นักรบจันทรา ตอนที่ 24 ผู้ช่วยเหลือ

ตอนที่ 24 ผู้ช่วยเหลือ


สองผู้กล้าประจันหน้ากับงูยักษ์อย่างอาจหาญ ลำตัวยักษ์ใหญ่ของงูตัวนี้เทียบกับพวกเขาแล้วประดุจดังภูเขากับเม็ดทราย ลำตัวคดเคี้ยวทอดยาวภายใต้ช่องผาเล็กๆ ไบรอันไม่อยากเชื่อว่างูตัวนี้จะอยู่ที่นี่ได้จริงๆ หากมีสัตว์ตัวใหญ่ขนาดนี้อยู่ใต้หน้าผาหน่วยวิหคเพลิงของไพน์น่าจะมองเห็นแต่เนิ่นๆ เขาจะต้องเยือกเย็นให้ถึงที่สุดแต่เวลาไม่อำนวยอีกต่อไป กองทัพมฤตยูนับแสนกำลังมุ่งตรงไปยังกองทัพแนวหน้า หากโชคดีการ์กับริเรียคงชื้อเวลาได้สักพักจนกว่าพวกเขาจะกลับไปหรือกองทัพเสริมจะมาถึง

“ท่านไบรอันเชิญก่อนเลยขอรับ ข้าจะช่วยเสริมเอง” ผู้กล้าอลันพูดเสียงแหบ ไบรอันหยิบขลุ่ยผิวเทพสายลมขึ้นมาเป่าอีกครั้ง ภารกิจในตอนนี้คือกำจัดศัตรูตรงหน้าไม่ต้องคิดถึงสิ่งอื่น

บทเพลงพสุธาใสกังวานและหนักแน่นจนงูยักษ์ต้องหยุดฟัง ดวงตาสีแดงสดเข้ากับเกล็ดขนาดเท่าถาดใหญ่ๆจับจ้องมาที่เขาและเครื่องดนตรีคู่กาย พื้นดินรอบข้างสั่นสะท้านตอบรับเสียงดนตรี มังกรดินยาวเหยียดโผบินขึ้นมาจากพื้นดิน ลำตัวยาวเปลือยให้เห็นดินสีดำสนิทแข็งเหมือนหินผาดวงตาสีดำสนิทจนเหมือนความมืด เขาหลายสิบอันงอกจากส่วนหัวช่วยขับความน่าสะพรึงกลัวออกมา ทุกแห่งที่มังกรดินตัวนี้บินผ่านบังเกิดเป็นหอกดินนับสิบพุ่งขึ้นจากพื้น อสุรกายร่างยักษ์โถมตัวเข้าหาต้นตอของเสียงเพลง ผู้กล้าอลันกำลังรอโอกาสอยู่เช่นกัน อัญมณีบนดาบจอมกษัตริย์ของจริงเปล่งแสงสีเขียววาว ต้นไม้ใบหญ้ารอบด้านพลันชูช่อเอากิ่งก้านนับร้อยรัดพันเจ้าอสุรกายเอาไว้ให้มังกรดินที่เขาเรียกออกมาเสียบร่างยืดยาวด้วยหอกดินแหลมคม อัญมณีก้อนกลมบนด้ามดาบเปลี่ยนเป็นสีแดงใบดาบก็เปลี่ยนเป็นเปลวไฟร้อนแรง อลันตวัดดาบบังเกิดเป็นลูกไฟใหญ่ขนาดเท่ามังกรพวยพุ่งแผดเผาต้นไม้ที่เกิดจากอาคมของดาบไปพร้อมกับร่างสาวก

“เล่มนั้นคือของจริงหรือ” ไบรอันละจากการควบคุมมังกรดิน งูสาวกทำอะไรไม่ได้นอกจากดิ้นพรวดพราดในกองเพลิงพื้นดินสะเทือนเป็นช่วงๆด้วยขนาดลำตัว

“ดาบเล่มนี้เป็นดาบจอมกษัตริย์ของจริงขอรับ ส่วนของเลียนแบบข้านำไปมอบให้เมเทอาร์เก็บรักษาแทนของจริงเล่มนี้” อลันลูบคมดาบสีเงินเบาๆ “พลังอำนาจของดาบของจริงมากมายจนของปลอมเทียบไม่ได้เลยละขอรับ”

เสียงบางสิ่งถูกบดขยี้ดังลั่นแทรกการสนทนา ร่างของสาวกทลายพันธนาการเพลิงออกมาในที่สุดลำตัวยาวเหยียดเคลื่อนไหวอย่างต่อเนื่องกลางเปลวเพลิง สิ่งที่ทำให้ประหลาดใจคือร่างแสนยาวสีดำน้ำมันดินยังเงาวับสะท้อนแสงตะวัน ไม่มีรอยไหม้หรือแม้รอยขีดข่วนจากการโจมตีของมังกรดิน สมองของผู้กล้าแสงตะวันทำงานอย่างต่อเนื่อง เมื่อครู่สาวกตนนี้โดนกิ่งไม้จากเวทของอลันตรึงเอาไว้แสดงว่าไม่ใช่ภาพลวงตา เขามองจนแน่ใจว่าหอกดินแทงทะลุทั่วลำตัวแล้วจึงหยุดควบคุม เจ้างูนั่นพยายามดิ้นอย่างทุรนทุรายเหมือนหนอนโดนน้ำร้อนลวกเสียด้วยซ้ำ

“ลอกคราบใหม่กระมัง” ไบรอันสบถสาบานในลำคอ คำตอบเดียวที่อยู่ในหัวตอนนี้คือการลอดคราบใหม่ การฟื้นสภาพไม่มีทางทำได้สมบูรณ์เร็วขนาดนี้ ภาพลวงตาไม่น่าหลอกมังกรดินกับดาบของอลันได้ “คราวนี้ลองใช้อาวุธโจมตีตรงๆบ้าง”

ไม่ต้องรอให้ผู้กล้าทั้งสองเข้าไปหาสาวกร่างมหึมาก็พุ่งเข้ามา ปากเต็มไปด้วยเขี้ยวเรียงเป็นแถบอ้ากว้างราวโพรงสู่ปรโลกทะยานมาทางพวกเขา อลันทำท่าจะหลบหากแต่สิ่งที่เขาทำคือเปลี่ยนขลุ่ยผิวสีเงินให้เป็นธนูแห่งแมกไม้สีเหมือนฟางแห้ง ลูกศรสีเขียวสดพุ่งจากคันศรเข้าไปในปากของอสูรร้ายอย่างง่ายดาย ขลุ่ยเทพสายลมกลับคืนสภาพเดิมก่อนบรรเลงเพลงเรียกมังกรไฟออกมาก่อนลูกศรแห่งไม้จะสำแดงฤทธิ์ มังกรเพลิงตัวยาวไม่แพ้มังกรดินปรากฏจากกองเถ้าถ่าน ลำตัวยาวเหยียดประกอบด้วยเกล็ดสีแดงเหมือนเปลวเพลิง มังกรแห่งเปลวไฟพุ่งเข้าชนหัวของสาวกให้เบนทิศจากพวกเขา กรงเล็บสีเจิดจ้าทั้งสี่สร้างรอยแผลเป็นทางยาวก่อนวกหัวขึ้นท้องฟ้า หัวที่เหมือนกับจระเข้พ่นเปลวเพลิงออกมาแผดเผาตามคำสั่งจากเสียงเพลง พร้อมกันนั้นลูกศรแห่งแมกไม้ก็แสดงความสามารถของมัน เมื่อปักลงในลำคอของงูใหญ่ได้ก็ขยายตัวออกเป็นต้นไม้งอกออกมาจากทางปากรากและกิ่งรัดพันหัวสีดำขลับจนแทบเป็นเนื้อเดียวกัน ไฟจากมังกรไฟจึงเผาผลาญทั้งไม้ที่เติบโตและร่างของสาวกไปพร้อมกัน สร้างความร้อนแรงดุจดวงตะวันดวงเล็กๆ

ลูกแก้วบนด้ามดาบจอมกษัตริย์เปลี่ยนเป็นสีดำสนิท ไบรอันรู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงของอากาศรอบด้าน เกิดเสียงตูมดั่งสนั่นด้วยความกดดันที่ทวีคูนขึ้น ร่างของสาวกบิดเบี้ยวแหลกเหลวเหมือนตัวทากนิ่มๆ ต้นไม้จากอาวุธธาตุไม้ของเขายังเติบโตต่อได้อีกจนปากของสาวกฉีกขาดก่อนถูกทำลายด้วยเพลิงกัลป์ ผู้กล้าแสงตะวันและผู้กล้าอลันจ้องมองร่างบิดเบี้ยวของศัตรูอย่างจดจ่อ อลันพูดกับเขาทางมุมปากไม่คิดว่ามันจะลอกคราบได้ไวขนาดนั้น ร่างใหญ่โตทรุดลงเป็นกองเพลิงคุกกรุ่นไบรอันจึงทำให้มังกรเพลิงหายไป

“เผื่อเอาไว้ก่อนอลัน เผื่อเอาไว้ก่อน” ไบรอันชูมือขึ้นเหนือหัวใช้พลังทั้งหมดเรียกเมฆฝนมารวมกันเป็นวงกว้าง ร่างของพวกเขาถูกยกขึ้นจากพื้นราวครึ่งฟุต “ป้องกันสายฟ้าเอาไว้ หากมีอะไรไม่ชอบมาพากล”

สิ่งที่ไบรอันภาวนาไม่ให้เกิดบังเกิดขึ้นจริงๆ ร่างใหญ่โตของสาวกงูยักษ์เลื้อยออกมาจากเถ้าถ่านราวมีชีวิตอมตะ แม่เบี้ยสีดำสลับขาวกางออกพร้อมส่งเสียงคำรามลั่น ไบรอันไม่รีรอเรียกพายุสายฟ้าลงมาทันที แรงกดอากาศสูงบี้ส่วนหัวของสาวกติดพื้นดินก่อนสายฟ้านับร้อยจะถล่มลงมาราวโลกแตก ดาบของอลันสร้างปราการเหล็กไหลขึ้นเพื่อป้องกันตัว ไม่ทันให้พักหายใจสาวกก็ใช้หางยาวเหยียดตบพวกเขาเสียกระเด็นครูดพื้นด้วยแรงเฮือกสุดท้าย รสดินกับเสียงอสุนีบาตไม่ทำให้ไบรอันหยุดพายุสายฟ้า อลันรีบสร้างเขตป้องกันขึ้นอีกครั้งก่อนทรงตัวลุกขึ้น สาวกพยายามชูคอขึ้นอีกครั้งท่ามกลางพายุสีสันเจิดจ้า อลันใช้พลังแฝงที่ยังมีเหลือทำให้ดาบอาคมทำงานลูกแก้วเปลี่ยนเป็นสีดำอีกครั้ง ความมืดเข้าปกคลุมช่องผาบริเวณนั้นในฉับพลันแต่ยังมองเห็นกันได้ด้วยพายุสายฟ้าของไบรอัน ผู้กล้าแสงตะวันต้องส่งพลังเวทที่มีประคองไม่ให้สายอสนีบาตอ่อนกำลังลงรอให้ผู้กล้าอลันลงมือ ดาบจอมกษัตริย์ตวัดวูบอุกกาบาตนับร้อยพันจากความมืดมิดทะยานเข้าร่วมวงกับพายุสายฟ้า ร่างไหม้เกรียมของสาวกถูกดาวตกเล่นงานซ้ำจนจำสารรูปไม่ได้ ลำคอใหญ่โตขาดออกจากส่วนตัวที่แทบไม่เหลือเค้าโครงให้เห็น ความมืดมิดหายไปพร้อมกลุ่มสายฟ้าแสงสว่างทำให้เห็นซากรุ่งริ่งของสาวกกองทับกันเหมือนภูเขาซากเนื้อ

“อย่าลุกขึ้นมาอีกเชียว” ไบรอันกับอลันภาวนาร่วมกัน

คำภาวนาของทั้งสองไม่เป็นผล ร่างของสาวกตัวเดิมเลื้อยออกมาจากกองเนื้อ จากรูปร่างและขนาดไบรอันคิดว่าเป็นตัวเดียวกัน เขาคิดว่าสาวกตนนี้อาจแบ่งร่างหรือใช้ร่างแยกจึงปรากฏตัวออกมาใหม่ได้ ผู้กล้าทั้งสองตระหนกจนลืมตัวปล่อยให้ส่วนหางเรียวแหลมพุ่งเข้าล้อมหมายรัดพวกเขาในครั้งเดียว

“จะลุกกี่ครั้งก็ลุกมา จะจัดการให้หมดเอง”

ความเยือกเย็นของผู้กล้าแสงตะวันหมดลงทันตา ขนดหางระเบิดเป็นชิ้นๆด้วยเวทมนตร์ พร้อมกันนั้นเกิดปราการน้ำแข็งขึ้นตรงหน้าป้องกันพวกเขาจากเปลวเพลิงจากปากงูยักษ์ อลันตวัดดาบใช้อาคมสร้างแท่งน้ำแข็งเสียบหัวงูอย่างถนัดถนี่ ไบรอันก็ไม่น้อยหน้าใช้พลังทั้งหมดสร้างระเบิดอัดส่วนหัวให้กระจุยไปพร้อมน้ำแข็ง สายลมจากปลายดาบกับแรงระเบิดพัดพาทั้งสองออกห่างร่างสาวก

“หลบก่อนอลัน ไม่อย่างนั้นคงโดนลูกหลงไปด้วย”

ขลุ่ยผิวสีเงินเปลี่ยนสภาพเป็นเคียวเล่มโตส่วนคมเป็นน้ำแข็งบางใสดุจกระจก ผู้กล้าแสงตะวันขว้างเคียวน้ำแข็งให้ส่วนคมปักลงบนส่วนลำตัว ร่างใหญ่ดุจภูผาถูกแช่เข็งในพริบตา น้ำแข็งหนาปกคลุมทั่วทั้งร่างแผ่ไอเย็นจนหนาวยะเยือก พอเสร็จกิจเคียวน้ำแข็งพลันพุ่งกลับมายังตัวผู้ใช้เปลี่ยนรูปเป็นขลุ่ยผิวตามเดิม ไบรอันหอบเหนื่อยจากการใช้เวทมนตร์ระดับสูงติดๆกันในใจขอร้องให้สาวกตนนี้ตายจริงๆสักที อัญมณีบนดาบจอมกษัตริย์เปล่งแสงสีดำ อุกกาบาตลูกใหญ่น้อยจากการโจมตีเมื่อครู่ลอยขึ้นกลางอากาศแล้วพุ่งเข้าหาร่างในน้ำแข็งอีกครั้งจนมองแทบไม่ทัน น้ำแข็งหนาก่อรูปปิดช่องทางใต้ผาแหลกเป็นชิ้นๆพร้อมกับร่างภายใน ทั้งคู่หอบเหนื่อยขอให้การต่อสู้กับสาวกตนนี้จบสิ้นสักที ความสงบกลับมาเยี่ยมไบรอันอีกครั้งเมื่อกองน้ำแข็งไม่มีความเคลื่อนไหว หากแต่พื้นใต้เท้าสั่นเล็กน้อยชวนแปลกใจ

“หลบเร็ว” ไบรอันใช้เวทมนตร์สร้างระเบิดขึ้นเพื่อส่งตัวพวกเขาออกห่างจากจุดนั้น

ในพริบตาก่อนร่างผู้กล้าทั้งสองจะลงสู่พื้น หัวใหญ่โตลำตัวยาวเหยียดก็พุ่งขึ้นมาใต้จุดที่พวกเขาเคยยืนอยู่ หากเขารู้สึกตัวช้ากว่านี้สักอึดใจคงเข้าไปนอนอยู่ในท้องของสาวกตนนี้แล้ว ไบรอันสร้างระเบิดดันตัวหนีจากร่างหนักอึ้งที่ร่วงลงมาจากท้องฟ้าอีกครั้ง น้ำหนักของสาวกคงไม่โสภาสักเท่าไรเมื่อเทียบกับความร้อนและแรงอัดจากระเบิด พวกเขาหล่นครูดพื้นตัวสั่นสะท้านด้วยความหวาดกลัว หรือสาวกตนนี้จะเป็นอมตะจริงๆฆ่าเท่าไรก็กลับลุกขึ้นมาได้ทุกครั้ง

“ไม่เข้ามาต่อล่ะ” เสียงแหบแห้งท้าทายขับความกลัวให้เกาะกุมอย่างแน่นหนา อลันจับดาบด้วยมือสั่นระริกเช่นกัน “ได้ชื่อเป็นผู้กล้าเสียเปล่า ทำได้แค่นี้เองหรือ”

ไม่ทันสิ้นเสียงแหบแห้งพญางูโยนตัวขึ้นกลางอากาศหมายกัดกลืนผู้กล้าทั้งสองในคำเดียว ในหัวของไบรอันว่างเปล่าไม่รู้จะทำอย่างไรในสถานการณ์นี้ พลังเวทที่มีใกล้หมดลงแถมศัตรูยังเป็นอมตะเสียอีก อลันพลอยเบิกตาค้างด้วยความหวาดผวาเหมือนลูกกบตัวน้อยๆรอเข้าไปอยู่ในท้องผู้ทรงอำนาจกว่า

ลมพายุพัดฝุ่นผงตลบอบอวล ร่างใหญ่โตถูกตรึงกลางอากาศด้วยน้ำแข็งที่งอกจากพื้นดิน ไบรอันสั่นหัวหันกลับไปมองอลัน อีกฝ่ายสั่นหัวบอกว่าไม่ใช่ฝีมือตน เงาร่างมนุษย์สองคนปรากฏขึ้นลางๆกลางม่านสีคล้ำ ปีกสีขาวบริสุทธิ์กระพือมาทางพวกเขาเป็นจังหวะ พลังเวทอ่อนๆหลั่งไหลจากปีกคู่นั้นมาสู่พวกเขาอย่างน้อยก็สามารถบอกได้ว่าไม่ใช่ศัตรู บางทีการ์ลูสอาจจัดการสาวกอีกตนเสร็จแล้วจึงมาช่วย

“อยู่นิ่งๆอย่างนั้นล่ะดีแล้ว” เสียงหญิงสาวเบื้องหน้าห้วนสั้น นางคงเป็นเจ้าของปีกคู่นี้ “เห็นท่าไม่ดีจึงมาช่วย จะเพิ่มพลังให้เท่าที่ทำได้ อย่าขยับจากตรงนั้น”

“นี่หรืองานค้างที่เวเบอร์บอก” เสียงทุ้มต่ำไพเราะแทรกขึ้น อีกคนที่มาช่วยคงเป็นผู้ชาย ฝุ่นผงกับแผงปีกทำให้มองเห็นเจ้าของเสียงไม่ชัด ไบรอันเห็นแค่แผ่นหลังกับผมสีเหลืองทองเหมือนเวเบอร์เท่านั้น “พวกเราคือพี่บุญธรรมของเวเบอร์ ผู้กล้าพอลไลน์กับเทพีเฟเรซิส ยินดีที่รู้จัก”

เสียงชายผู้นั้นเรียบง่ายเหมือนปกติ ไบรอันได้ยินเสียงแท่งน้ำแข็งถูกหักโค่น สาวกคืนชีพขึ้นมาอีกครั้ง สำหรับพี่ชายบุญธรรมของเวเบอร์ศัตรูตัวขนาดนี้คงเป็นแค่ของเรียกน้ำย่อยไบรอันจึงบอกให้อลันหยุดรอ

“สวัสดีผู้กล้วพัวร์รีน ไม่ได้พบกันนานแล้วสินะ” เสียงแหบแห้งของสาวกกระตุ้นสมองของไบรอันให้ทำงานอีกครั้ง พี่ชายของเวเบอร์เพิ่งแนะนำตัวไปว่าชื่อพอลไลน์ไม่ใช่หรือ

“พอลไลน์ต่างหาก พอ-อัว-ลอ พอล ไล-นน์ ไลน์ พอลไลน์ ไม่ใช่พัวร์รีน” พี่บุญธรรมของเวเบอร์เอ็ดลั่น “ออกเสียงหนักที่พยางค์แรกไม่ใช่พยางค์หลัง เรียกผิดกันตั้งแต่องค์จอมเทพสูงสุดยันเด็กรับใช้ เปลี่ยนชื่อข้าให้เป็นชื่อผู้หญิงเสียฉิบ”

“เรื่องนั้นช่างมันเถอะสุดที่รัก” ไม่ต้องเห็นไบรอันก็พอเดาออกว่าพี่ชายบุญธรรมของเวเบอร์คงโกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยงที่ถูกเรียกชื่อผิดตลอด “รีบจัดการแล้วจะได้ไปดูเวเบอร์ต่อ เจ้านั่นพลาดถูกตัดแขนขาไปสองข้างแล้ว” ไบรอันแอบดีใจว่าไลล่าตัดแขนขาเวเบอร์ได้ด้วยตนเอง

“ไม่ต้องรีบ เจ้านั่นใช้ดาบสร้างเขตแดนน้ำแข็ง ถึงไปดูก็ไม่เห็นข้างในอยู่ดี” เสียงระเบิดกึกก้องสองครั้งติดกัน บางสิ่งร่วงหล่นบนพื้นดินสร้างแรงสั่นสะเทือนเหมือนแผ่นดินไหว สาวกคงโดนระเบิดกระจัดกระจาย เสียงคำรามดังขึ้นในไม่ถึงอึดใจ มันคงกลับมาจากนรกได้อีกครั้ง

“อยากเอาไปถวายเทพีไวน์ไหมหวานใจ เห็นว่าท่านทรงโปรดสัตว์เลี้ยง” เสียงของหนักๆร่วงสู่พื้นดิน เสียงขู่ฟ่อดังขึ้นอีกไม่มีที่สิ้นสุด

“ยอดจำนวนสัตว์เลี้ยงที่เทพีไวน์เลี้ยงดูอยู่ตอนนี้คือหนึ่งร้อยยี่สิบห้าตัว แค่นั้นข้ากับพวกผู้ดูแลก็เหนื่อยสายตัวแทบขาดแล้ว หากเอาตัวนี้ไปอีกตัวคนดูแลคงล้มตึงเลยกระมัง แล้วคำสั่งคือให้สังหารไม่ใช่จับเป็น”

“ทำเป็นพูดดีไปหวานใจ ข้าว่าเจ้าขี้เกียจจับไปเองมากกว่า” ไบรอันรู้ทันทีว่าสองคนนี้รักใคร่ชอบพอกัน ตอนอยู่เมเทอาร์ไลล่าก็เคยเรียกเขาแปลกๆแบบนี้เหมือนกัน “สองคนข้างหลัง ข้ามีข้อต่อรองจะฟังไหม”

“พูดมาก่อนสิ” ไบรอันสงสัยว่าพี่น้องบุญธรรมคู่นี้จะมีนิสัยเหมือนกันหรือไม่

“จะให้ข้าจัดการงูน้อยตัวนี้เดี๋ยวนี้เลย หรือจะให้รอพวกข้างบนจัดการกองทัพปีศาจหมดก่อนจึงลงมาช่วยพวกเจ้าที่นี่” เสียงชายหนุ่มหัวเราะอย่างเบิกบาน ไบรอันกลืนน้ำลายอย่างยากเย็น เขาเรียกเจ้ายักษ์นี่ว่างูน้อยหรือ แถมยังจะเอาไปถวายเป็นสัตว์เลี้ยงเสียอีก

ไบรอันคิดถึงมารีน่าขึ้นมาเสียอย่างนั้น ท่าทางสบายๆแต่ไม่เคยพลาดเรื่องสนุกเลยสักครั้ง เสียงบางอย่างถูกฟันขาดเป็นท่อนๆกับเสียงเลื้อยของงูยักษ์ดังเป็นช่วงๆเร่งการตัดสินใจของเขา เขากับผู้กล้าอลันใช้กำลังที่มีประหัตประหารกับงูยักษ์ตัวนี้นานสองนานยังไม่สำเร็จนับประสาอะไรกับกองทัพไพน์

“ข้อต่อรองง่ายๆ ข้าคืออดีตผู้กล้าแห่งอิเดน คณะเดินทางของพวกเจ้าจะต้องประลองกับอดีตคณะเดินทางของข้า ผู้กล้าต่อผู้กล้า จอมเวทต่อจอมเวท เมื่อไรก็ได้ไม่มีตุกติก”

“นี่ไม่ใช่เวลาเล่นสนุกนะสุดที่รัก ท่านชอบเล่นสนุกเสียเรื่อยจนข้าต้องเหนื่อยซ้ำแล้วซ้ำเล่า” พี่หญิงบุญธรรมของเวเบอร์ประท้วง

“แค่นิดเดียวเอง เห็นการต่อสู้ของเจ้าหนุ่มพวกนี้แล้วเกิดนึกถึงวันเก่าๆขึ้นมา” ฝุ่นผงตลบอบอวลด้วยแผงปีกสีขาวจนเห็นใบหน้าคู่สนทนาไม่ชัดเจน “ตกลงไหมเจ้าหนุ่มจอมเวท สัญญาในฐานะยอดฝีมือ”

“ตกลง พวกเราสัญญาจะประลองกับพวกท่าน” ไบรอันชิงตอบโดยไม่ถามอลัน ขนาดพวกเขาร่วมมือกันยังล้มสาวกตนนี้ไม่ได้ เขาไม่อยากให้ทหารทั้งหลายเข้ามาพัวพันกับการต่อสู้นี้ “ได้โปรดจัดการศัตรูตัวนี้ด้วย”

“เจ้าก็ไม่หัดคิดเสียบ้าง” พี่หญิงของเวเบอร์เอ็ดขึ้น “พวกเราได้รับคำสั่งมาให้สังหารงูตัวนี้อยู่แล้ว ไม่มีสิทธิ์ละเลยปล่อยให้เป็นภาระคนอื่น ถึงเจ้าปฏิเสธพวกข้าก็จะสังหารมันตอนนี้อยู่ดี”

นางทำให้ไบรอันและอลันเงียบกริบ เขาอยากให้การต่อสู้จบลงจนไม่ทันคิดถึงตอนดูภาพอดีต จอมเทพสูงสุดบอกผ่านเวเบอร์ให้พี่บุญธรรมมาเก็บงานค้างซึ่งก็คืองูตัวนี้ คนคู่นี้ได้รับคำสั่งให้มาจัดการสาวกตามโองการอยู่แล้ว เขาถูกหลอกให้ตอบตามความต้องการของอีกฝ่าย แถมคู่ประลองคือพี่บุญธรรมของเวเบอร์แทบไม่มีโอกาสชนะได้เลย

“สัญญาแล้วนะ” เสียงกลั้วหัวเราะแว่วมา “เจ้าตัวนี้โผล่ร่างใหม่ออกมาได้เรื่อยๆแสดงว่าที่เราเห็นเป็นแค่หุ่นเชิด บน ซ้าย ขวาไม่พบตัวจริง แสดงว่าอยู่ใต้ดิน”

อยู่ๆแผ่นดินเกิดสะเทือนเลือนลั่นดั่งโลกจะดับสูญ ไบรอันได้ยินเสียงร้องด้วยความเจ็บปวด บางสิ่งที่ใหญ่ยาวจนคะเนไม่ได้พรวดพราดขึ้นมาจากพื้นดินด้วยเวทมนตร์ของอดีตผู้กล้า ผู้กล้าแสงตะวันก่นด่าตัวเองที่คิดไปไม่ถึงข้อนั้น ศัตรูที่รอให้เข้าไปเล่นงานอย่างเดียวแบบนี้จะเป็นอะไรไม่ได้นอกเสียจากหุ่นเชิด สาวกตนนี้คงรอให้พวกเขาอ่อนกำลังแล้วจึงสังหาร

“หวานใจคิดเหมือนข้าไหมว่าเจ้าตัวนี้ดูคุ้นๆ” พี่ชายของเวเบอร์พูดด้วยน้ำเสียงปกติ เสียงร้องด้วยความเจ็บปวดของสาวกดังแทรกประหนึ่งดนตรีประโคม รังสีสังหารจากงูเจ็บแม้ไบรอันจะอยู่ในกลุ่มหมอกควันก็สัมผัสได้ “ตอนนั้น”

“ตัวเดียวกันตอนนั้นนั่นล่ะสุดที่รัก” พี่หญิงของเวเบอร์ตอบเสียงเรียบ เสียงครวญครางด้วยความทรมานทำให้ไบรอันกับอลันนั่งสั่นเป็นลูกนก “ตัวที่เจ้าพีทจัดการไม่เสร็จ มัวแต่ดีใจจนลืมเสียบหัวให้จบเรื่อง ข้าจำได้ว่าต้องคุ้ยพงหญ้าหาส่วนหัวมาจัดการต่อ เดินหาอยู่ค่อนคืนไม่เจอสุดท้ายต้องปล่อยเลยตามเลย”

“อย่างนี้เององค์เอริสจึงบอกว่าเป็นงานค้าง” พี่ชายของเวเบอร์หัวเราะเบาๆ “จัดการเลยก็แล้วกัน จะได้ไปดูเวเบอร์ต่อ”

สายลมรอบด้านปั่นป่วนชั่วครู่ทำให้ไบรอันได้กลิ่นเวทมนตร์จางๆในอากาศ แผ่นหลังของพี่ชายเวเบอร์หายไปชั่วครู่ ทั้งคู่เห็นแผ่นหลังมลังเมลืองอีกครั้งพร้อมเสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดสุดแสนราวนรกแตก ร่างใหญ่โตของสาวกร่วงหล่นลงพื้นดินอย่างอ่อนระโหยไม่มีร่างใหม่ปรากฏออกมาให้เห็น ไบรอันอดทึ่งไม่ได้ที่เวเบอร์เรียนรู้เวทมนตร์จากคนที่ยอดเยี่ยมเช่นนี้

“ประเดี๋ยวข้าจะส่งพวกเจ้าขึ้นไปข้างบน” จนแล้วจนรอดพี่หญิงของเวเบอร์ก็ไม่หันหน้ามาทางพวกเขา “พวกของข้าสองคนไปช่วยกองทัพด้านบนถ่วงเวลาแล้วไม่ต้องห่วง ท่านโฟเรียเพิ่งบินขึ้นไปเมื่อครู่ ข้าจะส่งหญิงสาวคู่ต่อสู้ของเวเบอร์ขึ้นไปให้หากนางรอด”

“รอก่อน ภารกิจของพวกเรา...” ไบรอันนึกขึ้นมาได้ว่าต้องช่วยพ่อของการ์ด้วยหลังโค่นสาวกได้แล้ว

“เรื่องนั้นต้องทำในที่ๆมีพยาน” พี่หญิงของเวเบอร์ตอบเสียงใส “พวกข้าจะล่อจอมปีศาจขึ้นไปข้างบนให้เอง ส่วนการสร้างดาบจันทราเป็นเรื่องของเจ้า” ปีกสีขาวหยุดกึก ร่างของผู้กล้าทั้งสองลอยสูงขึ้นๆด้วยเวทมนตร์อย่างหนึ่ง จนพ้นขอบเหวก็เร่งความเร็วจนลงจอดหน้ากองทัพวิหคเพลิงของไพน์...

จากคุณ	: Lazy return
เขียนเมื่อ	: 17 เม.ย. 55 08:58:28