...Dragon Delivery...#18 (4/5 ครึ่งแรก)

http://writer.dek-d.com/lawit/writer/view.php?id=738340

###

ขอมาทีละครึ่งไปก่อนนะคะ ไม่อัพขึ้นบอร์ดแล้วมันไม่มีสมาธิเขียนต่อเลย T^T

###

๔.

เทย์กับเอลาซหมอบนิ่งอยู่ในพุ่มไม้  ระหว่างกลางพวกเขามีร่างของเจวาน  ชายวัยกลางคนแทบสิ้นกำลัง  แขนสองข้างพาดอยู่กับไหล่พ่อมดและท่านชาย  ถ้าหากไม่พยุงไว้เช่นนี้  ผู้ช่วยร้านเอชานจะลุกขึ้นไม่ได้เลย

"ท่านลุงไหวหรือเปล่า" เอลาซไม่ใคร่สบายใจ

"ตาลุงมังกรนี่ไม่ตายหรอก หนังเหนียวพอ ๆ กับไอ้ขอรับนั่นละ" พ่อมดเอ่ยเสียงต่ำ "เงียบเหอะน่า เดี๋ยวก็ถูกจับได้พอดี"

เจวานไม่ได้ยินถ้อยคำน่าถีบของไอ้เทย์แต่อย่างใด

ที่จริงเขาไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น  สายตาเพียงมุ่งมองไปข้างหน้า  แม้จะล้าจนแทบลืมตาไม่ขึ้น  เขาเห็นเจ้าหญิงโมรา  พระองค์ดำเนินมาทั้งไม่มีเสื้อเกราะ ปราศจากอาวุธ คงทิ้งรถม้าไว้ที่ชายป่าตามแผนการ

ที่นี่คือป่ารอบทะเลสาบซีเล  ซึ่งความทรงจำของไซธีนซ่อนตัวอยู่ หลังจากมีพายุมืดมัวมาหลายวัน  หิมะก็ไม่ตกลงมาอีก ท้องฟ้ากระจ่างขึ้นทว่ายังคงขาวขมุกขมัว  อากาศหนาวเย็น  ผืนทะเลสาบเป็นน้ำแข็งตลอดถึงกึ่งกลาง  พื้นแผ่นดินและต้นไม้ขาวสล้าง  ถูกปกคลุมด้วยหิมะหนาที่ยังไม่ละลายไป

เจ้าหญิงสวมรองพระบาทหุ้มข้อ  รอยดำเนินประทับลึกในหิมะ บางครั้งก็ถูกชายกระโปรงยาวปัดจนเลอะเลือน  พระองค์ไม่ได้สวมเสื้อคลุม  ตรัสว่าจะทำให้มีพิรุธมากเกินไป

เมื่อแรกที่ยังอยู่ไกล  ผู้มองจะเห็นเพียงว่าเจ้าหญิงทรงโอบบางสิ่งไว้ในหัตถ์ทั้งสอง  สิ่งนั้นเรืองเป็นสีฟ้าอ่อนจาง  ถูกบดบังอยู่แต่กลับเปล่งพลังอำนาจให้รู้สึกได้  ทว่ายิ่งดำเนินเข้าใกล้  ผู้มีเวทมนตร์จะสัมผัสได้ทันทีว่าสิ่งที่ทรงถือไม่ใช้ของธรรมดา  พลังของมันมากจนถึงขั้นกดดัน  มากจนแทบทำให้โลกรอบด้านบิดเบี้ยวเปลี่ยนแปร

บรรยากาศเต็มไปด้วยความเงียบ  คล้ายกับกำลังกลั้นหายใจ  เจ้าหญิงดำเนินด้วยฝีพระบาทสม่ำเสมอ  ไม่ช้าก็ถึงที่ริมทะเลสาบ  พระองค์เผยหัตถ์ให้เห็นชัดว่าสิ่งที่ประคองไว้คือก้อนพลังสีฟ้าใส  หนาแน่นอย่างยิ่ง  ทว่าเบาราวขนนกและส่องแสงสว่างกระจ่างเจิดจ้า  คล้ายกับครั้งหนึ่งที่โซลโทนำมาจากเชลา  

"ข้าทราบว่าท่านอยู่ที่นี่" เจ้าหญิงตรัสเรียบง่าย  พระองค์ไม่ระบุว่ากล่าวกับใคร  ทว่าผู้ฟังทั้งหลายย่อมทราบดี

ความเงียบยังคงดำเนินต่อไป

เจ้าหญิงทรงนิ่ง  เจวานเองก็นิ่งเช่นกัน  เทย์กับท่านชายต่างเกร็งหลังไหล่โดยไม่รู้ตัว

ครั้นแล้วผิวน้ำแข็งเหนือทะเลสาบก็แตกดังเปรี๊ยะ

มันแตกไล่เป็นริ้วลายดังสายฟ้า  ก่อนที่ร่างหนึ่งจะค่อย ๆ ปรากฏขึ้นมา…โซลโท  หรือพูดอีกอย่างคือร่างของโซลโทเท่านั้น  เพราะดวงตาดังกล่าวไม่ใช่ดวงตาของเจ้าของร้านเอชาน  มันราวกับจะลุกเป็นเปลวด้วยความปรารถนา  ความกระหายที่ฝังแน่นอยู่ในวิญญาณมานับนานพันปี

"อา…พลังธาตุน้ำ"

เสียงเหมือนโซลโท  แต่ก็ไม่ใช่โซลโท

เจ้าหญิงไม่ตรัสอะไร  ทว่ายื่นหัตถ์ทั้งสองไปเบื้องหน้าอีกเล็กน้อย  ส่งผลให้ความทรงจำของไซธีนเริ่มสั่นเทา  สำหรับเขา พลังที่เห็นอยู่ตรงหน้านั้นราวกับสมบัติมหาศาล  ราวกับคนหลงทางกลางทะเลทรายเห็นน้ำและอาหารอันโอชา  นั่นเป็นพลังอย่างน้อยก็เกือบทั้งหมดของเจวาน โยราห์หรือไม่ใช่ พลังที่เขาตามหาใคร่ไขว่คว้ามานานเท่าไรแล้ว...นานเกินไป

แต่ความทรงจำของไซธีนย่อมไม่ใช่คนเบาปัญญา

"นำพลังนั้นมาทำไม เจ้าหญิงโมรา" เขาแสยะริมฝีปากทั้งที่ร่างกายยังสะท้านด้วยความปรารถนา "มีแผนการอะไร"

"ไม่มีแผนการอะไร" เจ้าหญิงตรัสเรียบง่าย "เพียงไม่อาจให้ทั้งเมืองและเอนาเรเป็นเช่นนี้ไปตลอดกาล"

"จริงหรือ..." อีกฝ่ายลากเสียงยาว

"จริงหรือไม่ก็เข้ามาลองดู  ไม่ยากอะไร" เจ้าหญิงทรงหลุบเนตรลง "แต่ว่าท่านเองก็ทราบ  ตลอดทั้งทวีปนี้นอกจากเจวานไม่มีผู้ใดทำร้ายท่านได้  เขาให้พลังมาถึงเพียงนี้ ตัวเองย่อมแทบไม่เหลือกำลังจะหายใจ  พลังตัดขาดจากร่างเขาแล้ว  ท่านสามารถกลืนลงไปในทันที"

ความทรงจำของไซธีนหรี่ตา

"ข้าเกรงว่าพระองค์จะทรงหลอกลวง" เขาเอ่ยแผ่วเบา

ร่างของเจวานกระตุกเฮือก  เทย์กับท่านชายต้องเร่งกดไหล่เขาไว้กับพื้นโดยแรง

"เช่นนั้น..." เจ้าหญิงตรัสเป็นเชิงถาม

"เช่นนั้น...จงตาย"

วูบเดียวเท่านั้น  น้ำแข็งแหลมคมแท่งหนึ่งปรากฏขึ้น  แทงผ่านพระอุระด้านซ้าย  ปักจนทะลุแทบจะเสียบถึงพื้นดิน

เจ้าหญิงอ้าโอษฐ์  ทว่าไม่มีเสียงใดออกมา  เจวานที่ถูกกดไว้ก็ร้องเช่นกัน  ดวงตาสีน้ำตาลของเขาฉายแสงฉานกลายเป็นสีฟ้าเรือง  เทย์แทบจะกดไว้ไม่ไหว ดีแต่เขาเขียนสัญลักษณ์ไว้บนตัวเจวานมากมาย  เสียงคำรามของมังกรที่คู่ถูกทำร้ายก็มิได้เล็ดรอดออกไป

โลหิตของเจ้าหญิงโมราไหลทะลัก แปดเปื้อนหิมะขาวย้อมกลายเป็นสีแดง  พระองค์คุกชานุลงราวกับสิ้นกำลังจะยืนได้  หัตถ์ตกลงกับพื้นทั้งยังประคองพลังธาตุน้ำไว้  ความทรงจำของไซธีนแสยะริมฝีปากสมใจ  เมื่อใช้วิธีสกปรกทำร้ายคนแล้วก็ไม่หลงเหลือความกลัวอะไร

เขาก้าวเข้ามา  ก้มลงใกล้  เอื้อมมือจะชิงพลังธาตุน้ำไป

ใกล้อีกนิดเดียวเท่านั้น  เพียงปลายนิ้วจะแตะถูกได้  ความปรารถนาสาหัสที่สุดซึ่งหลอกหลอนมานานแสนนาน  เขาจะได้มันมาแล้ว  จะกลืนกินลงไป  จะดับความกระหายชั่วกาลนาน

แต่แล้วหัตถ์แข็งราวกับคีมก็คว้ามือนั้นไว้

ความทรงจำของไซธีนสะดุ้ง  ทว่าไม่อาจถอยหลังได้  หัตถ์ข้างนั้นบีบข้อมือเขาแน่น  ในขณะที่เจ้าหญิงชักแส้อ่อนที่พันซ่อนไว้ต่างเข็มขัด  พระองค์สะบัดปลายแส้ตวัดพลังธาตุน้ำจนลอยหวือในอากาศ

"เจ้า!" ความทรงจำของไซธีนคำราม

แต่ความคิดจะทำร้ายผ่านเพียงชั่วขณะก็กลายเป็นความตกใจ  ใครบางคนที่ซ่อนอยู่โดยเขาไม่รู้ตัวคว้าพลังดังกล่าวไว้  กลืนกลับไปเป็นส่วนหนึ่งของร่างกายตน

เจวาน โยราห์

เจวานยืนตรงขึ้นแล้ว  สะบัดทั้งเทย์และท่านชายออกไปโดยไม่รู้ตัว  แม้ทราบว่าแผนควรเป็นเช่นนี้มาแต่ต้น  ชายวัยกลางคนก็ไม่อาจห้ามความโกรธรุนแรงของตนได้  ความโกรธนั้นเผาไปทั่วร่างกายคล้ายคลื่นคลั่งสูงถึงท้องฟ้า  พร้อมจะกวาดสรรพสิ่งทั้งปวงให้ราพนาสูรในพริบตา

เขาร้องคำราม  ชักดาบทิ้งฝักกระโจนเข้ามา  และก่อนที่ความทรงจำของไซธีนจะหนีได้  ดาบดังกล่าวก็เสียบฉึกลงหน้าอก  ทะลุออกด้านหลัง  แต่ไม่มีเลือดไหลออกมา

ความทรงจำของไซธีนสะบัดตัวหนีจากเจ้าหญิงที่ยึดไว้  และจากเจวาน  เขาจับดาบที่ยังปักลึกอยู่  ในใจคิดจะเร่งหนีเหมือนทุกคราว  แต่แล้วกลับพบว่าไม่อาจทำได้  ชั่วขณะซึ่งมิได้ตั้งตัวนั้นเอง  รอบมณฑลทะเลสาบก็ปรากฏลวดลายอักขระ สานเป็นโดมร่างแหสัญลักษณ์สีดำขนาดใหญ่  ขึงปิดท้องฟ้ากางกั้นเขตแดนนี้ไว้  เห็นได้ชัดว่าเป็นคำสาปของผู้มีมนตร์ดำ

พ่อมดเทย์ เฮเบลเดินออกมาจากพุ่มไม้  ดวงตาเป็นประกายเย้ยหยันสมใจ  มันผายมือไปข้างหลัง  ครั้นแล้วความทรงจำของไซธีนก็เห็นคนอีกคนหนึ่งเดินจากพุ่มไม้มา  เขาจำนางหญิงนั้นได้...วิดามอรี นัตเซ คนที่รับทั้งพลังมหาศาลและคำสาปของตระกูลไว้กับตัว

"อย่าหมายหนีพ้นจากข่ายที่ยายเอ๋อของข้าสร้างได้เลย" พ่อมดจับมือคนรักของตนไว้ "ทั้งหมดนี้ก็เพื่อล่อเจ้ามาที่นี่อย่างไรเล่า  'ท่านไซธีน'  เจ้าต้องการพลังธาตุน้ำหรือไม่ใช่  แต่ก็กลัวจะถูกท่านเจวานทำร้าย  จึงต้องทำให้ตาลุงสิ้นพลัง  จะได้มาติดกับง่าย ๆ"

พ่อมดแสยะแยกเขี้ยว  นานครั้งหรอกที่คนอย่างเทย์จะดูดุร้ายได้ขนาดนี้

"และก็มาจริงเสียด้วย" ชายหนุ่มว่า "ฉลาดน้อยกว่าไอ้ขอรับเสียอีก  รีบ ๆ หายไปเถอะ ไอ้ผีดิบเดนตาย"

เจ้าหญิงโมราที่อยู่ไม่ไกลถอยไปตั้งหลักแล้ว  พระองค์ฟาดแส้ลงกับพื้น  กระชากเสื้อที่เปรอะเปื้อนเลือดออก  แสดงให้เห็นตราสัญลักษณ์บิดเบือนความจริงที่เขียนไว้ชั้นใน

ความทรงจำของไซธีนเห็นเช่นนั้นก็เบิกตา  แต่เพียงชั่ววูบกลับหัวเราะหึ  เขาถอยไปหลายก้าว  จับด้ามดาบกระชากออกจากตัว  เลือดไม่ไหลแต่อย่างใด  เขาเหวี่ยงดาบนั้นทิ้งลงกับพื้นดิน

"เหตุใดคิดว่าข้าจะตายง่าย  พลังของข้าผูกกับซีเล"

"แต่เจ้าจะไม่มีวันพ้นจากข่ายนี้ไป จนกว่าผลการต่อสู้จะเป็นอย่างใดอย่างหนึ่ง" เจวานบอกอย่างเย็นชา เรียกดาบกลับเข้ามือตน "เช่นนั้นจงมาสู้กัน  ยุติเรื่องราวทั้งปวงเสียที"

"หลายคนรุมทำร้ายคนเดียวหรือ เจวาน โยราห์" ความทรงจำถาม

เทย์เกือบจะร้องตอบว่าใช่สิวะอยู่แล้ว  แต่ตาลุงบ้าศักดิ์ศรีที่น่าแค้นนั่นดันยกมือขึ้นกันเขาไว้

"ใช่ ข้ากับท่าน"

ความทรงจำของไซธีนหัวเราะ  แยกเขี้ยวตอบโต้ไป

"เช่นนั้นเจ้าก็ตาย  :-)ประหลาดที่ไม่ควรเกิดมา"

จากคุณ	: ลวิตร์
เขียนเมื่อ	: 23 เม.ย. 55 11:35:00