ความคิดเห็นที่ 1 ริสากำลังวิ่งสุดชีวิต แต่แรงทั้งหมดที่มีในชีวิตก็ใกล้หมดแล้วเช่นกัน พวกมันยังคงตามมา เธอได้ยินเสียงฝีเท้า เสียงพวกมันบางคนหกล้ม เสียงพวกมันสบถ สำหรับหูของเธอ เสียงการติดตามมาของพวกมันดังยิ่งกว่าเสียงของป่าในขณะนี้เสียอีก แต่ทุกอย่างก็กำลังจะจบลงแล้ว ลำธารสายนั้นเป็นสิ่งที่ทำให้ทุกอย่างจบลง พายุฝนที่เพิ่งหยุดตก เป็นผลให้น้ำในลำธารที่แบ่งกั้นเขตป่าเหนือและป่าใต้เอ่อล้นและไหลแรงเชี่ยวกราก มันไม่ใช่ลำธารที่ใหญ่มาก แต่สำหรับคนที่แทบหมดแรงก้าวเดินในตอนนี้ น้ำที่สูงเพียงเอวแต่ไหลเชี่ยวราวน้ำป่าอย่างนั้นก็สามารถพัดเธอปลิวไปตามกระแสน้ำได้ง่ายดายพอๆ กับเรือกระดาษลำหนึ่ง เมื่อวิ่งพ้นราวป่าออกมาสู่ที่โล่งริมลำธาร เท้าของริสาก็สะดุดหินก้อนหนึ่งล้มคะมำลง เนื้อตัวของเธอถลอกปอกเปิกไปทั่ว หญิงสาวจำไม่ได้แล้วว่าเธอหกล้มเป็นครั้งที่เท่าไหร่ในสิบห้านาทีที่ผ่านมา โชคดีที่ลูกสมุนของกบิลพวกนั้นมันก็หกล้มเหมือนกัน เธอจึงสามารถวิ่งนำมาได้โดยตลอดและกระโปรงที่ตัดพอดีตัวแต่พอฉีกชายกระโปรงด้านข้างแหวกขึ้นมาเพื่อนำผ้าไปพันแผลให้รัมภา ริสาก็สามารถก้าวขาวิ่งได้ยาวๆ อย่างไม่มีปัญหา แต่ทุกอย่างก็กำลังจะจบลงแล้ว ริสาลุกขึ้นยืน ริ้วแผลจากกิ่งไม้ข่วนปรากฏบนใบหน้า ท่อนแขน ท่อนขา เธอหายใจเหนื่อยหอบ เดินโผเผอย่างหมดแรงมาทิ้งตัวนั่งคุกเข่าริมลำธาร น้ำตาเม็ดใสไหลออกมาตั้งแต่ไม่รู้ตัว  ดั่งที่เธอก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะไปทางไหนต่อดี ป่านนี้พวกที่รีสอร์ทจะมาช่วยทิวากรหรือยัง? แล้วแผลของรัมภาจะเป็นอย่างไรบ้าง? ทันใดนั้น ริสาก็ต้องตัวเย็นวาบและหันหลังเหลียวมองกลับไปเมื่อบังเกิดเสียงของพวกมันดังออกมาจากราวป่า เธอผุดลุกขึ้นยืน สอดส่ายสายตามองรอบกายหาที่ซ่อนตัว แต่ริมลำธารไม่มีอะไรพอให้เธอซ่อนตัวได้เลยนอกจากพุ่มไม้กับก้อนหิน ช้าไปเสียแล้ว พวกมันเดินถือท่อนเหล็กโซเซออกมาพ้นราวป่า แสงจันทร์สาดส่องลงมาจับต้องร่างของหญิงสาวผู้ยืนละล้าละลังอยู่ริมลำธารเหมือนไฟสปอร์ตไลต์ที่ส่องจับนักแสดงบนเวที ร่างกายที่เหนื่อยล้าของชายฉกรรจ์หกคนนั้นพลันกลับมาสดชื่นกระปลี้กระเปล่าขึ้นอีกครั้งเพราะเห็นเงินรางวัลจากเจ้านายรออยู่ตรงหน้า พวกมันนัยน์ตาวาว วิ่งเงื้อท่อนเหล็กอย่างข่มขู่กรูเข้าไปล้อมกรอบปิดทางหนีของหญิงสาวซึ่งได้แต่ผงะถอยกายไปยืนบนก้อนหินชิดริมน้ำด้วยความตื่นตระหนก ดวงตาของเธอทอแววหมดสิ้นความหวัง “สุดท้ายก็ไปไม่รอดนะครับคุณหนูคนสวย” หนึ่งในชายฉกรรจ์ผู้มีใบหน้าบานใหญ่ ริมฝีปากหนา ดวงตาแสดงความเป็นปฏิปักษ์พูดพลางหอบแฮ่ก “ยอมให้จับดีๆ ก็หมดเรื่องไปนานแล้ว ไม่ต้องทนเหนื่อยอย่างนี้ด้วย – เอ้อ แล้วนี่น้องสาวหายไปไหนเสียล่ะครับ?” ริสาไม่ตอบคำ เธอกวาดตามองพวกมันทีละคน ในหัวใจรู้สึกดีใจเล็กๆ ที่ชายฉกรรจ์พวกนี้ยังหารัมภาไม่เจอ นั่นเท่ากับว่าเธอหลอกล่อให้พวกมันวิ่งตามเธอมาได้เป็นผลสำเร็จ เธอทำหน้าที่ของพี่สาวอย่างที่พ่อเคยสอนไว้อย่างดีที่สุดแล้ว “แน่ะ ไม่ตอบซะด้วย” ชายฉกรรจ์อีกคนส่งเสียงกล่าวเสริมพร้อมกับใช้สายตาอกุศลจิตโลมไล้ตามเรียวขาที่โผล่พ้นกระโปรงฉีกแหว่งของหญิงสาว “แต่ฉันไม่แปลกใจเลยที่นายจะให้ค่าตัวสูงขนาดนี้ พี่ชัดดูขามันสิ ขาวยังกะหยวก...” ชายฉกรรจ์ที่เหลือเริ่มใช้สายตาแบบเดียวกันนี้ซอกแซกบนเสื้อผ้าที่ถูกกิ่งไม้เกี่ยวขาดเป็นริ้วๆ ตรงนั้นนิดตรงนี้หน่อยของเธอบ้าง “พวกแก...” ริสาอยากจะพูดออกมาให้มากกว่านั้น แต่เธอก็พูดไม่ออก เธอขยับเท้าถอยไปอีกนิด ตัวก็โอนเอนทำท่าจะหล่นลงไปในกระแสน้ำที่ไหลเชี่ยว ริสาทรงตัวยืนบนก้อนหินอย่างยากลำบาก เหลียวมองกระแสน้ำอันขุ่นคลั่กด้วยดินโคลนนั้น แล้วจึงหันกลับมาจ้องมองชายฉกรรจ์ที่ยืนคุมเชิงล้อมเธออยู่ทั้งหกคน บางที กระโดดหนีลงน้ำอาจเป็นทางเลือกที่ดีกว่ายอมให้พวกมันจับตัวเธอไป? “อย่าคิดกระโดดน้ำหนีเชียวนะคุณหนู” ชายหน้าบานนามชัดโพล่งเหมือนรู้ความคิดในใจหญิงสาว “น้ำเชี่ยวแบบนั้น สกปรกแบบนั้น พัดไปไหนก็ไม่รู้ ลงไปมีแต่ตายกับตาย สู้ไปกับพวกผมไม่ดีกว่าหรือ ผมรับรองว่าคุณหนูจะไม่เป็นอันตรายแม้แต่ปลายก้อย” “ถ้าต้องถูกพวกแกจับตัวกลับไป ฉันขอตายเสียดีกว่า!” ริสาสวนกลับเสียงแข็ง แรงฮึดครั้งสุดท้ายปลุกความกล้าและขับไล่ความหวาดกลัวออกไปจากหัวใจของเธอจนหมดสิ้น “พวกแกมันน่าขยะแขยง ไม่ต่างจากไอ้กบิลลูกพี่แกสักนิด!” “แหม ดุจริงนะ” ชายฉกรรจ์คนที่มองเรียวขาของเธอจุ๊ปาก มันก้าวขาขยับเข้ามา แต่ขยับมาได้เพียงก้าวเดียว เสียงปืนก็กัมปนาท ร่างของมันสะดุ้งเฮือกก่อนล้มลงกับพื้น เลือดแดงฉานไหลทะลักออกมาจากหัวเข่า มันกรีดเสียงร้องด้วยความเจ็บปวด ลูกกระสุนนัดนั้นพุ่งตัดหัวเข่าจนทะลุเป็นรู ริสาย่อตัวลงหลบวิถีกระสุนตามสัญชาตญาณด้วยความตกตะลึง จนลืมนึกไปว่าพื้นหินที่เธอเหยียบอยู่นั้นเต็มไปด้วยตะไคร่น้ำ เท้าเธอลื่นพรื่ด ส่งผลให้ร่างผงะหงายไปด้านหลัง หล่นลงไปในสายน้ำอันเชี่ยวกราก เธอไม่สามารถควบคุมอะไรได้เลย น้ำเฝื่อนๆ พรั่งพรูผ่านจมูกและปากไปอึกใหญ่กว่าจะสามารถตะกายโผล่ขึ้นมาบนผิวน้ำได้อีกครั้ง แต่ริสาก็ยังไม่สามารถต้านทานแรงดันมหาศาลของสายน้ำได้ มันพัดพาเธอไปอย่างชนิดไม่เปิดเวลาให้ตั้งหลักหรือเหยียดมือคว้าจับอะไรบางอย่างเพื่อเป็นสิ่งยึดเหนี่ยวร่างกายเลย ซึ่งถ้าหากทำได้ ริสาก็ยังไม่แน่ใจอยู่ดีว่าเธอจะมีแรงเหลือพอสำหรับการฉุดดึงตัวเองขึ้นจากสายน้ำได้หรือไม่ ++++++++ ดวงตาภายในหมวกกันน็อคของพีภัทรเบิกโพลงเมื่อเห็นร่างของสุภาพสตรีกุหลาบแดงหงายเงิบลงไปในลำธารสีขุ่น เขาทิ้งไฟแช็คที่เป็นเครื่องให้แสงสว่างลงพื้น วิ่งเข้าไปพลางกระตุกนิ้วลงบนไกปืนลั่นกระสุนโดยไม่ต้องเล็ง เสียงปืนกัมปนาทก้องป่า ร่างของชายฉกรรจ์ปลิวกระเด็นไปทีละคนเหมือนขนนก เพียงพริบตา พื้นดินริมลำธารก็กองเกลื่อนด้วยร่างที่นอนร้องโอดโอยจำนวนหกร่าง พีภัทรกระโดดข้ามร่างพวกนั้นวิ่งเลียบไปตามชายน้ำ เร่งฝีเท้าให้ทันสายน้ำที่ซัดพาร่างที่ผลุบๆ โผล่ๆ ของหญิงสาวไปไกลมากขึ้นเรื่อยๆ ระหว่างที่วิ่ง นักฆ่าหนุ่มก็โยนปืนทิ้ง ปลดเป้บนหลังทิ้งไว้ข้างทาง ถอดเสื้อแจ็คเก็ตขยำปาทิ้งอย่างไม่สนใจ สุดท้ายก็ถอดหมวกกันน็อคออกโยนทิ้งไว้บนพื้น หมวกกันน็อคกระเด้งพื้นแล้วหล่นลงน้ำโดยที่เขาไม่ทันเห็น เส้นผมย้อมสีน้ำตาลเข้มของเขายาวลงมาปรกใบหน้า พีภัทรสะบัดศีรษะไล่เส้นผมที่บังตาขณะสับฝีเท้าวิ่งมาดักหน้าหญิงสาวและเมื่อร่างของสุภาพสตรีกุหลาบแดงลอยมา นักฆ่าหนุ่มก็ปราศจากความคิดอื่นใด เขากระโจนลงน้ำ เอื้อมมือรวบตัวของเธอรัดไว้ในอ้อมแขน ไม่คิดว่าสายน้ำจะซัดพาไปไหนหรือเครื่องสำอางบนใบหน้าจะลบเลือนอย่างไร   พีภัทรกระชับร่างบางไว้ด้วยแขนซ้ายขณะสายน้ำส่งร่างของเขาอัดกระแทกกับริมฝั่งอย่างแรง ความจุกแน่นผสานความเจ็บปวดพลุ่งพล่าน แต่เขากัดฟันทน เหยียดมือขวาละไปตามริมฝั่งขณะถูกมวลน้ำซัดครูดไปกับผนังดินริมตลิ่ง สายน้ำซัดปะทะใบหน้า เข้าจมูกเข้าปากให้ความรู้สึกแสบคอเหมือนกลืนเข็มหมุดลงไป เสียงสายน้ำไหลเชี่ยวดังซู่ซ่าเต็มสองหูของนักฆ่าหนุ่มจนหูอื้อ เขาใช้ลำตัวกำยำของตนเองรับแรงกระแทกทุกอย่างแทนหญิงสาว และกว่าที่มือของเขาจะคว้าจับพุ่มไม้ที่ขึ้นอยู่ริมฝั่งได้พุ่มหนึ่ง ร่างของเขาและเธอก็ถูกซัดห่างออกมาจากที่เดิมหลายร้อยเมตร ร่างที่อ่อนปวกเปียกในอ้อมแขนทำให้เขาใจหาย พีภัทรเกร็งกำลังแขนดึงตัวเองทวนกระแสน้ำหยุดอยู่กับที่ ก่อนประคองร่างบางขยับชิดริมฝั่ง ภาวนาว่าขอให้พุ่มไม้ที่มือเขายึดเกาะมีรากที่แข็งแรงคงทน หากรากของมันฉีกขาดในตอนนี้ ความหวังสำหรับการดึงตัวขึ้นฝั่งของพวกเขาก็จะมอดดับไปด้วย โชคดีที่พุ่มไม้นั้นเป็นไม้ที่เหนียวและแข็งแกร่ง พีภัทรจึงสามารถใช้พละกำลังทั้งหมดที่มีดึงตัวเองขึ้นสู่พื้นดินริมฝั่งพร้อมกับลากร่างของสุภาพสตรีกุหลาบแดงขึ้นมาด้วยเป็นผลสำเร็จ พีภัทรยกมือเสยผม หยดน้ำร่วงพรูลงมาตามเส้นผมและเสื้อผ้า เขารีบลุกขึ้นคุกเข่าชะโงกค้ำดูอาการของริสาที่นอนแน่นิ่งหน้าซีดเผือดอยู่บนพื้น เขาถอดถุงมือออก ใช้นิ้วชี้ปาดเส้นผมออกจากใบหน้าของเธอ ก็เป็นจังหวะเดียวกับที่ดวงตาเธอเผยอเปิด พร้อมกับที่น้ำขุ่นๆ พุ่งทะลักออกมาจากปากของเธอเป็นการอาเจียนนำของเสียที่กลืนเข้าไปคายกลับออกมา ริสาไอจนลำลักและอาเจียนเป็นน้ำออกมาอีกสองครั้งจึงรับรู้สภาพแวดล้อมดีขึ้น เธอยังคงหอบหายใจเมื่อยันกายลุกขึ้นนั่ง ก่อนหันมาพบชายหนุ่มใบหน้ามีรอยแผลเป็นรูปกากบาทกำลังนั่งชันเข่ามองเธออยู่ด้วยสายตาเป็นห่วง ทั่วร่างตั้งแต่ศีรษะจรดเท้าของเขาเปียกโชก “คุณ...” เธอพูดออกมาได้คำเดียว หัวใจก็กระตุกวูบรู้สึกเหมือนโดนไฟฟ้าช็อต ภาพในความฝันฉายวับกลับมาโดยอัตโนมัติเหมือนประสบเหตุการณ์เดจาวู ทะเลสาบกับใบหน้าที่มีรอยแผลเป็น ริสาลืมมันไปแล้วจนกระทั่งตอนนี้ เธอเบิกตาโตอ้าปากค้างอย่างพูดไม่ออก ไม่รู้เลยว่าสร้างความเจ็บปวดให้ผู้จ้องมองมากเพียงใด พีภัทรเห็นสายตาเธอ เขายกมือแตะแก้มด้านซ้ายของตัวเอง สัมผัสแห่งรอยแผลเป็นนั้นทำให้เขารีบเบือนหน้าหลบสายตาเธอวูบ เขาตีความอาการตกตะลึงของริสาว่าเธอคงหวาดกลัวแผลเป็นบนใบหน้าของเขา นอกจากนั้นมันยังทำให้เขาเพิ่งตระหนักเป็นครั้งแรกว่าใบหน้าที่แท้จริงของเขาถูกเปิดเผยเสียแล้ว เขาสะบัดศีรษะ ปัดเส้นผมลงมาปิดบังใบหน้าซีกซ้ายก่อนจะหันกลับมาที่เธออีกครั้ง “เจ็บตรงไหนบ้างหรือเปล่า?” เขาถาม ริสาได้สติ ปากที่อ้าค้างรีบเม้มปิดสนิทแล้วส่ายศีรษะดิกตอบว่าไม่เป็นไร แต่สายตาที่มองมายังใบหน้าชายหนุ่มได้คลายความตกตะลึงลงแล้ว มันถูกแทนที่ด้วยความประหลาดใจและเปล่งประกายเหมือนนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ เธอเอื้อมมือออกมาปัดเส้นผมที่ปิดบังรอยแผลเป็นของเขาออก พีภัทรรีบตะปบข้อมือของเธอแต่ไม่ทัน “คุณ...ฉันเคยพบคุณมาก่อน” ริสาพูด จ้องมองแผลเป็นแล้วตวัดสายตามองเข้ามาในดวงตาของชายหนุ่มที่กำข้อมือเธออยู่ “ครั้งก่อนคุณสวมสูท ใส่แว่น ไม่ได้ย้อมผม” “คุณนี่ความจำดีกว่าที่ผมคิด” พีภัทรพูดพลางถอนหายใจ รู้ตัวดีว่าคงจะปิดบังเธอได้ไม่นานนัก สู้ยอมรับไปตรงๆ และขอร้องให้เธอร่วมมือด้วยจะดีกว่า ริสาฉีกยิ้มอย่างดีใจ เธอแทบไม่อยากเชื่อว่าตัวเองจะดีใจขนาดนี้ที่ได้พบเขาอีกครั้ง “ฉันจำได้ คุณคือนายวานิชคนนั้นจริงๆ ด้วย แล้วคุณมาที่นี่ได้ยังไงกัน?” “ผมก็มาช่วยคุณไง” พีภัทรปัดผมลงมาปิดรอยแผลเป็นรูปกากบาทเป็นครั้งที่สองก่อนหันกลับมาสบตาหญิงสาว เขาปล่อยมือเธอเป็นอิสระขณะคิดได้ว่าควรพาเธอกลับออกไปจากที่นี่ เพราะร่างที่เปียกมะล่อกมะแล่กของเธอเริ่มที่จะสั่นสะท้านด้วยความหนาวบ้างแล้วเมื่อลมป่าโชยมาแตะผิวกาย ริสาพูดอย่างกระตือรือร้น “แล้วหมิงเป็นยังไงบ้าง คุณได้ช่วยเขาหรือเปล่า?” “เพื่อนชายของคุณสบายดี ตอนที่ผมวิ่งมาตามหาคุณ เขากำลังทำแผลให้น้องคุณในป่า” พีภัทรตอบพลางหยิบถุงมือบนพื้นแล้วลุกขึ้นยืน ยื่นมือออกไปให้เธอจับพร้อมกับถาม “เดินไหวมั้ย?” ริสาผงกศีรษะ จับมือเขาลุกขึ้นยืนอย่างอ่อนแรง ผิดกับน้ำเสียงที่แจ่มใส “ยัยมินก็ปลอดภัยใช่มั้ย?” “ถ้าหมายถึงน้องสาวคุณก็คงใช่” พีภัทรตอบ ขณะจับแขนเธอเดินเลียบริมลำธารกลับทางเดิมที่น้ำพัดมา พวกเขาเดินมาเงียบๆ จนถึงจุดที่นักฆ่าหนุ่มโยนเสื้อแจ็คเก็ตทิ้งเอาไว้ เขาก็ก้มหยิบมันแล้วคลี่คลุมไหล่ให้เธออย่างอ่อนโยน มันทำให้เขานึกได้ว่าทิ้งหมวกกันน็อคไว้แถวนั้นด้วยความรีบร้อนเหมือนกัน แต่พอกวาดตามองกลับหาไม่เจอซะได้ “คุณตามหาฉันเจอได้ยังไง?” เสียงของหญิงสาวถามขึ้นอย่างชวนคุยเมื่อเห็นชายหนุ่มยกมือขยี้ผมอย่างหงุดหงิดตัวเอง “ไอ้หกคนนั่นมันวิ่งตามคุณมาซะป่าราบเป็นทางขนาดนั้น ผมก็แค่วิ่งตามพวกมันมาอีกทอดหนึ่ง ทำไมหรือ?” พีภัทรสะกดความหงุดหงิด พาริสาเดินต่อมาจนถึงจุดที่ทิ้งกระเป๋าเป้ใบใหญ่ เขาคว้ามันขึ้นมาคล้องไว้กับไหล่ด้านหนึ่งอย่างลวกๆ “เปล่าหรอก ฉันเพียงแค่คิดว่าป่านี้ก็ออกกว้าง ไม่น่าจะหาเจอกันได้ง่ายๆ” ริสากล่าวพลางกระชับเสื้อแจ็คเก็ตของเขาบนไหล่ของเธอ “ฉันไม่หวังเลยว่าจะมีใครมาช่วย”   นักฆ่าหนุ่มยิ้มจางๆ ในความมืด รู้ว่าหญิงสาวกำลังจับจ้องใบหน้าด้านข้างของเขาอยู่ แต่เขาไม่กล้าหันไปสบตาอีก พีภัทรใช้เวลาวิ่งแกะรอยจากในป่ามาที่นี่ไม่ถึงห้านาทีด้วยซ้ำ แต่เขาก็เข้าใจดีว่ากว่าที่ริสาและพวกชายฉกรรจ์จะวิ่งจากตรงนั้นมาถึงตรงนี้คงใช้เวลาไม่น้อย ด้วยว่าเส้นทางนั้นเต็มไปด้วยระยางรากไม้ เถาวัลย์ กิ่งก้านไม้ชี้โด่ชี้เด่ หากเขาไม่ได้ใช้เส้นทางที่พวกชายฉกรรจ์กรุยทางเอาไว้ นักฆ่าหนุ่มรู้ดีว่าเขาคงต้องใช้เวลาไม่ต่ำกว่าสิบห้านาทีเป็นอย่างต่ำกว่าจะวิ่งมาถึงริมลำธารแห่งนี้ “คุณเป็นหนี้ชีวิตผมแล้วนะ” เขาพูดอีกครั้งเมื่อเดินมาถึงจุดที่ทิ้งปืน เขาหยิบปืนบนพื้นมาเหน็บเข้าหลังเอวพลางหันมากล่าวต่อ “คุณต้องทำอะไรบางอย่างเพื่อตอบแทนผมเหมือนกัน” ริสาเบิกตาโต สองมือกระชับเสื้อคลุมแน่นขึ้น “คุณ...คุณต้องการอะไร?” พีภัทรมองกิริยาของเธอแล้วยิ้ม “ผมอยากให้คุณอย่าบอกใครว่าเจอผมที่นี่ หรือถ้าคุณจะบอก คุณต้องบอกว่าเป็นใครก็ไม่รู้ที่คุณไม่เห็นหน้า ทำได้มั้ย?” ดวงตาของริสายังคงเบิกโต “ทำไมล่ะ?” นักฆ่าหนุ่มบุ้ยใบ้ไปยังทิศทางที่ร่างของชายฉกรรจ์ทั้งหกคนนอนเขละขละอยู่ริมลำธาร “นอนเกลื่อนแบบนั้น คุณคิดว่าผมจะอยากให้ใครรู้มั้ยล่ะว่าผมอยู่ที่นี่?” ริสามองตามสายตาของเขาไป แล้วใบหน้างามละมุนที่เริ่มปรากฏสีเลือดก็มีอันซีดเผือดอีกครั้ง เธอหันกลับมาถามพีภัทรอย่างละล่ำละลัก “พวกนั้น...ตายหรือเปล่า?” “ปืนผมไม่ได้ใช้กระสุนปลอมนะคุณ” เขาตอบอย่างนึกขำ แต่ก็รีบกล่าวเสริมเมื่อเห็นริสาอ้าปากหวอ “แต่คงไม่ตายหรอก ผมไม่ได้ยิงเข้าจุดตาย แต่ถ้าปล่อยให้นอนอยู่อย่างนี้นานๆ ก็ไม่แน่เหมือนกัน” หญิงสาวมองเขาอย่างเหลือเชื่อ “คุณเป็นใครกันแน่? ทำไม – ” แต่คำถามก็ชะงักกลางคันเมื่อบังเกิดเสียงปืนดังขึ้นจากในป่าอย่างไม่มีสัญญาณเตือน พีภัทรคว้าปืนจากหลังเอวมาถือในมืออย่างเตรียมพร้อม นัดแรกเงียบได้ไม่นาน เสียงกัมปนาทของนัดที่สองและสามก็ตามมาอีก ริสาผวาเข้ามายืนข้างเขาอย่างไม่รู้ตัว เธอพึมพำถามแผ่วเบา “นั่นเสียงปืนใช่มั้ย?” “คุณหาที่ซ่อน รออยู่แถวนี้ก่อน” พีภัทรตอบด้วยคำสั่ง  ก่อนจะเดินมาหยิบไฟแช็คที่โยนทิ้งไว้ริมป่า ใช้สำหรับจุดแสงสว่างนำทางกลางความมืด แต่ริสาก็วิ่งตามหลังมาไม่ห่าง เธอยืนยันว่าจะไปด้วย เสียงปืนที่ดังเป็นนัดที่สี่เร่งรัดให้พีภัทรไม่อาจขัดขวางเธอได้   พวกเขาวิ่งไปตามทางเส้นทางในป่า โชคดีที่เศษผ้าของริสาที่เกี่ยวติดอยู่ตามกิ่งไม้ทำให้พีภัทรสามารถจดจำรายละเอียดของเส้นทางได้ชัดเจน เขาจำได้ว่าทางที่วิ่งมาเมื่อครู่คือทางไหน ต่างจากริสาที่จำอะไรไม่ได้เลย ทว่ามีสิ่งหนึ่งที่พวกเขามีเหมือนกัน นั่นคือความคิดที่ว่าเสียงปืนที่ดังกึกก้องติดต่อกันนี้ อาจจะเกี่ยวข้องกับชีวิตของทิวากรและรัมภาก็ได้! ++++++++ แก้ไขเมื่อ 15 เม.ย. 55 11:13:25 จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 12 เม.ย. 55 21:37:16

ความคิดเห็นที่ 2 แผลบนฝ่าเท้าของรัมภาไม่มีเลือดไหลออกมาแล้ว เด็กสาวนั่งเหยียดขาซบไหล่ของทิวากรอย่างอ่อนล้า  เขาเองก็นั่งพิงโคนต้นไม้อย่างเริ่มเจ็บระบมเนื้อตัว ไม่มีสัญญาณเตือนถึงภัยอันตรายใด หากไม่ติดเป็นห่วงริสาอาจกลับมาไม่เจอใคร เขาคงพารัมภาออกจากป่าไปแล้ว ในตอนที่หูได้ยินเสียงปืนดังถี่ๆ มาจากทิศของลำธารด้านโน้น ทิวากรผุดลุกขึ้นด้วยความร้อนใจ อยากจะวิ่งไปดูว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เมื่อหันมามองสีหน้าของเด็กสาว เขาก็ตัดใจทิ้งให้เธออยู่ที่นี่คนเดียวไม่ได้ หากเขาไป จะไม่มีใครคอยคุ้มครองดูแลเธอเลย ดังนั้น ถึงแม้รัมภาจะคะยั้นคะยอให้ทิวากรวิ่งไปตามทิศของเสียงปืนพร้อมกับสำทับว่าเธออยู่คนเดียวได้ ทิวากรก็ไม่ได้ทำตาม เขากลับลงมาทรุดนั่งข้างๆ เธอในความมืดดังเดิม ปล่อยให้เสียงปืนดังขึ้นจนเงียบไปเองด้วยความหวาดวิตก ต่างฝ่ายต่างไม่กล้าพูดอะไรออกมาอีก ความเงียบกลืนกินทุกอย่าง หนุ่มตี๋รู้สึกตัวอีกทีก็พบตัวเองกำลังนั่งโอบร่างที่สั่นระริกในอ้อมแขนตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ มันเป็นไปตามธรรมชาติ ความรู้สึกต่างๆ เริ่มถั่งท้นเข้ามาในจิตใจของเขา แต่เทียบไม่ได้เลยกับความรู้สึกที่กำลังพวยพุ่งในหัวใจของเด็กสาวในขณะนี้ รัมภาไม่สามารถอธิบายได้ว่าสิ่งที่ตนเองกำลังรู้สึกคืออะไร เธอรู้สึกหวาดกลัว เป็นกังวลถึงชีวิตของพี่สาวต่างมารดา แต่ขณะเดียวกันก็รู้สึกอบอุ่นหัวใจและอยากให้กาลเวลาหยุดอยู่เพียงเท่านี้ หยุดอยู่ในวินาทีที่เธอได้นั่งซบไหล่อยู่ในอ้อมกอดของชายหนุ่มที่เธอรัก   แล้วจังหวะนั้นเอง กระสุนนัดแรกก็แหวกอากาศห่างศีรษะของพวกเขาไปเพียงคืบเดียว ทำลายความโรแมนติกเล็กๆ ในหัวใจของเด็กสาวย่อยยับลงไม่เหลือชิ้นดี ทิวากรไม่รู้หรอกว่าใครเป็นคนยิง เขาไม่มีเวลาคิดอะไรนอกจากตื่นตัวเต็มที่คว้าแขนของรัมภาและกดให้เธอหมอบลงกับโคนไม้ตามสัญชาตญาณ กระสุนนัดที่สอง สาม และสี่ดังตามมาติดๆ กันเป่าเนื้อไม้ที่สองหนุ่มสาวใช้เป็นที่กำบังกระจุยกระจายทั่วอากาศ จนเมื่อเงยหน้าขึ้นมองเพราะแสงไฟวอมแวมสาดส่องเข้ามากระทบดวงตา พวกเขาจึงพบกับหนุ่มสำอางแห่งเกาะคาที่เดินเยื้องย่างเข้ามาพร้อมเล็งปืนในมือซ้ายส่วนมือขวาที่ใส่เฝือกยังอุตส่าห์ถือไฟแช็คแก๊สขับไล่ความมืด ทิวากรเอื้อมมือคว้าท่อนเหล็กข้างตัว แต่มันดูไร้ประโยชน์อย่างสิ้นเชิงเมื่อเผชิญปืนสีเงินวับกระบอกนั้น “ตกใจมากมั้ยวะ ไอ้หน้าอ่อน?” กบิลแยกเขี้ยวคำรามพลางรักษาระยะห่างพอประมาณ ไม่ยอมก้าวเข้ามาใกล้จนเกินไป “ถ้าลื้อขยับ อั๊วยิงแน่ ทิ้งเหล็กซะ!” ประกายในดวงตาของกบิลที่สะท้อนกับเปลวไฟแช็คบ่งบอกว่าเอาจริงแน่ มันไม่ใช่สายตาของอันธพาลขี้แพ้ชวนตีคนเดิมอีกแล้ว คงใช้กำลังจัดการไม่ได้ ฟันเฟืองในสมองของทิวากรเริ่มขบคิดหาแผนการเอาตัวรอดเฉพาะหน้า ก่อนอื่นต้องยอมทำตามคำสั่งให้ตายใจ ทิวากรโยนท่อนเหล็กทิ้งไปอย่างไม่คิดขัดขืน “ดี” กบิลหัวเราะลั่น กระดกปลายปืนขึ้นพลางออกคำสั่ง “ลุกขึ้นซิ” “คุณจะทำอะไร!” รัมภากรีดเสียงใส่กบิลขณะทิวากรกัดฟันกรอดลุกขึ้นยืน ปลายปืนในมือของกบิลกระดกกลับลงมาเล็งใส่หน้าอกของทิวากร “พี่ก็จะฆ่ามันให้น้องดูไงจ้ะ” กบิลตอบ แสยะยิ้มเล็กน้อยก็ขมวดคิ้วส่ายศีรษะ “เอ ไม่เอาดีกว่า พี่ไม่ฆ่ามันหรอก” ปลายกระบอกปืนค่อยๆ เลื่อนจากหน้าอกของทิวากรลงมาจนถึงบริเวณเป้ากางเกง “ยิงกระปู๋มันทิ้งพี่จะสะใจกว่านะ” กบิลระเบิดเสียงหัวเราะอย่างนึกสนุก รัมภายันกายลุกขึ้นยืนอย่างยากลำบากขณะทิวากรส่งเสียงออกมาอย่างไม่สะทกสะท้าน “ถ้าลื้อพอใจจะยิงก็ยิง แต่ลื้อคงหนีไม่รอด” “หุบปาก!” “คนขี่มอเตอร์ไซค์ที่มาช่วยอั๊วน่ะ เขาเป็นตำรวจและเขาก็ไม่ได้มาคนเดียวด้วย ลื้อได้ยินเสียงปืนเมื่อกี้มั้ย? ลูกน้องลื้อโดนตำรวจจับไปหมดแล้ว เขาช่วยคุณริสาไว้ได้” ทิวากรยังคงพูดเสียงราบเรียบ “ตอนนี้ป่าทั้งป่าโดนล้อมไว้หมด ตำรวจกำลังค้นหาตัวอั๊วกับคุณหนูอยู่ ลื้ออยากจะทำให้ตัวเองจบเห่ก็ตามใจ” กบิลมองรอบกายเลิกลั่ก สีหน้าลนลาน นัยน์ตาแตกตื่น ปืนในมือกวาดไปกวาดมา ก่อนจะตั้งสติได้และหันกลับมาเล็งใส่ทิวากรอีกครั้ง “ไม่จริง ลื้อโกหก! เมื่อกี้อั๊วเดินแกะรอยพวกลื้อแทบตาย ไม่เห็นเจอหมาสักตัว!”หนุ่มสำอางตะคอก “แล้วไอ้หมวกกันน็อคเพื่อนลื้อมันหายไปไหนวะ เรียกมันออกมาสิ!” “เขาเป็นตำรวจ ไม่ใช่เพื่อนอั๊ว” ทิวากรตอบ สองตาจ้องมองปลายกระบอกปืน ดันรัมภาออกห่างขณะคาดคะเนระยะให้แน่ใจว่าเธอจะพ้นวิถีกระสุนหากกบิลยิงใส่เขา หนุ่มตี๋มีแผนวาดอยู่ในใจ เขาจะก้มตัวลงกลิ้งไปบนพื้นเข้าชาร์จอีกฝ่ายโดยไม่ให้ทันตั้งตัว แต่มันต้องอาศัยความรวดเร็วและโชคช่วยเป็นอย่างมาก “งั้นหรือ?” หนุ่มสำอางผู้บ้าคลั่งกัดฟันกรอด “ดี อั๊วจะได้พิสูจน์หน่อยว่าแถวนี้มันมีตำรวจอยู่จริงหรือเปล่า” ริมฝีปากของทิวากรบิดตัวเป็นรอยยิ้ม ในขณะที่นิ้วของกบิลกระตุกไก กระสุนพุ่งแหวกผ่าอากาศตรงมายังลำตัวของหนุ่มตี๋ เขาควรจะใช้วินาทีนั้นกลิ้งหลบและพุ่งเข้าชาร์จกบิล แต่ทุกอย่างก็ผิดพลาด...ผิดพลาดตั้งแต่ตอนที่หางตาของเขาเหลือบเห็นรัมภาโผผวาเข้ามาแล้ว ทิวากรถูกรัมภากระแทกจนล้มโครมลงไปนอนทับกันบนพื้นดิน สัญชาตญาณแห่งการปกป้องทำให้ทิวากรรีบพลิกร่างของเด็กสาวที่อยู่ด้านบนให้กลับมาอยู่ด้านล่าง สองกายเบียดแนบชิด เขาโอบศีรษะและคร่อมร่างของเธอไว้เมื่อบังเกิดเสียงปืนระเบิดลูกกระสุนดังตามมาอีกสี่นัดซ้อน เสียงกระสุนแหวกอากาศดังหวีดหวิว ตามมาด้วยเสียงของหนักๆ หล่นกระทบพื้นดังตุ๊บ ทิวากรเงยหน้าเหลียวไปดู แสงสว่างจากไฟแช็คแก๊สดับไปแล้ว แต่เขาก็ยังสามารถมองเห็นร่างของกบิลนอนแน่นิ่งจมกองเลือดอยู่บนพื้นดิน หนุ่มตี๋พลิกตัวลงจากร่างของรัมภาอย่างงุนงง เขาลุกขึ้นนั่ง ล้วงไฟฉายปากกาออกมาจากกระเป๋าเสื้อ กดสวิตช์ส่องไปที่ร่างของกบิล แล้วก็รีบปิดแสงไฟเพราะเป็นภาพที่ไม่น่าดูเสียเท่าไหร่ ดวงตาของกบิลเบิกโพลงปราศจากชีวิต ที่ข้อมือข้างที่ถือปืนมีรูหนึ่งรู ที่หน้าผากอีกหนึ่งรู ลำคออีกหนึ่งรู และบนหน้าอกเสื้อด้านซ้ายก็มีเลือดเปียกชุ่ม ก่อนจะคิดอะไรต่อ มือของทิวากรก็สัมผัสได้ถึงของเหลวเหนียวๆ ที่เปรอะบนเสื้อของตนเอง เขาเปิดไฟฉายอีกครั้งและส่องลงมาบนเสื้อ ไม่มีเวลาหันไปสนใจร่างของชายหนุ่มผู้ถือปืนสีดำที่ก้าวเข้ามาหยุดยืนข้างศพกบิลและกำลังทอดสายตามองการกระทำของเขาอยู่เงียบๆ เลือดแดงฉานหย่อมใหญ่ปรากฏในแสงไฟ ทิวากรคลำดูใต้บริเวณที่เปื้อนเลือด เสื้อของเขาไม่เป็นรู ไม่มีความเจ็บปวด ไม่มีบาดแผล ถ้าอย่างนั้นเลือดบนเสื้อนี่ก็... “หมิง! มิน! เป็นอะไรหรือเปล่า?” เสียงของริสาดังขึ้นพร้อมกับวิ่งอ้อมต้นไทรเข้ามา เสื้อแจ็คเก็ตที่คลุมอยู่บนไหล่พลิ้วไสวไปด้านหลังขณะวิ่ง แต่หญิงสาวก็ต้องหยุดชะงักยืนอยู่ข้างพีภัทรอย่างตกใจเมื่อพบกับภาพที่ทิวากรกำลังประคองรัมภาอยู่ในอ้อมแขน เสื้อของเด็กสาวบริเวณหน้าท้องถูกปลดกระดุมเปิดออก มือซ้ายของทิวากรถือไฟฉายปากกาส่องลงไปบนหน้าท้องขาวเนียนที่ปรากฏรอยแผลจากกระสุนปืนฝังใน ซึ่งกำลังมีเลือดไหลซึมออกมาอย่างน่ากลัว   “โรส!” ทิวากรหันหน้ามาตะโกนเรียก “คุณมินโดนยิง!” ริสากระพริบตาอย่างไม่อยากเชื่อก่อนจะได้สติ วิ่งเข้าไปทรุดนั่งลงข้างกายน้องสาวด้านตรงข้ามกับทิวากร “มิน เป็นยังไงบ้าง?” เธอถามอย่างเป็นกังวลพร้อมกับถอดเสื้อแจ็คเก็ตบนไหล่ลงมาอุดปากแผลห้ามเลือดกลางสายตาผู้เป็นเจ้าของซึ่งเดินเข้ามายืนมองเป็นครั้งสุดท้าย พีภัทรคิดว่าเป็นเวลาอันสมควรแล้วที่เขาจะปลีกตัวจากไปในตอนนี้ แต่หูของเขาแว่วเสียงผิดปกติบางอย่าง ทำให้เลือกที่จะยืนอยู่ที่นี่เพื่อเปลี่ยนซองบรรจุกระสุนปืนอย่างรวดเร็ว “พี่โรสปลอดภัยนะคะ?” รัมภาพูดแผ่วเบา นัยน์ตาโรย “หนูได้ยินเสียงปืน...” “อย่าเพิ่งพูดเลยน่า” ริสายกมือลูบใบหน้าของน้องสาว “ไหนบอกพี่สิว่าเจ็บไหม?” “ไม่ค่ะ” เด็กสาวส่ายศีรษะเล็กน้อย “ไม่เจ็บเลย” “ไปครับ คุณมิน ผมจะพาคุณมินไปโรงพยาบาล” ทิวากรพูดอย่างร้อนรน เขากำลังจะช้อนร่างเด็กสาวขึ้นจากพื้น อดโทษตัวเองไม่ได้ว่าเป็นความผิดของเขา รัมภาถึงต้องเจ็บตัวอย่างนี้ แต่ฉับพลันนั้น เสียงฝีเท้าของคนจำนวนหนึ่งก็ดังเข้ามาปิดล้อมต้นไทร ทิวากรซึ่งอุ้มรัมภาในอ้อมแขนชะงักกึก ริสาเหลียวขวับไปมองทางต้นเสียง ขณะเดียวกันพีภัทรก็ยกปืนขึ้นเล็ง แต่พอเสียงของชายคนหนึ่งดังขึ้น นักฆ่าหนุ่มก็ลดปืนลงและมองหาเส้นทางหลบหนี “คุณหมิงครับ พวกผมมาแล้ว!” ชายร่างมะขามข้อเดียวนามยิ่งยอดวิ่งเข้ามาอย่างหอบแฮ่กพร้อมคนงานจากรีสอร์ทกลิ่นเกสรและคนงานจากไร่บุษบายุธอีกเกือบยี่สิบคน ในมือของพวกเขาหกคนมีคบไฟให้แสงสว่างลุกโชน พีภัทรถอยกายหลบเร้นเข้าสู่ความมืด กำลังจะสับเท้าวิ่งหนีไป สายตาของคนงานผู้ถือคบไฟคนหนึ่งก็เหลือบมาเห็น “เฮ้ย! มันจะหนีไปแล้ว” ลุงเปล่งตะโกนพลางชี้มือไปยังเงาของนักฆ่าหนุ่ม “พวกเรายิงมันเร็ว อย่าให้มันหนีได้!” ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเมื่อเห็นรัมภาถูกยิงบาดเจ็บอยู่ในอ้อมแขนของทิวากร ลุงเปล่งจะลงความเห็นว่าชายหนุ่มแปลกหน้าที่ถือปืนอยู่ในมือและกำลังจะวิ่งหนีไปนั้น ต้องเป็นคนที่ลงมือทำร้ายคุณหนูน้อยของพวกเขาแน่นอน “อย่านะ อย่ายิง!” ริสาร้องห้ามสุดเสียงเมื่อมองตามนิ้วของลุงเปล่ง แต่ไม่ทันเสียแล้ว ดูเหมือนเสียงของเธอจะเบาเกินไป ปืนลูกซองของคนงานคนหนึ่งถูกตวัดพาดบ่าและลั่นไกส่งกระสุนลูกปรายเก้าเม็ดออกไปในคราวเดียว เสียงกระสุนตัดอากาศตามมาด้านหลัง ร่างของพีภัทรกระโจนไปไม่ถึงสิบก้าวก็สะดุ้งเฮือกก่อนคะมำลงบนพื้นด้วยแรงกระสุน กลิ้งขลุกๆ มากระแทกกับต้นไม้ต้นหนึ่ง เลือดเป็นสายพุ่งกระฉูดออกจากบาดแผล แม้กระสุนลูกปรายส่วนใหญ่จะพลาดเป้า แต่ก็มีสามเม็ดที่ฝังอยู่ในหัวไหล่ของเขา   เหล่าคนงานที่มีปืนวิ่งมาล้อมรอบพีภัทรเป็นวงกลม  ปืนแก็ปและปืนลูกซองเกือบสิบกระบอกจ่อตรงมาที่ศีรษะของนักฆ่าหนุ่มผู้ไม่มีอะไรปิดบังใบหน้า พีภัทรแนบใบหน้าด้านที่มีรอยแผลเป็นลงกับพื้น ปืนในมือถูกใครบางคนเตะทิ้งไป เขาเงยหน้ามองปืนคู่ใจกระเด็นกระดอนไปบนพื้น ก่อนที่พานท้ายปืนลูกซองกระบอกหนึ่งจะพุ่งกระแทกสวนเข้ามาที่หัวคิ้ว เลือดอีกสายพุ่งกระฉูด นักฆ่าหนุ่มหน้าหงาย สายตาพร่าเลือน ความมืดมิดโถมตัวลงมาจากทุกทิศทางและเสียงสุดท้ายที่พีภัทรได้ยินก่อนสติจะดับวูบลง คือเสียงคำรามอย่างเดือดดาลของทิวากร “พวกลื้อทำบ้าอะไรกันหะ นั่นไม่ใช่คนร้าย แต่เป็นเพื่อนอั๊วต่างหาก!” ---------------------------- จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 12 เม.ย. 55 21:38:12

ความคิดเห็นที่ 3 ยังไม่ได้อ่านครับ รอตั้งนาน......... จนนึกว่าเลิกเขียนไปแล้ว.. (โห..มองโลกในแง่ร้ายมาก) มาจองที่ไว้ก่อน อ่านจบจะแวะมาคุยนะครับ ^__^... ***** มาอ่านตอนเช้าครับ เมื่อคืนง่วง การง่วงไม่ควรอ่านนิยาย เพราะจะไม่ได้สัมผัสรับอรรถรสสุนทรีอันแท้จริง ร่างกายและจิตใจจะต้องอยู่ในสภาวพเพร้อม ผมจึงจะอ่านนิยาย ^^.... นาย กบิล นี่กว่าจะเปลี่ยนมิติได้ ก็ ทำเอาใจหายใจคว่ำ พีภัทร และทิวากร ถ้าหากจับคู่กันเป็นคู่หู คงเป็นคู่หูสะท้านนรก เป็นที่ผวาของฝ่ายมาร ดูเหมือนอะไรๆคลี่คลายออกมาเยอะพอสมควรแล้ว สาวๆทั้งหลายรับบทหนักไปตามๆกัน พีภัทร เป็นพระเอกในจำนวนไม่กี่คน ที่อ่านในรอบหลายๆๆเดือนที่ผ่านมา ที่อ่านแล้วไม่รู้สึกหมั่นไส้ เหมือนพระเอกเรื่องอื่นๆ เรียกว่าคุณ ทะเล ประสบความสำเร้จในการสร้างพระเอก ที่ได้ใจ ซึ่งหมายถึงว่า ไม่จำเป็นต้องดี  เก่งแบบสุดยอด ไร้ที่ติ มีโอกาสผิดบ้างถูกบ้างผลาดบ้างเป็นธรรมดา แต่หมายถึงพฤติกรรม ความคิด และการกระทำ ที่ถูกใจนักอ่าน เอาไปเลย 100 คะแนนเต็ม ^___^....... แก้ไขเมื่อ 13 เม.ย. 55 07:56:34 จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 12 เม.ย. 55 21:48:49

ความคิดเห็นที่ 4 ตอนนี้พระเอกเท่ดีนะ  (แม้ตอนท้ายเลือดจะกระฉูดไปหน่อยก็ตาม)  จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 12 เม.ย. 55 22:08:45

ความคิดเห็นที่ 5 รีบเอา โกโก้ร้อน มาให้ น้องทะเล ดื่มก่อนนอน . . . (รูปของพี่หายไปไหนแย้วก็ไม่รู้ . . เลยจกจาก internet มาให้ก่อนนะ . . . ) พรุ่งนี้ชะแว้บบบยาว ถือโอกาสยื่นใบลาทุกท่านนะจ๊ะ . . . วันที่ 22 กลับจ้า   ถือโอกาสส่ง   ให้สาวๆ และ   . . . . . . // โอ่งสงกรานต์  ให้หนุ่มๆนะจ๊ะ   จากคุณ : กาปอมซ่า เขียนเมื่อ : 12 เม.ย. 55 23:14:32

ความคิดเห็นที่ 6 ซ่อมๆๆ รูปไม่ขึ้นเพราะเผลอไปเว้นวรรคอ่ะ   ์  . . . จะลบก็ไม่ได้ เดี๋ยวมาลัย กับปืนฉีดน้ำ หายโลด หาเจอแย้ววววววว โกโก้ร้อน จ้า . .  ราตรีสวัสดิ์ นะคะ ทุกท่าน   แถมหน่อยเถอะ . . . โครมมมมมมมม V จากคุณ : กาปอมซ่า เขียนเมื่อ : 12 เม.ย. 55 23:31:15

ความคิดเห็นที่ 7 อ่านจบก็อยากร้องว่า ปั๊ดโธ่เอ๊ย เมื่อไหร่ตอน 14 จะมา รักษาสุขภาพด้วยนะคะ (กลัวไม่ได้อ่านตอนต่อไป 55+) จากคุณ : สะเก็ดดาวเสาร์ เขียนเมื่อ : วันมหาสงกรานต์ 55 08:43:03

ความคิดเห็นที่ 8 มาอ่านสงกรานต์กระสุน ตอนหน้าบ้านกำลังสาดน้ำกันอย่างเมามัน แล้วมาต่อเร็วๆน้า   ไม่อยากรอนาน จากคุณ : ห้าสิบป่าย เขียนเมื่อ : วันมหาสงกรานต์ 55 13:34:08

ความคิดเห็นที่ 9 โอ๊ย !! โล่ง ไม่รู้ว่าพระเอกช่วยนางเอกได้ทัน หรือเพราะได้อ่านกันแน่ อิอิ สวัสดีปีใหม่ สุขสันต์วันสงกรานต์นะครับ ทุกท่าน ปล.กาแฟคุณกาปอมนิสวดยอด เวลาแฮ๊งค์แบบนี้นิ อิอิ จากคุณ : น้ำพรมหนำ (น้ำพรมหนำ) เขียนเมื่อ : วันมหาสงกรานต์ 55 20:14:53

ความคิดเห็นที่ 10 ลุ้นซะลืมหายใจเลยอะ จากคุณ : ปันฝัน เขียนเมื่อ : วันมหาสงกรานต์ 55 20:36:31

ความคิดเห็นที่ 11 จิกหมอน จิ้นตามตอนพีภัทรโดดลงไปช่วยโรส นึกว่าจะมีซีนผายปอดจุมพิตปาก 55555++ จากคุณ : Sniper-1500watt เขียนเมื่อ : วันเถลิงศก 55 00:39:06

ความคิดเห็นที่ 12 ^ ^ ^ นึกอยู่เหมือนกันค่ะ 55555+ สวัสดีปีใหม่นะคะ^__^ จากคุณ : ใยไหมกะใบม่อน เขียนเมื่อ : วันเถลิงศก 55 22:45:27

ความคิดเห็นที่ 13 ขอบคุณคร้าบบบบบบ สวัสดีปีใหม่ไทยเช่นกัน ^^่ จากคุณ : Sniper-1500watt เขียนเมื่อ : วันเถลิงศก 55 23:49:33

ความคิดเห็นที่ 14 หลายคนเริ่มทวงแล้วๆๆๆ มา รอ ทวงด้วยคนครับ.. รออ่านตอนต่อไปแบบใจจดใจจ่อครับ จากคุณ : GTW (GTW) เขียนเมื่อ : 16 เม.ย. 55 20:00:20

ความคิดเห็นที่ 15 ย่องตามมาเก็บ จากคุณ : zoi เขียนเมื่อ : 17 เม.ย. 55 07:36:43

ความคิดเห็นที่ 16 ห่างหายการติดตามไปนานเลยค่ะ  ภาระกิจมากมาย วันนี้คงมีโอกาสได้อ่านแล้วค่ะ เดี๋ยวเจอกันภาคบ่ายนะจ๊ะ แม่กุหลาบแดง จากคุณ : ให้เพียงเธอหมดใจ เขียนเมื่อ : 18 เม.ย. 55 11:23:30

ความคิดเห็นที่ 17 ตื่นเต้นลุ้นระทึกตลอดทั้งตอนค่ะ ยังจะพาให้ลุ้นรอตอนต่อไปด้วย พระเอกเราจะเป็นยังไงต่อละนี่ จากคุณ : ให้เพียงเธอหมดใจ เขียนเมื่อ : 19 เม.ย. 55 08:13:38

ความคิดเห็นที่ 18 ตามมาจิก ตามมาทวง ตอนที่14 อิอิ โอมมมม จงมาไว ๆ จงมาไว ๆ ^^ แก้ไขเมื่อ 20 เม.ย. 55 00:46:07 จากคุณ : Sniper-1500watt เขียนเมื่อ : 20 เม.ย. 55 00:44:30