PANTIP.COM : W11973522 : + : + : + : เ อื้ อ ม วิ ม า น : + : + : + : [ตอนที่ ๒๓] เหตุต้น... [นิยาย]

ความคิดเห็นที่ 1

เพียงฤทัยมองขีดสีแดงหนึ่งขีดบนแท่งพลาสติกด้วยความผิดหวัง เธอคว้าเอกสารที่แนบมากับกล่องขึ้นอ่านซ้ำอีกครั้งเพื่อให้แน่ใจว่ามิได้เกิดความผิดพลาดในระหว่างขั้นตอนการทดสอบ และเธอมิได้อ่านค่าตีความผิดไปจากความเป็นจริง

‘หนึ่งขีด - ผลเป็นลบ แสดงว่าเจ้าของปัสสาวะไม่ได้ตั้งครรภ์’

หญิงสาวทรุดลงนั่งบนพื้นอย่างหมดแรง ค่อยๆ กอบกล่องบรรจุภัณฑ์และแท่งทดสอบการตั้งครรภ์ห่อด้วยกระดาษหนังสือพิมพ์ก่อนทิ้งลงถังผง

ปฏิทินแผ่นเล็กขนาดเท่านามบัตรที่ซ่อนไว้ในกล่องเก็บของใช้ส่วนตัวในห้องน้ำ ถูกนำขึ้นมาขีดเครื่องหมายเพื่อนับจำนวนวัน เพียงฤทัยถอนหายใจหนักหน่วงยิ่งขึ้นเมื่อเห็นจำนวนวันที่ซึ่งถูกขีดฆ่าออกไป

นับจากทราบว่าบุรัณต้องการหย่า เธอก็หยุดใช้ยาคุมกำเนิดชนิดรับประทานโดยสิ้นเชิง ทั้งยังใช้ชีวิตเยี่ยงสามีภรรยาโดยมิได้ป้องกันใดๆ ทั้งสิ้น เพียงฤทัยพยายามทำทุกอย่างเท่าที่พอจะทำได้ด้วยความหวังซึ่งซ่อนอยู่ลึกที่สุดในใจ ว่าอาจจะมีปาฏิหาริย์ใดๆ มายับยั้งการหย่าครั้งนี้ได้!

แม้จะท้อแท้ แต่เพียงฤทัยไม่ยอมหมดหวังง่ายๆ ชุดทดสอบการตั้งครรภ์อธิบายไว้ว่าผลตรวจจะแม่นยำหากเริ่มตรวจปัสสาวะหลังมีความสัมพันธ์โดยไม่ป้องกันมาแล้ว ๑๐-๑๕ วัน แต่หากต้องการให้เที่ยงตรงที่สุด เธอควรคอยจนถึงวันแรกที่ประจำเดือนขาดไป เพราะฉะนั้นชุดตรวจชุดนี้อาจให้ผลคลาดเคลื่อนก็เป็นได้

เพียงฤทัยฝืนยิ้มย้ำให้ตัวเองเบาใจ ว่าปาฏิหาริย์อาจเกิดขึ้น ขอเพียงเธอยังไม่ยอมแพ้!

หญิงสาวตัดใจฝืนลุกขึ้นอาบน้ำและสวมเสื้อคลุมหลวมๆ ไว้ เธอหายใจเข้าลึก แม้จะสมเพชสิ่งที่ตนเองทำอยู่เพียงไร แม้ลึกๆ จะนึกเห็นใจผู้หญิงคนนั้นที่ถูกแย่งคนรักมาครอบครอง

แต่ในฐานะลูกผู้หญิงที่ตั้งใจว่าอยากแต่งงานครั้งเดียว เพียงฤทัยรู้ดีว่านี่เป็นหนทางเดียวที่เหลืออยู่

เพราะการแต่งงานที่ปราศจากความรัก เธอย่อมไม่มีความรักใดไปยึดเหนี่ยวบุรัณได้

ทว่านี่คือการแต่งงานที่บุรัณยอมกระทำเพื่อตามใจมารดาของเขา

สิ่งเดียวที่จะใช้รั้งเขาไว้ได้...ก็คือความรับผิดชอบ!

เพียงฤทัยออกจากห้องน้ำ แม้ตะวันจะเริ่มไต่ระดับเรี่ยริมขอบฟ้าแล้ว แต่หญิงสาวก็ก้าวขึ้นบนที่นอน แรงยุบตัวของเตียงทำให้คนที่หลับอยู่ขยับตัว หยีตาขึ้นมองเธอเล็กน้อย

“ตื่นแล้วหรือจ๊ะฤทัย” น้ำเสียงงัวเงียของผู้เป็นสามีทำให้เพียงฤทัยปั้นยิ้มคืนกลับไป เธอนอนคว่ำบนที่นอน ลากปลายนิ้วไปตามแผ่นอกกว้างอย่างหยอกเย้า แล้วก้มลงกระซิบที่ข้างหูบุรัณ

“พี่รัณตื่นก็ดีแล้วค่ะ ฤทัยกำลังหิวอยู่พอดีเลย” หญิงสาวไม่คอยฟังคำตอบ แต่ซุกใบหน้าลงบนแผงอกอีกฝ่าย ปลุกสามีให้เริ่มต้นเช้าวันใหม่ด้วยบทพิศวาสอีกครั้ง ด้วยความหวังเต็มหัวใจ...

ขอให้ครั้งนี้เธอโชคดีเสียทีเถิด!

เพราะถ้าไม่เช่นนั้น เธออาจต้องลงมือทำอะไรที่ร้ายกาจและรุนแรงกว่านี้

ซึ่งเธอไม่อยากทำเลย...จริงๆ!

เช้าวันถัดมาเมื่อแอสตันมาร์ตินสีดำสนิทเคลื่อนมาจอดหน้าล็อบบี้คอนโดมิเนียมที่พักของอันดามัน ศิราก็โทร.ไปแจ้งให้หญิงสาวทราบว่าตนมาถึงแล้ว หากเธอพร้อมก็สามารถลงมาขึ้นรถได้เลย

“เอ็มแต่งตัวเรียบร้อยแล้วค่ะคุณศิรา แต่รบกวนคุณคอยแป๊บหนึ่งนะคะ เอ็มจะลงไปที่ลานจอดรถของคอนโด.หน่อย พอดีเมื่อกี้ยามโทร.มาบอกว่ารถเอ็มมีปัญหาเลยว่าจะแวะไปดูก่อนออกไปทำงาน”

“คุณเอ็มจอดรถชั้นไหนครับ เดี๋ยวผมวนรถขึ้นไปรับ” ศิราเสนอ และเมื่อทราบจุดหมายของหญิงสาวแล้ว จึงขยับรถสู่ทางลาดเพื่อขึ้นอาคารจอดรถของคอนโดมิเนียม ชายหนุ่มกวาดตาหารถเบนซ์สปอร์ตสีขาวสะอาดตาของอันดามัน ศิราไล่มองตามช่องจอดที่ค่อนข้างโล่ง เนื่องจากผู้อาศัยในอาคารส่วนใหญ่นำรถออกไปทำงานกันเกือบหมดแล้วจนไปสะดุดตาอยู่กับกลุ่มเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยหลายคนที่เดินไปมาอยู่รอบรถคันหนึ่ง ความสังหรณ์ใจแปลกๆ ทำให้ศิรารีบเคลื่อนรถไปจอดในที่ว่างซึ่งอยู่ไม่ไกล

ทว่าเมื่อเห็นรถที่อยู่ท่ามกลางการอารักขาผิดปกติของเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยถนัดตา ศิราก็กลืนน้ำลายแทบไม่ลงคอ สัมปชัญญะแรกสั่งการให้เขาเข้าไปยังจุดเกิดเหตุทันควัน ศิราลงมายืนตะลึงด้วยอยู่ไม่ไกล โดยมีเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยปราดเข้ามากันเขาไว้ไม่ให้แตะต้องรถ พร้อมทั้งห้ามด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“ห้ามเข้าใกล้ครับ จนกว่าเจ้าหน้าที่ตำรวจจะมาถึง” คำสั่งนั้นบอกให้รู้ว่ามีการแจ้งความแล้ว ทว่าชายหนุ่มยังนึกไม่ออกเลยว่าถ้าเจ้าของรถมาเห็นสภาพรถคันหรูในตอนนี้ เธอผู้นั้นที่ทั้งรักและหวงรถยิ่งกว่าจงอางหวงไข่จะมีอาการอย่างไร!

เพราะเบนซ์สีขาวสะอาดคันโปรดของอันดามัน บัดนี้มีคราบถลอกปอกเปิกกินเนื้อสีลงไปเป็นรอยกระด่างกระดำตลอดตั้งแต่กระโปรงรถจนถึงประตูทั้งสี่ด้าน เป็นบาดแผลฉกรรจ์ที่บอกได้ชัดถึงความจงใจทำลายสภาพสีของรถอย่างหนัก ที่ร้ายกว่านั้นคือบนกระโปรงหน้ารถมีสเปรย์สีแดงสดพ่นเป็นตัวอักษรตัวโต

‘แพศยา’

กระจกเกือบทุกบานถูกทุบแตกละเอียดยับเยิน และเมื่อเดินอ้อมไปด้านหลัง จึงเห็นว่ากระโปรงท้ายมีสภาพยับเยินแทบไม่ต่าง โดยสเปรย์ข้อความด้านหลังเป็นอีกคำหนึ่งที่ร้ายกาจในความรู้สึกของคนอ่านไม่แพ้กัน

‘กากี ’

สิ่งแรกที่แวบเข้ามาในความคิดของชายหนุ่มคือความเป็นห่วง ลองว่ารถของอันดามันเป็นเป้าหมายถูกทำลายขนาดนี้ เจ้าตัวเองก็คงจะไม่ปลอดภัยอย่างแน่นอน

ศิราเหลียวมองรอบกายก็ไม่พบแม้เงาของเธอ เขาถามเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยประจำตึกก็ได้รับคำตอบว่า หญิงสาวรับทราบเรื่องแล้ว และกำลังอยู่ระหว่างลงมาที่อาคารจอดรถ

ผู้บริหารหนุ่มของคีรีธารากรุ๊ปเดินไปยังประตูทางเข้าอาคารก็พบว่าประตูกระจกบานนั้นล็อกไว้ด้วยอุปกรณ์อิเล็กทรอนิคส์ สามารถเปิดประตูผ่านเข้าออกด้วยบัตรของผู้ที่อาศัยอยู่ในอาคารเท่านั้น คนนอกไม่สามารถเข้าไปในอาคารได้หากไม่มีบัตรผ่าน

ชายหนุ่มหยิบโทรศัพท์กำลังจะเรียกไปยังเลขหมายของอีกฝ่าย แต่ประตูลิฟท์ก็เปิดออกพอดี อันดามันมากดปุ่มเพื่อเปิดประตูให้เขา ใบหน้ายิ้มแย้มของเจ้าหล่อนมีท่าทีลุแก่โทษ

“ตายแล้ว เอ็มนี่รบกวนคุณศิราจริงๆ เลย คอยนานไหมคะ” เธอทักทายแจ่มใส แล้วนำหน้าไปที่รถเพื่อดูว่า ‘ปัญหา’ ที่ยามแจ้งไปคืออะไร

แต่แล้วหญิงสาวก็หยุดยืน อ้าปากค้างเมื่อเห็นสภาพรถสุดรักเต็มตา
“พะ พะ เพ็ชร์!” มือที่ถือกระเป๋าอยู่ตกลงข้างตัว ปล่อยของในมือลงบนพื้นอย่างหมดเรี่ยวแรง

ศิราซึ่งสังเกตกิริยาของอีกฝ่ายใกล้ชิดนึกรู้ เพียงเธอขยับตัวนิดเดียว เขาก็เอื้อมมือคว้าเอวอันดามันไว้ทันควัน

“อย่า! คิดจะทำอะไรน่ะเอ็ม”

“เพ็ชร์! ใครมาทำอะไรรถเอ็ม คุณศิราปล่อยสิคะ เอ็มจะเข้าไปดูรถของเอ็ม ปล่อย” หญิงสาวกรีดร้อง ดิ้นตะเกียกตะกายรุนแรงหมายจะให้พ้นจากอ้อมแขนแข็งแรงนั้นให้ได้

ศิราขยับท่อนแขนโอบเธอให้แน่นขึ้น ล็อกหญิงสาวไว้มั่น

“หยุดดิ้นเดี๋ยวนี้นะเอ็ม” เขาตวาดเสียงแข็ง

ทว่าอีกฝ่ายหาฟังไม่ อันดามันพยายามปลดมือเขาออก แต่ก็ไม่เป็นผล
“คุณแตะโดนรถไม่ได้ ต้องรอเจ้าหน้าที่ตำรวจมาตรวจสอบหลักฐานก่อน ถ้าคุณเข้าไปคุณจะทำลายหลักฐานทั้งหมด แล้วเราจะเอาผิดคนที่มันทำเรื่องแบบนี้ไม่ได้เลยนะ” ศิราเสียงแข็ง ออกแรงยึดตัวหญิงสาวไว้สุดความสามารถ เขาค่อยคลายกล้ามเนื้อลงได้เล็กน้อย เมื่อรู้สึกว่าร่างในอ้อมกอดเริ่มอ่อนแรงลง และดูเหมือนว่าไหล่บางจะไหวสะท้าน ขณะหญิงสาวที่สิ้นฤทธิ์แล้วเอนพิงเขาอย่างหมดแรง

“เพ็ชร์...” น้ำเสียงระโหยเรียกชื่อรถคันโปรด ทำให้ชายหนุ่มใจอ่อนยวบ

“ทำใจดีๆ ไว้เอ็ม มันไม่เลวร้ายอย่างที่เห็นหรอก ทุกอย่างต้องแก้ไขได้นะ โอเคไหม”

หญิงสาวส่ายหน้าเหมือนไม่ยอมรับฟังสิ่งใด เธอสะอื้นฮัก น้ำตาไหลพราก ร้องไห้โฮเหมือนเด็กเล็กๆ ที่ทำของเล่นชิ้นโปรดพังสลายคามือ

ศิราคลายอ้อมแขนออก จับเธอหมุนตัวหันหน้ามาทางเขา แล้วกอดปลอบโยนร่างที่สั่นสะท้านนั้นไว้ มือคร้ามลูบหลังพยายามประโลมให้เธอสงบลงเท่าที่จะทำได้

อย่าว่าแต่อันดามันซึ่งเป็นเจ้าของรถจะช๊อกเลย ขนาดเขาเห็นในฐานะผู้อยู่ในเหตุการณ์ยังกลืนน้ำลายแทบไม่ลงคอ แล้วคนรักรถหวงรถน่ะ รู้ๆ กันอยู่ แค่รถเป็นรอยนิดเดียวยังหัวเสียไปได้ทั้งวัน แต่นี่...รถทั้งคันถูกทำลายจนแทบไม่เหลือความหรูหราสง่างามแบบเดิมไว้เลย ใครบ้าง...จะไม่เสียอกเสียใจขนาดหนักเช่นนี้

ศิราคอยไม่นานเลย ร่างในอ้อมแขนก็ค่อยคลายสะอื้นและสงบลงได้ อันดามันแตะแผงอกเขาแผ่วเบาแล้วผละออกไปฝืนใจยืนให้ตรง

“แจ้งความแล้วใช่ไหมคะ” ดวงหน้าที่เปื้อนรอยน้ำตา ซีดเผือดจนแทบไม่เหลือสีเลือด เครื่องสำอางที่ตกแต่งมาอย่างประณีตไม่ได้ช่วยให้หญิงสาวดูดีขึ้นได้เลยสักนิด

อันดามันก้าวเข้าไปหารถหรูแสนรักช้าๆ ศิราเห็นมือทั้งสองข้างกำแน่นบอกความกดดันในอารมณ์ชัดเจน หญิงสาวไม่เอื้อมมือแตะรถดังที่ใครห่วง เธอยืนนิ่งอยู่เช่นนั้นเนิ่นนาน

เมื่ออันดามันหันกลับมาทางเขา คราวนี้ดวงตาคู่งามกลับวาวจ้าเริงโรจน์ด้วยความแค้นใจ

“คอยดูนะ ใครที่มันทำอย่างนี้กับเอ็ม เอ็มจะต้องลากมันมาเข้าคุกให้ได้ ไม่ว่าต้องแลกกับอะไรก็ตาม คอยดู!”

ศิราขยับเข้ามายกมือขึ้นจับบ่าทั้งสองข้างไว้แล้วบีบกระชับเบาๆ “ผมสัญญาเอ็ม ‘เรา’ จะไม่ปล่อยให้มันลอยนวลไปได้เด็ดขาด”

หญิงสาวเงยหน้าขึ้นสบตาเขาแน่วแน่ ขณะมุมปากยกขึ้นน้อยๆ หากรอยยิ้มนั้นกร้านเกรียมไม่มีแววอ่อนหวานดังเคย “ไม่ว่ามันจะเป็นใครก็ตาม ถ้ามันคิดว่าทำแบบนี้แล้วเอ็มจะกลัว ก็บอกได้เลยว่ามันคิดผิด!”

“ผมโทร.เรียนให้คุณลุงกิตติทราบแล้ว ท่านกำลังรีบเดินทางมา ระหว่างนี้เอ็มไปนั่งที่รถผมก่อนดีกว่า หน้าคุณซีดจัง” เขาไม่แจ้งเรื่องนี้ให้บิดาทราบ เพราะรู้ดีว่าท่านคงไม่แคล้วมาทำท่าทางห่วงใยสตรีในอ้อมกอดนี้ให้เขาหงุดหงิดเสียมากกว่า

“ไม่ต้องค่ะคุณศิรา เอ็มยังไหวอยู่” เธอส่ายหน้าเมื่อเห็นศิราทำท่าจะเข้ามาประคอง “คุณว่านี่เกี่ยวกับเรื่องที่เอ็มถูกขู่สาดน้ำกรดไหมคะ”

“ตอนนี้บอกตรงๆ นะว่าผมมืดแปดด้านเลยจริงๆ” ศิราถอนใจ “แต่ดูจาก...” เขาเหลือบตาไปยังข้อความบนหน้ากระโปรงรถด้วยอาการไม่สบายใจ “ก็มีความเป็นไปได้เหมือนกันที่จะเป็นเรื่อง...ชู้สาว!”

อันดามันกัดริมฝีปากแน่น ไม่ออกความเห็น หากชายหนุ่มพอจะเดาได้ว่าเธอกำลังประมวลว่าข้อสันนิษฐานของเขามีความเป็นไปได้มากน้อยเพียงใด

เรียวคิ้วคู่งามขมวดมุ่นจนแทบจะชิดติดกัน ถ้าไม่คิดมากจนเกินไปศิราเชื่อมั่นว่าตนเองสังเกตเห็นความอ่อนล้าเหนื่อยใจผุดขึ้นในดวงตาเธอแวบหนึ่ง ก่อนจางหายไปอย่างรวดเร็วเท่าๆ กับตอนที่ปรากฎขึ้น

ชายหนุ่มทอดสายตามองร่างเพรียวตรงหน้า แม้จะเห็นว่าเธอยืนตัวตรงไหล่หลังเกร็งพยายามแสดงความมาดมั่นออกมา แต่น่าแปลกที่ศิรากลับรู้สึกว่าผู้หญิงตรงหน้าเป็นคล้ายปฏิมากรรมจากกองทรายมากกว่า ดูภายนอกแลมั่นคง แต่หากโปรยเถ้าละอองใดลงไปอีกแม้เพียงธุลี เธอก็พร้อมจะรานสลายลงได้...ในพริบตา

หัวใจชายหนุ่มวาบลึก รอยเปียกตรงบ่าเขายังหมาดชื้นรอยน้ำตาของเธออยู่เลย สองครั้งแล้วที่เขาเห็นเธอในลักษณาการที่อ่อนแออย่างที่สุด เป็นสองครั้งที่เขาทำได้เพียงแค่ยืนมอง ช่วยอะไรเธอไม่ได้เลยสักนิด

อาจเป็นครั้งแรกในชีวิตเลยก็ว่าได้ที่คนสมบูรณ์แบบอย่างศิราอยากให้ตัวเองเก่งกว่านี้ มีอำนาจยิ่งใหญ่ครอบคลุมไปทุกหนแห่งกว่านี้ หรือมีความสามารถอะไรก็ได้มากกว่าที่เป็นอยู่ เพื่อเขาจะได้ปกป้องคุ้มครองภยันตรายใดๆ ที่จะมาแพ้วพานเธอ เขาจะไม่ทำให้เธอต้องเสียน้ำตาอย่างนี้อีกเด็ดขาด

ชายหนุ่มยื่นมือออกไป...รอคอย

อันดามันคลายอาการเคียดขึ้งลงเล็กน้อย เธอตวัดตามองเขานิ่งๆ ก่อนแต้มยิ้มพยายามให้เป็นปกติที่สุด แล้วท้ายที่สุดจึงวางมือลงบนอุ้งมือคร้ามแดดที่เกาะกุมกันไว้อย่างปลอบโยนให้กำลังใจ

ศิราผ่อนลมหายใจออก ไม่รู้ตัวเลยว่ากลั้นหายใจอยู่นานเพียงใด เขาบีบกระชับมือน้อยแผ่วเบา

แม้จะทำอะไรมากไปกว่านี้ไม่ได้ แต่อย่างน้อย ณ ตอนนี้เขาจะทำในสิ่งที่เขาทำได้ดีที่สุด...

เขาจะอยู่เคียงข้างเธอ...ไม่ห่างไปไหนเลยสักวินาที!

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

เนื่องจากความคิดเห็นที่ ๒-๓ หายไป
จึงขออนุญาตให้เพื่อนๆ ตามไปอ่านส่วนที่เหลือที่นี่
http://home.sirinda-stories.net/lovestories/viewnovel/5701

หรีือ

http://story.niyay.com/chapter/316629.html

ให้ไว้สองเว็บเผื่อเป็น back up ว่าเว็บไหนอาจมีปัญหาล่มนะคะ
ขออภัยจริงๆ ค่ะในความไม่สะดวก
แก้ไขเมื่อ 19 เม.ย. 55 16:26:21

จากคุณ : สิริณ (แม่มณี)

เขียนเมื่อ : 17 เม.ย. 55 23:34:28