มองท้องฟ้า กอดผืนทราย ใจอยู่ที่เธอ (1) ปราชัยรัก SP

เกิดอาการคิดถึงฮาวาย เลยอยากแต่งตอนพิเศษของเรื่องนี้ขึ้นมา แต่งเป็นเรื่องสั้น ไม่กี่ตอนจบ


อยากกลับไปอีกจังเลย อยู่ตั้งสองเดือน แต่ความรู้สึกเหมือนอยู่นานเป็นปี T^T

คิดถึงหาดทราย สายลม แต่ไม่มีสองเรา ฮ่าๆๆๆ

เพ้อๆ






มองท้องฟ้า กอดผืนทราย ใจอยู่ที่เธอ












มันคงจะเป็นเพราะรัก ที่ทำให้ไม่เคยไปไหน...



คงจะเป็นเพราะหัวใจเรียกร้องที่จะรักแต่เธอคนนั้น...เพียงแค่คนเดียว








เธอคงเป็นคนพิเศษ ที่ฟ้าส่งมาให้ผม หรือจะเป็นพรหมลิขิต ที่เราสองคนเคยผูกพันกันมาตั้งแต่ชาติปางก่อน และทำให้ในใจชาตินี้ เราได้มาพบเจอกันอีกครั้ง


แต่ไม่ว่าจะเพราะเหตุผลใดก็ตาม ผมก็ไม่อาจจะละสายตาไปจากเธอได้เลยในตอนนี้ ใบหน้า รอยยิ้ม ท่าทางทุกอย่างของเธอ ทำให้ผมอยากจะหยุดเวลานี้เอาไว้ ไม่อยากจะให้มันผ่านไป แม้สักวินาทีเดียว


“มองอะไรอยู่ไอ้พัต รีบๆเดินมาดิวะ” ไอ้ตี้ตะโกนเรียกผมจากอีกฝั่งของถนนเลียบชายหาดของฮาวาย


ผมสะดุ้งรู้สึกตัว นี่ผมยืนอยู่ตรงนี้กี่นาทีแล้วผมก็ไม่รู้ หลายคนเดินผ่านผมไปแล้วหันหน้ากลับมามองเป็นเชิงว่าผมเป็นอะไรมากไหมเนี่ย ผมเกาแก้มเบาๆแก้เขิน พลางคิดว่าตัวเองคงจะดูเหมือนคนประหลาดหรือไม่ก็โรคจิตแน่ๆ ก็เล่นมายืนนิ่งกลางถนน ตำรวจไม่เข้ามาถามผมว่าเป็นบ้าอะไรหรือเปล่าก็บุญแค่ไหนแล้ว


“เออ รอตรงนั้นแหละ เดี๋ยวข้ามไปเว้ย” ผมหันหลังกลับไปตะโกนตอบไอ้ตี้ หรือว่าชื่อจริงๆของมันก็คือปติกรณ์ ชื่อเล่นชื่อว่าตี้ แต่ส่วนตัวผมแล้วจะเรียกมันว่า ‘ไอ้ตี้’ ซะมากกว่า พวกเราสองคนอายุเท่ากัน ไม่ใช่เพื่อนกัน แต่เป็นลูกพี่ลูกน้อง โดยแม่ของผมกับแม่ของไอ้ตี้เป็นพี่สาวน้องสาวคลานตามกันมาตั้งแต่เกิด พอโตขึ้นก็แต่งงานอายุไล่ๆเลี่ยกัน แล้วก็ดันมีพวกเราสองคนในปีเดียวกัน



จะเรียกว่าเราสองคนเป็นฝาแฝดก็คงได้ แต่แฝดคนละใบ เพราะเราสองคนคนละใบจริงๆ



ผมหันกลับมองเข้าไปในร้านกาแฟอีกครั้งหนึ่ง เธอคนยังคงนั่งอ่านนิยายรักโนแมนติกซึ่งผมเคยอ่านเมื่อสมัยก่อนอยู่ท่าเดิม โดยไม่ได้เงยหน้าขึ้นมาสนใจผมแม้แต่นิด ผมถอนหายใจด้วยความโล่งอกที่ผมไม่ได้ทำอะไรเปิ่นๆอายๆให้เธอมอง แต่อีกใจก็แอบเสียใจเล็กน้อยอย่างบอกไม่ถูก



นี่ผมกำลังเป็นบ้าอะไรอยู่เนี่ย ผมเป็นคนเพ้อเจ้อตั้งแต่เมื่อไหร่กัน



ผมเดินไปยังสี่แยกซึ่งอยู่ห่างแค่ไม่กี่ก้าวจากจุดตรงที่ผมยืนอยู่ สัญญาณไฟสีเขียวปรากฏทันทีเมื่อกดปุ่ม ก่อนจะเดินข้ามไปหาไอ้ตี้ลูกพี่ลูกน้องที่กำลังทำหน้าตางงๆ อันที่จริงผมไม่ต้องกดสัญญาณไฟข้ามถนนก็ได้ เพราะที่ฮาวายนี้รถไม่ค่อยจะเยอะเท่ากรุงเทพฯ และยิ่งแถบชายหาดด้วยแล้ว เรียกได้ว่าถ้าเป็นวันธรรมดานี่ไม่มีรถวิ่งเลยสักคัน นอกเสียจากรถเมล์ประจำทาง


ผมเดินข้ามมาถึงแล้ว และไม่วายกลับไปมองในร้านกาแฟอีกรอบ แต่ทว่าเมื่อผมหันกลับไป เธอคนนั้นไม่ได้นั่งอยู่ที่เดิมเสียแล้ว ผมชะเง้อคอสอดส่องมองไปรอบๆกระจกของร้าน แต่ไม่มีวี่แววของเธอคนนั้นเลย สงสัยว่าเธอจะออกไปแล้ว ตอนที่ผมกำลังเดินข้ามถนนมา



“มองหาใครไอ้พัต คอยาวจะเป็นยีราฟอยู่แล้ว” ไอ้ตี้ถามขึ้น ผมหันหน้าไปมองไอ้ตี้ ก่อนจะทำตัวเป็นปกติ


“เปล่า” ผมตอบ ไอ้ตี้ทำหน้าเหมือนไม่เชื่อผม เพราะท่าทางของผมดูมีพิรุจมาก จนผมต้องตอบอีกรอบ ไม่ใช่ว่าไม่อยากบอก แต่เดี๋ยวมันจะหาว่าผมบ้า



เพียงแค่วินาทีแรกที่ได้เห็น ผมก็เป็นได้มากขนาดนี้




“เมื่อกี้ก็แค่เหมือนเห็นคนรู้จักนั่งอยู่ในร้าน เลยหันกลับไปมองว่าใช่หรือเปล่า”


“เออ แค่เนี๊ยะ ถึงกับต้องยืนค้างเป็นหุ่นยนต์เลยเหรอวะ”


“อ้าว ก็เพื่อนไม่ได้เจอกันตั้งนาน แต่สงสัยจะจำผิดคน”


“อ้าวเหรอ เออ แล้วจะเรียนปริญญาโทจบเมื่อไหร่วะ ไอ้คนเก่ง แหม เรียนปริญญาตรีแค่สามปี จบปุ๊บต่อโทปั๊บ แม่ฉันเนี่ยโทรมาบ่นเช้าบ่นเย็นว่าจบตรีให้ต่อโทเลยเหมือนแก แต่ว่าขี้เกียจวะ ขอพักก่อน”


“ก็เรียนแค่ปีเดียววะ เดี๋ยวอีกประมาณเดือนนึงก็จบแล้ว จบแล้วก็ว่าจะกลับไทย ไม่ต่อเอกละ เบื่อเหมือนกัน”


“โหย ครับ คุณเก่งขั้นเทพ”


“เออ แล้วนี่จะกลับอังกฤษเมื่อไหร่เนี่ย เมื่อวานจะมาก็ไม่บอกก่อน ดีนะเนี่ยที่ช่วงนี้ฉันว่างพอดี เลยพาแกเที่ยวได้”


“ก็คงมาเที่ยวที่นี่ประมาณสองอาทิตย์ ตอนนี้ไม่มีอะไรสำคัญแล้ว วิทยานิพนธ์ก็ผ่านแล้ว เหลือแค่รอจบ คงจบพร้อมๆแกพอดี”


“เออ ดี จบพร้อมกัน กลับพร้อมกัน เฮ้ย เดินเที่ยวหาดกันเถอะ หาดที่นี่ตอนเย็นๆสวยนะเว้ย” ผมตบไหล่ไอ้ตี้เบาๆ ก่อนจะพาเดินชมหาดไวกิกิ หาดขึ้นชื่อของฮาวาย บรรยากาศยามเย็น ท้องฟ้าสีส้ม และมีพระอาทิตย์ที่กำลังจะตกสู่ทะเล


ถึงแม้ผมเองจะเรียนที่นี่สี่ปีแล้ว แต่ผมก็ไม่เคยเบื่อบรรยากาศแบบนี้เลย ทั้งสงบ และสวยงาม แต่อีกไม่กี่เดือน ผมก็จะต้องลาจากสถานที่นี้ไปแล้ว เพื่อจะกลับเมืองไทย บ้านเกิดเมืองนอนของผม






สั้นๆ ตอนที่ 1

แก้ไขเมื่อ 11 เม.ย. 55 00:20:56

จากคุณ	: mollaly
เขียนเมื่อ	: 11 เม.ย. 55 00:15:52