PANTIP.COM : W11955669 มองท้องฟ้า กอดผืนทราย ใจอยู่ที่เธอ (2) ปราชัยรัก SP [นิยาย]

ความคิดเห็นที่ 1

ความรักคืออะไร...ไม่เคยเห็น

มันมีหน้าตาเป็นแบบไหน บอกได้หรือเปล่า...

ตอนนี้เป็นเวลาเที่ยงคืนแล้ว แต่ผมยังไม่สามารถข่มตาหลับได้ นอนพลิกไปพลิกมาอยู่บนเตียง ไม่ใช่รู้สึกไม่สบายตัว แต่กลับรู้สึกไม่สบายที่ใจเสียมากกว่า

ตอนนี้ในหัวสมองของผมมีแต่ภาพของเธอคนนั้น

หัวใจของผมกำลังสั่นหวั่นไหว ทั้งๆที่ไม่รู้ว่าเธอเป็นใคร ไม่เคยรู้จักหรือเคยพบเจอมาก่อน เป็นคนไทยหรือเปล่าผมก็ยังไม่รู้เลย รู้แค่เธอเป็นคนเอเชียแบบผมแน่ๆ ผมยาวประบ่าสลวย แว่นตาที่ใส่ไม่ได้ทำให้หน้าตาของเธอดูน่ามองน้อยลงเลย

ผมลุกขึ้นนั่งบนเตียง ก่อนจะกดเปิดโคมไฟเพื่อแสงสว่าง หันไปมองไอ้ตี้ที่นอนหลับเป็นตายอยู่ข้างๆ ปกติผมก็เป็นคนหลับง่ายนะ แต่ทำไมวันนี้มันยังไม่ยอมหลับเนี่ย

“เฮ้อ” ผมถอนหายใจเบาๆ ทำไมถึงยังนอนไม่หลับนะ งั้นไปดูดาวที่ระเบียงดีกว่า

ผมลุกออกจากเตียง เดินตรงไปยังระเบียงหลังห้องนอน ก่อนจะเปิดประตู เดินออกไปสูดอากาศยามดึก กลิ่นไอทะเล ทำให้ผมรู้สึกสบายและผ่อนคลาย

ผมนั่งลงบนพื้นระเบียง หย่อนขาห้อยตรงช่องว่างของราวระเบียงพลางแกว่งไปมา แหงนหน้ามองท้องฟ้ายามค่ำคืนของเกาะสวรรค์แห่งนี้ ดวงดาวมากมายกำลังเปล่งประกาย

และรวมทั้งหัวใจของผมด้วยหรือเปล่านะ

ประหลาด ผมรู้สึกเหมือนตัวเองจะเป็นเอามาก ความรู้สึกแบบนี้ การคิดถึงใครสักคน ผมไม่เคยเป็นมาก่อน เกิดมาตั้งแต่เล็กจนปีนี้อายุ 22 ปี ผมไม่เคยเชื่อในรักแรกพบ หรือรักปาฏิหาริย์ใดๆทั้งสิ้น

แต่อาการแบบนี้เค้าเรียกว่าอะไร รักแรกพบหรือเปล่า ผมเองก็ยังไม่รู้

แต่ที่ๆรู้ ผมอดรู้สึกคิดถึงเธอคนนั้นไม่ได้ และความรู้สึกครั้งแรกที่ได้เจอเธอ ผมรู้สึกเหมือนมีอะไรระยิบระยับอยู่ในดวงตาของผม เหมือนหัวใจของผมกลับมาเต้นอีกครั้ง ทั้งๆที่หัวใจของผมก็เต้นปกติอยู่ทุกวัน

ถ้าไม่เต้นซิแปลก เพราะแปลว่าผมคงจะตายไปแล้ว

ผมคงจะบ้าไปแล้วจริงๆ ทั้งบ้าและเพ้อเจ้อด้วย

‘ครืด’ เสียงประตูเลื่อนห้องข้างๆดังขึ้น ห้องข้างๆผมเป็นคุณลุงคุณป้าคนไทย ทั้งคู่เป็นสามีภรรยากัน เปิดร้านขายอุปกรณ์และเครื่องปรุงต่างๆอยู่ที่ไชน่าทาวน์ ทั้งสองคนอายุห้าสิบกว่ากันแล้ว อาทิตย์ก่อนเจอกันตอนระหว่างขึ้นลิฟต์ เห็นบ่นๆกับผมว่าช่วงนี้เหนื่อยง่าย นอนดึกไม่ได้ ตื่นเช้าไม่ไหว แต่ว่าตอนนี้เป็นเวลาเที่ยงคืนแล้ว

ยังไม่นอนกันอีกหรือ

ผมหันไปมองด้วยความสงสัย แต่เมื่อผมเห็นคนที่เดินออกมาจากห้องก็ต้องตกใจและประหลาดใจในคราวเดียวกัน เพราะไม่ใช่ทั้งสามีหรือภรรยา แต่เป็นเธอคนนั้น เธอคนที่ผมเจอเมื่อตอนเย็น ในร้านกาแฟฝั่งตรงข้ามของถนนเลียบชายหาด

ผมจ้องมองอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง นี่ผมเพ้อมากไปหรือเปล่า หรือว่าดึกแล้วตาฝาด ผมยกมือขึ้นขยี้ตาตัวเองเบาๆ ก่อนจะมองอีกรอบ ผมไม่ได้บ้า ใช่เธอจริงๆด้วย

ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่ได้...

“เฮ้อ” ผมได้ยินเสียงเธอถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะจับราวระเบียงและแหงนหน้ามองทองฟ้า เธอคงไม่ได้สังเกตว่าผมนั่งอยู่ตรงนี้ เพราะระเบียงของห้องข้างๆแตกต่างจากผม ก่อด้วยอิฐ สูงเท่าเอวเห็นจะได้ คุณลุงคุณป้าทั้งสองเป็นคนเรียกช่างมาทำใหม่เองเมื่อสองปีก่อน ให้เหตุผลว่าแก่แล้ว กลัวว่าออกมายืนรับลมแล้วจะพลัดตกไปได้

ผมแอบมองเธอ จะว่าแอบก็คงไม่ใช่ เพราะจริงๆผมไม่ได้มาแอบมองเธอสักหน่อย แต่ผมนั่งอยู่ตรงนี้ตั้งแต่แรกแล้วต่างหาก และเธอแค่เดินออกมาจากห้องหลังผมเท่านั้น

เธอมองดวงดาวที่เปล่งประกายอยู่บนท้องฟ้า แต่ใบหน้าของเธอช่างดูเศร้าสร้อย เหมือนกำลังมีเรื่องคิดมาก ต่างจากตอนกลางวันที่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่กับการอ่านหนังสือนิยายรักโรแมนติก

เธอกำลังคิดอะไรอยู่ บอกผมได้มั้ย ทำไมถึงได้ทำหน้าเศร้าอย่างนั้น

เวลาผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมง แต่เธอยังคงยืนนิ่ง อยู่ตรงระเบียงที่เดิม และผมก็นั่งนิ่งอยู่ตรงระเบียงที่เดิมเช่นกัน ผมไม่กล้าขยับตัวแม้แต่นิดเดียว หยุดแกว่งเท้าเล่นตั้งแต่เธอเดินออกมาจากประตู เพราะกลัวว่าเธอจะได้ยินเสียงและสังเกตเห็นผม

ผมคงจะบ้าไปแล้ว ทำไมต้องทำแบบนี้ด้วย ผมก็ไม่รู้ตัวเองเหมือนกัน

แต่หลังจากนั้นไม่นาน เธอก็เดินกลับไปในห้อง เลื่อนประตูให้ปิดลงเหมือนเดิม ผมรีบลุกขึ้น ก่อนจะชะเง้อคอมองเข้าไปในห้อง จู่ๆแสงไฟสีส้มที่ผมคาดว่าน่าจะเป็นแสงจากโคมไฟก็ดับลง เธอคงจะเข้าไปนอน

ผมเลิกชะเง้อคอ แล้วหันไปมองดวงดาวที่กำลังเปล่งประกายบนท้องฟ้าอีกครั้ง จู่ๆผมก็รู้สึกอยากจะยิ้มอย่างไม่มีเหตุผล ผมไม่สามารถที่จะฝืนไม่ยิ้มได้ ผมไม่ใช่นักยิ้ม และก็ไม่เคยคิดว่าตัวเองจะยิ้มคนเดียว เพราะมันหมายถึงว่าเป็นคนบ้า แต่ว่าตอนนี้ผมกำลังยิ้ม...ยิ้มกับตัวเอง...ยิ้มคนเดียว!

เฮ้ย ผมบ้าไปแล้วอย่างนั้นหรือ ผมเขกกะโหลกตัวเองเบาๆทีนึง เลิกยิ้มได้แล้ว ผมไม่ได้เป็นบ้านะ

ผมรีบเดินกลับห้องเข้า นั่งลงบนเตียงนอนพลางสูดหายใจลึกๆ ฟู่...ฟู่...เลิกบ้าซะที ก่อนจะหันไปมองไอ้ตี้ที่นอนอยู่ข้างๆผมอีกครั้งหนึ่ง มันยังคงหลับสนิทไม่รู้เรื่องเหมือนเดิม ดูมันนอนแล้วผมก็หมั่นไส้ อยากจะถีบตกเตียง แต่ว่าถ้าผมทำแบบนั้น มันคงจะตื่นขึ้นมาโวยวาย คืนนี้ก็คงไม่ต้องหลับไม่ต้องนอนจริงๆแน่ๆ

เฮ้อ ผมควรจะนอนบ้างดีกว่า ผมหันไปกดปิดโคมไฟ ก่อนห้องจะตกอยู่ในความมืดอีกครั้ง ผมล้มตัวลงนอนด้วยความเหนื่อยและอยากพักจะพักผ่อน

แต่สิ่งที่น่าแปลกก็คือ คราวนี้ผมกลับนอนหลับทันทีเมื่อหัวถึงหมอน

ติดตามตอนต่อไปคะ T_T

จากคุณ : เด็กน้อยMN (mollaly)

เขียนเมื่อ : 12 เม.ย. 55 16:19:30