ความคิดเห็นที่ 1 สือหย่งหลุนเม้มริมฝีปากแน่น ก่อนแกะห่อผ้าแล้วประคองโถใส่อัฐิวางแทบเท้าเฉิงยู่กง “ท่านแม่สั่งไว้ว่าให้ข้านำอัฐิท่านมาลาอาจารย์ปู่เป็นครั้งสุดท้ายขอรับ” ชายชราก้มหน้าเชื่องช้าเหม่อมองโถ แล้วช้อนมาวางบนสองมือ เอ่ยเสียงพร่า “นางยังมีอะไรสั่งเสียอีกไหม” “ท่านแม่อยากให้โปรยเถ้ากระดูกไปทั่วหุบเขาขอรับ เพราะท่านมีความสุขที่สุดก็ในยามอยู่ที่นี่” “ไปเขาด้านหลังสำนักเถอะ นางชมชอบเที่ยวเล่นแถวนั้น หากหาตัวไม่พบครั้งใดต้องไปตามแถวนั้นทุกครา” ขอบตาเด็กหนุ่มรื้นด้วยน้ำใส “ขอบพระคุณอาจารย์ปู่ที่เมตตาท่านแม่มาตลอดขอรับ” เฉิงยู่กงไม่พูดไม่จา เอาแต่ลูบไปตามผิวกระเบื้องของโถกระดูกซ้ำ ๆ พักใหญ่ สุดท้ายค่อยตัดใจวางโถไว้ข้างตัว หันมาจับจ้องเด็กหนุ่มด้วยท่าทางจริงจัง “ว่าแต่ทำไมถึงเผาศพแทนการฝังเสียเล่า” สือหย่งหลุนทราบดีว่าอีกฝ่ายต้องถามเช่นนี้ จึงเล่าความจริงทุกอย่างจนสิ้น มิได้ปิดบังเหมือนดังข่งเจียง ทว่าพอรับฟังครบถ้วนสีหน้าเฉิงยู่กงกลับบิดเบี้ยวจนน่าหวาดผวา “ตอนนางจะออกเรือน ข้าเคยเตือนแล้วว่าตระกูลใหญ่มิใช่สวยงามดุจเช่นที่มองจากภายนอก หากสตรีในห้วงรักหรือจะมีสติหลงเหลือ สุดท้ายจึงถูกหลอกลวงด้วยคำว่ารักนี่เอง” “อาจารย์ปู่ขอรับ ท่านพ่อรักท่านแม่ด้วยใจจริง สิ่งยืนยันคือแม้ทราบเบื้องหลังทั้งหมดแล้ว ในวาระสุดท้ายของชีวิตก็ยังฝากฝังศิษย์ดูแลท่านแม่” “เฮอะ แต่ถ้าสือเหวินเยวี๋ยนซื่อสัตย์ต่อภรรยา เหตุการณ์ทั้งหมดจะเกิดขึ้นรึ ยังจะแก้ตัวแทนมันอีก” เด็กหนุ่มก้มหน้า ริมฝีปากสั่นระริก ฉับพลันมันก็ทรุดตัวโขกศีรษะกับพื้นแล้วค้างในท่านั้นขณะว่า “ศิษย์ยอมรับว่าพฤติกรรมท่านพ่อไม่สมควรให้อภัย แต่ในฐานะบุตรใครจะทนฟังบิดาถูกด่าว่าได้ ขออาจารย์ปู่เมตตา” ฟ่านไป่หนิงลอบมองมันด้วยความสงสาร การกระทำของบุพการีคงเป็นตราบาปในใจสือหย่งหลุนไปชั่วชีวิต เพราะเหตุนี้มันถึงไม่ต้องการเปิดเผยความจริงให้ข่งเจียงอาจารย์ตนได้รับรู้ จะมีใครอยากจะประจานเรื่องราวอัปยศของบิดามารดากันเล่า เฉิงยู่กงกัดฟันกรอด คว้าขวดสุราฟาดพื้นแตกกระจาย โวยวายดังลั่น “ข้าจะด่าว่าคนหรือต้องขอความเห็นเจ้า ถ้าไม่อยากฟังก็ไสหัวไปซะ ข้าเหม็นหน้าเจ้าเต็มทนแล้ว” สือหย่งหลุนไม่ต้องการลาจากอาจารย์ปู่ในลักษณะนี้ ทว่าก็เข้าใจความขุ่นเคืองของท่านดี ทั้งถือว่าตนปฏิบัติตามคำสั่งเสียมารดาเรียบร้อยแล้ว จึงคำนับมันตามพิธีการแล้วเตรียมหมุนกายจากไป แต่แล้วดรุณีน้อยกลับฉุดรั้งมันไว้ พลางกล่าวกับชายชราว่า “ผู้เยาว์มีคำถามสุดท้ายต่อจอมยุทธ์เฉิง มิทราบว่ากล่าวได้ไหมเจ้าคะ” เฉิงยู่กงยังคงเดินงุ่นง่านด้วยอาการขัดใจ พอได้ยินจึงขมวดคิ้วว่า “มีอะไรก็รีบพูดมา” ฟ่านไป่หนิงสูดลมหายใจแล้วเอ่ยว่า “มิทราบวิชาฝีมือของท่าน สูญหายไปได้อย่างไรหรือเจ้าคะ” สือหย่งหลุนถึงกับเลิกคิ้วด้วยความตกใจ ด้านชายชราก็ชะงักฝีเท้า สะบัดใบหน้าตะลึงพรึงเพริดมาทางนาง แสร้งตะคอกลั่น “เจ้าพูดจาเหลวไหลอันใดกัน!” ฟ่านไป่หนิงมิได้มีทีท่าโกรธเคืองผู้อาวุโส กลับยิ้มแย้มเอ่ยว่า “คราแรกข้ายังสงสัยว่าท่านหลังได้รับจดหมายของพี่หย่งหลุน ไฉนถึงไม่ยอมเปิดหินปากถ้ำออกต้อนรับ ทั้งที่ดูจากกิริยาแล้วเหมือนกำลังรอพวกข้าอยู่ด้วยซ้ำ หลังจากนั้นจึงลอบสังเกตอยู่เงียบ ๆ กระทั่งคำสนทนาของพวกท่านยิ่งกระตุ้นให้กังขาขึ้นอีกอย่าง นั่นคือจอมยุทธ์เฉิงดูจะไม่ตกใจเรื่องสงครามระหว่างฝ่ายธรรมะและอธรรมเลย กลับให้ความสนใจเรื่องท่านน้าสุ่ยเซียนและสมาคมรัตติพิกลเสียมากกว่า แล้วถ้าคิดว่าความเก่งกาจของโจซานตงอดีตประมุขพรรคอสุราอาฆาตทำให้ฝ่ายธรรมะหวั่นไหวขนาดต้องขอความช่วยเหลือจากจอมยุทธ์เซียนสุขสันต์เอ้อไห่เซิ่น เช่นนั้นไฉนเจ้าสำนักข่งผู้พยายามต่อต้านโจซานตงด้วยการสืบหาคัมภีร์สลายภพมาตั้งแต่ต้น จะไม่ขอร้องอาจารย์ตนซึ่งมีฝีมือใกล้เคียงกับจอมยุทธ์เซียนสุขสันต์ ให้หยุดฝึกวิชาเพื่ออกมาช่วยปัดเป่าเรื่องเดือดร้อนเสียก่อนเล่า ข้าจึงมั่นใจว่าก่อนหน้านี้เจ้าสำนักข่งคงเคยส่งจดหมายมาเล่าเรื่องราวของพรรคอสุราอาฆาตและโจซานตงให้ท่านทราบแล้ว จอมยุทธ์เฉิงถึงไม่คิดซักไซ้เรื่องเหล่านี้อีก ทว่ากลับให้ความสนใจการตายของท่าน้าสุ่ยเซียน แสดงว่าหลังจากเจ้าสำนักข่งส่งจดหมายให้อาจารย์แล้วไม่มีการตอบรับ ท่านเจ้าสำนักคงนึกว่าอาจารย์ไม่พอใจการติดต่อโดยพละการจึงไม่กล้าแจ้งการตายของท่านน้าสุ่ยเซียนซ้ำ จอมยุทธ์เฉิงถึงได้ไม่ทราบเรื่อง ใช่หรือไม่เจ้าคะ” เฉิงยู่กงนั่งฟังคำอธิบายยืดยาวด้วยอาการฮึดฮัด ยามนี้จึงเบ้หน้าสะบัดหนีปล่อยให้นางแจกแจงต่อว่า “แล้วทำไมจอมยุทธ์เฉิงถึงไม่ตอบรับจดหมายฉบับแรกกันเล่า เมื่อดูจากนิสัยของท่านแล้วหากยุทธจักรกำลังเดือดร้อนคงไม่นิ่งดูดายเป็นแน่ จึงเหลือแค่เหตุผลเดียว จอมยุทธ์เฉิงมิได้ปฏิเสธจะช่วยเหลือ แต่ท่านช่วยเหลือมิได้ต่างหาก แล้วพอนำเบาะแสนี้มารวมกับเรื่องที่ว่าท่านไม่ยอมเปิดปากถ้ำมาต้อนรับพวกข้า ผู้เยาว์จึงขอสันนิษฐานอย่างอุกอาจว่า จอมยุทธ์เฉิงอาจฝึกวิชาผิดพลาดจนธาตุไฟเข้าแทรก วิชาฝีมือสูญสิ้นตั้งแต่ก่อนที่เจ้าสำนักข่งจะส่งจดหมายเล่าเรื่องพรรคอสุราอาฆาต แต่ด้วยทิฐิมานะถึงไม่ยอมติดต่อแจ้งเรื่องนี้กับภายนอก” สือหย่งหลุนอ้าปากค้าง ด้านเฉิงยู่กงกลับตวาดว่า “เหลวไหลไร้สาระ ก็แค่การวาดฝันเดาเรื่องของเด็กคนหนึ่ง พวกเจ้าไสหัวไปได้แล้ว” “ที่ท่านกล่าวมาก็ถูกเจ้าค่ะ” ฟ่านไป่หนิงยอมรับหน้าตาเฉย “เริ่มแรกข้าเพียงคาดเดาเรื่อยเปื่อย ทว่าหลังจากนั้นเล่า คำถามของข้านั้นเสียมารยาทอย่างที่สุด ถ้ามันไม่เป็นความจริงจอมยุทธ์เฉิงคงใช้พลังวัตรซัดข้ากระเด็นออกนอกถ้ำไปแล้ว การที่ข้ายังยืนอยู่ในที่นี้ ก็คือคำยืนยันว่าตนเองสันนิษฐานไม่ผิดพลาดเจ้าค่ะ” เฉิงยู่กงถูกนางไล่ต้อนจนทำตัวไม่ถูก ได้แต่คำรามในคอสะบัดตัวหันเข้าหาผนังถ้ำไม่ยอมพูดจา สือหย่งหลุนฉวยโอกาสนั้น เอนตัวไปกระซิบกับสหายว่า “เจ้าไฉนเสี่ยงอันตรายโดยไม่คิดหน้าคิดหลังเช่นนี้” “ข้าคิดดีแล้วต่างหาก เพราะอย่างไรพี่ก็ต้องปกป้องข้าอยู่แล้ว ซึ่งพลังวัตรในร่างพี่ตอนนี้แค่โดนอาจารย์ปู่ซัดสักสองสามครั้งไม่กระไรนักหรอกน่า และอย่างไรจอมยุทธ์เฉิงย่อมเห็นแก่อาจารย์ข้า เมื่อหายโกรธคงไม่ทำอันใดต่อแน่” “เฮอะ” ระยะแค่นี้มีหรือชายชราจะไม่ได้ยินการสนทนา จึงแค่นเสียงดังลั่น สือหย่งหลุนก็รีบคุกเข่าคำนับพลางดึงฟ่านไป่หนิงลงมาพร้อมกัน “อาจารย์ปู่ ไป่หนิงไม่รู้ความจึงกระทำเสียมารยาท ขอโปรดยกโทษให้ด้วย” ดรุณีน้อยก็ค้อมศีรษะด้วยอาการนอบน้อม เอ่ยเสียงอ่อน “ผู้เยาว์ขออภัยอย่างยิ่ง ทว่าจำต้องกระทำเช่นนี้เพราะมีเหตุผล จอมยุทธ์เฉิงเจ้าคะ การที่ท่านพยายามขับไล่ข้าสองคนไป แสดงว่าขออยู่ในถ้ำแต่ไม่ยินยอมบอกความจริงแน่ แล้วคำพูดของอาจารย์ข้าที่ฝากฝังมาเล่าเจ้าคะ อาจารย์อยากให้ท่านเลิกอุดอู้อยู่แต่ในนี้เสียที หากข้าทราบความจริงแก่ใจแต่ยังทำไมรู้ไม่ชี้ปล่อยท่านไว้ มิถือเป็นการละเลยคำอาจารย์หรือเจ้าคะ” เฉิงยู่กงชะงัก ครั้นหันหน้ากลับมาก็สบเข้ากับสายตาเว้าวอนของนางเข้าพอดี “หลุมศพอาจารย์อยู่บนเขาใกล้เรือนเพลินบุปฝา หากจอมยุทธ์เฉิงได้ไปเยี่ยมหลุมศพท่านในเร็ววัน อาจารย์คงดีใจมากเจ้าค่ะ” เท่านั้นเองชายชราก็ถอนใจเฮือก โบกไม้โบกมือกล่าวว่า “พวกเจ้าศิษย์อาจารย์นี่ช่างน่ารำคาญเหมือนกันมิมีผิด ทว่าข้ากลับไม่เคยโกรธลงเสียที จะว่าไปที่ข้าต้องเข้ามาอยู่ในนี้ก็เพราะเจ้าเฒ่าสือนี่นะ เอาเถอะ...หากจะออกไปเพราะมันก็ถือว่าสมเหตุผลอยู่” เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายยกโทษให้แล้วสือหย่งหลุนค่อยนึกโล่งอก ฟ่านไป่หนิงก็ยิ้มแย้มอย่างอดไม่อยู่ พูดว่า “อาจารย์เคยเล่าให้ฟัง ที่จอมยุทธ์เฉิงหมกตัวอยู่ในถ้ำเนื่องจากเดิมพันบางอย่างกับอาจารย์ไว้ ไม่ทราบเป็นเรื่องใดหรือเจ้าคะ” พอนึกถึงเรื่องเก่าก่อน เฉิงยู่กงก็หัวเราะร่า “สมัยนั้นข้ากับมันถกกันเรื่องวิทยายุทธ์ทั้งวี่ทั้งวัน กระทั่งเกิดข้อสงสัยว่าระหว่างฝีมือที่เน้นกระบวนท่ากับเน้นพลังวัตร อย่างใดเก่งกาจกว่ากัน มันเชี่ยวชาญวิชากระเรียนล่าลมย่อมเน้นเรื่องกระบวนท่า ส่วนข้าเห็นว่าพลังวัตรเหมาะสมกว่า จึงโต้เถียงกันจนมีการเดิมพันให้ต่างฝ่ายต่างไปคิดค้นวิชาใหม่ที่เน้นกระบวนท่าหรือพลังวัตรตามความเชื่อตน ถ้าแน่ใจเมื่อใดค่อยนัดประลองกัน ใครชนะให้ถือว่าความเชื่อฝ่ายนั้นถูก ข้าย่อมไม่อยากพ่ายแพ้ ประจวบกับช่วงนั้นเริ่มเบื่อหน่ายการดูแลสำนัก จึงโยนให้อาเจียงดูแลแล้วมาเก็บตัวในถ้ำนี้แทน” กล่าวถึงตรงนี้ดวงตาคนพูดก็หม่นหมองลง “เสียดายข้าถือทิฐิเกินไป หากยอมออกจากถ้ำเสียตั้งแต่ต้น อาจได้พบหน้าสุ่ยเซียน หรือมีโอกาสถกกับเจ้าเฒ่าสืออีกครั้งก็ได้” ฟ่านไป่หนิงค่อยคิดออกว่าทำไมเฉิงยู่กงจึงแสร้งพูดจนนางต้องแสดงกระบวนท่ากระเรียนล่าลมให้ดู ที่แท้ชายชราคงอยากหยั่งเชิงว่าวิชาของซินแสเทวะมีความก้าวหน้าอันใดนี่เอง จึงเอ่ยอย่างกระตือรือล้น “จอมยุทธ์เฉิง อันที่จริงอาจารย์ได้ดัดแปลงวิชากระเรียนล่าลมเป็นวิชาใหม่ไว้ ชื่อว่าฝ่ามือหงสาล่าวายุเจ้าค่ะ” จากคุณ : จันทร์พันฝัน เขียนเมื่อ : 20 เม.ย. 55 18:41:09

ความคิดเห็นที่ 2 “จริงรึ” เฉิงยู่กงทะลึ่งตัวพรวด จับจ้องนางด้วยอาการถูกใจเป็นล้นพ้น “ไหน รีบแสดงให้ข้าดูซิ” “เอ้อ แต่ข้าเรียนรู้ได้แค่กระบวนท่า ยังไม่ถึงขั้นเข้าใจเคล็ดวิชา...” “แค่นั้นก็พอแล้ว” อีกฝ่ายตัดบทร้อนรน ฟ่านไป่หนิงจึงหมดหนทางปฏิเสธ ต้องเริ่มร่ายรำกระบวนท่าออกมา สือหย่งหลุนเพิ่งเคยเห็นเพลงฝ่ามือหงสาล่าวายุเป็นครั้งแรก กระบวนท่าหนุนเนื่องลื่นไหลราวสายวายุโบกสะบัด พลิกแพลงหลากหลายดุจอากาศที่เล็ดรอดผ่านได้กระทั่งรอยแยกเล็กน้อย ยิ่งผสานไปกับท่วงท่าอ่อนช้อยละมุนละไมของสตรี จึงดูคล้ายกำลังเริงระบำบูชาเทพเจ้าเสียมากกว่าวิชายุทธ์ซึ่งแปดเปื้อนคาวโลหิต เด็กหนุ่มชมดูด้วยความเคลิบเคลิ้มจนเมื่อฟ่านไป่หนิงร่ายรำจบก็ต้องโห่ร้องออกมาอย่างลืมตัว ด้านเฉิงยู่กงก็ทอดสายตาเหม่อลอยไกลแสนไกล รำพันว่า “ไม่เสียทีเป็นเจ้าเฒ่าสือ ต่อให้มีข้ารวมกันสิบคนก็คิดค้นกระบวนท่าเช่นนี้มิได้แน่” ดรุณีน้อยยังเหน็ดเหนื่อยจากการฝึกวิชา หากก็ปลาบปลื้มในคำชมที่มีต่ออาจารย์ กระนั้นความกังขาที่คงอยู่ในใจผสมความเหนื่อยอ่อน จึงทำให้เผลอหลุดปากว่า “แล้วจอมยุทธ์เฉิงคิดค้นวิชาใดได้เล่าเจ้าคะ” สือหย่งหลุนสะดุ้ง อันฝีมือของยอดยุทธ์นั้นมิใช่เรื่องที่จะเปิดเผยกันง่าย ๆ คำถามเช่นนี้จึงดูละลาบละล้วงไม่น้อย ทว่าเฉิงยู่กงกลับยิ้มแย้มไม่ถือสา เอ่ยว่า “หลังเก็บตัวได้ห้าปีข้าก็ค้นพบวิธีเดินลมปราณที่ช่วยส่งเสริมพลังวัตรในร่างอย่างมหาศาล ชนิดที่ว่าหากเดินลมปราณสำเร็จหนึ่งครั้งก็จะเพิ่มพลังวัตรในร่างถึงสองเท่าทีเดียว” ดรุณีน้อยเบิกตาโพลง ลองคำนวณดูว่าเริ่มต้นด้วยการมีพลังวัตรแค่เล็กน้อย แล้วพอฝึกวิชานี้ก็จะเพิ่มพลังวัตรสะสมไปเรื่อย ๆ หากเป็นจริงผู้นั้นกลายเป็นยอดยุทธ์ไร้เทียมทาน แต่บุคคลตรงหน้ากลับสูญสิ้นฝีมือไปได้อย่างไร เฉิงยู่กงสังเกตความในใจนางออก จึงแจกแจงเพิ่มว่า “เมื่อแรกข้าย่อมดีใจมาก ด้วยพลังวัตรในตอนนั้นข้าก็ไม่นับว่าด้อยกว่าใคร ขอเพียงใช้วิชาไม่กี่ครั้งคงเพิ่มพูนมหาศาล ต้องชนะเดิมพันแน่ ทว่าหลังข้าย่ามใจใช้มันในครั้งที่สี่ จู่ ๆ พลังวัตรทั้งหมดที่มีกลับสลายไปเฉย ๆ อย่างนั้นเอง แม้พยายามอย่างไรก็ไม่ฟื้นคืน สุดท้ายค่อยวิเคราะห์ได้ว่าในชีวิตคน ๆ หนึ่งจะเดินลมปราณแบบนี้ได้เพียงสามครั้ง ถ้ามากกว่านี้ทุกอย่างจะกลับตาลปัตรกลายเป็นไม่มีพลังวัตรเลย” สองหนุ่มสาวต่างตกตะลึงไปตามกัน ทว่าชายชราผู้เคราะห์ร้ายกลับกล่าวด้วยท่าทางปลงตก “ข้ายอมรับว่าช่วงแรกนั้นโกรธแค้นมาก พลังฝีมือที่สั่งสมมาต้องมลายเพราะความโลภและประมาทของตนเอง ทั้งอับอายมิกล้าสู้หน้าผู้ใด จึงไม่ยอมส่งข่าวให้อาเจียงที่ดูแลอยู่ได้ล่วงรู้ เพียงคิดว่าจะพยายามฝึกพื้นฐานใหม่ตั้งแต่ต้น รอสะสมพลังวัตรได้ระดับหนึ่งค่อยเคลื่อนหินปากถ้ำออกไปด้วยตนเอง แล้วถ้าปิดปากไม่รู้ไม่ชี้เสียก็คงไม่มีใครทราบ จากนั้นอ้างกับเจ้าเฒ่าสือว่าแพ้เดิมพันเพราะคิดวิชามิได้ก็พอ ทว่ากลับมีจดหมายจากอาเจียงขอให้ข้าออกไปสู้กับโจซานตง ตอนนั้นข้าจะไปทำอันใดได้เล่า พลอยให้หมดอาลัยเลิกติดต่อกับโลกภายนอกโดยเด็ดขาด คิดอยู่ในนี้จนวาระสุดท้าย...” คนพูดถอนหายใจเฮือกก่อนเปลี่ยนเป็นหัวเราะลั่น “นึกไม่ถึงว่าวันหนึ่ง กลับมีไก่ย่างส่งมายั่วกิเลสจนแทบทนไม่ไหว ข้าแทะไก่ไปคิดไปว่าควรจะตอบรับดีหรือไม่ ระหว่างลังเลนั่นเองหินปากถ้ำพลันเลื่อนห่าง แล้วเจ้าสองคนก็โผล่เข้ามา ฮ่า ๆ” ฟ่านไป่หนิงหัวเราะคิก ส่วนสือหย่งหลุนก็ได้แต่ยิ้มแหย มันเปิดถ้ำเพราะถูกดรุณีน้อยปั่นหัวจนไม่ทันคิด ความจริงควรถูกดุด่าตักเตือน ไฉนกลับกลายเป็นดีไปเสียได้ เฉิงยู่กงตบตักพลางยันตัวลุกขึ้น “พวกเรากลับสำนักเพลิงหาญเถอะ อยู่ที่นี่ไปก็ไม่มีประโยชน์แล้ว” “เอ้อ อาจารย์ปู่ขอรับ ข้าไม่อยากให้อาจารย์ทราบเบื้องหลังการตายของท่านแม่ ขออาจารย์ปู่โปรดช่วยเหลือได้ไหมขอรับ” ชายชราเลิกคิ้วก่อนซักถามมัน พอทราบสาเหตุแล้วจึงว่า “ข้าไม่ค่อยเข้าใจนักหรอกนะ แต่ก็รับปากเจ้า ถ้าพวกเจ้ารับปากข้าบ้าง” “ขอเพียงอาจารย์ปู่สั่งมา ข้าพร้อมกระทำตามขอรับ” “อืมม์ หลังจากฝึกวิชาผิดพลาดข้าค่อยสำนึกว่าวิชานี้อันตรายเกินไป หากคนชั่วสามารถฝึกยุทธจักรคงเดือดร้อนแน่ ดังนั้นหวังให้มันตายไปพร้อมกับข้า แต่ถ้าผู้อื่นทราบเรื่องคงสรรหาเหตุผลมากมายมารบเร้าขอฝึก พวกเจ้าจะรับปากเก็บมันไว้เป็นความลับได้หรือไม่” “แน่นอนขอรับ/แน่นอนเจ้าค่ะ” สองเสียงประสานพร้อมเพรียง เฉิงยู่กงพยักหน้าพึงพอใจ เดินนำทั้งหมดออกจากถ้ำ แต่จังหวะนั้นเองเด็กหนุ่มกลับทรุดตัวลง กุมแขนซ้ายด้วยสีหน้าเจ็บปวด ดรุณีน้อยทราบทันทีว่าเกิดอันใดขึ้น จึงปรี่ไปประคองมันทันที “ทนไหวหรือไม่ จะให้ข้าฝังเข็มอีกครั้งไหม” “เกิดอันใดขึ้น” เฉิงยู่กงเหลียวมาถามด้วยความสงสัย ที่ผ่านมาสือหย่งหลุนตั้งใจปิดบังเรื่องปราณพิษไว้ เพราะเห็นว่าหมดสิ้นหนทางเยียวยาแล้วจึงไม่ต้องการให้ใครเป็นห่วง แต่พอเห็นท่าทางอึกอักของเด็กหนุ่มเข้า เฉิงยู่กงจึงตรงเข้ากระชากผ้าพันแผลที่หุ้มมือมันไว้ จนนิ้วสีดำสนิทปรากฏแก่ตา จึงเค้นถามอีกครั้ง “บอกมา! เจ้าเป็นเช่นนี้ได้อย่างไร” สือหย่งหลุนเงยใบหน้าโชกเหงื่อมองชายชรา ลมภายนอกถ้ำพัดเส้นผมหยาบกระด้างของเฉิงยู่กงปรกไปทั่วหน้า หากไม่อาจบดบังนัยน์ตาเอาเรื่องคู่นั้นได้ จึงจำใจเล่าทุกอย่างจนหมด เมื่อนั้นคนฟังก็นิ่งเงียบไปด้วยอาการครุ่นคิด “แล้วปราณพิษที่พวกเจ้าว่า ก็คือลมปราณชนิดหนึ่งใช่หรือไม่” “แต่ลักษณะบางอย่างของมันผิดแผกจากปราณปกติมากเจ้าค่ะ เช่นเรื่องความคงทนและการที่ไม่สามารถขับออกจากร่างกายได้ น่าจะเป็นปราณแบบพิเศษเสียมากกว่า” “เฮอะ เท่าที่ข้ารู้ ลมปราณในวิทยายุทธ์แต่ละแขนงก็จะแตกต่างกันเล็กน้อยอยู่แล้ว สรุปว่ามันก็คือลมปราณชนิดหนึ่งนั่นแหละ” ฟ่านไป่หนิงเม้มริมฝีปาก “อาจารย์ก็เคยให้ความเห็นไว้เช่นนี้ และพยายามรักษามันด้วยวิธีเดียวกับการรักษาอาการลมปราณแตกซ่าน โดยใช้ยาซึ่งทำจากเห็ดหัวใจมังกร ทว่าก็ไม่ได้ผลเลย” “อุวะ” เฉิงยู่กงเท้าเอวเอ่ยเสียงดัง “เจ้าเฒ่าสือช่างคิดอะไรยุ่งยาก ในเมื่อวินิจฉัยว่าเป็นลมปราณ ไฉนกลับใช้สมุนไพรรักษา เมื่อปราณมีปัญหาก็ควรรักษาด้วยลมปราณมิใช่หรือ” ราวมีบางอย่างวาบเข้ามาสู่สมอง ดรุณีน้อยขบคิดวุ่นวาย หรือปฐมาจารย์สำนักเพลิงหาญหมายถึงการใช้ลมปราณทะลวงจุดชีพจร แต่ตอนที่สู้กับโจซานตงนั้นลมปราณซึ่งสือหย่งหลุนสะสมไว้ในร่างก็ได้ทะลวงจุดชีพจรจนหมดสิ้นแล้วนี่ นางทราบจากการตรวจอาการมันในภายหลัง หากก็คล้ายมีสิ่งที่นางมองข้ามไป นั่นคืออันใดกันแน่ ระหว่างดรุณีน้อยกำลังงุนงงนั่นเอง เด็กหนุ่มก็เอ่ยขึ้นว่า “อาจารย์ปู่ ศิษย์โง่เขลาฟังท่านไม่เข้าใจ โปรดให้ความกระจ่างด้วยเถิด” “มีตรงไหนเข้าใจยากกัน ถึงขึ้นชื่อว่าพิษก็ใช่จะมีฤทธิ์เป็นพิษตลอดเวลาเสียหน่อย ถ้าจำนวนมันน้อยลงก็มิใช่พิษแล้ว” สือหย่งหลุนกุมหัวสับสนอย่างหนัก แต่ฟ่านไป่หนิงกลับร้องลั่น “ถูกต้อง ยกตัวอย่างเช่นสารหนู ในปริมาณมากก็คือยาพิษดี ๆ นี่เอง แต่ถ้าใช้ในขนาดเหมาะสมก็สามารถเป็นยารักษาโรคได้ พี่หย่งหลุน! ในที่สุดปราณพิษก็มีทางแก้ไข ไม่ต้องตัดแขนพี่แล้ว!” “จะเป็นไปได้อย่างไรเล่าไป่หนิง เพราะเราก็ไม่สามารถลดปริมาณปราณพิษในร่างข้าได้อยู่ดีมิใช่หรือ” “ฮึ ๆ ข้าจะอธิบายแบบนี้แล้วกัน หากเราหยดหมึกลงในน้ำเต็มจอกเหล้า น้ำย่อมเปลี่ยนเป็นสีดำตามหมึก แต่ถ้าเราเทจอกสู่น้ำดังกล่าวในโอ่งใบใหญ่ พี่ยังจะเห็นหมึกสีดำอีกหรือไม่เล่า เฉกเช่นกัน แม้ปริมาณปราณพิษจะเท่าเดิม ทว่าเราแค่เพิ่มลมปราณในร่างพี่จนเจือจางปราณพิษลงไปถึงระดับที่ไม่เป็นอันตรายก็พอแล้ว สิ่งยืนยันความคิดนี้ก็ลองเปรียบเทียบการกำเริบของปราณพิษในสองหนสุดท้าย ครั้งแรกที่เรือนเพลินบุปผาตอนพี่ไปเก็บรังผึ้ง พิษกำเริบแค่ไม่นานพี่ก็ถึงกับสลบไปเพราะทนไม่ไหว ส่วนครั้งหลังตอนที่ปะทะโจซานตง ทั้งที่ร่างกายบอบช้ำกว่าคราแรกเสียด้วยซ้ำ พี่กลับทนได้นานกว่ามาก ซึ่งความแตกต่างในสองหนนี้ก็คือปริมาณพลังวัตรในร่างพี่นั่นเอง” เฉิงยู่กงชี้นิ้วใส่ดรุณีน้อยยิก ๆ “ข้าก็อธิบายแบบนี้แหละ ทำไมเจ้าไม่เข้าใจเสียที” เด็กหนุ่มหันซ้ายหันขวาด้วยท่าทางไม่แน่ใจ “แต่...เอ้อ แล้วข้าจะเพิ่มลมปราณในร่างได้อย่าง...” จู่ ๆ ข้อพับหลังเข่ามันกลับถูกกระแทกจนทรุดเข่ากองกับพื้น ส่วนดรุณีน้อยคนถองก็หย่อนร่างตามมาพร้อมกดหลังเด็กหนุ่มคำนับไปด้วยกัน “ยังจะพิรี้พิไรอยู่ได้ รีบเคารพขอบคุณอาจารย์ปู่ที่จะเหน็ดเหนื่อยสอนวิชาให้ก่อนเถอะ” ผู้ฟังอ้าปากค้าง กระดกหน้าขึ้นมองชายชราทั้งที่ยังหมอบในท่าคำนับ เฉิงยู่กงครึ่งยิ้มครึ่งบึ้ง ก่อนแสร้งเบือนหน้าหนี “ชีวิตคนสำคัญว่าสิ่งใด ข้าจะยอมโอนอ่อนให้สักครั้งแล้วกัน” สือหย่งหลุนฉีกยิ้มจนปากแทบจรดใบหู รีบก้มเคารพเป็นพัลวัน “ขอบคุณอาจารย์ปู่ ขอบคุณอาจารย์ปู่ขอรับ” ฟ่านไป่หนิงก็ค้อมคำนับไปกับมัน ก่อนลุกขึ้นมาปิดปากหัวเราะคิกคัก เฉิงยู่กงซึ่งมีความในใจอยู่แล้ว เห็นกิริยานางก็นึกระแวงมิได้ จึงหลุดปากว่า “นังหนูขำอันใดกันฮึ” “โอ๊ะ ขอจอมยุทธ์เฉิงอย่าเข้าใจผิดเจ้าค่ะ ข้านึกขันการเล่นตลกของโชคชะตาต่างหาก ท่านเคยเดิมพันด้านวิชายุทธ์กับอาจารย์มาก่อน สุดท้ายกลับยอมรับว่าแพ้อาจารย์ซึ่งเก่งทางแพทย์เสียมากกว่า ตรงกันข้ามเรื่องการรักษาปราณพิษซึ่งอาจารย์เคยคิดค้นแทบล้มประดาตาย ท่านกลับแก้ปัญหาง่ายดายดุจพลิกฝ่ามือ นับเป็นชัยชนะอันงดงามเจ้าค่ะ” แม้ปากจะเอ่ยยอมรับ แต่การพ่ายแพ้ต่อซินแสเทวะก็เป็นเสี้ยนตำใจเฉิงยู่กงอยู่ไม่น้อย เมื่อได้ยินการเปรียบเทียบของดรุณีน้อยเข้า ชายชราจึงคึกคักขึ้นอักโข “จริงด้วย อย่างนี้ก็เท่ากับเสมอกันใช่ไหม ฮ่า ๆ” จากนั้นมันก็เดินเข้าถ้ำด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม “เพราะการฝึกวิชาเป็นความลับ ดูท่าพวกเราคงต้องอาศัยในถ้ำต่ออีกพักใหญ่ พวกเจ้าก็เข้าเมืองไปซื้อของจำเป็นไว้เถอะ แล้วอย่าลืมหาข้าวเย็นติดมือมาด้วยล่ะ ช่วงนี้อาหารที่ส่งมาแต่ละครั้ง ไม่มีถูกปากเอาเสียเลย” เฉิงยู่กงบ่นพึมพำกระทั่งผลุบหายจากปากถ้ำ ทิ้งสองหนุ่มสาวให้หันมายิ้มแก่กันอย่างสดใส ก่อนจูงมือลงจากเขาไปจัดการตามคำสั่ง เข้าสู่เวลาโพล้เพล้ แสงตะวันลับหายแต่เมื่อใดไม่ทราบ หากฟ่านไป่หนิงแน่ใจว่า ยามที่ดวงอาทิตย์โผล่มาอวดโฉมในเช้าวันพรุ่ง จะต้องส่องประกายเรืองรองกว่าครั้งไหน ๆ เป็นแน่   ********** จบตอนที่่ 96 ค่ะ จากคุณ : จันทร์พันฝัน เขียนเมื่อ : 20 เม.ย. 55 18:43:09

ความคิดเห็นที่ 3 หากมีท่านไหนอยากอ่านตอนก่อนหน้า ตามไปในนี้ได้เลยค่า http://writer.dek-d.com/yasitang/story/view.php?id=617692 ********** ขอบคุณกิฟท์จากคุณทะเลเดือดพันธุ์ร็อค, คุณ NUAOFFYHUB, คุณ GTW, คุณ tiger18, คุณรุริกะ, คุณลูนาติกและคุณ Kiwi_brown นะค้า คุณทะเลเดือดพันธุ์ร็อค - ผู้เขียนซิคะต้องเป็นฝ่ายฝากเนื้อฝากตัว อิ ๆ ถ้าเรื่องนี้ทำให้สนุกได้ผู้เขียนจะยินดีมากเลยค่า ^_^ คุณ GTW - จริงด้วยเนอะ หนูหนิงกะชายสือเค้าเกิดมาเพื่อคู่กัน ตามการดลบันดาลของคนเขียนค่ะ ฮ่า ๆ                พูดถึงไก่ย่าง เคยไปชิมไก่ย่างที่เขาโฆษณาเป็นป้ายเบ้อเร่อหน้าร้านว่า "ไก่ย่างอร่อยที่สุดในโลก" กินเสร็จนึกในใจว่า ไก่ย่างหน้าบ้านฉันยังอร่อยกว่า -*- ผิดหวังขนาดร้านอยู่จังหวัดไหนยังลืมไปแล้วเลยค่ะ ม่ายหวายยย คุณรุริกะ - ขอบคุณ ๆๆๆๆ มาก ๆ เลยค่า ^_^ เน้นขอบคุณรัว ๆ เพราะดีใจอ่ะ แล้วก็เกรงใจด้วยค่ะที่คุณรุริกะต้องเสียเวลากับค่าใช้จ่ายแบบนี้ ไม่รู้จะตอบแทนยังไงดี ฮือ ๆ คุณปฤษณะ - นั่นซิคะ บางทีทำมาแทบตายแต่ผลมันช่าง... ตอนนี้เลยเน้นทำแต่เรื่องที่สบายใจและไม่ทำให้ใครเดือดร้อนค่ะ ^_^ ไม่สนผลตอบแทนแล้ว คุณ scottie - นี่ขนาดเค้าเจื๋อนตัวละครไปเยอะแล้วนา ฮี่ ๆ คิดว่าเพราะความอ่อนด้อยในการครีเอทตัวละครให้มีจุดเด่นพอจะจดจำได้น่ะค่ะ ฮือ ๆ (แถมจำนวนยังเยอะซะ) เอาไว้แก้ตัวใหม่คราวหน้าดีกว่า ^_^ (ยังจะมีคราวหน้าอีกเหรอ) คุณนู - สวัสดีปีใหม่ไทยเช่นกันค่า ^_^ คุณ Kiwi_brown - สวัสดีปีใหม่เหมือนกันค่า ใช่แล้วค่า จะถึงร้อยตอนมะลอมล่อ เร่งสปีดเต็มที่เล้ยยย ^_^ จากคุณ : จันทร์พันฝัน เขียนเมื่อ : 20 เม.ย. 55 18:57:39

ความคิดเห็นที่ 4 คนแรก!! จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 20 เม.ย. 55 21:46:02

ความคิดเห็นที่ 5 แก้ไขปัญหาได้ด้วยดี  ผมว่าสวยเลยล่ะ  ไม่เวอร์ จากคุณ : ปฤษณะ เขียนเมื่อ : 21 เม.ย. 55 00:47:56

ความคิดเห็นที่ 6 สงสารหนูหนิง บทนี้ต้องรับบทหนัก รำ (เซิ้ง) ตั้งสองรอบ รอบแรก เอาอย่างนี้ก็แล้วกัน” ชายชราแย้งเองตอบเองเสร็จสรรพ “เจ้าลองนำเซิ้งให้ข้าดูก่อน ถ้าเป็นศิษย์เฒ่าสุยจริงคงไม่ยากกระไรมัง” แม้ยังจับต้นชนปลายไม่ถูก แต่นางก็ไม่เห็นเหตุผลต้องคัดค้านความต้องการอีกฝ่าย จึงเดินไปยืนเตรียมตัวกลางโถงถ้ำ เริ่มรำเซิ้งอย่างช่ำชอง ด้านเฉิงยู่กงก็ชมเชยมิขาดปาก แววตาที่เริ่มขุ่นมัวตามอายุกลับปรากฏประกายสดใสราวเด็กพบของเล่นถูกใจก็มิปาน..เด้อนางเดอ.. รอบสอง “เอ้อ แต่ข้าเรียนรู้ได้แค่กระบวนท่า ยังไม่ถึงขั้นเข้าใจเคล็ดวิชา...” “แค่นั้นก็พอแล้ว” อีกฝ่ายตัดบทร้อนรน ฟ่านไป่หนิงจึงหมดหนทางปฏิเสธ ต้องเริ่มรำเซิ้งออกมา ^__^..... ไก่ย่างอร่อยที่สุดในโลก ผมว่าไม่มีหรอกครับ  เห็นเขียนแบบนี้เกร่อเลย ที่แน่ๆไก่ย่างที่อร่อยที่สุด คือไก่ย่างที่กินตอนหิว ยิ่งมีส้มตำ ข้าวเหนียว เป็นเครื่องเคียงล่ะก้อ โอ........สเต๊กมาแลก ก็ไม่ยอม ^__^..... จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : 21 เม.ย. 55 06:14:28

ความคิดเห็นที่ 7 มาเอาใจช่วยเจ้ไป่หนิงครับ จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 22 เม.ย. 55 08:56:36

ความคิดเห็นที่ 8 เป็นตอนที่สนุกมาก แต่สั้นไปหน่อย จากคุณ : พนมวัลย์ เขียนเมื่อ : 22 เม.ย. 55 16:50:44

ความคิดเห็นที่ 9 นั่น เก่งขึ้นไปอีก อะเหอๆ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 22 เม.ย. 55 19:22:05

ความคิดเห็นที่ 10 อ่านจบแล้ว  ชอบตอนท้ายที่ฟ่านไป่หนิงคุยกับเฉิงยู่กงค่ะ เป็นคนที่เข้าใจความรู้สึกของคนฟังและให้กำลังใจเก่งมากๆ บุคลิกนี้แอบเหมือนคนแต่งนะคะนี่ =^_____^= จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 22 เม.ย. 55 19:34:07