ความคิดเห็นที่ 1 ด้านฟ่านไป่หนิงนึกเห็นใจที่เด็กหนุ่มตื่นมาฝึกแต่เช้ามืดมิได้หยุดพัก จึงกล่าวกับชายชราว่า “เกือบสายแล้ว เชิญจอมยุทธเฉิงทานข้าวเช้าเถิดเจ้าค่ะ” อันที่จริงมีคนมาส่งข้าวประจำวันไว้ให้แล้ว แต่เนื่องจากมีสองปากท้องเพิ่มขึ้น พวกมันจึงได้ตุนวัตถุดิบไว้ทำอาหารกินเองด้วย เฉิงยู่กงพยักหน้าก่อนจะสะดุดกึก ย้อนถามว่า “มื้อนี้ฝีมือใคร เจ้ารึอาหลุน” “พี่หย่งหลุนเจ้าค่ะ” “เออ เช่นนั้นค่อยน่าฟัง” ฟ่านไป่หนิงหน้าบูด “ฝีมือข้าก็ใช่จะแย่สักเท่าไหร่นะเจ้าคะ ขนาดพี่หย่งหลุนยังกินได้เลย” “เฮอะ กับเจ้าบื้อนั่นน่ะ ขอแค่เป็นฝีมือเจ้า ต่อให้ตัดหญ้ามาวางมันยังกินเข้าไปอยู่ดี จะเทียบกับข้าได้อย่างไร” กล่าวจบก็เดินมาตรงชามกับข้าวที่ฟ่านไป่หนิงวางไว้ ยื่นชามข้าวมาหานางอย่างไม่ใส่ใจ ดรุณีน้อยจึงคดข้าวให้มันด้วยท่าทางกระฟัดกระเฟียดพองาม พลางร้องเรียกสือหย่งหลุนให้พักก่อน แต่เจ้าของถ้ำกลับตัดบทว่า “ให้มันกินในท่านั้นแหละ ถ้ายังไม่ครบชั่วยามห้ามเลิกฝึกเด็ดขาด” พอดรุณีน้อยตั้งท่าจะเถียง มันจึงว่า “เจ้าเองก็อย่าพิรี้พิไร เพราะหลังกินเสร็จข้าจะสอนการประสานเคล็ดวิชากับท่าร่างหงสาล่าวายุให้แล้ว” “หา นี่ข้าก็ต้องฝึกด้วยหรือเจ้าคะ” “แน่นอน เจ้าเฒ่าสือไม่อยู่แล้ว ยังจะเหลือใครสอนเจ้าอีกฮึ” นางจึงต้องตกกระไดพลอยโจนฝึกฝนวิทยายุทธ์ไปพร้อมกับสือหย่งหลุน เฉิงยู่กงสมกับเป็นปฐมาจารย์ของสำนักใหญ่ เพียงฟังเคล็ดวิชาจากนางแค่ครั้งเดียวก็เข้าใจทะลุปรุโปร่ง แนะนำดรุณีน้อยได้ไม่ติดขัด จนพักใหญ่มันค่อยบอกให้นางพัก พร้อมหันไปหาสือหย่งหลุน “หยุดฝึกได้ แล้วตามข้ามาทางนี้” เจ้าของถ้ำเดินนำสู่หลังลานหินติดหน้าผาทางด้านหลัง ครั้นสองหนุ่มสาวโผล่ตามไปก็พบมันหยุดยืนที่ริมขอบเหว หันมาชี้ใส่สือหย่งหลุนว่า “ดูเจ้าเริ่มคุ้นเคยกับการบังคับลมปราณแล้ว เช่นนั้นลองทดสอบกันดู ข้าให้เจ้ากระโดดเพียงครั้งเดียวต้องมายืนตรงตำแหน่งข้างข้าให้ได้ หากทำไม่สำเร็จจะถูกงดข้าวเย็น” ลานหินที่พวกมันอยู่ในตอนนี้กว้างประมาณสามจ้าง (1 จ้าง = 2-2.5 เมตร) และถ้าดรุณีน้อยเดินประมาณยี่สิบกว่าก้าวก็จะสุดขอบพอดี ด้านข้างก็คือสายน้ำตกที่ใช้รองน้ำไว้กินอาบ ไหลผ่านร่องระหว่างต้นไม้ซึ่งขึ้นแน่นทึบจนบดบังมิให้คนภายนอกสังเกตเห็นลานดังกล่าว พื้นเป็นหินตะปุ่มตะป่ำรูปครึ่งวงกลมติดส่วนหลังเขา เลยออกไปคือเหวลึกทั้งหมด พอได้ฟังคำสั่ง ฟ่านไป่หนิงก็ขมวดคิ้วด้วยนึกตะหงิดเล็กน้อย แต่สือหย่งหลุนไม่รอช้าย่อเข่าดีดตัวมายืนข้างเฉิงยู่กงอย่างสง่างาม ชายชราพยักหน้าพออกพอใจพลางยกมือตบบ่ามันแปะ ๆ “ใช้ได้นี่” สือหย่งหลุนกำลังจะหันมาค้อมศีรษะรับคำชม กลับรู้สึกว่าการกดที่บ่าเริ่มเคลื่อนไหวอย่างผิดปกติ แล้วก่อนจะทันตั้งตัวชายชราฉีกยิ้มพร้อมออกแรงพรวดเดียว ร่างเด็กหนุ่มก็ลิ่วละล่องสู่ก้นเหวทันควัน! พร้อมเสียงตะโกนที่ห่างออกไปทุกที ๆ ฟ่านไป่หนิงก็ถลามาก้มมองจากขอบเหว ก่อนตวัดไปจ้องเฉิงยู่กงอย่างไม่เชื่อสายตา ชายชราสางเคราเรื่อยเปื่อย เอ่ยว่า “ไม่ต้องตกใจไปน่า พลังวัตรมันขนาดนี้ ตกเหวยังไงก็ไม่ตายหรอก” “ตะ...แต่...” “ประเดี๋ยวมันก็ปีนขึ้นมา” คนพูดหันหลังกลับด้วยท่าทางไม่ยี่หระ “เมื่อวานเจ้าเพิ่งไปซื้อกระดานหมากมามิใช่รึ เอามาเล่นรออาหลุนก็ดีเหมือนกันนะ” แม้ในหัวยังหมุนติ้วอย่างมึนงง นางก็ยังอุตส่าห์เริ่มเล่นหมากกับมัน ทว่าด้วยสติที่แทบไม่อยู่กับตัวจึงพ่ายแพ้ไม่เป็นท่า ทำเอาอีกฝ่ายครางฮึ่ม ๆ ในลำคอ “เฮอะ เดินหมากแบบนี้จะไปสนุกได้อย่างไร” แต่เมื่อเห็นอาการกระวนกระวายของนาง เสียงมันจึงอ่อนลง “อย่าได้เป็นห่วงไปเลยน่า” “แต่เมื่อครู่ท่านยังดีดหินใส่พี่หย่งหลุนได้อยู่เลย แล้วตกเหวจะไม่เป็นอะไรได้หรือเจ้าคะ” “เฮอะ ตอนดีดหินข้าจับจังหวะที่วงโคจรลมปราณสิ้นสุดพอดี พอไม่มีปราณคุ้มกายจอมยุทธ์ก็มิต่างจากคนธรรมดาหรอก ส่วนช่วงที่ตกเหวแม้อาหลุนจะไม่ได้เตรียมตัวไว้ก่อน แต่พอหล่นไปสักครึ่งทางก็คงรีบโคจรพลังวัตรแล้วน่า ถ้ามันบื้อขนาดเอาตัวรอดแค่นี้ไม่ได้ ข้าก็คงไม่เสียเวลาสอนมันอีกแล้วล่ะ” ฟ่านไป่หนิงนิ่วหน้า วิธีจับจังหวะตอนโคจรลมปราณสิ้นสุดนั้นนางพอเข้าใจอยู่ โดยเฉพาะตอนนี้ไอปราณของสือหย่งหลุนเอ่อล้นจนสามารถมองได้ด้วยตาเปล่า การคำนวณวงโคจรจึงง่ายดายยิ่ง แต่กระนั้นนางก็สลัดความกังวลทิ้งมิได้อยู่ดี ระหว่างคิดก็ได้ยินเสียงกุกกักดังขึ้น ดรุณีน้อยหันขวับมองตามจนเห็นว่าตรงริมขอบเหวนั้นเอง สือหย่งหลุนกำลังปีนขึ้นมาอย่างทุลักทุเล ในสภาพเสื้อผ้าขาดวิ่น ใบไม้ติดเต็มหัว นางเผยรอยยิ้มกว้าง รีบวิ่งไปช่วยฉุดมันขึ้นมา “พี่หย่งหลุนเป็นอย่างไรบ้าง เอ๊ะ...ทำไมเสื้อเปียกได้เล่า” “ข้าหล่นใส่แม่น้ำพอดี เลยว่ายกลับฝั่งขึ้นมาน่ะ” เฉิงยู่กงเดินเนิบนาบมาหาทั้งคู่ จนหยุดยืนข้างสือหย่งหลุน ปากก็ว่า “เจ้าปีนขึ้นมาตรงจุดที่มีชะง่อนหินใช่หรือไม่” “ขอรับ เนื่องจากหน้าผาชันในแนวที่เอนเข้าหาแม่น้ำ ต่อให้ใช้วิชาร้อยเก้าเท้าเวหาไต่ขึ้นมาตรง ๆ ก็คงตกไปกลางทางอยู่ดี ข้าสำรวจดูรอบ ๆ แล้ว ตำแหน่งนั้นมีแง่งหินเป็นระยะช่วยให้ปีนได้ง่ายกว่า” “อืม สมัยที่ข้ายังมีพลังยุทธ์สูงก็เคยลงไปแถวนั้นบ่อย ๆ จำได้ว่าไม่ห่างจากชะง่อนหินมีต้นสาลี่อยู่ด้วยนี่” สือหย่งหลุนพยักหน้างึกงัก “อ้อ ต้นสาลี่นั่นเอง กำลังออกผลเต็มไปหมดเชียว” “แล้วทำไมไม่รู้จักเก็บมา!” พร้อมเสียงกล่าวเท้าก็ถีบจนอีกฝ่ายหงายหลังร่วงสู่เหวไปในทันที ก่อนเฉิงยู่กงจะตวัดฝ่าเท้ามาเกาแกร๊ก ๆ พลางอ้าปากหาวหวอดใหญ่ กว่าฟ่านไป่หนิงจะรู้ตัวรีบชะโงกหน้ามองหาเด็กหนุ่ม ร่างสือหย่งหลุนก็กลืนหายไปกับผืนป่าเบื้องล่างเสียแล้ว จึงตวัดแววตาเอาเรื่องจับจ้องชายชรา หากพอพินิจท่าทางไม่รู้ไม่ชี้นั่นเข้า ดรุณีน้อยก็ได้แต่ถอนหายใจปลงตก ย้อนไปจัดเรียงตัวหมากใหม่แต่โดยดี คราวนี้สือหย่งหลุนกลับขึ้นมาในสภาพท่อนบนเปลือยเปล่า เพราะถอดเสื้อไปใช้ห่อของสะพายหลังหอบใหญ่ เมื่อมันปีนหลุดจากขอบผามาเต็มตัว เฉิงยู่กงก็เดินนำฟ่านไป่หนิงรุดถึงพอดี เด็กหนุ่มจึงกระวีกระวาดคลี่ห่อผ้า เริ่มจาระไนสิ่งของในนั้นไปทีละอย่าง “สาลี่อยู่นี่ขอรับ แล้วข้ายังเดินหาผลไม้ป่าอีกสองสามอย่าง ใกล้ ๆ กันก็มีดงไผ่อยู่เลยขุดหน่อไม้มาด้วย อ้อ...” มันอวดวัตถุดิบอย่างสุดท้ายที่โดนร้อยรวมกันเป็นพวง พลางฉีกยิ้ม “มีปลาด้วยขอรับ” “โอ้โห! พี่ตกปลาได้อย่างไรกัน” “ก็ซัดลมปราณกระแทกแม่น้ำ พักเดียวปลาลอยคอเป็นแพเลย” ชายชราลูบหนวดที่ดรุณีน้อยตัดเล็มไว้ให้พลางพยักหน้างึก ๆ “ดีมาก จะได้ทำอาหารเที่ยงพอดี ถึงปกติข้าจะกินแค่วันละมื้อ แต่วันนี้เห็นทีต้อง...” วูบ! ขาเฉิงยู่งกงเกี่ยวค้างอยู่กลางอากาศ ส่วนสือหย่งหลุนกลับโผล่มาอยู่กลางลานด้านหลังฟ่านไป่หนิงตั้งแต่เมื่อใดไม่ทราบ จากนั้นมันก็ค้อมศีรษะ เอ่ยด้วยน้ำเสียงนอบน้อม “อาจารย์ปู่ หากข้าตกไปอีกครั้ง ประเดี๋ยวจะไม่มีใครย่างปลาให้ทานนะขอรับ” ฟ่านไป่หนิงก็รีบหมุนตัวมาบังเด็กหนุ่ม ขึงตาใส่ตัวการ “จอมยุทธ์เฉิง ล้อเล่นกันรุนแรงไปแล้วเจ้าค่ะ” คนโดนว่ากลับส่งยิ้มยียวน กวาดเอาสาลี่ทั้งหมดไปนั่งแทะอย่างสบายอุรา ไม่เหลือบุคลิกปบมาจารย์สำนักใหญ่แม้แต่น้อย สือหย่งหลุนเอามือแตะบ่าดรุณีน้อยที่กำลังขบเขี้ยวเคี้ยวฟันแล้วกล่าวอย่างขบขัน “อย่าได้โกรธเคืองอาจารย์ปู่เลย” นางหันขวับมาทันที “พี่ก็เอาใจอาจารย์ปู่เกินไปแล้ว กลั่นแกล้งอันตรายแบบนี้แม้ด้วยฐานะเช่นท่าน...เอ๊ะ...” ดรุณีน้อยหยุดพูด เริ่มใช้ท่าทีใคร่ครวญมองอีกฝ่ายไปทั่วตัว “ทำไมข้าเพิ่งสังเกต ลมปราณที่เอ่อล้นจากร่างพี่หายไปแล้วนี่” เป็นดังที่นางทัก ไอลมปราณซึ่งคล้ายม่านควันบาง ๆ ที่ปกคลุมร่างสือหย่งหลุนมาตลอด บัดนี้เลือนหายสิ้นจนกลับไปเหมือนสมัยที่ยังมิได้ฝึกวิชาเพิ่มลมปราณมาก่อน เด็กหนุ่มจึงตอบคำถามว่า “ตอนตกเหวไปครั้งที่สองข้าเริ่มชินจนตั้งตัวได้เร็วขึ้น ระหว่างลอยอยู่กลางอากาศจึงรีบโคจรลมปราณควบคุมทิศทางร่างกาย จนสามารถหย่อนตัวลงริมตลิ่งไม่พลัดตกน้ำไปเสียก่อน เมื่อนั้นค่อยนึกได้ หากข้าใช้พลังวัตรช่วยเหลือตอนลงมาได้ แล้วไฉนไม่ลองใช้ตอนกลับขึ้นไปดูเล่า พอหาอาหารได้ตามต้องการแล้วช่วงปีนเขาจึงเดินลมปราณควบคู่กันไปด้วย” “โอ้โห แล้วก็สำเร็จด้วยดีใช่หรือไม่” เด็กหนุ่มส่ายหน้า “ไม่ง่ายเช่นนั้นหรอก พอข้ากระโดดขึ้นเกาะแง่งหินอันแรกเท่านั้น หินกลับแหลกละเอียดคามือจนข้าหล่นดังพลั่กเลย” “อ้าว” นางอุทานเบา ๆ ค่อยระลึกได้ว่าตอนที่เฉิงยู่งกงให้สือหย่งหลุนลองบิก้อนหินดู ก็ปรากฏผลเช่นเดียวกัน จากคุณ : จันทร์พันฝัน เขียนเมื่อ : 27 เม.ย. 55 19:23:03

ความคิดเห็นที่ 2 “ข้าเองงงงวยไม่น้อย พยายามทดลองหลายครั้งก็ให้ผลแบบเดิมจนแทบถอดใจอยู่แล้ว แต่ในจังหวะที่เหม่อลอยนั่งคิดอยู่นั้น กลับเผลอบีบก้อนหินที่นำมาทดลองดู มิคาดก้อนหินกลับแตกออกเป็นสามส่วนมิได้แหลกละเอียดดังก่อน จึงเพิ่งรู้ว่าที่ผ่านมาข้าใช้พลังวัตรผิดวิธีมาตลอด” ระหว่างคุยมันก็เริ่มก่อไฟเตรียมย่างปลา โดยมีฟ่านไป่หนิงเป็นลูกมืออยู่ข้าง ๆ “เมื่อถึงเวลาต่อสู้ข้าจึงจะรวบรวมพลังวัตรกระแทกออกเสมือนมันเป็นอาวุธ นั่นคือวิธีใช้ลมปราณแบบเดียวที่ข้ารู้จัก ครั้นพออาจารย์ปู่สั่งให้ลองบิหิน ลำพังกำลังข้าย่อมกระทำมิได้จึงเสริมพลังวัตรเข้าช่วยในแบบนั้น ผลคือลมปราณแผ่พุ่งทำลายหินไปทั้งก้อน ทว่าในยามลืมตัวกลับเผลอโคจรลมปราณหากมิได้ขับดันออก พลังวัตรจึงตรงเข้าเสริมกำลังกายจนหินแตกตามแรงบีบเพียงอย่างเดียว แล้วพอลองบิหินดูก็ทำได้ทันที แสดงว่านี่คือใช้ลมปราณที่อาจารย์ปู่ต้องการแนะนำข้านั่นเอง” คนฟังเลิกคิ้วกว้าง ที่นางแปลกใจมิใช่ด้วยวิธีของสือหย่งหลุนพิศดารลึกล้ำ ตรงกันข้าม...มันช่างเป็นวิธีสามัญเสียจนนางเองก็มองข้ามไปด้วยซ้ำ นั่นเพราะที่ผ่านมาซินแสเทวะสอนวิทยายุทธ์ให้นางตามปกติ จึงรู้จักโคจรลมปราณตามการเคลื่อนไหวของร่างกายซึ่งเป็นขั้นตอนพื้นฐานอยู่แล้ว ทว่าเด็กหนุ่มกลับเรียนรู้อย่างกลับตาลปัตร อย่าลืมว่าความจริงสือหย่งหลุนยังเป็นแค่ศิษย์ที่เพิ่งฝึกวิชาขั้นต้นของสำนักเพลิงหาญเท่านั้น กระทั่งพื้นฐานการเดินลมปราณก็ไม่มีใครแนะนำ ที่ใกล้เคียงที่สุดคงเป็นตอนซินแสเทวะให้ช่วยปลูกดอกไม้จนมันเริ่มสามารถบังคับลมปราณได้บ้าง แต่หลังจากนั้นเกิดเหตุการณ์มากมายทำให้เด็กหนุ่มเองก็ลืมนึกถึง ส่วนที่ดรุณีน้อยเคยสอนมันตอนพลังวัตรในร่างหลอมรวมกันใหม่ ๆ ก็เป็นการเดินลมปราณสำหรับต่อสู้มิใช่วิธีการแบบปกติ ที่ผ่านมามันจึงอาศัยสัญชาตญาณในการใช้พลังวัตรอย่างฉาบฉวย ดังนั้นพอบังเกิดลมปราณมหาศาลในร่าง ย่อมได้แต่ปลดปล่อยออกมาจนเห็นเป็นไอลมปราณแผ่ขยายจากตัว ทว่ายามนี้เด็กหนุ่มเรียนรู้วิธีควบคุมได้แล้ว ไอลมปราณถึงได้ย้อนกลับสู่ร่างทั้งหมด สือหย่งหลุนอธิบายต่อว่า “หลังจากนั้นข้าก็เริ่มโคจรลมปราณระหว่างไต่ขึ้นมา โดยพยายามกดมันไว้มิให้แผ่พุ่งออกนอกกายตามความเคยชิน ก้อนหินที่จับไว้จึงไม่สลายตัว ช่วงแรกก็รู้สึกติดขัดไม่เบา ทว่ายิ่งนานกลับรู้สึกสบายตัวขึ้นจนปีนได้รวดเร็วกว่าตอนตกเขาครั้งแรกเสียอีก” ฟ่านไป่หนิงขมวดคิ้ว “จอมยุทธ์เฉิงคงล่วงรู้ปัญหาของพี่ตั้งแต่เห็นไอลมปราณแผ่พุ่งออกมาแล้ว ทว่าแนะนำกันดี ๆ ก็ได้นี่ ไฉนต้องเลียนแบบแม่นกสอนลูกหัดบิน เอาแต่ถีบตกรังอยู่นั่นแหละ” อีกฝ่ายหัวเราะลั่น “หลักการของสำนักเพลิงหาญก็คือใช้วิธีฝึกซ้ำ ๆ เพื่อเรียนรู้ด้วยตนเองอยู่แล้ว อีกอย่างข้ามันหัวช้า หากเอาแต่อธิบายจนป่านนี้อาจยังไม่เข้าใจก็ได้” ระหว่างนั้นก็ผินหน้าไปมองชายชราด้วยความชื่มชม “ที่อาจารย์ปู่ทำไปมิใช่เพื่อความสนุก แต่ต้องการสั่งสอนข้าต่างหาก เจ้าอย่าได้โกรธเคืองท่านเลยนะ” ฟ่านไป่หนิงนิ่วหน้า เฉิงยู่กงอาจหมายแนะนำเด็กหนุ่มก็จริง แต่จะบอกว่ามัน ‘ไม่สนุก’ ที่กระทำเช่นนั้น นางก็บอกมิได้เต็มปาก กระนั้นถ้ามันเป็นประโยชน์ต่อสือหย่งหลุน นางจะยอมมองข้ามไปบ้างก็ได้! ดรุณีน้อยกรอกตาหนึ่งครั้งก็หมุนตัววูบ เดินไปนั่งแหมะข้าง ๆ เฉิงยู่กงทันที ชายชราหรี่ตาจ้องนางก่อนกระถดหนีคล้ายหวาดระแวง ฟ่านไป่หนิงกลับฉีกยิ้มประจบ กล่าวว่า “จอมยุทธ์เฉิง ผู้เยาว์ยังมิข้อข้องใจบางอย่างเจ้าค่ะ หวังท่านช่วยไขความกระจ่าง” แม้ยังไม่รู้ว่านางจะมาไม้ไหน แต่ด้วยฐานะเช่นมันจะทำกลัวเกรงดรุณีเช่นนางก็คงเป็นไปไม่ได้ คนโดนถามจึงกัดผลสาลี่ดังกร๊วม พูดทั้งที่อาหารเต็มปาก “ว่ามา” “ในเมื่อท่าเพลิงโกรธาช่วยเสริมพลังวัตรยามต่อสู้ได้มากขึ้น ในสภาพพี่หย่งหลุนตอนนี้ หากใช้ออกไปคงกลายเป็นผู้ไร้เทียมทานใช่หรือไม่เจ้าคะ” “เฮอะ อันที่จริงท่าเพลิงโกรธาจะช่วยดึงพลังแฝงในร่างมาใช้ชั่วคราว แต่อาหลุนยามนี้ก้าวหน้าไปเสียยิ่งกว่า ดังนั้นแม้ใช้ท่าเพลิงโกรธาก็ไม่เพิ่มพลังไปมากกว่านี้อีกแล้ว” ดรุณีน้อยพยักหน้างึก ๆ ก่อนขมวดคิ้วกะทันหัน “จอมยุทธ์เฉิงช่างไม่ยุติธรรม” “หา! ข้าไม่ยุติธรรมตรงไหน” “ก็ท่านเอาแต่สอนวิชาดี ๆ ให้พี่หย่งหลุนนี่เจ้าคะ แล้วข้าเล่า” คิ้วขาวโพลนเลิกขึ้นด้วยข้อกล่าวหาที่ไม่ทันตั้งตัว “ข้าก็สอนวิชาหงสาล่าวายุให้แล้วนี่” “แต่นั่นมันคือวิชาของอาจารย์ข้า มิใช่วิชาของท่านนะเจ้าคะ ข้าอุตส่าห์ได้พบยอดยุทธ์เช่นนี้ทั้งที หากมิได้เรียนรู้วิชาติดตัวไว้บ้างย่อมนับว่าเสียโอกาสในชีวิต” ถึงทราบดีว่านางพูดเอาใจ แต่คำ ‘ยอดยุทธ์’ ก็ยังทำให้เฉิงยู่งกงยิ้มไม่หุบ ก่อนรู้ตัวแสร้งกระแอมกลบเกลื่อน “ก็จริงอยู่ แล้วเจ้าอยากเรียนอะไรเล่า” “ข้าสนใจวิธีที่ท่านดีดหินใส่พี่หย่งหลุนเจ้าค่ะ” เด็กหนุ่มกำลังก่อไฟเตรียมย่างปลา พอได้ยินจึงอดพูดแทรกมิได้ “แต่เจ้าก็สามารถดีดเมล็ดพืชลงหลุมจากที่เคยช่วยท่านซินแสเทวะปลูกดอกไม้มามิใช่หรือ จะเรียนซ้ำซ้อนกันไปทำไม” “แหม พี่หย่งหลุนไม่สังเกตหรือ วิธีของอาจารย์นั้นจะเดินลมปราณที่นิ้วมือเพื่อบังคับแรงและทิศทางของเมล็ดพืชจากภายนอก แต่จอมยุทธ์เฉิงกลับใช้การแทรกพลังวัตรใส่ลูกหินจึงเพิ่มกำลังได้อีกหลายเท่าทีเดียว เป็นคนละแบบกันนะ” เฉิงยู่งกหัวเราะฮ่า ๆ “นังหนูปราดเปรื่องนัก ผิดกับหลานศิษย์ข้าจมหู” สือหย่งหลุนใคร่ครวญอีกพักใหญ่ถึงเข้าใจกระจ่าง ที่แท้ก้อนหินซึ่งเฉิงยู่งกงดีดใส่มันแฝงพลังวัตรไว้ แม้ยามนี้พลังวัตรของชายชราฟื้นฟูขึ้นมาไม่ถึงหนึ่งในสิบ ทว่าก้อนหินเล็ก ๆ กลับทำมันเจ็บปวดได้ วิธีที่เฉิงยู่งกงใช้ออกย่อมไม่ธรรมดา ผิดกับการดีดเมล็ดพืชซึ่งหวังแค่ความแม่นยำเท่านั้น “ว่าแต่เจ้าจะฝึกดีดลูกหินไปทำไม” ชายชราสงสัย “เพราะข้าไม่มีพลังวัตรเฉกเช่นพี่หย่งหลุน ย่อมต่อสู้ในระยะประชิดได้ลำบาก ส่วนวิชาหงสาล่าวายุก็เน้นหลบหลีกเสียมากกว่า แต่ถ้าสามารถใช้ลูกหินจู่โจมจุดชีพจรจากระยะไกลได้ก็คงดียิ่ง” เฉิงยู่งกงอดพยักหน้าตามมิได้ ผู้ฝึกวิทยายุทธ์นั้นมักเรียนรู้จุดชีพจรสำคัญเผื่อทั้งเวลาโจมตีและป้องกันตัวอย่างมีประสิทธิภาพ ระหว่างต่อสู้การจู่โจมจุดชีพจรสำคัญจึงเป็นไปได้ยาก ทว่าในทางตรงกันข้าม กลับมิค่อยให้ความสนใจจุดชีพจรเล็ก ๆ น้อย ๆ ซึ่งบางจุดแม้ไม่สามารถชี้เป็นชี้ตาย แต่หากถูกสกัดก็อาจส่งผลต่อร่างกายได้เช่นกัน ดังนั้นฟ่านไป่หนิงผู้รู้จักจุดชีพจรทั่วทั้งร่าง จึงคิดฉกฉวยความได้เปรียบนี้มาทดแทนความอ่อนด้อยในพลังวัตรของตน ที่ผ่านมาฟ่านไป่หนิงมิค่อยสนใจพัฒนาความสามารถในการต่อสู้ของตนนัก แต่บัดนี้นางมีจุดมุ่งหมายที่จะหาตัวผู้อยู่เบื้องหลังการตายของอาจารย์ จึงเค้นหัวสมองหาวิธีประยุกต์ให้เหมาะสมกับตนเองมากที่สุดจนได้ ซึ่งนับว่าถูกใจคนบ้าฝึกวิชาอย่างเฉิงยู่กงนัก สือหย่งหลุนยื่นปลาที่ย่างจนสุกแก่ชายชรา พลางว่า “อาจารย์ปู่ ท่านซินแสเทวะเองก็เสียไปแล้ว ไป่หนิงขาดผู้ชี้แนะแนวทางฝีมือ ได้แต่หวังความเมตตาขอรับ” “เออน่า ๆ” เฉิงยู่กงใช้ฟันฉีกปลาเคี้ยวตุ๊ย ๆ “วิธีของนังหนูก็น่าสนใจ แต่การฝึกข้ามันโหดนา อย่ามาโอดครวญให้ได้ยินก็แล้วกัน” สองหนุ่มสาวหันมายิ้มให้กันด้วยความดีใจ คล้ายรู้สึกว่าบันไดที่ทอดยาวไปสู่จุดหมาย กำลังก่อร่างขึ้นทีละนิดแล้ว ********** จบตอนที่ 97 ค่ะ จากคุณ : จันทร์พันฝัน เขียนเมื่อ : 27 เม.ย. 55 19:25:07

ความคิดเห็นที่ 3 หากมีท่านไหนอยากอ่านตอนก่อนหน้า ตามไปในนี้ได้เลยค่า http://writer.dek-d.com/yasitang/story/view.php?id=617692 ********** ขอบคุณกิฟท์จากคุณรุริกะ, คุณ mementototem, คุณ GTW, คุณทะเลเดือดพันธุ์ร็อค, คุณพนมวัลย์ และคุณลูนาติก ค่ะ คุณรุริกะ - มามะ...คนแรกต้องได้รับกอดแน่น ๆ หนึ่งทีนะค้า ^_^              ว่าแต่หนูหนิงไม่ค่อยเหมือนคนเขียนหรอกน้า เค้าค้านหัวชนฝา ^_^ คนเขียนเป็นพวกพูดไม่เก่งค่ะ ให้มาตะล่อมฉอด ๆๆ แบบไป่หนิงนี่ยอมแพ้ แหะ ๆ คุณปฤษณะ - อิ ๆ ขอบคุณค่า ตอนแรกยังเสียว ๆ ว่าปูพื้นปัญหามาเสียนาน แก้ปัญหาง่าย ๆ แบบนี้จะโดนว่าไหมน้า ได้อ่านแล้วโล่งใจเลยค่า ^_^ คุณ GTW - นึกภาพหนูหนิงรำเซิ้งแล้วขำ แล้วก็...แอบคิดไปถึงกระบี่รันทดภาคพิเศษ ฮั่นแน่! แอบทวงแบบเนียน ๆ ฮี่ ๆ คุณทะเลเดือดพันธุ์ร็อค - ขอบคุณนะค้า ^_^ คุณพนมวัลย์ - สั้นจริง ๆ ด้วยค่า แหะ ๆ ช่วงนี้จะมีแต่ตอนสั้นเพราะไม่ค่อยมีอะไรให้เล่าค่ะ (แก้ตัวแถ ๆ เนอะ) จริง ๆ อยากเพิ่งมุขฝึกวิชาให้หย่งหลุนมากกว่านี้ แต่คิดไม่ค่อยออกค่ะ เลยเอาแค่นี้ก่อน ^_^ คุณ scottie - แหม ก็พระเอกนี่น้า ขออัพเกรดความเก่งให้สมกับตำแหน่งหน่อยเนอะ ^_^ จากคุณ : จันทร์พันฝัน เขียนเมื่อ : 27 เม.ย. 55 19:36:38

ความคิดเห็นที่ 4 ต่อให้ตัดหญ้ามาวางมันยังกินเข้าไปอยู่ดี <<< หลอกด่ากันใช่มั้ย 5555 แล้วก็อย่างฮาตอนที่อาจารย์ปู่้บอกว่า  ทำไมไม่รู้จักไปเก็บมา  แล้วก็ถีบพลั่ก!! จากคุณ : ปฤษณะ เขียนเมื่อ : 27 เม.ย. 55 22:12:50

ความคิดเห็นที่ 5 ทำไมอาจารย์ปู่ดีดหินใส่จนตกได้ล่ะ ไหนว่าไม่มีวิชาแล้ว (แต่เห็นตอนท้ายละว่าฟื้นมานิดนึง) จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 27 เม.ย. 55 23:02:09

ความคิดเห็นที่ 6 เฉิงยู่กง ความจริงยังสอนชายสือ ไม่ตรงหลักการควบคุมพลังวัตร ที่จริงต้องเริ่มต้นจากการ กวาดบ้าน ถูบ้าน ล้างถ้วย ล้างชาม เย็บปักถักร้อยปะชุนเสื้อผ้า ทำกับข้าวกับปลาหาบน้ำรดผักทำสวน  ซักเสื้อผ้ารีดผ้า  ทำงานบ้านทุกชนิดแบบพ่อศรีเรือน นั่นจึงจะบรรลุขั้นวิชา จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 29 เม.ย. 55 06:39:29

ความคิดเห็นที่ 7 มาให้กำลังใจหนูหนิงกับอาสือค่า ปูลูๆ  ความเห็นที่ 2 ดรุณีน้อย กรอกตา คือ... กรอก นี่น่าจะเป็นกิริยา fill อะไรบางอย่าง ซึ่งเรื่องนี้ไม่ใช่นิยายผีหรืองานโรคจิต หนูหนิงคงไม่เอาลูกตาใครมากรอก  แต่ถ้าหนูหนิงกำลัง rolls the eyes ก็น่าจะเป็น กลอกตา มากกว่าไหมคะ ^___^' จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 29 เม.ย. 55 19:35:58

ความคิดเห็นที่ 8 ย่องมาดู คริคริ จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 2 พ.ค. 55 22:05:49