นักรบจันทรา ตอนจบ จุดเริ่มของความวุ่นวาย

ตอนที่ 28 จุดเริ่มต้นของความวุ่นวาย

อดีตผู้กล้าแสงตะวันลืมตาตื่นขึ้นอีกครั้ง ความเจ็บปวดฝังลึกทุกข้อต่อ เขาสู้กับจอมอสูรสุดกำลังจนปกป้องไลล่าไม่ได้แถมตอนท้ายยังโดนวิญญาณเวเบอร์เข้ามายืมร่างใช้อีก ลมเย็นพัดกรูพากลิ่นทะเลทะลักเข้ามาในห้องคุ้นตา ผนังห้องสีทรายผ้าม่านริมหน้าต่างสีฟ้าใส ชั้นหนังสือข้างเตียงกับเก้าอี้ยาวทำจากไม้เนื้อแข็ง ม่านกั้นบังตาปักลายดอกไม้งดงาม ไบรอันจำได้เลือนรางว่าไลล่าเคยถามชื่อดอกไม้บนแผ่นผ้าหนา ความทรงจำก่อนหน้านี้เขาจำได้แค่ร่วมมือกับเวเบอร์ปล่อยแสงสว่างแรงกล้าไปด้วยพลังทั้งหมดให้การ์แล้วก็สลบด้วยแรงระเบิด ในหัวเกิดคำถามแค่สองข้อ เจ้าการ์กำจัดจอมอสูรได้หรือเปล่า และที่นี่คือที่ใดกัน ลางสังหรณ์แปลกๆบ่งบอกว่าโชคร้ายกำลังมาเยือนหากม่านกั้นอันนั้นเป็นอันเดียวกับม่านกั้นในความทรงจำ

“กว่าจะตื่นได้ พ่อพระเอกอันดับสอง” ประตูห้องเปิดออก นางผู้หยั่งรู้ยิ้มกว้างรีบปิดประตูลั่นดานทันที เขาคงสลบไปนานมากเพราะแทบไม่เห็นความเหน็ดเหนื่อยของนาง พอได้เวลาอีกนิดก็พบว่าเขามีผ้าพันแผลอยู่ทั่วตัว “ท่านหลับไปสามวันเต็มๆ ตอนนี้ใกล้เวลาอาหารกลางวันแล้ว”

“เจ้าสลบไปก่อนแต่ข้าก็จะถาม สุดท้ายผลการต่อสู้เป็นอย่างไร” สีข้างของเขาปวดขึ้นหลังลอยบิดตัวไปมา “ที่นี่คงไม่ใช่ที่นั่นหรอกนะ”

“ข้ารู้สึกตัวตื่นขึ้นพอดีไลล่าส่งพลังของซีซาร์ไปให้การ์ สุดท้ายการ์สังหารจอมอสูรไม่ได้แต่เวเบอร์กับพี่ชายเขาจัดการต่อให้แล้ว” นางผู้หยั่งรู้นั่งไขว่ห้างบนเก้าอี้ หน้าตามีความสุขจนน่าอิจฉา “ขอแสดงความเสียใจอย่างสุดซึ้งที่นี่คือเมเทอาร์ เราอยู่ในบ้านตากอากาศของนางผู้หญิงคนนั้น” ไบรอันอยากนอนหลับอีกครั้งเผื่อภาพและเสียงอาจเป็นกลลวงของจอมอสูร เขาบ่นกับหญิงสาวว่าไม่น่าพามาที่นี่ อย่างน้อยน่าจะพาไปไพน์เสียเลย

“ตอนนี้พวกผู้เฒ่าของไพน์หงุดหงิดเพราะโดนขโมยโอกาสสร้างชื่อเสียง ข้าจึงให้สามคนนั้นไปเป็นด่านหน้า การ์ ริเรีย แล้วก็อลัน” มารีน่านับนิ้วอย่างร่าเริง เชื่อขนมกินได้ว่านางวางแผนอะไรสักอย่างเอาไว้ “ตอนนี้ไลล่ากำลังหัดทำกับข้าวอยู่ข้างล่าง ท่านต้องไม่เชื่อแน่ว่านางพยายามเผาห้องครัวสิบหนภายในสองวัน เฉือนมีดโดนนิ้วตัวเองนับครั้งไม่ถ้วน นี่ยังไม่นับเรื่องห่ามๆที่นางทำเพราะไม่รู้อีกนะ ท่านโชคดีที่หลับไปจึงไม่ต้องเป็นหนูลองยาเหมือนการ์กับอลัน อย่างน้อยตอนนี้นางก็ทำข้าวต้มธรรมดาเป็นแล้ว” นางผู้หยั่งรู้ทำให้คำถามในหัวกระจายตัวเพิ่มขึ้นหลายเท่าตัว

“ไลล่าทำอาหาร นางไม่เป็นอะไรเลยหรือ เจ้าสร้างข่าวให้นางตายพร้อมกับข้าได้หรือไม่ ให้การ์บอกอย่างนั้นก็ได้” อยู่ๆเขาก็นึกถึงอนาคตเสียอย่างนั้น จากนี้ไปเขาเป็นคนธรรมดาสามัญในขณะที่ไลล่าเป็นเจ้าหญิงสูงศักดิ์ ความหวังครองคู่แทบไม่เหลือให้หวัง นางผู้หยั่งรู้ส่ายหน้าช้าๆพร้อมรอยยิ้มกวนประสาทที่ทำให้นึกถึงเวเบอร์ “

“สถานะของข้าบังคับไม่ให้ตอบสิ่งเท็จ ขนาดตอนที่ข้าสู้กับตาแก่แทนท่านด้วยเจตนาส่วนตัวยังถูกบั่นพลังลงครึ่งหนึ่งเลย เฉพาะตอนนั้นนะ” นางผู้หยั่งรู้เสมองนอกหน้าต่าง แดดยามสายร้อนอบอ้าวทำให้รู้สึกไม่ดี “อีกประเดี๋ยวไลล่าจะเอาอาหารมาให้ท่านพร้อมกับลูอิส ก่อนเวลาน้ำชาข้าจะบอกให้รู้ว่าเหตุใดจึงพาท่านมาที่นี่ พูดถึงก็มาเลย” นางลุกไปไขกุญแจเปิดห้องให้

ไลล่ายิ้มแย้มอย่างงดงามเมื่อเห็นเขาฟื้นขึ้นมา หญิงสาวยังงามหมดจดไม่มีตำหนิด้วยสายเลือดของมังกรครึ่งมนุษย์ ผมสีเขียวอ่อนยาวสลวยมัดรวบดูคล้ายนางอัศวินมังกรไม่มีผิด มารีน่าสูดกลิ่นสิ่งที่ไลล่านำใส่ชามมาให้ นางผู้หยั่งรู้หัวเราะคิกคักว่าสงสารเขาจากใจจริง

“มารีน่า ในอนาคตข้ากับไลล่าจะได้อยู่ด้วยกันหรือไม่” ไบรอันถามสิ่งที่ค้างคาใจอยู่ มารีน่าบอกเองว่านางตอบได้เฉพาะความจริงเท่านั้น ไลล่าวางถาดใส่อาหารบนโต๊ะเขียนหนังสือ นางดึงที่รัดผมออกด้วยความสงสัย แม้ผมนางจะไม่ถูกหวีเรียบก็ดูสง่างามดุจนางพญา “ห้ามไม่ตอบเด็ดขาด” นางผู้หยั่งรู้เปลี่ยนสีหน้าเป็นแข็งกร้าวในฉับพลัน

“ได้สิ ท่านทั้งสองจะได้ครองคู่” ในใจของเขาโล่งขึ้นราวเมฆหมอกมลายสิ้น อย่างน้อยเขาสองคนก็ได้สมหวังในระดับเล็กๆ “แต่ข้าไม่บอกว่าสามารถทำได้อย่างไร หึง...สักพักข้าจะกลับมาคุยอีกครั้ง เชิญลิ้มรสนรกแสนสุขให้เต็มอิ่มเลยก็แล้วกัน” ในวินาทีนั้นนางผู้หยั่งรู้ดูเป็นหญิงสามัญขึ้นทันตา มารีน่ากระแทกเท้าออกจากห้องไม่เหลียวกลับมามอง

ไม่ทันให้เขากับคนรักทักทายเสียงปึงปังก็เข้าขัดขวาง ลูอิส ซีนนิว นางผู้หญิงคนนั้นที่มารีน่าพูดถึงกระโจนเข้ามาในห้องเมื่อรู้ว่าเขาตื่นขึ้นมาแล้ว นางผิวสีน้ำผึ้งวางตะกร้าสานบนโต๊ะแทบปัดชามข้าวของไลล่าหล่นพื้นโดยจงใจ คราวนี้ไลล่าเข้มแข็งกว่าคราวก่อน หญิงสาวทักทายแล้วรีบหยิบชามข้าวขึ้นก่อนทรุดตัวนั่งบนเตียงพร้อมป้อนอาหารให้ด้วยความรัก ลูอิสก็ไม่ยอมแพ้คว้าอาหารในตะกร้าขึ้นมาแล้วนั่งขนาบฝั่งตรงข้ามกับไลล่า

“ข้าไม่รู้ว่าท่านจะตื่นจึงไม่ได้ทำอาหารมาให้ กินของข้าก็ได้ไม่เป็นไร” ลูอิสใช้ส้อมจิ้มชิ้นเนื้อผัดน้ำมันจ่อปากเขา อดีตผู้กล้าแสงตะวันถึงคราวอับจนเป็นครั้งที่เท่าไรไม่ทราบได้ หากเขาไม่กินของลูอิสไลล่าคงโดนยั่วจนเต้นเหยง หากกินแต่ของลูอิสแววตาของไลล่าบอกว่าเขาจะได้หลับต่ออีกหน

ไบรอันยอมยัดทานอาหารของสตรีสองนางอย่างเสียไม่ได้ อาหารของลูอิสอร่อยแต่เข้มข้นจนแทบอาเจียน เขายังไม่มีแรงเคี้ยวเนื้อและผักที่ไม่อ่อนนุ่ม ส่วนข้าวต้มของไลล่ายอดรักมีรสชาติเค็มจัดเหมือนใส่เกลือแทนน้ำตาล แถมมีรสเฝื่อนกับกลิ่นแปลกๆที่จำแนกไม่ได้ปนมาด้วย พวกนางป้อนแบบช้อนต่อช้อนด้วยความรักทำให้ปฏิเสธไม่ลง เขาต้องปั้นหน้ายิ้มบอกทั้งคู่ว่าอร่อยพอๆกัน พอกินเสร็จก็ต้องสำรอกออกมาจนหมดท้องตามปกติวิสัย บอกได้เลยว่ามารีน่าต้องแอบดูเหตุการณ์นี้อย่างสนุกสนาน แบบนี้เองนางจึงเรียกว่านรกแสนสุข

“เพราะอาหารของเจ้านั่นละ ใครเขาให้คนป่วยกินอาหารหนักๆกัน” ไลล่าหยิบน้ำให้เขาล้างปาก ความจริงแล้วข้าวต้มฝีมือนางก็มีส่วนด้วย

“อย่างนั้นรอก่อนนะ ข้าจะไปหาผลไม้มาให้กิน”

ส่วนเกินของห้องกึ่งเดินกึ่งวิ่งออกไป ในที่สุดเขาก็ได้อยู่กับไลล่าที่รักสองต่อสองสักที ไม่นานทางไพน์คงส่งคนมารับตัวกลับไป หญิงสาวสวมกอดเขาด้วยความห่วงหา รอยยิ้มแสดงความโล่งใจของนางบอกสิ่งที่อยู่ในใจให้เขารู้ ต่างฝ่ายต่างเป็นห่วงกันและกันเขาดีใจแทบคลั่งเมื่อพบว่าไลล่าไม่มีบาดแผลร้ายแรง

“ท่านหลับไปสามวันเต็มๆ ข้าเป็นห่วงท่านเหลือเกิน” คำรักหลุดจากปากหญิงสาวอย่างเอียงอาย ใบหน้านางแนบหน้าอกเขาสร้างความอบอุ่นอย่างประหลาด “เรารอดกลับมาได้ทั้งคู่เลยนะไบรอัน ท่านรอดจากตาแก่บ้าบอข้ารอดจากเวเบอร์ แต่ข้ารักท่าน หากข้ากลับไพน์คงไม่ได้กอดท่านอย่างเปิดเผยเช่นนี้อีก”

“หยุดเดี๋ยวนี้เลย เขาบาดเจ็บอยู่นะ” เสียงตวาดแหลมสูงดังลั่นห้อง แม่นางเจ้าของบ้านกลับมาพร้อมผลไม้ปอกหั่นเสร็จสรรพ ไลล่าทำไม่รู้ไม่ชี้ซบหน้าแนบอกเขาไม่เลิกรา

“เขาบาดเจ็บที่สีข้างไม่ใช่หน้าอกสักหน่อย” ไบรอันจับความรู้สึกคึกคะนองได้จากน้ำเสียง “คนรักกันทำแบบนี้ถือเป็นเรื่องปกติ ใช่ไหมไบรอันยอดรัก” ไบรอันนึกถึงเหตุการณ์บางอย่างที่คล้ายกัน เพียงเปลี่ยนตัวละครเป็นเขา ไลล่า และเวเบอร์

หญิงสาวทั้งสองถกกันรุนแรงขึ้นทุกขณะ เขาไม่อยากทำร้ายลูอิสที่ให้ความสำคัญกับเขาจึงไม่ห้ามและไม่ให้ท้ายไลล่าจนเกินควร สองสาวเกือบลงไม้ลงมือกันแล้วถ้ามารีน่าไม่มาห้ามและไล่ทั้งคู่ให้ไปทะเลาะกันนอกบ้าน ไลล่ากับลูอิสออกจากห้องเนื่องจากขัดอำนาจนางผู้หยั่งรู้ไม่ได้ มารีน่าเคาะเท้ากับพื้นอย่างหัวเสียปิดประตูปัง ไบรอันอยากขอบคุณติดแค่รอยยิ้มเหี้ยมเกรียมของนาง หญิงผู้นี้กำลังจะบอกอะไรกับเขา

“เข้าใจความรู้สึกของไลล่ามากขึ้นสักนิดหรือเปล่า พ่อผู้กล้าแสงตะวัน” นางผู้หยั่งรู้พูดลอดไรฟัน “นางก็เหมือนท่านตอนนี้ รักษาน้ำใจรับความหวังดีจากทั้งคู่โดยไม่ดูตาม้าตาเรือ ให้ความหวังลมๆแล้งๆจนต้องลำบากภายหลัง ไลล่าต้องการให้ท่านตัดสัมพันธ์กับนางนั่นเหมือนที่ท่านต้องการให้ไลล่าทำแบบเดียวกันกับเวเบอร์”

“เรื่องนั้นข้าเข้าใจแล้วขอบคุณมาก แต่เวเบอร์ตายไปแล้วนี่”

“โง่จริง เวเบอร์เคยแสดงความเป็นอมตะให้ท่านเห็นกี่ครั้งแล้ว ล่าสุดยังยืมใช้ร่างท่านโดยไม่ขออนุญาต” มารีน่าตวัดมือเน้นคำ แสงสีม่วงครามล้อมผนังและเพดานห้อง “ขอป้องกันการแอบฟัง เวเบอร์ยังไม่ตายไบรอัน หมอนั่นชนะไลล่าได้จึงเป็นบริวารขององค์จอมเทพโดยตรง เคลื่อนไหวตามคำสั่ง หยุดนิ่งตามบัญชา และไม่สามารถตายได้หากองค์จอมเทพไม่ต้องการ เวเบอร์จะได้ร่างใหม่กลับมาเสนอหน้าอีก คราวนี้เขาจะทำให้ใจของไลล่าสั่นไหวเกินควบคุม”

“แล้วอย่างไรล่ะ เราสองคนรักกันนะ ไลล่าไม่มีใจให้เวเบอร์หรอก”

“ทึ่มตั้งแต่เด็กยันโต รู้หรือไม่ว่ามีเด็กผู้หญิงกี่คนในหมู่บ้านที่แอบชอบท่าน เป็นผู้นำของทุกคน รับผิดชอบจัดการปัญหาทุกอย่างด้วยตนเอง เที่ยวช่วยคนอื่นไปทั่วโดยไม่หวังผลตอบแทน ท่านรู้ก่อนหน้านี้หรือเปล่าว่าข้าหลงรักท่านด้วย ไม่เลยสักนิด ท่านไม่เข้าใจผู้หญิงเลยสักนิดเดียว” นางผู้หยั่งรู้จิ้มหน้าอกเขาชี้ประเด็น น้ำลายนางแทบกระเด็นมาโดน “ถ้านางไปอยู่ที่ไพน์แล้วท่านจะไม่มีโอกาสอีก ข้ารู้ใจท่านแต่จะขอเน้นให้มั่นใจ จงผูกสัมพันธ์กับนางเสียเดี๋ยวนี้”

“จริงอยู่ว่าคืนนี้ข้าจะมอบแหวนของแม่ให้นางเป็นแหวนหมั้น” ไบรอันคิดจะไปหาของในล่วมย่ามส่วนตัวแต่มารีน่าเดินไปหยิบมาให้เสร็จ แหวนมรกตเก่าๆที่พ่อแท้ๆมอบให้แม่ของเขาตอนแต่งงาน “อนาคตจะเป็นอย่างไรมารีน่า คืนนี้ข้าจะทำตัวเยี่ยงโจรป่าลักหลับนางหรือ”

“อนาคตที่ควรจะเป็นคือท่านผูกพันกับไลล่าด้วยการหมั้นลอยๆ ไม่มีพยาน ไม่มีพิธี แต่ข้าต้องการให้ท่านแต่งงานกับนางเสียคืนนี้เลย” นางผู้หยั่งรู้ประกาศสิ่งที่ไม่น่าเชื่อออกมา “ข้าหมายความตามที่พูด ประกาศต่อหน้าดวงจันทร์ว่าท่านสองคนจะรักกันชั่วฟ้าดินสลาย มอบแหวนแล้วเข้าเรือนหอ สิ่งนี้จะช่วยไม่ให้ท่านปวดหัวยามถึงเวลา แม้อนาคตจะไม่ต่างกันมากมายก็ตาม”

“เร็วไปหรือเปล่ามารีน่า”

“ถ้าท่านไม่ทำในอนาคตท่านจะพูดว่าน่าจะทำเสียแต่ตอนนั้น ชิงผูกมัดนางไว้กับท่านก่อนใจนางแปรเปลี่ยนอีกครั้ง ไม่ช่วยอะไรมากมายแต่มันดีกับท่านและนาง” นางผู้หยั่งรู้พ่นลมจากจมูกเบาๆ “เลือกเอาเองว่าจะผูกมัดนางด้วยวิธีใด ข้าจะใช้พลังที่เหลือรักษาท่าน ประเดี๋ยวต้องไปดูอลิเซียก่อน”

แสงสีทองจากมือนางผู้หยั่งรู้ช่วยรักษาอาการปวดแปลบหายจนหมดสิ้น เสียแค่แรงกายของเขายังไม่เข้าที่สักเท่าไรนัก แสงสีครามรอบห้องปรากฏแล้วหายไป นางผู้หยั่งรู้บอกลาก่อนกลายเป็นแสงสีทองพุ่งออกไปทางหน้าต่าง นางคงใช้มนตร์เคลื่อนย้ายเดินทางไปเมืองแก้วผลึกทันที ไลล่ากลับเข้าห้อง ผมเขียวสวยกระเซิงกว่าเก่า ที่ใบหน้าสวยมีรอยข่วนให้เห็น ไบรอันเข้าสู่ภวังค์ความคิดทันทีว่าควรทำอย่างไรต่อไป...


เช้าวันที่สามนับตั้งแต่ไบรอันกับไลล่าแต่งงานกันโดยมีดวงจันทร์เป็นพยาน เวลาแห่งการเป็นสามีภรรยาหมดเร็วจนน่าใจหาย แสงสีฟ้าจากมนตราเคลื่อนย้ายส่องสว่างหน้าบ้านพักตามที่มารีน่าบอกกับไลล่าเอาไว้ การ์พาทหารองครักษ์มารับตัวเจ้าหญิงไลล่ากลับไพน์ด้วยขนปีกของการ์ลูส ไบรอันตามกลับไปด้วยในฐานนะว่าที่ครูในราชสำนัก สัมภาระของเขาถูกส่งไปยังห้องพักที่เจ้าการ์จองไว้ให้ตั้งแต่คราวก่อน เป็นห้องขนาดกลาง แสงส่องผ่านหน้าต่างไล่กลิ่นอับชื้นเหมาะกับตำแหน่งข้าหลวงระดับกลาง นอกหน้าต่างไกลโพ้นคืนห้องของเจ้าหญิงไลล่า เขาสามารถใช้มนตร์เคลื่อนย้ายไปหานางได้

ในรอบหนึ่งปีจะมีราชนิกุลจากเมืองภายใต้การปกครองของไพน์ และเจ้าชายเจ้าหญิงของโทรสมาเรียนที่นี่เพื่อเชื่อมไมตรี ทางโทรสเองก็ทำเช่นเดียวกัน ท่านหญิงเอเลน่าต้องไปเรียนที่โทรสตั้งแต่อายุสิบเอ็ดจนถึงสิบห้าปี เขาจะได้เข้าสอนในปีถัดไปในตอนนี้จึงรับงานเป็นองครักษ์คนสนิทประจำตัวของเจ้าการ์ชั่วคราว  

“ไปเป็นรองผู้บัญชาการทหารม้าหรือรองผู้วิเศษประจำปราสาทไม่ดีกว่าหรือคะครู อยู่แบบนี้เป็นชาติก็ไม่ได้แต่งกับน้องไลล่าหรอก” ท่านหญิงเอเลน่ากล่าวอย่างนี้กับเขาตอนพระนางไปจิบน้ำชากับพี่ชาย พระนางรั้งตำแหน่งมหาอุปราชเอาไว้ได้หลังจากท่านหญิงอควาเรียปรากฏตัว มารดาของพระนางไม่ยอมรับตำแหน่งรองมหาอุปราช ท่านหญิงอควาเรียกลับโยนตำแหน่งนั้นมาให้ลูกชายอย่างเย็นชา

“ข้าพระองค์ประสงค์จะเป็นครูสอนดนตรีเช่นเดียวกับบิดาพระย่ะค่ะ ไม่ปรารถนาลาภยศมากถึงเพียงนั้น แค่บังเอิญเมืองที่ข้าพระองค์ทำงานเป็นเมืองที่ท่านหญิงไลล่าอาศัยเท่านั้น” ความใฝ่ฝันที่อยากเป็นครูสอนดนตรีที่ดีเหมือนพ่อเลี้ยงไม่มีวันจางหาย ก่อนหน้านี้ด้วยเหตุผลกลใดไม่ทราบได้ทำให้เขามาต่อรองเป็นครูสอนดนตรีในไพน์แทนที่จะเป็นโทรสที่มีเพื่อนรักอย่างซาราห์อยู่ มารีน่าเป็นคนบอกเองว่าเขาจะได้ครองคู่กับไลล่า เขาไม่อยากเปลี่ยนอนาคตแบบเดิมอีกด้วยความกลัว คราวก่อนเขาพยายามเปลี่ยนอนาคตส่งผลให้ซาราห์กับฟลอร่าต้องตาย เขาไม่ยอมเสี่ยงอีกเป็นครั้งที่สอง

“อย่างนั้นมาเป็นผู้ช่วยของข้าไหมไบรอัน” เจ้าการ์อารมณ์บูดเหมือนท้องผูกมานานแรมเดือน งานรองมหาอุปราชไม่หนักหนาแต่ไม่เข้ากับนิสัยของหมอนี่เลยสักนิด “วันๆขลุกอยู่กับเอกสารนับร้อย เมื่อก่อนหลงคิดว่ามหาอุปราชเป็นตำแหน่งใหญ่รองจากกษัตริย์น่าจะอยู่ดีมีสุข ที่ไหนได้ต้องทำงานตัวเป็นเกลียว ถ้าท่านแม่ไม่ได้เป็นคนแนะนำข้าจะไม่มีวันรับตำแหน่งนี้เด็ดขาด”

“ตำแหน่งสูงมาพร้อมความรับผิดชอบเจ้าค่ะท่านพี่ ท่านแม่รู้ว่าท่านพี่เติบโตเยี่ยงคนธรรมดา น่าจะรู้ดีที่สุดว่าประชาชนต้องการอะไร ต้องทำแบบใดพวกเขาจึงได้รับประโยชน์มากที่สุด” ท่านหญิงเอเลน่าพูดได้ถูกใจไบรอันมาก...


หนึ่งเดือนแรกในปราสาทไพน์พวกเขาใช้ชีวิตอย่างราบรื่น การเดินทางสั้นๆเหมือนเป็นแค่ความฝันยาวนาน อลันยอมรับตำแหน่งราชบุตรเขยของเมเทอาร์และรับคนในหมู่บ้านไปทำงานที่นั่นด้วย ริเรียกลับไปเก็มเพื่อรวบรวมข้อมูลมาให้ท่านหญิงเอเลน่าอีกครั้ง มีเพียงไลล่าที่ยังหันรีหันขวางหางานทำ จะไปเป็นผู้ช่วยการ์ความรู้ที่นางมีก็ไม่เข้าที่ จะไปเป็นแม่ทัพเหมือนคริสทาร่าก็โดนพ่อบุญธรรมเอ็ดใหญ่ว่าเป็นผู้หญิงไม่สมควรรับงานเยี่ยงชายชาตรี แน่นอนว่าคริสทาร่าถือเป็นข้อยกเว้นนางเติบโตในตระกูลนักรบ หากปล่อยไปเช่นนี้นางคงถูกจับแต่งงานทางการเมืองเป็นแน่

“วันนี้ไม่มีประชุมก่อนอาหารเช้านี่การ์” ไบรอันร้องทักทันทีที่เจ้าการ์ออกจากห้อง วันนี้หมอออกมาสายกว่าทุกครั้ง

เป็นธรรมเนียมปฏิบัติที่ผู้เฒ่ากับฝ่ายปกครองจะเข้าไปถกเรื่องงานก่อนอาหารเช้าวันเว้นวัน จากนั้นประเด็นที่ถูกยกขึ้นในการประชุมก็จะถูกส่งไปยังฝ่ายต่างๆในการประชุมใหญ่ในท้องพระโรง การ์กับผู้เฒ่าท่านหนึ่งแทบฆ่ากันตายหลายครั้ง เนื่องจากหมอนี่อยากทิ้งฐานันดรศักดิ์ไปใช้ชีวิตเรียบง่ายตามแบบพ่อบุญธรรม สุดท้ายองค์อาร์เดน์ทิสต้องขอให้เดินทางสายกลาง ให้การ์รับตำแหน่งรองมหาอุปราชจนกว่าเรื่องนักรบจันทราจะซาลง แล้วจะยอมให้ไปใช้ชีวิตนอกวังได้ตามต้องการ

“ข้าต้องไปรับทูตจากอิเดน มีสาสน์ติดต่อมาว่าตัวแทนของทางนั้นจะมาถึงไพน์วันนี้” การ์ในชุดพิธีการสีเจิดจ้าแสบตา อดีตนักรบจันทราพยายามทำให้ดูแต่งตัวสุภาพมากที่สุดแต่ยังดูซุกซนเหมือนเดิม จากนั้นเขากับเจ้าชายมาเวอร์ริคก็ไปรอรับทูตจากโลกอื่นที่ประตูปราสาท ตอนแรกคิดว่าคงเหมือนกับที่ผ่านๆมา เป็นพวกใหญ่โตที่ไม่เคยเหลียวแลคนธรรมดา แต่คราวนี้ไม่ใช่

ผู้ที่ลงจากรถม้าอย่างสง่างามในชุดเสื้อคลุมปักลายทองคือศัตรูหัวใจตลอดกาลของเขา เวเบอร์ เฟียร์เลส มารีน่าไม่เคยโกหกเขาจริงๆ นอกจากจะปรากฏตัวอย่างงดงามยังได้ตำแหน่งทูตเชื่อมไมตรีด้วย นั่นหมายถึงเวเบอร์สามารถขอพระราชทานพิธีอภิเษกกับไลล่าได้ด้วยเหตุผลง่ายๆอย่างการแสดงไมตรีจิตร หรือกระชับความสัมพันธ์

“เป็นโชคที่ได้พบกันอีกครั้งท่านการ์” เวเบอร์โน้มหัวให้การ์ มือข้างหนึ่งประคองหีบของกำนัลแด่องค์อาร์เดน์ทิส ไม่ต้องบอกก็พอเดาได้ว่ามีของขวัญให้ไลล่าด้วย “แปลกใจจริงที่เจ้าได้มาทำงานในที่แบบนี้ เป็นเด็กขัดพื้นหรือคนรดน้ำต้นไม้ล่ะ” คำเย้ยหยันแทบกลายเป็นคำทักทายปกติระหว่างเขาสองคนในเวลาต่อมา การ์ประชดเขาหลายครั้งว่าหากพวกเขาไม่ได้ดูถูกกันด้วยคำพูดคงคลั่งตายแน่

การโผล่หัวอีกครั้งของเวเบอร์ส่งผลดีและร้ายอย่างเท่าเทียม ผลดีคือไลล่าได้รับตำแหน่งผู้แทนของฝ่ายเรมิสต์ งานของนางคือรวบรวมข้อมูลเกี่ยวกับเมืองต่างๆในโลกนี้ให้เวเบอร์ซึ่งนางสามารถใช้สัตว์ปีศาจนำสาสน์ไปขอข้อมูลได้ เหตุที่ทำให้เวเบอร์เป็นตัวแทนของฝ่ายอิเดนเพราะหมอนี่เข้ามายุ่มย่ามในโลกนี้จนรู้ทั่วทุกซอกทุกมุม ผลร้ายก็คือการที่เวเบอร์มีตัวตนอยู่ในปราสาทไพน์ พ่อบุญธรรมของไลล่าปลื้มเวเบอร์จนออกนอกหน้าแทบจับทั้งคู่แต่งงานกันทันทีที่รู้ข่าว โชคดีที่มีจดหมายปริศนาส่งมาบอกข่าวว่าเวเบอร์ได้รับพระราชทานพิธีหมั้นกับคนรักเก่าแล้ว ไม่สามารถแต่งงานกับคนอื่นได้อีกทำได้แค่เหลียวมองเหมือนเขา แต่หมอนี่มีภาษีมากกว่าเขาอย่างเทียบไม่ติด สามารถเข้าออกห้องไลล่าได้โดยไม่โดนจับผิด เป็นที่ชื่นชอบของขุนนางระดับสูง สภาผู้เฒ่า และที่สำคัญคือพ่อกับแม่บุญธรรมของไลล่า

“ท่านก็เอาแต่จ้องจับผิดเวเบอร์ท่าเดียว” ไลล่าบอกเขาในห้องนอนหลังอาหารเย็น เขาใช้มนตร์เคลื่อนย้ายเข้าไปหลับนอนกับนางเป็นกิจวัตร มีคนรู้เรื่องนี้ไม่กี่คน เด็กรับใช้ที่เชื่อใจได้ชื่อลิลลี่ การ์ ท่านหญิงเอเลน่า พ่อกับแม่บุญธรรมของนาง และเวเบอร์อีกหนึ่งคน “เขาเอางานมาให้ข้าทำจนสามารถประวิงเวลารอให้ท่านไต่เต้าจนขอข้าแต่งงานได้ ข้าคิดถึงคืนนั้นเหลือเกินไบรอัน” จากนั้นพวกเขาก็ใช้ช่วงเวลายามค่ำคืนอย่างมีความสุขเช่นที่เคยเป็น...


ผ่านไปครึ่งเดือนกับความสงบสุขแสนน่าเบื่อ ชีวิตประจำวันซ้ำซากพาให้คิดถึงคืนวันเก่าๆ กระทั่งไฟแห่งความเดือดเนื้อร้อนใจลามไปถึงเจ้าการ์จนได้ ท่านหญิงริเรียกลับมาไพน์อีกครั้งพร้อมจดหมายดูตัวขอพระราชทานพิธีหมั้น ระบุเป้าหมายว่าต้องการหมั้นหมายกับเจ้าชายมาเวอร์ริคเพียงผู้เดียว การ์ปฏิเสธแต่โดนองค์อาร์เดน์ทิสกดดันให้ยอมรับ

“นางรับตำแหน่งผู้สำเร็จราชการแทนพระญาติเพราะองค์รัชทายาทของเก็มยังเด็กอยู่ หากนางไม่ทำขุนนางโฉดอาจเข้ามาควบคุมให้เมืองรักต้องปั่นป่วน พระมารดาของนางเป็นขนิษฐาของอดีตราชา” องค์อาร์เดน์ทิสถึงกับเข้ามาพบการ์ถึงในห้องทำงานส่วนตัว พูดตามตรงก็คือห้องนอน “นางต้องทำให้ราชวงศ์ระดับกลาง ล่างและประชาชนเชื่อมั่นว่านางไม่คิดเป็นขบถเสียเองจึงต้องประกาศหมั้นหมายกับเจ้าชายของไพน์เพื่อเป็นหลักค้ำจุน กดดันยามมีคนพยายามบีบให้นางออก รองรับยามถึงเวลาที่องค์รัชทายาทพร้อมปกครองบ้านเมืองแทน นางเรียกร้องสิ่งนี้ตอบแทนที่ร่วมเดินทางกับพวกท่าน”

“จะหมั้นกับมาเวอร์ริคก็ให้มาเวอร์ริคหมั้นไปสิ ข้าคือการ์ จัสติน ขอคืนชื่อมาเวอร์ริคให้ท่านพ่อ ติดป้ายไปด้วยว่าไม่รับคืน” เจ้าการ์ระบายอารมณ์เมื่อแน่ใจว่าองค์กษัตริย์เสด็จไปไกลมากพอแล้ว “ข้ายอมรับว่าเผลอหลวมตัวชอบนางอยู่เหมือนกัน จริงใจไม่อ้อมค้อม กล้าหาญเด็ดเดี่ยวน่ายกย่อง”

“อย่างนั้นก็หมั้นกับนางเสียสิ” ไบรอันถอนใจ ความจริงริเรียแอบชอบเจ้าการ์ตั้งนานแล้ว ตอนแรกนางไม่ระบุว่าเจ้าชายที่ต้องการเป็นใคร พอรู้จากเขาว่าหมอนี่เป็นเจ้าชายก็รีบลงชื่อจองตัวทันที “แบบนี้ละที่เขาเรียกว่าเหตุผลทางการเมือง”

“ไม่ใช่ข้าไม่ช่วยนางแต่ข้าอยากได้อิสระเหมือนเมื่อก่อน เอาอย่างนี้ไหมเราสองคนหนีออกจากที่นี่กัน มีดาบจันทราของข้ากับพลังของท่านต่อให้เวเบอร์ก็ยากจะฉุดรั้ง พาไลล่าไปด้วยก็ได้”

“ถ้าจะหนีกองทัพไพน์มีแต่ต้องไปอยู่กับมารีน่าที่ปราการแก้วผลึก เจ้าอยากเป็นของเล่นของนางอีกหรือ” ไบรอันโคลงหัว ช่วงหนึ่งเดือนมานี้มารีน่ามาเยี่ยมเยียนช่วยเหลือพวกเขายามเดือดร้อนแลกกับของตอบแทนเป็นเส้นผมของไลล่าหรือไม่ก็ขนปีกของการ์ลูส เห็นนางบอกว่ากำลังทดลองอะไรบางอย่างอยู่

ความกดดันเรื่องงานและการหมั้นหมายทำให้การ์ประสาทเสียจนไม่เป็นอันทำงานทำการ ท่านหญิงริเรียบอกกับการ์ว่าตัวนางยอมอยู่กับการ์สองคนในกระท่อมเล็กๆขอแค่องค์รัชทายาทของเก็มพร้อมปกครองเท่านั้น ในที่สุดเขากับเจ้าการ์ก็คิดแผนสุดท้ายได้ เช้าในฤดูหนาวหนึ่งเดือนหลังเวเบอร์ปรากฏตัว องค์มาเวอร์ริคแห่งไพน์หายตัวไปพร้อมไบรอัน บรู๊คองครักษ์ประจำตัว มีเพียงกระดาษเขียนข้อความทิ้งเอาไว้ให้ดูต่างหน้า


ในนามของมาเวอร์ริค โมรัค หรือการ์ จัสติน ข้าขอโทษน้องเอเลน่า น้องไลล่า และท่านพ่อกับท่านแม่ที่ออกจากปราสาทโดยไม่บอกกล่าว แต่ข้ายังรักอิสระและไม่อยากถูกผูกมัด ข้ากับองครักษ์ประจำตัว ไบรอัน บรู๊คขอเดินทางให้หายอยากอีกครั้ง แม้ท่านแม่จะใช้คริสทาร่าหรือเวเบอร์ลากกลับไปพวกข้าก็จะแอบหนีออกมาอีก หายอยากเมื่อไรพวกเราจะกลับมาอีกครั้ง

มีอีกเงื่อนไขที่ข้าจะยอมกลับมานั่งทำงานนั่นคือองค์หญิงริเรียแห่งเก็ม หากนางตามหาพวกข้าพบได้ภายในสองเดือน ข้าจะยอมกลับมาทำงานรองมหาอุปราชอีกครั้งโดยไม่ขัดขืนและยอมหมั้นหมายกับนางอีกด้วย

มาเวอร์ริค โมรัค หรือ การ์ จัสติน



อวสาน

จากคุณ	: Lazy return
เขียนเมื่อ	: 21 เม.ย. 55 17:58:28