ความคิดเห็นที่ 1 เดมอนเผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ ชายหนุ่มสะดุ้งลุกพรวดพราดขึ้นมาเมื่อรู้สึกถึงสิ่งผิดปกติ สิ่งที่เขาเห็นแล้วต้องอ้าปากค้างนั้นคือ หลิงหลิงกำลังเผาฟืนที่ยัดเสียเต็มเตาพิง ไฟโหมแรงแทบจะไหม้ทั้งห้อง “หลิงหลิง!!! ทำอะไรน่ะ??” เขาลากร่างเล็กออกห่าง ก่อนจะคว้าอ่างทองเหลืองที่เต็มไปด้วยน้ำ สาดเข้าในเตาพิง “ว้าย!!”สเตฟานีเข้ามาพอดีก็ร้องลั่น “ไปเอาน้ำมา เร็วเข้า!!! ตื่นเดี๋ยวนี้นะ เจ้าพวกขี้เกียจ” เดมอนสั่ง แต่สเตฟานีคนเดียวมันชักช้าเกินไป เขาคำรามลั่นเสียงก้องทั่วปราสาท ข้ารับใช้ที่ต่างนินทรากันอย่างมีความสุข สะดุ้งตื่นรีบลุกมาช่วยกันดับไฟกันยกใหญ่ ไม่เคยมีสักครั้งที่แวมไพร์จะตื่นกันตอนพระอาทิตย์ขึ้น ยิ่งกับเรื่องที่ไม่น่าจะเกิดขึ้นแบบนี้ด้วยล่ะก็ แล้วคนต้นเรื่องก็ยืนคอตกไม่กล้าสบตาเจ้านาย ที่ทุกตนต่างคาดคิดว่าเดมอนจะต้องฉีกหลิงหลิงออกเป็นชิ้นๆ แน่ “เจ้า....ทำบ้าอะไรอะไรกัน เจ้าเกือบจะฆ่าข้าแล้ว” เด็กหญิงซึ่งอาบน้ำแต่งตัวใหม่สะอาดสะอ้านแล้ว แต่หน้าตามอมแมมด้วยเขม่าควัน ส่ายหน้าจนผมกระจาย “ก็ๆ ๆ ....ท่านเคานท์.....เย็น” เธอเอามือแตะหน้าผากตัวเอง “ไม่สะ สบาย...หลิงหลิง...ก็เผา” เธอชี้ที่เตาผิงเดมอนต้องใช้ความพยายามมากในการแปลความหมายของเด็กหญิง ที่พูดภาษาเขาได้ไม่กี่คำ แต่ข้ารับใช้หัวไวกว่า “อ้อ..นี่เจ้าเห็นว่านายท่าน นอนตัวเย็นใช่ไหม” หลิงหลิงพยักหน้า “คิดว่าป่วยล่ะสิ” เธอพยักหน้าอีก “ก็เลยใส่ฟืนเยอะๆ ให้ห้องอุ่นๆ ใช่ไหม?” “ใช่ๆ ” เด็กหญิงยิ้มกว้าง  เกือบทั้งหมดกลั้นหัวเราะกันสุดฤทธิ์ไม่กล้าส่งเสียงหัวเราะ  หากคิดว่าหลิงหลิงไม่ต่างกับลูกแกะไร้เดียงสาท่ามกลางฝูงหมาป่า “หุบปาก..ไสหัวไปได้แล้ว” เดมอนสั่ง ทุกตนรีบหายออกไปจากห้องอย่างรวดเร็ว  หลิงหลิงยืนมองเจ้านายใหม่ตัวแข็งแทบไม่กล้าหายใจแรงด้วยซ้ำ “มานี่สิ” ร่างสูงทรุดตัวลงนั่งขอบเตียงกระดิกนิ้วเรียกหา เด็กหญิงก้าวไปหาช้าๆ  ไหล่เกร็งเตรียมรับการตบตีหรือดุด่าที่จะมา สิ่งที่สัมผัสเธอมีเพียงปลายนิ้วช้อนคางขึ้นสบตา “คิดว่าข้าป่วยเหรอ” หลิงหลิงพยักหน้าอีกครั้ง นิ้วหัวแม่มือเกลี่ยผิวแก้มเนียนไปมา อุ้งมือแข็งแรงรั้งร่างเล็กเข้ามาหา และมอบจูบบนผิวอ่อนๆ “น่ารัก...แต่ไม่ต้องห่วงข้าหรอก  ร่างกายข้าเย็นอย่างนี้เสมอ” เขากุมมือเล็กๆ ไว้ ให้เด็กหญิงรู้สึกด้วยตัวเอง ดวงตาสีดำมองเขาใสซื่อ “ท่านเคานท์...เย็น” “มือเย็น” เขาสอนให้พูด เขาคาดหวังให้มีคำถามต่อไป แต่ก็หวังด้วยว่าจะไม่เห็นสีหน้าตื่นกลัว หลิงหลิงถูมือของเขากับมือของเดมอนแรงๆ ปากเป่าลมร้อนๆ ใส่เป็นระยะ “หลิงหลิง....ทำไงก็ไม่อุ่นหรอก” เขาดึงมือหนี ท่อนแขนรั้งเอวเล็กขึ้นมานอนบนเตียงด้วย “ถ้าอยากให้ข้าอุ่นก็นอนข้างๆ ข้า เข้าใจไหม?” หลิงหลิงนอนตัวแข็ง ดวงตากลมโตกลอกไปมาอย่างหวาดกลัวเรื่องที่จะเกิดขึ้นต่อไป ทว่า..ร่างกำยำแข็งแรงแค่กอดเขาไว้เฉยๆ   “นอนซะ ข้าง่วงแล้ว...ไว้ตื่นก่อน ข้าจะสอนเจ้าเองว่าต้องทำอะไรบ้าง” ลูน่ายืนอยู่ไม่ห่างเตียงใหญ่ เธอเท้าศอกกับขอบหน้าต่างมองคนบนเตียงเงียบๆ  เธอนึกสงสารหลิงหลิงที่ต้องเป็นข้าทาสในต่างแดน ยอมทำตามคำสั่งของคนอื่นเพื่อความอยู่รอด ถ้าได้เจ้านายที่เป็นคนธรรมดา ถึงจะป่าเถื่อน ไร้มนุษย์ธรรม แต่อาจจะดีกว่าอยู่กับแวมไพร์อย่างเดมอนก็เป็นได้ หญิงสาวได้เห็นแววตาที่แสดงถึงความพึงพอใจและสนุกน้อยๆ ของเดมอนหรือเดมอนในยุคนี้ ยามได้เห็นหลิงหลิงพยายามปรับตัวให้เข้ากับคนในปราสาท  เด็กหญิงค่อนข้างหัวไวและชอบที่จะเรียนรู้  เธอฉลาดพอจะไม่ถามเกี่ยวกับการกินและการนอนที่ผิดปกติของทุกคน หลิงหลิงพยายามฝึกพูดภาษาฮังการีให้เป็นโดยเร็ว และไม่สนด้วยว่าตัวเองจะพูดอะไรตลกๆ  ออกมาให้ทุกคนขบขัน ขอเพียงให้ได้หัดพูด มันสร้างความแตกต่างในโลกที่มืดครึ้มมืดมนอย่างไม่รู้ตัว คล้ายมีแสงหิ่งห้อยเล็กๆ ส่องประกายขึ้นมาท่ามกลางรัตติกาลอันมืดมิด เพียง 2-3 วันแรก เธอก็ปรับตัวให้เข้ากับระเบียบในชีวิตประจำวันใหม่ได้มากขึ้น ตื่นเช้าตอนพระอาทิตย์ขึ้น หลิงหลิงจะลงมาหาสเตฟานีที่นอนในโรงนาใกล้ประตูหลัง  สองคนจะทำอาหารเช้าทานกันเองสายหน่อยก็ซักเสื้อผ้า ตากให้เรียบร้อยแล้วถึงทำความสะอาดภายในปราสาทที่ใหญ่โต ลำพังสองคนไม่อาจทำความสะอาดได้หมด จึงทำแค่ห้องของราชาแวมไพร์และห้องโถงใหญ่เท่านั้น เมื่อพระอาทิตย์ตกดินสองคนก็จะต้มน้ำ ยกขึ้นไปให้เดมอน อาบถึงในห้อง หลังจากนั้นก็จะเป็นหน้าที่ของหลิงหลิงที่ต้องปรนนิบัติตามแต่เขาจะสั่ง “อรุณสวัสดิ์ เจ้าค่ะ” เด็กหญิงกล่าวทักทายขัดกับเวลาภายนอก ซึ่งอาทิตย์เพิ่งตกดินไป “ชักช้า” ชายหนุ่มนั่งรออยู่บนเตียง พอเห็นหน้าก็ต่อว่าทันที เด็กหญิงวางผ้าที่เพิ่งเก็บบนเก้าอี้ เธอเปิดหน้าต่างรวบผ้าม่านมัดไว้ อากาศยามเย็นพัดเข้ามาให้ทั้งห้องโล่งโปร่งสบาย “ขออภัยเจ้าค่ะ ท่านเคานท์ วันนี้ถูช้าไปหน่อย” “ทำความสะอาดเพลินไปหน่อยต่างหาก” “เจ้าค่ะ วันนี้ทำความสะอาดเพลินไปหน่อย” “ดี วันนี้ข้าจะไปส่งท่านข้าหลวงเดินทางกลับแล้ว” หลิงหลิงหยุดมือที่จะทดสอบอุณหภูมิของน้ำ เพื่อนร่วมชาติของเธอกำลังจะจากไปไกลยังดินแดนที่ไม่รู้จัก  ชาตินี้คงจะไม่ได้พบกันอีกแล้ว เด็กหญิงทำหน้าเจื่อนอยากจะร้องไห้แต่ฝืนเอาไว้ “เจ้าค่ะ งั้นท่านต้องรีบแล้ว” “มานี่สิ” ดวงตากลมโตมองเจ้านาย แววตาของเขามีเลศนัยซ่อนเร้นบอกความหมายบางอย่าง ที่หลิงหลิงไม่เข้าใจแต่ก็ก้าวเข้าไปหา แล้วอุ้งมือใหญ่ดึงให้คุกเข่านั่งลงกลางหว่างขา (อ่านต่อในบล็อกนะคะ) จากคุณ : นวลน้ำผึ้ง เขียนเมื่อ : 26 เม.ย. 55 15:56:04

ความคิดเห็นที่ 2 ตามมาอ่านอย่างช้าๆ ร้อนมากไม่มีแรงขยับ เฮือกกก ปล. ไปเที่ยวใกล้ๆแถวราชบุรีค่ะ สบายดีนะคะ จากคุณ : Setakan เขียนเมื่อ : 27 เม.ย. 55 08:32:22

ความคิดเห็นที่ 3 ตอนที่ 16 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12064983/W12064983.html จากคุณ : นวลน้ำผึ้ง เขียนเมื่อ : 8 พ.ค. 55 16:44:51