ความคิดเห็นที่ 1 สือหย่งหลุนเบิกตาโพลง ตวัดไปจับจ้องโครงกระดูกราวจะปลุกมันขึ้นมาถามฉะนั้น ดรุณีน้อยส่งยิ้มให้ท่าทางงุนงงของมัน พลางอธิบายว่า “ลองคิดดูนะ หากพี่เป็นสหายคนพวกนี้แล้วมาพบศพมันเข้า ก่อนหน้านั้นก็ทราบอยู่ว่าพวกมันกำลังตามล่างูอสนีบาตอยู่...” “โอ เจ้าหมายความว่าเงารางเลือนหมายใส่ร้ายงูอสนีบาต นั่นแสดงว่าเงารางเลือนมิได้คิดช่วยเหลือหงเสี้ยนแม้แต่น้อย” สือหย่งหลุนนิ่งไปอีกครั้ง รู้สึกว่าตนเองมีแต่คำถาม “เช่นนั้นนางมาแถวนี้ทำไม ลงมือฆ่าชายชุดม่วงเพื่อจุดประสงค์ใด” แต่แล้วมันก็กระแทกกำปั้นใส่ฝ่ามือตน ตะโกนตอบคำถามตัวเองเสร็จสรรพ “ข้านึกออกแล้ว ชายชุดม่วงตามล่างูอสนีบาตเพื่อป้ายหยกขาว เงารางเลือนก็น่าจะมีจุดมุ่งหมายเช่นเดียวกัน แต่เพราะพวกเราพางูอสนีบาตเข้าเรือนเพลินบุปผาไปก่อน เงารางเลือนจึงได้แต่ดักรอจนตัดสินใจฆ่าชายชุดม่วงซึ่งถูกปล่อยตัว เพื่อป้องกันมิให้เรื่องป้ายหยกขาวแพร่งพรายไปถึงโจซานตง เพราะถ้าตอนนั้นโจซานตงทราบเรื่องป้ายหยกแล้ว คงไม่ส่งชายชุดม่วงแค่ไม่กี่คนมาตามล่างูอสนีบาตแน่ ชายชุดม่วงกลุ่มนั้นน่าจะจัดการกันเองหวังความดีความชอบเสียมากกว่า” “เงารางเลือนไม่ต้องการแพร่งพรายเรื่องป้ายหยก แต่กลับปล่อยให้พรรคอสุราอาฆาตจับตัวงูอสนีบาตไปเค้นถามเนี่ยนะ” สือหย่งหลุนเกาหัวหน้ายุ่ง อดนึกมิได้ว่าตัวมันเองก็รู้จักใช้ความคิดแยกแยะยิ่งกว่าแต่ก่อนมากแล้ว หากยังสู้นางมิได้เลย ระหว่างนั้นฟ่านไป่หนิงค่อยกล่าวเพิ่ม “ถ้าดูจากพฤติกรรมที่ผ่านมาของสมาคมลึกลับนี่ ที่มักทำตัวน่าสงสัยเพื่อกลบเกลื่อนจุดประสงค์แท้จริงมาตลอด แล้วถ้าครั้งนี้มันจงใจให้งูอสนีบาตส่งป้ายหยกแก่อาจารย์สำเร็จ แสร้งให้พรรคอสุราอาฆาตจับตัวนางไปจนงูอสนีบาตตายใจว่าสมาคมรัตติพิกลไม่มีส่วนรู้เห็นในเรื่องนี้ จากนั้นใช้นางเป็นแนวหน้าแย่งชิงป้ายหยกขาวหวังเบี่ยงเบนความสนใจพวกเราเล่า ซึ่งระดับสมาคมรัตติพิกล คงไม่วางแผนวุ่นวายบุกเข้าห้องเก็บของเพื่อป้ายหยกแค่อันเดียวแน่ ข้ามั่นใจว่านางน่าจะหมายฉกฉวยของบางอย่างในนั้นเสียมากกว่า” สือหย่งหลุนนิ่วหน้า “ที่เจ้าคาดเดาก็มีเหตุผล แต่จะด่วนสรุปเช่นนี้ ข้าว่า...” “ข้าไม่ได้ด่วนสรุปนะ พี่จำได้ไหมว่าอาจารย์เคยพูดกับเงารางเลือนตรงหน้าห้องเก็บของว่านางมาด้วยจุดประสงค์อื่นมิใช่ป้ายหยกขาว ข้าใช้สิ่งนี้เป็นข้อมูลในการสันนิษฐานต่างหาก บางทีอาจารย์อาจทราบเป้าหมายที่แท้จริงของนาง...ไม่ซิเงารางเลือนคงไม่เคลื่อนไหวโดยพละการ น่าจะมีประมุขรัตติพิกลบงการอยู่เบื้องหลังเสียมากกว่า พออาจารย์แสดงให้เห็นว่าทราบความจริงแล้ว เงารางเลือนถึงได้ตัดสินใจปิดปากอาจารย์เสีย” สือหย่งหลุนหวนนึกย้อนตอนที่เงารางเลือนบุกเข้าห้องเก็บของ สภาพสมบัติระเนระนาดภายในนั้น แทบไม่เหลือเบาะแสอันใดแม้แต่น้อย “แล้วของที่ว่าคือสิ่งใดกัน เจ้าพอระแคะระคายไหม” ฟ่านไป่หนิงระลึกถึงหลุมฝังศพอาจารย์บนยอดเขา ก่อนส่ายใบหน้าเครียดขึงไปมา “พวกเราคงต้องควานหาเงารางเลือนหรือประมุขรัตติพิกล มาสอบถามเองแล้วล่ะ” ********** บนห้วงเวลาซึ่งไม่อาจจำแนกแจ้งชัด ในเรือนพักกลางหุบเขาของประมุขรัตติพิกล คู่ที่ฟ่านไป่หนิงเอ่ยถึงก็กำลังสนทนากันอยู่ เหนือพื้นโต้ะระหว่างพวกมัน ถูกวางไว้ด้วยถุงแพรสีเขียวเข้ม ขนาดประมาณครึ่งหนึ่งของฝ่ามือ ใบเดียวกับที่สือหย่งหลุนเคยเห็นในของใช้ส่วนตัวซินแสเทวะ ตอนไปรอยาหมื่นเกสรรอนพิษจากมันนั่นเอง แสดงว่าแม้เงารางเลือนจะผ่านการบุกเรือนเพลินบุปผาด้วยความทุลักทุเล แต่ก็ยังสามารถบรรลุจุดมุ่งหมาย ในที่สุดสิ่งของที่ต้องการก็ตกอยู่ในมือประมุขรัตติพิกลแล้ว ฝ่ายบุรุษเผยรอยยิ้มพึงพอใจ “ทั้งยุทธจักรล้วนโจษจันว่าเจ้าคือผู้ปลิดชีพซินแสเทวะ รู้สึกอย่างไรบ้างเล่า” “ข้าเพียงเสียใจที่สะเพร่าเลินเล่อจนซินแสเทวะเอะใจว่าการบุกเรือนเพลินบุปผายังมีแผนการแอบแฝง คงเพราะตอนที่หงเสี้ยนฉวยป้ายหยกขาวได้แล้วพวกข้ากลับรีรอไม่ยอมหลบหนี ซึ่งผิดวิสัยของคนที่บรรลุจุดประสงค์แล้ว” แววตาคนพูดปรากฏรอยหม่นหมองเจือจาง “หากมันยังไม่รู้ตัวคาดว่าคงไม่ถึงฆาต น่าเสียดายนัก” ประมุขรัตติพิกลเอนหลังพิงเก้าอี้ แหงนหน้าเหม่อมองไร้จุดหมาย ทวนคำราวละเมอ “ใช่แล้ว...น่าเสียดายนัก” พลางหลับตาพริ้ม แล้วพอลืมขึ้นอีกครั้งกลับฉาบฉายด้วยประกายอันราวจะเยาะเย้ยทั้งใต้หล้า พลางเคาะนิ้วลงบนถุงแพรเบา ๆ “เจ้าอยากรู้หรือไม่ว่าของในนี้คืออะไร” “แล้วท่านอยากให้ข้ารู้หรือไม่เล่า” คนถูกย้อนถามขยายรอยยิ้มกว้างขึ้น เปลี่ยนเป็นผายมือไปทางถุงแพรเป็นเชิงอนุญาต ครั้นเงารางเลือนเปิดปากถุงจนเห็นด้านใน ก็ต้องมีทีท่าความประหลาดใจอย่างน้อยนักจะแสดงให้เห็น “ข้ารู้ เจ้าคงแปลกใจว่าข้าต้องการของไร้ประโยชน์สิ่งนี้ไปทำไม” ประมุขรัตติพิกลพูดกลั้วหัวเราะ “แต่อย่างน้อย ข้าก็ทราบว่ามันต้องสำคัญต่อท่าน และต่อซินแสเทวะผู้อุตส่าห์รักษามันไว้ด้วย สำคัญเสียยิ่งกว่าสมบัติชิ้นใดในห้องนั้น” รอยยิ้มยังคงค้างคาบนริมฝีปาก ทว่าดวงตาของมันกลับแลว่างเปล่าอย่างประหลาด ขณะเดียวกัน เงารางเลือนก็อดนึกไปถึงคำสัญญาเพียงครั้งเดียวของพวกมันไม่ได้ นางไม่เคยชมชอบพรรคมารเก่าของบิดาเลย หากท่านต้องทนเห็นมารดาเอาแต่นั่งเงียบเหงาในห้องหับยามบิดาหมกมุ่นต่อการเข่นฆ่าสังหารมาตลอดชีวิต ก็คงรู้สึกไม่ต่างจากนาง ดังนั้นตอนที่ได้ยินข่าวการจากไปของเมิ่งเจิ้นหยูประมุขพรรคมารเก่า เงารางเลือนแม้เคียดแค้นฝ่ายธรรมะ และต้องการก่อตั้งพรรคฝ่ายอธรรมให้ยิ่งใหญ่เพื่อเป็นการตบหน้าพวกมัน แต่ก็ไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับพรรคดังกล่าวเกินจำเป็น พอนางแจ้งเจตจำนงตนเองออกไป บุรุษผู้นี้ก็เผยรอยยิ้มตอบกลับมา...ยิ้มซึ่งไม่มีแม้เศษเสี้ยวแห่งความเบิกบาน “เจ้าจะได้ในสิ่งที่ต้องการ และก็จงตอบแทนในสิ่งเดียวกัน” นางรับคำโดยไม่ลังเล ขอเพียงได้ดังหวัง แม้ต้องทำสัญญากับปีศาจก็ยินดี บัดนี้ ยามที่ทุกอย่างสำเร็จสมประสงค์ เงารางเลือนจ้องลึกเข้าไปในแววตาเวิ้งว้างคู่นั้นแล้วพลันบังเกิดความหนาวเหน็บจับใจ นางกำลังทำสัญญากับปีศาจ...หรือกับความว่างเปล่าอยู่กันแน่ “แล้วทางด้านพรรคอสุราอาฆาตเล่า จักให้ทำอย่างไรต่อ” จู่ ๆ เงารางเลือนก็อยากทำลายความเงียบงันรอบตัวขึ้นมา ประมุขรัตติพิกลรับถุงแพรคืนกลับ กล่าวเอื่อยเฉื่อย “จัดการตามที่เจ้ากับหงเสี้ยนเห็นสมควรเถอะ ติดต่อหาข้าเฉพาะเรื่องจำเป็นเท่านั้น เพราะข้ามีธุระต้องจัดการอีกพักใหญ่ทีเดียว” มือซึ่งกำถุงแพรไว้ บีบเข้าหากันอย่างลืมตัว... ********** จากคุณ : จันทร์พันฝัน เขียนเมื่อ : วันมหาสงกรานต์ 55 21:22:35

ความคิดเห็นที่ 2 ควันสีเทาลอยขึ้นฟ้าเป็นเส้นบาง ๆ สือหย่งหลุนเงยหน้ามองตามจนสุดสายตาแล้วค่อยเลื่อนกลับลงมา ดื่มด่ำกับยอดไม้เริงระบำล้อสายลม ผีเสื้อหยอกเย้าดอกหญ้างอกเรี่ยดิน ข้างก้อนหินซึ่งคงอยู่มาชั่วนาตาปี เป็นบรรยากาศที่มันคุ้นเคยตั้งแต่เล็ก หากเพิ่งรู้สึกว่าหวนถวิลสิ่งเรียบง่ายเหล่านี้มากเพียงใด หลังออกผจญวงการนักเลงจนแทบเอาตัวไม่รอด ในที่สุดสือหย่งหลุนก็ย้อนกลับสู่เมืองน้ำมรกตอีกครา ฟ่านไป่หนิงยื่นหน้ามาสูดกลิ่นย่างไก่จนเต็มปอด เย้าว่า “พี่ยังย่างไก่เก่งเหมือนเดิม ขนาดเพิ่งกินข้าวท้องก็ร้องจ๊อก ๆ อีกแล้ว” พลางพยักเพยิดไปทางด้านหลัง “ข้าพนันว่าอีกไม่นาน เดี๋ยวต้องตบะแตกแน่นอน” สือหย่งหลุนยกมุมปากเป็นรอยยิ้มเชิงเอ็นดู อดเหลียวมองตามมิได้ ยามนี้พวกมันนั่งอยู่หน้าถ้ำที่เฉิงยู่กงปฐมาจารย์สำนักเพลิงหาญใช้เก็บตัวฝึกวิชา ซึ่งสมัยยังอาศัยอยู่กับสำนัก เด็กหนุ่มมีหน้าที่นำอาหารมาส่งให้ทุกวันนั่นเอง “ไป่หนิง เจ้าอย่าได้ล้อเล่นเสียมารยาทซิ อาจารย์ปู่มีศักดิ์ฐานะน่าเคารพนับถือ จะมีกิริยาอย่างเจ้าว่าได้อย่างไร” “อ้าว แต่พี่อุตส่าห์เตรียมหมักไก่ตั้งแต่เช้า บอกว่าจะย่างไก่ให้อาจารย์ปู่ทานมิใช่หรือ” “ตอนท่านแม่พาข้ามาฝากตัวยังสำนักเพลิงหาญก็สอนสูตรย่างไก่นี้ให้ข้า บอกว่าสมัยท่านยังฝึกวิชาอยู่อาจารย์ปู่ชอบมาก ตอนนั้นเพราะท่านแม่เดินเหินไม่สะดวกข้าจึงเป็นลูกมือช่วยท่าน ส่วนไก่ที่ย่างเสร็จท่านแม่ก็นำไปกำนัลแก่อาจารย์ปู่ยังถ้ำแห่งนี้ ข้ายังเด็กจึงไม่ได้ติดตามมาด้วย แต่ทราบว่าอาจารย์ปู่ยอมเปิดถ้ำมาสนทนากับท่านแม่ตั้งนาน ดังนั้นถ้าใช้วิธีเดียวกัน ต้องทำให้ท่านเปิดประตูถ้ำอีกครั้งแน่” ดรุณีน้อยพยักหน้างึก ๆ จำได้ว่ากระทั่งซินแสเทวะเองยังเคยติดใจไก่ย่างสูตรนี้จนนำมาแลกเปลี่ยนกับการช่วยเหลือเด็กหนุ่ม (1) การคาดการณ์ของมันคงไม่น่าผิดพลาด ภายหลังออกเดินทางจากซากเรือนเพลินบุปผา สองหนุ่มสาวก็ตั้งใจย้อนกลับสู่เมืองน้ำมรกตเพื่อทำตามคำสั่งเสียของฝูสุ่ยเซียนมารดาสือหย่งหลุน โดยนำอัฐินางมากราบลาเฉิงยู่กง เพียงแต่เด็กหนุ่มไม่เคยพบหน้าอาจารย์ปู่มาก่อน จนไม่แน่ใจว่าควรเริ่มติดต่อกับท่านอย่างไร ถึงได้คิดแผนใช้อาหารเบิกทางขึ้นมา “แต่ถ้าพี่ไปขอร้องเจ้าสำนักข่งอาจารย์พี่ช่วยติดต่ออาจารย์ปู่ให้ จะไม่ง่ายกว่าหรือ” เด็กหนุ่มหน้าสลดลง “ข้าไม่อยากไปพบอาจารย์ กลัวท่านซักถามเรื่องท่านแม่” “ข้าก็ไม่อยากยุ่งเกี่ยวเรื่องนี้หรอกนะ แต่พี่คิดมากไปหรือเปล่า ถึงเจ้าสำนักข่งทราบเรื่องท่านน้าสุ่ยเซียนก็มิได้หมายความว่าท่านจะต้องโกรธแค้นตระกูลสือนี่” “มิใช่แค่เรื่องนั้นหรอก อันที่จริงมันเป็นความเห็นแก่ตัวของข้ามากกว่า” ครั้นเห็นท่าทางสนใจของนาง สือหย่งหลุนจึงถอนหายใจยืดยาว ยอมเปิดเผยว่า “ข้ายังอยากให้เหลืออย่างน้อยสักคนหนึ่ง ที่มีแต่ภาพอันสวยงามของท่านแม่อยู่ในใจ ไม่ต้องมารับรู้ความผิดพลาดในชีวิตของท่าน ให้ท่านแม่ในความทรงจำของอาจารย์คือศิษย์น้องผู้ไร้ราคี...ตลอดไป” ฟ่านไป่หนิงนิ่งอึ้ง ก่อนจะพยักหน้าให้มัน สำหรับผู้อื่นเหตุผลข้อหลังคงแลดูไร้สาระ แต่นางกลับเข้าใจได้อย่างประหลาด ทั้งยอมรับง่ายดายกว่าเหตุผลข้อแรกเสียด้วยซ้ำ เมื่อยังเป็นเด็ก บุพการีในสายตาบุตรผู้เยาว์คล้ายดั่งรูปสลักอันสมบูรณ์ไร้ที่ติ กระทั่งมันเติบโตเรียนรู้ชีวิตมากขึ้น ค่อยพบว่าแท้จริงแล้วรูปสลักนั้นก็มีรอยบิ่นหรือจุดกระดำกระด่างที่มิเคยสังเกตพบมาก่อน มันยังคงรักรูปสลักนั้น แต่ความรู้สึกที่แลดูจะไม่มีวันเหมือนเดิมอีกแล้ว และถ้าเลือกได้...บางครั้งก็อยากย้อนกลับไปมองด้วยดวงตาบริสุทธิ์ของวัยเยาว์ อยากให้รูปสลักนั้น สมบูรณ์ไร้รอยแปดเปื้อนชั่วกาลนาน... สือหย่งหลุนเตรียมอาหารเสร็จแล้ว จึงนำไก่ย่างเหลืองอร่ามวางบนใบบัวที่เตรียมไว้ ห่ออย่างทนุถนอมแล้วนำไปใส่ในช่องส่งอาหารข้างปากถ้ำ จากนั้นหยิบจดหมายฉบับหนึ่งไว้ข้างห่ออาหาร ก่อนปิดหินที่กั้นช่องจนเรียบร้อย จดหมายดังกล่าวมันเขียนแนะนำตนเอง พร้อมบอกจุดประสงค์คร่าว ๆ เพราะเกรงว่าถ้าอธิบายทั้งหมดจะยืดยาวเกินไป โดยหวังว่าอาจารย์ปู่คงจดจำรสมือท่านแม่เมื่อสมัยก่อนได้ แล้วจะยินยอมให้มันเข้าพบ จากนั้นหันมาชวนดรุณีน้อยคุยระหว่างรอคำตอบจากเฉิงยู่กง “ข้าลองคิดเรื่องการตามหาประมุขรัตติพิกลดูแล้ว ในเมื่อเรามีเค้าว่าสมบัติบางอย่างในห้องเก็บของอาจเกี่ยวข้องกับมัน เราก็ลองไปตามหาเจ้าของเก่าของสมบัติแต่ละชิ้นแล้วสอบถามดูดีไหม” ดรุณีน้อยกรอกตาไปมา “พี่รู้ไหมว่าสมบัติในนั้นมีทั้งหมดกี่ชิ้น หากเราต้องตามหาเจ้าของเก่าไปทีละคน ใช้เวลาชั่วชีวิตก็ไม่พอ นี่ยังไม่นับว่าข้าใช่จะทราบประวัติสมบัติทุกชิ้นนะ” สือหย่งหลุนเกาหัวพลางทำหน้ายุ่ง ตั้งแต่พวกมันตัดสินใจสืบหาตัวตนแท้จริงของประมุขรัตติพิกล ปัญหาใหญ่ซึ่งถกเถียงกันมาตลอดก็คือจะเริ่มจากจุดใดดี มันทราบว่าเบาะแสซึ่งเด่นชัดที่สุดก็คือเงารางเลือนผู้อยู่กับหงเสี้ยนในพรรคอสุราอาฆาต ทว่ายามนี้การลอบเข้าหุบเขาแดนสุรบถยากยิ่งกว่าป่ายปีนขึ้นสวรรค์ มิหนำซ้ำยังมีความปลอดภัยของสือจินหลิงผู้ถูกจับเป็นตัวประกันมาเกี่ยวข้อง สือหย่งหลุนจึงไม่กล้าผลีผลามไปสืบค้นในพรรคอสุราอาฆาตตามใจคิด เด็กหนุ่มรู้สึกราวตนเองเป็นจิ้งหรีดซึ่งถูกคนปลุกปั่นยุแยง ต้องดิ้นรนไปตามแผนที่อำนาจอันมองไม่เห็นต้องการ กระทั่งพอใจจึงได้ถอนมือทิ้งไป ปล่อยมันเคว้งคว้างไม่รู้ควรเดินต่อทางใดกันแน่ จังหวะนั้นเองเด็กหนุ่มก็ยกมือขึ้นกุมไหล่ซ้ายแน่น นิ่วหน้าด้วยความเจ็บปวด ดรุณีน้อยมองแขนภายใต้ผ้าพันแผลข้างนั้นแล้วก็เอ่ยร้อนรน “อาการปวดกำเริบอีกแล้วหรือ” นางต้องคอยฝังเข็มวันละครั้ง เพื่อให้แขนที่กักเก็บปราณพิษนี้ไร้ความรู้สึกตลอดเวลา โดยตอนที่นางยังเสียใจกับการตายของอาจารย์นั้น หวงไป่หวินซึ่งทราบเรื่องจากสือหย่งหลุนก็ได้ทำแทนชั่วคราว ทว่าช่วงหลังนั้นต้องเลื่อนการฝังเข็มมาเป็นสองครั้งต่อวัน นั่นแสดงว่าแขนข้างนี้คงทนปราณพิษได้อีกไม่นานแล้ว “ไป่หนิง เจ้าเตรียมเครื่องมือที่จะใช้ตัดแขนไว้พร้อมแล้วใช่ไหม” พออาการปวดคลายลง สือหย่งหลุนก็เอ่ยด้วยสีหน้าเรียบเฉย แต่ฟ่านไป่หนิงกลับกระวนกระวายสับสน ที่ผ่านมาพวกนางพยายามทดลองทุกวิถีทางที่หวังจะขจัดปราณพิษได้ หากก็พบแต่ความล้มเหลวเสียทุกครั้ง เช่นคราหนึ่งสือหย่งหลุนคิดว่าในเมื่อมันเคลื่อนย้ายปราณพิษไปมาในร่างได้ ก็น่าจะขับมันออกมาได้เช่นกัน แต่สุดท้ายก็ไร้ผล ฟ่านไป่หนิงจึงวิเคราะห์ว่าปราณพิษคงมีลักษณะต่างจากลมปราณปกติเล็กน้อยจึงไม่อาจขับออกได้ เห็นได้จากตอนที่สือหย่งหลุนต่อสู้กับอดีตประมุขพรรคอสุราอาฆาตโจซานตง เด็กหนุ่มสามารถกระแทกลมปราณของผู้อื่นที่สะสมไว้ในร่าง ส่งไปทำร้ายโจซานตงได้ ทว่าในนั้นกลับไม่มีปราณพิษรวมอยู่แม้แต่น้อย ไม่เช่นนั้นมันคงสยบโจซานตงเสียตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว ฟ่านไป่หนิงต้องสรุปด้วยความช้ำใจว่านางไม่อยากตัดแขนสือหย่งหลุน หากก็ไม่รู้จะแก้ปัญหาอย่างไรดี บรรยากาศเคร่งเครียดคล้อยมาปกคลุมสองหนุ่มสาว สือหย่งหลุนรู้ดีว่าเรื่องนี้ทำให้ดรุณีน้อยลำบากใจ แต่ก็จำเป็นต้องย้ำเพราะกลัวว่าถ้าถึงเวลาต้องตัดแขนมันขึ้นมาจริง ๆ นางจะเกิดความลังเลขึ้นมา หากแล้วจู่ ๆ ฟ่านไป่หนิงก็สะบัดสายตาไปจ้องถ้ำหินเบื้องหน้า อุทานเสียงเบา “พี่หย่งหลุน นี่ก็ตั้งนานแล้ว ไฉนไม่มีการตอบรับจากจอมยุทธ์เฉิงเลยเล่า” สือหย่งหลุนเริ่มเอะใจตามนาง จึงจัดการเปิดช่องที่ใส่ไก่ย่างไว้ เลื่อนแผ่นไม้สำหรับส่งอาหารออกมาดู บนแผ่นไม้มีแต่ความว่างเปล่า ทั้งอาหารและจดหมายต่างอันตรธานไปสิ้น สองสหายมองหากันด้วยความงุนงง โดยเฉพาะสือหย่งหลุน...มันมิได้คิดมาก่อนเลยว่าหากเหตุการณ์เป็นเช่นนี้จะทำอย่างไร ฟ่านไป่หนิงพยายามกัดริมฝีปากแน่น หากก็ทนไม่ไหวหลุดหัวเราะดังลั่น “ขนาดเครื่องเซ่นไหว้ยังเหลือของกลับมา อาจารย์ปู่ของพี่เนี่ยร้ายกว่าเทพเจ้าเสียอีก” “โธ่...ไป่หนิง” มันครางด้วยจนปัญญา “นี่ข้ามิจำต้องบากหน้าไปขอร้องอาจารย์ให้ช่วยติดต่ออาจารย์ปู่หรอกหรือ” ดรุณีน้อยกลั้นยิ้ม ทำท่าครุ่นคิดก่อนว่า “หรือที่จริง จอมยุทธ์เฉิงมิได้อยู่ในถ้ำนี้ตั้งแต่ต้นแล้ว” “หา จะเป็นไปได้อย่างไรกัน” “พี่ลองคิดดูซิ ท่านเก็บตัวฝึกวิชาสิบกว่าปีแทบไม่เคยออกมาให้ใครพบ ผู้ใดจะมีความอดทนขนาดนั้น ถ้าเป็นข้าคงแอบเจาะช่องหนีไปเที่ยวบ้างเป็นแน่” “เจ้าอย่าได้คาดเดาวุ่นวาย อีกอย่างอาหารที่นำมาส่งก็หายไปตลอด แสดงว่ามีคนอยู่ด้านในมิผิดพลาด” “ต้องเป็นคนด้วยหรือ อาจมีลิงเผอิญปีนหลงเข้ามาในถ้ำ พบแหล่งอาหารที่นำมาส่งทุกวันจึงสวมรอยเสียเองก็ได้นี่” สือหย่งหลุนบังเกิดอาการลังเล หากแล้วก็ปฏิเสธลั่น “อย่าทำข้าสับสนซิ เพราะตอนนำอาหารชุดใหม่มาส่งจะมีตระกร้าใบเก่าวางบนแผ่นไม้คืนกลับมาทุกครั้ง สัตว์เดรัจฉานที่ไหนรู้จักทำแบบนี้กัน” ดรุณีน้อยเห็นหน้าเหรอหราของมันก็นึกสนุก จึงแสร้งทำท่าขึงขังเอ่ยต่อ “ก็มันน่าสงสัยนี่ หากจอมยุทธ์เฉิงไม่ต้องการพบพี่ ก็ควรส่งอาหารและจดหมายคืนมาเพื่อแสดงคำตอบ ไฉนกลับหายไปหมดสิ้น เอ๊ะ! หรือระหว่างจอมยุทธเฉิงทานอาหาร เกิดเป็นโรคปัจจุบันล้มป่วยอยู่ด้านในคนเดียว อันตรายมากเลยนะ” สือหย่งหลุนตาเหลือก “แย่แล้ว ข้าจะกลับสำนักไปตามอาจารย์มาดูอาจารย์ปู่” “ประเดี๋ยวก่อน” นางรีบฉุดตัวเด็กหนุ่มเอาไว้ “กว่าจะกลับมาก็คงช่วยคนไม่ทันแล้ว” ฟ่านไป่หนิงชี้ไปยังก้อนหินขนาดมหึมาซึ่งขังปิดปากถ้ำไว้ “หากจะพิสูจน์ แค่ย้ายหินออกไปก็พอ” “ไม่ได้เด็ดขาด” สือหย่งหลุนฟังแล้วเผลอผงะถอย “แค่ข้าทำการติดต่ออาจารย์ปู่โดยตรงก็ถือว่าข้ามขั้นตอนมากแล้ว จะเสียมารยาทมากกว่ามิได้เด็ดขาด” ในยุคสมัยซึ่งยึดถือศักดิ์ฐานะเป็นสิ่งสำคัญ ผู้เยาว์หากคิดพบปะชนอาวุโสย่อมต้องติดต่อผ่านไปขึ้นไปตามลำดับขั้น โดยเฉพาะพรรคสำนักใหญ่ยิ่งยึดถือกฎเกณฑ์มากกว่าปกติ “แล้วถ้าจอมยุทธ์เฉิงป่วยอยู่จริง ๆ เล่า” นางย้ำหน้าตาย “พี่จะเห็นขั้นตอนมารยาทสำคัญกว่าชีวิตคนเชียวหรือ” สือหย่งหลุนลังเล หากคิดว่าที่ผ่านมาฟ่านไป่หนิงคาดเดาได้ดั่งเทพยาดา สำนึกส่วนลึกจึงคล้อยตามนางโดยแทบมิได้ไตร่ตรองมากความ รู้ตัวอีกคราก็พบว่าตนเองกำลังเริ่มขยับหินก้อนใหญ่เสียแล้ว สำหรับกำลังภายในของสือหย่งหลุนในตอนนี้ ใช้เวลาไม่นานก็เปิดปากถ้ำเป็นช่องกว้างพอให้คนร่างกำยำอย่างมันผ่านเข้าออกได้ ดรุณีน้อยแอบนึกกระหยิ่มที่หลอกล่อมันสำเร็จ ด้วยนางนั้นขี้เกียจมานั่งรอโดยไร้จุดหมาย จึงเห็นว่าควรเข้าไปพบเฉิงยู่กงเพื่อจัดการตามคำสั่งเสียให้เรียบร้อย หากฝ่ายนั้นจะโมโหไปบ้างก็รีบเผ่นหนีเท่านั้น ระดับปฐมาจารย์เช่นเฉิงยู่กงคงไม่ถือสาเด็กเมื่อวานซืนอย่างพวกนางนักหรอก ดังนั้นพอเห็นช่องทางเปิดกว้าง จึงโผล่หน้าเข้าไปในถ้ำทันที แต่แล้วกลับต้องชะงักค้างในท่านั้นเอง เด็กหนุ่มเห็นท่าทางประหลาดใจของนางก็ร้อนรน ต้องเบี่ยงตัวแทรกผ่านฟ่านไป่หนิงเพื่อดูให้เห็นกับตา แสงแดดยามสายลอดผ่านปากทางไปทอทาบผนังหินด้านในสุด รวมถึงที่ส่องจากรอยแตกทางส่วนบนถ้ำ ช่วยให้รอบกายเด็กหนุ่มสว่างพอมองทุกอย่างได้ชัดเจน ทุกอย่างที่ว่าก็คือบุรุษผู้หนึ่ง ร่องรอยตีนกาเหี่ยวย่นจนใบหน้าเหมือนกระดาษยับยู่ยี่ เส้นผมสีขาวฟูกระจาย หนวดเคราหยาบกระด้างราวกองฟางที่ทับสุมสะเปะสะปะ เพียงแต่กองฟางนั้นกำลังขยับขึ้นลงไปตามการเคี้ยวเนื้อไก่...ไก่ย่างของมัน! พอชายชราเห็นสองหนุ่มสาวก็พยักหน้างึกงัก ใช้น่องไก่ในมือชี้ใส่พวกมัน พลางกล่าวด้วยเสียงแหบพร่าตามอายุ “มากันเสียที ปล่อยให้ข้ารอตั้งนาน” ++++++++++ (1) มีการเปลี่ยนรายละเอียดคนสอนย่างไก่จากสหายนายพรานเป็นท่านแม่นะคะ ไว้จะแก้ไขทีหลังค่ะ ********** จบตอนที่ 95 ค่ะ จากคุณ : จันทร์พันฝัน เขียนเมื่อ : วันมหาสงกรานต์ 55 21:24:47

ความคิดเห็นที่ 3 หากมีท่านไหนอยากอ่านตอนก่อนหน้า ตามไปในนี้ได้เลยค่า http://writer.dek-d.com/yasitang/story/view.php?id=617692 ********** ขอบคุณกิฟท์จากคุณ tiger18, คุณชัดเจนน้องนาง, คุณพนมวัลย์, คุณ GTW, คุณลูนาติก, คุณแพรวดาว, คุณแก้วกังไส, คุณ NUAOFFYHUB, คุณ mementototem และคุณรุริกะ นะค้า คุณ tiger18 - ฮี่ ๆ ในนิยายของตัวเอง ผู้เขียนคือพระเจ้านะคะ จะเขียนให้เป็นยังไงก็ได้นิ ^_^ อ้อ! ตรงนั้นใจลอยไปจริง ๆ แหละค่ะ แหะ ๆ แก้ไขเรียบร้อย ขอบคุณมากเลยนะค้า คุณ GTW - ฮ่า ๆ สมเป็น Psycho Hospital จริง ๆ ตอนเขียนอารมณ์ของไป่หนิงตอนนี้ เปิดตำราจิตวิทยาแล้วไล่ตามขั้นตอนของคนเวลาตอบรับการสูญเสียเลยค่ะ ฮ่า ๆ ส่วนตาโต่วอี้เหรินจะกลายเป็นบุคลิกแปลกแยกจริง ๆ ไหม โปรดติดตามตอนต่อปายยยย ^_^ คุณแพรวดาว - อร๊ายยย คำผิดเพียบ อับอายจริง ๆ แก้ไขในต้นฉบับเรียบร้อย ขอบคุณมาก ๆๆๆ เลยนะค้า ^_^ คุณ scottie - ดีใจที่มีคนเห็นใจคุณชายสามอยู่บ้างอ่ะ ผู้เขียนก็ว่าแกน่าสงสารจริง ๆ แหละค่ะ T_T คุณนู - อย่าทักจิ ขืนเป็นจริงขึ้นมาคนเขียนจะรากเลือดเอานา สยอง >_< คุณรุริกะ - ตำซะนานใช่ไหมคะ ฮ่า ๆ ^_^ คุณปฤษณะ - เย้อ มีคนเห็นใจตาโต่วเพิ่มอีกแล้ว ^_^ คุณ GTW (อีกรอบ) - แน่ะ มาแซวเค้าอีกคนแล้ว ยิ่งกลัว ๆ อยู่น้า แต่ไม่เชื่อหรอกค่ะว่าที่ผ่านมาไม่เคยมีใครเขียนมาราธอนขนาดนี้ ต้องมีก่อนหน้าเค้าสักคนล่ะน่า เนอะ ๆ จากคุณ : จันทร์พันฝัน เขียนเมื่อ : วันมหาสงกรานต์ 55 21:37:15

ความคิดเห็นที่ 4 ข้าน้อยเพิ่งเคยอ่านเรื่องนี้เป็นครั้งแรก ขอฝากเนื้อฝากตัวกับแม่นางด้วยนะขอรับ ^^ ปล.ย้อนกลับไปอ่านบทก่อนๆ อ๊า ชอบมาก ชอบตอนฉากระเบิดน้ำมากที่สุดเลย! จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : วันมหาสงกรานต์ 55 22:02:04

ความคิดเห็นที่ 5 หนูหนิงกลับมาสู่ถาวะปกติแล้ว ค่อยยังชั่ว ไม่งั้น ชายสือก็ลำบากล่ะครับ เพราะคู่นี้ เขาเหมือนเกิดมาเพื่อซ่อมเสริมกัน ตาลุงในบทนี้บุญหล่นทับ เรื่องไก่ย่าง นี่ความจริงก็ต้องเรียนนะครับ เพราะแต่จะที่จะมีไม้ตายเป็นของตนเอง เช่น ไก่อย่างวิเชียรบุรี ไก่ย่างโคราช ไก่ย่างกาฬสินธุ์ ไก่ย่างยะลา ไก่ย่าง ห้าดาว สารพัด เรียกว่าเรียนกันฝึกกันจนไฟไหม้บ้านก็มีมาแล้วครับ ^__^........ จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : วันเนา 55 06:39:24

ความคิดเห็นที่ 6 แวะเอาหนังสือเล่มนี้มาฝากค่า คนนี้ไม่ต้องลงชื่อก็ตั้งใจว่าจะส่งให้อยู่แล้ว ^___^ ส่งไปที่อยู่เดิมได้ใช่ไหมคะ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11954714/W11954714.html จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : วันเนา 55 08:46:38

ความคิดเห็นที่ 7 เริ่มสงสัยว่าพวกตัวร้ายทำเรื่องราวมากมายไปทำไม  ผมเริ่มเห็นเจ้าบ้านโต่วเป็นความว่างเปล่ามั่งล่ะ จากคุณ : ปฤษณะ เขียนเมื่อ : วันเถลิงศก 55 04:24:15

ความคิดเห็นที่ 8 ขนาดมีแค่อสุนีบาต เงารางเลือน ชายชุดม่วง ข้าพเจ้ายังมึน แหะๆ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : วันเถลิงศก 55 10:59:32

ความคิดเห็นที่ 9 สวัสดีปีใหม่ค่ะ จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : วันเถลิงศก 55 11:21:29

ความคิดเห็นที่ 10 สวัสดีปีใหม่ค่ะ คุณจันทร์ จะหนึ่งร้อยแล้ว .... สปีดๆๆ :) จากคุณ : Kiwi_brown เขียนเมื่อ : วันเถลิงศก 55 20:09:44