ความคิดเห็นที่ 1 ดุจฝันลุกขึ้นเดินเลี่ยงออกมาเพื่อที่จะได้คุยให้เป็นตัวเองมากที่สุดไม่ต้องเฟค “พรุ่งนี้จะเป็นวันแรกที่ได้เจออาจารย์ภาคภูมิใช่ไหม” “ใช่” “แต่เสียงแกดูเหมือนไม่อยากเจอนะ”                 “ใช่”                 ดุจฝันยอมรับอย่างรวดเร็ว                 “ทำไมล่ะ”                 “แกก็น่าจะเข้าใจ ดูท่าทางดิ เป็นอาจารย์ซะเปล่า ดันมาสมัครเกมห่วยๆเพื่อเจอดารา แถมคำขอที่ดูโรคจิตแบบนี้ แกว่าไม่ดูแย่หรือไง”                 “แย่? อะไรแย่ ฉันว่าเขาดูมาดดีออก ขรึมๆดี อีกอย่าง เขาก็ไม่ได้ขอเป็นแฟนแก หรือขอเจอแกทุกวันสามเวลาหลังอาหารหรือทุกเวลาหลังเข้าส้วมเสร็จเสียหน่อย อย่างนั้นน่ะน่ากลัวกว่าเยอะ”  เสียงของสโรชาที่อยู่ปลายสายมันฟังดูกวนโอ๊ยเสียจนคนฟังแทบอยากยื่นมือเข้าโทรศัพท์ไปบีบคอคนพูด                 “ฉันว่าคำตอบแกน่ะดูโรคจิตที่สุดแล้ว”                 “แต่ฉันว่าฉันก็ไม่น่าเกลียดเท่าไอ้พี่หมีควายสุดสวาทยอดดวงใจของแกนะ ที่ขออยู่กับแกคืนนึงน่ะ”                 ดุจฝันขนลุกขนชันขึ้นมาทันทีเมื่อนึกถึงพี่หมอผิวหนังคนนั้น                 “หยุดพูดเลย แค่นึกว่าต้องเจออมนุษย์ทั้งคืนก็ขนลุกจะแย่แล้วโว้ย”                 “เผลอๆก็ถูกอมนุษย์พรากความสาวด้วย อยู่ด้วยกันทั้งคืนเขาคงไม่แค่นั่งคุยกับแกหรอก”                 “ไอ้สโนว์!!!”                 ดาราสาวเผลอขึ้นเสียงจนช่างแต่งหน้าที่เดินผ่านไปสะดุ้งด้วยความตกใจเพราะนึกว่านางเอกสาวผู้มีภาพลักษณ์แอ๊บแบ๊วกำลังตะคอกใส่ตนเอง ดุจฝันรีบขอโทษขอโพยก่อนที่จะฟังปลายสายหัวเราะร่า                 “ไม่ขำนะโว่ย!”                 “เออๆ ไม่ขำก็ไม่ขำ ฮ่าๆ” นี่มันกวนกันชัดๆ ไหนว่าไม่ขำ “เอาเป็นว่าพรุ่งนี้แกนัดร้านนัดอะไรเรียบร้อยแล้วใช่ไหม”  สโรชาถามต่อด้วยน้ำเสียงที่ยังเจือไปด้วยความตลก “ตอนนัดก็นัดต่อหน้าแกนี่ แกเห็นว่าเรียบร้อยยังล่ะ” “ก็กลัวแกลืม ฉันไม่อยากได้ยินข่าวว่านางเอกสาวเบี้ยวนัดผู้ชนะในรายการ” “ถึงฉันอยากเหวี่ยง แต่สปิริตฉันมันสูงกว่านั้น” “จ้ะ แม่สปิริตแรง แล้วพรุ่งนี้ฉันจะเช็คนะยะว่าแกไปจริง” “เออไปแน่”  ดุจฝันรีบบอกแต่ก็ยังไม่พ้นเปรยๆด้วยความเบื่อหน่ายที่จะต้องเจียดเวลาอันมีค่าไปพบกับอาจารย์หนุ่มนายนั้น                 “เห้อ... แต่ก็เสียเวลาจะตาย พรุ่งนี้ฉันถ่ายทั้งละครทั้งถ่ายแบบ ทำงานหนักไม่ได้พัก”                 “แล้วไงอีก”  ปลายสายถามย้อนกลับมาอย่างมาใส่ใจเท่าใดนัก “ฉันมีโปรเจ็คต์ของเอ็มบีเอที่ฉันต้องไปทำอีก”  แล้วทันใดนั้นเองที่สโรชาก็ร้องขึ้นมาอย่างคิดไอเดียได้                 “เฮ้ย ก็นี่ไง แกเรียนเอ็มบีเออยู่ใช่ไหม เขาเป็นอาจารย์ แกก็ขอคำปรึกษาเขาสิ รับรอง เวิร์ก”                 “เออว่ะ แกนี่ก็คิดอะไรเวิร์กๆแฮะ”  ดุจฝันยิ้มกว้างขึ้นทันทีเมื่อแผนการแล่นเข้ามาในหัว ในเมื่อเธอมีงาน แถมผู้ชายคนนี้ก็ขอเสนอตัวเจอเธอเอง ดังนั้น ถ้าหากเธอขอให้เขาช่วยอะไรเกี่ยวกับโปรเจ็คต์นี้ เขาคงจะไม่ขัดข้องแม้แต่น้อย                 “เฮ้ย ฉันบอกแค่ให้ปรึกษานะ ไม่ใช่หลอกใช้เขา”                 “เอ อันนี้ต้องคิดดูอีกทีแฮะ หลอกใช้ก็น่าสนนะ”  ดาราสาวยิ้มกริ่ม เพื่อนของเธอชี้โพรงให้กระรอก ชี้รูให้ไส้เดือนเสียแล้วล่ะ                 “เอาเป็นว่าถ้าอย่างไรพรุ่งนี้ฉันเจอเขาแล้ว ฉันจะโทรหาแก โอเคไหม ฉันต้องเข้าฉากแล้ว แค่นี้นะ”                 ดุจฝันวางสายอย่างรวดเร็วโดยไม่ปล่อยโอกาสให้เพื่อนได้พูดอะไรต่อ กลับบ้านไปวันนี้เห็นทีว่าเธอจะต้องไปรวบรวมข้อมูลที่เธอหาไว้กับคำสั่งโปรเจ็คต์ของปริญญาโทที่เธอกำลังร่ำเรียนอยู่ให้อาจารย์หนุ่มแว่นนายนั้นช่วยซะแล้ว จากคุณ : Chanuikarn เขียนเมื่อ : วันเนา 55 18:27:49

ความคิดเห็นที่ 2 ---------------------------------------------------------------------------                   ร้านอาหารไทยร้านเล็กๆกลางเมืองคือที่นัดหมายครั้งแรกของเธอและภาคภูมิ โดยที่ร้านนี้ภาคภูมิเป็นคนเลือกและบอกว่าใกล้กับสตูดิโอที่เธอเพิ่งถ่ายแบบเสร็จ เพื่อที่ว่าเธอจะได้ไม่ต้องเดินทางไกลมากนัก                 เวลานัดคือหนึ่งทุ่มตรง                 ขณะนี้เป็นเวลาหนึ่งทุ่มครึ่ง                 ปกติแล้ว ดุจฝันไม่ใช่คนที่ไม่ตรงต่อเวลา หากแต่เพราะเรื่องนี้เธอเห็นว่าเธอไม่จำเป็นที่จะต้องรีบไป แถมตอนนี้เธอก็ยังอยู่บนท้องถนน เธอเชื่อว่าถึงอย่างไรผู้ชายคนนั้นก็น่าจะรอเธอได้อยู่แล้ว อีกอย่าง กว่างานจะเสร็จจริงๆก็ตั้งหนึ่งทุ่มสิบห้า ดังนั้นงานนี้เธอไม่ได้จงใจที่จะสาย                 แล้วโทรศัพท์จากเพื่อนรักก็เข้าทันทีในตอนนั้นเอง ดาราสาวไม่มีเบอร์ของภาคภูมิโดยตรง ดังนั้น จึงเป็นหน้าที่ของเพื่อนเธอที่จะต้องช่วยจัดการธุระการนัดครั้งนี้ให้                 “ไอ้ฝัน อยู่ไหนแล้ว”                 “อยู่บนถนน”                 “นี่ทำไมแกเลทน่าเกลียดขนาดนี้เนี่ย”                 “ก็งานฉันเสร็จตอนทุ่มสิบห้าอ้ะ ฝากบอกคุณดวงดีคนนั้นด้วยว่าฉันออนเดอะเวย์ ทำไมอ้ะ เขาโกรธเหรอ ที่ฉันเลท”                 “เขาไม่โกรธหรอก แต่เขาน้ำเสียงเป็นห่วง นึกว่าแกเป็นอะไรไปหรือเปล่า เขาโทรมาหาฉัน”                 ดุจฝันนึกเยาะอยู่ในใจ เอาจริงก็พวกผู้ชายก็แค่อยากเร่งเท่านั้น ไม่ได้เป็นห่วงอะไรจริงจังดังปากว่าหรอก ทำไมเธอจะไม่รู้ว่าผู้ชายก็มีมารยาไม่แพ้ผู้หญิง                 “เอาเถอะ ฉันถึงหน้าร้านแล้ว แค่นี้นะ”                 ดุจฝันจอดรถให้เข้าที่เข้าทาง หยิบแว่นดำสวมราวกับเป็นกฎประจำตัวของคนในวงการบันเทิงที่จะต้องปิดพรางหน้าตาตัวเองแล้วไม่ลืมที่จะหยิบเอกสารที่อยากจะใช้ให้ภาคภูมิช่วยทำ เอกสารที่เป็นจุดประสงค์หลักในการมาพบกันครั้งนี้... ก่อนจะเดินตรงดิ่งเข้าไปในร้านพลางมองหาบุคคลที่นัดกันไว้                 ร้านอาหารที่ภาคภูมิเลือกไว้มีสไตล์การแต่งเรียบง่ายหากแต่น่านั่ง ดูไม่หรูหรามากมายจนต้องทำตัวเกร็งและเต็มไปด้วยบรรยากาศสบายๆ                 ฉลาดเลือกดีนี่... ดาราสาวผู้ผ่านการดินเนอร์มาแล้วทุกรูปแบบไม่ว่าจะเป็นร้านอาหารอิตาเลียนในโรงแรมสุดหรูหรือร้านอาหารญี่ปุ่นชั้นเลิศแล้วสั่งปิดห้องส่วนตัวเหมือนกับหนุ่มๆคนที่ผ่านมาของเธอ ยิ้มบางๆอย่างพึงพอใจเล็กน้อยที่ไม่ต้องนั่งตัวเกร็งรับประทานอาหารด้วยมารยาทสูงส่ง ผู้ชายทุกคนมักจะคิดว่าช่วงจีบต้องทุ่มทุนสุดชีวิต แต่พอสมหวังแล้ว ความน่าตื่นเต้นความหวานก็เหือดแห้งลงไปตามกาลเวลา และนี่เป็นสิ่งที่ทำให้ทุกคนที่เข้ามาในชีวิตเธอสอบตก เธอรีบชิงทิ้งทุกคนทันทีที่เธอหลอกใช้เสร็จโดยที่ไม่ทันให้คนเหล่านั้นมีโอกาสแก้ตัว ดุจฝันชะเง้อเพียงแค่สองสามทีก็เห็นว่าเขาคนนั้นอยู่ด้านในสุดของร้านที่ดูจะเป็นมุมส่วนตัวที่สุด กะจะให้เป็นดินเนอร์สุดโรแมนติกโลกนี้มีเพียงเราสองหรือไง...                 มุมปากได้รูปเหยียดยิ้มเยาะหน่อยๆ ก่อนจะมุ่งตรงไปยังโต๊ะด้านในสุด “ขอโทษนะคะที่ให้รอ”  ว่าเสร็จก็ไม่ลืมที่จะยิ้มหวานแบบมดตายยกรังให้กับคนที่นั่งอยู่ โดยที่เขายังไม่ทันตอบอะไร เธอก็รีบนั่งลงบนเก้าอี้ตัวตรงข้ามทันที คนที่นั่งอยู่เงยหน้าขึ้นมาช้าๆก่อนจะยิ้มบางๆแบบไม่ถือโทษโกรธอะไร ใบหน้าอ่อนใสที่ดูคงแก่เรียนนั้นเมื่อถูกประดับด้วยรอยยิ้มแล้วก็ดูไม่เลวเลย ภาคภูมิอยู่ในเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีฟ้าอ่อนที่ดูไม่เป็นทางการเท่าไรนัก หากแต่ราศีแห่งความรู้นั้นจับอยู่ที่เขาจนใครหลายคนดูออกว่าเขาไม่น่าจะเป็นแค่พนักงานบริษัททั่วไป “ไม่เป็นไรครับ”  “ขอใส่แว่นดำนะคะ คุณคงไม่หาว่าฝันเสียมารยาท” สรรพนามบุรุษที่หนึ่งถูกแทนที่ด้วยชื่อเพื่อหวังจะทำให้ดูแอ๊บแบ๊ว หนึ่งในกลยุทธ์หว่านเสน่ห์ของดาราสาวจอมมารยาอย่างเธอ จากคุณ : Chanuikarn เขียนเมื่อ : วันเนา 55 18:30:28

ความคิดเห็นที่ 3  “เชิญครับ เต็มที่เลย”  “ค่ะ ขอบคุณค่ะคุณ... ภาคภูมิ”                 ดุจฝันทำเป็นครุ่นคิดชื่อของเขาเพียงครู่นึง โดยไม่ลืมที่จะปล่อยเสียงเห้อเบาๆ นี่ก็เป็นอีกหนึ่งกลยุทธ์ที่ทำให้ดูน่ารัก ใช้กับรายไหน รายนั้นตายคาที่                 แต่แทนที่เขาจะมองเธอ เขากลับจับจ้องอยู่จานเปล่าเบื้องหน้าราวกับกำลังศึกษาความสะอาดของมันอยู่ ก่อนที่จะพูดทั้งๆที่ไม่ได้สบตาเธอ                 “เรียกไพรด์ก็ได้ครับ”                 แล้วก็เพ่งสมาธิกับจานเปล่าต่อ... พฤติกรรมที่ทำเอาดาราสาวผู้ไม่เคยถูกใครหลบสายตาหรือไม่สนใจขณะพูดได้แต่งงเต้ก                 นี่เขาเขิน... หรือว่าซื่อบื้อกันแน่                 ดุจฝันหายใจเข้าหายใจออกเพื่อสงบจิตสงบใจกับคนซื่อบื้อที่ตอนนี้เริ่มเปลี่ยนไปหยิบเมนูโดยที่ยังไม่จ้องหน้าเธอเหมือนเดิม ก่อนที่จะเอ่ยเสียงหวาน                 “ค่ะ คุณไพรด์” ตอนนั้นเองที่บริกรเดินเข้ามาอย่างได้จังหวะ ก่อนที่จะเอ่ยถามว่าต้องการรับอะไร “คุณฝันสั่งตามสบายเลยนะครับ” “แล้วคุณล่ะคะ” “ผมทานมาแล้วครับ” หา! ทานมาแล้ว แล้วดันนัดสาวที่ร้านอาหารนี่นะ แถมนี่เป็นตอนเย็น... เขาต้องรู้สิว่ามันเป็นเวลาอาหาร แถมนัดที่ร้านอาหารอีก... หรือถ้าจะทานมาแล้วจริง ก็ไม่ควรจะหักหน้ากันถึงขนาดนี้ ซื่อบื้อ... แต่ไม่รู้ว่าเขาจะซื่อบื้อได้ถึงขนาดนี้ “ถ้าอย่างนั้น ขอน้ำส้มละกันค่ะ” ดุจฝันกัดฟันสั่งน้ำส้มที่เธอไม่ได้คิดอยากจะดื่มเลยแม้แต่น้อย จะให้เธอสั่งข้าวมาทานคนเดียว แล้วอีกฝ่ายนั่งดูแล้วก็ต้องจ่ายตังค์ให้ด้วยนี่ก็น่าเกลียดเกินไปหน่อยแม้ว่าเธออยากจะกินข้าวก็ตามที “อ้าว ไม่ทานอะไรเหรอครับ” ยังจะทำเป็นถามอีกหมอนี่... จากคุณ : Chanuikarn เขียนเมื่อ : วันเนา 55 19:47:57

ความคิดเห็นที่ 4 “ไม่ล่ะค่ะ พอดีว่าทานมาแล้วเหมือนกัน” ดุจฝันกล่าวเหมือนไม่คิดอะไรแต่ก็อดไม่ได้ที่จะประชดอยู่เล็กๆในนั้น ในขณะที่คนเบื้องหน้ายิ้มให้เธอก่อนจะหันไปสั่งกาแฟเย็น บริกรรับออเดอร์อย่างงงๆก่อนจะถามอีกครั้งว่าไม่รับอะไรเพิ่มแล้วใช่ไหม ทันทีที่ได้คำตอบว่าไม่ บริกรก็เดินจากไปด้วยอาการงงค้าง จะไม่งงได้อย่างไร เธอเองก็ยังงง... มาร้านอาหารไทย แต่สั่งกันแค่น้ำส้มกับกาแฟ “ถ้าคุณหิว คุณสั่งได้เลยนะครับ” “ไม่เป็นไรค่ะ ฉันทานไม่ค่อยลงเท่าไร” อาจารย์หนุ่มยิ้มบางๆให้กับเธอ รอยยิ้มที่แม้จะทำให้ใบหน้านั้นดูดี หากแต่ดุจฝันกำลังหมั่นไส้อยู่ในใจ แม้ว่าก่อนหน้านี้เธอจะเคยเจอกับพวกผู้ชายที่พาเธอไปกินร้านหรู พยายามเอาใจใส่เธอมากไปจนน่ารำคาญ แต่พอต้องมาเจอกับรายที่ทรีตสาวไม่เป็นขนาดนี้ เธอเองก็ไม่รู้จะว่าอย่างไรเช่นกัน “ขอบคุณนะครับที่ยอมมาพบผม” “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ผู้ชนะสมควรได้รับรางวัลนี่คะ”  รางวัลที่ต้องแลกด้วยเวลาต่อจากนี้ไปอีกสองเดือน... เธอจะบ้าตาย “ได้ยินมาว่าตอนนี้คุณกำลังเรียนเอ็มบีเออยู่ใช่ไหมครับ” จู่ๆชายหนุ่มก็เปิดประเด็นเรื่องที่เธออยากจะพึ่งเขาอยู่พอดีโดยที่เธอไม่ได้ร้องขอ ทำเอาดุจฝันคิดได้ทันทีว่าวันนี้เธอมาที่นี่เพื่ออะไร มือคู่งามเริ่มจับแฟ้มลายคิตตี้ที่ความจริงเกลียดนักเกลียดหนาแต่ใช้เพื่อสร้างภาพว่าชอบแมวหน้านิ่ง ข้างในนั้นมีกระดาษที่มีคำสั่งและกำหนดส่งของโปรเจ็คต์วางแผนการตลาดที่เธอจะต้องทำเพื่อส่ง ดุจฝันแอบยิ้มอยู่ในใจก่อนจะละทิ้งความเซ็งแล้วรีบตอบรับ “ใช่ค่ะ เรียนอยู่” “ถ้าอย่างนี้งานก็คงเยอะน่าดูสินะครับ ทั้งทำงานไปทั้งเรียนปริญญาโทไป” “มากๆค่ะ”  “แล้วงานหรือพวกโปรเจ็คต์ที่ต้องทำส่งเป็นอย่างไรบ้างครับ คุณมีเวลาทำบ้างหรือเปล่า”  ตรงประเด็น จากที่ดุจฝันหมั่นไส้อยู่กลับกลายเป็นเชิดชูอาจารย์หนุ่มทันที เมื่อบทสนทนานี้ดูท่าว่ากำลังจะเอื้อประโยชน์ให้กับเธอ โดยที่เธอยังไม่ได้เกริ่นอะไรถึงงานนี้สักคำ ท่าทางว่าคืนนี้โชคดีจะเป็นของเธอ เพราะดูว่าคนตรงหน้าจะสะดุดหลุมพราง ที่เธอยังแทบจะออกแรงไม่ได้ขุดเลยด้วยซ้ำ “ก็...”  มารยาหญิงเริ่มถูกงัดมาใช้อีกครั้ง  “ไม่ค่อยมีเวลาน่ะค่ะ” “ถ้ามีอะไรให้ช่วยก็สามารถปรึกษาผมได้นะครับ ผมเป็นอาจารย์ คิดว่าน่าจะช่วยคุณได้บ้าง” คำว่าอาจารย์ที่เพิ่งพูดออกมานั้นเต็มไปด้วยความจริงใจแฝงอยู่ในนั้น ดุจฝันรู้สึกได้ว่าที่เขาพูดมาไม่ใช่เพราะอยากโอ้อวดหากแต่เพราะอยากช่วยเธอจริงๆ “ขอบคุณมากๆนะคะ จะว่าไปก็มีเรื่องให้ช่วยพอดีค่ะ”  ว่าแล้วดุจฝันก็คว้าแฟ้มนั้นขึ้นมาแล้วขอให้เขาช่วยอธิบายว่าต้องทำอย่างไรทั้งๆที่ใจจริงนั้นดุจฝันเข้าใจขั้นตอนอยู่แล้ว หลังจากที่อธิบายเสร็จดุจฝันพยักหน้าเป็นเชิงขอบคุณพร้อมกับจิบน้ำส้มที่เพิ่งมาถึงโต๊ะ และในตอนนั้นเอง “ถ้าอย่างไร คุณฝันไม่มีเวลาใช่ไหมครับ เดี๋ยวผมช่วยทำไหม” ประโยคนี้ประโยคเดียวจากผู้ชายใส่แว่นที่นั่งอยู่ตรงเบื้องหน้าทำเอาดุจฝันแทบจะรำฟ้อนเล็บงามๆด้วยความดีใจ นี่เขาอาสาขอทำงานให้โดยที่เธอแทบไม่ต้องเปลืองน้ำลายแม้แต่หยดเดียวเพื่อขอร้อง อะไรจะโชคดีขนาดนี้ ความโชคดีที่เกิดมาเพราะความซื่อบื้อของคนที่นั่งอยู่ตรงหน้าของเธอ หรืออาจจะเป็นความหวังดีของเขาที่อยากช่วยเหลือ หรืออะไรก็ตามที จากคุณ : Chanuikarn เขียนเมื่อ : วันเนา 55 19:49:08

ความคิดเห็นที่ 5 “เอ่อ จะดีหรือคะ” 100% ของคนพูดแบบนี้ ใจจริงอยากให้ช่วยทั้งนั้น “ผมยินดีช่วยครับ” “ถ้าอย่างนั้น...” “เดี๋ยวผมจัดการให้หมดเลยครับ” “จริงเหรอคะ!”  ดุจฝันหลุดลืมตัวอย่างตื่นเต้นก่อนจะรีบทำเป็นสงวนท่าที “เกรงจะรบกวนคุณน่ะสิคะ คุณก็เป็นอาจารย์ คงไม่ค่อยจะมีเวลา” “ก็ไม่ได้ยุ่งขนาดนั้นหรอกครับ”  “ถ้าอย่างนั้นก็รบกวนด้วยนะคะ”  เยส! โยนภาระไปได้หนึ่ง ทีนี้ เวลาว่างอันน้อยนิดของเธอก็จะได้พักบ้างอะไรบ้าง “ว่าแต่... กำหนดส่งมันสองอาทิตย์น่ะค่ะ” ภาคภูมิมองกระดาษที่ตอนนี้อยู่ในมือของตนเองแล้วเรียบร้อยก่อนจะเงยหน้าขึ้นมายิ้มกว้าง “ถ้าตั้งใจทำสองวันก็เสร็จแล้วครับ” คำพูดนี้ฟังดูน่ายินดีที่งานจะเสร็จเร็ว หากแต่ดุจฝันก็อดสะท้อนใจอยู่ลึกๆไม่ได้ว่าถ้าหากเธอตั้งใจทำและมีใจที่อยากทำจริงๆ งานของเธอที่เธอทำด้วยตัวเองก็คงที่จะเสร็จในสองวันอย่างที่เขาว่า หากแต่ในเมื่อโอกาสมันวิ่งมาถึง เรื่องอะไรเธอจะยอมเหนื่อยทำเอง ดุจฝันติดนิสัยนี้มาตั้งแต่สมัยอยู่มหาวิทยาลัยแล้ว...                 “ขอบคุณนะคะ” เหมือนชั่วครู่หนึ่งที่แววตาหลังแว่นนั้นดูจะฉายแววอะไรบางอย่าง อะไรบางอย่างที่มันเหมือนกับความรู้สึกว่าเขารู้ทันเธอ แต่เพียงแค่เสี้ยววินาทีมันก็หายไป กลับกลายเป็นหนุ่มแว่นแสนซื่อบื้อที่ถูกเธอใช้ได้ง่ายๆนามว่าภาคภูมิ                 “ถ้าอย่างไรขอเบอร์คุณได้ไหมครับ เอาไว้เสร็จแล้วผมจะโทรบอก”                 ดุจฝันบอกเบอร์โทรศัพท์ของตนให้ภาคภูมิในอย่างรวดเร็วก่อนที่จะขอเบอร์ของเขากลับเช่นกัน พลางยิ้มกระหยิ่มอยู่ในใจ จะได้งานที่แสนจะเพอร์เฟ็คต์ก็คราวนี้นี่ล่ะในเมื่อคนทำเป็นถึงอาจารย์แถมสอนอยู่ตรงสาขาเสียด้วย                 “แล้วก็งาน... มีทั้งหมดแค่นี้ใช่ไหมครับ”                 “ค่ะ หมดแล้วค่ะ”                 “ถ้าอย่างไรก็กลับกันไหมครับ”                 ดาราสาวมุ่นคิ้วขึ้นกับคำชวนกลับของอาจารย์หนุ่ม นี่เขากับเธอเพิ่งจะเจอกันไม่ถึงยี่สิบนาที แถมแค่คุยธุระเสร็จก็จะกลับ                 ดวงตาหลังแว่นฉายแววนิ่งเฉย ก่อนที่ปากจะยิ้มหน่อยๆเหมือนเชื้อเชิญให้กลับ แปลก... คนนี้แปลกมาก                 ปกติชายหนุ่มหลายคนที่ดุจฝันเคยพบผ่านมาในชีวิตมักจะพยายามประวิงเวลาเพื่อที่จะอยู่กับเธอให้ได้นานที่สุด หากแต่ว่าผู้ชายคนที่อยู่เบื้องหน้าเธอนี้ออกมานัดพบเพื่อแค่ธุระของเธอเท่านั้น                 แถมยังไอ้ที่บอกว่าทานข้าวมาแล้วอีก เห็นชัดๆว่าไม่ได้ต้องการที่จะอยู่นาน                 ผู้ชายคนนี้นี่อย่างไร                 แววตาของดุจฝันฉายแววสงสัยออกมาอย่างชัดเจน หากแต่คนเบื้องหน้าก็ไม่ได้ดูว่าจะสนใจเธอเลยแม้แต่น้อยเมื่อตอนนี้เขาเอาแต่จ้องหยดน้ำบนแก้วกาแฟลายสวย เห็นทีว่าจะต้องตามน้ำไปก่อนละกัน กลับก็ดี ไหนๆก็หมดธุระแล้วนี่ จากคุณ : Chanuikarn เขียนเมื่อ : วันเนา 55 19:52:23

ความคิดเห็นที่ 6 "ค่ะ ส่วนนี่ ค่าน้ำส้มค่ะ"  แต่ยังไม่ทันที่เธอจะได้แตะกระเป๋าเงิน ภาคภูมิก็รีบห้ามไว้เสียก่อน "ไม่ต้องครับ ผมจัดการเอง" "ขอบคุณมากค่ะ"  ดุจฝันรับคำอย่างรู้มารยาทของการพบกันที่ฝ่ายชายจะต้องเลี้ยง ก่อนที่จะขอตัวไปเข้าห้องน้ำปล่อยให้ภาคภูมิจัดการกับค่าน้ำอยู่ที่โต๊ะ หลังจากที่เสร็จธุระส่วนตัว ดุจฝันคิดอะไปเรื่อยเปื่อยพร้อมกับเดินออกจากห้องน้ำหญิงก็ต้องชะงัก เมื่อมีเสียงทุ้มของชายผู้หนึ่งดังขึ้น "ไม่ได้เจอกันนานนะฝัน" -------------To be continued----------------------- จบตอนแล้วค่ะ เย่ 55555 เพิ่งเห็นว่าเดี๋ยวฟ้อนท์เท่ากันไม่เท่ากัน อันนี้ต้องโทษความโง่ของตัวเองที่ยังจัดรูปแบบในพันทิปไม่เป็น ก๊อปแปะก๊อปแปะเป็นอย่างเดียวค่ะ 5555 ยินดีรับทุกคำติชมเหมือนเดิมนะคะ ด่านางเอกเลยก็ได้ค่ะ ชอบฟังเหมือนกัน :)))) และก็สุขสันต์วันสงกรานต์นะคะ ขอให้มีความสุขกันกับอีกวันที่เหลือนะคะ XD แก้ไขเมื่อ 14 เม.ย. 55 19:58:40 จากคุณ : Chanuikarn เขียนเมื่อ : วันเนา 55 19:53:23

ความคิดเห็นที่ 7 น่าจะต้องมีอะไรแอบแฝง เอาไว้หักหลังทีหลังหรือเปล่า จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : วันเถลิงศก 55 11:08:17

ความคิดเห็นที่ 8 ตาอาจารย์ต้องการอะไรล่ะเนี่ย จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 16 เม.ย. 55 20:39:13