ความคิดเห็นที่ 1 หลังแยกจากศิราและวิมล อันดามันเดินแกมวิ่งเปะปะไปโดยไม่รู้จุดหมาย ใจสั่งแต่เพียงว่าเธอต้องไปให้พ้นจากที่นั่นให้ได้เท่านั้นเอง กว่าจะรู้ตัวอีกทีหญิงสาวก็มาทรุดลงคุกเข่าอยู่ข้างเนินดินที่ปลูกดอกแวววิเชียรหรือในอีกชื่อหนึ่งว่าดอกฟอร์เก็ตมีน็อตเสียแล้ว ช่อดอกไม้กลีบบางสารพัดสีทั้งม่วงอมฟ้า ขาว ชมพู และม่วงเข้มปลูกสลับกันเต็มไปทั้งเนินส่งกลิ่นหอมอ่อนๆ ตลบอบอวลไปทั่วบริเวณ หากไม่สามารถบรรเทาความเจ็บปวดในหัวใจของสตรีผู้นั้นได้เลยแม้แต่น้อย ตลอดชีวิตของการถูกคำครหาจากคนในวงการเดียวกัน ถูกซุบซิบนินทาว่าเอาตัวเข้าแลกงานมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน ถูกเพื่อนสมัยเรียนอิจฉาบ้าง หมั่นไส้บ้าง ล้อเลียนถึงฐานะทางบ้านบ้าง แต่อันดามันก็ไม่เคยเก็บข้อหาใดๆ มาใส่ใจ ด้วยเธอรู้ตัวเองดีว่ามิได้เป็นดังเช่นคำกล่าวหานั้น หลายปีที่ถูกวาดภาพหญิงรักสนุก เอาตัวเข้าแลกงาน บ้างก็ว่าเธอมั่วบ้าง ง่ายบ้าง แต่ไม่เคยมีครั้งไหนเลยที่ทำให้อันดามันรู้สึกด้อยค่ามากเท่านี้มาก่อน การถูกประณามว่าเธอเป็น ‘เมียเก็บ’ ของผู้ชายคนหนึ่ง ต่อหน้าผู้ชายอีกคนหนึ่ง! ยิ่งเห็นท่าทีและสายตาห่วงใยของศิรา หญิงสาวก็ยิ่งรู้สึกรังเกียจตัวเองนัก เธออยากจะเชิดหน้าปฏิเสธข้อหาของนักข่าวสาวได้อย่างเต็มภาคภูมิเหลือเกิน แต่จะทำแบบนั้นได้อย่างไรกัน ในเมื่อ... อันดามันก้มลงมองผ่านม่านน้ำตาพร่าพรายไปยังแหวนที่นิ้วนางด้วยอาการโศกระทม สิ่งที่วิมลพูดแม้ไม่ใช่ความจริงทั้งหมด แต่ก็เกือบแล้วมิใช่หรือ ทุกเรื่องราวที่เคยกระทำ ความหมายสุดท้ายของมันสรุปได้ใจความแค่ว่าเธอกำลังแย่งสามีของผู้หญิงคนอื่นอยู่ และต่อให้เธอเป็นคนมาก่อน แต่กฎหมายไม่เคยรับรองเธอในกรณีเช่นนั้น! อันดามันหมุนแหวนที่นิ้วอย่างใคร่ครวญ วินาทีนั้น...เธอนึกอยากให้ตัวเองสามารถย้อนเวลาได้จริงๆ เธอจะกลับไปปิดกล่องและส่งแหวนคืนให้บุรัณ แทนการยอมให้เขาสวมมันเข้าที่นิ้วมือข้างซ้ายเฉกนี้ บางที...วันนี้เธออาจจะยังเหลือความภาคภูมิใจอะไรไว้ให้ตัวเองบ้าง มิใช่รู้สึกราวกับตนเองเป็นเพียงผงธุลีที่ถูกเหยียบย่ำซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนไม่เหลือศักดิ์ศรีเลยสักนิด อันดามันถามตัวเองซ้ำๆ ที่ผ่านมาเธอทำลายเกียรติตัวเองพอหรือยัง แล้วเธอจะรอให้คนอื่นเอาเธอไปกล่าวหาเสียหายจนถึงเมื่อไหร่ ถึงจะพอ ถึงจะทำร้ายตัวเองได้สมกับความโง่เง่านั่น โง่...ที่รักผู้ชายอีกคนหนึ่งมากกว่าเกียรติยศของตัวเอง! จะว่าไปแล้วเธอไม่โกรธวิมลเลยสักนิด ถ้าเธอไม่ทำให้ตัวตกต่ำขนาดนั้น ใครจะเอามาโพนทะนาได้ เธอทำตัวเองทั้งนั้น เมื่อถึงเวลาโทษก็ต้องโทษตัวเองได้เพียงแค่คนเดียว แม้สิ่งที่วิมลพูดจะเกินจริง แต่การสวมแหวนแทนใจของบุรัณไว้ เฝ้าทวงถามซ้ำๆ ให้เขาหย่ากับภรรยามาหาเธอ ก็แทบไม่แตกต่างจากสิ่งที่ถูกประณามอยู่แล้ว เห็นกันอยู่ว่าเธอเป็นส่วนเกินในครอบครัวของบุรัณ! เขารักจริงให้สู่ขอกับพ่อแม่ อย่าวิ่งแร่หลงงามไปตามง่าย เขาไม่เลี้ยงไล่ขับจะอับอาย ต้องเป็นม่ายอยู่กับบ้านประจานตน! อันดามันเพิ่งรู้ว่าถ้าบุรัณรักเธอจริงดังวาจา เขาคงจัดการให้ ‘ทุกอย่าง’ ระหว่างเขากับเธอ ‘ถูกต้อง’ ไปเสียตั้งนานแล้ว มิใช่ปล่อยให้เธอหดหู่สิ้นหวัง และรู้สึกตัวเองไร้ค่าเช่นนี้ ถึงเวลาแล้วจริงๆ ที่เธอควรจะทบทวนความสัมพันธ์ที่มีต่อบุรัณ เลิกมองเขาด้วยความลำเอียง เลิกเห็นเลิกเชื่อมั่นแต่ในสิ่งที่ตัวเองต้องการเชื่อเสียที อันดามันพินิจแหวนที่สวมอยู่เนิ่นนาน และนี่เป็นครั้งแรกนับตั้งแต่ได้รับมันมา ที่หญิงสาวรูดแหวนทิฟฟานี่วงหรูออกจากนิ้ว ต่อให้เหลือบุรัณเป็นผู้ชายคนสุดท้ายบนโลกที่ต้องการเธอ หญิงสาวก็จะไม่มีวันหวนย้อนกลับไปทำตัวน่าสมเพชดังเคยอีกต่อไปแล้ว! หญิงสาวมองรอยขาวซีดรอบนิ้วนาง แล้วน้ำตาก็รินลงมาอีกครั้ง ด้วยรู้ดีอยู่แก่ใจ พันธนาการบางอย่างไม่ว่าจะปลดเปลื้องอย่างไร แต่มันก็ยังทิ้งรอย ทิ้งความทรงจำเอาไว้ในหัวใจ และคงอยู่ตรงนั้น...ตลอดไป! อันดามันกำแหวนในมือแน่นจนเพชรหัวแหวนตำลงในเนื้อ ขณะเอนพิงลำต้นแข็งแรงของลีลาวดี หลังพุ่มหนาตาของแวววิเชียรราวกับปรารถนาจะซ่อนตัวจากโลกทั้งใบ หญิงสาวชันเข่าขึ้นซุกหน้าลงบนนั้น ดวงตาชอกช้ำหลับลงแล้วปล่อยให้น้ำตาพร่างลงมาช้าๆ ด้วยความหวังว่าจะไม่ต้องตื่นขึ้นมารับรู้ถึงอะไรอีกเลย จากคุณ : สิริณ (แม่มณี) เขียนเมื่อ : 25 เม.ย. 55 19:57:38

ความคิดเห็นที่ 2 ศิรามองสตรีร่างเพรียวที่หลับใหลไม่ได้สติด้วยหัวใจที่ร้อนเป็นไฟ ใบหน้างามมอมด้วยคราบน้ำตา ขณะแก้มและริมฝีปากแดงก่ำจากการตากแดดหลายชั่วโมง ผิวสีน้ำผึ้งเนียนบัดนี้กลับเป็นรอยระเรื่อจากไอแดด แม้ภายนอกเขาจะแลนิ่งเฉยแทบไม่แสดงความรู้สึก แต่ศิรารู้ดีว่าในหัวใจเขารุ่มร้อนจนแทบจะจ้วงโจนทำทุกสิ่งเพื่อให้เธอฟื้น ภาพที่อันดามันหมดสติอยู่ท่ามกลางกอแวววิเชียรใต้ต้นลีลาวดี ใบหน้าและเนื้อตัวแดงก่ำจากการตากแดดติดต่อกันเป็นเวลานาน ริมฝีปากบางแตกระแหงจากการสูญเสียความชุ่มชื่น และที่น่าตกใจที่สุดก็คือไข้สูงจัดเมื่อเขาแตะโดนตัวเธอนั่นเอง นาทีนั้นชายหนุ่มลืมทุกความหมายมาดในใจ ลืมสิ้นแม้ความกังขากับข้อกล่าวหาที่วิมลอ้างถึง ทุกสรรพสิ่งปลิดปลิวจากใจ เหลือไว้เพียงความห่วงใยที่มีต่อผู้หญิงที่เขากอดแนบอยู่กับอ้อมอกแกร่งเท่านั้น กระทั่งรถสปอร์ตความเร็วสูงที่เขาเคยพึงใจกับสมรรถนะของมันนักหนา วันนี้ศิรายังรู้สึกว่ามันเชื่องช้าไม่ทันใจเขาเลยสักนิด หัวใจชายหนุ่มจดจ่ออยู่แต่กับคนป่วยที่นอนไม่ได้สติอยู่บนเบาะข้างๆ ศิราโทรศัพท์สั่งการกับเพลินพิศให้ตระเตรียมทุกสิ่งไว้พร้อมพรัก เพียงมาเซราติสีแดงอมชมพูทะยานมาจอดลงตรงหน้าล็อบบี้รีสอร์ต แพทย์ก็กรูกันเข้ามารับคนเจ็บ แต่ก็ช้ากว่าศิราที่ออกปากปราม และเป็นผู้อุ้มอันดามันขึ้นไปยังห้องพักส่วนตัวด้วยตนเอง คณะแพทย์อายุรเวทแบบแผนไทยทั้งหมดจึงทำได้เพียงสบตากันแล้วเดินเงียบๆ ตามชายหนุ่มไปเพื่อตรวจอาการคนเจ็บ เพลินพิศซึ่งควบคุมแม่บ้านมาจัดห้องพักส่วนตัวของเจ้านายไว้สำหรับคนเจ็บก็ตกใจเป็นการใหญ่เมื่อเห็นผิวแดงก่ำของอันดามัน และอาการหมดสติเช่นนั้น เลขานุการิณีสาวใหญ่ถอยออกมามองความวุ่นวายทั้งหมดแล้วอดยิ้มไม่ได้ เหตุการณ์ที่กำลังดำเนินไปตรงหน้านั้นเป็นเรื่องที่ไม่เคยเกิดขึ้นในคีรีธาราแห่งนี้มาก่อนเลย ไม่เพียงศิรา ศิวกรณ์ไม่เคยอาทรห่วงใยสตรีใดเฉกนี้เท่านั้น แท้ที่จริงแล้วเขาไม่เคยแสดงความรู้สึกกับผู้หญิงคนไหนให้เธอเห็นเสียด้วยซ้ำ ข่าวที่อ้อมพรและคณะเลขานุการิณีที่โรงแรมคีรีธาราสาขาอื่นเพียรส่งมาอัพเดทกันเป็นระยะ บอกให้รู้ว่าศิราเปลี่ยนคู่ควงบ่อยก็จริง แต่เขาก็แค่ ‘ควง’ เท่านั้น ไม่เคยมีคนไหนที่เจ้านายจะ ‘ใส่ใจ’ เพียงนี้สักคน ดูเถิด...ตอนพาอันดามันมาภูเก็ตครั้งนี้ ก็มาขอให้เธอปดใครต่อใครว่าพาหลานสาวมาอยู่ด้วย แต่แล้วเจ้านายก็กลับพา ‘หลานสาว’ ของเธอติดตัวไปไหนต่อไหนด้วยกันไม่เว้นแต่ละวัน แค่นี้ก็เห็นกันอยู่แล้วว่าอันดามันแผกจากสตรีผู้อื่นแท้จริง! หลังส่งตัวอันดามันให้คนเชี่ยวชาญกว่าดูแลแล้ว เท่าที่ศิราทำได้จึงมีเพียงวนเวียนคอยอยู่ในห้องทำงานซึ่งอยู่ข้างๆ กันราวกับเสือติดจั่น หลังจากแพทย์ตรวจอาการแล้วระบุว่าหญิงสาวเป็นไข้แดด ป้าแพนนักหัตถศาสตร์คนเก่าแก่ซึ่งศิราไว้วางใจที่สุดก็ถูกเรียกตัวขึ้นมายังห้องเพนท์เฮ้าส์ของเขาพร้อมว่านหางจรเข้และสมุนไพรที่ใช้บรรเทาอาการแสบร้อนจากการโดนแดดเผาต่อเนื่องเป็นเวลานานๆ หญิงสูงวัยหายเข้าไปในห้องพักใหญ่ กว่าจะออกมารายงานอาการของคนที่ซมด้วยพิษไข้อยู่ในห้องให้เขาเบาใจว่า “ป้าเช็ดตัวเอาผ้าเย็นประคบตามซอกคอข้อพับ เอาว่านทาบริเวณที่ถูกแดดเผา แล้วก็นวดน้ำมันเพื่อลดอาการไหม้ให้คุณผู้หญิงแล้วค่ะ อีกสักครู่คงจะรู้สึกตัว อาจจะยังแสบผิวอยู่บ้าง คุณศิราให้คุณผู้หญิงเธอใช้ว่านหางจรเข้ทาบริเวณที่ยังแสบร้อนซ้ำจนกว่าจะทุเลานะคะ” “ขอบคุณมากครับป้าแพน” เมื่อทุกคนออกจากห้องไปหมดแล้ว ชายหนุ่มจึงมีโอกาสได้มานั่งข้างที่นอน เอื้อมไปกุมมือที่ร้อนผ่าวด้วยพิษไข้แดดของอันดามันไว้เบาๆ เป็นการถ่ายทอดกำลังใจให้กันอย่างเงียบๆ ไม่ต้องใช้คำพูด ใช้แค่...ความรู้สึกเพียงอย่างเดียว ชายหนุ่มไม่รู้ตัวเลยว่าเขานั่งอยู่ในอิริยาบถนั้นนานเท่าใด จนเมื่อคนที่หลับไม่ได้สติเริ่มขยับตัว พร้อมกับที่ริมฝีปากแห้งผากขมุบขมิบเบาๆ ศิรารีบหันไปรินน้ำผลไม้เย็นจัดแล้วนำหลอดมาจ่อที่ปากให้เธอ “ค่อยๆ จิบนะ” เขาป้อนน้ำให้อย่างรู้ใจ ด้วยรู้ดีว่าคนเป็นไข้แดดจะกระหายน้ำ เนื่องจากร่างกายขาดน้ำ ขาดเกลือแร่และสูญเสียความชุ่มชื้นจากการตากแดดเป็นระยะเวลานานต่อเนื่องกัน อันดามันกะพริบตาปริบ จนได้สติครบถ้วนแล้วก็เบิกตากว้างขึ้นกว่าปกติด้วยความสับสน “นี่มันอะไรกันคะคุณศิรา” “ผมต่างหากที่ต้องเป็นคนถามคำถามนี้กับคุณ เอ็มรู้ตัวหรือเปล่าว่าคนทั้งธาราบุรีต้องทิ้งงานทุกอย่างที่ทำอยู่เพื่อหาตัวเอ็มเลยนะ” คนเจ็บหลบตาเขาเสหันไปทางอื่น เห็นได้ชัดว่าสีหน้ายังมีร่องรอยอ่อนเพลียอยู่ค่อนข้างมาก “เอ็ม...” ศิราพยายามอีกครั้ง แต่ก็ได้รับความเงียบแทนคำตอบ สุดท้ายชายหนุ่มจึงไม่เซ้าซี้ เขาหันไปหยิบผ้าขนหนูขนาดเล็กหลายผืนออกจากตู้เย็นมาผลัดกับผืนที่วางค้างอยู่บนหน้าผากคนไข้ “ตัวคุณยังรุมๆ อยู่เลย” เขาใช้ผ้าอีกผืนซับเหงื่อที่ซอกคอและแตะตามเนื้อตัวที่อยู่นอกร่มผ้าให้เบามือ “ที่เหลือคุณต้องเช็ดเองแล้ว” เอ่ยจบเขายัดผ้าที่ยังเย็นจัดใส่มือเธอ “เอ็มขอโทษนะคะที่ทำให้คุณต้องวุ่นวายดูแล” อันดามันกำผ้าในมือแน่น ไอเย็นนั้นไม่สามารถลดความร้อนที่สุมรุมอยู่ในหัวใจให้ราเชื้อลงได้เลย “ผมต่างหากที่ผิด มัวแต่คิดว่าคุณอาจอยากอยู่คนเดียว ถึงไม่ได้ออกไปตามหา นี่ถ้าผมเอะใจว่าคุณหายตัวไปเร็วกว่านี้ เอ็มคงไม่ตัวแดงเป็นกุ้งเพราะโดนแดดเผานานขนาดนี้ เนินแวววิเชียรตรงนั้นมันร่มแค่ช่วงเช้าเท่านั้นเอง ตอนบ่ายแดดเปลี่ยนทิศคุณถึงได้โดนแดดเต็มๆ อย่างนั้น เอ็มเช็ดตัวเถอะ ผมจะไปคอยข้างนอก เสร็จแล้วเรียกนะ เดี๋ยวผมเข้ามา อยากกินข้าวต้ม โจ๊กหรือว่าอะไรไหม ผมจะโทร.ลงไปสั่งที่ห้องอาหารให้” “ไม่ค่ะ เอ็มยังไม่หิวเลย ขอบคุณค่ะ” หากยังไม่ทันที่เขาจะได้หมุนตัวออกจากห้อง อันดามันก็รั้งเขาไว้เสียก่อน “คุณศิราจะไม่ถามเอ็มเรื่องที่คุณวิมลพูดเหรอคะ” อาจเพราะเป็นคำถามในเรื่องที่เขาไม่อยากพูดถึง ดวงตาสีดำจัดเคร่งขรึมจึงมีแววประหลาด ขณะน้ำเสียงนั้น...เย็นชา! “ไม่ว่าเหตุผลที่คุณทำแบบนั้นจะเป็นอะไรก็ตาม แต่การที่ผมถามเอ็ม ก็เปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้อยู่ดีไม่ใช่หรือ” “เอ็มขอโทษนะคะ ที่...โกหกคุณศิราในหลายๆ เรื่อง” อันดามันขยับกายลุกขึ้นพิงพนักหัวเตียงในอิริยาบถกึ่งนั่งกึ่งนอน สีหน้าคนฟังอึ้งไปเล็กน้อย และหญิงสาวก็รีบฉวยโอกาสนั้นโพล่งความจริงออกไป ก่อนที่เธอจะไม่เหลือกำลังใจจะบอกเขา “หนึ่งปีที่แล้ว ก่อนที่คุณบุรัณจะแต่งงาน เขาขอให้เอ็มรอ แล้วก็สัญญากับเอ็มว่าเขาจะหย่ากับภรรยาของเขา มาแต่งงานกับเอ็ม” ศิรางันไปทันที กระนั้นดวงตาเขากลับไม่เปลี่ยนแปรไปเลยสักนิด เขานิ่ง...จนคนมองหยั่งไม่ถึงว่าอีกฝ่ายกำลังคิดสิ่งใด “แหวนนั่น...ของเขาใช่ไหม” อันดามันลูบนิ้วที่บัดนี้ว่างเปล่าเหลือทิ้งไว้เพียงรอยขาวซีดใต้โปงผ้าห่มอย่างใจลอย สุดท้ายเค้นคำตอบออกมาด้วยความยากเย็น “ใช่ค่ะ” “แล้วที่เขากำลังจะหย่ากับภรรยา ก็เพื่อมาหาคุณงั้นสิ” มีเพียงความเงียบเป็นเพียงคำตอบ และนั่นก็มากพอแล้ว... ศิราหลับตาลงอย่างผิดหวัง พร้อมกับเบือนหน้าไปทางอื่นที่ไม่ต้องเห็นหน้าหญิงสาว เนิ่นนานกว่าเขาจะยกมือลูบหน้าตนเองแล้วลุกออกจากห้องเงียบๆ ไม่เอ่ยแม้คำใดสักคำ อันดามันเรียกเขาไว้ด้วยน้ำเสียงแหบพร่า “รบกวนคุณศิราให้คนจองตั๋วเครื่องบินกลับกรุงเทพฯให้เอ็มด้วยได้ไหมคะ” ดวงตาสีดำจัดที่หันขวับกลับมาจ้องมองเธอวาวจ้าด้วยเพลิงโทสะ น้ำเสียงกรรโชกบอกอารมณ์อย่างที่คนฟังไม่เคยเจอมาก่อน “จะรีบกลับไปหาผู้ชายคนนั้น ให้มันปลอบขวัญอย่างนั้นเหรอ” อันดามันเม้มปากแน่น หยดน้ำตากลิ้งผ่านร่องแก้มลงมาช้าๆ ไหล่บางไหวแรงเห็นได้ชัดว่ากำลังกลั้นกลืนรอยสะอื้นสุดความสามารถ เธอส่ายศีรษะ ก้มหน้าลงไม่กล้าสบตาอีกฝ่าย “เอ็มแค่รู้ดีว่าตัวเองสกปรกจนไม่สมควรจะอยู่ที่นี่อีกต่างหาก คุณศิราเองก็คงสุภาพเกินกว่าจะขับไล่ ให้เอ็มอาสาออกไปเองดีกว่า อย่างน้อยก็ยังไม่น่าทุเรศ น่าสมเพชจนเกินไป” ชายหนุ่มกำมือแน่นฝืนควบคุมความรู้สึกไว้เต็มที่ ขณะเมินมองไปทางอื่น สิ่งที่เขากำลังต่อสู้อยู่นั้นไม่ใช่สภาพน่าสงสารหรือรอยน้ำตาของผู้หญิงตรงหน้า แต่เป็นหัวใจของเขาเองต่างหาก หัวใจ...ที่เขาไม่เคยรู้ตัวเลยว่ามันเจ็บร้อนเป็นทุกข์ไปด้วยกับทุกสิ่งที่เธอผู้นี้กำลังได้รับ น่าแปลก...ผู้คนมากมายเคยเห็นแต่ภาพของอันดามันในแง่มุมสวยงามสมบูรณ์แบบ แต่เขา...มีแต่เขาเท่านั้นที่ได้เห็นเธอร้องไห้ครั้งแล้วครั้งเล่า ทั้งจากการถูกข่มขู่ กลั่นแกล้ง หรือแม้กระทั่งตอนนี้...ยามที่เธอสารภาพความจริง ยอมรับสภาพความอัปยศของตนอย่างผู้แพ้ ไม่มีมาดสุภาพสตรีร่างเพรียวระหงมั่นใจ ที่เชิดหน้ามองผู้คนอย่างเหนือกว่า มีแต่ผู้หญิงที่หน้าเผือด เนื้อตัวเป็นรอยก่ำจากการโดนแดดเผา หลังไหล่ห่องุ้มเหมือนคนแบกทุกข์ไว้สาหัส ดวงหน้างามมอมด้วยคราบน้ำตา ขณะนัยน์ตาแดงช้ำจากการร้องไห้อย่างหนัก ร่างนั้นเหลือเล็กบางนิดเดียวเมื่ออยู่ท่ามกลางกองผ้าห่มสีขาวและเตียงขนาดใหญ่ของเขา ตรงหน้าเขา...มิใช่หญิงสาวผู้แสนสมบูรณ์แบบ แต่ศิราเห็น...เด็กหญิงเล็กๆ ที่เคว้งคว้างลอยคออยู่ในทะเลท่ามกลางพายุฝน เป็นมหาสมุทรแห่งชีวิตที่ไม่มีแม้กิ่งไม้สักท่อนยื่นให้พอพยุงตัวฝ่าฟันคลื่นลม มีแต่สองมือของเธอเท่านั้น สองมือและสมองที่พาเธอก้าวมาได้จนถึงจุดนี้ ศิราหันไปคว้าลูกบิดประตูไว้บีบแน่น ความเหมาะสมและความรู้สึกลึกล้ำในหัวใจต่อสู้กันหนักหน่วง สิ่งเดียวที่ดังซ้ำๆ ในใจก็คือเขาอยากให้ตนเองเป็นบ่ากว้างที่ปกป้องคุ้มภัยให้เธอ! ถ้าไม่ใช่เพราะอันดามันขาดไร้ไปเสียทุกสิ่งในชีวิต เธออาจมีทางเลือกมากกว่านี้ แต่เพราะทุกหนทางบีบคั้นให้เธอก้าวเดินไปตามเส้นทางที่ผิดศีลธรรม เพียงเพื่อจะได้มีและเป็นเท่าๆ กับคนอื่น หากจะหาคนผิดก็ต้องโทษสังคมที่หล่อหลอมค่านิยมการวัดคุณค่าของคนจากฐานะ จากสิ่งที่มีภายนอก ไม่ใช่จากคุณสมบัติภายใน! ในที่สุดศิราก็ปล่อยให้หัวใจเป็นผู้บงการ ชายหนุ่มหมุนกายก้าวปราดกลับไปยังที่นอน ดึงร่างบอบบางที่นั่งจมกองผ้าห่มเข้ามาสวมกอดไว้แนบแน่น ไม่สนใจอาการตกตะลึงจนตัวแข็งของคนในอ้อมกอด ริมฝีปากกระซิบพึมพำกับเรือนผมหญิงสาวอย่างสุดกลั้น “ผมไม่ให้คุณไป ไม่ให้ไปไหนทั้งนั้น อยู่กับผมที่นี่เถอะนะ เอ็มอยู่กับผม...ได้ไหม” อาการกลั้นสะอื้นของคนในอ้อมแขนเปลี่ยนเป็นปล่อยโฮออกมาเต็มที่ น้ำตาหยาดพร่างลงมาไม่ขาดสายจนเสื้อเชิ้ตของศิราเปียกชุ่ม ศิราโอบกระชับอ้อมแขนแน่นเข้า ไม่กล้าปฏิเสธหัวใจตนเองอีกต่อไปว่าผู้หญิงคนนี้มีความหมายกับเขามากเพียงใด และไม่ว่าอดีตของเธอจะเป็นอย่างไร เธอจะเคยเป็นผู้หญิงของใครมาก่อนก็ตาม ตราบเท่าที่เธอต้องการเขา อ้อมกอดของเขาจะมีไว้เพื่อปกป้องเธอเท่านั้น! ชายหนุ่มยอมรับกับตัวเอง...ไม่ว่าความจริงนั้นจะน่าสมเพชเพียงใด แต่เขาจะไม่หลอกตัวเองอีกต่อไปแล้ว เขา...รักอันดามัน! จากคุณ : สิริณ (แม่มณี) เขียนเมื่อ : 25 เม.ย. 55 19:59:04

ความคิดเห็นที่ 3 จบตอนค่ะ วันนี้มีความคิดเห็นที่ ๑-๒ นะคะ # คุยกันหลังโพสต์ # คุณ N_Foxtrot : แฮ่...เมณี่เป็นพวกไม่ชอบค้างคาค่ะ อยากรู้อยากเห็นด้วย พอคุณ N_Foxtrot ว่าดราม่า เลยขอเข้าไปเสพย์หน่อย ตลกดี อ่านแล้วเข้าใจอารมณ์กองเชียร์เลยว่าถ้าตามทุกวัน มันคงหงุดหงิดไม่เบา ^^ ส่วนที่คุณ N_Foxtrot ชมคุณศิราว่าลูกผู้ชายตัวจริง อ่านตอนของวันนี้แล้วคงหาคำชมไม่ถูกกันเลยทีเดียว เด็ดสุด ๕๕๕+ ป.ล.สิริณยังไม่เห็นที่อยู่ของคุณ N_Foxtrot ในเมลเลย อันนี้ถ้าหากว่าสิริณละเมิดความเป็นส่วนตัวไป ต้องขอโทษด้วยนะคะ แต่ที่ขอที่อยู่เพราะอยากส่งโปสการ์ดให้จริงๆ ค่ะ คุณ goldensun : เชื่อเถอะค่ะว่าคุณพระเอกไม่ทำให้ผิดหวังแน่นอน ถึงจะตัดสินไปแล้ว แต่เขาก็เลือกทำในสิ่งที่...โอ้ว...แมนสุดๆ! อิอิ คุณปุ๊กกุย : นี่ยังไม่ได้ครึ่งของนิสัยนักข่าวบางคนที่เมณี่เคยรู้จักเลยนะคะ ขอบอก คุณอาราเร่ : อ๊างงงง ก็เขาไม่รู้นี่นา เห็นตะเองโพสต์พระจันทร์หลับ ก็นึกว่าจะไปนอนแล้ว ตกลงค่ะ จากนี้เป็นอันเข้าใจตรงกัน ว่าพระจันทร์แปลว่าชอบมาก ชอบที่สุด ชอบจนพรรณาเป็นคำพูดไม่ได้ เอางี้ละกันนะคะ เมณี่ชอบ ๕๕๕๕๕๕๕ (หล่อนนี่กล้าตีความได้เข้าข้างตัวเองที่สุด! คาดว่าคุณอาราเร่คงนั่งกุมขมับ อิอิ) คุณปันฝัน : คาดไม่ถึงว่ายายวิมลโผล่มาหนึ่งฉาก เธอจะสร้างกระแสความเกลียดชังได้ขนาดนี้ โฮ่ๆๆๆ คุณ scottie : โหยยย พี่สก๊อตตี้ใจแข็งอ้ะ สงสารหน่อยเหอะ! นะๆๆๆๆ ^^ ขอบคุณทีมกดกิ๊ฟท์เช่นเคยค่ะ คุณ N_Foxtrot คุณ goldensun คุณปุ๊กกุย คุณอาราเร่ คุณต.เตยอยากแจม และคุณเม-ดา คนสุดท้ายนี่ใช่น้อง เมร์ ของพี่หรือเปล่าเอ่ย? ถ้าใช่...ดีใจที่ได้ทักทายกันอีกครั้งที่บ้านหลังเดิมของเราเนอะ แต่ถ้าไม่ใช่ ขอบคุณเพื่อนใหม่ค่ะ ที่มากดกิ๊ฟท์ให้ ดีใจมากมาย ขอบคุณคุณกุหลาบมอญด้วยค่ะ สำหรับ ๒ กิ๊ฟท์ในกระทู้นี้ อ้อ...และที่ลืมไม่ได้ขอบคุณคุณ minafiba ค่ะ ไม่มีกิ๊ฟท์ไม่ว่ากัน แค่ยังติดตามอ่านกัน ก็ดีใจมากกว่าแล้วจริงๆ นะเออ แก้ไขเมื่อ 25 เม.ย. 55 21:09:21 จากคุณ : สิริณ (แม่มณี) เขียนเมื่อ : 25 เม.ย. 55 20:24:36

ความคิดเห็นที่ 4 ยอมรับว่ารักเค้าซะที กรี๊ดดดด >< จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 25 เม.ย. 55 21:15:08

ความคิดเห็นที่ 5 ^______________^ จากคุณ : minafiba เขียนเมื่อ : 26 เม.ย. 55 06:20:24

ความคิดเห็นที่ 6 ศิรายอมรับกับตัวเองและกล้าบอกออกมาชัดๆแล้ว แต่จะนิ่งแค่ไหน ถ้าเอ็มบอกหมด ก็น่าจะทำให้ศิรามั่นใจนะ เรื่องใหญ่อย่างคีรีอีก แต่อย่างน้อยก็ดีที่เอ็มเริ่มตัดใจจากบุรัณได้ จากคุณ : goldensun เขียนเมื่อ : 26 เม.ย. 55 08:49:58

ความคิดเห็นที่ 7 มาอ่านทีเดียวสองตอนรวด ชอบครับ ความรัก มีหัวใจเท่านั้นเป็นผู้บงการ ซับซ้อน แต่ ซาบซึ้ง มีความสุขกับหาดทราย สายลม และท้องทะเล แต่แดดแรงหน่อยนะครับ จากคุณ : ห้าสิบป่าย เขียนเมื่อ : 26 เม.ย. 55 13:50:11

ความคิดเห็นที่ 8 อยากให้ใส่ชื่อตอนไว้ด้านในกระทู้ค่ะ เพราะว่าถ้าอยู่ในหัวชื่อแล้ว มันทำให้เดาเนื้อเรื่องจะไม่ตื่นเต้นน่ะค่ะ แล้วชื่อชื่อตอน + ชื่อเรื่อง บางทีมันยาว กลายเป็นสองบรรทัดไปด้วยน่ะค่ะ ความเห็นส่วนตัวนะคะ ถ้าไม่เห็นด้วยก็ไม่เป็นไรค่ะ ถือว่าคอมเม้นท์นี้แค่เข้ามาทักทายเฉยๆ แล้วกันนะคะ จากคุณ : นวลน้ำผึ้ง เขียนเมื่อ : 26 เม.ย. 55 16:02:42

ความคิดเห็นที่ 9 เพิ่งเห็นที่พี่เวย์โพสต์ในกระทู้นิยายหมี วันนี้เลยขอมาโปรโมตรอยรักลายตะวันคู่กับรอยตะวันบ้าง ฮ่าๆๆ โปรโมตกันไปโปรโมตกันมานะเรา ^^ จากคุณ : นิชนันท์ เขียนเมื่อ : 26 เม.ย. 55 18:10:06

ความคิดเห็นที่ 10 รักจริงน่ะหรอ ไม่เชื่อหรอก จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 26 เม.ย. 55 18:11:16

ความคิดเห็นที่ 11 กรี้ดดดดอยากเก็บตอนนี้ไว้ในอ้อมใจนานนาน จากคุณ : ปันฝัน เขียนเมื่อ : 27 เม.ย. 55 11:44:10

ความคิดเห็นที่ 12 ตอนที่ ๒๙ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12019071/W12019071.html จากคุณ : สิริณ (แม่มณี) เขียนเมื่อ : 27 เม.ย. 55 23:29:06