ความคิดเห็นที่ 1 อันดามันฮัมเพลงอยู่ในคอเบาๆ ใบหน้าแต้มด้วยรอยยิ้มสดชื่น และริมฝีปากก็แย้มกว้างขึ้นเมื่อเข้ามาในสำนักงานและพบใครคนหนึ่งแล่นมายืนอยู่ตรงประตูห้องทำงานตั้งแต่เธอยังไม่ทันได้นั่งลงที่เก้าอี้ด้วยซ้ำ “บอสมีอะไรจะให้เอ็มรับใช้หรือเปล่าคะ” หญิงสาวจงใจใช้สรรพนามห่างเหินและถ้อยคำเป็นทางการ ทั้งที่บุรัณปิดประตูห้องและย่างสามขุมเข้ามาภายในอยู่กับเธอตามลำพังแล้ว “เอ็มไปไหนมา” “เก๋ไม่ได้บอกหรือคะว่าเอ็มออกไปทานข้าวกับลูกค้ามาน่ะ” “คุณไม่ได้ลงเวลาไว้ในตารางนัด” บุรัณตำหนิ ก่อนถามต่อเป็นชุด “ว่าแต่ลูกค้านั่นน่ะใคร แล้วคุณกินอะไรกันนักหนา ทำไมถึงได้กลับมาออฟฟิซเอาเกือบบ่ายสามอย่างนี้” “ตราบเท่าที่เอ็มยังไม่ได้ทำให้งานของบริษัทเสียหาย เอ็มจะไปไหนมาไหน แล้วจะกลับออฟฟิซกี่โมงมันก็เป็นสิทธิ์ของเอ็มไม่ใช่หรือคะ” บุรัณกัดฟันข่มเพลิงโทสะที่แล่นขึ้นเป็นริ้วๆ ฝืนยิ้มพลางวางกาแฟเย็นยี่ห้อแพงหูฉี่จากร้านชื่อดังที่ถือติดมือมาไว้บนโต๊ะทำงานของผู้อำนวยการสาวอย่างเอาใจ “กาแฟมินต์มอคค่าเฟรปปูชิโน่ ของโปรดเอ็มจ้ะ” เขายืนกอดอกคอยชมสีหน้าปลื้มเปรมของหญิงสาวอย่างเด็กรอฟังผู้ใหญ่ชมเวลาทำความดีแทบไม่แผกเพี้ยน “ขอบคุณค่ะ” คนรับคว้าแก้วมาใช้หลอดคนเครื่องดื่มดื่มเพื่อเอาใจบุรัณ “คุณชนะงานมาหรือคะ ท่าทางคุณรัณอารมณ์ดีจัง ทั้งที่เมื่อเช้ายังหน้าบูดอยู่แท้ๆ ” ยังไม่ทันที่บุรัณจะตอบ เสียงโทรศัพท์มือถือของชายหนุ่มก็ดังขึ้นด้วยบทเพลงที่อันดามันเกลียดที่สุดในโลกเลยก็ว่าได้ “ทำไมไม่รับสายล่ะคะ” มือเรียวชี้ไปยังโทรศัพท์ที่บุรัณเพิ่งก้มลงอ่านชื่อบนหน้าจอ ก่อนกดตัดสัญญาณ แล้ววางมันไว้บนโต๊ะใกล้มือ เป็นการบอกด้วยการกระทำว่าเขาเลือกไม่ใส่ใจกับสายเรียกเข้าดังกล่าว “ตอนนี้ผมอยู่กับเอ็ม จะรับสายคนอื่นทำไมกัน” อันดามันมิได้ยิ้มปลาบปลื้มสักนิด เธอไม่ได้ความจำสั้นหรอกนะ ถึงจะได้หลงๆ ลืมๆ ไปว่าเพลงเมื่อครู่เป็นเสียงเรียกเข้าประจำตัวของใคร! เธอสบตาชายหนุ่มนิ่งๆ ชั่วครู่ สุดท้ายจึงตัดสินใจขยับไปหยิบโทรศัพท์ของเขามากดดูชื่อเจ้าของหมายเลขที่เรียกเข้ามาคนล่าสุดเพื่อให้แน่ใจว่ามิได้เข้าใจผิด ชื่อภรรยาบุรัณที่ปรากฎอยู่บนหน้าจอทำให้หญิงสาวตวัดตาขึ้นมองอีกฝ่ายทันควัน “คนอื่นที่ไหนกันคะ นี่สายจากภรรยาคุณนะ คุณเลือกไม่รับสายนี้ได้ด้วยหรือ” “ได้หรือไม่ได้ก็ไม่รู้ล่ะ แต่ผมก็ไม่รับสายแล้วนี่ไง” บุรัณยิ้มประจบ ตั้งใจเอาความชอบเต็มที่ ผู้อำนวยการสาวเม้มปากจนเป็นเส้นตรง ขณะกำมือแน่นจนปลายเล็บจิกลงในเนื้อ ดวงตาคู่งามกะพริบถี่พยายามไล่รอยน้ำตาร้อนๆ ให้ไหลย้อนกลับลงไป ถ้าเพียงแต่เขาจะปฏิบัติตัวน่ารักช่างเอาใจแบบนี้ตลอดหนึ่งปีที่ผ่านมา หญิงสาวคงไม่รู้สึกด้อยค่า เสียใจและโดดเดี่ยวราวกับถูกทอดทิ้งปานนี้ ตรงกันข้ามเขาเฝ้าแต่กีดกั้นเธอไว้ด้วยระยะห่าง พร่ำเตือนว่าสายตาคนรอบข้างจะครหา เกรงใจ...กระทั่งว่าจะมีคนเห็นความสนิทชิดเชื้อระหว่างกันและร่ำลือจนไปเข้าหูผู้เป็นภรรยา ตลอดเวลาเหล่านั้น เธอกลายเป็นความสำคัญลำดับสองรองจากผู้หญิงคนนั้นเสมอ ทุกครั้งที่บุรัณอยู่กับเธอ ไม่ว่าจะในหรือนอกเวลางาน ทันทีที่เพียงฤทัยโทร.หา เขาจะทิ้งทุกอย่างแล่นกลับไปเอาอกเอาใจภรรยาตามทะเบียนเสมอ เหตุผลก็เพราะไม่อยากให้ใครระแคะระคายถึงความสัมพันธ์หลบๆ ซ่อนๆ นี้ แต่ถ้าครั้งไหนที่เธอเป็นฝ่ายโทร.หา เขากลับไม่กล้าปลีกตัวจากครอบครัวแสนสุขของตนเองมาหาเธอ ไม่เคยเลย...สักครั้ง เขาใส่ใจความรู้สึกภรรยา อ้างว่ากลัวฝ่ายนั้นสะเทือนใจ แต่ที่ผ่านมา เขากลับไม่เคยคิดแทนเลยว่าเธอจะรู้สึกอย่างไรบ้าง เมื่อต้องเห็นผู้ชายที่ตนรักให้ความสำคัญกับผู้หญิงอื่นมากกว่าตัวเอง การถูกบังคับให้ต้องเข้าใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น มิได้หมายความว่าหัวใจเธอไม่รู้สึกรู้สาอะไรสักหน่อย เธอแค่ยอมรับที่จะอยู่อย่างเจ็บปวดเท่านั้นเอง! ไม่ว่าจะโดยตั้งใจหรือไม่ก็ตาม อันดามันเพิ่งรู้ว่าลึกที่สุดในใจ บุรัณ ‘เลือก’ แล้ว และคนที่เขาเลือกก็คือผู้หญิงคนนั้น... ไม่ใช่เธอ! บุรัณเอื้อมมากุมมือที่วางอยู่บนโต๊ะแล้วบีบเบาๆ อย่างเอาใจ “อย่าไปสนใจเรื่องนั้นเลยนะ นึกถึงแต่เรื่องของเราดีกว่า อีกไม่ถึงเดือนผมก็จะมีอิสระแล้ว จากนี้เราก็จะได้แต่งงานกันเสียทีนะ” “รอให้คุณหย่าเรียบร้อยจริงๆ ก่อน แล้วค่อยดีใจก็ยังทันค่ะ” อันดามันขัดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “ผมไม่อยากรอแล้ว ระหว่างนี้เราไปเว็ดดิ้งสตูดิโอ เลือกแพ็คเก็จแต่งงานกันไปพลางๆ ดีไหม” คำถามของเขาทำให้อันดามันเอียงคอแปลกใจ “อยู่ดีๆ ทำไมคุณถึงใจร้อนขึ้นมาขนาดนี้คะ” “คำตอบของผมง่ายนิดเดียว...ผมรักคุณยังไงล่ะ” คำรักที่มิได้ฟังมาเนิ่นนานทำให้อันดามันใจอ่อนยวบเป็นขี้ผึ้งลนไฟ ทั้งหัวใจก็พองฟู โหมระรัวเป็นจังหวะรื่นรมย์ “สงสัยวันนี้คุณรัณกินอะไรผิดสำแดง ปากหวานใหญ่แล้ว” “ไหนๆ ตารางนัดของเอ็มก็ว่างอยู่ งั้นเราออกไปข้างนอกกันเลยดีไหม ไปลองตระเวนหาเว็ดดิ้งสตูดิโอที่น่าสนใจ แล้วตอนเย็นเราไปฉลองกัน ผมจองร้านอาหารไว้แล้ว” ผู้อำนวยการสาวนิ่งคิดเล็กน้อย “ไปนะครับ...คนดี” บุรัณกระตุ้นซ้ำ “ก็ได้ค่ะ ขอเวลาเอ็มสะสางงานก่อนแป๊บนึงนะคะ” อันดามันรับคำแล้วทำตาโตผงะถอยหลังทันควัน เมื่อบุรัณทำท่าจะยื่นหน้าข้ามโต๊ะมาจูบแก้มเธอ “เซี้ยวใหญ่แล้วนะคุณรัณ นี่มันในออฟฟิซนะคะ” สาวเสน่ห์แรงเอ็ดไม่จริงจังนัก หากเสียงหัวเราะที่ปนอยู่ท้ายประโยคบอกความผาสุขของเจ้าตัวยิ่งนัก บุรัณหัวเราะก้องยอมถอยออกห่างแต่โดยดี เขาฝากจูบลอยลมมาอย่างที่ไม่ได้เห็นมานานนักหนา แล้วออกจากห้องทำงานของผู้อำนวยการสาวสวยง่ายๆ ทำให้คนข้างหลังไม่เห็นสีหน้าและแววตาที่มีร่องรอยหมายมาดบางประการของเขา เป็นความมุ่งมาดที่อันดามันไม่มีวันเดาได้...ว่าอีกฝ่ายกำลังวางแผนจะทำอะไร! หญิงสาวคอยจนลับร่างคนรักแล้ว จึงโทร.บอกศิรา “เย็นนี้เอ็มจะไปทานข้าวกับเพื่อนๆ ที่บริษัทค่ะ ก็เลยรีบโทร.มาแจ้งคุณศิราก่อน คุณจะได้ไม่ต้องลำบากมารับ เดี๋ยวเอ็มจะให้เพื่อนไปส่งที่คอนโด.หลังทานข้าวเสร็จค่ะ” “เพื่อนที่บริษัทเหรอ? ‘คนนั้น’ ไปด้วยหรือเปล่า?” ศิราเย้าเล่น หารู้ไม่ว่าแทงใจดำคนฟังจนสะดุ้ง “โอ๊ย! คนที่บริษัทจริงๆ ค่ะคุณศิรา แหม เรื่องยังกรุ่นๆ อยู่ขนาดนี้ใครจะกล้าทำอย่างนั้นกันคะ” อันดามันรีบแก้ตัวเป็นพัลวัน มือก็แอบไขว้นิ้วไว้ตลอด พร้อมกับภาวนาในใจ เจ้าประคู้ณ! อย่างนี้ไม่ถือว่าเป็นการโกหกนะเจ้าคะ เอ็มก็แค่พูดความจริงไม่หมดเท่านั้นเอ๊ง! “ผมล้อเล่นเองครับ ว่าแต่อยากให้ผมส่งบอดี้การ์ดไปคุ้มกันคุณสักคนไหม” “ไม่ต้องหรอกค่ะ คุณศิราไม่ต้องห่วงนะคะ เอ็มรับปากคุณแล้วว่าจะไม่ทำอะไรให้ตัวเองเสี่ยงโดยไม่จำเป็น เพราะฉะนั้นเอ็มจะระวังตัวให้ดีค่ะ” อันดามันไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าคำพูดในตอนท้ายนั้นเธอเติมลงไปเพื่อความสบายใจของตนเองหรือของคนฟังกันแน่ “ได้ครับ กลับถึงบ้านแล้วโทร.บอกผมหน่อยก็แล้วกัน ผมจะได้เบาใจ” เขาวางสายไปง่ายๆ ปล่อยให้หญิงสาวนั่งส่งยิ้มให้โทรศัพท์ ถ้อยคำสุดท้าย “เอ็มดูแลตัวเองดีๆ ด้วยนะ” แม้จะธรรมดาไปหน่อย แต่น่าแปลกที่มันทำให้เธออยากหัวเราะดังๆ โดยไม่มีเหตุผล อันดามันรีบตอบจดหมายอิเล็กทรอนิคส์ สะสางงานที่คั่งค้าง และสั่งงานผู้ช่วยรวดเร็ว ทุกอย่างช่างแสนดี ลงตัวไปหมดจนหญิงสาวไม่กล้าขยับหรือเดินแรงๆ ด้วยซ้ำ เพราะกลัวว่ามันอาจทำให้สะดุ้งตื่น และพบว่าทั้งหมดที่กำลังเกิดขึ้นเป็นเพียงแค่ฝันไปเท่านั้น! เพียงเห็นบุรัณมาคอยที่หน้าห้องทำงาน อันดามันก็สะพายกระเป๋าเดินเคียงข้างอีกฝ่ายไปอย่างสุขใจ เธอหลีกเลี่ยงการท้าวความไปถึงเรื่องค้างคาคาราคาซังของเขา เท่าๆ กับที่บุรัณเองก็ไม่ปริปากแขวะไปถึงกระเช้าดอกไม้ที่เธอได้รับเลยแม้แต่นิดเดียว ช่างเป็นโมงยามที่งดงาม...เหลือเชื่อ! หลังจากตระเวนสำรวจร้านบริการรับจัดงานแต่งงานหลายแห่ง ตรวจสอบราคา และเก็บแผ่นพับใบปลิวมาไว้พิจารณาจนพอใจแล้ว บุรัณก็พาเธอไปรับประทานอาหารค่ำแสนโรแมนติกใต้แสงเทียน ณ ร้านที่เขาเคยออกปากฝากรัก สวมแหวนแทนใจให้กัน โลกของอันดามันคล้ายไม่เคยหมุนผ่านหนึ่งปีที่ผ่านมาเลย วันนี้คู่ควงของเธออ่อนหวานช่างเอาใจ ตามใจเธอทุกประการ ไม่มีการพูดจาประชดประชันกัน มีแต่ถ้อยคำประโลมใจที่ทำให้เธอรู้สึกเหมือนโบยบินอยู่ท่ามกลางสายลมโบกโบยแผ่วเบา หากฝันจะจบลงเพียงแค่นั้นก็ดี... แต่แล้ววินาทีที่อันดามันมิได้เตรียมใจไว้ก็มาถึง มันไม่ใช่แค่ฝันร้าย แต่เหมือนเขากระชากเธอลงสู่ห้วงอเวจีเลยก็ว่าได้! แทนที่บีเอ็มสีเงินจะพาเธอตรงไปส่งที่คอนโดมิเนียม บุรัณกลับเลี้ยวรถเข้าไปตามป้ายบอกชื่อสถานที่ตามด้วยตัวเลขประหลาด เมื่อผ่านทางเดินรถเข้าไปจะเห็นอาคารชั้นเดียวแบ่งเป็นช่องๆ ทั้งด้านซ้ายและขวาเรียงเป็นพรืด ชายหนุ่มนำรถเข้าจอดในช่องที่ว่างอยู่แล้วพนักงานก็รูดผ้าม่านผืนใหญ่ตามหลัง “เอ๊ะ! คุณรัณ! นี่มันอะไรกันคะ” อันดามันกวาดตามองรอบตัว สำเหนียกถึงความผิดปกตินั้นได้ทันที อารมณ์ชื่นบานที่มีมาตลอดทั้งวันปลาสนาการเหือดหายไปจากใจจนหมดสิ้น เมื่อเดาเจตนารมย์ของอีกฝ่ายได้ชัดเจน “คุณพาเอ็มมาที่นี่ทำไมคะ” แทนที่จะกรีดร้องโวยวาย อันดามันกลับเอ่ยเสียงเรียบ เหลือบไปทางชายหนุ่มด้วยกิริยาคอแข็ง บุรัณหมุนตัวมาทางเบาะข้างๆ เอื้อมกายใช้มือข้างหนึ่งท้าวไว้ที่ประตูรถ ซึ่งเป็นการบังคับให้หญิงสาวไม่สามารถหลบเลี่ยงไปไหนได้อีก สีหน้าอบอุ่นแต้มยิ้มบางๆ ขณะก้มลงมาแตะจมูกโด่งไล้ไปตามพวงแก้มอันดามันงึมงำเสียงพร่า “ผมรักเอ็ม รักเอ็มเหลือเกิน” อันดามันเบี่ยงหน้าหลบเป็นพัลวัน “ปล่อยเอ็มค่ะคุณรัณ นี่คุณเป็นบ้าอะไรของคุณเนี่ย ปล่อยเอ็มเดี๋ยวนี้นะคุณรัณ” เมื่อพูดดีด้วยแล้วแต่เขาก็ยังคงไม่เปลี่ยนอิริยาบถ เธอจึงใช้สองมือยันอกเขาแล้วผลักออกอย่างแรง บุรัณผละออกห่างเล็กน้อย ดวงตาที่ทอดมองหญิงสาวมีร่องรอยประหลาดใจ และแปรไปเป็นเครียดขึ้งเมื่ออันดามันกระถดกายไปชิดประตูรถ เป็นกิริยาที่บอกได้ชัดว่าเธอรังเกียจเขา “อย่าคิดมากเลยน่าเอ็ม ถึงยังไงเราก็จะแต่งงานกันอยู่แล้ว” บุรัณยังประโลมเสียงอ่อนราวกับว่าการขับรถพาเธอเข้าโรงแรมม่านรูดเป็นเรื่องปกติธรรมดาอย่างไรอย่างนั้น! “ก็เอาไว้แต่งงานกันเสียก่อนสิคะ ตอนนี้เมียคุณยังกอดทะเบียนอยู่นะ ลืมไปแล้วหรือไง เอ็มทำอะไรทุเรศมาหลายอย่างแล้วนะคะ แต่สิ่งหนึ่งที่เอ็มจะไม่ทำเด็ดขาดคือเป็นเมียน้อยใครอย่างนี้นี่แหละ” อันดามันตะคอกใส่หน้าอีกฝ่าย แล้วทำท่าจะหันไปเปิดประตูลงจากรถ แต่ก็ช้ากว่าบุรัณที่คว้าข้อมือเธอแล้วกระชากเข้ามาปะทะแผงอกกว้างของเขา “ผมเป็นคนรักของคุณ ผมจะทำอะไรยังไงก็ได้ อย่าคิดว่าผมจะยอมให้คุณร่อนไปทางโน้นทีทางนี้ที ไปอ่อยไอ้ศิรานั่นได้ง่ายๆ นะเอ็ม จำไว้ว่าคุณเป็นผู้หญิงของผม!” อันดามันจ้องตาเขาเขม็ง “ค่ะ และถ้าคุณยังยืนกรานที่จะทำอะไรชั่วๆ กับเอ็มอย่างนี้ จากนี้ไปเอ็มจะไม่ใช่ผู้หญิงของคุณอีกต่อไป” ดวงตาวาวโรจน์ดุจสุมไว้ด้วยกองเพลิง ทำให้บุรัณอ่อนลง ท้ายที่สุดเขาคลายมือที่รัดข้อมือหญิงสาวราวกับคีมเหล็กลง แต่ยังยึดข้อมือเธอไว้หลวมๆ “ผมขอโทษ” เขาทิ้งตัวพิงพนักเก้าอี้ตัวเอง แล้วหันมาทางคนข้างๆ เอ่ยด้วยน้ำเสียงที่แทบจะอ่อนเป็นคนละคนกับเมื่อครู่ “พาเอ็มออกไปจากที่นี่เถอะค่ะ” อันดามันเอ่ยเสียงเรียบ “อย่าโกรธผมนะเอ็ม ผมหวงที่เห็นคุณสนิทสนมกับไอ้หมอนั่น ไหนยังจะกระเช้าดอกไม้นั่นอีก ผมรู้นะว่าไอ้ไก่อ่อนนั่นเป็นคนส่งมาให้คุณ ผมรู้ทุกอย่างโดยที่ผมเองทำอะไรไม่ได้เลยสักนิด ผมถึงได้ทำอะไรโง่ๆ อย่างนี้ เอ็มยกโทษให้ผมนะ” เขาเขย่ามือเธอซ้ำๆ “คุณจะไม่ทำแบบนี้อีกใช่ไหมคะ” “ผมสัญญา” เขารีบละล่ำละลักรับปาก แม้จะโกรธเท่าโกรธ แต่เพราะกังวลในความเสียเปรียบของตนมากกว่า คนฟังจึงทำท่าตริตรองเล็กน้อยไม่ให้เขาได้ใจว่าเธอยกโทษให้ง่ายนัก แล้วจึงพยักหน้า “ก็ได้ค่ะ เอ็มเชื่อคุณ ทีนี้เราออกไปจากที่นี่ได้หรือยังคะ” “ผมต้องไปจ่ายค่าห้องก่อน” “แต่เราไม่ได้ใช้ห้องเขานี่คะ” อันดามันท้วง “ม่านรูดไปแล้ว เขาไม่สนใจหรอกว่าใช้ห้องหรือเปล่าน่ะ” บุรัณเอ่ยแล้วรีบเปิดประตูออกจากรถเดินหายออกไปนอกม่านอย่างรวดเร็ว คนมองตามเอะใจแปลกๆ หญิงสาวมั่นใจว่าเธอมิได้จับผิดหรือคิดว่าเขามีพิรุธแต่ประการใด ทว่าแม้จะมาดมั่นว่าบุรัณ ‘ไม่กล้า’ ขัดใจเธอแน่นอน แต่ความระแวงตามสัญชาตญาณผู้หญิงก็ทำให้เธอตัดสินใจคว้ากระเป๋าลงจากรถ เมื่อผลักม่านออกมาจึงเห็นสถานที่ตรงหน้าชัดและเต็มตา อันดามันพิจารณาม่านสีเทาที่รูดปิดห้องส่วนใหญ่ เหลือช่องว่างอยู่ที่มุมด้านในด้วยอาการขยะแขยง หญิงสาวรีบเดินดุ่มไปตามทางปูนย้อนเส้นทางเดิมเพื่อออกจากโรงแรมม่านรูดนั่น ไม่สนใจสายตาของเด็กรูดม่านที่มองตามจนเหลียวหลัง อีกไม่กี่ก้าวจะพ้นจากเขตโรงแรมอยู่แล้ว บุรัณก็วิ่งมาคว้าแขนเธอไว้จากเบื้องหลัง “เอ็มเดินออกมาทำไม” “ปล่อยเอ็มค่ะ เอ็มจะกลับบ้าน” อันดามันบิดมือจากการเกาะกุมของเขา “กลับไปขึ้นรถเถอะ เดี๋ยวผมพาคุณไปส่งบ้านเอง” “คุณไปเอารถมาสิคะ เอ็มจะยืนคอยตรงนี้แหละ” ความไม่ไว้วางใจทำให้หญิงสาวยืนกระต่ายขาเดียว ยืนกรานว่าจะไม่กลับไปที่ห้องพักพรรค์นั้นอีกเด็ดขาด “ไม่เอาน่าเอ็ม นี่คุณไม่ไว้ใจผมเหรอ” เขาตั้งคำถามด้วยน้ำเสียงอ้อนวอนจนคนฟังลังเล “คือ...” ความที่เคยยอมตามใจกันมาตลอดทำให้หญิงสาวเริ่มอ่อนลง แต่ก็ยังไม่วายต่อรอง “เอ็มไว้ใจคุณค่ะ แต่ถึงยังไงเอ็มก็ขอคอยตรงนี้ดีกว่า เอ็มไม่อยากกลับเข้าไปในนั้นอีกแล้ว” “ไม่เอาน่าเอ็ม...กลับไปกับผมเถอะ อยู่ตรงนี้ไม่อายคนเขาหรือไง เห็นไอ้เด็กที่ยืนอยู่ตรงนั้นไหม มันมองมาแทบไม่วางตาทีเดียว ไปกันเถอะนะ” บุรัณปลอบเสียงอ่อน พลางขยับเข้ามาจะโอบบ่าเธอไว้อีกด้วย “ไม่ค่ะคุณรัณ” อันดามันบิดตัวออกจากการเกาะกุมของอีกฝ่าย แล้วถอยออกห่างโดยอัตโนมัติ สีหน้าของบุรัณแสดงถึงความเจ็บปวดโดยไม่ปิดบัง “ปากคุณบอกว่าไว้ใจ แต่การกระทำของคุณมันไม่ใช่อย่างนั้นเลยนะ” ชายหนุ่มตัดพ้อ “โธ่...คุณรัณคะ ไม่ใช่อย่างนั้นเลย เอ็มแค่...” อันดามันถอนใจ กวาดตารอบตัวเพื่อซื้อเวลาและหาคำอธิบายที่ตรงใจ “คุณแค่ทำไม?” บุรัณเม้มปากแน่น ท้ายที่สุดเขาหมุนกายเดินกลับไปเอารถตามลำพังโดยไม่เอ่ยสิ่งใดอีกเลย “คุณรัณ!” อันดามันอุทานอย่างขัดใจ หันรีหันขวางชั่วขณะ ก่อนถอนใจอย่างหงุดหงิด และก้าวฉับๆ ตามไปคว้าท่อนแขนเขาไว้ “อย่ามาทำเป็นไม่พอใจเพื่อกลบเกลื่อนนะ! เอ็มต่างหากที่ต้องเป็นฝ่ายโกรธน่ะ” แต่อีกฝ่ายไม่ฟังเสียง เขาเดินดุ่มต่อไป จนอันดามันต้องเดินแกมวิ่งตามหลังมาติดๆ เมื่อเขาคว้าม่านกระชากออกพอให้เป็นช่องผลุบเข้าไปด้านใน หญิงสาวกำลังจะก้าวตามเข้าไปแล้ว แต่แรงสั่นสะเทือนในกระเป๋าสะพายก็เรียกให้เธอชะงักและหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเรียกดูชื่อบนหน้าจอแทน ไม่ใช่เสียงเรียกเข้า แต่เป็นข้อความสั้นๆ จากศิรา ‘สี่ทุ่มแล้ว ถึงบ้านหรือยังครับเอ็ม ผมเป็นห่วงนะ’ อันดามันตวัดค้อนมองคนที่เพิ่งก้าวผ่านเข้าไปหลังม่านด้วยความหมั่นไส้ ฮึ! ตัวเองผิดแล้วยังมาทำเป็นโกรธเบี่ยงประเด็นอีก ไม่รู้ตัวเลยหรือไงว่าใครอีกคนหนึ่งเขากำลังตั้งใจทำคะแนนสุดฤทธิ์อยู่น่ะ ประเดี๋ยวเถอะ เธอจะหันไปควงศิราจริงจังซะให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย! หญิงสาวตวัดม่านกลับเข้าไปภายใน หมายจะขึ้นไปนั่งบนรถ แต่แล้วก็ต้องยืนนิ่งราวกับถูกตะปูตรึงเท้าไว้กับพื้น เมื่อพบว่าในรถ...ว่างเปล่า เมื่อช้อนสายตาขึ้นสำรวจโดยรอบ จึงพบว่าโต๊ะตัวสูงตรงหน้าประตูมีถาดเครื่องดื่มเย็นจัดวางอยู่ บอกชัดว่าเพิ่งถูกนำมาวางไว้ตรงนี้ และตรงกรอบประตูห้องพักนั่นเอง บุรัณเพิ่งจะก้าวจากภายในมายืนตรงนั้น มองมาที่เธอด้วยแววตายินดีเป็นผู้ชนะอย่างเห็นได้ชัด จากที่เข้าใจว่าชายหนุ่มจะแค่กลับมาเอารถแล้วออกไปรับเธอ ดูท่าว่าตอนนี้คงต้องเปลี่ยนความคิดใหม่เสียแล้ว เพราะเขาไม่ได้คิดเช่นนั้นสักหน่อย แต่บุรัณหลอกให้เธอกลับมาที่ห้องนี้ต่างหาก เขายังคงยืนกรานที่จะทำตามเจตนารมย์แรกของตนเอง! บุรัณค่อยๆ เดินเข้ามาหาเธอช้าๆ ยื่นมือออกมาตวัดเอวดึงเธอเข้าไปกอด ใบหน้าเขาเกลือกลงที่พวงแก้มเธออย่างแสนเสน่หา ไม่สนใจเลยว่าอันดามันพยายามเบือนหน้าหลบสัมผัสของเขาเพียงใด “ผมรู้ว่าเอ็มจะต้องกลับมา เพราะเอ็มรักผมเหมือนที่ผมรักเอ็ม” เขาพึมพำเสียงแผ่วอยู่ริมหูไม่ขาดปาก อันดามันพยายามบิดกายออกจากอ้อมแขนของเขา แต่ไม่สำเร็จ สุดท้ายจึงทุบอกเขา และเพียงเขาคลายมือ เธอก็ผลักเขาออกอย่างแรง ยกฝ่ามือขึ้นฟาดไปที่ดวงหน้าขาวจัดนั้นจนเห็นเป็นแนวแดงเห่อขึ้นทันตา “ไปส่งเอ็มกลับบ้านเดี๋ยวนี้นะคุณรัณ การขอให้คุณเคารพการตัดสินใจของเอ็มบ้าง คงไม่ใช่คำขอที่มากเกินไปหรอกนะ” ดวงตาของบุรัณวาวจ้า หากหญิงสาวถดกายออกห่าง เธอล้วงกระเป๋าคว้าที่ช็อร์ตไฟฟ้าขนาดพกพาขึ้นมาถือไว้แทนการขู่ “ถ้าคุณเข้ามา เอ็มไม่เกรงใจแล้วจริงๆ นะ” อันดามันเอ่ยเสียงเข้มจริงจัง ดวงตาสองคู่จ้องกันและกันอย่างไม่ยอมแพ้ ราวกับกำลังฟาดฟันกันด้วยภาษาตา ในที่สุดบุรัณก็เป็นฝ่ายหลบตาก่อน เขาหมุนกายอ้อมหน้ารถไปอีกฟากหนึ่งเงียบๆ ไม่มีคำพูดใดสักคำ อันดามันมองตามแผ่นหลังผู้ชายที่เธอรักด้วยความผิดหวัง นาน...กว่าหญิงสาวจะได้สติ ร่างสูงเพรียวสูดหายใจเข้าลึกๆ เพื่อเรียกรวมกำลังใจเปิดประตูรถฝั่งที่นั่งข้างคนขับ บุรัณนั่งอยู่บนรถแล้ว สีหน้าเขาเย็นชาบอกไม่ถูกว่ากำลังรู้สึกสิ่งใดอยู่ อันดามันแลเลยไปยังผ้าม่านผืนใหญ่ที่ถูกรูดเปิดออกแล้ว เด็กรูดม่านลอบสำรวจเข้ามาอย่างสนอกสนใจเป็นพิเศษ ใบหน้าหญิงสาวร้อนผ่าวเมื่อนึกว่าเจ้าเด็กหนุ่มนั่นคงกำลังจินตนาการไกลไปถึงสิ่งที่คาดว่าน่าเกิดขึ้นในห้องเมื่อครู่ เธอกระชับอาวุธในมือมั่น กอดกระเป๋าสะพายรีบขึ้นรถด้วยใบหน้าร้อนฉ่า บอกไม่ถูกว่าเกิดจากความอับอายหรือโกรธกรุ่นกันแน่ บุรัณถอยรถอย่างรวดเร็ว บรรยากาศในรถเงียบงันราวกับไม่มีสิ่งมีชีวิตใดอยู่เลย อันดามันเมินออกไปเบื้องนอก เม้มปากแน่นพยายามระงับความรู้สึกที่เธอเองก็บอกไม่ได้ว่ามันคืออะไร บุคคลทั้งสองต่างหมกมุ่นกับความคิดของตนจนไม่ทันสังเกตรอบกาย ทำให้ไม่เห็นว่าเมื่อเลี้ยวรถออกจากสถานที่อโคจรนั้น รถญี่ปุ่นเก่าๆ คันกะทัดรัดที่ปะปนอยู่ท่ามกลางแพรถราบนการจราจรซึ่งค่อยๆ เคลื่อนตัวไปช้าๆ คันหนึ่งก็ชลอตัวเล็กน้อย หญิงสาวที่นั่งอยู่หลังพวงมาลัยชะงักเมื่อแสงไฟลอดผ่านกระจกติดฟิล์มเข้าไปในรถคันที่ยื่นโผล่ออกจากซอยในองศาที่พอเหมาะพอเจาะให้เห็นหน้าสารถีและคนนั่งข้างๆ ได้ชัดกระจ่างตาพอดี! เธอผู้นั้นเหลือบขึ้นอ่านป้ายชื่อที่ด้านหน้าทางเข้าซอยเล็กๆ ซ้ำเพื่อให้มั่นใจว่าสายตามิได้รับภาพใดผิดพลาด ดวงตายิบหยีเบิกกว้างเมื่อเห็นชื่อสถานที่ถนัดตา เธอเขม้นตาดูผู้หญิงที่นั่งอยู่บนบีเอ็มสีเงิน แล้วรีบหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาถ่ายวีดีโอไว้อย่างละเอียด เจตนาให้เห็นหน้าอันดามัน คู่กรณี ยี่ห้อรถ และชื่อสถานที่ชัดๆ เสียงพึมพำดังแทบไม่พ้นลำคอตนเอง “นี่มันผัวยายฤทัยนี่ ทำไมออกมาจากม่านรูดกับผู้หญิงคนอื่น!” วิมลฮึดฮัด ของขึ้นแทนเพื่อนสนิท เธอส่ายหน้าสังเวชใจ สลับมองใบหน้าผู้หญิงที่นั่งตำแหน่งข้างคนขับ พยายามทบทวนความทรงจำว่าเคยเห็นสตรีผู้นี้ที่ไหน ท้ายที่สุดจึงรำพึงกับตัวเองด้วยความแค้นใจแทน “อ้อ...ฉันรู้ละ คิดตั้งนานว่ายายคนนี้นี่มันใครกัน ที่แท้ก็ผู้อำนวยการฝ่ายพัฒนาธุรกิจที่บริษัทของผัวยายฤทัยนี่เอง ฉันไม่ลืมหน้าหล่อนหรอกนะ ตอนงานแต่งฤทัยยังปั้นหน้าไปอวยพรให้เขาแท้ๆ พอลับหลัง...ฟาดผัวชาวบ้านเขาเฉยเลย นังคนหน้าด้าน! สวยซะเปล่า ยอมมาเป็นเมียน้อยคนอื่นเขาง่ายๆ ได้ยังไง สงสัยตำแหน่งที่ได้มาก็คงจะด้วยวิธีนี้ล่ะสิเนี่ย!” คนพูดห่อไหล่ด้วยอาการขยะแขยง ใบหน้าเบ้บิดด้วยความสมเพช “มิน่า...วันก่อยยายฤทัยถึงได้โทร.มาร้องห่มร้องไห้ บอกว่าผัวขอหย่าจะไปแต่งงานกับผู้หญิงคนอื่น สงสัยคงจะเป็นนังคนนี้ล่ะมั้ง เอาไงดีวะ เอาวีดีโอนี่ไปให้ฤทัยใช้ฟ้องหย่าเลยดีไหมเนี่ย ยายนั่นจะได้ไม่ต้องแบ่งสินสมรสให้ไอ้สามีเฮงซวยนี่ด้วย” วิมลกลอกตาไปมาคิดหนัก ก่อนทุบพวงมาลัยเมื่อตรองไม่ตกว่าจะทำอย่างไรดี “ฮึ่ย! ยายฤทัยมันรักผัวของมันยังกับอะไร ดีไม่ดีถ้าฉันเอาวีดีโอไปให้ดู แล้วเกิดวันหนึ่งเขาดีกันขึ้นมา ไอ้มดมิกลายเป็นหมาหัวเน่าไปเลยหรือไงวะเนี่ย” หญิงสาวหย่อนโทรศัพท์วางคืนที่ เมื่อถนนเริ่มโล่งพอให้ใช้ความเร็วได้ วิมลก็แตะคันเร่งให้รถทะยานไปเบื้องหน้า พลางหักรถเลี้ยวไปสู่เส้นทางเพื่อกลับบ้านตามความเคยชิน ปล่อยความคิดให้ล่องลอยไปแสนไกล โดยเฉพาะอย่างยิ่งครุ่นคำนึงว่าจะเอาข้อมูลที่เพิ่งได้เห็นมากับตาไปใช้ทำอะไรดี จึงจะช่วยจัดการมือที่สามให้กับเพียงฤทัยเพื่อนสนิทได้สะใจเธอที่สุด! จากคุณ : สิริณ (แม่มณี) เขียนเมื่อ : 11 เม.ย. 55 16:15:37

ความคิดเห็นที่ 2 เอ...ทำไมตอนนี้สั้นแฮะ งงตัวเอง -_-a ฝากติดตามตอนต่อไปนะคะ ^^ # คุยกันหลังโพสต์ # คุณรพิชา : เดาเก่งมากเลยค่ะ ในบรรดารายชื่อที่คุณรพิชาว่ามา มี "หลายคน" ที่จะโดนกระชากหน้ากากค่ะ อิอิ ช่วงวันหยุดยาว พักอ่านออนไลน์ ไปอ่านหนังสือเป็นเล่มๆ คงเพลินไม่เบาเลยนะนี่ อิจฉาคนได้ไปงานหนังสือจังเลยค่ะ ปีนี้เมณี่ไม่มีเวลาไปเดินเลย รายชื่อหนังสือที่อยากซื้อฝุ่นจับแล้วเนี่ย! :P มีนิยายเล่มไหนสนุกๆ มาแนะนำกันบ้างนะคะ เมณี่จะได้ไปซื้อมาอ่านบ้าง ป.ล.อยากรู้จังว่าในรายการที่คุณรพิชาต้องห่อปกหนังสือ จะมี "ภาพรักในฝัน" หรือ "รอยตะวัน" อยู่ด้วยไม๊น้า... (หวังสูงมากย่ะหล่อน! <- อันนี้เอ็ดตัวเองค่ะ ฮี่ๆๆๆ) คุณ goldensun : อ๊างงงงงง คุณgoldensun ตาดีมาก ขออภัยในความผิดพลาดค่ะ เดี๋ยวเมณี่ต้องไปแก้ต้นฉบับที่สำนักพิมพ์ด้วยเลยนะนี่ ตามจริงยายอันดามันจะต้องเรียก "คุณศิรา" ตลอดค่ะ ห้ามหลุดเด็ดขาด เพราะมันจะมีประเด็นตอนกลางเรื่อง อิอิ ถ้ายังไงขอบคุณมากๆ นะคะ ที่ตาไว ตาดี นี่เมณี่แอบดีใจนะเนี่ย ว่าคุณ goldensun ก็ลุ้นให้สองคนนี้เขาสนิทกันไวๆ เหมือนกัน ^o^ คุณปันฝัน : ก็บอกแล้วไงคะว่า หอมชวยรวยตามลม เหมือนกลิ่นน้องต้อง "ติดใจ" อิอิ ฉากนี้เขียนจากประสบการณ์ตรงนะคะ เมณี่เคยเจอหนุ่มแบบหน้าตาธรรมดา แต่เดินผ่านแล้วอยากไปเกาะชายเสื้อขอกลับบ้านด้วยเลย แบบว่าเขาหอมมาก แบบ charming มีเสน่ห์สุดๆ อ่ะ แพ้ผู้ชายใส่น้ำหอมค่ะ ทำไงดี :P คุณ scottie : ตามหลักแล้วไม่ฉุนหรอกค่ะคุณพี่ เพราะผู้หญิงบางคนแต้มน้ำหอมที่แอ่งชีพจร ซอกพับ ซึ่งเวลาคาดเข็มขัดนิรภัยแล้ว กลิ่นหอมพวกนี้จะผสมกับน้ำมันจากตัว ทำให้ติดกับสายเข็มขัดได้ดี แต่ในขณะเดียวกัน กลิ่นแบบนี้ไม่ฟุ้งในอากาศจนฉุนนะคะ ฉากนี้มีที่มาจากสายเข็มขัดนิรภัยที่รถของเมณี่เองแหละ อิอิ คุณอาราเร่ : สวัสดีค้าบ... ยังติดตามอ่านอยู่เนอะ ขอบคุณค่ะ เมณี่ล่ะกลั๊ว กลัวตัวเองจะเหงาเฝ้ากระทู้อยู่คนเดียว จนถึงบัดนี้ยังอุ่นใจอยู่เนอะ เพื่อนๆ ยังไม่ทิ้งกันไปไหน ^^ คุณ nasa nasa : เพื่อนใหม่ๆๆ ในกระทู้ ขอเสียงกรี๊ดต้อนรับก่อนได้ป่ะคะ :) ติดตามอ่านตั้งแต่ต้นก่อนได้เล้ยยยยยย หากมีคอมเม้นต์ฝากไว้ในแต่ละตอนได้นะคะ เดี๋ยวเมณี่ไปตามตอบย้อนหลังให้ค้าบโพ้มมมมม ขอบคุณกิ๊ฟท์ จากคุณปุ๊กกุย, คุณรพิชา, คุณgoldensun, คุณกุหลาบมอญ, คุณ minafiba, และคุณอาราเร่ ด้วยค่ะ _/\_ จากคุณ : สิริณ (แม่มณี) เขียนเมื่อ : 11 เม.ย. 55 16:32:23

ความคิดเห็นที่ 3 มาตามเก็บต่อจ้า จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 11 เม.ย. 55 19:45:28

ความคิดเห็นที่ 4 รอดแล้วเย๊ๆๆ ศิราน่ารักมากกกก >< จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 11 เม.ย. 55 20:17:29

ความคิดเห็นที่ 5 ไว้ใจมากไปก็อย่างนี้แหละ ดีที่ยังมีสติ ไม่งั้นยังเดาไม่ถูกว่าบุรัณจะรับผิดชอบมั้ย แต่ก็แย่นะคะ มีคนผ่านมาเห็นและเข้าใจผิดจนได้ งานเข้าอันดามันแน่ จะให้ศิราช่วยก็ลำบาก เพราะโกหกไว้ ไฟคงสว่างมากนะคะ หรือฟิล์มรถบาง ดัึกขนาดนั้นถัึงมองทะลุฟิล์มรถและบันทัึกภาพได้ แต่ก็ไม่น่าชัดนะคะ จากคุณ : goldensun เขียนเมื่อ : 12 เม.ย. 55 05:27:57

ความคิดเห็นที่ 6 ลุ้นเหงื่อตกแฮะ จากคุณ : ปันฝัน เขียนเมื่อ : 12 เม.ย. 55 15:10:26

ความคิดเห็นที่ 7 กำลังสนุกเลย. จบตอนแล้ว. จากคุณ : ปุ๊กกุย เขียนเมื่อ : 12 เม.ย. 55 16:09:28

ความคิดเห็นที่ 8 ตอนที่ ๒๑ หวั่นไหว? http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11965641/W11965641.html จากคุณ : สิริณ (แม่มณี) เขียนเมื่อ : 16 เม.ย. 55 00:44:48