ความคิดเห็นที่ 1 บทที่  ๓๙        กว่าที่จะจัดการเรื่องอาการป่วยของทับทิมเสร็จเรียบร้อย ก็ล่วงเข้าไปถึงช่วงสายของวัน รักษภูมิกับสิตา นั่งรออยู่ที่หน้าห้องไอซียู อย่างกระวนกระวายใจ จนในที่สุด นายแพทย์มาลิพ ก็เปิดประตูออกมาหาคนทั้งสอง ด้วยหน้าตาที่เคร่งเครียด      “คนไข้เริ่มรู้สึกตัวแล้ว เราทำแผลศีรษะแตกจากการตกบันไดให้เรียบร้อย แต่ยังคงมีไข้สูงอยู่ เดี๋ยวจะเปลี่ยนให้ไปพักที่ห้องพิเศษนะ”       สิตาหันไปจับมือรักษภูมิแล้วยิ้มอย่างโล่งใจ แต่ก็ต้องหุบรอยยิ้มลงในทันที เมื่อนายแพทย์หนุ่มพูดต่อไปว่า “จริงๆแล้ว นายกับสิตาก็สามารถที่จะเป็นเจ้าไข้ได้นะ แต่เราว่า น่าจะเป็นคนในครอบครัว เช่นลูก หลาน”       “ป้าทับทิม มีหลานชายอยู่คนเดียว คือเชฟภัทร แล้วเชฟก็เพิ่งเดินทางไปทำงานที่แอฟริกาใต้ เมื่อคืนนี้เอง ป่านนี้ยังไม่ถึงหรอก “ รักษภูมิ บอกเสียงเรียบ       “งั้น...ญาติสนิท มีไหมล่ะ ?” หมอหนุ่มพยายามช่วยออกความคิดเห็น       “คุณหญิงรัดเกล้า !” ทั้งรักษภูมิกับสิตา ต่างร้องออกมาพร้อมกัน เมื่อนึกถึง หม่อมราชวงศ์หญิงรัดเกล้า อดีตเจ้านายของทับทิมและหล่อนยังมีศักดิ์เป็นป้าแท้ๆของภัทรอีกด้วยเช่นกัน        หม่อมราชวงศ์หญิงรัดเกล้ายืนฟังนายแพทย์มาลิพอธิบาย ถึงการรักษาอาการป่วยของทับทิม อย่างสงบนิ่ง ส่วนสิตาและรักษภูมิที่นั่งอยู่ที่โซฟา ฟังแล้วก็คิดตามไปด้วย อย่างเป็นกังวล       “ผมเจาะเลือดของคนไข้ไปตรวจเพาะเชื้ออย่างละเอียดแล้วนะครับ คาดว่าจะได้ผลการตรวจภายในวันพรุ่งนี้เย็น แต่ตอนนี้ร่างกายของคนไข้อ่อนแอมาก อาการจึงยังคงน่าเป็นห่วงอยู่มากนะครับ คุณหญิง” หมอหนุ่มชี้แจงด้วยน้ำเสียงที่เอาการเอางาน         “แล้วทับทิม มีโอกาสจะรู้สึกตัวบ้างไหม คุณหมอ” คุณหญิงรัดเกล้า ถามอย่างเป็นกังวล        “อาจจะมีโอกาสครับ แต่เมื่อไหร่นั้น ผมตอบไม่ได้จริงๆ” นายแพทย์ ตอบคำถามแรก ก่อนที่จะหันไปทางคนป่วยที่อยู่ด้านใน แล้วบอกต่อไปอีก “เท่าที่ผมสังเกต บางครั้ง สติของคนไข้ก็ดูเป็นปกติดี บางครั้งก็เพ้อ ละเมอออกมา แต่ก็ฟังไม่ได้ศัพท์หรอกครับ”          “งั้น เราสองคนจะอยู่เฝ้าป้าทับทิมเอง พี่หญิงไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ ถ้ามีอะไร สิตาจะโทรรายงานให้ทราบเป็นระยะๆ” สิตา ขันอาสาด้วยความเป็นห่วงจากใจจริง ก่อนที่จะเอ่ยคำถามที่กังวลใจอยู่ต่อไป          “แล้วเราควรจะติดต่อเชฟ บอกเรื่องนี้ดีไหมคะ เมื่อคืนก่อนจะออกเดินทางเชฟฝากให้สิตา ช่วยไปดูแลป้าทับทิมที่บ้าน แต่ก็มาเกิดเรื่องขึ้นเสียก่อน”         “ รอดูอาการของทับทิมเสียก่อนดีไหมจ๊ะ ถ้าอย่างไรแล้ว เราค่อยคิดการกันต่อไปก็แล้วกัน”หม่อมราชวงศ์หญิงรัดเกล้า ตัดสินใจสรุปออกมาด้วยเสียงที่ราบเรียบแต่มั่นคง จนทุกคนไม่กล้าค้านแย้ง        “ แดง ป้าทับทิม รู้สึกตัวแล้ว ดีใจจัง !”        “ สิตา เบาเสียงหน่อย เดี๋ยวป้าทับทิมตกใจ คนเพิ่งจะฟื้น ”         “ รู้แล้วน่า... เอาน้ำมาสิ เมื่อกี๊ ป้าบอกว่าหิวน้ำ เร็วเข้า แดง “        โสตประสาทของหญิงชรา ค่อยๆเริ่มทำงานอย่างงุนงง เสียงคนถกเถียงกันที่คุ้นหู ทำให้สติกลับมาบ้างแล้ว ทับทิมพยายามลืมตาที่แสนจะหนักอึ้ง ภาพตรงหน้ายังคงพร่าเลือนอยู่        ไม่นานนัก นายแพทย์มาลิพก็เข้ามาตรวจดูอาการของทับทิม ด้วยสีหน้าเคร่งเครียด ก่อนจะสั่งให้พยาบาลดูแลอาการของหญิงชราต่อไป แล้วพยักหน้าให้รักษภูมิและสิตา ออกไปคุยกันในห้องรับรองกันเป็นการส่วนตัว         “ป้าทับทิมฟื้นแล้ว แสดงว่าอาการไม่สาหัสแล้ว ใช่ไหม หมอลิพ ?” สิตาถามอย่างเป็นกังวล         “คนไข้ฟื้นขึ้นมาแล้ว ไม่ได้หมายความว่าอาการจะเป็นปกตินะ สิตา ดูอาการคนไข้แล้วยังน่าเป็นห่วงอยู่มาก ความดันยังต่ำ อุณหภูมิยังไม่ลดลงไปอยู่ที่จุดที่น่าวางใจ ไข้อาจจะกลับขึ้นสูงมาอีกเมื่อไหร่ก็ได้” หมอหนุ่มบอกอาการของทับทิมอย่างตรงไปตรงมา          “แล้วตกลงป้าทับทิมเป็นอะไรกันแน่ ?” รักษภูมิที่นิ่งฟังอยู่อดถามขึ้นมาไม่ได้เช่นกัน           “เราพยายามตามผลตรวจโดยละเอียดอยู่ แต่เมื่อครู่ทางแล็บโทรมา บอกว่าเกร็ดเลือดของคุณป้าต่ำมากนะ ยังไงเราว่าอย่างเพิ่งวางใจกันดีกว่า” หมอหนุ่มสรุป ก่อนจะขอตัวไปทำงานที่ค้างไว้ต่อ         เมื่อสิตากับรักษภูมิกลับเข้าไปที่ภายในห้อง ก็พบว่าทับทิม ถูกเช็ดเนื้อเช็ดตัว จนเริ่มรู้สึกตัวขึ้นมาบ้าง หญิงชรายิ้มบางๆให้ แล้วเอ่ยทักทั้งสองอย่างแผ่วเบา        “ขอบคุณนะ ที่มาช่วยป้า ป้าดีขึ้นมากแล้วล่ะ”        “สิตากำลังจะโทรบอกเชฟที่แอฟริกาใต้อยู่พอดีเชียวค่ะ ป่านนี้คงจะถึงที่โรงแรมแล้วมังคะ” สิตา บอกพลางขยับผ้าห่มให้ปกคลุมร่างหญิงชราให้สูงขึ้นอีกนิด         ทับทิม พยายามจับที่ข้อมือของสิตา อย่างแน่น ในทันที จนหญิงสาวอดตกใจไม่ได้ แล้วหญิงชราก็เอ่ยห้ามด้วยเสียงแผ่วเบา แต่แฝงไปด้วยความเฉียบขาด        “อย่าโทรนะหนู !”         สิตาหันมองหน้ารักษภูมิที่ยืนอยู่ข้างหัวเตียงอย่างไม่เข้าใจ  ก่อนจะหันไปมองที่ทับทิมเป็นเชิงสงสัย หญิงชราจึงอธิบายเหตุผลอย่างช้าๆ         “คนแก่ก็เป็นอย่างงี้ละจ้ะ สามวันดีสี่วันไข้ ป้าก็เป็นของป้าอย่างนี้เสมอ เดี๋ยวก็หาย หากโทรไปบอกคุณภัทร ดีไม่ดีจะตกอกตกใจไปเสียเปล่าๆ คงร่ำอยากจะกลับมาแน่ เสียงานเสียการกันพอดี”          สิตาหันมองรักษภูมิเป็นเชิงขอความคิดเห็น ก่อนที่ชายหนุ่มจะพยักหน้าให้ตามใจที่ทับทิมเอ่ยปาก สิตาจึงบอกทับทิมให้สบายใจ        “งั้นก้อ...ตามใจป้าทับทิมแล้วกันค่ะ แต่สิตาอยากให้ป้าทานอะไรสักหน่อย ทานยา จะได้หายไวๆ หายทันที่เชฟกลับมาดีไหมคะ”       ทับทิมพยายามรับประทานอาหารตามที่สิตาขอร้อง แต่ก็ฝืนทานไปได้ไม่กี่คำ เมื่อทานยาเสร็จเรียบร้อย สิตากับรักษภูมิจึงดูแลหญิงชราให้พักผ่อนอีกครั้ง       เมื่อกลิ่นหอมอ่อนของดอกมะลิ โชยมาเข้าจมูก ทับทิม ลืมตาขึ้นมาด้วยความสบายตัวอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมานาน นางรู้สึกอารมณ์ปลอดโปร่ง จนลืมไปว่าตนเองคือคนป่วย เมื่อกวาดสายตาไปรอบห้องพักก็เห็นว่า มีหญิงสาวคนหนึ่งที่นั่งหันข้างอยู่ที่ปลายเตียง กำลังตั้งอกตั้งใจร้อยมาลัยดอกมะลิสีขาวสวยอยู่ ทับทิมมองดูอย่างเพลิดเพลิน โดยไม่พูดขัดจังหวะอะไร เพราะนางคิดในใจว่า หญิงสาวคนนั้นคือ  สิตา        จนกระทั่งหญิงสาวคนนั้น ประกอบพวงมาลัยเข้ากันจนเสร็จเรียบร้อย หล่อนยกขึ้นมองดูผลงานในมืออย่างภาคภูมิใจ แล้วหันมายิ้ม ให้ทับทิมที่นอนมองดูตนเองอยู่         ทันทีที่ ทับทิมเห็นหญิงสาวที่นั่งอยู่ตรงหน้าอย่างเต็มตา หญิงสาวสวยใบหน้ารูปไข่ มีผมยาวตรงสีดำขลับล้อมกรอบให้ใบหน้างามผุดผ่อง ดวงตาเล็กเรียวเข้ารูปกับจมูกแหลมเล็ก ริมฝีปากบางแดงที่แย้มยิ้มให้ ไม่ว่าจะผ่านไปนับกี่สิบปีแล้วก็ตาม ทับทิมไม่เคยลืมภาพหญิงสาวตรงหน้าได้เลย         ‘พลอย!’ ทับทิมอุทานออกมาด้วยความประหลาดใจ        หญิงสาวที่นั่งข้างเตียงผู้ป่วย ยื่นพวงมาลัยดอกมะลิสีขาวสวยให้ทับทิมอย่างนิ่มนวล ก่อนจะพูดกับนาง เหมือนไม่เคยมีเรื่องราวใดๆเกิดขึ้นมาก่อนเลย       “พี่ทับทิม ชอบมาลัยที่หนูร้อยให้ไหมจ๊ะ?”         ทับทิม ไม่ตอบอะไรกลับไป มือที่จับพวงมาลัยสั่นเทา นางจับมันไว้อย่างทะนุถนอม ราวกับสิ่งนี้คือของขวัญที่แสนบอบบาง         หลังมือเล็กแสนนุ่มของหญิงสาว แตะที่หน้าผากของทับทิมอย่างแผ่วเบา คล้ายกับที่นางชอบปฏิบัติกับหล่อนเสมอ ยามที่อีกฝ่ายล้มเจ็บ           “ไข้ลดลงไปเยอะแล้วนี่จ๊ะ อีกไม่นานก็กลับบ้านได้แล้วซี...” เจ้าของเสียงหวานใสที่แฝงไปด้วยความห่วงใย เปลี่ยนเป็นสั่นเครือ ก่อนที่จะเริ่มสะอื้นเบาๆ แต่เจ้าตัวก็ยังคงพูดต่อไป “หลายปีมานี่ พี่ทับทิมคงจะเหนื่อยมากสินะจ๊ะ หนูขอโทษที่ทำเรื่องวุ่นวาย ให้พี่ต้องลำบากไม่รู้จักจบสิ้น”        เมื่อทับทิมได้ยินคำพูดเหล่านั้น ความอัดอั้นตันใจที่นางสั่งสมมานาน ก็แล่นขึ้นมาจุกที่อก ก่อนที่น้ำตาแห่งความโทมนัส จะไหลพร่างพรูลงมาเป็นสาย โดยที่นางมิอาจจะควบคุมมันไว้ได้เลย       สองมืออันแสนนุ่มของหญิงสาว ลูบที่ผมสีดอกเลาของทับทิม หล่อนใช้สัมผัสอันแผ่วเบา จัดแต่งทรงผมที่แสนยุ่งให้กลับเป็นทรงอีกครั้ง ก่อนจะยิ้มทั้งน้ำตา แล้วพูดกับทับทิมอีกครั้งว่า         “หนูขอบคุณพี่มาก ที่พี่ดูแลภัทรแทนหนู แม้ว่าจะไม่มีหนู แต่พี่ก็ยังคงเมตตาภัทร เหมือนกับเป็นลูกแท้ๆของพี่...”         ทับทิม ยกมือขึ้นแตะที่ริมฝีปาก ของหญิงสาวเบาๆ เป็นเชิงห้าม ก่อนจะจับมือของหล่อน มาแนบไว้ที่ข้างแก้ม แล้วเอ่ยคำพูดที่ติดข้างอยู่ในใจมานานแสนนาน นางตั้งใจว่าจะไม่ปล่อยให้โอกาสนี้ หลุดลอยจากหล่อนไป เหมือนกับอดีตที่ผ่านมา         “ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว! พี่ผิดเอง ทั้งหมด !.... ทั้งหมด !...เป็นความผิดของพี่คนเดียว” ทับทิมสารภาพด้วยความเศร้าเสียใจในเรื่องราวของอดีตอย่างสุดซึ้ง นางสะอื้นจนตัวโยน ละล่ำละลักจนฟังแทบไม่ได้ศัพท์         “ไม่จ้ะ พี่ไม่ผิดเลยสักนิด อย่าโทษตัวเองอย่างนี้สิจ๊ะ” อีกฝ่ายปลอบโยนหล่อนด้วยน้ำเสียงห่วงใย         “เพราะพี่ ! ทำให้พลอยต้องออกไปตกระกำลำบากจนตาย เพราะพี่ ! ทำให้คุณชายเภา ต้องกลายเป็นคนเหลวแหลกไปทั้งชีวิต พี่ทำให้ ภัทรต้องกำพร้าพ่อและแม่ เพราะความเห็นแก่ตัวของพี่เอง พลอยเอ๋ย....” ทับทิม ฟูมฟายออกมาอย่างปลดปล่อย         มือคู่น้อยเช็ดน้ำตาของทับทิมอย่างแผ่วเบาอีกครั้ง หล่อนมองทับทิมอย่างเต็มตา ด้วยรอยยิ้มหวานเศร้า ก่อนจะเอ่ยว่า        “มันคงจะเป็นเวรกรรมของเราทุกคนมังจ้ะ เรื่องราววุ่นวายโกลาหลแบบนี้ถึงได้เกิดขึ้น หนูรู้ว่าพี่ทำดีที่สุดแล้ว หนูขอให้พี่อโหสิให้หนูด้วยนะจ๊ะ...” หญิงสาวหยุดพูดเพียงแค่นั้น ก่อนจะหันไปมองที่สุดทางของห้อง ที่บัดนี้ผนังได้ถูกบดบังด้วยแสงสว่างจ้าสีขาวนวลเรืองรอง รังสีแห่งความอบอุ่นส่องมากระทบคนทั้งสองจนรู้สึกได้        “หนูต้องไปแล้วจ้ะ  หนูดีใจที่ได้พบกับพี่อีก หนูจะไปรอพี่ที่บ้านของเรา ที่ที่เราจะได้อยู่ด้วยกันอีกครั้ง”         ทับทิมพยายามยันกายลุกขึ้น เพื่อที่จะเดินตามหญิงสาวไปยังแสงจ้านั้น แต่นางหลับรู้สึกไร้เรี่ยวแรง ร่างกายกลับหนักอึ้งขึ้นอีกครั้ง แสงจ้านั้นกำลังจะลับเลือนหายไปจากหล่อนเสียแล้ว !        เสียงของผู้คนที่ดังวุ่นวายอยู่รอบกายและเสียงเครื่องไม้เครื่องมือทางการแพทย์ที่ทำงานอยู่นั้น ทำให้ทับทิมรู้สึกตัวขึ้น ร่างกายของหล่อนสั่นสะท้านไปด้วยความหนาวจากพิษไข้ภายใน ความรู้สึกหนักอึ้งจนไม่สามารถขยับเขยื้อนกายได้ ต่อมาก็เบาหวิวจนล่องลอยขึ้นไปสูงโดยไม่อาจควบคุมได้ สลับไปมาอยู่เช่นนี้        เมื่อลืมตาขึ้นมา สายตาก็พร่าเลือน เกินกว่าที่จะมองเห็น ทุกอย่างรอบกาย ได้ชัดเจน เหมือนดั่งที่เคย แต่นางกลับเห็นพวงมาลัยพวงใหญ่สีขาว ที่อยู่ตรงหน้าได้อย่างชัดเจน        ทับทิมสูดกลิ่มหอมอ่อนๆของมันเข้าไปจนเต็มปอด  ความนิ่งสงบเกิดขึ้นอีกครั้ง สติสัมปชัญญะค่อยคืนกลับมาบ้าง แม้ว่ามันจะลางเลือนอยู่เต็มทีเสียแล้วก็ตาม นางเริ่มได้ยินเสียงที่คุ้นเคยกระซิบอยู่ที่ข้างหู        “นึกถึง พระอรหันต์ไว้นะ ทับทิม นึกถึงพระรัตนตรัย พระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ ให้ได้ไปไหว้ พระจุฬามณี ที่สรวงสวรรค์ชั้นฟ้า...”        ขณะนี้ ความเจ็บปวดทรมาน ที่ได้รู้สึกมาก่อนหน้านี้ กลายเป็นความด้านชาเสียจน ไม่หลงเหลือความรู้สึกใดๆให้เกิดขึ้นอีกต่อไป ภายในใจของนาง ตระหนักดีว่าเพียงอีกไม่กี่อึดใจเท่านั้น ความโล่งสบายก็จะเป็นหนทางวิเศษ ที่จะกล้ำกรายมาเยือน ทับทิม พยายามนึกตามสิ่งที่ได้ยิน แม้ว่ามันจะยากลำบากสักเพียงไหนก็ตาม นางรวบรวมกำลังกายและใจทั้งหมดที่มี ค่อยๆลืมตาขึ้น พยายามขยับปากเพื่อสื่อสารอะไรบางอย่าง ซึ่งคงจะเป็นครั้งสุดท้าย ครั้งสุดท้ายที่นางคิดตั้งใจที่จะทำ        “หมอ ! หมอลิพ ! เอาหน้ากากออกซิเจนออกได้ไหม เหมือนป้าทับทิมพยายามจะบอกอะไรพวกเรา !” รักษภูมิ เป็นตัวแทนของทุกคนในห้อง ในการเอ่ยปากขอร้อง         เมื่อนายแพทย์หนุ่มทำตามคำขอร้องนั้นแล้ว ทับทิมค่อยๆเปล่งเสียงที่แสนจะแผ่วเบาออกมา ให้คนใกล้ตัวหล่อนที่สุดขณะนั้นพอได้ยินว่า         “ฝาก...ฝาก...ดู..แล...คุณ...ภัทร...ด้วย บอก...ให้...เธอ...อย่า...เสียใจ ต้อง...เข้ม...แข็ง...” สิ้นคำทับทิมก็ทั้งหอบ และไอ เสียจนตัวโยน ก่อนที่พยาบาลจะยุติการสั่งลานั้น ด้วยครอบหน้ากากออกซิเจนเพื่อช่วยหายใจอีกครั้ง           สภาพรอบกายของทับทิมกลับมาเงียบสงบตามเดิมอีกครั้ง แม้ว่านางจะคะเนด้วยสายตาแล้วว่า แสงจ้าสว่างเรืองรองนั้น อยู่ไม่ไกลสักเท่าไร แต่ร่างกายของนาง กลับขยับเขยื้อนไปได้ช้า กว่าที่ใจปรารถนา        ทับทิมหยุดอยู่กับที่ แล้วพนมมือขึ้น ในมือของนาง มีพวงมาลัยพวงเดิมติดตัวมาด้วย ทับทิมตั้งจิตอธิษฐานอย่างแน่วแน่และมั่นคง จนเห็นเจดีย์แก้วอินทนิล ส่องแสงสว่างเรืองรอง ยอดทองคำประดับแก้วเจ็ดประการ สวยสดใส งดงามตายิ่งนัก         เมื่อใกล้ถึงแสงจ้านั้น ทับทิม ตัดใจหันกลับไปมอง ยังเบื้องหลังของนางอีกครั้ง ราวกับเป็นการสั่งลา ภาพที่ปรากฏก็คือ ร่างของหล่อนที่หลับสนิทอยู่บนเตียง ข้างกายด้านหนึ่งคือ คุณหญิงรัดเกล้าที่ยืนสงบนิ่งแผ่เมตตาอยู่      อีกด้านหนึ่งคือ สิตาที่กำลังตั้งใจอ่านหนังสือธรรมมะให้หล่อนฟัง ไม่ไกลนักคือรักษภูมิ ดีใจ หมอและพยาบาลที่เตรียมพร้อมอยู่       ทับทิม หันหน้าไปเผชิญแสงจ้านั้น ด้วยรอยยิ้มอย่างโล่งใจ ความทุกข์ที่สั่งสมอยู่ภายในใจของนางถูกปลดปล่อยออกมาเสียหมดสิ้นในวันนี้ นับแต่นี้ไป นางคงไม่มีอะไรให้กังวลอีกต่อไปแล้ว        เสียงหวีดของเครื่องวัดชีพจรดังขึ้น อย่างนิ่งเรียบยาวนานต่อเนื่อง ท่ามกลางความเงียบภายในห้องพักผู้ป่วย แม้ว่าเสียงของมันจะไม่ดังมากสักเท่าไร แต่ก็แผดแหลม กรีดลึกเข้าไปในจิตใจของทุกคนในห้องนี้ได้ที่ได้ยิน        สิตา ยังคงอ่านข้อความในหนังสือธรรมมะ ด้วยเสียงดังสม่ำเสมอราวกับเครื่องยนต์อัตโนมัติ แม้ว่ามันจะเริ่มสั่นเครือมาเป็นระยะแล้วก็ตาม ภายในใจของหล่อนโศกเศร้ามากมายเสียจน ไม่รู้ว่าจะควบคุมมันได้อย่างไร       นายแพทย์มาลิพ เข้ามาตรวจอาการของทับทิม ที่นอนไร้ลมหายใจอย่างสงบอยู่บนเตียงเป็นครั้งสุดท้าย รอยยิ้มน้อยๆระบายอยู่ใบหน้าอันแสนสงบ ไม่มีร่องรอยของความทุกข์ทรมานเจ็บปวดหลงเหลือให้เห็นอยู่เลย        รักษภูมิ เดินเข้าไปแตะที่บ่าของหญิงสาวอย่างเศร้าใจ สิตายังคงอ่านหนังสือเสียงดัง ราวกับเป็นหุ่นยนต์ ก่อนที่ชายหนุ่ม จะเขย่าเบาๆให้หล่อนได้สติกลับมาอีกครั้ง        “ฮือๆๆ ไม่จริงใช่ไหม แดง สิตา ฝันไปใช่ไหม ฮือๆๆ ป้าทับทิม ยังไม่ได้จากพวกเราไปไหน” น้ำตาแห่งความเสียใจหยาดรดลงมา ผ่านทั้งสองแก้มเป็นเม็ดใหญ่ ก่อนจะพร่างพรูลงมาเป็นสาย หญิงสาวหันไปหาดีใจ ที่ยืนหน้าเศร้าอยู่อย่างเงียบๆข้างเตียงของทับทิม        “ดีใจ ฮือ...ฮือ...ฮือ...จะทำยังกันดี ป้าทับทิม ไม่อยู่แล้ว....” สิตายังร่ำไห้อย่างเศร้าโศก         แม้ว่าหล่อนจะไม่ได้สนิทสนมกับทับทิมมานาน แต่ก็รู้สึกผูกพันในความเมตตาที่นางมีให้ ภาพความทรงจำที่ดี คำสั่งสอนทั้งหลาย ยังคงวนเวียนอยู่ในมโนคติของหล่อน ณ ตอนนี้        คุณหญิงรัดเกล้า เดินเข้ามาสวมกอดสิตาที่กำลังฟูมฟายอยู่ อย่างเห็นใจ แม้ว่าหล่อนจะผ่านประสบการณ์ของการสูญเสีย มาหลายครั้งแล้วก็ตาม แต่เรื่องราวการจากไปของทับทิม ที่เกิดขึ้นในระยะเวลาอันรวดเร็วครั้งนี้ ทำให้หล่อนอดใจหายไม่ได้เช่นกัน        “อย่าร้องไห้สิจ๊ะ หนูสิตา โบราณเขาถือกัน ทับทิมจะไม่ได้ไปอยู่ที่ภพ ในภูมิที่ดี อย่าทำให้ทับทิมเป็นกังวลไปเลย เข้มแข็งไว้นะจ๊ะ...” คนปลอบใจ ก็อดมีน้ำตามาคลอที่สองเบ้าตาไม่ได้เช่นกัน         นายแพทย์มาลิพ ยืนดูพยาบาลปฏิบัติหน้าที่ตรวจสอบตามขั้นตอนจนเรียบร้อย ในที่สุด เขาก็ดึงผ้าห่มสีขาวขึ้นคลุมถึงคอของทับทิมที่นอนไร้ลมหายใจอย่างอ่อนโยน ด้วยความเคารพครั้งสุดท้าย ก่อนจะหันไปบอกกับคุณหญิงรัดเกล้า อย่างเป็นการเป็นงาน        “ ผมจะไปเตรียมทำเรื่องการออกเอกสาร หลังจากนั้นคงต้องเคลื่อนย้ายไปพักไว้ที่ห้องดับจิต ผมอยากให้ทุกคนปรึกษากันว่า จะดำเนินการอย่างไรต่อไป ถ้าได้ความว่ายังไงแล้วแจ้งผมด้วยนะครับ”         เมื่อหมอหนุ่มจากไป  สิตาที่เริ่มครองสติได้แล้ว ตั้งคำถามที่ทุกคนต่างก็กำลังวิตกกังวลอยู่เช่นกันแล้วว่า      “แล้วเราจะบอกเชฟ ยังไงดีล่ะคะ?”        สตรีผู้สูงศักดิ์ นิ่งไปชั่วขณะก่อนจะระบายลมหายใจออกมาเบาๆ ด้วยความวิตกกังวลไม่แพ้กัน เมื่อนึกถึง ภัทร หลานชายเพียงคนเดียวของทับทิม       แม้ว่าหล่อนจะไม่ได้คลุกคลีกับภัทรเท่ากับทับทิมก็ตาม แต่หล่อนก็รู้จักนิสัยใจคอของชายหนุ่มเป็นอย่างดี ไม่แพ้กัน หากชายหนุ่มอารมณ์ร้อนรู้เรื่องนี้เข้า เขาคงจะใช้อารมณ์และทิ้งความรับผิดชอบทุกอย่างที่ได้รับ จนบินกลับมาจากแอฟริกาใต้ภายในทันที        คำขอร้องของทับทิมที่จากไปอย่างสงบ ยังคงอยู่ในความทรงจำของหล่อน ทั้งคู่ต่างก็คิดตรงกันเพราะเปล่าประโยชน์ที่จะบอกภัทรในเวลานี้ รอให้เขากลับมาแล้วค่อยทราบเรื่อง น่าจะเหมาะสมและเป็นไปตามเจตนารมณ์ของทับทิมผู้ที่ล่วงลับไปแล้ว หากชายหนุ่มจะโวยวายตามนิสัย หล่อนคิดว่าคงจะจัดการได้ไม่ยาก แต่ขอให้เรื่องวุ่นวายในคืนนี้ผ่านพ้นไปได้ด้วยดีเสียก่อนก็แล้วกัน         เมื่อตัดสินได้ตามนั้นแล้ว คุณหญิงรัดเกล้าก็เริ่มสั่งการในทันที ตามประสาผู้ที่มีประสบการณ์และครองสติได้มากกว่าทุกคนในที่นี้        “ดีใจ หลานช่วยโทรศัพท์แจ้งญาติของสิราวรกาญจน์ทุกสายนะ ว่าป้าทับทิมเสียชีวิตแล้ว เราจะจัดการงานศพของทับทิมให้สมเกียรติ ในฐานะญาติสนิทของเรา” สตรีผู้สูงศักดิ์ หันไปบีบมือสิตาที่เย็นเฉียบอย่างให้กำลังใจ และยิ้มให้รักษภูมิอย่างขอบคุณ ก่อนจะเอ่ยออกมาด้วยเสียงหวานนุ่มตามปกติ แต่ก็แฝงไปด้วยความเฉียบขาดว่า      “ขอบใจ หนูทั้งสองคนมาก ที่อยู่ร่วมเผชิญนาทีวิกฤติเช่นนี้ด้วยกันตลอดมา จากนี้ไป เราคงจะต้องจะต้องเหนื่อยกันอีกหลายวัน ส่วนเรื่องของ เชฟภัทร ไม่ต้องห่วง เดี๋ยวพี่หญิงจะจัดการเอง ขอให้วางใจไปก่อนนะจ๊ะ”       สิตา หันไปยิ้มให้คุณหญิงรัดเกล้าอย่างโล่งใจ แม้ว่าภายในใจของหล่อนจะยังวิตกกังวลอยู่ว่า หากเชฟหนุ่มที่บัดนี้ยังคงวุ่นวายกับการทำงาน ที่อีกฟากหนึ่งของโลกนั้น รับรู้ว่าเกิดข่าวร้ายขึ้นอย่างกะทันหันกับคนที่เขารักที่สุดแล้ว อะไรจะเกิดขึ้นกับเขากันหนอ ? จากคุณ : Awork เขียนเมื่อ : 16 เม.ย. 55 01:52:34

ความคิดเห็นที่ 2 บทที่  ๔๐        ชายร่างสูงสง่ากำยำ ในชุดเสื้อแจ็คเก็ตสีดำทับเสื้อโปโลสีเขียวอ่อนกับกางเกงยีนส์สีเข้ม เดินเข็นรถเข็นใส่สัมภาระ ออกมาจากทางออกของผู้โดยสารขาเข้า อย่างไม่รีบร้อน        เมื่อเห็นกลุ่มคนที่มารอรับ เขาโบกมือให้ ค่อยๆเข็นรถเข็นเข้าไปเทียบ แล้วเอ่ยทักอย่างแปลกใจ         “มากันพร้อมหน้ากันเลยนะ ผมสั่งให้คนขับรถมารับแค่นั้น ไม่ใช่เหรอครับ” ภัทรทักทายอย่างอารมณ์ดี เมื่อเห็นว่าไม่มีใครตอบ แต่เขาก็ไม่ได้ใส่ใจ ยังคงพูดต่อไป “ เอ ทำไมดูซูบๆกันไป หวังว่าคงไม่ได้หักโหมเรื่องเรียนนะ”        ดีใจ ปราดเข้ามารับช่วงรถเข็นไปจากภัทร ชายหนุ่มค่อยๆเข็นไปยังทางออก อย่างเงียบหงอย         เมื่อเดินมาถึงประตูทางออก รักษภูมิ บอกเสียงขรึม ขณะที่รถตู้ของไทยทัศน์เข้ามาจอด       “เดี๋ยว ไปธุระกันก่อนนะครับ เชฟ”         รักษภูมิ สบตากับดีใจที่ยืนทำหน้าไม่สู้ดี อยู่ที่ประตูรถตู้ ก่อนจะพยักหน้าให้เขาเปิดประตู นำภัทร เข้าไปนั่ง เพื่อออกเดินทางจากสนามบิน ไปยังจุดมุ่งหมาย        ระหว่างทาง ภัทร นึกถึงหญิงสาวที่ปกติ จะต้องมารวมกลุ่มอยู่กับดีใจและรักษภูมิเสมอ ตั้งแต่ไปทำงานที่ประเทศแอฟริกาใต้กว่าสัปดาห์นั้น เขายังไม่ได้มีโอกาสติดต่อพูดคุยกับหล่อนได้เลย เพราะงานยุ่งวุ่นวายเสียจนไม่มีเวลาติดต่อใคร         “สิตา ไม่มาด้วยเหรอครับ หรือว่าติดงานโชว์ตัว ?”        ดีใจปากคอสั่นอย่างมีพิรุธ  แต่ภัทรก็ไม่ได้สังเกต รักษภูมิ จึงรีบตอบแทนไปในทันที       “สิตา รอพบพวกเราอยู่ในที่ ที่นัดหมายไว้ครับ”      ภัทร พยักหน้ารับอย่างงุนงง ในท่าทีของทั้งดีใจ และรักษภูมิ ที่ดูประหลาดไป แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจกับทั้งสองมากนัก ชายหนุ่มมองดูวิวภายนอกไป โดยที่ไม่ตั้งคำถามอะไรออกมาอีก        ขณะนั้นเป็นเวลาเกือบๆสิบเจ็ดนาฬิกา เมื่อรถตู้มาจอดเทียบยังที่จุดหมายปลายทางแล้ว ภัทร เดินตามรักษภูมิที่เดินนำหน้าเขาไปอย่างช้าๆ ส่วนดีใจ บัดนี้รีบเดินจ้ำอ้าวทะลุเข้าไปในประตูขนาดใหญ่ที่เปิดกว้างไว้       ภัทร ไม่รู้สึกเอะใจแม้สักนิด ว่าเหตุใดรักษภูมิ จึงพาตนเข้ามายังวัดเก่าแก่ย่านกลางใจเมือง เขาคาดว่า ทั้งสองคงพาตนมาพบใครสักคนเพียงเท่านั้น         ศาลาปูนทรงไทย ขนาดไม่ใหญ่นัก ภายในมีเครื่องปรับอากาศ มองจากด้านนอกที่กั้นด้วยกระจก ใส ทำให้เห็นบรรยากาศภายใน ว่าเป็นอย่างไรบ้าง      เมื่อภัทรเดินเข้ามาภายในศาลา ผ่านเก้าอี้ไม้สัก ที่ตั้งเรียงรายไว้เป็นแถวอยู่หลายแถว คาดว่าหากถึงเวลาพระสวด คนคงจะมานั่งจนเต็ม บางทีคนอาจจะมากกว่านั้น เพราะยังมีเก้าอี้เหล็กเรียงรายอยู่ภายนอกอีกชุดใหญ่        ภัทรยืนหันรีหันขวางอยู่กลางศาลา เขามองหาทั้งรักษภูมิและดีใจที่เป็นผู้นำเขามาที่นี่ หมายจะสอบถามรายละเอียดของงาน แต่ก็ไม่พบใคร จนกระทั่งเห็นสิตา ที่เดินเปิดประตูกระจกด้านข้าง ของศาลา เข้ามาหาเขา ไม่ห่างนัก มีหม่อมราชวงศ์หญิงรัดเกล้าเดินตามมา อย่างสำรวมอีกด้วย       ชายหนุ่มยิ้มให้สิตา แต่ก็เริ่มสังหรณ์ใจ เมื่อเห็นอากัปกริยาของอีกฝ่าย เนื่องจากสิตาเดินเข้ามาจับมือเขาเบาๆ โดยไม่เอ่ยทักทายอะไรออกมา อย่างที่เคยเป็น       เมื่อหล่อนเข้ามาใกล้ ภัทรจึงได้สังเกตเห็นว่า ใบหน้าของหล่อนซูบซีดและดูเศร้าหมอง ดวงตาแดงก่ำราวกับคนเพิ่งผ่านการร้องไห้อย่างหนัก หญิงสาวบีบมือเขาแรงขึ้น เมื่อพยายามจะสื่อสารอะไรบางอย่างกับเขา แต่ก็กลับสะอื้นเบาๆแทนคำพูด จนเขารู้สึกจับต้นชนปลายไม่ถูกเลย      จากนั้น สิตาก็พาเขาไปนั่งที่โซฟาด้านใน ที่มีคุณหญิงรัดเกล้านั่งรออยู่แล้ว ภัทรเดินตามไปนั่งอย่างงุนงง เขาเริ่มปะติดปะต่อเรื่องได้ เมื่อได้ยินเสียงหวานนิ่ม ที่บัดนี้สั่นเครือของคุณหญิงรัดเกล้า สนทนากับตน        “ไปกราบป้า เขาเสียสิ ภัทร ป้าเขารอหนูกลับมาอยู่”        “ป้า...? ป้าไหนครับ ?” ภัทรถามซ้ำ อย่างไม่เชื่อลางสังหรณ์ในใจของตัวเอง หม่อมราชวงศ์หญิงรัดเกล้าหันไปทางกรอบรูปที่อยู่บนขาตั้ง บริเวณหน้าโลงศพอย่างช้าๆ       เมื่อภัทร ได้เห็นบุคคลในรูปนั้นอย่างชัดเจน เต็มสายตา เขารู้สึกชาวาบไปทั่วทั้งสรรพางค์ อากาศจากเครื่องปรับอากาศภายในห้อง ที่เย็นสบายในตอนแรกนั้น บัดนี้กลับทำให้เขารู้สึกเย็นยะเยือก ไปถึงกระดูกสันหลัง          ความรู้สึกเหนื่อยล้า และสับสนภายในจิตใจ ต่างพุ่งเข้ามารุมเร้าเขาอย่างไร้ความปราณี ราวกับมีใครใช้ของแข็งขนาดใหญ่ ฟาดลงบนศีรษะของเขาอย่างรุนแรง เพราะภายในสมองของเขา ขณะนี้ มีแต่เพียงความมึนงง ไม่นานนัก ก็แปรเปลี่ยนเป็นความว่างเปล่า สรรพสำเนียงรอบกายเงียบหายไปสิ้นในทันที เหลือทิ้งไว้เพียงแต่เสียงหัวใจของเขา ที่เต้นอย่างเชื่องช้า และรุนแรงเหลือเกิน        ใบหน้าของทับทิม ในรูปดูผ่องใส แววตาแฝงไปด้วยรอยยิ้มที่มองจ้องมาที่เขา เป็นแววตาเดียวกันกับที่ นางมีให้แก่เขาเสมอมา ภาพเหตุการณ์ในอดีตทั้งหลายล้วน แล้วแต่ประเดประดัง เข้ามาวิ่งวนในมโนคติของเขา อย่างที่ไม่อาจจะควบคุมมันได้ เขาไม่รู้ว่าตนเอง ได้นำพาร่างกายที่ไร้เรี่ยวแรง มานั่งคุกเข่าอยู่ที่หน้าโลงศพของทับทิมได้อย่างไร และไม่รู้ว่าเวลาได้ผ่านไปนานสักเท่าไร สำหรับการที่เขาจมดิ่ง อยู่ในภวังค์แห่งความโทมนัสนั้น         งานฌาปนกิจศพของทับทิมผ่านไปอย่างเรียบง่ายและสมเกียรติ ในฐานะญาติคนสนิทของตระกูลสิราวรกาญจน์ ซึ่งญาติทั้งตระกูลสิราวรกาญจน์ของภัทร ต่างก็รู้จักนางดี มาตั้งแต่ครั้งที่ทับทิมทำงานเป็นนายห้องเครื่อง จึงมาร่วมงานกันพร้อมพร้อมตา ภัทร ต้อนรับแขกที่มาร่วมงานอย่างเลื่อนลอย เขาสามารถรวบรวมสติให้อยู่กับเนื้อกับตัว ได้ไม่นานเท่าไรนัก ก็กลับไปสู่ภวังค์แห่งความเศร้าตามเดิม คุณหญิงรัดเกล้าจึงจำเป็นต้องคอยประกบข้างกายอยู่ตลอดเวลา ที่จัดงาน         ในที่สุดคุณหญิงรัดเกล้าก็ตัดสินใจแทนภัทร ที่ยังคงซึมเศร้า ว่า จะแบ่งอัฐิของทับทิมเป็นสองส่วน ส่วนแรกนำไปลอยอังคารที่แม่น้ำท่าจีน จังหวัดอยุธยาบ้านเกิด ส่วนที่สอง นำไปเก็บรวมไว้ที่วัดใกล้กับโกศกระดูกของพลอย         พิธีการผ่านไปได้ด้วยดี คุณหญิงรัดเกล้าและญาติผู้ใหญ่หลายคนของตระกูลสิราวรกาญจน์ เป็นธุระให้ภัทร เขาไม่ได้ต้องทำอะไรเลย นอกจากทำตามที่ได้ยินเสียงบอกเท่านั้น         ภาพของเถ้ากระดูกสีขุ่นที่ลอยฟุ้งไปตามกระแสลม จนตกกระทบกับสายน้ำที่ไหลเอื่อยเป็นทางยาว ภัทรยืนมองด้วยความถวิลถึงความรัก และความผูกพัน ที่เขามีร่วมกับทับทิมตลอดมา        น้ำตาของลูกผู้ชาย ที่เขาเคยคิดว่าตัวเองสามารถควบคุมมันไว้ได้ ตลอดช่วงเวลาของงานศพที่ผ่านมา  ค่อยๆซึมขึ้นมาจากสองขอบตา เหมือนตนเอง เพิ่งได้ตระหนักว่า การสูญเสียคนที่รักที่สุดในชีวิตครั้งนี้ มันได้เกิดเป็นความจริงขึ้นกับชีวิตของเขาเสียแล้ว       ภัทร ยังคงยืนมองกระแสน้ำ ที่ไหลไปข้างหน้าอย่างไร้จุดจบ ภาพที่ปรากฏตรงหน้าพร่าเลือนไปเสียสิ้น น้ำตาค่อยๆไหลออกมาเป็นหยดอย่างช้าๆ ไม่มีเสียงสะอื้นเล็ดลอดออกมา นอกจากเสียงลมหายใจที่หนักหน่วง กระแสลมขาดช่วง เป็นห้วง อย่างตะกุกตะกัก เป็นเสียงที่ทุกคนที่อยู่ใกล้ ได้ยินแล้วล้วนแต่ใจหายไปกับโทมนัสของชายหนุ่ม          ในรถตู้ของไทยทัศน์ที่พาทุกคน กลับจากการร่วมลอยอังคารของทับทิม สิตา รักษภูมิ และดีใจ นั่งอยู่ที่ด้านในของรถ อย่างเงียบๆ ขณะที่ภัทร นั่งอยู่หน้ารถคู่กับคนขับ เขากอดโถกระเบื้องบรรจุอัฐิของทับทิมที่เหลืออยู่ ไว้แน่นอย่างหวงแหนราวกับของล้ำค่า       ชายหนุ่มนั่งเหม่อลอย มองออกไปนอกรถอย่างซึมเศร้าตลอดทาง        หลังจากที่ส่งญาติคนอื่นๆของภัทรเสร็จเรียบร้อย แต่ดีใจ รักษภูมิ และสิตา ก็ยังคงนั่งอยู่ที่เดิมในรถด้วยความเป็นห่วง พวกเขารอ จนแน่ใจว่า ภัทรลงจากรถเข้าบ้านไปอย่างเรียบร้อยดี จึงจะแยกย้ายกันกลับ        สิตาที่เฝ้ามองอาการของภัทร ที่ตกอยู่ในภวังค์ซึมเศร้ามา นับตั้งแต่ที่ได้ทราบข่าวการจากไปของทับทิม อดเป็นห่วงในตัวชายหนุ่มไม่ได้ อย่างน้อยหล่อนก็อยากแสดงความห่วงใยจากใจจริง ก่อนจะจากกันไป สิตาเดินไปแตะที่แขนของภัทรเบาๆ ขณะที่เขากำลังจะเดินขึ้นบันไดบ้านไปอย่างไร้สติ ก่อนจะพูดว่า      “ป้าทับทิมไปสบายแล้วนะคะ เชฟอย่าเป็นกังวลอีกต่อไปเลย ป้าทับทิมคงไม่มีความสุขแน่ ถ้ารู้ว่าเชฟยังคงโศกเศร้าอยู่อย่างนี้...” สิตาหยุดคำพูด ที่มาจากความปรารถนาดีไว้เพียงแค่นั้น เมื่อเห็นปฏิกิริยาของชายหนุ่ม ที่หันมามองหล่อนอย่างเต็มตา       ภัทร หันมามองหล่อน ด้วยนัยน์ตาที่แดงก่ำ และแวววาวไปด้วยความแค้นเคือง ลมหายใจที่เข้าออก รุนแรงไปด้วยความเกรี้ยวกราด จนรู้สึกหล่อนได้ชัด ซึ่งหล่อนไม่เคยพบท่าทีเช่นนี้ของเขามาก่อนเช่นกัน        “คุณเก็บความหวังดีของคุณไว้เถอะ ในเมื่อตั้งใจจะปิดบังกันแล้ว ก็ไม่น่าที่จะต้องให้ผม มามีส่วนรับรู้อะไรด้วยอีก ถ้าแน่จริง ! ทำไมไม่จัดการเรื่องนี้ให้เรียบร้อย ก่อนที่ผมจะกลับมา ทำไมต้องปล่อยให้ผมเป็นไอ้งั่ง ! เป็นตัวอะไรที่ไม่รู้เลยว่า ป้าของตัวเอง ป่วยหนักมานานแค่ไหน และยังต้องมาจากกัน ทั้งๆที่ ไม่มีโอกาส... แม้แต่จะร่ำลากัน... เป็นครั้งสุดท้ายเลย !”       ภัทร พูดกับสิตาชุดใหญ่ ด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็นและเชือดเฉือน อย่างที่หล่อนไม่เคยได้ยินมาก่อน สิตา ยืนนิ่งด้วยความตกใจ หล่อนไม่มีแม้แต่เสียงใดๆเปล่งออกมา ได้แต่ยืนฟังภัทร ตัดพ้อความรู้สึกภายในจิตใจ ที่คงจะอัดอั้นมานาน      “เสียแรง ! เสียแรงที่ผมไว้ใจคุณมาตลอด ผมคิดว่าคุณ คือคนที่ผมจะฝากชีวิตป้าทับทิมไว้ได้ แต่คุณกลับทำลายความเชื่อใจทั้งหมด ที่ผมมีให้... ทำไม ! ทำไมคุณทำร้ายผมได้ลงคอ ?” ภัทรคำรามถามเสียงต่ำ     เมื่อเห็นว่าหญิงสาวตรงหน้า ไม่เอ่ยปากปฏิเสธแก้ตัวใดๆออกมา อารมณ์โกรธของเขาก็ยิ่งพุ่งพล่าน โทสะที่เกิดขึ้นจากความคับแค้น มีมากเกินกว่าจะควบคุมไว้ได้ ภัทรคว้าตัวหญิงสาวมาเขย่าอย่างรุนแรงด้วยความลืมตัว ก่อนพร่ำเพ้อความเศร้าเสียใจจากก้นบึ้งส่วนลึกในจิตใจออกมาอย่างที่ไม่อาจควบคุมมันได้       “คุณรู้ไหม ! ว่าผมต้องผ่านอะไรมาบ้าง ต้องแลกทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิต กว่าที่จะได้อยู่ร่วมกับป้าทับทิมอย่างที่ผ่านมา ไม่มีพ่อ ! ไม่มีแม่ ! มีแต่ป้าทับทิมเพียงคนเดียวที่อยู่เคียงข้างผมมาโดยตลอด แต่แค่เพียงโอกาส!... โอกาสที่จะได้ตอบแทน ดูแล หรือแม้แต่จะได้อยู่เคียงข้างกัน ในยามสุดท้าย แต่คุณกลับทำได้ลงคอ ใจคอของคุณทำด้วยอะไรกัน มันถึงได้โหดร้ายนัก !”      น้ำตาของความสงสาร และเห็นใจในตัวของภัทร หยาดหยดออกมาเป็นสาย จากสองตาของหญิงสาว แทนคำตอบใดๆ ที่ภัทรกำลังคาดคั้นเอาจากหล่อน       เมื่อเห็นภาพของหญิงสาวที่ตนรัก กำลังร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่นั้น ภัทรก็ได้เริ่มสติ การได้ระบายความในใจ ที่เก็บสะสมไว้มาเป็นเวลานาน ทำให้โทสะลดคลายลงไปบ้าง เขารู้สึกตกใจต่อการกระทำของตนเอง และนึกตำหนิตนเองที่ปล่อยโมหจริตเข้าครอบงำ จนถึงขั้นต้องทำร้ายคนที่ตนรัก อย่างที่ไม่เคยปฏิบัติต่อผู้ใดมาก่อน       ภัทร คลายสองมือที่ใช้ยึดตัวสิตาไว้ในทันที แต่ไม่ทันสังเกตว่าทั้งเขาและหล่อน ต่างอยู่กันคนละระนาบกัน สิตาที่ถูกยึดตัวไว้ ยืนอยู่บนบันไดขั้นที่ต่ำกว่า แรงผ่อนจากการยึดที่เกิดขึ้นโดยรวดเร็ว ทำให้หญิงสาวสูญเสียการทรงตัว หล่อนผงะหงายหลังร่วงลงมาอย่างที่ไม่อาจควบคุมได้         รักษภูมิที่ยืนดูเหตุการณ์ระหว่างทั้งสองอยู่ไม่ห่างนัก ปราดเข้ามาใช้อ้อมแขนของตนเอง เป็นที่รองรับร่างของสิตา ที่กำลังหงายหลังลงมาจากบันได จนทั้งคู่ล้มกลิ้งลงมานอนคว่ำอยู่บนพื้นบ้าน       ดีใจ ที่ยืนฟังภัทรที่กำลังเข้าใจสิตาและทุกคนผิด อีกทั้งยังเห็นว่าภัทรทำร้ายร่างกายของสิตา ก็เกิดโทสะขึ้น เขารีบวิ่งเข้าไปชกที่หน้าของภัทรโครมใหญ่ จนล้มลงไปกองที่ขอบบันได เพื่อให้ชายหนุ่มได้สติ แล้วพูดเสียงดังออกมาว่า      “ไม่ใช่พี่ภัทรคนเดียวนะที่เสียใจกับเรื่องป้าทับทิม ! พวกเราทุกคนรู้สึกไม่ต่างจากพี่สักเท่าไหร่หรอกนะ โดยเฉพาะ สิตา ถ้าไม่มีสิตา เรื่องมันคงจะวุ่นวาย มากกว่านี้แน่ พี่ไม่คิดขอบคุณเธอ ก็แย่พอแล้ว ยังจะคิดมาทำร้ายกันอีก ผมผิดหวังในตัวพี่จริงๆ พี่มันก็ไอ้คนขี้แพ้ !... ขี้แพ้ ! ยิ่งกว่าผมซะอีก”        “พอเถอะ ! ดีใจ กลับบ้านกันก่อน ปล่อยให้เชฟ เขาสงบสติอารมณ์อยู่คนเดียวสักพักก็แล้วกัน” รักษภูมิ เดินมาดึงแขนดีใจ ที่กำลังยืนกร่างตำหนิภัทรอยู่ข้างหนึ่ง ส่วนอีกข้างก็ถูกดึงออกมาโดย สิตา ที่ไม่เป็นอะไรมากนัก หญิงสาวสำทับเสียงเครือด้วยความตกใจระคนกับเสียใจ ออกมาว่า       “สิตา ไม่เป็นอะไรมากหรอก กลับกันเถอะนะ สิตาขอร้อง...”       ดีใจ เห็นหญิงสาวห้ามปราม ด้วยน้ำตาของความเสียใจระคนกับความตกใจ เขาจึงชี้หน้า ภัทร ที่กำลังล้มอยู่กับที่ ภัทรไม่ได้ขยับเขยื้อนหรือต่อสู้ใดๆตอบกลับเขาเลย ชายหนุ่มกำลังก้มหน้ามองพื้นอย่างเสียใจ ต่อเรื่องที่เกิดขึ้นเพราะตนเองอยู่        “สักวันหนึ่ง คงจะมีวันที่พี่คิดได้แล้ว แต่ระวังไว้ละกัน ว่าวันนั้น พี่อาจจะไม่มีใครเหลืออยู่ในชีวิตเฮงซวยของพี่เลยก็ได้ !” ดีใจพูดอย่างสุดเสียง ก่อนที่จะจากไป ด้วยกำลังฉุดกระชากของทั้งสิตาและรักษภูมิ      ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานสักเท่าไร แต่ภัทรยังคงนอนกองอยู่ที่พื้นอย่างสิ้นเรี่ยวแรง เขาแหงนหน้ามองดูท้องฟ้าที่มืดมิดอย่างเศร้าโศก และยังคงปล่อยให้ภวังค์แห่งความโทมนัส กล้ำกรายเข้ามาครอบงำจิตใจของเขา โดยปราศจากความรำลึก ถึงสิ่งที่ดีใจฝากไว้ให้คิดเมื่อก่อนจากนั้นเลย         “วันนี้เข้าวันที่สี่แล้วนะคะ คุณหญิง ที่คุณภัทร เธอเก็บตัวอยู่แต่ในห้อง ข้าวปลาก็ไม่ยอมรับประทาน ดื่มแต่เหล้า ใครก็เข้าหน้าเธอไม่ติดเลยค่ะ” ต้น คนสนิทของทับทิม ที่เป็นผู้ดูแลบ้านของนาง รายงานหม่อมราชวงศ์หญิง ผู้ที่มีศักดิ์เป็นป้าแท้ๆ ของชายหนุ่มที่กำลังถูกเอ่ยถึง       “เห็นว่า ดีใจ โทรไปรายงานฉันว่า มีเรื่องราวอะไรเกิดขึ้นหรือ ?” คุณหญิงรัดเกล้า เท้าความถึงวันที่เกิดเหตุขึ้นระหว่าง ดีใจ รักษภูมิ และสิตา       “ดิฉันก็ไม่ทราบว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ พอได้ยินเสียงคุณภัทรเธอดังโวยวาย จึงรีบวิ่งออกมาดู ก็เห็นคุณสิตากับคุณรักล้มลงไปนอนกลิ้งที่พื้นกันแล้ว โชคดีที่ไม่เป็นอะไรกันมาก แต่คุณดีใจ เธอคงจะโกรธแทนเพื่อนมังคะ ถึงได้เข้าไปชกหน้าคุณภัทร จนลงไปกองที่พื้นหน้าประตูบ้าน ทำเอาคุณสิตากับคุณรักต้องเข้ามายื้อยุดฉุดกระชากกัน คุณดีใจเธอถึงจะยอมถอยออกมา” แม่บ้านร่างอ้วนเล่าในรายละเอียดตามที่เห็น ก่อนจะมองเข้าไปในห้องที่ปิดเงียบ ที่ทั้งคู่ยืนอยู่ด้านหน้าแล้วเล่าต่อไปอีกว่า       “คุณภัทร เธอก็ไม่ยอมตอบโต้อะไรคุณดีใจนะคะ พอพวกคุณๆเธอกลับไปแล้ว คุณภัทรก็ยังคงนอนนิ่งอยู่ตรงนั้น ดิฉันจะเข้าไปดูอาการก็ไม่กล้า กลัวเธอจะเอ็ดเอา ได้แต่เฝ้าดูอยู่ห่างๆ พอลุกขึ้นมาได้ ก็ไปขนเอาเหล้าที่เก็บสะสมไว้ ขึ้นไปดื่มบนห้อง จนกระทั่งเดี๋ยวนี้ละค่ะ”       คุณหญิงรัดเกล้า ขมวดคิ้วอย่างไม่สบายใจนัก ก่อนจะมีคำสั่ง “ไปเอากุญแจสำรองมาไขห้อง คุณภัทรให้ที ฉันอยากจะเข้าไปดูเธอสักหน่อย ว่าเป็นตายร้ายดีอย่างบ้าง”        ไม่นาน ห้องของภัทรก็ถูกเปิดออก โดยหญิงร่างอ้วนที่ทำหน้าที่ดูแลบ้านต่อจากทับทิม ม่านในห้องถูกปิดไว้มืดทึบ เพื่อให้เป็นห้องที่มืดมิด อย่างที่เจ้าของห้องตั้งใจอำพรางแสงไว้ กลับสว่างขึ้นด้วยแสงไฟอีกครั้ง หม่อมราชวงศ์หญิงรัดเกล้าเดินเข้าไปภายในห้องนั้นอย่างช้าๆ        ข้าวของในห้องที่ยังคงถูกจัดวางอย่างเป็นระเบียบ เตียงนอนที่จัดเก็บไว้เรียบร้อยยังคงอยู่ในสภาพเดิม ไม่มีร่องรอยของการใช้งาน  มีเพียงบนโต๊ะทำงานที่ยามนี้ รกไปด้วยสมุดรวมภาพถ่ายที่เปิดกางไว้หลายเล่มเท่านั้น     คุณหญิงรัดเกล้ามองหาเจ้าของห้องที่ซ่อนตัวอยู่ หล่อนค่อยๆเดินอ้อม ไปยังบริเวณข้างหัวเตียงของอีกด้านหนึ่ง สายตาของหล่อนปะทะกับขวดเหล้าที่ว่างเปล่า วางระเกะระกะอยู่หลายขวด ก่อนจะระบายลมหายใจออกมา ได้อย่างหมดกังวล     เมื่อเห็นว่าภัทร นอนซุกตัวอยู่ที่บริเวณนั้น รอบกายมีสมุดรวมภาพถ่ายเปิดกางไว้หลายเล่ม ซึ่งล้วนแล้วแต่เป็น ภาพถ่ายระหว่างชายหนุ่มกับทับทิม ในอดีตจนถึงปัจจุบันทั้งสิ้น      กลิ่นของสุราโชยมาจากลมหายใจของชายหนุ่ม ที่นอนสลบไสลไปด้วยฤทธิ์ของมัน ฉุนเตะจมูกยามเมื่อหล่อนย่อตัวลงไปใกล้ หล่อนเอื้อมมือไปสัมผัสภัทรอย่างอ่อนโยน เพื่อสำรวจหลานชายผู้แสนอาภัพของหล่อน ด้วยความห่วงใย        ใบหน้าคมคายที่เคยสดใส บัดนี้รกรุงรังไปด้วยหนวดและเคราเขียวครึ้ม ดวงตาปิดสนิทจนเห็นเพียงแต่แพขนตายาว ลมหายอ่อนบางและนิ่งลึก ออกมาจากจมูกที่โด่งแหลม ริมฝีปากบางถูกเม้มอย่างเคร่งเครียด แม้ในยามสิ้นสติ         ในอ้อมกอดของภัทร มีตุ๊กตาหมีสีขาวซีด ที่เก่าเก็บมาแสนนาน ซึ่งหล่อนจำได้ว่า มันคือของขวัญชิ้นแรก ที่ทับทิมมอบให้กับชายหนุ่ม เมื่อยามที่เข้ามาอาศัยอยู่ที่วังสิราวรกาญจน์ ในครั้งแรก และมันเป็นของติดตัวของภัทร  ที่เขานำมาด้วยในทุกครั้ง ที่ต้องจากบ้านมาค้างที่วังสิราวรกาญจน์นั่นเอง     คุณหญิงรัดเกล้าหันไปพยักหน้า กับแม่บ้านร่างอ้วนที่ยืนรอรับคำสั่ง อยู่หน้าประตูห้องนอนของภัทร ไม่นานนักชายร่างใหญ่ในชุดซาฟารีสีเข้มสองคน ก็ปรากฏกายขึ้น แล้วเข้ามาจัดการร่างไร้สติของภัทร อย่างว่องไว และเงียบเชียบ ตามที่ได้รับคำสั่งมอบหมายมา         ภัทรเริ่มได้สติขึ้นมาอีกครั้ง ทั้งๆที่เขารู้สึกปวดหัวจนแทบจะระเบิด แต่เจ้าเองก็ยังคงใช้มือควานหาขวดเหล้า ที่มักจะวางอยู่ข้างกายเสมอ เพื่อที่จะกลับไปสิ้นสติด้วยฤทธิ์ของมันอีกครั้ง โดยที่ยังไม่คิดจะลืมตาขึ้นมา        แต่เขากลับควานไปพบแต่ความว่างเปล่า สติสัมปชัญญะเริ่มเพิ่มมากขึ้นตามลำดับ พื้นห้องที่แข็งและเย็นเฉียบที่เคยซุกตัวนอน ในช่วงระยะเวลาที่ผ่านมา กลับกลายเป็นที่นอนอันแสนนุ่มและอบอุ่น      ภัทร ลืมตาอย่างช้าๆ เขากระพริบตาอยู่ครู่หนึ่ง กว่าจะรับรู้ได้ว่าตนเองอยู่ที่ใด เพดานห้องนั้นมีสีขาว ผนังประดับด้วยวอลล์เปเปอร์ลายละเอียดสีสว่างสบายตา ในห้องมีอุปกรณ์เครื่องใช้อย่างครบครัน        เขาพยายามจะลุกขึ้น แต่ยังคงควบคุมการทรงตัวได้ไม่ดีนัก มีบางอย่างพันธนาการเขาเอาไว้ เสียงปรามของชายหนุ่มที่คาดว่า ยืนดูเขาอยู่ไม่ไกลนักดังขึ้น     “อย่าขยับตัวแรงนักครับ เชฟ ระวังสายน้ำเกลือจะหลุด เชฟสลบไปเสียหลายวัน คงต้องใช้เวลาพักฟื้นสักหน่อย กว่าจะแข็งแรงเหมือนปกติ”      ภัทร มองหน้าชายหนุ่มในชุดกาวน์สีขาวอย่างสงสัย ก่อนจะหันไปตามเสียงหวานนุ่มคุ้นหู ที่เอ่ยทักทายเขา        “รู้สึกดีขึ้นบ้างไหมจ๊ะ หลาน ป้าว่าถึงเวลาสมควร แก่การหยุดดื่มสุราได้เสียที หลานทำร้ายตัวเองมากนานพอแล้วนะจ๊ะ” คุณหญิงรัดเกล้าเอ่ยปรามด้วยความเป็นห่วง ก่อนจะแนะนำ ชายหนุ่มที่ภัทรกำลังสงสัยอยู่ ได้กระจ่างใจว่า        “นี่คือคุณหมอมาลิพ เป็นนายแพทย์ที่ดูแลอาการของทับทิมมาจนวินาทีสุดท้าย หวังว่าความจริงจากทั้งคุณหมอและป้า คงจะพอช่วยให้หลาน คลายความข้องใจลงไปได้บ้าง ว่าแต่ว่า... หลานพร้อมจะรับฟังหรือยังล่ะ ?” จากคุณ : Awork เขียนเมื่อ : 16 เม.ย. 55 02:01:26

ความคิดเห็นที่ 3 บทที่ ๑-๒ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11558804/W11558804.html บทที่ ๓-๔ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11576157/W11576157.html บทที่ ๕-๖-๗ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11611906/W11611906.html บทที่ ๘-๙-๑๐ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11644913/W11644913.html บทที่ ๑๑-๑๒-๑๓ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11679578/W11679578.html บทที่ ๑๔-๑๕-๑๖ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11709162/W11709162.html บทที่ ๑๗-๑๘-๑๙ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11743840/W11743840.html บทที่ ๒๐-๒๑-๒๒ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11794284/W11794284.html บทที่ ๒๓-๒๔-๒๕ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11825104/W11825104.html บทที่ ๒๖-๒๗-๒๘ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11850646/W11850646.html บทที่ ๒๙-๓๐-๓๑ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11911524/W11911524.html บทที่ ๓๒-๓๓-๓๔ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11925231/W11925231.html บทที่ ๓๕-๓๖-๓๗ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11945139/W11945139.html ขอบคุณ คุณ กุหลาบมอญ คุณ ใยไหมกะใบม่อน คุณ เด็กสรรพสน คุณ FuLLBlOsSOm คุณ ห้าสิบป่าย สำหรับ Give ที่มอบให้ครับ สวัสดี วันสงกรานต์ย้อนหลังนะครับ เพื่อนนักอ่านทุกท่าน ขอให้มีแต่ความสุขครับ คุณ กุหลาบมอญ ดีใจที่ได้รับทราบความคิดเห็นของคุณครับ เรื่องนี้ใกล้จบแล้วครับ เหลืออีกไม่ถึงสิบตอนก็จบแล้วครับ ช่วยกันลุ้นนะครับว่าจะเป็นยังไงไปจนถึงตอนสุดท้าย ปกติคุณกุหลาบมอญชอบอ่านเรื่องแนวไหนครับ หวังว่านิยายเรื่องนี้น่าจะถูกใจคุณบ้างไม่มากก็น้อยนะครับ       (นอกเรื่อง) เรื่องของแกงกะทิ ลองสังเกตตามรายการทำอาหารตอนเย็นๆดูสิครับ ทำให้คนส่วนใหญ่หลงลืมไปว่าวิธีการเคี่ยวกะทิแบบโบราณนั้น ดีมากแค่ไหน เกรงว่าอนาคตคนรุ่นใหม่จะเคี่ยวกะทิแบบครัวไทยไม่เป็นจังเลย ผมจึงตั้งใจเขียนนิยายที่สอดแทรกเกี่ยวกับเกร็ดเล็กเกร็ดน้อยของอาหารไทย ให้ทุกคนไม่หลงลืมภูมิปัญญาของบรรพบุรุษเราไปเสียก่อน ขอบคุณที่มาติดตามครับ คุณ เด็กสรรพสน ผมต้องขอโทษอีกครั้งที่ล่าช้าไปครับ ต่างคนต่างยุ่งน่ะครับ ^_^ แต่ก็ขอขอบคุณที่มาตามอ่านให้ทันทุกกระทู้ ดีใจจังครับ ส่วนฉากหวานๆมีแน่นอนครับ แต่ไม่รู้ว่าตอนนี้จะโกรธภัทรไหมครับ แล้วเรื่องระหว่างทั้งสองคนจะเป็นยังไงต่อ ช่วยตามลุ้นด้วยนะครับ คุณ ห้าสิบป่าย ขอบคุณสำหรับความคิดเห็นดีๆครับ ลองทำอะไรแล้วอร่อยก็นำมาแบ่งปันกันในห้องครัวบ้างนะครับ ผมไม่ค่อยได้เข้าห้องก้นครัวสักเท่าไหร่ แต่ถ้าคุณ ห้าสิบป่าย เขียนกระทู้ ผมจะตามไปเชียร์แน่นอนครับ        ส่วน ไดอาน่า จะรู้สึกอย่างไร แหม...คันปาก อยากเล่าจริงๆ  ^ _ ^ เอาเป็นว่าต้องคอยตามลุ้นกันไปนะครับ เข้มข้นจนหยดสุดท้ายเลยทีเดียวครับ สุดท้ายขอขอบคุณเพื่อนนักอ่านทุกท่านที่ไม่ได้แสดงตัวครับ ขอให้ทุกท่านมีความสุขไปตลอดปีใหม่ไทยนี้ครับผม ^_^ จากคุณ : Awork เขียนเมื่อ : 16 เม.ย. 55 03:12:34

ความคิดเห็นที่ 4 ,มีความสุขทุกครั้งที่ได้อ่าน สรุปได้สั้นๆแค่นี้เองครับ สวัสดี เริ่มต้นปีอย่างมีความสุขครับ จากคุณ : ห้าสิบป่าย เขียนเมื่อ : 16 เม.ย. 55 07:25:31

ความคิดเห็นที่ 5 โกรธคุณภัทรมากค่ะ คนอะไรใจร้ายย ที่สุดเลย อย่ามาสำนึกง่ายๆนะ ไม่ยอมให้สิตา คืนดีง่ายๆหรอกกก ติดตามอยู่เสมอนะคะ ^^ จากคุณ : เด็กสรรพสน เขียนเมื่อ : 19 เม.ย. 55 12:04:41

ความคิดเห็นที่ 6 โกรธภัทรเหมือนกันค่ะ บทจะงี่เง่าก็ไม่เบาเหมือนกัน...ฮึม!! จากคุณ : ใยไหมกะใบม่อน เขียนเมื่อ : 19 เม.ย. 55 15:28:19