ความคิดเห็นที่ 1 “เฮ้อ... เมเองก็เคยไปกินข้าวกับเขาสองสามครั้ง ยังรู้สึกเลยว่าเขาใจร้อน” เมษาทำหน้าเวทนาคนที่หวิดนอนคุก ดุจฝันเห็นแล้วอดคิดไม่ได้ว่าอย่างเมษานั้นแค่ไปกินข้าวอย่างที่ปากว่าจริงๆเหรอ เพราะเธอรู้ดีว่าภาวิตหากทานข้าวกับใครนั้นหมายความว่าเขาต้องการตัวผู้หญิงคนนั้นอยู่กับเขาทั้งคืน ครั้งหนึ่ง เธอก็เคยตกหลุมพรางรับปากไปกินข้าวกับเขา กว่าจะรู้ความจริงก็ต้องหาทางเอาตัวรอดแทบแย่ โชคดีที่ไม่เกิดอะไรขึ้นกับเธอในคืนนั้น แถมเมษาเองก็ใช่ว่าจะเป็นแบบเธอ ดุจฝันเองก็พอได้ยินมาบ้างว่านางรองผู้นี้นั้นมีความทะเยอทะยานมากเพียงใด แม้จะต้องเอาตัวเข้าแลก แต่ถ้าหากมันนำมาซึ่งชื่อเสียงและเงินทองแล้ว เธอผู้นี้ยอมได้ “แล้วนี่คนที่ฝันต้องเจอทุกอาทิตย์เป็นไงบ้าง” “คนไหน” “คนที่ชนะรายการนั้นไง”  ดุจฝันถึงบางอ้อ รายการนั้นของเมษาคงจะหมายถึงรายการวัดดวงรัก ก่อนที่จะนึกได้ว่าเธอมีนัดเอางานกับเขาวันนี้หลังจากที่เวลาล่วงเลยมาหนึ่งสัปดาห์พอดี “ก็... ใช้ได้” คำว่าใช้ได้ของดุจฝัน คนฟังอาจจะตีความว่า’ก็ดี’ หากแต่ในความหมายของเธอคือ’ก็สามารถใช้งานได้’ “แล้วฝันก็ต้องไปเจอเขาทุกอาทิตย์จริงๆน่ะนะ” “จริงสิจ๊ะ”  ดุจฝันชักเริ่มรำคาญคนถามมากคนนี้ขึ้นมาเรื่อยๆ แถมเรื่องที่ถามก็เป็นเรื่องที่รู้ๆอยู่แล้วอีกต่างหาก “แล้วอาทิตย์นี้เจอหรือยัง” “ยัง”  ดาราสาวนึกไปถึงชายหนุ่มผู้ที่นัดเจอกันที่กองถ่ายนี้ ด้วยความที่ว่าวันเสาร์ซึ่งเป็นวันนัดพบนี้เธอกลับติดถ่ายละครจนถึงดึก เมื่อเย็นวาน ดุจฝันเลยโทรไปนัดวันเวลาที่สะดวก ฝั่งนั้นอาสาออกมาเองว่าเดี๋ยวจะแวะเอางานมาให้เธอที่กองถ่ายในช่วงเย็นๆ ซึ่งพอดุจฝันว่างปุ๊บเธอก็วอทส์แอพไปหาเขาแล้วเรียบร้อย คิดว่าน่าจะมาถึงภายในครึ่งชั่วโมงนี้ “แล้วจะเจอกันตอนไหนเหรอ”                 ดุจฝันยังคงปั้นหน้ายิ้มแม้ว่าใจจะรำคาญมากเต็มทีก่อนที่จะบอกให้ชัดแบบม้วนเดียวจบ “วันนี้ ที่นี่ อีกครึ่งชั่วโมง” “อ้าว ที่นี่เหรอ แล้วจะอะไรอย่างไรต่อ”  เมษาทำหน้าสงสัย ดุจฝันรีบตัดบท “ไม่มีอะไรมากหรอก แค่แวะมาเฉยๆน่ะ”  พอพูดจบก็หยิบไอแพดกลับมาเล่นต่ออย่างไม่ใส่ใจคู่สนทนาอีกต่อไป ฝ่ายเมษานั้นนั่งนิ่งไปเหมือนกำลังใช้ความคิดกับอะไรบางอย่างก่อนที่จะหันมาบอกกับดุจฝัน “ฝัน ถ้าอย่างไรเราไปคุยโทรศัพท์ก่อนนะ” “เชิญจ้ะ”  ดุจฝันพยักหน้าโดยที่ไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมามอง เวลาผ่านไปเนิ่นนานเท่าใดไม่รู้ที่ดุจฝันใช้สมาธิอยู่แต่กับเกมจนกระทั่ง... ‘เซมารู ช็อกกา ’ เสียงเรียกเข้าเพลงไอ้มดแดงดังขึ้นกระหึ่มทำเอาดุจฝันสะดุ้งด้วยความตกใจก่อนจะรีบกดรับสายทันที ด้วยความกลัวว่าใครในกองถ่ายนี้ได้ยินเข้าแล้วจะรู้ถึงตัวตนที่แท้จริงของเธอ  จากคุณ : Chanuikarn เขียนเมื่อ : 19 เม.ย. 55 21:48:41

ความคิดเห็นที่ 2 “ค่ะ สวัสดีค่ะ คุณไพรด์” “ผมถึงแถวๆกองถ่ายแล้วนะครับ แต่ผมไม่กล้าเข้าไป” งานของเธอมาถึงเร็วกว่าที่คิด “ถ้าอย่างไรเดี๋ยวฉันออกไปหาค่ะ อยู่ตรงไหนเหรอคะ” “แถวๆที่จอดรถครับ” “โอเคค่ะ ที่จอดรถ เจอกันค่ะ” ดุจฝันวางสายแล้วแอบโล่งอกที่ดูท่าว่าจะไม่มีใครได้ยินเสียงเรียกเข้าของเธอ นี่เป็นเสียงเรียกเข้าที่เธอใช้เวลาอยู่ที่บ้านเท่านั้น หากแต่พอออกข้างนอกเธอจะใช้เพลงแนวบอสซ่าเพื่อสร้างภาพอ่อนหวาน หากแต่ตอนเช้านี้เธอลืมเปลี่ยนสนิท นางเอกสาวเดินฉับๆผ่านเมษาที่ยังคงคุยโทรศัพท์อยู่ พร้อมทั้งแปลกใจหน่อยๆว่าทำไมถึงยังคุย เมื่อจ้องไปก็พบกับสายตานิ่งที่จ้องกลับมาเช่นกัน ก่อนที่ดวงตาคู่นั้นจะฉายแววยิ้มให้ ดุจฝันยิ้มกลับแล้วเดินผ่านไปอย่างไม่คิดอะไรจนถึงลานจอดรถภายนอกโรงแรมที่ใช้เป็นสถานที่ถ่ายทำ รถสีบรอนซ์ที่คลับคล้ายคลับคลาว่าเห็นเมื่ออาทิตย์ที่แล้วจอดอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลนัก รองเท้าส้นสูงสาวเท้าเข้าไปหาช้าๆพร้อมๆกับประตูรถที่เปิดออกมาเผยให้เห็นบุรุษหน้าคุ้นๆในเสื้อเชิ้ตลำลอง หากแต่มีสิ่งที่แปลกไปก็คือวันนี้มีแว่นดำอยู่บนใบหน้าของเขา “คุณไพรด์ มารอนานหรือยังคะ” “เพิ่งมาเองครับ”  เสียงทุ้มนุ่มนั้นพูดพร้อมรอยยิ้มโดยที่ไม่ได้ถอดแว่นดำออกมา สร้างความแปลกใจให้กับดุจฝันเป็นอย่างมาก เพราะตามมารยาทแล้วเขาควรจะถอด ราวกับว่าชายหนุ่มจะรู้ทันว่าหญิงสาวคิดอะไรอยู่ เขาจึงรีบบอกทันที “วันนี้ขออนุญาตใส่แว่นดำนะครับ” ดุจฝันอดยิ้มน้อยๆไม่ได้เพราะจำได้ชัดว่าเขาก็อปประโยคนี้ของเธอเมื่ออาทิตย์ที่แล้วมาพูด                 “พอดีว่าผมตาผมไม่ค่อยสู้แสงน่ะครับ”                 “แล้วปกติคุณใส่แว่นสายตานี่คะ แล้วอย่างนี้จะเห็นชัดเหรอ”                 “ผมใส่คอนแท็คเลนส์แทนเอา”  พอได้รู้สาเหตุดุจฝันก็คลายความข้องใจ ก่อนที่ซองสีน้ำตาลจะถูกยื่นให้ “ถ้าอย่างไรลองเช็คดูอีกรอบนะครับ แล้วถ้างานส่วนไหนที่คุณอยากให้แก้ก็บอกได้” “ขอบคุณมากๆค่ะ”  ดุจฝันรับแฟ้มงานก่อนที่จะมองหน้าผู้ที่ทำมาให้ด้วยความรู้สึกขอบคุณ ก่อนที่จะสังเกตเห็นความผิดปกติอีกอย่างบนใบหน้าของคนตรงหน้า “ทำไม... มุมปากดูช้ำๆคะ ไปทำอะไรมาหรือเปล่า” คำพูดที่ทำให้ผู้ได้ยินรีบมือขึ้นมาจับๆแถวมุมปากที่ดูช้ำหน่อยๆก่อนจะส่ายหน้าไปมา “ไม่เป็นอะไรครับ” “จริงเหรอคะ”  ดุจฝันอดสงสัยไม่ได้ ในเมื่อรอยช้ำนั้นมันดูชัดเจนราวกับว่าโดนใครสักคนต่อยหรือทำร้ายมา “ผมเดินชนตู้น่ะครับ”  รอยยิ้มแบบอายๆปรากฏอยู่บนปากช้ำๆของคนตรงหน้าก่อนที่เสียงเรียกเข้าของดุจฝันจะดังโดยที่เธอไม่ทันได้ตั้งตัว ‘เซมารู ช็อกกา...’ เวร! ลืมปิดเสียง! ดาราสาวรีบสไลด์นิ้วบนหน้าจอรับสายทันที คนในกองโทรมาตามเธอให้กลับไปซ้อมบทเล็กน้อยเพราะใกล้จะถึงคิวถ่ายแล้ว ทันทีที่ดุจฝันวางสาย ภาคภูมิก็ยิ้มบางๆพูดขึ้นมาทันที “ต้องไปแล้วใช่ไหมครับ” ที่เขายิ้มไม่ใช่ว่าเพราะได้ยินเสียงเรียกเข้าของเธอหรอกมั้ง ดุจฝันคิดในใจ เธอยังต้องพึ่งภาคภูมิอีกเยอะ ทำตัวแอ๊บแบ๊วไว้น่าจะเป็นประโยชน์มากกว่า “ค่ะ คงต้องขอตัวก่อน พอดีเขาโทรมาตามแล้วน่ะค่ะ”  ดุจฝันพยักหน้าก่อนจะมองภาคภูมิด้วยความรู้สึกผิดนิดหน่อยที่ให้เขาเอางานมาให้เธอถึงที่นี่ แถมพอมาก็ได้เจอกันแค่ชั่วครู่ “ตั้งใจทำงานน่ะครับ ผมเองก็ต้องไปแล้ว” “ขอบคุณมากนะคะ แล้วก็... หายไวๆนะคะ”  ดุจฝันยิ้มบางๆก่อนที่จะหันหลัง แต่จังหวะที่เธอและเขาหันไปพร้อมกัน ดุจฝันรู้สึกเหมือว่าตัวเองเห็นรอยช้ำสีคล้ำวงใหญ่อยู่ที่ตาซ้ายหลังแว่นดำบนใบหน้าของภาคภูมิ แต่ยังไม่ทันที่จะได้ถามอะไร เขาก็ขึ้นรถแล้วแล่นออกไปอย่างรวดเร็ว ก่อนดุจฝันจะมาคิดย้อนหลังตามไป เขาว่าเขาชนตู้... แล้วทำไมมันถึงดูช้ำที่ตากับปาก แต่ยังไม่ได้คิดอะไรต่อ ดุจฝันก็เดินเข้ามาถึงกองถ่ายพอดี เธอแต่เก็บความสงสัยนั้นไว้แล้วก็ลืมมันไปในที่สุด -------------------------------------------------------------------------------------------- จากคุณ : Chanuikarn เขียนเมื่อ : 19 เม.ย. 55 21:50:23

ความคิดเห็นที่ 3 หลังจากที่เสร็จภารกิจของทั้งวัน ดุจฝันก็ต้องกลับมานั่งเช็คงานที่ภาคภูมิอุตส่าห์ทำให้เธอแล้วก็พบว่างานนั้นออกมาดีมาก เธออดยิ้มออกมาไม่ได้ งานระดับอาจารย์เป็นแบบนี้นี่เอง ถ้ารู้อย่างนี้เธอหาหลอกอาจารย์ให้ทำงานให้ไปนานแล้วท่าจะดี คงต้องโทรไปขอบคุณเขาหน่อยแล้ว ในขณะที่มือกำลังจะกดโทรออกหาคุณภาคภูมิ เสียงเพลงไอ้มดแดงอันคุ้นเคยก็ดังขึ้นอีกครั้งโดยที่คราวนี้เธอไม่จำเป็นต้องตะลีตะลานรับเพราะตอนนี้อยู่ที่คอนโดแล้ว “ว่าไงไอ้สโนว์” “แกรู้ข่าวไอ้คนรวยบ้ากามนั่นแล้วใช่ไหม” “คนรวยบ้ากาม?” “ภาวิต”  พอเพื่อนสาวบอกชื่อมา ดุจฝันจึงนึกถึงข่าวที่เพิ่งได้ยินมาวันนี้ได้ “เอ้อๆ ได้แล้ว ที่ว่าโดนจับใช่ไหม ฉันล่ะสะใจ”  “ข่าวแกก็มาไวนี่” “แน่นอน”  งานนี้คงต้องขอบคุณเมษาที่ชอบสรรหาข่าวมาประเคนให้เธออยู่เป็นประจำ “ว่าแต่เสียดายนะ ได้ข่าวว่าเจ้าทุกข์ก็ดันยอมความง่ายๆ ปล่อยให้ไอ้บ้าชอบหาเรื่องนั่นไม่ต้องนอนซังเต” “แล้วเจ้าทุกข์เป็นใคร อันนี้ฉันไม่รู้อ่ะ แกรู้ไหม” “ได้ข่าวแต่ว่าเป็นอาจารย์ของ...”  ว่าแล้วสโรชาก็พูดชื่อสถาบันออกมา ก่อนที่ดุจฝันจะเอะใจร้องเสียงดังขึ้นมา “เฮ้ย” “อะไรเหรอฝัน เป็นอะไร”  คนปลายสายอดตกใจตามไม่ได้ ใบหน้าคุ้นที่ปกติมักจะใส่แว่นสายตาหากแต่วันนี้ใส่แว่นดำลอยเข้ามาในหัวสมอง รอยช้ำบริเวณหลังแว่นดำนั้น รอยม่วงที่สังเกตเห็นได้อย่างชัดเจนที่มุมปาก หรือว่า... “ คุณไพรด์เป็นอาจารย์อยู่ที่นั่น แค่นี้นะ เดี๋ยวค่อยคุยกัน”                 ดุจฝันวางสายทันทีแล้วรีบไล่รายชื่อคนที่ตอนแรกตั้งใจว่าจะโทรหาตั้งแต่ตอนแรกทันที เสียงตื๊ดดังอยู่แค่สองครั้งก่อนที่คนปลายสายจะรับด้วยน้ำเสียงใจเย็น                 “งานมีตรงไหนต้องแก้เหรอครับ”                 “เอ่อ... ไม่ใช่ค่ะคุณไพรด์”  ดุจฝันรู้สึกเกรงใจขึ้นมาทันทีเมื่อได้ยินคำทักทายแบบนั้น  “ฉันมีเรื่องจะถามค่ะ”                 “อ๋อๆ ถามเลยครับ”                 “คุณโดนภาวิตชกมาใช่มั้ย”                 ปลายสายเงียบ ก่อนที่เสียงหัวเราะเบาๆจะลอดผ่านมาให้ได้ยิน                 “ไม่ใช่ครับ ผมชน... ประตู”                 “ไหนคุณบอกว่าคุณชนตู้”  ดุจฝันนึกย้อนไปถึงตอนกลางวัน                 “อ๋อๆ ใช่ครับ ชนตู้ ผมจำผิด พอดีตอนที่ชนมันมืดๆ”                  “แล้วทำไมปากช้ำตาช้ำล่ะคะ”                 คราวนี้เสียงหัวเราะแก้เก้อจากปลายสายดังขึ้นอีกรอบ จากคุณ : Chanuikarn เขียนเมื่อ : 19 เม.ย. 55 21:50:54

ความคิดเห็นที่ 4                 “พอดีว่าตอนนั้นมันมืดน่ะครับ ผมง่วงนอนอยู่ด้วย สะดุดอะไรไม่รู้หน้าเลยกระแทก โดนเข้าที่ปาก ส่วนตาที่ก็แค่นิดหน่อยครับ ไม่ค่อยจะสู้แสง พอดีช่วงนี้ผมใช้สายตาเยอะไปหน่อย”                 น้ำเสียงนั้นดูเป็นจริงเป็นจัง หากแต่ไม่ได้ทำให้ผู้ฟังรู้สึกเชื่อเท่าใดนัก                 “จริงเหรอคะ”                 “จริงสิครับ”  ภาคภูมิยืนยันหนักแน่น ก่อนจะถามกลับ  “แล้วนี่ทำไมจู่ๆถึงถามเรื่องคุณภาวิตว่าเขาชกผมล่ะครับ”                 “พอดีว่าฉันได้ข่าวมาว่าเขาไปชกอาจารย์มาน่ะค่ะ แล้วเพิ่งขึ้นโรงพักกัน”                 “คุณก็เลยคิดว่าเป็นผม... อย่างนั้นสินะครับ”                 เมื่อคนฟังไม่ตอบอะไร คนพูดจึงพูดต่อทันที                 “ที่มหาวิทยาลัยที่ผมสอนอยู่ไม่ได้มีผมเป็นอาจารย์คนเดียวนะครับ”                 ดุจฝันรู้สึกเหมือนเขากำลังบอกเธออยู่กลายๆว่ามันไม่ใช่อย่างที่เธอคิด “อีกอย่าง ถ้าคุณคิดว่าคุณภาวิตจะชกผมเพราะเรื่องเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว แล้วผมจะกลายเป็นศัตรูของเขา เรื่องนั้นมันก็ไม่น่าแปลกใจ แต่คุณฝันก็พอเห็นใช่ไหมครับว่าเขาเป็นคนอย่างไร บางที เขาอาจจะมีศัตรูเต็มไปหมดเลยก็ได้นะครับ” “สรุปว่าคุณ...” “ผมไม่ได้โดนเขาทำอะไรครับ” ในเมื่อเขายังยืนยันแบบนี้ว่าไม่ใช่ บางทีเธออาจจะคิดมากไปเองก็ได้ อาจจะเป็นอาจารย์คนอื่นที่อยู่ในมหาวิทยาลัยนั้นอย่างที่ภาคภูมิบอกก็เป็นได้                 “ฉันแค่ไม่อยากให้คุณต้องมาเจ็็ บตัวเพราะคนแบบนั้นน่ะค่ะ ไม่ใช่ก็ดีแล้ว”                 “ขอบคุณมากนะครับที่โทรมา”  ปลายเสียงทุ้มนั้นแฝงไปด้วยความอบอุ่นอย่างที่คนฟังสัมผัสได้                 “ไม่ต้องขอบคุณหรอกค่ะ ฉันไม่ได้ทำอะไรให้ ขอบคุณอีกรอบสำหรับงานนะคะ”                  “ไม่เป็นไรครับ”                 ก่อนที่ทั้งสองคนจะเงียบกันไป แล้วดุจฝันก็หาเรื่องขึ้นมาทำลายความเงียบ                 “เอ่อ เรื่องนัดคราวหน้าน่ะค่ะ คุณสะดวกวันไหน พอดีว่าวันเสาร์ฉันติดงานทั้งวันเหมือนวันนี้น่ะค่ะ”                 “ผมไม่มีสอนวันศุกร์ครับ ไม่รู้ว่าคุณสะดวกไหมถ้าเป็นศุกร์หน้า”                 “หลังสี่โมงว่างค่ะ”                 “ถ้าอย่างนั้นให้ผมไปรับคุณที่ไหนครับ”                 ดุจฝันบอกชื่อมหาวิทยาลัยไป วันศุกร์เธอมีเรียนระดับปริญญาโทตั้งแต่บ่ายโมงถึงสี่โมง                 “แล้วอย่างนี้จะไปไหนกันคะ”                 “อืม ยังไม่รู้เลยครับ”  คนปลายสายตอบออกมาอย่างไม่แน่ใจ ความไม่แน่ใจที่ทำให้เธอรู้สึกว่าเขาเป็นคนสบายๆและไม่จุกจิกอะไรมากมาย ในขณะที่ถ้าเป็นคนก่อนๆหน้านี้จะพยายามพาเธอไปในที่ที่คิดว่าเธออยากจะไป ร้านอาหารคิดไปเองว่าเธออยากจะกิน ทั้งๆที่ความจริงเธอไม่ได้อยากเลยแม้แต่น้อย                 “เดี๋ยวค่อยดูกันอีกทีวันนั้นละกัน”                 ดุจฝันนึกใบหน้าของภาคภูมิที่อยู่อีกฟากของสายออก เขาคงพูดไปยิ้มไปเหมือนเคย “ค่ะ”                 “คุณดุจฝันมีอะไรอีกไหมครับ”                 “ไม่มีแล้วค่ะ”                 “ฝันดีนะครับ”                 “หายไวๆค่ะ”                 “ขอบคุณครับ”                 ปลายสายตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะก่อนจะวางไป ดุจฝันวางโทรศัพท์ไว้ข้างตัวก่อนจะเหม่อมองวิวตึกสูงในยามค่ำคืน จากคุณ : Chanuikarn เขียนเมื่อ : 19 เม.ย. 55 21:51:17

ความคิดเห็นที่ 5 “คุยกับใครเหรอ”                 เสียงของน้องสาวจอมกวนประสาทกระเซ้าขึ้นในขณะที่มานั่งอยู่เก้าอี้ตรงกันข้าม                 “ก็ไม่ได้คุยอะไรมากมาย”                 “ถามว่าคุยกับใคร ไม่ใช่คุยอะไรกัน”                 “แล้วนี่ฟ้าจะอยากรู้ทุกครั้งเลยเหรอว่าพี่คุยกับใคร”                 “ก็ฟ้าอยากเห็นพี่สาวของฟ้าพบกับความรักจริงๆสักที”  คนเป็นน้องสาวพูดแล้วหัวเราะกวนโอ๊ยอย่างที่คนเห็นรู้สึกอยากหยิกเข้าให้ คนพูดเห็นคนฟังเงียบเลยได้ทีพูดต่อ                 “เห็นคุยกับใครสุดท้ายก็เลิกกันทุกที”                 “แต่คนนี้เขาไม่ได้เข้ามาแบบจีบพี่ คุยกันเพราะหน้าที่หรอก”  ดุจฝันนึกถึงภาคภูมิ ไม่เคยมีสักครั้งที่เขาจะพร่ำพรรณนาถึงความรักแบบที่คนอื่นที่เธอเจอจะทำกัน ดุจฝันเชื่อว่าอาจจะเป็นเพราะว่าเขาไม่ได้คิดอะไรกับเธอแบบนั้นก็เป็นได้ และสิ่งนี้เป็นสิ่งที่ทำให้เธอสบายใจที่จะเจอหน้าเขา                 “ก็ไม่แน่”                 “ยุเหลือเกินนะคนนี้ พอเลยๆ จดใส่ตารางงานให้ด้วยว่าวันศุกร์หลังเรียนมีนัด”                 นอกจากดั่งฟ้าจะมีงานประจำเป็นสถาปนิกออกแบบภายในให้กับบริษัทออกแบบแห่งหนึ่ง เธอยังรับหน้าที่เป็นผู้จัดการส่วนตัวให้กับพี่สาวเพียงคนเดียวอีกด้วย เพียงแต่เธอไม่ตามติดพี่สาวขนาดนั้นเหมือนกับที่ผู้จัดการส่วนตัวของดาราคนอื่นทำกันเพราะพี่สาวของเธอดูแลตัวเองได้เป็นอย่างนี้ หน้าที่ของเธอจึงมีเพียงแค่คอยจัดคิวงานให้และไปรับไปส่งบ้างเป็นบางครั้งก็เท่านั้น                 “นัด... ทำอะไร ถ่ายละคร อัดรายการ ถ่ายแบบ หรือถ่ายโฆษณา”                 “นัดคน”                 ดั่งฟ้าแสร้งทำตาโต                 “นัดใคร”                 “คุณไพรด์”                 “อ๋อ... คุณผู้ชนะรายการ”  ดั่งฟ้าทำหน้าหยอกล้อ  “คนนี้สินะที่คุยด้วยเมื่อกี๊ เขาก็เป็นคนดีไม่ใช่เหรอ ไม่สนใจรับไว้สักคนเหรอ แถมเป็นหนุ่มแว่นด้วย”                 “แล้วประโยคท้ายเกี่ยวอะไรด้วย”                 “แหม พี่ฝันก็รู้ว่าฟ้าชอบหนุ่มแว่น คนนี้เอาเลยๆ อยากมีพี่เขยใส่แว่น”                 “จะบ้าหรือไง เจอกันเพราะเป็นหน้าที่หรอก”                 “คำก็หน้าที่ สองคำก็หน้าที่... ท้ายที่สุดนี่แหละ หน้าที่จะทำให้เกิดรัก”  ดั่งฟ้ายักคิ้วหลิ่วตากวนประสาท ก่อนจะรีบลุกเมื่อเห็นสายตาเขียวปั๊ดของผู้เป็นพี่สาว                 “ฟ้าไปทำงานต่อแล้ว ขืนอยู่แถวนี้ต่อมีหวังโดนเตะ” จากคุณ : Chanuikarn เขียนเมื่อ : 19 เม.ย. 55 22:14:50

ความคิดเห็นที่ 6 ---------------------------------------------------------------------                 “เซมารู ช็อกกา...”                 เสียงร้องเพลงที่ดุจฝันคุ้นเคยเป็นอย่างดีดังขึ้นมาจากชายหนุ่มร่างสูงที่เดินเข้ามาใกล้ก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้กองถ่ายที่ตั้งอยู่ข้างๆโดยไม่ขออนุญาตใดๆทั้งสิ้น นางเอกสาวตวัดค้อนอันใหญ่ใส่ให้ผู้ที่ทำหน้าตาย                 “วันนี้ไม่เป็นริงโทนนี้แล้วเหรอ อุตส่าห์อยากฟัง”                 ดุจฝันจ้องมองใบหน้าอันหล่อเหลานั่นแล้วถอนหายใจ                 “อยากฟังนักก็ไปโหลดมาแล้วตั้งเป็นริงโทนเองสิ”                 ชายหนุ่มผู้ฟังยังทำหน้านิ่ง ใบหน้าที่ทำเอาสาวๆทั้งประเทศแทบจะละลายเพียงแค่ได้สบสายตา หากแต่ไม่ใช่กับดุจฝัน ผู้ที่ทำงานกับปิลันธน์ ดาราหนุ่มสุดหล่อหน้านิ่งผู้นี้จนชินไปแล้ว                 “เมื่อไรจะเลิกทำหน้านิ่งๆฮึปริ๊นซ์ เห็นแล้วคัน”                 ดุจฝันอดกระเซ้าพระเอกหนุ่มผู้นี้ไม่ได้ เพราะรู้ดีว่าจุดขายของปิลันธน์คือการทำหน้านิ่งราวกับเจ้าชายสมกับชื่อเล่นของตน                 “แล้วเมื่อไรจะเลิกแอ๊บแบ๊ว เห็นแล้วคันเหมือนกัน”                 ดูมันย้อน...                 ใครเล่าจะรู้ว่าวาจาจะเราะร้ายได้ขนาดนี้ใต้หน้านิ่งนั่น...  แม้ว่าท่าทางจะดูเย็นชา หากแต่ปิลันธน์นั้นเป็นเพื่อนเพียงคนเดียวในวงการบันเทิงนี้ที่เธอสามารถจะไว้ใจได้ เพราะว่าเข้าวงการบันเทิงมาพร้อมกัน ละครเรื่องแรกก็ถูกจับให้เล่นด้วยกัน และนับแต่นั้นเป็นต้นมาทั้งเธอและเขามักจะได้เล่นละครร่วมกันอีกหลายเรื่อง ด้วยเหตุนี้เองที่ทำให้เกิดกระแสรักนอกจอขึ้นระหว่างดุจฝันและปิลันธน์ โดยที่คนทั้งคู่มักจะมาแอบนั่งขำกันเองทุกครั้งที่มีข่าวทำนองนี้ออกมาเพราะรู้ดีว่าอีกฝ่ายเป็นอย่างไร และคงเป็นได้แค่เพื่อนที่ดีที่สุดของกันและกันเสมอ                 เสียงเรียกเข้าเป็นเพลงฟังเบาๆให้โทนอ่อนหวานดังขึ้นจากโทรศัพท์มือถือของดุจฝัน เธอรีบยักคิ้วเป็นเชิงเหนือกว่าว่าวันนี้ไม่ลืมเปลี่ยนเสียงเรียกเข้าแล้วรีบรับทันที                 “พี่ฝัน ทำไมมันมีข่าวนี้ออกมาได้อ้ะ”                 น้องสาวเธอโทรเข้ามาในฐานะผู้จัดการส่วนตัว                 “ข่าว... ข่าวอะไรฟ้า”                 “พี่ฝันยังไม่รู้เหรอ”  เสียงที่ปลายสายประหลาดใจมาก ในความประหลาดนั้นมีความตกใจเจืออยู่มากทีเดียว                 “ไม่รู้น่ะสิ ข่าวอะไร ทำไมทำเสียงตกใจขนาดนี้”                 “เขาบอกว่าพี่ฝันมีเสี่ยเลี้ยง”                 “หา!”  ดุจฝันร้องลั่นอย่างตกใจจนคนที่นั่งข้างๆก็สะดุ้ง                 “ฝัน เป็นอะไรหรือเปล่า”  น้ำเสียงอ่อนโยนลงหันมาถาม                 “มีข่าวออกมาว่าเรามีเสี่ยเลี้ยงน่ะปริ๊นซ์ ขอเราคุยโทรศัพท์ให้เคลียร์ก่อนนะ”  ดุจฝันหันไปบอกคนข้างๆก่อนที่จะหันกลับมาพูดกับโทรศัพท์                 “ข่าวนี้อยู่ไหน”                  “พวกหนังสือพิมพ์อ่ะพี่ฝัน หน้าบันเทิง”                 “มันก็แค่ข่าวโคมลอย”  ดุจฝันพยายามทำใจเย็นแม้จะยังไม่รู้ต้นตอของข่าวนี้ก็ตามที                 “แต่มันมีรูปด้วยนะพี่ฝัน”                 “รูป... เฮ้ย จะไปเอารูปมาจากไหน พี่ไม่มีเสี่ย ฟ้าก็รู้”  จากที่ตอนแรกตกใจเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นความสงสัยเมื่อดุจฝันได้ยินดังนั้น                 “ฟ้าก็ว่าพี่ฝันไม่ทำแบบนั้น”                 “แน่สิฟ้า พี่กลับไปนอนที่คอนโดทุกคืนจะเอาเวลาที่ไหนไปหาเสี่ยเลี้ยง”                 “เดี๋ยวฟ้าจะพยายามหาต้นตอของข่าวให้ พี่ฝันก็ใจเย็นๆนะ ถ้าสื่อมาถามก็อย่าเพิ่งตอบอะไร”                 “ได้ๆ ขอบคุณมาก เดี๋ยวพี่ไปหาหนังสือพิมพ์มาดูก่อน”                 ดุจฝันวางสายด้วยแววตาเครียด ตลอดเวลาสิบปีที่อยู่ในวงการบันเทิง เธอพยายามที่จะรักษาภาพลักษณ์สาวน้อยผู้อ่อนโยนมาตลอดไร้ซึ่งข่าวคาวใดๆยกเว้นเสียแต่ข่าวจับคู่ของเธอกับปิลันธน์ และแม้ว่าชีวิตจริงของดุจฝันจะข้องเกี่ยวกับผู้ชายมากหน้าหลายตา หากแต่ทุกสิ่งที่เธอทำไปก็แค่การหลอกใช้นิดๆหน่อยๆ ใช้คำพูดและสีหน้าเท่านั้น เธอไม่เคยให้คนเหล่านั้นได้ก้าวเข้ามาล่วงเกินทางร่างกายเธอเลยแม้แต่ปลายนิ้ว  ดังนั้น เรื่องที่จะให้เอาตัวเข้าแลกเพื่อเงินและความสบาย สิ่งนี้ยิ่งเป็นไปไปไม่ได้สำหรับดุจฝัน                 และข่าวเสี่ยเลี้ยง... ทำไมมันถึงเกิดขึ้นได้ -------------------------To be continued-------------------------- จากคุณ : Chanuikarn เขียนเมื่อ : 19 เม.ย. 55 22:24:09

ความคิดเห็นที่ 7 เมษา......เธอเป็นใคร จากคุณ : ห้าสิบป่าย เขียนเมื่อ : 20 เม.ย. 55 11:01:17

ความคิดเห็นที่ 8 นั่นสิ คิดเหมือนกันเลยค่ะ คุณ ห้าสิบป่าย ว่าต้องเป็นเมษาแน่ๆ รอตอนต่อไปอยู่นะคะ ขอบคุณค่ะ จากคุณ : N_Foxtrot เขียนเมื่อ : 20 เม.ย. 55 17:57:32

ความคิดเห็นที่ 9 คุณห้าสิบป่าย ติดตามตลอดเลย ขอบคุณมากนะคะะะ XD คุณN_Foxtrot 5555 ติดตามกันต่อไปค่า ขอบคุณมากๆเหมือนกันนะคะที่จะติดตามกันต่อ ดีใจจังค่ะ  ตอนที่ 5 ค่ะ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12009729/W12009729.html ตอนที่ 6 ค่ะ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12009742/W12009742.html ขอบคุณมากค่ะ จากคุณ : Chanuikarn เขียนเมื่อ : 26 เม.ย. 55 01:11:17