ความคิดเห็นที่ 1 The star ค้นฟ้าคว้ารัก Part 1 หยุดไม่ได้ถ้าหัวใจอยากจะรัก “ตื่นๆ แกง ตื่น แกง ไอ้แกง ตื่นได้แล้ววว”เสียงแว่วที่ข้างหูปลุกผมให้เริ่มมีสติรับรู้เหตุการณ์ต่างๆรอบตัวมากขึ้น ผมค่อยๆหันมามองตามเสียงที่ตะโกน ก่อนที่จะสะดุ้งเพราะโดนถีบที่สีข้าง “โอ้ยยย ไอ้พี่ฮั่น เล่นอะไรอย่างนี้วะ เจ็บนะ” ผมลุกพรวดขึ้นมาก่อนที่จะเจ็บตัวจากการปลุกอย่างทะนุถนอมของพี่ชายที่แสนดีคนนี้ “ก็ ปลุกแล้วไม่ตื่นก็ต้องโดนขั้นรุนแรงอย่างนี้แหละเว้ย”เสียงพี่ฮั่นพูดมา “เตรียมตัวไปฟิตเนสกันได้แล้ว เดี๋ยวสายๆก็ต้องมาเลือกเพลงกันอีก”          ครับ สวัสดีครับ ผมเองแกงส้มในเช้าวันจันทร์หลังจากที่น้องสมายด์น้องสาวคนเดียว ตกรอบไปเมื่อวานนี้ การแข่งขันต้องดำเนินต่อไป วันนี้ก็เริ่มจากไปฟิตเนสเช่นเคย ผมลุกขึ้นแต่งตัว สายตาแอบมองพี่ฮั่น ผมรู้สึกกระตุกในใจอย่างประหลาด ความจริงความรู้สึกนี้ไม่ได้เพิ่งเกิดขึ้น มันเกิดขึ้นมานานแล้ว ตั้งแต่มาเก็บตัว 20 คนสุดท้ายและที่ผมได้สนิทกับพี่ชายคนนี้ ผมไม่รู้ว่าผมเริ่มรู้สึกแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่รู้สึกตัวอีกที ผมมีพี่ฮั่นอยู่ในลานสายตาของผมตลอด ก็แค่ผู้ชายคนหนึ่งก็ไม่ได้ดีเด่อะไร หล่อก็ไม่เท่าไหร่ พี่แคนยังหล่อกว่าอีก เสียงก็ไม่ได้เทพอะไร ไอ้โดมร้องเพราะกว่าตั้งเยอะ แต่เพราะอะไรนะ ผมละสายตาจากพี่เค้าไม่ได้สักที  ผมตั้งคำถามถามตัวเอง ดูสิ แม้แต่ตอนออกกำลังกายโทรมสุดขีดขนาดนี้ ผมเหลือบตาไปมอง ผู้ชายอะไรวะ ดูดีชมัด อาจเป็นเพราะ ตัวผมเองเป็นลูกคนกลางมีแต่พี่สาว ไม่มีพี่ชาย ครอบครัวผมก็เป็นแบบธรรมดา รั่วๆอาจทำให้ผมมองหาคนที่จะมาเป็นต้นแบบให้ชีวิต มาเป็นพี่ชายที่แสนดี คอยให้คำแนะนำให้ผม พี่ฮั่นเป็นผู้ชายที่มีทั้งความแข็งแกร่งและอ่อนโยน พร้อมด้วยคุณสมบัติที่ผมกล่าวมา พี่ฮั่นเป็นตัวของตัวเองสูง พี่เค้ารู้ว่าชีวิตเค้าคืออะไร จะไปทางไหน แต่พี่เค้าก็มีมุมที่อ่อนโยน อย่างเช่นวันที่พี่เค้ามองหาแม่อย่างน่าสงสารในวันที่ประกาศผล 8 คนสุดท้าย อย่านึกว่าผมมองไม่เห็น น้ำตาของลูกชายคนหนึ่งที่รอบอกข่าวดีที่สุดกับผู้หญิงคนหนึ่งที่พี่เค้ารักที่สุดในชีวิต ผมไม่แปลกใจหรอกที่คนจะรักพี่ฮั่นทั่วประเทศ ก็แม้แต่...... จากคุณ : klammm เขียนเมื่อ : 12 เม.ย. 55 00:23:01

ความคิดเห็นที่ 2 ความคิดผมหยุดลงในตอนค่ำวันจันทร์หลังจากเลือกเพลงและทำกิจกรรมต่างๆ เสร็จหมดแล้ว ผมกำลังนั่งอยู่ที่เปียโนตัวโปรด และนั่น พี่ฮั่นนั่งอยู่ตรงโซฟานั่งเล่น ส่วนพี่แคนกะโดมไม่รู้อยู่ไหน ผมเหลือบตามองพี่ฮั่นที่กำลังก้มหน้าก้มตาศึกษาเพลงที่ได้รับมา ....ตะกี้ผมคิดอะไรนะ ความรู้สึกบางอย่างสว่างวาบมาในหัวผม ผมไม่แปลกใจหรอกที่คนจะรักพี่ฮั่นทั่วประเทศ ก็แม้แต่...ผม นี่ใช่ไหม คือคำตอบที่ผมเพียรถามตัวเองมาเกือบเดือน ว่ามันคืออะไร “พี่ฮั่น” ผมหลุดความคิดออกมาเป็นคำพูด พี่ฮั่นเหลือบตามามองคล้ายกับจะถามว่าผมจะพูดอะไร “พี่ฮั่นว่า ความรักคืออะไร” ผมหลุดถามออกไป พร้อมกับกลั้นใจรอฟังคำตอบจากพี่ชายคนนี้ “ก็อยากทำให้คนที่เรารักมีความสุขมั้ง” พี่ฮั่นตอบพลางทำหน้างงๆที่อยู่ๆ ผมก็ถามขึ้นมา “มรึงถามเชี่ยไรเนี่ย อินกะเพลงรึไง” พี่ฮั่นถามขึ้นมา ผมเดินไปหาพี่พร้อมกับนั่งตรงกันข้ามเพื่อมองหน้าพี่ฮั่นชัดๆ “เปล่า ก็แค่อยากรู้ว่า พี่มองความรักแบบไหน...แล้วพี่ว่าสมัยเนี้ยยย อย่างที่มีความรักหลายๆรูปแบบอะนะ อย่างหญิงรักหญิง ชายรักชายเนี่ย พี่คิดยังไง” ผมหลุดคำถามไปแล้ว ก็แทบจะกัดปากตัวเอง แต่เมื่อถามไปแล้ว ผมก็ได้แต่กลั้นใจรอฟังคำตอบ แต่แปลก..พี่ฮั่นสะดุ้ง กระดาษที่อยู่ในมือหลุดจากมือร่วงลงพื้น  พี่ฮั่นเอื้อมมือไปเก็บผมเห็นมือพี่ฮั่นสั่นน้อยๆ “ก็ความรักทุกอย่าง ถ้ารักด้วยความบริสุทธิ์ใจ ไม่ได้หวังอะไรตอบแทน มันก็ดีทั้งนั้นแหละ”เสียงพี่ฮั่นสั่นนิดหน่อยแต่มันก็มากพอ ที่จะทำให้ผมจับความผิดสังเกตได้ “แต่ถ้า ความรักนั้นมันไม่สามารถเปิดเผยได้ล่ะ พี่ฮั่นจะรับได้ไหม” ผมนิ่งไปนิดหนึ่งก่อนที่จะกล้าถามคำถามนี้ออกไป ใจของผมกระตุกแรงขึ้น ผมเข้าใจตัวเองอย่างถ่องแท้แล้ว ณ วินาทีนี้ ความรู้สึกสับสนอย่างอื่นเข้ามาแทนที่ ความรู้สึกกลัวที่คนอื่นจะยอมรับได้หรือไม่ และที่สำคัญที่สุด ความรู้สึกของผู้ชายคนที่นั่งต่อหน้าผม จะยอมรับความรู้สึกนั้นได้หรือไม่ นี่ต่างหากที่ผมหวั่นใจ พี่ฮั่นวางกระดาษลงบนโต๊ะ แล้วลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว เล่นเอาผมตกใจ ลุกขึ้นยืนตามไปด้วย “มรึงเป็นรัยของมรึงกันแน่ ไอ้แกง มรึงเมาเพลงเหรอ” พี่ฮั่นถามขึ้น แต่เสียงดูเข้มๆดุๆแบบที่ไม่เคยทำมาก่อน “มรึงจะมาซักกรูเอาโล่ห์เลยหรืองัย กับไอ้คำว่าความรักเนี่ย” พี่ฮั่นเงยหน้ามามองตรงๆ แต่สายตาเอาเรื่อง ผมตกใจ นี่ผมทำอะไรให้พี่เค้าโกรธเหรอ “ไม่เป็นไรพี่ถ้าพี่ไม่พอใจ ผมขอโทษ ไม่ต้องตอบก็ได้”ผมกลืนน้ำลายแต่กลับรู้สึกลำบาก เพราะผมพยายามกลั้นสะอื้น ขอบตาผมร้อนผ่าว เฮ้ยย น้ำตาผมไหล..!!! “ผม ..ผม ขึ้นห้องก่อนนะ พี่ดูเพลงพี่เสร็จแล้วก็ตามไปแล้วกัน”  ผมหันหลังเดินไปที่บันไดอย่างรวดเร็ว ไม่อยากให้พี่ฮั่นเห็นน้ำตาของผม แต่เดินไปยังไม่ทันถึงบันได ก็รู้สึกตกใจ เพราะแขนผมโดนกระชาก และลากผมไปชิดผนังห้อง หลังผมกระแทกผนังปูนอย่างแรง ผมพยายามกลั้นเสียงอุทานด้วยความเจ็บ เมื่อสติกลับมาผมเงยหน้าขึ้นมอง สติผมก็เตลิดอีกครั้ง หน้าของพี่ฮั่นห่างจากหน้าผมแค่คืบ แขนสองข้างของพี่ฮั่นดันผนังห้องไว้ เหมือนจะกันไม่ให้ผมหนีไปไหนได้ สายตาของพี่ที่มองผมนั้น บอกความรู้สึกหลากหลาย เหมือนทั้งรักทั้งแค้น ผมเดาไม่ออกเลย “มรึงร้องไห้ทำไม” พี่ฮั่นถามเสียงต่ำๆ เล่นเอาผมรู้สึกกลัวจับใจ “กรูถามว่า ร้องทำไม” พี่ฮั่นตะโกนขึ้น ผมสะดุ้งทั้งตัว รู้สึกว่าตัวสั่นแรงๆ อย่างไม่สามารถจะห้ามได้ ผมยกมือไหว้พี่ฮั่น “ผมขอโทษพี่ ผมขอโทษ แต่ผมห้ามความรู้สึกตัวเองไม่ได้” ผมยกมือไหว้พี่เค้าอย่างไม่รู้จะทำอะไรให้พี่เค้าเย็นลงได้ “ความรู้สึกอะไรของมรึงที่ห้ามไม่ได้” พี่ฮั่นถาม ผมจับความสั่นของเสียงที่พี่เค้ามีได้เช่นกัน “ก็ ...ก็ความรู้สึกที่ผมมีให้พี่งัย”ผมร้องไห้ ผมกลั้นไม่อยู่แล้ว น้ำตาผมไหลเป็นทางกับความรู้สึกที่อัดอั้นมาตลอด 3เดือนที่ผ่านมา พี่จะรู้ไหม ที่ผมคอยเทคแคร์พี่ คอยปลอบโยนพี่ ทุกอย่าง มันเป็นเพราะผม... “เพราะผมชอบพี่ พี่ได้ยินไหม ว่าผมชอบพี่” ผมตะโกนเสียงดังลั่นพร้อมกับปลดปล่อยความรู้สึกทั้งหมดออกมากับคำพูดนั้น พลันรู้สึกโล่ง ขึ้นมาอย่างที่สุด ผมสูดหายใจเข้าปอดลึกๆ นำความเป็นตัวเองกลับคืนมา ผมค่อยๆ เงยหน้ามองพี่ฮั่น ที่นิ่งไป เวลาเพียงแค่ไม่กี่วินาที ที่เรายืนสบตากัน แต่สำหรับผมกลับรู้สึกเนิ่นนานเป็นสิบปี กับสายตาของพี่ฮั่นที่มองหน้าผม พี่ฮั่นคิดอะไรอยู่ “เลิกคิดซะ” พี่ฮั่นพูดขึ้น “มันไม่ถูก” พี่ฮั่นพูดต่อเสียงสั่นๆ “พี่จะบ้าเรอะ” กลายเป็นผมที่โมโหแทน “เรื่องอย่างนี้มันห้ามกันได้ที่ไหน มันเป็นเรื่องของความรู้สึก เข็มแทงเนื้อ พี่จะห้ามไม่ให้มันเจ็บ พี่เองทำได้หรือเปล่า ผมห้ามความคิดไม่ได้โว้ย” ผมตะโกนใส่หน้าพี่ฮั่น พี่ฮั่นเงียบแต่สีหน้าดูดุดัน ผมเริ่มตกใจ มือขวาพี่ฮั่นกำหมัดแน่น และเงื้อขึ้นมาเหมือนจะต่อยผม ผมหลับตาแน่นเกร็งกล้ามเนื้อแถวใบหน้า รอรับความเจ็บปวด พลั่ก พลั่ก มีเสียงดังเกิดขึ้นใกล้ๆหูซ้ายของผม ก่อนที่ความเงียบจะมาเยือน แต่แปลก ทำไมผมไม่รู้สึกเจ็บ ผมเงยหน้าสบตาพี่ฮั่น มองตามแขนและมือพี่ฮั่นที่หยุดอยู่ที่กำแพง ใกล้ๆหูผม เฮ้ยย....ไม่ต่อยผม แต่ต่อยกำแพงแทน มือพี่ฮั่น มีเลือดซึม เปื้อนติดกำแพง “เฮ้ยยย พี่ฮั่น ทำรัย บ้าเปล่าวะ” ผมตะโกนสุดเสียง จากคุณ : klammm เขียนเมื่อ : 12 เม.ย. 55 00:23:33

ความคิดเห็นที่ 3 Part 2 ถูกต้อง-ถูกใจ อย่างไหนใช่ สำหรับความรัก “ตื่นๆ แกง ตื่น แกง ไอ้แกง ตื่นได้แล้ววว” ผมตะโกนเสียงดังลั่นใกล้ๆหูของ ไอ้น้องตัวแสบ มันทำท่างัวเงียขึ้นมาน่าหมั่นไส้เป็นที่สุด ผมก็เลยใช้มาตรการขั้นเด็ดขาดในการปลุกด้วยการฝากรอยเท้าไว้ที่สีข้าง ก่อนที่ไอ้ตัวแสบจะตื่นขึ้นมาค้อนลมค้อนแล้งตามเรื่อง   ครับ ผมเองครับฮั่น เดอะสตาร์8 พี่ใหญ่และตัวแสบประจำกลุ่ม ผมหัวเราะตามหลังแกงส้มไปด้วยความเอ็นดู ความรู้สึกเอ็นดูนี้เกิดขึ้นเมื่อไหร่ไม่รู้ ก็เพราะไอ้ตัวแสบนี่แหละ มักจะเข้ามาวอแว วนเวียนอยู่รอบๆตัวผมอยู่ตลอดเวลา พอผมรู้สึกตัวอีกที ก็คอยมองหาแต่ แกงส้ม ความคิดของผมสะดุดลง มองหาแต่แกงส้มงั้นเหรอ ผมตั้งคำถามในใจ หลายครั้งที่เผลอมองไปก็จะเห็นสายตา เจ้าตัวแสบมองกลับมาทุกที จนผมเองที่เป็นฝ่ายหลบสายตามัน หลายครั้งที่ผมเครียด จากคะแนนกลางสัปดาห์ก็ได้ เจ้าน้องชายคนนี้นี่แหละ ที่คอยปลอบและให้กำลังใจ “พี่ฮั่นคะแนนน้อยตลอด แต่ก็ไม่เคยตกนะ” น้องชายคนนี้ให้กำลังใจผม มันจะรู้ไหมนะแค่คำพูดประโยคเดียว ทำให้กำลังใจผมกลับคืนมา มากมาย บอกไม่ได้หรอก เดี๋ยวเหลิง อาจเป็นเพราะ ผมไม่มีน้องด้วยมั้งทำให้ผมรู้สึกผูกพันกับตัวแสบง่ายๆ ถ้าลองคิดถึงวันที่ผมไม่มีแกงส้มแล้ว..... ความล่องลอยของผมหยุดลงเมื่ออยู่ๆ เจ้าตัวแสบก็โพล่งถามคำถามแปลกๆมาในค่ำวันนั้น “พี่ฮั่นว่า ความรักคืออะไร”  ผมนิ่งไป นั่นสิ อะไรคือนิยามคำว่าความรักของผม “ก็อยากทำให้คนที่เรารักมีความสุขมั้ง” ผมตอบไป การทำให้คนที่เรารักมีความสุข ถ้าแกงส้มมีความสุขผมจะดีใจมาก...เฮ้ยยย ...มือของผมที่กำกระดาษเนื้อเพลงนั้นสั่นน้อยๆ ผมพยายามควบคุมความคิดที่แวบเข้ามานั้น แต่.... “มรึงถามเชี่ยไรเนี่ย อินกะเพลงรึไง”ผมพยายามแก้สถานการณ์ของตัวเองให้ปกติ แต่มันก็ยากเต็มที “เปล่า ก็แค่อยากรู้ว่า พี่มองความรักแบบไหน...แล้วพี่ว่าสมัยเนี้ยยย อย่างที่มีความรักหลายๆรูปแบบอะนะ อย่างหญิงรักหญิง ชายรักชายเนี่ย พี่คิดยังไง” จบคำถามของมันพร้อมกับการสะดุ้งรอบที่ร้อยของผม เหตุการณ์หลายเดือนแวบผ่านมาในความคิดอย่างรวดเร็ว เหมือนรีวิวหนังที่เคยดู พร้อมๆกับความคิดที่แวบมาในสมอง ทำให้ผมหมดเรี่ยวแรงในทันที แม้กระดาษในมือก็ไม่สามารถถือได้ “ก็ความรักทุกอย่าง ถ้ารักด้วยความบริสุทธิ์ใจ ไม่ได้หวังอะไรตอบแทน มันก็ดีทั้งนั้นแหละ” ผมกลั้นใจตอบน้องไป ...ไม่ใช่ ผมตอบคำถามของตัวเองในหัวใจของผม....ผมคิดอย่างนั้นหรือ “แต่ถ้า ความรักนั้นมันไม่สามารถเปิดเผยได้ล่ะ พี่ฮั่นจะรับได้ไหม” มันยังส่งคำถามเสียดแทงใจ “มรึงเป็นรัยของมรึงกันแน่ ไอ้แกง มรึงเมาเพลงเหรอ” ผมพยายามปกปิดความรู้สึกตัวเองอย่างสุดความสามารถ “มรึงจะมาซักกรูเอาโล่ห์เลยหรืองัย กับไอ้คำว่าความรักเนี่ย”ผมกำมือแน่นๆ อย่าถามกรูอีกนะ ไอ้ตัวแสบ “ไม่เป็นไรพี่ ถ้าพี่ไม่พอใจ ผมขอโทษ ไม่ต้องตอบผมก็ได้” ผมจะบอกน้องว่าไงดีผมโมโหความรู้สึกตัวเองต่างหากที่... “ผม ..ผม ขึ้นห้องก่อนนะ พี่ดูเพลงพี่เสร็จแล้วก็ตามไปแล้วกัน”  แกงส้มหันหลังกลับ ถ้าผมตาไม่ฝาด ผมเห็นน้ำตาของน้อง ความรู้สึกเจ็บในใจเหล่านั้นมาจากไหน ผมกระชากแขนแกงส้ม แล้วมันไปชิดผนัง อย่าคิดว่า คุยกันไม่รู้เรื่องแล้วจะเดินหนี “มรึงร้องไห้ทำไม”ผมถามด้วยความเจ็บปวด อยากจะเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาให้มันแต่ก็ไม่กล้า “ผมขอโทษพี่ ผมขอโทษ แต่ผมห้ามความรู้สึกตัวเองไม่ได้” “ความรู้สึกอะไรของมรึงที่ห้ามไม่ได้” อย่าได้ตอบคำถามกรูเชียวนะ กรูยัง.... “ก็ ...ก็ความรู้สึกที่ผมมีให้พี่งัย เพราะผมชอบพี่ พี่ได้ยินไหม ว่าผมชอบพี่” กรูบอกว่ากรูยังทำใจไม่ได้ “เลิกคิดซะ มันไม่ถูก” ผมกัดฟันพูดออกไป “พี่จะบ้าเรอะ เรื่องอย่างนี้มันห้ามกันได้ที่ไหน มันเป็นเรื่องของความรู้สึก เข็มแทงเนื้อ พี่จะห้ามไม่ให้มันเจ็บ พี่เองทำได้หรือเปล่า ผมห้ามความคิดไม่ได้โว้ย” มันโวยขึ้นมา แต่ก็จริงอย่างที่มันพูด ผมห้ามใจตัวเองไม่ได้ ผมกำหมัดแน่น มันไม่รู้หรือไงว่าที่พูดมา มันแทงใจดำที่สุด ผมเงื้อหมัดขึ้นอยากจะต่อยมันที่สุด แต่..ผมทำไม่ได้ “โธ่เว้ยยยย” หมัดที่ปล่อยออกไปหวิดหน้าไอ้ตัวแสบไปนิดเดียว ผมระบายอารมณ์กับกำแพงด้วยความแค้นในใจตัวเอง “เฮ้ยยย พี่ฮั่น ทำรัย บ้าเปล่าวะ” เสียงแกงส้มดังลั่น มันรีบคว้ามือผมไปดู ยังมีรอยเลือดซิบๆนั่นแต่มันจะรู้หรือเปล่า ณ วินาทีนี้ ที่ผมเข้าใจตัวเองอย่างถ่องแท้นั้น หัวใจผมเลือดอาบยิ่งกว่า “ไม่เป็นไร แกง พี่ไม่เป็นไร”ผมพูดไปอย่างอ่อนระโหย “พี่แค่รู้แล้ว ว่าพี่คิดอะไร” แกงส้มจับมือผมที่เลือดแห้งแล้วนั้น บีบแน่นๆ “พี่คิดอะไรพี่ฮั่น พี่คิดอะไร” มันถามผม ผมนิ่งไป เงยหน้าสบตาไอ้ตัวแสบ ก่อนจะพูดว่า “ก็มรึงถามกรูเรื่องความรัก ไม่ใช่เหรอ กรูก็รู้และเข้าใจแล้ว ว่าความรักคืออะไร” จบPart 2 จากคุณ : klammm เขียนเมื่อ : 12 เม.ย. 55 00:24:24

ความคิดเห็นที่ 4 Part 3 ขอเพียงอยู่ใกล้ ก็ดีใจแล้ว ผมส่ายหน้าด้วยความระอา เมื่อได้ยินเสียง พี่ฮั่นกับแกงทะเลาะกันอีกแล้ว อยู่ห้องใกล้ๆกันก็ได้ยินทุกวัน ผมเก็บอาการเหงาลึกๆ ไว้ในใจ ตั้งแต่เจ้ามังกรฮัทออกจากบ้านไป ก็ไม่รู้จะปรึกษาใคร เจ้าโดมก็ดูอ่อนต่อโลกเหลือเกิน    ครับ ผมเอง แคน เบอร์4 หนุ่มสุโขทัยที่มาใช้ชีวิตในบ้านเดอะ ดาวแห่งนี้ ผมเองก็มีความรู้สึกผูกพันกับเพื่อนๆ ในบ้านมาก ยิ่งสาวๆในบ้านนี่ก็ตามเจ้าฮัทกันไปหมดอาการเซ็งก็ยิ่งทวีคูณขึ้นไปอีก ผมเห็นพี่ฮั่นกะแกงเค้าเล่นกันหนุงหนิง ทำไมไม่รู้ในหัวใจมันรู้สึกเจ็บแปลบๆ เหมือนมีฟ้าแลบฟ้าผ่าในสมอง  ผมน่ะ ใครๆเค้าก็ว่าผมมันรั่ว ใช่สิ ผมก็ยอมรับนะ ผมถึงได้แอบมองความเท่ห์ของพี่ฮั่น ความมีเสน่ห์ของเค้า ที่แม้แต่ผมเองก็ยังรู้สึกได้ ผมพยายามที่จะเข้าหา เข้าไปคุยกับพี่ฮั่น แต่ทุกครั้งก็ไม่เคยเข้าถึงเลย เพราะ ทุกครั้งแกงส้มจะอยู่ใกล้ๆพี่ฮั่น ตลอดเวลา จนบางครั้งก็รู้สึกท้อ แล้วความคิดของผมก็มาสะดุดลงตอนค่ำวันนี้ หลังจากไปวิ่งออกกำลังกายตอนเย็นกะเจ้าโดมมาผมเดินผ่านห้องนั่งเล่น ได้ยินพี่ฮั่นกะแกง คุยกันเสียงดัง มันน่าจะปกติ แต่มันไม่ปกติ ผม หลบฟังอยู่ที่ประตูทางเข้า ได้ยินเสียง2คนนั้นทะเลาะกัน ชัดเจน “มรึงเป็นรัยของมรึงกันแน่ ไอ้แกง มรึงเมาเพลงเหรอ มรึงจะมาซักกรูเอาโล่ห์เลยหรืองัย กับไอ้คำว่าความรักเนี่ย” เสียงพี่ฮั่นดุดันอย่างที่ผมไม่เคยได้ยินมาก่อน ผมเอามือปิดปากตัวเองไว้กลัวจะหลุดคำอุทานออกไป “ไม่เป็นไรพี่ ถ้าพี่ไม่พอใจ ผมขอโทษ ไม่ต้องตอบผมก็ได้” เสียงของแกงส้มสั่นมาก พอกับที่ใจผมสั่น “ผม ..ผม ขึ้นห้องก่อนนะ พี่ดูเพลงพี่เสร็จแล้วก็ตามไปแล้วกัน”  ผมหันตัวไปมองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น  พี่ฮั่นกระชากแขนแกงส้มแล้วลากไปชิดผนัง มือสองข้างของพี่ฮั่นกางออกดันผนังไว้ ไม่ให้แกงหนี ณ วินาทีนั้น ผม...ผมอยากไปยืนตรงนั้นแทนแกงส้ม “มรึงร้องไห้ทำไม”พี่ฮั่นถามแกง ถึงแม้เสียงจะดุ แต่ผมจับถึงกระแสความห่วงใยได้ “ผมขอโทษพี่ ผมขอโทษ แต่ผมห้ามความรู้สึกตัวเองไม่ได้” แกงส้มเองก็ร้องไห้ ผมเองก็รู้สึกถึงความร้อนผ่าว รอบดวงตาของผม น้ำตาของผมก็กำลังจะไหล เมื่อเห็นภาพ อย่าเลยนะ แกง....อย่าพูดคำที่พี่คิดไว้ “ก็ ...ก็ความรู้สึกที่ผมมีให้พี่งัย เพราะผมชอบพี่ พี่ได้ยินไหม ว่าผมชอบพี่” นั่นไง มือขวาของผมเกาะขอบประตูไว้ ความรู้สึกที่มีเหมือนจะยืนไม่อยู่ “เลิกคิดซะ มันไม่ถูก” ใช่ เลิกคิดทั้งคู่นั่นแหละ ผมตัดพ้อในใจ “พี่จะบ้าเรอะ เรื่องอย่างนี้มันห้ามกันได้ที่ไหน มันเป็นเรื่องของความรู้สึก เข็มแทงเนื้อ พี่จะห้ามไม่ให้มันเจ็บ พี่เองทำได้หรือเปล่า ผมห้ามความคิดไม่ได้โว้ย”แกงส้มโวยวายทั้งน้ำตา ผมเห็นพี่ฮั่นกำหมัดแน่น แต่.... พี่ฮั่นไม่กล้าต่อยแกงส้ม เฮ้ยย.....พี่ฮั่นต่อยผนังปูนจนเลือดออก ผมทนไม่ไหวแล้ว เท้าของผมเตรียมที่จะก้าวเพื่อไปห้าม แต่ก็มีอีกมือหนึ่งมารั้งแขนผมไว้ ผมหันไปมอง โดมนั่นเอง สายตาของโดมนั้นเข้าใจผมแต่โดมส่ายหน้าน้อยๆ ทำนองห้ามไม่ให้ผมออกไป “โธ่เว้ยยยย” เสียงพี่ฮั่นดังขึ้น แกงจับมือพี่ฮั่นมาดู ผมเองก็อยากเป็นคนดูแลพี่ฮั่น “เฮ้ยยย พี่ฮั่น ทำรัย บ้าเปล่าวะ” “ไม่เป็นไร แกง พี่ไม่เป็นไร” “พี่แค่รู้แล้ว ว่าพี่คิดอะไร” พี่ฮั่นคิดอะไรผมอยากรู้ “พี่คิดอะไรพี่ฮั่น พี่คิดอะไร” แกงส้มพูดในสิ่งที่ผมคิด “ก็มรึงถามกรูเรื่องความรัก ไม่ใช่เหรอ กรูก็รู้และเข้าใจแล้ว ว่าความรักคืออะไร” ผมหันหลังกลับ เดินออกไปนอกบ้าน เจ้าโดมเดินตามมาห่างๆ ผมทรุดตัวลงนั่ง ที่สนามหญ้าหน้าบ้าน โดมตามออกมานั่งเป็นเพื่อน ผมนั่งเงียบ ในใจฟุ้งซ่านไปหมด น้ำตาภายนอกหยุดไหลแล้ว แต่ในใจ ยังไหลริน “โธ่เว้ยยยย....” ผมตะโกนออกไป โดมเอื้อมมือมาจับไหล่ผม “บางครั้ง ความรักมันก็อธิบายไม่ได้หรอก พี่แคน” โดมพูด “นิยามของความรักแต่ละคนก็ไม่เหมือนกัน พี่ต้องคิดว่าพี่ต้องการอะไรจากความรัก” ผมนิ่งไป เจ้าโดมที่ผมคิดว่าไร้เดียงสา กลับเป็นคนพูดให้สติ ใช่ ผมต้องการอะไร...ผมถามตัวเอง ผมไม่ได้ต้องการอะไร ผมแค่อยากให้คนที่เรารักมีความสุข แล้วทำไมนะ ใครต่อใครถึงได้หวังอะไรมากมายจากความรัก ผมยิ้มได้ เอื้อมมือไปตบบ่าโดมอย่างขอบคุณ ผมลุกขึ้นแหงนหน้ามองท้องฟ้า ดวงดาวมากมาย ผมมาที่นี่เพื่ออะไร “ขอบใจนะ ไอ้อ้วน น่ารักนะไอ้โดมเรมอน ไป..ไปซ้อมกันต่อ เพลงยากด้วย” ผมยิ้มขอบคุณโดมอีกครั้งก่อนเดินเข้าบ้านไป “อ้าววว พี่ฮั่น แกง ทำรัยกันอยู่วะ ไปซ้อมกันได้แล้ว” ผมมองทั้งสองคนอย่างเต็มตาด้วยใจที่เบิกบาน จบ Part 3 จากคุณ : klammm เขียนเมื่อ : 12 เม.ย. 55 00:25:06

ความคิดเห็นที่ 5 Part 4 นิยามความรัก ผมเดินตามพี่แคนมาห่างๆ ในตอนค่ำวันจันทร์ บ้านดูเงียบเหงาลงหลังจาก สาวๆและเจ้าฮัทออกไปแล้ว ผมก็ได้แต่คิดถึงเพื่อน เงียบ ๆ     ครับผมเอง โดมหมายเลขหนึ่ง ที่ใครๆก็ชอบบอกว่า ผมเป็นคนที่ถูกใครๆลืม ไม่ค่อยมีใครพูดถึง ก็ทำไงได้ล่ะครับ ผมมันไม่หล่อ มีดีที่เสียงอย่างเดียวนี่แหละ ไม่เป็นไรครับ ผมสู้ได้ พี่แคนมักจะพูดเสมอว่า ผมมัน เด็กไร้เดียงสา แต่ผมขี้เกียจพูด ว่าไอ้เรื่องรักๆใคร่ๆในบ้านน่ะ มันอยู่ในสายตาผมตลอด ไม่ว่าจะเป็น เรื่องเจ้าฮัทกะน้องเฟรม หรือ เรื่องพี่ฮั่นกะแกงหรือแม้แต่ สายตาของพี่แคน ก็อยู่ในดาต้าเบสของผม บอกแล้ว ว่าขี้เกียจพูด... เสียง พี่ฮั่นกะแกงดังแว่วๆ มา ผมเห็นพี่แคนยืนแอบ มองอยู่ ผมก็เลย แอบ มองพี่แคนอีกที “พี่จะบ้าเรอะ เรื่องอย่างนี้มันห้ามกันได้ที่ไหน มันเป็นเรื่องของความรู้สึก เข็มแทงเนื้อ พี่จะห้ามไม่ให้มันเจ็บ พี่เองทำได้หรือเปล่า ผมห้ามความคิดไม่ได้โว้ย” ผมเห็นพี่แคน ขยับทำท่าจะเข้าไปขัดตั้งแต่ประโยคนี้แล้ว ผมรีบเดินเข้าไปหาพี่แคน “เฮ้ยยย พี่ฮั่น ทำรัย บ้าเปล่าวะ” ผมเหลือบไปมอง พี่ฮั่นที่ต่อยกำแพงนั่น พี่แคนทำท่าเหมือนจะเดินไปแล้ว ผมรีบคว้าแขนพี่แคนไว้  บางเรื่องต้องตัดใจ เอาไว้ผมจะบอกพี่เค้าทีหลัง “ไม่เป็นไร แกง พี่ไม่เป็นไร พี่แค่รู้แล้ว ว่าพี่คิดอะไร” เสียงพี่ฮั่นดังลอดมา “ก็มรึงถามกรูเรื่องความรัก ไม่ใช่เหรอ กรูก็รู้และเข้าใจแล้ว ว่าความรักคืออะไร” พี่แคนมองสองคนในห้องนั่งเล่นอย่างเสียใจ ผมรู้......แล้วพี่แคนก็เดินออกมานั่งหมดอาลัยตายอยากที่สนามหญ้า ผมนั่งเป็นเพื่อนเขา “โธ่เว้ยยยย....” พี่แคนตะโกนออกมา ผมเอื้อมมือไปจับไหล่พี่แคนไว้ บางครั้งการปลอบใจคนก็ไม่จำเป็นต้องพูดอะไรหรอก “บางครั้ง ความรักมันก็อธิบายไม่ได้หรอก พี่แคน” ผมพูดขึ้นหลังจากเห็นพี่แคนเริ่มนิ่ง “นิยามของความรักแต่ละคนก็ไม่เหมือนกัน พี่ต้องคิดว่าพี่ต้องการอะไรจากความรัก” โอ้โห..ผมพูดอย่างกับเป็นผู้เชี่ยวชาญ แต่พี่แคนก็ยิ้มได้ "ขอบใจนะ ไอ้อ้วน น่ารักนะไอ้โดมเรมอน ไป..ไปซ้อมกันต่อ เพลงยากด้วย” ผมหัวเราะ เห็นไหมล่ะ ความสัมพันธ์ในบ้านน่ะ น่ารักทีสุดละ ทีนี้ผม ไปนอนวางแผนอนาคตดีกว่า ว่าจะจีบพินต้าไว้เป็นแฟน ห่างกัน 8 ปีเอง พอผม 28 พินต้า ก็ 20 เหมาะกันซะไม่มี แล้วทีนี่อย่าว่าผมเป็นพวก โลลิค่อนอีกนะ เฮ้อ.....ความรักน่ะ สวยงามเสมอ อยู่ที่เราเลือกมองนั่นเอง จบจริงๆแล้วน้าาาาาาาาาา จากคุณ : klammm เขียนเมื่อ : 12 เม.ย. 55 00:25:35

ความคิดเห็นที่ 6 ต่อด้วย ภาคพิเศษ ค่ะ Special part 1 The Star ค้นฟ้า คว้ารัก ตอน ขอแค่ใครสักคน   สายลมหอบนำความร้อนพัดผ่านผิวกายของผม แม้นี่จะเป็นเวลาเกือบสี่ทุ่มแล้ว พระจันทร์เว้าๆแหว่งๆ ในคืนวันแรมหนึ่งค่ำที่ฉายแสงอยู่บนผืนพรมสีดำ ยังส่องแสง สว่างราวกับจะกลบแสงวิบๆวับๆของดวงดาวหลายล้านดวง ที่แย่งกันอยู่บนผืนพรม ผืนเดียวกัน  ผมยืนอยู่ที่สนามหญ้าหน้าบ้านกับบรรยากาศอย่างนี้อีกแล้ว      ในคืนวันจันทร์หลังจากที่ เจ้าแคนน้อยระเห็จออกไปเป็นคนที่ห้า บ้านเงียบลง อย่างบอกไม่ถูก ทั้งเหงาที่เพื่อนๆน้องๆ ทยอยออกไปกันจนเหลือแค่ 3 คน เจ้าอ้วนโดม แกงส้ม และผม ฮั่นหมายเลข2 และยังรู้สึกเจ็บชาอยู่ลึกๆ กับคำพูดของพี่ม้า “ ร้องเพลงแบบนี้ ชาตินี้ทั้งชาติ ก็ไม่มีใครรักคุณ” ผมรู้พี่ม้าไม่ได้ด่าผมจริงๆหรอก นี่คือการบิวท์โหวต ที่ทำให้แฟนคลับทุ่มโหวตมาให้ผม  ถึงแม้ผมจะสงสารแคน แต่ผมก็ต้องขอบคุณที่ให้ผมได้อยู่ต่อ และถึงแม้จะไม่มีใครรักผมก็..ไม่เป็นไรหรอก แต่...อย่างน้อยขอแค่หนึ่งคนเท่านั้น ที่ยังยืนเคียงข้างผมตลอดเวลา... “พี่ฮั่น” เสียงที่ผมกำลังคิดถึงอยู่ในใจ ตะโกนใกล้ๆหู จนผมสะดุ้งสุดตัว “เฮ้ยย...ไอ้แกง ตกใจหมด มาเงียบๆ อย่างกะถอดวิญญาณมา” ผมเสทักทาย กลบเกลื่อนความเขินมันคงไม่รู้หรอกว่าเขิน  ผมว่าผมเนียนนะ “ก็เห็นยืนบริจาคเลือดให้ยุงอยู่นานแล้ว พี่เลือดกรุ๊ปโอเนกาทีฟ หายากขาดตลาดหรืองัย ถึงได้มายืนให้ยุงมันกัด” ผมมองไอ้ตัวแสบด้วยความหมั่นไส้ อดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือ ไปยีผมมันเล่นก่อนที่จะผลักหัวมันเบาๆ           ความสัมพันธ์ของผมกับไอ้ตัวแสบก็ดีขึ้นเรื่อยๆ หลังจากเรื่องราวสัปดาห์ที่แล้ว ที่ผมเกิดอารมณ์บ้าระห่ำ ต่อยกำแพงจนเลือดออกที่มือ ก็ได้เจ้าแกงนี่แหละ หายา หาผ้ามาพันให้ ส่วนเจ้าแคนน้อยก็ช่วยทำความสะอาดคราบเลือดบนกำแพงจนไม่เหลือคราบ แต่นั่นมันก็เป็นแค่คราบบนผนัง         แต่ใครจะรู้ มันยังมีตะกอนในใจที่ผมยังไม่ได้ล้างมันออกไปให้เด็ดขาด วันนั้น เจ้าแกงไม่ได้ถามอะไรอีก เราสองคนก็คงยังพูดคุยกันเหมือนเดิมโดยที่ไม่มีใครเริ่มต้นเรื่องนั้นอีก  “เป็นรัยพี่ฮั่น” ไอ้ตัวแสบเอ่ยถามขณะที่ยกสองมือแต่งผมให้หล่อเหมือนเดิม  “ก็แค่คิดถึงคำพูด ของพี่ม้าเมื่อวันเสาร์” ผมเอ่ยตอบ ก่อนที่จะหมุนตัวมายืนเผชิญหน้า กับเจ้าแกง  “ชาตินี้ทั้งชาติ คงไม่มีใครที่รักพี่จริงใช่ไหม”ผมถามโดยที่ยังมองสบตาเจ้าตัวแสบอยู่ ผมไม่อยากหลบตามันอีกแล้ว กลายเป็นเจ้าตัวแสบที่ชะงัก มือที่กำลังจัดทรงผมของมันค้างเติ่ง มันมองสบตามาที่ผม ประมาณจะถามว่า ผมถามอะไรบ้าๆวะ แต่พอเจ้าตัวแสบสบตาผมสักพัก กลับเป็นมันเอง ที่หลบสายตาไป “ถามอะไรอย่างนั้นเล่า” เจ้าแกงพูดขึ้น โดยที่ยังไม่ยอมสบตาผม “ถ้าคนอย่างพี่ไม่มีคนรัก โลกนี้ก็คงจะมีแต่หุ่นยนต์แล่วว” ไอ้ตัวแสบ พูดพลางยิ้มเขินๆ ผมได้เห็นแค่เสี้ยวหน้าด้านข้างของมันเท่านั้นเอง มันโดนยุงกัดหรือเปล่าหว่า ทำไมหน้ามันแดงๆ “จริงเหรอวะ” ริมฝีปากของผมปรากฎรอยยิ้มขึ้นมา “จริงเหรอมรึง” ผมถามย้ำๆเน้นๆอีกครั้ง คราวนี้เป็นคราวของไอ้หนุ่มตัวแสบ ที่ดูท่างกๆเงิ่นๆบอกไม่ถูก ดูว่ามันคงไม่รู้จะเอาแขนสองข้างของมันไปวางไว้ตรงไหน ไอ้หน้าที่แดงเพราะยุงกัด ตอนนี้มันแดงลามไปถึงหูสองข้างแล้ว “พี่จะถามเอาโล่ห์เลยรึไง” มันถามพลางทำหน้างอนๆ ผมถึงกับกลั้นหัวเราะไม่อยู่ ผมพยายามแล้วนะ แต่หน้ามันน่าเอ็นดูจริงๆ ดูท่าทางมันจะงอนจริง มันหัน 45 องศาอย่างรวดเร็ว ทำท่าจะเดินเข้าบ้าน แต่ความเร็วของมันทำให้ไอ้ตัวแสบพลาด  เท้าเจ้าแกงไปเหยียบเอาเศษกระถางที่เจ้าโดมแอบทำแตกไว้ตั้งแต่ตอนเย็น เจ้าตัวแสบสะดุ้งสุดตัว “โอ๊ยยย” มันร้องเสียงดัง พลางเซไปด้านข้าง ใจผมหล่นไปที่ตาตุ่ม ผมรีบถลาไปรับตัวมันไว้ ณ จุดนี้ ผมอยู่ด้านหลังเจ้าแกง มือผมจับที่แขนมันแน่น กลัวมันจะล้มลง เหมือนมีประจุไฟฟ้า วิ่งผ่านมาตั้งแต่ร่างมันมาถึงร่างผม เราสองคนหยุดนิ่งอยู่กับที่ ผมหลับตาลง อยากให้ โลกหยุดหมุนแค่วินาทีนี้..... จากคุณ : klammm เขียนเมื่อ : 12 เม.ย. 55 00:26:18

ความคิดเห็นที่ 7 Special Part 2  The Star ค้นฟ้า คว้ารัก ตอน  โลกกำลังจะหยุดหมุน สายลมเดือนเมษาหอบหิ้วเอาความร้อนระอุมาด้วย แม้แต่ตอนนี้ในเวลาใกล้4ทุ่มแล้ว กระแสแห่งความร้อนก็ยังมีเจือจางอยู่ในสายลมที่พัดมากระทบผิวหนัง ความร้อนนี้ อาจส่งผลให้อารมณ์ของใครหลายๆคนปะทุขึ้นด้วยความหงุดหงิด แต่...มันไม่ใช่สำหรับผมในตอนนี้ ผมอยากให้โลกหยุดหมุน...ผมบอกตัวเองอย่างนั้น ผมยอมทำทุกอย่างเพื่อยืดเวลานี้ ออกไปให้ได้มากที่สุด เพียงแค่อีกสิบวินาที จะให้ผมไปตายที่ไหนก็ได้ ก็ความรู้สึกนี้ไม่ใช่หรือที่ผมรอ ถวิลหามาตลอด 2 เดือน ความรู้สึกที่ราวกับมีประจุไฟฟ้า วิ่งผ่านมาจากมือใหญ่ที่แสนอบอุ่นนั้น ความรู้สึกแรกที่ร้อนแปลบไปทั่วอณูขุมขน ก่อนจะเปลี่ยนไปเป็นความอบอุ่นที่ค่อยๆ ซึมแทรกเข้ามาราวกับมันเป็นยาปฏิชีวนะ ที่แสนวิเศษ มาทำลายล้างเชื้อโรคบางอย่างที่เกาะกินในใจผมมาตั้งแต่สัปดาห์ที่แล้ว ที่ผู้ชายเจ้าของมืออบอุ่นคู่นี้ต้องบอบช้ำจากการระเบิดอารมณ์ในวันนั้น แล้วทำให้ผม ไม่กล้าที่จะเป็นฝ่ายเริ่มต้นอะไรอีก ผมค่อยๆรวบรวมสติทีละนิด และเมื่อผมรวมมันได้มากขึ้น ผมจึงสามารถที่จะ เปล่งเสียงถ้อยคำออกมาได้ “พี่ฮั่น ผมไม่เป็นอะไรแล้วพี่ ปล่อยเถอะ” ผมพยายามทรงตัวให้มั่นคงแต่มือใหญ่นั้น ก็ยังบีบที่บ่าของผมแน่น เจ็บนะ แต่ไม่อยากให้ปล่อยหรอก “แล้วถ้าพี่ไม่ปล่อยล่ะ” เสียงแหบนั้น ส่งมาจากด้านหลังมันไม่ต่างอะไรกับเสียงกระซิบ แต่มันผ่านโสตประสาท และกระดูกหู ค้อน ทั่ง โกลนที่ผมเคยเรียน เข้าไปตะโกนก้อง ในหัวใจของผม “ถ้าพี่ไม่อยากปล่อยแกง อยากจะดูแลแกงไปอย่างนี้ล่ะ” โอว..คราวนี้ยิ่งกว่าระเบิดปรมาณู ที่เข้าไปถาโถมในใจ “ จะบ้า หรือ พี่” ผมหัวเราะ แต่ผมจับได้ถึงเสียงที่สั่นไหวยิ่งกว่าแอดลิป ตอนร้องเพลง จนถึงตอนนี้ผมยังไม่กล้าแม้แต่จะหันหน้าไปสบตา “ใครดูแลใครกันแน่ ผมต่างหากที่ต้องคอยปากเปียกปากแฉะกับพี่ ให้ทำโน่นนี่ คอยปลอบเวลาพี่นอยด์”ผมแกล้งทำเสียงแข็งขันไปงั้นแหละ ทั้งๆที่จริงๆแล้ว ผมอยากจะละลายเป็นขี้ผึ้งยามถูกไฟลน ไปซะเดี๋ยวนี้ “ขอบใจนะ ที่คอยดูแลพี่” เสียงนั้นใกล้เข้ามาราวกับมากระซิบอยู่ข้างๆหูผม มือใหญ่นั้นปล่อยมือจากบ่า ผมถอนหายใจมาเฮือกหนึ่ง ก่อนที่สะดุ้งสุดตัวและกลั้นหายใจ เมื่อสองมือใหญ่นั้น กลับมาโอบรอบไปทั้งตัวของผม... จากคุณ : klammm เขียนเมื่อ : 12 เม.ย. 55 00:26:43

ความคิดเห็นที่ 8 Special Part 3  The Star ค้นฟ้า คว้ารัก ตอน สรุปได้ไหมว่าอะไร คือ ความรัก  สายลมที่พัดมานั้นเริ่มทวีความแรงขึ้นทุกขณะ หอบเอาเมล็ดฝุ่นขึ้นไป ลอยปลิวอยู่ในอากาศ แสงฟ้าแลบที่มีมาเป็นระยะ พร้อมกับกลิ่นไอชื้นที่สัมผัสได้นั้น บอกให้ผมรู้ว่า พายุฤดูร้อนกำลังจะมาทักทายในอีกไม่กี่อึดใจนี้ แต่มันไม่ได้มีผลอะไรกับเราเลย.... ราวกับโลกที่หยุดหมุนได้จริง คุ้มแล้วที่คืนนี้ยอมนอนดึก ยอมให้ยุงกัด ความอบอุ่นที่เกิดขึ้นท่ามกลางความรุนแรงของธรรมชาติ ฝนในความร้อนเริ่มตกลงมามีเสียงลมหวีดหวิว ไปปะทะ สิ่งของที่กล้าขวางหน้าความรุนแรงเชี่ยวกราก ราวกับจะเตือนผมให้รู้ตัวว่า ความรุนแรงของอารมณ์ดูเหมือนจะมากเกินไปแล้ว ผมค่อยๆ คลายอ้อมแขนที่โอบรอบลำตัวของไอ้ตัวแสบและ จับตัวมันหมุนเชิงบังคับให้มันหันมาเผชิญหน้ากับผม “จำได้ไหมว่า วันก่อนโน้นถามอะไรพี่ไว้”ผมตะโกนแข่งกันเสียงลมและฝน ตอนนี้เราสองคนเปียกกันมะล่อกมะแล่กทั้งคู่ แต่..แปลก เหมือนเราจะอยากยืนกันอยู่อย่างนี้ทั้งคืน “อะไรนะ พี่ว่าอะไร” เจ้าแกงตะโกนถามมา “พี่ถามว่า จำได้ไหมที่ถามเรื่องความรัก”ผมตะโกนตอบ มือของผมจับแขนมันไว้ เจ้าแกงจะหนีผมไปไหนไม่ได้อีกแล้ว “พี่รู้แล้ว ว่าความรักของพี่ คืออะไร และมันอยู่ที่ไหน”เสียงแหบๆ ของผม แทบจะตะโกนแข่งกับเสียงลมฝนไม่ได้ แต่ทำไมไม่รู้ ผมสัมผัสได้ว่า ไอ้ตัวแสบมันจะต้องได้ยินชัดทั้งสองรูหูเลยทีเดียว “แล้วพี่จะบอกผม ตอนนี้เนี่ยนะ” เจ้าแกงตะโกนคุย ตัวมันเปียกเป็นลูกหมาตกน้ำน่าเอ็นดูอีกแล้ว “เออๆ ยังไม่บอกตอนนี้ก็ได้” ผมยิ้มปากกว้าง “ยังมีเวลาอีกเยอะ เข้าไปหลบฝนกันก่อนเดี๋ยวเป็นหวัด” ผมลากมันวิ่งมาพร้อมกัน เข้ามาในชายคาบ้าน หันไปมองหน้าเจ้าตัวแสบแล้วก็อดหัวเราะไม่ได้ ผมเอื้อมมือไปยีผมเปียกๆของมันอีกรอบ “เดี๋ยวเวลาเหมาะๆเมื่อไหร่ ค่อยบอกนะเว้ยย” ผมแกล้งมันต่ออีกสักหน่อย โทษฐานที่ชอบทำให้ใจสั่นนัก “ไป ไปอาบน้ำกันดีกว่า “ ผมหันหลังเดินนำเข้าบ้านพลางผิวปากอย่างอารมณ์ดี ถ้าหูไม่ฝาด ไม่ได้หาเรื่องนัก ผมได้ยินเสียงเจ้าตัวแสบพึมพำตามมาเบาๆ “สงสัยต้องรอตลอดชีวิตซะมั้ง” ก็คงต้องเป็นอย่างนั้นแกงเอ๋ยย..พี่มีเวลาคุยกะแกได้ทั้งชีวิตนั่นแหละ ผมพึมพำในใจพร้อมตะโกนร้องเพลงแข่งกับสายฝน     .... โปรดส่งใครมารักฉันที อยู่อย่างนี้มันหนาวเกินไป                 อยากจะรู้รักแท้มันเป็นเช่นไร มีจริงใช่ไหม                 โปรดส่งใครมาเป็นคู่กัน ที่ไม่ทำให้ฉันเดียวดาย                 ช่วยมาทำให้ฉันเข้าใจ และได้รักใครกับเขาสักครั้ง.... จากคุณ : klammm เขียนเมื่อ : 12 เม.ย. 55 00:27:19

ความคิดเห็นที่ 9 จบจริงๆแล้วค่ะ ช่วยอ่านสำนวนแล้วแนะนำด้วยนะคะ ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ จากคุณ : klammm เขียนเมื่อ : 12 เม.ย. 55 00:29:44

ความคิดเห็นที่ 10 ฮ่าๆๆๆ ชอบเดอะสตาร์เหมือนกันคะ เป็น แคน FC แต่ ฮั่นแกงก็ชอบนะคะ น่ารักดี ฮ่าๆๆๆ เคยเอาไปถาม Simsimi ว่าฮั่นเป็นไง Simsimi บอกว่าฮั่นสวย ฮาาาาา จากคุณ : เด็กน้อยMN (mollaly) เขียนเมื่อ : 12 เม.ย. 55 17:29:47

ความคิดเห็นที่ 11 ^__^ จากคุณ : นักเล่นหมากฮอส เขียนเมื่อ : วันเนา 55 10:15:03

ความคิดเห็นที่ 12 อันนี้จัดให้คุณหญิงเมียหลวงฮั่นค่ะ http://www.pantip.com/cafe/chalermkrung/topic/C11958347/C11958347.html จากคุณ : klammm เขียนเมื่อ : วันเนา 55 12:57:19