ความคิดเห็นที่ 1 หลังรับประทานอาหารเช้าร่วมกันดังเคย ศิราก็บังคับพาเธอขึ้นรถไปธาราบุรีด้วยกัน โดยหลอกล่อว่าหากงานเสร็จตั้งแต่ก่อนเที่ยง เขาจะพาเธอไปชม ‘แหล่งหลบภัย’ ส่วนตัว ด้วยความอยากรู้อยากเห็นส่วนหนึ่ง และความเบื่อที่จะต้องอุดอู้อยู่แต่ในห้องพัก ทำให้อันดามันตอบตกลงง่ายดาย ศิราจอดรถให้เธอลงที่หน้าล็อบบี้ของธาราบุรีก่อน ส่วนตัวเขานำรถเคลื่อนไปจอดใต้ร่มไม้ หญิงสาวยืนนิ่งมองรถสปอร์ตสีแดงอมชมพู พลางแต้มยิ้มบนใบหน้าเนิ่นนาน ทั้งยังมีเสียงฮัมเพลงเล็ทอิทบีมี หรือ ‘ขอให้ฉันได้เป็นผู้ชายคนนั้น’ ดังอยู่ในคอจนติดปาก...โดยไม่รู้ตัว! ทว่าเมื่อเดินเคียงกันเข้ามาในเขตล็อบบี้ที่ยังตกแต่งไม่แล้วเสร็จดีของธาราบุรี สองหนุ่มสาวก็ต้องชะงักเมื่อพบใครคนหนึ่งยืนอยู่ตรงหน้า สีหน้าของผู้มาเยือนบอกอาการประหลาดใจไม่แพ้กัน เป็นใครบางคน...ที่ศิราไม่คาดคิดว่าจะพบที่นี่! ขณะกำลังหาเหตุผลว่าไฉนนักข่าวสายการเมืองผู้นี้จึงมาปรากฎตัวที่โรงแรมซึ่งยังไม่เปิดให้บริการของเขา สตรีแปลกหน้าคนนั้นก็ตรงมาหาเขาและคู่ควง “สวัสดีค่ะคุณอันดามัน คุณศิรา” ดวงตายิบหยีตวัดมองมาทางหญิงสาว พร้อมด้วยรอยยิ้มมีเลศนัยประหลาด “คุณวิมลรู้จักกับเอ็มด้วยหรือครับ” ศิราท่าทางงงๆ “รู้จักสิคะ เจ้านายคุณอันดามันเธอเป็นเพื่อนสนิทของมดเองแหละค่ะ” วิมลอธิบายแล้วหัวเราะ “อุ๊ย! พูดผิดไปนิด ต้องบอกว่าภรรยาของเจ้านายน่ะค่ะ มดเป็นเพื่อนคุณเพียงฤทัย ภรรยาของคุณบุรัณ เจ้านายคุณอันดามันนี่ยังไงล่ะคะ” สายตาของศิราเต็มไปด้วยคำถามเมื่อเขาหันไปทางอันดามัน หญิงสาวจึงพยักหน้ารับคำเรียบๆ ไม่เอ่ยสิ่งใดต่อแม้แต่คำเดียว ความสังหรณ์ใจแปลกๆ ทำให้เธอครั่นเนื้อครั่นตัวอย่างอธิบายไม่ได้ “เข้าใจแล้วครับ ว่าแต่คุณวิมลมาที่นี่ได้ยังไง มาทำข่าวให้ข่าวสยามหรือ?” ศิราจับต้นชนปลายไม่ถูก “มดมาทำข่าวการเลือกตั้งนายกเล็กฯ ที่ภูเก็ตแทนคนเก่าที่โดนเด้งเพราะรับสินบนยังไงล่ะคะ พอพี่ป้อมหน้าข่าวสังคมรู้เข้า ก็เลยขอให้ช่วยแวะมาเก็บข้อมูลที่ธาราบุรีให้ด้วย เพราะโรงแรมใกล้เสร็จเต็มทีแล้ว พี่ป้อมเขาจะช่วยโฆษณาให้คุณศิรายังไงล่ะคะ” วิมลอธิบาย แม้จะยังงงๆ อยู่คาดไม่ถึงว่าได้พบมือที่สามตัวแสบที่กำลังพยายามทุบกำแพงบ้านของเพื่อนสนิทเธอที่นี่ แต่ด้วยสัญชาติญาณของนักล่าที่ชอบค้นหาความจริง หญิงสาวจึงมองสถานการณ์ตรงหน้าด้วยความสนใจเป็นพิเศษ บางที...ภาพเคลื่อนไหวที่บันทึกไว้ในโทรศัพท์อาจมีประโยชน์ในตอนนี้ก็ได้! ชื่อนักข่าวสาวและชื่อหนังสือพิมพ์ที่เพื่อนสนิทของเพียงฤทัยทำงานอยู่ ทำให้อันดามันสะดุดหู นึกถึง ‘คุณนักข่าว’ ของตนขึ้นมาทันที มิคาด...วิมล นักข่าวการเมืองที่หนังสือพิมพ์ข่าวสยามซึ่งเธอตั้งใจจะขายข่าวให้ จะเป็นวิมลคนเดียวกับที่เป็นเพื่อนสนิทของเพียงฤทัย! ดวงตาที่เขม้นมองมาที่เธออย่างหมายมาดทำให้พอจะเดาได้เลาๆ ว่าเพียงฤทัยคงต้องเล่าเรื่องที่บุรัณขอหย่าให้เพื่อนสนิทฟังแล้วแน่ๆ หญิงสาวรู้สึกเหมือนจะหายใจไม่ออก นี่ถ้าวิมลรู้ว่า ‘คุณแหล่งข่าวปริศนา’ คนนั้นคือเธอ ผู้หญิงคนนี้คงไม่ปล่อยเธอไว้แน่ ที่เคยรับปากจะกันเธอเป็นพยาน วิมลคงจัดการจนเธอต้องมีชะตากรรมไม่ต่างจากคีรีแน่นอน! อันดามันเหลือบมองคนข้างกาย จู่ๆ ก็เกิดหนาวเหน็บขึ้นมา เพียงระลึกว่าหากคีรีถูกถอดถอนจากตำแหน่ง และเสียชื่อเสียงด้วยฝีมือของเธอจริง ศิราคงจะไม่มีวันอภัยให้เธอโดยเด็ดขาด แค่คิดก็รู้สึกเหมือนจะหายใจไม่ออกเสียแล้ว! หญิงสาวสับสน นี่เธอควรทำอย่างไรดี แผนที่ดำเนินมาจนเกือบสำเร็จ จนถึงตอนนี้กลับสั่นคลอน ไม่ใช่เพราะแผนการไม่คืบหน้า แต่เป็นเพราะเธอเองเกิดลังเลต่างหาก! “ว่าแต่คุณอันดามันเถอะค่ะ ลงมาถึงธาราบุรีด้วยตัวเองอย่างนี้ คุณบุรัณส่งมา ‘ทำงาน’ หรือคะ” วิมลย้ำคำบางคำในประโยคเป็นพิเศษด้วยสีหน้ามีเลศนัย “เอ้อ...” อันดามันหัวหมุนจี๋ เหตุผลแท้จริงก็บอกไม่ได้ ครั้นจะโกหก ก็นึกหาเหตุผลไม่ทัน “ผมมาตรวจงานที่ภูเก็ตน่ะครับ แล้วก็เลยถือโอกาสเชิญคุณเอ็มมาดูสถานที่เพื่อเตรียมลงระบบคอมพิวเตอร์ให้โรงแรมด้วยเลยทีเดียว” เป็นศิราที่ช่วยหาข้อแก้ตัวให้เธอได้ทันการณ์ “แหม...ตรวจงานกันถึงอกถึงใจน่าดูนะคะ ดูสิ ควงแขนคุณศิราซะสนิทสนมเชียว นี่แฟนคุณอันดามันไม่ว่าเอาหรือคะที่คุณมาทำงานไกลตาแถมยังต้องใกล้ชิดกับหนุ่มหล่อเร้าใจอย่างนี้น่ะ” หญิงสาวเดินเกมเหวี่ยงหมัดแค่เบาะๆ ก่อนเป็นการประเดิม “แฟนอะไรกัน คุณวิมลกำลังพูดเรื่องอะไรคะนี่ ดิฉันไม่เข้าใจ” น้ำเสียงสั่นนิดๆ ของเธอ ทำให้นักข่าวสาวยิ่งยิ้มสมใจ “อ้าว! ก็คุณบุรัณ เจ้านายของคุณไงคะ เอ๊ะ! หรือว่าการเป็นเมียน้อยเจ้านายตัวเองนี่ เราไม่นับว่าเป็นแฟนกัน แต่น่าจะต้องเรียกว่าเป็นผัวเมียต่างหากเนอะ” “คุณวิมล!” อันดามันหน้าเผือดสี “คุณวิมล!” ศิราเค้นเสียงออกมาด้วยความไม่พอใจ “อย่าพูดจาซี้ซั้วให้ร้ายเอ็มแบบนี้นะ” ท่าทางที่ศิราหันไปทางอันดามันอย่างห่วงใย ทำให้วิมลเขม้นตามองแปลกใจ “อ้าว! มดเห็นคุณศิราสนิทสนมกับคุณอันดามันออก ก็นึกว่าคุณจะทราบเรื่องนี้อยู่แล้วซะอีก ว่าคุณอันดามันกำลังเล่นเป็นสามคนผัวเมียกับเพื่อนของมดอยู่” หญิงสาวเอ่ยน้ำเสียงนุ่มนวล ใบหน้าเปื้อนยิ้ม มือหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเรียกไฟล์วีดีโอที่บันทึกเอาไว้มายื่นให้ผู้บริหารของคีรีธารากรุ๊ปชม “นี่ไงคะ หลักฐาน เดี๋ยวจะหาว่ามดพูดลอยๆ มั่วๆ” ศิรายืนนิ่งไม่เอื้อมมือไปรับโทรศัพท์มือถือเครื่องเล็กของวิมล แต่ภาพเคลื่อนไหวที่เห็นอยู่ตรงหน้าก็บอกได้ชัดว่าสิ่งที่เธอเพิ่งพูดออกมานั้น มิได้เกินกว่าเหตุเลยสักนิด! อันดามันกำมือแน่น ใบหน้าที่เคยเชิดยโส บัดนี้เผือดซีดจนน่ากลัว ดวงตาที่เคยตวัดมองคนโน้นคนนี้อย่างประเมินค่า มาขณะนี้กลับแดงก่ำ มีหยาดน้ำวาวคลออยู่เต็มสองตา “คุณวิมลเข้าใจผิด...” น้ำเสียงเค้นคำพูดออกมายากเย็น “เป็นมือที่สามของครอบครัวคนอื่นเขามีหลักฐานคาตา ถูกจับได้คาหนังคาเขาอย่างนี้แล้ว ยังจะมาแก้ตัวอีกหรือคะ อมพระมาพูดก็ไม่มีใครเชื่อหรอกค่ะคุณอันดามัน” “แต่มันไม่ใช่อย่างที่คุณคิด...” อันดามันเสียงสั่นสะท้าน “ขอเชิญคุณวิมลกลับไปก่อนเถอะครับ!” ศิราขัดขึ้นด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด “นี่คุณศิราไล่มดหรือคะ คุณรู้ตัวหรือเปล่าว่ากำลังทำอะไรอยู่ มดเป็นนักข่าวนะคะ” “ผมไม่ได้ไล่ แต่เชิญคุณกลับไปแต่โดยดีต่างหาก” “เอ็มขอตัวก่อนนะคะ” อันดามันเดินแกมวิ่งออกไปจากบริเวณนั้นด้วยสภาพแทบไม่ต่างจากนกปีกหักที่ซวนเซจนเกือบไร้แรง อย่าว่าแต่จะโผบินเลย แค่ประคองตนไม่ให้ล้มคว่ำลงไปเสียก่อนก็ละม้ายจะไม่ไหวแล้ว ศิราหันมาทางคนต้นเหตุ ดวงตาดำจัดเหี้ยมกร้าวด้วยความโกรธรุนแรง “คุณพูดจาร้ายกาจมากนะคุณวิมล ที่มากล่าวหาแขกของผมในพื้นที่ของผมอย่างนี้น่ะ” “แล้วที่แขกของคุณศิราแย่งสามีของเพื่อนมดล่ะคะ มันไม่ร้ายกาจหรือยังไง” คนพูดเถียงคำไม่ตกฟาก “ทั้งคุณทั้งผมต่างก็เป็นคนนอก คุณมีสิทธิ์อะไรไปตัดสินว่าเอ็มเป็นคนผิด!” วิมลหัวเราะขัน “ลึกๆ แล้วคุณศิราก็รู้ว่าที่มดพูดมามันมีมูลความจริง ไม่อย่างนั้นคุณคงไม่อยู่ตรงนี้รอฟังว่ามดจะพูดอะไรต่อหรอกใช่ไหมคะ” “ออกไปจากธาราบุรีซะ ถ้าผมยังเจอคุณอีก อย่ามาหาว่าผมใจร้ายก็แล้วกัน” ศิราคำรามเสียงห้าว เขาคว้าต้นแขนนักข่าวสาวลากออกมานอกบริเวณล็อบบี้แล้วไสเธอออกห่าง จากนั้นเดินไปตามทางเดียวกับที่อันดามันลับกายไปเมื่อครู่ ปล่อยให้แขกไม่ได้รับเชิญที่ถูกทิ้งไว้เบื้องหลังมองตามไปด้วยความเคียดแค้น วิมลชะเง้อตามไปจนชายหนุ่มลับตา ท้ายที่สุดก็ยอมกลับไปขึ้นรถลีมูซีนที่จอดคอยอยู่ สีหน้ามีรอยหมายมาด เข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน สุดท้ายจึงคำรามในคอด้วยความแค้นใจ ศิราจะต้องเสียใจที่เขาปกป้องนังคนนั้น ให้มันรู้ไปสิ ว่าคนมีปากกาในมือ กับคนที่ต้องพึ่งพาข่าวและสื่ออย่างศิรา ถึงเวลาแล้ว ใครกันแน่ที่จะ ‘ใจร้าย’ ได้มากกว่ากัน! จากคุณ : สิริณ (แม่มณี) เขียนเมื่อ : 23 เม.ย. 55 16:40:42

ความคิดเห็นที่ 2 แม้จะเดินไปทางเดียวกับที่อันดามันลับกายไป แต่ศิรากลับมิได้ไปตามหาหญิงสาวดังที่ใครคิด ชายหนุ่มโผเผไร้เรี่ยวแรงขึ้นไปยึดห้องทำงานชั่วคราวไว้เป็นที่นั่งเงียบๆ หมุนเก้าอี้ออกสู่ผนังกระจกทอดสายตามองไปรอบเขตโรงแรมโดยไร้จุดหมายเพื่อใคร่ครวญเรื่องราวที่เกิดขึ้น เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าควรจะรู้สึกอย่างไรกับสิ่งที่เพิ่งได้รับทราบจากปากของนักข่าวสาว ทั้งที่ระแคะระคายกับข่าวไม่งามเกี่ยวพันกับชื่อเสียงของสตรีผู้นั้นตลอดมา แต่เขาก็ฟังเรื่องราวนั่นผ่านหู โดยไม่เคยรู้สึกรู้สาอะไรมากไปกว่าหงุดหงิดตรงที่ในบรรดาผู้ชายพวกนั้นมีพ่อของเขารวมอยู่ด้วยก็เท่านั้น! แต่การได้เห็นหลักฐานกับตาในวันนี้ว่าอันดามัน ‘เหลวไหล’ ดังที่ใครๆ ประณามกันทั่วเมือง ชายหนุ่มกลับพบว่ามันทำให้หัวใจเขาเจ็บปวดได้อย่างเหลือเชื่อ ลึกที่สุดในใจแล้ว ชายหนุ่มรู้ดีว่าเขาไม่ได้เสียดาย ที่อันดามันมิใช่ ‘สาวแซ่แร่รวยสวยสะอาด’ หรอก ทว่าเขาผิดหวัง ที่เธอเลือกเส้นทางอัปยศเช่นนั้นให้ชีวิตตัวเองต่างหาก! ผู้หญิงสวย เก่ง มีคุณสมบัติครบถ้วน และน่าสนใจอย่างเธอ ไม่น่าเลือกใช้วิธีที่ทำลายคุณค่าของตนเช่นนั้นเลย การใช้ร่างกายหาผลประโยชน์แบบนั้น มันก็ไม่ต่างอะไรกับพวกผู้หญิงกลางเมือง แลกเกียรติกับเงิน! หาดทรายเบื้องหน้าว่างเปล่า คลื่นลูกเล็กทยอยซัดขึ้นมาบนชายหาด ศิรากำมือบนที่เท้าแขนจนเห็นข้อนิ้วซีดขาวด้วยอาการลืมตัว เขาหมุนเก้าอี้กลับมายังโต๊ะทำงาน ละม้ายต้องการหันหลังให้กับภาพความทรงจำที่เต้นเร่าอยู่ในหัว แล้วคว้าโทรศัพท์ขึ้นมากดเลือกหารายชื่อของนักสืบเอกชนที่เคยใช้บริการเป็นประจำ ศิราชั่งใจมองโทรศัพท์ในมืออยู่นาน ท้ายที่สุดจึงตัดสินใจวางมันคืนที่ ถอนหายใจยาว ลึกที่สุดในใจแล้วผู้บริหารหนุ่มรู้ดีว่าเขากลัวความจริงที่จะได้รับทราบเช่นกัน ชายหนุ่มอยากจะคิดว่าภาพที่วิมลบันทึกมาอาจเป็นเรื่องเข้าใจผิด แต่...หลักฐานแน่นหนาขนาดนั้นแล้ว ต่อให้มองโลกในแง่ดีเพียงใด เขาก็ไม่สามารถหาเหตุผลที่ดีมาแก้ต่างให้เธอได้เลย หรือว่า...อันดามันทำเช่นนั้นเพื่อลบปมด้อยที่ชีวิตเธอช่างขาดไร้ไปเสียทุกสิ่ง ผู้หญิงคนนั้นจึงใช้ทุกหนทางเพื่อชดเชยส่วนที่ขาดหายไปในชีวิต เธอให้โอกาสใครต่อใครมากมาย เพื่อตักตวงผลประโยชน์ ตราบจนผู้ชายเหล่านั้นไม่สามารถเติมเต็มในสิ่งที่ต้องการได้อีกต่อไป เธอก็เขี่ยทิ้ง เพื่อโผไปหา ‘เหยื่อ’ รายใหม่ที่ให้ผลตอบแทนมากกว่าได้ทันที บุรัณก็ไม่ใช่ข้อยกเว้น เธออาจจะได้ตำแหน่งในบริษัทมาด้วยการใช้วิธีลัดเช่นกันก็ได้! แต่...ไม่หรอก เขามั่นใจว่าคนเก่ง เปรียว มั่นใจ ออกอย่างนั้น ไม่จำเป็นต้องใช้สิ่งสำคัญของผู้หญิงแลกกับความก้าวหน้าในหน้าที่การงานเลยสักนิด หรือว่า...ที่เธอยอมให้กับบุรัณ ไม่ใช่เพื่อผลประโยชน์ แต่เป็นเพราะผู้ชายคนนั้นคือ ‘ข้อยกเว้น’? เป็นความรัก...เป็นทุกอย่างที่เธอเคยบอก! ขณะที่เขาต่างหากที่เป็นได้แค่ ‘เหยื่อ’ รายใหม่เท่านั้น! สักวันหนึ่งเมื่อเรื่องราวที่เขาและเธอจำต้องเข้ามาเกี่ยวพันกันจบลง อันดามันก็พร้อมจะโบยบินจากไป! ความคิดเพียงแค่นั้นกลับทำให้ชายหนุ่มใจหายอย่างบอกไม่ถูก ศิรา ศิวกรณ์เนี่ยนะจะเป็นฝ่ายถูกทิ้ง! เสี้ยววินาทีที่ถ้อยคำดังกล่าวตกกระทบถึงใจ ศิรากลับต้องกดมือลงที่หน้าอกเบื้องซ้ายแรงๆ เพื่อลดความเจ็บปวดที่รื้นขึ้นอย่างรุนแรง ถ้าวันนั้นมาถึงจริง เขาจะไม่ได้เห็นสีหน้าตื่นตา ไม่ได้ยินเสียงเชิดๆ บอกความมั่นใจ ไม่มีมือน้อยให้เขาจับจูง รวมถึงไม่มีร่างสูงเพรียวสง่างามอยู่ข้างๆ เขาอีกต่อไปอย่างนั้นหรือ? แค่คิด...ก็รู้สึกเหมือนจะทนไม่ได้เสียแล้ว! นี่อันดามันมีความหมายกับเขามากมายเพียงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน? เป้าหมายแรกที่เข้าใกล้ชิดเขาแค่ต้องการกันเธอออกจากบิดาเท่านั้นมิใช่หรือ ซึ่งถ้าเธอคิดจะเลือกบุรัณจริง ก็ต้องถือว่าเขาบรรลุจุดหมายของตนแล้ว ครอบครัวของเขาปลอดภัยจากปัญหามือที่สามได้อย่างแน่นอน แต่ทำไมเขาไม่ยักดีใจ? หรือว่า...เหตุผลทั้งหมดทั้งมวลที่เขาเฝ้าตอกย้ำนั้น ที่แท้แล้วหลอกได้แต่คนอื่น เขาหลอกตัวเองไม่ได้ ข้ออ้างที่ว่าต้องกันอันดามันออกจากพ่อ ที่จริงเขาหาเหตุที่จะเข้าใกล้ชิดผู้หญิงคนนั้นอยู่แล้วต่างหาก จะแปลกอะไรที่เขาอยากเข้าใกล้เธอ ในเมื่ออันดามันทำให้เขาประทับใจตั้งแต่ครั้งแรกที่พบกัน ยิ่งได้รู้จัก ยิ่งได้พูดคุย เธอก็เติมความรู้สึกดีๆ ให้เขาชื่นชมเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ชื่นชม...จนเผลอแบ่งปันที่ทางพิเศษในหัวใจให้เธอร่วมรับรู้ ศิรารู้...ที่เขาเต้นรำภายใต้มนต์ขลังของบทเพลง เล็ทอิทบีมี นั่น มิใช่อย่างเพื่อนหรอก... ลึกที่สุดในใจแล้วเขาหมายความตามนั้นต่างหาก ขอให้เขาได้เป็นผู้ชายคนนั้น! ทุกอย่าง...คงง่ายดายไร้ปัญหา ถ้าเพียงแต่เธอจะไม่ใช่ผู้หญิงของพ่อ และมาวันนี้ เขาจึงได้รู้ เธอเป็นผู้หญิงในเงามืดของเจ้านายตัวเองอีกด้วย! ทั้งที่รู้อย่างนั้น แต่ทำไมเขาทำใจให้รังเกียจ ให้โกรธเธอไม่ลงสักที นี่เขาเป็นอะไรกันแน่? ศิราลูบหน้าแรงๆ ช่างมัน! ไม่ว่าคำตอบจะเป็นอย่างไรก็ช่างมัน ต่อให้อันดามันสำคัญกว่านี้ ก็ไม่มีประโยชน์หาคำตอบอยู่ดี เพราะอย่างไรเสียเธอก็เลือกบุรัณ วีดีโอที่เห็นกับตาบอกแทนทุกคำตอบที่เขาไม่อยากรับรู้ทั้งหมดแล้ว ชายหนุ่มผุดลุกขึ้น สะบัดศีรษะแรงๆ ในเมื่อเขาตัดสินใจแล้ว ก็เลิกเอาผู้หญิงคนนั้นมาใส่ใจเสียที! ทั้งที่ย้ำกับตนเองซ้ำๆ ว่าควรทำอย่างไรต่อไป แต่ไฉนหัวใจกลับไม่ปลอดโปร่งเป็นสุขดังที่ควรเลย? ตรงข้าม...ลึกที่สุดในใจ ศิรารู้ดี มันยังมีความเศร้าเร้นลับแอบแฝงอยู่ เป็นความรู้สึกแบบที่ชายหนุ่มได้แต่กดเก็บเร้นลึกลงไปที่เดิม โดยไม่ปรารถนาจะหาคำตอบว่าต้องทำอย่างไรจึงจะสะสางความขุ่นหมองทั้งหมดนั้นออกจากใจได้โดยสิ้น ศิราใช้เหตุและผลในการดำเนินชีวิตเรื่อยมา จนลืมไปว่าบางเรื่องไม่จำเป็นต้องมีเหตุและผลรองรับ บางเรื่อง...ใช้แค่หัวใจ ก็พอแล้ว! จากคุณ : สิริณ (แม่มณี) เขียนเมื่อ : 23 เม.ย. 55 16:43:10

ความคิดเห็นที่ 3 จบตอนค่ะ วันนี้มีใน คคห.ที่ ๑ และ ๒ นะคะ # คุยกันหลังโพสต์ # คุณรพิชา : อ๊ายยยยย น่ารักอ่ะ! ขอกอดสามทีเลยได้ป่ะคะ ขอบคุณมากกกกกกก ที่อุดหนุนภาพรักในฝันค่ะ อ่านแล้วชอบไม่ชอบอย่างไร มาบอกกันได้นะคะ คุณปันฝัน : เอิ่ม...บางทีอ่านตอนของวันนี้แล้ว คุณปันฝันอาจจะดีใจที่อันดามันยังไม่เปิดใจให้คุณเล็กนะ แฮ่... คุณ goldensun : อ่านเกมขาดตลอดค่ะคนนี้! นับถือๆๆ เมณี่ว่าคุณ goldensun น่าจะเป็นหนึ่งในจำนวนคนที่เดาตอนจบถูกแน่ๆ เลย ;) คุณ scottie : แฮ่...เมณี่ล่ะอยากหัวเราะเป็นภาษาตุรกีซะจริง รู้สึกว่าจะทำให้หลายคนข้องใจกับการบอกรักของคีรีกันถ้วนหน้า แหมๆๆ ไม่มีใครคิดว่ามันจะเป็นการบอกรักแบบธรรมดาเลยเหรอคะ คิกคิก คุณอาราเร่ : กู๊ดไนท์ หลับฝันดีนะคะ ป.ล.คุณอาราเร่นอนไวมาก สามทุ่มก็นอนแล้ว อยากเป็นเด็กอนามัยรักสุขภาพแบบนี้บ้างจัง T_T คุณ N_Foxtrot : ตามไปมาม่ากับกระทู้ชานเรือนที่คุณ N_Foxtrot ว่ามาแล้วค่ะ หมดเวลาไปสองชั่วโมง งานการไม่เดินกันเลยทีเดียว อ่านแล้วตลกดีอ่ะค่ะ ทำให้ได้รู้ว่าอินเทอร์เน็ตนี่มันเป็นที่รวมอะไรแปลกๆ เยอะแยะดีจัง บางทีอ่านแล้วปลงชีวิตยังไงไม่รู้นะคะ (หล่อนชักจะไปกันใหญ่แล้วย่ะยายเมณี่) เมณี่ดีใจมากเลยรู้ไหมคะที่คุณ N_Foxtrot ชอบฉากสุดท้าย เพราะแค่สองประโยคนั้น ...ดอกเอ๋ยเจ้าดอกกระดังงา เขารักแต่ไม่เห็นค่า จะคอยเขาเปล่าดายไย... ประโยคแค่นี้ สิริณเขียนอยู่ครึ่งวันแน่ะ! :) จัดเป็นหนึ่งในข้อความที่รักมากๆ ในเรื่องนี้เลยนะนี่ คุณปุ๊กกุย : ขอบคุณค่ะ ยังดีใจที่เห็นชื่อกันอยู่เสมอเช่นกัน ขอบคุณทีมกดกิ๊ฟท์ด้วยค่ะ คุณต.เตยอยากแจม คุณรพิชา คุณgoldensun คุณปุ๊กกุย และคุณอาราเร่ เข้าใจว่าวันนี้คุณห้าสิบป่ายยังไม่ว่างออนไลน์ งั้นขอบคุณล่วงหน้าไว้เลยดีกว่า อิอิ อุ๊ย! มีคุณกุหลาบมอญกับคุณ N_Foxtrot ชอบตอนเต้นรำเป็นพิเศษด้วย ขอบคุณนะค้า... นอกจากขอบคุณด้วยคำพูดแล้ว เมณี่อยากรบกวนขอที่อยู่ของคุณปุ๊กกุย, คุณปันฝัน, คุณอาราเร่, คุณ goldensun, คุณรพิชา, คุณห้าสิบป่าย, คุณพี่สก๊อตตี้, คุณ Satohara Miki, คุณต.เตยอยากแจม คุณ N_Foxtrot, คุณกุหลาบมอญ และคุณษา พิมพ์นราด้วยค่ะ ช่วยส่งที่อยู่ไปที่ si.rinแอทhotmail.com ด้วยได้ไหมคะ พอดีว่าอาทิตย์หน้าเมณี่จะไปเที่ยวหัวหิน อยากจะส่งโปสการ์ดไปขอบคุณทุกท่านที่อยู่เป็นเพื่อนคุยกันมาตลอดตั้งแต่ต้นจนบัดนี้ ท่านใดที่เมณี่ไม่ได้เอ่ยชื่อ ต้องขออภัย พอดีไม่ได้กดย้อนหลังไปหลายกระทู้น่ะค่ะ หากเพื่อนๆ ที่ติดตามอ่านกันอยู่ อยากได้โปสการ์ด ส่งที่อยู่ไปตามอีเมลเลยก็ได้นะคะ รบกวนบอกแค่ว่าใช้ชื่ออะไรในกระทู้ก็พอค่ะ เมณี่จะได้นึกออกว่าคนไหน ^^ ขอบคุณทุกๆ กำลังใจที่มีให้กันเสมอมา (และหวังว่าจะตลอดไป) ด้วยคะ ^^ จากคุณ : สิริณ (แม่มณี) เขียนเมื่อ : 23 เม.ย. 55 16:45:20

ความคิดเห็นที่ 4 ลงแล้วๆๆ เย้ๆ รออยู่เลยค่ะ โหย คุณเมณี่ ตามไปอ่านทั้งหมดมาสองชั่วโมง... แต่ว่าคนในบอร์ดตอนนั้นตามกันเป็นอาทิตย์ค่ะ สักสองอาทิตย์เห็นจะได้ เพราะแบบนั้น มันเลยเป็นมาม่าชามโตเลยละคะ สุดท้ายก็หักมุมจบจนได้เรื่องนั้น.... ดื้อๆเลยทีเดียว เห็นด้วยนะคะ คนเราเดียวนี้ก็แปลกๆ.... ส่วนสองประโยคนั้น ครึ่งวัน เลยหรอค่ะ!!! ว้าว.... เวลาสมกับความหมายค่ะ... ชอบมากๆเลยค่ะ อ้อ...สำหรับตอนนี้ อ่านแล้วแอบโมโหค่ะ คุณวิมลขา อันดามันเค้ากำลังจะคิดได้แล้ว จะมายุแยงให้มันได้อะไรค่ะ ส่วนคุณศิรา เหตุผลเยอะเกินมากๆค่ะ อย่าลืมนะคะ ความรักเกิดขึ้นมาแล้ว ยากค่ะที่จะหายไป แต่นับถือมากค่ะ คุณลูกผู้ชายตัวจริง ที่ไม่ยุ่งเรื่องชาวบ้านค่ะ ฮ่าๆๆ ส่วนเรื่องที่อยู่ เดี๋ยวส่งไปให้นะคะ ขอบคุณสำหรับความรู้สึกดีๆที่มีให้กันค่ะ ขอให้เที่ยวให้สนุกนะคะ จากคุณ : N_Foxtrot เขียนเมื่อ : 23 เม.ย. 55 17:57:36

ความคิดเห็นที่ 5 ยังไม่อยากเดาตอนจบค่ะ แค่นี็็ก็สงสารเอ็มเต็มทีแล้ว สิ่งที่เห็น อาจไม่ใช่อย่างที่คิด แต่ศิราก็ตัดสินเอ็มไปแล้ว ทั้งที่น่าจะเข้าใจเอ็มมากกว่าคนอื่น วิมลท่าทางจะไม่ยอมหยุดด้วย จะมีใครช่วยเอ็ม จากคุณ : goldensun เขียนเมื่อ : 23 เม.ย. 55 18:23:44

ความคิดเห็นที่ 6 อ่านแล้วโมโหยัยนักข่าวจัง. จากคุณ : ปุ๊กกุย เขียนเมื่อ : 23 เม.ย. 55 20:01:27

ความคิดเห็นที่ 7 ส่งพระจันทร์ยิ้มไม่ได้แปลว่านอนแล้วซะหน่อย 5555  แค่ชอบรูปพระจันทร์ แล้วก็ไม่มีความเห็นในตอนนั้นๆ เลยไม่รู้จะเม้นอะไรอะค่ะ แต่ถ้าบางวันไม่มีอะไรทำ ไม่มีละครที่ชอบ ก็นอนดีกว่าอ่ะ พักผ่อนๆ ^^ ตอนนี้น่าสงสารทั้งคู่เลย แล้วยัยนักข่าวจะเล่นอะไรอีกก็ไม่รู้ >< จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 23 เม.ย. 55 20:20:13

ความคิดเห็นที่ 8 ยายวิมลนี่ แรงจริง ๆ จากคุณ : ปันฝัน เขียนเมื่อ : 23 เม.ย. 55 21:32:08

ความคิดเห็นที่ 9 โถ อันดามัน อยากสงสาร แต่ยังสงสารไม่ลง แหะๆ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 23 เม.ย. 55 23:22:21

ความคิดเห็นที่ 10 ตอนที่ ๒๘ อยากให้หัวใจอยู่เหนือเหตุผล http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12008453/W12008453.html จากคุณ : สิริณ (แม่มณี) เขียนเมื่อ : 25 เม.ย. 55 19:57:14

ความคิดเห็นที่ 11 โพสต์ผิดกระทู้ค่ะ ขออภัย T_T แก้ไขเมื่อ 25 เม.ย. 55 20:24:27 จากคุณ : สิริณ (แม่มณี) เขียนเมื่อ : 25 เม.ย. 55 20:23:23