|
๏ เม็ดฝนใหม่ในฤดูเริ่มส่งสาย
ยามโปรยปรายเย็นเยือกช่างเหน็บหนาว
ชำแรกผ่านความรู้สึกเป็นเรื่องราว
ความปวดร้าวทรมาน ณ วันนี้
หลังฝนซาฟ้าส่องแสงสว่าง
งามกระจ่างสร้างรุ้งเป็นสักขี
แต่ความฝันของข้าประดามี
ช่างริบหรี่สิ้นหมดแรงศรัทธา
พบไม้งามเมื่อขวานบิ่นดั่งสิ้นศักดิ์
นิยายรักสิ้นแรงจะไขว่คว้า
ความแตกต่างมากมายจนปัญญา
เสนอหน้ามีแต่ต้องอับอาย
แต่เมื่อสบสายตาใจว้าวุ่น
ชุลมุนห้ามจิตคิดว่าสาย
ห้ามสิ่งใดไม่ยากจนวุ่นวาย
แต่ห้ามใจมักง่ายมิได้เลย
ฝนตกต้องตามฤดูกาลเสมอ
แต่ใจคนพลั้งเผลออย่างเปิดเผย
ทุกเพลาไร้ขอบเขตเหมือนเช่นเคย
ความปรารถนางอกเงยอยู่ทุกวัน
พบไม้งามเมื่อขวานบิ่นข้าสิ้นสุข
เป็นความทุกข์ในใจอย่างมหันต์
อธิษฐานชาติหน้าถ้าพบกัน
ไม้และขวานสัมพันธ์นิรันดร
ถอนหายใจครั้งสุดท้ายมองสายฝน
ไม่มองคนกลัวแววตามาหลอกหลอน
โลกช่างไม่เห็นใจข้าอนาทร
พบไม้ตอนขวานบิ่นรักสิ้นเอย..๚ะ๛
| จากคุณ |
:
คนจำแลง 
|
| เขียนเมื่อ |
:
10 เม.ย. 55 21:53:21
|
|
|
| 
พบไม้งามเมื่อขวานบิ่น
