มีผู้ให้ตราบใดมีผู้รับ ยังสดับเป็นคู่อยู่เสมอ ดำกับขาวคราวเปรียบเทียบนะเออ ฉันกับเธอเป็นคู่ผู้ต่างกัน
มีคนได้ย่อมมีคนที่เสีย หวังไกล่เกลี่ยให้เสมอคือเพ้อฝัน ความจริงแท้ก็คือความดื้อดัน ต้องให้ฉันได้มากด้วยอยากเกิน
ช่างเป็นกรรมของคนอยู่บนโลก มีเศร้าโศกสุขเฝ้า เขลา, ขาดเขิน ซึ่งก็ต่างกันไปในประเมิน ล้วนดำเนินผกผันตามสันดาน
จะให้ใครเหมือนใครเป็นไปยาก แสนลำบากด้วยต่างทางสงสาร แม้นมั่งมีสินทรัพย์นับสำราญ ความเบิกบานไม่เท่าเขาหรือใคร
จำเป็นต้องยอมรับกับสิ่งนี้ อย่าได้มีทยานอยากมากล้นไหล อย่าวัดบุญคุณค่าราคาใด ด้วยอารมณ์ขมในเติมไฟกัน
จึงต้องมีคนดี ที่เสียสละ ไม่ปล่อยปละละทิ้งในสิ่งฝัน เป็นตัวอย่างผู้เสริมเริ่มจำนรรจ์ สร้างสังคม ให้ผ่องพรรณ..ด้วยจรรยา.
จากคุณ |
:
chanjit
|
เขียนเมื่อ |
:
16 เม.ย. 55 04:37:01
|
|
|
|