ความคิดเห็นที่ 1 วงแขนแข็งแกร่งคว้าไหล่ร่างบางไว้ก่อนที่เธอจะ อาการหนักไปมากกว่าที่เป็น รั้งแขนเรียวให้ทรุด ลงนั่งบนขั้นบันไดพร้อมกัน หยิบยาดมในกระเป๋า เสื้อเชิ้ตที่อุตส่าห์วิ่งไปขอจากฝ่ายสวัสดิการกองถ่าย มาเปิดและส่งให้เธอ กันยาวีร์ได้กลิ่น Mental และ Pepper- mint Oil ลอยมาแตะจมูก คว้าทั้งมือใหญ่ และยาดมมาใกล้กว่าเดิม ก่อนจะเอนซบไหล่กว้าง ของธนัชย์อย่างอ่อนเปลี้ยเพลียแรง ยังมีแก่ใจเอ่ย ด้วยรอยยิ้มบางๆ ที่แตะอยู่บนริมฝีปากแห้งผาก “ไม่ได้ฝันนี่นา” “ก็ไม่ได้ฝันน่ะสิ” ธนัชย์บอกพลางหัวเราะ “ขอโทษที ไม่ได้หยิบน้ำขึ้นมาด้วย” “แค่พี่ฮาร์ทขึ้นมา โยก็ดีใจแล้วค่ะ” กันยาวีร์ ยังคงง่วนอยู่กับยาดม ไม่ได้สนใจเลยว่าหยิบ เอามือของชายหนุ่มมาด้วย อาการวิงเวียน ค่อยๆ ทุเลาลงบ้าง จะเพราะได้กลิ่นหอมจาก ตัวยา หรือกลิ่นกายจากคนข้างๆ หญิงสาวยัง ไม่ใคร่ต้องการคำตอบ หัวใจดวงเล็กในอกกำลังทำหน้าที่สูบฉีดเลือด อย่างขมักเขม้นทีเดียว แม้จะเขินอาย แต่ กันยาวีร์ไม่ปล่อยให้โอกาสที่จะใกล้ชิดเขา หลุดไปง่ายๆ เด็ดขาด “ดีขึ้นรึยัง” ธนัชย์ถามพลางหรุบตา มองศีรษะทุยสวยที่อยู่บนบ่าเขา ไม่นึก รังเกียจ กลับเห็นใจและติดจะเอื้อเอ็นดูด้วยซ้ำ ทว่าใครมาเห็นเข้าคงไม่ใช่เรื่องดีแน่ ปกติเขา โดนช่างแต่งหน้ากับช่างทำผมลวนลาม กอดก่ายลูบคลำ ยังไม่เท่าไหร่ เพราะโจ่งแจ้ง รู้เห็นกันทั่วในห้องแต่งตัวว่าเป็นการหยอก ล้อเล่นหัวขำๆ ติดตลก ไม่มีใครคิดติดใจอะไร มาก แต่บันไดทางขึ้นดาดฟ้าอยู่ในตัวอาคาร ส่วนที่ลับตาผู้คน หากใครมาพบเข้า กันยาวีร์มีแต่เสียกับเสีย “ดีขึ้นเยอะเลยค่ะ” กันยาวีร์เงยหน้าขึ้นมาตอบ สีหน้าที่สดใสกว่าเดิมทำให้ธนัชย์ยิ้มได้ ก่อนจะ ยิ้มกว้างขึ้นอีกเมื่อเธอปล่อยมือเขาเป็นอิสระ และพึมพำ “ขอโทษค่ะ แล้วก็ขอบคุณมากที่ ขึ้นมานะคะพี่ฮาร์ท” “เห็นหายไปนาน เลยขึ้นมาดู อาคารนี่เปลี่ยว ร้าง ฝ่ายสถานที่ช่างคิดจริงๆ หาโลเคชั่นแบบนี้ มาได้ยังไง” ธนัชย์บ่นพลางกวาดตามองไป รอบๆ ก่อนจะหยิบมือเรียวมือถือไว้เหมือนเพิ่ง นึกได้ “เอ้านี่...ยาดม เก็บไว้กับตัวเลย เดี๋ยว เป็นลมไปอีก” เขายัดแท่งเล็กๆ ที่นำมาช่วย ชีวิตเธอไว้ ใส่ลงในมือนุ่มนิ่ม กันยาวีร์มองชายหนุ่มตาค้าง อาการเวียนหัว หน้ามืดจางหายเกือบสมบูรณ์ มือเล็กเย็นชืด ทว่าพวงแก้มเนียนใสสุกปลั่ง ธนัชย์จึงมอง คนตรงหน้ายิ้มๆ ปล่อยให้เธอตะลึงพรึงเพริด ต่อไป ไม่นานร่างสูงจึงค่อยยืดกายยืนตรง ไม่ลืมคว้าต้นแขนกันยาวีร์ รั้งร่างเธอให้ยืน ขึ้นมาด้วย พร้อมกับเอ่ยเสียงเข้ม ปลุกหญิงสาวออกจากภวังค์ “ลงไปข้างล่างกันได้แล้ว เดี๋ยวพี่กิ๊บเก๋ขึ้น มาตาม จะยุ่งกันใหญ่” พอรู้สึกตัวว่าเวลาแห่งความชื่นมื่นเบิกบาน กำลังจะหมดไป นัยน์ตารีเรียวเคลิ้มฝัน หม่นแสงลงเล็กน้อย แต่แค่เพียงไม่นาน ริมฝีปากอิ่มกลับต้องฉีกยิ้มกว้างจนแก้ม แทบปริ เพราะธนัชย์ละจากแขน เปลี่ยน มาจับจูงมือเธอลงบันไดไปพร้อมกันทีละขั้น... กันยาวีร์ร้องบอกเพื่อนสนิทสุดซี้ในใจ 'กรี๊ด! เหมียวๆๆๆ ฉันรู้สึกดีชะมัดเลยที่เป็นลม' จากคุณ : zjoyz เขียนเมื่อ : 23 เม.ย. 55 15:40:52

ความคิดเห็นที่ 2 วรมณผุดลุกผุดนั่งอยู่ในห้องพัก เมื่อสมองยัง ใช้การไม่ได้ผลดีเท่าที่ควรจะเป็น เธอจึงคว้า หมวกสานปีกกว้างสีแดงสด ออกจากบรรยากาศ เรียบหรูด้วยเครื่องตกแต่งภายในโรงแรม ลัดเลาะไปตามหาดทราย ปล่อยให้รองเท้าแตะ คู่ใจพาเท้าไปถูกน้ำทะเลซัด เผื่อจะคิดอะไร ออกบ้าง แดดค่อนข้างร้อนจัด หากริมทะเลยังคงลมพัดเพ ไปมาเอื่อยเฉื่อยให้พอหายใจหายคอได้อยู่ นัยน์ตาคมสวยใต้ปีกหมวกมองท้องฟ้าที่แทบ จะไร้เมฆ นานๆ ทีจะมี Banana Boat หรือเรือกล้วยที่นักท่องเที่ยวชอบเล่นผ่านมาสักลำ เนื่องจากเป็นวันธรรมดาที่หลายคนยังคงต้อง เรียนและทำงาน รายรอบจึงเงียบเหงา “แคตตี้” เธอได้ยินเสียงตะโกนมาแต่ไกล หันกลับไปมองจึงพบว่าร่างสูงโปร่งกำลังวิ่ง ตรงมาหา ความสูงเกินมาตรฐานชายไทยกับ เครื่องหน้าลูกผสมอิตาลีกับเดนมาร์ก คงไม่มี ใครแล้วนอกจาก... “เฟอร์โร!” วรมณถอดหมวกออกมาโบก อย่างดีใจ นานแล้วที่ไม่ได้เจอเพื่อนหนุ่ม ตั้งแต่เรียนมหาวิทยาลัยจบแยกย้ายกันไป เธอได้ยินว่าเขากลับไปอยู่ประเทศอิตาลี “ไปยังไงมายังไง ถึงได้มาโผล่แถวนี้ได้ล่ะ” ชายหนุ่มวิ่งเข้ามากอดวรมณแน่น ไม่สนใจ ว่าเนื้อตัวจะเต็มไปด้วยทราย ท่อนบนเปลือย เปล่าเผยให้เห็นกล้ามท้องชัดเจน เขาแนบ แก้มทักทายเพื่อนสาว ยิ้มอวดฟันเรียงสวย ก่อนจะตอบ “พ่อแม่เราอยู่เมืองไทยนะ เราไปอิตาลีแป๊บเดียว ยังไงก็ต้องกลับมา อยู่ที่นี่แหละ แล้วแคตตี้มาทำอะไร มาเที่ยวเหรอ” “มาหาโยโย่” วรมณตอบพลางถอนหายใจยาว “โยมาทำงานแถวนี้ เลยแวะมาเยี่ยม แล้วนาย มาคนเดียวเหรอ” “เปล่า มากับเพื่อนอิตาเลี่ยน พาเขามาเที่ยว ทะเลก่อนจะบินกลับ มาสิแคตตี้ ไปทำความ รู้จักเพื่อนเรา” เฟอร์โรคว้ามือวรมณ กึ่งลากกึ่งจูงไปตามทางที่เขาวิ่งมา ร่างบางเดินตามไปโดยไม่อิดออด พร้อมกับ แผนการที่เริ่มวาดขึ้นในใจ... ถ้าไม่นับอาการครั่นเนื้อครั่นตัว สะบัดร้อน สะบัดหนาวราวกับจะจับไข้ กันยาวีร์คิดว่า ตนยังมีโชคอยู่บ้าง ที่เมื่อพระอาทิตย์คล้อย ต่ำลงใกล้ลาลับขอบฟ้า เป็นเวลาเดียวกับ เสียงของผู้กำกับอานนท์ดังจากวอร์คกี้ ทอล์คกี้ว่า “เลิกกอง!” เหลือนักแสดงอยู่ไม่กี่คนซึ่งเธอต้องรอรับเสื้อผ้า ลลนา อมรสินี และธนัชย์ ที่เหลือเข้าฉากเสร็จ และไม่สามารถทนร้อนได้ ขอตัวลากลับกันไป ทันทีเมื่อหมดหน้าที่ หลังจากเก็บข้าวของขึ้นรถ กันยาวีร์จึงเดินไปแจ้งกิติภณว่าเพื่อนจะมารับ เมื่อร่ำลาผู้กำกับและพี่ๆ ทุกคนในกองถ่ายละคร หญิงสาวจึงออกมารอวรมณหน้าอาคาร โบกมือ ลาพนักงานที่กำลังจะทยอยกันขึ้นรถตู้ หากเสียงล้อที่บดเบียดถนนคอนกรีตมาราวกับ แข่งขันอยู่ในสนามแข่งรถซึ่งดังมาแต่ไกลทำ ให้ต่างฝ่ายต่างชะงัก คล้ายรอดูว่าเกิดอะไรขึ้น ด้านนอก ไม่กี่วินาที SLK คันคุ้นตากันยาวีร์กับธนัชย์ จึงเลี้ยวเข้ามาจอดก่อน โดยทิ้งระยะไม่ห่างจาก รถตู้ของกองถ่ายละครนัก แน่นอนว่าวรมณจงใจ ให้เฉียดเข้าใกล้ Cayenne ของธนัชย์ มากที่สุด ด้วยความหมั่นไส้ส่วนตัวล้วนๆ ไม่เกี่ยวอะไรกับกันยาวีร์ ตามมาติดๆ ด้วย Mercedes Benz E-Coupe รุ่นล่าสุด เบรกนิ่มๆ แม้จะขับ มาด้วยความเร็วสูงก่อนหน้านั้น ไม่เพียงแต่ลลนาและอมรสินีที่ถูกตรึงฝีเท้า ไว้ด้วยรถยนตร์สมรรถนะสูงเหล่านั้น หาก บรรดาผู้ร่วมงานต่างหน้าที่ ต่างมองมาที่นั่น เป็นจุดเดียว ตามความต้องการของวรมณ ไม่มีผิดแผกไปจากแผน จากคุณ : zjoyz เขียนเมื่อ : 23 เม.ย. 55 15:42:03

ความคิดเห็นที่ 3 ร่างงามระหงเปิดประตูรถฝั่งที่ไม่ใช่คน ขับลงมา เสื้อชีฟองพลิ้วไหวแขนกุดกับ กางเกงขาสั้นเอวสูงพอดีตัวดูไร้ที่ตีเมื่อ คนสวมหุ่นดีราวกับนางแบบ เสียงส้นสูง กระทบพื้นเหมือนจะดังสนั่นหวั่นไหวขณะ ที่ทุกคนเงียบกริบ หญิงสาวถอดแว่นกัน แดดออกเผยให้เห็นดวงตาคมขำโฉบเฉี่ยว ที่แต่งแต้มมาอย่างเปรี้ยวจี๊ด ขนาดที่ลลนา และอมรสินีมองหน้ากันเลิ่กลั่ก เพราะไม่รู้ ว่าผู้หญิงตรงหน้าคือใคร เธอพนมมือไหว้ทำความเคารพอานนท์ที่ ยังยืนอยู่หน้ารถตู้ พร้อมแนะนำตัวว่าเป็น เพื่อนกันยาวีร์ ขออนุญาตมารับเพื่อนไป ทานอาหารเย็นด้วยกัน พร้อมกับเอ่ยชื่อ ร้านอาหารทะเลซึ่งเป็นที่ลือชาว่าหรูหรา ที่สุดในอำเภอหัวหิน กันยาวีร์อมยิ้มในหน้า มองวรมณทักทาย กิติภณตาปริบๆ ไม่อยากเชื่อว่าเพื่อนสนิท สุดแสบจะคิดอะไรแผลงๆ ขึ้นมาได้ นึก สงสัยอยู่ครามครันว่าใครกันเป็นผู้ขับรถ มาให้ แล้วรถอีกคันหนึ่งเป็นของใคร เพราะวรมณมัวอ้อยอิ่งกับกิติภณราวกับ สนิสนมกันมาเสียเนิ่นนาน “ได้ยินจาก โยบ่อยเชียวค่ะว่าพี่กิ๊บเก๋ใจดี...” และสารพันประโยคที่แม่นางแมวสาวจะ สรรหามาเชยชมจนกิติภณตัวแทบลอย ธนัชย์ที่ยืนฟังอยู่ได้แต่ยิ้มขำ เธอจึงไม่ทัน ได้สังเกตเห็นว่าสารถีหนุ่มเชื้อสายอิตาเลียน เปิดประตูลงจากรถอย่างพร้อมเพรียง เรียกเสียงหวีดร้องในอกแผ่วเบาจากกิติภณ ช่างแต่งหน้า ช่างทำผมได้ชะงัดนัก เพราะ ไม่รู้จะมองคนไหนก่อนดี ฝั่งซ้ายหล่อเข้ม กระชากใจ ฝั่งขวาดูอ่อนเยาว์และมีเสน่ห์ เพื่อนของเฟอร์โรซึ่งขับ Mercedes Benz E-Coupe ก้มเข้าไปในรถ หยิบชุดกระโปรงติดกันสีส้มสดของ Salvatore Ferragamoออกมา เดินช้าๆ มาส่งให้กันยาวีร์ ท่ามกลางสายตา อิจฉาริษยาแรงกล้าจากลลนาและอมรสินี ธนัชย์หุบยิ้มทันทีที่เห็น จ้องหญิงสาวเจ้าของ เครื่องหน้าหมวยน่ารัก สนใจว่าเธอจะมี ปฏิกิริยาอย่างไร “นี่ครับชุด โยจะเปลี่ยนเลยมั้ย หรือจะไป แวะที่โรงแรมก่อน” “เปลี่ยนที่โรงแรมดีกว่า” สำเนียงภาษา อังกฤษชัดถ้อยชัดคำตามแบบเจ้าของภาษาดัง ลอดออกจากปากกันยาวีร์ ดังพอให้ได้ยินกันทั่ว ใครต่อใครต่างส่งเสียงพึมพำ ไม่คิดว่าผู้ช่วย ฝ่ายเสื้อผ้าเครื่องแต่งกายจะเป็นผู้ดีมีการ ศึกษาสูงและดูร่ำรวยเกินกว่าปกติอยู่มากโข กันยาวีร์หันไปสบตาธนัชย์ เห็นเขากำลังมอง คล้ายจะตำหนิ เธอจึงร้องบอกวรมณเป็น ภาษาอังกฤษ สารถีจะได้เข้าใจที่เธอสื่อสาร ด้วย “เหมียว รีบเอารถออกเร็ว รถทีมงาน ออกไม่ได้ จอดขวางอยู่” ก่อนจะหันไปก้ม ศีรษะพร้อมพนมมือไหว้ลาทุกคน “ต้อง ขอโทษด้วยนะคะ รถขวางทาง เดี๋ยวโยจะ ออกเดี๋ยวนี้ล่ะคะ ลาทุกคนอีกครั้งนะคะ เจอกันพรุ่งนี้ค่ะพี่ๆ สวัสดีค่ะ”   หนุ่มๆ กลับไปประจำที่คนขับเรียบร้อย เสียงเครื่องยนต์ดังกระหึ่มในนาทีแรก ก่อนจะเงียบกริบเมื่อสาวๆ แยกย้ายกันขึ้น รถแต่ละคัน พาหนะเงาวับเคลื่อนออกจาก หน้าอาคาร พร้อมกับธนัชย์ซึ่งเดินไปที่ รถตน อย่างเหม่อลอยครุ่นคริด หันกาย กลับไปมองตามรถของวรมณและกันยาวีร์ จนลับตา ธนัชย์ขับรถออกไปแล้ว ไม่ทันสังเกตว่า อมรสินีและลลนายังคงอยู่ที่เดิม แทบไม่ ขยับกายไปไหนจนกระทั่งเหล่ารถตู้ เคลื่อนออกจากหน้าอาคาร... เมื่อมาถึงโรงแรมที่พัก วรมณจึงเปลี่ยนมานั่ง เป็นสารถีแทนเฟอร์โร พร้อมกับกันยาวีร์ที่ ลงจากรถอีกคัน ไม่ลืมชุดสวยติดมือมาด้วย หลังจากร่ำลาคนขับเสร็จสรรพ พอกอดกัน เป็นพิธีและวรมณกล่าวขอบคุณเพื่อนหนุ่ม เรียบร้อย เฟอร์โรจึงวิ่งไปขึ้นรถอีกคัน โบกมือ ให้กับเพื่อนสาว ก่อนที่ Mercedes Benz E-Coupe จะเคลื่อนออกไป “เฟอร์โรน่าจะอยู่ทานข้าวเย็นกับพวกเราจริงๆ นะ” วรมณยังบ่นอุบ “ฉันควรจะเลี้ยงขอบคุณพวกเขา ที่อุตส่าห์เล่นละครให้ ถึงแม้จะเป็นฉากสั้นๆ แต่ฉัน ก็เห็นลีน่ากับโอ๋ มองเฟอร์โรกับเพื่อนตาค้าง” “แกก็บ้าบิ่น บทจะไม่คิดหน้าคิดหลัง ก็ไม่คิด เลยนะ” กันยาวีร์ค้อนขวับๆ ไม่ยินดีกับ เหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้นเลยสักนิด “แกมัวแต่ มองพวกผู้หญิง ไม่สังเกตเลยรึยังไงว่าพี่ฮาร์ท เขาก็อยู่ด้วย” “ช่างเขาเป็นไรล่ะ! ฉันไม่แคร์” สาวหมวยที่นั่งเป็นตุ๊กตาหน้ารถหน้า บึ้งตึง ขณะวรมณพา SLK เข้าจอด กันยาวีร์แทบจะถลึงตาใส่ หากคนกำลัง ขับรถอยู่ไม่สนใจ อีกฝ่ายจึงได้แต่ข่มเขี้ยว เคี้ยวฟัน ต่อว่าอะไรไม่ได้มากเพราะ เข้าใจว่าวรมณหวังดี จากคุณ : zjoyz เขียนเมื่อ : 23 เม.ย. 55 15:43:42

ความคิดเห็นที่ 4 วรมณกับกันยาวีร์เดินห่างจากตัวรถ จังหวะที่ธนัชย์เข้าจอดข้างๆ พอดี ชายหนุ่มจึงอกไม่ได้ที่จะเอ่ยถาม ระหว่างกดล๊อคประตูจากกุญแจในมือ “เพื่อนๆ คุณไปไหนกันแล้วล่ะครับ” “กลับไปแล้วค่ะ” กันยาวีร์โพล่ง ตอบออกไปโดยไม่รอให้วรมณได้มี โอกาสแทรก “พอดีพวกนั้นเขามีงาน เข้ามาด่วน เลยกลับกันไปแล้วค่ะ เหลือโยกับเหมียว พี่ฮาร์ทไปทาน ข้าวกับเราสองคนมั้ยคะ” “พี่ไม่ค่อยถูกกับอาหารทะเล” เขา บอกหลังจากสบสายตาไม่เป็นมิตร ของวรมณ “ไม่เป็นไรค่ะ ที่ห้องอาหารของโรงแรม ก็ได้ คงไม่ได้มีแต่อาหารทะเล อีกอย่าง เราเหนื่อยกันมาทั้งวัน โยรู้สึกหนาวๆ ร้อนๆ เหมือนจะไม่สบาย ไม่อยากไป ไหนแล้วค่ะ ทานกันที่นี่แหละ นะคะ... พี่ฮาร์ทมาทานด้วยกันนะ” ธนัชย์แทบจะหลุดขำกับท่าทางออด อ้อนเหมือนเด็กๆ หากวรมณไม่ กระแอมขึ้นมาเสียก่อน เขาคงยิ้มกว้างๆ พร้อมส่งนัยน์ตาวามวับตอบกันยาวีร์ ไปสักทีให้คนตรงหน้าใจแกว่งเล่น หากที่จริงทำได้แค่พยักหน้า เอ่ยเรียบๆ “ก็ได้ครับ งั้นอีกครึ่งชั่วโมงเจอกันที่ ห้องอาหารของโรงแรม” นอกจากภายในห้องอาหารจะค่อนข้าง เงียบและเป็นส่วนตัว เพลงบรรเลงสมัย Johann Pachelbel นักประพันธ์ในยุค Baroque ถูกนำมาขับกล่อมให้ได้รื่นรมย์ไปกับ บรรยากาศริมทะเลอีกด้วย เวลาครึ่งชั่วโมงเหลือเฟือสำหรับเจ้าแม่ เครื่องแต่งกายอย่างวรมณและกันยาวีร์ ที่จะแปลงโฉมเป็นสุภาพสตรีในชุด กระโปรงลักษณะสุภาซึ่งสั้นเหนือเข่า เล็กน้อยเพื่อร่วมโต๊ะกับธนัชย์ เมื่อชายหนุ่มเดินเข้ามาในห้องอาหารซึ่ง ตกแต่งแบบผสมผสานระหว่างตะวันตก กับไทยโบราณ ไม่ต้องเสียเวลามองหา นานเลย ผู้ร่วมรับประทานอาหารของ เขากำลังสนทนากันอย่างออกรสอยู่ที่ โต๊ะริมหน้าต่าง กันยาวีร์ยิ้มหวานทันทีที่เห็นธนัชย์ใน ชุดสูทสากล เสื้อเชิ้ตน้ำเงินเข้มจัดที่ผู้สวม ไม่ได้ใส่เนคไททับ เผยให้เห็นผิวขาว เนียนละเอียดบริเวณกระดูกใต้ลำคอ หญิงสาวเผลอไผลคิดไปถึงตอนที่ได้ ช่วยเขาผูกเนคไทใส่สูทยามอยู่กอง ถ่ายละคร เธอไม่เคยกล้าสังเกตผิวพรรณชายหนุ่ม อย่างพินิจพิเคราะห์เลยสักที กลัวนิจนรี และดารัตน์จะเห็นเข้าไปถึงหัวใจที่ ชื่นชอบธนัชย์เป็นพิเศษ กันยาวีร์จึง ต้องก้มหน้าก้มตาทำงาน แบบไม่แสดง พิรุจใดๆ ธนัชย์เลือกนั่งลงข้างกันยาวีร์ หลังจากสั่ง อาหารเรียบร้อย เขาจึงชวนคุย “คุณเหมียว จะไปเกาะช้างกับกองถ่ายวันพรุ่งนี้รึเปล่าครับ” วรมณขมวดคิ้วมองธนัชย์ ก่อนจะหันไป โวยกับเพื่อนซี้ที่ส่อเค้าว่ายังคงอยู่ในภวังค์ “โยโย่! แกไม่เห็นบอกฉันเลยว่าพรุ่งนี้จะ ไปเกาะช้าง”   อีกฝ่ายจึงรู้สึกตัว หันไปตอบคล้ายขอไปที “ไปตั้งเย็น ฉันก็ว่าจะบอกแกอยู่นี่ไง พอดีพี่ฮาร์ทใจตรงกัน ชิงถามก่อน” “งั้นเหมียวคงไม่ได้ไปหรอกค่ะ เสื้อผ้าที่ เอามาก็ใส่หมดแล้ว คงกลับบ้าน” “ผมก็ว่าจะกลับกรุงเทพก่อนเหมือนกัน แต่ยังไม่แน่ เดี๋ยวต้องดูอีกที” กันยาวีร์ขัดจังหวะสนทนาด้วยเสียงจึ๊กจั๊ก ในลำคอ กระซิบเบาๆ พอให้ได้ยิน “โยเห็นมีคนมาแอบถ่ายรูป” ธนัชย์กระตุกมุมปาก มองตามผู้ต้องสงสัย ซึ่งสะพายกล้องทำตัวลับๆ ล่อๆ เหมือนเป็น Paparazzi เขากำลังจะหยัดกาย ขึ้นยืน หากมืออุ่นจัดที่ค่อนไปทางร้อน ของกันยาวีร์คว้าแขนชายหนุ่มได้ทัน จากคุณ : zjoyz เขียนเมื่อ : 23 เม.ย. 55 15:44:29

ความคิดเห็นที่ 5 ขณะเดียวกับที่วรมณเอ่ยท้วง “อย่าตาม ไปเลยค่ะ ฉันนึกว่าคุณจะชินแล้วซะอีก” “คนพวกนี้ไม่ได้ตามรังควานผมคนเดียว” ธนัชย์กัดฟันกรอด ยอมนั่งนิ่งๆ อยู่กับโต๊ะ อาหาร ไม่ลุกไปไหน แม้ในใจจะอยาก ไปกระชากกล้องมาเขวี้ยงลงพื้นให้แหลก คามือ การเป็นนักแสดงคืองาน ถือเป็นอาชีพหนึ่ง ที่สุจริต แต่เขาต้องแลกมา โดยทิ้งอิสรภาพ ทั้งหมด ซ้ำร้าย...เขาไม่ใช่บุคคลเพียงคน เดียวที่สูญสิ้นความเป็นส่วนตัวไป เพื่อให้ เขาโด่งดังมีชื่อเสียง คนที่เขารักยังต้องเสีย สละอิสรภาพไปด้วย! “ช่างเขาเถอะค่ะ ดีกว่าพี่ฮาร์ทไปเสียเวลา ปล่อยไปเถอะค่ะ” กันยาวีร์ยิ้มให้กำลังใจ เป็นเธอคงอึดอัดไม่น้อย แค่จะทานอาหาร เย็นกับคนรู้จัก ยังต้องถูกถ่ายภาพ “เรามาคุยกันต่อดีกว่า” “มิน่าล่ะ ฉันเคยเห็นในหนังสือพิมพ์บ่อยๆ ว่าคุณชอบหลบนักข่าว ที่แท้ก็ไม่ชอบกันมาก นี่เองเหรอคะ” “ผมถือว่าผมแลกแล้ว” ธนัชย์ถอนหายใจหนักๆ คิ้วเข้มขมวดแน่นยามเพ่งมองไปที่ประตู Paparazzi หายไปแล้ว เขาจึงหันมา ตอบวรมณต่อ “ถ้าผมเว้นช่องว่างให้เขารุกล้ำ อิสรภาพ พวกเขาก็ควรเว้นช่องว่างให้ผมได้ หายใจหายคอบ้าง” โทรศัพท์เคลื่อนที่ของธนัชย์ดังขึ้นขัดจังหวะ การสนทนา หลังจากเห็นว่าใครเรียกสายเข้ามา ร่างสูงจึงยืนขึ้น พึมพำขอตัวจากโต๊ะอาหารแล้ว เลี่ยงออกไปคุยที่ระเบียงด้านนอกฝั่งตรงข้ามกับ ห้องน้ำซึ่งปลอดผู้คน กันยาวีร์มองตามจังหวะการก้าวเดินของธนัชย์ ไปจนกระทั่งเขายกโทรศัพท์ขึ้นแนบหู โดยว รมณยังคงสนอกสนใจกับอาหารที่บริกรนำมา วางเรียงรายบนโต๊ะ ไม่สนใจใยดีธนัชย์และ พยายามเพิกเฉยต่ออาการออกนอกหน้าของ กันยาวีร์ เธอตัดสินใจแล้วว่าจะปล่อยให้อะไร ต่อมิอะไรดำเนินไปตามครรลองฟ้าลิขิต หรือจะเป็น ‘กันยาวีร์ลิขิต’ วรมณไม่มันใจนัก... ทว่าเธอจะไม่ขัดขวางความชอบกึ่งหลงไหลที่ กันยาวีร์มีให้ธนัชย์อีก อย่างน้อยต้องไม่ใช่ ในช่วงที่เพื่อนสนิทสาวคนเดียวในชีวิตกำลัง เผชิญกับสถานการณ์ในการทำงานอันไม่ปกตินัก เพราะธนัชย์เป็นเพียงผู้เดียว ที่ทำให้กันยาวีร์มี เรี่ยวแรงสู้ต่อในแต่ละวัน เพื่อนมีความสุข เธอมีความสุขเช่นกัน... จบบทที่ 7 นะคะ เดี๋ยวลงต่อบทที่ 8 เลยค่ะ สงกรานต์ไม่อยู่หลายวัน ขอบคุณมากๆนะคะ สำหรับนักอ่านทุกท่าน ไปอ่านต่อกันฮ๊าฟฟฟ... ps ยังไงต้องขออภัยสำหรับคำผิดด้วยนะคะ ยังไม่ได้รีไรท์เพราะกำลังเขียนต่อ ถ้าสะดุดๆคำผิดบ้าง ต้องขออภัยจริงๆค่ะ ขอให้มีความสุขในการอ่านนะคะ จุ๊บๆ จากคุณ : zjoyz เขียนเมื่อ : 23 เม.ย. 55 15:46:33

ความคิดเห็นที่ 6 บทที่ 8 หลังจากเสียงสวรรค์ ‘เลิกกอง’ ดังออกจากปากผู้ กำกับอานนท์ การเก็บของอย่างรวดเร็วแข่งกับเวลา จึงเริ่มขึ้นดังเช่นทุกวัน หากสารัชซึ่งเป็นผู้จัดการฯ และปานเกล้าที่ทำหน้าที่เกี่ยวกับธุรกิจกองถ่าย กลับดูวุ่นวายมากกว่าทุกวัน หากกิติภณ นิจนรี และดารัตน์ที่กำลังเร่งมือทำงาน แข่งกับเวลา จึงพลอยให้กันยาวีร์ขมักเขม้นไปด้วย เธอจึงละสายตาจากทุกอย่างรอบกาย มาสนใจแต่สิ่ง ที่ตนต้องรับผิดชอบ โดยพยายามลืมอาการปวด ศีรษะและตัวร้อนที่ปะทุขึ้นเรื่อยๆ จากเมื่อคืนวาน เมื่อกระโดดขึ้นรถตู้มาได้ กันยาวีร์จึงเห็นข้อความ ที่วรมณส่งมาหา บอกว่าเธอกลับกรุงเทพไปเรียบ ร้อยแล้ว และกำชับให้กันยาวีร์ทานยาลดไข้ เจ้าของโทรศัพท์เก็บเจ้าเครื่องมือสื่อสารลงกระเป๋า สะพาย Yves Saint Laurent ใบโตด้วยสีหน้าเปื้อนยิ้ม เพราะมัวแต่คิดถึงวรมณ จึงลืมหา ‘ยาลดไข้’ ขึ้นมาทานไปสนิท สมาชิกฝ่ายเสื้อผ้าและเครื่องแต่งกายประจำกอง ถ่ายละครลมรัตติกาล หลับไหลไม่รู้เรื่องแม้ตะวัน จะลาลับขอบฟ้าไปเนิ่นนาน คนขับรถตู้ยังทำหน้าที่ ได้ดีเยี่ยมเหมือนวันอื่นๆ เขาเอี้ยวตัวหันมาปลุกคน ด้านหลังก่อน เพราะคิดว่ากิติภณซึ่งนั่งคู่กับตนอยู่ ด้านหน้าหลับลึกว่าใครเพื่อน “เอ้าสาวๆ! ถึงท่าเรือแล้ว” สิ้นเสียงตะโกน กันยาวีร์จึงค่อยงัวเงียตื่นขึ้นมา พร้อมกับอาการปวดศีรษะที่แล่นเป็นริ้วจนระบม ไปทั่วสรรพางค์กาย แน่นอนว่าพิษไข้รุมเธอเข้าแล้ว... “นี่กี่โมงแล้วคะ” กันยาวีร์รู้สึกได้ถึงลำคอที่แห้ง ผากยามเอ่ย เมื่อกลืนน้ำลายลงไป รสชาติขมปร่า กระจายไปทั่วปากจนเธอกังวล “ทำไมเรามาถึง กันเร็วจัง” “ลองมาเป็นคนขับดูมั้ยล่ะ แล้วจะรู้ว่ามันไกล ขนาดไหน” เขาบอกยิ้มๆ เป็นยิ้มที่เหนื่อยและ ดูอิดโรย “จากเพชรบุรีมาตราด คนละฝั่งกันเลย ตอนนี้จะตีสามแล้ว” นิจนรีกับดารัตน์ตื่นขึ้นพร้อมบ่นงึมงำ ตามมาด้วย กิติภณ ทั้งหมดทยอยลงจากรถ พาร่างที่ไร้เรี่ยวแรง ไปขึ้นเรือข้ามฟากที่ปานเกล้าได้ติดต่อเช่าเอาไว้ เรือเป็นแบบ Ferryboat สามารถบรรทุก รถไปด้วยได้ มีหลังคากันลมและฝนอยู่กึ่งหนึ่ง กันยาวีร์กับบรรดารุ่นพี่พร้อมกับผู้กำกับอานนท์ ขึ้นเรือเรียบร้อย ไม่นานรถตู้แต่ละคันจึงตามมา หลังจากเรือแล่นออกจากฝั่งได้ไม่นาน ลมผะแผ่วปะทะผิวกาย กันยาวีร์จึงค่อยรู้สึกตัว เธอกำลังจะแย่เพราะเป็นไข้สูง! Mercedes Benz SLK ถูกนำเข้าจอด ที่ด้านหน้าตัวตึกสีเหลี่ยมซึ่งออกแบบโดยยกหลังคา สูงให้โปร่งโล่ง ด้านในคือสถานที่ออกกำลังกาย สารพัดชนิด วรมณนัดกับอิสระว่าจะมาเล่น สควอช (Squash) ด้วยกัน หลังจากที่เธอติดหนี้บุญคุณเขาครั้งหนึ่งเรื่อง ไหว้วานให้ชายหนุ่มเป็นสารถีพากันยาวีร์ไป ขึ้นรถที่บริษัท The Most วรมณยัง ไม่มีโอกาสได้พบอิสระอีกเลยจนเขาโทรศัพท์ มาชวนไปรับประทานอาหารเมื่อคืน แต่ หญิงสาวยังไม่อยากให้โอกาสชายใดได้สาน สัมพันธ์ความสนิทสนม ถึงแม้จะเป็นอิสระ เพื่อนเก่าสมัยมหาวิทยาลัย วรมณจึงเลือกจะย้อนชวนชายหนุ่มมา ออกกำลังกายด้วยกัน อย่างน้อยที่สุดการ หวดสควอชไปมาคงทำให้เขาชวนคุยได้น้อย กว่านั่งเผชิญหน้ารับประทานอาหารร่วมกัน หญิงสาวหวังเป็นอย่างยิ่งว่า อิสระจะเข้าใจ เธออยากให้เขาเป็นเพื่อนผู้คงแก่เรียนคนเดิม มากกว่าอยากให้นัยน์ตาหลังกรอบแว่นมอง มาด้วยประกายวิบวับเปี่ยมเสน่หา เสร็จสิ้นจากการออกกำลังกายเรียกเหงื่อ อิสระจึงหว่านล้อมให้เธออยู่ทานอาหารกลางวัน กับเขาที่นั่น จากที่วรมณต้องการจะกลับไป อาบน้ำที่บ้าน จึงจำใจอ่อนยอมชำระล้างเหงื่อ ไคลและเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องอาบน้ำและ ห้องพักซึ่งจัดไว้เป็นสัดส่วนสำหรับสุภาพสตรี เธอมีชุดลำลองสบายๆ สำรองไว้ในตู้สำหรับ สมาชิกที่เปิดเป็นส่วนตัว ร่างบางเดินเลี้ยวออกจากป้ายอาณาบริเวณ ที่ห้ามสุภาพบุรุษเข้า พร้อมอยู่ในชุดลำลอง สบายๆ กลิ่นยาสระผมยังอบอวลเบาบองอยู่ ที่จมูกเพราะเธอเพิ่งเป่าผมเสร็จ ใบหน้า เนียนใสไร้เครื่องสำอางค์ปกปิด เจ้าตัว กำลังฮัมเพลงบรรเลงที่โปรดปราน ไม่ทัน สังเกตคนที่เดินสวนมา จึงปะทะกันเข้าอย่างจัง จากคุณ : zjoyz เขียนเมื่อ : 23 เม.ย. 55 15:47:56

ความคิดเห็นที่ 7 คนตัวเล็กกว่าสูญเสียการทรงตัวเนื่องจากต่าง ฝ่ายต่างชนกันค่อนข้างแรง โชคยังพอเข้า ข้างบ้างเมื่อร่างสูงจัดการรวบเอวบางเข้ามา ประชิดกายได้ทันก่อนที่เธอจะล้มหัวฟาดผนัง วรมณรู้สึกได้ถึงแผงอกกว้างที่อยู่เฉียด ปลายจมูก กลิ่นสะอาดของเสื้อและน้ำหอม แบบผู้ชายจางๆ ลอยกระทบโสตประสาท เธอจึงค่อยขืนตัวออกแล้วกล่าวขอโทษ “ขอบคุณด้วยสิครับ” สิ้นประโยคกับน้ำเสียงคุ้นหู วรมณจึง เงยหน้าขึ้นมองเขาทันที หญิงสาวคราง ในลำคอ ตวัดค้อนแทบไม่ทัน “เจอคุณ ทีไร ชีวิตฉันซวยซ้ำซวยซาก” ใบหน้าหล่อเหลาราวเทพบุตรระบาย ยิ้มสบายอกสบายใจจนเธอหมั่นไส้ เอ่ยล้อๆ “รู้สึกว่าตั้งแต่คุณเจอผม คุณจะทำเรื่องประหลาดๆ ที่ผมไม่คาด คิดหลายอย่างเลยด้วย” “ฉันทำอะไร คุณพูดมาให้ดีๆ นะคะ คุณธนัชย์” “ไม่ต้องเรียกเต็มยศขนาดนั้นก็ได้ครับ” เขากอดอก เอนไปพิงผนังที่เพิ่งช่วยให้ ศีรษะสวยๆ พ้นจากการกระทบพื้นผิว ของมันมาได้หมาดๆ ยิ้มยียวนก่อนว่าต่อ “หนึ่ง คุณทำนาฬิกาผมตกแตก ต้องชด ใช้ด้วยการทำงาน ข้อนี้ผมถือว่าคุณต้อง รับผิดชอบในสิ่งที่กระทำ ไม่นับเป็น เรื่องประหลาดแล้วกัน” “เป็นความซวยมหาซวยของฉัน!” เขาเลิกคิ้วพร้อมยักไหล่ไม่ใส่ใจ กล่าว ต่อยิ้มๆ “สอง เท่าที่ดูเผินๆ จากการ ประเมิณของผม คุณเป็นคนที่ตรงไป ตรงมา จริงใจ มีเหตุผล และดูเหมือน... แค่ดูเหมือน ว่าจะเข้มแข่งกว่าเพื่อน ของคุณ แต่เปล่าเลย ผิดถนัด จากที่คุณ โทรศัพท์มาขอให้ผมช่วยวันนั้น ผมก็พอ จะเดาได้ว่าคุณก็ไม่ได้ลูกแหง่น้อยกว่า กันซักเท่าไหร่ และนั่นก็เซอไพรส์จริงๆ” “นี่คุณเดินชนฉัน แล้วยังมากอดอก วิพากวิจารณ์ฉันฉอดๆ เนี่ยนะคะ” วรมณท้าวสะเอว ท่าทางเธอกับเขาจะ ญาติดีกันไม่ได้แน่ๆ ลับหลังกันยาวีร์ ชายหนุ่มกลายเป็นมารร้ายกาจที่สุด ถ้าไม่ติดว่ากันยาวีร์เป็นเพื่อนซี้ปึ้ก และอีกฝ่ายกำลังชอบเขาอยู่ วรมณ คงขย้ำเขาให้แหลกคามือ “ฉันจะ เป็นยังไงมันก็เรื่องของฉัน ไม่เกี่ยว กับคุณ” “ผมแค่อยากจะเตือนคุณด้วยความหวังดี” เขาว่าเรื่อยๆ วรมณนึกเกลียดท่าทางยโส โอหังแบบสบายๆ นั่นเหลือทน “อีกอย่าง อย่างสุดท้าย การที่คุณพาเพื่อนซิ่งรถไป กองถ่ายแบบนั้น ไม่เหมาะสมเลยนะครับ” “มันเรื่องของฉัน!” วรมณกัดฟันกรอด พี่ชายเธอแท้ๆ ยังไม่เคยตำหนิติเตียนต่อ หน้าจะๆ ขนาดที่เขากำลังทำ “คุณไม่มีสิทธิ์ มายุ่ง หรือแสดงความเห็น” “ผมบอกแล้วว่าผมหวังดี” ชายหนุ่มยัง ไม่ยี่หระต่ออาการเลือดขึ้นหน้าของวรมณ ดูท่าทางเธอจะโกรธจัดจริงๆ “คุณควรจะ เลิกใช้อารมณ์แล้วมองอะไรรอบๆ ตัวซะ ใหม่ เปลี่ยนมิติไปจากเดิม บางทีเวลานี้ คุณอาจจะฟุ้งซ่าน ในขณะที่เพื่อนของคุณ กำลังหัวหมุนกับงาน คุณกลับต้องอยู่ว่างๆ ไม่มีอะไรทำ” จากคุณ : zjoyz เขียนเมื่อ : 23 เม.ย. 55 15:48:51

ความคิดเห็นที่ 8 วรมณอดรนทนไม่ไหวอีกแม้แต่วินาทีเดียว ร่างแบบบางกำมือแน่น พุ่งเข้าใส่ชายหนุ่ม ที่ยืนยิ้มกวนประสาทเธออยู่อย่างรวดเร็ว หากเขาไวกว่ามากนัก นอกจากจะหลบ หมัดเล็กๆ ได้โดยไม่ต้องออกแรง เขายัง คว้าไหล่เธอไว้ หมุนตัววรมณให้กลับมา เผชิญหน้า ดันหลังหญิงสาวติดผนังกำแพง ยกมือขึ้นมาเป็นปราการป้องไว้ข้างหนึ่ง ไม่ให้คิดจะขยับหนี อีกข้างกดไหล่มนๆ ลงเพื่อให้เธอสงบ เจ้าของใบหน้าสวยเฉี่ยวจึงอยู่ภายใต้ อ้อมกอดกลายๆ ของเขาไปโดยปริยาย นัยน์ตาคมปลาบสีนิลวามวับคล้ายจะขู่ว่า หากเธอคิดจะประทุษร้ายเขาอีก หรือ คิดเพียงจะขยับตัว ชายหนุ่มจะไม่ ปราณีอีกหนเป็นแน่! “ออกไปห่างๆ นะ” วรมณแหวด้วย สีหน้าบึ้งตึง เป็นกึ่งฉุนกึ่งหวาดหวั่น “คุณนิสัยไม่ดี ไร้มารยาทที่สุด ฉันไป สนิทกับคุณตั้งแต่ชาติปางไหน คุณถึง ได้มายืนว่าฉันแบบนี้” เขาก้มลงมากระซิบ “ถ้าผมไม่สนใจ ต่อให้ต้องนั่งอยู่ตรงหน้ากัน ผมก็จะ ไม่พูด” ปลายจมูกโด่งเฉี่ยวแก้ม วรมณไปคล้ายจงใจ วรมณสะบัดหน้าหนี รับรู้ได้ถึงไอร้อน ผะผ่าวที่แร่นริ้วมารวมอยู่ตรงแก้ม หัวใจในอกเต้นโครมคราม จึงรีบยกมือ ขึ้นดันเรือนร่างแข็งแกร่งออกห่าง หากทำได้แค่เล็กน้อย เธอจึงส่งค้อนส่ง ตะปูให้เขากระบุงใหญ่ พลางว่า “คุณ ควรจะไปสนใจโย อย่ามายุ่งกับฉัน” “อย่าคิดไปไกลขนาดนั้น” เขาบอก พร้อมยิ้มมุมปาก “ผมยังยืนยันว่าผม แค่อยากเตือน ด้วยความหวังดี คุณจะ เกลียดผมเข้าไส้เข้ากระดูก ผมไม่สนใจ หรอก แต่ผมไม่อยากให้คุณคิดสั้น” “ฉันไม่ได้จะฆ่าตัวตาย!” “การกระทำอะไรก็แล้วแต่ที่ขาดความ ตรึกตรอง แล้วมันส่งผลกระทบกับตัวคุณ และคนรอบข้างในทางลบ มันก็เหมือนคิด สั้นทั้งนั้นแหละ เพราะถ้าคุณใช้สติ คิดให้ มันยาวๆ แล้วก็มากกว่านี้ คุณคงไม่ทำ แบบนั้น” “ฉันไม่ได้ทำเรื่องคอขาดบาดตายนะ ฉันแค่อยากช่วยเหมียว แล้วไอ้เรื่องนาฬิกา คุณ ฉันไม่ได้ตั้งใจนี่ ถึงฉันไม่มีเงินเป็น กอบเป็นกำขนาดนั้น ฉันก็สัญญาจะทำงาน ชดใช้ให้แล้วไง ไม่ได้เป็นลูกแหง่อย่างที่คุณ ว่าด้วย เพราะไม่อย่างงั้น ฉันคงแบมือขอ เงินที่บ้านไปแล้ว” วรมณเถียงคอเป็นเอ็น ขอบตาร้อน ชื้น ด้วยน้ำใสซึ่งเอ่อล้นขึ้นมา หากเสี้ยววินาที เธอกะพริบตาถี่ๆ เพื่อไล่มันออกไป กลัว ว่าเขาจะสังเกตเห็น “รู้มั้ยว่าทำไมผมถึงเสนอให้คุณทำงาน กับผม” เสียงทุ้มอ่อนลง เกือบจะอ่อนโยน มีกระแส ความไม่แน่ใจปะปนอยู่มาก เขากำลังลังเล ว่าทำถูกหรือไม่ที่กำลังพยายามพูดในสิ่งที่ วรมณไม่เข้าใจ และเธออาจจะเข้าใจเขาผิด ไปตลอดกาล ว่าเขาต้องการสบประมาท ไม่ใช่เลยสักนิด...เขาแค่อยากเห็นวรมณ โตขึ้น เป็นผู้ใหญ่เต็มตัวซึ่งกอปรด้วยวุฒิภาวะ แต่ดูเหมือนจากที่เคยพบกันเมื่อเนิ่นนานผ่าน มา เธอยังเป็น ‘น้อง’ คนเดิม น่าเอ็นดู ระคนดื้อด้านไม่เปลี่ยนแปลง!   “คุณมันบ้าอำนาจ แล้วก็โรคจิต” “พูดจาไม่คิดแบบนี้ มันน่า...” นัยน์ตาคมผลุบต่ำลงมาจ้องที่ริมฝีปากอิ่มสีสด จงใจนิ่งค้างอยู่หลายวินาที ดูเหมือนวรมณจะ เก่งกาจอยู่เรื่องเดียว ‘ฝีปาก’ เฉือดเฉือน เธอคิดและตอบสนองได้ฉับพลันจนน่าเป็นห่วง หากไม่ใช่เขากำลังรวบรวมความยับยั้งชั่งใจ ชายหนุ่มมั่นใจว่าวรมณจะไม่มีทางได้ เชิดหน้าเถียงเอาๆ แบบที่กำลังทำอยู่แน่นอน จากคุณ : zjoyz เขียนเมื่อ : 23 เม.ย. 55 15:50:08

ความคิดเห็นที่ 9 “ที่ผมอยากให้คุณทำงานให้ผม เพราะผมไม่ อยากให้คุณไปขอเงินบุพการีมาใช้ในเรื่อง ไร้สาระ อีกอย่างคุณเป็นคนทำผิด คุณต้อง รับผิดชอบ” “เลิกย้ำซะทีได้มั้ย คุณกำลังจะทำให้ฉันประสาท เสียนะคะ” “แล้วผมก็มั่นใจว่า ผมจะทำให้คุณเพลาๆ ลงบ้าง ไอ้เรื่องหุนหันพลันแล่น ทำอะไรไม่ คิดหน้าไม่คิดหลัง ที่คุณเด็ดเดี่ยวฉลาดเฉลียว แบบนี้ผมนับถือ แต่เป็นผู้หญิง ระวังตัว ระวังปากไว้มั่งก็ดี โลกยิ่งร้อนๆ อยู่ บางที บางคำพูด มันยิ่งกว่าคุณไปเหยียบเท้า คนอื่นเขาอีก” “ตกลงคุณชมหรือด่า” “ผมไม่ได้ชม” เขาว่าก่อนจะคืนอิสระภาพให้ ถอยห่างจาก ร่างบางหอมละมุนไปก้าวหนึ่ง เอ่ยขัดก่อน ที่เธอจะแหวขึ้น “ผมรู้ว่าคุณไม่พอใจ แต่ เชื่อเถอะว่าผมหวังดีจริงๆ อย่างน้อยก็ใน ฐานะที่ผมแก่กว่า และคุณบังเอิญมารู้จักผม” “จะบอกให้นะคะคุณฮาร์ท ความบังเอิญ ทุกอย่างที่เกิดขึ้นในชีวิตฉันและมีคุณรวม อยู่ด้วย มันน่าปวดหัวที่สุด ยิ่งกว่าข้อสอบยากๆ ที่ฉันเจอมาไม่รู้กี่ร้อยกี่พันเท่า แค่คุยกับคุณ ไม่กี่นาที ฉันเหนื่อยกว่าตีสควอชมาตลอดเช้า อีก รู้ไว้เลยว่าคุณน่ะเป็นตัวซวยของฉัน!” “ถ้าคุณจะยืนยันแบบนั้น” เขาตีหน้า ผิดหวังเสียเต็มประดา หากนัยน์ตาเป็นประกาย กวนอารมณ์วรมณให้ขุ่นกว่าเดิมอย่างได้ผล “ก็ถือซะว่าวันนี้เราไม่ได้คุยกัน” ยังไม่ทันจะได้ต่อปากต่อคำต่อ วรมณกลับ ต้องหยุดไว้ เมื่ออิสระกึ่งเดินกึ่งวิ่งมาหาเธอ พร้อมคำถามทางสีหน้าและแววตา “เหมียวอยู่นี่เอง โทรเข้าไม่รับ เลยเดินมาดู”   “เราทิ้งโทรศัพท์ไว้ในเล็อกเกอร์น่ะ ปิดเสียงด้วย” อิสระมองชายหนุ่มอีกคนซึ่งยังคงยืนอยู่อย่างสังเกต จำได้ว่าเป็นนักแสดงที่กำลังมีชื่อเสียงโด่งดัง แต่เขาไม่เคยรู้มาก่อนว่าวรมณรู้จัก “ผมขอตัวก่อน” ร่างสูงโปร่งไม่รอเอ่ย แนะนำตัวหรือร่ำลา หมุนกายเดินจากไปทันที ลับหลังเขา วรมณจึงถอนหายใจอย่างโล่งอก โดยแทบไม่ได้ฟังที่อิสระพึมพำ “พวกดารา นี่หยิ่งชะมัด” จบบทที่ 8 ค่ะ พบกันใหม่คราวหน้ากับบทที่ 9 นะคะ ขอบคุณมากค่ะ ขอขอบคุณ คุณ  scottie , คุณ ห้าสิบป่าย คุณ Satohara Miki  และ คุณ  :::อาราเร่::: มากๆนะคะ ที่คอยอยู่เป็นเพื่อนกันและติดตามนิยาย ยังไงขอฝาก สรวลเสเฮรักด้วยนะคะ รอร๊อรอ คำติติงและคอมเม้นต์ จากทุกท่านก๊าบป๋มมมม ขอบคุณมากค่ะ แล้วพบกันใหม่คราวหน้านะคะ จากคุณ : zjoyz เขียนเมื่อ : 23 เม.ย. 55 15:56:23

ความคิดเห็นที่ 10 จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 23 เม.ย. 55 20:08:07