ความคิดเห็นที่ 1 การหยอกเย้าอย่างเป็นกันเองทำให้พนักงานทุกคนรู้สึกผ่อนคลายแต่ก็ไม่ถึงขนาดพูดจาเล่นหัวกับเจ้านายเหมือนเพื่อนเล่น นิลเนตรซึ่งเป็นช่างพูดอยู่แล้วก็สรรหาเรื่องตลกมาเล่าให้ทุกคนหัวเราะ แต่ที่สร้างความแปลกใจให้กับทุกคนมากที่สุดก็คือพิมมาดาซึ่งปรกติเป็นคนพูดน้อย วันนี้เธอกลับหยอดมุขขำขันเรียกเสียงฮาจากเพื่อนร่วมงานได้ไม่แพ้เพื่อนรัก ยกเว้นนงนภัสซึ่งยืนแยกตัวออกจากกลุ่ม เมื่อเห็นนายองอาจไม่ให้ความสนใจเท่าที่ควรเธอจึงสะบัดหน้าเดินไปนั่งรอในรถและแกล้งเปิดเพลงเสียงดังลั่นเหมือนจงใจกลบเสียงหัวเราะของทุกคน นิลเนตรถึงกับเบ้หน้าและบ่นพอให้เพื่อนได้ยิน “หล่อนเป็นอะไรอีกน่ะ” “คงน้อยใจที่คุยกับคนอื่นไม่รู้เรื่อง”คุณนวลศรีพูดเสียงเรียบและหันไปทางสามี”ไปปลอบเขาหน่อยสิคุณ” “ไม่จำเป็น”นายองอาจพูดอย่างไม่ใส่ใจนักและหันไปมองรถยนต์รับจ้างสีเขียวเหลืองที่วิ่งเข้ามาจอด “ขอโทษครับที่มาช้า” ชายหนุ่มที่ก้าวลงจากรถพนมมือไหว้เจ้านายทั้งสองและหันไปก้มหัวให้กับเพื่อนทุกคน นายองอาจจึงโบกมือ “เอ้ามากันครบแล้ว ออกเดินทางกันได้” ทุกคนจึงแยกย้ายกันไปนั่งประจำที่ จากนั้นรถตู้ทั้งสองจึงเคลื่อนออกจากบริษัทมุ่งหน้าสู่เขาใหญ่ ระหว่างการเดินทางทุกคนต่างร้องรำทำเพลงกันอย่างสนุกสนานจนกระทั่งถึงร้านอาหารริมเขื่อนลำตะคอง หลังจากรับประทานอาหารมื้อเที่ยงซึ่งส่วนใหญ่จะเป็นจำพวกปลาและกุ้งจนอิ่มหนำสำราญแล้วทั้งหมดจึงออกเดินทางต่อ ขณะที่วิ่งไปตามถนนธนรัตน์ ประตูสู่เขาใหญ่อยู่นั้นคุณนายนวลศรีก็พูดขึ้น “ฉันว่าเราน่าจะแวะซื้ออะไรขึ้นไปกินด้วยนะคะ” “เป็นความคิดที่ดี แต่เราจะซื้ออะไรดีล่ะ” นายองอาจถาม ฝ่ายภรรยาจึงชี้หันไปทางคนขับรถ “ข้างหน้ามีร้านอาหาร ช่วยจอดรถที่นั่นก็แล้วกัน” สั่งเสร็จเธอจึงหันกลับมาที่สามี”เย็นนี้คงเป็นไก่ย่าง ส้มตำ ส่วนใครจะกินอะไรก็สั่งเพิ่มกันตามใจชอบ” เสียงเฮดังมาจากพนักงานที่นั่งอยู่ด้านหลัง พิมมาพายกนิ้วขึ้นจรดเป็นเชิงห้ามให้เบาลงพร้อมกับพูด “เกรงใจท่านกันหน่อย” “ไม่เป็นไรหรอกหนูพิม นานๆได้มาพักผ่อนกันทีไม่ต้องเข้มงวดนักก็ได้” คุณนายนวลศรีพูดและเลื่อนสายตาไปยังนิลเนตร”หนูนิลจ๊ะ ช่วยโทรศัพท์ไปบอกรถคันหลังด้วยว่าเราจะจอดซื้อของ” “ค่ะ” นิลเนตรรับคำและดึงโทรศัพท์มือถือออกมาจัดการตามคำสั่ง หลังจากซื้ออาหารการกินเสร็จเรียบร้อยรถตู้ทั้งสองจึงออกเดินทางอีกครั้งโดยจอดแวะไหว้ศาลเจ้าพ่อเขาใหญ่ตรงบริเวณทางขึ้นซึ่งคุณนายนวลศรีได้ถวายเหล้าขาวให้กับท่านด้วย แม้การเดินทางจะค่อนข้างลำบากเพราะถนนที่คดเคี้ยวแต่ทุกคนก็เต็มไปด้วยความสนุก นายองอาจเตือนลูกน้องว่าห้ามโยนอาหารให้ลิงที่อยู่ริมถนน เพราะจะทำให้พวกมันโดนรถทับ และสอนด้วยว่าการให้อาหารทำให้สัตว์ป่าเสียนิสัย ซึ่งจะเป็นผลร้ายต่อพวกมันในภายหลัง “แค่โยนอาหารให้พวกมันเท่านั้น ไม่น่าจะเป็นอะไรมาก” นงนภัสซึ่งนั่งเงียบมานานพูดขึ้น นายองอาจสั่นศีรษะ “มองเผินๆเหมือนจะเป็นแบบนั้น แต่ลองคิดให้ดี ถ้าสัตว์ป่าทุกตัวเลิกหาอาหารตามธรรมชาติและมารอขอจากคนแบบนี้ อีกหน่อยบนถนนก็จะมีแต่ซากศพของพวกมัน เพราะพวกสัตว์น่ะมันรู้จักแต่จะขอ แต่ไม่เข้าใจถึงอันตราย อีกอย่างก็คือมนุษย์บางคนเป็นพวกมักง่ายหรือเห็นแก่ความสนุก คนพวกนี้จะโยนอาหารลงไปทั้งถุงโดยไม่คำนึงว่าจะเกิดอะไรขึ้นถ้าสัตว์พวกนี้กินเข้าไป” “ฉันเคยเจอข่าวกวางตายเพราะกินขวดน้ำเข้าไป” นิลเนตรพูดขึ้น “ไม่ใช่แค่นั้นนะ ยังมีพวกฝากระป๋อง ถุงพลาสติกอีกด้วย” “น่ากลัวจัง” พนักงานสาวที่นั่งอยู่ด้านหลังพูด”งั้นอย่าให้อาหารพวกมันเลยดีกว่า” “ไม่ใช่แค่อาหารเท่านั้นรวมถึงการทิ้งขยะด้วย” พิมมาดาเสริม ทุกคนพยักหน้าเห็นด้วยยกเว้นนงนภัสที่กระแทกลมหายใจพรืดและพูดพึมพำ “หมั่นไส้” เธอสะบัดหน้าเมินไปอีกด้านจากนั้นก็ไม่พูดอะไรอีกเลย ก่อนจะเข้าไปยังสำนักงานอุทยาน รถได้จอดให้ทุกคนบันทึกภาพทิวทัศน์บริเวณจุดชมวิวแรก ขณะที่เพื่อนกำลังสนุกสนานอยู่กับการเก็บภาพอันงดงาม พิมมาดากลับแยกตัวออกจากกลุ่มและยืนมองทิวเขาสีเขียวขจีที่ทอดยาวออกไปไกลแสนไกล สายลมของขุนเขาที่พัดผ่านมากระทบนำพากลิ่นหอมของทุ่งหญ้ามาสู่นาสิก หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าด้วยความรู้สึกสดชื่นและยิ้มอย่างมีความสุข สมองที่เคยเคร่งเครียดกับหน้าที่การงานเริ่มผ่อนคลาย จิตใจของเธอคงลอยไปไกลมากกว่านี้หากนิลเนตรไม่เดินมาคว้าแขนและลากไปหาเพื่อนพร้อมกับบ่น “มัวยืนใจลอยอะไรอยู่ได้” “ไม่ได้ใจลอย แค่เก็บบรรยากาศของป่าเท่านั้น” พิมมาดาพูด อีกฝ่ายค้อนขวับ “เอาไว้ค่อยไปเก็บตอนถึงที่พัก ตอนนี้มาถ่ายรูปกันก่อนจะได้ออกเดินทางต่อ” ไม่พูดเปล่า เพื่อนสาวจับเธอไปยืนกลางกลุ่มและผลัดกันตั้งท่ากันอย่างสนุกสนาน หลังจากปล่อยให้ลูกน้องถ่ายรูปราวยี่สิบนาทีนายองอาจจึงต้อนทุกคนขึ้นรถเพื่อออกเดินทาง ระหว่างที่เคลื่อนผ่านทุ่งโล่ง ฤทธิ์ซึ่งนั่งอยู่ด้านซ้ายชี้ไปยังเนินดินสีแดงส้มผิดไปจากที่อื่นพร้อมกับถาม “นั่นอะไรเหรอ” ทุกคนมองตาม พิมมาดาชำเลืองดูเล็กน้อยก่อนตอบ “โป่งน่ะ” “โป่ง” ฤทธิ์ทวนคำและนิ่วหน้า”มันคืออะไร” หญิงสาวหันไปมองเหมือนไม่เชื่อว่าอีกฝ่ายจะไม่รู้จักแต่เมื่อเห็นสีหน้าของนิลเนตรกับเพื่อนที่เหลือแล้วเธอจึงถาม “พวกเธอไม่รู้จักโป่งเหรอ” ทุกคนพร้อมใจกันส่ายหน้า พิมมาดาจึงถอนใจและอธิบาย “โป่ง คือแอ่งดินตามธรรมชาติ มักมีเนื้อละเอียดแต่บางทีอาจมีกรวด หินหรือทรายปนอยู่ เนื้อดินมีสีดำ แดงลูกรังหรือขาว ที่มันแปลกไปจากดินทั่วไปก็คือ มันมีเกลือแร่ต่าง ๆ ปนอยู่ด้วย เช่น เกลือโซเดียมคลอไรด์ เกลือแคลเซียม แมกนีเซียม หรือ โปตัสเซียม” “แล้วทำไมถึงต้องเรียกว่าโป่งล่ะ”ฤทธิ์ซักด้วยความอยากรู้ พิมมาดานิ่วหน้าเล็กน้อย “สำหรับเรื่องนี้ฉันเองก็ไม่แน่ใจ แต่ถ้าถามว่าโป่งต่างจากดินอื่นยังไงก็พอจะบอกได้ว่าเพราะความที่มีแร่ธาตุจำเป็นนี่แหละ พวกสัตว์ถึงต้องลงมากิน เพราะร่างกายของพวกมันขาดเกลือแร่อย่างเช่นพวกกวางซึ่งต้องการแคลเซียมไปบำรุงเขาให้งอกงาม พวกช้าง กระทิง ก็ชอบกินดินโป่งด้วยเหมือนกัน” ฤทธิ์พยักหน้าหงึกหงักและมองพิมมาดาด้วยความทึ่ง “ไม่น่าเชื่อว่าคุณพิมจะรู้เรื่องแบบนี้ด้วย” “ก็ได้จากการอ่านหนังสือยามว่างน่ะ อีกอย่างก่อนออกเดินทางฉันหาข้อมูลของเขาใหญ่จากอินเตอร์เน็ตเลยได้ความรู้ใหม่มาหลายอย่าง อยากรู้เรื่องทากไหมล่ะ” เธอหันไปถามพวกที่นั่งอยู่ด้านหลัง นิลเนตรยกมือขึ้นห้าม “ไม่ต้องเลย น่าขยะแขยงจะตายไป” พิมมาดายิ้มและหันกลับไปมองถนนตามเดิม รถทั้งสองคันวิ่งต่อไปอีกครู่ใหญ่จึงถึงที่ทำการอุทยาน เมื่อลงชื่อและรับฟังคำแนะนำจากเจ้าหน้าที่แล้วทั้งหมดจึงตรงไปยังผากล้วยไม้ หลังจากช่วยกันกางเต้นท์เสร็จเรียบร้อยแล้วทุกคนจึงทะยอยขนสัมภาระลงจากรถ จากนั้นจึงแยกย้ายกันไปเที่ยวโดยคนที่มีแรงมุ่งหน้าไปยังน้ำตกผากล้วยไม้ซึ่งอยู่ไม่ไกล ส่วนนายองอาจกับคุณนวลศรีอยู่โยงเฝ้าเต้นท์โดยมีพิมมาดาคอยจัดการเรื่องอาหารการกิน เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว ไม่ช้าความมืดก็เริ่มเคลื่อนเข้าปกคลุมไปทั่วขุนเขา ความร้อนอันเกิดจากแสงแดดในตอนกลางวันถูกแทนที่ด้วยไอเย็นของผืนป่า เหล่าแมลงเริ่มกรีดปีกส่งเสียงสะท้อนก้องสลับกับเสียงร้องของสัตว์ที่ออกหากินยามค่ำคืน ผู้คนที่ออกไปหาความเพลิดเพลินจากพงไพรต่างพากันกลับเข้าที่พัก นักท่องเที่ยวบางคณะจับกลุ่มร้องรำทำเพลงอย่างสนุกสนาน เช่นเดียวกับพวกของพิมมาดา แม้จะเหน็ดเหนื่อยจากการเดินทางแต่ความปลอดโปร่งของธรรมชาติและความตื่นเต้นกับชีวิตท่ามกลางขุนเขาทำให้เหล่าบรรดาพนักงานของนายองอาจรู้สึกสนุกจนไม่อยากเข้านอน หลังจากผลัดกันเล่าเรื่องราวชวนหัวกันไปได้สักระยะ นิลเนตรจึงยกนาฬิกาขึ้นดู “ทุ่มกว่าแล้ว ไปส่องสัตว์กันเถอะ” แทบทุกคนต่างลุกขึ้นยกเว้นนงนภัสที่ทำเป็นนั่งหมุนแก้วน้ำเหมือนไม่สนใจจะเข้าร่วมกิจกรรมกับใคร คุณนายนวลศรีส่ายหน้าพลางสะกิดสามี “ชวนเขาหน่อย” นายองอาจถอนใจอย่างเบื่อหน่ายแต่ก็ยอมทำตาม เขาหันไปหานงนภัสพร้อมกับเอ่ยปากชวน “ไปด้วยกันมั้ยนง” หญิงสาวทำเป็นเมินหน้ามองไปด้านอื่นก่อนตอบด้วยเสียงที่เกือบจะเป็นสะบัด “ไม่ล่ะค่ะ” “ทำไมล่ะ อุตส่าห์มาเขาใหญ่ทั้งที เอาแต่นั่งอยู่ในเต้นท์จะไปสนุกอะไร” คราวนี้คุณนายนวลศรีเป็นนพูด นงนภัสเม้มปากเล็กน้อยก่อนจะหันไปแสร้งส่งยิ้มให้กับเธอ “นงปวดหัวค่ะ ไปไม่ไหวจริงๆ” “ปวดหัวเหรอ เป็นอะไรไป ไม่สบายหรือเปล่า” คุณนวลศรีถามด้วยความเป็นห่วง อีกฝ่ายยักไหล่ “แค่เมารถเท่านั้นค่ะ” “งั้นเหรอ แล้วทานยาหรือยัง” อีกฝ่ายยังคงถามพลางควานมือเข้าไปในกระเป๋าเหมือนต้องการหายาแก้เมาให้ หญิงสาวรีบโบกมือ “ทานเรียบร้อยแล้วค่ะ นี่เดี๋ยวก็ว่าจะเข้านอน คุณนวลไปเที่ยวเถอะ” ประโยคสุดท้ายเหมือนจงใจจะตัดบท คุณนวลศรีจึงดึงมืออกจากกระเป๋าและพยักหน้า ส่วนนายองอาจซึ่งดูเหมือนจะรู้นิสัยหญิงสาวดีจึงสะกิดภรรยาพร้อมกับพูด “ไปกันเถอะ” ทั้งหมดเดินไปขึ้นรถตู้และขับตรงไปยังที่ทำการอุทยานเพื่อนั่งรถนำเที่ยวที่เจ้าหน้าที่จัดไว้ซึ่งดูเหมือนในวันนี้จะมีนักท่องไพรมากพอดูเพราะมีรถจอดอยู่สามคัน นิลเนตรพานายองอาจและเพื่อนๆไปขึ้นรถคันแรกซึ่งมีเจ้าหน้าที่นั่งอยู่สองคน เมื่อผู้โดยสารเข้าประจำที่เรียบร้อยแล้วรถทั้งสามจึงเคลื่อนตัวออกจากที่นั่นโดยแยกย้ายกันไปคนละเส้นทาง การส่องสัตว์ในเขาใหญ่คือการนั่งรถวิ่งไปตามเส้นทางที่กำหนดโดยเจ้าหน้าที่จะใช้ไฟส่องกราดเข้าไปในป่าตามจุดหากินของสัตว์ป่า ในความรู้สึกของพิมมาดา การชมชีวิตสัตว์ยามราตรีไม่ได้มีความท้าทายอะไรมากนัก แต่เธอยอมรับว่าตื่นเต้นที่ได้เห็นสัตว์ในมุมมองที่ไม่เคยเห็น ไม่ว่าจะเป็นช้างสองแม่ลูกที่ออกมาเดินเล่นกลางถนน หรือนางอายที่เกาะบนยอดไม้สูง และเป็นครั้งแรกที่เธอเห็นตัวจริงของชะมด ถึงมันจะวิ่งมุดหายเข้าไปในป่าอย่างรวดเร็วก็เถอะ แต่ที่สร้างความประทับให้เธอมากที่สุดก็คือเม่นสามตัวที่เดินเรียงกันเป็นแถวออกหาอาหาร เพราะตั้งแต่เล็กจนโตเธอมักจะนึกว่าเม่นจะต้องเดินกร่างและพร้อมจะยิงขนปักหน้าทุกคนที่เข้าใกล้ แต่ภาพตรงหน้าเม่นทั้งสามแทบไม่ต่างอะไรกับตุ๊กตา เพราะใบหน้าน่ารักกับท่าทางการเดินที่อุ้ยอ้ายทำให้มันกลายเป็นสัตว์น่าเอ็นดูสำหรับเธอไปเลย ใช้เวลาราวสองชั่วโมงการส่องสัตว์ก็เสร็จสิ้น หลังจากกล่าวคำขอบคุณเจ้าหน้าที่แล้วทุกคนจึงเดินทางกลับที่พักและแยกย้ายกันเข้านอนยกเว้นพิมมาดา หญิงสาวจุดธูปเดินออกจากเต้นท์ตรงไปยังบริเวณที่ไม่ค่อยมีผู้คนจากนั้นจึงบอกกล่าวเจ้าที่เจ้าทางเพื่อขออนุญาตพักพิงรวมทั้งขอขขมาลาโทษในบางสิ่งที่กระทำไปโดยไม่ได้ตั้งใจ เมื่อปักธูปลงบนดิน ลมหอบใหญ่ก็พัดกรรโชกผ่านวูบเข้ามา ไฟบนปลายธูปลุกวาบขึ้นและราแสงลงจนกลับเป็นปรกติ ควันสีขาวลอยอ้อยอิ่งสูงขึ้นไปในอากาศและหมุนหนึ่งรอบก่อนจะลอยหายเข้าไปในป่า เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นไม่ได้ทำให้พิมมาดาบังเกิดความกลัวแม้แต่น้อย ตรงกันข้ามเธอกลับคิดว่านั่นคือสิ่งที่เจ้าป่าเจ้าเขาแสดงเพื่อยอกรับในคำอธิษฐาน หญิงสาวจึงยกมือขึ้นพนมอีกครั้งจากนั้นจึงเดินกลับไปยังที่พัก หลังจากเอนตัวลงนอนแล้วเธอยังคงมองผ้าเต้นท์ที่สะบัดไปมาตามแรงลมและปล่อยความคิดให้ล่องลอยไปไกลแสนไกล แต่เพียงก็ไม่นานเพราะความเหน็ดเหนื่อยจากการเดินทางทำให้หญิงสาวผล็อยหลับไปในเวลาอันรวดเร็ว เสียงพูดคุยกับฝีเท้าย่ำไปมาบนพื้นหญ้าปลุกพิมมาดาให้รู้สึกตัวลืมตาขึ้น หญิงสาวควานหานาฬิกาปลุกที่วางไว้บนหัวนอนแต่เมื่อนึกขึ้นได้ว่าเวลานี้เธอกำลังนอนอยู่ในเต้นท์กลางป่าเขาใหญ่ หญิงสาวจึงลุกขึ้นนั่งและกวาดตามองไปรอบตัว ภาพนิลเนตรที่กำลังนอนกอดผ้าห่มของตัวเองกับนงนภัสซึ่งนอนในท่าที่ดูแล้วไม่ยั่วยวนเหมือนอย่างที่เคยเห็นทุกครั้งทำให้เธออมยิ้ม หลังจากมองเพื่อนทุกคนแล้วพิมมาดาจึงชะโงกหน้ามองออกไปนอกเต้นท์และขมวดคิ้วเพราะแม้นักท่องเที่ยวหลายคนจะเดินไปเดินมาแต่ท้องฟ้ายังคงมืดมิด หญิงสาวจึงมุดกลับเข้าไปข้างในอีกครั้งและหยิบโทรศํพท์มือถือขึ้นมาดูจึงรู้ว่าเป็นเวลาตีห้าเท่านั้นเอง “เอาไงดี จะนอนต่อก็คงไม่หลับ” เธอพูดกับตัวเองและตัดสินใจหยิบแปรงสีฟัน สบู่ เสื้อผ้าชุดใหม่ออกจากกระเป๋าก้าวออกจากเต้นท์เดินตรงไปยังห้องน้ำรวม เพราะความที่ฟ้ายังไม่สาง ผู้คนที่ต่อแถวอยู่จึงมีไม่มากนัก หลังจากอาบน้ำอาบท่าเสร็จเรียบร้อยแล้วเธอจึงเก็บข้าวของเครื่องใช้กลับเข้าที่จากนั้นจึงออกไปต้มน้ำชงกาแฟ กลิ่นหอมกรุ่นโชยเข้าไปในเต้นท์ปลุกนิลเนตรให้ตื่นลืมตา เธอชะโงกศีรษะออกมาจากเต้นท์พร้อมกับถาม “กี่โมงแล้วน่ะ” “ตีห้าสี่สิบ เธอนอนต่อเถอะ” พิมมาดาตอบ เมื่อเห็นเพื่อนกลับเข้าไปนอนอีกครั้งเธอจึงเดินไปยังจุดชมวิว สายลมเย็นของขุนเขากับกลิ่นหอมของไอดินยามเช้าสร้างความกระชุ่มกระชวยอย่างประหลาดล้ำ หญิงสาวยกกาแฟขึ้นจิบและทอดสายตามองเทือกสีเทาทึบเพื่อเฝ้ามองความงามจากแสงแรกของยามเช้าซึ่งก็ไม่ผิดหวังเมื่อลำแสงสีทองเจิดจรัสทาบตัวบนเส้นขอบฟ้า ภาพของแมกไม้สีเขียวที่ค่อยๆกระจ่างชัดขึ้นทำให้พิมมาดารู้สึกเหมือนกำลังยืนอยู่ในโลกอีกโลกหนึ่ง โลกของธรรมชาติอันแสนสงบที่มนุษย์ผู้ดำรงชีวิตท่ามกลางความวุ่นวายไม่มีโอกาสได้สัมผัส หมอกสีเงินที่โรยตัวเหนือยอดไม้ดูอ่อนนุ่มคล้ายสำลี พิมมาดานึกอยากจะเป็นผู้วิเศษโบยบินขึ้นไปบนท้องฟ้าและเกลือกกลิ้งไปมาอยู่บนกลุ่มหมอกอย่างมีความสุข ขณะที่กำลังคิดอะไรอย่างเพลิดเพลินอยู่นั้นเสียงคุณองอาจก็ดังขึ้นข้างตัว “เป็นภาพเราไม่มีวันได้เห็นหากอยู่ในเมือง” “คุณองอาจ” พิมมาดาหันไปเอ่ยทัก”เดี๋ยวดิฉันจะไปชงกาแฟมาให้นะคะ” “ไม่ต้องหรอก”เจ้านายของเธอพูดพลางยกถ้วยกาแฟในมือขึ้น”นวลศรีเขาจัดการให้เรียบร้อยแล้ว หญิงสาวยิ้มและหันกลับไปมองความงามเบื้องหน้าตามเดิม ทั้งสองยืนซึมซับความสดชื่นจากธรรมชาติโดยไม่คุยอะไรกันจนกระทั่งคุณนายนวลศรีและนิลเนตรเดินเข้ามาหา “หนีมาชมวิวกันอยู่ที่นี่เอง” เสียงนายหญิงเอ่ยทัก พิมมาดาหันไปพนมมือไหว้และส่งยิ้มให้กับเพื่อน อีกฝ่ายยกถ้วยกาแฟขึ้นดื่มพร้อมกับบ่น “จะออกมาก็ไม่บอก” “เห็นเธอกำลังหลับสบาย”หญิงสาวตอบ อีกฝ่ายสั่นศีรษะ “มาดูทิวทัศน์ทั้งทีทำไมไม่ถือกล้องมาด้วย แบบนี้ฉันก็ไม่ได้เห็นภาพสวยๆน่ะสิ” “เรายังนอนที่นี่อีกคืน พรุ่งนี้ค่อยตื่นมาดูก็ได้” นายองอาจเป็นคนตอบ”อ้อจริงสิ วันนี้มีโครงการจะไปเที่ยวที่ไหนบ้างคุณนิลเนตร” “ส่วนใหญ่จะเป็นน้ำตกค่ะ พวกหนุ่มๆเขาอยากเดินป่า” “แบบนั้นฉันคงต้องขอตัว”คุณนวลศรีพูดขึ้นมา พิมมาดาจึงรีบอธิบาย “ทางไปน้ำตกเหวสุวัตไม่ลำบากหรอกคะคุณนวล ลงจากรถเดินไปอีกนิดก็เห็นน้ำตกแล้ว” “พูดเหมือนเคยมายังงั้นแหละ” นิลเนตรกระเซ้า พิมมาดายิ้ม “ฉันถามเจ้าหน้าที่อุทยานมาต่างหาก” การโต้ตอบไปของสองสาวคงดำเนินไปอีกยืดยาวหากนายองอาจไม่ยกมือขึ้นเป็นเชิงบอกให้หยุดและพูดสั้นๆเป็นเชิงถาม “เที่ยวน้ำตกกับเดินป่า” “ค่ะ เมื่อวานหนูขอเส้นทางเจ้าหน้าที่เอาไว้แต่ต้องไปแจ้งอีกทีว่าเราจะไปกันกี่คน ไม่ทราบว่าคุณองอาจจะไปด้วยกันไหมคะ” คนเป็นนายไม่ตอบแต่กลับมองหน้าแล้วอมยิ้ม “กลัวฉันเดินไม่ไหวหรือไง” “หนูนิลเขากลัวคุณเป็นลมกลางทางต่างหาก” คุณนวลศรีพูดขัด ฝ่ายสามีหัวเราะด้วยความขบขันพลางยกแขนขึ้นและทำท่าเบ่งกล้ามอวด “เห็นแบบนี้ฉันยังแข็งแรงไม่แพ้พวกหนุ่มๆ เอาไว้คอยดูตอนเดินป่า รับรองได้เลยว่าพวกเธอตามฉันไม่ทันแน่” “ทำเป็นพูดดีไปเถอะ” คุณนวลศรีพูดด้วยความหมั่นไส้และเลื่อนสายตามองไปยังพนักงานบริษัทที่กำลังเดินเข้ามาหา หลังจากพูดคุยจัดการกับมือเช้าจนอิ่มหนำทั้งหมดจึงเดินทางไปยังน้ำตกเหวสุวัต ซึ่งในช่วงนี้ไม่ใช่ฤดูฝนน้ำจึงลดปริมาณลงกว่าเดิมมากจนสามารถเดินลัดเลาะย้อนขึ้นไปหาน้ำตกได้มากพอสมควร ช่วงสายทุกคนย้ายไปชมน้ำตกก่องแก้วและแวะไปส่งคุณนวลศรียังที่พักก่อนจะออกเดินทางมุ่งหน้าไปยังเส้นทางเดินป่าแนวน้ำตกเหวนรกเป็นรายการต่อไป รถจอดในตำแหน่งที่กำหนดปล่อยให้ผู้โดยสารทั้งหมดเดินไปตามทางที่มีลูกศรแจ้งเอาไว้ การเดินทางช่วงต้นเป็นไปอย่างสนุกสนานแต่พอผ่านไปได้สักระยะเสียงพูดคุยก็เริ่มเบาลงโดยเฉพาะพวกผู้หญิงถึงกับขอหยุดพักหลายครั้ง จนเมื่อถึงบริเวณที่มีต้นไม้ขึ้นหนาทึบนงนภัสที่เดินเกาะนายองอาจไปตลอดทางก็เริ่มบ่น “ใครเป็นคนเสนอความคิดนี้นะ” “ผมเอง” นายองอาจตอบเพื่อต้องการตัดความรำคาญ นงนภัสทำหน้างอและมองทางเดินที่ทอดยาวไปราวกับไม่มีวันสิ้นสุด “นงเหนื่อยจะตายอยู่แล้วขอพักก่อนได้ไหมคะ” เธอพูดอย่างออดอ้อนจนนิลเนตรแอบหันไปทำท่าเหมือนกำลังจะอ้วก พิมมาดาตีแขนเพื่อนเบาๆทั้งที่ตัวเองกำลังหัวเราะ “เดี๋ยวเขาก็เห็นหรอก” “ช่างปะไร ถ้าเป็นไปได้ฉันอยากจะจับแม่นั่นมัดติดไว้กับต้นไม้แล้วปล่อยให้เสือมันคาบไปกิน” “ผมกลัวว่ามันจะไม่มาน่ะสิพี่นิล” ฤทธิ์ซึ่งยืนอยู่ด้านหลังยื่นหน้าเข้ามากระซิบ พิมมาดาตีแขนเขาดังเพียะพร้อมกับดุ “ปากร้ายนักนะเรา” เด็กหนุ่มยิ้มแหยในขณะที่นิลเนตรหัวเราะจนท้องแข็ง เสียงของเธอทำให้นงนภัสหันมาตวาด “หัวเราะอะไรกัน” “ขำหนอนน่ะ” นิลเนตรตอบพลางแอบยักคิ้วให้พิมมาดา อีกฝ่ายส่ายหน้าอย่างนึกเอือม ส่วนนงสภัสซึ่งดูไม่เชื่อจึงลุกขึ้นและถามเสียงห้วน “ไหนหนอนอะไรไม่เห็นมีเลยซักตัว” นิลเนตรทำท่าจะตอบแต่ต้องอ้าปากค้างและชี้นิ้วไปที่ปลายเท้าของนงนภัส หญิงสาวขมวดคิ้วและก้มหน้ามองตาม ตัวประหลาดคล้ายหนอนสีดำที่กำลังไต่อยู่บนหลังเท้าทำให้เธอต้องกรีดร้องออกมา “ตัวอะไรเนี่ย” “ทากน่ะ” พิมมาดาตอบและถอนใจเมื่อเห็นนงนภัสโผเข้าไปกอดนายองอาจพร้อมกับร้องโวยวายไม่หยุด “ช่วยปัดมันออกให้หน่อยค่ะคุณองอาจ นงขยะแขยงจะแย่อยู่แล้ว” “แค่ทากเท่านั้นเองน่ะ” นายองอาจบ่นพลางดีดทากจนกระเด็นไปไกล นงนภัสทำท่าขนลุก “ถึงจะแค่ทากแต่มันน่ากลัวนี่คะ ว้ายดูสิมันมาอีกตัวแล้ว” เธอส่งเสียงร้องกรี๊ดกร๊าดลั่นป่า พิมมาดาได้แต่ส่ายหน้าพลางดึงขวดบรรจุน้ำสีน้ำตาลเข้มออกมาจากกระเป๋า นิลเนตรซึ่งกำลังก้มหน้าก้มตาปัดทากออกจากขาของตัวเองเห็นจึงถามด้วยความสงสัย “อะไรน่ะพิม” “ยาเส้นแช่น้ำ”อีกฝ่ายตอบพร้อมกับยื่นขวดใบนั้นส่งให้เพื่อน”ทาให้ทั่วตัว มันจะช่วยไม่ให้ทากเข้ามาเกาะ” คำพูดของเธอได้ยินไปถึงนงนภัส เธอก้าวพรวดมาแย่งขวดน้ำจากมือของนิลเนตร “ฉันทาก่อน” เจ้าหล่อนเปิดฝาเทพรวดแบบไม่ยั้งจนพิมมาดาต้องเอ่ยปากเตือน “แค่ทาบางๆก็พอแล้วคุณนง” “ถ้ามันไม่ได้ผลล่ะ” นงนภัสตวาดพลางชะโลมน้ำยาเส้นจนตัวเปียกชุ่ม นิลเนตรถึงกับขมวดคิ้วด้วยความไม่พอใจแต่ยังไม่ทันจะได้ต่อว่าพิมมาดาก็ส่งขวดน้ำอีกใบให้ “เอาไปแบ่งกัน” จัดการเรื่องยากันตัวทากเสร็จทั้งหมดจึงออกเดินทางต่อ แม้จะเป็นระยะทางเพียงไม่กี่กิโลแต่ความเป็นป่าทำให้ทุกคนไปได้ไม่เร็วนัก ผ่านไปอีกครึ่งชั่วโมงเสียงซู่ซ่าของน้ำตกก็ดังแว่วมาแต่ไกล “ใกล้จะถึงแล้วล่ะ” นายองอาจหันมาให้กำลังใจลูกน้อง”เอ้ากัดฟันเดินกันอีกหน่อย ใครไปถึงก่อนฉันจะให้รางวัลหนึ่งพันบาท” เสียงร้องเฮดังขึ้นพร้อมกัน พนักงานทุกคนรวมทั้งนิลเนตรรีบก้มหน้าก้มตาเดินด้วยหวังว่าจะให้ถึงจุดหมายปลายทางให้เร็วที่สุดมากกว่าเงินรางวัล พิมมาดาเองก็เช่นเดียวกัน แม้จะเหน็ดล้าเหมือนขาจะหลุดแต่ความที่อยากการเดินทางจบลงเสียทีเธอจึงกัดฟันฝืนเร่งฝีเท้าให้ก้าวเร็วขึ้น แต่ระหว่างที่กำลังเดินอยู่นั้นก็มีเสียงแหลมเล็กของสัตว์ดังมาจากด้านข้าง เสียงที่ฟังเหมือนผู้ร้องกำลังตกอยู่ในอาการตื่นตระหนกทำให้หญิงสาวต้องหยุดชะงัก “เสียงอะไรน่ะ” เธอก้มตัวลงมองลอดพุ่มไม้หนาทึบเข้าไปด้านในแต่เมื่อกวาดสายตาสอดส่ายไปจนทั่วแล้วกลับไม่พบอะไรเลยสักอย่าง อย่าว่าแต่สัตว์เลย มดสักตัวก็ยังไม่มี “สงสัยเราจะเหนื่อยจนหูฝาด” หญิงสาวพูดติดตลกและขยับเพื่อจะเดินต่อแต่ต้องหยุดเมื่อเสียงร้องดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้ต้นไม้ขนาดเล็กต้นหนึ่งสั่นไหวอย่างรุนแรงเหมือนโดนเขย่า เสือ คำแรกวิ่งผ่านเข้ามาความคิด พิมมาดารีบก้าวถอยหลังเพื่อเตรียมจะวิ่งแต่เสียงร้องแหลมเล็กคล้ายสัตว์จำพวกหนูทำให้เธอหยุดความตั้งใจที่จะทำเช่นนั้น หญิงสาวหันไปมองกลุ่มเพื่อนซึ่งก็พบว่าทุกคนเดินทิ้งห่างไปไกลแล้ว ตอนแรกเธอคิดจะวิ่งไปบอกทุกคนแต่เมื่อนึกถึงความน่ารักของเม่นกับข่าวเรื่องสัตว์ป่าตายเพราะความมักง่ายของคนแล้วจึงเปลี่ยนใจ หญิงสาวก้าวเท้าออกจากทางเดินที่กำหนดมุ่งตรงเข้าไปในป่าเพื่อหาเจ้าของเสียงที่ตนเองได้ยิน   ฝ่ายนิลเนตรหลังจากเดินมาได้สักระยะจึงหยุดพักหอบหายใจ เธอยกมือขึ้นโบกให้กับฤทธิ์และสิทธิศักดิ์เพื่อเป็นการบอกว่าไม่เป็นไร ทั้งสองจึงดึงขวดน้ำออกมาดื่ม “เป็นไงบ้างยายพิม” นิลเนตรถามและขมวดคิ้วเมื่อไม่ได้ยินเสียงตอบจากเพื่อน หญิงสาวเงยหน้าขึ้นและมองไปทางด้านหลังพร้อมกับร้องเรียก “พิม” สิ่งขานรับมีเพียงเสียงกราวจากใบไม้ที่แกว่งไหวกระทบกันเมื่อถูกลม ความเงียบของเพื่อนทำให้นิลเนตรนึกเอะใจ “เธออยู่ไหนน่ะพิม” หญิงสาวเรียกด้วยเสียงที่ดังมากขึ้นกว่าเดิม ฤทธิ์และสิทธิศักดิ์จึงเดินย้อนกลับมาพร้อมกับถาม “มีอะไรหรือครับ” “ฉันหายายพิมไม่เจอ” นิลเนตรตอบ ฤทธิ์จึงพยักหน้าไปทางกลุ่มที่เดินนำหน้า “อยู่กับพวกนั้นหรือเปล่าครับ” “เขาเดินคู่กับฉันมาตลอด” นิลเนตรพูดพลางเดินย้อนกลับไปทางเดิม ดวงตาทั้งคู่สอดส่ายไปตามพุ่มไม้ข้างทางเพราะคิดว่าบางทีเพื่อนสาวอาจจะแวะทำธุระเมื่อไม่พบเธอจึงป้องปากตะโกนเรียก “พิม” ไร้วี่แว่วทั้งเงาหรือเสียงตอบรับ นิลเนตรจึงแน่ใจว่าเพื่อนของเธอหายตัวไป เพียงแต่จะเป็นแค่การหลุดออกนอกเส้นทางพลัดหลงเข้าไปในป่าหรือถูกสัตว์ทำร้าย พอคิดถึงเหตุผลประการหลังหญิงสาวจึงเริ่มต้นแหวกพุ่มไม้ข้างทางอย่างบ้าคลั่งและร้องเรียกเพื่อนไม่ขาดปาก การกระทำของนิลเนตรทำให้ทั้งคณะต้องหยุด นายองอาจเดินย้อนกลับมาพร้อมกับถามด้วยความสงสัย “มีอะไรหรือคุณนิลเนตร” หญิงสาวกวาดตามองไปโดยรอบคล้ายกำลังมองหาอะไรบางอย่าง เมื่อไม่พบร่องรอยใดเธอจึงหันกลับมายังเจ้านาย อีกฝ่ายถึงกับยืนตกตะลึงเมื่อเห็นสีหน้าซีดเผือดเพราะความตระหนก นิลเนตรตอบเสียงสั่น “พิมหายไปค่ะ” */*/*/*/* นิยายเรื่องกำลังเร่งเขียนเพื่อส่งสนพ.แห่งหนึ่งค่ะ ดังนั้นอาจจะลงแต่ละตอนช้าสักหน่อย เป็นนิยายแนวรักค่ะ ^^ มูนนี่ฝากนิยายเรื่องนี้กับผู้อ่านทุกๆท่านด้วยนะคะ ขอบพระคุณมากค่ะ จากคุณ : moony (Moony_Lupin) เขียนเมื่อ : 26 เม.ย. 55 08:56:09

ความคิดเห็นที่ 2 ขยันจริงๆ คุณ : moony (Moony_Lupin) ^^ เรื่องนี้ดูท่าทางจะไม่เครียดเท่าไรนะครับ มาในแนวถนัดของคุณมุนนี้ ที่ออกไปในอางแฟนตาซี หรือ จะทำให้คนอ่านตายใจเฉพาะบทแรกนะ...^^ พอต่อไปหนักอึ้ง....??? จากคุณ : GTW (GTW) เขียนเมื่อ : 26 เม.ย. 55 14:58:15

ความคิดเห็นที่ 3 555555+ พี่มูนนี่ มาให้กำลังใจค่ะ เจ้าสวยไม่ค่อยได้เข้า อินตามติดเอง อิอิ สนุกค่ะพี่ เปิดมาก็น่าสนใจแล้ว ^^ จากคุณ : อินทรายุธ เขียนเมื่อ : 26 เม.ย. 55 16:46:21

ความคิดเห็นที่ 4 มาอ่านค่ะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 26 เม.ย. 55 18:21:13

ความคิดเห็นที่ 5 ไอ้วิทยุฟังเรื่องผีนี่ มีตอนไหนคะ ไม่เคยฟังเลยสักครั้ง .. ^^ จากคุณ : หนูยี เขียนเมื่อ : 27 เม.ย. 55 07:30:08

ความคิดเห็นที่ 6 โอ... นิยายที่ภาษาไม่วิบัติ สำนวนสละสลวย แค่ได้เห็นก็ดีใจ น้ำตาไหลพราก Y_Y จากคุณ : POLLUX^.^ เขียนเมื่อ : 27 เม.ย. 55 09:36:51