ความคิดเห็นที่ 1 “นายท่าน ข้าทำอะไรผิด” ก่อนที่ถูกสั่งเธอก็โพล่งออกมา สองมือเกาะกุมเขาอย่างน่าสงสาร “ข้าทำทุกอย่างเพื่อเสริมสร้างอำนาจให้ท่าน” “เจ้าทำเกินหน้าที่เจ้าแล้ว” “ข้ารึทำเกินหน้าที่ ข้ารับใช้ท่านแต่เพียงผู้เดียว และข้าตั้งครรภ์บุตรของท่าน ข้าไม่มีสิทธ์สั่งบริวารของเราเชียวหรือ” “บริวารของข้า!! มิใช่ของเจ้า และข้าขอย้ำว่าเจ้าไม่มีอำนาจใดๆ   ตราบใดที่ข้ายังไม่แต่งตั้งเจ้าเป็นราชินีแห่งข้า เจ้าก็แค่บริวารตนหนึ่งเท่านั้น” สตรีผู้สูงศักดิ์ตัวสั่นเทิ้มจนน่ากลัวว่าเธอจะขาดใจตรงนั้น “ท่านทำเช่นนี้กับข้าไม่ได้นะ  ข้าเป็นถึงธิดาบารอนแห่งนอร์ พระญาติ กษัตริย์ฝรั่งเศส ท่านถือดีเช่นไรถึงให้ข้าอยู่ในฐานะบริวาร ข้าอุ้มท้องบุตรท่านอยู่นะ” “เป็นเช่นนั้นแล้วยังไง อย่าบังอาจข่มขู่ข้า” ร่างสูงขยับกายมาทางเก้าอี้ยาวอีกด้านของหน้าต่าง ทำให้เห็นหน้าถนัด เดมอนนั้นเอง ตอนนี้สีหน้ายังไม่ขาวซีดเท่ากับที่เห็นในปัจจุบัน “ข้าเกลียดนิสัยทะเยอทะยานของเจ้า บริตานีย์ อย่าคิดว่าข้าไม่รู้นะ ว่าเจ้ามีเป้าหมายยังไง ตอนที่แต่งกับยูเลียสเจ้าก็หมายตาอำนาจของตระกูลเขาแล้ว พอเป็นของข้าก็อยากจะเป็นราชินีขึ้นมา ฝันไปเถอะ” “ท่าน...” เธอกำชายกระโปรงตัวเองแน่น แม้แต่ตอนโกรธก็ยังสวยงามยิ่งนัก   กิริยามารยาทก็งามผิดกับผู้หญิงสมัยนี้เยอะ ลูน่า มองอยู่ห่างๆ รู้สึกถึงแรงตึงเครียดเต็มคับห้อง “ท่านหญิงใจเย็นค่ะ” สตรีร่างบอบบางอีกนางหนึ่งถลันเข้ามาประคองบริตานีย์มานั่งเก้าอี้อีกตัว เธอผมสีน้ำตาลอ่อนม้วนเป็นขดสวยงาม เสื้อผ้าที่สวมไม่สวยเท่าบริตานีย์ แต่ก็สวยงามอวดวัยสาว นั้นสเตฟานีสินะ “อย่าพูดอะไรอีกเลยเจ้าค่ะ อย่าพูด” “ไม่!! วันนี้ต้องพูดให้รู้เรื่อง” บริตานีย์ผลักสาวใช้ออกห่าง   “ข้าไม่วันอยู่ระดับล่างเช่นพวกไพร่ นายท่าน” “ไม่อยากอยู่ ก็ต้องอยู่” “กรี๊ดดดดดด...ด!!” บริตานีย์กรีดร้อง ถลันเข้ามาทุบตีเดมอนอย่างไม่กลัวเกรง ก่อนจะถูกผลักเซถลา สเตฟานีอ้าแขนรับนายสาวแทบไม่ทัน สองสาวล้มทับบนประโปรงยาวรุ่มร่ามของตัวเอง “เอานางออกไป” เดมอนสั่งบริวารที่รออยู่นอกห้อง “เอาไปขังไว้ในห้องใต้ดินเลย น่ารำคาญจริง!” “นายท่าน!!” สเตฟานีกอดขาชายหนุ่มอ้อนวอนสุดชีวิต  “ได้โปรดเถอะเจ้าค่ะ นายข้ากำลังตั้งครรภ์อยู่ นางคลุ้มคลั่งตามวิสัยผู้หญิงท้องเท่านั้น อย่าถือสานางเลย อย่าขังนางในห้องมืดๆ นั้นเลยเจ้าคะ” “น่ารำคาญทั้งนาย ทั้งบ่าวเลย ไปให้พ้น!” สเตฟานีถูกสะบัดจนล้มคว่ำ  เมื่อรู้ว่าอ้อนวอนไม่ได้ผล เธอคว้าชายกระโปรงกุลีกุจรออกไปนอกห้อง ปากก็ร้องเรียก “ท่านเคานท์...ท่านเคานท์” “ไม่..อย่ามาแตะต้องข้านะ”บริตานีย์ดิ้นรนกรีดร้อง ไม่ยอมให้แวมไพร์รับใช้ สกปรกสองตนลากเธอออกไปนอกห้อง “ข้าสั่งให้ปล่อยข้า เจ้าไพร่สกปรก!” “หยุดนะ!!”  ท่านเคานท์ผู้ครอบครองปราสาทคนปัจจุบันตะโกนสั่งมาแต่ไกล ร่างสูงใหญ่ก้าวๆ ยาวๆ เข้ามาขวาง บริตานีย์สะบัดมือหนี เธอถลาเข้าหาอ้อมกอดของเขา ลูน่าตามออกมาดู ถึงได้พบกับใครอีกคน เขามีผมสีน้ำตาลแดง คิ้วเข้มเหนือดวงตาสีเขียวสดใส  ยูเลียส! ไม่ผิดแน่เขาคือ ยูเลียส...ชายหนุ่มดูอ่อนเยาว์กว่าที่เคยเห็น  อย่างน้อยๆ ก็แววตาไม่ได้กระด้างเย็นชาเหมือนในปัจจุบัน “ยูเลียส” หญิงสาวร้องไห้ฟูมฟาย กับอกสามีในนิตินัย “เขาจะขังข้าในห้องใต้ดิน ยูเลียสช่วยข้าด้วย” ชายหนุ่มเหมือนจะเข้าใจได้ในเวลาอันสั้น เขาปลีกตัวจากภรรยาออก ก่อนตรงเข้ามาหาเดมอน ลูน่าลงความเห็นว่าใบหน้าตอนนี้ดูมีชีวิตชีวากว่าในปัจจุบันมาก คงเพราะเขายังมีหัวใจอย่างมนุษย์ “นายท่าน” ร่างที่สูงใหญ่พอๆ กัน ยืนประจันหน้า “ภรรยาของเจ้าชักจะดื้อด้านขึ้นทุกทีแล้วนะ...ว่างก็อบรมสั่งสอนนางเสียบ้าง” เดมอนเย้ยหยัน ไม่ว่าใครก็ดูออกว่าเขาชื่นชอบที่จะข่มเหงยูเลียสทุกทาง ไม่ว่าจะกิริยา หรือวาจา “นายท่าน...บริตานีย์ยังท้องอยู่ ยังไงก็อย่าขังนางในห้องใต้ดินเลยเจ้าค่ะ มันคงไม่ดี ถ้านางให้กำเนิดบุตรท่านในสถานที่เช่นนั้น” ดวงตาสีแดงเหลือบมองท้องกลมโตของบริตานีย์ นางใกล้คลอดอย่างที่ยูเลียสว่า ให้เกิดในที่แบบนั้นคงไม่ดี ถึงจะเห็นด้วย แต่ก็ไม่แสดงอารมณ์ใดๆ “เจ้าสอนข้าหรือ” “หามิได้...ข้าไม่บังอาจหรอก” “นายท่าน รถม้าพร้อมแล้วเจ้าค่ะ” ข้ารับใช้เข้ามาแทรก “ข้าไม่ไปแล้ว” “แต่ท่านข้าหลวง บอกว่าเรียนเชิญให้ได้ ท่านมีของ สำคัญอยากให้นายท่านไปชมให้ได้ เจ้าค่ะ” ประโยคนี้ทำให้เกิดอยากรู้อยากเห็นขึ้นมากะทันหัน ใบหน้าไร้อารมณ์มีรอยยิ้ม “งั้นไปกัน” เขาเดินไปได้ 2-3 ก้าว ก่อนหันมา “เอานางไปขังในโลง ห้ามปล่อยออกมาจนกว่าข้าจะสั่ง” “ไม่นะ.. นายท่าน นายท่าน!!” หญิงสาวกรีดร้องเสียงก้องไปทั่วปราสาท เธอถูกฉุดลากไปอีกห้องหนึ่ง สเตฟานีวิ่งตามไปดูแลเจ้านาย ยูเลียสก็ได้แต่มองตามดวงตาหม่นหมอง ลูน่ายังลอบสังเกตการณ์ต่อไป เธออยากรู้ว่ายูเลียสจะแก้ปัญหานี้อย่างไร จะยอมทำตามคำสั่งของเดมอนอย่างนั้นหรือ แต่ก็จำต้องตามเดมอนไป  เพราะนี่เป็นความทรงจำของเดมอนไม่ใช่ยูเลียส  ชายหนุ่มก้าวขึ้นรถม้าเทียมหกตัวติดตะเกียงรอบด้าน แวมไพร์สาวก้าวขึ้นในรถม้าทัน ทั้งที่มัวแต่รั้งรอดูยูเลียส  เพราะการเตรียมรถม้าออกไปนั้นต้องใช้เวลา ไม่คล่องแคล่วเหมือนรถยนต์ แต่พอขึ้นนั่งแล้วก็พบว่ามันดีไปอีกแบบ  ลูน่ายื่นหน้าออกไปมองข้างนอก เวลานี้ค่ำคืนความมืดปกคลุม มองเห็นได้ไม่ไกล นอกจากเงาไม้และแสงไฟไกลลิบๆ เป็นจุดๆ  ไม่กี่อึดใจเธอก็เห็นเมืองที่สว่างไสว ผู้คนมากมายออกมาร้องรำ รอบกองไฟหน้าลานเมือง แต่ไม่มีใครที่เป็นมนุษย์เลย  เมืองนี้ถูกแวมไพร์ครอบครองโดยแท้ ไม่ช้ารถม้าก็หยุดกึก หน้าเคหาสน์สถานงดงามแห่งหนึ่ง “นายท่าน” ประตูเปิดออกพร้อมกับการต้อนรับจากชายหนุ่มผู้หนึ่ง ในชุดขุนนางโบราณ จากคุณ : นวลน้ำผึ้ง เขียนเมื่อ : 16 เม.ย. 55 17:55:22

ความคิดเห็นที่ 2 “ท่านข้าหลวงเป็นไงบ้าง” “ข้าน้อยส่งผู้หญิงให้ท่านสนุกทั้งคืนเลยเจ้าค่ะ เช้านี้เลยลุกไม่ไหว” “ดีแล้ว อย่าให้เขากับคนของเขาเป็นอะไรไปจนกว่าจะถึงกำหนดกลับ สั่งคนของเราให้ดี” เดมอนสั่ง “ทำไมถึงแตะต้องไม่ได้เจ้าค่ะ ข้าน้อยนึกว่าท่านอยากส่งข้ารับใช้สูงศักดิ์ไปทำงานในราชสำนักสักตน” “ข้าคิดสิ แต่ต้องเลือกเวลาและ..คนที่ฉลาดๆ หน่อย” ร่างสูงสง่าก้าวย่างอย่างมั่นใจ ปอยผมสะบัดพลิ้วตามลม ทั้งคู่เข้าไปในตัวตึกซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของโบสถ์ที่ลูน่าเคยเห็น เวลานี้มันใหญ่โตโอ่โถงเหลือเกิน ในส่วนของท่านข้าหลวงที่ว่างประดับประดาด้วยดอกไม้และตะเกียงมากมาย ผนังห้องเป็นสีเหลืองเงาคนเต้นรำตามจังหวะเพลงสนุกสนาน “อ้อ ท่านเคานท์” ชายร่างใหญ่อ้วนจนไม่มีคอ ยิ้มร่าต้อนรับด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ ผมสีเทาบนหัวนั้นเป็นของปลอมที่ม้วนมาอย่างดียาวเป็นแพเต็มหลัง  ที่แท้เดมอนรับสมอ้างใช้ยศศักดิ์ของยูเลียสอยู่นั่นเอง “ท่านข้าหลวง” “ข้านึกว่า ท่านจะไม่มาเสียอีก” “ท่านเชิญทั้งที ไม่มาก็เสียมารยาทไปแล้ว” “เชิญเลยๆ  พวกเรากำลังคุยกันสนุกเชียว” ข้าหลวงผายมือไปทางคนอื่นๆ  ที่ดื่มกินกันสุดเหวี่ยง นี่คงไม่ใช่แค่สนทนากันแล้วกระมัง แต่กินกันสนุกมากกว่า ลูน่าไม่เห็นว่ามีใครที่สุภาพงามสง่าอย่างสุภาพบุรุษตามที่บันทึกในประวัติศาสตร์สักคน “ ตามสบายเถอะท่าน ข้าไม่ขวางความสำราญหรอก เพียงแต่เป็นห่วงว่าความสนุกของพวกท่านจะอึกทึก จนแว่วเข้าหูบาทหลวงท่านเอา ” เท่านั้นเอง ทุกคนเหมือนจะตื่นจากฝัน ทำตัวเป็นเด็กดีกันทุกคน ท่านข้าหลวง สก๊อต แม็กจีฮี เองก็เช่นกัน “เอ่อ....งั้นสาวๆ ออกไปก่อน พวกเรามีเรื่องต้องคุยกัน” เจ้าบ้านตบมือไล่สาวๆ ให้ออกไป “ทุกท่าน...งานเลี้ยงวันนี้สนุกสนานครื้นเครงได้ด้วยความอนุเคราะห์ของท่านเคานท์”  ท่านข้าหลวงกล่าว เดมอนก้มศีรษะเชิงรับอย่างสุภาพ “และเพื่อเป็นการขอบคุณ ข้าจึงอยากแสดงของล้ำค่าให้ทุกท่านได้ชมเป็นขวัญตา เชิญทางนี้เลย” มืออวบอูมยกตะเกียงเดินนำไปอีกห้องที่อยู่ลึกด้านในเข้าไปอีก ทุกคนทยอยลุกตามไป มีอยู่ 2-3 คนที่อมยิ้ม แสดงว่าเคยเห็นของล้ำค่าที่ว่ามาแล้ว อย่างนี้ก็ไม่ตื่นเต้นสิ เดมอนถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย เขาตามหลังคนอื่นๆ มาถึงห้องสี่เหลี่ยมโล่งกว้างไม่มีหน้าต่าง ตะเกียงในมือท่านข้าหลวงส่องสว่างให้เห็นสิ่งที่แอบซ่อนเอาไว้ “โอ้ออ...” หลายเสียงอุทานด้วยความตื่นเต้น ลูน่าตามไปเป็นคนสุดท้าย ค่อยพบว่าห้องนั้นถูกตกแต่งประดับประดาอย่างงาม ทั้งโต๊ะไม้ขอบทองอย่างดี เก้าอี้บุนวมด้วยผ้าสักราชราคาแพง  และยังมีเด็กหญิงผิวพรรณผ่องเหมือนไข่มุก ดวงหน้ากลมมน  ทั้งสีผม สีตา และสีคิ้ว เป็นสีดำสนิท ทุกคนแต่งกายประจำชาติจีน  แต่แปลกตาสำหรับคนตะวันตกเช่นพวกเขาเด็กชาวจีนกลุ่มนี้มีอายุเพียง 8-10 ขวบเป็นอย่างมาก ทุกคนนั่งนิ่งเหมือนไม่มีจิตวิญญาณ  ดวงตาเลื่อนลอยไม่สบตาผู้มาเยือน มองดูคล้ายตุ๊กตามากกว่าคนมีชีวิตจริงๆ   “นี่เป็นทาสที่มาพร้อมกับบรรณาการจากตะวันออกอันไกลโพ้น มีขุนนางไม่กี่คนหรอกนะที่มีทาสจำนวนมากเท่ากับข้า” ข้าหลวงอวดอ้างอย่างภาคภูมิ “พวกเขา...ไม่ใช่ตุ๊กตาใช่ไหม?” ใครคนหนึ่งถาม “พวกเขาไม่ใช่ตุ๊กตา” “สัมผัสได้ไหม” “เหอ ๆ ..ที่ข้าเชิญพวกท่านมาก็เพื่อสิ่งนี้แหละ เชิญหาความสำราญให้เต็มที่” สิ้นเสียงต่างคนต่างรีบอุ้มเด็กเหมือนกลัวถูกแย่ง  พวกเขามีสีหน้าพึงใจเหมือนได้ลูกสุนัขถูกใจมาครอบครอง  แล้วผู้ใหญ่กลุ่มนั้นก็ลูบคลำไปทั่วเรือนร่างของเด็กๆ ไม่เว้นแม้แต่บริเวณของสงวน  ลูน่ามองพฤติกรรมของพวกเขาพลันรู้สึกอยากอาเจียนออกมา ที่นี่มันนรกของเด็กพวกนี้ชัดๆ  ผู้มากศักดิ์เหล่านั้นก็ไม่ผิดอะไรกับเดนมนุษย์  มือที่ปิดปากตัวเองสั่นระริก  ปิดกั้นอาการปั่นป่วนในท้องอย่างสุดความสามารถ เด็กพวกนี้อายุยังน้อยก็ถูกใช้เป็นเครื่องมือบำบัดความใคร่ ทั้งที่ถูกพรากมาต่างบ้านต่างเมือง ถูกกระทำเยี่ยงสัตว์ ที่ไม่มีชีวิตจิตใจ ลูน่าหายใจไม่ออก มันแน่นหน้าอกจนอยากระเบิดเสียงออกมาดังๆ  เธออยากกระชากไอ้คนพวกนี้ออกมาแล้วปกป้องพวกเด็กๆ  แต่เธอก็ทำไม่ได้ดั่งใจทุกอย่างที่เกิดขึ้นเป็นเพียงภาพความทรงจำของเดมอนเท่านั้น  เป็นมายาที่ผ่านพ้นไปแล้ว หญิงสาวจึงได้ยืนตัวสั่นด้วยความชิงชัง พยายามกลั้นน้ำตาอย่างสุดความสามารถ “ท่านเคานท์  ไม่สนใจเลยรึ?” ท่านข้าหลวงเห็นเดมอนยืนเฉยไม่ร่วมวงด้วย “ขออภัย ข้าไม่ชอบอะไรที่มันประเจิดประเจ้อแบบนี้” ว่าแล้วก็เดินหนีออกมานอกห้อง “ท่านเคานท์...โธ่ ท่านก็...” ท่านข้าหลวงตามประจบเอาใจ ถึงตำแหน่งเขาจะสูงกว่า แต่มีหลายๆ อย่างที่ไม่เป็นความลับกับอีกฝ่ายแล้ว ต่างรู้ไส้รู้พุงกันดี จึงอยากเอาใจเพื่อความสัมพันธ์อันดีในภายภาคหน้า “ท่านไม่ชอบเด็กหรือ ถ้าอย่างนั้นท่านชอบแบบไหน? บางทีข้าอาจมีที่ท่านถูกใจ” “ข้าเกรงว่า สิ่งที่ข้าต้องการท่านคงหาให้ไม่ได้แน่” เดมอนตัดบทด้วยน้ำเสียงรำคาญ  แต่แล้วก็ชะงักเท้าลงในทันทีเมื่อได้ยินเสียงบางสิ่งเข้ามากระทบโสต เสียงนั้นแผ่วเบานักจนนั่งนิ่งฟัง ร่างอ้วนกลมกลึงของท่านข้าหลวงที่เดินตามหลังมา ชนเข้ากับแผ่นหลังกว้างที่แข็งแกร่งราวกับหินผานั่นเข้าอย่างจัง เสียงร้องเพลงด้วยภาษาที่เขาไม่รู้จักลอยมาตามลมเบาๆ  พร้อมกับเสียงโซ่กระทบดังกรุ๊งกริ๊งมาจากอีกฟากหนึ่งของทางเดิน ความอยากรู้อยากเห็นทำให้แวมไพร์หนุ่มเดินมุ่งหน้าไปตามเสียงนั้นไม่รอช้า  ถ้าจะมีสิ่งข้าหลวงปิดบังไว้  ยิ่งซ่อนยิ่งไม่อยากให้เห็น ก็ยิ่งกระตุ้นความอยากรู้นัก “ท่านเคานท์! เดี๋ยวสิท่าน” ร่างอุ้ยอ้ายวิ่งตามร่างสูงก้าวเข้ามาในห้องสี่เหลี่ยมทึบๆ  ไม่มีหน้าต่างเหมือนห้องเมื่อครู่ ทว่าสภาพต่างกันมาก ไม่มีโต๊ะ เตียง หรือแม้แต่เบาะรองนั่น มีเพียงตะเกียงดวงเดียวที่ส่องแสงอาบห้องเป็นสีเหลืองนวล เด็กจีนเช่นเดียวกับกลุ่มเมื่อครู่   แต่โตกว่านิดหน่อยนั่งเบียดกันที่มุมห้อง  มองการมาของคนแปลกหน้าอย่างไม่เดือดเนื้อร้อนใจเท่าไร จากคุณ : นวลน้ำผึ้ง เขียนเมื่อ : 16 เม.ย. 55 17:56:07

ความคิดเห็นที่ 3 “ท่านเคานท์...ที่นี่ไม่น่าดูเท่าไร” “ไม่นี่ ข้าว่าของสะสมของท่านน่าสนใจไม่น้อย” “โอ้...เด็กพวกนี้อายุมากไปหน่อย ข้าเลยไม่ให้รับแขก เอาไว้ทำงานเล็กๆ น้อยๆ  เท่านั้น เด็กพวกนี้ค่อนข้างหัวทึบ ฟังภาษาก็ไม่ค่อยเข้าใจ ยังไม่รู้จะให้ทำอะไรก็เลยเก็บไว้ก่อน  ไม่มีอะไรน่าสนใจหรอกครับ เราไปกันเถอะ” แต่เดมอนไม่คิดอย่างนั้น เขามองเด็กหญิงคนหนึ่งที่กล้าสบตาเขา ผมยาวสีดำเงางามล้อแสงเหมือนแม่น้ำไหลหลากในยามค่ำ ดวงตาสีดำเข้มเหมือนผืนฟ้ายามราตรีที่งดงามโดดเด่นท่ามกลางหมู่ทาสที่ถูกล่ามโซ่   แค่เห็นเขาก็ปรารถนาอยากได้ใจจะขาด ความรู้สึกบอกได้ทันทีว่าเด็กคนนี้จะเป็นทาสและเป็นสัตว์เลี้ยงที่น่ารักแน่นอน  โซ่ที่ล่ามมือน้อยๆ นั้นช่างเหมาะกับใบหน้าที่เย็นชาเหมือนตุ๊กตากระเบื้องกังไสเนื้อดี  ยั่วเย้าให้อยากกระทำอะไรก็ตามให้แสดงความรู้สึกออกมา มันทำให้เขามีความสุขเมื่อเวลาจินตนาการถึงวิธีการใดๆ ล่วงหน้า และแน่นอน....ยามที่ลงมือจริงๆ คงทำให้เขามีความสุขยิ่งขึ้น “ยัง....ไม่เคยรับใช้ใครใช่ไหม?” เขาถามใหม่ “ใช่ ยังไม่เคยให้รับแขกเลย” “มานี่สิ” เดมอนชี้ไปยังเด็กหญิงนั่น แล้วกระดิกนิ้วเรียก เด็กน้อยทำท่าลังเล อิดออดนิดหน่อยกว่าจะก้าวออกมายืนตรงหน้า  เด็กสาวร่างเล็กผอมบางมีส่วนสูงแค่อกของเดมอนเท่านั้น ปลายนิ้วได้รูปเชยคางมนขึ้นมอง อย่างพึงพอใจ “หน้าตาดีนี่...อายุเท่าไรแล้ว” “ไม่ 12 ก็ 13 แล้ว ท่านเคานท์ ข้าไม่สังวาสกับเด็กที่อายุมากกว่าสิบขวบหรอก ผิวพรรณน่ะหยาบผิดกันมากเลย ไม่เหมือนเด็กเล็ก” ท่านข้าหลวงตอบพร้อมกับบรรยายถึงรสนิยมของตนเอง “เจ้า..” เขาจิ้มที่อกเด็กสาว “ชื่อ..อะไร” ดวงตาสีดำสดใสมองซื่อๆ ไม่ค่อยเข้าใจความหมาย พอพูดใหม่ช้าๆ ก็ถึงเข้าใจ มือน้อยๆ ตบอกตัวเองบอกอย่างมั่นใจว่า   “แซ่จาง ชื่อ ลี่หลิง เจ้าค่ะ” เด็กสาวตอบเป็นภาษาของเธอ แต่ไม่ทำให้ใครเข้าใจนัก เธอจึงตอบใหม่เพียงสั้นๆ “ลี่หลิง” “ลิ่งหลิง?” เดมอนทวนคำ ออกเสียงยากไปหน่อยสำหรับคนตะวันตก “เด็กพวกนี้ชื่อเรียกยาก แต่ดีที่มีสั้นๆ  คำ-สองคำ อย่างเด็กคนนี้ข้าก็เรียกว่า หลิงคำเดียว ง่ายกว่านะ ท่านว่าไหม” “นั่นสินะ...อืม  เรียกหลิงหลิง น่าฟังกว่า ว่าไหม?” “หลิงหลิง” สาวน้อยทวนคำแล้วจำใจต้องตกลง “ข้าขอเด็กคนนี้ก็แล้วกัน ท่านข้าหลวง” “ก็แล้วแต่ท่านเถอะ..เชิญเลย” ข้าหลวงแม็กจีฮี ผายมือไปทางประตู เขานึกว่าเดมอนจะพาเด็กไปหาความสำราญในห้องร่วมกับคนอื่น หากชายหนุ่มยืนนิ่งนัยน์ตาสีแดงจ้องลึกในดวงตาสีเทา ครอบงำความคิดอีกฝ่ายอย่างรวดเร็ว “ขอตัวก่อน ท่านข้าหลวง” “เชิญ....ตามสบายเลย ท่าน” ข้าหลวงแม็กจีฮียิ้ม นัยน์ตาลอย เดมอนปลดโซ่ล่ามมือเด็กตัวเล็กที่เพิ่งตั้งชื่อให้ว่า หลิงหลิงออก เด็กน้อยหันไปมองพี่น้องร่วมทางกันมาสีหน้าเศร้า “ไจ้เจี้ยน” เด็กสาวหันไปบอกลาเพื่อนๆ ในกรง มือข้างหนึ่งกำชายเสื้อคลุมสีดำ เจ้านายใหม่ตามไปต้อยๆ ราวกับกลัวหลงทาง อนาคตหรือหนทางข้างหน้าเป็นเช่นไร เธอไม่อาจรู้ได้ แต่ยังดีกว่ารอวันตายอยู่ในกรงนรกแห่งนี้ (อ่านต่อตอนหน้า) ********************************************************** จากคุณ : นวลน้ำผึ้ง เขียนเมื่อ : 16 เม.ย. 55 17:57:17

ความคิดเห็นที่ 4 แวะมาทักทายก่อน เดี๋ยวมาตามเก็บอีกทีค่ะ จากคุณ : Setakan เขียนเมื่อ : 19 เม.ย. 55 09:54:20

ความคิดเห็นที่ 5 ตอนที่ 14 ค่ะ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12012464/W12012464.html จากคุณ : นวลน้ำผึ้ง เขียนเมื่อ : 26 เม.ย. 55 15:56:55