ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ 1             DujFun                 The game is about to start HOW EXCITED!                 Jus t a minute ago                   ดุจฝันพิมพ์ข้อความลงโทรศัพท์มือถือด้วยสีหน้าที่เบื่อหน่ายขัดกับสิ่งที่เธอเพิ่งจะกดอัพเดทขึ้นแอพพลิเคชั่นทวิตเตอร์ในโทรศัพท์มือถือ ตื่นเต้น... เธอไม่ได้รู้สึกอย่างนั้นแม้แต่นิดเดียว  ถ้าไม่ใช่ว่าสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นนั้นเป็นส่วนหนึ่งในงานประจำของเธอแล้วล่ะก็... รับรองว่าเธอจะไม่มีทางมาทำอะไรแบบนี้เด็ดขาด ‘รายการวัดดวงรัก’ รายการเกมโชว์ที่ออกอากาศเป็นประจำทุกวันเสาร์เวลาห้าโมงเย็น ที่มีกฎกติกาว่าจะมีแขกรับเชิญที่เป็นดาราผู้ซึ่งกำลังมีผลงานหรือเป็นที่โด่งดังอยู่ในขณะนั้นมาเข้าร่วมรายการ และเปิดรับผู้ชมจากทางบ้านที่ชื่นชอบในตัวดาราผู้นั้นเข้ามาสมัครเล่นเกมวัดดวง โดยจะวัดดวงไปเรื่อยๆจนกระทั่งได้ผู้ที่ดวงดีที่สุด สำหรับรางวัลที่จะได้รับก็คือขออะไรก็ได้จากดาราผู้เป็นแขกรับเชิญได้หนึ่งข้อ รวมถึงจะได้รับรางวัลให้ไปเที่ยวกับดาราในดวงใจของตน ก็เหมือนเกมไร้สาระที่เอาไว้ให้เหล่าแฟนคลับหน้ามืดตัวมัวมามีตติ้งกับคนที่ตัวเองโปรดปรานเท่านั้นล่ะ...                 “ฝัน! เสร็จรึยัง!”                 เสียงประตูที่เปิดผางเข้ามาทำเอาดุจฝันสะดุ้งเฮือกใหญ่ก่อนจะหันไปดู สโรชาเดินดิ่งอย่างรีบร้อนตรงมาที่ดุจฝันซึ่งกำลังนั่งทอดหุ่ยอย่างเบื่อหน่าย                 “เสร็จแล้ว”  ดุจฝันตอบสั้นๆอย่างไม่ใส่ใจนักก่อนละสายตากลับมามองจอสกรีนของโทรศัพท์มือถือต่อ                 “เตรียมตัวเสร็จแล้วแล้วทำไมไม่ออกไป“                 สโรชาผู้ทำหน้าที่เป็นโปรดิวเซอร์ประจำรายการวัดดวงรักถอนหายใจออกมาเบาๆกับท่าทีที่ดูน่าเบื่อหน่ายของดาราสาวผู้เป็นแขกรับเชิญในวันนี้ เธอรู้ดีว่าการจะเกลี้ยกล่อมให้นางเอกผู้ซึ่งมีภาพลักษณ์แอ๊บแบ๊วน่ารักแต่ข้างในเหวี่ยงกระจายแบบนี้ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย ถ้าหากไม่ใช่เพราะดุจฝันยังอุตส่าห์เห็นแก่มิตรภาพที่ทั้งคู่นั้นเป็นเพื่อนสนิทกันมาตั้งแต่ตอนเรียนมัธยม ป่านนี้ ดุจฝันคงจะไม่ยอมมารายการนี้เป็นแน่แท้ แต่ถึงกระนั้นก็ตาม สโรชาก็ยังคงต้องฟังคำบ่นของเพื่อนสาวชื่อดังผู้นี้ตั้งแต่วันที่ตกลงจะเข้าร่วมจนกระทั่งถึงวันอัดรายการ                 “ฉันไม่เคยติดตามไอ้รายการนี้หรอก ถ้าไม่ใช่เพราะแกเป็นโปรดิวเซอร์นะ แม้จะพอรู้ก็เถอะว่าเรตติ้งดี รู้อย่างนี้เอาเวลาไปนอนพักดีกว่า”                 “เอาน่าแก ถือซะว่ามารายการนี้รายการเดียวคุ้มยิ่งกว่าคุ้ม ค่าตัวตั้งมากกว่าพวกรายการทอล์กโชว์อีกตั้งหลายเท่า”                         “เหอะ ฉันจะบอกอะไรให้ แค่ฉันรับถ่ายโฆษณาผ้าอนามัยหรือกะอีแค่น้ำใบบัวบกสกัดผงยี่ห้อใหม่แค่ตัวเดียว ก็ได้ถึงหกหลักปลายๆถึงเจ็ดหลักแล้วย่ะ ไม่ต้องมาอยู่ในรายการที่น่ารำคาญแบบนี้”                 สโรชาหน้าตึงไปเล็กน้อยเมื่อได้ยินเพื่อนพูดแบบนี้ แต่ก็ไม่ได้โกรธอะไรเพราะรู้ว่าเป็นความตรงนี้เป็นนิสัยของเพื่อนมาแต่ไหนแต่ไร แม้จะเป็นความตรงที่เพื่อนของเธอไม่เคยเอาออกสื่อเลยก็ตามที                 ดุจฝันมองดูนาฬิกาข้อมือเรือนหรู... สิบสองนาฬิกาสี่สิบห้านาที อีกตั้งสิบห้านาที ไม่มีความจำเป็นใดๆที่จะต้องรีบร้อน                 “เริ่มถ่ายบ่ายโมงไม่ใช่หรอ สโนว์”                 “แล้วแกไม่กะเผื่อสแตนด์บายเลยรึไง ไปๆ ออกๆ ถ้าแกไม่ออก ฉันจะลากแกออกจากเก้าอี้ตอนนี้เลย!”                 “ขอเล่นแองกรี้เบิร์ดก่อนสักตาได้ไหม ฉันกำลังติดค้าง”                 “เดี๋ยวแกจะได้เจอแองกรี้สโนว์”                 เมื่อเห็นสีหน้าที่จริงจังของเพื่อน ดุจฝันก็ต้องลุกขึ้นจากที่อย่างเสียไม่ได้                 “โอเคๆ ออกก็ออก”                 ดาราสาวสวยที่ติดพันอยู่กับเกมไม่เลิกยัดมือถือลงกระเป๋าถือด้วยใบหน้าที่แสดงความเซ็งเต็มที่ ก่อนจะเดินไปเช็คหน้าตาของตัวเองที่กระจกเป็นรอบสุดท้ายเพื่อความมั่นใจ กระจกสะท้อนภาพของหญิงสาวหน้าตาสวยหวานน่ารัก บนใบหน้านั้นถูกแต่งแต้มเล็กน้อยช่วยขับความสวยที่มีอยู่แล้วเป็นทุนเดิม เดรสสีชมพูอ่อนที่ใส่วันนี้ช่วยเสริมภาพลักษณ์ที่ดูเป็นหญิงสาวผู้น่ารักอ่อนโยน ตามแบบที่สังคมคาดหวังว่าดาราสาวควรจะต้องมีรูปกายภายนอกเช่นนี้                 ภาพลักษณ์แบบนี้สินะ... ที่ทุกคนมักจะชอบกัน ดุจฝันอดคิดไม่ได้ในขณะที่สายตามองเงาสะท้อนอันอ่อนหวานของตัวเอง                 แต่ก็เพราะคำว่างานและเงินเท่านั้น ที่ทำให้เธอยังอดทนอยู่ในร่างที่มีเปลือกนอกสีนี้อย่างไม่มีทางเลือก                 “ข้างนอกน่ะ แฟนคลับแกมานั่งรอกันพร้อมแล้วนะ”  สโรชาพูดขึ้นในขณะที่กำลังเดินนำดุจฝันออกจากห้องแต่งตัว                 “ถึงว่าสิ รีบมาตาม”                 “พูดอย่างนี้... หมายความว่าถ้ามันไม่ถึงเวลาแกจะไม่ออกใช่มั้ย”                 “เออดิ ยังไม่ทันได้เล่นเกมต่อเลย”                 สโรชาส่ายหัวน้อยๆเมื่อได้ยินคำตอบของดุจฝัน                 “ถ้าเกมดีดนกนั่นจะสำคัญกับชีวิตแก ไอ้เกมที่กำลังจะเริ่มนี่ก็สำคัญไม่แพ้ไอ้เกมงี่เง่านั่นหรอก”  สโรชาพยายามข่มอารมณ์ก่อนโน้มน้างเพื่อนหัวดื้อต่อ  “แฟนคลับเขารอแกอยากเจอแกถึงได้มาสมัครรายการนี้”                 “ฉันไม่ได้ขอร้องให้มาสมัครไอ้เกมนี่สักหน่อย ถ้าไม่ถือว่าแกเป็นโปรดิวเซอร์ ฉันไม่มายุ่งกับพวกฝูงผู้ชายหน้าโง่พวกนี้หรอก”                 ...ผู้ชายหน้าโง่...                 ใช่ โลกนี้ผู้ชายหน้าโง่ทั้งนั้นแหละ แค่เพียงเห็นผู้หญิงสวยๆ ก็แทบพลีกายถวายหัวเพื่อผู้หญิงแล้ว ยิ่งเห็นผู้หญิงทำท่าโง่ๆแอ๊บๆด้วยนะ ชอบกันทั้งนั้น...                 ดุจฝันยิ้มเยาะในใจ เพียงแค่เธอทำตาโตๆวิ้งๆ อยากได้อะไรเธอก็มักจะได้เสมอจากเหล่าบรรดาผู้ชายที่หลงรักเธอหัวปักหัวปำ                 หารู้ไม่ว่าทุกอย่างที่เธอทำลงไปก็เพียงแค่หลอกใช้เท่านั้นเอง... จากคุณ : Chanuikarn (Chanuikarn) เขียนเมื่อ : 12 เม.ย. 55 22:17:22

ความคิดเห็นที่ 2 “ด่าผู้ชายอีกแล้ว แต่ฉันก็เห็นแกเปลี่ยนแฟนไม่ซ้ำหน้าทุกสองเดือน”                 “แฟน? มีแต่พวกนั้นที่คิดไปเองข้างเดียวว่าเป็นแฟน แล้วก็ทำตัวหน้าโง่มาให้ฉันหลอกใช้เอา”                 ดุจฝันยิ้มเยาะ                  “เอาเหอะ จะหลอกใช้อย่างไรก็ช่าง แต่ต่อจากนี้หน้าที่ของแกคือต้องปั้นหน้ายิ้มให้สวยที่สุด ฉันรู้ว่าอันนี้คืองานถนัดแก เดินไปแสตนด์บายข้างเวทีเลยนะ”                 สโรชาเปลี่ยนเรื่องเอาดื้อๆเมื่อทั้งสองมาถึงด้านหลังของฉากรายการ ดุจฝันแหงนหน้าขึ้นไปมองจอมอนิเตอร์ที่ติดไว้อยู่ด้านบน จับภาพอยู่ที่ฉากเวทีมีตัวอักษรฟ้อนท์แบบงานวัดเขียนไว้ว่าเกมวัดดวงรัก พร้อมด้วยฉากม่านสีชมพูผ้าพันต้นไทร รวมไปถึงผ้าบางหลากสีสดดั่งสายรุ้งที่ห้อยลงมาจากม่านนั่น...                 รายการประกวดร้องลิเกชิงแชมป์ประจำปีชัดๆ... ดุจฝันกัดฟันกรอดด้วยสีหน้านิ่งไร้อารมณ์  ถ้ารายการบ้าๆมันจะมีธีมที่เสี่ยวได้ขนาดนี้ รู้แบบนี้กลับบ้านไปเตรียมแอ็คท่าถ่ายโฆษณาผ้าอนามัยกลิ่นยำสาหร่ายยังจะดีเสียกว่า “ไอ้สโนว์ ถึงแกจะไม่ได้จบศิลปกรรมมา แต่แกก็ควรจะมีศิลปะในการจัดเซ็ตติ้งรายการบ้างนะ” “แล้วไง แบบนี้แหละที่คนชอบ” สโรชามีสีหน้าภูมิใจในผลงามนการรังสรรค์ฉากในสตูดิโอชิ้นนี้ “ถามหน่อย เสี่ยวขนาดนี้ใครจะกล้ามาออก” “ก็แกไง” “ไม่ใช่ฉันสิ ฉันหมายถึงพวกเข้าร่วมรายการน่ะ” “ดูเอาเองละกัน” สโรชาชี้มือไปมอนิเตอร์ แล้วคำตอบที่ดุจฝันเห็นผ่านสายตานั้นมันทำเอาเธอแทบลมจะใส่ ผู้ชายสามสิบคนนั่งรอเธออย่างเรียบร้อยอยู่ในห้องส่ง ในห้าสิบคนนั้นมีทุกรูปร่างหน้าตาไม่ว่าจะเป็นขาวล่ำดำสูงหล่อหรือแม้แต่อุบาทว์ชาติชั่ว ครบทุกลักษณะที่พึงมีในตัวบุรษเพศ... “ไอ้สโนว์ แกอย่าบอกนะว่านั่น...” “คนที่มาร่วมเกมครั้งนี้ทั้งหมด” ดุจฝันอึ้งสนิท... “แกดีใจมั้ยที่มีคนหลงใหลในหน้าตาแกมากมายขนาดนี้ ฮี่ๆ” สโรชายังคงพูดต่ออย่างที่ไม่ใส่ใจดุจฝันที่กำลังหน้าซีดขาสั่น... ...ไม่นะ ถ้าหากว่า... ถ้าหากว่า... “แก อย่าบอกนะว่าพี่บึ้กสิวเขรอะนายนั้น...” ดุจฝันแอบชี้น้อยๆไปที่ผู้ชายที่ตัวใหญ่ที่สุดที่นั่งอยู่ในห้องส่ง ใบหน้าสิวเกรอะกรังท่าทางเหมือนไม่ได้ใส่ยาแต้มสิวมาเป็นปี ตัวใหญ่ราวคิงคอง ปากหนาราวกระโถน ดูจากรูปลักษณ์ภายนอกนั้นดูสกปรกซกมกจนดูไม่น่าคบหา “นั่นก็หนึ่งในแฟนคลับของแกนะ คิคิ” “แล้วถ้าเกิดคนนั้นชนะเกมนี้ล่ะ!” “แกก็ต้องทำตามที่เขาขอ” “แล้วถ้าเขาขออะไรบ้าๆขึ้นมา...” “แกก็ต้องทำ นักแสดงต้องมีสปิริตสูงไม่ใช่เหรอ”  สโรชาตอบง่ายๆด้วยน้ำเสียงขบขัน แต่ก็ทำให้ดุจฝันขำไม่ออก... นั่นมันฝันร้ายชัดๆ... “ไอ้สโนว์ ถ้าอย่างนั้นแกจะรับผิดชอบชีวิตฉันไหม!” “ก็ถือซะว่าเป็นกรรมของแกที่หลอกผู้ชายมาเยอะ” ดุจฝันเต้นผางขึ้นมาทันทีกับอาการทองไม่รู้ร้อนของเพื่อนสาว “ไม่ต้องมายิ้มแป้นเลยไอ้บ้า! ฉันไม่ขำกับแกนะโว่ย!” “คุณดุจฝันคะ เตรียมเข้ารายการนะคะ” แล้วจู่ๆสต๊าฟของทางรายการก็วิ่งมาที่เธอแล้วบอกอย่างรวดเร็ว ดุจฝันยืนจ้องมอนิเตอร์ด้านหลังเห็นพิธีกรชายหญิงที่กำลังโด่งดังอยู่ในแวดวงรายการเกมโชว์ ฝ่ายหญิงนั้นเป็นอดีตโคโยตี้ที่เคยมีคลิปฉาวเต้นท่าทางยั่วยุหากแต่ปัจจุบันเธอแขวนเสื้อผ้าชิ้นเล็กชิ้นน้อยเหล่านั้นแล้วหันมาเอาดีทางพิธีกร ซึ่งเธอเองก็สามารถทำมันได้ดีเสียด้วย ในขณะที่ฝ่ายชายนั้นเป็นเกย์ล่ำที่ฝีปากจัดไม่แพ้ชะนีนางใด ทั้งคู่จึงถูกสโรชาดึงมาอยู่ด้วยกันเพื่อช่วยกระชากเรตติ้งให้กับรายการเสี่ยวๆรายการนี้ “สวัสดีค่ะท่านผู้ชมทางบ้าน กลับมาพบกันอีกเช่นเคยในวันเสาร์ตอนบ่ายๆแบบนี้กับรายการวัดดวงรัก ดำเนินรายการโดยเราสองคน จิ๊และพี่ฮันนี่เช่นเดิมค่ะ” พิธีกรหญิงหรือที่ใช้ชื่อในวงการว่าน้องจิ๊ พูดเปิดรายการอย่างคล่องแคล่ว ทั้งคู่ทักทายกับผู้ชมในสตูดิโอและผู้ชมทางบ้านชั่วครู่ ก่อนที่จะเริ่มเกริ่นถึงแขกรักเชิญในวันนี้ “นี่ น้องจิ๊ เชื่อไหมว่าทุกคืนวันศุกร์เสาร์อาทิตย์ช่วงนี้ พี่ไม่รับงานอีเว้นต์เลย” “อ้าว ทำไมล่ะคะ” “พี่ติดเล่ห์ลวงห่วงรัก” ฮันนี่... พิธีกรฝ่ายชายแค่เปลือกทำท่าสะดีดสะดิ้งเมื่อพูดถึงละครหลังข่าวที่เธอแสดงนำเป็นนางเอกอยู่ในขณะนี้ ละครเรื่องนี้ได้เรตติ้งที่สูงมากเนื่องจากครบสูตรละครน้ำเน่าเต็มที่ตั้งแต่พล็อตลูกเศรษฐีตกยากไปเป็นลูกคนใช้ โดนทุกคนรังเกียจ มีพระเอกเห็นใจอยู่คนเดียว ตัวร้ายเป็นคู่หมั้นพระเอกแถมยังเป็นลูกคนใช้ที่สลับตัวกับนางเอกตั้งแต่ตอนเกิด แถมพอพระเอกยืนยันว่าจะรักแต่นางเอกก็โดนแม่สามีกลั่นแกล้ง... ดุจฝันแอบถอนหายใจเบาๆ เธอเหนื่อยเหลือเกินกับละครเรื่องนี้ที่ต้องเอาแต่ร้องไห้ ร้องไห้ แล้วก็ร้องไห้แบบน่ารำคาญทั้งเรื่อง “แหม ครบสูตรเลยนะคะเรื่องนี้ ตอนนี้แม่สามีก็กำลังกลั่นแกล้งนางเอกแบบสะใจอยู่พอดี ไหนๆก็ไหนๆแล้ว ในเมื่อเรื่องนี้ได้รับความนิยมอย่างแรง วันนี้ รายการของเราก็ไม่พลาดที่จะพาเธอมาเป็นรางวัลค่ะ ขอเชิญพบกับพิมพ์ใจ ในเล่ห์ลวงห่วงรัก หรือคุณฝัน ดุจฝันค่ะ” สโรชายืนมองเพื่อนของเธอที่กำลังเดินเข้าฉากด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม... หากแต่ใครจะรู้เมื่อไม่กี่สิบนาทีก่อนที่เธอเห็น หน้าสวยๆนั่นหงิกราวกับคนไม่ได้เข้าส้วมมาห้าวันห้าคืนเต็มๆ สงสารก็แต่พวกผู้ชายเข้าร่วมรายการที่กำลังนั่งตาเคลิ้มอยู่ของสองข้างเวทีเท่านั้นล่ะ... ที่ไม่รู้ความจริงอะไรเลย... จากคุณ : Chanuikarn (Chanuikarn) เขียนเมื่อ : 12 เม.ย. 55 22:19:58

ความคิดเห็นที่ 3 “สวัสดีนะครับน้องฝัน”  กะเทยล่ำทำเป็นยิ้มหวาน ดุจฝันยิ้มแบบเฟคสุดฤทธิ์ให้กับพิธีกรทั้งสองคน ก่อนจะพินิจพิจารณาพิธีกรชายชาย ได้ข่าวมาว่าก่อนจะมาโมดิฟายตัวเองจนเป็นแบบนี้ ความจริงแล้วตอนเกิดจากท้องพ่อท้องแม่มา ชีชื่อว่าหาญ... เปลี่ยนชื่อเสียหวานเป็นฮันนี่ โธ่ ตุ๊ดยักษ์... “ค่าพี่ฮันนี่ ค่ะน้องจิ๊” “ตอนนี้ทุกคนกำลังสงสารพิมพ์ใจเลยนะคะเนี่ย ดูอย่างพี่หาญ เอ๊ย พี่ฮันนี่เนี่ย ติดจนไม่รับอีเว้นท์วันศุกร์เสาร์อาทิตย์เลย” กะเทยบึ้กแอบค้อนโคโยตี้เก่าที่แกล้งเผลอหลุดปากพูดชื่อจริงที่พ่อแม่ประทานมาให้ “เอาล่ะ มาคุยกันถึงผลงานช่วงนี้ก่อนดีกว่า เล่ห์ลวงห่วงรักก็ใกล้จะจบแล้ว ดังนั้น ผลงานละครเรื่องใหม่เป็นเรื่องอะไรคะ” ดุจฝันไม่ลืมยิ้มหวานก่อนที่จะตอบ “เรื่อง รักร้ายหมายหัวใจค่ะ เล่นกับปริ๊นซ์ค่ะ ตอนนี้ยังถ่ายทำไม่เสร็จค่ะ กำลังจะออกอากาศสองเดือนข้างหน้าค่ะ ถ้าอย่างไรก็อย่าลืมติดตามชมกันนะ” ดาราสาวกล่าวถึงพระเอกหล่อนิ่งคู่ขวัญที่ได้โคจรกลับมาเจอกันอีกครั้งในละครเรื่องถัดไป หลังจากที่ผลงานเรื่องแรกของทั้งคู่เมื่อเจ็ดปีที่แล้วส่งผลให้คนทั้งคู่โด่งดังเป็นพลุแตก และหลังจากนั้นเธอก็มีผลงานร่วมกับเขาเรื่อยมา “แหม พูดถึงคุณปริ๊นซ์แล้วก็น่าจะชวนออกมาออกรายการเราสักทีนะคะ ฮ่าๆ” “น้องจิ๊ดูสายตาของผู้เข้าร่วมรายการก่อนเถอะ เขาอิจฉาคุณปริ๊นซ์กันใหญ่แล้วที่ได้เล่นคู่กับฝัน มาถามความรู้สึกของฝันดีกว่าว่ารู้สึกอย่างไร” ดุจฝันหันไปมองทั้งทางซ้ายและทางขวาของรายการ แต่ละฟากมีเก้าอี้เรียงกันแถวละห้าตัว ทั้งหมดสามแถวไล่ลำดับเป็นสโลป แต่ละที่มีช่องสีดำอิเล็กทรอนิคส์ที่สามารถแสดงผลเป็นรูปวงกลมหรือกากบาทได้ เพื่อเป็นการบอกว่าผู้ที่นั่งอยู่ที่ตรงนั้นได้เข้ารอบหรือเปล่า และในตอนนี้เก้าอี้ทั้งสามสิบตัวก็เต็มไปด้วยผู้ชายที่หมายจะได้รางวัลจากเธอ ดุจฝันยิ้มกว้างส่งให้ดวงตานั้นส่องประกายเริงร่าออกมา รอยยิ้มสดใสนี่เองที่เป็นจุดขายของเธอ “ตื่นเต้นมากเลยค่ะ ไม่คิดว่าจะมากันเยอะขนาดนี้ อยากให้ชนะทุกคนเลย”                 เสียงหัวเราะอย่างยินดีจากผู้เข้าร่วมรายการทุกคนดังขึ้นมาทันที ดุจฝันรีบตั้งหน้าเขินแล้วตอบเสียงเบา “แหม ทำอย่างนี้ฝันเขินแย่นะคะ” น่ารำคาญจริงๆ... ความคิดที่ดุจฝันได้แต่ซ่อนมันไว้ภายใต้รอยยิ้มสวยๆนั่น ก่อนจะกวาดตามองเหล่าบรรดาคนที่มาสมัครเล่นเกมที่ยืนอยู่ด้านล่าง ทุกคนมีแววตาพร่ำเพ้อ อย่างกับรจนาเลือกคู่... ขออย่างเดียว... ขออย่าให้คนที่เธอเลือกได้นั้นอย่าเป็นเงาะป่า หรือถ้าเลี่ยงไม่ได้จริงๆ จะมาแบบเงาะป่า ก็ขอให้ช่วยมาแบบที่ถอดรูปเป็นสังข์ทองแล้วด้วยเถิด แล้วดุจฝันก็ต้องสะดุดตา... เมื่อฝันร้ายมาปรากฏอยู่ตรงหน้า ผู้ชายคนที่เธอเห็นในมอนิเตอร์ ผู้ชายร่างยักษ์จนเหมือนคิงคอง... ผู้ชายคนที่น่าขนลุกคนนั้น... นั่งเด่นที่สุดอยู่ในแถว... ราวกับทั้งโลกหยุดเคลื่อนไหว เมื่อชายผู้นั้นก็เห็นสายตาของดุจฝันที่กำลังจับจ้องอยู่ เขาจึงเริ่มยิ้มเผยให้เห็นฟันสีเหลืองที่มีน้ำลายเยิ้มเขรอะอยู่มุมปาก แถมฟันเหลืองนั้นก็แหว่งอยู่หน่อยๆราวกับมีแมงกินฟันเข้าไปตั้งรกราก ใบหน้ามีแต่สิวอยู่ทุกอณู ดวงตาสองข้างที่ตีบและรอยคล้ำราวแพนด้าไม่ได้มีความชวนฝันเลยแม้แต่น้อยกำลังมองนิ่งที่เธอ ก่อนที่เขาจะเริ่มโบกมืออันหนาราวกับคิงคองมาให้ประหนึ่งว่ายินดีมาก ใครก็ได้มาเอาเงาะป่าไปเก็บที!  “แล้วพร้อมจะให้เกมเริ่มยังครับ” ดุจฝันแอบใจสั่น เธอจะพร้อมกว่านี้ถ้าไม่ต้องสบตากับผู้ชายชวนฝันร้ายคนนั้น แต่ด้วยหน้าที่ก็ต้องพูดไปตามสคริปต์ “เอ่อ เริ่มเลยค่ะ เพื่อนๆพี่ๆน้องๆสู้ๆนะคะ”  ดุจฝันแอบนึกตลกกับคำพูดตัวเองอยู่ในใจที่ประหนึ่งกับส.ส.ที่หาเสียงกับประชาชน “วัดดวงรักกำลังจะเริ่ม ณ ตอนนี้ คนที่ดวงดีที่สุดคือคนที่จะได้ขอรางวัลเป็นอะไรก็ได้จากดุจฝัน รวมถึงได้ไปเที่ยวทะเลใต้ด้วยกันเป็นเวลาสองวันสามคืนค่ะ” “ขอให้โชคดีนะคะ แล้วฝันจะรอค่ะ” จากคุณ : Chanuikarn (Chanuikarn) เขียนเมื่อ : 12 เม.ย. 55 22:31:52

ความคิดเห็นที่ 4 ดุจฝันพูดออกมาตามสคริปต์ที่สโรชาเขียนมาให้ด้วยความรู้สึกกระอักกระอ่วน... ‘แล้วฝันจะรอนะคะ’ คำพูดนี้นี่มันไม่ไหวจริงๆ เธอกวาดตามองไปยังทั้งสองข้างอีกครั้ง คนขี้เหร่ก็มีเยอะ คนหล่อก็พอมี แต่เกินครึ่งเป็นผู้ชายหน้าตาธรรมดาที่หวังจะได้รางวัลจากซุปเปอร์สตาร์อย่างเธอ โดยที่มีข้อแม้ว่าห้ามขออะไรที่ไม่เหมาะสมหรือขอคบ แถมยังต้องเซ็นต์สัญญาด้วยว่าคำขอนั้นจะมีผลไม่เกินสองเดือน แต่มันเสี่ยงที่จะลองดู เพียงแค่พกดวงยื่นใบสมัครเข้ามา ดุจฝันมองผ่านไปสะดุดตากับพี่บึ้กที่เธอแอบตั้งชื่อในใจว่าพี่หมีควายอีกรอบ ทันทีที่เขายิ้ม เธอรู้สึกขนลุกอีกรอบเพราะเขาส่งนัยน์ตาหวานเยิ้มมาให้... แต่พลันในวินาทีนั้นเอง สายตาเธอนั้นก็เผลอไปประสานกับชายหนุ่มที่นั่งอยู่ถัดไปสองที่จากพี่หมีควาย นัยน์ตาคู่นั้นมองเธอลอดผ่านกรอบแว่นสีดำอย่างไร้ซึ่งแววตาพิศวาสในตัวเธอ แตกต่างจากผู้ชายคนอื่นในที่นี้ที่พอเธอสบตาด้วยก็เอาแต่ยิ้มเยิ้มๆ ดวงหน้าเรียบนิ่งดูดีของเขาฉายแววมั่นใจในอะไรบางอย่างออกมา แบบที่ดุจฝันรู้สึกเอะใจอยู่เล็กน้อย คนนี้แตกต่างจากคนอื่น... ถึงจะดูเป็นเด็กที่เอาแต่เรียนซึ่งเธอรีบวิเคราะห์เอาจากการที่คนนี้ใส่แว่น แต่อย่างน้อยก็ดูมีความฉลาดมากกว่าคนอื่นล่ะนะ... “สำหรับวัดดวงเกมแรกของเรา ฝันคะ ฝันชอบการ์ตูนตัวใดเป็นพิเศษหรือเปล่าคะ” “เอ่อ... ฝันชอบ... ฝันคิดว่าฝันชอบคิตตี้ค่ะ” ครบสูตรผู้หญิงแอ๊บแบ๊ว... ความจริงแล้วเธอชอบตัวการ์ตูนแมนๆอย่างอุลตร้าแมนหรือพวกยอดมนุษย์ต่างหากล่ะ แต่เพราะความที่มีลุค(เสแสร้ง)แอ๊บแบ๊วมาแต่ไหนแต่ไร เลยทำให้ต้องสมยอมรับว่าชอบตัวการ์ตูนแมวหน้าเฉยอย่างเลี่ยงไม่ได้ทั้งๆที่ใจนั้นรู้สึกเกลียดแสนเกลียดแมวมีหนวดหน้าเฉยขวัญใจเด็กหญิงตัวนี้จนเข้าไส้ “คิตตี้มีสีประจำตัวคือสีชมพู ดังนั้น กติกาแรกของเรา คนไหนที่มีของสีชมพูในตัว... เข้ารอบค่ะ!!!”                 “อ่าว ควักกันออกมาโชว์เลยนะครับ”                 สภาพความวุ่นวายเบื้องล่างมันทำเอาดุจฝันแทบหลุดขำ แต่ละคนดูสาละวนกับข้าวของในกระเป๋าของตัวเอง บางคนถึงกับแหวกเสื้อดูหาของสีชมพู มันจะไปอยู่ในนั้นได้อย่างไรล่ะ... ดีนะไม่แหวกกางเกงดูด้วย          หนุ่มแว่นชูบัตรอะไรสักอย่างซึ่งมีพื้นเป็นสีชมพูขึ้นมา ก่อนที่เครื่องหมายถูกสีเขียวจะปรากฏขึ้นตรงที่นั่งของเขา เช่นเดียวกับพี่บึ้ก ที่ชูผ้าเช็ดหน้าสีชมพูอย่างมั่นใจ แล้วก็ผ่านแล้วเช่นกัน                 ดุจฝันไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมถึงรู้สึกข้องใจกับหนุ่มแว่นกรอบสีดำคนนั้นเป็นพิเศษ อาจจะเป็นเพราะแววตาของเขาที่ไม่ได้ฉายแววโง่ออกมา รวมถึงท่าทางของเขาที่ดูแล้ว เธอรู้สึกว่าเขาต้องไม่ใช่พวกพนักงานธรรมดาแน่ๆ ว่าแต่พี่หมีความนายนั้นพกผ้าเช็ดหน้าสีชมพูด้วยนี่... มันน่าขนลุกแปลกๆ                 “สำหรับในรอบนี้ ก็มีผู้เข้ารอบทั้งหมดยี่สิบสามคนนะครับ แหม เพิ่งจะรู้ว่าผู้ชายหลายคนก็พกของสีชมพูเหมือนกันนะครับ”                 “นั่นสินะคะ เอาล่ะค่ะ สำหรับกติกาต่อไปนะคะ ฝันคะ ระหว่างผู้ชายลุยกับผู้ชายเนี้ยบ ฝันชอบแบบไหนมากกว่ากันครับ”                 “เอ่อ... ตอบยากนะคะ”                 “เอาน่ะค่ะ เลือกเลยชอบแบบไหน”                 “เอ่อ... เอ่อ... ขอเป็นเนี้ยบละกันค่ะ”                 ดุจฝันตอบสั่วๆไปอย่างนั้น ความจริงแล้วเธอชักจะเข็ดกับผู้ชายแต่ละคนที่เธอคบมา ที่ผ่านมาเธอได้แต่เป็นฝ่ายที่ต้องบอกเลิกก่อนเพราะเธอทนความฉลาดน้อยของคนเหล่านั้นไม่ไหว                 “ฝันชอบเนี้ยบๆเหรอครับ งั้นพี่ก็มีสิทธิ์สิครับ”                 ดุจฝันขนลุกที่จู่ๆก็โดนกะเทยพูดแซวแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย                 “ถึงมีสิทธิ์ก็ไม่ทันแล้วค่ะพี่ฮันนี่ พี่ไม่ใช่ผู้ชายนะคะ”                 กะเทยฮันนี่ทำหน้าเหมือนอยากตบโคโยตี้พิธีกรร่วมรายการอยู่เบาๆ ก่อนจะรีบเข่นเขี้ยวพูดต่อ                 “เสียดายจังเลยครับ เอางี้ เข้ากติกาที่เรากำหนดไว้ดีกว่า เรากำหนดไว้ว่าเพื่อนๆคนไหนที่ใส่เสื้อแขนสั้นไม่ว่าจะเชิ้ตหรือเสื้อยืดหรือแสดงว่าลุย ใส่แขนยาวแสดงว่าเนี้ยบ ดังนั้น ในเมื่อฝันชอบคนเนี้ยบๆ คนที่ใส่เสื้อแขนยาว... เข้ารอบครับ!”                 คราวนี้ชัดเจน... แยกคนง่ายมาก ใครใส่เสื้อแขนสั้น ตกรอบ...                 สัญญาณผิดสีแดงปรากฏขึ้นอีกหลายที่                 เหลือผู้ชายอยู่ประมาณยี่สิบกว่าคนเท่านั้น                 “ตัดคนดวงตกไปกว่าสิบคนเลยนะครับ ไหนๆก็ไหนๆแล้ว ขอเชิญมาถ่ายรูปเป็นที่ระลึกกันหน่อยครับ เอ้า ช่างกล้องทำงานๆ อย่าอู้ครับ”                 ช่างกล้องวางแก้วน้ำโค้กที่กำลังดูดอย่างสบายอารมณ์แล้วลุกขึ้นคว้ากล้องไปยืนตรงหน้าผู้เข้ารอบทั้งหลายที่กำลังยืนยิ้มแฉ่งให้  จากคุณ : Chanuikarn (Chanuikarn) เขียนเมื่อ : 12 เม.ย. 55 22:32:56

ความคิดเห็นที่ 5                 “ถ่ายเสร็จหรือยังคะ ถ้าเสร็จแล้วช่วยส่งกล้องขึ้นมาบนเวทีด้วยค่ะ”                 “เอามาทำไมอ่ะครับน้องจิ๊”                 “พอดีอยากดูรูปน่ะค่ะพี่ฮันนี่”                 ดุจฝันเหลือบตามองอย่างไม่สนใจเท่าไรแล้วยืนยิ้มสวยๆแบ๊วๆให้กับกล้อง                 “กล้องมาแล้วนะครับ ไหนครับ น้องจิ๊อยากดูรูปอะไร”                 “จิ๊มีกติกาทีเผลอค่ะฮันนี่!”                 จิ๊ยิ้มร่าพลางชูกล้องที่อยู่ในมือ ก่อนจะหันมาพูดกับดุจฝัน                 “ฝันคะ ฝันเคยพูดใช่มั้ยว่าไม่ชอบผู้ชายแอ๊บ”                 “ใช่ค่ะ”                 “พี่ฮันนี่คะ ถ้าเราจะแอ๊บเวลาถ่ายรูป เราต้องทำอย่างไรคะ”                 “ก็... น่าจะชูสองนิ้วหรือเปล่าครับ”                 “ใช่เลยค่ะ...”  อดีตโคโยตี้หยุดไป  “ดังนั้น ทีเผลอของเราคือใครที่ชูสองนิ้วในรูปนี้... ตกรอบค่ะ!”                 ตามสคริปต์เป๊ะ ดุจฝันรู้ดีอยู่แล้วทุกกติกาว่าจะเกิดอะไรขึ้น ฮันนี่กับจิ๊ช่วยกับยืนชี้คนที่ตกรอบจนกระทั่งเหลืออยู่แค่ประมาณสิบกว่าคน                 ดุจฝันสังเกตเห็นว่าผู้ชายแว่นดำคนนั้นยังรอดเข้ารอบมาได้...                 “ยินดีด้วยนะคะสำหรับรอบทีเผลอ รอบนี้จะเป็นวัดดวงรอบสุดท้ายก่อนจะเข้าสู่รอบคำถามสุ่มของพวกเรานะคะ”                 “ทีมงานครับ ขอดอกกุหลาบดอกนึงครับ”                 “อ้าว เอาไปทำไมคะ”                 “น้องจิ๊เคยเล่นไหมครับ ที่ดึงกลีบดอกกุหลาบทีละกลีบทายว่ารักหรือไม่รักน่ะครับ อืม แต่พี่ว่าน้องจิ๊คงไม่เคยแน่ๆเลย”                 “ทำไมละคะ”                 “ก็เห็นบ่นๆว่าเมื่อไรจะมีคนมาจีบ ตอนนี้ขาดแคลนมาก ให้พี่ช่วยหาเด็กในสังกัดพี่ให้อยู่” คราวนี้ชะนีเป็นฝ่ายเนื้อเต้นบ้างหลังจากเล่นกะเทยมาเสียเยอะ แต่ก็ต้องรีบสงบอารมณ์เพราะเห็นแก่ทางรายการ                 “แหม พี่ฮันนี่คะ แซวแรงนะคะ” “นิดๆหน่อยๆนะน้องจิ๊” แม้ว่าจะตอบเช่นนั้นแต่ฝ่ายกะเทยดูสะใจไม่เบาทีเดียว ก่อนจะปล่อยให้โคโยตี้ได้ดำเนินรายการต่อไปอย่างสันติ “และสำหรับรอบนี้ก็คือกุหลาบนี่แหละค่ะ เราจะให้คุณฝันถือกุหลาบไว้ เอ้านี่ค่ะ”                 ดุจฝันรับดอกกุหลาบมาไว้ในมืออย่างรู้ว่าสคริปต์จะเป็นอย่างไรต่อ                 “สิ่งที่ทุกคนต้องทำคือ ทายค่ะ ว่ารักหรือไม่รัก สำหรับผู้ที่ทายว่ากลีบสุดท้ายจะออกมาเป็นรัก ให้ชูป้ายกระดาษรูปถูก ถ้าไม่รักให้ชูรูปกากบาทค่ะ”                  เหล่าผู้ชายประมาณสิบกว่าคนชูแผ่นป้ายถูกอย่างรวดเร็ว ในขณะที่รูปกากบาทนั้นมีเพียงสองคนที่ชูขึ้นมา ดุจฝันสังเกตเห็นว่าหนุ่มแว่นดำนั้นเลือกฟากไม่รักไปแล้วเป็นที่เรียบร้อย ในขณะที่ยังมีคนที่ตัดสินใจไม่ได้อยู่ประมาณสามคน หนึ่งในนั้นมีพี่หมีควายที่กำลังทำหน้าตาคร่ำเครียดอย่างไม่รู้จะเลือกป้ายไหน ก่อนจะทำหน้าตัดสินใจแล้วชูป้ายกากบาท ในขณะที่สองคนที่ยังตัดสินใจไม่ได้ คนนึงเลือกรัก คนนึงตัดสินใจเอาไม่รัก จากคุณ : Chanuikarn (Chanuikarn) เขียนเมื่อ : 12 เม.ย. 55 22:34:48

ความคิดเห็นที่ 6 “ตัดสินใจกันครบแล้วนะคะ! ฟากไม่รักมีทั้งหมดสี่คน ในขณะที่ฟากรักนั้นมีเจ็ดนะคะ เห็นได้ชัดว่าส่วนมากเลือกรักนะคะ”                 “นั่นสินะครับ หลายคนนี่เชื่อนะครับว่าความรักชนะทุกสิ่ง”                 ดุจฝันแอบเหลือบมองพี่ฮันนี่... พูดมาได้ ความรักชนะทุกสิ่ง                 ...อย่างน้อยก็เอาชนะเธอไม่ได้หรอก                 “พี่ฮันนี่เสี่ยวใช่ย่อยนะคะ งั้นเราจะมาดูกันค่ะ ว่ารักจะเอาชนะดวงได้ไหม ฝันคะ รบกวนนับกลีบกุหลาบเลยค่ะ”                 ดุจฝันเริ่มปลิดกลีบกุหลาบกลีบแรกพร้อมกับเริ่มเอ่ยคำออกมา                 “รัก... ไม่รัก... รัก ”                 ทุกสายตาต่างจับจ้องมองที่ดอกกุหลาบเป็นตาเดียว ดุจฝันดึงไปเรื่อยๆด้วยใจที่ลุ้น เธอภาวนาให้ออกมาเป็นคำว่ารัก เพื่อที่พี่หมีความนายนั้นจะได้ตกรอบ                 “เหลืออีกแค่ไม่กี่กลีบเท่านั้นค่ะ จะออกมาเป็นอะไรเรามาลุ้นกัน”                 “รัก... ไม่รัก... รัก... ไม่รัก”                 อีกแค่สี่กลีบ ขอให้ออกเป็นรักด้วยเถิด                 “รัก... ไม่รัก... รัก...”                 ดุจฝันจ้องกลีบดอกกุหลาบดอกสุดท้ายอย่างตกใจ ก่อนจะค่อยๆปลิดกลีบสุดท้ายด้วยมือที่สั่นเทา                 “ไม่รัก”                 พิธีกรทั้งสองคนเมื่อเห็นดังนั้นจึงรีบประกาศด้วยเสียงเริงรื่น                 “ออกมาเป็นไม่รักนะคะ ดังนั้น สี่คน... เข้ารอบค่ะ ขอเชิญลงจากเก้าอี้มาตรงนี้เลยค่ะ ยินดีด้วยนะคะ”                 ผู้เข้ารอบสุดท้ายทั้งสี่คนทยอยเดินขึ้นบนเวที นำมาโดยพี่บึ้กที่มีท่าทางยินดีเหมือนถูกลอตเตอรี่รางวัลที่หนึ่ง ในขณะที่สองคนที่เดินตามมาเป็นผู้ชายหน้าตาธรรมดาๆ คนที่สองนั้นท่าทางจะเป็นหนึ่งในแฟนคลับของเธอ คนที่สามท่าทางเป็นพวกเด็กแนวดูจากแว่นกลมพร้อมทั้งทรงผมครอบกะลา ส่วนอีกคนปิดท้ายคือผู้ชายมาดดีใส่แว่นคนนั้น... มีเพียงรอยยิ้มน้อยๆที่อยู่บนหน้าของเขาประหนึ่งว่าไม่รู้สึกดีใจอะไรมากมายนัก                 “ยืนเลยค่ะยืนเลย แล้วแนะนำตัวแล้วสัมภาษณ์กันหน่อยนะคะ เริ่มจาก...”                 ไมโครโฟนอยู่ในมือของพี่หมีควายอย่างรวดเร็ว เขายิ้มให้เห็นฟันเหลืองๆก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงที่ตื่นเต้นมาก                 “ผมชื่อ พชร ขจรพงษ์ ชื่อเล่นชื่อบอย เป็นแพทย์ผิวหนังครับ”                 หมอซะด้วยเว้ยเฮ้ย...                 ดุจฝันมองอย่างทึ่งๆก่อนนึกเสียวในใจ แพทย์ผิวหนัง... หากแต่ผิวหน้าเป็นหลุมเป็นบ่ออย่างกับถนนลูกรังตอนฝนตกแฉะๆแบบนั้นใครจะบ้ากล้าเป็นคนไข้กันนะ...                 กลับไปรักษาหน้าตัวเองก่อนเถอะหมอ...                 “แล้วทำไมถึงมาสมัครร่วมเกมนี้ล่ะคะ”                 “เพราะผม... รักน้องดุจฝันมาตั้งแต่เห็นหน้าครั้งแรกในโฆษณาโฟมล้างหน้าสูตรมะเขือเปาะแล้วครับ เห็นหน้าแล้วชอบเลย”                 ตอนนี้ดุจฝันผ่านงานโฆษณามาแล้วเกือบยี่สิบตัว โดยที่โฟมล้างหน้าสูตรมะเขือยาวมะเขือเปาะอะไรนั่นเป็นโฆษณาชิ้นแรกของเธอเมื่อตอนเพิ่งเข้ามหาวิทยาลัย... สิบปีที่เขาแอบชอบเธอ... เฮือก...                 ดุจฝันนึกสยองอยู่ในใจ ไอ้หมอนี่ถึงไม่เห็นแก่หน้าตัวเองก็ควรเห็นแก่โลกบ้างอะไรบ้าง... สิบปีที่เธอถูกหมอพชรจ้องมองอย่างชื่นชมจากมุมมืด มันทำให้เธออยากที่จะเลิกเป็นดาราขึ้นมาทันทีถ้าหากมีฐานแฟนคลับเหนียวแน่นหน้าตาแบบนี้                 “แหม ออกตัวแรงจริงๆ ดูสิคะ ดุจฝันเขินจนก้มหน้าแล้ว”                 ดุจฝันแทบอยากจะตวาดกลับไปว่าที่ก้มไม่ใช่เพราะเขิน แต่เธอรู้สึกว่าถ้าเงยหน้าแล้วต้องสบตากับพี่หมีโหดหน้าปรุทำลังทำหน้าฝันหวานใส่เธอ อีกไม่กี่นาที ดุจฝันคงได้อ้วกกลางสตูดิโอเป็นแน่แท้ จากคุณ : Chanuikarn (Chanuikarn) เขียนเมื่อ : 12 เม.ย. 55 22:35:21

ความคิดเห็นที่ 7                 ดาราสาวทำเป็นหูทวนลมตลอดการสัมภาษณ์งี่เง่านี่บนเวที เธอรู้แค่เพียงว่าผู้ชายหน้าธรรมดาหาได้ตามท้องถนนคนนั้นเป็นพนักงานขายของในร้านสะดวกซื้อ ผู้ชายแนวๆคนนั้นเป็นสถาปนิก แล้วไมค์ก็ถูกส่งไปถึงคนสุดท้าย ดุจฝันหันไปมองทันทีที่เขาเอ่ยปาก                 “ภาคภูมิ ภัทรานุสรณ์ ชื่อเล่นไพรด์ ปัจจุบันเป็นอาจารย์ระดับปริญญาตรี สอนอยู่ที่คณะบริหารธุรกิจครับ”                 มาดก็ให้อยู่ เป็นอาจารย์นี่เอง                                         “โห เป็นอาจารย์ แล้วคิดอย่างไรถึงมาสมัครครับ”                 “คือว่า...”  เขาเหลือบมองมาทางดุจฝันแล้วยิ้มน้อยๆ ดุจฝันรอฟังว่าผู้ชายคนที่สี่คนนี้จะบอกรักเธอด้วยคำพูดน้ำเน่าเหมือนกับสามคนก่อนหน้านี้หรือเปล่า                 “ก็ไม่คิดอะไรครับ อยากสมัครก็มาสมัคร”                 “เล่นง่ายดีนะคะเนี่ย ฮ่าๆ แล้วมีอะไรจะพูดอีกไหมคะ”                  “ไม่มีครับ คนอื่นๆเขาก็พูดกันไปหมดแล้ว สำหรับผมแล้ว การกระทำสำคัญกว่าคำพูดครับ”                 คำพูดของภาคภูมินั้นเรียกเสียงจากด้านล่างของเวทีได้ ดุจฝันมองภาคภูมิที่กำลังยืนยิ้มบางๆ เธอพบว่าเขาเองก็กำลังมองเธออยู่เหมือนกัน                 “เอาละครับ ต่อจากนี้จะเป็นช่วงของคำถามสุ่ม มีทั้งคำถามที่ง่ายและยาก ซึ่งคนที่จะชนะในวันนี้ นอกจากดวงจะดีแล้ว ยังต้องมีความรู้รอบด้านด้วย วิธีการเล่น ทางเราจะให้ผู้เข้ารอบทั้งสี่จับลำดับที่ต้องตอบคำถามกัน แล้วก็จับคำถามรอไว้”                 แล้วขั้นตอนต่างๆก็ดำเนินไป แคชเชียร์ได้ตอบเป็นที่หนึ่ง ภาคภูมิได้เป็นลำดับที่สอง ตามมาด้วยสถาปนิก และปิดท้ายด้วยพี่หมอพชรผู้ซึ่งดุจฝันภาวนาให้แพ้ไปเร็วๆ                 “และนี่คือคำถามแรกนะคะ พระราชวังแวร์ซายส์ สร้างขึ้นในรัชสมัยของพระเจ้าอะไรคะ”                 แคชเชียร์อึ้งสนิท...                 เขานิ่งไปนานมากจนตอบออกมาว่า                 “พระเจ้าหลุยส์...”  แคชเชียร์ครุ่นคิด ดุจฝันแอบชื่นชมที่เขาคิดออก เพราะเธอเองก็คลับคล้ายคลับคลาว่าจะเป็นพระเจ้าหลุยส์ แต่ที่เท่าไรเธอจำไม่ได้ ก่อนที่แคชเชียร์จะดีดนิ้วเป๊าะแล้วโพล่งขึ้นมา                 “พระเจ้าหลุยส์สก็อตครับ”                 ไม่เอานะเกรงใจ... ไม่ดีหรอกเกรงใจ...                 เนื้อเพลงผุดขึ้นมาในใจทันทีโดยที่ดุจฝันต้องกลั้นหัวเราะเอาไว้ คิดได้อย่างไร! พระเจ้าหลุยสก็อตต์!                 “เป็นคำตอบที่... ผิดค่ะ พระเจ้าหลุยส์สก็อตนี่อยู่ในวงการบันเทิงบ้านเรานะคะ แหม เข้าใจเล่นมุก คำตอบที่ถูกต้องคือพระเจ้าหลุยส์ที่ 14 ค่ะ... ตกรอบค่ะ เสียใจด้วย”                 ดุจฝันอึ้งอยู่ในใจ นี่เล่นคำถามประวัติศาสตร์แบบนี้ใครมันจะไปตอบถูกกันถ้าไม่ใช่ครูประวัติศาสตร์ ถ้าเป็นเธอตอบดีไม่ดีคงหลุดปากออกไปว่าพระเจ้าเหาเป็นคนสร้าง                 แต่อยากน้อย เธอก็คงไม่ตอบพระเจ้าหลุยส์สก็อตแน่ๆ                 “คำถามต่อไปค่ะ”  น้องจิ๊ส่งยิ้มในกับภาคภูมิที่ทำหน้านิ่งรอคำถาม ดุจฝันแอบคิดในใจว่าในบรรดาสี่คนที่เหลือ เธอจะขอแอบเชียร์เขาอยู่เบาๆเพราะดูพอไหวกว่าสามคนที่เหลือ                 “ในการ์ตูนเรื่องโดราเอมอน น้องสาวของไจแอนท์ชื่ออะไรคะ”                 ทุกคนดูเหมือนจะอึ้งกับคำถามนี้ เพราะมันง่ายผิดกับข้อที่แล้วเป็นอย่างมาก ภาคภูมิยิ้มร่าแล้วตอบอย่างเสียงดังฟังชัด                 “ไจโกะครับ”                 “ถูกต้องครับ ทีนี้ก็มีลุ้นเป็นผู้ชนะนะครับ”  ฮันนี่พูดอย่างยินดี ก่อนจะเริ่มถามคำถามต่อไป ดุจฝันนึกโล่งใจที่อย่างน้อยคนที่เธอลุ้นก็มีหวัง                 ท่าทางว่านอกจากสมองแล้ว เขาก็ยังพกดวงมาด้วยอีกต่างหาก                 “คำถามต่อมานะครับ กล้ามเนื้อ Risorius มีชื่อภาษาไทยว่าอะไรครับ”                 ทำไมมันยากง่ายต่างกันเยอะขนาดนี้ล่ะเฮ้ย                 ดุจฝันแอบตกใจอยู่ในเงียบๆ ถ้าเป็นเธอได้คำถามนี้คงช็อคไปแล้ว                 พี่หมีควายทำท่าเหมือนอยากจะตอบคำถามนี้มาก ในขณะที่ตัวของเจ้าของคำถามนี้เองอย่างสถาปนิกกลับเงียบสนิท เขาสะบัดผมทรงกะลาครอบสองทีก่อนที่จะค่อยๆเลื่อนแว่นกลมนั้นขึ้นราวกับตอนที่โคนันไขคดีออก                 “กะ... กล้ามเนื้อขาละกันครับ”                 “ผิดครับ กล้ามเนื้อนี้มีชื่อไทยว่ากล้ามเนื้อแสยะยิ้มครับ เป็นกล้ามเนื้อที่มีส่วนช่วยให้ยิ้มแค่ปากโดยที่ตรงตาไม่ยิ้มด้วย เป็นการยิ้มแบบที่ไม่จริงใจนั่นเอง ตกรอบนะครับ”                 และตอนนี้กล้ามเนื้อ Risorius ของสถาปนิกดวงตกก็กำลังทำงานอย่างเต็มที่                 “แล้วก็คำถามสุดท้ายกับคนสุดท้ายนะครับ ชูชกเป็นตัวละครในวรรณคดีเรื่องใดครับ” จากคุณ : Chanuikarn (Chanuikarn) เขียนเมื่อ : 12 เม.ย. 55 22:37:01

ความคิดเห็นที่ 8                 คำถามนี้ง่าย...                 ดุจฝันเริ่มหน้าซีด ถึงแม้คำถามนี้จะไม่เกี่ยวอะไรกับทางการแพทย์ แต่ถ้าง่ายขนาดนี้พชรก็มีชนะ ใครเล่าจะไม่เคยเรียนพระเวสสันดรชาดก... ดาราสาวรู้สึกถึงเหงื่อชื้นที่มือ เธอภาวนาขอให้พชรฉลาดเกินไปที่จะคิดคำตอบง่ายๆของข้อนี้ไม่ถึง พชรไตร่ตรองอยู่ชั่วครู่ก่อนจะตอบเสียงดังฟังชัดด้วยความมั่นใจเต็มร้อย                 “พระอภัยมณีครับ” สงสัยว่าชูชกบ้านพี่หมีคงจะเป็นพ่อของนางเงือก...  ดุจฝันยิ้มเยาะแล้วเต้นอย่างลิงโลดอยู่ในใจ แต่สีหน้าภายนอกแสดงออกราวกับว่าสงสารหมอผู้ผิดหวัง เต็มที่                 “เป็นคำตอบที่ผิดครับ ชูชกอยู่ในพระเวสสันดรชาดก ที่อยู่ในพระอภัยมณีนั่นคือชีเปลือยครับ ฮ่าๆ” พชตกใจมากอย่างเห็นได้ชัดเจน ก่อนที่หันมามองดุจฝันด้วยแววตาที่เศร้าสร้อย ดุจฝันหลบตาแล้วทำเป็นเสมองไปทางอื่น หมดหวังแล้วล่ะนะพี่หมีควาย...                 “เราได้ผู้ชนะแล้วนะครับ ขอแสดงความยินดีกับคุณภาคภูมิด้วยนะครับ ”                  “เอาล่ะค่ะ มาฟังความรู้สึกของผู้ชนะกันหน่อยดีกว่า คุณภาคภูมิคะ รู้สึกอย่างไรคะ”                 “ผม... เอ่อ... ก็ดีครับ”                  ภาคภูมิตอบด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูเหมือนตื่นเต้นหน่อยๆ “จะบอกอะไรฝันไหมคะ” “เอ่อ...ดีใจที่ได้เจอครับ” ดุจฝันสบตากับภาคภูมิ นัยน์ตาภายใต้กรอบแว่นสีดำกำลังสะท้อนประกายบางอย่าง ที่เธอเองก็ไม่รู้ว่าเขาต้องการจะสื่ออะไร ก่อนที่เขาจะเริ่มทำท่าเขินๆแล้วยิ้มกว้างให้กับเธอจนตาคู่นั้นยิ้มไปด้วย “แล้วฝันล่ะคะ จะพูดอะไรหน่อยไหม” “ดีใจเช่นกันค่ะ” ดุจฝันยิ้มกลับให้กับรอยยิ้มนั้น ก่อนจะแอบวิเคราะห์ชายหนุ่มเบื้องหน้าอยู่ในใจ เขาไม่ได้หล่อราวกับพระเอกละครหลังข่าว แต่ก็เข้าขั้นหน้าตาดีพอสมควร แถมทั้งท่าทางเขาก็ดูเป็นพวกค่อนข้างไว้ตัว จากการที่เขาไม่ยอมพูดอะไรมากตอนที่เพื่อนของเธอถามว่ารู้สึกอย่างไร “ก็อย่างที่ทราบกันนะคะว่ารางวัลของเรานั้นมีสองอย่างด้วยกัน อย่างแรก ผู้ชนะจะได้ไปเที่ยวกับดาราในดวงใจของตัวเองเป็นเวลาสามวันสองคืนที่ทะเลใต้โดยได้ที่พักเป็นโรงแรมระดับห้าดาว ทั้งหมดนี้แน่นอนว่าฟรีค่ะ! ส่วนอย่างที่สองนี้ก็คือของรางวัลจากดาราคนโปรดค่ะ” “เอาล่ะครับ แล้วก็ถึงเวลาที่คุณภาคภูมิต้องขออะไรสักอย่างจากคุณฝัน อยากทราบว่าคุณภาคภูมิจะขออะไรครับ” จากที่รู้สึกเฉยๆในตอนแรก ตอนนี้ดุจฝันกลับเริ่มรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาหน่อยๆเมื่ออยู่ในบรรยากาศแบบนี้ แน่นอนว่าการมาเข้าร่วมรายการนี้หมายความว่าเธอต้องมอบอะไรสักอย่างให้เขา และเขาเองก็ต้องการอะไรบางอย่างจากเธอแน่อยู่แล้ว ว่าแต่เขาจะขออะไรจากเธอกัน... จากครั้งที่ผ่านๆมาสโรชาบอกกับเธอว่าสิ่งที่โดนขอนั้นมีหมดตั้งแต่ชุดนอน ตุ๊กตาที่ใช้นอนกอด ของรักของหวง หรือแค่ลายเซ็นต์ธรรมดาก็ยังมี วันนี้ดุจฝันเลยเตรียมมาหมดแล้วไม่ว่าจะเป็นเสื้อเก่าๆใช้เป็นผ้าขี้ริ้วเช็ดโต๊ะที่เธอจะโกหกว่าเป็นชุดนอน ตุ๊กตาหน้าคิตตี้ที่หมาข้างล่างคอนโดใช้ฟัดเล่น ร่มห่วยๆที่แถมจากเครื่องสำอางซึ่งเธอจะบอกว่าเป็นของรักของหวงของตัวเอง ส่วนลายเซ็นต์ก็แค่ง่ายๆ จากคุณ : Chanuikarn (Chanuikarn) เขียนเมื่อ : 12 เม.ย. 55 22:38:04

ความคิดเห็นที่ 9 “ผม...” ภาคภูมิเหลือบมองเธอชั่วครู่ก่อนที่จะเอ่ยขึ้นต่อ “ขอเจอคุณดุจฝันต่อจากนี้อาทิตย์ละครั้งได้ไหมครับ จนกว่าจะถึงตอนที่จะได้ไปเที่ยว” “โหว!” ทั้งห้องส่งส่งเสียงออกมาพร้อมกันโดยที่ไม่ได้นัดหมาย แม้แต่ดุจฝันเองก็ตกใจอยู่ไม่ใช่น้อย ที่คำขอนั้นไม่ใช่สิ่งของ หากแต่เป็นพันธะ เธอพอทราบมาว่าจะได้ไปทะเลอีกประมาณสองเดือนหน้าเพราะต้องรอให้เธอคิวบางลงก่อน ถ้าอย่างนี้ก็หมายความว่าเธอจะต้องเจอกับคุณภาคภูมิไปอีกประมาณสองเดือน นี่มันอะไรกัน... เธอหันไปสบตากับสโรชาที่กำลังทำหน้าอึ้ง ก่อนที่รอยยิ้มบางอย่างเจ้าเล่ห์จะคลี่ฉายออกมา ดุจฝันรีบหันไปมองทางสองพิธีกรว่าจะทำอย่างไรต่อ เพราะนี่เป็นครั้งแรกของรายการที่คำขอนั้นเป็นลักษณะนามธรรมแบบนี้ แต่ท่าทางพิธีกรสองคนนั้นจะกำลังตื่นเต้นกับคำขอแปลกใหม่แบบนี้จึงรีบบอกโอเคโดยเร็ว “คำขอนี้ผ่านไหมคะพี่ฮันนี่ รายการนี้ไม่เคยมีคำขอแบบนี้มาก่อนเลย” “คิดว่าผ่านนะน้องจิ๊ ดูหน้าพี่โปรดิวเซอร์แกสิ” แล้วกล้องก็แพนไปที่โปรดิวเซอร์ที่ดุจฝันได้แต่เข่นเคี้ยวอยู่ในใจ ออกจากห้องส่งเมื่อไรได้มีรายการคิดบัญชีกันแบบจัดหนักแน่งานนี้                 ส่วนตัวเจ้าของคำขอก็กำลังยืนยิ้มบางๆอย่างผู้มีชัย... ดุจฝันนึกหวาดๆในความหัวหมอของเขา เห็นหน้าตาเหมือนเด็กเรียนแถมเป็นอาจารย์นี่ไม่น่าเผลอคิดไปเลยว่าเขาจะขออะไรไม่ยาก หากแต่ที่ไหนได้ เจ้าเล่ห์กว่าใครเพื่อน แถมเธอจะต้องเจอเขาอีกประมาณสองเดือนต่างหาก                 “ฝันโอเคนะคะ”                 “ด้วยความยินดีค่ะ”                 แม้จะยังงงๆอยู่หากแต่เธอต้องรีบทำท่าแอ๊บแบ๊วตอบรับไปอย่างรวดเร็วเพื่อไม่ให้เป็นการเสียภาพลักษณ์ดาราสาวหน้าใสใจซื่อของเธอ ก่อนที่จู่ๆ ทุกคนในห้องส่งจะได้ยินเสียงสะอื้นเบาๆมาจากพชรที่ยืนห่างไปไม่ไกลเท่าใดนัก                 “โธ่ๆ อย่าเสียใจไปเลยนะคะคุณหมอ”                 “ถ้า... ถ้าผมรู้อย่างนี้ผมจะขอกลับไปตั้งใจเรียนวิชาภาษาไทยใหม่ แล้วจะมาชนะเกมนี้ แล้วก็จะไม่ขออะไรมากมายเลย ฮือ... ผมจะขออยู่กับน้องฝันแค่คืนเดียวเท่านั้น ไม่ได้ขอมากมายแบบคนนี้”                 ทั้งห้องส่งเงียบไปทันตาเห็น...                 เป็นคำขอที่ดุจฝันแทบอยากจะหักส้นสูงอยู่แล้วปาใส่หัวสิวของพี่หมีควายยิ่งนัก นี่กล้าพูดออกมาได้อย่างไรว่าไม่ได้ขอมากมาย ที่มันขอน่ะน่ากลัวที่สุดแล้ว แถมหน้าของสโรชาตอนนี้ก็กำลังยิ้มกว้างกว่าเมื่อครู่นี้อีก นี่หมายความว่าถ้าสมมติว่าพี่หมีควายนั่นขอพรหมจรรย์ของเธอ โปรดิวเซอร์ของรายการนี้ก็คงจะให้สินะ!                 “เหอะๆ”                 แม้แต่น้องจิ๊ผู้เคยประสบพบกับผู้ชายบ้ากามหน้าเวทีมาหลายประเภทยังได้แต่หัวเราะแห้งๆก่อนที่จะปิดรีบกล่าวปิดรายการอย่างรวดเร็ว และในตอนนั้นเอง ที่ผู้ชนะร่างสูงนั้นเดินตรงมายังเธอก่อนที่จะยิ้มให้อย่างเป็นมิตร ส่งผลให้ใบหน้าเรียบๆนิ่งๆนั้นดูดีขึ้นมานิดหน่อย                 “ต่อจากนี้ก็ขอรบกวนด้วยนะครับ”                 “เช่นกันค่ะ”                 ดุจฝันตอบแบบไม่รู้จะว่าอย่างไรต่อ ก่อนจะเริ่มพินิจ... ดูฉลาดกว่าหลายๆคนที่เธอคบมาหากแต่ก็คงหน้าโง่หลงใหลเธอหัวปักหัวปำไม่ต่างอะไรจากผู้ชายก่อนหน้านี้                 ริมฝีปากคู่งามคลี่รอยยิ้มบาง                 เห็นทีว่าต้องคิดเสียแล้วว่าจะหลอกใช้ให้ทำอะไร...   จากคุณ : Chanuikarn (Chanuikarn) เขียนเมื่อ : 12 เม.ย. 55 23:08:07

ความคิดเห็นที่ 10 สงสัยจะเคยรู้จักกันมาก่อน จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 12 เม.ย. 55 23:09:39

ความคิดเห็นที่ 11 ในที่สุดก็จบตอนแรกค่ะ 555 ขอโทษด้วยที่ยาวเกินไปนะคะ พอดีใส่เต็มไปหน่อย ยินดีรับทุกคำติชมค่ะ เพิ่งจะปิดเทอมค่ะ เดี๋ยวถ้ายังไงจะพยายามอัพทุกวันนะคะ ขอบคุณที่อ่านกันค่า และยินดีที่ได้รู้จักค่ะ :))))))))) จากคุณ : Chanuikarn (Chanuikarn) เขียนเมื่อ : 12 เม.ย. 55 23:11:18

ความคิดเห็นที่ 12 ป.ล.ยังอัพกระทู้พันทิปไม่ค่อยเก่ง มึนๆมาก ถ้าตัดแบ่งคอมเมนท์ไม่ได้อารมณ์ยังไงก็ขอโทษด้วยนะคะะะ :) คุณ scottie รู้จักหรือเปล่าอันนี้ต้องตามกันต่อค่ะ 555 จากคุณ : Chanuikarn (Chanuikarn) เขียนเมื่อ : 12 เม.ย. 55 23:13:25

ความคิดเห็นที่ 13 ชอบมากนิยายแนวนี้.   ติดตามอ่่านและเแ็นกำลังใจค่า จากคุณ : ปุ๊กกุย เขียนเมื่อ : วันมหาสงกรานต์ 55 05:42:12

ความคิดเห็นที่ 14 เหอะ เหอะ รู้สึกเหมือนถูกด่ายังไงชอบก้ล แต่ก็จะรออ่านต่อนะครับ จากคุณ : ห้าสิบป่าย เขียนเมื่อ : วันมหาสงกรานต์ 55 12:53:05

ความคิดเห็นที่ 15 ขอบคุณมากๆนะคะ คุณปุ๊กกุยและคุณห้าสิบป่าย :) ขอบคุณที่จะรออ่านต่อนะคะะะ XD ตอนนี้อัพตอนที่สองแล้วค่า http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11961545/W11961545.html#4 จากคุณ : Chanuikarn เขียนเมื่อ : วันเนา 55 20:01:23