Pantip-Cafe | Pantip-TechExchange | PantipMarket.com | Chat | PanTown.com | BlogGang.com  


 
...Dragon Delivery...#18 (3/5 ครึ่งหลัง) ติดต่อทีมงาน

http://writer.dek-d.com/lawit/writer/view.php?id=738340

###

แปะไว้ก่อน เดี๋ยวมาจัดการอื่น ๆ ให้เรียบร้อยเน่อ

###

หลังจากจูบไปเรียบร้อยแล้วสามวินาที  โซลโทจึงค่อยนึกถึงเรื่องสำคัญขึ้นมาได้

…เขาไม่ได้อยู่ในร่างของตัวเอง...

ชายหนุ่มสะดุ้ง  ถอยออกมา  จากนั้นจึงเห็นว่าเรนากำลังมองตนตาค้าง  โซลโทในร่างของไซธีนหน้าแดงก่ำ ไม่ทราบว่าควรทำอย่างไร  เขาคิดว่าตนควรขอโทษ  แต่ตอนนั้นเอง  ชายหนุ่มก็รับทราบว่ามีพลังรุนแรงกำจายมา

เขาหันกลับไป  เห็น "โซลโท" อีกคนยืดกายยืนขึ้นแล้ว  ดวงตาของความทรงจำนั้นเรืองแสง  ไอพลังกระจายออกมา  แสยะริมฝีปากคล้ายแยกเขี้ยวดุร้าย  คล้ายกำลังเหยียดหยาม  เจ้าของร้านเอชานเห็นอย่างนั้น ใจยังตกวูบไปชั่ววินาที  เขาไม่คิดว่าร่างตนจะกลายเป็นบิดเบี้ยวได้ถึงเพียงนี้เลย

"โซลโท..." เสียงเรนาเรียกมาข้างหลัง

เธอเรียกใคร  โซลโทตัวจริงก็ไม่รู้เหมือนกัน  แต่ในความคิดของชายหนุ่ม  ต้องปกป้องเรนาให้ได้  เขายึดแขนเธอไว้  ผลักออกไปจากห้วงมิติดังกล่าว  ตัวเองยืนแยกเขี้ยวป้องกันปากทางไว้

"จะสู้กับข้าหรือ" โซลโทอีกคนถาม  แผ่พลังมหาศาลแรงกล้า  แรงจนห้วงมิตินั้นกลายจากสีดำเป็นสีฟ้าเขียวเรือง ๆ "ไอ้เด็กเลี้ยงจามี"

เจ้าของร้านเอชานกำมือสองข้างเป็นกำปั้น

"เออสิวะ!" เขาร้องตวาดกลับไป

…

เรนาถูกผลักออกมาทั้งยังไม่ทันตั้งตัว

ใครคนหนึ่งรับร่างของเธอไว้  ทำให้หญิงสาวสะดุ้ง  เร่งสะบัดตัวหนี  หันขวับกลับไป  ครั้นแล้วเธอจึงเห็นว่าเป็นซีมาร์ต  พ่อมดแห่งเอลิสยกมือขึ้นทั้งสองข้างให้เห็นว่าเขาไม่ได้ตั้งใจทำอะไร  ทว่าสายตายังคงมองเข้าไปในห้วงมิตินั้น  ขมวดคิ้วคล้ายกังวลใจ

"ซีมาร์ต..."

"เขาหาช่องว่างเข้ามาจนได้" ชายหนุ่มบอก

"ใคร…" เรนาออกปาก  แต่แล้วเธอกลับเงียบ  มองตามสายตาของชายหนุ่มไป

ในนั้นมีคนสองคน  หนุ่มกับชราแล้ว  คนชราเธอรู้จัก...จำได้  คือไซธีน เอชานที่ซีมาร์ตและคนอื่น ๆ บอกว่าเป็นคนชั่วร้าย  อีกคนหนึ่งเธอไม่รู้จัก  เขาร่างใหญ่  มีบางสิ่งที่คุ้นตา

คนทั้งสองกำลังต่อสู้กัน  คนหนุ่มดูจะเก่งกว่า สามารถใช้เวทมนตร์ได้  พลังของเขาไม่เหมือนพี่เทย์  ไม่ต้องใช้สัญลักษณ์  ไม่ต้องท่องคาถาใด  เพียงสะบัดมือ สิ่งต่าง ๆ ในห้วงมิตินั้นก็กลายเป็นอาวุธ  พุ่งเข้าใส่อีกคน  ส่วนคนแก่ดูสู้ไม่ค่อยได้  เขาเพียงคำราม  คว้าตู้หนังสือตู้หนึ่งหักครึ่ง  ใช้ต่างอาวุธปัดป่ายสิ่งต่าง ๆ ที่พุ่งเข้าใส่ตน

เรนาคุ้นตากับคนหนุ่มมากกว่า  นอกจากนั้นยังตกใจมากที่จู่ ๆ ตนก็ถูกไซธีน เอชานจูบเข้าให้  แต่ขณะมองไปเช่นนี้  บางสิ่งในใจก็คล้ายกับขัดแย้งอย่างยิ่ง  ราวกับมีบางอย่างในฉากตอนนั้นที่ไม่ใช่  มีบางสิ่งที่ผิดไป

"ซีมาร์ต..." เธอเรียก "คนไหน"

พ่อมดแห่งเอลิสไม่ตอบเธอ

"คนไหนคือโซลโท" หญิงสาวถามอีกครั้ง

ซีมาร์ตจับไหล่ของเธอเบา ๆ หมุนร่างให้หันกลับไป  เสียงเขาดังอยู่ข้างหู  เหมือนเสียงของพี่เทย์  เหมือนเสียงของท่านตา  เหมือนเสียงที่ดังมาจากส่วนลึกในใจของเธอเอง

"ดูสิ เรนา" เขาบอก "ตั้งใจดู"

คนหนุ่มยังคงปัดสิ่งของต่าง ๆ เข้ามาอย่างต่อเนื่อง  คนแก่คนนั้นป้องกันไม่ได้หมดสิ้น  ก็กระแทกร่างกายเป็นบาดแผลบ้าง  เขากัดฟัน  แต่ไม่ได้ถอยไป  เลือดเริ่มไหล  เสื้อคลุมยาวก็ฉีกเป็นริ้วมากมาย

คนหนุ่มถือโอกาสปัดหนังสือมากมายพรั่งพรูเข้ามา  คนแก่มัวเสียเวลาปัดออกทั้งสองด้าน  คนหนุ่มก็พุ่งเข้าใส่  หัวเราะเสียงยาว  อัดหมัดเข้าใส่หน้า  คนแก่ถอยไปสองสามก้าว  แต่เขายังยืนอยู่  ปล่อยให้อีกฝ่ายซัดมา

…เหตุใดไม่ถอยหลบไป

เรนานึกเช่นนั้น  แต่แล้วเสี้ยววินาทีต่อมาจึงนึกได้  เขาไม่ถอยหรอก  เพราะเขาทราบว่าเธอยังอยู่ตรงปากทางนี้  อยู่ข้างหลัง  เขาป้องกันมันไว้  ไม่ให้อีกฝ่ายออกมา  ไม่ให้เธอเป็นอะไร

โง่เขลายิ่งนัก  มีวิธีอื่นอีกมากมาย

แต่ความ "โง่" อย่างนั้น  และการจูบเมื่อครู่  เรนาคล้ายกับจำได้

เธอยกมือขึ้นแตะริมฝีปากโดยไม่รู้ตัว และพบว่าตนไม่ได้รู้สึกเลวร้าย  และถึงกับไม่ตกใจ  ตอนถูกจูบ ความรู้สึกที่เข้ามาแปลกมาก  เหมือนไม่เป็นไร ปลอดภัย  และคุ้นเคย...วิธีสัมผัสเก้กังอย่างนั้น  ระมัดระวังเพราะกลัวจะใช้แรงมากเกินไป

เธอคิดว่าตนเคยเขียนถึง...ใครสักคนที่เป็นอย่างนั้น

"เพียงเขียนถึงหรือ เรนา" ซีมาร์ตถามอยู่ข้างหลัง

ความทรงจำย้อนทวนกลับไป  คืนหนึ่ง...หลายคืน...เมื่อนานมาแล้ว  เธอก้มร่างอยู่ใต้โคมไฟ  เขียนเรื่องราวของตัวเอกที่ต่างจากตัวเอกทั้งปวง  เธอเขียนไปหน้าแดงไป  ไม่ทราบว่าทำไม รู้สึกคล้ายตนกำลังสารภาพรักให้ใครสักคนฟัง

"โซลโท..." หญิงสาวครางแผ่วเบา

คนแก่ข้างในห้วงมิตินั้นสะดุ้งเล็กน้อย  คล้ายจะเบือนหน้ากลับมา

"โซลโท โซลโท" เธอร้องต่อไป  ไม่ทราบว่าควรจะทำอะไรอื่นได้ เสียงเรียกมาจากในก้นบึ้งหัวใจ  เกือบคล้ายจะร้องไห้  เขาทนไม่ได้ก็หันมา

"เรนา..."

ความทรงจำของไซธีนถือโอกาสนั้นซัดพลังใส่โดยแรง  มันปะทะโซลโทเต็มที่จนชายหนุ่มจนรับไม่ไหว เขากระเด็นหลุดจากห้วงมิตินั้น  กระแทกผนังด้านหลังดังครืนจนกระอักเลือด  ร่างร่วงรูดลงมา  ไม่สามารถลุกขึ้นได้อีกต่อไป

เรนามองภาพนั้นตาค้าง

ครั้นแล้วเธอก็หันขวับกลับไป  

ความทรงจำในร่างโซลโทกำลังย่างสามขุมเข้ามา  แสยะยิ้มกระหยิ่มใจว่าตนชนะแน่แล้ว  เขากำลังก้าวถึงปากทาง แต่แล้วกลับชะงักไป  ร่างไม่ใหญ่นักเข้าบดบังทางนั้นไว้แทน  ร่างของเอนาเร เฮเบล

เธอโกรธแล้ว

เธอโกรธยิ่งนัก  โกรธราวกับเปลวไฟโหมไหม้ถึงท้องฟ้า ความโกรธรุนแรงแผดเผาเหมือนกับท่านตาไม่มีผิดเพี้ยนที่ตรงไหน  เรนาโกรธจนเส้นผมยาวสะบัดไปข้างหลัง  แผ่นดินสะเทือนเลื่อนไหว  เธอเป็นจ้าวแห่งดินแดนนี้โดยชอบธรรม  หากว่ารู้ตัวเสียแล้ว  ก็ไม่มีใครมีอำนาจมาควบคุมเธอได้

"เรนา..." ความทรงจำของไซธีนเรียกอย่างไม่แน่ใจ "ข้าคือโซลโทอย่างไรเล่า  ข้าให้ทุกอย่างกับเจ้าได้"

หญิงสาวก้าวขาเข้ามา  ดวงตาเธอราวกับเพลิงบรรลัยกัลป์

อีกฝ่ายถอยหลังโดยไม่รู้ตัว

"ข้าให้ชื่อเสียงกับเจ้าได้  ให้เจ้ามีความสุขตลอดไป  ข้านำพ่อแม่มาคืนให้เจ้ายังได้  ข้าจะรักเจ้า..."

"อย่า" เรนาคำราม

เสียงของเธอสะเทือนอย่างยิ่ง  ร่างกายยิ่งคล้ายหากสิ่งใดไปแตะถูกจะลุกไหม้  เธอก้าวเข้าไปอีก  ยกมือข้างหนึ่งหงายขึ้นโดยไม่รู้ตัว  ในมือนั้นมีแต่เปลวไฟ

"เรนา..."

"อย่า-บังอาจ-"

เธอเงื้อมือขึ้นสูง  ลูกไฟใหญ่ยิ่งนัก  ท่วมท้นจนไม่ทราบว่าสูงถึงเพียงไหน  ใหญ่ยิ่งกว่าตัวเธอเอง  ใหญ่จนความทรงจำของไซธีนต้องถอยกรูดและเสียหลักล้มลง

"ทำร้าย-คนของข้า!"

หญิงสาวซัดลูกไฟใส่เขาในตูมเดียว

เอลิสทั้งเมือง ตลอดจนทวีปแห่งจินตนาการทั้งทวีปสะเทือนดังกราว

…

กรวดก้อนหนึ่งตกลงมาดังกริก  ก่อนจะกลิ้งกระดอนไป

โซลโทที่ยังลุกไม่ขึ้นกะพริบตาปริบ ๆ  ชายหนุ่มเงยหน้ามองรอยร้าวที่อาคารรอบตัว  ซีมาร์ตซึ่งอยู่ข้างเขาโบกมือเล็กน้อย  ขับไล่ฝุ่นที่เกิดจากการทำลายล้างออกไป  

เรนาก้าวออกมาจากอากาศที่คลุ้งด้วยฝุ่นผงคลีเหล่านั้น  ช่องว่างห้วงมิติหายไปโดยสิ้นเชิง...ว่าอีกอย่างคือกลายเป็นความว่างเปล่าไม่เหลืออะไรสักอย่างเดียว  หลานสาวร้านเฮเบลปัดไม้ปัดมือ  เชิดหน้าเล็กน้อยราวกับเทพธิดาแห่งการแก้แค้นที่เพิ่งล้างโลกเสร็จไปหมาด ๆ  โซลโทเห็นเช่นนั้นก็พยายามขยับตัว  เขายังลุกไม่ไหวอยู่นั่นเอง  ทว่าก็เริ่มสัมผัสได้...เขากลับร่างเดิมแล้วใช่ไหม  ดูเหมือนแขนขานี้จะเป็นแขนขาของเขาเอง

เรนาจะเข้ามาแล้ว  แต่กลับชะงักนิดหนึ่ง เธอหันไปย่นหน้าใส่ซีมาร์ต  พ่อมดจึงหัวเราะ  แกล้งโค้งให้แล้วถอยหลังหายตัวไป   หญิงสาวดูจนแน่ใจว่าเขาไม่อยู่แล้วจึงก้าวเข้ามาใกล้ เธอคุกเข่าลงข้างโซลโท

"เรนา..." ชายหนุ่มยื่นมือไป "ไม่เป็นไรใช่ไหม"

"ไม่เป็นไร" เธอจับมือนั้น กำไว้คล้ายกลัวเขาจะหาย

"ขอโทษ…ที่มาช้า"

น้ำตาปริ่มขอบตาอีกฝ่าย

ครั้นแล้วเธอก็ร้องไห้จนแทบจะท่วมเขาตาย  กอดแน่นจนแทบกลายเป็นเนื้อเดียวกัน

จากคุณ : ลวิตร์
เขียนเมื่อ : วันเนา 55 12:08:15

ข้อความหรือรูปภาพที่ปรากฏในกระทู้ที่ท่านเห็นอยู่นี้ เกิดจากการตั้งกระทู้และถูกส่งขึ้นกระดานข่าวโดยอัตโนมัติจากบุคคลทั่วไป ซึ่ง PANTIP.COM มิได้มีส่วนร่วมรู้เห็น ตรวจสอบ หรือพิสูจน์ข้อเท็จจริงใดๆ ทั้งสิ้น หากท่านพบเห็นข้อความ หรือรูปภาพในกระทู้ที่ไม่เหมาะสม กรุณาแจ้งทีมงานทราบ เพื่อดำเนินการต่อไป



Pantip-Cafe | Pantip-TechExchange | PantipMarket.com | Chat | PanTown.com | BlogGang.com