ที่ตั้งอยู่ในย่านถนนออร์ฉาด ในช่วงแรกจะมีการแสดงผลงานเพลงและให้สัมภาษณ์กับสื่อมวลชนทั่วโลก หลังจากนั้นจะมีงานเลี้ยงขอบคุณสื่อมวลชนและผู้บริหารจากประเทศต่างๆในภัตตาคารชื่อดังด้านล่างของอาคารนั่นเอง        ตามกำหนดการ สิตาต้องแต่งตัวและเตรียมตัวซ้อมการแสดงในช่วงเย็น โดยมีณัฐและทีมงานจากค่ายเพลงจากเมืองไทย ซึ่งต้องใช้เวลาทั้งวัน หล่อนจึงบอกกับรักษภูมิและทุกคนที่นั่งอยู่กับหล่อนในห้องพักศิลปินที่จัดไว้ให้หล่อนส่วนตัวว่า        “เดี๋ยวให้รักพาทุกคนไปเที่ยวกันดีกว่า มีเวลาว่างทั้งวัน มานั่งแกร่วรอสิตา คงจะหมดสนุกกันพอดี เอาไว้มาดูโชว์ตอนเย็นพร้อมกับคนอื่นในตอนเย็นทีเดียว จะได้ร้องว้าวกันดังๆ ยังไงก้อ ไม่ต้องห่วงสิตานะ เที่ยวกันให้เต็มที่เลย เห็นว่า ดีใจกับเปียโนยังไม่เคยมาที่นี่เลย รักมากับสิตาบ่อยแล้ว คงจะพอเป็นไกด์ได้ แถมมีเชฟมาอีกทั้งคน ใช้เวลาให้คุ้มค่าก็แล้วกัน”       เมื่อพูดเสร็จ สิตาก็ไปเปิดประตูให้กับทุกคน พร้อมกับโบกมือให้ด้วยรอยยิ้มอ่อนหวานอย่างที่ไม่ค่อยมีใครได้เห็น เมื่อทุกคนจะเดินออกไปจากห้องแล้ว ก่อนที่จะปิดประตู สิตาก็ทำหน้าตาจ๋อย พร้อมกับสำทับด้วยเสียงออดอ้อน อีกครั้งว่า “อย่ามัวแต่เที่ยวเพลินนะจ๊ะ เก็บแรงเก็บเสียงไว้กรี๊ดให้สิตา ที่ต้องทำงาน จนอดไปเที่ยว และแสนจะน่าสงสาร คนนี้ด้วยนะ”         เมื่อลงลิฟท์มาถึงล้อบบี้ ภัทรก็เอ่ยถามความเห็นของทุกคนว่า “เราจะไปเที่ยวที่ไหนดี ตอนนี้เพิ่งจะสิบโมงเอง เรามีเวลาอีกหลายชั่วโมงเลย กว่าจะถึงเวลาที่จะเข้าไปร่วมงานแถลงข่าว”      “ไปดูสวนนกจูร่งดีกว่าค่ะ เปียโนอยากไปถ่ายรูปนก !”         “ไปทัวร์ที่ โรงละครเอสพลานาดตอน ๑๑ โมงก่อนดีกว่ามั้ย !” ดีใจแย้งขึ้นมาบ้าง         “ผมว่าไปล่องเรือในแม่น้ำสิงคโปร์ ชมสองฝั่งแม่น้ำก็น่าสนใจนะ” ภัทร เสนอขึ้นมาบ้าง          “จากนั้นไป นั่งรถทัวร์รอบๆเกาะกันด้วยนะ !” ดีใจ ตาวาวอย่างนึกสนุกขณะที่พูดไปด้วย           “เออๆ แล้วไปขึ้น บัลลูน DHL กันด้วยนะ อยากไปๆ” เปียโน เสริมขึ้นมาอย่างออกรส           “เอ...ไม่เห็นคุณรักออกความคิดเห็นเลย ในฐานะที่มาบ่อย มีอะไรน่าสนใจมากไปกว่านี้รึเปล่าครับ ?” ภัทร เอ่ยถามขึ้น เมื่อเห็นรักษภูมิทำหน้าจ๋อยๆไม่แสดงความเห็นใดๆออกมาบ้าง            รักษภูมิ เฉลยต้นเหตุของอาการหน้าจ๋อย ด้วยการยื่นกระดาษโน้ตที่มีตราโรงแรมที่พักอยู่ตรงหัวให้ทุกคนอ่านโดยพร้อมเพรียงกัน         ‘แดง หาเวลาไปซื้อของตามรายการข้างล่างนี้ให้ครบนะ  สำคัญมาก! ห้ามขาดไปแม้แต่รายการเดียว ! ไม่งั้น น่าดู ! ถ้าถือไม่ไหว ให้เชฟช่วยถือก็แล้วกัน แต่ไม่ต้องบอกว่าเป็นของสิตานะ บอกว่าแดงจะซื้อของไปฝากคนที่บ้านก็แล้วกัน ปล.อย่ามัวแต่ซื้อของล่ะ ให้เวลาคนอื่นไปเที่ยวบ้างนะ เดี๋ยวเขาจะว่าได้ว่าแดงเห็นแก่ตัว !’           เมื่อทุกคนดูรายการข้าวของที่สิตาสั่งมาในรายการแล้วพากันถอนใจ เพราะมากมายหลายอย่าง จากหลายสถานที่ แต่โชคดีที่ร้านค้าทั้งหมดตั้งอยู่ในถนนออร์ฉาดนี้ ราวกับเจ้าตัวแอบมาสำรวจไว้ก่อนแล้ว        ทุกคนมองหน้ากันไปมาอย่างหมดอารมณ์ที่จะออกไปท่องเที่ยวตามที่ตั้งใจไว้ในตอนแรก ดีใจ พูดโพล่งออกมาว่า         “สิตานะ สิตา ตอนแรกเราอุตส่าห์สงสาร เห็นใจที่ต้องมาทำงาน แล้วอดไปเที่ยวเล่นกะพวกเรา ไม่น่าเล้ย !”        “โห...เซ็งเลยอ้ะ ! อดไปถ่ายรูปกับนกเลย” เปียโน บ่นอุบด้วยเสียงอ่อย         ภัทร เห็นใจสมาชิกในทีมที่ต้องมาผิดหวังกับฤทธิ์เดชของสิตาที่ฝากไว้ จึงเกลี้ยกล่อมด้วยข้อเสนอที่น่าสนใจกว่าว่า         “เอางี้ ! ถ้างั้นเราก็เที่ยวอยู่แถวๆถนนออร์ฉาดนี่แทน ก็แล้วกัน พอเที่ยง ผมจะพาพวกเราไปทานอาหารอิตาเลี่ยนกัน ที่ร้านอาหารของเพื่อนชาวสิงคโปร์ของผม ระดับเชฟมิชิลินสตาร์เลยเชียวนะ ดีเหมือนกัน เพราะเขาชวนผมหลายครั้งแล้วเหมือนกัน เราสนิทกันมาก เพราะเคยไปออกฟู้ดโปรโมชั่นด้วยกันที่ยุโรปอยู่หลายสัปดาห์ รับรองทุกคนจะติดใจแน่ๆ ที่สำคัญ ผมขอเป็นเจ้ามือเองนะครับ”        เมื่อได้ฟังดังนั้น ทุกคนก็พร้อมใจกันปรบมืออย่างถูกอกถูกใจ ก่อนที่รักษภูมิ จะพูดขึ้นมาอย่างอารมณ์ดีให้ทุกคนได้สะใจอีกว่า         “และนี่...คือการแก้เผ็ด ยัยนักร้องเสียงทองได้แสบสาสมที่สุด ถ้านางได้รู้ว่า พวกเราแก้เกมด้วยการไปหาของกินอร่อยๆแทนละก้อ... นางกรี๊ดตึกแตกแน่ !...ฮ่า ฮ่า  ฮ่า” จากนั้นทุกคนก็พากันหัวเราะตามไปด้วย เมื่อนึกภาพตามที่รักษภูมิว่าไว้        เมื่อเปลี่ยนแผน มาเดินเที่ยวชมย่านถนนออร์ฉาดแทนแล้ว ในช่วงบ่าย ทุกคนก็พากันไปเดินเที่ยวตามร้านค้าต่างๆที่ตนสนใจ แต่ก็ไม่ลืมที่จะหาซื้อของ ตามที่สิตาสั่งไว้ด้วยเช่นกัน แล้วภัทรก็พาทุกคนมานั่งหาอะไรดื่ม ที่ร้านกาแฟร้านหนึ่ง ที่ตั้งอยู่ไม่ไกลจากร้านหนังสือ ที่ทุกคนแวะก่อนหน้านี้         ร้านกาแฟร้านนี้เป็นตึกชั้นเดียว กว้างขนาดสองคูหา แต่มีความสูงมากกว่าตึกชั้นเดียวกันกว่าครึ่งเท่าตัว เจ้าของร้านตั้งใจออกแบบให้ตัวตึกมีความโปร่งโล่ง เพื่อถ่ายเทอากาศภายใน ภายนอกร้านฉาบด้วยปูนเปลือยแบบดิบ แต่ตัดด้วยการประดับกระจกสีตามโครงกระจกครึ่งวงกลมด้านบน ให้เกิดความขัดกัน แต่กลับดูลงตัวอย่างประหลาด ด้านหน้าริมถนนมีโต๊ะกาแฟ คลุมด้วยผ้าคลุมสีขาวสะอาดตา วางทับด้วยแจกันใบเล็กมีดอกไม้ปักอยู่ ดูจุ๋มจิ๋ม อยู่สองสามโต๊ะ ตั้งอยู่บนขอบทางเดินฟุตบาท ดูเรียบง่ายและเป็นระเบียบ เมื่อเปิดประตูเข้าไปจะเห็นตู้ขายขนมเค้ก เคาน์เตอร์ทำกาแฟและผสมเครื่องดื่มที่จัดวางไว้อย่างลงตัว ด้านบนจะมีโคมไฟแบบเรียบทิ้งตัวลงมาจากเพดานฝ้าสูง เป็นระยะๆ ส่องแสงนวลอบอุ่นตา ไปทั่วทั้งร้าน        ทุกคนนั่งจับจองที่ที่โต๊ะด้านใน ติดกระจกใสที่มองออกไปจะเห็นถนนออร์ฉาดที่มีผู้คนเดินกันอย่างขวักไขว่ไม่ไกลนัก เมื่อเครื่องดื่มถูกยกมาเสิร์ฟตามจำนวนคน ภัทรหยิบกาแฟดำเอ็กเพรซโซ่ในแก้วขนาดเล็กขึ้นมาดม ก่อนจะจิบไปหนึ่งอึกแล้วเอ่ยออกมาว่า         “กาแฟที่นี่ รสชาติพอใช้ได้นะครับ แต่จะว่าไปบ้านเราอร่อยกว่านะ”         “ไม่ยักรู้ว่า เชฟก็เป็นคอกาแฟกับเขา ด้วยเหมือนกัน คิดว่าถนัดแต่เรื่องอาหาร อย่างเดียวซะอีกนะครับ” รักษภูมิเอ่ยขึ้นอย่างประหลาดใจ ไม่ใช่เฉพาะแต่ชายหนุ่ม ทั้งดีใจและเปียโนก็แสดงความสงสัยออกมาทางสายตาด้วยเช่นกัน         ภัทร ยกกาแฟขึ้นจิบอีกครั้งหนึ่ง ก่อนจะอธิบายต่อไปอย่างมีมาด         “จริงๆแล้ว ผมสนใจ แบบงานอดิเรกมากกว่าครับ คุณรัก ตอนที่ไปทำงานเมืองนอก ไม่มีอะไรให้เลือกดื่มมากนัก ไม่ชา ก็กาแฟ มีให้เลือกอยู่แค่นี้เอง ดื่มไปทุกวันๆ มันก็อดสงสัยไม่ได้ จึงเริ่มศึกษาด้วยตัวเอง จากอินเตอร์เน็ตก่อน พอเริ่มรู้เรื่องแล้วค่อยเริ่มไปถามผู้รู้ ถามไปถามมา ก็เลยพอจะมีความรู้ติดตัวมาบ้างครับ”        “โห...ดีจัง ผมกินเป็นแต่โอเลี้ยง กาแฟโบราณ อะไรเทือกๆนั้นอ่ะครับ พี่ภัทร” ดีใจ แสดงความคิดเห็นขึ้นมาบ้าง แม้ว่าเขาจะเป็นญาติพี่น้องกับภัทรก็ตาม แต่ก็ไม่มีโอกาสได้คลุกคลีหรือใกล้ชิดกับภัทรมาก่อนเลย เนื่องจากพอเขาโตเป็นวัยรุ่น ภัทรก็ไปเรียนและใช้ชีวิตที่เมืองนอกเสียแล้ว จะได้พบกันก็ตามโอกาสที่จะมีงานรวมญาติของตระกูลสิราวรกาญจน์นานครั้งๆเท่านั้น        “แล้ว นายอยากมีร้านกาแฟเป็นของตัวเองบ้างไหมล่ะ ?” ภัทร มองดีใจ แล้วถามอย่างเป็นงานเป็นการ ก่อนที่จะเสริมต่อไปว่า “พี่ว่า ดีใจน่าจะทำได้ ถ้าคิดจะทำ บอกพี่นะ พี่จะช่วยสนับสนุนอย่างเต็มที่เลย”        “ผมจะทำได้เหรอพี่ กาแฟก็ไม่รู้เรื่อง ขนมก็ทำไม่เป็นสักกะอย่าง คงไม่ไหวมั้งครับ” ดีใจ ส่ายหน้าพลางก้มดูดกาแฟเย็นในแก้ว ก่อนจะถอนหายใจออกมาเสียงดัง อย่างที่ไม่เคยมีใครได้เห็นมาก่อน        “อย่าดูถูกตัวเอง ถ้าตัวเองไม่ก้าว ใครก็คงมาฉุดเราเดินไม่ได้ และนายก็ไม่ชอบแบบนั้นหรอก ใช่ไหม เรื่องที่พี่ถามเนี่ย ก็ถามเล่นๆ เอาไว้เรียนจบแล้ว เราค่อยมาว่ากันอีกที ถ้านายสนใจจริง อย่าลืมว่านอกจากพี่ที่จะคอยช่วยนายแล้ว นายยังมีเพื่อนๆอีกนะ นายรู้ไหมว่าเปียโน จบอาหารและเบเกอรี่ ประกาศนียบัตรขั้นสูงจาก เลอ กอร์ดองเบลอ เชียวนะ เห็นเป็นเด็กตัวเล็กๆอย่างนี้ก็ตามเถอะ”       ภัทร หันไปยิ้มให้เปียโนที่นั่งอยู่ข้างๆอย่างชื่นชม         “จริงเหรอ ? เปียโน ไม่ยักบอกเราบ้างเลย” ดีใจส่งเสียงดังอย่างประหลาดใจ  รักษภูมิก็อดจะส่งเสียง แสดงความประหลาดออกมา ด้วยไม่ได้เช่นกัน        “ก้อ...พวกพี่ไม่เคยถามหนูนี่นา ไม่ได้จะปิดบั้ง เอ๊ย! ปิดบังซะหน่อย” เด็กสาวเพียงคนเดียวในกลุ่มรู้สึกหน้าแดงด้วยความเขินอาย เมื่อชายหนุ่มทั้งสามคนต่างพากันจ้องมองมาที่ด้วยสายตาชื่นชม หล่อนจึงเสดื่มโกโก้เย็นตรงหน้าแก้เก้อ ก่อนที่จะพูดต่อไปว่า         “ถ้าเรียนจบแล้ว พี่ดีใจคิดจะเปิดร้าน แล้วหนูยังอยู่ที่เมืองไทย หนูจะให้สูตรอร่อยๆให้กับพี่ให้หมดเลย สัญญา” เสียงเล็กๆของเปียโนแอบเครือไปเล็กน้อย เมื่อพูดประโยคหลังจบ แต่ไม่มีใครสนใจที่จะจับสังเกตความนัยนั้นได้         “เออ...แล้วนี่มีอะไรที่ต้องซื้อตามคำสั่ง เอ๊ย ! คำขอของสิตาอีกบ้างล่ะเนี่ย” ดีใจเอ่ยขึ้นหลังจากที่ได้นั่งพักไปได้สักพักหนึ่ง         “ยังเหลือ พวกชุดแล้วก็พวกแอสเซสซารี่ ของดีไซเนอร์ชาวฝรั่งเศส ตอนนี้มันเซล ๗๐ เปอร์เซ็นต์อยู่ แต่ร้านอยู่ใกล้ตึกที่จัดงานหรอก เราก็ไม่ต้องรีบมากหรอก สบายๆ นั่งชิลๆ กันที่นี่ไปก่อน” รักษภูมิ เอ่ยขึ้นอย่างไม่รีบร้อน         “ผมว่าต้องรีบร้อนสักหน่อยแล้วละครับ คุณรัก เพราะว่าสาวน้อยคนเดียวของเรา คงจะไม่เหมาะนัก ถ้าจะไปร่วมงานเลี้ยง ซิตดาวน์ดินเนอร์ ด้วยชุดเสื้อเชิร์ตกางเกงยีนส์แบบนี้” เมื่อภัทร พูดจบ ทุกคนก็หันไปมองเปียโนในชุดที่ว่า พร้อมกับพยักหน้าเห็นด้วย จนเด็กสาวต้องเกาหัวอย่างจนปัญญา เมื่อก้มมองสารรูปของตนเองเช่นกัน       กว่าที่รักษภูมิจะเลือกซื้อของให้สิตาและหาชุดที่เหมาะสมกับเปียโนได้ ที่ร้านของดีไซเนอร์ชาวฝรั่งเศสเสร็จก็เหลือเวลา ไม่ถึงสองชัวโมงก่อนงานแสดงจะเริ่ม ทุกคนพากันหอบหิ้วข้าวของซึ่งส่วนใหญ่เป็นของสิตา มาเก็บไว้ที่ห้องพักส่วนตัวของศิลปิน ซึ่งขณะนั้นสิตาไม่ได้อยู่ที่ห้อง หล่อนต้องออกไปบรี๊ฟสคริปต์ สำหรับตอบคำถามกับสื่อมวลชน รวมถึงซ้อมซาวด์เช็ค และรันทรูรอบสุดท้ายก่อนแสดงจริง       ภัทรและดีใจ ปล่อยให้ รักษภูมิแต่งหน้าทำผมเปียโนตามลำพังในห้องแต่งตัว ที่มีอุปกรณ์ครบครัน รักษภูมิตั้งใจแสดงฝีมือ ในการแปลงโฉมสาวน้อยตรงหน้า อย่างสุดฝีมือ ซึ่งก็ไม่ได้ยากเย็นตามที่เจ้าของใบหน้ารูปไข่ ออกตัวไว้ก่อนเลย     “แต่งหน้าให้เปียโน ชั่วโมงเดียวคงไม่พอมั้งคะพี่รัก คงต้องใช้เวลาทั้งวันมากกว่า กว่าจะดูเป็นผู้เป็นคนขึ้นมาได้”        เมื่อแต่งหน้าแต่งตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้ว รักษภูมิก็ขอตัวไปล้างไม้ล้างมือในห้องน้ำ ปล่อยให้เปียโนอยู่ตามลำพังในห้องพักศิลปิน        สิตาที่เพิ่งจะเสร็จจากการซ้อม ก็เดินเปิดประตูเข้ามาภายในห้องก็ต้องตกตะลึง เมื่อสาวสวยในชุดราตรีสั้นนั่งยิ้มให้หล่อน อยู่ที่หน้ากระจก หญิงสาวตกใจ จนคิดว่าตนเองเปิดประตูผิดห้อง จนต้องเอ่ยขอโทษเป็นภาษาอังกฤษออกมาว่า      “ขอโทษค่ะ สงสัยจะเข้าผิดห้อง”       สิตารีบปิดประตูแล้วเดินกลับออกไปอย่างงงๆ ทั้งๆที่ มีโรลม้วนผมอยู่เต็มศีรษะ และทับด้วยเน็ตตาข่ายอีกที ใบหน้าแต่งแต้มไว้เป็นโครงบ้างแล้ว จนไปเจอกับช่างแต่งหน้าและทำผมชายไทย ที่มาดูแลตนอยู่ จึงพากันเดินกลับมาที่ห้องอีกที แต่ก็พบกับรักษภูมิที่เดินมาจากห้องน้ำพอดี หญิงสาวจึงเอ่ยฟ้องออกไปว่า        “แดง โทรหาพี่ณัฐทีสิ โวยไปเลยนะ ไหนทางทีมงานบอกว่า จัดห้องไว้ให้สิตาคนเดียวไงล่ะ ไหง ปล่อยให้ยัยนักร้องจีนหรือเกาหลี ใครก็ไม่รู้มาใช้ห้องร่วมกับสิตาได้ไง เมื่อกี๊ เปิดประตูเข้าไป ตกใจหมดเลย นี่สิตายังแต่งตัวไม่เสร็จเลยนะ จะขึ้นโชว์แล้วด้วย บอกให้มาเคลียร์เรื่องนี้ด่วนเลยนะ!” หญิงสาวใส่เป็นชุดอย่างตกใจเมื่อเห็นเพื่อนชายคนสนิท       “เข้าใจอะไรผิดรึเปล่า สิตา เมื่อกี๊ เราก็ยังใช้ห้องอยู่เลย ไม่ยักกะมีใครที่ว่าสักหน่อย” รักษภูมิ อธิบายอย่างใจเย็น        สิตา ทำเสียงจึ้กจั้ก และถลึงตาใส่รักษภูมิอย่างขัดใจ ก่อนจะเดินไปเปิดประตูกว้างให้ทุกคนเห็นหญิงสาวภายในห้องนั้น ได้อย่างชัดเจน เพื่อเป็นการยืนยันว่าหล่อนไม่ได้เข้าใจผิดไปเอง แต่ก็ต้องชะงักเมื่อได้ยินเสียงเรียก จากอีกฝ่ายที่แต่งตัวสวย นั่งอยู่หน้ากระจกเป็นภาษาไทยว่า       “พี่สิตา ไปไหนมา หนูจะเรียกพี่ก็ไม่ทัน มัวแต่ตกใจที่พี่พูดภาษาอังกฤษใส่หนู” เมื่อสิตาเดินเข้าไปมองหญิงสาวในชุดราตรีสั้นตรงหน้าอย่างเต็มตา จึงจะจำได้ว่าคือเปียโนนั่นเอง ซึ่งจากการแปลงโฉมด้วยฝีมือรักษภูมิ ทำให้เปียโนที่เคยมีภาพเด็กสาวกะโปโล จนออกจะดูเป็นทอมบอยด้วยซ้ำ กลายเป็นสาวน้อยหน้าตาจิ้มลิ้ม ดูเผินๆแล้วเหมือนศิลปินนักร้องชาวจีนและชาวเกาหลี ที่จะมาร่วมออกโชว์เปิดตัวเหมือนหล่อนด้วย        “ตายแล้ว ! นี่เปียโน หรอกเหรอเนี่ย คุณพระคุณเจ้า ทำไมสวยแปลกตาไปมากอย่างนี้ล่ะ เล่นเอาพี่จำไม่ได้เลย หลงเข้าใจผิดไปยกใหญ่ คิดว่าศิลปินเกาหลีหรือจีนมาตีเนียนทำมั่วใช้ห้องกับพี่ซะอีก เอ...จะว่าไป พี่ว่าเปียโน ดูจะสวยกว่าแม่หมวยพวกนั้น ซะอีกนะเนี่ย”       เด็กสาวไม่ว่าอะไรตอบ นอกจากยิ้มแหยๆอย่างขวยเขิน เพราะหล่อนเองก็ไม่เคยถูกจับแต่งตัวสวยเต็มยศแบบนี้มานานแล้ว แต่เมื่อสิตา มาเดินวนรอบๆตัวและชะโงกมาดูหน้าของหล่อนใกล้ๆก็อดจะวิจารณ์ออกมาตรงๆตามนิสัยช่างติของหล่อนออกมาไม่ได้ว่า       “จุ๊...จุ๊...จุ๊ พี่ว่าพี่รักเขาแต่งหน้าหนูอ่อนไปนิดนะ เดี๋ยวพี่เติมให้อีกหน่อยดีกว่า ผู้หญิงย่อมเข้าใจกันได้มากกว่าจริงไหมจ๊ะ นายรัก”       รักษภูมิ ไม่ว่าอะไรตอบนอกจากยิ้มรับ เพราะเขารู้จักนิสัยสิตาดีว่า หล่อนแค่อยากมีส่วนร่วมให้เปียโนประทับใจบ้างก็เท่านั้นเอง จึงได้แต่รอดูสิตาเติมหน้าให้เปียโนไปอย่างเงียบๆ         ก่อนเวลาสแตนบายสักครึ่งชั่วโมง ภัทรเดินมาที่ห้องพร้อมกับดีใจและณัฐ ทุกคนมีป้ายสต๊าฟแขวนคอ เพราะใกล้จะเริ่มงานแล้ว การดูแลรักษาความปลอดภัยจึงเริ่มเข้มงวดมากขึ้นไปด้วย เปียโนที่กำลังช่วยสิตาแต่งตัวอยู่ในห้องกระจกด้านใน เมื่อได้ยินเสียงภัทรคุยกับรักษภูมิ จึงรีบออกมาหาด้วยความดีใจ แต่ก็ต้องหยุดชะงักอยู่ที่หน้าห้องกระจกเมื่อเห็นสายตาของทุกคนจ้องมองมาที่ตน โดยเฉพาะภัทร         ภาพของสาวน้อยในชุดแส็คสั้นแขนกุด คอสี่เหลี่ยมสีครีมปักเลื่อมไล่สลับสี พันทบรอบเอวที่คอดกิ่ว ขาเรียวยาวดูสูงสง่า เมื่อสวมด้วยรองเท้าส้นสูงเปิดปลายสีทอง ผมหน้าม้าถูกม้วนจนโค้งสวย ด้านหลังถูกยีให้พองแล้วรวบให้โป่ง ก่อนจะรวบปลายแล้วปัดมาวางพาดไว้ที่ไหล่ด้านขวา           การแต่งหน้าที่เป็นธรรมชาติ แต่เน้นส่วนเด่น ลบส่วนด้อย ดวงตาชั้นเดียวที่เล็กหยีแลดูคล้ายเด็กน้อย ถูกวาดด้วยอายไลน์เนอร์เส้นบางเฉียบ ทับอายแชโดว์สีน้ำตาลอมชมพูโทนส้มที่ระบาย จนแลดูดวงตากลมโตเข้ากันกับแก้วตาสีน้ำตาลอ่อนของเจ้าตัว จมูกเล็กแหลมถูกแรเงาจนโด่ง พวงแก้มระเรื่อด้วยสีส้มปนชมพูอ่อนสีพีช ปากเล็กบางเฉียบดูอวบอิ่มไปด้วยลิปกลอสสีส้มอ่อนมันวาว ที่เคลือบทับจนดูชุ่มฉ่ำยามยิ้มแย้ม        ภัทรจ้องมองภาพที่ปรากฏตรงหน้า ด้วยความรู้สึกที่แตกต่างจากที่เขารู้สึกกับสิตา มันไม่ใช่ความรู้สึกวูบวาบแบบหนุ่มสาว แต่เขากลับรู้สึกคุ้นเคยกับรอยยิ้ม และใบหน้าของเปียโน ราวกับเป็นภาพพิมพ์ของใครสักคน คล้ายกับเคยพบเห็นมาก่อน จากที่ไหนสักแห่ง แต่ไม่อาจบอกได้แน่ชัด          ลักยิ้มที่สองข้างแก้ม แลดูแล้ว พานให้นึกถึงรอยบุ๋มข้างแก้มของโกเคี้ยงที่ล่วงลับไปแล้ว รอยยิ้มที่เป็นประกายจากนัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนแบบนี้ ช่างคล้ายรอยยิ้มของคุณไดอาน่า ยามที่หล่อนส่งยิ้มมาให้เขายามท้อแท้เมื่อครั้งอดีตเสมอๆ         ‘ทำไมเปียโนถึงมีส่วนคล้ายคนทั้งสองมากนักนะ ?’ ภัทรอดนึกในใจไม่ได้ แต่แล้วเขาก็ต้องหลุดจากภวังค์ กลับมาสู่ภาพตรงหน้าด้วยเสียงชื่นชมของณัฐว่า        “โห...น้องเปียโน ไม่ยักกะรู้ว่าสวยซ่อนรูปอย่างนี้ กลับไปถ้าอยากจะเป็นดาราหรือนักร้องบอกพี่ณัฐได้นะ รับรองจะปั้นให้ดังไม่แพ้อั้ม พัชราภา หรือแพนเค้กแน่ๆ เชื่อฝีมือพี่ณัฐเฮอะ”         หลังจากนั้นทุกคนก็พากันออกมา นั่งประจำที่ในออดิทอเรี่ยม รอดูการแสดงของสิตา และปล่อยให้สิตาทำสมาธิเพื่อขึ้นแสดง ซึ่งสิตาก็ไม่ได้ทำให้ทุกคนผิดหวัง หญิงสาวแสดงฝีมือในการร้องเพลงและเอ็นเตอร์เทนผู้ชม รวมทั้งตอบคำถามด้วยภาษาอังกฤษอย่างคล่องแคล่ว จนได้รับความสนใจจากผู้บริหารจากค่ายเพลงในเครือที่มาจากทางอเมริกาและทางยุโรป รวมถึงสื่อมวลชนทั่วโลกที่หันมาสนใจในตัวนักร้องหญิงที่มากความสามารถจากประเทศไทย         ราวกับว่าหญิงสาวสวยสง่าที่ปรากฏกาย ให้ช่างภาพรุมถ่ายภาพอยู่บนเวทีนั้น เป็นคนละคนกับ สิตา ที่โก๊ะๆกังๆ เมื่อยามสวมชุดกุ๊กอยู่ในครัวของไทยทัศน์ เลยแม้แต่น้อย ! จากคุณ : Awork เขียนเมื่อ : 10 เม.ย. 55 02:28:44

ความคิดเห็นที่ 2 บทที่  ๓๗         แม้ว่าทุกคนจะสนุกสนาน กับงานปาร์ตี้เพื่อเลี้ยงขอบคุณ หลังจากงานแถลงข่าวเสร็จ จนถึงดึกดื่นสักเพียงไหน แต่ในตอนเช้า ก็สามารถมาพร้อมเพรียงกัน ตามเวลานัดได้อย่างสดชื่นกระปรี้กระเปร่า เพื่อเดินทางกลับกรุงเทพ ด้วยเที่ยวบินของช่วงสายในวันนั้น       เมื่อลงจากรถตู้ของทางโรงแรม เจ้าหน้าที่ก็พาทุกคนไปเช็คอินจนเสร็จเรียบร้อย ระหว่างรอเรียกขึ้นเครื่อง เปียโนก็ค่อยๆวางถุงใส่ชุด รวมถึงรองเท้าและเครื่องประดับอย่างบรรจง ไว้บนพนักพิงของเก้าอี้ ภัทรสังเกตเห็นเด็กสาวถือมัน อย่างหวงแหนราวกับของขวัญอันล้ำค่า  จนเด็กสาวเดินยิ้มอย่างประจบ เข้ามาใกล้ แล้วเอ่ยออกมา       “เชฟคะ เดี๋ยวเปียโนจะไปกดเงินให้ค่าชุด กับข้าวของที่เชฟออกให้ เมื่อวานนี้ เชฟรอเปียโนอยู่ตรงนี้ ก่อนนะคะ ไม่นานหรอกค่ะ”       ภัทรดึงข้อมือของเด็กสาวในทันที ก่อนจะบอกออกมาว่า ”ไม่ต้องหรอก เปียโนครับ ถือว่าเป็นของขวัญ ตอบแทนที่คุณมาช่วยผมไว้ ในงานเลี้ยงเมื่อวันก่อน ทั้งๆที่เป็นวันหยุด ไม่ต้องเกรงใจนะ ผมเต็มใจให้ รับไว้เถอะ”         เด็กสาวอึกอักอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะยิ้มรับออกมา พร้อมกับยกมือขอบคุณภัทร อย่างนิ่มนวลด้วยความซาบซึ้งในน้ำใจ จากนั้น ภัทรจึงถือโอกาส นำถุงที่เตรียมไว้ออกมาให้กับทุกคน ”แล้วนอกจากนี้ ก้อ...อันนี้! คุ้กบุ๊กเล่มใหม่ล่าสุด เพิ่งวางตลาด ในเมืองไทยยังไม่มีขายเลย ผมให้คุณรัก ขอบคุณที่คุณมาช่วยผมและคอยดูแลผมมาตลอด ส่วนอันนี้ของนายดีใจ รับไปซะ”        เมื่อดีใจรับถุงจากภัทรไปเปิดออกดู ก็อุทานออกมาอย่างถูกใจ เพราะนั่นคือกระเป๋าสะพายใส่กล้องรุ่นใหม่สีสวยถูกใจ ที่เจ้าตัวหมายตาไว้ตั้งแต่เมื่อวาน แต่ไม่ตัดสินใจจะซื้อ เปียโนจึงถือโอกาสพูดความรู้สึกจากใจออกมา ให้ภัทรและทุกคนได้ฟังกัน         “ไม่ใช่เป็นเพราะเชฟซื้อของให้หนูนะคะ แต่การที่เราได้คลุกคลี อยู่ด้วยกันที่นี่ แม้ว่ามันจะไม่กี่วันก็ตาม หนูอยากจะบอกเชฟว่า เชฟไม่ได้เป็นคน อย่างที่หนูเคยคิดไว้ก่อนเลยค่ะ ถ้า...แม่ของหนูได้รู้ว่าเชฟใจดีและเมตตากับหนูมากถึงขนาดนี้ แม่คง...”         เปียโนลดเสียงเบาลงไปในคอจนเงียบหายไป แต่ภัทรไม่ทันได้ใส่ใจฟัง เพราะเสียงประกาศเรียกขึ้นเครื่องบินดังขึ้นมากลบเสียก่อน ทุกคนจึงหันไปหยิบข้าวของเพื่อเตรียมขึ้นเครื่องบินเดินทางกลับเมืองไทย        ภายในรถตู้ของไทยทัศน์ที่ภัทร สั่งให้มารับทุกคน เพื่อตรงไปยังไทยทัศน์ ให้ถึงก่อนเวลาเรียนในช่วงบ่ายของวันอังคาร สิตา ยังคงบ่นกระปอดกระแปด ถึงเรื่องของ ที่ภัทรมอบให้กับทุกคนที่สนามบินชางฮี ขณะที่หล่อนไปให้สัมภาษณ์ กับหนังสือพิมพ์ของประเทศสิงคโปร์ เกี่ยวกับการร้องเพลงของหล่อนในงานเลี้ยงที่ซันเทค อีกทั้งที่ทุกคนรวมหัวกันแก้เผ็ดหล่อน ด้วยการไปนั่งร้านอาหารอิตาเลี่ยนและร้านกาแฟ แต่ทุกคนก็ทำเป็นเฉย ปล่อยให้หญิงสาวตีอกชกหัวตนเองไปจนเงียบเสียง ไปในตอนสุดท้ายนั่นเอง         หลังจากรับประทานอาหารกลางวันในแคนทีนเสร็จ รักษภูมิ ดีใจ เปียโน และสิตา ที่กลับมาร่าเริงตามปกติ พากันไปเปลี่ยนเครื่องแต่งกายเป็นชุดกุ๊ก สำหรับเข้าเรียนในคลาส โดยมี หนูนาและพายุ มาฟังเรื่องเล่าที่เกิดขึ้นระหว่างสามวันที่ผ่านมา รวมถึงรับของฝากที่สิตาและทุกคนตั้งใจเลือกซื้อมาฝาก        เมื่อถึงเวลาเข้าห้องเรียน ภัทรก็เดินเข้ามาในห้อง  พร้อมกับบังอรหัวหน้าครัวหวาน ชายหนุ่มในชุดกุ๊กสีขาวบอกถึงการเรียนการสอนที่จะเกิดขึ้นต่อไปจากนี้        “เนื่องจากเรามีเวลาเหลือเพียงอีกเดือนครึ่ง ก็จะจบการเรียนการสอนในคอร์สแรกของเราแล้ว หนึ่งเดือนต่อจากนี้เราจะเรียนเกี่ยวกับของหวาน จากนั้นอีกสองสัปดาห์ก็จะเป็นการสอบทั้งทฤษฏีและปฏิบัติ ในช่วงปลายภาคนั่นเอง ต่อจากนี้ผมขอมอบหมายงานให้บังอรมาเป็นผู้สอน ส่วนตัวผมจะหมั่นเข้ามาดูแล ขอให้อย่าวางใจไป”       จากนั้นภัทรก็ปล่อยให้บังอร  เชฟสาวใหญ่ร่างท้วม ดำเนินการสอนในการเรียนปฏิบัติของหวานคาบแรกอย่างอารมณ์ดี พลางอธิบายไปด้วย        “วันนี้เราจะเรียนเกี่ยวกับเครื่องไข่ ซึ่งเป็นหนึ่งในตำรับอันเลื่องชื่อรายการหนึ่งของไทยทัศน์ จะมีทั้งหมด ๔ อย่าง ได้แก่ ฝอยทอง ทองหยิบ เม็ดขนุน และทองหยอด โดยเรียงลำดับการทำตามนี้ ทุกคนเปิดคู่มือของหวาน ตรวจสอบของที่จัดไว้ให้ ว่าครบตามจำนวนที่ต้องใช้หรือเปล่าด้วยนะคะ”        กว่าที่ทุกคนจะได้ลองปฏิบัติเครื่องไข่ทั้ง ๔ รายการเสร็จสิ้น ก็ใช้เวลาจนค่ำ เมื่อแล้วเสร็จก่อนที่จะจบคาบเรียน เพื่อแยกย้ายกันกลับบ้าน ภัทร ก็เดินมาแจ้งการสอบปฏิบัติที่กำลังจะเกิดขึ้นในสัปดาห์หน้า ให้นักเรียนได้รับทราบ       “สัปดาห์หน้าเราจะสอบจัดดอกไม้และแกะสลักกันในวันเสาร์ ซึ่งคราวนี้เราจะมีกรรมการจากหลายสาขามาช่วยกันตัดสิน ผมขอให้ทุกคนแบ่งกลุ่ม ฝึกซ้อม วางแผนกันให้ดี เพราะเราจะมีการนำภาพผลงานของผู้ชนะ ไปตีพิมพ์เป็นโปสการ์ดปีใหม่ของโรมแรมในเครือฯรวมถึงไทยทัศน์ด้วยนะครับ ขอให้ทุกคนทำให้เต็มที่”       สองวันต่อมา สิตา รักษภูมิและดีใจ พากันไปเยี่ยมทับทิมที่บ้าน เพื่อนำผลไม้ที่ได้จากสวน รวมถึงของฝากจากสิงคโปร์ไปให้ ซึ่งทับทิมก็ออกมาต้อนรับทุกคนอย่างเป็นกันเอง และนำของว่างออกมาเลี้ยงทั้งสามเหมือนอย่างที่เคย        “ป้าทับทิมรู้ไหมฮะว่า ตอนนี้ สิตาเขาดังใหญ่แล้วนะ ดังทั้งในบ้านเรา ทั้งที่ต่างประเทศ ขนาดเทปยังไม่ได้ออกนะเนี่ย เห็นว่าเพลงประกอบละครที่ร้องไว้ กำลังขึ้นชาร์ตเป็นอันดับหนึ่งด้วยนะฮะ” ดีใจ เล่าอย่างเป็นกันเอง เขามักจะแวะมาสร้างความเพลิดเพลิน ให้กับหญิงชราด้วยการพูดคุยอย่างนี้เป็นประจำ        “ละครหลังข่าว ที่กำลังดังอยู่ตอนนี้ใช่ไหม มิน่าล่ะ ป้าได้ยินแล้วสงสัยว่านักร้องคนนี้เสียงหวานคุ้นหูจัง แต่ไม่ยักรู้มาก่อนว่าเป็นเสียงของหนูสิตา” ทับทิมออกความเห็นอย่างช้าๆ “เห็นแม่ต้นเขาติดละครเรื่องนี้มากเชียว นี่ถ้ารู้ว่าเพลงเป็นเสียงของหนูคงตื่นเต้นน่าดู”        “ป้าทับทิม ทราบไหมฮะว่าจริงๆแล้ว ตอนแรกเขามาติดต่อให้สิตาไปเล่นเป็นนางเอกเรื่องนี้ ด้วยนะฮะ แต่แม่นี่เล่นตัว ทางผู้จัดลงทุนมาอ้อนวอนถึงที่บ้าน แต่ก็ปฏิเสธเสียงลูกเดียว ไม่งั้น ดังเป็นพลุแตกไปแล้ว” รักษภูมิ เล่าเสริมออกมา เมื่อเห็นทับทิมสนใจที่จะฟัง         “โห...ไม่ไหวหรอกค่ะ ป้าทับทิม เล่นถ่ายไป ออกอากาศไป สิตาก็มือใหม่เสียด้วย จริงๆแล้วบทก็ดีนะคะเรื่อง เล่นเป็นผู้หญิงยุคโบราณ เรียบร้อย เป็นแม่ศรีเรือน แต่ก็กลัวว่าเล่นๆไป จะอกแตกตายซะก่อน ป้าก็รู้นี่คะว่าสิตากระโดกกระเดกสักแค่ไหน เห็นจะไม่ไหวละมั้งคะ” สิตา ชี้แจงเหตุผล พลางจิ้มปั้นขลิบเข้าปากสองชิ้น ก่อนจะเสริมต่อไปอีกว่า “ที่สำคัญตอนนี้ต้องเรียนที่ไทยทัศน์ให้จบเสียก่อน อาทิตย์ก็จะเริ่มมีสอบแล้ว ยังไม่ได้ซ้อมเลย”         เมื่อนั่งสนทนาเรื่องสัพเพเหระกันไปได้สักพัก ซึ่งทับทิมก็เป็นผู้ฟังเสียส่วนใหญ่ จู่ๆนางก็รู้สึกหน้ามืดขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ หัวใจเต้นไม่จังหวะ เวียนศรีษะ จนต้องยึดขอบโต๊ะไว้แน่น เพื่อไม่ให้ล้มลงไปฟุบที่โต๊ะ บังเอิญที่สิตาสังเกตเห็นเข้า จึงร้องทักเสียงดัง           “ป้าทับทิม เป็นอะไรหรือเปล่าคะ ดูหน้าซี้ดซีด ให้ดีใจประคองไปนอนพักบนบ้านเถอะคะ เดี๋ยวสิตาจะไปหายาลมมาให้ดื่มนะคะ”         เมื่อดีใจกับรักษภูมิ ประคองทับทิมขึ้นไปดมยาที่ เก้าหวายสีขาวตัวยาวบนบ้านแล้ว สิตาที่ไปหายาลมละลายน้ำมาให้ทับทิมดื่ม แต่ก็ไม่ได้ช่วยให้นางรู้สึกดีขึ้นมาแม้แต่น้อย  ทับทิมเริ่มเป็นไข้ ตัวสั่นไปด้วยความหนาว แม้ว่าอากาศภายนอกจะร้อนสักเพียงไหน นางฝืนใจยิ้มแสร้งบอกกับทุกคนให้สบายใจ        “ป้าไม่เป็นอะไรมากแล้วละจ้ะ นอนพักสักหน่อยคงจะค่อยยังชั่ว พวกหนูกลับบ้านกันไปก่อนเถอะ มาอยู่ที่นานแล้ว ถ้าว่างก็แวะมาหาป้าอีกก็แล้วกัน”           เมื่อสิตา รักษภูมิ และดีใจ ลากลับไป ทับทิม ยิ่งรู้สึกปวดหัวจนแทบจะระเบิด เส้นที่ข้างขมับทั้งสองข้างเต้นตุ้บๆอย่างทรมาน จนไม่อาจควบคุมได้ นางตัวสั่นเทาไปด้วยความหนาวเหน็บภายใน ที่กินลึกไปจนถึงแก่นของกระดูก ร่างกายปวดร้าวไปทั่วทั้งสรรพางค์ บางครั้งก็มีความรู้สึกเหมือนตัวจะลอยสูงขึ้นไปบนอากาศ ก่อนจะตกร่วงลงมาอย่างรวดเร็ว และหนักอึ้งจนไม่สามารถกระดิกกระเดี้ยตัวได้เลย ก่อนที่ทุกอย่างรอบตัวจะกลายเป็นสีดำไปในทันที           “พี่ต้นคะ ป้าทับทิม เป็นอย่างนี้มานานเท่าไหร่แล้วคะ?” สิตา ซักถามหญิงสาววัยกลางคนร่างอ้วน ที่เป็นคนสนิทของทับทิมมานาน ด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด         “เกือบๆปีแล้วละค่ะ น้องสิตา แต่คุณป้าสั่งไว้ไม่ให้พี่บอกใคร โดยเฉพาะคุณภัทร หลังนี้ อาการก็ชักจะหนักขึ้นทุกวันๆ จนพี่อดเป็นห่วงไม่ได้แล้วเหมือนกัน” ต้น คนสนิทพูดพลางเช็ดน้ำตาที่ไหลซึมออกมาอย่างกังวลใจไม่ได้         “ถ้าพี่ภัทร เกิดมารู้ที่หลัง มันจะเกิดอะไรขึ้นละครับ พี่ต้นก็รู้ว่าพี่ภัทรเขาเป็นคนยังไงอยู่” ดีใจ ออกความคิดเห็นถึงหลานชายเพียงคนเดียวของทับทิม ที่ยังไม่ระแคะระคายถึงอาการป่วยของทับทิมเลย แม้แต่น้อย         “แล้วป้าทับทิม ตั้งใจจะปิดบังทุกคนไปอีกนานแค่ไหนกันละครับ โชคดีที่พวกเราสังหรณ์ใจเลยย้อนกลับมาทันการณ์พอดี ไม่อย่างนั้นทุกอย่างอาจจะแย่ไปกว่านี้ก็ได้นะครับ พี่ต้น” รักษภูมิ ที่นั่งเงียบมานาน อดไม่ได้ที่จะแสดงความไม่เห็นด้วย ในการตัดสินใจของหญิงชราไม่ได้เช่นกัน         ไม่นานนัก ชายหนุ่มในชุดเสื้อเชิร์ตสีขาวผูกเน็คไทสีเข้มกับกางเกงแสล็คก็เดินออกมาจากห้องนั่งเล่นที่มีทับทิมนอนพักอยู่ สีหน้าของเขาดูหนักใจ เมื่อเห็นสายตาของทุกคนที่มองมาอย่างมีคำถาม       “ป้าทับทิม เป็นยังไงบ้าง หมอลิพ ?” สิตา รีบถามออกมาทันที         “คนไข้ ยังหลับไปด้วยความเพลีย แต่ไข้ไม่มีแล้วนะ เมื่อสักครู่มีการตัวสั่นอยู่เป็นระยะๆ แต่พอเราให้น้ำเกลือ ก็ดูเหมือนจะหยุดลงแล้วนะ ที่เหลือก็ให้คนไข้นอนพักไปจนกว่าน้ำเกลือจะหมด ถ้ามีอาการแทรกซ้อนอะไร โทรตามเราได้ตลอดเวลานะ” ชายหนุ่มปลดเน็คไทที่คอลงมา พลางพับชายแขนเสื้อขึ้น อย่างหลวมๆ เมื่อเห็นว่าหมดหน้าที่แล้ว          “ขอบใจนายมากนะ หมอลิพ ที่เราต้องรบกวนนายมาอย่างกะทันหันแบบนี้ แต่เราตกใจมาก นึกถึงแต่นายเพียงคนเดียวเท่านั้น” รักษภูมิ เอ่ยปากขอบใจ นายแพทย์มาลิพหมอหนุ่มเพื่อนสนิทของทั้งเขาและสิตา สำหรับน้ำใจที่แวะมารักษาอาการป่วยของทับทิม อย่างกะทันหัน          นายแพทย์หนุ่มนั่งรอเพื่อดูอาการของทับทิม กับรักษภูมิ สิตาและดีใจพร้อมทั้งรับประทานอาหารค่ำด้วยกัน เขาเลยถือโอกาสพูดคุยกันไปเรื่อยๆ จนเกือบห้าทุ่ม เขาตรวจดูอาการทับทิมที่หลับไปเพราะฤทธิ์ยาอีกครั้ง เมื่อพบว่านางดีขึ้นแล้ว จึงขอตัวกลับ แต่ก็อดกำชับให้ทุกคนที่เดินไปส่งตนขึ้นรถไม่ได้ว่า            “เราว่าไม่ควรปล่อยให้คุณป้า เป็นอย่างนี้ไปอีกนะ โรคบางโรค ถ้ารู้ก่อนอาจจะรักษาได้ทันท่วงที ไม่ควรปล่อยให้มันสายเกินไป เราแนะนำด้วยความหวังดี พาท่านไปหาเราที่โรงพยาบาลก็ได้นะ ถ้าสะดวก”         จากนั้น เมื่อใกล้เวลาที่ภัทรจะกลับมาจากไทยทัศน์แล้ว ดีใจ รักษภูมิ และสิตา จึงกลับบ้านไปก่อน โดยจะยังเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับตามที่ทับทิมสั่งไว้ แต่ก็ไม่ลืมกำชับต้นให้คอยดูแลอาการของทับทิมอย่างใกล้ชิด หากเกิดเรื่องด่วนให้โทรตามสิตาได้ทันทีทุกเวลา        ในตอนสายของวันรุ่งขึ้น สิตาแวะมาหาทับทิมที่บ้านอีกครั้ง ซึ่งต้นได้โทรรายงานอาการของหญิงชราว่าเป็นปกติดี รวมทั้งภัทรที่ออกไปทำงานที่ไทยทัศน์เรียบร้อยแล้ว หล่อนจึงสะดวกที่จะโน้มน้าวใจของทับทิม ให้เข้ารับการรักษาอาการป่วยให้ทันการณ์         “ป้ายินดีที่ไปรักษาตัวตามที่หนูสิตา แนะนำ แต่ขอให้เรื่องนี้เป็นความลับเฉพาะพวกเรา อย่าให้มีคนอื่นรู้เรื่องนี้อีก ป้าหมายถึง คุณภัทร น่ะ ถือว่า เป็นคำขอร้องของคนแก่จะได้ไหม ?” ทับทิม เอ่ยปากขอร้องหญิงสาวตรงหน้าอย่างเคร่งเครียด         “ถ้าป้าทับทิมตกลง สิตาก็จะถือว่าเรื่องนี้เป็นคำสัญญาระหว่างเรา และรับรองว่าสิตาจะรักษามันไว้ จนกว่าป้าทับทิมจะอนุญาตให้บอกเชฟ” สิตา ยิ้มกว้างอย่างโล่งใจราวกับยกภูเขาลูกใหญ่ออกจากอกได้ เมื่อเห็นรอยยิ้มอย่างขอบใจของทับทิมที่ส่งมาให้         ชายหนุ่มร่างสูงกำยำในชุดกุ๊กสีขาวเต็มยศเดินตรงลิ่ว มาจากประตูกระจกทึบที่กั้นไว้เพื่อความเป็นส่วนตัว เขามาหยุดรอที่หน้าประตูกระจกใสอีกชั้น เพื่อรอให้เลขาหญิงหน้าห้องโทรศัพท์เข้าไปรายงานบุคคลที่อยู่ในห้องนั้นเสียก่อน และยังไม่ทันที่หล่อนจะสนทนาจบลง ภัทรก็เปิดประตูเข้าห้องไปอย่างร้อนใจทันที         “มาถึงที่นี่เลยเหรอ เชฟภัทร คงได้เมมโม่ที่ผมส่งให้เมื่อเช้านี้แล้วสินะ” ชายชราชาวอังกฤษทักทายภัทรอย่างเป็นกันเอง ด้วยภาษาอังกฤษ         “ก็เรื่องนี้ละครับ ที่ผมต้องร้อนใจมาพบท่านด้วยตัวเองในทันที” ภัทรรีบชี้แจงความตั้งใจอย่างรวบรัดต่อไปว่า “ผมได้ส่งเมมโม่มายังสำนักงานใหญ่ตั้งแต่เดือนที่แล้วว่า หากจบฟู้ดโปรโมชั่นที่สิงคโปร์แล้ว ผมขอประจำอยู่ที่ไทยทัศน์ไปจนกว่า จะสอบนักเรียนของไทยทัศน์รุ่นแรกเสร็จเรียบร้อย ไม่ทราบว่าท่านทราบเรื่องนี้หรือยังครับ ?”         ชายชรามองมาที่ชายหนุ่มอย่างเอ็นดู เขายิ้มน้อยๆ ก่อนจะให้เหตุผลอย่างใจเย็นแก่ชายหนุ่มตรงหน้า “ผมทราบดีว่า คุณต้องการจะทุ่มเทเวลาที่มีทั้งให้กับการสอบปิดภาคเรียนผ่านพ้นไปได้ด้วยดี แต่คุณก็ต้องเข้าใจทางเราเหมือนกัน ผมพยายามเจรจากับทางสายการบินแล้วว่าคุณไม่สะดวกที่จะไปร่วมงานกับเราครั้งนี้แล้ว แต่ทางผู้บริหารของสายการบินระบุมาเองมาว่าต้องการคุณเท่านั้น เชฟภัทร”          ภัทร ก้มหน้ารับฟังเหตุผลของผู้บริหารอย่างจนใจ เขาไม่อาจจะเอ่ยปฏิเสธออกอย่างที่ใจต้องการได้เลย ยิ่งได้ฟังเหตุผลที่สำคัญมากไปกว่านั้นอีกว่า “ถ้าการเปิดเส้นทางบินใหม่ครั้งนี้ผ่านพ้นไปด้วยดีเหมือนกับทุกครั้ง โรงแรมในเครือของเราที่นั่น ก็จะพลอยได้รับผลดีไปด้วย เพราะทางเราทำสัญญากับทางสายการบินไปเรียบร้อยแล้ว ผมขอเวลาคุณไม่ถึงหนึ่งสัปดาห์เท่านั้น”       “แล้วการเรียนการสอนทางนี้ละครับ ท่าน” ภัทร พยายามบ่ายเบี่ยง       ชายชรามองหน้าชายหนุ่มตรงหน้าอย่างรู้ทัน ก่อนจะหัวเราะเสียงต่ำในคอ แล้วเอ่ยดักออกมา “ผมสืบมาแล้วว่า การเรียนการสอนทุกอย่างคุณเตรียมการไว้หมดแล้ว ไปจนถึงการสอบปิดภาคไม่ใช่หรือ”        ภัทร คิดตามอย่างรอบคอบ หากการไปร่วมงานกับทางสายการบินชื่อดังที่กำลังจะปิดเส้นทางบินสายใหม่ไปยังประเทศแอฟริกาใต้ ซึ่งใช้เวลาเพียงไม่นานเหมือนทุกครั้งที่ต้องไปเป็นสองถึงสามสัปดาห์        “ถ้าได้ ตำแหน่งผู้ช่วยเชฟ ของร้านอาหารในเครือของโรงแรมของเราที่ประเทศออสเตรเลียและประเทศจีน อีกสักหน่อย ผมก็ยินดีครับท่าน”          ชายชราระเบิดหัวเราะอย่างสมใจ จนภัทรอดหัวเราะตามไปด้วยไม่ได้ ชายชรายิ้มพยักหน้าอย่างพึงพอใจ เขานึกชื่นชมในตัวชายหนุ่มตรงหน้าอย่างเปิดเผย ตั้งแต่ได้พบกันเมื่อเกือบสิบปีก่อน ภัทรแสดงให้เห็นถึงพลังของศิลปินผู้สร้างสรรค์งานศิลปะทางด้านอาหารอย่างชัดเจน ความมุ่งมั่นในการทำงานที่สามารถบริหารงานไทยทัศน์ให้ได้รับการยอมรับจนติดอันดับต้นๆของสังคมไทย จนมาถึงความตั้งใจที่จะเปิดการเรียนการอาหารไทยให้ได้รับการเผยแพร่ไปทั่วโลก ซึ่งกำลังจะสำเร็จอยู่ในอนาคตข้างหน้านี้แล้ว          แต่ชายหนุ่มก็ยังยินดีที่จะมอบโอกาสให้นักเรียนที่เขาสอนมาด้วยตนเอง ให้ก้าวเข้ามาในเส้นทางเดียวกับเขา โดยไม่สนใจว่า บางทีคนเหล่านั้นอาจจะกลายเป็นคู่แข่งในอนาคตของเขาก็เป็นได้ จนชายชราต้องถามออกไปให้แน่ใจ         “คุณไม่กลัวว่า สักวันนักเรียน ของคุณจะกลายมาเป็นคู่แข่งของคุณ ในสายอาชีพนี้บ้างเลยหรือ?”        ภัทร ยิ้มน้อยๆก่อนจะตอบอย่างออกมาอย่างมั่นใจ “ผมไม่เคยคิดอย่างนั้นเลยครับท่าน เพราะผมเองก็ได้เคยรับโอกาสนี้ จากอาจารย์ของผมเช่นกัน ที่สำคัญท่านก็เห็นว่าผมไม่เคยคิดหยุดนิ่งอยู่กับที่ งานศิลปะไม่มีวันที่จะเรียนรู้ได้หมด ยิ่งเรียน ความรู้ความชำนาญก็ยิ่งเพิ่มพูนมากขึ้นไปด้วย จริงไหมครับท่าน” จากคุณ : Awork เขียนเมื่อ : 10 เม.ย. 55 02:33:41

ความคิดเห็นที่ 3 บทที่ ๑-๒ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11558804/W11558804.html บทที่ ๓-๔ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11576157/W11576157.html บทที่ ๕-๖-๗ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11611906/W11611906.html บทที่ ๘-๙-๑๐ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11644913/W11644913.html บทที่ ๑๑-๑๒-๑๓ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11679578/W11679578.html บทที่ ๑๔-๑๕-๑๖ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11709162/W11709162.html บทที่ ๑๗-๑๘-๑๙ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11743840/W11743840.html บทที่ ๒๐-๒๑-๒๒ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11794284/W11794284.html บทที่ ๒๓-๒๔-๒๕ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11825104/W11825104.html บทที่ ๒๖-๒๗-๒๘ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11850646/W11850646.html บทที่ ๒๙-๓๐-๓๑ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11911524/W11911524.html บทที่ ๓๒-๓๓-๓๔ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11925231/W11925231.html ขอบคุณ คุณ ใยไหมกะใบม่อน คุณ กุหลาบมอญ คุณ NUAOFFYHUB คุณ FuLLBlOsSOm คุณ ห้าสิบป่าย สำหรับ Give ที่ตั้งใจมอบให้อย่างต่อเนื่องครับ อยากทราบความรู้สึกของ คุณ กุหลาบมอญ และคุณ FuLLBlOsSOm บ้างจังครับ ว่ารู้สึกยังไงกับเรื่องนี้บ้าง ถ้าไม่รบกวนจนเกินไป ส่งเสียงมาให้คนเขียนมีกำลังใจก็ดีนะครับ ถ้าไม่สะดวกก็ไม่เป็นไร แค่ Give ที่มอบให้ก็ทำให้มีกำลังใจมากขึ้นแล้วครับ ^_^ ขอบคุณที่ คุณ ใยไหมกะใบม่อน ชอบครับ เรื่องจะเข้มข้นขึ้นไปเรื่อยๆนะครับ มีทั้งหวานและ...?  อิ อิ ไม่บอกครับ ช่วยกันติดตามต่อไปนะครับ คุณ ห้าสิบป่าย คงทราบแล้วว่าใครคือไอ้โม่ง แต่เรื่องมันไม่ได้มีเท่านี้แค่นั้นน่ะสิครับ ช่วยลุ้นไปอีกนะครับ เข้มข้นมากขึ้นจริงๆ ผมพยายามจะทำให้มันน่าติดตามมากขึ้นไปจนถึงตอนจบ      (นอกเรื่อง)เรื่องกะทิ แสดงว่าคุณแม่ของคุณ ห้าสิบป่าย ต้องมีสูตรเด็ดของครอบครัว สำหรับผมกับข้าวฝีมือคุณแม่อร่อยที่สุดในโลกจริงไหมครับ ^_^ แล้วคุณห้าสิบป่าย ได้รับการถ่ายทอดจากท่านมาบ้างไหมครับ แต่ถ้าสังเกตเห็นว่าท่านผัดเครื่องแกงด้วยกะทิ แสดงว่าต้องเคยเป็นผู้ช่วยท่านมาก่อนแน่ๆเลย  เพราะสมัยนี้รายการทีวีมักจะใช้น้ำมันมาผัดเครื่องแกงให้มีน้ำมันลอยหน้า ซึ่งรสชาติที่ได้คนละเรื่องกันเลยทีเดียว แล้วคนส่วนใหญ่ก็ติดวิธีการนั้นไปกันซะหมด ผมไม่ได้ตำหนิว่าแบบนั้นใช้ไม่ได้ แต่ความหวานกลมกล่อมจากกะทิที่เราผัดได้ที่จะแตกต่างกันมากครับ อันแรกจะกระด้างเลี่ยนน้ำมันที่ลอยหน้า แต่แบบหลังจะหวานหอมละมุนกลมกล่อม จนซดได้เลย         หวังว่าผมจะได้มีโอกาสแลกเปลี่ยนความรู้ทางอาหารกับคุณ ห้าสิบป่าย บ้างนะครับ ตอนนี้กำลังมีโครงการจะทำคอลัมน์เรื่องเกี่ยวกับอาหาร แต่คงอีกซักพัก เอาไว้ได้ลงที่ไหนจะแจ้งให้ทราบนะครับ ในบทที่ ๓๖ มีการใช้ฉากของร้านกาแฟ เป็นการปูเรื่องไปยังภาคต่อของนิยายเรื่องนี้ อีกเรื่องนะครับ เป็นเรื่องเกี่ยวกับคนที่เกิดในร้านกาแฟ โดยจะมีตัวละครบางตัวจากเรื่องนี้มารับบทนำครับผม หวังว่าคงจะช่วยกันติดตามต่อไปนะครับ ขอบคุณเพื่อนนักอ่านทุกท่านที่ติดตามแต่ไม่ได้แสดงตัวครับ ^_^ จากคุณ : Awork เขียนเมื่อ : 10 เม.ย. 55 02:59:19

ความคิดเห็นที่ 4 มาค่อนเรื่องแล้วหรือยังคะ เริ่มเปิดตัวอ้ายโม่งแล้ว ไม่เคยอ่านเรื่องแนวนี้มาก่อน มัวแต่เดาอ้ายโม่ง เล็งดีใจก่อนใครเลย ไม่ใช่ซะอีก คิดว่ามาทางสายพงศ์ ก็คนละทางเลย อยากอ่านถึงตอนที่ ไดอาน่าและแอนนี่รู้ว่าภัทรเป็นคนที่อยู่ช่วยโกเคี้ยงคนสุดท้าย จะว่าอย่างไร แต่เรื่องอาหารนี่ขอบายค่ะ ไม่มีฝีมือทำได้แบบกินกันตายแค่นั้นเอง ให้ความเห็นไม่ถูก พูดถึงแกงกะทิ ตั้งแต่รุ่นย่ายาย รุ่นแม่ จนถึงคนขายแกงที่ซื้อทานอยู่เดี๋ยวนี้ ก็ผัดพริกแกงกับหัวกะทิจนแตกมัน ใส่เนื้อสัตว์ผัดจนสุกแล้วจึงเติมหางกะทิใ่ส่ผัก ปรุงรส ไม่รู้เลยว่าปัจจุบันเขาผัดพริกแกงกับน้ำมันก่อน จากคุณ : กุหลาบมอญ เขียนเมื่อ : 10 เม.ย. 55 21:29:21

ความคิดเห็นที่ 5 มาตามอ่าน สามตอนรวดดด แบบว่ารอนานมากๆเลย แถมมีเรื่องวุ่นๆนิดหน่อย กลับมาอ่านอีกที ปาไปสามตอนซะแล้วว แถม เฉลยมาสักทีว่าใครคือ ไอ้โม่ง แอบมีฉากหวานๆ ของสิตากับคุณภัทร ^^ ตอนหน้าจะมีมั๊ยน้อออ รอติดตามอยู่นะค้าาา จากคุณ : เด็กสรรพสน เขียนเมื่อ : 11 เม.ย. 55 12:45:26

ความคิดเห็นที่ 6 แหะ แหะ เห็นแต่แม่ทำเท่านั้นแหละ ไม่มีโอกาสแสดงฝีมือ เพราะต้องไปอยู่โรงเรียนประจำตั้งแต่เด็กจนโต ที่ทำเอง ก็ทำเอาตามใจอยาก ไม่มีสูตรอะไรหรอกครับ กับชอบดู ชอบอ่านในห้องก้นครัว แล้วตามไปกินเท่านั้นเอง อ่านแล้วเพลินดี มีแทรกเกร็ดความรู้ไว้เนียนเนียน ไม่ยัดเยียดอ่ะครับ อีกไม่นาน ไดอาน่าคงรู้ความจริงแล้วนะครับ จากคุณ : ห้าสิบป่าย เขียนเมื่อ : วันมหาสงกรานต์ 55 14:17:42