PANTIP.COM : W11980551 : + : + : + : เ อื้ อ ม วิ ม า น : + : + : + : [ตอนที่ ๒๔] ปลอบโยน... [นิยาย]

ความคิดเห็นที่ 2

ตอนที่ ๒๔

อันดามันสาบานได้เลยว่านี่ไม่ใช่สิ่งที่อยู่ในความคาดหมายของเธอเลยสักนิด โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อศิราแตะข้อศอกพาออกมาด้านนอกท่าอากาศยานภูเก็ตมายืนอยู่หน้าช่องจอดรถพิเศษซึ่งเช่าเหมารายปีเอาไว้ หญิงสาวมองรถสปอร์ตสีแดงอมชมพูคล้ายสีของแชมเปญด้วยอาการตาโต ร่างสูงเพรียวที่วันนี้เปลี่ยนมาสวมรองเท้าผ้าใบทะมัดทะแมงแทนลูบูแตงคู่ละหลายหมื่นเพื่อให้การปลอมตัวสมจริงถึงกับถลาเข้าไปหารถสปอร์ตสัญชาติอิตาลีด้วยความลืมตัว สีหน้าบอกชัดถึงความถูกใจ มือเรียวบอบบางลูบไปตามตัวถังโลหะแผ่วเบาราวกับเกรงมันเป็นรอยขีดข่วน กิริยาเธอบอกความตื่นเต้นกระตือรือร้นอย่างยิ่ง

“อยู่กรุงเทพฯใช้แอสตันมาร์ติน พอมาภูเก็ตคุณศิรายังมีมาเซราติอีกคันเหรอคะเนี่ย!”

ศิราตามเข้ามายืนข้างๆ ไม่แปลกใจอีกต่อไปแล้วที่อันดามันจะรู้จักรถอิตาลีราคาสูงลิ่วเช่นนี้ด้วย

“คันนี้มันเก่าแล้วน่ะครับ เลยเอามาไว้ใช้ที่ภูเก็ต โดนไอทะเลบ้างก็จะได้ไม่เสียดาย แต่เอ็มนี่สุดยอดเลยนะ รู้จักรถสปอร์ตทุกยี่ห้อหรือยังเนี่ย”

“เอ็มไม่ได้รู้จักรถสปอร์ตมากมายนักหรอกค่ะ” คนพูดถ่อมตัวตามมารยาททั้งที่มันเป็นเรื่องที่อยู่ตรงข้ามกับความจริงโดยสิ้นเชิง “แต่มาเซราติเนี่ย ต้องยอมรับจริงๆ แหละว่าเอ็มชอบมากเป็นพิเศษ เพราะว่าทรงมันโฉบเฉี่ยวดี เสียดายว่ารุ่นนี้เขาเลิกผลิตไปแล้ว เอ็มว่ารุ่นกรันด์ตูริสโม่ที่ออกมาใหม่ หน้าตามันไม่ค่อยสวยเท่าไร รังผึ้งระบายอากาศด้านหน้าดูแล้วเหมือนเครื่องดูดฝุ่นยังไงก็ไม่รู้ สู้สปายเดอร์ รุ่นนี้ก็ไม่ได้ ว่าแต่สีนี้นี่เขาเรียกว่ารอสโซ่ โบโลญญ่าใช่ไหมคะ”

“ใช่ครับ โอ้โห...เอ็มเป็นเซียนรถมาเซราติหรือเปล่าเนี่ย ขนาดโค้ดสีรถยังจำได้เลย” ใช่แค่รู้จัก ต้องบอกว่าอันดามันรู้จริงอย่างยิ่ง เพราะเธอรู้ถึงขนาดที่ว่ารถรุ่นนี้เลิกผลิตไปแล้ว และรุ่นใหม่ที่ออกมาวางตลาดขายแทนคือรุ่นไหน นี่ถ้ายกตำแหน่งเซียนรถสปอร์ตให้ได้ เขาคงไม่หยุดคิดที่จะกระทำอย่างแน่นอน!

“ถ้าเป็นมาเซราติรุ่นอื่น เอ็มก็ไม่รู้จักหรอกค่ะ แต่ถ้าเป็นสปายเดอร์เนี่ย เอ็มชอบทรงของมันน่ะค่ะ ก็เลยรู้เยอะกว่าเพื่อนหน่อย” แน่ล่ะว่านี่ต้องเป็นหนึ่งในรายการความฝันของเธอ อันดามันจึงมีข้อมูลมากเป็นพิเศษ!

จะว่าไปก็คงไม่ใช่เรื่องแปลกที่อันดามันจะชอบรถความเร็วสูง อาจเพราะสังคม สิ่งแวดล้อม รวมไปถึงค่านิยมต่างๆ ที่ปลูกฝังความเชื่อกันมาผิดๆ หญิงสาวจึงยึดมั่นเอาว่ารถสปอร์ตหรูคือเครื่องหมายบอกฐานะ

อันดามันจึงเลือกซื้อรถด้วยความประณีต ถ้าไม่ใช่เพราะการเงินที่ต้องใช้อย่างระมัดระวัง เธอคงถอยรถสปอร์ตอื่นๆ ที่หรูหรากว่าเบนซ์สองประตูมาโฉบเฉี่ยวแทนแล้ว

มันเป็นอีกหนึ่งความฝันของผู้หญิงมั่นใจเลยก็ว่าได้ ที่เธอสัญญากับตัวเองว่าสักวันจะต้องซื้อรถสปอร์ตเท่ๆ ที่บอกราคาไว้บนป้ายโลหะเล็กๆ ซึ่งฝังอยู่หน้าหม้อรถได้ โดยไม่ต้องประกาศราคาให้ใครฟังแม้แต่ครึ่งคำ

อันดามันรู้จักรถความเร็วสูงแทบทุกยี่ห้อที่มีขายบนโลกใบนี้ เธอชอบรถ รักความเร็ว และเหนืออื่นใด หญิงสาวชอบความรู้สึกเป็นอิสระยามได้นั่งอยู่หลังพวงมาลัย ควบตะบึงเจ้าเครื่องยนต์สมรรถนะสูงเหล่านั้นไปตามท้องถนน

“เอ็มคิดอย่างใจผมเลย ผมก็ชอบรูปทรงของสปายเดอร์เหมือนกัน มันเพรียวลม แต่ก็ไม่ดูบอบบางจนเกินไป ผมว่ามันมีเสน่ห์ไม่แพ้ผู้หญิงบางคนเลยนะ” ชายหนุ่มเปิดประตูรถไว้ แล้วจ้องตาหญิงสาว อันดามันเสก้มหน้าซ่อนยิ้ม ขณะศิรางับประตูเข้าแล้วเดินไปประจำที่ฝั่งคนขับ

“แล้วนี่คุณศิราเอามาเซราติมาถึงภูเก็ตนี่ได้ยังไงคะ ขับลงมาที่นี่ด้วยตัวเอง เอาลงเรือมาจากสิงคโปร์ หรือว่ามาเครื่องบินกันคะเนี่ย” เธอถามอย่างคนรู้จริงเรื่องการขนส่งรถข้ามจังหวัด

ศิรานำรถเคลื่อนที่ออกไปช้าๆ ปล่อยให้คนข้างกายสำรวจองค์ประกอบต่างๆ ภายในรถด้วยความตื่นเต้นเช่นเคย เขาชักคุ้นๆ เสียแล้วที่จะได้เห็นกิริยาตื่นเต้น สีหน้าประหลาดใจของอันดามันเวลาเธอเรียนรู้โลกเล็กๆ ใบใหม่ภายในห้องโดยสารแคบๆ ของรถเช่นนี้!

มันทำให้เขาไม่เดียวดายตามลำพังอย่างเคย ทั้งยังอุ่นใจแปลกๆ เมื่อมั่นใจว่าทุกครั้งที่หันมา จะมีคนรับฟังสิ่งที่เขาพูด และมีดวงตาคู่หนึ่งที่พร้อมจะฉายประกายวิบวับตื่นเต้นยามเขาเล่าเรื่องที่ตนเองสนใจให้ฟัง

“ส่วนใหญ่ผมใช้วิธีเอาขึ้นเทรลเลอร์วิ่งมาจากกรุงเทพฯ หรือถ้าว่างหน่อยก็ขับลงมาเองเลยน่ะ”

“มีเงินนี่ดีจังเลยนะคะ ซื้ออะไรก็ได้ เอ็มชักอยากรู้แล้วสิว่ามีอะไรบ้างไหมที่เงินของคุณศิราซื้อไม่ได้น่ะ”

“มีสิครับ ก็...” เป็นจังหวะเดียวกับที่รถคันหน้าชะลอหยุดลงพอดี ชายหนุ่มแตะเบรคแล้วจึงหันมาสบตาอันดามันแน่วแน่ ตอบว่า “ความรักไงครับ”

“อย่างคุณศิรา แค่ชี้นิ้วเลือกใครสักคน ผู้หญิงคนนั้นก็ต้องรักคุณศิราแน่นอนค่ะ”

“ไม่จริงหรอก ผมรู้จักผู้หญิงบางคน ผมทำยังไง๊ ยังไงก็ไม่เห็นจะหันมาสนใจผมสักที” ไม่ใช่แค่พูด แต่เขายังจ้องเข้าไปในนัยน์ตาหญิงสาว บอกความหมายชัดเจนว่ากำลังพูดถึงใครอยู่

“คะ? มีผู้หญิงโง่ๆ อย่างนั้นด้วยเหรอคะนี่” อันดามันแสร้งทำตาโตไขสือ

“ใครบอกครับว่าโง่ ผมว่าเธออาจเป็นผู้หญิงฉลาดคนเดียว ที่มองเห็นความจริงที่ว่าผมน่ะไม่คู่ควรกับเธอก็เป็นได้”

“บนโลกนี้ไม่มีผู้หญิงที่คิดว่าคุณไม่คู่ควรกับเธออย่างที่คุณศิราพูดถึงหรอกค่ะ เพราะในความเป็นจริงแล้วคุณศิราเท่านั้นแหละที่ต้องเป็นฝ่ายตัดสินว่าผู้หญิงคนไหนที่คู่ควรกับคุณหรือเปล่า”

ชายหนุ่มส่ายศีรษะ “เอ็มพูดผิดแล้วล่ะ บนความสัมพันธ์ของคนสองคน ไม่ใช่ใครคนใดคนหนึ่งที่เป็นฝ่ายเลือก ทั้งสองฝ่ายต้องเลือกซึ่งกันและกันต่างหาก การที่ผมเป็นศิรา ศิวกรณ์ก็ไม่ใช่ข้อยกเว้น ผมมีสิทธิ์เลือก เท่าๆ กับที่ถูกเลือกเหมือนกับผู้ชายหรือผู้หญิงทุกคนนั่นแหละ”

“แต่ก็คงมีผู้หญิงน้อยมาก ที่จะไม่เลือกคุณ...เอ็มพูดถูกไหมล่ะคะ”

“แล้วเอ็มล่ะ...ถ้ามีผู้ชายอย่างผมมาให้เลือก เอ็มจะเลือกไหม”

คำถามนั้นเป็นคำถามเดียวที่อันดามันไม่เคยกล้าถามตัวเองเลยสักครั้ง อาจเพราะเธอกลัวคำตอบที่จะได้รับ หรือไม่ก็อาจเป็นเพราะแค่การคิดจะเลือกผู้ชายคนอื่น ก็เป็นการผิดต่อบุรัณแล้วก็เป็นได้

“โชคดีใช่ไหมคะที่เราเป็นเพื่อนกัน เพราะฉะนั้นเอ็มก็เลยไม่ต้องหาคำตอบให้กับคำถามแบบนี้” อันดามันเถลไถลหาทางออกได้ลงตัว

ศิราไม่แน่ใจนักว่าเขาคิดมากไปเองหรือเปล่า ที่รู้สึกว่าสีหน้าและแววตาของอันดามันเมื่อครู่ มิได้ล้อเลียนสดชื่นเหมือนน้ำเสียง ตรงข้ามเขาสัมผัสได้ถึงแววเศร้าสร้อยบางประการที่คล้ายเป็นเงาวอบแวบอยู่ในดวงตาคู่นั้นบางเบา!

ชายหนุ่มถอนใจ เดาได้รางๆ ว่าอันดามันคงเคยมีความทรงจำอันขมขื่นเกี่ยวกับเรื่องนี้ อาจเป็นมารดาของบุรัณที่ดูถูกว่าเธอไม่คู่ควรกับบุรัณ สตรีผู้นี้จึงกอบเก็บทุกถ้อยคำนั้นมาเหยียบย่ำตัวเองว่าเธอ...ดีไม่พอ!

อย่าว่าแต่จะให้ดีพอสำหรับผู้ชายที่มีทุกอย่างพร้อมสรรพในชีวิตอย่างศิรา ศิวกรณ์เลย

แต่เขาเชื่อว่าลึกๆ แล้วอันดามันอาจเริ่มเอียงๆ ไปทางเชื่อตามที่ปัณรสีว่าแล้วก็ได้ ว่าเธอดีไม่พอสำหรับบุรัณด้วยซ้ำ!

“ผมไม่รู้ว่าเอ็มเคยเจออะไรมาบ้าง และมันเลวร้ายมากน้อยแค่ไหน แต่สิ่งหนึ่งที่ผมบอกเอ็มได้ก็คือ ไม่มีใครบอกว่าเราเป็นอะไรได้หรอกนะ มีแต่ตัวเราเท่านั้นที่รู้ดีว่าเราเป็นยังไง ตราบเท่าที่เราเชื่อมั่นในตัวเอง กี่คำพูดของใครกี่คน ก็ทำอะไรเราไม่ได้ทั้งนั้น เอ็มเองเก่งมาสารพัด เพราะฉะนั้นก็อย่าไปหวั่นไหวกับคำของคนที่เขาไม่หวังดีกับคุณเลย อย่าเก็บคำพูดพวกนั้นมาบั่นทอนคุณค่าของเอ็มเด็ดขาด โอเคไหม”

“ผู้หญิงอย่างเอ็มยังมีคุณค่าอะไรเหลือไว้อีกหรือคะ ใครๆ เขาก็พูดกันทั้งวงการว่าเอ็มยอมแลก ‘ทุกอย่าง’ เพื่อให้บริษัทชนะโครงการประมูล เขาใช้คำว่า ‘ทุกอย่าง’ เลยนะคะ ขนาดเด็กอนุบาลยังเดาได้เลย ว่ามันรวมความถึงอะไรได้บ้างน่ะ เอ็มเพิ่งเข้าใจความหมายที่เขาพูดกันว่าลมปากคนมันฆ่าคนได้ทั้งเป็นก็ตอนนี้เอง อันที่จริงแล้วฆ่ากันให้ตายจริงๆ ไปเลยยังจะดีเสียกว่า แต่นี่เอ็มก็ยังต้องอยู่กับข้อกล่าวหาพวกนั้น เหมือนมีใครเอากระดาษเขียนข้อความประจานแล้วก็เอากาวตราช้างติดไว้ตามตามเนื้อตัว แถมยังเป็นฉลากที่ไม่มีวันฉีกออกได้อาจตลอดทั้งชีวิตเลยก็เป็นได้”

ศิราเลี้ยวรถเข้าจอดข้างทาง แล้วหันมาสบตาเธอจริงจัง

“เอ็ม...ฟังผมนะ เราไม่จำเป็นต้องเอาคำพูดของคนอื่นมาใส่ไว้ในใจเราทั้งหมดก็ได้ สิทธิ์ในการเลือกว่าจะจำ หรือจะได้ยินอะไร มันเป็นสิทธิ์ของเรานะ ฟังแล้วปล่อยมันผ่านไป ไม่ต้องเก็บกอบทุกถ้อยคำมาทำให้ตัวเองเป็นทุกข์หรอก เคยได้ยินไหมที่เขาเล่ากันว่าแบงก์พันน่ะ ต่อให้มีคนขยำตกพื้นเปื้อนดินหรือฉีกขาดแค่ไหน สุดท้ายพอเอามาติดเทปต่อคืนที่ มันก็ยังมีค่าหนึ่งพันบาทเท่าเดิม เอ็มก็เหมือนกับแบงก์พันใบนั้น เราก็แค่ต้องเชื่อมั่นว่าเราเป็นแบงก์พัน...เท่านั้นเอง” ศิราเปรียบเทียบปนยิ้ม

“เอ็มกลัวตัวเองจะเป็นได้แค่แบงก์ยี่สิบน่ะสิคะ”

“เชื่อผม...สำหรับคนที่บ้านศิวกรณ์แล้ว คุณมีค่ามากกว่านั้นมากนัก ทั้งทัศนคติ ความกล้าหาญ รวมถึงความเก่งของเอ็ม ผมว่าแบงก์พันก็ยังน้อยเกินไปสำหรับคุณ ต่อให้รัฐบาลออกธนบัตรใบละหนึ่งล้านบาทมา ก็ยังมีค่าไม่เท่ากับคุณค่าของเอ็ม ถ้าจะเทียบให้คู่ควร...บางทีอาจต้องเปรียบให้เอ็มเป็นแอสตันมาร์ตินเลยล่ะมั้ง ถึงจะเหมาะ เอ...หรือจะเอาโรลส์รอยส์ ราชาแห่งรถหรูไปเลยดี?”

คำชมอ้อมๆ แฝงความหมายนั้นทำให้คนฟังตื้นตันจนด้วยคำพูด อันดามันเหลียวมาสบตาที่เต็มไปด้วยกระแสจริงจังของศิราด้วยความซาบซึ้ง

“ขอบคุณค่ะ การเป็นแอสตันมาร์ตินนี่อาจจะไม่ใช่คำชมที่เพราะที่สุดที่เอ็มเคยได้รับ แต่มันเป็นคำชมที่เอ็มชอบที่สุดเลย...จริงๆ นะคะ”

ศิราวางมือแปะบนศีรษะที่ยังสวมหมวกแก๊ปเก็บปลายผมขึ้นไปข้างบนจนหมดของหญิงสาวแล้วโยกเบาๆ อย่างล้อเลียน

“ต้องอย่างนี้สิ ถึงค่อยเหมือนอันดามันคนเก่งหน่อย โหมดสวยเศร้าสวยซึมเป็นดาวพระศุกร์นี่ไม่ค่อยเหมาะกับเอ็มเลยนะ ขอบอก!” คนพูดใช้คำวัยรุ่นตามกระแส

“เอาใหญ่เลยนะคะ ได้ทีล่ะขี่แพะไล่กันเห็นๆ เลย” หญิงสาวคว้ามือเขาลงมายึดไว้มิให้แกล้งเธอได้อีก ดวงตาคมตวัดค้อนใส่อีกฝ่ายอย่างไร้จริต เป็นผลให้ศิราหัวเราะก้องรถ

อันดามันสะบัดหน้าเมินออกนอกหน้าต่างฝั่งที่นั่งข้างคนขับเพื่อซ่อนรอยยิ้ม ทั้งที่พยายามเม้มริมฝีปากไว้เต็มที่ แต่น่าประหลาดนักที่มุมปากกลับรังแต่จะยกขึ้นแต้มยิ้มบนใบหน้าโดยไม่สนใจอาการขัดเขินของเจ้าตัวเองสักนิด

ศิราหันไปมองคนข้างๆ แล้วยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว ท้ายที่สุดชายหนุ่มค่อยๆ เคลื่อนรถออกจากที่จอดอีกครั้ง พลางฮัมเพลงในลำคออย่างมีความสุข สองมือบังคับรถพาไปยังห้างสรรพสินค้าเพื่อให้อันดามันซื้อหาเสื้อผ้าไว้ผลัดตามที่บอกไว้ตอนอยู่บนเครื่องบิน เพราะการเดินทางในครั้งนี้เป็นไปอย่างรีบด่วน และเพื่อไม่ให้ผิดสังเกต หญิงสาวจึงไม่ได้จัดเตรียมเสื้อผ้ามาด้วยเลยแม้แต่ชิ้นเดียว!

ในฐานะที่ภูเก็ตเป็นเมืองพักผ่อนตากอากาศชื่อดังติดอันดับโลกซึ่งมีนักท่องเที่ยวมากมายหลากหลายรูปแบบเดินทางมาพักผ่อนตลอดทั้งปี คนภูเก็ตจึงไม่แปลกใจนักที่ต้องเห็น ‘ผู้ชายสองคน’ ช็อปปิ้งด้วยกันที่แผนกเสื้อผ้าผู้หญิงราวกับคู่รัก โดยคนหนึ่งร่างสูงสง่าบึกบึนอย่างนักกีฬา ขณะอีกคนผอมเก้งก้างจนแทบปลิวลม คนตัวเล็กกว่าไม่ลองเสื้อผ้าสักชิ้น แต่เลือกแบบที่ต้องการแล้วส่งให้พนักงานขายง่ายๆ จากนั้นคนที่ตามหลังมาก็จะควักเงินสดจ่ายเงินให้แทนโดยไม่ปริปากสักคำ

เกือบสามชั่วโมงถัดมาอันดามันและศิราก็หิ้วถุงพะรุงพะรังเต็มสองมือกลับไปเก็บที่รถ จากนั้นศิราก็นับเงินปึกหนึ่งส่งให้หญิงสาว

“คุณศิราให้เงินเอ็มทำไมคะ”

“ก็บอกแล้วไงว่าเราจะไม่ใช้บัตรเครดิต เพราะไม่อยากให้ใครตามรอยได้ ผมก็ต้องให้คุณใช้เงินสดนี่ล่ะ”

“อันนั้นเอ็มเข้าใจแล้วค่ะ แต่นี่คุณจะให้เอ็มมาอีกทำไม” เธอปัดมืออีกฝ่าย ไม่รับเงินนั่นเด็ดขาด

“เงินนี่ก็เหมือนกับค่าเสื้อผ้ารองเท้าที่คุณช็อปไปเมื่อกี้นี้แหละ ผมจดบัญชีไว้หมดแล้ว ไม่ต้องห่วง คุณได้ใช้คืนให้ผมทุกบาททุกสตางค์แน่นอน” ศิราบ่น “ไม่รู้ว่าเอ็มจะถือพระยศพระเกียรติอะไรนักหนา ผมซื้อของให้ก็ไม่เอา ยืนยันจะจ่ายเองอยู่ได้ รู้หรือเปล่าว่าต่อให้ผมเหมาของหมดห้างนี้ให้คุณ ผมก็ไม่เสียดายเลยสักนิด”

“ขอบคุณค่ะที่กรุณา แต่เอ็มไม่ชอบรับของจากใครแบบนี้ อีกอย่างเสื้อผ้าพวกนี้เอ็มก็ซื้อใช้ประจำอยู่แล้ว มันก็สมควรจะต้องเป็นความรับผิดชอบของเอ็มที่จะต้องจ่ายเองสิคะ”

“เอาล่ะๆ จะยังไงก็เถอะ ตอนนี้คุณห้ามใช้บัตรอิเล็กทรอนิคส์ทุกชนิด ผมเองขืนไปรูดการ์ดที่แผนกเสื้อผ้าผู้หญิงก็จะยิ่งผิดสังเกต เพราะฉะนั้นก็ใช้เงินสดนี่แหละปลอดภัยที่สุด คุณน่ะ...ยังไม่ได้ไปแผนกชุดชั้นในเลยไม่ใช่เหรอ” คนถามหน้าบึ้ง ประดักประเดิดเช่นกันที่ต้องเอ่ยออกมาตรงๆ แบบนั้น

อันดามันสะดุ้งโหยง หน้าแดงก่ำกะทันหัน ปากก็โวยทันควัน “บ้า! คุณศิรานี่ชักจะทะลึ่งใหญ่แล้วนะ”

“ทะลึ่งอะไรล่ะ ผมรอบคอบออกนา” ศิรากระเซ้าพยายามผ่อนคล้ายความขัดเขินแปลกๆ ที่เกิดขึ้นตรงหน้า แต่แล้วดวงตาเขียวปั๊ดที่ตวัดมองมาที่เขาอย่างหาเรื่องก็ทำให้ชายหนุ่มยิ่งยิ้มกว้าง

“เอ็มรีบไปรีบมาเถอะ ส่วนผมขอคอยที่รถก็แล้วกัน เดี๋ยวเอ็มซื้อของครบแล้วเราจะได้เข้าที่พักกันเสียที”

ท้ายประโยคทำให้หญิงสาวนึกได้ “ว่าแต่เราจะไปพักกันที่ไหนคะ”

“ก็ต้องที่คีรีธารารีสอร์ตแอนด์สปาสิ ขืนคุณไปพักที่อื่น ผมจะฟาดเข้าให้”

“คนที่รีสอร์ตก็ต้องจำเอ็มได้สิคะ แล้วถ้าเกิดเรื่องนี้รู้ไปถึงหูไอ้พวกนั้น....” อันดามันไม่กล้าเอ่ยต่อจนจบ

“พนักงานน่ะเหรอ ไม่ต้องห่วงหรอกเอ็ม พนักงานโรงแรมจำคุณไม่ได้หรอก โรงแรมมีแขกเป็นร้อย เข้าออกกันทุกวัน ถ้าไม่ใช่แขกที่มาพักนานๆ หรือทิปหนักๆ พนักงานน้อยคนมากที่จะจำหน้าแขกได้หมด อย่างดีพวกเขาก็อาจสะดุดตาหน่อย แต่นั่นก็เป็นเพราะคุณสวย” เขาแต้มยิ้มเมื่อเอ่ยมาถึงตรงนี้

“คุณศิรา! นี่ไม่ใช่เรื่องล้อเล่นนะคะ” คนพูดเบ้หน้า ไม่ขันไปด้วย ทั้งที่หากเป็นกรณีปกติเธอคงจะยิ้มชื่นบานพึงใจต่อคำชมนั้นแล้วแท้ๆ

“ก็ผมพูดความจริงนี่นา” มือคร้ามแข็งแรงทั้งสองข้างวางบนไหล่หญิงสาวแล้วบีบเบาๆ “ขอให้เชื่อใจผม ตราบเท่าที่ผมอยู่กับคุณ ผมไม่มีวันยอมให้คุณเป็นอะไรไปโดยเด็ดขาด ผมเอาเกียรติของศิวกรณ์เป็นประกัน!”

อันดามันก้มหน้านิ่งๆ หากไหล่ที่ไหวน้อยๆ บอกให้รู้ว่าเจ้าตัวกำลังกดกลั้นความรู้สึกบางประการเอาไว้อย่างยากเย็น ท้ายที่สุดเธอเอ่ยด้วยเสียงอู้อี้เบาแทบเป็นกระซิบ

“คุณศิรา เอ็มกลัว...” ริมฝีปากระริกเปิดเผยความกลัวจากเบื้องลึกที่สุดของหัวใจ ความอดทนเข้มแข็งที่พยายามซ่อนไว้มิดเม้น เอาความเข้มแข็งออกมาปกปิดความอ่อนแอถูกกระเทาะล่อนออกทีละน้อย

ศิราไม่หยุดคิดสักวินาที ขณะดึงตัวหญิงสาวเข้ามากอดประคองแนบอก อ้อมแขนแกร่งโอบเธอไว้มือหนึ่งตบหลังเบาๆ ปลอบประโลม ส่วนอีกมือกดต้นคอเรียวระหงให้แนบกับบ่าเขา

หัวใจชายหนุ่มวาบลึกด้วยความห่วงใย เขาจำแทบไม่ได้ด้วยซ้ำว่าครั้งแรกที่พบกันความรู้สึกทึ่งในตัวสุภาพสตรีสาวสวยผู้แสนมาดมั่นเหล่านั้นมันจางหายไปตั้งแต่เมื่อใด ยิ่งได้พบยิ่งได้รู้จัก ศิรากลับได้เรียนรู้ว่าผู้หญิงคนนี้มีแง่มุมอีกมากมายที่เขาคาดไม่ถึง

สัญชาตญาณของผู้ปกป้องรื้นขึ้นในใจโดยไม่รู้ตัว วินาทีนั้นเองที่ศิราเพิ่งตระหนักว่าเขาปรารถนาอยากให้อ้อมอกของตนเป็นแหล่งพักพิงใจ เป็นที่คุ้มครองป้องกันภัยอันตรายทั้งปวงให้แก่ผู้หญิงคนนี้มากมายเพียงใด

และความรู้สึกนั้นค่อยทวีความหมายในหัวใจเขาเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ...โดยไม่รู้ตัว!

จากคุณ : สิริณ (แม่มณี)

เขียนเมื่อ : 19 เม.ย. 55 14:58:19

ความคิดเห็นที่ 5

อ๊าว! กรำ! ตอนที่ ๒๔ ก็หายไปอีก ๓ ฉาก
อะไรกันนักหนานี่...เดี๋ยวลองซอยทีละฉากนะคะ

ตอนที่ ๒๔ (ฉากที่ ๒)
การมาคีรีธารารีสอร์ตแอนด์สปาในครั้งนี้แตกต่างจากครั้งแรกโดยสิ้นเชิง ครั้งนั้นอันดามันก้าวลงจากรถลีมูซีนด้วยมาดนางพญา เหลียวมองรอบด้านตื่นตาไปกับทุกสิ่งอัน โดยมีเจ้าหน้าที่ของโรงแรมคอยต้อนรับ

ทว่ามาวันนี้หญิงสาวกลับต้องลงจากรถก่อนถึงทางเข้ารีสอร์ต เปลี่ยนมาขึ้นรถยนต์ที่เพลินพิศ เลขานุการิณีของศิรา ขับออกมารอรับเพื่อเข้าสู่โรงแรมอีกต่อหนึ่ง ปล่อยให้ศิราเลื่อนรถเข้าจอดหน้าล็อบบี้ตามลำพัง

อีกพักใหญ่กว่าเพลินพิศจะขับรถเข้ามาในโรงแรม พาอันดามันไปใช้ลิฟท์ขนของด้านหลังเพื่อขึ้นไปยังห้องพักชั้นบนสุดเงียบๆ และเรียกเด็กยกกระเป๋ามาขนของจากท้ายรถขึ้นไปส่งยังห้องสวีตที่จองไว้ในนามของเพลินพิศ เพื่อให้ ‘หลานสาว’ เข้าพัก

หญิงสาวพนมมือขอบคุณอย่างนอบน้อม “ขอบคุณมากนะคะ ที่เป็นธุระวุ่นวายทั้งหมดนี่ให้น่ะค่ะ”

“ด้วยความยินดีค่ะ ดิฉันทราบจากคุณเล็กว่าคุณกำลังเจอปัญหาใหญ่อยู่ เอาเป็นว่าถ้ามีอะไรที่ดิฉันช่วยได้ ก็ขอให้บอกได้เลยนะคะ ดิฉันจะช่วยสุดความสามารถเลยค่ะ”

“ขอบคุณมากครับคุณเพลิน ไว้ถ้ามีอะไรเพิ่มเติมผมจะแจ้งไปก็แล้วกัน” ศิราออกปากสำทับอีกครั้ง เพลินพิศจึงก้มศีรษะให้เจ้านายแล้วยอบตัวออกจากห้องพักไป

เมื่อเหลือกันตามลำพังแล้ว อันดามันจึงหันมาทางเจ้าของสถานที่ ตั้งคำถามด้วยความฉงน

“คุณบอกอะไรคุณเพลินพิศหรือคะ”

“บอกว่าคุณถูกแฟนเก่าตามรังควาญ เลยจะหาที่หลบซ่อนตัวสักพัก พอดีว่าคราวก่อนคุณมาประชุมที่นี่แล้วติดใจ ก็เลยมาพึ่งพาผมนี่แหละ แล้วผมก็เลยขอร้องคุณเพลินไม่ให้พูดเรื่องคุณให้ใครฟังเด็ดขาด เพราะไม่อยากให้แฟนเก่าคุณตามหาตัวคุณเจอ แล้วก็ขอร้องให้เธอยอมรับสมอ้างไปว่าคุณเป็นหลานของเธอด้วย”

“ทำไมต้องโกหกคุณเพลินอย่างนั้นด้วยคะ”

“อดีตสามีของคุณเพลินเขาเห็นเมียเป็นกระสอบทรายน่ะ คุณเพลินก็เลยเกลียดผู้ชายประเภทนี้สุดๆ ผมเลือกเหตุผลแบบที่จะทำให้คุณเพลินอยากปกป้องคุณ และช่วยปิดร่องรอยการมาที่นี่ของคุณให้ได้มากที่สุด เอ็มเข้าใจใช่ไหม”

“มาถึงขั้นนี้แล้ว คุณว่าอะไรดี เอ็มก็เห็นด้วยทั้งนั้นแหละค่ะ”

“คุณพักเถอะ” ศิราลุกขึ้นยืน “อ้อ...รถเอ็มน่ะ ผมเรียกช่างที่ศูนย์มาลากไปจัดการซ่อมแซมให้แล้วนะ คุณจะเปลี่ยนสีรถไหม ผมจะได้สั่งช่างได้ถูกว่าจะให้ทำสีเดิมคืนหรือว่ายังไง”

“ทำสีเดิมเถอะค่ะ เอ็มกะว่าซ่อมเสร็จคงจะขายเลย ใช้ต่อไม่ไหวหรอกค่ะ ภาพที่รถถูกพ่นสเปรย์ด่าซะขนาดนั้นมันติดตาชะมัด”

“คันหน้าซื้อปอร์เช่เลยดีไหม” ศิราเย้า รู้ว่าหัวข้อแนวๆ นี้จะทำให้คนฟังผ่อนคลายขึ้น

“อยากได้แอสตันมาร์ติน คุณศิราขายต่อให้เอ็มไหมล่ะคะ” หญิงสาวย้อนด้วยน้ำเสียงกระเซ้าดังคาด

“ขายก็ได้ แต่ต้องแถมคนขับด้วย จะซื้อไหมล่ะ”

อันดามันตาโต “คนขับราคาแพงกว่ารถอย่างนี้ เอ็มจะเอาปัญญาที่ไหนไปซื้อคะ”

“ถ้าผมขายถูกๆ ล่ะ จะซื้อไหม”

“แค่ไหนล่ะคะเรียกว่าถูก”

ศิราขยับเข้ามายืนตรงหน้าเธอ ก้มลงสบตากับดวงตาคมวาว “แลกกับแหวนที่เอ็มสวมอยู่นั่น...ได้ไหม”

บรรยากาศโดยรอบเงียบงันเป็นปลิดทิ้ง นาน...กว่าอันดามันจะได้สติ หญิงสาวกะพริบตาปริบเพื่อให้แน่ใจว่ามิได้ตาฝาด เมื่อเห็นดวงตาสีดำจัดที่บอกความจริงจังชัดเจน

“เอ็ม...เอ็มกำไรแย่เลย แหวนวงละไม่กี่แสน แลกกับรถคันละหลายสิบล้านเนี่ย”

ศิราดึงมือเธอขึ้นมาจับไว้ เขาไล้ปลายนิ้วลงบนหัวแหวนนั้น รู้สึกคล้ายมันเป็นเสี้ยนหนามที่ตำอยู่ในเนื้อหัวใจตนเอง “ผมอยากให้เอ็มถอดแหวนวงนี้เสียที เพราะนี่อาจถึงเวลาแล้วที่เอ็มจะกล้าเปิดใจรักใครสักคนอีกครั้ง เพื่อที่ไม่ว่าจะมีอะไรเกิดขึ้น เอ็มจะได้ไม่ต้องต่อสู้กับมันตามลำพังอย่างที่เป็นอยู่ และผมก็อยากเสนอตัวให้คุณพิจารณา เผื่อเอ็มจะเห็นว่าผมคู่ควรกับคุณบ้าง!”

“คุณศิรา!” หญิงสาวอุทานเสียงพร่า “รู้ตัวหรือเปล่าคะว่าคุณกำลังพูดอะไรอยู่”

“ผมรู้ตัวดีตลอดเวลาเลยด้วยซ้ำ เอ็ม...ผมรู้นะว่าคุณเห็นผมเป็นเพื่อน ผมก็คิดอย่างนั้นเหมือนกัน แต่...ไม่รู้สิ อะไรๆ มันเริ่มจะไม่เหมือนเดิมตั้งแต่ตอนที่คุณโดนขู่สาดน้ำกรด ผมเพิ่งรู้ตัวตอนนั้นเองว่าผมชอบคุณ”

คำพูดสุดท้ายของเขาทำให้อันดามันยกมือกุมหน้าอก สีหน้าแสดงชัดว่าโล่งใจ

“ค่อยยังชั่วหน่อย”

“ค่อยยังชั่วอะไร” ศิราเลิกคิ้วนิดๆ ท่าทางบอกชัดว่าแปลกใจ

“ค่อยยังชั่วก็เพราะเอ็มดีใจสิคะ ที่คุณบอกว่าชอบเอ็ม ไม่ใช่อย่างอื่น”

“อย่างไหน? อ๋อ...เอ็มคงหมายถึงคำน่ากลัวๆ คำนั้นใช่ไหม ที่ขึ้นต้นด้วย ร.เรือ”

“น่านแหละค่ะ บอกตรงๆ นะคะว่าเอ็มไม่ค่อยศรัทธาคนที่พูดคำว่ารักได้ง่ายๆ นักหรอก”

“ผมก็เหมือนกัน” ศิรารีบบอก “ว่าแต่เมื่อไหร่เอ็มถึงจะยอมถอดแหวนสักที ผมคอยอยู่นะ”

“เมื่อไหร่ก็เมื่อนั้นแหละค่ะ” คนพูดรุนหลังเจ้าของสถานที่ไปยังประตูห้องพัก “ตอนนี้เอ็มต้องขอพักผ่อนหน่อยแล้วล่ะค่ะ วันนี้มีเรื่องเกิดขึ้นมากจนจับต้นชนปลายไม่ถูกแล้ว”

“ตกลง งั้นพรุ่งนี้เช้าค่อยเจอกันนะ”

“คุณศิราคะ เกือบลืมแน่ะ เอ็มจะขอโทร.เข้ากรุงเทพฯ หน่อยได้ไหมคะ” เมื่อเห็นอีกฝ่ายทำท่าจะแย้งเธอก็รีบอธิบาย “เอ็มจะขอให้พี่สันตรวจดูกล้องวงจรปิดที่คอนโด.น่ะค่ะ ถึงจะเก็บภาพใบหน้าคนร้ายไม่ได้ แต่อย่างน้อยมันก็อาจจะทิ้งร่องรอยอะไรเอาไว้ให้สาวกลับไปหาตัวคนทำได้บ้าง”

“ถ้าเอ็มใช้โทรศัพท์โรงแรม มันก็จะโชว์เบอร์ให้เขารู้ ทีนี้สันติก็จะเดาได้ทันทีว่าคุณอยู่ที่นี่กับผม” ศิรากลอกตาไปมาชั่วครู่ก่อนจะนึกได้ “เดี๋ยวผมจะสั่งเด็กไปหาซื้อโทรศัพท์กับซิมชนิดใช้แล้วทิ้งมาให้คุณพกติดตัวสักเครื่องก็แล้วกัน เอ็มคอยหน่อยได้ไหม”

“ได้ค่ะ ขอบคุณนะคะ” อันดามันมองตามแผ่นหลังกว้างของอีกฝ่ายที่ห่างออกไปเรื่อยๆ แล้วถอนหายใจหนักหน่วง บอกไม่ถูกว่าโล่งอกหรือกังวลใจด้วยเหตุใดกันแน่

ลึกที่สุดในใจ หญิงสาวไม่รู้ตัวเลยสักนิดว่าเธอค่อยๆ ยึดโยงผู้ชายคนหนึ่งเข้ามาไว้ในใจมากกว่าที่เคยเป็น ไม่ใช่ด้วยความเสน่หา หรือความวาดหวังในเชิงชู้สาวใดๆ ทั้งสิ้น

แต่เป็นความอบอุ่นใจ ไว้วางใจ และเชื่อมั่นว่าตราบเท่าที่มีเขาอยู่ข้างกาย นอกจากเธอจะไม่ต้องต่อสู้เพียงลำพังแล้ว เธอยังจะได้รับการปกป้องคุ้มครองอย่างที่ไม่เคยมีใครปฏิบัติกับเธอเฉกนี้มาก่อนเลยด้วยเช่นกัน!

“แม่ขา...เอ็มนะคะ” อันดามันใช้โทรศัพท์เครื่องใหม่โทร.หามารดา

“แม่ว่าจะโทร.ถามอยู่พอดีเลยว่าอาทิตย์นี้หนูจะกลับบ้านหรือเปล่า แล้วอยากกินอะไรไหม แม่จะได้เตรียมไว้ให้” พิมพาถามด้วยน้ำเสียงเอ็นดู

“ไม่ต้องลำบากหรอกค่ะแม่ อาทิตย์นี้เอ็มคงไม่ได้กลับบ้าน เพราะต้องไปทำงานที่ต่างจังหวัดน่ะค่ะ พอดีโทรศัพท์เอ็มเสีย ก็เลยใช้เครื่องนี้ชั่วคราวก่อน ระหว่างนี้ถ้าแม่มีอะไรด่วน ก็ติดต่อเอ็มที่เบอร์นี้แทนเบอร์เก่าได้เลยนะคะ แม่อย่าลืมบันทึกเก็บไว้นะ อ้อ...จดเบอร์โรงแรมไว้ด้วยก็ได้ เผื่อมือถือไม่มีสัญญาณ” อันดามันบอกเลขหมายของคีรีธาราให้อีกฝ่าย

เธอตั้งคำถามชวนคุยให้มารดาบอกเล่าสารทุกข์สุขดิบและเรื่องราวรอบตัวให้ฟังอยู่อีกนาน เมื่อได้ยินเสียงพิมพาหาว หญิงสาวจึงยอมวางสายลงด้วยสีหน้าครุ่นคิด

การปองร้ายเริ่มรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ แล้ว แสดงให้เห็นชัดว่าคนลงมือคงจะมิได้หมายแค่ขู่อย่างคราวแรกๆ แต่มันเตือนด้วยการกระทำ ว่าจะใช้ ‘ของจริง’ จัดการกับเธอเมื่อไรก็ได้ และเธอเองก็คงไม่รอดมือไปได้แน่นอน!

สิ่งเดียวที่หญิงสาวยังปักใจเชื่อไม่ได้เสียทีก็คือ เหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้น เป็นฝีมือของบุญธรรม มาเฟียขาใหญ่ประจำกระทรวงป้องกันสาธารณภัยที่อยากผลักไสเธอให้กระเด็นจากเส้นทางคอรัปชั่นของมัน หรือเป็นคำสั่งจาก ‘คนอื่น’ ที่ต้องการเขี่ยเธอให้พ้นจากใครสักคนกันแน่?

จากคุณ : สิริณ (แม่มณี)

เขียนเมื่อ : 19 เม.ย. 55 15:52:10