มองท้องฟ้า กอดผืนทราย ใจอยู่ที่เธอ (4) ปราชัยรัก SP

OMG เพิ่งกลับมาจากร้าน 798 ไปนั่งกินข้าว(?)ยามดึกกับพี่ชายและเพื่อนพี่ชายกับเพื่อนตัวเองมาคะ

เกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันมาด้วย เหอะๆ พี่ชายพาเพื่อนไปส่งโรงพยาบาลอยู่ค่ะ (เพื่อนตัวเองนี่หร่ะ แต่พี่ชายให้ตัวของมลกลับบ้านมาก่อน)

ช็อคมาก นั่งช็อคบนแท็กซี่ไปสิบนาที - -'

กลับมาเลยตาสว่างเลยค่ะ เหอะๆ





ขอบคุณสำหรับทุกคนเม้นมากๆเลยค่ะ

จะพยายามแต่งต่อไปคะ อิอิ



มองท้องฟ้า กอดผืนทราย ใจอยู่ที่เธอ

ตอนที่ 1 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11949221/W11949221.html

ตอนที่ 2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11955669/W11955669.html

ตอนที่ 3 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11958438/W11958438.html





Defeated by your love ปราชัยรัก

ตอนที่ 1 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11907790/W11907790.html

ตอนที่ 2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11912841/W11912841.html

ตอนที่ 3 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11920897/W11920897.html

ตอนที่ 4 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11926253/W11926253.html

ตอนที่ 5 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11936947/W11936947.html

ตอนพิเศษ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11926407/W11926407.html

ตอนพิเศษ(2) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11926529/W11926529.html







มองท้องฟ้า กอดผืนทราย ใจอยู่ที่เธอ



ผมเงยหน้ามองดูนาฬิกาซึ่งตอนนี้เข็มสั้นชี้ไปยังเลขสิบเอ็ดและเข็มยาวชี้ไปยังเลขหก บอกว่าเป็นเวลาห้าทุ่มครึ่งพอดี


ผมรีบวางหนังสือนิยายลงทันที ก่อนจะปิดไฟรอบๆห้อง เปิดเพียงโคมไฟบนหัวเตียงดวงเดียว และเดินเบาๆไปยังระเบียง นั่งลงบนพื้นเพื่อรอเวลา...


สักพักไม่ถึงสิบนาที ประตูเลื่อนก็ถูกเปิด เธอเดินออกมาจากห้อง และก็เป็นอีกครั้งที่เธอไม่ได้สังเกตเห็นผม


จะว่าดีก็ดี เพราะถ้าเธอรู้ว่าผมออกมานั่งที่ระเบียงแบบนี้ทุกคืนเพราะเธอ เธอคงจะหาว่าผมเป็นโรคจิตแน่ๆ





“ฮึก...ฮึก...ฮึก” จู่ๆเสียงร้องสะอื้นก็ดังขึ้น ผมหันไปมองเห็นเธอกำลังร้องไห้ ผมตกใจมาก ถึงแม้สองอาทิตย์ที่ผ่านมาเธอจะทำหน้าเศร้าสักแค่ไหน แต่เธอก็เคยไม่ร้องไห้เลย


แต่ครั้งนี้เธอร้องไห้


ไม่นานเธอก็เดินกลับเข้าห้อง แสงสว่างจากโคมไฟดับลง แต่ผมยังคงได้ยินเสียงสะอื้นของเธอดังลอดออกมา


วันนี้เธอไม่ได้มองดาว ดูท้องฟ้า แต่หัวใจเธอกำลังบอบช้ำจากบางอย่างมา


ผมอยากจะเข้าไปหาเธอ ไปถามเธอว่า คุณเป็นอะไร


แต่ผมก็ไม่กล้า ผมกลัวว่าเธอจะมองว่าผมเป็นคนบ้าคนแปลกประหลาด






ผมเดินกลับเข้าห้องตัวเอง ล้มตัวลงนอน จู่ๆอาการนอนไม่หลับของผมก็กำเริบหนัก ผมนอนก่ายหน้าผาก พลิกตัวไปมา แต่ว่าทั้งคืนนั้นผมไม่สามารถนอนหลับได้ และในหัวสมองยังคงเห็นแต่ภาพของเธอกำลังร้องไห้


เหมือนมีอะไรมาแทงหัวใจ มันทั้งเจ็บ ทั้งปวด


ผมไม่เคยตกหลุมรักใคร



แต่ผมกำลังตกหลุมรักคุณอยู่ใช่มั้ย...คุณช่วยบอกผมที







หญิงสาวตื่นเช้าขึ้นมาด้วยความเศร้าหมอง อันที่จริงเธอควรจะมีความสุข เธอได้มาเที่ยวต่างประเทศ

ฮาวาย เกาะสวรรค์ของใครหลายคน แถมเธอยังเป็นแค่พนักงานคนเดียวที่ได้สิทธิพิเศษลาหยุดทีเดียวรวดสามอาทิตย์ ทุกอย่างเกิดจากการทำงานอย่างขยันหมั่นเพียนของเธอ


เธอมาพักที่บ้านของญาติ ซึ่งเป็นคุณลุงคุณป้า ตอนนี้ทั้งคู่กลับไทยไปทำธุระ เธอจึงขอยืมห้องพักมาพักก่อน


หญิงสาวลุกขึ้นจากเตียง เดินตรงไปยังห้องน้ำ ล้างหน้าแปรงฟันให้เรียบร้อยเพื่อเตรียมพร้อมรับประทานอาหารเช้า เธอส่องกระจกมองดูตนเอง ก่อนที่น้ำตาที่มันเพิ่งจะหลุดไหลก่อนนอนไปกลับมาไหลอีกครั้ง


เราควรจะมีความสุขสิ เราควรจะมีความสุข...


เธอคิดในขณะที่น้ำตายังไหลไม่หยุด ฟ้ากลั่นแกล้งชีวิตของเธอหรืออย่างไรนะ ส่งเธอมาเกิด ให้เธอเพียบพร้อมเกือบทุกอย่าง มีครอบครัวที่อบอุ่น หน้าตารึก็ไม่แย่ หน้าที่การงานก็ก้าวหน้า และยังมีชายหนุ่มที่เธอรัก และรักเธออย่างจริงใจ


แต่ว่าความรักนั้น ก็ต้องมีอันพังทลายไป พร้อมๆกับชายหนุ่มที่เธอรักที่สุดไปแต่งงานกับผู้หญิงคนอื่น


และวันแต่งงานของทั้งคู่ก็คือ เมื่อวาน....


หญิงสาวยังคงร้องไห้ไม่หยุด แต่ในขณะนั้นเอง จู่ๆเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น


หญิงสาวรีบยกมือขึ้นมาปาดน้ำตา เปิดก๊อกน้ำอีกรอบ ควักน้ำมาล้างคราบน้ำตา หยิบผ้าขนหนูผืนเล็กข้างๆอ่างล่างหน้าขึ้นมาซับหน้าก่อนจะรีบเดินออกจากห้องน้ำเพื่อไปเปิดประตูห้อง เพราะกลัวว่าคนที่มาเคาะประตูจะรอนาน เธอไม่รู้ว่าเป็นใคร แต่อาจจะเป็นคนรู้จักของญาติและไม่รู้ว่าตอนนี้คุณลุงคุณป้ากลับไทยอยู่


“ใครคะ?”


หญิงสาวเอ่ยถามเป็นภาษาอังกฤษ ก่อนจะเปิดประตูห้องทันที แต่เมื่อเธอเปิดออกไป ก็ต้องประหลาดใจ เพราะไม่มีใครเลยสักคน หญิงสาวหันมองซ้ายมองขวา ก็พบเจอแต่ความว่างเปล่า ไม่มีใครอยู่แถวห้องของเธอเลยสักคน


หรือว่าหูฟาด? หญิงสาวคิด ก่อนจะปิดประตูห้อง แต่ในขณะที่กำลังจะปิดประตูลง เธอก็สังเกตเห็นถุงพลาสติกสีขาวแขวนอยู่บนลูกบิดประตู ของใครนะ?


เธอหยิบขึ้นมาเปิดดู ก็เห็นว่ามีผ้าเช็ดหน้าสีเทาถูกพับวางไว้ในถุง พร้อมกับกระดาษแผ่นหนึ่งถูกสอดไว้ หญิงสาวดึงกระดาษขึ้นมาอ่าน และก็ต้องแปลกใจกับข้อความ เพราะเหมือนคนที่เขียนข้อความนี้ จะรู้ว่าเธอไม่ใช่คุณลุงคุณป้า และยังรู้ว่าเธอกำลังร้องไห้




ผ้าเช็ดหน้าผืนนี้ ขอให้เอาไว้ซับน้ำตาของคุณ






“ใครกันนะ?”






เอามาลงสั้นๆค่ะ ^^ ติดตามตอนต่อไปค่ะ

แก้ไขเมื่อ 14 เม.ย. 55 00:40:57

แก้ไขเมื่อ 14 เม.ย. 55 00:37:51

จากคุณ	: mollaly
เขียนเมื่อ	: วันเนา 55 00:36:41