ความคิดเห็นที่ 1 ชายหนุ่มเดินตามบริกรซึ่งนำข่าวนั้นมาบอกเขา มายังส่วนของประตูทางออกบันไดหนีไฟ ถึงเขาจะแปลกใจอยู่บ้างที่เป็นที่นี่ แต่ก็ไม่ได้เอ่ยถามอะไร เพราะบางทีหญิงสาวบางคนอาจจะมีรสนิยมแปลก ๆ ก็เป็นได้ และคนที่มาอาจจะจัดอยู่ในจำพวกชอบของแปลกซึ่งเขา...ไม่ชอบ ธงรบยืนมองลูกบิดประตู ซึ่งถูกแง้มไว้เพียงนิดหน่อย อย่างคนที่ตัดสินใจไม่ได้ว่า จะเปิดมันเข้าไปดีหรือเปล่า แต่เมื่อยืนอยู่นานเข้าเขาจึงถอนหายใจและผลักบานประตูนั้นเข้าไป ปลีขาเรียวสวยทอดผ่านรอยแยกของชุดราตรีสีทอง ขับผิวขาวอมชมพูให้กระจางในความสลัวรางของห้องบันไดหนีไป คือสิ่งแรกที่สะดุดตาเขา ร่างสูงเพรียว ยืนหันหลังให้ผมยาวถูกรวบเก็บด้วยคลิบหนีบผมประดับอัญมณีมีค่า หล่อนเอนตัวอิงผนักกอดอกมองไปยังวิวทิวทัศน์เบื้องนอกอย่างสบายอารมณ์ เขาได้ยินเสียงกดโทรศัพท์ดังมาจากหญิงสาวเบื้องหน้า ซึ่งความสนใจของในมือคงทำให้หล่อนไม่ได้ยินการเข้ามาของเขา ชายหนุ่มสอดสองมือลงในกระเป๋ากางเกง หยุดยืนรอ จนคิดว่านานพอสมควรรสตรีสาวตรงหน้าก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะหันกลับมา เขาจึงส่งเสียงกระแอมไอขึ้น แต่เสียงเล็ก ๆ ก็แหว๋วขึ้นมาพร้อมกัน “ถ้าไม่สบายก็ทำไมไม่รู้จักไปหาหมอล่ะคะพี่ชาย” สรรพนามที่ได้ยินทำให้คนฟังขนคอลุกในทันที แล้วใบหน้าที่ตกแต่งไว้อย่างงดงามก็หันกลับมาพร้อมรอยยิ้มหวานคลี่รอไว้ที่มุมปาก “ควินท์” ชื่อที่หลุดปากชายหนุ่มมาทำให้รอยยิ้มบนใบหน้าสวยเปลี่ยนเป็นบึ้งตึงในฉับพลัน ก่อนรวบชายกระโปรงชุดราตรียาวมาจับไว้ สาวเท้ายาว ๆ ก้าวมายืนตรงหน้าด้วยความเร็วที่ทำให้เขาต้องผงะตัวหนีไม่ทัน หล่อนมายืนตรงหน้าจ้องหน้าเขาด้วยแววตาดุ ๆในระดับความสูงที่เกือบจะเท่าเทียมกัน เอ่ยปากบอกด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์ยิ่งนัก “ไม่ใช่ควินท์....คิวท์ต่างหากล่ะพี่ชาย ควินท์น่ะมันฝาแฝดของคิวท์ต่างหาก แค่ไม่กี่ปีพี่ชายจำเราสองคนสลับกันแล้วหรือไง คิวท์กับควินท์ไม่เห็นจะเหมือนกันเลย” “เหมือนสิ” เขาตอบเสียงสั่นอยู่ในลำคอ ดวงตาสีน้ำตาเข้มยังคงจดจ้อง ความดุบนแววตาลดลง “แน่ใจใช่ไหมว่า เราน่ะคิวท์” น้ำเสียง สีหน้าของชายหนุ่มตรงหน้า เรียกความหงุดหงิดซึ่งเกิดจากใครบางคนให้กลับมาอีกครั้ง “อยากแน่ใจใช่ไหมพี่ชาย” หล่อนถามนันย์ตาวาวเอาเรื่อง ก่อนคว้ามือของคนตรงหน้าไว้แน่นแล้วกระชากเข้าหาตัวเอง ธงรบตกใจกับการกระทำดังกล่าว เขาขืนมือตัวเองเอาไว้ ใช้มืออีกข้างจับข้อมือเล็กของหล่อนเอาไว้ “ทำอะไร” “ก็พิสูจน์ไง” หล่อนสะบัดเสียงใส่อย่างคนที่ถูกขัดใจ “จะได้รู้ไงว่า คิวท์จริงหรือเปล่า..แค่ไม่กี่ปืพี่ชายก็ลืมเราสองคนแล้วใช่ไหม” ท้ายเสียงติดจะรวนเพราะโกรธ “ไม่ได้ลืม” เขาหยุดเพียงเท่านั้นไม่อธิบายต่อ “ไม่ได้ลืม กับสนใจ นั่นเป็นความหมายเดียวกันหรือเปล่าคะ” หล่อนย้อนถามน้ำเสียงดีขึ้นกว่าเดิม แต่ธงรบไม่ตอบ และนั่นก็ทำให้หล่อนโกธรขึ้นมาอีก “ถามหน่อยเถอะพี่ชาย ถ้าเป็นควินท์มันจะลากชุดราตรีมาโรงแรม และแวะมหาพี่ในสภาพอย่างนี้งั้นหรือ” ธงรบถอนหายใจ เขามีคำตอบสำหรับทุกคำถามของหล่อน แต่เลือกที่จะไม่ตอบ การได้ขัดใจหล่อนเสียบ้างอาจทำให้นิสัยแย่ ๆ ของหล่อนดีขึ้น เพราะทั้งบิดาและมารดาต่างเอาอกเอาใจคู่แฝดคู่นี้ราวกับเจ้าหญิงเจ้าชาย ทำให้ทั้งสองมีนิสัยมั่นใจในตัวเองจนเกินควร และบางครั้งเกินไป มันอาจจะเป็นเรื่องดีที่เด็กในสมัยสื่อโซเซี่ยนเนตเวิร์คครองโลก ทำให้เด็กกล้าแสดงออกมาขึ้น มั่นใจมากขึ้น ฉลาดมากขึ้น แต่ทุกสิ่งที่ว่ามาล้วนต้องมีการป้องปราม มีคนคอยชี้ผิดชี้ถูกให้เห็นด้วย ไม่ใช่ตะบี้ตะบันมั่นใจ ไม่ดูกาละเทศะ แสดงออกในทางผิด ๆ และฉลาดในเรื่องที่ไม่ควรทำ “ถ้ายังไม่เชื่ออีก พี่ชายน่ะชอบกินช็อกโกแล็ตเอ็มแอนด์เอ็มกับเนยเค็ม...แหวะไม่เห็นอร่อยเลยกินเข้าไปยังไงก็ไม่รู้” ประโยคนี้เรียกรอยยิ้มจาง ๆ จากชายหนุ่มได้ในทันที มีคนเพียงไม่กี่คนหรอกที่รู้ความลับเล็ก ๆ นี้ของเขา และหนึ่งในนั้นก็คือหล่อน “เชื่อแล้วใช่ไหมว่าเป็นคิวท์” หล่อนเอ่ยถาม รอคำตอบด้วยสีหน้าสีตาคาดหวัง จนเขาต้องพยักหน้ารับ เจ้าตัวจึงมีสีหน้าสดใสขึ้น “ใครจะไปรู้ได้ล่ะ เห็นวันก่อนควินท์ขึ้นเวทีคอนเสิร์ทจัดเต็มชุดใหญ่พร้อมแต่งหน้าเต็มที่แบบนั้น ผมก็นึกว่าเป็นควินท์นะสิ” “พักนี้ควินท์ไปอยู่กับเพื่อนนักดนตรีชาวญี่ปุ่น ก็อย่างที่เห็นนั่นล่ะพวกหนุ่มหน้าสวยกับวงร็อคสะท้านโลก สาวยุ่นกรี๊ดกันยกบ้านยกเมือง” “แสดงว่าตอนนี้ ควินท์อยู่ที่ญี่ปุ่น” เขาเอ่ยถาม มองแผ่นหลังของหล่อนที่เดินไปทรุดนั่งลงบนขั้นบันไดง่าย ๆ อย่างไม่กลัวชุดสวยจะเปื้อน “บางทีก็อยู่ LA หรือไม่ก็บินไป ฮาวาย แล้วแต่ เพราะเพื่อนเยอะ แล้วรายนั้นอยู่บ้านไม่ทนพอแม่บ่นก็หายไปสักสองสามเดือน ค่อยโผล่มาให้เห็นหน้าบ้าง” “แล้วเราน่ะกลับบ้านบ้างหรือเปล่า” “จะเอาบ้านที่ไหนล่ะ” หล่อนย้อนถามแววตาสลดลงไป “มาอยู่ที่นี่ได้กี่เดือนแล้ว” เขาเปลี่ยนคำถาม เบี่ยงเบนความคิดเพื่อไม่ให้ดวงตาคู่งามหมองหม่น “พี่ชายไปอยู่ที่ไหนมาถึงไม่รู้ว่าคิวท์มาทำงานที่นี่” เขารู้....เพียงแต่ไม่อยากพูดให้หล่อนเหลิงก็เท่านั้น “ก็อยู่ที่นี่ทำงานตั้งแต่เช้ายันค่ำแบบนี้ไง” เขาตอบ “ไม่ได้ดูทีวีหรืออ่านหนังสือพิมพ์หรือคะ” หล่อนยังคงสอบเขาต่อด้วยสายตาติดจะขำ ๆ “ดู” เขาตอบสั้นจนอีกฝ่ายชักสีหน้า “แต่ไม่ได้สนใจข่าวบันเทิง” “พี่ชายก็เป็นแบบนี้ทุกที” อีกฝ่ายเริ่มออกฤทธิ์ ธงรบจึงตัดบทไปที่ “แล้วมาหาผมมีเรื่องอะไร” “คนเป็นพี่น้องกัน ต้องมีเรื่องอะไรถึงมาหากันได้หรือไงคะ...”น้ำเสียงเหงา ๆ ของหล่อนสะกิดบาดแผลในใจของเขาให้เปิดขึ้น “พี่ไม่ยอมกลับไปหาเราเลยตั้งแต่ย้ายออกมา” “เราสองคนก็มีความสุขกันดีนี่น่าใช่ไหมล่ะ” “แล้วพี่ล่ะมีความสุขดีหรือเปล่า” คำถามของหล่อนเหมือนคมมีดที่บาดให้แผนนั้นเปิดออก แต่เขาพยายามจะกลบมันด้วยคำพูด และเสียงหัวเราะขื่นคอ “ผมต้องมีความสุขสิ ผมถึงออกมา” “พี่รบ...พี่ก็คือพี่รบ...ทำไมถึงต้องใช้คำว่าผม กับคิวท์ด้วย” น้ำเสียงไม่ถูกใจดังจากปากบางเคลือบลิปสติกสีสด เขาเหลือบมองหล่อนก่อนตอบด้วยน้ำเสียงหนักแน่นจริงจัง “ผมก็คือผม คิวท์มีอะไรหรือเปล่าไม่อย่างนั้นผมต้องกลับไปที่ครัวแล้ว” “ใช่...เกือบลืมพี่ชาย” คำเรียกขาดออดอ้อนเหมือนยามวันเยาว์ที่เคยใช้เรียกขานกัน “พี่ชาย พาคิวท์ออกจากโรงแรมหน่อยสิ” คิ้วเข้มเลิกขึ้นแปลกใจ พร้อมเอ่ยตั้งคำถาม “ทำไมต้องพาออกไปด้วย เรามาทางไหนก็ออกไปทางนั้นแหละ หรือว่าโรคหลงทางตั้งแต่เด็กยังไม่หายหือ...” “ไม่ใช่อย่างนั้นสักหน่อย” ว่าแล้วเจ้าตัวก็หยิบมือถือเครื่องเล็ก กดหน้าจอและยื่นมาแทบจะชิดหน้าชายหนุ่ม “เพราะหมอนี่ต่างหาก” ธงรบรับโทรศัพท์นั้นมาถือไว้ แล้วมองสายเรียกเข้าที่หน้าจอร้อยกว่าสาย ก่อนเบนสายตากลับไปมองหล่อนคล้ายตั้งคำถาม แต่อีกฝ่ายชิงตอบเสียแล้ว “ก็ล่าสุดส่งข้อความมาบอกว่า รอคิวท์อยู่หน้าล็อบบี้นะสิ...ถ้าเป็นพี่ชายกดโทรศัพท์ไปหาสาวร้อยกว่าครั้งแล้วเค้าไม่ยอมรับนี่ก็น่าจะแปลออกนะว่าคืออะไร แต่รายนี้เหมือนจะแปลไม่ออก ทำตัวเหมือนโรคจิตชัด ๆ” “ก็คงรักมากมั้ง” ท้ายประโยคของชาหนุ่มเจือรอยเยาะปนแต่อีกฝ่ายไม่ได้สนใจ “รักหรือไม่รักไม่รู้ รู้แค่ว่าไม่ชอบให้ใครมาตามตื้อแบบนี้ คิวท์หายใจไม่ออก” “แต่ชอบตื้นคนอื่นใช่ไหม” เขาย้อนด้วยคำถามจี้ใจดำ จนอีกฝ่ายตวัดค้อนคมใส่ “ไม่รู้ล่ะพี่ชายพาคิวท์ออกไปแล้วกัน” หล่อนเห็นอีกฝ่ายส่ายหัวแบบอิดหนาระอาใจกับหล่อนเต็มที่ แต่หล่อนก็ทำเป็นไม่สนใจ อย่างน้อย ๆ ตอนนี้หล่อนมายืนตรงหน้าเขาแล้วจะด้วยความตั้งใจ หรือความบังเอิญอะไรก็แล้วแต่ รู้เพียงอย่างเดียวว่าหล่อนจะไม่ปล่อยเขาไปอีกแล้ว “ถ้าผมไม่ได้อยู่ที่นี่ คิวท์จะทำยังไง”   ธงรบเห็นหล่อนเลิกคิ้วพร้อมยักไหล่ แล้วตอบเขาแบบไม่ต้องคิดอะไรมากเลย “ก็คงให้คนอื่นพาออกไป” ชายหนุ่มไม่พูดอะไรต่อ เขาแน่ใจว่าหล่อนทำได้อย่างที่พูด มีหรือที่นางแบบระดับแถวหน้าเอ่ยปากขอความช่วยเหลือแล้วจะไม่มีใครยอมช่วย ดีไม่ดีจะแย่งกันช่วยเสียด้วยซ้ำ สุดท้ายเมื่อทำอะไรไม่ได้อีกแล้ว เขาจึงสั่งด้วยน้ำเสียงดุขึ้นอย่างไม่รู้ตัว “รอที่นี่ ขอผมไปเก็บของก่อนแล้วจะพาออกไปด้านหลัง” จากคุณ : จิตปาตลี เขียนเมื่อ : 23 เม.ย. 55 19:38:23

ความคิดเห็นที่ 2 สองเท้าที่ก้าวเดินอย่างรวดเร็ว ไม่ได้ทำให้สมองที่ใช้จดจำทำงานช้าลง ความทรงจำเกี่ยวกับบ้านหลังใหญ่ นั่นแจ่มชัดเหมือนเขาเพิ่งเดินออกจากบ้านหลังนั้นมาเมื่อวานนี้ รวมถึงความทรงจำของเด็กฝาแฝดคู่นั้น มันชัดเจนจนเขาไม่อยากจะให้มันปรากฏขึ้นในสมอง ซึ่งแม้ไม่ต้องคิดมันก็ผุดขึ้นมา เขาไม่เคยลืม คิวท์ และ ควินท์ ไม่เคยที่จะจดจำทั้งคู่ไม่ได้ ทั้งสองเป็นฝาแฝดคล้าย เกิดจากไข่คนละใบกัน จึงไม่ใช่แฝดแท้ที่จะมีลักษณะเหมือนกันทุกประการ แต่ก็น่าแปลกที่ทั้งคู่มีส่วนคล้ายกันมากจนแทบจะเป็นแฝดแท้ ผิดกันแค่เพศของพวกเขาเท่านั้น ควินท์ แฝดผู้น้องตั้งแต่เด็กแล้วมักจะเลียนแบบแฝดผู้พี่อย่างคิวท์เสมอ ไม่ว่าจะเป็นการแต่งตัว การพูดจา ลักษณะท่าทาง อาจเป็นเพราะทั้งคู่เป็นเด็กเพียงสองคนในบ้าน แถมยังเป็นคู่แฝดกันจึงผูกพันกันเป็นอย่างมาก บิดาเลี้ยงชาวอเมริกันของเขาเป็นบิดาของเด็กคู่แฝด มารดาชาวไทยของเขาเป็นภรรยาคนแรกของบิดา และมีเขาเป็นลูกติดมาด้วย บิดาแท้จริงชาวไทยของเขานั้นมารดาไม่เคยพูดถึง เมื่อมารดาป่วยและเสียชีวิตลง เขาก็ยังคงอยู่กับบิดาเลี้ยง จนท่านตกลงใจแต่งงานใหม่ กับมารดาเด็กคู่แฝด ในตอนที่เขาอายุเพียงสามขวบ มารดาของเด็กทั้งสองเป็นคนไทยเช่นเดียวกับมารดาของเขา ติดตรงที่ว่า หล่อนตั้งข้อรังเกียจที่เขาไม่ใช่ลูกแท้ ๆ ของสามี บิดาจึงส่งเขาเข้าโรงเรียนประจำ และจะได้กลับบ้านก็เมื่อปิดเทอมเท่านั้น มันเป็นเช่นนั้นตลอดมาจน มีสมาชิกใหม่ในครอบครัวเพิ่มขึ้นถึงสามคนในวาระเวลาที่ต่างกัน จนกระทั่งบิดาได้ดำรงตำแหน่งท่านทูต สมดังปรารถนา ความเปลี่ยนแปลงของทุกคนเริ่มขึ้น เมื่อต้องเก็บเสื้อผ้าโยกย้ายตามบิดาซึ่งต้องไปดำรงตำแหน่งที่นั่นที่นี่แล้วแต่จะถูกส่งไป คงมีเพียงเขา และ บุตรชายคนโตของบิดาเท่านั้นซึ่งอยู่บ้านถาวรในโรงเรียนประจำที่มีชื่อเสียง ส่วนคู่แฝดนั้น ติดสอยห้อยตามบิดาและมารดาไปยังทุกประเทศที่ท่านย้ายไปดำรงตำแหน่ง และก่อนที่จะย้ายมาดำรงตำแหน่งล่าสุดที่ประเทศญี่ปุ่น ท่านอยู่ที่ฝรั่งเศสเป็นเวลาหลายปี ท่านทูตบิดาของคู่แฝดคงจะปวดหัวไม่น้อยที่ ทั้งสองคนมีอาชีพแตกต่างกับท่านจนเหมือนฟ้ากับดิน แฝดพี่เป็นนางแบบแถวหน้าระดับโลก ในขณะที่แฝดน้องรวมตัวกับเพื่อนชาวญี่ปุ่นทำวงดนตรี กลายเป็นร็อกเกอร์ชื่อดังในประเทศนั้นไป คงไม่มีลูกทูตคนไหนแหกคอกได้เหมือนคู่แฝด เคลือบทอง และ คีตกานต์...คิวท์ และ ควินท์ อีกแล้ว หากจะถามหาความผิดที่เด็กทั้งสองเป็นแบบนี้ เอาแต่ใจตนเอง และทำในสิ่งที่ตนเองอยากทำเท่านั้น ก็คงไม่พ้นการเลี้ยงดูแบบตามใจของมารดา พะเนาพะนอเอาอกเอาใจของบิดา เพราะเห็นว่าเป็นบุตรคนเล็กทั้งคู่ แต่ก็ยังดีที่เหลือคนเดินตามรอยเท้าท่านอยู่บ้าง ...คมแก้ว บุตรชายคนโต ปัจจุบันรับตำแหน่งเลขาทูตประจำกรุงเมลเบิร์น ออสเตเรีย แต่สำหรับธงรบแล้ว การได้คิดถึงเรื่องราวของครอบครัวนั้น เหมือนการถูกบังคับให้กลืนยาขม ยิ่งคิดก็ยิ่งขื่นคอ ยิ่งรู้สึกก็ยิ่งขื่นใจมากขึ้น เขาแน่ใจเลยว่าถ้าคนที่มาพบเขาวันนี้ไม่ใช่หล่อน...เขาก็คงลืมไปหมดแล้วว่า โลกของเขาที่หมุนไปในทุกวัน มีโลกอีกใบที่เรียกว่าครอบครัวซ้อนทับอยู่ ถึงจะเป็นครอบครัวจอมปลอม ก็ยังถือว่าเป็นครอบครัว ดีกว่าโลกของเขาที่ไม่เคยมีใคร ตั้งแต่วันที่ตัดสินใจเลือกทางเดิน “เชฟรบ จะกลับแล้วหรือคะ” เสียงใสดังขึ้นไม่ไกลตัว ทำให้คนที่กำลังสาวเท้ายาว ๆ วุ่นวายกับความคิดตัวเองชะงักเท้า หันกลับไปพบหญิงสาวใสชุดสูทสีเข้มของโรงแรมยืนกอดแฟ้มเอกสารมองอยู่ไม่ไกล “ครับ คุณแชมป์” เขาตอบรับ เลือนสายตาไปยังแฟ้มที่เธอถืออยู่ “ยังไม่กลับอีกหรือครับ” “ค่ะ พอดีแชมป์เพิ่งทำแผนของแผนกเสร็จค่ะ เลยว่าจะแวะมาหาอะไรอุ่น ๆ ทานสักหน่อยแต่ก็นึกได้ว่าครัวปิดแล้ว” “งั้นตามผมมาเลยครับอยากได้อะไรเดี๋ยวผมจัดให้” “อุ๊ย...จริงนะคะเชฟร็อบ งั้นขอบคุณล่วงหน้าเลย” ร่างเล็กสมส่วนเดินตามเขาเข้าไปยังห้องครัว กลิ่นของสรรพอาหารหลากชนิดจางลงจากการทำความสะอาด ลูกมือบางคนยังคงถูพื้นห้องในขณะที่อีกหลายคนไม่มีหน้าที่เวรในวันนี้กำลังเริ่มทะยอยกลับบ้าน สายตาบางคู่เหลือบมองหญิงสาวที่เดินตามเชฟใหญ่เข้ามาก่อนจะหมดความสนใจและทำกิจกรรมของตนต่อไป “คุณแชมป์อยากได้อะไรครับ” “งั้นแชมป์ไม่เกรงในล่ะนะ อยากได้โกโก้ร้อนสักแก้วค่ะ” “งั้นผมแถมครัวซองค์ ของเชฟลีให้ด้วย เดี๋ยวผมให้เด็กเอาไปให้ที่ห้องทำงานไหมครับ” เขาเสนออย่างมีน้ำใจ “ไม่เป็นไรค่ะ แชมป์เอาไปเอง แค่เชฟร็อบจัดหาให้ก็เกรงใจแย่แล้ว” หล่อนบอกด้วยน้ำเสียงติดจะเกรงใจ “แค่ชงโกโก้คงเองครับ จะเกรงใจทำไมกัน” ชิชญา ยืนเอนหลังพิงเคาเตอร์ทำครัว ใช้สายตามองตามแผ่นหลังของชายหนุ่มอย่างหลงใหล กี่ปีมาแล้วที่หล่อนได้แต่เฝ้าแอบมองเชฟหนุ่มด้วยความสนิทเสน่หา แต่ก็ไม่เคยมีสักครั้งที่เชฟหนุ่มคนที่ว่าจะหันมามอง หรือสนใจหล่อนแบบที่หล่อนสนใจเขาสักครั้ง เชฟธงรบยังคงวางตัวเสมอต้นเสมอปลาย เป็นเชฟใหญ่ที่อ่อนน้อมถ่อมตนเสมอ เหมือนครั้งแรกหล่อนรับเขา เข้ามาทำงานในตำแหน่งผู้ช่วยเชฟ ..จนกระทั่งมาถึงวันนี้ที่เขากลายเป็นเชฟใหญ่คุมทุกอย่างในครัวอิ่มเอม แต่ไม่ว่ามันจะใช้เวลานานเท่าไร่ หรือหล่อนจะหลงรักเขาข้างเดียวก็ตาม หล่อนก็ยังหวังว่าสักวันหนึ่งเชฟธงรบจะมองเห็นความรักของหล่อนบ้าง ...เฮ้อออออออ.... ชิชญาเผลอถอนหายใจดังไปนิด คนต้นเหตุของเสียงถอนหายใจจึงหันกลับมามองอย่างสงสัย หล่อนเลยได้แต่ส่งยิ้มไปให้แทน เพียงไม่นานโกโก้ร้อน พร้อมกับครัวซองค์อุ่น ๆ สองชิ้นบนถาด ก็ถูกยื่นมาตรงหน้า “ไหวไหมครับ ไหนจะแฟ้มอีก” “ได้ค่ะ ขอบคุณมากนะคะเชฟรบ” หญิงสาวหนีบแฟ้มเอาไว้ใต้วงแขน และประคองถาดเล็กๆ นั้นไว้ในมือส่งยิ้มให้เขาอีกครั้งและหมุนตัวเดินกลับออกไป ในโรงแรมนี้ถ้าจะนับคนที่เรียกเขาด้วยชื่อที่ถูกต้องก็คงนับได้ไม่ถึงห้านิ้ว แต่ในห้านิ้วนั้นกลับมีหญิงสาวคนที่เพิ่งออกไปรวมอยู่ด้วย เชฟรบ ...เชฟธงรบ...คุณธงรบ คือสรรพนามเรียกขานที่หล่อนใช้เรียกเขาตั้งแต่วันแรกที่มาสมัครงาน จนกระทั่งวันนี้ที่ทุกคนในครัวอิ่มเอมพากันพร้อมใจเรียกเขาด้วยสรรพนามซึ่งเพี้ยนไปเพียงเพราะเชฟต่างชาติหลายคนที่เคยทำงานด้วยกันไม่ถนัดในการออกเสียง...เขาเลยกลายเป็น เชฟร็อบของใครอีกหลายคน... นั่นคือตัวตนในโลกปัจจุบันของเขา ในบางขณะเขาก็คิดว่ามันคงดีกว่า ถ้าเขากลายป็นเชฟร็อบจริง ๆ โดยไม่ต้องคิดถึงชื่อเดิมของตนเอง....ธงรบ -------------------------------------------------------------------------------- (ติดตามบทที่่ 2 ในอาทิตย์หน้าครับ) แก้ไขเมื่อ 23 เม.ย. 55 22:59:01 จากคุณ : จิตปาตลี เขียนเมื่อ : 23 เม.ย. 55 19:40:35

ความคิดเห็นที่ 3 ตอบ คคห. ของบทที่แล้วครับ ก่อนอื่นต้องขอบคุณเพื่อน ๆ หลายท่านที่แวะเข้ามาทักทายกันครับ - คุณ SONG982 ขอบคุณครับ แต่เสียงหัวเราะน่ากลัวมาครับผม เหอๆๆ - คุณน้ำพรมหนำ ครับผมเป็นบทนำ บทที่หนึ่งกำลังจะเอาลงครับ - คุณscottie ก็ต้องติดตามกันต่อไปครับ ว่าแต่พอเอางานลง ก็คาดแล้วว่าจะได้เห็น คคห.สีดด่างทับทิมของคุณscottie ไม่ผิดหวังเลยครับ สบายดีนะครับ - คุณปุ๊กกุย ขอบคุณครับ - คุณ :::อาราเร่:::  ชื่อเก๋ใช่ไหมละครับ ผมเห็นครั้งแรกก็ติดใจเลย จริง ๆ อยากให้น้องชายเค้าชื่อเคลือบเงินด้วยซ้ำ แต่มันคงดูตลก ๆ เลยเปลี่ยนใจนะครับ - คุณไวน์กับสายน้ำ หมายถึงงานเก่า ๆ ของผมหรือครับ ถ้างานเก่า ๆ ก็คงจะกอง ๆ อยู่ในบล็อค (ซึ่งแทบร้่างแล้ว)  ส่วนงานชิ้นนี้ผมไม่แน่ใจเหมือนกันว่าจะปรากฏอยู่ที่นี่นานเท่่าไหร่ ส่วนสถิติผู้เข้าชมผมก็ไม่รู้ว่าดูตรงไหน เพราะบางท่านที่แวะเข้ามาไม่ใส่ คคห. ก็มี ส่วนท่านที่ให้กำลังใจคนเขียนก็จะทิ้ง คคห.เอาไว้น่ะครับ นายจิตปาตลี จากคุณ : จิตปาตลี เขียนเมื่อ : 23 เม.ย. 55 19:41:37

ความคิดเห็นที่ 4 มาเล่าเรื่องแรงบันดาลใจของการเขียนนิยายเรื่องนี้สักเล็กน้อยกันดีกว่าครับ ผมบอกตั้งแต่บทนำแล้วว่า งานเขียนส่วนใหญ่ของผม จะเป็นเรื่องสั้นแนววิทยาศาสตร์ แต่สำหรับเรื่องยาว เรื่องนี้่ เพื่อนสาวของผมบางคน บ่นแล้วบ่นอีกว่าหลังจากผมหยุดเขียนงานต่าง ๆ ไปเป็นปี เพื่อออกเดินทาง...ซึ่งหลัง ๆ มันกลายเป็นงานหลักของผม ... พอเธอบ่นมากเข้า มากเข้า ผมเลยตัดสินใจจะลองเขียนงานขึ้นมาสักชิ้นหนึ่ง ซึ่งก็ตัดสินใจไม่ได้สักทีว่า จะใช้ "ม่านบังรัก" หรือ "ม่านรักบังใจ" แล้วเสียงเธอก็ประกาศศิตมาว่า ชื่อแรกมันสั้นไป ใ้ห้ใช้ชื่อที่สองซึ่งสำเนียงมันดูน่าฟังกว่า แต่สำหรับผม ๆ กลับชอบชื่อแรกมากกว่า เถียงกันไปมาจนผมจำนน ยอมใช้ชื่อหลังด้วยเหตุผลว่า มันดูหวานน่าอ่านกว่าชื่อแรก เพราะเนื้อหาของเรื่องมันก็ไม่ต่างกันสักเท่าไหร่ จบเรื่องชื่อเรื่องไป ก็มาที่ชื่อนางเอก...ที่คุณ อาราเร่ บอก เคลือบทอง ไม่ใช่ทองแท้ แต่เป็นการเอาทองมาเคลือบเอาไว้ ผมคิดว่เป็นชื่อที่เก๋นะ สำหรับลูกครึ่งอย่างนางเอกของผม ซึ่งเธอเป็นคนที่เหมือนจะโดนเคลือบไว้เหมือนชื่อเธอ (ซึ่งต้องอ่านต่อไป) แต่ผมดันมีปัญหาว่า ในเมื่อนางเอกชื่อเคลือบทอง น้องชายฝาแฝดของนางเอกจะชื่อะไรดี ...จะเคลือบเงิน เครื่องเงิน หรือ เงินแท้ ก็ไม่เข้า สุดท้ายผมเลยจับอาชีพของน้องชายมาตั้งเป็นชื่อซะ...แต่กว่าจะคิดได้ ก็เปลีียนแล้วเปลี่ยนอีกไปหลายครั้ง... ธงรบ...ชื่อของพระเอก คนนี้ง่ายกว่าคนอื่นในเรื่อง เพราะเป็นชื่อแรกที่ผมได้มาหลังจากดูสารดคีเกี่ยวกับสงครามจบไป พอเห็นธงชาติไทยโบกสะบัด ผมเลยได้ชื่อนี้มาในทันที และคิดไว้เลยว่า ถ้าผมจะเขียนงานเรื่องยาว พระเอกเรื่องนี้จะต้องชื่อธงรบ นี่แหละครับที่ไปที่มาของแต่ละชื่อที่สำคัญในเรื่อง "ม่านรักบังใจ" ของผม สุดท้ายขอบคุณเพื่อน ๆ พี่ ๆ น้อง ๆ ชาวถนนที่เปิดเข้ามาทิ้งกำลังใจไว้สำหรับคนเขียนนะครับ... จิตปาตลี ปล. สำหรับเพื่อน ๆ ที่เปิดบล็อคเข้าไปหางานเก่า ๆ อ่าน อาจจะมีไม่มาก เพราะสารภาพว่าเป็นคนโลเทค ถ้ามีคนทำให้มันก็จะมีออกมาให้ได้อ่านกัน แต่ถ้าไม่มี แล้วผมทำอะไรพลาดไปมันไม่ขึ้นหน้าบล็อค ผมก็เลิกทำ ...สุดท้ายมันเลยเหลืองานในบล็อคเพียงเท่านั้น ...และตอนนี้ไม่มีอะไรอัปเดทอีก เพราะความขี้เกียจของผม และคนทำบล็อคของผมนี่แหละครับ จากคุณ : จิตปาตลี เขียนเมื่อ : 23 เม.ย. 55 19:55:14

ความคิดเห็นที่ 5 มาอ่านคะ อย่าลืมแก้ไขคำผิดด้วยน้า แรก ๆ เป็นอิ่มเอม หลัง ๆ เป็นอิ่มอุ่นซะแร้ววว เนื้อเรื่องน่าติดตามคะ จากคุณ : ปันฝัน เขียนเมื่อ : 23 เม.ย. 55 21:49:58

ความคิดเห็นที่ 6 - คุณปันฝัน ขอบคุณมากครับ แก้เรียบร้อยแล้วครับผม จากคุณ : จิตปาตลี เขียนเมื่อ : 23 เม.ย. 55 23:00:11

ความคิดเห็นที่ 7 มาอ่านต่อค่า คิวท์คงไม่ได้รักพี่หรอกเนอะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 23 เม.ย. 55 23:28:47

ความคิดเห็นที่ 8 มาอ่านด้วยคนค่ะ จากคุณ : Setakan เขียนเมื่อ : 24 เม.ย. 55 10:12:06

ความคิดเห็นที่ 9 ช่างสับสนวุ่นวายจริงๆ ชีวิตธงรบ จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 25 เม.ย. 55 20:47:28