ความคิดเห็นที่ 1                 คำพูดที่ทำให้หญิงสาวหนึ่งเดียวในที่นั้นต้องหันไปมองคนใส่แว่น พร้อมด้วยนัยน์ตาที่ต้องการคำตอบ ในขณะที่ดวงตาหลังแว่นเบือนมาสบแค่วินาทีเดียวก่อนจะหันกลับไปพยายามหัวเราะกลบเกลื่อนใส่รุ่นพี่ของตน                 “กวนอะไร ไม่เห็นมีอะไรเลย”                 “แกเพิ่งเล่าให้ฟังเองไม่ใช่เหรอว่าแกโดนไอ้ลูกชายของเครือเอทีเอสเตทตั๊นท์เข้าให้ที่หน้าสองหมัด แต่แกดันยอมความง่ายๆเพราะไม่อยากให้เป็นเรื่องใหญ่”                 นัยน์ตาคู่สวยเบิกโตขึ้นกับข้อมูลที่เพิ่งได้รับ ในขณะที่คนที่ถูกชกหน้านั้นกลับทำหน้าเครียดใส่รุ่นพี่ของคนเป็นเชิงขอร้องให้หยุดพูด นี่สรุปว่ารอยแผลคราวนั้นบนใบหน้าภาคภูมิก็เป็นฝีมือของภาวิตจริงๆ... ดุจฝันนึกโกรธหน่อยๆว่าทำไมเธอถึงเชื่อภาคภูมิง่ายนักตอนนั้น เขาน่าจะบอกความจริงกับเธอ                 ดุจฝันพยายามสบตาคนใส่แว่น หากแต่เขาก็ไม่ยอมมองหน้าเธอเลยแม้แต่น้อย เธอจึงตัดสินใจไปพูดกับอาจารย์วิชิต                 “ถ้าอย่างไรขอตัวก่อนนะคะอาจารย์ เชิญคุยกันตามสบายค่ะ”                 “อ้าว ไหนว่าไพรด์มารับ”                 “อ๋อ ไม่ได้มารับหรอกค่ะ ไม่ใช่ฉันค่ะ”  ดุจฝันพูดหน้าเรียบ  “สวัสดีค่ะอาจารย์ สวัสดีนะคะคุณภาคภูมิ”                 ว่าแล้วก็ก้าวเดินออกมาจากที่ตรงนั้นโดยเร็ว แต่แล้วคนใส่แว่นร่างสูงก็รีบเดินมาขวางทางไว้                 “แต่เรานัดกันไว้ไม่ใช่เหรอครับ”                 “ใช่ค่ะ ก็เจอกันแล้วไง ถ้าอย่างไรคุณคุยกับอาจารย์ต่อเถอะค่ะ ฉันกลับก่อนแล้ว”                 “คุณฝันไปกับมันเถอะ ผมไม่ได้อยากคุยกับมันเท่าไรหรอก ผมไปก่อนแล้ว”  วิชิตที่ยืนห่างพูดขึ้นก่อนจะหันหน้าหาภาคภูมิ                 “คราวหลังถ้าเจออะไรไม่ดีก็อย่าลืมเล่าให้คุณฝันฟังละกัน วันนี้ขอให้โชคดีนะไอ้น้อง”                 ก่อนที่จะรีบสาวเท้าแล้วหายลับเข้าไปในอาคาร ดุจฝันได้ทีหันมาจ้องหน้าคนที่ปิดปากเงียบอย่างเอาเรื่อง                 “คุณน่าจะบอกฉันสักคำ”                 “มันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรหรอกครับ ขึ้นรถดีกว่าครับ”  ภาคภูมิพูดแล้วก็รีบเดินนำไปที่รถของตัวเองทำให้ดุจฝันต้องรีบเดินตามอย่างไม่มีทางเลือก แต่ก่อนจะขึ้น เธอก็ไม่ลืมที่จะหันไปมองโดยรอบว่ามีกล้องแอบถ่ายไหม เมื่อไม่เห็นเธอจึงรีบขึ้นรถ แล้วล้อก็เริ่มเคลื่อน ดุจฝันก็กล่าวต่อทันที                 “ถึงมันไม่ใช่เรื่องใหญ่แต่คุณก็ควรที่จะบอกฉันนะคะ”                 ภาคภูมิเงียบไปพักหนึ่งก่อนที่จะตอบ                 “ผมเห็นว่าคุณงานเยอะแล้วผมก็ไม่อยากจะเอาเรื่องนี้ไปกวนคุณ”                 “แต่ถ้าเรื่องนี้มันมีสาเหตุเพราะฉัน ฉันก็ไม่อยากที่จะต้องรู้สึกผิดที่ไม่ได้ช่วยอะไรคุณเลย”  เป็นครั้งแรกที่ดุจฝันตีหน้านิ่งโดยไร้ซึ่งภาพลักษณ์ที่เธอจะสร้างเป็นประจำ                 “เรื่องนี้ไม่ได้ร้ายแรงถึงขนาดที่ผมจะแก้ไม่ได้ครับ”  ฝั่งคนตอบเองก็ทำเสียงเรียบกลับมา เสียงที่เรียบเสียจนดุจฝันรู้สึกโกรธขึ้นมาจริงๆ จากที่ตอนแรกแค่ไม่เข้าใจ แถมคำตอบนั้นฟังๆดูเหมือนมันก็กำลังจะบอกเธออยู่กลายๆว่าอย่าเข้ามายุ่ง                 “ขอโทษค่ะ ฉันลืมไปว่าคุณเก่งอยู่แล้ว”                 ดุจฝันอดประชดไม่ได้ก่อนที่จะเพิ่งนึกได้ว่าตัวเองพูดแรงไปเพราะอารมณ์ขึ้น แต่จะขอโทษก็ไม่ทันแล้ว เมื่อทั้งรถมันเงียบเสียจนเธอรู้สึกหวาดอย่างที่ไม่รู้ว่าคนที่ขับรถอยู่กำลังคิดอะไรอยู่                 “ผมไม่ได้ตั้งใจจะหมายความว่าอย่างนั้นน่ะครับ ผมขอโทษคุณด้วย”                 น้ำเสียงรู้สึกผิดของคนใส่แว่นทำให้ดุจฝันอึ้งไปหน่อยๆ เธอเองต่างหากที่ควรจะเป็นฝ่ายขอโทษเขา                 “ฉันเองที่ต้องขอโทษคุณค่ะคุณไพรด์ ฉันใช้อารมณ์ไปหน่อยค่ะ” จากคุณ : Chanuikarn เขียนเมื่อ : 26 เม.ย. 55 00:58:44

ความคิดเห็นที่ 2 “ถ้าอย่างนั้นเอาเป็นว่าเรื่องมันแล้วไปแล้วนะครับ ผมขอโทษที่ผมไม่บอกคุณ แต่ผมอยากให้คุณคิดว่ามันไม่ใช่เพราะว่าคุณเป็นต้นเหตุเพราะผมไม่ได้คิดแบบนั้นเลย คนแบบนายภาวิตนั้นแค่อยากหาเรื่องคน เขาก็เลยพยายามนึกว่าใครเคยกวนโอ๊ยเขาไว้ ทีนี้เขาก็เลยใช้ให้คนตามสืบว่าผมเป็นใคร แล้วก็ตามมาหาผมที่มหาวิทยาลัย ชกผม ไปเจรจากันที่โรงพัก แล้วเรื่องก็จบ ก็แค่นั้น ไม่มีอะไรมาก”                 ภาคภูมิว่าเสร็จแล้วก็หันมายิ้มบางๆให้เธอ ก่อนที่จะเปลี่ยนเรื่อง                 “ช่วงนี้คุณคงมีเรื่องไม่สบายใจเยอะสินะ”                 คำถามที่ทำให้ดุจฝันตาโตขึ้นด้วยความประหลาดใจ                 “คุณรู้ได้อย่างไร”                 “ผมเห็นข่าวคุณอยู่เหมือนกัน ข่าวเสี่ยเลี้ยงอะไรนั่นใช่ไหม”                 เขาเองก็ติดตามข่าว?                 ถ้าอย่างนั้นเขาก็ต้องรู้สิว่าตัวเองกลายเป็นไอ้เสี่ยร้านทองมีครอบครัวแล้วในสายตาของนักข่าว แล้วดุจฝันก็อดคิดไม่ได้ว่าในเมื่อเขารู้ว่าตัวเองกลายเป็นข่าวกับเธอทำไมถึงไม่ติดต่อเธอมาบ้าง                 “และผมก็กลายเป็นเสี่ยไปแล้ว ซองงานนั้นกลายเป็นซองใส่เช็คจำนวนมหาศาล แถมเป็นเช็คที่ไว้จ้างให้คุณไปทำแท้ง”                 “คุณรู้ข่าวด้วยเหรอคะ”                 “ผมเห็นน่ะครับ จะว่าอย่างไรดี เป็นข่าวที่ไม่ควรเรียกว่าเป็นข่าว ควรจะเรียกว่านิยายมากกว่า เพราะมีแต่เรื่องแต่ง”                 ดุจฝันถอนใจเฮือกใหญ่                 “แต่ฉันก็เคลียร์มันจบไปแล้วล่ะค่ะ”                 “เรื่องนี้... คุณเองก็น่าจะบอกผมนะครับ”                 ประโยคจากชายหนุ่มที่ทำให้ดุจฝันอึ้งเงียบไป ก่อนที่จะเลือกหันมองออกไปนอกหน้าต่างแทนที่จะพูดอะไร ที่เธอไม่อยากบอกเขาเพราะไม่อยากให้เรื่องมันวุ่นวายมากขึ้นไปอีกและเธอก็เชื่อว่าเธอจะสามารถแก้ไขปัญหานี้ได้จากตัวของเธอเองและคนรอบข้าง                 และที่เขาไม่ได้บอกเธอก็อาจจะเป็นเพราะเหตุผลเดียวกันนี้เอง                 “ช่วงสองสามวันมานี้คุณอาจจะไม่รู้ว่าผมพยายามโทรหาคุณหลายรอบเพราะเผื่อจะช่วยอะไรได้บ้างไม่มากก็น้อย”                 “ฉันไม่เห็นสายคุณเลย”                 “ไม่แปลกครับ เพราะคุณปิดเครื่อง”  ก่อนที่รอยยิ้มบางจะฉายบนใบหน้าชายหนุ่ม  “ถ้าอย่างนั้น เวลาที่มีเรื่องอะไรแบบนี้เกิดขึ้น เรามาตกลงกันดีไหมว่าต้องบอกอีกฝ่าย จะได้คิดอะไรช่วยๆกันไป”                 ดุจฝันพยักหน้ากับข้อตกลงของเขาอย่างเห็นด้วย สำหรับเรื่องที่ผ่านไปแล้วสองเรื่องก็เจ๊าๆกันไป ก่อนที่จะเพิ่งคิดได้ถึงคำถามที่สำคัญที่สุดในเวลานี้                        เขาจะพาเธอไปไหน                 แล้วคำตอบก็ปรากฏขึ้นทันทีที่รถเลี้ยวเข้าเขตขัณฑสีมา                 ดุจฝันหันไปหาคนขับรถจำเป็นทันที                 “มาวัดเหรอคะ?”                 “คุณเบื่อหรือเปล่า ถ้าเบื่อผมจะได้เปลี่ยนที่”                 ภาคภูมิว่าแล้วก็เดินมาเปิดประโปรงท้ายรถ ดุจฝันส่ายหน้าก่อนหันไปมองรอบๆเมื่อลงจากรถ... บรรยากาศสงบเงียบที่เธอห่างหายไปเสียนานเพราะมัวแต่ยุ่งอยู่กับงาน เสียงกวาดใบไม้ดังแกรกๆจากเด็กวัดที่ยืนอยู่ไม่ห่างนักทำให้ใจเธอสงบได้อย่างน่าประหลาด ทั้งๆที่เป็นวัดกลางกรุงหากแต่ไร้ซึ่งผู้คนเลยแม้แต่น้อย นี่สินะ... ค่านิยมของคนสมัยนี้ จะหวนระลึกถึงวัดได้อีกทีก็ตอนที่แก่แล้วหรือใจมีทุกข์ หรือไม่ก็มีไว้แค่เพื่อมางานศพและงานบวชเท่านั้น                 “ถวายสังฆทานกันไหมคุณ”                 เสียงเรียกจากชายหนุ่มทำให้เธอเหลียวหลังกลับไปหาแล้วพบว่าเขากำลังยืนยิ้มพร้อมกับถังสังฆทานสองชุดใหญ่ในมือทั้งสองข้าง                 รอยยิ้มบางปรากฏอยู่บนใบหน้าของหญิงสาวเป็นครั้งแรกของวัน -------------------------------------------------------------------------------------- จากคุณ : Chanuikarn เขียนเมื่อ : 26 เม.ย. 55 01:00:45

ความคิดเห็นที่ 3                   หลังจากที่เสร็จสิ้นการถวายสังฆทานแล้ว ภาคภูมิก็ชวนเธอเดินมาที่ท้ายวัดซึ่งติดกับริมแม่น้ำเจ้าพระยา ใกล้ๆกันนั้นมีคนขายปลาเอาไว้ปล่อยหลายเจ้า                 “ทำไมคุณถึงพาฉันมาทำบุญ”                 “คิดว่าช่วงนี้เจอเรื่องเยอะๆกัน เผื่อจะช่วยให้อะไรดีขึ้นบ้าง”  ภาคภูมิยิ้มกว้าง  “อีกอย่าง ทุกครั้งที่ผมทำบุญเสร็จ ผมจะมีสมาธิแล้วใจสงบขึ้นเยอะ”                 จริงอย่างที่เขาว่า... เพียงแค่การนั่งพนมมือ ถวายถังที่เต็มไปด้วยของให้กับสมณเพศ ฟังภาษาบาลีที่เธอไม่สามารถจะแปลออก สิ่งที่ดูแปลกๆเหล่านี้กลับทำให้จิตใจสงบมากขึ้นนานมาแล้วที่เธอไม่ได้ทำแบบนี้ ถึงว่า... ช่วงหลายปีมานี้จิตใจของเธอถึงได้ว้าวุ่นขึ้นตามจำนวนงานที่เยอะขึ้น                 เสียงร้องเรียกชวนให้ซื้อปลาไปปล่อยดังขึ้นอยู่เป็นระยะๆ ดุจฝันหันไปมองก็พบกับภาพของชายชราที่นั่งหน้าหงอยเพราะขายปลาไม่ออก สร้างความสะเทือนใจให้เธอไม่ใช่น้อยเมื่อคิดได้ว่าเธอโชคดีเพียงใดที่เกิดมาสามารถหาเงินได้อย่างง่ายดาย ในขณะที่คนทั่วไปในสังคมยังต้องปากกัดตีนถีบดิ้นรนขายของทีละเล็กทีละน้อย ได้มาสิบยี่สิบบาทก็ค่อยๆสะสมไว้อย่างหวงแหน ตรงกันข้ามกับโลกที่เธออาศัยอยู่ ผู้คนมักจะใช้จ่ายกันซื้อของฟุ่มเฟือยแบบไม่คิดหน้าคิดหลัง เพียงเพราะอยากจะโชว์ให้คนทั่วไปได้เห็นว่าตัวเองรวยตัวเองมีเงิน ทั้งๆที่บางสิ่งเหล่านั้นมันก็ไม่ได้จำเป็นกับชีวิตเลย                 ดุจฝันไม่รอช้าเลยแม้แต่น้อยที่จะเดินไปหาลุงคนนั้น                 “ปล่อยปลากันคุณ คราวนี้ฉันจ่ายเอง”                 แต่ธนบัตรสีม่วงก็ถูกยื่นนำหน้าเธอไปแล้วเรียบร้อยจากคนที่มาด้วยกัน                 “เอากี่ถุงดีครับ เยอะขนาดนั้นลุงไม่มีทอนหรอก”                 “สองถุงครับ ไม่ต้องทอน”  ภาคภูมิพูดขึ้นด้วยใบหน้าเห็นใจ                 “ไม่ได้หรอกพ่อหนุ่ม... อย่างไรลุงก็ต้องหามาทอน นี่มันมากเกินไปสำหรับปลาสองถุง”  ชายชรามองธนบัตรสีม่วงแล้วรีบปฏิเสธ แม้จะเป็นแค่คนขายปลาหากแต่ก็มีคุณธรรมในการดำรงอาชีพมากกว่าพวกนักธุรกิจที่มักใช่เล่ห์กลเพื่อความสำเร็จหลายคนเสียอีก ดุจฝันนึกขึ้นได้ทันที                 “ถ้าอย่างนั้นก็ขอเหมาหมดละกันค่ะ”  เธอหันไปหาภาคภูมิ  “ดีไหมคะ”                 ชายหนุ่มพยักหน้าอย่างเห็นดีเห็นงามแล้วรับคำขอบคุณจากลุงที่ทำหน้าดีใจเพราะวันนี้เจอคนใจบุญ อย่างน้อยห้าร้อยนี้ก็ต่อชีวิตลุงได้อีกหลายวัน                 ภาคภูมิกับดุจฝันช่วยกันหิ้วถุงพลาสติกที่ใส่ถุงปลาย่อยๆอีกจำนวนมากไปที่ริมฝั่งน้ำแล้วนั่งลง                 “เราโชคดีที่มีรายได้ดี ต้องแบ่งกันกินแบ่งกันใช้ หลายคนลำบากกว่าเรา”                 “คุณคิดเรื่องเดียวกับฉันเลยค่ะ”                 ดาราสาวยิ้มกว้างตอบอาจารย์หนุ่ม ก่อนที่จะทำหน้าไม่ถูกเมื่อได้ยินประโยคต่อมา “ถ้าอย่างนั้นเรียกว่าใจตรงกันได้ไหมครับ” เคยเจอประโยคที่หวานจนมดตายยกโลกจากผู้ชายหลายคนมาเยอะ... ทว่า ดุจฝันก็ไม่เคยที่จะรู้สึกอะไร หากแต่ประโยคง่ายๆจากผู้ชายใส่แว่นธรรมดาๆที่พูดจาหน้ายิ้มคนนี้กลับทำให้หัวใจมันหวิวๆพิกล                 ดุจฝันยิ้มกลบเกลื่อนความรู้สึกแล้วรีบแกะมัดยางถุงปลาออก                 “สงสัยวันนี้ได้ปล่อยกันยันค่ำ”                 หญิงสาวว่าแล้วก็รีบพนมมือยกถุงปลาขึ้นเหนือหัวทันที                 ชายหนุ่มมองดูคนที่กำลังยกมืองกๆงั่นๆอยู่ข้างตัวราวกับขอพรสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งโลกก่อนจะปล่อยปลาแล้วก็นึกอดขำในในไม่ได้ เมื่อนางเอกสาวอธิษฐานเสร็จเงยหน้าขึ้นมาเห็นสายตาขำขันของผู้เป็นอาจารย์แล้วก็ถามทันที                 “ขำอะไรคะ”                 “เปล่าครับ”  แม้จะปฏิเสธแต่รอยยิ้มบนหน้านั้นก็บอกได้เป็นอย่างดีว่าเขาขำท่าขอพรของเธอ                 “ถ้าอย่างนั้นคุณก็ปล่อยมั่งสิคะ”                 ชายหนุ่มแกะยางแล้วปล่อยลงน้ำไปทันที                 “รอหาจังหวะจะขำผมคืนหรือเปล่า”                 “เปล่า”  เสียงสูงขึ้นทันทีเมื่อถูกจับไต๋ได้ ก่อนที่จะยกปลาที่ว่ายวนซ้ำไปมาอยู่ในถุงมาดูแก้เก้อ                 “มันน่าสงสารนะ ว่ายไปว่ายมาแบบเดิมๆ มันคงคิดถึงแอ่งน้ำใหญ่ๆหรือพวกแม่น้ำทำนองนั้น”                 ก่อนที่ดุจฝันจะปล่อยลงน้ำ ภาคภูมิก็พูดขึ้นพร้อมกับปล่อยปลาที่อยู่ในมือของตนด้วย                 “ผมคิดว่าปลาก็เปรียบได้กับคน ถูกจับมัดให้อยู่ในถุง ต้องว่ายไปว่ายมาอยู่ในที่ๆไม่ใช่ธรรมชาติของตน เหมือนคนนั่นล่ะ ถูกสังคมตีกรอบและคาดหวัง ต้องใส่หน้ากากเพื่อทำหน้าที่ของตัวเองทั้งๆที่บางทีมันก็ฝืนธรรมชาติและความต้องการที่แท้จริงของตน” จากคุณ : Chanuikarn เขียนเมื่อ : 26 เม.ย. 55 01:01:10

ความคิดเห็นที่ 4                 ปลาที่ถูกปล่อยลงว่ายแหวกสายน้ำไปโดยเร็วราวกับดีใจที่ได้รับอิสรภาพ                 “แต่พอปล่อยไป ไร้ซึ่งสิ่งกักขัง ปลาเหล่านี้กลับคืนสู่ธรรมชาติของตัวเองอย่างดีใจ อะไรที่ไม่ใช่ตัวเอง ต้องทนอยู่กับกรอบของสังคม ผมว่าสักวันนึงคนก็ต้องแสดงตัวตนที่แท้จริงออกมานั่นล่ะ ถึงจะมีความสุขที่สุด”                 ดุจฝันนิ่งเงียบอย่างใช้ความคิดตาม เรื่องที่ภาคภูมิพูดมานั้น... ราวกับว่าเขากำลังพูดถึงเรื่องของเธออยู่                 “ผมพูดมากไปใช่ไหม” ดุจฝันนึกถึงเวลาที่เธอต้องดัดจริตคอยบีบเสียงให้เล็กลงแล้วทำตาโตใส่กล้อง สิ่งเหล่านั้นที่เธอต้องมานั่งขนลุกทุกครั้งหลังจากเสร็จงาน เธอรำคาญ... มันไม่ใช่ตัวเธอเลยแม้แต่น้อย หากแต่เพราะสังคมคาดหวังว่าหน้าตาที่ดูน่ารักของเธอจะต้องมีภาพลักษณ์อย่างนั้น                 “เปล่าค่ะ คุณไม่ได้พูดมาก”  ดุจฝันเว้น  “ฉันแค่คิดว่า... ปลาตัวนั้นมันเหมือนฉันเลย”                 ภาคภูมิรับฟังคำนั้นแล้วเงียบไปสักพัก                 “อะไรที่ต้องฝืนน่ะ ไม่มีความสุขจริงๆหรอก”                 นางเอกสาวยิ้มบางๆก่อนจะปล่อยปลาถุงต่อไป หวังว่าคงจะมีสักวันที่เธอจะได้ปล่อยตัวเองลงน้ำเหมือนปลาที่อยู่ในมือของเธอนี้                 เวลาผ่านไปเนิ่นนานเท่าไรไม่รู้ แสงสว่างแห่งกลางวันเริ่มจางลงเมื่อแสงสีทองเริ่มทาบทาอยู่ที่ขอบฟ้าไกล เสียงนกร้องตอนกลับรังที่หาได้ยินในเมืองกรุงยากนักดังแผ่วขึ้นมาเป็นระยะให้พอได้ยิน บ่งบอกถึงการเข้ามาเยือนของยามอาทิตย์อัสดง ปลาที่เคยมีเป็นจำนวนมากตอนนี้ก็ลงน้ำไปหมดแล้วเหลือแต่เศษถุงจำนวนมากอยู่ริมฝั่ง                 ดุจฝันทบทวนเรื่องราวมากมายที่ผ่านเข้ามาวันนี้ในขณะที่กำลังเก็บถุงกับยางเพื่อที่จะเอาไปทิ้ง ก่อนจะคิดมาถึงเรื่องภาคภูมิพาเธอมาวัดแล้วนึกขึ้นได้ว่าเมื่อสามปีที่แล้วก็มีผู้ชายคนหนึ่งที่เธอคบไว้เพื่อใช้งานพาเธอมาที่วัดแล้วทำตัวเป็นพวกใจบุญ จนเธอมารู้ทีหลังว่าที่เขาทำเป็นการสร้างภาพเพียงเพราะอยากจะเอาชนะใจเธอให้ได้                 คิ้วที่ถูกกันได้รูปสวยขมวดเข้าหากันทันที ภาคภูมิสังเกตเห็นความเปลี่ยนแปลงทางสีหน้าของผู้ที่มาด้วยกันจึงรีบเอ่ยทัก                 “มีอะไรหรือเปล่าครับ”                 หญิงสาวขมวดคิ้วหนักขึ้นไปอีกก่อนจะก้มลงอย่างไม่รู้ใจของผู้ชายเบื้องหน้า                 “พูดมาเถอะครับ”                 เมื่อเห็นรอยยิ้มอย่างสุภาพ ดุจฝันเชื่อว่าถ้าเธอพูดความจริงไปก็คงไม่เป็นไร เธอจึงตัดสินใจบอก                 “ก่อนหน้านี้ฉันเคยเจอแต่คนสร้างภาพใส่ว่าเป็นพวกจิตใจดี ฉันเลยคิดว่า...”                  แล้วก็เว้นช่วงให้คิดเอาเอง เมื่อภาคภูมิได้ยินดังนั้นก็ตอบด้วยน้ำเสียงติดอารมณ์ขัน                 “ผมไม่ใช่ดารานะครับ”                 เสียงหัวเราะเบาๆที่คลอมา ทำเอาคนที่เป็นดาราสะดุ้งหน่อยๆแล้วค้อนเข้าให้เมื่อคิดได้ว่าโดนเข้าให้หนึ่งดอก หากแต่คำพูดกวนประสาทนั้นก็ไม่ได้ทำให้เธอโกรธเมื่อคิดได้ว่าคนพูดก็ไม่ได้มีเจตนาที่จะว่าอะไร เป็นเพียงแค่การล้อเล่นเท่านั้น ก่อนที่คนทั้งสองจะสบตากันชั่วครู่ แล้วชายหนุ่มก็เบือนหน้าหันไปมองท้องฟ้าสีส้ม                 “นี่ก็เย็นแล้ว ไปกินข้าวกัน”                 ดุจฝันฟังคำชวนแล้วนึกถึงคราวก่อนที่นัดเจอกัน เธอลังเลสักพักก่อนที่จะเอ่ยคำถามที่ทำให้คนชวนไปกินข้าวยิ้มกว้างแล้วส่ายหน้าแทบคำตอบ                 “รอบนี้คุณคงไม่ได้ทานข้าวมาก่อนนะคะ”                -------------------------------to be continued-----------------------------------  จากคุณ : Chanuikarn เขียนเมื่อ : 26 เม.ย. 55 01:01:53

ความคิดเห็นที่ 5 รออ่านต่อครับ จากคุณ : ห้าสิบป่าย เขียนเมื่อ : 26 เม.ย. 55 13:34:00

ความคิดเห็นที่ 6 ติดตามอยู่นะคะ ^^ จากคุณ : Cookies 'n Cream Frappe เขียนเมื่อ : 28 เม.ย. 55 00:40:04

ความคิดเห็นที่ 7 รอติดตามอยู่นะคะ จากคุณ : N_Foxtrot เขียนเมื่อ : วันแรงงาน 55 21:59:36

ความคิดเห็นที่ 8 ลิ้งค์ตอนที่ 7 ค่ะ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12039388/W12039388.html *คุณห้าสิบป่าย ขอบคุณมากนะคะที่ติดตามกันแบบสม่ำเสมอ ดีใจมากจริงๆค่ะ เจอกันตอนหน้านะคะ :) *คุณCookies 'n Cream Frappe ขอบคุณนะคะะะะ เห็นคอมเม้นท์แล้วมีกำลังใจพิมพ์ต่อเลยยยย อัพตอนต่อไปแล้วนะคะ XD *คุณN_Foxtrot ขอบคุณมากๆค่า ยินดีมากๆเลย จะรีบอัพเลยค่า  ขอบคุณอีกรอบนะค้า :) จากคุณ : Chanuikarn เขียนเมื่อ : 2 พ.ค. 55 17:28:04