ความคิดเห็นที่ 1 บทที่  ๔๒         รักษภูมิ เดินย่ำไปบนหาดทรายที่ขาวเนียนละเอียด อย่างใช้ความคิดไปเรื่อยเปื่อย เขาหวนคิดไปถึงเหตุการณ์ในห้องเก็บของเมื่อวันสุดท้ายของการสอบที่ไทยทัศน์ ตั้งแต่วันนั้น จนถึงวันนี้ก็เกือบสัปดาห์แล้ว แต่เขาก็ไม่ได้พบปะ หรือพูดคุยกับภัทรเลย       เพราะชายหนุ่มใช้เวลาที่ว่างหลังเรียนจบ ไปกับการติดตามสิตา ที่กำลังยุ่งวุ่นวายกับการโปรโมตอัลบั้ม ที่ตอนนี้ได้รับความนิยมสูง ทั้งโชว์ตัวตามงานอีเว้นท์ ออกรายการโทรทัศน์ วิทยุ มีประเดประดังเข้ามามากมาย ราวกับรอจังหวะที่หญิงสาวเสร็จสิ้นจากภารกิจการเรียนที่แสนจะยุ่งเหยิงที่ไทยทัศน์พอดี         ในตอนแรก รักษภูมิ ตั้งใจกับตนเองว่า จะไม่ขอพบกับภัทรอีก ถ้าไม่จำเป็น แต่ความตั้งใจนั้นก็ได้ล้มเหลวลง เมื่อสิตา เข้ามาทวงสัญญาที่เขาเคยให้ไว้ก่อนเรียนจบ         “แดง เจ๊ต้อย แกจองบ้านที่รีสอร์ตของแก ที่หัวหินไว้ให้พวกเราแล้วนะ ตามสัญญาที่พวกเราให้ไว้กันก่อนเรียนจบไงล่ะ สิตา ว่างพอดีเลย ที่เคลียร์คิวไว้ร่วมงานรับประกาศนียบัตรไง อย่าบอกนะ...ว่าจำไม่ได้ !”        ชายหนุ่มนึกถึง เรื่องที่เจ๊ต้อย ภรรยานายตำรวจระดับผู้การ ได้รับแต่งตั้ง ให้เป็นประธานรุ่นของนักเรียนทั้งหมด เจ๊ต้อย เอ่ยปากบอกว่าหากสอบผ่านเมื่อไหร่ จะชวนทุกคนไปพักที่รีสอร์ตของแก เพื่อเป็นการส่งท้ายความเป็นนักเรียนของทุกคน ก่อนที่จะแยกย้ายไปกันละมุมโลก ตามที่ต่างคนต่างพากันจากมา         ในตอนแรก รักษภูมิก็มีความยินดี ที่จะไปร่วมสนุกในกิจกรรมครั้งนี้อย่างเต็มที่ แต่สุดท้ายก็พยายามบ่ายเบี่ยงปฏิเสธไป เมื่อรู้ว่ามีภัทรไปร่วมทริปครั้งนี้ด้วยนั่นเอง         “นี่ ! จะบ้าเหรอแดง จะปล่อยให้สิตาไปคนเดียวเนี่ยนะ ถึงจะมีเพื่อนๆคนอื่นไปก็ตามทีเถอะ ถ้าแดงไม่ไป สิตาก็ไม่ไปเด็ดขาด !” สิตาสรุปรวดรัดตามนิสัยของหล่อน จนเขาไม่รู้ว่าจะเอ่ยปฏิเสธอะไรออกมาได้อีก        และที่สำคัญ เขาเองก็กลัวฤทธิ์เดชของสิตาที่ไม่ชอบถูกขัดใจ ดีไม่ดี หากหญิงสาวสงสัยระแคะระคายที่เขาทำตัวหมางเมินกับภัทรขึ้นมา คงถูกซัก ถูกต้อนเสียจน ปิดเรื่องราวในห้องเก็บของไว้เป็นความลับอีกต่อไปไม่ได้แน่        ท้องฟ้าในช่วงเวลาเกือบ สิบเอ็ดโมง มีแสงแดดจัดจ้า แต่รักษภูมิ กลับไม่มีความรู้สึกแสบร้อนระคายผิวหนังเลยสักนิด ลมทะเลในหน้าปลายมรสุมเช่นนี้ พัดแรงบ้าง แผ่วบ้าง สลับกันให้เย็นสบายตัวดี กลิ่นหอมเฉพาะตัวของน้ำทะเลลอยโชยมาเข้าจมูก เมื่อสูดเข้าไปสุดแรง ชายหนุ่มยิ่งรู้สึกมีพลังขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก        เขาเดินไปนั่งกับพื้นทราย ที่บริเวณใต้ต้นสนต้นสูงใหญ่ ใจหวนคิดถึงเรื่องราวอีกด้านหนึ่งที่เกิดขึ้นในรถตู้ ที่พาพวกเขาเดินทางมายังหัวหิน เมื่อตอนเช้านี้เอง...        ทุกคนพร้อมใจพากันมานั่งโดยสารรถตู้ เพื่อที่จะได้ใช้เวลาร่วมกันให้มากที่สุด ต่างพากันพูดคุยกันถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมา ตั้งแต่ที่พบกัน ตอนสอบเข้า ตอนเข้าเรียนช่วงแรก ไปจนถึงการสอบในหลายๆวิชาที่ผ่านมา อย่างเพลิดเพลินจนมาถึงหัวหินกัน โดยที่ยังไม่ทันรู้ตัว        ระหว่างทาง เปียโน ก็เล่าให้ทุกคนฟัง ในสิ่งที่เขาพยายามจะลืมไปแล้ว หญิงสาวเล่าเรื่องด้วยความสนุกสนาน ใสซื่อ ตามประสาที่หล่อนเป็นมาโดยตลอด ตั้งแต่ได้พบกันในวันแรก จนถึงวันนี้       “ตอนสอบเสร็จอ่ะค่ะ เชฟภัทร มาด้อมๆ มองๆ หลอกถามว่าใคร เป็นคนทำข้าวผัดสับปะรด สงสัยจะติดใจ ในฝีมือ” เปียโนเล่าไปอย่างอารมณ์ดี        แต่มีใครคนหนึ่งในกลุ่มที่มาด้วย แซวทักขึ้นมาว่า “ด้อมๆ มองๆ หรือ เลียบๆ เคียงๆ กันแน่จ๊ะ เปียโน”        “อัสโซ่...เยส! ใช่ละ เลียบๆ เคี้ยงๆ น่ะแหละค่า ภาษาไทยนี่ สับซ้อน จริงๆ “ หญิงสาวเกาหัวตัวเองเบาๆ แก้ขวยเขิน ก่อนจะเล่าต่อไปว่า “หนูก็เลยอำเชฟแกไปว่า พี่รักเป็นคนทำ ส่วนหนูเป็นคนทำทับทิมกรอบแทน แกก็เชื่อนะ เอ่ยชมพี่รักใหญ่เลย”        รักษภูมิ จึงแกล้ง ทำไม่รู้ไม่ชี้ หลอกถามหล่อน ในสิ่งที่เขาได้รับผลกระทบจากเรื่องนี้      “แล้ว ทำไม เปียโน ไม่รับไปเองล่ะ ว่าเป็นคนทำ ?”        เปียโน ยิ้มแหย ก่อนจะสารภาพเสียงอ่อย ออกมาว่า       “คือ มีสองเหตุผล หนึ่ง ถ้าเชฟรู้ว่าหนูทำทับทิมกรอบไม่ได้ หนูคงจะโดนเอ็ด เพราะว่าพี่อย่าลืมนะคะ ว่าหนูทำงานที่ครัวหวานมาก่อน... สอง คือ หนูแอบเติมผงกระหรี่ ลงไปนิดหน่อย เห็นว่า ร้านอาหารที่เมืองนอกเขาทำกันแบบนี้ สูตรที่ใช้สอนอ่ะ จืดชืดจะตายไป พอเชฟชิม เชฟก็รู้อยู่แล้วล่ะ ว่าสูตรมันเปลี่ยน  แต่ขืนหนูบอกว่าหนูเป็นคนทำ หนูก็ตายซี แต่ถ้าบอกว่าเป็น พี่รัก รับรอง เชฟไม่กล้าว่าอะไรพี่รักหรอก หนูเห็นแกชอบใจพี่รักกับพี่ดีใจ อยู่นี่นา”       รักษภูมิ ไม่ติดใจอะไรกับเหตุผลของเปียโนอีกต่อไป เพราะในใจจริง เขาก็คิดว่า สิ่งที่ภัทรสังเกตได้นั้น ไม่เห็นจะเป็นเรื่องผิดปกติอะไร ร้านอาหารตามเมืองนอก ที่ไหนๆ ก็ทำตามนี้ ทั้งนั้น อย่างที่ พี่พงศ์ สอนเขาหัดทำตำรับนี้ครั้งแรก ก็ทำตามสูตรที่เปียโนทำเหมือนกัน        ดังนั้น ชายหนุ่มจึงสรุปเอาเองในใจว่า ภัทร คงจะคิดมากไปเอง ฝังใจกับเรื่องราวในอดีต จนหวาดระแวงไปเสียทุกอย่าง ที่เฉียดเข้าใกล้กับเรื่องราวในอดีต ที่ตนเคยประสบมา         “ผมขอนั่งด้วยคนได้ไหม คุณรัก” เสียงห้าวทุ้มคุ้นหูดังขึ้นข้างกายของรักษภูมิ ที่กำลังนั่งเหม่อมองทะเลอยู่ จนเขาอดสะดุ้งไปด้วยความตกใจไม่ได้ เมื่อเห็นว่าเจ้าของเสียงเป็นใครแล้ว รักษภูมิก็ผงะ ถอยหลังไปด้วยอาการผวา เขายังคงฝังใจกับท่าทีดุดันของภัทร ในวันนั้นได้อย่างติดตา      ภัทร จับบ่าของชายหนุ่มไว้ อย่างอ่อนโยน ก่อนจะรีบอธิบายด้วยเสียงสุภาพ “ผมขอโทษ ถ้าผมทำให้คุณตกใจ ผมคงไม่รบกวนคุณดีกว่า เชิญตามสบายแล้วกันครับ”     ภัทร หันหลังเดินกลับไปอย่างเงียบๆ รักษภูมิ เอ่ยเรียกพอให้ได้ยิน       “ถ้าเชฟอยากจะนั่งที่นี่ เชิญครับ”       ภัทร หันมากลับมาอีกครั้ง เขายิ้มอย่างคนวางสีหน้าไม่ถูก แต่ต่อมาก็ยิ้มกว้างอย่างเอาใจเขาจนเห็นฟันขาวเรียงกัน ท่าทางที่ดูออกจะเก้อเขิน เก้ๆกังๆ จนรักษภูมิ อดเอ็นดูในกิริยาของภัทรไม่ได้         “ผมอยากจะมาขอโทษคุณรัก ในเรื่องของวันนั้น ผมไม่ได้ตั้งใจจะทำร้ายคุณ ทำให้คุณตกใจ ผมเสียใจจริงๆครับ” ภัทรเอ่ยคำสารภาพออกมาใจจริง      “ช่างมันเถอะครับเชฟ บางทีมันอาจจะมีการเข้าใจกันผิดพลาดไปบ้าง” รักษภูมิ รู้สึกใจอ่อน ตั้งแต่ที่เขาเห็นภัทร ยิ้มให้อย่างเอาใจแล้ว แต่เขาก็ทำเป็นขรึมไว้ฟอร์มไปอย่างนั้นเอง ทั้งที่ในใจเต้นรัว อย่างที่มันชอบเป็น เวลาที่เขาได้ใกล้ชิดกับภัทร สองต่อสองอย่างนี้เสมอ       “คงจะเป็นอย่างที่คุณรักว่า บางที ผมอาจจะคิดมากไปเอง ผมไม่รู้เหมือนกัน ว่าทำไม ผมถึงลืมเรื่องราวในอดีตเหล่านั้นไม่ได้เสียที จนบางครั้งผมคิดว่า ตัวเอง คงเป็นโรคจิตไปแล้ว ทำไม มันต้องคอยตามมาหลอกหลอนผม อย่างนี้ด้วยครับ เมื่อไหร่กัน ที่ผมจะมีชีวิต เป็นปกติ เหมือนคนอื่นเสียที...”        ภัทร ค่อยๆเล่า ความรู้สึกภายในออกมา ด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อย อย่างเปิดใจ จนรักษภูมิ อดรู้สึกเห็นใจไปด้วยไม่ได้ กับสิ่งที่ภัทรต้องผจญมาโดยตลอด เขาเอื้อมไปลูบที่หลังภัทร อย่างแผ่วเบา เพื่อต้องการปลอบโยน  ไม่ได้คิดมีเจตนามากไปกว่านั้น เลยแม้แต่น้อย        ภัทรเองก็รับรู้ได้ถึง ความจริงใจของอีกฝ่าย  เขาหันไปแตะที่บ่าของรักษภูมิ อย่างขอบคุณ แล้วพูดต่อไปว่า         “ผมดีใจ ที่ได้พบกับพวกคุณ รู้ไหม ? พวกคุณเท่านั้นคือเพื่อนที่ผมมี ซึ่งมันทำให้ผมเสียใจและเจ็บปวดมากนะครับ ที่เผลอใช้อารมณ์ทำร้ายเพื่อนที่ดีที่สุดของผมคนหนึ่ง...”         ภัทร หยุดพูด แล้วมองจ้องตาของรักษภูมิ ด้วยดวงตาคมกล้าราวกระจกใส ที่แสดงถึงความจริงใจ แต่รักษภูมิ กลับยิ่งรู้สึกเขินอายเกินกว่าจะสบตาคู่นั้นได้นาน ภัทร พูดต่อไปอีกว่า       “ ยกโทษ ให้ผมนะครับ คุณรัก ผมขอรับรองว่าจะไม่เหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นอีก แน่นอน ผมขอสัญญาอย่างลูกผู้ชาย !”      รักษภูมิ ไม่ตอบอะไร นอกจากยิ้มน้อยๆ แล้วพยักหน้าให้อย่างยอมรับคำขอโทษนั้น       ภัทร กับ รักษภูมิ พากันเดินเล่นมาตามชายหาด อย่างไม่รีบร้อน ไปสมทบกับสมาชิกคนอื่นๆ ตามที่นัดกันไว้ เพื่อออกไปหาอาหารอร่อยแห่งเมืองหัวหิน รับประทานเป็นมื้อกลางวัน        ลมทะเลที่พัดมาเบาๆ ในตอนแรก เปลี่ยนมาเป็นพายุหอบใหญ่ กระแสลมแรง อย่างที่ไม่ทันได้ตั้งตัว แต่ไม่นานก็กลับมาสงบดังเดิม       ภัทร ยังคงเดินไปเรื่อยๆ แต่ก็ต้องหยุดอยู่กับที่ เมื่อเห็นว่ารักษภูมิ ไม่ได้เดินตามมาด้วย        เมื่อภัทร มองไปด้านหลัง ก็เห็นรักษภูมิ หยุดยืนอยู่กับที่ ชายหนุ่มยืนขยี้ตา ภัทรจึงเข้าไปช่วยชายหนุ่ม ที่ยืนหลับตาอยู่        “สงสัย ทรายจะเข้าตาครับเชฟ” รักษภูมิ พยายามหยีตามองภัทร ที่เดินเข้ามาใกล้      ภัทร ที่สูงกว่าอีกฝ่าย ก้มมองรักษภูมิ ที่กระพริบตาด้วยความแสบตา เขาใช้ผ้าเช็ดหน้า เขี่ยฝุ่นทราย ที่ค้างอยู่ในดวงตาของรักษภูมิ อย่างห่วงใยและใกล้ชิด จนชายหนุ่มหายเคืองตาขึ้นมาบ้างแล้ว แต่ก็ยังมองเห็นไม่ถนัดนัก ภัทรจึงเป็นฝ่ายจูงมือชายหนุ่ม นำทางให้เดินไปยังล็อบบี้ ตามที่นัดไว้ต่อไปตามเดิม           “รอนานไหมพี่หนูนา พี่สิตา หนูหาหมวกเจอแล้วล่ะ  พวกเรา ไปรอพี่ๆกันที่ล็อบบี้กันได้แล้ว” เปียโนเดินออกมาจากบ้านพัก มาที่ระเบียงไม้ ที่ยื่นออกไปที่ริมชายหาด ขณะนั้น มีสิตา และหนูนา ยืนเงียบกันอย่างผิดปกติ        “เอ้า! ทำไม ยืนนิ่งอยู่กับที่ล่ะ พี่ ไปกันได้แล้ว” เปียโน ร้องทัก เมื่อเห็นทั้งสองคนยังยืนนิ่งอย่างตกตะลึงอยู่กับที่      “เอ่อ...เอ่อ...ไปซี” สิตาที่หน้าซีด บอกรับด้วยน้ำเสียงสั่นๆ ก่อนจะเดินนำหน้าลิ่วๆไปก่อน ปล่อยให้หนูนาเดินตามมากับเปียโน หนูนาจึงถือโอกาสเล่าเรื่องที่ได้เห็นเมื่อครู่ พร้อมกับสิตา ให้เปียโน ฟัง        “พี่ว่า... เชฟภัทร กับพี่รัก นี่ชักจะยังไงๆ แล้วละซี น่ากลัวจริงๆเล้ย ! ผู้ชายสมัยนี้” หนูนา ทำท่าขยึกขยึ๋ย ประกอบคำพูดไปด้วย        “ยังไงกันเหรอพี่ ?” เปียโน ซักต่อ ทั้งๆที่อดขำไปกับท่าทางประหลาดของหนูนาไม่ได้        “ก้อ...เมื่อกี๊ ตอนที่เรายืนรอเปียโน วิ่งกลับไปเอาหมวกในบ้านอ่ะดิ พวกเราเห็นเชฟเดินมากับนายรักไง จู่ก็เกิดมาจูจุ๊บกัน กลางหาดทรายซะงั้น ขนาดกลางวันแสกๆนะเนี่ย สงสัยจะคิดว่าไม่มีคนเห็นแน่ๆเลย หยึ๋ย...ไม่อยากจะเชื่อเลย เชฟแกจะมาเปิดตัวเอาตอนเรียนจบแล้ว แอบชอบกะพี่รักมาเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ สงสารสิตาจัง”         เปียโน รับฟังเพียงอย่างเดียว ไม่แสดงความคิดเห็นใดๆออกมา จนมาถึงสวนใกล้ล็อบบี้ หนูนา ก็อดตั้งข้อสังเกตถามเปียโน อย่างพาซื่อไม่ได้      “เออ แล้วตอนเปียโน รอพวกเราออกมาจากบ้าน อยู่ที่ระเบียง ไม่เห็นสองคนนั้น  เขาเดินกระหนุง กระหนิงกันมาบ้างเลยเหรอ ?”           เปียโน ชะงักไปนิดหนึ่ง ก่อนจะตอบแบบใสซื่อ ตามปกติ อย่างไม่รู้ไม่ชี้กับเรื่องนี้ด้วย แม้แต่น้อย       “ไม่เห็นนี่คะ หนูมัวแต่มองดูวิวทะเล ไม่เห็นใคร อะไร ทั้งนั้นเลย” เมื่อเห็น หนูนาไม่ติดใจสงสัย อะไรต่อไป หล่อนจึงเสริมเพิ่มเติมไปอีก “บางที พวกพี่อาจจะเข้าใจอะไรผิดไปก็ได้มั้งคะ”       เมื่อเห็น หนูนา ทำหน้าราวกับเห็นหล่อนเป็นเด็กไร้เดียงสา ไม่ประสีประสา ทันคน เปียโน ยิ่งสะใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น หญิงสาว รู้สึกลำพองใจ ในฝีมือการจัดฉากของหล่อน แต่จู่ๆ หล่อนก็เกิดความรู้สึกประหลาดขึ้นมา ความรู้สึกลังเลใจอย่างไม่มีสาเหตุ ว่าหล่อนควรจะทำตามแผนการที่วางไว้ต่อไปดีหรือไม่ ?        ตลอดเวลาที่รับประทานอาหารกลางวัน สิตา ดูเงียบผิดปกติไป แต่ทุกคนก็ไม่ได้ติดใจอะไร เมื่อหล่อนให้เหตุผลว่า หล่อนเหนื่อยจากการทำงานหนักที่ติดกันมาหลายวันก่อนหน้านี้ แต่ภายในใจของหล่อนตอนนี้  สับสนวุ่นวายอย่างบอกไม่ถูก       จริงๆแล้วหล่อนรู้ดีว่า รักษภูมิ แอบปลื้ม ภัทร มานานแล้ว ตั้งแต่แรกพบเลยก็ว่าได้ หล่อนสนิทสนมกันราวกับพี่น้องที่คลานตามกันมา แค่นี้หล่อนจะดูไม่ออกเลยเชียวหรือ ว่าชายหนุ่มคิดอย่างไรกับภัทร        แต่สิ่งที่หล่อนรู้สึกหนักใจ กลับเป็นการที่จะต้องมาแย่งชิงผู้ชายเพียงคนเดียวกัน กับคนที่เปรียบเสมือนพี่น้องของหล่อนต่างหาก แค่ให้หล่อนฟาดฟันกับผู้หญิงคนอื่น เรื่องผู้ชาย หล่อนยังขอตัดใจ ลาจากผู้ชายคนนั้นได้ในทันที ถึงแม้ว่าผู้ชายคนนั้นจะดีพร้อม มากสักเพียงไหนก็ตาม แล้วยิ่งเป็นแดงอีกด้วย แล้วหล่อนจะทำอย่างไรดี สิตา รู้สึกสับสนในจิตใจมากมายนัก      เหตุการณ์ระหว่างภัทรกับรักษภูมิ มีมาให้หล่อนรับรู้ ได้อย่างที่ไม่ตั้งใจหลายครั้งหลายคราแล้ว ครั้งแรก ก็มีคนส่ง ข้อความภาพ ของภัทรกับรักษภูมิ ในสวนสาธารณะมาให้หล่อนทางโทรศัพท์       ครั้งที่สอง ก็เมื่อวันสอบวันสุดท้าย ที่รักษภูมิ วิ่งหน้าตาแดงก่ำ เสื้อผ้ายับหลุดลุ่ย ออกมาจากห้องเก็บของ ไม่นานนักภัทร ก็ออกมาจากห้องเก็บของเช่นกัน และทำท่าทางมีพิรุธ ราวกับไม่อยากให้ใครเห็นความลับนั้น       ครั้งที่สาม ก็คือวันนี้ หล่อนมองไปจากห้องพักด้านบน เห็นรักษภูมิกำลังลูบหน้าลูบหลังภัทร แล้วภัทรก็ตอบรับท่าทีนั้นอย่างเต็มใจ อีกทั้ง ยังเดินมาแสดงความรักกันอีก คงจะไม่ทันคิดว่าหล่อนจะได้มาเห็น          ‘นี่หล่อนกำลังตกเป็นเครื่องมือของภัทร เพื่อปิดบังอะไรบางอย่างหรือเปล่านี่ ?’ สิตานึกสรุปภายในใจ       มื้อค่ำของวันแสนพิเศษ คือ บาร์บีคิว รวมมิตรทะเล ที่ ภัทร ได้แต่นั่งมองบรรดาลูกศิษย์ที่กุลีกุจอ ช่วยกันจัดเตรียมอาหาร เพื่อบริการชายหนุ่มด้วยความเต็มใจ อย่างสบายอารมณ์        อาหารทะเลสดใหม่ บวกกับบรรยากาศริมทะเล ที่มีแต่คนพิเศษ จึงทำให้อาหารค่ำ มื้อนั้น ผ่านไปอย่างสนุกสนาน และเต็มไปด้วยความประทับใจ       คืนนี้ เป็นคืนพระจันทร์เสี้ยว แม้ว่าแสงจันทร์จะไม่ส่องสว่าง แต่ก็ยังพอมีแสงเงินยวง ส่องให้เห็นระลอกคลื่นที่ซัดสาดเข้ามายังชายหาด ที่พวกเขานั่งล้อมวงอยู่รอบกองไฟ       ภัทร เล่นกีตาร์คลอไปเบาๆ ให้เข้ากับบรรยากาศที่แสนรื่นรมย์ สิตา ที่อารมณ์ดีขึ้นจากเหตุการณ์เมื่อบ่ายนี้แล้ว จึงเต็มใจร้องเพลงด้วยเสียงหวานใสของหล่อน ตามคำเรียกร้องของเพื่อนๆ        บางคนนึกสนุก ก็ร้องผสมโรงไปด้วย ผิดบ้าง ถูกบ้าง แต่ทุกคนก็มีความสุขกับกิจกรรมในคืนนี้ ที่ร่วมกันใช้ชีวิตด้วยกัน เป็นครั้งสุดท้าย       จนเวลา ผ่านล่วงเข้าไปเกือบจะสองยาม เจ๊ต้อย โต้โผใหญ่ ในทริปสั่งลานี้ ก็นำเสนอกิจกรรม ที่หล่อนตั้งใจจัดขึ้นเพื่อทุกๆคน       เจ๊ต้อย นำเอาไวน์ชั้นดี ลังใหญ่ ของสามีนายตำรวจของหล่อน เก็บสะสมไว้ ออกมาเปิด แล้วบอกกับทุกคนที่นั่งเรียงกันอยู่ที่รอบกองไฟว่า      “ต่อไป เจ๊ขอนำเข้าสู่ ‘เกมเปิดใจ ไขความลับ’ ขอให้ทุกคนร่วมดื่มไวน์ในขวดนี้ด้วยกัน ถือว่า เป็นไวน์ร่วมสาบานก็แล้วกัน โอเค้ !”       ตั้งแต่หัวค่ำ หลังอาหาร แต่ละคนก็ล้วนแล้วแต่ ผ่านการดื่มเครื่องมึนเมามาแล้วทั้งสิ้น การดื่มไวน์ในเกมนี้ ดูจะหนักหนาเอาการอยู่พอควร แต่โต้โผใหญ่ก็หาได้สนใจไม่ หล่อนยังว่าต่อไปอีก      “และแก้วสุดท้าย เจ๊จะขอเก็บเอาไว้ ให้กับผู้ชนะ ในเกมนี้ เป็นรางวัลพิเศษ โอเค้ !”        กติกาของเกม คือ ทุกคนจะต้องเลือกเรื่องของตนเองที่คิดว่ารันทดที่สุด แต่ต้องเกี่ยวพันกับการมาเรียนที่ไทยทัศน์ด้วย มาเล่าให้กับทุกคนฟัง หากทุกคนในวง ไม่มีใครคัดค้าน ถือว่า เป็นผู้ชนะ       โดย มีพายุ ขอเริ่มเป็นคนแรก เขาดื่มไวน์ ในแก้วใส ที่ถูกรินจนเต็ม ทีเดียวหมด ก่อนจะเล่าเรื่องของตนเองออกมา        “ผม เป็นลูกชายคนโต แต่ผมยังหางานที่ผมอยากทำไม่ได้ ผมอยากเป็นเชฟ แต่ไม่มีใคร รับผมเข้าทำงาน เพราะว่าผม อ้วน ผมตัวใหญ่เกินไป เกะกะในครัว ทำไม คนอ้วน ทำงานในครัวไม่ได้เหรอ ? ผมเสียใจมาก จนผมเริ่มเก็บตัว ไม่ออกไปพบปะผู้คน เกือบจะเป็นโรคซึมเศร้า จนกระทั่งวันหนึ่ง น้องสาวผม ก็แอบเอาใบสมัคร มาสอดไว้ที่หน้าประตู มันจึงทำให้ผมรู้ว่า หากเราขวนขวาย โอกาส ก็จะยังเข้าข้างผมเสมอ เรียนจบแล้ว ถึงผมไม่ได้เป็นเชฟ ผมก็ไม่เสียใจ เพราะผมได้มาเจอแต่คนดีๆ ได้มีเพื่อนดีๆ อย่างทุกคน”        เมื่อชายหนุ่มร่างยักษ์เล่าเรื่องของเขาจบลง ทุกคน พร้อมใจกันปรบมือ เป็นกำลังใจให้ในความคิดของเขาที่เปลี่ยนไป       หนูนา จึงขอเล่าเป็นคนต่อไป หลังจากที่ดื่มไวน์จนหมดแก้วแล้ว หญิงสาวก็เริ่มต้นขึ้น       “หนูนา มีความฝัน อยากจะเปิดร้านอาหารฝรั่ง ตามที่ได้เรียนมาสักครั้งที่บ้านเกิด อยากให้คนที่นั่นได้มีโอกาส ได้ชิมของอร่อยๆ ฝีมือหนูนาบ้าง แต่ที่บ้านของหนูนา ไม่มีใครสนับสนุนหนูนานเลยสักคน ที่หนูนา ต้องนั่งเครื่องบินไปกลับ ทุกๆวันหยุด ก็เพื่อกลับไปดูแลกิจการโรงงานผ้าไหม ของที่บ้าน ถึงมันจะเหนื่อย แต่หนูก็หายเหนื่อย เมื่อได้มาอยู่ร่วมกับทุกคน ได้ทำอาหารที่ตัวเองรัก ได้รู้ว่า จริงๆแล้ว อาหารไทย ก็อร่อยไม่แพ้ อาหารฝรั่งเลย” หนูนา หยุดพูดไปครู่หนึ่ง ก่อนจะหันไปยิ้มให้กับเพื่อนคนอื่นๆในรอบกองไฟ ที่มองมาอย่างให้กำลังใจ แล้วพูดต่อไป        “แต่ หนูนาก็ยังฝันนะ ว่าวันหนึ่ง หนูนา จะต้องมีร้านอาหารเป็นของตัวเองให้ได้ แล้วคนในครอบครัวของหนูนา จะต้องยอมรับในความฝันอันนี้ของหนูนาได้” เสียงปรบมือ ดังขึ้นอีกครั้ง เมื่อหนูนาพูดจบ ดีใจ ที่ดื่มไวน์จนหมดแก้ว รออยู่นานแล้วก็เล่าต่อไปทันที        “ส่วนผม คนที่เคยมีชีวิตอยู่ไปวันๆ อยากไปไหนตามที่ใจนึก ก็ไป ไม่เคยมีใครสนใจ หรือคิดจะสนใจใคร จนวันหนึ่ง ก็ถูกป้า ถูกแม่ หลอกให้มาสมัครเรียนทำอาหาร ทั้งๆที่ในชีวิต ของคนอย่างไอ้ดีใจ คิดจะทำมาก่อนเลยแม้แต่สักนิด โดยมีพี่ชายตัวดี เป็นคนแอบบงการ อยู่เบื้องหลัง...” ดีใจ หันไปยักคิ้วให้ภัทร ที่นั่งเกากีตาร์ไปด้วย ภัทรทำเป็นเส ไม่รู้เรื่อง ดีใจ ยิ้มให้เขาน้อยๆ แล้วเล่าต่อไปอีก         “จนวันนี้ ผมก็ได้สิ่งหนึ่งกลับมา นั่นคือความภูมิใจในตัวเอง ทั้งๆที่ไม่เคยคิดว่าจะมีมาก่อนเลยแม้แต่น้อย จากในตอนแรกที่ตั้งใจจะทำตัวแย่ๆ พอเห็นว่าทุกคนพร้อมที่จะเป็นกำลังใจให้ผม คอยช่วยเหลือผลักดัน จนผมทำมันสำเร็จ ผมจึงขอถือโอกาสนี้ ขอบคุณเพื่อนๆทุกคนจากใจจริง และขอขอบคุณ พี่ภัทร พี่ชายที่แสนดีของผม ที่เขาไม่เพียงแต่จะให้โอกาสดีๆกับชีวิตของผม แต่เขายังให้ผมได้เรียนรู้ว่า คำว่า พี่น้อง ว่ามันมีความหมายมากมายเพียงใด”         เสียงปรบมือดังขึ้น อีกครั้ง ภัทร หันไปสบตากับดีใจ อย่างขอบคุณเช่นกัน รักษภูมิ จึงถือโอกาส เล่าเรื่องของตนบ้าง      “ขอบคุณความรักที่ไม่สมหวัง ที่ทำให้ผมกล้าตัดสินใจที่จะเปลี่ยนเส้นทางชีวิตของตัวเอง วันหนึ่งชีวิตประจำที่เคยมี มันกลายเป็นความน่าเบื่อหน่าย หันไปทางไหนก็เจอแต่ความจำเจ จังหวะชีวิตที่ชักพาให้ผม เข้ามาคลุกคลีกับวงการที่ไม่เคยคิดว่าตัวเองจะได้รับความสุขแบบนี้มาก่อน ความสุขที่เห็นคนที่ได้ชิมฝีมือของเรา มีรอยยิ้ม และคิดว่า ผมคงจะไม่คิดเปลี่ยนใจไปไหนอีกแล้ว”      สิตา หันไปยิ้มให้กำลังใจรักษภูมิ ก่อนจะพูดอย่างขำๆในเรื่องของตัวเอง      “สำหรับสิตา แค่คำพูดเพียงไม่กี่ประโยค ที่มันคงจะไปกระตุ้นต่อม ความอยากเอาชนะ ใครบางคน !” หญิงสาว ปรายตาไปทางภัทร ที่อมยิ้มน้อยๆ เกากีตาร์อยู่ตรงข้ามหล่อน แล้วเล่าให้ทุกคนที่กำลังสนใจฟังอยู่ ต่อไปว่า        “แต่พอตอนนี้ กลับมานึกขำ ในความบ้าจี้ ของตัวเองนะ ที่ฮึดสู้ มาจนตลอดรอดฝั่ง สิตา รู้ว่าทุกคน ก็คงจะรู้สึกเหมือนกัน คือ เหนื่อย แต่แปลกจัง ที่ทำไมยิ่งเหนื่อย มันก็ยิ่งมีความสุข... สุขอย่างบอกไม่ถูก...”         ดวงตากลมโต สว่างแวววาวสดใส ด้วยความรู้สึกที่เปล่งประกายออกมาจากภายใน ใบหน้าของหญิงสาวประดับไปด้วยรอยยิ้มกว้าง จนเห็นฟันสีขาวสะท้อนแสงจากกองไฟ ราวกับเม็ดไข่มุกจากท้องทะเลในคืนเดือนเสี้ยว ทำเอาทุกคนอดที่จะยิ้มตอบไปด้วยไม่ได้ แล้วสิตาก็เล่าไปอีก        “สิตา อยากถือโอกาสนี้ ขอดื่ม เพื่อขอบคุณเพื่อนๆทุกคน ที่คอยช่วยเหลือ อยู่เคียงข้างกัน มาโดยตลอด ขอบคุณเชฟ ภัทร ที่เปิดโอกาสที่แสนจะวิเศษสุด ให้พวกเราได้มาเรียนรู้ คำว่า... มิตรภาพ”        เสียงปรบมือดังขึ้นอีกครั้ง บรรยากาศในคืนนี้ ทวีความสุขมากขึ้น และคงจะเพิ่มมากขึ้นไปอีก จนกว่าจะหาผู้ชนะในเกมของค่ำคืนได้ หากไม่มีเสียงเล็กแหลม ที่เปล่งออกมาอย่างอ้อแอ้ ดังขัดจังหวะขึ้นมาเสียก่อน        “เล่าเรื่องอาไรก้อ...ม่ายรู้... เนี่ยนะ รันทด ไม่เห็นมันจาเศร้าซักกะนิด เรื่องของพวกพี่น่ะมันจิ๊บจ๊อย ลองมาฟังเรื่องของหนู แล้วพี่จะรู้ว่า:-)โคตรเศร้าเล้ย !...” จากคุณ : Awork เขียนเมื่อ : 23 เม.ย. 55 01:11:56

ความคิดเห็นที่ 2 บทที่  ๔๓                 ทุกคนที่นั่งอยู่รอบกองไฟ ต่างมองหน้ากันไปมา อย่างงุนงง กับท่าทีของเปียโน ที่ตะโกนออกมาขวางขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ        หนูนาที่นั่งอยู่ใกล้ที่สุด พยายามดึงตัวหญิงสาวให้ลุกขึ้น เพื่อกลับไปที่ห้องพัก แต่เปียโนก็ยังคงโวยวายเสียงดัง จนภัทร มองหน้าหนูนา ส่ายหัวเป็นเชิงห้าม แล้วเอ่ยปากถาม เปียโนที่กำลังเมามาย จนแทบจะครองสติไม่อยู่            “ไหน เปียโน คุณเล่าให้ผม ฟังทีสิ ว่าทำไม คุณควรที่จะเป็นผู้ชนะในเกมนี้ ?”         หญิงสาวร่างเล็ก ที่ขณะนี้ ใบหน้าที่เคยขาวเหลืองจนออกซีด กลับเปลี่ยนไปเป็นสีแดงก่ำ ด้วยฤทธิ์ของสุรา หล่อนแสยะยิ้มออกมา อย่างบิดเบี้ยว ดูแล้วคล้ายแม่มด ไม่เหมือนเด็กสาวที่เคยร่าเริงสดใสเลยแม้แต่น้อย        “ก้อ...หนูน่าสงสารที่สูด... เชฟรู้มั้ย ว่าหนูไม่ได้อยากจาเรียน ไอ้การทำอาหารอะไรเนี่ยกะเขาเลยแม้แต่น้อย ! แต่แม่ของหนู ขอร้อง แม่บอกว่า... ถ้าหนูทำตามที่แม่บอก เราจะได้พ่อของหนูกลับคืน แต่...แต่มันจาเปนปายด้าย ยางงาย ในเมื่อพ่อของหนู ตายไปตั้งแต่หนูยังเด็ก ไม่มีวันที่พ่อจะได้กลับมาหาเราอีก !”        เปียโน เริ่มร้องไห้ อย่างคร่ำครวญ ทำให้เรื่องที่หล่อนเล่าอยู่ ซึ่งแต่เดิมนั้น ยากที่จะฟังให้เข้าใจ ยิ่งฟังไม่ได้ความไปกันใหญ่        “ฮือ...ฮือ...หนูคิดถึงพ่อ แม่บอกว่ามีคนใจร้าย มันหักหลังพวกเรา มันตั้งใจทำลายครอบครัวของเรา มันอิจฉาที่ครอบครัวเรารักกัน แต่มันไม่มี ! มันไม่มีใครรักมันเล้ย !...”       หญิงสาวร่างเล็กที่นอกจากจะร้องไห้คร่ำครวญจนฟังไม่ได้ความแล้ว หล่อนยังลงไปกลิ้งเกลือกกับพื้นทรายอย่างทุรนทุราย หนูนา พยายามเข้าไปประคองให้หล่อนลุกขึ้น แต่ก็เปียโนก็ดิ้นไปมาอย่างแรง จนหนูนาต้องปล่อยให้หล่อน พร่ำรำพันความในใจออกมาต่อไป           “แม่ ! แม่จ๋า...ไหน แม่บอกว่าให้หนูอดทน อดทนจนกว่าหนูจะเรียนจบที่นี่ แล้วเราจะได้แก้แค้นคนที่มันฆ่าพ่อไง แต่หนูยังเห็นมันลอยนวลได้อยู่ แม่จ๋า...มันเป็นคนฆ่าพ่อเราจริงๆเหรอ หนูไม่แน่ใจเลยจริงๆ ฮือ...ฮือ...แม่...แม่...”       ภัทร ที่นิ่งฟังเรื่องราวที่เปียโนเล่าออกมา เขาพยายามปะติดปะต่อเรื่องราวทั้งหมด แต่มันก็ยากที่จะเข้าใจเหลือเกิน เขากำลังจะเอ่ยปากถามว่าคนที่เปียโนกำลังพูดถึงนั้นคือใคร แต่หญิงสาวก็หมดสติแน่นิ่งไปเสียก่อน         พายุ รีบเข้าไปช้อนตัวเปียโนที่สลบไปด้วยฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ หนูนาเข้ามาช่วยปัดเนื้อปัดตัวที่เปรอะเปื้อนไปด้วยทราย จากการที่หญิงสาวแสดงฤทธิ์เดชไปเมื่อสักครู่ หนูนาอธิบายเสริมให้ทุกคนเข้าใจในตัวเปียโนมากขึ้น         “คงจะเสียใจที่ทะเลาะกับคุณแม่ เมื่อตอนหัวค่ำละมั้งคะ ถึงได้ดื่มหนักขนาดนี้ หนูนาเตือนแล้วก็ไม่ยอมฟัง ขอโทษเชฟ แทนเปียโนด้วยนะคะ ที่น้องทำกิริยาไม่ดีออกไป”        ภัทร ยิ้มให้หนูนาอย่างเข้าใจ เขามองดูเปียโนที่นอนหลับอยู่ในอ้อมกอดของพายุอย่างเห็นใจ ก่อนที่จะปล่อยให้หนูนานำหญิงสาวไปพักที่ห้อง        เหตุการณ์กลับมาเป็นปกติตามเดิม เพื่อนคนที่เหลือต่างก็เล่าความในใจ ตามเกมต่อไปจนครบทุกคน เหลือเพียงแต่ภัทร ที่ขอเล่าเป็นคนสุดท้าย       หน้าที่บรรเลงบทเพลงด้วยกีตาร์ ได้ถูกเปลี่ยนมือไปเป็นของพายุแล้ว ภัทร ใช้ไม้เขี่ยกองไฟที่ใกล้มอดดับเต็มที เปลวไฟลุกโชนขึ้นมาอีกครั้ง คล้ายกับเรื่องราวในอดีตที่เขาจะนำมันขึ้นมาเปิดเผยให้ทุกคนได้รับรู้กัน       “พวกคุณใช้เวลาเรียนในหลักสูตรนี้ ห้าเดือนกว่า แต่รู้ไหม ว่าหลักสูตรนี้ ได้ถูกเตรียมการมาเกือบยี่สิบปีแล้ว...” ภัทร หยุดฟังเสียงฮือฮาจากทุกคนรอบกองไฟ ก่อนที่จะเล่าเข้าเรื่องต่อไป          “แต่ไม่ใช่ผมหรอกนะครับ ที่เป็นผู้ริเริ่ม คิดค้นหลักสูตรนี้ขึ้นมา มีพ่อครัวชาวจีนคนหนึ่งที่มาหนีร้อนมาพึ่งเย็นบนผืนแผ่นดินไทย แผ่นดินที่สองที่เขารักและภูมิใจที่ได้เป็นคนของแผ่นดินนี้ ทันทีที่เขาได้รู้จักอาหารไทย อาหารที่มีวัฒนธรรม มีรากเหง้าจากบรรพบุรุษ เขาก็คิดที่จะตอบแทนพระคุณของแผ่นดินไทย เขาทดลองนำประสบการณ์จากการทำงานในครัวมานับสิบๆปี บวกกับพรสวรรค์ที่มี สร้างสรรค์ตำราอาหารไทย ที่ถูกปรับให้มีความเป็นสากล สามารถนำไปใช้งานได้จริง ไม่แพ้ตำราอาหารจากต่างประเทศเลย และนั่นก็เป็นจุดเริ่มต้น ของตำราที่พวกคุณได้เรียนรู้กัน ในหลักสูตรนี้ยังไงล่ะครับ”         รอยยิ้มอย่างภาคภูมิใจ ผุดขึ้นมาที่ใบหน้าของภัทร เมื่อเล่าถึงเรื่องนี้ ทุกคนในวงต่างพากันเงียบ ตั้งใจฟังเรื่องที่เขากำลังต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ         “แต่กว่าจะมาถึงทุกวันนี้ มันก็ต้องแลกด้วยอะไรหลายๆอย่าง แม้แต่ชีวิต ความรัก และหยดน้ำตา มีหลายครั้งที่ผมท้อแท้ อยากจะล้มเลิกภารกิจนี้ไปเสีย แต่ก็ตัดใจไม่เคยสำเร็จ แม้จะเหนื่อยแสนเหนื่อย ลำบากทุกข์ยากเพียงไหน ผมก็พร้อมอดทน...”         ภัทรระบายลมหายใจออกมายาวนาน อย่างปลอดโปร่ง ยิ้มน้อยๆอีกครั้ง เมื่อหันไปสบตากับสายตาของแต่ละคนที่มองมาที่เขาอย่างให้กำลังใจ         “จนมาถึงวันนี้ วันที่พวกเราทุกคน ต่างก็พากันร่วมมือร่วมใจ เดินมาถึงเส้นชัย จุดหมายปลายทางของเรา กลับเป็นการเริ่มต้น เริ่มต้นที่จะเปิดโลกทัศน์ใหม่ ให้ทุกคนในแต่ละมุมโลก ได้รู้จักอาหารไทยที่แท้จริง อาหารไทยจากฝีมือคนไทย แต่มีความเป็นสากล ทัดเทียมกับอาหารตะวันตก ผมขอบคุณทุกคนที่ช่วยให้ฝันของอาจารย์ของพวกเรากลายเป็นความจริง ขอบคุณจริงๆครับ”         เสียงปรบมือดังขึ้นอย่างยาวนานและต่อเนื่อง รอยยิ้มแห่งความสามัคคี ส่งให้ทุกคนในรอบกองไฟได้รับรู้ถึงพลังและอำนาจของมัน ว่ามันอบอุ่นและยิ่งใหญ่สักเพียงไหน        ภัทรคิดว่าเหตุการณ์ในค่ำคืนนี้ คงจะตราตรึงอยู่ในจิตใจของทุกคนไปตราบนานแสนนาน และเป็นแรงใจให้พวกเขาไม่ท้อแท้หรือโดดเดี่ยว ยามที่ต้องกลับใช้ชีวิตปกติตามเดิม ในแต่ละมุมโลกที่จากมา         ชายหนุ่ม เอื้อมไปหยิบไวน์ที่เหลืออยู่เกือบครึ่งขวด หมายจะดื่ม ในฐานะของผู้ชนะของเกมในค่ำคืนนี้ แต่ก็มีเสียงห้าวของเจ๊ต้อยดังขัดขึ้นมา         “อ๊ะ! อ๊ะ! เชฟ หลอกพวกเราไม่สำเร็จหรอกน่า ชีวิตเชฟสบายจะตาย แต่ชีวิตเจ๊สิ ลำบ๊าก ลำบาก เนี่ยคิดดู เรียนจบกลับไปแทนที่จะต้องไปทำงานในครัวเหมือนคนอื่นเขา กลับต้องไปเป็นแม่บ้าน คอยรับส่งลูกไปโรงเรียน กลับมาก็ต้องมาคอยเปิดประตูรถ คอยเอาใจคุณผู้การสามี ตอนกลับบ้าน ทุกวันทุกคืน เจ๊นี่ละ น่าสงสาร แสนรันทดตัวจริง” เจ๊ต้อย หันมาแกล้งพยักพเยิดกับเพื่อนๆคนอื่น ที่หัวเราะไปอย่างเออออ           “ดังนั้น เจ๊คือผู้ชนะ เชฟ อย่าคิดว่าชีวิตเชฟเศร้ากว่าใครสิคะ เชฟโชคดีจะตายไป ที่ได้เพื่อนใหม่มาตั้งเกือบยี่สิบคน ไปเที่ยวไหนก็ไม่อดตาย ดีกว่าเจ๊ที่ต้องหมกตัวอยู่แต่ในบ้าน เป็นไหนๆเนอะ ! ส่งมาซะดีๆ โอเค้ !”          เจ๊ต้อยคว้าไวน์ที่เหลือไปกระดก ทีเดียวจนหมดขวด ซึ่งก็ถือว่าเกมในค่ำคืนนี้ได้ยุติลงไปแล้ว ภัทร ยิ้มให้ทุกคนอย่างขอบใจอีกครั้ง เขารู้สึกโล่งอกอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน อย่างน้อยเขาก็ได้เรียนรู้จากเกมนี้แล้วว่า ไม่มีใครที่เศร้ารันทดที่สุด หรือมีความสุขที่สุด แต่ทั้งหมดทั้งมวล ล้วนแล้วแต่ขึ้นอยู่กับความคิดของตนเองต่างหาก ว่าจะเลือกมองมันในแง่ร้ายหรือแง่บวก ก็เท่านั้นเอง !           เปียโน ตื่นขึ้นมาแต่เช้าตรู่ ตามเวลาปกติที่เคยชิน หล่อนรู้สึกหนักหัวมาก คงจะเป็นเพราะฤทธิ์ของเครื่องดื่มมึนเมา ที่ดื่มไปเมื่อคืน          หญิงสาวนอนคิดทบทวน ถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อคืน นึกยังไงก็นึกไม่ออก จู่ๆก็รู้สึกคลื่นไส้ หล่อนจึงวิ่งไปอาเจียนที่ห้องน้ำ อย่างหมดไส้หมดพุง จนรู้สึกโล่งศีรษะ         เมื่อถือโอกาสทำธุระส่วนตัวในห้องน้ำ เสร็จเรียบร้อยแล้ว เปียโนย่องออกมาแต่งตัว อย่างเบาเสียง เพราะเกรงใจ สิตาและหนูนาที่กำลังหลับสนิทอยู่ ไม่นานนักก็ย่องออกไปข้างนอก เพื่อไปรับประทานอาหารเช้าที่ห้องอาหารริมทะเล         ข้าวต้มปลาร้อนๆ กลิ่นหอมกรุ่น ทำให้เปียโน รู้สึกดีขึ้นมาได้ เมื่อได้รับประทานจนหมดชามสติสัมปชัญญะเริ่มกลับคืนมา ทำให้หล่อนพอจะนึกถึงเหตุการณ์ เมื่อช่วงหัวค่ำวานนี้ได้แล้ว         แม่โทรมาหาหล่อน ถามสารทุกข์สุขดิบ ตามประสาแม่ลูกที่อยู่ห่างกันคนละซีกโลก คุยได้ไม่นาน แม่ของหล่อนก็บอกมาว่า จะมาร่วมยินดีกับความสำเร็จที่หล่อนจบการศึกษาจากไทยทัศน์ ซึ่งเป็นคำสัญญาระหว่างหล่อนและแม่ที่มีร่วมกัน         เพราะนัยของคำสัญญานั้นก็คือ ทันทีที่หล่อนเรียนจบที่ไทยทัศน์ หมายถึงเวลาของการแก้แค้นที่รอคอยมานาน ใกล้จะมาถึงแล้ว ซึ่งหน้าที่นั้น หล่อนไม่ได้มีส่วนที่จะเกี่ยวข้องด้วย          เปียโน จึงไม่รู้แผนการต่อไปจากวันที่หล่อนเรียนจบ เพราะแม่ได้ให้อิสระ แก่หล่อนเป็นการตอบแทน หล่อนไม่จำเป็นที่จะต้องเข้ามาในวงการอาหารอีกต่อไป ดั่งในตอนแรกที่หล่อนเอ่ยปากปฏิเสธ           “แม่จ๋า หนูไม่อยากเรียนทำอาหารเลยจ้ะ หนูไม่อยากเป็นเหมือนพ่อ พ่อทำให้คนอื่นมีความสุขกับฝีมือของพ่อ แต่สุดท้ายพ่อก็ไม่มีโอกาสที่จะได้อยู่อย่างมีความสุขเลย” เด็กหญิงแอนนี่ หรือเปียโนชื่อปลอมที่หล่อนตั้งขึ้นมาภายหลัง ในวัยเพียง ๑๕ ปี ร้องไห้อ้อนวอน เมื่อแม่ของหล่อนจะส่งหล่อน ให้ไปเรียนต่อการอาหารที่ประเทศเยอรมณี           แม่ของหล่อนไม่ว่าอะไร กับท่าทีขัดขืนที่หล่อนแสดงออกมา แม่ของหล่อนยิ้มน้อยๆ แล้วพูดด้วยเสียงหวานนุ่ม เหมือนอย่างที่เคย        “ไม่อยากเรียนก็ไม่เป็นไร แม่เองก็คงจะทำงานนี้ไม่สำเร็จได้เพียงคนเดียว ถ้าไม่มีหนูเป็นกำลังให้แม่อีกแรง ในเมื่อหนูไม่เต็มใจ แม่ก็จะไม่บังคับให้หนูต้องฝืนใจ”         จากนั้น แม่ก็ไม่เคยเอ่ยปากถึงเรื่องนี้กับหล่อนอีกเลย เปียโนเริ่มลังเลใจ เมื่อมิสเตอร์เดวิด จะส่งหล่อนไปเรียนต่อชั้นไฮสกูล ที่ประเทศอังกฤษแทน          แต่ที่หล่อนตัดสินใจได้อย่างเด็ดขาด ที่จะเลือกเดินตามเส้นทางที่แม่ของได้ลิขิตไว้ให้แล้ว เมื่อวันครบรอบการจากไปของพ่อในปีนั้นนั่นเอง       เปียโนกลับมาบ้านในตอนกลางวัน หล่อนแอบโดดเรียนเทควันโด้ที่ชอบ เพื่อตั้งใจที่จะมาทำให้แม่ของหล่อนประหลาดใจ แม่ของหล่อนคงจะยินดีมาก เมื่อเห็นว่าหล่อนตั้งใจ มาร่วมพิธีรำลึกถึงการจากไปของพ่อ         ในห้องที่เคยปิดไว้ ภายในมีรูปถ่าย ของพ่อ และข้าวของเครื่องใช้ ที่แม่สามารถจะหามาได้จากเมืองไทย หลังจากที่พ่อของหล่อนได้จากไปแล้ว เสียงเพลงจีนจากแผ่นเสียงที่พ่อเคยชอบฟัง ถูกเปิดคลอเบาๆ         ในวันนั้นของทุกปี แม่ของหล่อนจะไม่ทำอะไรเลย นอกจากจัดหาเสื้อผ้าชุดใหม่ อาหารคาวหวานที่พ่อชอบ แม่จะบอกเล่าเรื่องราวของเปียโนกับแม่ ในรอบหนึ่งปีที่ผ่านมา ราวกับว่าพ่อยังมีตัวตนมานั่งฟังอยู่            เปียโน แอบเปิดประตูห้องแง้มเข้าไป พอให้เห็นว่าแม่ของหล่อนทำอะไรอยู่           ขณะนั้น แม่ของหล่อนกำลังเปิดดูอัลบั้มรูปของหล่อน เนื่องในพิธีรับประกาศนียบัตรวันสำเร็จการศึกษาชั้นมัธยมต้น จากโรงเรียนอินเตอร์ในเมืองมาเก๊า          แม่ค่อยๆเล่าให้พ่อที่มองมาด้วยรอยยิ้มอยู่ในรูป ฟังทั้งน้ำตา น้ำตาแห่งความภาคภูมิใจในความสำเร็จของหล่อน แม่ของหล่อนไม่ได้อาการโศกเศร้าฟูมฟาย แม่เล่าเรื่องราวออกมาด้วยรอยยิ้มทั้งที่มีน้ำตา จนมาถึงประโยค ที่ทำให้ชีวิตของหล่อนพลิกผัน จนมาถึงทุกวันนี้          “เฮียจ๋า... หนูคงไร้ความสามารถที่จะแก้แค้น คนที่ทำร้ายครอบครัวของเราได้เสียแล้ว หนูไม่อยากบังคับให้ลูกของเรา ต้องฝืนใจทำในสิ่งที่เขาไม่ต้องการ หนูเองก็ตัดใจแล้วว่า มันคงเป็นเวรกรรมแต่ชาติก่อนของเรา พ่อแม่ลูก ที่จะต้องมาพลัดพราก จากกันทั้งๆที่มันยังไม่ถึงเวลาอันสมควร...”          เปียโน ที่แอบดูอยู่ รู้สึกสงสาร แม่ของหล่อนจับจิตใจ แม่ของหล่อนประนมมืออยู่ระหว่างอก น้ำตาไหลลงมาจากสองแก้มเป็นทาง มีเสียงสะอึกสะอื้นอยู่บางเบา แม่สูดลมหายใจ บังคับไม่ให้เสียงที่เคยหวานไพเราะ สั่นเครือ ดวงตาแห่งความแค้น วาววามขึ้นมาวูบหนึ่ง ก่อนจะบอกกับพ่อที่อยู่ในรูปต่อไปว่า          “ถ้าไร้ซึ่งความสามารถที่จะแก้แค้นให้กับเฮียได้แล้วละก้อ... หนูคงไม่มีหน้าไปพบเฮียบนสวรรค์ได้อีกต่อไป หนูจะขอจากเฮียไป อยู่ในที่ ที่คนดีอย่างเฮียไม่ทางหาหนูพบเจอ...”          แม่ของหล่อน ค่อยๆหยิบมีดปอกผลไม้ด้ามเล็ก ขึ้นมา คมมีดส่องกระทบกับแสงไฟ ดูคมมากจนน่าใจหาย แม่จรดปลายมีไปที่ข้อมือเล็กของแม่ ปลายมีดอันแหลมคม ค่อยๆจิกลงไปบนผิวขาวเนียนละเอียดนั้น เลือดไหลหยดลงมาเป็นดวง            “หนูขอให้เฮีย ช่วยคุ้มครองดูแล ลูกของเราต่อไปด้วย ชาตินี้ หนูคงหมดวาสนาที่จะได้เป็นแม่ลูกกันอีกต่อไปแล้ว คนไร้สามารถอย่างหนู ไม่เหมาะที่จะเป็นแม่ หรือเมียของใครได้ทั้งนั้น...” แม่ของหล่อนเริ่มลากปลายมีดไปตามทางขวาง เลือดค่อยๆหยดลงมาเปรอะที่พื้นแดงฉานเต็มไปหมด แม่กัดฟันพูดด้วยความเจ็บปวด         “ขอให้ฟ้าดินเป็นพยาน... หนูรักเฮียและลูกของเรามากที่สุดในโลก ...ลาก่อน...”         แม่ของหล่อนพูดยังไม่ทันจบ เพราะเปียโน ที่แอบดูอยู่วิ่งเข้าไปกอดที่ด้านหลัง แล้วร้องไห้สะอึกสะอื้น ด้วยความตกใจระคนกับความใจหาย หล่อนละล่ำละลักเอ่ยปากออกมาว่า          “แม่จ๋า... แม่อย่าทิ้งหนูไป ไม่มีแม่แล้วหนูจะอยู่ยังไง...” เปียโน ดึงมีดนั้นออกมาจากมือแม่ของหล่อน หล่อนโยนมันไปไกลที่สุดเท่าที่จะทำได้ แล้วใช้ผ้าเช็ดหน้ากดที่ข้อมือไว้ เพื่อห้ามเลือดที่กำลังไหลโชกอยู่ ด้วยมือไม้ที่สั่นเทา หล่อนสบตากับแม่ที่กำลังนั่งนิ่งอย่างไร้เรี่ยวแรง ดวงตาของแม่ดูเลื่อนลอยราวกับหุ่น มีเพียงน้ำตาที่ไหลออกมาเท่านั้น ที่ยังคงแสดงถึงความเป็นมนุษย์           “หนูยอมแล้วจ้ะ หนูจะไม่ดื้อกับแม่อีกต่อไปแล้ว แม่จะให้หนูทำอะไรก็ได้ หนูยอมทั้งนั้น”          แม่ของหล่อนยังนิ่งเฉยอยู่ ไม่มีปฏิกิริยาใดๆ ตอบสนองกลับมา เปียโนยิ่งรู้สึกเสียขวัญไปมากกว่าเดิม หล่อนตัดสินใจประนมมือขึ้นที่อก แล้วหันไปบอกกับพ่อของหล่อนในรูป           “หนูขอสัญญาต่อหน้าพ่อ หนูจะเป็นคนทำทุกวิถีทาง ที่จะช่วยให้การแก้แค้นของแม่สำเร็จลงได้ !”           เมื่อสิ้นเสียงเอ่ยคำสัญญาลง แม่ของหล่อนแสดงความพึงพอใจออกมาทางแววตาผุดขึ้นอยู่แวบหนึ่งก่อนที่จะกลับมาโศกเศร้าตามเดิม ซึ่งเปียโนไม่ทันได้สังเกตเห็น เมื่อเปียโนโผเข้ากอด แม่ของหล่อนกอดตอบหล่อนเบาๆ แทนคำขอบคุณ อย่างซาบซึ้ง          ผลไม้ที่ตัดแต่งเป็นรูปทรงสวยงาม ถูกคีบใส่จานกระเบื้องสีขาว อย่างละนิดอย่างละหน่อย แต่เปียโน ยังคงนึกถึง เรื่องราวกว่าที่หล่อนจะแฝงตัวมาอยู่ที่ไทยทัศน์ได้ และกว่าที่หล่อนจะทำให้ทุกคนตายใจ ในเจตนาที่แอบแฝงได้อีก ดูมันช่างยากลำบากเหลือเกิน         ทุกสิ่งทุกอย่างเป็นไปตามที่ได้วางแผนไว้ ทั้งจากฝีมือของหล่อนและความช่วยเหลือจากคนของแม่ในไทยทัศน์อีกด้วย และมันก็กำลังจะไปถึงเป้าหมายที่ตั้งไว้ แต่จู่ๆ หล่อนเองก็กลับทำให้ทุกอย่างมันสะดุดลงไป         ไม่ว่าจะเป็นการลอบทำร้าย หรือพยายามกำจัดชายหนุ่มด้วยฝีมือของหล่อนเอง แต่ก็ดูเหมือนสวรรค์จะเข้าข้างภัทรอยู๋ไม่น้อย เพราะนับจากนั้นหล่อนก็ไม่สามารถหาโอกาสเหมาะที่จะลงมือได้ตามที่ตั้งใจไว้ได้อีก และดูเหมือนว่านับวันภัทรจะทำแต่ความดีที่ทำให้ความลังเลใจเกิดขึ้นได้อย่างไม่ทันรู้ตัว จนหล่อนต้องยื่นมือเข้าไปช่วยเหลือและแก้ไขให้ภัทรรอดพ้น จากแผนการกลั่นแกล้งให้เขาเสียชื่อเสียงที่สิงคโปร์ ซึ่งทั้งหมดทั้งมวลหล่อนเองก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไม หล่อนถึงทำเช่นนั้น ทั้งๆที่หล่อนฝึกฝนและวางแผนมาเป็นอย่างดี จึงขอรับอาสาจัดการศัตรูหมายเลขหนึ่งของครอบครัวด้วยตัวเอง         เมื่อแม่ของหล่อนทราบเรื่องนี้ ซึ่งมันก็สายเกินกว่าที่จะจัดการอะไรกับได้อีก แต่แม่ของหล่อนกลับไม่เอ่ยปาก พูดถึงการกระทำอันไร้เหตุผลของหล่อน ในทุกครั้งที่หล่อนพลาดท่าไปเลยแม้แต่น้อย          หากว่าแม่ของหล่อนดุด่า หรือตำหนิติเตียน อะไรหล่อนบ้างในเรื่องนี้ หล่อนคงไม่รู้สึกผิดมากมายขนาดนี้เลย และยิ่งพอได้รู้ว่าแผนการใหญ่ที่เตรียมการไว้ กำลังจะถูกลงมือในเร็ววันนี้ หล่อนยิ่งรู้สึกสับสนในจิตใจมากขึ้นไปอีก        ขณะนี้หล่อนรู้สึกอึดอัดในใจเหลือเกิน เขาว่าคนที่น้ำท่วมปากแล้วลำบากใจ มันคงเป็นอย่างนี้เอง       ทำไมหล่อนจะต้องมีความพยาบาท เป็นมรดกติดตัวมาด้วยนะ การแก้แค้น คือน้ำหล่อเลี้ยงจิตใจให้มีชีวิตอยู่บนโลกอันโหดร้ายใบนี้ได้จริง ตามที่แม่หล่อนเคยพร่ำสอนมาโดยเสมอได้หรือ ?         อีกไม่กี่วันหล่อนก็จะเป็นอิสระ ไปใช้ชีวิตหรือเลือกเรียนในสิ่งที่ตนเองชอบ ไม่ต้องมาทนจมปลักอยู่ในครัวอย่างที่เคยเป็นมาตลอดกว่าสิบปีนี้ แต่ทำไมมันกลับรู้สึกใจหายขึ้นมาอย่างไร้เหตุผลเสียแล้วล่ะ ?         เปียโนยังคงใจลอย คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย ขณะที่เดินถือจานผลไม้ มานั่งที่โต๊ะ แต่ก็ได้สติกลับคืนมา เมื่อเห็นชายหนุ่มในความคิดนั่งอยู่ที่โต๊ะข้างหล่อนนั่นเอง         ภัทร นั่งจิบกาแฟ ไปพร้อมกับอ่านหนังสือพิมพ์ไปด้วย แต่พอรู้สึกว่ามีคนจ้องมองตนเองอยู่ เขาจึงเงยหน้ามอง ก็พบว่าเป็นเปียโน จึงยิ้มให้อย่างอารมณ์ดี ก่อนที่จะเอ่ยทักว่า       “ออกมาทานอาหารเช้าคนเดียวเหรอครับ มานั่งด้วยกันสิ เปียโน”        ภัทร ไม่ได้สังเกตท่าทีของหญิงสาวตรงหน้า ว่ามีสีหน้าเป็นเช่นไร เขารีบพับหนังสือพิมพ์เก็บ ทันที่ที่เปียโน มานั่งข้ามกับเขา         “เป็นยังไงบ้าง เมื่อคืนดื่มหนักมากเลยนะเรา เล่นเอาทุกคนเขาเป็นห่วงกันน่าดูเลย” ภัทรเอ่ยทักอย่างอารมณ์ดี         เปียโน รู้สึกว่าตนเองวางสีหน้าไม่ถูก หล่อนจำเหตุการณ์เมื่อคืนไม่ได้เลย คงเป็นเพราะเมาหนักมากไป แต่ก็รู้สึกอยากออกตัวขึ้นมา เพราะไม่รู้ว่าตนเองทำอะไรที่มีพิรุธออกไปหรือเปล่า         “เอ่อ...เมื่อคืน หนูเมามากเลยค่ะเชฟ จำอะไรไม่ได้สักอย่าง ไม่รู้ว่าทำอะไร น่าเกลียดออกมาบ้าง”         ภัทร ส่ายหน้าเบาๆ ก่อนจะยิ้มให้หญิงสาวอย่างเอ็นดู เขารู้สึกถูกชะตากับเปียโน ตั้งแต่แรกพบ ยิ่งได้ใกล้ชิด คลุกคลีด้วย ก็ยิ่งอดที่จะชื่นชมในนิสัยและฝีมือของหล่อนไม่ได้         “มากเลยล่ะ เล่นเอาผมปวดหัวจนนอนไม่หลับเลยครับ นี่ก็เลยต้องออกมาจ๊อกกิ้ง เรียกเหงื่อแต่เช้าเลยทีเดียว เห็นตัวเล็กๆอย่างนี้ แต่ฤทธิ์เดชเยอะนะเรา” ภัทรแกล้งอำหญิงสาวออกไป เขาชอบเห็นเวลาที่หล่อนทำหน้าตาไม่ทันคน ดูแล้วทั้งน่าขำและน่าเอ็นดู           แต่ผลของมันกลับไม่ได้เป็นไปอย่างที่เขาคาดไว้ หญิงสาวกลับมีสีหน้าซีดเผือด สายตาหลุกหลิกไปมา อย่างใช้ความคิด ปากคอสั่นเหมือนพยายามจะแก้ตัว แต่กลับไม่มีคำใดเล็ดลอดออกมาจากปาก จนภัทรที่รอดูอยู่ รู้สึกประหลาดใจในท่าทีนั้น จนเขาอึดอัดแทน เลยรีบเฉลยออกมา         “โอ๋...ผมล้อเล่นน่า ทำไมต้องทำหน้าเหมือนเห็นผีอย่างนั้นด้วยล่ะครับ เปียโนไม่ได้ทำอะไรอย่างที่พี่ว่าสักหน่อย”         เมื่อฟังความได้จบ เปียโนจึงแอบระบายลมหายใจออกมาอย่างโล่งอก หล่อนหัวเราะออกมาเสียงดัง เมื่อคิดได้ว่าตนเองกำลังถูกภัทรแกล้งอำ จนภัทรที่พลอยหน้าเสียไปด้วย เมื่อครู่ อดยิ้มตามออกมาไม่ได้เช่นกัน        เปียโน รู้สึกสะดุดหูกับสรรพนามที่ภัทร แทนตนเอง จึงร้องถามออกไปเพื่อความแน่ใจอีกครั้ง         “เมื่อกี๊นี้ เชฟเรียกแทนตัวเองว่า อะไรนะคะ ?”         “อ๋อ...ก็เรียกพี่ไงครับ” เมื่อเห็นหญิงสาวทำหน้างุนงงอยู่เขาจึงรีบอธิบายเหตุผลออกมาว่า “จริงๆ แล้ว เปียโน จะเรียก ผมว่าพี่ ตั้งแต่แรกก็ได้นะ แต่เห็นว่า ตอนนั้นที่ฝึกงานด้วยกัน ดูตั้งอก ตั้งใจ แล้วเราเองก็ยังไม่สนิทสนมคุ้นเคยอะไรกันมาก อีกทั้งต้องมาเป็นลูกศิษย์กับอาจารย์กันอีก เลยปล่อยให้เรียกเชฟไปก่อน แต่ตอนนี้ งานก็ไม่ต้องฝึก เรียนก็จบแล้ว ต่อไปไม่ต้องเรียกพี่ว่าเชฟอีก เรียก พี่ภัทร เฉยๆก็พอ”         เห็นรอยยิ้มอบอุ่นที่ชายหนุ่มมีให้ ทำให้หล่อนรู้สึกมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก หล่อนจำได้ลางๆว่าเคยคุ้นกับรอยยิ้มแบบนี้มาก่อน จึงขานรับออกไป          “ได้ค่ะ เชฟ เอ๊ย! พี่ภัทร เฉยๆ”         “เฮ้ย! พี่ภัทร อย่างเดียว ไม่ต้องมีเฉยๆ” ภัทร อดหัวเราะไปกับความอ่อนแอทางภาษาของหญิงสาวไม่ได้ ก่อนจะบอกความในใจที่เขาเองก็ไม่คิดว่า ตนเองจะกล้าเปิดเผยกับหล่อนได้แบบนี้มาก่อน           “จริงๆแล้ว พี่เอง ก็เคยมีน้องสาว... หมายถึง... น้องสาวบุญธรรมน่ะครับ อายุคงใกล้เคียงกับเปียโนละมั้ง แต่ไม่ได้พบกันนานมากแล้วล่ะ เชื่อไหม พอเห็นเปียโน ในตอนแรกที่พบกัน จู่ๆพี่นึกถึงน้องสาวคนนั้นขึ้นมาในทันทีเลย แต่ดูไป ดูมาแล้วก็ไม่น่าจะใช่”            เปียโน อยากรู้ว่าภัทรคิดอะไรอยู่ จึงแสร้งถามออกไป “แล้วน้องสาวของพี่ภัทร ไปไหนเสียแล้วล่ะคะ ?”            ภัทร มองเหม่อออกไปที่ทะเลสีคราม ที่ซัดสาดอยู่ด้านนอก อย่างใช้ความคิด แล้วสรุปเรื่องราวในอดีต ออกมาสั้นๆว่า        “เขาย้ายตามคุณแม่ของเขาไปอยู่ที่เมืองนอก แต่พี่ก็ไม่รู้ว่าเขาไปอยู่ที่ไหน นี่เป็นเวลาเกือบยี่สิบปีแล้วมั้ง ที่เราไม่ได้พบกัน”          “แล้วพี่ภัทรไม่คิดจะตามหาน้องสาวของพี่เลยเหรอคะ ?”          “คิดสิ คิดมาตลอดเลยล่ะ แต่มันยังไม่พร้อมเสียที เรื่องหลักสูตรนี่ล่ะที่เป็นสิ่งที่พี่ต้องทำให้สำเร็จ เป็นอันดับแรก จากนั้นก็ค่อยว่ากัน” ภัทร ยังคงมองออกไปยังคลื่นของทะเลที่ม้วนตัวเข้าหาหาดทรายสีขาว          “แล้วพี่รู้หรือยังล่ะคะ ว่าตอนนี้น้องสาวของพี่อยู่ไหน ?” เปียโน พยายามควบคุมน้ำเสียงตนเองไม่ให้สั่น ด้วยความตื่นเต้น        “ยังหรอก แต่คงจะเร็วๆนี้ เพราะพี่ให้เพื่อนตามสืบอยู่ ใกล้จะเจอแล้วล่ะ” ภัทร ยิ้มออกมาอย่างดีใจ ที่ความหวังของเขาใกล้จะเป็นจริง จนเปียโน รู้สึกอยากแสดงตัวออกมา ให้ชายหนุ่มได้รู้ว่าหล่อนคือคนที่เขาคิดจะตามหาอยู่         “ยิ่งตอนนี้ หน้าที่แรกที่พี่ ตั้งปณิธานไว้ถือว่าสำเร็จไปแล้ว หลังจากนี้ เป็นช่วงปิดปรับปรุงซ่อมแซม ไทยทัศน์พอดี พี่ก็เลยจะขอลางาน ไปทำตามความตั้งใจอันนั้น สักเดือนหรือสองเดือน แบบไม่ต้องมีห่วงอะไร ถ้างานนี้สำเร็จ จะตาย พี่ก็ถือว่าพี่คงตายตาหลับแล้วล่ะ เปียโน”           เมื่อได้ฟังความในใจของภัทรแล้ว เปียโนรู้สึกใจหายอย่างบอกไม่ถูก หนทางแห่งความอันตรายที่กำลังจะกล้ำกรายมาเยือนชายหนุ่ม อย่างไม่รู้ตัว มันจะรุนแรงเลวร้ายสักเพียงไหน หล่อนไม่สามารถคาดเดาได้เลย ขณะที่หล่อนกำลังจะพลั้งปากเอ่ยเตือนชายหนุ่มไปนั้น ภัทรก็ร้องเสียงดังขัดขึ้นมาว่า           “โน่นไง สิตากับเพื่อนๆคนอื่น เดินมาทางนี้แล้ว พี่ว่าเราชวนพวกเขามานั่งกับเราด้วยดีกว่า”          เปียโน รู้สึกจนปัญญา ที่จะเอ่ยเล่าเรื่องราวที่คาใจตนเองออกมาได้ เพราะมีบุคคลอื่นเข้ามาขัดจังหวะระหว่างหล่อนกับภัทรเสียแล้ว จึงจนใจ ได้แต่ตักกินผลไม้ในจานไปแทน         ไกลออกไปที่ฝั่งวิลล่าอีกหลังหนึ่ง ภัทรและเปียโน ไม่ได้รู้เลย ว่าทั้งสอง ถูกจับตามอง จากบุคคลอีกคนหนึ่ง ที่มองเหตุการณ์ระหว่างเขาและเธอ จากชั้นบนของบ้านพัก ด้วยความสายตาที่เต็มไปด้วยความเคียดแค้นอาฆาต จากคุณ : Awork เขียนเมื่อ : 23 เม.ย. 55 01:20:12

ความคิดเห็นที่ 3 ความคิดเห็นที่ 3     บทที่ ๑-๒ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11558804/W11558804.html บทที่ ๓-๔ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11576157/W11576157.html บทที่ ๕-๖-๗ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11611906/W11611906.html บทที่ ๘-๙-๑๐ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11644913/W11644913.html บทที่ ๑๑-๑๒-๑๓ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11679578/W11679578.html บทที่ ๑๔-๑๕-๑๖ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11709162/W11709162.html บทที่ ๑๗-๑๘-๑๙ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11743840/W11743840.html บทที่ ๒๐-๒๑-๒๒ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11794284/W11794284.html บทที่ ๒๓-๒๔-๒๕ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11825104/W11825104.html บทที่ ๒๖-๒๗-๒๘ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11850646/W11850646.html บทที่ ๒๙-๓๐-๓๑ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11911524/W11911524.html บทที่ ๓๒-๓๓-๓๔ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11925231/W11925231.html บทที่ ๓๕-๓๖-๓๗ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11945139/W11945139.html บทที่ ๓๘-๓๙-๔๐ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11965772/W11965772.html ขอบคุณ คุณ ห้าสิบป่าย  คุณ กุหลาบมอญ คุณ ใยไหมกะใบม่อน  คุณ FullBlOsSOm สำหรับ give ที่มอบให้ เป็นกำลังทีดีเสมอมาครับ เป็นยังไงบ้างครับ เนื้อเรื่องเข้มงวด ใกล้ถึงฉากสำคัญเต็มทีแล้วครับ ช่วยติดตามกันไปเรื่อยๆจนจบนะครับ ขอบคุณ  คุณห้าสิบป่าย สำหรับข้อความที่เป็นกำลังใจที่ดีมากครับ ใกล้จบแล้วครับ ฝากติดตามไปจนจบนะครับ ขอบคุณที่ชอบครับ คุณ เด็กสรรพสน ขอให้พระเอกเล่นบทเจ้าอารมณ์บ้าง ก่อนที่จะมาเจอบทหนักกันทั้งสองคน ช่วยเอาใจช่วยภัทรกับสิตาด้วยนะครับ ขอบคุณที่ชอบครับ คุณ ใยไหมกะใบม่อน พระเอกงี่เง่านี่น่าโดนนะครับ ผมจัดหนักไว้แล้วครับ 555 ยังไงช่วยกันลุ้นด้วยนะครับ ขอบคุณที่คอมเม้นต์ครับ ถือว่าเป็นกำลังที่ดีสำหรับนักเขียนหน้าใหม่อย่างผมมาก ^_^ ขอบคุณเพื่อนนักอ่านที่ไม่ได้แสดงตัวทุกท่านครับ ^__^ จากคุณ : Awork เขียนเมื่อ : 23 เม.ย. 55 01:32:48

ความคิดเห็นที่ 4 ง่า...ทำไมสิตาใจอ่อนเร็วจังเลย  น่าจะเอาให้สาสมกว่านี้...โกดดด!! แก้ไขเมื่อ 23 เม.ย. 55 22:24:59 จากคุณ : ใยไหมกะใบม่อน เขียนเมื่อ : 23 เม.ย. 55 09:30:15

ความคิดเห็นที่ 5 รอเวลาที่ ภัทร  พงศ์  ไดอาน่า จะได้มาพบกันสักที จากคุณ : กุหลาบมอญ เขียนเมื่อ : 23 เม.ย. 55 14:03:24

ความคิดเห็นที่ 6 วันเสาร์นี้ จะลอง ข้าวเหนียวปั้นยัดไส้วาซาบิหน้าเนื้อย่างจิ้มแจ่ว เคยแต่ทำยำ โดยใช้วาซาบิ และพริกสด ก็อร่อยดี ร..อ่านตอนต่อไป   แล้วจะได้มีเมนูใหม่มาลองทำดูนะครับ จากคุณ : ห้าสิบป่าย เขียนเมื่อ : 25 เม.ย. 55 10:48:53

ความคิดเห็นที่ 7 ตอบคุณห้าสิบป่ายครับ ลองหุงข้าวญี่ปุ่นกับข้าวเหนียวผสมกันสิครับ แต่แช่ข้าวเหนียวก่อนหน้าค้างไว้ก่อนสัก 5-6 ชม. อัตราส่วนน่าจะ ข้าวญี่ปุ่น 2.5 หรือ 3 ต่อ ข้าวเหนียว 1 แล้วนำไปหุง น่าจะทำให้ข้าวไม่แห้งแข็งเกินไป และยังมีข้าวเหนียวเป็นตัวเกาะประสานให้เป็นก้อน ไม่เละยุ่ยไปเสียก่อน ใช้ข้าวเหนียวอย่างเดียวทิ้งไว้ พอโดนลมแล้วอาจแห้งแข็งได้ครับ ^_^ จากคุณ : Awork เขียนเมื่อ : 25 เม.ย. 55 19:08:11