PANTIP.COM : W11991131 : + : + : + : เอื้อมวิมาน : + : + : + : [ตอนที่ ๒๖] Let It Be Me [นิยาย]

ความคิดเห็นที่ 1

ร้านราตรีแจ๊ซตัวรองต์ ตั้งอยู่บนเนินเขาบริเวณหาดกะตะ ไม่ไกลจากโรงแรมฮิลตันนัก แต่เพราะเป็นแหล่งชุมชนที่ค่อนข้างพลุกพล่าน และรถราก็เยอะมากกว่าปกติ จึงเป็นเรื่องต้องระวังให้มากเป็นพิเศษอยู่นั่นเอง

ศิราไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเหตุใดเขาจึงคุ้นเคยนักที่จะเอื้อมไปคว้ามือของอันดามันมาจับจูงไว้ก่อนจะข้ามถนน และแม้เมื่อข้ามมาเรียบร้อยแล้ว มือแข็งแรงก็ยังคงเกาะกุมมือน้อยเอาไว้ ไม่มีท่าทีเลยว่าจะปล่อยให้หญิงสาวหลุดมือไปได้ง่ายๆ

สายตาทุกคู่ที่อยู่ในร้านหันมาจับตาสองหนุ่มสาวเป็นตาเดียว จนอันดามันต้องเอนไปกระซิบถามคนข้างๆ ด้วยอาการไม่แน่ใจ

“เอ็มแต่งตัวไม่เหมาะกับที่นี่หรือเปล่าคะ” หญิงสาวก้มลงพิจารณาเครื่องแต่งกายอย่างไม่มั่นใจนัก หญิงสาวยังจำตอนที่ศิราพาเธอกลับไปเปลี่ยนชุดที่โรงแรมได้ดี เพราะในห้องสวีตหรูที่เขายกให้เธอครอบครองชั่วคราวมีชุดราตรีหลายสิบชุดซักรีดเรียบร้อยแขวนไว้ในตู้เสื้อผ้า

อันดามันนึกภาพตัวเองหอบเสื้อผ้าทั้งหมดวิ่งหน้าตื่นออกมาหาเจ้าของสถานที่แล้วยังเขินไม่หาย รู้ตัวดีว่าหน้าตาแบบนั้นคงจะเป็นอย่างที่เขาเรียกกันว่าเจ๊กตื่นไฟนั่นแหละ

ศิราส่ายหน้าท่าทางบอกว่าเอ็นดู ‘ตอนไปช็อปปิ้งด้วยกัน ผมเห็นเอ็มซื้อแต่เสื้อผ้าลำลอง ก็เลยให้คุณเพลินพิศบินไปมาเลเซียจัดเสื้อผ้าพวกนี้มาให้คุณสลับใส่บ้าง ลองดูสิว่าใส่ได้ไหม’

หญิงสาวส่ายหน้า ’คุณศิรา... ’

‘ผมไม่ชอบคำปฏิเสธนะเอ็ม โดยเฉพาะอย่างยิ่งคุณน่ะปฏิเสธผมทุกเรื่องเลย ไม่รู้ล่ะยังไงคราวนี้คุณก็ต้องรับเสื้อผ้าพวกนี้ไว้ เอาเป็นว่าตอนนี้คุณเข้าไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าดีกว่า แต่งให้สวยๆ น้า ผมจะคอยดู’

อันดามันกรีดพินิจเสื้อผ้าในอ้อมแขนด้วยกิริยาไตร่ตรอง ‘สีหวานๆ พวกนี้ มันจะขึ้นกับคนตัวดำๆ อย่างเอ็มหรือคะ’

‘ใครว่าเอ็มตัวดำ ผมว่าคุณน่ะผิวสวยจะตาย ผิวอย่างนี้แต่งสีอ่อนๆ คงยิ่งขับให้คุณเด่นขึ้นแน่ๆ’

‘ท่าทางคุณศิราจะเชี่ยวชาญเรื่องการแต่งตัวของสาวๆ จังเลยนะคะ สงสัยจะกำนัลใครต่อใครด้วยเสื้อผ้าแบบนี้บ่อยๆ แหงเลย’

‘เปล่าซะหน่อย ผมทำให้เฉพาะคนที่ผมถูกใจเท่านั้นแหละ’

อันดามันพึงใจกับคำตอบนั้น หากเธอกลับแสร้งตวัดตามองอีกฝ่ายอย่างคาดคะเน ท้ายที่สุดจึงหอบเสื้อผ้าทั้งหมดไว้ในอ้อมแขนพร้อมกับบอกว่า

‘งั้นขอเวลาเอ็มสิบนาทีค่ะ เอ็มจะไปเปลี่ยนชุดก่อน’

หญิงสาวใช้เวลาไม่นานก็ออกมาจากห้องนอนด้วยชุดเกาะอกลูกไม้สีดำพอดีตัวความยาวเลยหน้าขาลงมาเล็กน้อย ซับในเป็นผ้าต่วนสีชมพูอ่อน เดรปที่พันทบกันบริเวณอกเสื้อช่วยขับให้เนินอกอวบวับแวมเย้ายวน ตัวเสื้อรัดรึงแนบเนื้อทำให้คนสวมแลสะโอดสะองยิ่งขึ้น อันดามันใช้ผ้าลูกไม้สีดำผืนยาวพันรอบคอผ้าทิ้งชายไว้เบื้องหลัง ขับผิวสีแทนที่โผล่พ้นร่มผ้าให้ผ่องผาดเนียนตา

ศิรามองหญิงสาวด้วยอาการตกตะลึง เรือนร่างโปร่งบางกระจ่างขึ้นด้วยโทนสีชมพูสว่างของผ้าซับด้านใน ขณะผ้าลูกไม้สีดำแม้จะสีเข้มแต่ก็แทบไม่ได้ช่วยปกปิดอะไรเลย ตรงข้าม...มันกลับทำให้อันดามันน่ามองจนเขาแทบไม่อยากถอนสายตาไปไหนเลย

ผู้บริหารหนุ่มของคีรีธารากรุ๊ปส่งมือให้คู่ควงสาวสวย เมื่อเธอวางมือลงเขาก็ดึงเธอเข้ามาประชิดกายพร้อมทั้งก้มลงกระซิบบอกที่ริมหู

‘ผมชักอยากจะเปลี่ยนใจ ขอเป็นสั่งอาหารขึ้นมาทานกันตามลำพังบนนี้แทนได้ไหมครับ บอกตรงๆ ว่าเอ็มสวยจนผมหวง ไม่อยากให้ใครได้เห็นอีกเลย’

อันดามันรู้สึกราวหัวใจไร้น้ำหนักและมันลอยสูงขึ้นทีละนิดๆ อย่างควบคุมไม่ได้ หญิงสาวช้อนสายตาขึ้นสานสบกับผู้ชายตรงหน้าเสเอ่ยแก้เก้อ

‘ไหนคุณศิราบอกว่าร้านนี้บรรยากาศดีอาหารอร่อยไงคะ ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงก็อย่ามาตัดกำลังเอ็มด้วยการป้อนลูกยอก่อนเลย เพราะเอ็มเตรียมล้างท้องคอยไว้แล้ว ตั้งใจว่าเดี๋ยวจะไปกินบรรยากาศให้พุงกางเชียว!’

ศิรายิ้มบางๆ แตะข้อศอกหญิงสาวเป็นเชิงให้เกียรติ โดยกระซิบบอกเธอว่า...

‘ผมมั่นใจว่าคืนนี้ผมต้องเป็นผู้ชายที่น่าอิจฉาที่สุดในภูเก็ตแน่ๆ’

หญิงสาวไม่แน่ใจนักว่าตอนนี้คนข้างๆ จะอยากเอาคำชมของเขาคืนหรือเปล่า เพราะสายตาหลายคู่ที่มองมา เธอดูไม่ออกเลยว่ามันปะปนด้วยความชื่นชมหรือว่าเป็นความรู้สึกอื่นใด

คนเคยเฉิดฉายมั่นใจตลอดมา เพิ่งจะประหม่ากับสายตาคนก็คราวนี้ ซึ่งหญิงสาวโทษว่าเป็นเพราะเธอมิได้แต่งกายด้วยเสื้อผ้าชุดเก่งของตัวเอง แถมเสื้อผ้าที่สวมอยู่ตอนนี้ก็เป็นไปตามสถานการณ์บังคับทั้งสิ้น ขืนไม่ใช้เดรสที่ศิราให้เลขาฯ จัดหามาให้ เธอก็จนปัญญาจะค้นชุดอื่นในตู้สวมมารับประทานอาหารเย็นกับเขาอยู่ดี เพราะอย่างที่ชายหนุ่มสังเกตเห็นนั่นแหละ ตอนช็อปปิ้งนั่นเธอครุ่นคำนึงแต่ว่าไม่อยากให้ตนเองสะดุดตาใครนัก เสื้อผ้าที่เลือกซื้อจึงมีแต่แบบที่เรียบง่ายทั้งสิ้น

“ที่เขามองคุณก็เพราะเอ็มสวยจนใครๆ คิดว่าตัวเองกำลังฝันไป หรือไม่ก็ตายไปแล้ว ถึงได้ขึ้นสวรรค์ไปเจอนางฟ้าน่ะสิ” เสียงศิราที่กระซิบตอบกลับมาทำให้คนฟังใช้มือข้างใกล้แหนบเนื้อตรงท้องแขนเขาอย่างปรามๆ

“เผลอไม่ได้เลยนะ คุณศิรานี่ต้องหาเรื่องเหน็บแนมเอ็มตลอดเลย”

“ผู้หญิงนี่ยังไงนะ ชมก็หาว่าเหน็บแนม เอาใจยากจริงจริ๊ง!” ศิราบ่น พลางขยับแขนออกห่างรัศมีทำการของมือเธอ ทว่ารอยยิ้มระรื่นและหน้าเป็นนั้นบอกให้รู้ว่าเขาคงไม่แคล้วต้องหาโอกาสแหย่เธออีกแน่นอน!

ตอนที่ชายหนุ่มควงแขนอันดามันเข้ามาในร้าน แสงแดดสุดท้ายยังกระจ่างขอบฟ้าอยู่เลย แต่หลังจากสั่งอาหารและพูดคุยกันได้ชั่วครู่ ดวงอาทิตย์ก็จมลงสู่ผิวน้ำช้าๆ

สองหนุ่มสาวนั่งดื่มด่ำกับแสงตะวันสุดท้ายที่ค่อยๆ ทอดเงาสีส้มจ้านลงบนพื้นโลก เมื่อศิราหันมาทางหญิงสาวเขาจึงได้เห็นว่าแดดสีก่ำตกกระทบลงบนเส้นผมสีน้ำตาลทองของสตรีตรงหน้าเน้นย้ำให้ดวงหน้าสะอาดอาบไล้สีชมพูประหนึ่งกุหลาบกลีบบาง แลสดใส อ่อนหวาน อย่างที่ผู้หญิงเก่ง แกร่ง และมั่นใจอย่างอันดามันไม่เคยงดงามได้ในลักษณาการเช่นนี้มาก่อน

ชั่ววินาทีที่ศิรานิ่งอยู่ในอิริยาบถนั้นละม้ายต้องมนตร์สะกด

อันดามันเบือนหน้ากลับมาทางเขาพร้อมรอยยิ้มงดงาม ก็เห็นดวงตาสีดำจัดราวกับห้วงมหาสมุทรลึกล้ำของศิราชัดตา แล้วหัวใจดวงน้อยก็โลดขึ้นเป็นจังหวะแปลกๆ!
ผู้อำนวยการสาวสวยหลบสายตาเขาทันควัน พวงแก้มเป็นสีระเรื่อจัดยิ่งขึ้น และศิราคิดว่านั่นเป็นภาพที่เขาคงไม่มีวันลืมไปชั่วชีวิต!

“ผู้ชายที่ได้เป็นแฟนเอ็ม คงจะต้องเป็นผู้ชายที่น่าอิจฉามากๆ เลยนะ” เขาเปรยขึ้นลอยๆ ราวกำลังตกอยู่ในห้วงละเมอ

อันดามันหัวเราะน้อยๆ เรือนผมสั้นปลิวไปตามแรงลม ดวงหน้าเรียวเสลาแลผ่อนคลาย ขณะริมฝีปากแย้มยิ้มกว้างขวาง “ไม่มีใครเขารักผู้หญิงอย่างเอ็มมากพอที่จะเอาไปประกาศว่าเอ็มเป็นแฟนหรอกค่ะ”

หญิงสาวไม่รู้ตัวสักนิด ว่าคำพูดประโยคนั้นเป็นเหตุให้หัวใจคนฟังกระตุกวาบโดยไม่มีเหตุผล ศิราขยับจะเอ่ยปากปลอบโยน แต่น่าแปลกที่กลับไม่มีคำพูดใดหลุดจากริมฝีปากเขาเลย วินาทีนั้นชายหนุ่มเพิ่งตระหนักว่าแม้สิ่งที่เขาจะพูดอาจทำให้เธอรู้สึกดีขึ้น แต่เขา...กลับไม่อยากโกหกผู้หญิงคนนี้เลย

และเขาหวังยิ่งกว่าครั้งไหนๆ ในชีวิต ว่าทุกสิ่งที่เขาเคยทำไปตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา มันน่าจะมาจากหัวใจทั้งหมด มิใช่แค่แผนการณ์เพื่อจะแยกเธอจากบิดาดังที่เป็นอยู่นี่!

ศิราชะงัก ลืมไปเสียสนิทว่าเหตุผลเมื่อแรกที่เข้าใกล้ชิดสตรีผู้นี้คืออะไร น่าแปลกบัดนี้ความคิดนั้นแทบจะเลือนไปจากใจเขาจนหมดสิ้นแล้วด้วยซ้ำ

“ก็เอ็มเล่นสวมแหวนไว้เป็นยันต์กันผู้ชายอย่างนั้น ใครที่ไหนจะกล้าเข้ามาจีบกันล่ะ” ศิราฝืนยิ้ม แย้งด้วยน้ำเสียงพยายามให้ฟังดูกรุ้มกริ่ม

ดวงตาสีน้ำตาลใสสบสานกับชายหนุ่มจริงจัง “ผู้ชายแหยแบบนั้น อย่ามาจีบเอ็มแหละดี ขี้เกียจปฏิเสธ”

“ถ้าอย่างนั้นผมจะอนุมานเอาเองว่าถึงเอ็มจะสวมแหวนไว้ แต่เอ็มก็ยังโสด...แบบนี้ได้ไหม”

“ไม่มีคนรักกับโสดนี่มันเหมือนกันไหมคะ” แม้กระทั่งคนฟังยังแปลกใจเลยว่าคำ ‘ไม่มีคนรัก’ ของเธอกินความหมายลึกซึ้งเพียงใด ระหว่างยังไม่มีผู้ชายที่เป็น ‘คนรัก’ หรือเธอกำลังบอกว่ายังไม่มีคน ‘มา’ รักเธอกันแน่?

“เอ็มล้อผมเล่นอีกแล้ว ผมเชื่อว่าคงจะมีแต่เอ็มต่างหากที่ไม่เคยรักผู้ชายคนไหนมากพอที่จะยอมยกให้เขาเป็นคนรักของคุณแบบจริงจังสักที”

“สิ่งที่คุณศิราเห็น อาจไม่ใช่อย่างที่คิดก็ได้นะคะ” เธอเสหลบตาคู่สนทนา

“แล้วต้องทำยังไง ผมถึงจะรู้ว่าเรื่องจริงเป็นแบบไหนล่ะครับ” ศิราถามอย่างระมัดระวัง

อันดามันนิ่งไปชั่วครู่ กัดริมฝีปากแน่นระงับความรู้สึกที่เอ่อขึ้นในใจรุนแรง

ศิราเอื้อมมือไปกุมมือบอบบางเอาไว้ “ไว้ใจผมได้ไหม”

หญิงสาวช้อนสายตาขึ้นมองเขาด้วยความซาบซึ้ง เมื่อท่าทีนั้นบอกชัดว่าพร้อมอยู่เคียงข้างปลอบโยนในยามที่เธอต้องการ

“ผู้ชายบางคก็อยากได้ความภาคภูมิใจที่ได้ควงเอ็มไปไหนมาไหนด้วย คุณศิราอย่าหมั่นไส้นะคะที่เอ็มประเมินตัวเองไว้ดีขนาดนั้น แต่ตลอดชีวิตที่ผ่านมาเอ็มมั่นใจว่าเอ็มสะดุดตาเพศตรงข้ามและนั่นไม่เคยเป็นผลดีกับชีวิตเอ็มเลย ผู้ชายพวกนั้นพร้อมจะมองเอ็มแค่เปลือกนอก”

อันดามันยักไหล่ มีอาการดูแคลน ‘ผู้ชายพวกนั้น’ หล่นอยู่ในกระแสเสียงจนปิดไม่มิด

“แรกๆ เอ็มทำใจแทบไม่ได้ที่ต้องยอมรับว่าคนชอบเอ็มเพราะรูปร่างหน้าตา แต่ไม่เคยมีใครเข้าใจและรักเอ็มที่ตัวตนของเอ็มเลย” ริมฝีปากบางเม้มแน่น ทั้งน้ำเสียงก็แหบพร่าเจือด้วยเครือสะอื้นนิดๆ

ศิราบีบมือเธอเบาๆ เป็นเชิงปลอบใจ

อันดามันเสหลบสายตาอ่อนโยนของเขา หันไปทางท้องทะเลกว้างใหญ่ที่อยู่ไกลลิบตา

“ผู้ชายทั่วไปเห็นเอ็มก็อยากจีบ อยากเอาชนะ ชอบใจที่จะได้ควงคนสวย แต่ไม่มีใครคิดจริงจังกับเอ็มหรอก เขามักอ้างกันว่าเอ็มเพอร์เฟคเกินไป คงรักใครจริงๆ ไม่เป็น ผู้ชายบางกลุ่มก็คิดว่าเอ็มปราบยากหัวแข็ง แล้วเขาก็คงทนไม่ได้ถ้าต้องอยู่กับผู้หญิงที่เก่งกว่า ดีกว่าเขาแทบทุกด้าน” หญิงสาวยักไหล่กับประโยคสุดท้าย

ชายหนุ่มพยักหน้าเป็นเชิงเห็นด้วย เธอจึงพูดต่อ

“พอตัดผู้ชายพวกนี้ออกไป ก็เหลือแต่พวกหล่อ รวย สมบูรณ์แบบ”

อันดามันตวัดตากลับมาสบกับดวงตาสีดำจัดของศิรา หลิ่วตาเป็นเชิงล้อเลียน “ผู้ชายพร้อมๆ แบบคุณศิรานี่แหละค่ะ แต่ส่วนใหญ่ผู้ชายพวกนี้มักจะคิดว่าเอ็มยังดีไม่พอสำหรับเขา ยิ่งพื้นหลังเอ็มเป็นแค่ลูกแม่ค้าจนๆ จากต่างจังหวัด ก็ยิ่งทำให้เอ็มไม่มีอะไรดีพอที่จะเป็นคู่ควงของใครเลย สุดท้ายแล้วเอ็มก็เลยเป็นผู้หญิงที่อยู่ตรงกลางแบบที่ผู้ชายต้องการ คิดเรื่องผู้ชายแล้วปวดหัว ทำงานดีกว่าเยอะ” หญิงสาวสรุปด้วยเสียงหัวเราะแกนๆ

ศิราอมยิ้ม นึกรู้ว่าเจ้าหล่อนอยากเปลี่ยนเรื่อง และไม่ปรารถนาจะพูดเรื่องนี้อีกต่อไป เขาจึงเสหัวเราะผสมโรงไปด้วยง่ายๆ “โอเค...ไม่คุยเรื่องผู้ชายก็ได้ งั้นผมถามเรื่องงานแทนนะ ว่าทำไมเอ็มถึงเลือกทำงานด้านเทคโนโลยีล่ะครับ ผมว่าคนสวยอย่างคุณถ้าไปจับงานเกี่ยวกับความงามน่าจะเหมาะกว่า”

อันดามันหัวเราะร่วนร่าเริง เปลี่ยนโหมดรวดเร็ว เพราะนี่เป็นเรื่องที่เธอชอบพูดถึงมากกว่า

“ก็เพราะว่างานพวกนั้นมันไม่ท้าทายน่ะสิคะ ตั้งแต่เล็กจนโต เอ็มเป็นคนชอบเอาชนะอยู่แล้ว อะไรที่ยิ่งยากเอ็มยิ่งอยากทำได้ นี่ถ้าไม่ติดว่าหัวไม่ถึงเอ็มคงเรียนทางวิศวคอม.ไปแล้วด้วยซ้ำ แต่ก็ดีแล้วค่ะ เรียนมาทางเศรษฐศาสตร์ได้หลักการทำงานดีๆ มาไว้ใช้สั่งงานพวกวิศวกรทั้งหลายอีกที คุ้มกว่ากันเยอะเลย”

ศิราไม่เถียงกับตรรกะที่เธอใช้เลยสักนิด จู่ๆ เขาก็นึกเสียดายสุดซึ้งขึ้นมา เมื่อระลึกได้ว่าผู้หญิงที่ทั้งสวยและเก่งคนนี้ เลือกเส้นทางใดให้กับชีวิตตนเอง

หากเขามีผู้หญิงที่สามารถเป็นเพื่อนคู่คิดอย่างเธออยู่ข้างๆ เขาคงไม่ต้องการอะไรไปมากกว่านี้

น่าเสียดาย...

และความรู้สึกเสียดายนั้นพาความขมขื่นบางประการแผ่ขยายเข้ามาในใจเขาอย่างบอกไม่ถูก ชั่วแวบที่เขาหวังให้ข่าวเล่าลือ และภาพที่เห็นเธอควงแขนกับบิดาเป็นเรื่องเข้าใจผิด!

ชายหนุ่มล่องลอยไปในห้วงความผิดหวังนั้น แล้วคำถามที่เขาข้องใจเฝ้าถามตนเองอยู่ในใจไม่รู้วายก็ถูกถามออกมาดังๆ “ที่เอ็มเลือกทำงานในสายคอมพิวเตอร์นี้ เป็นเพราะเหตุผลแค่นั้นจริงๆ หรือ? ไม่เกี่ยวกับเรื่องที่...” ชายหนุ่มพยายามจะหาคำที่สุภาพที่สุดมาอธิบายข้อหาที่เลขาส่วนตัวของบิดาเคยพูดให้ฟัง

“ที่มีคนพูดกันว่าเอ็มใช้ตัวเข้าแลกกับงานน่ะเหรอคะ” อันดามันย้อนถามทันควัน เดาได้ว่าข้อหาอะไรที่คนมักจะเอาไปกล่าวร้ายเธอ ซึ่งศิราก็พยักหน้ารับเก้อๆ

“ถ้าคุณศิราเชื่อข่าวพวกนั้น งั้นตอนนี้เอ็มก็จัดเป็นแม่เลี้ยงนอกทำเนียบของคุณด้วยน่ะสิคะ” เธอตั้งคำถามเพียงประโยคเดียว เท้าความถึงโครงการของรัฐมนตรีคีรีที่เธอชนะงานมาเช่นกัน

และถ้อยคำเพียงแค่นั้นก็มากพอแล้ว ที่จะทำให้ศิราขบกรามแน่นด้วยความรู้สึกคละเคล้ากัน ไม่รู้ตัวเลยว่าโกรธตัวเอง ไม่พอใจบิดา หรือหงุดหงิดผู้หญิงตรงหน้ากันแน่ที่พูดเรื่องนี้ได้โดยไม่กระดากปากเลยสักนิด!

“นั่นสิครับ” เขารับคำเสียงพร่า จนด้วยคำพูดที่เคยตอบโต้

“ทำไมอยู่ๆ คุณศิราถึงยกเรื่องนี้มาพูดคะ สนใจจะใช้โปรโมชั่นของเอ็มหรือ” อันดามันย้อนถาม สีหน้าเป็นร่องรอยแปลกๆ ที่อ่านไม่ออก

“ที่ถามอย่างนี้ เอ็มกำลังดูถูกผม หรือกำลังดูถูกตัวเองอยู่ล่ะ” น้ำเสียงเขาเย็นเยียบเงียบขรึม ทั้งดวงตาก็ไม่มีวี่แววล้อเล่นสักนิด

อันดามันเงียบไปหลายอึดใจ ก่อนผ่อนลมหายใจออกแผ่วเบา “ขอโทษค่ะ ถ้าเอ็มทำให้คุณไม่พอใจ เอ็มเพียงแค่...” หญิงสาวงันไปอีกครู่ สุดท้ายก็ตัดใจ “ช่างมันเถอะค่ะ”

“คุณเพียงแค่ทำไม?” ศิราไม่ปล่อยให้ผ่านไปง่ายๆ

“เอ็มคงเจอผู้ชายห่วยๆ มามากเกินไปมังคะ เลยเกือบจะเหมาให้คุณเป็นแบบนั้นไปด้วย ขอโทษอีกครั้งนะคะ เอ็มไม่ได้ตั้งใจจะดูหมิ่นคุณจริงๆ นะ”

ศิราซึมซับความหมายของประโยคนั้นอยู่ชั่วครู่ แล้วก็แต้มยิ้มอย่างอดไม่ได้

“ขอบคุณครับ...ที่ให้เกียรติว่าผมเป็นข้อยกเว้นจากผู้ชายคนอื่นๆ ที่คุณเคยพบมา”

ประโยคนั้นเป็นผลให้พวงแก้มของคู่สนทนาเป็นสีก่ำน่ามอง คนเจอผู้ชายห่วยๆ มาเยอะเมินไปทางอื่น ไม่กล้า สบตา ‘ข้อยกเว้น’ เลยสักนิด

ศิราอมยิ้ม ไม่เซ้าซี้ดังเคย แล้วเบือนหน้าไปทางเดียวกับเพื่อนร่วมโต๊ะ ดื่มด่ำกับบรรยากาศสวยงามตรงหน้าเงียบๆ แสงจันทร์ทอประกายลงบนผิวน้ำส่องแสงสีเงินยวงเป็นเงาระยับละเลื่อมพรายงดงาม มีเพียงความเงียบที่อบอุ่นลอยวนอยู่รอบกาย

นาน...กว่าที่มาดผู้หญิงมั่นใจจะกลับคืนมา หญิงสาวปัดผมที่ระใบหน้าออก เอียงคอถามชายหนุ่มเป็นการเปิดประเด็นชวนคุยอีกครั้ง “ว่าแต่คุณศิราเถอะค่ะ อยู่เป็นโสดคนเดียวอย่างนี้ ไม่เหงาบ้างหรือคะ”

“เหงาสิครับ แต่ก็ต้องอดทน เพราะผมยังไม่เจอคนที่ผมอยากจะใช้ชีวิตด้วยเลย” เมื่อเธอพยายามประคับประคองบรรยากาศให้กลับมาเป็นปกติ เขาจึงให้ความร่วมมือโดยไม่อิดเอื้อน

“คนที่คุณศิราอยากจะใช้ชีวิตด้วยนี่เป็นยังไงเหรอคะ” หญิงสาวไม่รู้ตัวเลยว่าตั้งใจฟังคำตอบผิดปกติ

“อืม...ไม่รู้สิ ผมไม่เคยนึกภาพไว้นะ”

คิ้วโก่งเลิกขึ้นนิดๆ “ไหนเมื่อกี้คุณว่าคุณยังไม่เจอ เอ็มก็นึกว่าคุณมีภาพเอาไว้ในใจแล้ว เพียงแต่ยังหาคนที่เหมือนภาพที่ต้องการไม่ได้ซะอีก”

“ผมไม่เคยนึกถึงในแง่นั้นนะ ผมคิดแค่ว่าถ้าวันหนึ่งผมเจอใครสักคนที่ใช่ ความรู้สึกคงจะบอกเองแหละว่าผมอยากใช้ชีวิตกับผู้หญิงคนนี้จนแก่จนตายจากกันไปข้างหนึ่ง ไม่รู้สิ...บางทีผมอาจกำลังรอผู้หญิงที่เป็นรักแรกพบของผมอยู่ก็ได้มั้ง”

เขามองหญิงสาวที่วางรอยยิ้มประหลาด ไว้บนใบหน้า แล้วอดย้อนถามไม่ได้

“ทำไมเอ็มยิ้มอย่างนั้น นี่เอ็มไม่เชื่อเรื่องรักแรกพบหรือ?”

“ค่ะ เอ็มไม่เชื่อเรื่องรักแรกพบ” อย่าว่าแต่ ‘รักแรกพบ’ เลย อันดามันอยากบอกด้วยซ้ำว่าทุกวันนี้เธอชักไม่แน่ใจเสียแล้ว ว่าเธอเคยรู้จัก ‘ความรัก’ จริงๆ บ้างหรือเปล่า!

“อ้าว...ทำไมล่ะครับ คนสวยอย่างเอ็ม คงมีคนตกหลุมรักแค่แรกเห็นได้ไม่ยาก”

“งั้นเขาก็รักรูปร่างหน้าตาของเอ็ม แต่ไม่ได้รักเอ็มหรอกค่ะ เรารักคนที่เราไม่รู้จักไม่ได้หรอกนะคะ”

และนั่นทำให้ชายหนุ่มหัวเราะร่วนด้วยความพึงใจ “เอ็มสงเคราะห์ผมทีเถอะ ผมอยากรู้ว่าผู้ชายที่คุณจะรักต้องมีลักษณะยังไง”

“เอ็มอยากให้ผู้ชายคนนั้นเป็นทั้งที่ปรึกษา ที่พึ่ง เป็นกำลังใจ คอยแสดงความยินดีเวลาเอ็มประสบความสำเร็จ คอยดุตอนเอ็มทำผิด ปกป้องเอ็มบ้างถึงแม้ว่าเอ็มจะดูแลตัวเองได้เกือบทุกเรื่องอยู่แล้วก็ตามที” เธอยักไหล่เอ่ยประโยคนั้นปนหัวเราะก่อนลงท้าย “พูดง่ายๆ ว่าเขาต้องเป็นทุกอย่างสำหรับเอ็มได้น่ะสิคะ”

อันดามันตอบคำถามไปตามหลักการที่เคยยึดถือมาตลอดทั้งชีวิต ไม่ทันได้คิดด้วยซ้ำว่าบุรัณเป็น ‘ทุกอย่าง’ ให้เธอดังที่ต้องการแล้วหรือไม่!

“ต้องเป็นทุกอย่างเชียวเหรอ ทำไมผู้หญิงเขาอยากได้อะไรที่ยากจัง” ศิราพ้อน้อยๆ ทำให้อันดามันยิ่งประทับใจว่าผู้ชายคนนี้มีหลายแง่มุมปนกันอยู่อย่างลงตัว เขาสุขุม เขี้ยวจัด ระมัดระวังเป็นที่หนึ่ง พิษสงมากมายในเชิงธุรกิจ หากเวลาพูดคุยสบายๆอย่างนี้ เขาก็เป็นชายหนุ่มอารมณ์ดีขี้เล่นได้ไม่ยาก

“แหม...ถ้าผู้ชายอย่างนั้น หากันได้ง่ายๆ เอ็มคงไม่เป็นโสดมาจนป่านนี้หรอกค่ะ”

“งั้นผมก็ต้องดีใจสิเนอะ ที่สเป็คของเอ็มซู้งสูง เราจะได้เป็นโสดเป็นเพื่อนอย่างนี้กันไปอีกนานๆ ยังไงก็อย่าเพิ่งรีบชิงตัดช่องน้อยแต่พอตัวหนีไปแต่งงานเสียก่อนล่ะ เดี๋ยวผมเหงาแย่เลย” ศิราไม่รู้ตัวสักนิดว่าเอ่ยเช่นนั้นออกไปแล้ว หัวใจเขารู้สึกดังปากว่าไปด้วยจริงหรือไม่!

จากคุณ : สิริณ (แม่มณี)

เขียนเมื่อ : 22 เม.ย. 55 00:16:04

ความคิดเห็นที่ 2

การบรรเลงเพลงแจ๊ซจากเครื่องดนตรีสดเริ่มเวลาสองทุ่ม ศิราเขียนข้อความใส่กระดาษแล้วเรียกบริกรนำไปส่งให้นักดนตรี เพียงชั่วครู่เสียงเพลงก็ดังขึ้น ศิราเอื้อมไปแตะปลายนิ้วลงบนหลังมืออันดามันแล้วถามว่า...

“เอ็มชอบเพลงนี้ไหม”

หญิงสาวเอียงศีรษะน้อยๆ ตั้งใจฟังเนื้อเพลงที่นักร้องบนยกพื้นเตี้ยร้องอยู่ให้ชัดเจน บทเพลงภาษาอังกฤษนั้นคุ้นหูนัก คล้ายว่าเคยได้ยินจากที่ไหนสักแห่ง เมื่อจับใจความเนื้อหาของบทเพลงนั้นได้ครบถ้วน ดวงตากลมโตก็ตวัดมองคนตรงข้ามด้วยอาการประหลาดใจ

“ค่ะ เล็ทอินบีมี - ขอให้ฉันได้เป็นคนๆ นั้น เพลงนี้เพราะดี มีอะไรหรือเปล่าคะ?”

“เพลงโปรดผม” ศิราบอกยิ้มๆ “ผมฝันไว้นะว่าสักวัน...อยากจะร้องเพลงนี้ให้ใครสักคนฟัง”

หญิงสาวพยักหน้า “ผู้หญิงคนนั้นคงเป็นคนที่น่าอิจฉามากๆ เลยนะคะ”

ผู้บริหารหนุ่มแห่งคีรีธาราไม่ตอบ แต่ขยับลุกขึ้นยืนแล้วยื่นมือมาตรงหน้า

“เพลงเพราะขนาดนี้อย่าปล่อยให้เสียของเลย เรามาเต้นรำกันดีกว่า”

อันดามันวางมือลงไปโดยไม่คิดอะไร แล้วก็ถูกดึงลอยเข้าสู่อ้อมแขนของเขา

ชายหนุ่มประคองพาเธอล่องลอยไปตามท่วงทำนองแสนหวานของบทเพลงที่ขับกล่อมอยู่รายรอบ หากแล้วจู่ๆ ศิราก็ก้มลงจนลมหายใจอุ่นเป่ารดริมหูคนในอ้อมแขน น้ำเสียงห้าวฮัมบทเพลงนั้นคลอไปกับนักดนตรีให้เธอได้ยินเบาๆ

“I bless the day I found you, - นับจากวันที่เราได้พบกัน

I want to stay around you – ผมก็อยากอยู่เคียงข้างคุณ

And so I beg you, let it be me ” - ผมขอวอน ได้โปรดให้ผมได้เป็นผู้ชาย ‘คนนั้น’ เถิดนะ!

หญิงสาวรู้สึกถึงอุ้งมือร้อนผ่าวที่แตะบั้นเอวเธอไว้ ร่างน้อยแนบเข้ากับแผงอกกำยำของอีกฝ่าย เนื้อผ้าบางเบาของชุดที่สวมอยู่แทบไม่สามารถขวางกั้นอะไรได้มากนัก เมื่อไอร้อนผ่าวที่เต็มไปด้วยพลังของบุรุษเพศจากเนื้อตัวอีกฝ่ายแผ่มาต้องผิวจนเธอรู้สึกได้ เพลิงเสน่หาคล้ายถูกไฟโหมจนลุกโพลงรายล้อมอยู่รอบกาย ปฏิกิริยาทางกายของเขาที่เปลี่ยนแปลงไปอย่างรวดเร็วบอกได้ชัดเจนกว่าคำพูดใดๆ เสียอีกว่าเธอไม่ควรปล่อยให้ตัวเองอยู่ในสภาวการณ์แบบนี้อีกนานเกินไปแม้แต่วินาทีเดียว!

หญิงสาวรีบกระถดกายออกห่างแต่ศิรากลับขืนไว้ เขารั้งเธอเข้าไปแนบชิดแผงอกแข็งแกร่งอีกครั้ง กล้ามเนื้อแข็งแรงตึงแน่นของเขาแนบชิดเรือนกายของเธอ พาความวาบหวามจนน่าประหลาดให้แวะเวียนกันมาทักทายอันดามันที่หัวใจไม่ขาดสาย

ศิรายิ้มใส่ตาสตรีในอ้อมกอดพร้อมด้วยแววตากรุ้มกริ่ม

“ถ้าเลือกได้ผมอยากจะหยุดเวลาไว้ที่ตรงนี้จังเลย” เสียงพึมพำราวละเมอและลมหายใจร้อนๆ ที่เป่ารดริมหู ทำให้หญิงสาวขนลุกเกรียว แข้งขาคล้ายจะไม่มีแรงขึ้นมาเสียดื้อๆ

ตั้งแต่เกิดมาเป็นตัวตน มีคนมาจีบมากหน้าหลายสิบตา มี...แม้กระทั่งคนรักเป็นของตัวเอง แต่เพิ่งจะมีครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่อันดามันรู้สึกว่าเธอ...หัวใจเต้นกระหน่ำราวกับกลองเพล!

หยุดเวลา! ผู้ชายคนนี้อยากจะหยุดเวลาไว้ตรงนี้ เพื่อจะได้อยู่กับเธออย่างนี้ตลอดไป!

หญิงสาวเอียงศีรษะซบไหล่ศิรา กลืนกลั้นรอยน้ำตาที่เอ่อรื้นขึ้นรวดเร็วให้คืนกลับลงในอกอย่างร้าวราน

จะดีแค่ไหน...ถ้าคนที่พูดประโยคนี้ให้เธอฟัง...คือบุรัณ!

อ้อมกอดของศิราที่โอบอุ้มเธอไว้ ให้ความรู้สึกทั้งอบอุ่นอย่างที่โหยหา และปวดร้าวจากการที่ไม่เคยได้รับมันจากผู้ชายที่ตนรักในคราวเดียวกัน

ภาพเหตุการณ์ที่เธอเดินตากหน้าผ่านสายตาอยากรู้อยากเห็นของเด็กหนุ่มร่างกล้องแกล้ง ผ่านม่านสีเทา โดยมีบุรัณวิ่งตามฉุดกระชากลากแขนไว้ฉายซ้ำในมโนนึกราวกับแกล้งกัน

อันดามันซบหน้ากับบ่ากว้าง ปล่อยน้ำตารินลงมาช้าๆ หากกัดริมฝีปากไว้แน่น ไม่ยอมให้เสียงใดๆ หลุดรอดจากลำคอแม้แต่นิดเดียว...

ดอกเอ๋ย...เจ้าดอกกระดังงา

เขารักแต่ไม่เห็นค่า...จะคอยเขาเปล่าดายไย...

จากคุณ : สิริณ (แม่มณี)

เขียนเมื่อ : 22 เม.ย. 55 00:18:23